หัวข้อ: *** รักแท้แพ้ทาง by aoikyosuke ***

[nanalonely]

เข้ามาให้กำลังใจ

แล้ว :กอด1:เจ้าของกระทู้

[FOAM]

เกิดไรขึ้นกะหนิงอ่าาาาาาาาา

[St_FluKe]

มาเจิมเรื่องใหม่ก่อนได้ฤกษ์อ่านก่อนนอนคร้าบบ

เอิ๊กๆ

 

ให้กำลังใจคนเขียนก่อน

อิอิ

[andy_kwan]

คู่นี้น่ารักดีนะ มีsexphoneด้วย

[Salim021]

แม่เจ้า


เยี่ยม! 

[ririmu]

++ บอกไม่ถูกเลยว่าอารมณ์ไหนกันแน่ ขำ ซึ้ง xx แต่ว่าสนุก ...เง้อ แล้วพี่แมนเป็นไรไปอ่ะ

ถูกใครรังแกมา อยากรู้ ๆๆ รอตอนต่อไป อิอิ 

[tatum1234]

 :monkeysad:เง้อพี่แมนเป็นอะไรอ่าน้องเจงดูแลพี่แมนด่วนๆ



 :L2:มาติดตามด้วยคนครับ ขอบคุณน๊าครับที่เอามาให้อ่านสนุกมากเลย

[kit]

ต๊าย พ่อเลี้ยง.......

ขอบคุณนะคะ คุณ kamui1972

[kamui1972]

รักแท้แพ้ทางตอนที่ 14

"เอ่อ...หนิง....พ่อรู้มาว่าแม่เขายกที่ดินแถว ๆ บางพลีให้หนิงใช่มั้ย"
ชายสูงวัยพยายามพูดกับลูกชายคนเดียว ที่ไม่เคยพูดดีด้วยเลยสักครั้ง

"ใช่...ถามทำไม.." เรืองเดชมีสีหน้าเครียดขรึม นึกว่าจะมาพูดดี ๆ อย่างนี้
แล้วเขาจะยอมคุยด้วยดี ๆ หรือไง


"บ้านหลังนี้แม่เขาก็เซ็นยกให้หนุงหนิงแล้วนี่นะ...โดยที่พ่อไม่เคยรู้เลย
แล้วไหนจะที่ดินที่แม่เขามี เงินในบัญชี แล้วก็ทรัพย์สินของแม่เขาอีก"

ผู้เป็นพ่อยังคงพูดต่อไปเรื่อย ๆ ทรัพย์สมบัติที่มี ที่เกิดขึ้นมา เป็นของภรรยา
ของเขาทั้งหมด และหล่อนทำพินัยกรรมยกทุกสิ่งทุกอย่างให้กับลูกชายคนเดียว
เนื่องจากผู้เป็นพ่อติดการพนันอย่างหนัก ทรัพย์สินที่เคยมีร่อยหรอไม่มีเหลือ
อันเป็นสาเหตุหนึ่งที่ทั้งผู้เป็นพ่อและลูกชายทะเลาะกันเสมอ เรื่องที่พ่อ
พยายามจะขายสมบัติที่ตกทอดกันมาเพื่อใช้ในการเล่นการพนัน

ช่วงที่แม่ของเรืองเดชยังมีชีวิตอยู่ หล่อนก็รักสามีของหล่อนมาก แม้ว่าลูกชาย
ยิ่งโตจะยิ่งพยศ ยิ่งไม่พูดกับพ่อมากขึ้นทุกที แต่หล่อนก็ยังต้องยินยอมให้
ผู้เป็นพ่อส่งลูกชายไปอยู่หอพัก แม้ตัวของเรืองเดชจะไม่ค่อยสมัครใจนัก
แต่สุดท้ายลูกชายของหล่อนก็อยู่ได้ด้วยดี และดูเหมือนมีความสุขดี
ใบหน้าผ่องใสกว่าช่วงที่อยู่ที่บ้านเสียอีก หล่อนอยากให้พ่อลูกแยกกันบ้าง
ผู้เป็นสามีมัวเมากับการพนัน จนไม่เป็นอันทำอะไร ในขณะที่ลูกชาย
ก็เอาแต่ประชดประชันผู้เป็นพ่อ ดูเหมือนว่าเส้นทางที่จะมาบรรจบกันยิ่งห่างไกล
ออกไปทุกที และยิ่งห่างไกลมากขึ้น เมื่อผู้เป็นแม่เสียชีวิตลงอย่างกระทันหัน
และทิ้งทุกสิ่งทุกอย่างไว้ให้ลูกชาย โดยที่ผู้เป็นสามีไม่ได้ครอบครองทรัพย์สมบัติ
ที่มีอยู่แต่ประการใด

"ใช่...แล้วยังไง..." เรืองเดชจ้องมองหน้าผู้เป็นพ่อของตน สบตานิ่ง

"พ่อขอให้หนุงหนิงขายที่ดินแถวบางพลีได้มั้ย...พ่อจำเป็นต้องใช้ในธุรกิจของพ่อน่ะ"
ชายสูงวัย ที่เคยมีเงินทองจับจ่ายใช้สอยไม่ขาดมือ และมันเริ่มร่อยหรอเมื่อภรรยา
ตายไป ต้องอ้อนวอนลูกชายที่ไม่เคยแม้แต่จะมองหน้ากัน
แต่ตอนนี้ เขาเสียพนันเยอะมาก มีหนี้สินรุงรัง หากไม่ได้เงินมาชำระหนี้ให้
กับเจ้าหนี้ พวกนั้นขู่อาฆาตว่าจะฆ่าเขา ทำให้เขาต้องจำใจมาขอร้องลูกชาย
ที่ได้รับการโอนทรัพย์สินของภรรยาไปจนหมดสิ้น

"ธุรกิจงั้นเหรอ....ธุรกิจในบ่อนน่ะสิ...ที่เรียกผมมา...ที่คุยดีกับผม..เพราะว่าจะให้ผม
ขายที่ให้ใช่มั้ย...งั้นผมคงต้องขอตัวล่ะ" เรืองเดชลุกขึ้นจากโต๊ะอาหาร
แม่ตายไปแล้ว เขาไม่เหลือใครแล้ว พ่อซึ่งเป็นญาติเพียงคนเดียวที่เหลืออยู่
ก็ไม่เคยมองว่าเขาเป็นลูกเลยสักนิด ไม่เคยรัก ไม่เคยสนใจ
ไม่เคยดูแลว่าเขาจะเป็นจะตายยังไง

"เดี๋ยวไอ้หนิง....นี่แกคิดว่าปีกกล้าขาแข็งดีแล้วหรือไง...หนอย..แค่แม่แก
ยกสมบัติให้หน่อยเดียว...แกจะมาอวดดีกับฉันงั้นเหรอ...ไอ้หนิง"

ชายสูงวัยเลือดขึ้นหน้า อุตส่าห์พูดดี ๆ ด้วย อุตส่าห์คุยแบบดี ๆ มันก็ยัง
มาทำท่าทางอวดดีใส่ นี่ไม่เคยเห็นเขาเป็นพ่อเลยหรือไง ไอ้ลูกสารเลว
ดูการแต่งตัวของมัน ไม่มีเลยความเป็นผู้ดี ย้อมผมจนเป็นสีทอง
เจาะนั่นเจาะนี่เต็มไปหมด ที่คิ้วมันก็ยังจะเจาะ ทุเรศตาจริง ๆ
แล้วไอ้ท่าทวงหยิ่งจองหอง อวดดีของมันอีก ไม่เคยมีเขาซึ่งเป็นพ่ออยู่ในสายตา
เลยหรืออย่างไร

"ผมไม่ได้ปีกกล้าขาแข็ง....คุณนั่นแหละ...แม่ไม่อยู่แล้ว...ผมขอเตือนว่า
ไม่มีใครหาเงินมาให้คุณผลาญได้อีกต่อไปแล้ว...และถ้าเกิดว่าคุณยังไม่เลิก
เล่นการพนัน...ผมก็คงไม่สามารถช่วยเหลืออะไรคุณได้...แค่นี้ใช่มั้ยที่คุณ
เรียกผมมา ที่ต้องจำใจมาทำดีด้วย งั้นผมคงต้องขอลาล่ะ" เรืองเดชเดินออกจากบ้าน
บ้านที่ไม่เคยกลับมาเหยียบตั้งแต่แม่ตายไป

"ไอ้หนิง...ไอ้ลูกสารเลว" ชายสูงวัยกระชากแขนของลูกชาย และชกเข้าที่ใบหน้า
ของร่างสูงนั้นเต็มที่ และยังชกซ้ำ ๆ อีกหลายหมัด

แต่เรืองเดชยืนนิ่งให้ชายสูงวัยนั้นทำร้ายตัวเองได้ง่าย ๆ

เสียงที่ดังก้องซ้ำไปซ้ำมาอยู่ในหัว
"แม่ขอนะหนิง...หนิงโกรธพ่อมากแค่ไหน..หนิงก็ห้ามทำอะไรพ่อเด็ดขาดนะหนิง
ยังไงเขาก็เป็นพ่อ..ยังไงเขาก็เป็นพ่อของหนิงนะ...ถือว่าแม่ขอนะลูก"

ถ้าไม่เพราะคำพูดและภาพที่เขาจำได้ว่าแม่เขานั่งร้องไห้ น้ำตาอาบหน้า
เขาคงจะสะบัดชายผู้นี้ให้หลุดและตามชกอีกหลายหมัด ไม่ปล่อยให้ทำร้ายเขาอย่างนี้แน่ๆ

ชายสูงวัยระบายความโกรธด้วยการทำร้ายลูกชาย ที่ยืนนิ่ง จนเหนื่อยหอบ
จ้องมองอย่างเคียดแค้นชิงชัง

"พอแล้วใช่มั้ย....ผมจะได้ไป" ดวงตาที่มีแต่ความโกรธแค้นร้าวรานของร่างสูง
มองที่คนเป็นพ่อเหมือนไม่มีตัวตน ไม่รู้จักกัน
ก่อนจะก้าวเดินออกมาจากบ้าน
จะไม่กลับมาอีก จะไม่กลับมาเหยียบที่นี่อีกต่อไป

**********************

เรืองเดชนั่งเหม่อมองสายฝนที่หยดลงที่หน้าต่าง
ฝนตกมาหลายวันไม่มีทีท่าจะหยุดตกเลย
ทำให้เขาไปไหนไม่ได้
ต้องนั่งเล่นอยู่ที่ห้อง
นั่ง ๆ นอน ๆ

ภาพวันที่เดินออกมาจากบ้านยังซ้ำไปซ้ำมา คำพูดของคนเป็นพ่อที่ขอร้องให้เขาขายที่ดิน
พ่อไม่เคยสนใจว่าเขาจะเป็นตายร้ายดียังไง ไม่เคยถามว่าเขาอยู่ยังไง
กินยังไง ที่จริงแล้วพ่อไม่เคยเห็นเขาเป็นลูกเลยด้วยซ้ำไป
นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาทะเลาะกับพ่ออย่างนี้
หลายครั้งซะจนนับไม่ถ้วน
เขาอิจฉาเจงที่ป๊าของเจงมาหาเจงบ่อย ๆ ไม่เคยทอดทิ้งเจง
ถึงแม้ว่าป๊าของเจงจะแต่งงานใหม่แต่เจงก็เล่าให้ฟังเสมอ
ว่าเจงและแม่เลี้ยงก็เข้ากันได้ดี และที่สำคัญป๊าไม่เคยปล่อยปละละเลยเจง
หมั่นมาหามาดูแลเจงอยู่เสมอ และชวนให้เจงพาเพื่อน ๆ ไปเที่ยว
ที่บ้านได้ แม้ว่าครั้งแรกที่ป๊าของเจงเห็นหน้าเขาจะทำหน้าตกใจไปบ้าง
แต่ชายร่างท้วมใจดีคนนั้น ก็คุยกับเรืองเดชได้อย่างสนุกสนาน
ไม่เคยนึกรังเกียจรูปลักษณ์ภายนอกที่ดูเกเรของเขาเลยสักนิด
อยากมีป๊าแบบเจงบ้าง เขารู้สึกอิจฉาเจงที่สุด

