หัวข้อ: สัญญารัก สัญญาสวาท -- ตอนพิเศษ บทที่1 หลังมรสุม (After the Storm)

[win200]

 
ค้างสุดๆ

คงม่ะใช่ต้งน่ะ

รู้สึกดิวจะบอกทางบ้านอี้ไปแค่วันเดียว

แต่นี่มันผ่านไปหลายวันแล้ว

แสดงว่า.......

มาต่ออกีน่ะครับพีอเล็กซี่


 

[mini]

เศร้าจังคับ 

รักที่สมหวังทำไมมันยากอย่างนี้เนี้ยะ

แต่ยังไงก้อยังคงคอนเซ็ปเดิม..คือเชียร์นายดิวคับ

ขอให้สมหวังนะ

  อเล็กซ์คับ

[win200]

มารอครับ

+ให้พี่เล็กซี่ทุกวันเลยเน้อ

[olar74]

ค้าง ..

ค้าง ...

ค้าง .... อีกล่ะ 

[Alexie333]

 







   ไม่นานนัก ผมก้อเห็นเรือลำนึงแล่นตรงมาทางเรา ผมรู้แน่ว่านี่คือเรือที่จะมารับเราสองคนกลับเข้าฝั่ง แต่สำหรับผม นี่คือเรือที่มารับผมกลับไปสู่ความเป็นจริง ความเป็นจริงที่ผมจะต้องไปหมั้นในอีกไม่กี่วัน ความเป็นจริงที่ผมจะต้องไปอยู่กับคนดีๆคนนึง ที่ผมไม่ได้รัก ทำไมนะ ทำไม ผมเคยคิดว่า ชีวิตคนเรา เรากำหนดกันได้ ด้วยตัวของเราเอง แต่สำหรับผม มันไม่ใช่เลย ไม่ใช่แม้แต่นิดเดียว.....

   พอเรือจอดเทียบท่า ก้อมีผู้ชายคนนึงลงจากเรือ ผมมองดูเค้า มองยังไงมันก้อไม่เหมือนกับคนงานของดิวที่มาส่งเราที่เกาะนี้ ดิวเองก้อมองไปที่เรือนั่นเช่นกัน เค้าคงสงสัยเหมือนผม เลยลุกขึ้นนั่ง แล้วก้อกุมมือผมไว้แน่น ไม่นะครับ ถ้าตาผมไม่ฝาด ก้ออย่าให้เป็นคนๆนั้นเลย อย่าเลยครับ ผมยังไม่อยากเจอเค้าตอนนี้....ได้โปรดเถอะ

   แล้วสิ่งที่ผมกลัวอยู่ในใจลึกๆ มันก้อเกิดขึ้นจริงๆ ผมไม่รู้ว่ามันเป็นไปได้ยังไง ทำไมคนๆนี้ถึงมาที่นี่ได้ ผมแทบไม่อยากจะรู้เลยว่า อะไรมันนำเค้ามาที่นี่ ที่ผมอยากจะรู้ก้อคือ เค้าจะทำยังไง เมื่อมาเจอผมอยู่ที่นี่ กับ..........คนๆนี้ ที่ยืนข้างๆผม มันไม่มีเหตุผลที่เราต้องอยู่ด้วยกัน ในเมื่อดิวเป็นคนวางแผนทุกอย่างดีแล้ว และผมก้อคิดว่า คงไม่มีทางอื่นที่จะรั่วไหลไปได้

   เค้าเดินตรงเข้ามาหาเรา ผมเองก้อนั่งตัวแข็งอยู่ตรงนั้น ทำอะไรไม่ถูก ส่วนดิวนั้น ก้อปล่อยมือผมออก แล้วยืนขึ้น และเค้าคนนั้นก้อเดินมายืนอยู่ตรงหน้าเราทั้งสองคน

 “ ผมมารับว่าที่คู่มหั้นผมกลับบ้าน พรุ่งนี้เราจะหมั้นกันแล้ว หวังว่าคุณคงไม่ว่าอะไรนะครับ “ ชายคนนั้นพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชา ที่บาดลึกเข้าไปในจิตใจผมยิ่งนัก

