Part 49
หลังจากที่พาไอ้ไผ่ไปส่งที่บ้านโดยที่มิกกี้อยากจะไปด้วย แต่โดนผมห้ามเอาไว้ บอกให้ช่วยดูงานดีกว่า เกรงใจเพื่อนๆ ที่พามา ตอนนี้ผมก็มากลับมาข้างในปาร์ตี้อีกครั้ง เสียงเพลงกับคนเริ่มโรยราลง อาหารก็เริ่มร่อยหรอจนผมคิดว่า พวกมันกะมาสุขสันต์วันเกิดเจ้าของงาน หรือแค่อยากมากินๆ เต้นๆ แค่นั้น -*-
ตอนแรกคิดไว้ว่าถ้ากลับมาต้องรีบมาง้อไอ้หนูแน่ๆ เพราะมันดูงอนผมที่ไม่ยอมให้ไปด้วย แต่ที่ไหนได้...มันยืนเต้นท่าดุ๊กดิ๊กกับเพื่อนๆ น้องๆ ผมไปซะแล้ว แถมหน้ายังแดงฝาดบ่งบอกอาการคนเริ่มเมาเต็มที่
พอจะเข้าไปใกล้ก็แมร่ง...เต้นหนีไปเรื่อย ดูมันสิดูมัน ไอ้เราจะทำท่าทางออกนอกหน้าก็ไม่ได้ คนเต็มห้องกันแบบนี้ เลยได้แต่หยิบแก้วเหล้าที่หลายๆ คนส่งมาให้ไม่ขาด กระดกเข้าปากแล้วเข้าปากอีกตามมารยาท พอเดินเข้าไป มันก็หนีอีก... ตรูล่ะอ่อนใจ
สุดท้ายก็มาถึงทีเด็ดของงาน เมื่อเค้กชิ้นใหญ่ที่ออกมานำเสนอในตอนแรกถูกขุดออกจากตู้เย็น เพลงแฮปปี้เบิร์ธเดย์ถูกร้องขึ้นอีกครั้งเล่นเอาผมเขินแล้วเขินอีก ไม่ใช่อะไรหรอก....ก็นี่มันไม่ใช่เด็กแล้วนี่หว่า เล่นมาทำอะไรแบบนี้มันดูแปลกๆ ไงไม่รู้ ไอ้ตัวที่จะช่วยให้หายอายก็ดันเมาแอ๋ ตัวแดง แก้มแดง ยืนตบมือเป็นลิงตีฉาบ หัวเราะเอิ้กอ้ากได้ใจอยู่นั่น ไม่มาช่วยกรูเล้ยยย -*-
ผมลงมือตัดเค้กชิ้นแรกประเดิม ไม่รู้จะเอาให้ใครเลยเอาให้ตัวเองซะงั้น... ส่วนคนอื่นพอเห็นอย่างงั้นเลยรีบเข้ามารุมตัดส่วนของตัวเองกันอย่างเอาเป็นเอาตาย
“เอ้า ไม่อยากกินรึไง” ในที่สุดผมก็เข้ามาถึงตัวไอ้มิกกี้จอมแสบจนได้ สงสัยตอนนี้มันคงไม่ค่อยจะมีแรงเดินเท่าไหร่ เพราะเห็นนั่งนิ่ง ไม่มาร่วมวงแบบในทีแรก
“อยาก...แต่ก็ไม่อยาก” มึนได้อีก -*-
“หมายความว่าไงหืม?”
“อยากกิน แต่อิ่มแล้วอ่ะ กินขนมไปตั้งเยอะ” มันว่างั้น พร้อมกับมองเค้กช็อกโกแลตชิ้นโตในมือผมตาละห้อย
“งั้นเหรอ...”
