"ตอนที่ 23/4"
ผมกับบูมนั่งมาในรถสีแดงคันเท่ห์ที่ขับมาด้วยความเร็วสูง ตลอดทางมีแต่เพียงความเงียบที่ปกคลุมไปทั่วรถ เพราะผมเอาแต่มองออกไปทางด้านนอกหน้าต่าง
ส่วนบูมเองก็เอาแต่นิ่งเงียบไม่ยอมพูดอะไรสักนิดเลย จนรถขับมาถึงหมู่บ้านแห่งนึงไม่ไกลจากใจกลางกรุงเทพฯมากนัก
บูมขับรถเข้ามาจอดยังบ้านเดี่ยวหลังนึง ทันทีที่บูมขับรถไปจอดที่หน้าบ้านก็มีคนงานมารับกุญแจรถเพื่อเอารถไปเก็บยังที่จอดรถ
ส่วนบูมเองก็เดินนำผมเข้าไปในตัวบ้าน
“ตามมาดิ จะได้รู้ไงว่าใครโกหก”บูมหันมาพูดกับผมพลางเดินนำหน้าขึ้นไปที่ชั้นบน
ผมเดินตามบูมมายังชั้นบน แล้วมาหยุดอยู่ที่ห้อง ๆ นึง พอผมเดินตามมาทันบูมก็ไขกุญแจเพื่อเข้าไปยังห้องนอนของตัวเอง
“เอ้านี่ดูซะมีใครอยู่ในห้องนอนเราหรือเปล่า หาให้เจอนะ”บูมพูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจนิด ๆ
ผมเดินเข้าไปในห้องแล้วพยายามมองหา อาร์ท แต่ก็หาไม่เจอ ไม่มีใครอยู่ในห้องเลย เดินเข้าไปหาที่ห้องน้ำก็ไม่เห็นเช่นกัน
ผมเลยเดินออกมาด้วยสีหน้าสำนึกผิด เมื่อบูมเห็นสีหน้าผมแบบนั้นเลยกดโทรศัพท์ลงไปหาคนงานที่อยู่ด้านล่าง
เพื่อเป็นการตอกย้ำความบริสุทธิ์ของตัวเองว่า อาร์ทไม่ได้มารอเค้าอยู่จริง ๆ
“ป้าเล็ก ป้าเล็ก....วันนี้มีใครมาหาผมหรือเปล่าครับ”บูมพูดกับคุณป้าแม่บ้าน ขณะเปิดโฟนให้ผมได้ยินเสียงไปด้วย
“ไม่มีค่ะ คุณบูม....ว่าแต่ว่าวันนี้คุณบูมกับเพื่อนจะรับอะไรอีกไหมคะ ป้าจะได้เตรียมให้ค่ะ”ป้าเล็กถามกลับมา
“ไม่ต้องครับ พวกผมเรียบร้อยมาแล้ว ขอบคุณครับป้า”บูมหันมายิ้มให้ผมเป็นเชิงล้อเลียน พร้อม ๆ กับกดปิดโทรศัพท์
“เห็นไหม ได้ยินหรือยัง จะหาต่อหรือเปล่าเราจะได้เปิดห้องให้ครบเลย...วันหลังอ่ะหัดเชื่อคนอื่นซะบ้าง”บูมพูดพลางทำท่างอน ๆ
“ก็ใครจะไปรู้ล่ะ แล้วตอนแรกมาโกหกเราทำไมว่าเป็นแค่เพื่อนเก่า ไม่บอกล่ะว่าเค้าเป็นแฟนเก่า พอกันเลยทั้งแพททั้งบูม”
ผมพยายามจะเถียง (แม้ว่าจะสู้ไม่ได้ก็ตาม)
“ก็ถ้าเราลองบอกว่าอาร์ทเป็นแฟนเก่าเรา โยจะยอมมาคืนดีกับเราไหมล่ะ เดี๋ยวเรื่องก็ยิ่งไปกันใหญ่อ่ะ”บูมพูดพลางตบเตียงเป็นเชิงให้ผมเดินไปนั่งด้วย
“อันนี้มันต้องขึ้นอยู่กับเจตนานะ ใครใช้ให้ตอนนั้นทำหน้าแบบนั้นใส่เราล่ะ แถมยังกอดกันแน่นขนาดนั้น จะให้คิดว่ายังไง ถ่านไฟเก่าคุน่ะสิไม่ว่า”
ผมพูดงอน ๆ พลางเดินไปนั่งข้าง ๆ บูม
