ขอบคุณครับ สำหรับคำแนะนำ ก็งอนกลับอะดิ หมอไม่ผิด พี่ปลัดทำเหมือนพี่หมอผิด
ที่จริงก็ปัญหาครอบครัวเนาะ ๆๆ 555555 เดี๋ยวพี่หมอ จัดการเอง ครับ
5 (คนขี้ตู่)
บ้านพักเป็นหลังอาคารชั้นเดี่ยว บริเวณบ้านร่มรื่นด้วยพันธุ์ไม้นานาพันธุ์ ที่ส่งกลิ่นหอม อย่างกับบ้านในวรรณคดี ที่มาดอกกระดังงา การเวก ส่งกลิ่นหอมอบอวน แต่บ้านหลังนี้กลับปลูกต้นมะม่วง แล้วเอากล้วยไม้ดินมาปลูกรอบต้น จำพวกม้าวิ่ง เอื้องพร้าว และด้านหน้ามีต้นวาสนาสองต้นใหญ่ แปรงล้างขวดก็มี ต้นนี้นครจะชอบ เพราะเป็นต้นที่ลู่ไปตามลม แต่ถ้าใครมาทำลายก็จะโดนเหมือนกันตรงปลายใบจะเล็กเรียวแหลมจนเป็นหนาม ด้านข้างบ้านก็เป็นโรงรถที่เปิดโล่ง คล้าย ๆ เพิงหมาแหงน อีกด้านจะเหมือนห้องครัวและต่อออกเป็นห้องนอน
“เป็นไงบ้าน พออยู่ได้ไหม”
“น่าอยู่ครับ ร่มรื่นดี” นครบอกยิ้ม ๆ แสดงอาการพอใจอย่างมาก
“ก็ดีแล้ว จะได้อยู่นาน ๆ”
“แต่ผมก็ ต้องกลับบ้านไม่ใช่หรอครับ”
“เอาไว้เมื่อถึงเวลาค่อยว่าก่อน แต่ตอนนี้ เข้าบ้านด้านหลัง ไปอาบน้ำก่อน” มาโปรดบอกนคร เด็กหนุ่มเดินไปด้านหลังบ้านที่เห็นพลทหารกำลังเตรียมอาหารอยู่
“พี่กินแบบนี้ได้ไหมครับ” พลทหารรับใช้นามว่ามานพชี้ให้ดู กับข้าวที่ทำ
“เดี๋ยวขออาบน้ำก่อน แล้วจะมาช่วย” ว่าแล้วนครก็รับเข้าไปในบ้าน ผู้กองหนุ่มยื่นผ้าเช็ดตัวแล้วชี้มือไปด้านห้องน้ำ นครรีบทำตาม สักพักใหญ่นครออกมาพร้อมกับผ้าเช็ดตัวพันกาย หิ้วเสื้อผ้าเปื้อนออกไปที่เครื่องซักผ้า อาบน้ำแล้วรู้สึกดีมาก ๆ กระชุ่มกระชวยกระปรี้กระเปร่า อาวแล้วเสื้อผ้าเราจะเอาที่ไหนดี จึงกลับเข้าบ้านอีก ไปเคาะห้อง
“เข้ามา” เสียงได้รับอนุญาตจากคนข้างใน นครเปิดประตูเข้าไป ฝั่งนั้นก็กำลังเปลี่ยนเสื้อผ้าจะอาบน้ำเหมือนกัน ต่างคนต่างตะลึงกันนิดหน่อย อัศวินหรือมาโปรดนั้นถึงแม้ว่าจะเคยเห็นทหารในกองร้อยแก้ผ้า อาบน้ำบ่อย ๆ ก็ไม่เคยเห็นใครที่ขาวเนียนอย่างกับไข่ขาวอย่างนี้ อยากจะลองเอามือไปจับดู แต่คนที่ยืนอยู่ข้างหน้าก็กลับจ้องมองตัวเองอยู่ หุ่นทำไมเหนือนักรบกรีกโรมันมาก ๆ หน้าท้องไร้ไขมัน แบนราบ ขนบาง ๆ ลามตั้งแต่หน้าอกจนลงไปในร่มผ้า ผิวสีแทนเนียน ๆ ใบหน้าเรียว รับกับทรงผมรองทรงที่ตัดสั้น ตาโตดำสนิท เวลามองแข็งกล้า จนต้องหลบสายตา