ผมค่อยๆ หย่อนตัวเองลงนั่งที่โซฟ้าตัวยาวข้างเจ้าหนู หยิบส้อมด้ามเล็กขึ้นมาตัดเค้กพอดีคำ และเอาใส่ปากอย่างไม่ยี่หระ ตาก็แอบเหลือบไปมองคนข้างๆ กะว่ามันจะต้องทำหน้าตาอิจฉา กลืนน้ำลายเฮือกใหญ่แน่ๆ
แต่เปล่า... มิกกี้ไม่แม้แต่มองมาทางผม มันยกขาทั้งสองข้างขึ้นมากอด มืออีกข้างที่ว่างพาดกับที่ท้าวแขน สายตาเหม่อลอยออกไปนอกหน้าต่างแทน
“เป็นอะไรไปเรา?” ผมวางจานเค้กลง และยื่นมือออกไปดันหน้าอีกฝ่ายกลับมา
“...เปล่าครับ”
“คิดอะไรอยู่ หรือยังงอนที่ไม่ให้ไปส่งไผ่ด้วย หืม?” ผมรู้สึกได้เลยว่าวันนี้ตัวเองใจดีเป็นพิเศษ ว่าแล้วก็ลูบหัวไอ้หนูอย่างเบามือ
“เปล่า บ้าเหรอเฮีย ไร้สาระ”
“อ้าว งั้นเป็นอะไร ทำไมซึม”
“แค่คิดอะไรนิดหน่อย....”
หลังจากที่พูดเสร็จ มันก็เอามือท้าวคางตัวเอง นั่งหน้านิ่งราวกับกำลังใช้ ‘ความคิด’ อย่างหนักตามที่เจ้าตัวบอก ส่วนผม...ก็ได้แต่นั่งมองดูด้วยความรู้สึกไม่สบายใจเท่าไรนัก อย่างที่เคยบอกไว้ ไม่ชอบมันเวอร์ชั่นนี้เลยจริงๆ ...เวอร์ชั่นที่เดาอารมณ์ยาก ไม่รู้เลยจริงๆ ว่ากำลังคิดอะไร
ถ้าเป็นไปได้ ขอให้มันติ๊งต๊อง โง่ๆ ต่อไปยังจะดีเสียกว่า...
งานเลี้ยงย่อมมีเลิกรา หลังจากเวลาเกือบเที่ยงคืน...เหล่าเพื่อนพี่น้องก็ขอตัวไปทีละคน โดยไม่ลืมที่จะทิ้งของขวัญเล็กๆ น้อยๆ ไว้ให้ ผมกับน้องกิ๊ฟท์และน้องสาช่วยกันเก็บกวาดข้าวของ จานชามและขยะต่างๆ ให้เรียบร้อย
“ขอบคุณมากนะ” ผมยิ้มให้กับทั้งสองที่กำลังหยิบกระเป๋าเตรียมตัวกลับกันเต็มที่หลังจากที่ช่วยเก็บงานแล้ว
“ไม่เป็นไรค่ะ มีอะไรให้ช่วยก็บอกได้นะพี่แดน พวกหนูยินดี”
“แน่ใจนะว่าไม่ให้ไปส่ง”
ไร้คำตอบ…นอกจากอาการส่ายหัว อมยิ้มของสาวทั้งสอง เธอโบกมือบ๊ายบายให้ผมพร้อมกับสอดส่องสายตาเข้าไปเพื่อมองหามิกกี้ แต่เจ้าตัวก็หายหัวไปไหนไม่รู้ตั้งแต่งานใกล้เลิก แม้จะปิดหวังเล็กน้อย แต่กิ๊ฟท์และสาก็ยอมหันหลังจากไปแต่โดยดี
ผมเองก็ไม่ได้ที่อยากจะปล่อยปละละเลยไอ้หนูมันหรอกนะ แต่เห็นมันทำท่าทางแปลกๆ แบบนั้นแล้วเลยคิดว่า เค้าเองก็อาจต้องการเวลาที่เป็นส่วนตัว... ช่วงนี้เราอาจอยู่ด้วยกันมากเกินไปก็เป็นได้ เลยได้แต่ปล่อยมันไปตามยถากรรม คาดว่าหายไปไหนไม่พ้นนอกจากห้องมันเองแหล่ะ ดีแล้ว...กลับห้องซะบ้าง ทิ้งไว้ให้แมงมุมสร้างรังอยู่ซะแล้วมั้งตอนนี้ -*-
สักพักเมื่อเก็บข้าวของอีกนิดหน่อย ผมก็เดินออกไปนอกระเบียงเพื่อมองหาเป้าหมาย มือข้างนึงก็หยิบบุหรี่ออกมาพร้อมกับไฟแช็ก สองมือพาดกับราวระเบียง มองข้ามไปยังระเบียงข้างๆ....
