-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2. ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์ และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม
เวปไซต์ แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่าง ประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
*************************************************************************************************
สวัสดีครับ วันนี้เอาเรื่อง รักแท้แพ้ทาง ของคุณ aoikyosuke มาลงให้อ่านครับ เนื้อเรื่องสนุกตามแบบคุณเท็นตามเดิมครับ เรื่องนี้ผมชอบตอนจบนะ ลองอ่านดูจะทราบครับ ยังไงขอฝากเรื่องนี้ของคุณเท็นอีกเรื่องนะครับ หวังว่าจะได้รับความสนใจเหมือนเรื่องอื่นๆของคุณเท็น สนุกกับการอ่านนะครับ
ขอขอบคุณคุณ aoikyosuke อย่างมากครับ ที่อนุญาตให้นำเรื่องมาลง :L1:
*************************************************************************************************
รักแท้แพ้ทาง ตอนที่ 1
"เอ๋อ.....ไอ้นั่นมาหามึงทำไม" ร่างสูงของใครคนหนึ่งเอ่ยถามร่างเล็กตรงหน้า
เขากับเอ๋อหรือ เจง เป็นรูมเมทที่ต้องอยู่ห้องเดียวกัน
ตอนที่เจอกันแว่บแรก ยังคิดอยู่เลยว่าไม่น่าจะอยู่ด้วยกันได้
ก็สภาพไอ้เอ๋อนี่สิ....งก ๆ เงิ่น ๆ แถมตัวเล็กเตี้ยม่อต้อแบบนี้อีก
กับเขาซึ่งจะว่าไปก็ ตัวกวนเมืองเลยล่ะ
เรื่องทัณฑ์บนน่ะเหรอ
เล็กมาก มีเป็นหางว่าว นี่ถ้าเกิดพ่อไม่เป็นคนบริจาคเงินให้มหาวิทยาลัย สงสัยเขาโดนไล่ออกไปนานแล้ว
ใครหลายคนยังอดสงสัยไม่ได้ว่าเขากับไอ้เอ๋อมาอยู่หอได้ไง แถมยังเป็นรูมเมทกันอีก
และหลายคนก็สงสารไอ้เอ๋ออยู่ ว่าคงไม่รอดแน่
มาอยู่กับพี่แมน โดนผมรังแกแน่ ๆ แต่ท่านคิดผิด
เพราะไอ้พี่แมนต่างหากที่ถูกไอ้เอ๋อมันรังแก
"เขาบอกว่าขอเบอร์โทรของหนิงให้หน่อย...หนิงจะให้เขามั้ยล่ะ" อีกแล้วไอ้เอ๋อ เรียกว่าหนิงอีกแล้ว
ชื่อบ้าอะไรเนี่ย แมนโคตร ขืนเรียกอีกตบหัวทิ่ม
"กูไม่ได้ชื่อหนิง...บอกให้เรียกพี่แมนพี่แมนมึงลืมอีกแล้วนะเอ๋อ" ร่างสูงเกาหัวแกรก ๆ
มองหน้าไอ้เอ๋อ อย่างเอือมระอากับมัน
ขืนใครได้รู้ว่าเขาชื่อเล่นว่าหนุงหนิง ตาย ตายกันพอดี ภาพพจน์เสียหมด
"อ่อ... พี่แมน...พี่แมน..ซองบุหรี่ของพี่แมนอ่ะเปียกน้ำแล้วนะ....เราเอาไปตากไว้ โน่น...ไม่รู้จะสูบได้อีกหรือเปล่า" ไอ้เอ๋อ มองร่างสูงเหมือนมันจะสำนึกผิด และบอกประโยคที่โหดร้ายกับพี่แมนออกมา
"หา..........ไอ้เอ๋อ...เอาอีกแล้วเหรอมึง..กูอุตส่าห์ซ่อน..โว้ยยยยยยยยยยยย" น่านไงล่ะครับท่าน
วีรกรรมของมัน มันเอาอีกแล้ว มันแกล้งพี่แมนอีกแล้ว
ตาย ตาย แน่ ๆ แล้วทีนี้จะเอาอะไรสูบล่ะเนี่ย
โอ้ยยยยยยยยยยยยยยย
"เบา ๆ หน่อยสิโว้ยยยยยยย ดึกป่านนี้ตะโกนอะไรวะ" หัวหน้าหอสุดโหด ทุบประตูปัง ๆ ซ้ำหลายครั้ง
เมื่อได้ยินเสียงโหยหวนของหนุงหนิง หรือพี่แมน
**************************
"วันนี้ พี่แมนจะโดดออกจากหอ...น้องเจงอยากได้อะไรเป็นค่าปิดปากหรือเปล่า" ยามค่ำคืนอย่างนี้จะให้อุดอู้อยู่แต่ในหอได้ไง พ่อมของพี่แมนนี่ก็ร้ายกาจมาก รู้ว่าลูกชายเป็นแบบนี้จึงได้ให้มาอยู่หอมหาโหดที่ ไม่ว่าใครก็ไม่สามารถผ่านด่านออกไปได้ง่าย ๆ
"อยาก กินผัดไทเจ้าเก่าที่หนิงซื้อมาวันก่อน" ร่างเล็กขยับแว่นหนา ๆ ไปมา หันมามองร่างที่แต่งตัวหล่ออยู่หน้ากระจก เรื่องหนีเที่ยวของ พี่แมนเป็นเรื่องปกติ หน้าที่ของเขาคือ รอเปิดหน้าต่างและรอกินของอร่อยที่พี่แมนจะซื้อกลับมาให้ เป็นอาหารมือ้อร่อยรอบดึก
"โอเค...ได้เดี๋ยวป๋าจัดให้นะหนู" ร่างสูงเดินมาลูบหัวร่างเล็กนั่น ที่ก้มหน้าก้มตาอ่านหนังสือต่อ
"กลับดึกมั้ยวันนี้...." มือบางเปิดหนังสือหน้าถัดไป
"ไม่ หรอก กะว่าตีสามก็กลับแล้ว เปิดหน้าต่างให้ด้วยนะ...วันนี้นัดสาวไว้...ไปแล้วนะ" ร่างสูงปีนลงทางหน้าต่าง และโบกมือให้ร่างเล็กเป็นครั้งสุดท้าย
ร่างบางโบกมือกลับ และส่งยิ้มให้จาง ๆ
*******************************
เจนภพมองร่างที่ลับหายไปแล้ว
และก้มหน้าสนใจกับหนังสือต่อไป
กว่าที่ความสัมพันธ์ของเขากับเรืองเดชจะดีได้ขนาดนี้ต้องใช้เวลานานกว่า ครึ่งปี
จึงปรับตัวได้
ช่วงแรกนั้นเขาก็ยอมรับว่าลำบากอยู่ไม่น้อย
ที่ต้องมาอยู่ห้องเดียวกับเรืองเดช
เพราะรู้กิตติศัพท์ของความร้ายกาจอยู่ไม่น้อย
แรก ๆ ร่างสูงนั้นก็ตั้งป้อมเกลียดเขาอยู่ไม่น้อย
แต่มาลงเอยกันได้ดี ก็วันที่แม่ของเรืองเดชเสีย
นึกถึงวันนั้นแล้วก็แปลกใจ วันที่เรืองเดชมาร้องไห้ซบอยู่กับอกเขา อย่างกับเด็ก ๆ
***************************
*** ขออนุญาตแก้ไขคำห้อยท้ายของชื่อเรื่อง เพื่อลดความรุงรังของหัวข้อ แต่หากผู้แต่งมีเรื่องแจ้งเพิ่มเติม ก็สามารถแก้ไขชื่อเรื่องได้ตามปกติค่ะ
ทิพย์โมบอร์ดนิยาย
-
รักแท้แพ้ทาง ตอนที่ 2
ครืดดดดดด ครืดดดดด ครืดดดดดด
โทรศัพท์ที่สั่นไปมา ทำให้ เจนภพต้องขยี้ตาซ้ำอีกครั้ง หนิงกลับมาแล้วสินะ
ต้องรีบไปเปิดหน้าต่างให้
ร่างบางยันกายขึ้น ควานหาแว่นตามาสวม
และลุกเปิดไฟ เอื้อมมือเปิดหน้าต่าง
ให้ร่างสูงปีนเข้ามาได้
"ฝนตกอ่ะเอ๋อ....เปียกเลย...แต่ว่าไม่ลืมหรอกผัดไทอ่ะ...แกะกินเลยนะยังร้อน ๆ เย็นแล้วเดี๋ยวไม่อร่อย"
เรืองเดชส่งถุงพลาสติกที่มีห่อกระดาษเล็ก ๆ สองห่อให้กับร่างบางตรงหน้า เจงต้องตื่นมารับเขา ตี 3 ตี 4 ทุกวัน ดีที่เรียนบ่ายตลอดไม่งั้นเขาก็ไม่กล้ารบกวนมากหรอก
"รีบ อาบน้ำก่อนเหอะ...เดี๋ยวไม่สบาย" มือเล็กส่งผ้าขนหนูให้กับร่างสูงที่ยืนตัวสั่นด้วยความหนาว มือแกร่งเอื้อมรับไว้ และเดินลิ่วเข้าห้องน้ำ
ดูที่นาฬิกาก็พบว่าเพิ่งจะเป็นเวลาตี 2 ครึ่ง ไหนว่าไปเที่ยวไง ทำไมวันนี้กลับเร็ว ออกไปเที่ยงคืนกว่าไม่ใช่เหรอ ร่างบางขมวดคิ้วมุ่น ก่อนจะหันไปมองที่ร่างสูงที่นุ่งผ้าขนหนูผืนเดียวออกมาจากห้องน้ำ
"รีบใส่เสื้อผ้าซะที...อยากป่วยหรือไง" ร่างเล็กเอ็ดเรืองเดชเสียงดัง ทำไมเป็นพวกไม่รู้จักดูแลตัวเองอย่างนี้นะ
"ยังไม่ได้ซักผ้าเลย...เอาเสื้อผ้าที่ไหนใส่อ่ะนอนทั้งอย่างนี้แหละ" เรืองเดชทำท่าจะนอนลงอย่างนั้น
"ซักให้แล้ว...พับไว้ในตู้โน่น...ไม่งั้นจะรู้ได้ไงว่าหนิงสูบบุหรี่อีกแล้ว" เจนภพเดินไปนอนลงบนเตียงฝั่งตัวเอง
"บอกว่าอย่าเรียกหนิง...ชื่อพี่แมนไงพี่แมน..ไม่รู้จักจำเลย" เรืองเดชบ่นเสียงเบา ก่อนจะหันไปมองที่ร่างบางที่หลับสนิทเสียแล้ว
เจน ภพดีกับเขามาก ถึงจะบ่นบ้างก็เถอะ บ่นแต่ก็ทำนั่นทำนี่ให้ตลอด เรื่องสูบบุหรี่ก็เหมือนกัน บางทีเจนภพอาจไม่รู้หรอกว่าเขาไม่ได้สูบจริง แต่สูบเวลาอยู่เฉพาะต่อหน้าของเจนภพเท่านั้น เพราะอยากให้ร่างบางด่าเขา เอ็ดเขา และเป็นห่วงเขา
ที่ออกไปดึก ๆ ทุกวัน ก็ไปนั่งมองไฟ มองถนนไปเรื่อย ไม่เคยอยากไปเที่ยวเลยสักนิด
แอบไปนั่งหนาวอยู่ได้ทุกวัน เพื่อจะกลับห้องตอนตี 3 และ จะได้แวะซื้อของกินอร่อย ๆ ให้กับคนตัวเล็กกว่าที่คอยเป็นห่วงเป็นใยเขาเสมอ ไม่รู้ว่าจะเก็บความรู้สึกหลงใหลอย่างนี้ไปได้อีกนานแค่ไหน กลัวว่ามันจะระเบิดขึ้นสักวัน กลัวว่าจะต้องเสียคน ๆ นี้ไป ร่างสูงส่ายหน้ากับความรู้สึกของตัวเอง
จะเก็บ ไปได้นานแค่ไหนนะ เล่นเป็นคนนิสัยไม่ดี ชอบต่อยตีเที่ยวเตร่เนี่ย ไม่ได้อยากเป็นเลย แต่ก็ไม่รู้จะทำยังไงดี เพราะว่าอยากจะลืมไอ้ความรู้สึกบ้า ๆ ที่เริ่มประทุมากขึ้นทุกทีนี่เอง เขาจะทำยังไงกับตัวเองต่อไปดีนะ
*******************************
"หนิง.....หนิง...เป็นอะไรตัวร้อนเลย" มือเล็กเขย่า ที่ร่างสูงร้อนผ่าวนั้นเบา ๆ
"อือ....เอ๋อ..ปวดหัวอ่ะ..ไม่สบายแน่เลย"
เสียงแหบพร่าของเรืองเดชทำให้ เจนภพต้องเอื้อมมือแตะที่หน้าผากของร่างสูงและก็พบว่ามันร้อนจัดขึ้นมา
"ไม่สบายแน่เลยหนิง....โดนฝนเมื่อคืนล่ะสิ"
ร่างบางเดินไปหยิบผ้าขนหนูชุบน้ำลงในกะละมังใบเล็ก และรีบเช็ดให้ตามตัวของเรืองเดช
"กินอะไรมั้ยหนิง...เดี๋ยวเจงลงไปซื้อให้"
ใบหน้าเนียนค่อยกระซิบใกล้ ๆ คนที่หรี่ตาลง
"ไม่ เอา...ว่าแต่เอ๋ออ่ะเมื่อคืนไม่เห็นกินผัดไทเลยอุตส่าห์ซื้อมาให้ตั้งสองห่อ เลยนะ" ทั้งทีตัวเองไม่สบายยังจะเป็นห่วงคนอื่นอีก ท่าทางอ่อนโยนนั้นทำให้ร่างบางถึงกับส่ายหน้า
"กินแล้วเมื่อเช้า....เดี๋ยวเจงลงไปสั่งข้าวต้มมาให้นะหนิง...จะได้กินยานอนพัก" ใบหน้าคมซีดขาวค่อยพยักหน้ารับและหลับตาลง
******************************
วันนั้นทั้งวันเจนภพไม่ได้ไปเรียนต้องอยู่เฝ้าไข้คนป่วยที่นอนกระสับกระส่ายและดูเหมือนไข้ขึ้นสูงตลอดและเพ้อเป็นพัก ๆ
"เอ๋ออออออ เอ๋อออออ" เสียงแหบพร่านั้นทำให้ร่างบางต้องละจากหนังสือตรงหน้า และเข้าไปใกล้ ๆ ร่างสูง จะเอาอะไรหรือเปล่านะ
"ว่าไง...หนิงจะเอาอะไรอ่ะ" ร่างบางเงี่ยหูฟัง
แต่เรืองเดชก็เงียบลง เมื่อเขาทำท่าจะผละจากร่างสูงก็เรียกซ้ำใหม่อีกครั้ง
"เอ๋อ...เอ๋อ"
"เอาอะไรล่ะ...เมื่อคืนฝนตกยังจะไปเที่ยวอีกเป็นไงล่ะ" ร่างเล็กบ่นเสียงเบา และก็ต้องหันกลับไปอีกครั้ง เมื่อได้ยินเสียงตอบกลับมา
"ไม่ได้ไปเที่ยว...เรานั่งอยู่หน้าตึกจนตี 2 เลย รอซื้อผัดไทให้เอ๋อ" ร่างสูงตอบกลับเป็นประโยคชัดเจน หูฝาดหรือเปล่า คนป่วยอะไรพูดอะไรชัดถ้อยชัดคำขนาดนี้ จริงเหรอที่นั่งอยู่ที่หน้าตึก แล้วนั่งทำอะไร
"ทำไมไปนั่งหน้าตึก...แล้วทุกวันออกไปไหนทุกวัน" ร่างบางแกล้งถามไม่คิดว่าจะได้คำตอบหรอก แต่แค่อยากลองดู
"อยู่ หน้าตึก..ไม่เคยไปเที่ยวเลยรอซื้อข้าวให้เอ๋อแหละ" ท้ายประโยคร่างสูงหัวเราะคิกคักชอบใจ ทำให้ร่างบางขมวดคิ้วมุ่น เพ้อจริงเหรอ หรือว่าแกล้ง
"สูบบุหรี่หรือเปล่า" ร่างบางถามกลับ
"ไม่เคยสูบเลย...เหม็น..แต่ถ้าไม่สูบเอ๋อก็ไม่ด่า" เสียงแผ่ว ๆ ที่ตอบกลับทำให้ร่างบางต้องเข้ามาใกล้ บ้าน่ะ แกล้งหลับแน่เลยแบบนี้
"ทำไมต้องให้ด่า...."