"หนิง....ทายาก่อนนะ...ยังช้ำอยู่เลย" ร่างเล็กบาง หยิบกล่องยาออกมา
และแตะที่ขวดบาล์ม นำมานวดตรงรอยฟกช้ำให้เขาเบา ๆ
ดวงตากลมโตใสแจ๋ว ตั้งอกตั้งใจกับการทายาให้กับอีกฝ่าย

ร่างสูงเหม่อมองร่างเล็กบางของคนตรงหน้า
ชีวิตนี้ ... นอกจากแม่แล้วเขาก็มีเจง .... ที่ห่วงใยดูแลเขาเสมอ
เจงไม่เคยโกรธไม่เคยเกลียดเขา
ที่ ที่เขานอนหลับได้สบายที่สุด ก็คือที่ ๆ มีเจงอยู่
ร่างสูงโผเข้าหาร่างบาง ซบหน้ากับอกของอีกฝ่าย
กอดรัดเอวบางไว้แน่น

ภาพเรืองเดชที่ซบอยู่ และกอดรัดออดอ้อนเหมือนเด็ก ๆ ทำให้เจนภพนิ่งมอง
รู้สึกว่าหนิงน่ารักเหมือนหมาตัวเล็ก ๆ อ้อนเจ้าของเลย

"เกาะติดเหมือนปีเตอร์เกาะหน้าต่างเลยเหรอหนิง" คนตัวเล็กกว่าเอ่ยถาม
และลูบศรีษะของอีกคนเล่น

"อยากอยู่กับเจงไปตลอดชีวิตเลย...." ร่างสูงเอ่ยเสียงอู้อี้อยู่กับอกของอีกฝ่าย

"อยู่กับเจงเหรอ...ไม่เห็นน่าสนุกตรงไหนเลยนะหนิง" เจนภพละมือออกจากร่างสูง
ที่กอดรัด และพูดเรื่อย ๆ
เขากับหนิงจะได้อยู่กันไปตลอดอย่างนี้หรือเปล่านะ

"สนุก...อยู่กับเจงสนุกที่สุด...มีความสุขที่สุด..เราอยากอยู่กับเจงตลอดไป"
นัยย์ตาคมเหลือบมองใบหน้าเรียบเฉยของอีกฝ่าย ที่มองสบตาลงมา

"เหรอ....แล้วหนิงสัญญามั้ย...ว่าจะอยู่กับเจงไปตลอดชีวิต" ดวงตากลมโตไม่เคยแสดงความ
รู้สึกนั้นมองมาเหมือนถ่ายทอดความอบอุ่นอ่อนโยนมาสู่ร่างสูงกว่า

"สัญญา...พี่แมนสัญญา..." เรืองเดชกอดรัดร่างบางแนบแน่นขึ้น
นัยย์ตาคมมุ่งมั่น และตั้งใจ ถ้าไม่มีเจง เขาก็ไม่ขอมีชีวิตอยู่ต่อไป

ถ้าเรืองเดชไม่ได้คิดไปเอง
เขารู้สึกเหมือนเจงยิ้ม
เจงยิ้มให้เขาจริง ๆ
เจงเริ่มแสดงความรู้สึกให้เขารับรู้มากขึ้นเรื่อย ๆ แล้ว

*******************************

[kamui1972]

รักแท้แพ้ทางตอนที่ 15

หนิงขายที่ดินที่บางพลีเถอะนะ...พ่อขอร้องล่ะหนิง..ถ้าหนิงไม่ขายพวกนั้นต้องฆ่าพ่อแน่ ๆ

คำพูดที่วนเวียนซ้ำ ๆ อยู่ในหัวตลอดเวลา นั้น
ทำให้เรืองเดชท้อใจ
ที่ดินที่เป็นของตากับยาย ถูกเขาขายไปเสียแล้ว
เรืองเดชรับเช็คเงินสดจากนายหน้าค้าที่ดิน
หลังจากโอนที่ดินให้คนที่มาซื้อเรียบร้อยแล้ว

เขาคิดทบทวนซ้ำไปซ้ำมา
ขายที่ดินมรดกของตา กับ ยาย
เพื่อเอาเงินมาให้เจ้าหนี้ในบ่อนของพ่อ
เขาทำแบบนี้ถูกหรือเปล่า

ชายที่เรียกต่อเองว่าพ่อของเรื่องเดชคนนั้น รีบดึงเช็คเงินสดมาไว้ในมือ
ใบหน้าแสดงความดีใจอย่างเห็นได้ชัด
เขาเข้ามาตบบ่า ชายหนุ่มสองสามที แล้วก็ยิ้ม
บอกว่าแบบนี้แหละถึงจะสมเป็นหนิงลูกของพ่อ

เรืองเดชกลับไปที่หอพักด้วยหัวใจห่อเหี่ยวแห้งแล้ง
ชีวิตเขา ตั้งแต่ไม่มีแม่
อะไร อะไร ก็ดูแย่ลงทุกที

ยังดีที่มีเจงอยู่ ถ้าไม่มีเจง
ตอนนี้ชีวิตเขาจะเป็นยังไง

จะไปเมาหัวราน้ำอยู่ที่ไหนกันนะ
คงไม่เป็นผู้เป็นคนแน่ ๆ
คิดแล้วก็ถอนใจ
ก่อนจะไขกุญแจห้อง
เดินเข้าไปทิ้งตัวลงนอนอย่างเลื่อนลอย

เจงออกไปซื้อหนังสือมั้งป่านนี้
เดี๋ยวสักพักก็คงจะกลับ
เมื่อไหร่เจงจะกลับมาสักที
อยากเห็นหน้า
อยากจะกอดให้ชื่นใจ
เจงเป็นคนเดียวที่ค้ำจุนเขาไว้ เป็นทุกสิ่งทุกอย่างของเขาก็ว่าได้

เรืองเดชทำท่าจะเคลิ้มหลับไป
ก็พอดีมีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น

ครับ... ร่างสูงกรอกเสียงตอบรับไปตามสาย
งัวเงียตื่นขึ้น
นี่มันกี่โมงแล้วนะ
เจงยังไม่กลับมาอีก

อะไรนะครับ...ICU เจนภพแน่นะครับ...ใช่ครับ..ตัวเล็ก ๆ ขาว ๆ

เรืองเดชลุกขึ้นนั่งหน้าตาตื่น
ใจตกลงไปอยู่ที่ตาตุ่ม
มือไม้สั่น ไม่รู้จะทำยังไงดี

มีโทรศัพท์จากตำรวจ
แจ้งว่า
เจง ถูกรถชนตอนข้ามถนน
ตอนนี้อยู่โรงพยาบาล
อาการสาหัส

ไม่......ไม่จริง....ทำไงดี...เขาจะทำยังไงดี

ยืนตั้งสติได้สักครู่

เรืองเดชก็รีบแต่งตัวอย่างรีบเร่ง
หยิบกระเป๋าสตางค์ และบัตรสำคัญที่จำเป็น
ป๊าของเจงรู้หรือยัง
เขาต้องโทรบอกป๊าก่อน
เบอร์ ป๊าอยู่ไหนอ่ะ อยู่ไหน

ร่างสูง รีบค้นหา เบอร์โทรศัพท์
จำได้ว่าจดไว้ อยู่ไหนกันนะ

เพราะความรีบเร่ง ทำให้มือเขาปัดไปโดน
รูปถ่ายของเจนภพและครอบครัว
ตกลงมาแตกกระจายเต็มพื้น

เรืองเดชใจหายวูบ
หยิบรูปขึ้นมาดู

รู้สึกว่าใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเลย
เขาเป็นอะไรกันนะ
เวลาแบบนี้ ต้องตั้งสติให้ดีสิ
ต้องตั้งสติให้ดี

ร่างสูงกำหมัดแน่น
ขบเม้มริมฝีปากจนเป็นเส้นตรง
ไม่เอาแล้ว
เขาไม่อยากต้องสูญเสียอะไรอีกแล้ว
ไม่

*******************************

"ป๊าครับ...เจงต้องไม่เป็นอะไรแน่ ๆ ครับ ป๊าเชื่อผมเถอะ..." ทั้งที่ปลอบใจป๊าของเจงไปแล้ว
แต่เรืองเดชก็ไม่ค่อยแน่ใจนัก
ชายร่างท้วมสูงวัย
นั่งเอามือกุมขมับ โดยมีภรรยา นั่งอยู่ใกล้ ๆ คอยให้กำลังใจ

"แมน...ป๊าเชื่อแมน...ป๊าเชื่อแมน..." พ่อของเจนภพกุมมือเย็นเฉียบของร่างสูงไว้ ซึ่งต้องการกำลังใจไม่แพ้กัน

เจงอย่าเป็นอะไรนะ
เจง
เจงอย่าเป็นอะไรนะ เจง
ร่างสูงเงยหน้ามอง เพดาน
กลั้นน้ำตาเอาไว้

ไม่ว่ายังไงเจงต้องไม่เป็นอะไร

ทั้งสามกระสับกระส่ายอยู่อย่างนั้น
การผ่าตัดผ่านไปนานถึงเกือบเช้าของอีกวัน

และเมื่อแพทย์เจ้าของไข้เดินออกมา

"หมอ...เจงเป็นไงบ้างหมอ..." ร่างสูงรีบวิ่งเข้าไปถามอาการของคนในห้อง

"ลูกผมปลอดภัยใช่มั้ยครับหมอ....ลูกผมไม่เป็นไรใช่มั้ยครับ" ป๊าของเจนภพรีบถาม

แต่แพทย์เจ้าของไข้ส่ายหน้า

"เสียแล้วนะครับ"

เพียงคำตอบนั้นก็เหมือนกับฟ้าถล่มดินทลายลงไปต่อหน้า

ร่างสูงทรุดนั่งลงกับพื้น
สมองมึนงง
ในขณะที่ป๊าของเจนภพ ปล่อยโฮออกมา
อย่างสุดกลั้น

เจงไม่อยู่แล้วเหรอ
ไม่อยู่แล้วจริง ๆ งั้นเหรอ คนที่เป็นทุกอย่างของเขาไม่อยู่แล้วจริง ๆ เหรอ
ทั้งที่เมื่อไม่กี่วันก่อน
อยู่ด้วยกัน
ได้สัมผัสไออุ่นของกันและกัน เมื่อไม่กี่วันนี่เอง
เจงไม่อยู่แล้วเหรอ
ไม่จริงหรอก
เขาฝันใช่มั้ย
นี่มันก็แค่ความฝัน
ฝันแน่ แน่

ร่างสูงหัวเราะออกมา ตบหน้าตัวเองซ้ำหลายครั้ง เพื่อให้ตื่นจากฝันร้ายนี้สักที
ฝันแน่ ๆ มันก็แค่ฝัน
ฝันแน่ ๆ
ไม่จริงหรอก มันไม่มีทางเป็นความจริงอยู่แล้ว

ไม่จริง
เจง
เจง ต้องไม่ตาย เป็นไปไม่ได้หรอก

"ป๊า....เราต้องฟังผิดแน่เลยครับป๊า .... เราต้องฟังผิดไปแน่ ๆ เลยครับป๊า" ร่างสูงลุกขึ้นเดินมาหาชายสูงวัย
ที่ร้องห่มร้องไห้ กอดภรรยาของตัวเองไว้

"แมน....ลูกเจนไม่อยู่แล้วแมน...ป๊าจะทำไงดี...ป๊าจะทำยังไงดี ฮืออออออ" ป๊าของเจนภพร้องห่มร้องไห้
ไม่มีเรี่ยวแรงแม้แต่จะยืนอยู่ได้อีกต่อไป

หยาดน้ำตามากมาย ทะลักออกมาจากดวงตาของเรืองเดช

สะอื้นไห้จนตัวโยน

แม่ตายไปแล้ว

และเจนภพ คนที่เป็นทุกสิ่งทุกอย่างของเขาก็ทิ้งเขาไปอีกคน

เขาไม่มีเรี่ยวแรงอีกแล้ว ไม่มีอะไรให้คิดให้หวังอีกต่อไปแล้ว

*************************************

"แมน...." ชายร่างท้วมเดินมาจับไหล่ของร่างสูงไว้

เรืองเดชไม่กินไม่นอน

วันทั้งวันนั่งจ้องรูปของเจนภพลูกชายของเขา
ร้องไห้จนไม่มีน้ำตาจะออกมา

ซึ่งอาการไม่ต่างจากพ่อของเจนภพเลยสักนิดเดียว

อีกไม่นาน ร่างทั้งร่างของเจนภพก็จะกลายเป็นเถ้าถ่าน

เหลือไว้แค่เพียงความทรงจำเท่านั้น

"แมน...." ชายร่างท้วมเรียกซ้ำอีกครั้ง

และคราวนี้ร่างสูงก็หันมากอดพ่อของเจนภพเอาไว้

"ป๊า...ป๊าครับป๊า"

ร่างสูงตัวสั่นเทิ้ม หยาดน้ำตาที่จางหาย หลั่งรินอีกครั้ง

เขาอยู่ต่อไปไม่ได้อีกแล้ว
อยู่ต่อไปไม่ได้อีกแล้ว

ชีวิตนี้เขาจะอยู่ได้ยังไงกัน ถ้าไม่มีเจง
เจงของเขา
เจงที่ไม่สามารถพูดคุยกับเขา ไม่สามารถให้ไออุ่นกันและกันได้อีกแล้ว

เจง.....เจง

ร่างสูงร้องไห้คร่ำครวญ แต่มันก็เท่านั้น
ทุก ๆ อย่างมันสายเกินไปเสียแล้ว
สายเกินไปที่จะกลับมาแก้ไขอะไรได้อีกต่อไปแล้ว

********************************

[kamui1972]

รักแท้แพ้ทางตอนที่ 16 (จบ)

"อาจารย์เรืองเดช แกเฮี้ยบมากเลยเนอะ...แต่สอนโคตรเก่งเลยว่ะ"
หนึ่งในนักศึกษาชายกลุ่มใหญ่
คุยกับเพื่อนหลังจากหมดคาบวิชา

"เออว่ะ...แม่งโคตรเก่งเลยว่ะ แกเรียนดอกเตอร์จบแล้วด้วยดิ อายุแกเท่าไหร่วะ
ประมาณ 36 หรือ 37 กูก็ไม่แน่ใจ เห็นว่าแกใกล้จะได้เป็นรองศาสตราจารย์แล้วด้วย
อะไรแม่งจะเรียนเก่งขนาดนั้นวะ
กูว่าสงสัยชีวิตแกคงมีแต่เรื่องเรียน ไม่เคยทำตัวเหลวไหล เรื่องตีกับใครเนี่ยกูว่า
ชีวิตอาจารย์เรืองเดชแกคงไม่เคยสัมผัสแน่เลยว่ะ " หนึ่งในกลุ่มอีกคนเริ่มวิจารณ์

และเริ่มหัวเราะ

โดยมีร่างของเรืองเดชเดินตามมาข้างหลัง ก่อนจะแกล้งทำเสียงดัง

"อะแฮ่ม..."

นักศึกษากลุ่มนั้นรีบหันกลับไปดู

เหวออออออออ อาจารย์เรืองสุดเฮี้ยบนี่หว่า
ทั้งกลุ่มกระจายตัวออกไปอย่างรวดเร็ว
ทิ้งให้อาจารย์เรืองเดชแอบหัวเราะคนเดียวเงียบ ๆ

**********************************
สิบเจ็ดปีแล้วเหรอเนี่ย
ที่เขาเอาแต่บ้าเรียน

ช่วงที่เจงไม่อยู่แรก ๆ เขาแทบเป็นบ้า
สองปีที่เขาเอาแต่ร้องไห้คร่ำครวญทุกวัน

ป๊าของเจงมาหาเขาบ่อย ๆ และก็อดสงสารกับสภาพของเขาไม่ได้

ส่วนพ่อของเขาก็ไม่เคยมาดูดำดูดีเหมือนเคย
ไม่เคยสนใจว่าเขาจะเป็นจะตายยังไง

เคยฆ่าตัวตาย
โดยกอดรูปเจงเอาไว้
แล้วเดินลงทะเล
แต่เพื่อนมาช่วยได้ทัน ปรากฎว่ารูปของเจงเปียกน้ำหมด
เขาเลยต้องเลิกใช้วิธีนั้น
เพราะถ้าเกิดว่าไม่ตายอีก รูปเจงก็อาจต้องเปียกน้ำหลายใบ

เจงไม่เคยมาหาเขาเลย
เงียบ
ไม่มีสักแอะ แม้แต่มาเข้าฝันก็ไม่เคยมา
ทั้งที่เขาร่ำร้องจะให้เจงมาหาเขา เพราะเขาไม่เคยกลัวเจงเลยสักนิด

สองปีที่เขาเอาแต่พยายามฆ่าตัวตาย แต่ก็ไม่ตาย
จนในปีที่ 3 เขาก็เอาแต่เรียน เรียน เรียน
ท่องแต่หนังสือ
เขาเรียนจบได้ในเวลา 3 ปี
และบินไปเรียนต่อที่ต่างประเทศ โดยอาศัยเงินที่แม่ของเขาเก็บไว้ให้
ทำงานเป็นเด็กเสิร์ฟในร้านอาหาร
ผ่านชีวิตช่วงนั้นมาได้ โดยใช้เวลาที่มีทั้งหมดให้หายไปกับงานและเรื่องเรียน
ไม่น่าเชื่อว่าคนเหลวไหลอย่างเขา
จะเรียนปริญญาโทได้ 2 ใบ แถมเกียรตินิยมอีกต่างหาก
ก่อนจะเรียนปริญญาเอกเพิ่มอีก
และก็กำลังจะได้เป็นรองศาสตราจารย์ในเร็ว ๆ นี้

ทุกเวลาทุกนาทีของเขาหมดไปกับการอ่านหนังสือ
และการทำวิจัย
มารู้ตัวอีกที เขาก็กลายเป็นอาจารย์สอนหนังสือไปเสียแล้ว

"เจง.....วันนี้อากาศดีนะ" เรืองเดชหยิบรูปใบเล็ก ๆ ขึ้นมาดู

เจนภพยังทำหน้าเฉยไม่เปลี่ยนแปลง ถ้าเป็นเวลานี้
เจงจะเป็นยังไงบ้างนะ ยังจะอ่านอาชญากรรมอยู่อีกหรือเปล่า
นึกถึงแล้วเขาก็อมยิ้ม
กว่าที่เขาจะยิ้มได้แบบนี้ ต้องใช้เวลากี่ปีกัน 12 ปีล่ะมั้ง
จำได้ว่าหัวเราะครั้งล่าสุดก็ตอนที่เดินผ่านแผงหนังสือ
แล้วเห็นเด็กตัวเล็ก ๆ คนหนึ่งยืนเลือกหนังสืออยู่

เด็กคนนั้นให้ความรู้สึกคล้ายเจงชะมัด
จำได้ว่ายังหันมาหัวเราะเยือกเย็นให้กับเขาอีก

ทำให้เขาอดขำไม่ได้

"ฮาโหล...แมนเหรอ...ป๊านะแมน...กลับมาเมืองไทยแล้วก็ไม่บอกป๊าเลย....เป็นอาจารย์สอนหนังสือแล้วสินะแมนน่ะ"
ป๊าของเจงโทรมาหาเขา
และก็พูดคุยกับเขาเหมือนเขาเป็นลูกคนหนึ่ง
เขาไม่ได้ไปเยี่ยมป๊านานแค่ไหนแล้วนะ

ส่วนพ่อของเขาตอนนี้
เป็นอัมพาตเนื่องจากถูกเจ้าหนี้ตามมายิงแต่ไม่เสียชีวิต

เขาก็เลยจ้างพยาบาลมาดูแล
และเขาก็หมั่นไปหาไปดูแลท่านบ้าง
ถึงแม้ว่า พ่อของเขาจะไม่เคยทำอะไรดี ๆ เพื่อเขาก็เถอะ
แต่ยังไง ผู้ชายคนนั้นก็เป็นพ่อของเขา เป็นญาติเพียงคนเดียวที่เหลืออยู่

"ขอโทษครับป๊า...ว่าจะไปหาป๊าหลายครั้งแล้ว...ผมก็มัวเถลไถลทุกที...แล้วน้องเจเป็นไงมั่งครับป๊า..โตแล้วสิป่านนี้"
เรืองเดชคุยกับป๊าของเจนภพได้เป็นปกติแล้ว
หากเมื่อหลายปีก่อน
เขาคงไม่สามารถคุยได้แบบนี้
คุยแล้วก็ร้องไห้ทุกที

"เจอ่ะเหรอ...อยากให้แมนมาเห็นจังเล้ย...เหมือนเจนไม่มีผิดเล้ยแมนเอ้ย..." ป๊าของเจนภพหัวเราะเบา ๆ

เรืองเดชไม่เคยเจอกับเจ ลูกชายที่เกิดจากภรรยาใหม่ของป๊าเลยสักครั้ง
มาทีไรก็สวนกันตลอด
นี่ถ้าได้มาเห็น
คงจะตกใจ
กิริยาท่าทาง เหมือนลูกเจนไม่มีผิดเพี้ยน ต่างกันแค่ตอนนี้ เจษฎา อายุเพียง 17 ปี ก็เท่านั้นเอง

"แหม...ก็อยากเจอแหละครับ...เดี๋ยวยังไงวันนี้ผมไปหาป๊านะครับ..." เรืองเดชหัวเราะก่อนที่ป๊าของเจนภพจะหัวเราะตามและวางสายไปแล้ว

เขารู้ว่าป๊าได้ลูกชายคนใหม่ก็ดีใจกับป๊าด้วย
เด็กที่เป็นน้องของเจงงั้นเหรอ ถึงจะเหมือนยังไง ก็ไม่มีทางเป็นเจงไปได้หรอก
ร่างสูงหัวเราะเสียงเบา
สำหรับเขาแล้ว
เลิกร้องไห้เรื่องของเจงมานานหลายปีแล้ว
ทุกวันของเขามีแต่ความสุข
เหมือนมีเจงอยู่ใกล้ ๆ ทุกวัน
เขาไม่ได้ร้องไห้อีก เพราะเจงคงไม่ดีใจแน่ ถ้าเขาเอาแต่ร้องไห้ไม่หยุดแบบนี้

ยังไงเขาก็มีเจงเป็นกำลังใจให้เสมอ จากนี้แล้วก็ตลอดไป

*********************************
"ป๊า...หวัดดีครับ" กระเช้าผลไม้ ถูกวางลงบนโต๊ะที่สนามหน้าบ้านของป๊า
โดยมีร่างสูงพนมมือไหว้ ผู้เป็นพ่อของคนรักที่เขาไม่เคยลืมเลย

"อ้าววว แมนหวัด ดี หวัดดี ... โหย...เดี๋ยวนี้ไม่ผมทองแล้วนะ" ป๊าของเจนภพเอ่ยแซวเขา
เมื่อก่อนนี้เรืองเดชย้อมผมเป็นสีทอง
แถมเจาะหูเจาะคิ้วอีกต่างหาก
แต่งตัวก็ไม่เรียบร้อย

แต่ตอนนี้ ต่างกันลิบลับ
ชายหนุ่มวัย 36 ปี ตัดผมเรียบร้อย แต่งตัวสมกับการเป็นอาจารย์สอนหนังสือ
แถมใส่แว่นอีกต่างหาก
ต่างจากไอ้แมน เมื่อสมัยก่อนลิบลับ

"แมนเดี๋ยวป๊า...ไปข้างในแป๊บนึงนะ...แมนรอแป๊บนึงเดี๋ยวป๊ามา...เดี๋ยวป๊าไปตามเจก่อน" ชายร่างท้วมหัวเราะร่า
ก่อนจะเดินเข้าไปในบ้าน
ปล่อยให้ร่างสูงนั่งมองต้นไม้ และบริเวณรอบ ๆ บ้านไปเรื่อย ๆ

"หนิง....."

เขาได้ยินเหมือนเสียงใครเรียก
บ้าน่ะ
นอกจากเจงแล้วก็มีแม่ของเขาที่รู้ชื่อเล่นของเขาจริง ๆ

หูฝาดแต่วันเลยนะไอ้แมน
เจงตายไป 17 ปีแล้ว เพิ่งจะกลายเป็นผีมาหลอกเขาตอนนี้หรือไง
บ้าน่ะ

"หนิง....." เขาได้ยินเสียงเรียกซ้ำอีกครั้ง
และคราวนี้มันชัด
ร่างสูงหันหลังกลับไปมอง
และถึงกับตกใจจนตาค้าง

เจง เจงแน่ ๆ
คนที่ยืนอยู่ตรงหน้าต้องเป็นเจงแน่ ๆ ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหนเขาก็จำได้

ดวงตากลมโตจ้องมองเขาตาไม่กระพริบ
พอกับที่ดวงตาคมก็จ้องกลับและกระพริบตาถี่ ๆ อีกครั้ง
ไม่ใช่ภาพลวงตา
ร่างสูงลุกขึ้นยืน วิ่งเข้าไปโอบกอดร่างเล็ก ๆ นั้นไว้ในอ้อมแขน
สัมผัสอบอุ่นคุ้นเคยเหมือนเคย

ไม่ได้จางหายไปเลย

"เจง...เจง...เจง" ร่างสูงละล่ำละลักพูดซ้ำไปซ้ำมาหลายครั้ง

ทั้งกอดทั้งหอมคนที่อยู่ในวงแขน
ฝันอีกแล้ว
เขาฝันแบบนี้ซ้ำ ๆ กันอีกแล้ว
แค่ฝันก็ยังดี ถึงเป็นแค่ฝันก็ยังดี

"อ้าววววววววว แมน.....ทำไมไปกอดเจมันยังงั้นล่ะนั่นน่ะ" ป๊าของเจงเดินออกมาเรียกไว้
เรียกสติของเรืองเดชกลับมาได้

เสียงป๊า
เสียงป๊าของเจงนี่
เขาไม่ได้ฝันหรอกเหรอ งั้นร่างที่อยู่ในอ้อมแขนนี่ล่ะ
ร่างสูงปล่อยร่างเล็กบางให้เป็นอิสระ
และพิศมองซ้ำอีกครั้ง
ยังไงก็เจง
หน้าแบบนี้ยังไงก็เป็นเจงแน่ ๆ ไม่มีผิดหรอก

"ป๊า...ป๊าครับนี่..." เรืองเดชยืนงง

"ไอ้ เจไงแมน....น้องชายเจนน่ะ...ที่ป๊าบอกว่าเหมือนเจนไม่มีผิดน่ะ....เป็นไงล่ะ ...ขนาดแมนยังแยกไม่ออกเลยนี่" ชายสูงวัยร่างท้วมหัวเราะ
ก่อนที่ร่างบางนั้นจะไปนั่งที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้ามของเขา
โดยมีป๊าของเจนเดินตามมานั่งหัวเราะอยู่ใกล้ ๆ

"เจเอ้ย....พี่แมน..เป็นเพื่อนพี่เจนนะ" ฝ่ามืออวบอูมยกลูบศรีษะคนเป็นบุตรชายไปมา

"สวัสดีครับ...พี่...แมน....เอ่อ..หนิง..ไม่ใช่ครับพี่แมน" ดวงตากลมโตไหวระริก อึดอัดใจ
ทำไมเขาต้องเรียกพี่แมน ว่าหนิงด้วย เขาเองก็ตอบไม่ได้ แต่เขาอยากเรียกอย่างนี้
หนิง หนิง หนิง
ชื่อของใครกัน ทำไมเขาเจอพี่แมนเพื่อนของพี่เจน เขาต้องเรียกว่าหนิงด้วย

"อ้าวแมน...ทำไมนั่งงงแบบนั้นล่ะ...เหมือนเจนจริง ๆ ใช่มั้ยล่ะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า" ป๊าของเจนภพหัวเราะร่า เมื่อ เห็นเรืองเดชนิ่งอึ้ง

สิ่งที่ไอ้แมนงง ไม่ใช่ว่าหน้าเหมือนหรือไม่เหมือน
แต่เป็นเพราะชื่อนั้น
ไม่มีใครรู้ชื่อเล่นของเขา
แม้แต่ป๊าเองก็ไม่รู้
แต่เด็กคนนี้กลับรู้ และเรียกชื่อเขาด้วยความอึดอัดใจ หนิงงั้นเหรอ
นั่นเป็นชื่อของเขา ที่พยายามสอนให้เจงเลิกเรียกเขา แต่เจงก็ยังเรียกว่าหนิง หนิง หนิง
เหมือนเดิม ไม่ยอมเรียกเขาว่าพี่แมน เหมือนที่ใคร ๆ เรียกกัน
"เจก็เหมือนกันลูกเอ้ย...นั่งงงเหมือนเดิมเลยลูก...ได้อาชญากรรมมากี่เล่มล่ะคราวนี้" ป๊าของน้องเจเอ่ยถามลูกชาย
มือเล็ก ๆ นั้นเอื้อมลงไปหยิบ
หนังสือที่อยู่ในถุงกระดาษและหยิบหนังสืออาชญากรรมออกมาหลายเล่ม

นั่นยิ่งทำให้เรืองเดชตกใจ

"แมนว่าเหมือนใครล่ะแบบนี้...." ป๊าของเจนภพหันมาขอความเห็นของร่างสูงตรงหน้า

"เจง.........." เสียงที่หลุดออกมาเบาหวิว และหันกลับไปมองร่างบางนัยย์ตากลมโตไม่แสดงความรู้สึกนั้น

"อ้าว... คุยกับพี่แมนนะเจเอ้ย...เดี๋ยวป๊าเข้าข้างในก่อนนะลูก" ร่างท้วมของชายสูงวัยเดินกลับเข้าไปในบ้านหัวเราะอย่างมีความสุขทิ้งให้สอง คนได้คุยกัน

********************************
"น้องเจเอ่อ....เรียนอะไรอยู่เหรอครับตอนนี้" ไอ้แมนคนเดิมที่หายไป กลับมาเป็นไอ้แมนคนเดิม

"เรียนเภสัช.....ไม่เจาะคิ้วแล้วเหรอ..." ดวงตากลมโตสบนิ่งกับดวงตาของอีกคน

คน ๆ นี้ คือคนที่เจษฎาฝันถึงทุกวัน
นาน มาแล้ว นานมาก
แล้ววันนี้เขาก็มาปรากฎตรงหน้า
เสียงหัวเราะและรอยยิ้ม กลับมาหาเขาอีกครั้ง
พี่แมนเป็นใครกันนะ
ทำไมเขาถึงได้คิดถึงพี่แมนมากขนาดนี้

"รู้ได้ยังไงว่าพี่แมนเจาะคิ้ว...ป๊าบอกเหรอ.." ร่างสูงเอ่ยถามออกมาอย่างยากเย็น
มันยากที่จะเชื่อ เจงที่หายไปจากชีวิตเขา กลับมาอยู่ตรงหน้า

"ไม่รู้...แต่ว่าอยากบอกมาตลอด...เหมือนมีใครสักคนฝากเจมาบอก" ร่างเล็ก เอ่ยบอกเหตุผล
ที่แม้แต่ตัวเองก็ไม่เข้าใจ

"เขาฝากมาบอกว่าอะไร..." เรืองเดชรีบถาม ด้วยความร้อนใจ อะไรกัน ใครฝากมาบอกอะไร

"เอ่อ...พี่แมนจะฟังจริง ๆ เหรอ....มันเหลวไหลนะครับ...แล้วก็ไม่เกี่ยวกับพี่แมนแล้วก็ผมด้วยน่ะสิ
แต่ว่าเขาอยากให้ผมพูด...ผมท่องคำพูดนี้ตอนตื่นเช้าทุกวัน...ผมไม่รู้ว่าทำไม...พี่แมนต้องหัวเราะผมแน่ ๆ "

ดวงตากลมโตไหวระริก ก้มหน้าลง
เหมือนลังเลที่จะพูดต่อไปดีหรือไม่

"พี่แมนไม่หัวเราะ.......คำพูดของน้องเจหรอกนะ....เชื่อสิ..." ร่างสูงบอกกับร่างบางและเจษฎาก็ค่อยพูดออกมาด้วยเสียงแผ่วเบา

"เจงคิดถึงหนิงนะ......."