อา...คิดถึงจังแหะ เหมือนเมื่อก่อนเลย
เสียงอีกฝ่ายดังลอดออกมานอกห้องบ่งบอกว่ามันหนีกลับไปอยู่ห้องตัวเองจริงๆ ยิ่งทำให้ผมรู้สึกแปลกกว่าเดิม แต่ก็ได้แค่แป๊บเดียว เพราะไอ้เสียงโวยวายดังลอดออกมาเนี่ยยังเหมือนเดิมเป๊ะทุกประการ ไม่รู้มันไปเหยียบอะไรเข้าถึงได้ร้องโอดโอย ด่าพ่อด่าแม่มันซะงั้น...แถมยังมีการบ่นอุบอิบมาตลอดทางอีกต่างหาก ให้ตายเถอะ หึหึ
“เฮ้ย!” เสียงไอ้หนูร้องดังเล่นเอาผมหัวเราะจนแทบสำลักควันบุหรี่ ไม่ว่ากี่ครั้งมันก็ยังตกใจแบบนี้เสมอ ปฏิกิริยาแบบนี้น่ะสิถึงอยากจะแกล้งบ่อยๆ
“หึหึ ตกใจอะไรเด็กน้อย” เมื่อมันเห็นว่าเป็นผมก็ค่อยถอนหายใจหนักๆ แล้วทำปากยื่นแบบไม่ค่อยพอใจเท่าไรนัก
“…มาทำอะไรมืดๆ แบบนี้ลุง”
“มาแอบดูคนข้างห้องว่าน่ารักรึเปล่า....เผื่อได้เห็นช็อตแก้ผ้า เดินออกมาริมระเบียงบ้าง จะได้ขอจีบซักหน่อย” ผมเย้าแหย่อีกฝ่ายเล่นอย่างอารมณ์ดี พร้อมกับเงยหน้าเป่าควันสีเทาออกมาจากเป็นทาง
“บ้า....” สงสัยมันจะมึนจริง เพราะปกติต้องต่อปากต่อคำไปแล้ว
“หมายถึงห้องข้างนี้นะ....เห็นว่าย้ายมาใหม่ สวยซะด้วย”
ผมพูด ชี้นิ้วประกอบไปยังห้องอีกฝั่งที่ไฟปิดสนิทอยู่.... ไอ้หนูทำท่าฮึดฮัด คิ้วขมวดจนแทบจะไหลมารวมเป็นเส้นเดียวกัน แต่ก็ไม่ได้เดินหนีไปไหน ตรงกันข้าม....มันย่อขาลง มองมือเกาะระเบียงไว้เพื่อยันตัวเอง และนั่งลงกับพื้นระเบียงแทนซะงั้น
หลังจากที่เงียบอยู่นาน ผมเองก็สูบบุหรี่ไปพลาง เสียงเจ้าหนูดังขึ้นอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย...แผ่วเบาเสียจนคิดว่าจะลอยหายไปกับสายลมยามค่ำคืน
“เฮีย...”
“หืม?” ผมตอบรับในลำคอเบาๆ เช่นกัน
“ผมเอาแต่ใจมั้ย?”