"อยาก ให้เอ๋อสนใจ...เรากลัวเอ๋อไม่สนใจเราทำไงดี..เราชอบเอ๋อ..ชอบมากจนจะบ้าอยู่ แล้ว" พูดได้แค่นั้นคนป่วยก็หยุดไปเสียเฉย ๆ หยาดน้ำตาและเสียงสะอื้น
ทำให้ ร่างบางตะลึงงัน
แกล้งหรือเปล่า....แกล้งแน่ ๆ เลย
มือเล็กบางเย็นเฉียบ....ด้วยความตกใจ
แต่ท่าทางกระสับกระส่ายและเสียงสะอื้นนั้นไม่ใช่เรื่องล้อเล่นแน่
ร่างบางเอื้อมมือเกลี่ยน้ำตาให้กับร่างสูงแผ่วเบา และทรุดนั่งกุมมือไว้ข้าง ๆ อย่างสับสนและไม่เข้าใจ
*************************
-
รักแท้แพ้ทาง ตอนที่ 3
"วันนี้ป๋าแมนจะไปหาสาวนะน้องเจง.....อย่าเอาบุหรี่ป๋าไปแช่พร้อมเสื้ออีกล่ะรู้มั้ย...มันไม่ดี....."
หลังจากหายป่วย เรืองเดชก็ออกลายเหมือนเดิม
เขายังคงทำทีเหมือนออกไปเที่ยวทุกคืน ๆ
และกลับมาในเวลาตี 3 พอดิบพอดี ไม่มีขาดเกิน
"แล้วเอ๋ออยากกินอะไรเหรอจ๊ะ...ยาหยี" ท่าทางกวน ๆ ของอีกฝ่ายเรียกรอยยิ้มจากเจนภพได้ทันที
ตั้งแต่ วันแรกที่เข้ามาอยู่หอ เรืองเดชก็ก่อวีรกรรมด้วยการเอาไม้ไล่ตี เพื่อนร่วมหอ โดยอ้างว่าเพื่อนคนนั้นเป็นโรคจิต เที่ยวสอยกางเกงในของชาวบ้าน แต่ไม่ค่อยมีใคร เชื่อสักเท่าไหร่ บางคนหาว่าเรืองเดชแกล้งหาเรื่องไล่ตีเจ้าเพื่อนคนนั้น หาว่าเป็นนักเลงจนไม่มีใครกล้าเข้าใกล้ ทุกคนต่างไม่เชื่อ
เพราะ ว่าไอ้หมอนั่น เป็นเด็กเรียนสุด ๆ และได้ชื่อว่าเป็นผู้รับเกรียรติบัตรจากมหาวิทยาลัยในฐานะที่มีมารยาทดีเด่น และปฏิบัติตัวเป็นประโยชน์ของสังคม
ผิดกับ เรืองเดชที่มีข่าวลือในเรื่องเสียหาย ทั้งทะเลาะต่อยตี ทัณฑ์บน หนีเที่ยว และบัญชีดำอีกเป็นหางว่าว แต่คงไม่มีใครรู้หรอกว่าเจนภพเองก็เห็นความผิดปกติ ของไอ้เจ้าหมอนั่น เหมือนกัน เพราะเห็นมีพฤติกรรมลับ ๆ ล่อ ๆ อยู่บ่อย ๆ
วัน ที่ได้มาอยู่ห้องเดียวกัน เพราะว่าพ่อของเรืองเดชส่งมาเนื่องจากทนการสร้างปัญหาของตัวก่อกวนไม่ไหว ทุกคนพากันเป็นห่วงเขา กลัวว่าจะต้องโดนเรืองเดชทำร้ายแน่ และพากันห่วงน้องคนเล็กของหอไปตาม ๆ กัน บอกว่าถ้ามีอะไรให้ร้องโวยวายได้
แต่คนที่ร้องโวยวายในวันแรกที่มาอยู่หอคือเจ้าตัวป่วนนั่นเอง
เพราะได้ยินเสียงของปีเตอร์ อ๋อ ปีเตอร์น่ะเหรอ
มันเป็นเจ้าตุ๊กแกตัวเขื่อง ลวดลายสีสันสวยงาม
ตากลมโตบ้องแบ้ว เวลามันร้องเสียงมันก็สุดแสนจะน่ารัก .....ตัก ตัก ตัก ตักแก......
แต่ เรืองเดช ดันร้องโวยวายบอกว่าเกลียดปีเตอร์และกลัวอีกต่างหาก ตอนที่เขาจะแนะนำให้รู้จักกับปีเตอร์ ที่แอบอยู่ที่ข้างฝา ก็รีบวิ่งหนีไปหลบในห้องน้ำ ไม่รู้หรือไง ว่ามีน้อง ๆ ของปีเตอร์อยู่อีกหลายตัว
ไม่รู้จะกลัวอะไรนักหนา
ปีเตอร์ออกจะน่ารักขนาดนั้น แล้วก็เลยโวยวายลั่นหอ จนเขาต้องไล่ปิเตอร์ไปแอบนั่นแหละ ถึงได้สงบลงได้
ในแว่บแรกที่เจอกัน
เรืองเดชเห็นหน้าเขาแล้วก็ข่มทันที
แถมยังบอกว่า ให้อยู่กับคนเอ๋อ ๆ อย่างนี้เนี่ยอะนะ
ถ้าเกิดเจนภพตายไป จะมาโทษเขาไม่ได้นะ
และยังทำหน้าตากวน ๆ ใส่ รูปร่างท่าทางของเรืองเดชน่ะเหรอไม่ต้องพูดถึง ย้อมผมจนเป็นสีทอง
เจาะตรงนั้น ตรงนี้เต็มไปหมด ทั้งคิ้วทั้งคาง
หูไม่ต้องพูดถึง ร้อยเป็นสิบ ๆ ห่วง ท่าทางจะเป็นคนหูเบา
มาถึงก็วางกระเป๋าทิ้งไว้ และยึดเตียงเขาไปซะงั้น
แล้วไอ้อย่างเขาจะทำอะไรได้ ก็ต้องยอมแต่โดยดี
แต่ไม่อยากบอกหรอกว่า ดึก ๆ ปีเตอร์ชอบมาข้างเตียง ตอนที่รู้ว่าปีเตอร์มาหา ร่างสูงผมทอง ก็โวยวายร้องลั่น หาว่าเขาแกล้งอีกแล้ว
แหม คนตัวเล็ก ๆ อย่างเขาน่ะหรือ จะกล้าแกล้งเรืองเดช ออกจะตัวโตขนาดนั้น เขาน่ะสิ จะโดนแกล้ง ไม่เข้าใจความคิดของคนที่ยืนทำหน้าหล่อนั่นซะที
"ไม่เอา....เออจริงสิหนิง...อากาศมันหนาวนะ..นั่งหน้าตึกบ่อย ๆ ไม่หนาวแย่เหรอหนิง....."
หน้าตางง ๆ ชีวิต ที่กำลังสาละวนอยู่กับการนั่งดูหนังสืออาชญากรรมฉบับล่าสุด และคิดไปเรื่อย อือ คนเรานี่ฆ่ากันตายบ่อยจังหนอ
คนตัวโตผมทองยืนอึ้ง .... รู้ได้ไงว่านั่งอยู่หน้าตึก
ล้อเล่นแน่ ๆ และก็รีบหัวเราะกลบเกลี่อน
"ใครจะบ้าไปนั่งหน้าตึกกัน อากาศหนาวจะตาย นี่พี่แมนนัดสาวไว้ด้วย คืนนี้อาจไม่กลับด้วยนะน้องเจง
คนนี้อ่ะ เด็ดสุด ๆ "
เรือง เดชทำเป็นคุย กลบเกลื่อนความรู้สึก เมื่อก่อนอ่ะจริง ที่ไปเที่ยวดึก ๆ ดื่น ๆ แต่ตั้งแต่วันที่รู้ว่าร่างบางนั่งคอยเขาด้วยความเป็นห่วงก็เลยไม่ไปอีก
ถึงไม่รู้ว่าชอบ แต่ก็อยากซื่อสัตย์กับคนที่ชอบ
เห็นอย่างนี้ เขาก็เป็นคนมีความรับผิดชอบต่อความรักของตัวเองเชียวนะ แต่ว่ามันน่าชื่นชมตรงไหนกัน
"เหรอ...เข้าใจแล้ว...แล้วไปกับใครอ่ะ..." มือเล็กเปิดดูหน้าถัดไป อือ...ศพถูกไฟคลอก ดำเป็นตอตะโกเลยนะ ต้องเรียกหนิงมาดูหน่อยแล้ว
"ไปกับพวกไอ้วิทย์..ไอ้เจมส์...โหยหลายคนเยอะมากเลย" เรืองเดช หวีผมจัดทรง แต่งตัวซะเท่ห์ฉีดน้ำหอมกลิ่นฟุ้ง
แต่ เท่าที่เจนภพรู้นะ พวกไอ้วิทย์แล้วก็ไอ้เจมส์ มันกลับบ้านที่ต่างจังหวัด กว่าจะกลับมาก็โน่นเลยอาทิตย์หน้า แล้วจะไปด้วยได้ยังไง หนิงนี่น๊า จะอ้างทั้งทีอ้างไม่มีเหตุผลเลย
"เหรอ...หนิงดูดิ..." ร่างบางขยับแว่นไปมา และเดินเปิดหนังสืออาชญากรรมที่ตัวเองนั่งดูให้อยู่ ให้กับเรืองเดชได้ดูด้วย
"เหวออ อออออออออ สยองชะมัด ดูเข้าไปได้ไงเนี่ย...ไม่เอาแล้วเอาไปห่าง ๆ เลย รู้ว่ากลัวยังเอามาให้ดูอีก หือสยองจริง ๆ " ร่างสูงทำท่าขยะแขยง ขนลุกขนพอง เจนภพนี่ยังไงนะ ไม่รู้สึกกลัวรู้สึกอะไรกับของแปลก ๆ เลย เขาสิ แค่เห็นก็จะเป็นลมแล้ว
"เจงดูให้ปลงไงหนิง...คนเราไม่เที่ยงแท้แน่นอนเป็นอนิจจังนะหนิง....อือเห็นแล้วอยากกินไก่ย่างนะหนิง....เอาแบบไหม้ ๆ หน่อยก็ดี"
เจนภพปิดหน้าหนังสือลงแล้ว และเตรียมจะเดินไปนอน
เรืองเดชเห็นแล้วก็อดสยองไม่ได้ นี่เขารักคนผิดหรือเปล่าเนี่ย คนที่สุด ๆ ของความน่ากลัวนั่นน่ะ
มันเจนภพต่างหากล่ะ ไม่ใช่เขาซะหน่อย
********************************
หนิงนี่เป็นคนแปลก ๆ ดีนะ
ตอนที่แม่ของหนิงเสีย ร่างสูงนั้นเอาแต่นั่งนิ่งไม่ร้องไห้ ไม่โวยวาย
ที่ บ้านของหนิงมีฐานะมาก แต่ว่าหนิงไม่ถูกกับพ่อเลยต้องมาอยู่หอ แล้วหนิงก็ชอบก่อความวุ่นวายให้พ่อปวดหัวเสมอ เขาเองก็ไม่รู้อะไรมากหรอก รู้แต่ว่าวันที่แม่ของหนิงเสีย เป็นวันแม่ หนิงบอกว่านัดจะเจอกับแม่ จะพาแม่ไปดูหนัง จะพาแม่ไปเที่ยว แต่ไม่อยากไปกับพ่อ
แต่แล้วในสายวันนั้น ก็มีโทรศัพท์แจ้งมาจากโรงพยาบาลบอกว่าแม่หนิงเสียแล้ว เพราะว่าขับรถมาหาหนิง และถูกรถสิบล้อเมายาบ้า อัดเละ
เขาเห็นหนิงรับโทรศัพท์แล้วนั่งอึ้ง ไม่พูดไม่จา
เมื่อไม่กี่นาทีก่อน หนิงหาว่าเขาอิจฉาที่ไม่มีแม่ให้ไว้ในวันแม่ ก็จริงแหละเขาอิจฉาหนิงจริง ๆ
แต่หลังจากนั้นไม่กี่นาที ทุกอย่างก็เปลี่ยนไปอย่างฉับพลัน
ร่างสูงนั่นนิ่ง ทิ้งโทรศัพท์ลง
เขาถามว่าเป็นอะไร หนิงก็บอกว่าแม่เสียแล้ว
แล้วก็เงียบไม่พูดอะไรสักคำ
รู้ว่าหนิงคงเสียใจมาก แต่ไม่รู้จะทำปฏิกิริยาอย่างไร
ตอนที่เขากอดหนิงไว้แล้วบอกว่า
"เสียใจก็ต้องร้องไห้สิ...ร้องออกมาเลย"
หนิงก็ปล่อยโฮออกมาอย่างไม่อาย ..... หยาดน้ำตาทะลักทลายไม่หยุด
และก็เป็นวันนั้นเองที่เขาได้รู้ว่า ... ผู้ชายที่ใคร ๆ ต่างก็หวาดกลัว ไม่อยากเข้าใกล้ ก็ร้องไห้เสียใจเป็น
คงจะเป็นตั้งแต่วันนั้นที่หนิงเริ่มเปิดใจรับเขาและยอมให้เข้าใกล้มากขึ้น
ป่านนี้ไปนั่งหน้าตึกอีกแล้ว กว่าจะกลับมาก็ตี 3 โน่นแน่ะ จะบอกว่าไม่ต้องไปนั่ง เดี๋ยวหนิงก็เสียฟอร์มอีก อย่างหนิงนะ กลัวนั่นกลัวนี่ แต่กลัวที่สุด
ก็กลัวเสียฟอร์มนี่แหละ
ง่วงจังเลยน๊า .... นอนก่อนดีกว่า
เดี๋ยว ดึก ๆ หนิงก็โทรมาปลุกให้เปิดหน้าต่างให้
ว่าแต่จะซื้อไก่ย่างมาให้กินหรือเปล่านะ
****************************
ร่างสูงเหลือบมองที่หอพักห้องของตน ก็พบว่าปิดไฟแล้ว ป่านนี้ร่างบางนั้นคงจะนอนแล้ว
ต่อไปก็เป็นหน้าที่เขาที่ต้องไปหาซื้อของกิน
ไก่ย่างงั้นเหรอ ที่ไหนอร่อยนะ
อยากให้เจนภพกินของอร่อย ๆ ทุกวัน เรื่องที่ทำได้ก็มีแค่นี้ ทำให้ได้แค่นี้เอง
ชีวิตนี้นอกจากแม่แล้ว ไม่มีใครเป็นห่วงเป็นใยดูแลเขาได้มากเท่ากับเจนภพมาก่อน
เพราะว่าไม่เคยทำอะไรเอง ทุกอย่างแม่เป็นคนจัดการให้หมดทุกอย่าง
เมื่อ พ่อส่งมาอยู่หอ แม้แต่ผ้าเขาก็ยังซักไม่เป็นด้วยซ้ำ ผิดกับเจนภพ ถึงจะตัวเล็กบอบบางขนาดนั้น แต่ให้ทำอะไรก็ทำได้หมด ทั้งเปลี่ยนหลอดไฟ
ทำความสะอาดห้อง แล้วก็อีกสารพัด น่าชื่นชมและน่าเอาเป็นแบบอย่างจริง ๆ
แต่ ไม่ค่อยเห็นแสดงความรู้สึกเท่าไหร่ ชอบทำหน้าเอ๋อ ๆ ตาแป๋ว พูดอะไรก็นั่งฟัง ไม่ออกความคิดเห็น แต่เรียนเก่งเป็นที่หนึ่ง ขนาดติวให้คนโง่ ๆ อย่างเขาสอบผ่านได้ง่าย ๆ ก็คิดดูเองแล้วกัน