“ ได้สิครับ ยินดีครับ ผมก้อแค่.... “ ดิวกำลังจะพูด แต่ชายคนนั้นยกมือขึ้นห้าม

“ คุณไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น ผมไม่อยากฟัง ผมจะถือว่าวันนี้ผมมารับว่าที่คู่หมั้นผมกลับจากเที่ยวพักผ่อนต่างจังบหวัด แค่นั้นเอง ผมไม่ต้องการที่จะได้ยินคำพูดอื่นอีก เข้าใจไหมครับ “

“ ได้สิครับ เค้าเป็นของคุณอยู่แล้วนี่ ผมคง.... “

“ ใช่ครับ เค้าเป็นของผม คุณมันไม่มีสิทธิ์ ไม่เคยมีสิทธิ์ตั้งแต่แรกอยู่แล้ว ไอ้เลว !!! “

   พูดจบต้งก้อต่อยเข้าไปที่หน้าดิวอย่างแรง จนดิวหน้างายไปเลย ผมเองก้อมัวแต่อึ้ง ทำอะไรไม่ถูก ไม่รู้จะห้ามต้งยังไง เพราะเรื่องนี้ผมก้อเหมือนกับว่าสมรู้ร่วมคิดกับดิว สวมเขาให้ต้งด้วย ผมนี่เลวจริงๆเลย ให้ตายสิ

   ดิวเอามือเช็ดเลือดที่มุมปาก แล้วเงยหน้าขึ้น

“ แกชนะแล้วไอ้ต้ง อี้เค้าเลือกแก ไม่ใช่ชั้น ชั้นแพ้แล้ว ชั้น....ชั้นดีใจด้วยนะ “

   แต่ดูเหมือนต้งไม่ได้ดีใจกับคำพูนั้นเลย เค้าหันหน้ามาทางผม มองด้วยสายตาตัดพ้อ จนผมต้องหลบสายตาเค้า

“ อี้ครับ กลับได้แล้วครับ พรุ่งนี้ก้อจะถึงวันงานแล้ว ยังมีอะไรต้องทำอีกมากมาย ไปกันได้แล้วครับ “

    ต้งเดินนำหน้าผมไปที่เรือ ส่วนผมก้อได้แต่เดินตาม แต่ผมก้อแอบเหลียวมองดูดิวนิดนึงว่าเค้าเป็นยังไงบ้าง เค้ายังคงนั่งอยู่ตรงนั้น ไม่ขยับไปไหน แต่ส่งสายตามาหาผม แบบที่ยากจะอธิบายว่าเค้ารู้สึกยังไง ผมกลัวตัดใจไม่ได้ เลยต้องหันหน้านี้ แล้วเดินตามต้งไปจนถึงเรือแล้วเดินขึ้นเรือไป

“ กูคงให้มึงร่วมทางไปกับพวกกูไม่ได้นะ ยังไงอีกไม่นานนัก เดี๋ยวลูกน้องมึงบก้อมารับมึงเอง “ ต้งตะโกนพูดออกไปตอนที่ขึ้นเรือไปแล้ว ต้งดูน่ากลัว และเด็ดขาดกว่าทุกครั้งมาก จนผมอดรู้สึกแย่กับตัวเองอีกครั้งไม่ได้ ที่ทำให้เค้าเป็นอย่างนี้

“ อีกเรื่องนึง เรื่องนี้กูไม่ได้บอกหลิง หลิงหรอก มึงวางใจได้ กูเป็นลูกผู้ชายพอ “

   จากนั้นต้งก้อเดินเข้าไปนั่งด้านใน โดยที่ไม่หันมาพูดกับผมเลย ส่วนผมก้อด้วยความรู้สึกผิด หรืออะไรหลายๆอย่าง ทำให้ไม่กล้าสู้หน้าเค้า เลยต้องนั่งด้านนอกตามระเบียบ ผมได้แต่นั่งคิดไป เศร้าไป ไม่รู้ว่าจะทำตัวยังไง ไม่รู้ว่าจะเริ่มพูดยังไง ผมสับสนมาก แล้ววันพรุ่งนี้ล่ะ เราจะทำตัวยังไงเวลาอยู่ในงาน เราจะเข้าพิธีทั้งๆที่มึนตึงใส่กันอย่างนี้นะเหรอ นี่มันเหนือกว่าที่เราคาดคิด ผมไม่ได้หวังให้มันเป็นอย่างนี้ ผมแค่คิดว่าถ้าผมกลับมา ผมจะเป็นเหมือนเดิม ผมจะทำดีกับต้งมากๆ ให้สมกับที่เค้าดีกับผม แต่เมื่อมันออกไปเป็นรูปแบบนี้แล้ว ผมควรทำยังไงดี ???