“....ทำไมถึงถามล่ะ”
“ก็แค่รู้สึกว่าตัวเองเอาแต่ใจ น่ารำคาญ....แล้วก็ยังนิสัยไม่ดีอีก”
เท่านั้นแหล่ะครับ ผมแทบจะหลุดยิ้มออกมา เอาแล้วสิ ไอ้หนูเวอร์ชั่นเมาแล้วคิดมากกลับมาอีกครั้ง จำกันได้มั้ยครับว่าสภาพตอนมันเมาเนี่ย อุจาดขนาดไหน
“แล้วไปรู้ตัวตอนไหนล่ะ?” ผมแกล้งยั่วมันเล่น ท่าทางตอนี้สติคงไม่ค่อยสมประกอบซักเท่าไหร่นัก หลอกถามบางอย่างคงไม่ยากสักเท่าไร
“....ผมเป็นงั้นจริงเหรอ” แหน่ะ ยังมีหน้ามาถามอีก ก็ตัวเองพูดเองอยู่หยกๆ ดูมันสิครับ หึหึ
“เปล่า แค่ถามเฉยๆ ว่าทำไมคิดว่าตัวเองเป็นแบบนั้น”
“...ก็แค่รู้สึกอ่ะ”
“ผมน่ารำคาญใช่มั้ย?”
สิ้นประโยคนั้น อีกฝ่ายเงยหน้าขึ้นมามอง ตาแดงก่ำจนผมแยกไม่ออกว่าเพราะฤทธิ์แอลกอฮอลล์หรือเพราะออกมาจากใจเจ้าตัวจริงๆ เลยได้แต่ยกมือขึ้นลูบหน้าตัวเอง แล้วค่อยถอยหายใจเบาๆ
“....มิกกี้”
“....”
“มาห้องนี้มา”
“ไม่เอา ผมมันน่ารำคาญ” อืมมม เมากำลังได้ที่ -*-
“เร็ว… มิกกี้”
ผมเร่งมันอีกสองสามครั้ง รู้ว่ากับคนที่ไม่ค่อยจะมีสติมันต้องย้ำหนักๆ เจ้าหนูนั่งนิ่งสักพักก็ดันตัวเองให้ลุกขึ้น แล้วเดินมาตรงระเบียงด้านผม ขาข้างหนึ่งก้าวข้ามราวเหล็กนั่น พร้อมกับกำลังออกแรงยกตัวขึ้น
“เฮ้ยๆๆๆ ทางหน้าประตูสิวะ”
ดูมัน...ยังมีการทำหน้าเอ๋อ ชี้มือไปที่ประตูด้านหน้า จนผมต้องพยักหน้าจนคอแทบหลุดให้ไปทางนั้น จนกระทั่งมันยอมเดินไปแต่โดยดี เฮ้ออออ เหนื่อยจริงๆ เลยเว้ยเฮ้ย!
จังหวะที่ผมกำลังจะเดินไปหน้าประตู พร้อมกับกำลังเปิดเข้าหาตัวนั้น... ก็ตกใจไม่แพ้กับอีกฝ่าย เมื่อเห็นว่าใครกำลังจะยกมือกดออดที่หน้าประตูอยู่เช่นกัน
“โอ๊ย ไม่เซอร์ไพรส์เลยอ่ะ เล่นมาเปิดประตูรับซะขนาดนี้”
ผมยิ้มกว้างทันทีเมื่อสบตากับคนตรงหน้า ดึงร่างนั้นเข้ามากอดแนบอกให้หายคิดถึง จนลืมสนใจไอ้คนที่ยืนเขม่นข้างๆ ซะสนิท ยิ่งเสียงกระซิบว่า ‘Happy Birthday’ นี่อีก ทำให้อยากจะรัดมันให้ตายไปเสียตรงนี้เลยด้วยซ้ำ ให้ตายเถอะ
“อ้าว พี่มาร์ช พี่ซัน หวัดดีครับ” ไอ้มิกกี้เดินไถกำแพงมาเรื่อยยกมือขึ้นไหว้แขกยามวิกาลทั้งสองแบบมึนๆ