“ก็บอกแล้วไงว่าไม่มีอะไร เรื่องระหว่างเรากับอาร์ทมันจบไปตั้งนานแล้ว ก่อนที่เราจะขึ้นม.ปลายซะอีก แล้วอีกอย่างเราก็ไม่ได้ชอบอาร์ทด้วย
เพราะฉะนั้นเรื่องระหว่างเรากับอาร์ทมันจบจริง ๆ”บูมอธิบาย
“ช่างเถอะเราไม่อยากรู้ละ แต่ที่เราอยากรู้ก็คือทำไมอาร์ทจะต้องโกหกเราด้วยล่ะ”ผมถามอย่างสงสัย
“ไม่รู้ดิ อาจจะหึงเรามั้ง คนมันเสน่ห์แรงก็แบบนี้แหละ”บูมพูดยิ้ม ๆ จนผมหมั่นไส้ เอามือบิดเอวไปรอบนึง จนบูมร้องออกมาด้วยความเจ็บ
“โอ๊ย......เจ็บนะทำอะไรอ่ะ”บูมพูดพลางแกะมือผมออกมา
“ก็บิดเอวไง ถามได้....”ผมตอบแบบกวน ๆ
“แล้วมาบิดเราทำไม เจ็บนะ”บูมพูดพลางเอามือไปถูที่เอว
“ก็อยากจะทำอ่ะทำไม”ผมพูดหน้าตาย แต่ในใจแอบสะใจนิดหน่อยที่ได้แกล้งบูมบ้าง
“จำไว้เลย เดี๋ยวจะเอาคืนให้เข็ด”บูมพูดพลางทำสีหน้าเจ้าเล่ห
์
“ไม่ต้องเลย เรายังมีคดีความกันอีกเยอะ”
“โห....เรื่องอะไรอีกอ่ะ นี่ยังไม่หมดอีกหรอครับ จำเลยทนไม่ไหวแล้วนะ มาขอกอดทีได้ป่ะ คิดถึงจังเลย”บูมพูดพร้อม ๆ กับมาโอบผมเอาไว้
“ไม่ต้องเลย.....ไม่ต้องมาทำพูดดี เรื่องอาร์ทยังไม่เคลียร์เลยนะ”ผมแกะมือบูมออกมา แต่แล้วเสียงโทรศัพท์บูมก็ดังขึ้นมาขัดจังหวะพอดี
พอบูมมองเบอร์ที่โชว์ขึ้นมาก็ทำหน้าแปลก ๆจนผมถามขึ้น
“ใครโทรมาอ่ะ”ผมถามเมื่อเห็นสีหน้าบูมดูแปลก ๆ
“อาร์ทโทรมา”บูมตอบ
“เอามานิ”ผมแบมือเพื่อขอมือถือจากมือบูม ซึ่งเค้าก็เดินเอามาให้แต่โดยดี
“สวัสดีครับ อาร์ทหรอ เราโยเองนะ”ผมกดรับสายพร้อมกับเองทัก
“โย...บูมอยู่หรือเปล่า”อาร์ทถาม
“บูมไปหยิบของแป๊ปนึงเดี๋ยวมา”ผมแกล้งอาร์ทดูสิว่าจะทำยังไง ซึ่งบูมก็แอบขำกับท่าทางของผม
“อ้าวแล้วโยบอกบูมหรือยังว่าเรารออยู่ที่ห้องอ่ะ เนี่ยนานแล้วนะ จนจะหลับอยู่แล้วเนี่ย”อาร์ทพูดด้วยน้ำเสียงแบบจีบปากจีบคอน่าหมั่นไส้มากๆ
“บอกไปแล้วล่ะ แต่เค้าก็ไม่ได้ว่าอะไรนิ”ผมตอบด้วยน้ำเสียงปกติทั้ง ๆ ที่ผมพยายามกั้นหัวเราะเอาไว้
“ดูสิโย บูมทำไมแย่แบบนี้นะ ให้แฟนมารอที่บ้านแล้วแอบไปเที่ยวกับเพื่อนไม่ยอมกลับ”อาร์ทพูดประชดด้วยการเน้นคำซึ่งคงจะหมายถึงตัวเองเป็นแฟน
แต่ ผมเป็นแค่เพื่อนประมาณนั้น
“เราต้องขอโทษจริง ๆ นะอาร์ท เราไม่รู้ว่าเค้านัดกับแฟนเอาไว้ที่บ้านอ่ะ ไม่งั้นเราคงไม่มาด้วยหรอก”ผมยังคงแกล้งอาร์ทต่อไป
“เราไม่โทษโยหรอก เราเข้าใจ เพราะว่าเวลาที่เค้าให้เพื่อนมันต้องน้อยกว่าแฟนอยู่แล้วนะ เรื่องแค่นี้เอง”อาร์ทยังคงพยายามพูดให้ผมเข้าใจบูมผิด