    ผมนั่งคิดอยู่อย่างนั้น จนมารู้สึกตัวอีกที ก้อถึงท่าเรือแล้ว ต้งเดินมาหาผม แล้วพูดว่า

“ ไปถึงที่นู้นอี้ก้อบอกกับพ่อแม่ต้ง อย่างที่พ่อแม่ของอี้บอกต้งแล้วกัน แล้วทำตัวให้เป็นปกติที่สุดด้วย ถือว่าเห็นแก่หน้าพวกเค้าเหอะ พวกเค้าไม่รู้เรื่องอะไรด้วย ไม่สมควรจะมารับรู้เรื่องแบบนี้ “ ต้งพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาใส่ผม จนผมเองน้ำตาคลอเบ้าทันที ผมรู้สึกแย่มาก แย่จนบอกไม่ถูก เหมือนตัวเองเป็นคนเลวมากๆยังไงไม่รู้

“ ต้ง อี้.....อี้ ขอโทษครับ “ ผมพูดออกมาทั้งน้ำตา

“ ไม่ต้องมาขอโทษต้งหรอก อี้ไม่ได้ทำอะไรผิด อี้แค่โดนมันจับตัวไป ใช่ไหม อี้ไม่ได้เต็มใจไปกับมันนี่นา จะมารู้สึกผิดทำไมเล่า หรือว่า อี้รู้เห็นเป็นใจไปกับมันด้วย “

   ช่างเป็นคำพูดที่เสียงแทงใจผมยิ่งนัก ผมจะตอบยังไงดี ในเมื่อ มันเป็นอย่างนั้นอย่างที่ต้งพูด มันก้อจริงที่ตอนแรกผมถูกจับตัวไป โดยที่ไม่ได้เต็มใจเลย แต่หลังจากนั้นล่ะ ....คำว่าเต็มใจ มันดูจะน้อยไปด้วยซ้ำ

“ อี้ไม่ต้องตอบหรอกครับ ต้งเข้าใจอี้ดี และต้งก้อไม่เคยโกรธอี้เลย แม้ว่าอี้จะทำร้ายจิตใจต้งแค่ไหน ต้งก้อทนได้ เพื่อคนที่ต้งรัก เอาล่ะ เราไปกันเถอะ นี่ก้อบ่ายแล้ว เดี๋ยวจะเตรียมตัวไม่ทันกับงานหมั้นของเราในวันพรุ่งนี้ “

   จากนั้นต้งก้อเดินนำหน้าผมลงไปจากเรือ ผมเองก้อเดินตามไป ก้มหน้าร้องไห้ไปด้วย มันบอกความรู้สึกไม่ถูกว่าผมจะรู้สึกยังไงดี เสียใจ ??? ละอายใจ ??? รู้สึกผิด ??? หรืออะไรก้อตาม ที่มันแย่ไปกว่านี้ แต่ผมว่านะ ต้งคงรู้สึกแย่ไม่แพ้ผมแน่ หรืออาจจะมากกว่าผมเสียด้วยซ้ำ เพราะว่า นี่ไม่รู้เป้นครั้วที่เท่าไหร่แล้ว ที่ผมได้ทำร้ายจิตใจเค้า

   ต้งเดินนำมาถึงรถ แล้วเปิดประตูรอผม ส่วนผมก้อเดินไปนั่งบนรถ จากนั้นต้งก้อเดินมาขึ้นรถแล้วขับออกไป เราอสงคน ไม่ได้พูดอะไรกับอีกเลย ในระหว่างนั้น ผมรู้ว่าต้งรู้สึกยังไง ผมเองก้อเช่นกัน ผมอยากขอโทษเค้า อยากจะบอกเค้าว่า นี่จะเป็นครั้งสุดท้าย ที่ผมจะทำให้เค้าเสียใจอย่างนี้อีก ผมไม่รู้ว่าเค้าจะเชื่อคำพูดผมไหม แต่ผมรู้ว่า ผมไม่ควรจะพูดอะไรทั้งนั้นในตอนนี้ เพราะมันคงจะไม่ช่วยให้มันดีขึ้นอย่างแน่นอน ผมควรจะเงียบไปเลยดีกว่า รอให้ต้งรู้สึกดีขึ้น เค้าคงจะพูดกับผมเอง........