“ดีครับ...แล้วไหงมาอยู่นอกห้องล่ะเรา” มาร์ชถามอีกฝ่ายเสียงใส พร้อมกับยิ้มให้ด้วยความเอ็นดู
“ตอนแรกไม่ได้อยู่หรอก โดนบังคับให้มาอยู่อ่ะ”
“หะ??” ไอ้ซันกับมาร์ชพร้อมใจกันส่งเสียงด้วยความงง
“เอาเถอะ ๆ เข้ามาในห้องให้หมดทุกคนนั่นแหล่ะ”
ผมถอยหลังไปนิดนึงเพื่อให้มาร์ชและซันเดินผ่านเข้ามาในห้อง ส่วนไอ้ตัวยุ่งนั่นยังคงยืนอยู่ที่เดิม จนผมต้องออกมานอกห้อง แล้วดึงมันเข้ามากอด พร้อมกับจูบเข้าที่หน้าผากทีนึง เนื้อตัวมันดูอุ่นกว่าปกติ อาจจะเพราะเลือดสูบฉีดมากเกินก็เป็นไปได้
“อือ...งั้นผมกลับห้องก่อนละกันนะ” ปากว่างั้น แต่มือนี่กำเสื้อผมไว้ซะแน่นจนแทบจะหลุดติดมืออยู่แล้ว
“กลับทำไมล่ะ ก็บอกว่าให้มาอยู่ห้องนี้....ด้วยกัน” ผมก้มลงจูบหน้าผากมันอีกทีนึง อดใจจูบต่ำลงมาที่สันจมูกโด่งได้รูปอีกครั้งไม่ได้จนเจ้าหนูต้องหลับตา ครางฮือในลำคอตอบรับ
“ก็พี่มาร์ชมาอ่ะ...”
“มาร์ชมาก็เรื่องของเค้า ทำไมเราต้องไปล่ะ หืม?” ผมจูบต่ำลงมาเรื่อย จนหระทั่งหยุดที่ปลายจมูกกึ่งกลางกับริมฝีปากบนของเจ้าหนู เจ้าตัวเผยอรับเล็กน้อยโดยไม่รู้ตัว มือข้างที่กุมเสื้อผมยกสูงขึ้นกว่าเดิมเหมือนเกร็งเขม็ง
“เดี๋ยวผมกวน...”
“...ไม่กวนหรอก” ผมกำลังจะแนบริมฝีปากตัวเองเข้ากับอีกฝ่าย แต่ก็ต้องชะงักเมื่อได้ยินเสียงกระแอม บวกกับเสียงกระซิบแผ่วเบาว่า ‘เข้ามาข้างในเถอะพี่แดน’ ว่าแล้วเลยรู้ตัว ยื่นมือออกไปแกะเจ้าของมือน้อยนั่นออกจากเสื้อ และเปลี่ยนมาจูงเข้าห้องแทน
“ไอ้ตัวเล็กเป็นไรน่ะ?” มาร์ชถามเมื่อเห็นว่าผมจูงมือมิกกี้เข้ามาในห้อง และพาไปนั่งลงที่โซฟาตัวยาว
“เมาแล้วเวิ่น”
“เวิ่น?....ยังไง?” น้องชายสุดที่รักของผมยังคงถามต่อ โดยมือก็จัดแจงข้าวของที่ถือมาวางลงบนโต๊ะตรงหน้า
“ไม่รู้สิ คิดเรื่องไร้สาระให้เป็นสาระ ดูมึนๆ งงๆ ในชีวิต”
“น่ารักดีแหะ”
ไม่อยากจะถามว่ามันน่ารักตรงไหน....-*- เมื่อกี้ล่ะตกใจแทบตายตอนมันพยายามจะปีนระเบียงข้ามมาอีกฝั่ง ท่าทางตอนเมาจะตายได้ง่ายๆ เอารายนี้
“แล้วทำไมมาเอาป่านนี้ล่ะ?” ผมยังคงถาม ตาก็มองหาไอ้ซันไปด้วย แต่รายนั้นหายไปไหนแล้วก็ไม่รู้
“ซันมันออกไปคุยโทรศัพท์ข้างนอก ช่วงนี้งานชุมน่ะ....” อีกฝ่ายตอบแทน