“อืมมม...ขอบใจนะที่อาร์ทเข้าใจเรา เพราะเราก็รู้ตัวเองดีว่าเราอยู่ในฐานะไหน”พอผมพูดเสร็จผมก็แกล้งตะโกนบอกบูมเพื่อให้อีกฝ่ายได้ยิน
“บูม....บูม เดินลงไปบอกป้าเล็กให้หน่อยสิ ว่าเราขอน้ำเย็นแก้วนึง
เรากำลังคุยโทรศัพท์อยู่ไม่อยากออกไปนอกห้อง”ระหว่างที่ผมกำลังพูดให้อาร์ทได้ยินผมก็ทำท่าให้บูมรับมุขที่ผมโยนไปด้วย
“รับทราบครับ ที่รัก จะเดินลงไปบอกให้เดี๋ยวนี้แหละ แต่ขอหอมทีนะ”ดูดิครับแผนสูงนะเนี่ย ได้ทีบูมก็เดินมาหอมแก้มผมเลยอ่ะ
“อัลโหล อาร์ทเมื่อกี้ถึงไหนนะ”ผมแกล้งถามอาร์ทอีกครั้ง
“!@#)(*^&%$#*&%^$%&*^%$$$@$@^%^$^*)*(&^$#” โอ้โหมาเป้นชุดเลยครับ แต่ผมไม่ฟังหรอกผมเอาหูออกมาแล้วเค้าก็วางสายไป
ผมได้แต่หัวเราะสะใจ
“ทำไมโยนับวันยิ่งหน้ากลัวขึ้นทุกวันอ่ะ เราว่าเราคิดผิดหรือเปล่าเนี่ยที่ไปชอบโย”ดูบูมพูดสิครับ สรุปว่าผมผิดหรือเนี่ย
“ถ้าคิดผิดก็ไปคบกับอาร์ทเลยไป เดี๋ยวเราโทรไปให้”พูดจบผมก็ทำท่าจะกดโทรศัพท์ไปให้
“เปล่า ๆ ๆ ครับ ล้อเล่นน่ะ แต่จริง ๆ นะ โยน่ากลัวมาก ๆ วันหลังจะมีใครกล้ามาคุยกับเราอีกหรือเปล่าเนี่ย”บูมพูดพร้อมทำท่าขยาด
“คุยปกติก็ไม่ว่าอะไรหรอก แต่อย่าให้รู้นะ ....หึ”ผมยิ้มแบบน่ากลัว
“กลัวแล้วครับ ไม่กล้าแล้วครับ”บูมพูดพลางมาบีบนวดที่แขนผม
“ไม่กล้าแล้วเมื่อกี้อะไร ได้ทีมาหอมแก้มเลยนะ”
“งั้นเพื่อไม่ให้เป็นการเสียเปรียบโยก็มาหอมแก้มเรากลับทีนึงดิ เรายอมขาดทุนให้หอมสองทีเลยอ่ะ”บูมพูดพลางยื่นแก้มมาให้
“บ้า......ไม่เอาหรอก....เราจะกลับละ”ผมพูดพร้อมกับลุกขึ้นยืน
“ไม่เอาไม่ให้กลับ ไหน ๆ วันนี้ก็มาแล้วอยู่ค้างกับเราที่นี่แหละนะ นะ นะ
จะได้รำลึกความหลังกันไงตอนที่ไปเชียงรายน่ะ”บูมเอามือปิดทางไม่ให้ผมออกจากห้อง
“ไม่ได้ เรายังไม่บอกที่บ้านเลย ไม่เอาหรอก”
“งั้นโยก็โทรไปบอกดิ หรือว่าจะให้เราโทรไปขอให้ แม่โยไม่ว่าหรอก แม่โยใจดีจะตายยิ่งรู้ว่ามาอยู่บ้านเราเค้าไม่ว่าหรอกนะ นะ นะ
ค้างที่นี่ด้วยกันนะ”บูมพูดพร้อม ๆ กับเดินมาโอบผมเอาไว้จากด้านหลัง
“ไม่เอาหรอก เราไม่ได้เอาเสื้อผ้าอะไรมาเลย”ผมพยายามจะตอบปฎิเสธ
“ก็ใส่เสื้อผ้าของเราไง แต่ถ้าไม่ชอบจะไม่ใส่อะไรเลยเราก็ไม่ว่านะ”บูมพูดพร้อมท่าทางลามก
“นั่นไง กะไว้แล้ว .... เอางี้ถ้าเราค้างที่นี่สัญญาได้ไหมล่ะ ว่าห้ามมาทำอะไรเรานะ”
“โหหหหหหหหหห ไรอ่ะ....”บูมบ่น
“งั้นไม่เอาเรากลับละ”ผมพูดพร้อมกับจะเดินออกไป
“อ่ะก็ได้ ๆ ไม่ทำก็ไม่ทำ แต่ถ้าโยมาทำอะไรเราก่อน เราไม่รู้นะ”