“ผมไม่มีเสื้อผ้าเปลี่ยนครับ”
“เออ... มาเลือกเอาของพี่ไปใช้ก่อน” สะดุ้งตกใจที่มัวแต่ยืนมองเขาอยู่ ก้าวออกมาจากหน้าตู้เสื้อผ้า นครก้าวเข้าไปดู เลือกเสื้อยืดสีดำ กับกางเกงบอลสีน้ำเงิน มาได้ก็เปลี่ยน คนตัวใหญ่ยังคงยืนดูอยู่
“อาว พี่ไม่อาบน้ำหรอครับ” นครเตือน ทำให้คนที่เหม่อสติกลับมา
“เออ ใช่ ลืม เลย ปกติไม่เคยมีคนเข้ามาในห้องด้วย”
“ถ้าอย่างนั้นผมไปอยู่กับน้องเขาก็ได้ครับ”
“เฮ้ย ไม่เป็นไร นายมาอยู่ในฐานะหลานกัน” ว่าแล้วก็ออกไปอาบน้ำ นครสำรวจตัวเองที่หน้ากระจกบานขนาดกลาง นั้น มองดูการก้าวผ่านของชีวิตที่ต้องระเห็จออกมาจนปานนี้ พ่อแม่น้อง ๆ พวกเขาจะเป็นยังไงบ้านหนอ พวกที่ตามล่าจะโดนจับหมดแล้วหรือยัง แล้วเมื่อไหร่จะได้กลับบ้าน ไอ้ตึงละจะเป็นอย่างไร แล้วด่านเขาจะให้มันเดินทางไหมนั้น กำลังคิดอะไรเพลินก็ได้กลิ่นอะไรไหม้ จึงออกไปดูข้างนอก
“เป็นอะไรครับ มีอะไรไหม้” นครชะโงกหน้าออกดู เห็นพลทหารรับใช้นอนหลับตรงแคร่นั้นปล่อยให้กับข้าวในหม้อไหม้หมด
“ไอ้มานพ มึงจะเผาบ้านอั๊วหรอวะ” เสียงตะโกนจากห้องน้ำ นครรับไปปิดแก๊ส ยกหม้อออกมาตั้งไว้ให้เย็น ก่อนแล้วค่อยเทน้ำลง มิเช่นนั้นหม้อจะรั่ว ส่วนคนนอนก็ไม่มีทีท่าว่าจะลุกแต่อย่างใด ก็สภาพเมาขนาดนั้น นครจึงดูกับข้าวที่พลทหารรับใช้ทำเสร็จไปแล้วหนึ่งอย่าง ก็อย่างว่านะ มันเป็นอาหารพื้นบ้านทางภาคอีสานจริง ๆ นครจึงต้องลงมือทำใหม่ ดีที่แม่สอนตอนที่ยังเด็ก เพราะทุกคนก็ต้องทำงาน ตอนนั้นสวนส้มยังไม่เป็นรูปเป็นร่างขนาดนี้ ทุกคนก็ต้องมีงาน ตอนนี้แม่ยังเลี้ยงน้องคนเล็ก ต้องคอยหอบคอยหิ้ว จึงไม่ค่อยมีเวลาทำอาหารให้พ่อนัก แม่ก็จะจับนครมาสอน โดยที่น้องคนเล็กยังอยู่ที่เอวของแม่ ๆ ก็จะบอกว่าหั่นยังไง ใส่อะไรบ้าง ต้องเติมอะไร จนเดียวนี้เวลากลับบ้านนครจะทำหน้าที่เป็นพ่อครัวของบ้านไปโดยปริยาย บางครั้งก็ทำช่วยแม่บ้านที่อาคารสวนส้ม นครก็จะไปเอาหนังสือมาอ่านหรือท่องในโลกอินเตอร์เน็ต ก็จะมีสูตรอาหารต่าง ๆ ให้ทดลองทำ แต่นครก็ไม่ได้ทำง่าย ๆ มาอยู่หอที่เมืองหลวงก็ไม่ได้ทำ จะทำก็ตอนกลับบ้านเท่านั้น ด้วยความจำกัดของพื้นที่ด้วย
นครลงมือทำอาหารใหม่สองสามอย่าง มีแกงจืด กับผัดพริกหยวก และอาหารของ มานพอีกอย่างหนึ่ง กลิ่นหอมฟุ้งไปทั้งบ้าน จนคนในบ้านออกมาตามกลิ่น
“ไอ้นพ วันนี้ครึ้มใจอะไรวะ กลิ่นนี้หอมถึงในบ้าน” พูดพร้อมออกมา แต่ก็เห็นเด็กหนุ่มที่ใสเสื้อตัวโคร่ง กางเกงพอได้ อวดขาขาว ๆ นั้น
“อาวไอ้เวร จะทำให้กินหน่อย ก็มาเสือกหลับได้ไงวะ” ว่าแล้วก็มานั่งที่โต๊ะกินข้าวม้าหินอ่อน ดูอาหาร
“ปกติ พี่ไม่ได้กินแบบนี้อยู่ที่บ้านนี้เลย นอกจากซื้อมาหรือไม่ก็ออกไปกินข้างนอก” ว่าแล้วก็ลองยกซ้อนตักซดน้ำแกง
“อร่อย ใสอะไรลงไปบ้าง สอนให้ไอ้นพมันทำที”
“ก็ใส่ใจไงครับ ไม่มีอะไรมากหรอก”
“เออ ดี ๆ พี่หิวแล้ว ขอข้าวหน่อยซิ” พรางชี้นิ้วไปที่หม้อหูข้าว นครไปเปิดดู ข้าวยังเป็นน้ำอยู่เลย ก็หุงข้าวแต่ดันลืมกดสวิทซ์หุงข้าว มันจะเป็นข้าวได้ไง
“มันยังไม่ได้หุงเลยครับ”
“ไอ้นพ มึงมานี้เลย” เท้ายกขึ้นถีบคนที่นอนบนแคร่ร่วงตกพื้น คงสร่างเมา ลุกขึ้นยืนตัวตรง มองหน้าผู้บังคับบัญชา
“ไปเลยไปซื้อข้าวมา ที่ตลาด ไม่ต้องเอารถไป กูให้เวลา 20 นาที ต้องกลับมาพร้อมข้าวหุงร้อน ๆ ปฏิบัติ” เสียงสั่งเข้ม ทำให้พลทหารรีบวิ่งออกไปจากบ้าน
“แล้วกี่กิโลครับ ถึงไม่ให้เอารถไป”
“5 กิโล มันทำไม่ได้ก็ขัง”
“ไม่ยุติธรรม” นครแย้ง
“ไม่มีความยุติธรรมในหมู่ทหารครับ น้อง คำสั่งคือคำสั่ง ห้ามบิดพลิ้ว แต่ก็ไม่ได้บอกนี้ว่ามันจะใช้สมองหามา แต่พี่ว่า คงไม่ทันแล้วละ โน้นมันกลับมาแล้ว” จริงอย่างว่า มานพกลับมาพร้อมถุงข้าวถุงใหญ่สามถุง
“เป็นไง มานพเจ็บตรงไหนบ้างหรือเปล่า”
“พี่ว่าอย่าไปออเซาะมัน มากินข้าว” สิ้นเสียงคำสั่ง พลทหารก็รีบจัดแจงข้าวสวยร้อน ๆ ลงจานแล้วยกมานั่งลงทานด้วยกัน ต้องยอมรับนะว่าเขาไม่มีการแบ่งชั้นวรรณะ เพราะถือว่าคนสีเดียวกันต้องรักใคร่สมัครสมานสามัคคีต่อกัน
“อร่อยครับพี่ ผมทำไม่เคยอร่อยอย่างนี้เลย” พลทหารชม
“ทำเป็นชมเชียวนะมึง แต่ขอโทษเขาอยู่ไม่ถึงอาทิตย์ก็ต้องไปฝึก” นครมองหน้าคนผู้
“ไปฝึก หมายถึงอะไรครับ”
“อาว ก็มาอยู่นี้ก็ต้องมาฝึก ความเป็นระเบียบวินัยก่อนจะก้าวสู่ขึ้นต่อไป”
“ผมไม่เข้าใจอยู่ดี”
“เอาเป็นว่า มาอยู่นี้พี่จะให้นครไปฝึกศิลปะป้องกันตัวกับผู้กองคำนึงในค่ายทหาร”
“ผมไม่ได้เป็นทหารนี้ครับ ผมยังผ่อนผันอยู่เลย”
“อย่างนั้นดีเลย เดี๋ยวพี่จะเขาเอาเข้ามาประจำที่นี้เลยไม่ต้องผ่อนไม่ต้องผันแล้ว” นครมองหน้าเหรอหรา
“เอาน่าพี่ วิทยาลัยลูกผู้ชายครับ” พลทหารกล่าวปลอบ
“แต่..”
“ไม่ต้องมีแต่ หรือจะให้เขาตามฆ่า” เหตุผลนี้ทำให้นครชะงัก
“ถ้าอย่างนั้นญาติ ๆ ผมละ”
“มันเขาไม่ถึงหรอก เพราะคริตเขาวางกำลังไว้แล้ว”
“ก็นี้ไง ผมนี้ไง มันต้องมาตามฆ่าผมซิ”
“คริตถึงส่งนายมาอยู่กับกันนี้ไง นคร” นครได้แต่อึ้ง ทานข้าวไม่ลง ลุกออกไปเดินดูดอกไม้ที่ขึ้นเต็มหน้าบ้าน คนที่อยู่บ้านคนก่อนคงชอบปลูกต้นไม้ ถ้าให้เป็นคนนี้หรอ ไม่มีทางที่จะชอบธรรมชาติ ดูก็รู้ขนาดในห้องนอนก็ยังดูทื่อ ๆ ไม่มีความเป็นสุนทรีเลย เอ้าไปสำรวจห้องเขาตอนไหน มานั่งคิดอะไรเพลินที่เปลไม้ไผ่สานใต้ต้นมะม่วงที่ผูกไว้ด้านหลังสุด ติดกับโรงรถ
“ไอ้มานพ คุณอัศวินอยู่ไหน” เสียงเล็กแหลมดังจากหน้าบ้าน และปรากฏสาวเจ้านวยนาดเข้ามา
“เออ ผู้กองกำลังพักผ่อนครับ คุณรุจี” มานพวิ่งออกมารับหน้า
“พักผ่อนยังไง ฉันเห็นแว๊บ ๆนะไอ้มานพ แกไม่ต้องมาขวางฉัน” ว่าแล้วก็ผลักพลทหารรับใช้จนล้มลง
“คุณอัศวินขา รุจีมาแล้วคะ อยู่ไหนคะคุณอัศวิน” เสียงก้องอยู่ภายในบ้าน สักพักคนที่ถูกตามก็ออกมาถึงหลังบ้าน
“ขยับให้พี่นั่งด้วยคน” ปีนขึ้นมาอีกด้านของเปลไม้ไผ่สาน
“อะไรพี่ ที่อื่นมีตั้งเยอะตั้งแยะ” นครหันมามองหน้า
“เงียบ บังพี่ที” พยายามทำตัวให้ลีบมากที่สุด