 
                                      -- ---------------------------------   จบตอนที่ 53   ----------------------------------------


   

[win200]

 

ตกลงต้องแต่งกับต้งจริงหราเนี๊ยะ


หวังว่าตอนจบอี้คงคู่กับดิวน๊า


มาต่ออีกน๊าครับพี่อเล็กซี่

+1ให้พี่เล็กซี่ครับ


 

[win200]

 

มานั่งรออีกวันหมั้น

[olar74]

เศร้ากันไปเป็นแถบๆ

 

[andy_kwan]

 

[win200]

รอ ร้อ รอ


 

[CYPINUS]

รอด้วยอีกคน   

ปล.สงสารทั้งสามคน แต่สงสารต้งมากหน่อย ที่ผิดหวังซ้ำซ้อน 

[mini]

หนักใจจังคับ   

ทำไมมันต้องเป็นหยั่งงี้เนี่ย

แต่ยังไงก็รอตอบต่อไปคับ 

[subaru]

สงสารดิว เห็นใจต้ง 

[win200]

มานั่งรอคอย 24 ชม.คับ

[subaru]

ตกมาหน้าสองแล้ว 

[ordkrub]

เฮ้ออออ

[win200]

มาได้แล้วครับ

[win200]

 

[Alexie333]

 



 บ่ายๆนี้เจอกันครับ

ขอเคลียร์งานแป๊บบบบบบบบบ



ร๊ากกกกกกกกก  ทุกคนเสมอครับ

[corncheeze]

                   ใกล้ จบ ยัง คับ...




______________________________________

[win200]

จะรอน๊า















 

[win200]

 

[andy_kwan]

รออยู่นะ   

[Alexie333]

 





ตอนที่ 54 งานหมั้น ( The Engagement )

   ผมรู้สึกตัวตื่นมา ตอนที่ต้งปลุกผม ผมไม่รู้ว่าตัวเองเผลอหลับไปตอนไหน จำได้แค่ว่าผมนั่งคิดเรื่องนี้อยู่สักพักนึง แล้วคงเพลียเลยหลับไป จากนั้นต้งก้อมาเปิดประตูรถให้ผม ผมก้อเดินลงไป ผมแอบงงเล็กน้อยที่ต้งไม่ได้พาผมกลับบ้าน หรือว่าพาไปที่ร้าน แต่กลับพาผมไปที่บ้านของเค้าแทน พอเราสองคนเดินเข้าไปในบ้าน ก้อเห็นทางบ้านของต้ง และทางบ้านของผมนั่งรอทานอาหารเย็นอยู่แล้ว ผมแอบมองไปพ่อแม่ผมเหมือนกัน แต่พวกเค้าก้อไม่ได้มองหน้าผม เหมือนจะเอือมๆอะไรอยู่

   จากนั้นพวกเราก้อลงมือทานอาหารกัน โดยที่ในระหว่างนั้น ก้อมีการพูดคุยถึงเรื่องงานหมั้นที่จะเกิดขึ้นในวันพรุ่งนี้ด้วย งานโดยรวมส่วนมาก ทางบ้านต้งจะเป็นคนจัดการ ส่วนทางบ้านผมก้อจะดูแลเรื่องอาหารและเครื่องดื่ม ผมเองก้อได้แต่นั่งฟังพวกเค้าคุยกันอย่างเดียว ไม่ได้ออกความคิดเห็นอะไรมากนัก เพราะว่างานนี้ตั้งแต่แรก ผมเองก้อไม่ได้ทำมาเลย ผมเลยต้องปล่อยให้เป็นหน้าที่ของคนอื่นไป ต้งเองก้อดูมีความสุขมาก และดูกระตือรือร้นเป็นพิเศา ต่างจากต้งคนที่ผมเห็นเมื่อตอนบ่ายนี้นัก ผมเองก้อไม่ค่อยจะกล้าสู้หน้าต้งนัก ยังคงรู้สึกผิดอยู่