“หึหึ รู้ทันจริงๆ เลยนะว่ากำลังหาใคร”
“มองระแวงแบบนั้น ใครเค้าก็รู้น่ะ” เจ้าตัวหัวเราะในลำคอแบบเดียวกับผมเป๊ะ ไม่แปลกเลยที่จะมีใครหลายคนคิดว่าพวกผมเป็นพี่น้องกันจริงๆ
“แล้วนี่ทำไมมาซะดึกดื่น งานเยอะไม่ไปพักผ่อนล่ะ” ผมเดินเข้าไปลูบหัวมาร์ชเบาๆ จนมันเงยหน้าขึ้นมามองแล้วยิ้ม....ยิ้มทั้งริมฝีปากและดวงตา
“ก็วันเกิดพี่ชายที่รักทั้งที ไม่มาได้ไง นี่รีบสุดๆ แล้วนะเนี่ย ขอโทษด้วยครับที่มาซะเลยวัน”
“ไม่เป็นไรหรอกน่า ซีเรียสทำไม”
“อ่ะนี่....ของผมกับซัน ซื้อให้”
มาร์ชยกถุงสีแดงขึ้นมาให้ผม เมื่อหยิบออกมาข้างในเป็นอุปกรณ์เกี่ยวกับโน้ตบุ๊คที่ผมอยากได้อยู่ แต่กำลังชั่งใจเพราะราคามันก็ใช่ย่อย พอมาเห็นแบบนี้เลยทำเอาอึ้งไปครู่หนึ่ง
“ห้ามบอกว่าแพง ผมอยากซื้อให้”
“....ขอบคุณนะ” อยากจะพูดอะไรมากกว่านี้เหมือนกัน แต่มันกลับพูดไม่ออก ผมเลยตัดสินใจยิ้มให้อีกฝ่ายแทน
“อย่าลืมขอบคุณซันด้วย มันช่วยออกครึ่งนึง”
ดูมัน...-*- สมเป็นคู่ผัวตัวเมียจริงๆ (หรือผัวผัววะ?) ไม่เคยที่จะลืมแทรกตลอดเวลา ผมเลยได้แต่พยักหน้า เออ ออ ตาม เอาวะ ยังไงก็ช่วยซื้อมาให้ แถมยังเป็นของที่อยากได้อยู่แล้ว กับไอ้แค่ขอบคุณจะไปยากอะไร
“เออนี่ มากินเค้กก่อนสิ” ผมดึงแขนเจ้ามาร์ชให้เดินตามไปที่ครัว มันชะเง้อมองคนที่เพิ่งปิดประตูเข้ามาเล็กน้อย ก่อนจะชี้บอกให้ไปดูมิกกี้ที่นั่งทำหน้ามึนอยู่บนโซฟา มือก็จิ้มรีโมททีวีเปลี่ยนไปเรื่อย
“ไปไหนกันน่ะ?” ไอ้ซันเดินเข้ามาถาม ก่อนที่จะมองไปตามนิ้วของมาร์ช แล้วยิ้มที่มุมปาก
“เดี๋ยวเอาเค้กมาให้ ดูมิกกี้หน่อย....เมา”
เพียงแค่นั้นก็ไม่ต้องพูดอะไรต่อ ไอ้ซันเดินยิ้มแผ่ พึมพำกับตัวเองว่า ‘เสร็จกู ไอ้ลิง’ แล้วยกมือขึ้นลูบสะโพกแฟนตัวเองเล็กน้อยก่อนที่จะเดินตรงไปยังโซฟาสีแดงข้างหน้านั่น
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
มารวมกันแล้วน่ารักทุกที 
หัวข้อ: ---"กูล่ะเซ็งจิต...ไอ้ติสต์แตก"--- P.343 (29-01-11) พิเศษย้อนหลัง Happy New Year จร้า *[]* (อ่าน 2693879 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก