ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง 9
"กินข้าวซะ...."
แคปนั่งอมยิ้มอยู่ที่ม้านั่งหินใต้ต้นไม้ที่ ๆ พี่วินเอาอาหารแมวมาให้แมวจรจัดตัวนั้นบ่อย ๆ และวันนี้ เขาต้องเล่นเป็นแมวของพี่วิน แค่คิดก็ขำจนไม่รู้จะทำยังไงดี
พี่วินซื้อข้าวกล่องมาให้เขา อะไรล่ะนั่น
"จะเลี้ยงแมว ด้วยข้าวกล่องหรือไง" แคปอยากจะถามพี่วิน แต่เวลาเป็นแมว พูดอะไรไม่ได้ นอกจากเงียบ ๆ เฉย ๆ และให้พี่วินลูบผมเล่นได้บางเวลาเท่านั้น
ตัวเล็ก....กลายเป็นแคปไปตั้งแต่วันที่เขาช่วยพี่วินฝังแมว และบอกพี่วินว่าเขาจะเป็นแมวให้เอง เวลาที่เจอกันที่อื่น เขาจะเป็นรุ่นน้องในชมรมเท่านั้น จะไม่ข้องเกี่ยวกัน
แต่จะเป็นเจ้าของแมวกับแมว ก็ต่อเมื่อมาที่เก้าอี้ตัวนี้เท่านั้น และแคปหมดสิทธิ์พูด ถ้าพี่วินซื้ออะไรมาให้กิน ก็ต้องกินตาม แม้จะไม่ชอบก็ต้องกิน
ตอนแรกพี่วินช่างร้ายกาจ ซื้ออาหารแมวมาให้เขากิน เพราะคิดว่าเขาไม่กล้ากิน แต่แคปก็กินอาหารแมวที่พี่วินซื้อมาให้ รสชาติจืด ๆ เหม็นกลิ่นปลาแห้ง และเม็ดแข็งมาก
มันไม่ใช่ของกินสำหรับคนแต่เขาก็กิน ก็เป็นแมวนี่ ไม่กินอาหารแมวจะให้กินอะไรล่ะ พี่วิน ดูเหมือนตกใจมาก แต่แคปก็กินจนหมด
ในวันถัดมา อาหารแมว กลิ่นประหลาด เละ ๆ ไม่น่ากิน ก็ถูกยื่นให้กับมือของเขา เหมือนบังคับให้กินอยู่กลาย ๆ
แม้ไม่อยากกิน แต่แคปก็จำใจต้องกิน และทำหน้าเหมือนมันอร่อยนักหนา โชคดีมากที่เขาไม่ท้องเสียไปซะก่อน
แรก ๆ เขาต้องจำใจกินอาหารแมวอยู่เป็นอาทิตย์ กว่าที่พี่วินจะเริ่มซื้อข้าวให้เขากิน
อยู่ที่ชมรม หรือที่อื่น ๆ แม้เดินสวนกัน แต่เขากับพี่วินไม่เคยทักทายกันสักนิด
ไม่รู้ว่าคำขอของเขา พี่วินจะทำตามหรือเปล่า แต่ที่แน่ ๆ ก็คือ เขาบอกกับพี่วินว่า
ตัวเล็กไม่ชอบเลยเวลาโดนแย่งความรัก เพราะฉะนั้น ถ้ารักตัวเล็ก ก็ห้ามไปกับใคร ๆ อีก ไม่งั้นตัวเล็กจะเสียใจ และสิ่งที่แคปได้เห็นจากแววตาของพี่วินก็คือแววขบขัน
พี่วินบอกว่า ถ้าเป็นแมวให้จริง ๆ จะไม่ไปไหนกับใครก็ได้ แต่ถ้าหากทำตัวไม่เหมือน แมวเมื่อไหร่ พี่วินก็มีอิสระเป็นของตัวเองเหมือนกัน พี่วินถามแคปว่าจะมาเป็นแมวทำไม
เป็นคนดี ๆ ไม่ชอบ แต่คำตอบของแคปก็คือ
"อยากมีเจ้าของที่ใส่ใจ ....... และให้ความรักอย่างสม่ำเสมอ"
เขาพูดแค่นั้น ไม่รู้ว่าพี่วินเข้าใจหรือเปล่า แต่ดูพี่วินเงียบ ๆ ไป และหลังจากนั้น เขาก็ได้เจอพี่วินทุกวันที่เก้าอี้ม้าหิน ใต้ต้นไม้นี้ พร้อมกับข้าวหนึ่งกล่องที่พี่วินซื้อมาให้
"ตัวเล็ก...ไม่พอใจข้าวที่ซื้อให้หรือไง"
โธ่...พี่วินนะพี่วิน เขาจะพูดอะไรได้ล่ะ พอใจหรือไม่พอใจเขาก็ต้องกินอยู่ดี เพราะว่าเขาเป็นแมวจรจัดนี่ แล้ววันนี้เขาก็หิวจะตายอยู่แล้ว
เรื่องที่น่าแปลกใจก็คือ เขาเป็นบ้าอะไรนะ แทนที่จะซื้อข้าวกินตอนไหนก็ได้
แต่ดันรอกินข้าวกล่อง ที่มีแต่ปลาทู ปลาทอด ปลา ปลา ปลา ปลา พี่วินซื้อแต่ข้าวที่มีกับข้าวเป็นปลามาให้เขากิน เขาเป็นแมวนี่ จะพูดอะไรได้ล่ะ ก็ต้องกินน่ะสิ
ถึงอยากจะบ่นก็บ่นไม่ได้ เพราะต้องทำตามกฎ พี่วินน่ะ สนุก แต่เขาไม่สนุกด้วยหรอกนะ
แต่ว่าอันที่จริงเป็นแมวก็ดีเหมือนกัน กินข้าวอิ่มแล้วง่วงจัด ๆ ก็แอบหลับโดยใช้ตักของพี่วินเป็นหมอนหนุนได้
อันนี้แหละ ข้อดีของการเป็นแมว โทรศัพท์ที่เคยโทรเข้ามา ยังมีอย่างสม่ำเสมอ
และเมื่อพี่วินรับ แคปจะลุกขึ้นมานั่งทำตาแป๋ว เหมือนอยากจะบอกว่าห้ามไปนะ และวินก็ยิ้มรับทุกครั้ง ก่อนจะบอกไปว่า
"โทษทีนะ....อยู่กับตัวเล็กน่ะ...เอาไว้ว่าง ๆ แล้วกัน"
แคปไม่รู้ว่าเวลาอื่น พี่วินไปหาใคร ๆ อีกหรือเปล่า แต่เขาขอสัญญาจากพี่วินแล้ว แค่สัญญาที่พี่วินจะรักษาหรือไม่ก็ได้ แต่ไม่ว่ายังไง ทุก ๆ วันเขาจะมารอพี่วิน ที่เดิม
และให้พี่วินเรียกเขาว่า
"เมี้ยว ..... เมี้ยว....เมี้ยว...ตัวเล็กมากินข้าวเร็ว "
เขาถึงจะกล้าโผล่หน้าออกมาให้พี่วินเห็น และก็กินอาหารแบบตามมีตามเกิดที่แล้วแต่พี่วินจะเมตตาซื้อมาให้กิน
แคปคิดกับตัวเอง.....เขานี่มันจะบ้าขึ้นทุกวัน ......
แต่เขาไม่ได้อยู่กับเกย์นี่
ตอนนี้เขาเป็นแมวจรจัดชื่อตัวเล็ก....และตอนนี้เจ้าของก็เอาข้าวมาให้กิน
ไม่รู้สินะ ว่าเขาจะทำยังไงต่อไปดี
แต่ตอนนี้ ขอหนุนตักพี่วิน แล้วนอนหลับซะทีดีกว่า เนอะ.....
"แมวบ้าอะไรวะ....ขี้เกียจ...กินอิ่มแล้วก็เอาแต่นอน....เดี๋ยวเลิกเลี้ยงแน่ ๆ "
ร่างสูงที่ซุกลงกับตักของเจ้าของ อมยิ้มน้อย ๆ เมื่อได้ฟังคำบ่นนั้น ก่อนจะหลับตาลง อย่างเชื่องช้า ท่ามกลางสายลมอ่อน ๆ ที่พัดผ่าน ในบ่ายวันนั้น
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
"รำคาญ...ไปไกล ๆ เป็นกระเทยไปอยู่ส่วนกระเทยไป๊"
แม้ว่าตาหวานจะโหวกเหวกโวยวายไล่นังกระเทยควายคนนี้ไปให้ห่าง แต่ดูเหมือนว่า ยิ่งนานวัน
นังบ้านี่จะมาคอย,kวุ่นวายกวนประสาทกับเขาเข้าไปใหญ่ ยิ่งไอ้ท่าทางสะบัดสะบิ้งของมันด้วยแล้วนะ
ยิ่งเห็นยิ่งน่าถีบตูดมันมากขึ้นทุกวัน ไอ้เวรแคปอีกคน หายหัวตลอด อีนังนี่มันมาตามจีบไอ้แคปนะ
ทำไมมันมาด่ากับเขาที่หน้าห้องทุกวันกันล่ะวะ
"ฮัดเช่ย....."
เหวอ....ดูนังบ้านี่สิ ด่าไป จามไป เป็นบ้าอะไรวะ รำคาญมาก ๆ ถึงกับปิดประตูห้อง ใส่หน้ามัน
มันดันเคาะรัว ๆ เป็นชาติ ไม่ยอมหยุด จนตาหวาน ต้องออกมาด่ากับมันให้หนำใจมันนั่นแหละ
อีกระเทยบ้ามันถึงจะได้ยอมจากไปแต่โดยดี
"โทษทีหล่อน...ไม่ค่อยสบายน่ะ...ด่ากับหล่อนเหนื่อยชะมัด...อ่ะเอาข้าวหลามมาฝาก...พอดีไปหนองมนมา
กินซะนะหล่อน เดี๋ยวพรุ่งนี้จะมาด่าด้วยต่อนะ...วันนี้ฉันไปล่ะ ...ปวดหัว..."
ตาหวาน รับข้าวหลามมาไว้ในมือ ไม่รู้นังบ้านั่นใส่ยาพิษหรือเปล่า แต่ทุกทีที่มันมาด่าด้วย มันจะซื้อขนมมาฝากทุกที
เขาไม่ได้เอาให้ไอ้แคปกินหรอก ถึงแม้นังนี่จะซื้อมาฝาก...แคปก็เถอะ เพราะไอ้แคปมันกินยากกินเย็น
อะไร อะไร ก็เลือกกิน อะไรแปลก ๆ หน่อย มันก็ไม่ยอมกินเลย แต่น่าแปลก ที่วันก่อนเห็นมันนั่งกินอาหารแมว
ด่ามันไปว่าอาหารคนมันยังไม่ยอมกิน มันดันกินอาหารแมวซะได้ เชื่อมันเลยจริง ๆ
ข้าวหลามถูกแกะ โดยมีตาหวานจอมงก เป็นคนกิน แกะไปแกะมา ในถุงดันมีกระดาษแผ่นเล็ก ๆ ติดมาด้วย
......ฉันรู้นะว่าหล่อนต้องกิน
วันก่อนช็อคโกแลตที่ซื้อมา หล่อนก็เป็นคนกิน ฉันรู้ได้ไงน่ะเหรอ...
ก็สิวเม็ดเป้งที่หน้าผากหล่อนไงมันบ่งบอก....
กินเถอะ ฉันซื้อมาฝากหล่อน กินเยอะ ๆ จะได้โตไว ๆ มีแรงมาด่ากับฉันต่อ
แล้วเดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันจะซื้อขนมมาให้ใหม่นะยะหล่อน
นังตาหวานเด็กบ้า
จาก ปลา...
เอ่อ.....ตาหวานอ่านข้อความแล้วนั่งมองข้าวหลามแบบปลง ๆ กระเทยบ้าอะไรวะ ซื้อขนมมาฝาก
แล้วบอกว่าพรุ่งนี้จะมาด่ากับเขาต่อ
ตกลงนี่มันจะมาจีบไอ้แคป หรือมันจะมาลับฝีปากกับเขา เพื่อไปชิงแชมป์ปากจัด แห่งประเทศไทยกันแน่เนี่ย
แค่คิดก็ขำ ตาหวานหัวเราะออกมา เพราะรู้สึกว่านังกระเทยนี่มันก็นิสัยดีเหมือนกัน
แต่อดแปลกใจไม่ได้ มาทีไร ไม่เห็นเจอไอ้แคปสักที ตกลงนังนี่มันมาจีบไอ้แคปแน่ ๆ หรือเปล่าวะ
"ซื้อมาเองนะเว้ย....นังปลาเน่า...ขอกินก่อนล่ะวะ"
ตาหวาน หยิบชิ้นข้าวหลามใส่ปากเคี้ยวอย่างเอร็ดอร่อย และอ่านหนังสือการ์ตูนที่เช่ามา อย่างสนุกสนาน
และต้องหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูข้อความ...ด้วยความเคยชิน เพราะถึงเวลาที่โรคจิตจะโทรมาหาแล้ว
.........กินข้าวหลามให้อร่อยนะตาหวาน.............
ตาหวานอ่านข้อความในโทรศัพท์มือถือ และยิ้มออกมาอย่างนึกตลก ไอ้โรคจิตนี่อีกคน เป็นใครวะ ไม่เปิดเผยตัว
แต่นอกจากข้อความในโทรศัพท์ที่ส่งมาอย่างสม่ำเสมอ ไอ้โรคจิตนี่ไม่เคยยุ่งอะไรกับเขาเลย และไม่เคยโทรมากวนประสาทด้วย
แต่มันจะโทรมาเป็นเวลาเท่านั้น ถ้าเกิดวันไหนมันไม่ส่งข้อความมา ตาหวานคงจะเหงา ๆ พิกล
ข้าวหลามถูกป้อนเข้าปาก และเคี้ยวอย่างเอร็ดอร่อย พร้อมกับที่ ตาหวานกลิ้งไปกลิ้งมาอยู่บนเตียง
หากตาหวานฉุกคิดสักนิด เขาน่าจะเอะใจคิดว่า คนโรคจิตที่โทรมา รู้ได้ยังไง ว่าเขากินข้าวหลามอยู่
แต่ตาหวานไม่ทันได้คิดอะไร ยังกลิ้งไปกลิ้งมา และอ่านการ์ตูนที่เช่ามาอย่างเพลิดเพลิน
และเจ้าตัวเขาก็หารู้ไม่ว่าเพื่อนไม่ได้โดนตามจีบ.......
แต่ตัวเองนั่นแหละที่โดนกระเทยตามจีบ แบบไม่รู้ตัว
TBC.......
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