คำพูดนั้น
เสียงที่เหมือนกันไม่มีผิด
ใบหน้าเดิม

ทั้งสองร่างนิ่งเงียบไปนาน
เรืองเดชไม่ได้หัวเราะอย่างที่บอกไว้จริง ๆ

ร่างสูงเพียงแค่ปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาช้า ๆ

และมือเล็ก ๆ ก็ค่อยแตะที่ใบหน้าคมแกร่ง
เช็ดหยาดน้ำตาให้

"กลับมาแล้ว...และจะไม่ไปไหนอีกแล้วนะ..." น้ำเสียงเดิม ความอบอุ่นเหมือนเดิมกลับมาอีกครั้ง
เจษฎาไม่รู้ว่าทำไม ถึงพูดอย่างนั้นออกไป

รู้แต่ว่าต้องพูดออกไป
ทั้งที่เพิ่งเจอกันครั้งแรก
ทำไมถึงได้รัก ได้คิดถึงคน ๆ นี้มากมายขนาดนี้กัน
แม้แต่ตัวเองยังตอบไม่ได้

"อย่าไปไหนอีกนะ...อย่าไปไหนอีก...สัญญาสิ...สัญญานะ" ไอ้แมนคนเดิมที่เอาแต่ร้องห่มร้องไห้ กลับมาอีกครั้ง
กอดร่างเล็กบางไว้แน่น
และก็ได้ยินเสียงกระซิบเบา ๆ ที่ข้างหู

"ไม่ไปไหนหรอก...สัญญา..." เสียงของเจง
คนที่เขารัก
กลับมาอยู่ในอ้อมแขนของเขาอีกครั้ง
เจงกลับมาแล้ว
เจงกลับมาหาเขาแล้ว
และจากนี้ไป
จะไม่พรากจากกันอีก
ตลอดไป

**********************************

[kit]

50 + 1 = 51
ขอบคุณนะคะ คุณ kamui1972

[kamui1972]

ขอบคุณนะคะ คุณ kamui1972

ขยันมาขอบคุณมากๆ เลยครับ ขอบคุณนะครับที่ช่วยดันกระทู้ให้ 

วันนี้กลางวันไม่ว่างเลย ช่วงเย็นจะมาต่อตอนพิเศษให้อ่านกันครับ รบกวนอดทนรอสักนิดนะครับ อย่างที่บอกไปตอนแรก ผมชอบตอนจบเรื่องนี้นะครับ คนอ่านมีความเห็นยังไงบ้างครับ ต้องขอโทษด้วยที่ไม่ค่อยเข้ามาพูดคุยเหมือนคนอื่นๆ เย็นนี้เจอกันครับ
 

[nanao]

โหยตอบจบกระชากใจมากมาย 

แต่ก็ยังถือว่าแฮปปี้เอนดิ้งละกัน

ขอบคุณคร้าบที่นำมาลงให้อ่าน 

[andy_kwan]

ยังดีนะที่กลับมาเจอกันใหม่ ถึงแม้ว่าวัยจะห่างกันเยอะไปนิด

[tatum1234]

  นึว่าจะไม่ได้เจอกันซะแล้ว

[Ugly-TheBeast]

เห็นชื่อคุณเท็น เหมือนเห็นเครื่องหมาย อย.
เรื่องนี้อะหย่อยแน่ๆ  ไม่ผิดหวังจริงๆคับ

[Karn12]

  

[~Kalianeko~]

เศร้าง่ะ

 

[Junrai_Hyper™]

กระชากหัวใจมากกกกกกกกกกกกกกก

เศร้ามากเลยครับ

 

[kamui1972]

สวัสดีครับ ขอโทษด้วยครับที่มาลงช้าไปหน่อย เพิ่งกลับจากงานมา เข้ามาที่เรื่องตอนพิเศษดีกว่า ในจำนวนตอนพิเศษของนิยายคุณเท็น มักจะมีประมาณ 1-2 ตอนเท่านั้น จากที่เคยอ่านมานะครับ นอกนั้นจะเป็นการรวมตัวละครจากหลายๆ เรื่องเข้ามาด้วย แต่เรื่อง รักแท้แพ้ทาง มีตอนพิเศษ 3 ตอนย่อยครับ น่าจะเยอะสุดในจำนวนตอนพิเศษที่มีหลังเรื่องหลักจบ อ่านให้มีความสุขนะครับ

ขอขอบคุณคุณเท็นสำหรับความใจดีที่อนุญาตให้นำนิยายน่ารักๆ เรื่องนี้มาลงที่เวปนี้ครับ ยังไงถ้ายังรักนิยายคุณเท็นก็มาแวะดันกระทู้ให้สักหน่อยนะครับ คนอื่นจะได้อ่านๆ กันบ้าง ขอบคุณอีกครั้งครับ

**************************************************************************************************

รักแท้แพ้ทาง....ภาคไอ้แมนหลอกเด็ก

"น้องเจ...ป๊าให้พี่แมนติวให้..แล้วน้องเจก็มานอนห้องพี่แมนเหรอครับเนี่ย"

ไอ้แมนมาดใหม่
ไม่ย้อมผมทอง ไม่เจาะหู ไม่เจาะคิ้ว
เอ่ยถาม น้องเจที่หิ้วกระเป๋าเสื้อผ้า
มาวางไว้ในห้องของไอ้แมน
น้องเจทำตาแป๋ว
เหมือนใครเนี่ย แบบนี้มันเหมือนใครเนี่ย

"ไม่ได้เหรอ...แต่เจอยากให้พี่หนิงติวให้นี่นา"

น่านนนนนนนน
น้องเจงมาดใหม่ หน้าใสปิ๊งในร่างน้องเจ
เอ่ยถามกับร่างสูงที่ทำหน้าปั้นยากที่สุดในโลก

เอาไงละเหวย ไอ้แมนเอ๋ย

น้องเจก็อุตส่าห์มาหาถึงคอนโด
ไอ้ครั้นจะขับไล่ไสส่งก็มิใช่นิสัยสุภาพบุรุษนามว่าไอ้แมนเสียแล้ว
จึงแข็งใจพูดตอบไปด้วยเสียงอันหล่อเหลาว่า

"มี ข้อแม้..น้องเจต้องนอนกับพี่แมนนะครับ ...แบบว่าเตียงมันเป็นเตียงเดี่ยว แล้วพี่แมนก็เป็นโรคปวดหลังด้วยสิ..จะให้น้องเจนอนพื้นก็เกรงว่าป๊าจะด่าเอา ได้"

เหอ เหอ เหอ น่านไงไอ้แมนตัวจริงเสียงจริงกลับมาแล้ว

ก็รู้ว่าน้องเจนั้นช่างแสนจะใสซื่อ อาโนเนะ น่ารัก
มันยังมีหน้าไปทำท่าทางกระลิ้มกระเหลี่ยใส่
โดยอาศัยมาดใหม่ ที่หล่อเหลาไฉไลกว่าเดิม

อะแฮ่ม
แบบว่าแมนในมาดขรึมครับท่าน

"ได้ครับ..แต่พี่หนิงจะว่าอะไรหรือเปล่า ...เจมีนิสัยส่วนตัวไม่ดีอยู่ข้อหนึ่งนะครับ"

ร่างบางเดินเข้ามาในห้อง และนั่งบนโซฟา
ดวงตากลมโตใสแป๋ว มองหน้าร่างสูงที่เก็กหน้า
ให้เท่ห์เข้าไว้

"อะไรเหรอ..พี่แมนรับได้..อะไรพี่แมนก็รับได้ครับ" ไอ้แมนวางมาดเป็นผู้ใหญ่
แต่ในใจของมัน โหยยยยยยย ไอ้โรคจิตเอ้ย

"เวลานอนเจไม่ใส่เสื้อผ้า..ได้มั้ยครับ..พี่แมนจะว่าอะไรมั้ย" คนตัวเล็กกว่าเอ่ยถาม
ใบหน้านิ่งเฉย ไร้ซึ่งความรู้สึกใด ๆ ทั้งสิ้น

"หา..กะ..กะ..แก้ผ้านอนเหรอน้องเจ..จะแก้ผ้านอนกับพี่แมนงั้นเหรอ..."

ไอ้แมนเอ่ยถาม
ตาเหลือกแทบจะถลนออกมานอกเบ้า

อ้าว อ้าว อ้าว น้องเจ

แบบนี้มันยั่วกันนี่หว่า เฮ้ย แก้ก็แก้ดิ
พี่แมนก็จะได้แก้เหมือนกัน

โอวววววว ช่างเป็นความคิดที่ดีเยี่ยม
จริง ๆ ไอ้แมนเอ๋ย

"อะแฮ่ม..ถ้าน้องเจไม่ว่าอะไร..พี่แมนก็จะบอกเหมือนกัน..ปกติพี่แมนก็ไม่ใส่อะไรนอนเหมือนกัน"

น่านนนนนนนนน เอ็ง ไอ้แมน
เยี่ยม ๆ ใช้ได้ เก็กเสียงเก็กหน้าให้เป็นผู้ใหญ่เข้าไว้

"เหรอครับงั้นดีจัง...ขออาบน้ำก่อนนะครับ..เจง่วงแล้วสิ"

ร่างบางเดินลิ่วเข้าไปในห้องน้ำ
โดยไม่รอให้ไอ้แมนอนุญาต

เอ.........
ทำไมเจษฎารู้สึกว่า เวลาอยู่กับพี่หนิงทำอะไร อะไร ก็รู้สึกคุ้นเคยไปหมด
แม้แต่ตัวเองก็ไม่เข้าใจเลย
น้องเจคิดไปคิดมา
แต่ก็คิดไม่ออกว่าเป็นเพราะอะไร
"อะ..เอ่อ..น้องเจแบบว่าไงดีล่ะ..พี่แมนปิดไฟแล้วนะ"

ไอ้แมนที่ทำเป็นเท่ห์แต่ก็เข้าอีหรอบเดิม
มันเคยเขิน ๆ ยังไง มันก็ยังเป็นแบบนั้นอยู่
และมันก็
เอ่ยถามร่างเล็กบางตาปรือที่นอนอยู่บนเตียง

น้องเจนั่นเอง
หน้าตาท่าทางเหมือนน้องเจงเด๊ะ ไม่มีผิดเพี้ยน

และแน่นอนภายใต้ผ้าห่มนั้นไม่มีเสื้อผ้าสักชิ้น
เข้าทางไอ้แมนที่นุ่งผ้าขนหนูออกมาจากห้องน้ำ

มันสะบัดผ้าขนหนูลิ่วไปอีกทาง
หลังจากปิดไฟเรียบร้อย

และก็เข้ามานอนเคียงข้างน้องเจ

แต่น้องเจก็นอนนิ่ง
เล่นเอาไอ้แมนนอนหัวใจเต้นไม่เป็นส่ำอยู่คนเดียว
ข่มตาให้หลับไม่ลงสักที

จะเอื้อมมือไปกอดน้องเจ ก็กระไรอยู่
ยังไงน้องเจก็เพิ่งอายุ 17 ปี
เข้าข่ายพรากผู้เยาว์เลยนะนั่น
แต่จะไม่ทำอะไรเลย
ร่างกายมันก็ไปเสียแล้ว
จนเมื่อมือเล็ก ๆ เอื้อมมากอดนั่นแหละ
ไอ้แมนถึงสะดุ้งโหยงสุดตัว

และเมื่อน้องเจ
กระซิบเสียงเบาที่ข้างหู
ความรู้สึกต่าง ๆ ของไอ้แมนก็เตลิดเปิดเปิง
"ขอโทษครับพี่หนิง..แต่เจอยากทำจังเลย..ถ้าเจเสียงดังเจขอโทษนะครับ.."

น้องเจกระซิบข้างหูไอ้แมนเสียงหวาน
และเริ่มแตะต้องร่างกายตัวเอง เหมือนที่ใครคนหนึ่ง มักทำเองอยู่เสมอ

"อืออออออ อะ" เสียงหวานใสครางอยู่ใกล้ ๆ ไอ้แมน แล้วใครที่ไหนมันจะทนได้ล่ะ

"เจ..เจ..ทะ..ทำเองมันไม่ดีนะ..พี่แมนทำให้ดีกว่า" ไอ้แมนเสียงละล่ำละลัก

ใครมันทนได้ก็บ้าแล้วล่ะ แบบนี้
เล่นมาทำอย่างว่าใกล้ ๆ ขนาดนี้

"แต่ว่า...แต่เจ...เจทำให้พี่แมนไม่เป็นนะครับ..เจทำให้ได้แต่ตัวเอง..." น้องเจเอ่ยเสียงเบา

ก็มันทำไม่เป็นนี่นา พี่หนิงจะว่ามั้ย จะโกรธเขาหรือเปล่า

"เจอยู่เฉย ๆ เถอะ หลับตาซะคนดี แล้วเดี๋ยวดีเองนะ..เชื่อพี่แมนเถอะ"

ถ้อยคำที่เคยพูดกับใครคนหนึ่ง ถูกนำกลับมาใช้อีกครั้ง

และเจษฎารู้สึกว่ามันคุ้นหูเสียเหลือเกิน
คำพูดนี้ ที่เคยได้ฟัง เมื่อนานมาแล้ว

ร่างเล็กบางหลับตาลงอย่างว่าง่าย

เมื่อร่างสูงเข้าทาบทับ

"ห้ามลืมตานะ...ถ้ารู้สึกยังไงก็ให้ร้องออกมา
แล้วก็แสดงความรู้สึกที่แท้จริงออกมาด้วย"

ไอ้แมนใช้คำพูดเดิม ๆ ที่หลงลืมไปเสียนาน
แล้วก็ขมวดคิ้วมุ่น

เขาเคยพูดแบบนี้กับเจง แล้วเขามาพูดกับน้องเจ
มันผิดหรือเปล่า แต่อะไร อะไร ก็หยุดไม่อยู่แล้ว
ร่างสูงนั้นเคลื่อนตัวเข้าครอบครองร่างบางทันที
ไอ้แมนพัวพันนัวเนียอยู่กับน้องเจ

และเมื่อได้ฤกษ์งามยามดีมันก็ทะลึ่งแทรกกายเข้าหาร่างบางเบื้องล่าง

ก่อนที่อะไรจะเตลิด ไปมากกว่านั้น

เสียงดัง

โครม ก็ดังขึ้น

ไอ้แมนกลิ้งตกลงมานอนที่พื้น
โดยมิได้ตั้งใจ
มันนอนแอ้งแม้งอยู่อย่างนั้น

และได้ยินเสียงสะอึกสะอื้นของร่างบนเตียง

"ฮือออออออ ฮือออออ เจ็บจังเลย
เจเจ็บจังเลย...แต่ว่า..แต่ว่าพี่หนิงบอกว่า
ให้ทำอะไรตามความรู้สึก...อ่ะ..ฮือ ฮือ ฮือ"

น้องเจร้องไห้สะอึกสะอื้นจนตัวโยน
จนไอ้แมนต้องลุกขึ้นนั่ง

ก่อนจะยิ้มออกมา
เหมือนเคยเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น
แต่มันนาน
นานมาแล้ว
น้องเจ น้องเจถีบเขาตกเตียง

เจ็บก็เจ็บ แต่ไอ้แมนยิ้มอย่างดีใจ

มันลืมความเจ็บไปหมด
ลุกขึ้นไปปลอบโยนน้องเจ ที่นอนร้องไห้อยู่
"พี่หนิง..พี่หนิงอย่าโกรธเจเลย..แต่เจเจ็บจริง ๆ
ไม่เอาแล้ว..ทำไมมันเจ็บอย่างนี้..ฮือออออ"

น้องเจเอาแต่ร้องไห้
จนไอ้แมนต้องปลอบด้วยการกอดร่างเล็ก ๆ นั้นแนบอก

"อย่าร้องเลยคนดีนะ...สัญญาต่อไปพี่แมนไม่ทำให้เจ็บอีก..ถ้าพี่แมนทำ..พี่แมนให้น้องเจตีเลยเอ้า"

ร่างสูงกอดรัดร่างเล็กบางไว้แน่นอย่างแสนรักใคร่

"แต่ว่า...แต่พี่แมนยัง..ยังไม่ได้ทำเลย..อือออ" ถึงแม้จะร้องไห้จนตาบวม
แต่น้องเจก็ยังมีกะใจมาห่วงไอ้แมน

"อย่าบอกนะ..ว่าเจจะทำให้พี่แมน..ไม่ได้หรอก .. แบบนั้น...มันไม่เหมือนไอติมรสช็อคโกแลตนะ"

ไอ้แมนหัวเราะกับคำพูดของตัวเอง
ขำ ก็ขำ อยากร้องไห้ก็อยากร้องไห้

"เจชอบกินไอติมรสช็อคโกแลต...แต่ว่าพี่หนิง
เป็นแบบนี้...เจทำ...เจทำก็ได้...เจทำได้จริง ๆ นะพี่หนิง..."

หลังจากหายเจ็บน้องเจก็ขยับกายเข้าหาร่างสูง
และเคลื่อนกายลงหาบางสิ่งเบื้องล่าง
น้องเจแตะ ๆ ปลายลิ้น
เหมือนเด็กหัดงานใหม่ไม่มีผิดเพี้ยน

ก่อนจะครอบครองไว้ทั้งหมด

ร่างสูงบิดกายอย่างสุดกลั้น

เมื่อริมฝีปากเล็ก อุ่นร้อนแตะต้องไปที่ส่วนแข็งขืน แม้จะไม่เคยทำ แต่น้องเจก็ทำได้ดี

แม้จะงก ๆ เงิ่น ๆ ไปบ้างก็เถอะแต่ก็นับว่าใช้ได้ทีเดียว

แค่ชั่วเวลาไม่นาน
ร่างสูงนั้นก็ปลดปล่อยออกมา

"แค่ก แค่ก แค่ก " น้องเจแทบสำลัก
เมื่อบางสิ่งบางอย่างพุ่งเข้าไปภายในโพรงปาก

"เป็นไงบ้างเจ....เป็นไงบ้างเนี่ย..." ไอ้แมนรีบหยัดกายลุกขึ้นนั่ง ดูอาการน้องเจ

แม้จะในความมืดเขาก็พอมองเห็นได้

"เจทำได้นะพี่หนิง...เจทำได้จริง ๆ นะ" ร่างบางยิ้มออกมาอย่างดีใจ

และไอ้แมนก็เห็นชัด
น้องเจยิ้ม
ยิ้มเหมือนใครคนหนึ่ง

"เจงงง...เจง..เจงของแมน...ฮืออออออ"

จากอารมณ์หื่น ๆ กลายเป็นอารมณ์ซึ้งกระทันหัน
ไอ้แมนกอดน้องเจไว้แน่น
แล้วก็ร้องห่มร้องไห้

คนที่งงที่สุดก็คงเป็นน้องเจ

"อย่าร้องไห้สิหนิง...โตแล้วนะ"
น้องเจกอดตอบร่างสูง และกระซิบเสียงเบา
นั่นยิ่งทำให้ไอ้แมน ร้องหนักกว่าเก่า

โหยยยยยยยยย แมนเอ้ย
เอ็งยังต้องร้องไห้อีกหลายตอนเลยนะเนี่ย
ตราบใดที่ต้องอยู่กับน้องเจต่อไป
เฮ่อ จะสงสารมันดีหรือเปล่าเนี่ย
แต่ก็เอาเถอะ
มันสมหวังก็นับว่าดีแล้วล่ะนะ

*****************************

[kamui1972]

รักแท้แพ้ทาง....... ภาคเมื่อแรกเจอกัน

“สวัสดีครับ...เจงครับ..ผมเป็นรูมเมทของคุณ” ใบหน้าเรียบนิ่งสงบเย็นยะเยือกเดินเข้ามาในห้อง
และวางสัมภาระไว้บนเตียงที่ยึดเอาเองโดยไม่ขอเจ้าของห้อง

“เฮ้ย....มาอยู่เนี่ย...แน่นักเหรอ...” ไอ้แมนเดินเกาหัวยืนมองหน้าไอ้เด็กตัวกระเปี๊ยกหน้าเฉย
ที่มีคนแจ้งว่ามันจะเข้ามาเป็นเมทคนใหม่

“ไม่แน่ครับ....แต่ผมมีของขวัญมาฝากเพื่อเชื่อมสัมพันธ์ครับ...” น้องเจงพูดด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือก
ส่งยิ้มอ่อนโยน แต่ชวนขนหัวลุกให้กับไอ้แมน ฮิ ฮิ ฮิ

และหยิบอาชญากรรมเล่มใหม่มาให้ แค่ไอ้แมนเห็นอะไรในมือก็รีบถอยไปจนติดผนังห้อง

ด้วยความกลัว....และมือก็ไปแตะกับอะไรบางอย่าง.....

อะ อะ อะ ไร วะ

ดวงตาคมเหลือบมองไปที่บางสิ่งที่เกาะอยู่

ก่อนจะร้องโหยหวน

“ตุ๊ก ตุ๊ก ตุ๊ก แก....เฮ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย”
ไอ้แมนแทบจะกระโดดลงหน้าต่าง ด้วยความกลัว
ทำไมมีตุ๊กแกในห้อง กลัวตุ๊กแก ไม่อาว ไม่อาววววววววว

และน้องเจงก็รีบดึงแขนเอาไว้....ก่อนจะส่งยิ้มอ่อนโยนแต่ชวนขนลุกที่สุดให้

“อย่าเพิ่งไป....อ่านอาชญากรรมก่อนสิ...ฮิ...ฮิ..ฮิ”

ไอ้แมนตาเหลือก เมื่อมองเห็นภาพในหนังสือและสภาพศพโดนฆ่าฝังดินที่ตาปลิ้น
และขณะนี้ไอ้แมนกำลังอยู่ในสภาพ

“ว้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก กลัว แล้ว กลัวแล้ว ยอมแพ้แล้ว ช่วยด้วย
ช่วยหนุงหนิงด้วย กลัวแล้วววววววววววววววววววววววว ฮือ ฮือ ฮือ”

ร่างสูงนั่งตัวสั่น และยกมือไหว้คนที่เอาหนังสือมาให้ น้ำตาหยด ด้วยความกลัว

เหมือนกับเจอยมทูตยังไงยังงั้น

“กลัวทำไม...เรากำลังจะเป็นเมทกันนะ....หึ หึ หึ” น้องเจงยังคงยัดเยียดหนังสือในมือให้กับ
ไอ้แมนเป็นของขวัญ และคนคนนั้นก็ยกมือไหว้ท่วมหัว

“กลัวแล้วววววววววว อย่าทำหนูเลย อย่าทำเลย ฮือออออออออออ”

ไอ้แมนยังคงร้องโหยหวนอยู่เป็นนานสองนาน

และอีกหลายนาน

กว่าที่สุดท้าย ความหื่นของมัน จะบดบังความกลัวน้องเจงไปจนหมดสิ้น ในเวลาเกือบ 1 ปีที่อยู่ด้วยกัน


Fin….

