ตอนที่62.4 เฉลยความลับของพี(ต่อ)
"......เออ........โอเคมั๊ยครับ......" ในที่สุดผมก็หันไปถามไอ้คนข้างๆจนได้ครับ........เงียบครับเงียบ......ไม่มีเสียงตอบรับจากไอ้คนที่ท่านเรียก.......นี่มันกำลังหลับหรือไงครับเนี่ยไม่ขยับเลย......เอ๊ะ......หรือตายแล้ว.......หวายยยยยย.......หวังว่าเค้าคงไม่ได้ไปกรอกน้ำยาล้างห้องน้ำก่อนที่จะวิ่งร้องไห้มาหรอกนะ........เฮ้ย......ถ้าเป็นงั้นจริงไอ้ที่เปียกๆแขนตรูอยู่เนี่ยมันก็ไม่ใช่น้ำตาแล้วสิครับ......แว๊ก......อย่าบอกนะว่าไอ้ของเหลวที่แขนผมเนี่ยคือน้ำลายฟูมปาก!!!!......เฮ้ยเจี๊ยกแคว่กๆ#$!#@%$^%@%#^$#& ม่ายยยยยยยย.......แต่ก่อนที่ผมจะเสียสติไปมากว่านี้อยู่ๆมันก็.......พรวด!!!
".......ปะ.....ไปกัน"......อ้าว.....อยู่ๆไอ้นี่มันก็ลุกขึ้นมาซะงั้นครับ......จะลุกหักมุมอย่างเดียวไม่พอ มันแถมดึงแขนผมให้ลุกตามมันไปอีกครับ........แต่ก่อนที่ผมจะพูดอะไรทันมันก็ชิงพูดก่อนครับว่า
"......เออ....งงได้แต่ขอร้องอย่าพึ่งถาม เห็นมั๊ยคนกำลังเศร้า มาเดินเป็นเพื่อนหน่อยดิมาคนเดียวไม่ใช่เหรอ ไปกันปะๆ" พูดเสร็จมันก็จะลากผมไปต่อครับแต่ทีนี้ผมได้เริ่มสติขัดขืนแล้วสิครับ....ผมเลยฝืนตัวไม่เดินตาม.......ซึ่งมันก็คงรู้หละครับว่าผมจะไม่ไปมันเลยหันมา.......จ้องผม.......แล้วก็......
"ใจร้าย!!!!......ฮือๆๆๆๆ......." ..........ครับ........ถูกต้องนะครับ........มันร้องไห้แบบบ้าคลั่งใส่ผมครับ......แล้วไม่ใช่ร้องเบาๆนะโปรดเรียกว่าตะโกนดีกว่า..........แต่ถ้าจะมีเสียงอย่างเดียวคงไม่สะใจ.......นั่นเลยครับ....มีแอ็คชั่นประกอบด้วย......เอ่อ.... มันเล่นใหญ่มากครับ.......นี่คุณมรึงกะลังเล่นละครเวทีอยู่เหรอครับ.......
นอกจากพฤติกรรมดังกล่าวข้างต้นจะมีผลโดนตรงทำให้ผมตกใจสุดขีดถึงกับสติหลุดอีกครั้งแล้วนั้น......มันก็ยังมีผลต่อเนื่องที่ทำให้ผมนั้นอายจนแทบแทรกกระเบื้องปูพื้นหนี.....ทำไมน่ะเหรอครับ......ก็เพราะว่าเหล่าบรรดาฝูงชนที่กำลังเดินไปที่ประตูทางออกขณะนี้ได้หยุดยืนนิ่งสนิทพร้อมกับหันขวับมามองพวกผมสองคนโดยพร้อมเพรียง........แถมจ้องไม่จ้องเปล่าบางคนก็เริ่มหันไปซุบซิบกัน......พร้อมกับเริ่มชี้ๆมาทางผม.......นี่ตรูไม่ได้ทำไรมันนาโว๊ยยยยยยยย
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