   เราคุยกันจนทุกอย่างดูท่าจะโอเคแล้ว ทางบ้านผมก้อขอตัวกลับร้านเพื่อที่จะเตรียมอาหาร โดยมีต้งขับรถมาส่งพวกเราที่ร้าน ตอนอยู่ในรถ ต้วก้อจะชวนทางบ้านผมพุคุยเรื่องบงานไปพรางๆ ผมเองก้อได้แต่นั่งฟังตามระเบียบ ใจก้อคิดไปเรื่องอื่นเรือ่ยเปื่อย ผมลองนั่วคิดดูว่า เรื่องที่ดิวจับผมไปที่เกาะนั่น ต้งรู้เรื่องได้ยังไง ใครเป็นคนไปบอกต้ง จะเป้นคนที่บ้านผมเหรอ ??? มันจะเป็นไปได้ยังไง ในเมื่อทางบ้านผมเป็นคนช่วยดิวปกปิดต้งไม่ใช่เหรอ มันทำให้ผมสงสัยยิ่งนัก

   พอถึงร้านแล้ว ต้งก้อเดินเข้ามาส่งพวกเราข้างในร้าน จากนั้นต้งก้อเดินมาหาผม แล้วพูดว่า

“ อี้ออกมาคุยกับต้งนิดนึงได้ป่ะ ข้างนอกนะ “

“ ได้สิครับ “ ผมตอบไปทันใด จากนั้นก้อเดินตามต้งออกไปข้างนอกร้าน

“ เรื่องงานวันพรุ่งนี้ก้อ ไม่ต้องตื่นเต้นมากนะ เพราะเรื่องอื่นๆนี่ ต้งจัดการหมดแล้ว อี้ก้อแค่ ช่วยต้งรับแขกหน่อยแล้วกัน หวังว่าคงไม่มากไปนะครับ “ ต้งพูดยิ้มๆ

“ ได้สิครับ ไม่มากไปหรอก แต่ถ้ามีอะไรจะให้อี้ทำมากกว่านี้ ก้อบอกอี้ได้นะครับ “ ผมพูดกลับไป

“ แค่อี้อยู่ร่วมงานจนพิธีเสร็จ แค่นั้นต้งก้อดีใจมากแล้ว หวังว่าคงไม่หนีหายไปไหนอีกนะครับ “

   คำพูดของต้ง เหมือนจงใจจะประชดประชันผม ผมรู้สึกเสียดแทงไปถึงหัวใจ ผมแทบจะพูดอะไรไม่ออกเลย

“ ก้อนั่นแหละครับ ตกลงตามนี้นะครับ คืนนี้ก้อ นอนพักผ่อนเยอะๆนะครับ พรุ่งนี้จะได้สดชื่น ให้แขกร่วมงานเค้ารู้ว่า เรามีความสุขแค่ไหนที่มีงานในวันนี้ นะครับอี้ “

   ต้งไม่วายที่จะแขวะผมมมาอีก เหมือนเค้ารู้ว่าในใจผมรู้สึกยังไง แต่เค้าคงคิดในแค่แง่มุมนึง เค้าไม่คิดเหรอครับว่า ถ้าผมไม่อยากจะหมั้นกับเค้าแล้ว ทำยังไงผมก้อไม่ยอมหรอก ที่ผมรับหมั้นเค้านี่ เพราะว่า ผมก้ออยากจะตอบแทนความดีของเค้าที่มีให้ผมมาตลอด มันก้อจริงอยู่ที่ว่า ใจผมนั้นไม่ได้รักเค้าในแบบที่เค้าต้องการ แต่ผมเชื่อว่า เราคงอยู่ด้วยกันได้ ถ้าทุกอย่างมันยังคงเป็นอย่างนี้ต่อไป และผมก้อได้สัญญากับตัวเองไว้แล้วว่า ต่อจากนี้ไป ผมจะไม่มีใครอีก จะไม่หันไปมองใครอีก ...............ส่วนดิวนะเหรอ ผมหวังว่า เรื่องของเราคงจะจบลงแล้ว ที่เกาะนั้น ผมจะเก็บความทรงจำนั้นไว้ตลอดไป

   จากนั้นต้งก้อกลับบ้านไป ส่วนผมก้อเข้าไปช่วยแม่ผมเตรียมอาหารในห้องครัว ใจจริงผมก้ออยากจะถามแม่ผมเรื่องนี้เมหือนกัน แต่ผมคิดว่า ตอนนี้มันคงจะยังไม่เหมาะนัก และผมก้อรู้ว่า แม่ผมเองเค้าก้อไม่พร้อมที่จะพูดเรื่องนี้สักเท่าไหร่ ผมเห็นได้จากการที่แม่ของผม ก้มหน้าก้มตาเตรียมอาหารอย่างเต็มที่ จนไม่เงยหน้าขึ้นมุยกับผมเลย ผมก้อเลยต้องปล่อยให้มันเป็นไปอย่างนั้น

   พอเตรียมอาหารเสร็จแล้ว แม่ผมก้อไล่ผมขึ้นไปอาบน้ำและนอนพักผ่อน พรุ่งนี้หน้าตาผมจะได้สดชื่นเวลาที่แขกมาร่วมงาน ผมก้อเลยต้องไปนอนตามที่แม่บอก ก่อนนอน ผมก้อแอบมานั่งคิดเรื่องในวันนี้อีก คิดไปคิดไป มันก้อทำให้ผมคิดถึงดิวนัก ว่าตอนนี้เค้าจะเป้นยังไงบ้าง มีใครไปรับเค้ากลับมจากที่นั่นรึยัง ถ้าไม่มีแล้วดิวเค้าจะอยู่ยังไง เค้าจะมีอาหารทานไหม ผมรู้สึกเป้นห่วงเค้ามาก มากจนแทบจะทนไม่ไหว ทำไมนะ ทำไม ไหนผมเคยบอกกับตัวเองแล้วไงว่า ผมจะไม่คิดถึงเค้าอีก ทั้งยังในเวลานี้ ในเวลาที่ผมกำลังจะหมั้นกับคนอื่นแล้ว แต่มันก้ออดไม่ ไม่ได้เลยจริงๆ



    ตอนเช้า พอตื่นขึ้นมา ผมก้ออาบน้ำแต่งตัส แล้วลงมาช่วยทางบ้านเตรียมงาน พอลงมาแล้ว ก้อเห็นว่า มีคนทั้งจากที่บ้านผม และบ้านต้งเต็มไปหมด เค้าช่วยกันทำงานอย่างขะมักเขม้น ผมเองก้อเลยต้องรีบไปช่วย แต่พอเดินไปสักหน่อย แม่ผมก้อบอกให้ผมไปรออยู่ที่ห้อง ไม่ต้องลงมาช่วย เดี๋ยวอีกสักหน่อยก้อต้องแต่งตัวเตรียมมาเข้าพิธีแล้ว งานผมจัดประมาณเที่ยงวัน พวกเค้าทุกคนเลยต้องเร่งมือกันหน่อย ผมเห็นท่าว่าคงจะเข้าไปทำอะไรไม่ได้แน่ๆ ก้อเลยต้องขึ้นไปรอที่บ้านพักนั่น

   ขณะที่ผมนั่งรอยอยู่นั้น ก้อมีเสียงมือถือผมดังขึ้นมา ผมเห็นเบอร์แปลกๆไป แต่ก้อรับสายนั่นไป

“ สวัสดีครับ ไม่ทราบว่าต้องการพูดกับใครครับ “

“ ผมอยากคุยกับสุดที่รักของผมครับ “ เสียงผู้ชายในสายพูดขึ้น ผมไม่ค่อยคุ้นเสียงนั้นนัก เสียงมันแหบพร่ายังไงไม่รู้  แต่ถึงยังไง ด้วยความอยากรู้ ผมก้อถามไปอีก

[subaru]

ลุ้น ๆ ว่าใครโทรมา...

[CYPINUS]

เขาเป็นใครหนอ......? 

[win200]

ใครอ่า ใคร?????????


ดิวอ่ะป่าว


ลุ้น

ลุ้น

ต่อไปครับ

มาต่ออีกน่ะ



+1 ให้พี่เล็กซี่คับ

[win200]

 

[andy_kwan]

ดิวจะพาอี้หนีไปอีกครั้งหรือเปล่า   อิอิ

[win200]

^

^

^

เป็นงั้นก็ดีจิ

แต่รู้สึกสงสารต้งมากมาย



ผักพ่อนให้มากๆน่ะคับพีเล็ก