[kamui1972]

ใกล้คริสต์มาสแล้วครับ อ่านตอนนี้กับช่วงอากาศเย็นในฤดูหนาวเข้ากันดีครับ ตอนแรกกะว่าจะเก็บไว้ลงวันคริสต์มาส แต่ว่ากลัวลืมมากๆครับ เลยต้องรีบเอามาลงก่อน

**************************************************************************************************

รักแท้แพ้ทาง......วันคริสต์มาส ของเจงและแมน

“หนิง...ไม่รู้เหรอว่าวันคริสต์มาสคือวันอะไร” เจนภพและเรืองเดชคุยกันในขณะที่ยืนเต้นแอโรบิค
ตามภาพที่ปรากฎหน้าจอ

จู่ ๆ เจงบอกว่าอยากออกกำลังกาย
แล้วฝนตก ๆ แบบนี้จะไปไหนได้ล่ะ
ก็ต้องอยู่ในห้อง
บังเอิญว่าเจ้าของร่างบาง นัยย์ตาเรียบเฉย เปิดไปเจอรายการเต้นแอโรบิคตอนเย็น
เลยชวนให้เขาเต้นด้วยซะอย่างงั้น จะขัดก็ใช่ที่ แค่บอกว่าเป็นกีฬาของผู้หญิง
เจงก็ไม่ยอม บังคับเขาให้เต้นด้วยจนได้ หาว่าไม่ได้มีข้อจำกัดสักหน่อยว่าเป็นกีฬาของผู้หญิงหรือผู้ชาย ไม่เชื่อเจงจะเต้นให้ดู
และลากให้เขาลุกขึ้นเต้นด้วย

อือ น่าสนุกตายล่ะ

“จะรู้ได้ไงล่ะเจง...วันคริสต์มาสก็มีซานต้ามาแจกของขวัญ แล้วก็มีกวาง แค่นี้แหละ” ไอ้แมน ยักย้ายส่ายสะโพกไปตามภาพหน้าจอ เออเว้ย เต้นไปเต้นมาก็สนุกดีว่ะ

“เหรอ...มีซานต้ากับกวางเหรอ...อือ..ดีจังเลย...งั้นเรามาเล่นเป็นซานต้ากับกวางเถอะนะ” น้องเอ๋อ
จ้องมองภาพตรงหน้าตาแป๋ว และยกมือยกไม้เต้นตาม เริ่มเหนื่อยแล้วเหมือนกัน แต่ก็สนุกดี

“ไม่ได้หรอกเจง....คริสต์มาสมันตั้งแต่เมื่อวาน นี่มันวันที่ 26 แล้ว จะมีคริสต์มาสได้ไงล่ะ” ไอ้แมนชูมือไว้เหนือหัวและโบกไปมา นับหนึ่งสองสาม ตามภาพแม่สาวสามคนที่เต้นอยู่ในจอโทรทัศน์

“เหรอ....น่าเสียดายจังนะ...” น้องเอ๋อเริ่มเศร้า แต่ตายังจับจ้อง อยู่กับภาพตรงหน้า
เล่นเอาความคิดทะลึ่ง ๆ ของไอ้แมนพุ่งกระฉูด

“อยากจัดวันคริสต์มาสเหรอ...เจง...” ไอ้แมนหยุดเต้น สงสายตาหวานฉ่ำ

“อื้อ...อยากได้ของขวัญด้วย” น้องเอ๋อพูดเหมือนรู้สึกเสียใจ แต่ใบหน้าเฉยสนิท

“อยากได้เหรอ….งั้นรอครึ่งชั่วโมงเดี๋ยวพี่แมนกลับมา...อ้อ...แล้วอาบน้ำรอด้วยนะ”
เรืองเดชตีหน้าขรึม แต่ความคิดพุ่งเตลิด
น้องเจงอยากให้จัดวันคริสต์มาสงั้นเหรอ
ได้เลยจ้า น้องเจงของพี่แมน
เดี๋ยวป๋าแมนจัดให้ รอแป๊บหนึ่งนะจ๊ะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า

***********************************

“โฮ่ โฮ่ โฮ่”

เจนภพเปิดประตูมาก็พบ กับซานต้า ตัวใหญ่ ใส่ชุดสีแดง ซานต้าประเทศไหนเขาเจาะคิ้วกันนะ แถมยังถือถุงก็อปแก๊ปใบใหญ่ แทนที่จะเป็นถุงผ้าสีแดงขริบลายด้วยปุยผ้าสีขาว

“ซานต้ามาแล้ว....น้องเจงเป็นเด็กดีอาบน้ำหรือยังเอ่ย” ไอ้แมนในชุดสีแดง เดินเข้าห้อง
หยิบของขวัญในถุงออกมา

มีทั้ง
หมวก
เสื้อ
แล้วก็คาดผม ที่ทำเป็นเขากวาง

“ของขวัญสำหรับกวางเจง....เอาไปใส่ซะนะจ๊ะ” ไอ้แมนยื่นชุดคอสเพลล์สำหรับคนแต่งเป็นกวางให้กับร่างบางที่รับมาแบบงง ๆ

“อะไรน่ะหนิง....” เจนภพเหม่อมองอุปกรณ์ต่าง ๆ และเอ่ยถามร่างสูงในชุดซานต้า

“อ้าว....เราจะไปแจกของขวัญไงน้องกวางเจง....น้องเจงก็ต้องรีบแต่งเป็นกวางสิจ๊ะ” ไอ้แมนนั่งมองตาหวาน

“อ๋อ...ได้..” เจนภพ เข้าไปผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้า และออกมาในชุดเต็มยศ
กวางเรนเดียร์สีน้ำตาล มีเขาน่ารักเล็ก ๆ บนหัว

แค่เห็นไอ้แมนก็จินตนาการเตลิดเปิดเปิง

โอวววววววว น้องกวางเรนเดียร์จ๋า
มามะ มาหาป๋าซานต้าแมนเร็ว ๆ เลย

“แล้วไงต่อล่ะหนิง....” น้องเจงหมุนตัวไปมาไม่รู้จะทำยังไงต่อดี

ไอ้แมนค่อยหยิบต้นคริสต์มาส ต้นเล็ก ๆ ประดับด้วยกระดิ่งและของขวัญ
ออกมา
และหยิบสายรุ้งมาติดไว้ทั่วห้อง

โดยมีน้องกวางเจงเป็นผู้ช่วย

“เสร็จแล้ว.......แค่นี้เราก็จัดคริสต์มาสแล้วเนอะเจง” ร่างสูงหันมาส่งยิ้มให้กับร่างบาง
ที่มองรอบ ๆ ห้อง อย่างดีใจ
ถึงเจงไม่ได้ยิ้ม ทำหน้าเฉย ๆ แต่เรืองเดชก็รู้ว่าเจนภพดีใจ

“สวยมั้ย....” ไอ้แมนเอ่ยถาม นัยย์ตาคมพราวระยับ
ถึงไม่ค่อยเข้าใจเรื่องวันคริสต์มาสเท่าไหร่ แต่มันก็คงจะเป็นเทศกาลแห่งความสนุกสนานแหละนะ

ร่างเล็ก ๆ พยักหน้า
และนั่งลงที่กลางห้องเหม่อมองทั้งผนังและเพดานที่มีสายรุ้งสีสวยเต็มไปหมด
ต้นคริสต์มาสต้นเล็ก ๆ บนหัวเตียงมีดวงไฟเล็ก ๆ กระพริบวิบวับสลับไปมา
ดูน่ารักดี

“อ่ะ....แอลกอฮอล์นะเจง...ไม่แรงมากหรอก..หวาน ๆ ดี” ร่างสูงยื่นขวดไวน์แอลกอฮอล์ต่ำให้กับร่างบางที่รับมาถือไว้ ไม่ต้องให้มันแรงมากหรอก แค่ทำให้ร่างกายอุ่น ๆ ก็น่าจะพอแล้วล่ะ

น้องเอ๋อของไอ้แมนรับมา และดื่มรวดเดียวหมด
ก่อนจะเอื้อมหยิบขวดต่อไปมายกซด และเตรียมหยิบขวดต่อไป

“เฮ้ย...เอ๋อ...เล่นซดแบบนั้นเลยเหรอ...” เรืองเดชต้องรีบห้ามเจ้ากวางเจงไว้

“ก็มันอร่อยดีนี่....หวาน ๆ ดีด้วย..เปรี้ยว ๆ หวาน ๆ” นัยย์ตานิ่งเฉยของร่างบาง
บัดนี้ปรือปรอย หวานฉ่ำ
ลิ้นเล็ก ๆ เลียที่ริมฝีปากตัวเอง
อยากจะลิ้มลองรสชาติของเครื่องดื่มขวดถัดไป

“ไม่เอาแล้ว...เมาแล้วเนี่ยเจง” ไอ้แมนรีบดึงขวดออกจากมือของเจนภพ
และทำท่าจะเก็บขวดเครื่องดื่มออกไปให้ห่างจากร่างบางที่ตามมาคว้าไว้

“ม่ายอาวอ่ะ...หนิง...เจงจากินอีกกก นะ นะ นะ เอาขวดสีแดงอ่ะ อันนั้นอร่อย” น้องเจงออดอ้อนออเซาะ พยายามคว้าขวดเครื่องดื่มจากเรืองเดชนัยย์ตาปรือปรอยร้องขอ
เมื่อร่างสูงลุกขึ้นยืนและถอยหนี

“หนิงอ่ะ....หนิงจายร้ายยยยยยจาเอา จาเอา จาเอา” ท่าทางแง่งอนน่ารักนั้นทำให้ไอ้แมนชักจะหยุดไม่ไหวแล้วเหมือนกัน

“เมาแล้ว...ไม่ไหวนะแบบนี้...” เมื่อเห็นว่าในขวดเหลืออยู่แค่ค่อน ด้วยความเสียดาย ไอ้แมนจึงยกซด ก่อนที่จะเอาขวดไปทิ้ง
เห็นอย่างนั้น เจนภพ
ที่อยู่ในสภาพคนขาดสติ
ก็เขย่งเท้า
แตะริมฝีปากบางเข้าหาริมฝีปากของร่างสูง
ดูดกลืน สิ่งที่เรืองเดชดื่มเข้าไป
สอดปลายลิ้นควานเข้าหาริมฝีปากอุ่นร้อนของอีกฝ่าย
ลิ้มลองรสชาติที่ยังหลงเหลืออยู่ในโพรงปาก
ก่อนจะถอนออกห่าง
หัวเราะเสียงใส
ด้วยความมึนเมา

“อร่อย....” เจนภพยืนเซ แลบลิ้นเลียริมฝีปากของตัวเอง นัยย์ตาปรือ
เร่งเร้าความรู้สึกของอีกฝ่ายให้แตกกระเจิง

“กวางเจง....ยั่วซานต้าเหรอ...หือ” ร่างสูงจูงมือเล็ก ๆ ของอีกฝ่ายให้นั่งลง
กลางห้อง
ก่อนจะค่อยเอนกาย
เมื่อเจ้าตัวกวางเจง อยู่ ๆ ก็ขึ้นมานั่งอยู่บนตัวเขา มือเล็ก ๆ ควาน
หาบางสิ่งบางอย่าง
หน้ามุ่ย

“ซานต้าไหนของขวัญอ่ะ...อยากได้ของขวัญ” เจนภพหัวเราะ
มือเล็ก ๆ ค้นหาไปตามตัวของอีกฝ่าย
ที่นอนราบให้คนตัวเล็กกว่า ลากมือไล้ไปตามร่างกายตัวเองตามใจชอบ

“ต้องหาดี ๆ สิ...กวางเจงหาไม่ดีแล้วจะเจอได้ยังไง” เรืองเดชยิ้มรับเมื่อ
คนตัวเล็กไม่มีทีท่าจะหยุดค้นหาเสียที

และทำท่าจะเลิกเสื้อของเขาขึ้น
แต่เรืองเดชก็ช่วยปลดออกให้ตามที่ร่างบางต้องการ

“ไม่มี...ไม่เห็นมีเลย...จาเอาของขวัญอ่ะ..จาเอา” น้องเจงที่เริ่มพูดเหมือนคนลิ้นไก่พันกัน
ทั้งดึงทั้งถอดเสื้อผ้าของอีกฝ่าย

“หาเจอยาก....เว้นแต่ว่า...น้องกวางเรนเดียร์เจงจะพาซานต้าเหาะไปหาของขวัญนะ”
เพราะความเจ้าเล่ห์ของไอ้แมนทำให้น้องเจงงง
อ๋อ ต้องพาซานต้าเหาะไปหาของขวัญใช่มั้ยอือได้ ๆ

“งั้นไปกันเถอะซานต้าแมน...” น้องเจงนั่งลงหยุดมือที่ค้นหาของ

“กวางนั่งแบบนี้แล้วจะไปได้ยังไง...ไหนทำท่ากวางซิ...” ไอ้แมนดึงให้มือเล็ก ๆ ทั้งสองข้างจับอยู่ที่ขอบเตียง
ร่างบางเอนไปข้างหน้า งุนงง
อย่างนี้จะไปหาของขวัญได้ใช่มั้ย
อือ .... เข้าใจแล้ว

ร่างเล็กแอ่นกายตามที่ร่างสูงนั้นจัดท่าทางให้
และเพียงไม่ทันไรก็ถูกรุกรานทันที

มือแกร่งอุ่นร้อนผ่าว ปลดเปลื้องผืนผ้าเบื้องล่างของเจ้ากวางน้อย

และรูดรั้งมันออก

“ทามมายต้องถอดกางเกงด้วยอ่ะ ... ซานต้า” เสียงหวานเอ่ยถาม
แต่ก็ยินยอมให้ร่างสูงนั้นปลดเปลื้องมันออกจากร่างแต่โดยดี

“เป็นกวางที่ซานต้าเลี้ยงห้ามถาม...กวางต้องพูดไม่ได้สิ” เรืองเดช ซุกไซร้ริมฝีปาก
ไปตามแผ่นหลังนวลเนียน ที่ปรากฏต่อสายตา ฝ่ามืออุ่นร้อนผ่าว
เลิกเสื้อตัวหนาขึ้นจนมันลู่ขึ้นไปด้านบน เผยให้เห็นจุดเล็ก ๆ ที่แข็งขืนขึ้น

กายแกร่งทาบทับร่างบาง ไล้มือไปตามจุดสีเข้มสองข้าง
และกดนิ้ว วนเล่น

“ฮ้า...” เจ้ากวางตัวน้อยครางแผ่ว ส่วนบอบบางตื่นตัวจากการถูกปลุกเร้า
จากฝ่ามือร้อน ที่เกาะกุมไว้ทั้งหมด ก่อนจะกำไว้ และรูดรั้งขึ้นลง

“อือ...อืมมมม..อ๊า..อ๊า..”
ร่างกายเล็กบางสั่นสะท้านครางเครือ ด้วยมือของร่างสูงเบื้องหลังที่เกาะกุม
ดึงรั้งส่วนแข็งขืนให้
เรียวขาเล็กงามสั่นสะท้าน แทบทรงกายไม่อยู่
“เจ้ากวางเจง....แบบนี้ชอบมั้ยหืออออ” ร่างสูงที่ตื่นตัวขึ้น บดเบียดกายให้อีกฝ่ายได้รับรู้ถึงสัญญาณการปฏิบัติในขั้นต่อไป

“เจงอยากดื่มขวดสีแดงใช่มั้ย” เสียงทุ้มต่ำ กระซิบอยู่ที่ข้างใบหูเล็ก
และก็ได้รับการตอบกลับด้วยการพยักหน้า

เรืองเดชปล่อยให้ร่างบางเป็นอิสระ
และลุกขึ้นหยิบ เครื่องดื่มขวดเล็กอีกขวด

“เจ้ากวางอยากกินตามมา” เรืองเดชปลดเปลื้องอาภรณ์ของตัวเองออก
และราดรดร่างกายด้วยเครื่องดื่มมึนเมา รสหวานนั้น

เอนกายลงช้า ๆ
เมื่อเจ้ากวาง
ลุกขึ้นและเข้าหาเมื่อเห็นหยาดหยดสีสด
ย้อมไปทั้งร่างแกร่งหนา
เจ้ากวางตัวน้อยกระโจนเข้าหาร่างสูงทั้งตัว
และถาโถมกายขึ้นไปอยู่บนร่างนั้น
ปลายลิ้นรัวแตะไปตามร่างกายอุ่นร้อนที่
ย้อมด้วยรสชาติหวานลิ้น

ระไล้ปลายลิ้นอย่างหิวกระหายทั่วทั้งแผ่นอกกว้าง
และเรื่อยลงมา

“พอแล้ว....อะ ” ร่างสูงครางเครือ หยัดกายขึ้น
และดึงให้ร่างที่ทาบทับเขาทั้งตัวลุกตาม

ก่อนจะแยกเรียวขาเนียนออก
ปลดสิ่งที่ห้อหุ้มร่างกายของตัวเองที่ปกปิดส่วนที่แข็งขืนรออยู่แล้ว
ให้เข้าหาร่างเล็ก
ที่ปล่อยร่างกายทาบทับลงมาจนหมด

ความคับแน่นตึงร้อนเข้าครอบครองร่างกายของเขาไว้จนหมด

และค่อยขยับอย่างเชื่องช้า

“อ๊า...อื้อ...อืมมมมม ซี๊ดดดดด”

ใบหน้าสวยหวานแดงเรื่อ รับรู้ถึงความอุ่นร้อนแข็งขืนที่เข้าสู่ร่างกาย
และรู้ว่าต้องทำหน้าที่อย่างไรต่อไป

เรียวขาเนียนขาวโอบรัดรอบเอวแกร่งของอีกฝ่ายแนบแน่น
เมื่อรับรู้ได้ถึงแรงกระทั้นจากเบื้องล่าง

ความรู้สึกซ่านกระสันปกคลุมความรู้สึกในยามปกติ

“เจง....ทำเองได้มั้ย...ทำอย่างนี้เป็นมั้ย”

ไม่มีเสียงตอบจากร่างบาง
นอกเสียจากการขยับเร็วขึ้นของสะโพกมนงาม
ตามแรงโหมของความรู้สึก

ริมฝีปากบางขบเม้มเข้าหากัน
และเผยอขึ้นรองรับ
ของเหลวสีแดงสด
ที่ราดรดลงมา
หยาดสีแดงเข้มถูกป้อนให้
ราดรดลงตามลำคอเนียนระหง
และหยดลงสู่แผ่นอกเล็กบาง

ริมฝีปากอุ่นร้อนของร่างสูงเบื้องล่าง
ไล้เลียหยาดหยดที่รดลงมาที่จุดเข้มแดงของร่างบาง
ขบเม้มปลุกเร้าอย่างเร่าร้อน
เร่งจังหวะการขยับกายของเจ้ากวางน้อย ได้เป็นอย่างดี

“งือออ อ๊า .... เอาอีก...จะกินอีก” ร่างเล็กบิดเร่า ร้องขอ
รสชาติหอมหวานที่เคยได้รับเมื่อครู่

และมันก็ถูกส่งให้
โดยการราดลงที่ปลายนิ้วแกร่ง
ก่อนจะส่งเข้าหาในริมฝีปากอุ่นร้อนให้ชิมรส
ครั้งแล้วครั้งเล่า

“เยี่ยมจริง ๆ เจ้ากวางน้อย...” เสียงทุ้มแตกพร่า ดังระรัวอยู่ระหว่าง
แผ่นอกเนียนบางที่แอ่นกายขึ้น
ร่างเบื้องบนขยับไปตามการควบคุม
“ซานต้า...ซานต้า...อื้อ...จะ...จะ..ไม่ไหวแล้ว...มัน มัน..จะ..ออก อ่ะ..มา..แล้ว”
การสอดประสานกายของสองร่างเริ่มรุนแรงขึ้น
และเมื่อใกล้จะถึงจุดสุดท้ายของความรู้สึกรุมร้อนนั้น
ร่างบางส่งสัญญาณด้วยการครางเครือ
เร่งเร้าจังหวะการแทรกสอดกายแรงเร็ว

“เร่งอีกนิด...เจ้ากวาง...ฮ้า...เกือบเจอ..ของขวัญแล้ว” ร่างสูงแอ่นกาย
ทุ่มเทเรี่ยวแรงทั้งหมด ให้โหมกระหน่ำร่างเล็กเบื้องบน

“ฮ่า...ฮ้า...อ้า.............อือออออออออ” การแทรกสอดครั้งสุดท้ายดำเนินมาถึงจุดสิ้นสุด
เจ้ากวางตัวน้อย ทิ้งกายลง
หอบหายใจ
โอบรัดรอบคอร่างสูงไว้แนบแน่น

สิ่งอัดอั้นระอุร้อนในกาย รินไหลหลั่งริน
ปะปนกัน
ร่างสูงกระตุกกายซ้ำอีกหลายครั้ง
ก่อนจะปลดปล่อยออกมา
และนิ่งสงบ
ซบหน้าลงกับแอ่นอกบาง
นั่งฟังเสียงหัวใจเต้นของอีกฝ่าย

“ได้ของขวัญหรือยัง......” หลังจากปรับลมหายใจได้เป็นปกติ
ร่างสูงค่อยแหงนเงยสบตากับร่างเล็กตาปรือปรอยเบื้องบน
ร่างกายยังแนบชิดกันอยู่
ไม่ได้ผละออก

“อื้อออออออ...” ร่างบางพยักหน้ารับอย่างเหนื่อยหอบ

ของขวัญน่ะเหรอ

ของขวัญที่ต้องการ

ก็อยู่ตรงหน้าแล้ว

ของขวัญที่ดีที่สุด
ก็คือความรักที่คนตรงหน้าทุ่มเทให้อย่างมากมายท่วมท้น
ความหวังดี ความห่วงใย การดูแลรักษาให้อีกฝ่าย
ได้มีชีวิตอยู่ด้วยกัน อย่างมีความสุขทุก ๆ วันยังไงล่ะ
ร่างสูงหลับตาลง
ยิ้มรับ คำตอบนั้น
ยินดีกับร่างบางด้วย ที่หาของขวัญที่เขาเก็บซ่อนไว้จนเจอ

เมอร์รี่คริสต์มาสย้อนหลังนะ เจงกับแมน คู่รักแท้แพ้ทาง

**************************
Fin.....

[Bg LoVe NT]

โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ 

อ่านตอนที่น้องเอ๋อตาย แทบช็อค

ดีใจ ที่ในที่สุดน้องเอ๋อก็กลับมา



กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด

ตอนพิเศษ


ขอบคุณ คุณkamui1972 ค่า

[palpouverny]

ชอบตอนพิเศษสุดและ
ตอนสุดท้ายเศร้าาาา

[FOAM]

นึกว่าจะจบแบบเศร้าซะแล้วววว



ชอบมากเลยครับเรื่องนี้



ขอบคุณคนเเต่ง คนโพสต์ ที่เอาเรื่องนี้มาให้ได้อ่านกัน

ขอบคุณครับ

[nanao]

ตอนพิเศษเลิศมากมาย ^^

[ririmu]

ตอนแรช็อคไปเลยที่คุณหมออกมาบอกว่าตายแล้ว !!! เง้อ.......... ปกติเค๊าต้องบอกว่าพ้นขีดอันตรายดิ

ดีนะนี่ที่น้องเจงกลับมาในภาคใหม่ได้อีกไม้งั้น 

[nam-nueng]

วันนี้อ่านตั้งแต่ต้นจนจบเลย ขอบคุณมากครับบ ลงต่อเนื่องไม่มีค้าง     

เนื้อเรื่องสนุกเหมือนเดิม



แต่..........ตอนน้องเจงตายยยยย เค้าน้ำตาซึมเลยนิ ทำไมมันทำร้ายจิตใจขนาดนี้

ยังดีที่มีตอนพิเศษ น้องเจง มาเกิดเป็นน้องเจ โห โรแมนติคสุดๆ พี่หนิง รักเดียวใจเดียวมาก

[M@nfaNG]

อ่านรวดเดียวจบ แรกๆฮา แต่หลังๆน้ำตาซึมสงสารพี่แมนหนุงหนิง
ชอบตอนพิเศษมากค่ะ อิอิ
ขอบคุณคะที่เอาเรื่องสนุกๆมาให้อ่านกัน