“บังได้ไงตัวใหญ่เท่ายักษ์ปานนี้”
“งั้นก็เงียบ” นครจึงจำเป็นต้องเงียบ
“คุณอัศวินขา อยู่ไหมคะ” แล้วอีกเสียงก็ดังตามมาจากหน้าบ้าน
“มิ้นเอาแกงส้มมาฝากคะ มิ้นจะมาทานข้าวเป็นเพื่อน”
“เออ ผู้กองไม่อยู่ครับ” เสียงพลทหารยังคงขวาง
“ไม่อยู่ยังไง รถก็ยังอยู่นี้ ไอ้มานพ หลบไป แกอย่างมาขวางฉัน” ทำให้รู้แล้วว่าทำไมเจ้านายกับลูกน้องถึงขาดกันไม่ได้
“ว้ายยายรุจี มาทำไมยะ ทำไมไม่ไปร้านเสริมสวยของหล่อน” คุณมิ้นตกใจเมื่อเห็นรถรุจีออกมาจากบ้านผู้กองอัศวิน
“ตาย หล่อนก็เหมือนกัน กลับไปขายข้าวแกงหน้าปากซอยซิยะ คิดอยากเป็นคุณนาย จนตัวสั่น” อีกฝ่ายโต้กลับทันควัน
“ใคร ไม่ใช่แกหรอ ที่เร่มาหาเขา ทั้งที่เขาไม่ต้องการ คอยหลบคอยหลีก ไปหาฉันไปพร่ำรำพันว่าถูกแกตามจิกตามทึ้ง”
“เป็นซากศพหรือ พี่มาโปรด” นครที่นอนฟังเงียบ ๆ เอยขึ้น
“ปากหรือนั้น” คนที่นอนข้าง ๆ เอยขึ้น
“แกนั้นแหละ อาหารก็บูดก็เน่าก็ยังมาขาย ให้ชาวบ้านชาวเมือง”
“ตายของฉัน สดใหม่ถอดด้าม ไม่เน่าเหมือนของหล่อน ที่ค้างมากี่ปีแล้ว”
“แก ๆ ว่าให้ฉัน” จากนั้นฉากชุนละมุนก็ตามมาที่หน้าบ้าน สองสาวตามตบตีกันด้วยแรงพิศวาส
“น่าภูมิในเนาะ มีผู้หญิงตบกันแย่ง” นครมันเขี้ยว
“มันก็น่าภูมิใจไหมละครับ คนหล่อนี้ครับ” ยืดอกรับหน้าบาน
“อาวหรอครับ ผู้กองอัศวินครับ มานั่งทำอะไรที่นี้ครับ” เสียงนี้ทำให้สองสาวที่กำลังตบตีกันหันมามองเป็นตาเดียว
“ผู้กองขา ช่วยรุจีด้วย” วิ่งมาหลังบ้านใส่มารยามจริตนิด ๆ
“ผู้กองอัศวินขา ช่วยมิ้นด้วยซิคะ นางรุจีมันทำร้ายร่างกายมิ้น” สภาพมิ้นที่โดนแกงส้มตัวเองเลอะตามตัว
“เออ ผมว่า กลับไปชำระร่างกายกันไหมครับ อีกอย่างนี้มันก็มืดก็ค่ำแล้ว” ผู้กองหนุ่มออกหน้ารับ มองมาที่คนปากโป้ง ยิ้มอวดฟันขาว สายตาทุกคู่มองมาที่คนยิ้มร่า
“คนนี้ใครคะผู้กอง” น้องมิ้นถามขึ้นก่อน
“ออ แฟนพี่เองครับ”
“ห๊า” เสียงทั้งสามทักขึ้นพร้อมกัน
“อาว ก็พี่บอกแล้ว ว่าอย่าให้พี่พูด น้องก็ไม่เชื่อ” ย่อตัวลงมานั่งข้าง ๆ คนที่นอนบนเปล
“เออ ไม่ ...”