“ดีงั้นเดี๋ยวเราโทรไปที่บ้านก่อน”
หลังจากที่ผมโทรไปขออนุญาตจากที่บ้านแล้ว ก็เดินเข้ามานั่งข้างๆบูมบนเตียง ซึ่งตอนนี้บูมเอาแต่จ้องหน้าผมจนผมเขิน
“มาจ้องทำไม...เขินนะ”ผมพูดเขิน ๆ
“ก็อยากจะมองอ่ะ เราไม่เคยคิดว่พวกเราจะได้กลับมาเป็นแบบเดิมอีก ตอนที่ไม่มีโยอ่ะ เราทรมานมากเลยนะ ยิ่งเห็นโยไปเดินกับคนอื่นเรายิ่งเจ็บ ยิ่งเสียใจ
โยอย่าไปจากเราอีกเลยนะเราขอร้อง”บูมพูดเสียงเศร้าพลางกอดผมเอาไว้แน่น
“แล้วใครใช้ให้บูมทำแบบนั้นล่ะ เราเองก็เสียใจนะที่บูมทำเป็นไม่สนใจเรา”ผมพูดด้วยน้ำเสียงน้อยใจ
“ใครบอกว่าไม่สนใจล่ะ เราแอบมองโยตลอดแหละ แต่เราไม่กล้าทัก ไม่กล้าที่จะคุยเพราะเรากลัวว่าเราจะรู้ว่าโยมีคนอื่น
เราไม่อยากรับรู้ว่าโยมีคนอื่นแล้ว”บูมพูดด้วยน้ำเสียงสะเทือนใจ
“เราไม่เคยมีใคร และไม่คิดว่าจะมีด้วย ขนาดเราประชดบูมแบบนั้น เรายังไม่เคยจริงจังกับใครเลย แค่พูดคุยกันธรรมดาไม่ได้มีอะไรพิเศษ”
“เราสัญญาว่าเราจะไม่ทำแบบนั้นอีก แต่โยสัญญาได้ไหมว่าโยอย่าประชดเราแบบนั้นอีกนะ เราทนไม่ได้ที่เห็นโยไปเดินกับคนอื่น”
“อืมม...เราสัญญา”
“โย.....ขอหอมทีได้ป่ะ แค่ทีเดียวเองนะ นะ นะ จะได้หายคิดถึงอ่ะ สัญญาว่าจะไม่ทำอะไรเกินเลย ด้วยเกียรติเลยครับ”บูมทำท่าขึงขัง ผมได้แต่พยักหน้ารับ
“..............xxx…………….”
“รักโยนะครับ”บูมพูดยิ้ม ๆ แต่น้ำเสียงจริงจังมาก
“..........................................”ผมได้แต่ยิ้มอาย ๆ
จากนั้นผมก็บอกให้บูมไปอาบน้ำก่อนเพราะใกล้ได้เวลาที่ คณะผองเพื่อนและปอนด์จะโทรมาแล้ว
....เสียงเตือนข้อความเข้ามาดังขึ้น..ผมเลยกดดู...แต่เอ๊ะนั่นมัน....
“น้องโย เดี๋ยวพรุ่งนี้พี่จะลงไปหาที่กรุงเทพแล้วนะครับ..แล้วเจอกันนะ หลับฝันถึงพี่บ้างนะครับ...คิดถึงน้องโยจังครับ...พี่วิทย์”
เฮ้อออออ...หลังจากที่ผมอ่านข้อความจบ..จริงอย่างที่ผมคิดเอาไว้ ตายแน่ทีนี้ โจทก์เก่ามาแล้ว ไหนจะปอนด์อีก อาร์ทอีก โอ๊ยยยยยยยยยยยย.....กลุ้ม
ผมได้แต่คิดในใจแล้วทิ้งตัวลงไปบนเตียงด้วยความกลุ้มใจ......
จบตอนที่ 23/4 แล้วครับ ตอนหน้าจะเป็นตอนที่สำคัญเพราะเป็นตอนที่เริ่มนำเข้าสู่ฉากสุดท้ายของเรื่องนี้แล้วนะครับ
ยังไงก็ขอให้ติดตามกันต่อไปนะครับ ขอบคุณครับ
**********************************************************
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