“ว๊าย ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ จริงหรอคะ มิ้นไม่เชื่อ ไปเลยนะอีชะมด” มาผลักนครออกจากอ้อมกอดของผู้กอง
“อีกระเทย มาจากไหนไปเลยนะ ไปออกไป อีลักเพศ” ช่วยน้องมิ้นอีกแรงหนึ่ง
“ครับ ผมไปก็ได้” ลุกขึ้นออกเดิน แต่ก็โดนดึงกลับลงมานั่งตักและโดนขโมยหอมแก้ม
“มาทิ้งพี่อย่างนี้ ไม่เอานะครับ พี่ไม่ยอม เราเข้าห้องดีกว่าเนาะ” ว่าแล้วก็อุ้มนครขึ้นทั้งตัวเดินเข้าบ้าน ปล่อยให้สองสาวนั้น อ้าปากค้าง
“กรี๊ด ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ อายฉันแพ้อีชะมดหน้าวอกนั้น”
“ฉันแพ้อีกกระเทย” สองสาวหันหน้าเข้าหากัน
“ปล่อย ผู้กอง ปล่อย ไม่ปล่อยหรอ” ฝากคมเขี้ยวลงกล้ามหัวไหล่เต็ม ๆ ปาก
“โอ้ย ๆๆๆๆๆ” พร้อมกับปล่อยคนกัด ซึ่งตกลงพื้นเต็ม ๆ ไม่มีอะไรรองรับ นครนอนแอ่งแมงแทบเท้า
“อะไรวะ ตัวแค่นี้พิษสง เหลือขนาดนะมิตเตอร์แจ๊ก” ก้มลงอุ้มคนที่นอนตัวขดอยู่บนพื้นเข้าห้องนอน
“ปล่อยผมนะ ผู้กอง”
“ปล่อยเดียวก็มีเรื่องอีก เข้าห้องนอน ง่วงแล้วโว้ย ไอ้นพส่งแขก กันกับแฟนกันจะเข้าห้องนอน” พูดชะดังให้สองสาวด้านนอกได้ยิน
“จริงหรอ ไอ้มานพ ที่เจ้านายแกเป็น......” สองสาวมองหน้ากันไม่อยากจะคิด
“ไม่รู้ครับ เรื่องเจ้านายลูกน้องไม่เกี่ยว”
“ไม่เกี่ยวหรือว่าแกก็เป็นหนึ่งในนั้น”
“อย่าเหมานะครับ แต่เอ ถ้าผู้หญิงทั้งโลกเป็นแบบคุณสองคน ผมก็คิดว่า น้องเทย น้องชะมดนี้ก็ดีครับ ผมชักอยากจะชอบแล้ว”
“ไอ้............” เดินลงส้นเท้าออกจากบ้านไป คนละทิศคนละทาง มานพรีบไปปิดบ้านแล้วเก็บของที่กินค้างไว้แล้วเข้านอน
“ปล่อยได้แล้ว อยู่ในห้องไม่ต้องกอดครับ” นครดันหน้าออกคนที่ตัวใหญ่กว่า
“ใช้สบู่อะไรหอมจัง หมอตั้งแต่อยู่ที่เปลแล้ว” คนตัวใหญ่ยังคงสูดดูดกลิ่นกายหนุ่มน้อยเข้าเต็มปอด
“ก็สบู่ที่ห้องน้ำนั้นไงครับ”
“เอ แต่ทุกทีไม่เห็นหอม เหมือนวันนี้”
“ปล่อยผมได้แล้วครับ พี่มาโปรด” เอาน้ำเย็นเข้าลูบ
“เออ ๆๆ นอนได้แล้วง่วงแล้ว หาว ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ” อาการหาวเข้ามาทันที หันหลังกลับคลานขึ้นเตียงนอน
“มานี้ มานอนได้แล้ว ไม่อยากจะเถียงแล้ว” นครยังคงยืนดูอยู่ ไม่กล้าที่จะขึ้นนอน
“มิตเตอร์แจ๊ก จะขึ้นมาดี ๆ หรือจะให้ลงไปลากขึ้นมา”
“เออ ผมนอนข้างล่างก็ได้ครับ หรือนอนกับมานพก็ได้”
“ไม่ต้อง มานี้มานอนนี้” กำลังจะลุกขึ้นมา นครรีบโดดขึ้นเตียง
“มาแล้วครับมาแล้ว” เกิดอาการกล้า ๆ กลัว ๆ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