ไม่ เคยมีใครดีกับเขาด้วยความจริงใจขนาดนี้มาก่อนเลย แล้วจะไม่ให้รักได้ยังไงล่ะ แต่มันก็เท่านั้นแหละ ถ้าวันใด เจนภพรู้ว่าคนอย่างเขาคิดอกุศลอยุ่
ก็คงต้องเลิกคบ และก็นึกรังเกียจเป็นแน่แท้
มือแกร่งกุมที่หน้าอกตัวเอง รู้สึกเจ็บแปลบขึ้นมาอีกแล้ว
****************************
-
รักแท้แพ้ทาง ตอนที่ 4
เพราะว่าวันนี้ อากาศมันเริ่มหนาวมาก ขืนนั่งอยู่จนถึงตีสามเลยก็คงไม่ไหว
ซื้อไก่ย่างมาได้แล้ว โชคดีที่เขาไปเดินในตลาดโต้รุ่ง ที่เปิดกันยันเช้า
ไม่งั้นคงไม่รู้จะซื้ออะไรไป ไปให้เอ๋อของเขาแน่ ๆ
เอ๋อ ... มึงจะนอนขี้เซามากไปแล้วนะ... เรืองเดชยืนมองร่างเล็กในความมืด ที่นอนคุดคู้อยู่ภายใต้ผ้าห่มนวมผืนหนา
เขาปีนขึ้นมาทางหน้าต่าง ตอนแรกก็ว่าจะโทรปลุก แต่ว่าเห็นบานหน้าต่างแง้มอยู่เลยปีนเข้ามาเองเลยดีกว่า
ร่างสูงค่อยวางถุงใบใหญ่ที่หอบเข้ามา และเดินมานั่งมองหน้าของเอ๋อ ที่เขาหลงใหล
อยากจะเอื้อมมือไปแตะ อยากจะกอด ก็ทำไม่ได้
ได้แต่นั่งมองร่างเล็ก บางในความมืดต่อไป
อืออออออ...... ร่างเล็กพลิกกายไปอีกทาง ทำให้เขาไม่สามารถมองใบหน้าของอีกคนได้
หันทางนั้น....แล้วจะมองได้ไงวะ เรืองเดช ค่อยขยับกายขึ้นไปบนเตียงของคนร่างเล็ก
และแตะสัมผัสที่ใบหน้าเนียนขาวแผ่วเบา ให้ค่อย ๆ หันมาอีกทาง กลัวว่าจะทำให้เจนภพรู้สึกตัว
เออ.......อย่างนี้ค่อยดีหน่อย ร่างสูงยิ้มสมใจ และนั่งลงข้างเตียง เอียงคอซบอยู่บนฟูกนอนมองร่างบางที่กำลังนอนหลับอย่างสบายใจ
น่ารักที่สุดเลย...เอ๋อออออออ เรืองเดชอมยิ้ม นอนมองเพลิน และไม่รู้ว่าเผลอหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่
เจนภพลืมตา และลุกขึ้นนั่งมองร่างสูงนั้น ที่แกล้งหลับก็ไม่ใช่อะไร ตั้งแต่รู้ว่าหนิงแอบชอบเขา
ตอนแรกก็ตกใจอยู่เหมือนกัน แต่ต่อมาก็แอบสังเกตพฤติกรรมของหนิงอยู่บ่อย ๆ
และก็พบอะไรที่ไม่คาดคิดหลายอย่าง
รู้ว่าจริง ๆ แล้ว หนิงไม่ได้ติดบุหรี่
รู้ว่าหนิงไม่ได้หนีเที่ยวกลางคืน แต่ไปนั่งตากลม ตากน้ำค้าง รอเวลาที่จะกลับมาที่ห้อง
รู้ว่าหนิงชอบพูดเอะอะโวยวายใส่เขา เพื่อจะกลบเกลื่อนความรู้สึก
และอีกหลาย ๆ อย่าง
ถ้ามันลำบากขนาดนี้ ทำไมหนิงไม่บอกเขามาให้มันรู้แล้วรู้รอดไปเลย
จะกลัวอะไรนักหนา
เขาเองก็ใช่ว่าจะน่ากลัวเสียหน่อย
นิสัยก็ไม่ได้เลวร้าย รักสัตว์ (ตุ๊กแกเนี่ยอะนะ)
ธรรมะธรรมโม (ด้วยการอ่านหนังสืออาชญากรรมเพื่อปลงงั้นเหรอ)
ไม่ตัดสินปัญหาด้วยกำลัง (ไม่มีใครกล้าใช้กำลังด้วยมากกว่ามั้ง เพราะแค่เห็นรอยยิ้มเขาก็เผ่นกันแล้ว)
แล้วอย่างนี้ทำไมหนิงยังไม่กล้าบอกอีกนะ
มือเล็กเอื้อมสัมผัสแผ่วเบา ที่เส้นผมนุ่มของคนตัวโตกว่า
ไปกัดสีผมจนกลายเป็นสีทองเลยนะหนิงแต่ผมก็ยังนุ่มดีเหมือนกัน
รู้สึกเหมือนลูบขนหมาเลย เหอ เหอ เหอ ร่างเล็กส่งยิ้มอ่อนโยน แต่มันแสนจะเย็นยะเยือกน่ากลัว..........สำหรับหลาย ๆ คน
***************************
หนิง....หนิง...ลุกไปนอนที่เตียงเหอะ มือเล็กเขย่าเบา ๆ
ใครชื่อหนิงวะ...บอกว่ากูชื่อแมนชื่อแมน ร่างสูงงัวเงียตื่นขึ้น ลุกเดินไปนอนที่เตียงอย่างว่าง่าย
และล้มตัวลงนอน ดึงให้ร่างเล็กล้มตามไปด้วย
โหยหมอนข้างอุ่นชะมัด เรืองเดชที่กำลังง่วงจนแยกไม่ออกระหว่างความจริงกับความฝัน
กอดรัดร่างเล็กเข้าแนบอก และหัวเราะอย่างร่าเริง ก่อนที่จะสงบลง
ทิ้งให้ร่างบางนอนมองตาโต
แต่ก็ไม่ได้ขยับหนีไปไหน แถมยังโอบสัมผัสเข้ากับอกกว้างนั้นด้วยซ้ำ
และเริ่มตาปรือหรี่ลง หลับสนิทตามไปในที่สุด
******************************
อืออออออออ เรือง เดชพยายามจะขยับดึงผ้าห่ม เพราะความเย็นของอากาศยามเช้า แต่ก็ต้องลืมตาขึ้น เมื่อร่างกายไม่สามารถขยับได้ตามที่คิด แขนซ้ายเริ่มชาไม่มีความรู้สึก เมื่อสัมผัสได้ว่ามีอะไรหนัก ๆ มาทับอยู่ โดนผีอำหรือไงวะ
ร่างสูงหรี่ตาขึ้นดู และสิ่งที่เขาเห็นเบื้องหน้า
น้องเอ๋อ ไอ้เจง หรือเจนภพ นั่นเอง
มาได้ไงเนี่ย
มานอนซบอยู่กับเขาเฉยเลย ฝันแน่ ๆ ต้องฝันแน่ ๆ
อะไรมันจะฝันดีขนาดน้านนนนน
เรืองเดช ตบหน้าของตัวเอง เบา ๆ และก็พบว่ามันไม่ใช่ความฝัน น้องเอ๋อจริง ๆ
น้องเอ๋อมานอนซบกับเขาทั้งคืนจริง ๆ เหรอเนี่ย
โอ้ยยยยยยยย ดีใจโว้ยยยยยย
หนิง.....นอนซะทีห่มผ้าให้ด้วย....หนาวจะแย่แล้ว เสียงหวานใสที่ตอบกลับทั้งที่หลับตาอยู่
ทำให้เรืองเดชต้องนอนลงอย่างง่ายดาย
หัวใจเต้นโครมครามไม่เป็นจังหวะ
มือไม้สั่น
นอนตาเบิกโพลง และก็ยิ่งทำอะไรไม่ถูกหนักขึ้น
เมื่อมือเล็ก ๆ นั้นเอื้อมมากอดรัดไว้แน่น และเบียดกายเข้าหา
เหวออออออ... เจนภพ อุทาน เมื่อบางสิ่งบางอย่างมันลุกชันขึ้นมา
เอ๋อจะรู้มั้ยเนี่ย เอ๋อจะรู้มั้ย
ทรมานจะตายแล้ว ริมฝีปากบางขบเข้าหากันแน่
เพื่อระงับอารมย์ที่อดกลั้นไว้จนแทบระเบิด
เป็นอะไรน่ะหนิง...... มือเล็ก ๆ เริ่มสัมผัสแตะไปทั่ว....และเริ่มไล้ต่ำลงเรื่อย ๆ
เฮ้ยยยยยยยยยยยยยยยย หยุด ๆ หยุด ๆ ก่อนไอ้เอ๋อ..... เรืองเดชลุกพรวดพราดขึ้น ใบหน้าแดงก่ำ
เป็นอะไรเหรอ...... ร่างบางหรี่ปรือตาขึ้น ยังคงพูดด้วยความสงบราบเรียบ
หนิงเป็นอะไรหน้าแดงเลย หรือว่าจะเป็นไข้ไม่สบายอีกแล้ว
กะ...ก็มึงมึงจะทำอะไรน่ะ...... เรืองเดชพูดละล่ำละลัก ใบหน้าร้อนผ่าว
อ้าวหนิง..... ร่างเล็กลุกขึ้นนั่งนัยย์ตายังเหม่อลอย
ไม่ใช่หนิง...พี่แมน พี่แมน..เรียกให้มันถูก ๆ หน่อย หนุงหนิงหรือพี่แมน เริ่มเอาเสียงข่มดับความอาย
ครับพี่แมน...ก็พี่แมน...ก็จะทำอย่างที่พี่แมนคิดนั่นแหละ มือเล็ก ๆ ปิดปากหาว
ยังรู้สึกง่วงงุนอยู่
ทำ...อย่าบอกนะว่า..... พูดได้แค่นั้น ไอ้แมนก็ต้องตะลึงค้างเมื่อน้องเจง พยักหน้าช้า ๆ นัยย์ตาปรือ อย่างไม่รู้สึกว่ามันจะแปลกอะไร
นั่นแหละ.....เช้า ๆ อย่างนี้ไม่เห็นแปลกเลย...ดูของเราสิ...ก็เป็นเหมือนกัน เจนภพ ทำท่าจะเปิดบางส่วนของร่างกายที่แข็งขืนขึ้นของตัวเอง ให้เรืองเดชดู
จนร่างสูงผมทองนั้นต้องรีบห้ามไว้แทบไม่ทัน
เฮ้ยยยยยยยยยยยยยย อย่า....หยุดก่อน หยุดก่อน ไอ้แมนรีบเบรกแทบ
แค่นี้ก็จะบ้าแล้ว
ขืนมาเปิดให้ดู ช็อคแน่
อ้าว.....มันเป็นแบบนี้ก็ต้องทำนะหนิง....เรื่องธรรมดาจะตาย เราทำเองบ่อย ๆ เจนภพมันรู้บ้างหรือไม่เนี่ย ว่าเป็นการไปกระตุ้นให้อารมณ์ของไอ้แมนที่กำลังประทุ ใกล้ระบิดเข้าไปทุกที
ทำเอง.....หา.....ทำเองบ่อย ๆ เหรอ...แล้ว แล้ว เรืองเดชอึกอัก ช็อคหนักขึ้น
นึกไม่ออก นึกหน้าน้องเอ๋อตอนทำแบบนั้นไม่ออก เหวออออออออ เขาจะบ้าอยู่แล้ว
อือ.......แปลกเหรอ...จริงสิ...งั้นเราใช้ห้องน้ำเลยแล้วกัน...เดี๋ยวจะได้มานอนต่อ...อยู่แบบนี้ไม่สบายตัวเลย เจนภพลุกขึ้น เดินเข้าห้องน้ำ ไม่ต้องเดา ไอ้แมนก็รู้ได้ทันทีว่าไปทำอะไร
คนตัวเล็กเดินลับหายไปแล้ว ทิ้งให้เรืองเดช นั่งตาค้าง ช็อค อึ้ง งง และอีกหลายร้อยความรู้สึก
เจง น้อง เจง น้องเอ๋อ เหวอออออออออออออ ทำไงดีเนี่ย
ไอ้ข้างล่างก็อยู่เฉย ๆ สิวะ...โว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยย จะบ้าแล้วววววววววววววว
ไอ้แมนนั่งโวยวายเป็นบ้าอยู่คนเดียว และไม่รู้จะจัดการยังไงกับชีวิตของตัวเองต่อไปดี
*********************************
-
รักแท้แพ้ทาง ตอนที่ 5
อือออออออ อะอื้ออออ เสียงหวานใสดังก้องทำให้ เรืองเดชต้องใช้หมอนอุดหู
ใบหน้าคมแดงก่ำเมื่อรับรู้ได้ว่าเจ้าของเสียงทำอะไรอยู่
สมองจินตนาการถึงภาพวาบหวามและร่างกายของอีกฝ่ายไปเรียบร้อยแล้ว
โอ้ยยยยยยยยยยยยยย จะบ้าแล้ว อยากจะบ้าแล้วทำไงดีเนี่ย ไอ้แมนก้มมองส่วนแข็งขืนของตัวเอง ที่กำลังดึงดันตื่นตัวขึ้น เหมือนเฝ้ารอการสัมผัสของร่างสูงนั้น
อย่านะเว้ย.......ตอนนี้ทำไม่ได้นะเว้ย..... ทั้งที่พยายามจะสะกดใจหักห้ามใจให้ได้ แต่ร่างกายดูเหมือนไม่ฟังเอาเสียเลย
แม่งทำก็ทำวะ..........ไม่ไหวแล้ว มือแกร่งเอื้อมเข้าหาจุดกึ่งกลางความรู้สึกของตัวเอง ขืนรอมากกว่านี้ต้องคลั่งตายแน่ ๆ
อืออออออ อืมมมม ในขณะที่เขาเอื้อมมือเข้าไปสัมผัสจุดนั้น ก็ปรากฏว่ามันฉ่ำเยิ้มไปหมดแล้ว
มือแกร่งรีบดึงรั้งส่วนแข็งขืนอย่างเร่งรีบ
ลมหายใจรุมร้อน เดือดพล่าน สมองจินตนาการถึงร่างเล็กภายในห้องน้ำ ที่ส่งเสียงครางแผ่วเบา
ร่างแกร่งเกร็งแน่น รีบขยับมือให้เร็วขึ้น ใกล้จะถึงจุดหมายเต็มที
หนิง...............เราใช้ห้องน้ำเสร็จแล้ว เจนภพเดินหัวยุ่งออกมาจากห้องน้ำและมาเห็นภาพตรงหน้า
หนิง..........หนิงกำลัง.............กำลัง.............
เหวอออออออออออออออ เสียงของเรืองเดชนั่นเอง เขาไม่นึกว่าเจนภพจะมาเห็นเขาในสภาพนี้แถมยังกำลังทำเรื่องน่าอายด้วย
ใบหน้าคมแดงก่ำ
รีบจัดเสื้อผ้าที่หลุดลุ่ยให้เข้าที่อย่างร้อนรน ทั้งที่แสนจะทรมานจนทนแทบไม่ไหว
เอ่อ...........คือ.........เรา.....เรา............... เห็น ขนาดนี้เป็นใครก็แก้ตัวไม่ถูก เรืองเดชรีบวิ่งเข้าห้องน้ำไป ด้วยความอาย เจงต้องว่าเขาโรคจิตแน่ ๆ ต้องว่าเขาเป็นพวกโรคจิตวิตถารหน้าไม่อาย
และอะไรอีกล่ะ อะไรอีก
หมดแล้วฟอร์มที่เคยมี ท่าทางมาดเท่ห์จนสาว ๆ หลงใหล ไม่เหลือแล้วแบบนี้ ไม่เหลือแล้ว
แค่คิดก็อยากจะร้องไห้
หนิง.....หนิง....หนิงเป็นอะไรหนิง......หนิงออกมาเถอะ...เราไม่รู้ไม่เห็นอะไรเลยนะหนิง เจนภพเดินมาเคาะประตูห้องน้ำเสียงดังปึงปัง
ลืมบอกหนิงไป ว่าในนั้นน่ะ มีน้อง ๆ ของปีเตอร์ด้วยเพิ่งเห็นเมื่อกี้นี้
เขาเข้ามาฉี่แล้ว เอาไม้แคะหูมาด้วย ห้องมันเย็นดี ก็เลยแคะหูไปด้วย เพลินดี
รู้สึกมัน ๆ คัน ๆ จนเผลอร้องออกไป
หนิงจะรำคาญหรือเปล่านะ ต้องไปรบกวนเวลาทำเรื่องอย่างนั้นของหนิงแน่เลย
ตอนที่เดินออกมาก็เห็นหนิง.........กำลังทำอย่างว่าอยู่ หนิงคงจะไม่ค่อยได้ทำ
เพราะที่หนิงบอกว่าไปหาสาว แต่ เขาก็เห็นหนิงไปนั่งหน้าตึกทุกวัน
น่าสงสารหนิงจังเลย คงจะเก็บกดมาก เพราะว่าเขาอยู่ด้วย เวลาหนิงจะทำอะไรก็เลยลำบาก
น่าเห็นใจหนิงจริง ๆ
ร่างเล็กเคาะแล้วเคาะเล่าแต่หนิงก็ยังคงเงียบอยู่
เออ .......... หนิงคงจะอายนะ
แต่ว่าเขาต้องรีบบอก เพราะเดี๋ยวหนิงเห็นน้อง ๆ ปีเตอร์แล้วจะตกใจ จะหาว่าเขาแกล้งอีก
หนิง.............หนิงอย่าเพิ่งเงยหน้าขึ้นนะ..... คำร้องห้ามของคนที่บอก
เท่ากับคำว่าเงยหน้าขึ้นไปดูเสียเถิด
ไอ้แมนเหลือบเห็นสิ่งที่อยู่ข้างบนฝ้าเพดานของห้องน้ำ
และก็ช็อคจนตาค้าง
น้อง ๆ ของปีเตอร์ ลวดลายสวยงาม หลายตัวที่เกาะอยู่ ส่งยิ้มให้เขาเป็นการทักทาย
อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ไอ้แมนรีบเปิดประตูวิ่งออกจากห้องน้ำแทบไม่ทัน
และส่งเสียงร้องโหยหวน
ไอ้เอ๋อออออออออออออออออ มึงแกล้งกู........มึงแกล้งกูอีกแล้ววววววววววว ไอ้แมนรีบวิ่งมาที่หน้าต่างทำท่าจะโดดหนี แต่ก็ถูกมือเล็ก ๆ ดึงรั้งไว้เสียก่อน
หนิงโดดลงไปเดี๋ยวก็ตายหรอก น้ำเสียงเย็นยะเยือกบอกอย่างเชื่องช้า
เรียกสติไอ้แมนกลับมาได้
ร่างสูงนิ่งเงียบมองใบหน้าเนียนสวยเย็นชานั้นเงียบ ๆ และค่อยหน้าแดงขึ้นอีกครั้ง
เมื่อเจนภพมองลงมาที่ส่วนต้องห้ามของเขา
เหวอออออออ.อย่า........อย่ามองนะ มือแกร่งรีบดึงเสื้อมาปิด มือไม้พันกันให้วุ่น อับอายที่สุดในชีวิต
ไม่เห็นแปลกเลยหนิง........หนิงอย่าอายเลยนะ.........เอางี้เรามาทำพร้อมกันดีกว่านะ....หนิงจะได้ไม่อายไง เจนภพส่งยิ้มเย็นยะเยือกมาให้ น่าขนลุกเป็นที่สุด
ไอ้เจงมันคิดจะทำอะไร
ไอ้เจงมันคิดจะทำอะไรกันแน่
แม้แต่ตัวของมันเอง มันก็ยังไม่เข้าใจ
************************************
หนิง.....ทำพร้อมกันเถอะนะ มือเล็กทำท่าจะเอื้อมสัมผัสที่ร่างกายของตนเอง
แต่ก็ถูกร่างสูงรีบห้ามเอาไว้
อย่า.....อย่าเลยนะ....... เรืองเดชพูดเสียงละล่ำละลัก เขาไม่อยากกลายเป็นพวกโรคจิตข่มขืน
แค่นี้เขาก็แทบจะคลั่งแล้ว ขืนได้เห็นแบบนั้น เขาต้องอดใจไม่อยู่อีกแล้วแน่ ๆ
ทำไมล่ะ.......หนิงไม่อยากทำ......เพราะหนิงไม่ชอบเราแล้วเหรอ คำพูดราบเรียบไม่แสดงท่าทีของอีกฝ่าย ทำให้เรืองเดช หันมามองด้วยความตกใจ รู้ได้ยังไง รู้ว่าเขาชอบได้ยังไง
ไม่จริงน่ะ ไม่จริงใช่มั้ย
เจงรู้ตั้งนานแล้วว่าเจงชอบหนิง..........แต่เจงไม่อยากให้หนิงเสียฟอร์มเลย....อีกอย่างนะหนิง
เมื่อวันก่อนเจงเพิ่งไปอ่านมา ถ้าเราทำอย่างนี้กับคนรัก มันจะรู้สึกดีมากกว่าทำคนเดียว
จริงหรือเปล่าหนิง ใบหน้าเนียนสวยเอียงหน้าถามตาแป๋ว
กะ....ก็....ระ..ระ เรา.....ไม่...ไม่รู้เรา ไม่รู้ว่าโอ้ยยยยยยยยยย เรืองเดชไม่รู้ว่าจะเรียบเรียงประโยคในสมองอย่างไรเพราะมันตีกันไปหมด ระหว่างความงง ความตกใจ ความตื่นเต้น
แต่เจงทำไม่เป็น..........ไม่รู้ว่าเขาทำกันยังไงนะหนิง.....ไม่ได้อ่านมา....หนิงสอนหน่อยได้มั้ย
ดวงตากลมโตยังคงจ้องมองใบหน้าแดงก่ำของร่างสูงแน่แน่ว
123ไม่ไหวแล้ว.4534..........ไม่ไหวแล้วไม่ไหวแล้ว67 การสะกดใจตัวเองให้อดกลั้น เริ่มไม่เป็นผลอีกต่อไป แผนนับเลขเบี่ยงเบนความสนใจ ไม่ได้ผลอีกแล้ว เมื่อเขานับผิด ๆ ถูก ๆ
อะไรนะหนิง........หนิงว่ายังไงเหรอ เจนภพยังคงเอ่ยถาม และไม่ต้องรอคำตอบอีกต่อไป
เมื่อร่างสูงแกร่งเบื้องหน้า ดึงร่างเล็กบางเข้าหาตัว ประกบริมฝีปากแนบแน่น
เขาไม่ทน และจะไม่รออีกต่อไปแล้ว ไม่มีอะไรจะหยุดได้เขาได้อีกต่อไป
*******************
-
จิ้ม เรื่อง ใหม่
:mc4:
:mc4:
:mc4:
-
ขอบคุณนะคะ คุณ kamui1972
-
ตามมาเจิม คุณเท็นเนี่ยสุดยอดจริง ๆ เลย o13
ขอบคุณคนโพสด้วยก๊าบ :impress2:
-
ค้างๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
:z3:
-
โอ้วขอบคุณมากครับเรื่องใหม่ อิอิ o18 +1
ว่าแต่แรงตั้งแต่เริ่มเลยเนอะเรื่องนี้ :impress2:
-
เรื่องใหม่ +1 เป็นกำลังใจครับ
แต่ว่า ค้างงงงงงงงงงงงงง
-
มาลงหลายตอนเลย
เอ๋อ นี้แอบแรง 55555
-
เยี่ยม! o13
-
5 ตอนรวดด!!!~
-
เรื่องใหม่ของคุณเท็น
อ่านๆๆๆ
:mc4:
-
รักแท้แพ้ทาง ตอนที่ 6
อือออออออ หนิง.....เจง...เจงหายใจไม่ออก มือเล็ก ๆ ผลักให้คนที่เคล้าคลึงริมฝีปากแนบแน่นออกห่างตัว
หา.........หาย หายใจไม่ออกเหรอ...ไหน...เป็นอะไรมากมั้ย เรืองเดชที่ผละออกแล้วมีสีหน้างุนงง แย่แล้วทำอะไรไปเนี่ย เจงอาจจะกำลังไม่สบายอยู่ก็ได้ เขาทำบ้าอะไรลงไปเนี่ย
เปล่า.....ไม่เป็นอะไร....แต่ว่าหนิงเอาปากมาปิดปากเราแบบนี้ทำให้หายใจไม่ออกเลย มือเล็ก ๆ สัมผัสแตะที่ปากของตัวเอง
หา.........เอาปากมาปิดปาก....ก็เรียกว่าจูบไง.....มัน...มันทำให้หายใจไม่ออกได้ยังไงกัน เรืองเดชหน้าเหรอหรา เขาจูบแย่ขนาดนั้นเลยเหรอ ถึงกับทำให้หายใจไม่ออกเสียได้
ไม่รู้.....เจงไม่เคยทำ.....เขาหายใจกันทางจมูกด้วยใช่มั้ย....มา...งั้นมาลองกันอีกทีนะ ร่างเล็กแตะริมฝีปากเข้าหาร่างสูง และก็แตะไปแตะมาอยู่อย่างนั้นเล่นเอาเรืองเดชงง
อะไร........ไอ้เอ๋อมันทำอะไร.......เอาปากมาแตะเขาขนาดนี้ แต่ยังลืมตามองตาแป๋ว
มันไม่ใช่แล้วม้างงงงงงงงงงงงงง
เอ๋อ..........เดี๋ยวก่อนเดี๋ยวก่อน..........ทำอย่างนั้นเรียกว่าจูบที่ไหนกันล่ะ...เอาอย่างนี้
ท่าจะแย่แล้วเอ๋อของเขา นี่มันเอ๋อจนไม่รู้อะไรเลยหรือไงเนี่ย แล้วจะทำกันเข้าไปได้ไงเนี่ย
ไม่ใช่เหรอ..........แล้วทำยังไงอ่ะ.... ดวงตากลมโตมองมา ไร้ซึ่งความรู้สึกตื่นเต้นหวาดกลัว
มันเข้าใจหรือเปล่าเนี่ยเวลากำลังจะทำเรื่องอย่างว่าอยู่ เรืองเดชเกาหัว
แล้วยังไงดีเนี่ย เขาจะทำยังไงต่อไปดีล่ะ งงเว้ยยยยย
คือเอ๋ออออออออ เข้าใจมั้ยว่าเรากำลังจะทำเรื่องอย่างว่ากันนะ....แล้วแบบว่ามันเป็นเรื่องน่าอายมากดด้วย เข้าใจมั้ยว่ามันทำกันยังไง เรืองเดชพยายามอธิบายทำความเข้าใจ กับร่างตรงหน้า
นี่มันจะเอ๋อ ก็เอ๋อให้มีขอบเขตได้มั้ยเนี่ย ดูทำหน้า ไม่ตื่นเต้น ไม่รู้สึก ไม่อาย ไม่อะไรเลยหรือไง
เราเข้าใจ.........ก็กำลังจะทำกันอยู่ไม่ใช่หรือไง ร่างเล็กพยักหน้าตอบรับ เรื่องอย่างว่าทำไมจะไม่เข้าใจ เขาดูเหมือนไม่รู้เรื่องขนาดนั้นเลยเหรอ
เจนภพต้องทำใจตั้งหลายวัน
กว่าจะกล้ามาพูดแบบนี้
แล้วเขาดูแปลกมากเลยหรือไง ตื่นเต้นก็ตื่นเต้นอายก็อายจะแย่อยู่แล้ว
"คือเจง....เจงแน่ใจนะว่าจะทำอ่ะ..คือเราหมายความว่า...เจงมั่นใจที่จะทำแบบนี้จริง ๆ เหรอ "
ไอ้แมนเกาหัวแกรก ๆ เอาไงต่อดีวะเนี่ย
"มั่นใจสิหนิง...มันใจแน่ ๆ เราคิดมาหลายวันแล้วหนิง...คิดทบทวนดีแล้ว...ทำเถอะนะ
ต้องทำยังไงบ้างล่ะ.....เอามือไว้ตรงไหนดี"
เจน ภพยังทำหน้าเย็นชาเหมือนเดิม แต่เริ่มถอดเสื้อของตัวเองออก และเอื้อมมาปลดเสื้อให้กับร่างสูงนั้นด้วย มันต้องถอดเสื้อผ้าก่อนนี่นะ ถึงจะทำได้ เขานี่โง่จริง ๆ
หนิงคงจะโกรธที่เขาชักช้า ทำอะไรงุ่มง่ามแน่เลย
"เฮ้ย ยยยยยย..อะ..เอางี้เลยเหรอ" ไอ้แมน ไม่รู้จะทำยังไงดี เมื่อเจนภพรีบปลดเสื้อผ้ารวดเร็วขนาดนั้น นี่รีบจนรอไม่ไหวเลยเหรอเนี่ย เจงนี่มันร้อนแรงเสียจริงไม่น่าเชื่อ
"ถอดกางเกงเลยมั้ยหนิง...." ดวงตากลมโตมองมา และเอ่ยถาม เริ่มที่จะปลดส่วนล่างของร่างกายออกแล้ว
"เหวอออออ อะ..เอ๋อ...ใจเย้นนนนนนนนน" กลายเป็นเรืองเดชเองที่เป็นฝ่ายเขิน อะไรเนี่ย เล่นงี้เลยเหรอ แล้วเขาจะตามทันเหรอ
"หนิงจะให้เราทำยังไงบอกเรานะ เราพร้อมแล้ว" เจนภพเดินขึ้นเตียง ในสภาพล่อแหลมเต็มที
"เรา...เราต้องถอดชั้นในเลยมั้ยหนิง" คำถามซื่อ ๆ นั้น เล่นเอาคนฟังแทบลมจับ จะถอดไม่ถอดก็ไม่สำคัญแล้ว นี่มันยั่วกันชัด ๆ
ยั่วกันเห็น ๆ เลย เอ๋อ เอ้ย เอ๋อ เอากะมันดิ
แล้วเอาไงต่อไปดีเนี่ย
***************************
เรืองเดชเดินตาม
มองร่างขาวเนียนเบื้องหน้า
ขาวชะมัด ไม่คิดว่าจะได้เห็นชัด ขนาดนี้
จุดสีชมพูเข้มสองข้าง แข็งขืนชูชัน
ร่างสูงทาบทับกายลงมา มือแกร่งลูบไล้ไปเรื่อยจากหน้าท้องแบนราบเข้าหาสิ่งที่ถูกปิดกั้นไว้ ด้วยผ้าผืนบาง
ดึงรั้งให้มันหลุดไปง่าย ๆ
ก่อนจะลุกขึ้นปลดส่วนล่างของตัวเองออก
และก็ประสานสายตากับร่างเล็กเบื้องล่างที่มองมา อย่างแปลกใจ
โอยยยย ขืนเจงมันมองอย่างนี้ตลอดท่าจะไม่ไหวแน่ ๆ
"หลับ .. หลับตาได้มั้ย...แบบนี้มันเขินนะ" ไอ้แมนสุดที่จะทน นี่จะดูวิธีการทำทุกขั้นตอนเลยหรือไงเนี่ย ขนาดนี้แล้ว ยังไม่แสดงความรู้สึกออกมาอีก
"ต้องหลับตาด้วยเหรอ...ได้ ได้...หลับตาใช่มั้ย" เจนภพหลับตาลง นอนตัวตรงอย่างกับเตรียมเคารพธงชาติตอนเช้า
นี่จะเรียกว่าเอ๋อ หรือซื่อ หรืออะไรดีเนี่ย
ร่างสูงอยากจะหัวเราะ ที่อาย ๆ อยู่ หมดกันไม่เหลือแล้ว เหลือแต่ความขำ เมื่อเห็นคนตัวเล็กทำตามที่เขาบอกอย่างว่าง่าย
เอ๋อ เอ้ย เอ๋อ เดี๋ยวจะทำให้มีอารมย์ร่วมให้ดู
จะเปลี่ยนสีหน้าเย็นชานั้น จะสอนให้เอ๋อรู้จัก ว่าที่กำลังทำเนี่ยมันเป็นยังไง และรู้สึกดีมากแค่ไหน
***********************
"อือออออออออ หนิง...หนิงทำไมมันรู้สึกแปลก ๆ อย่างนี้" เสียงหวานใสครางเครือ
เมื่อร่างกายส่วนล่างถูกครอบครองด้วยริมฝีปากอุ่นร้อนที่แตะสัมผัสลงมา โล้มไล้ด้วยปลายลิ้นอุ่นชื้น จนส่วนบอบบางเริ่มแข็งขืนขึ้น
คอยดูนะ คอยดู ต้องทำให้ทำหน้าตาน่ารักยั่วยวนสุด ๆ ให้ได้ เรืองเดชหมายมั่นไว้
"ห้าม ลืมตานะ....ถ้ารู้สึกยังไงอยากทำอะไรก็ทำไปเลย ถ้าเจงลืมตาเราจะหยุดจริง ๆ ด้วย" เรืองเดชแกล้งขู่ และได้ผลเจงยังคงหลับตาแน่น เชื่อที่เขาพูดทุกประการ
"เราจะร้องเสียง แปลก ๆ นะหนิง....หนิงจะรำคาญมั้ย..." คำถามนั้นทำให้เรืองเดชยิ้มร้องออกมาเถอะ เขาจะได้รู้ว่าพอใจ อยากจะให้ส่งเสียงออกมา เขาอยากจะได้ยินชัด ๆ จะแย่แล้ว
"บอกแล้วไง..อยากร้องให้ร้องออกมา อยากทำอะไรให้ทำ...ขออย่างเดียวห้ามลืมตา สัญญาก่อนสิ" ร่างสูงพัวพันอยู่กับต้นขาเนียนขาว
"หนิงอย่าโกรธนะ...อย่าเพิ่งโกรธเจงเลยนะ
เจงจะทำตามทุกอย่างเลย" เสียงหวานใสตอบกลับ กลัวว่าจะทำให้เรืองเดชไม่พอใจ
แต่นั่นแหละ คือประโยคที่ร่างสูงนั้นอยากฟังที่สุด
น่ารักจริง ๆ เลย น้องเอ๋อ ของเขา
นั่นแหละคือเรื่องที่อยากได้ยินมากที่สุด
คราวนี้ก็แค่ลงมือ เจงจ๋า เราจะทำให้เจงรักเรามากขึ้นเดี๋ยวนี้แหละ
************************
"เอ๋อ ถ้ารู้สึกดีสุด ๆ ห้ามเงียบนะส่งเสียงออกมาเลย" ร่างสูงบอกกับร่างบางที่นอนหอบหายใจอยู่ใต้ร่างเขา
น่ารักเว้ยยยยย เซ็กซี่ยั่วยวนสุด ๆ เลย
ผิวที่เคยขาว กลายเป็นสีชมพูจัดทั้งตัวแล้ว
เพราะการรุกเร้าฝากร่องรอยของร่างสูงนั้น
ลำคอเนียนขาว มีร่องรอยที่เขาทำเต็มไปหมด
ใบหน้าสวยหวาน ที่หลับตาแน่น และขบริมฝีปากแห้งผากเข้าหากันทำให้เขาอดใจไม่ไหว
ต้องไปสัมผัสแตะต้องอีกครั้ง
"อือ ออออ อะอือออออ" ริมฝีปากอุ่นร้อนประกบแน่บแน่นกับริมฝีปากบางที่ตอบรับการรุกรานของเขาแต่ โดยดี ปลายลิ้นลิ้มลองโลมไล้ ภายในและสัมผัสพัวพันกับลิ้นอุ่นชื้นของอีกฝ่าย ที่ค่อยตอบรับเขามากขึ้น
จมูกโด่งเริ่มลากไล้ ฝังลงที่ซอกคอเนียนขาวอีกครั้ง
ก่อนจะระเรื่อยลงที่จุดสีชมพูเข้ม บดเบียดด้วยริมฝีปากอุ่นร้อนของตัวเอง
มือแกร่ง บีบเค้นจุดเล็กแข็งขืนอีกข้างอย่างเร่าร้อน
"อืออออออออ " มือเล็กเอื้อมสัมผัสส่วนแข็งขืนของร่างกายตัวเอง อย่างทนไม่ไหวอีกต่อไป
"ห้ามนะ.........ห้ามแตะนะ...เราจะทำให้เอง" เรืองเดชดึงมือเล็ก ๆ นั้นออก ให้มาโอบรัดที่รอบคอเขาแทน
"อีอ........แต่เจงทนไม่ไหวแล้วนะหนิง...อยากจะทำแล้ว...ให้ทำได้มั้ย..." คำวิงวอนแสนหวาน กระตุ้นความต้องการของอีกฝ่ายได้ง่ายดาย
ร่างสูงกอบกุมส่วนอ่อนไหวของร่างบาง
สัมผัสอย่างปรารถนาจะได้ยินเสียงหวานแผ่วครางเครือนั้น
************************
"อ๊า... ไม่เอาแล้วไม่ไหวแล้วจริง ๆ หนิงอย่าทรมานเราเลยนะ" หยาดน้ำตาหลั่นริน เมื่อถูกกลั่นแกล้งจากมือร้อน ๆ ที่เมื่อเขาใกล้จะถึงจุดก็หยุดลง และเมื่อร่างบางร้องขออีกครั้งเขาก็ยังแกล้งหยุดมือลงอีก หลายครั้งจนทรมาน ไม่อยากให้หยุดอีกต่อไป
"ได้สิ....เราจะไม่หยุดแล้ว..." มือแกร่งขยับการสัมผัสนั้นรุนแรงและเร็วขึ้น
"อืออออออ อืออออ อ๊า........" ร่างบางเกร็งแน่น แอ่นกายรับสัมผัสรุ่มร้อนที่เร่งจังหวะเร็วขึ้น จนถึงที่สุดของอารมย์และความรู้สึก
"อ๊า................." ร่างบางหยัดกายขึ้นครั้งสุดท้าย ปลดปล่อยทุกสิ่งออกมาจนหมดสิ้น
มากมายจนหลั่งรินไหล ลงที่เรียวขาเรียวงาม ก่อนจะค่อยปรือตาขึ้น และพบกับดวงตาคมที่ทอดมองมา และส่งยิ้มให้อ่อนโยน
"รู้สึกดีมั้ย...." เสียงทุ้มนุ่มอ่อนโยน เอ่ยถาม
คนตัวเล็กน่ารักที่ร้อนแรงได้สุด ๆ ตรงหน้า
"ดีที่สุดเลย" ร่างบางพยักหน้ารับ
"นี่เพิ่งเริ่มนะ...ต่อไปยังมีอีกมากกว่านี้" นัยย์ตาพราวสื่อความรู้สึกถึงร่างบาง
"มีอีกงั้นเหรอ" ร่างบางเอ่ยถาม นี่แค่เริ่มต้นงั้นเหรอ ยังมีอีกงั้นเหรอ
"อือ....หลับตาอีกครั้งสิ" ริมฝีปากอุ่นร้อนสัมผัสแผ่วที่ข้างแก้มเนียนใส
และเจนภพก็หลับตาลงอีกครั้งอย่างว่าง่าย
***********************
-
รักแท้แพ้ทาง ตอนที่ 7
ว้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก เสียงร้องลั่นพร้อมกับร่างที่ตกลงข้างเตียงและลุกขึ้นคลำหัวตัวเอง
ตุ่บ...... วัตถุขนาดใหญ่ ตกลงสู่พื้น
ไอ้แมนหล่นจากเตียงลงมาทำหน้างง ๆ
ก็เมื่อกี้ หลังจากโลมไล้นัวเนีย จนเห็นสมควรว่า เจงเอ๋ย เราควรมาเป็นหนึ่งเดียวกันแล้ว
ด้วยการสอดแทรกร่างกายเข้าไปภายในตัวของน้องเอ๋อของเขา แต่เข้าไปได้นิดเดียว
เขาก็หล่นลงมาอยู่กับพื้น และต้องเรียบเรียงสติอยู่นาน
นึกออกแล้ว
ต้องเป็นเพราะขาเล็ก ๆ ของน้องเจงที่ถีบเขาตกลงมาแน่ ๆ
ฮือออออออ ฮืออออออออ ฮือออออออ เจนภพร้องไห้เสียงดังลั่น
ไหนบอกว่าจะรู้สึกดีไง หนิงรังแกกันนี่หน่า ทำไมต้องแกล้งด้วย
เอาอะไรเข้ามาในตัวเขากันน่ะ เจ็บจะตายอยู่แล้ว ไม่เห็นรู้สึกดีเลย
เอ๋อ...............เอ๋อเป็นอะไรร้องไห้ทำไม ไอ้แมนตะเกียกตะตายขึ้นไปดูร่างเล็กบนเตียง
ที่นอนร้องไห้อยู่ และยังยืนยันคอนเซ็ปเดิม ท่าเดิม นอนเคารพธงชาติตัวตรงเป๊ะ
แต่ยังหลับตาอยู่
เห็นหน้าหวาน ๆ นั้นเปรอะไปด้วยคราบน้ำตาแล้วก็สงสาร
เจ็บ จังเลย...........ไม่เห็นดีเลย.....ไหนว่าจะรู้สึกดีไง....ถ้าทำกับคนรัก แล้วเป็นแบบนี้ไม่เอาแล้ว ไม่เป็นแล้ว....เราไม่เป็นคนรักกับหนิงแล้ว น้องเอ๋อยังคงนอนร้องไห้สะอึกสะอื้น
เจ็บเหรอ....แล้ว..แล้วทำไมเอ๋อต้องถีบพี่แมนด้วยอ่ะ.... ไอ้แมนลูบผมคนตัวเล็กที่นอนร้องไห้อยู่
เออเว้ย ขนาดร้องไห้ มันยังไม่ยอมลืมตาขึ้นเลย อะไรมันจะเอ๋อ ซื่อ ขนาดนี้วะ
ก็ หนิงบอกว่า.....ถ้ารู้สึกยังไงก็ให้ทำตามความรู้สึก...และทำตามที่ร่างกาย ต้องการด้วยอ่ะ...ฮือออออออออ เราทำอะไรผิดอีกแล้วใช่ไหมหนิง ฮือออออออออออ เจนภพบอกเหตุผล ทั้งที่ยังร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่
เหตุผลที่ทำให้ไอ้แมนยิ่งตะลึง.......เหตุผลของการถีบไอ้แมนตกเตียง...เออ..เป็นคนพูดเองนี่หว่า จะไปโทษคนตัวเล็กนี่ก็ไม่ถูก
เอ่อ...เหรอ...ไม่..ไม่ผิดหรอก...ลืมตาขึ้นได้แล้ว..วันนี้พอแค่นี้เถอะ เรืองเดชท้อใจ
แบบนี้คงไม่ทำต่อแล้วล่ะ เล่นร้องไห้เป็นวรรคเป็นเวรขนาดนี้ สงสัยคงเจ็บมากจริง ๆ นั่นแหละ
ดวงตากลมโตค่อยหรี่ปรือขึ้นทั้งคราบน้ำตา
อาบน้ำก่อนดีมั้ย....จะได้แต่งตัว...ตัวเลอะหมดแล้วนี่ เรืองเดชส่งยิ้มอ่อนโยนให้
และหยิบเสื้อของคนตัวเล็กขึ้นมา
เอ๋อเอ้ย.......สงสัยคงอีกนานกว่าจะรู้เรื่องรู้ราว
ว่าต้องทำกันยังไงบ้าง
ไม่ทำแล้วเหรอ.....มันต้องมีขั้นตอนอีกหรือเปล่า...แต่ว่านี่มันเพิ่งเริ่มไม่ใช่เหรอหนิง มือเล็ก ๆ ปาดน้ำตาออกจากใบหน้า
เขาทำให้หนิงไม่พอใจแน่ ๆ เลย เพราะเขามันโง่เอง
ทำอะไรก็ทำไม่ได้เรื่อง ทำได้อย่างเดียว ก็เรื่องเรียน
ส่วนเรื่องอื่น ๆ คงทำให้หนิงหนักใจ หนิงต้องไม่รักเขาแล้วแน่ ๆ เลย
เขาจะทำยังไงดี
เอาไว้วันหลังเหอะนะ...ไปอาบน้ำแต่งตัวเถอะ เรืองเดช ดึงคนตัวเล็กว่าให้ลุกขึ้น ทำไงได้ล่ะ
ปุบปับจะมาทำแบบนี้ ร่างกายเอ๋อมันจะรับไม่ได้เอาน่ะสิ
ช่างเถอะ โอกาสยังมีอีกเยอะ
แต่ว่า.....แต่ว่า...หนิงยัง...ยังไม่ได้ทำเลยนะ... ดวงตากลมโต เหม่อมองที่ส่วนแข็งขืนของร่างสูง
ที่ยังคง ชูชันชัดเจน
เฮ้ยยยยยยยยยยยยย....มะ..มะ..มองได้ไง...ห้ามมองนะเว้ยยยยยยยยย ไอ้แมนรีบเอามือปิดแทบไม่ทัน แถมยังคว้าหมอนคว้าผ้าห่มมาปิด พัลวันไปกันใหญ่ ไอ้เอ๋อ เอาอีกแล้ว
เอาอีกแล้ว ทำพิษอีกแล้ว
นั่นดูมัน ยังมีหน้ามาทำหน้าไร้เดียงสาอยู่อีก
ลืมไปแล้วหรือไง ว่าตัวเองก็แก้ผ้าอยู่เหมือนกัน
คราวนี้เลยกลับกลายเป็นว่าไอ้แมน ที่ต้องหน้าแดง อับอายเสียเอง
แบบนั้นน่ะ....มันต้องทำไม่ใช่เหรอหนิง....ทำเถอะนะ...ไม่ต้องอายเราหรอก... ใบหน้าใสซื่อ มองหน้าร่างสูง ตาใสแป๋ว
ตรงนั้นน่ะ ถ้าเกิดว่าไม่ทำแล้วปล่อยทิ้งไว้อย่างนั้น
มันต้องทรมานแย่แน่ ๆ เลย เมื่อกี้หนิงก็ทำให้เขานี่นา
ทำไมหนิงยังต้องอายอีกล่ะ เอ๊ะ หรือว่าเขาคิดอะไรผิดไป
มือเล็ก ๆ ค่อยเลื่อนเข้าหาร่างสูงที่ถอยหนี การรุกราน
ไม่ต้องเลยเอ๋อ....ไม่ต้องเลย...กูทำเองได้เว้ย...ไม่ต้องมายุ่งกับกูหรอก ไอ้แมน รีบถอยห่างแทบติดกับปลายเตียง เมื่อเห็นว่าคนตัวเล็กกว่าเริ่มคลานเข้าหาตัว
ทำเถอะนะหนิง...ไม่ต้องอายหรอก....หรือว่าจะให้เจงทำให้ก็ได้นะ...หนิงยังทำให้เราเลย เจนภพยังทำเหมือนกับว่า เรื่องอย่างนี้เป็นเรื่องธรรมดา ไม่มีอะไรน่าตื่นเต้น และก็เหมือนเดิม
มันยังทำหน้าเอ๋อ ไม่รู้เรื่องรู้ราวอีกเช่นเดิม
อะ...อะไรนะ....จะ...จะทำเหรอ ไอ้แมนเสียงตะกุกตะกัก ใบหน้าร้อนผ่าว
เจง...เจงจะทำ....ทำให้...ทำตรงนี้ด้วย
ทำให้เขา..........โอววววววววว ม่ายอยากจาเชื่อเลยยยยยยยยยย
แต่ว่าเรายังไม่เคยทำเลย....แค่เอาปากไปแตะ ๆ ก็พอแล้วใช่มั้ยหนิง...เจงทำได้.เจงต้องทำได้แน่ๆ
ร่างเล็กร้องบอกอย่างหมายมั่นปั้นมือ เขาต้องทำให้เรืองเดชพอใจให้ได้ ไม่น่าจะยากนะ
ก็คงเหมือนกิน...ไอศกรีม.... ถ้ามีรสช็อคโกแลตรสโปรดด้วยคงจะดี
อะ...อ่ะ...อะไรนะ...ปากแตะ ๆ..แถมยังไม่เคยทำอีก....แล้ว...มัน..มันจะไหวเหรอ เสียงทุ้มละล่ำละลัก อย่างชั่งใจ ดีแน่เหรอวะ แบบนี้ ถึงจะทบทวนไปมา แต่คำตอบของมันน่ะเหรอ
โอเคตั้งแต่ น้องเจงเอ่ยถามแล้ว
เรืองเดชยอมปล่อยผ้าห่มที่เขาเอามาคลุมร่างจนมิดชิด เมื่อมือเล็กค่อย ดึงออกอย่างเชื่องช้า
สายแต่แน่แนว มุ่งมั่น อยู่ในระหว่างทำสมาธิ เหมือนนักกีฬาเตรียมลงแข่งขัน
เอ........มันจะมุ่งมั่นไปหรือเปล่า
หนิง.....นั่งคุกเข่าแบบนั้น...มันทำยากอ่ะ.....กางขาออกหน่อยได้มั้ย ดูมัน...มันยังอุตส่าห์บอก
กลัวว่าไอ้แมนจะไม่รู้งาน
ใบหน้าคมแดงก่ำ อายจนบอกไม่ถูก แหงนหน้ามองเพดาน
ไม่อยากจะเห็นภาพเบื้องหน้า ที่มัน..........สุด ๆ ของความรู้สึก
อือออออออออออ เสียงทุ้มแตกพร่า ปิดปากตัวเองไว้แน่น ไม่กล้าส่งเสียงออกมามาก
เมื่อรับรู้ถึงลิ้นเปียกชื้นที่เข้ามาพัวพันกับส่วนแข็งขืนของเขา
ปลายลิ้นแตะไล้ไปมา บอกให้รู้ว่าคนทำ
ไม่เคยได้รับการฝึกปรือสั่งสอนจากใครมาก่อน
ยิ่งสร้างความแปลกใหม่ ตื่นเต้นให้กับเรืองเดช ไม่ใช่น้อย
จนต้องก้มมองลงดูภาพเบื้องหน้า
น้องเอ๋อของเขา ที่ท่าทางมุ่งมั่นตั้งใจ กับการทำบางสิ่งบางอย่าง
โอวววววววววววว สุดยอดดดดดดดด
และยิ่งสุดยอดกว่านั้น เมื่อมือเล็ก ๆ ค่อยดึงรั้งช่วยเหลือ เร่งเร้า
พร้อมกับปลายลิ้นเล็กอุ่นชื้นที่แตะไล้ไปมา อย่างงกเงิ่นเต็มที
แต่นั่นก็ไม่สำคัญ เพราะตอนนี้
ความรู้สึกของเรืองเดชใกล้จะถึงจุดหมายของอารมณ์เข้าไปทุกที
ร่างสูงแอ่นกายขึ้น
กำผ้าปูที่นอนแน่น
อ๊า...อื้ออออออออ เสียงทุ้มครางแตกพร่า เมื่อรับรู้ว่าความปรารถนาของร่างกายถึงที่สุด
ลมหายใจเหนื่อยหอบ ภาพตรงหน้า ค่อยเลือนรางลง
แค่ก แค่ก แค่ก... เจนภพแทบสำลัก เมื่อบางสิ่งบางอย่าง ที่รุนแรงด้วยความอัดอั้น ถูกถ่ายทอดรวดเร็วมาภายในริมฝีปากอิ่มร้อน
เฮ้ยยยยยยยยย เอ๋อ...เป็นไงมั่ง...เป็นอะไรมั้ย... ไอ้แมนรีบดึงคนตัวเล็กว่าให้เงยหน้าขึ้น
ใบหน้าสวยหวานเปรอะเปื้อนไปด้วย บางส่วนของร่างกายเขาที่ปลดถูกปลดปล่อยออกมา
ขอโทษ...เราขอโทษ...ที่ไม่บอก...เปื้อนหมดเลย มือแกร่ง รีบคว้าเสื้อของตัวเองที่หล่นอยู่มาเช็ดให้
ไอ้แมนเอ้ยยยยยยยยยย ก็รู้อยู่ว่า น้องเอ๋อ ทำไม่เป็นแล้วยังมีหน้า ไปปลดปล่อยใส่อีก
ดูสิ หัวหูเลอะเทอะไปหมดเลย
ดีมั้ย...เราทำได้นะหนิง....เราทำได้แล้วจริง ๆ นะ...หนิงเห็นมั้ย เสียงใสที่ดังออกมาบอกอย่างดีใจแต่ใบหน้า..........อือ..ยังคงนิ่งสนิทเหมือนเดิม
เก่ง....เอ๋อเก่งมากเลย....นะ...เก่งมากเลย...อยู่เฉย ๆ สิ...เช็ดหน้าไม่ได้แล้วเนี่ย ร่างสูงบรรจงสัมผัสใบหน้าขาวเนียนนั้น ด้วยเสื้อของตัวเอง และพิศมองไปมา ไม่เป็นไรแล้วมั้ง
เช็ดออกหมดแล้วแหละ
จริงเหรอ..........เราทำได้จริง ๆ ใช่มั้ย เจนภพ ยิ้มดีใจ เขาทำได้แล้ว เขาทำได้แล้ว
หนิงไม่โกรธเขาอีกแล้ว
เรืองเดชนิ่งมองค้าง
ครั้งแรกจริง ๆ
ครั้งแรกในชีวิตที่อยู่ด้วยกันมา
เพิ่งเห็นครั้งแรก รอยยิ้ม แสนหวาน รอยยิ้มที่เหมือนคนปกติทั่วไป
เอ๋อมันยิ้มสวยจริง ๆ
ถ้ายิ้มได้สวยมากขนาดนี้ ทำไมมันไม่หัดยิ้มแบบนี้มาตั้งแต่ทีแรก
และนี่เป็นครั้งแรก ที่เรืองเดชได้เห็น
การแสดงอารมณ์เหมือนคนปกติทั่วไปของร่างเล็กตรงหน้าที่เขาแอบพอใจมานาน
*****************************
-
รักแท้แพ้ทาง ตอนที่ 8
"เดี๋ยว....คือ...เดี๋ยววันนี้น้องเจงจะกินอะไรมั้ย...พี่แมนจะ...จะ.."
ไอ้แมนไม่รู้จะยกเหตุผลอะไรมาพูดดี
เพราะว่าตั้งแต่ความแตก
ฟอร์มที่มีก็ไม่เหลือ
อยากจะไปหาซื้ออะไร ให้เจงกิน ก็ไม่รู้จะบอกยังไง มันเขิน ๆ ไงไม่รู้
"พี่แมนไม่ได้ไปหาสาวหรอก จะไปซื้อขนมให้เรากินใช่มั้ย......ใจดีจังเลย...." ร่างเล็กบางพูดอย่างสงบราบเรียบ
แต่ไปสะกิดใจไอ้แมนให้หน้าแดงหนักขึ้นกว่าเก่า
ก็นะ....
ก็เคยอ้างว่าออกไปเที่ยวบ้าง ไปหาสาวบ้าง
และสุดท้าย ก็หนีไม่พ้นไปซื้อขนม ซื้ออะไรรอบดึกมาฝากน้องเอ๋ออยู่ดี
"เอ่อ..นะ...ก็ทำนองนั้น" ไอ้แมนเกาหัวแกรก ๆ
ไม่รู้จะตอบอะไรดี น้องเอ๋อนี่ รู้ทันไปซะหมด
"แล้วจะเอาอะไรล่ะ....จะได้ซื้อมาถูก" เรืองเดชเอ่ยถาม
"อะไร งั้นเหรอ.........อือ....อยากได้ถุงยางรสช็อคโกแลต.....สตอเบอร์รี่ก็ดีนะ ....ถ้ามีรสชาดอื่นก็ดี...ครั้งก่อนไม่อร่อยเลย" เจนภพ หยิบหนังสือ 191 เล่มใหม่ขึ้นมาอ่าน ช่วงนี้อาชญากรรม ยังไม่ออก
ก็ต้องอ่าน 191 ไปก่อน แต่ว่าภาพไม่ค่อยน่าสนใจเลย น่าเบื่อจริง ๆ
"ได้สิ.........." .ไอ้แมนรับคำ แล้วก็ค่อยตาค้างเมื่อรู้ว่าน้องเจงพูดถึงอะไร
"เฮ้ยยยยยยยยย อะ อะ เอาอะไรนะ" ร่างสูงผมทองทวนคำซ้ำอีกครั้ง ถุง ถง ถุง ถุงยางงั้นเหรอ
จาอาวมาทามมายยยยยยยยยยยยยย
กินเข้าไปได้เหรอนั่น
"เหอะนะหนิง......เราชอบรสช็อคโกแลตที่สุด....หนิงซื้อมาเถอะนะ" เจนภพยังคงเพลิดเพลินกับการดูภาพศพที่จมน้ำตายต่อไป
อืม ขาว ๆ พอง ๆ เหมือนตุ๊กตาหมีสีขาวเลยนะ แก้มป่อง ๆ ดี
"เอ่อ...เอ่อ...อะ..เอาจริงเหรอ...แล้วไม่กินอะไรหน่อยเหรอ" เรืองเดชยืนอึ้ง อึกอัก อึกอัก ไม่รู้จะพูดยังไงต่อไปดี
"อ๋อ....... อยากกินก๋วยเตี๋ยวต้มยำ......เส้นขาว ๆ อืด ๆ พอง ๆ ก็ดีนะ.....ใส่น้ำมาเลยก็ดี ไม่ต้องแยก" เจนภพพูดโดยไม่มองหน้า เรืองเดช
และยังคงเพลิดเพลินกับการดูหน้าถัดไป
"ลูก ชื้นหมู....นี่น่ารักดีนะ...กลม ๆ พอง ๆ เหมือนศพจมน้ำแล้วลอยขึ้นมาเลย....ฮิ ฮื ฮิ" เสียงหัวเราะอย่างวิเวกวังเวง ทำให้ไอ้แมนขนหัวลุก
เหวออออออออออออ มันจะหัวเราะให้ดี ๆ หน่อยไม่ได้หรือไง ดูสิ ขนลุกตั้งชันทั้งตัวเลย
บรื๋ออออออออออออออออ
น่ากลัววววววววววววววววว
*****************************
เอ...เราผิดปกติอะไรหรือเปล่านะ
เวลาเดินไปทางไหนคนอื่น ๆ ก็ชอบมอง
พอเรามองและส่งยิ้มให้ ก็พากันเดินหนี
เมื่อวานนี้ไปเปิดหาข้อมูล การทำเรื่องอย่างนั้นมา
ผู้ชายกับผู้ชาย เขาทำกันยังไงก็เพิ่งได้รู้
อือ ต้องเอาไอ้นั่น ใส่เข้าไปตรงนี้
แล้วมันจะรู้สึกดีเหรอ
เห็นในภาพที่เขาทำกัน
คนที่อยู่ข้างล่างทำหน้าเจ็บปวดทรมานมาก ๆ เลย เหมือนกับกำลังจะร้องไห้
น่าสงสารจริง ๆ ถ้าเป็นเขา
เจนภาพจะไม่ทำให้หนิงทำหน้าตา เหมือนกับเจ็บปวด และจะร้องไห้อย่างนั้น แน่ ๆ
แต่เอ๊ะ........ทำไมคนในร้านต้องนั่งมองหน้ากันด้วยนะ
ก็แค่หาข้อมูลเพื่อเป็นกรณีศึกษา หรือว่า เครื่องของคนอื่น ๆ มันจะใช้ไม่ได้
เอียงหน้าจอให้เขาดูด้วยดีกว่า
เขาคงจะอยากรู้กัน
แหม เรื่องดูภาพแปลก ๆ อย่างนี้มันเรื่องปกติของผู้ชายไม่เหรอ ทำไมต้องทำหน้าตาอย่างน้นกันด้วยนะ ไม่เข้าใจจริง ๆ
จริง สิ ได้ข้อมูลดีมา อีกด้วย
ว่าต้องมีสารหล่อลืนช่วย
ก็เลยไปซื้อมาแล้ว
หนิง เชื่อมือเจงเถอะ
เจงจะไม่ทำให้หนิง ต้องทำหน้าตาเหมือนกับจะร้องไห้แน่ ๆ
เจงจะต้องทำให้หนิงหัวเราะ
และยิ้มให้ได้ เจงสัญญา
เหอ เหอ เหอ
เจนภพนั่งคิด ถึงเรื่องที่กำลังจะลงมือทำ
และไอ้แมนที่เดิน อยู่ข้างนอก
จู่ ๆ ก็รู้สึกหนาว วูบเสียวสันหลังขึ้นมาทันที
**************************
"หนิง......กลับมาแล้วเหรอ....มาทำกันเถอะนะ" ไอ้แมนที่ปีนหน้าต่างขึ้นมาหยุดชะงักทันที
อะไรนะ ทำอะไรนะ มาถึงก็จะทำเลยเหรอ
โห..........ร้อนแรงน่าดูเลยเว้ย
"ทำกันเถอะนะหนิง.......มีของช่วยด้วยนี่ไงหนิง" ร่างเล็กชูสิ่งที่ไปซื้อมาได้
โอววววววววว น้องเจงจ๋า ช่างเตรียมพร้อมดีจริง ๆ กล้าเดินเข้าไปซื้อได้ยังไง เขายังไม่กล้า เลย อายจะแย่ แต่น้องเอ๋อของเขา
แมนสุด ๆ
"ทำเลยเหรอ....ไม่กินอะไรหน่อยเหรอ...ซื้อก๋วยเตี๋ยวมาให้แล้วเนี่ย" ไอ้แมนชูถุงที่อยู่ในมือ
แหมจะขอทำอย่างว่ากับน้องเอ๋อก็ไม่กล้า
แต่น้องเอ๋อมาขอเขาก่อน
ตื่นเต้นที่สุดเลยเว้ย
"นอนลงเลยนะหนิง.......ไม่ต้องกลัวหรอกนะ
เจ งสัญญาจะไม่ทำให้หนิงเจ็บ....จะไม่ทำให้ร้องไห้....จะไม่ทำรุนแรงนะหนิง" เจนภพ ผลักให้ร่างสูงนอนลง และมุ่งมั่นที่จะทำบางสิ่งบางอย่าง
อะไรนะ ไม่ทำให้เจ็บ อะไรกันที่ไม่ทำให้เจ็บน่ะ หรือ หรือ หรือว่า น้องเอ๋อจะเป็นฝ่ายรุก
เฮ้ยยยยยยยยยยยย
ไอ้แมนทะลึ่งพรวดลุกขึ้นนั่ง
ด้วยความตกใจ
ไม่จริงน่ะ รุกงั้นเหรอ น้องเอ๋อจะรุกงั้นเหรอ
"ไม่ต้องตื่นเต้นตกใจหรอกนะหนิง...เจงจะทำเบา ๆ จริง ๆ ไม่ต้องกลัว" น้ำเสียงปลอบโยนเย็นยะเยือก
ทำให้ไอ้แมนตาค้าง ตัวเย็นเฉียบ
ทำอะไรไม่ถูกไปช่วยขณะ
มันได้ยินไม่ผิดหรอ น้องเอ๋อจะรุก
มันจะรุกจริง ๆ
เสร็จแน่แมนเอ๋ยยยยยยยยยย
เหอ เหอ เหอ
*************************
-
ขอบคุณนะคะ คุณ kamui1972
-
เจิมไว้ก่อน อิอิ
-
น้องเอ๋อคิดไม่ซื่อซะแล้วววววววว
-
รักแท้แพ้ทาง ตอนที่ 9
"หนิง........ เอ่อ...อยู่อย่างนี้แล้วให้ทำไงต่ออ่ะ...เขาต้องทำไงต่อเหรอหนิง" เจนภพที่มีความมุ่งมั่นตั้งใจ ต้องหยุดนิ่ง ชั่วคราว เมื่อไม่รู้ว่าจะทำยังไงต่อไปดี
"หา...ทำไง...ทำไงงั้นเหรอ" เรืองเดช ที่เป็นฝ่ายนอนตาค้าง เอ่ยถาม
"ก็ทำแบบว่า...กันอ่ะ...มันต้องทำไงต่อเหรอ" เจนภพพลิกกายลงมานอนเคียงข้าง
แล้วก็เอ่ยถาม เฮ่อ รู้อย่างนี้จดวิธีการมาด้วยก็ดีหรอก
"หมายถึงว่า....ที่เราจะมีอะไรกันเนี่ยอะเหรอ" ไอ้แมนเอียงหน้าถาม ยังไม่หายจากอาการช็อค
"อือ........ รู้อย่างนี้จดมาก็ดีนะหนิง...ไปอ่านมาแล้วด้วย...แต่ว่า...มันต้องทำยังไง ต่อไปดีล่ะ" เจนภพรู้สึกเบื่อตัวเอง ที่ไม่มีความสามารถ
"อยากรู้จริงเหรอ....." ความคิดเด็ด ๆ ของไอ้แมน กระฉูดขึ้นมาอย่างฉุดไม่ได้
อยากรู้อย่างนี้ ก็ดี แต่ต้องมีข้อต่อรองกันหน่อย
"สอนให้ก็ได้...แต่ว่ามีข้อแม้...ต้องปิดตา...แล้วก็ต้องมีความอดทนด้วย..จะทำมั้ย"
ไอ้แมนนึกถึงแผน เด็ด ๆ
แบบนี้เจงก็ไม่ต้องมามองหน้าเขาตาแป๋ว ทำอะไรก็ทำได้ตลอด ไม่ต้องมาเขิน
"ดีจังเลย....หนิงใจดีจังเลย...ได้ ๆ โอเคเลย" เจนภพลุกขึ้นนั่ง เดินไปหยิบผ้าผืนเล็กมาปิดตาตัวเอง และเดินมายืนต่อหน้าร่างสูงนั้น
ทำไมต้องปิดตาด้วยนะ แล้วมันต้องใช้ความอดทนด้วยเหรอ
"พร้อมยัง...." เรืองเดช ปลดเสื้อของตัวเองออกปรายตามองร่างบางที่ยืนอยู่เบื้องหน้า ทำท่าตั้งอกตั้งใจอยู่
"พร้อมแล้ว" น้องเจงตอบกลับ เหมือนเป็นสัญญาณ ให้ทำได้
เรืองเดชลุกขึ้นมาหยุดอยู่ตรงหน้าร่างเล็ก
โอบรัดร่างบางเข้าหาก่อนจะปลดเสื่อตัวหลวมที่ห่อหุ้มร่างเล็กนั้นไว้
ร่วงลงสู่พื้น
"อยู่เฉย ๆ นะเอ๋อ....ถ้าทำตัวไม่ดี...ไม่ทำต่อนะ" ไอ้แมนแกล้งขู่ น้องเอ๋อ ที่พยักหน้าหงึก ๆ อย่างเข้าใจ
ร่างกายบอบบางนวลเนียนขาวผ่อง ปรากฎตรงหน้า ทำให้ไอ้แมนยิ่งตะลึง
น้องเอ๋อ น้องเอ๋อคนสวย น่ารักชะมัดเลย
เรืองเดชค่อยปลดเสื้อผ้าของตัวเองออก
เหลือเพียงแต่เรือนร่างแกร่งเปลือยเปล่า
ก่อนจะฉุดรั้งร่างเล็กเข้าหาตัว
โอบรัดแผ่นหลังเนียนผ่องไว้
แตะสัมผัสริมฝีปากไปที่ริมฝีปากอิ่มบางของอีกฝ่าย
และร่างเนียนขาวนั้น ก็ตอบรับแต่โดยดี
"อือ....." เจนภพต้องตั้งใจที่จะหายใจทางจมูก
อือหนิงสอนไว้
ต้องหายใจทางจมูกนะเวลาจูบ อืม ได้ ๆ
มือแกร่งลูบไล้ทั่วแผ่นหลังเล็กเนียนบาง ก่อนจะวนเวียนเข้าหาสะโพกมน
และเริ่มสอดปลายนิ้วเข้าหาช่องทางเล็กแคบเบื้องล่าง
"อืออออออ....." ร่างบางนิ่วหน้า....รู้สึกอึดอัดกับสิ่งที่สอดแทรกเข้ามา
หนิง.จะทำอะไรกันน่ะ
"บอกแล้วต้องใช้ความอดทน...เอ๋อทนไหวมั้ย" เรืองเดชกระซิบถามเพื่อความแน่ใจ
และเจนภพที่ขบริมฝีปากแน่น ก็พยักหน้ารับอีกครั้ง
เพียงเท่านั้น เรืองเดชก็พร้อมที่จะปฏิบัติในขั้นตอนต่อไปทันที
***************************
นี่น่ะเหรอที่เอ๋อไปซื้อมา อืมน่าใช้ น่าใช้
เรืองเดชหยิบหลอดเจลที่เจนภพเป็นคนซื้อมา
ของสำหรับประกอบกิจกรรมอย่างว่า
"อะไรน่ะ....เย็นจังเลยหนิง" เมื่อรู้สึกว่ามีของเหลวเย็น ๆ สอดแทรกเข้ามา
ในร่างกายของตนเอง เจนภพจึงเอ่ยถาม
ทำไมต้องให้เอามือมาเกาะขอบเตียงไว้
แล้วก็ยกสะโพกขึ้นแบบนี้ด้วยนะ
ไม่เข้าใจเลย
"อย่ารู้เลยน่ะ....แล้วเป็นไงรู้สึกยังไงบ้าง" เรืองเดชเอ่ยถาม เมื่อสอดแทรกปลายนิ้วแกร่งที่ชะโลมบางสิ่งจนชุ่มและสอดแทรก เข้าหา
เจงจะได้ไม่ร้อง
ไม่ถีบเขาตกเตียงเหมือนคราวก่อนอีก
"เย็น ๆ ดีนะ....แต่ว่าต้องทำแบบนี้ด้วยเหรอ" เสียงหวานใสเอ่ยถาม พยายามจดจำทุกสิ่งที่เรืองเดชสอน และทำให้
แต่ทำไมต้องปิดตาแบบนี้ด้วย
มันมองไม่เห็นเลย
"ต้องทำสิ...ไม่ทำได้ไง" น้องเอ๋อนี่ก็ช่างถาม จะให้บอกหรือไง ว่ากันโดนถีบตกเตียง
"ได้แล้ว...เรียบร้อย" เรืองเดชเอื้อมหยิบสิ่งที่ไปซื้อหามา
ตามที่น้องเอ๋อบอกไว้
กลิ่นช็อคโกแลตงั้นเหรอ....ได้เลยเอ๋อ ป๋าแมนจะจัดให้
มือแกร่งสวมใส่บางสิ่งกับส่วนแข็งแกร่งของตัวเอง
ก่อนจะจูงมือร่างบาง ที่ถูกผ้าปิดตานั้นเข้ามาหา
"จะทำแล้วนะ...มั่นใจมั้ย" ถึงขนาดนี้แล้ว ไอ้แมนยังมีหน้ามาถาม
"โอเค...พร้อมแล้ว" น้องเจงยกมือขึ้น ยกนิ้วชี้และนิ้วโป้งแตะเข้าหากันเป็นรูปวงกลม
"งั้นมาเลย..." เรืองเดช นั่งลงที่เตียง และจับให้ร่างเล็กหันหลังให้ก่อนจะโอบรัดร่างบางจากด้านหลัง
ปลายจมูกคลอเคลียอยู่ข้างแก้มเนียนใส
ก่อนจะเอื้อมมือไปแตะต้องดึงรั้งบางส่วนของร่างบาง
"แบบนี้ดีมั้ย" ร่างสูงเอ่ยถาม
เมื่อสัมผัสได้ถึงลมหายใจที่ค่อยหอบกระเส่าขึ้นของร่างเล็กเนียนขาว
ที่ส่วนบอบบางแข็งขืนเติบโตขึ้นในมือเขา
เมื่อค่อยดึงรั้งส่วนนั้นไปเรื่อย ๆ และเร่งเร้ามากขึ้น
"งืออออออออ อะอ๊ะ" ร่างขาวเนียน แอ่นกายเกร็งแน่น
เอนร่างพิงกับอกแกร่งกว้าง เบื้องหลัง
"กลิ่น....ได้กลิ่นเหมือนกลิ่นช็อคโกแลตเลย...อือออออออ" ร่างบางหอบคราง
มือเล็กเกี่ยวกระหวัดอยู่ที่ลำแขนแข็งแกร่งที่โอบรัดอยู่รอบเอว
"ช็อคโกแลต...แบบที่เจงชอบแหละถูกแล้ว..." เรืองเดชลอบมองใบหน้าแสนหวานที่สะบัดเร่า ขบริมฝีปากแน่นนั้น อย่างชอบใจ
เอ๋อเอ้ย
ทำหน้าแบบนี้ก็เป็น ยั่วยวนที่สุดเลยเว้ย
"เอ๋อ..ขยับตัวออกหน่อยสิ.." เรืองเดช แยกขาออก และเตรียมร่างกายเพื่อสอดแทรกเข้าหาช่องทางเล็กแคบเปือกชื้น ของร่างบาง
"อ๊าาาาาาาาาาา อืออออออออ " เจนภพผวาเฮือก
เมื่อจู่ ๆ ถูกรุกล้ำจากร่างแกร่ง
เบื้องหลัง
ความเจ็บปวด อึดอัดแล่นพล่าน เมื่อร่างกายแข็งขืนนั้น
แทรกเข้าหารวดเร็วจนหมดในคราวเดียว
"เด็ก ดี...หายใจลึก ๆ นะ..ค่อย ๆ อย่าเกร็งนะ..." มือแกร่งดึงรั้งส่วนบอบบางของร่างเล็ก เพื่อคลายความรู้สึกเจ็บปวดให้ พร่ำสอนถึงวิธีการลดความเจ็บปวดให้กับร่างบางที่นิ่วหน้า และขบริมฝีปากแน่น
เจ็บจังเลย ทำไมเจ็บอย่างนี้ ต้องอดทน นี่คือสิ่งที่ต้องอดทนสินะ
ต้องอดทนกับความเจ็บปวด นี่คือสิ่งที่หนิงบอกไว้ก่อนสินะ
เจนภพพร่ำบอกกับตัวเอง และพยายามสูดหายใจเข้าหลายครั้ง
ปล่อยร่างกายให้เป็นไปตามอารมย์
*************************
"เราจะขยับแล้วนะ...ไหวมั้ย" เรืองเดชกระซิบเสียงแตกพร่า ข้างใบหูเล็ก
ร่างกายของน้องเอ๋อ มันบีบรัดแน่น จนแทบทนไม่ไหว
"ไหว....เจงทำได้...ทำได้จริง ๆ นะหนิง" แม้จะเจ็บปวดเจียนตาย แต่ร่างบางก็ยังฝืนบอกออกไป ต้องอดทน ต้องอดทน ต้องอดทน
"อื้อ อออออออออออ ฮะ..อะ..อ๊า.." เมื่อถูกสอดแทรกจากร่างเบื้องหลังซ้ำ ๆ ความรู้สึกเจ็บปวดค่อยเจือจาง และความรู้สึกใหม่ก็เข้ามาแทนที่
"อื้อออออออ ดีจังเลยเอ๋อ...เอ๋อรู้สึกดีมั้ย ฮ้าาาาา.." น้ำเสียงทุ้มนุ่มแตกพร่าเมื่อขยับกายเร่งเร้าซ้ำ ๆ
ก่อนจะจับให้มือเล็ก ที่จิกทึ้งอยู่กับมือของเขาที่โอบรัดเอวบางไว้
เคลื่อนเข้าแตะสัมผัสกับร่างกายบอบบางแข็งขืนของตัวเอง
เจนภพดึงรั้งร่างกายของตัวเองไปมา และเร่งเร้าแรงขึ้น
เรืองเดช เหม่อมองการปฏิบัตินั้นอย่างพอใจ
และเอนกายลงนอนเหยียดยาว
ดวงตาคมลอบมองแผ่นหลังเนียนขาว
ที่ปรากฎต่อสายตา ขยับขึ้นลงตามการหยัดเอวขึ้นของเขา
เจนภพตอบรับเขาทุกประการ
เมื่อเขาแทรกกายขึ้น ร่างบางเนียนขาว
ก็กระแทกซ้ำกลับ เก่งจริง ๆ
เอ๋อของแมน น่ารักที่สุด
แถมการปฏิบัติกับร่างกายของตัวเอง น้องเจงก็ทำได้
ยั่วยวนที่สุด
"อืออออออออ ไม่ไหวแล้ว...เจงจะไม่ไหวแล้วนะ..." ได้ยินเสียงหวานครางเครือร้องลั่นขนาดนั้น ร่างสูงจึงยันกายขึ้น
ก่อนจะจับให้ร่างบางโน้มตัวลง
และให้มือเล็กสองข้างยันกับฟูกไว้
เพื่อจะหยัดกายขึ้นสอดแทรกได้โดยง่าย
กระแทกกระทั้นรวดเร็ว
"อ๊าาาาาาาาา ไม่..ไม่ไหว...ให้เราไปเถอะนะ..." เจนภพแอ่นร่างไปเบื้องหน้า เมื่อถูกกลั่นแกล้งให้ปล่อยมือจากส่วนแข็งขืนของตัวเอง
"เอ๋อจ๋า......ทนหน่อย...เดี๋ยวเราจะทำให้..ทำให้เอ๋อพอใจเอง..อ๊าาา อือออ"
ร่างสูงเองก็รู้สึกไม่ต่างกัน
ในขณะที่ร่างกายเบื้องล่างทำหน้าที่
มือแกร่งก็เอื้อมไปแตะต้องดึงรั้งให้ส่วนบอบบางที่แกว่งไกวตามแรงกระแทกของเขาให้ได้รู้สึกร่วมไปด้วยกัน
"อ๊าาาาาาาาา อือออออออ พร้อมกันนะ....ไปพร้อมกัน" ร่างสูงครางเครือขบริมฝีปากแน่น เมื่อความรู้สึกเป็นสุขที่สุด กำลังใกล้ถึงจุดหมายเต็มที
พอกับร่างสวยหวานที่รับการกระทำของเขา
"อ๊าาาาาาาาาา อืออออออออออ อือออออออออ" มือเล็กจิกลงที่ผ้าปูที่นอน ร่างกายเกร็งแน่น รู้สึกชาวูบ ก่อนจะ ปลดปล่อยออกมาจนหมดสิ้น
"อืออออออออ ฮ่าาาาา" ร่างสูงเหนื่อยอ่อน และทรุดกายลงทาบทับกับร่างเล็กจูบสัมผัสแผ่นหลังเนียนขาว อย่างรักใคร่
สุด ๆ จริง ๆ เลยเอ๋อ
เยี่ยมที่สุด
ร่างบางสงบนิ่ง ลมหายใจเหนื่อยหอบเริ่มปรับเป็นปกติ
และสัมผัสถึงลำแขนแกร่งที่โอบรัดจากเบื้องหลัง
ที่ดึงให้ซบกายเข้าหา
ก่อนจะปลดผ้าผืนบางที่คาดตาออกให้
ภาพแรกที่ได้เห็นคือ
ใบหน้าคมแกร่ง
และรอยยิ้มอ่อนโยนของคนเบื้องหน้า
"เราทำได้ดีมั้ยหนิง......" ใบหน้าแสนหวาน เงยหน้าถามร่างสูงที่กอดรัดอยู่
"เยี่ยมที่สุดเลย........เอ๋อเก่งที่สุด...น่ารักที่สุด...ดีที่สุดเลย" ริมฝีปากอุ่นร้อนจุมพิตสัมผัสกับหน้าผากมนเนียน ชื้นเหงื่อ
และส่งยิ้มอ่อนโยนให้
ใบหน้าสวยยิ้มรับ ดีใจที่สุดที่ทำให้เรืองเดชพอใจได้
ก่อนที่ดวงตากลมโตจะค่อยหรี่ลง
และสงบนิ่งในที่สุด
สิ่งที่เรืองเดชได้รู้คือ หลังจากที่มีอะไรกันแล้ว
น้องเจงจะยิ้มสวยที่สุด น่ารักที่สุด
เหมือนคนปกติทั่วไปมากที่สุด
เป็นเพราะอะไรกันนะ
เป็นเพราะอะไร เขาเองก็ไม่เข้าใจ
แต่ตอนนี้คงต้องปล่อยให้คนตัวเล็กในอ้อมแขนพักสักหน่อย
ก็แหมนะ.......เขาทำให้เหนื่อยขนาดนี้
ไอ้แมนอมยิ้มอย่างถูกใจ โอบรัดร่างอุ่นเล็กเข้าหา
และหลับตาลง เข้าสู่นิทรา เช่นเดียวกับร่างบาง
**********************************
-
รักแท้แพ้ทาง ตอนที่ 10
เฮ้ยยยยยยยยยยยยย ช่วยด้วยยยยยยยยย ช่วยด้วยผีหลอกกกกกกกกกกกก ไอ้แมนตะโกนเสียงดังลั่น เมื่ออาบน้ำเสร็จแล้วเดินออกมาพบกับ
ร่างขาวโพลนห่อหุ้มด้วยผ้าสีขาวยาวกรุยกรายยืนส่งสายตาเย็นยะเยือก
และมีแสงสว่างเรือง ๆ ส่องประกาย ออกมา
ไอ้แมนถึงกับตกใจจนเข่าอ่อน ยืนไม่อยู่ ทรุดนั่งกองกับพื้นห้อง
ตกใจดีมั้ยหนิง......ตื่นเต้นมั้ย น้ำเสียงเย็นยะเยือกคุ้นหู
พอตั้งสติได้ ไอ้แมนก็รู้ได้ทันทีว่าร่างตรงหน้าคือใคร
น้องเจง น้องเจงของเขานั่นเอง
แล้วทำไมต้องเอาผ้าห่มมาคลุม แล้วเอาไฟฉายส่องหน้าแบบนั้น
ตกอกตกใจหมดนึกว่าผีหลอก
เล่นอะไรนะเอ๋อนี่ เล่นเป็นเด็ก ๆ ไปได้
เราไปอ่านมานะหนิง....เขาบอกว่าเป็นคนรักกันต้องมีเรื่องตื่นเต้นบ้างจะได้ไม่ราบเรียบจนเกินไป น้องเจง ปลดผ้าห่มออก
และเดินไปฉุดมือไอ้แมนที่นั่งหน้าเหวอให้ลุกขึ้น
น้องเอ๋อ น้องเอ๋อของแมน เข้าใจอะไรผิดหรือเปล่าเนี่ย
เรื่องตื่นเต้นเขาหมายถึงเรื่องตื่นเต้นบนเตียง
แต่เจนภพกลับคิดว่าต้องเอาอุปกรณ์ที่อยู่บนเตียง อาทิเช่น หมอน ผ้าห่ม
มาใช้ประกอบทำให้ตื่นเต้น
โอยยยยยยยยยยยยยยย ไอ้แมน แทบอยากจะบ้าตาย
ทำไมเนี่ย
ทำไมน้องเจงมันถึงได้เอ๋อขนาดนี้เนี่ย อยากจะรู้จริง ๆ
***********************************
พี่แมนถามจริง ๆ นะน้องเจง...เป็นแบบนี้มาตั้งแต่เกิดหรือเปล่า... ไอ้แมนที่เริ่มตั้งสติได้
เอ่ยถามกับร่างเล็ก ที่กำลังสาละวนกับการค้นหาบางสิ่งบางอย่างใต้เตียง
หมายถึงอะไรเหรอ เจนภพยังไม่เข้าใจคำถามที่ร่างสูงผมทองนั้นเอ่ยถาม และยังคงค้นหาสิ่งนั้นต่อไป
หมายถึงว่า ทำไมเจงถึงเหมือนคนไม่มีความรู้สึก...แล้วหนังสือแปลก ๆ แบบนี้ทำไมเจงถึงอ่านได้อ่านดีนักนะ...บอกได้มั้ย
เรืองเดชคงทนไม่ได้ ถ้าไม่ได้ถาม
สงสัยมาตั้งนานว่าทำไมเอ๋อมันเป็นแบบนี้
เห็นมันเรียนเก่ง เก๊ง เก่ง
แต่บางทีเรื่องง่าย ๆ มันก็ไม่ค่อยเข้าใจ
ส่วนเรื่องที่ชาวบ้านชาวเมือง เขาอายกันนักหนา
เจนภพก็ทำยังกับว่ามันเหมือนกับเรื่องกินข้าว อาบน้ำ ธรรมด๊า ธรรมดาซะเหลือเกิน
เมื่อก่อนตอนเรียนชั้นประถมจำได้ว่า.....ทุกคนในห้องเขาเกลียดเจงมากเลยนะหนิง
ของที่เจนภพทำท่าจะหาคงไม่เจอง่าย ๆ ในวันนี้
จึงลุกขึ้นมานั่งลงบนเตียงกับเรืองเดช
และร่างสูงนั้นก็ดึงให้ร่างบางเข้าหา
กอดกระชับให้ร่างเล็กบางเอนเข้าหาความอบอุ่นจากด้านหลัง
ลูบไล้มือเล็กบางนั้นเล่นแผ่วเบา
อย่างเพลิดเพลิน พร้อมกับตั้งใจฟังเรื่อง ที่เจนภพเล่า
*********************************
น่ารังเกียจจริงเลยเว้ยยยย หน้าตามันเหมือนผู้หญิงเลย... กลุ่มเด็กนักเรียนชายหลายคนเริ่ม
กลั่นแกล้งร่างเล็ก ๆ ที่เอาแต่นั่งร้องไห้
บางคนก็เอาหนังสือในกระเป๋าออกมาฉีก
และยังนำเศษเหรียญที่เป็นค่าอาหารกลางวันออกมานับและวิ่งหนีจากไป
เจนภพเด็กชายอายุเพียง 10 ขวบ รูปร่างเล็กบาง ผอมกระหร่อง ผิดกับเด็กผู้ชายคนอื่น ๆ ทั่วไป
ยังคงนั่งร้องไห้ โดยไม่มีใครมาสนใจสักนิด
นี่เป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วไม่รู้ ที่ถูกแกล้งแบบนี้
บางวันก็ถูกทำร้ายชกต่อย มีแต่บาดแผลเต็มตัว
เด็กอายุแค่ 10 ขวบแต่ต้องกลับบ้านไป เพื่อไปอยู่บ้านเพียงลำพังคนเดียวอย่างเงียบเหงา
ร่างเล็กผอมกระหร่อง ถูกส่งให้มาอยู่กับคุณยาย วัยเกือบ 70 ปี ที่หูตาฝ้าฟางเต็มที
เนื่องจากแม่ของเจนภพได้ตั้งท้องโดยไม่ทราบว่าพ่อของเด็กเป็นใคร
เมื่อคลอดเด็กชายออกมา จึงนำมาให้แม่ซึ่งแก่ชราแล้วให้เลี้ยงดู
โดยส่งเงินเป็นค่าใช้จ่ายรายเดือนให้
คุณยายของเจนภพที่มีอายุมากแล้ว แต่ก็ยังต้องไปหาบขนมขาย
กว่าจะได้กลับมาก็เกือบครึ่งค่อนคืน
เด็กชายต้องหุงหาอาหารกินเอง และต้องดูแลตัวเองทุก ๆ อย่าง
เนื่องจากผู้เป็นยายไม่มีเวลามาจัดการดูแลให้ ลำพังหาเลี้ยงหลานและจุนเจือตัวเอง
ก็นับว่าหนักมากแล้ว
ดังนั้นเด็กชายจึงอยู่ในสภาพที่บอบช้ำทางจิตใจมากเต็มที
ไม่มีใครดูแล ไม่รู้จักความรัก ความใส่ใจ
และหัวใจดวงน้อยก็ค่อยด้านชาลงทุกวัน ทุกวัน จนแทบจะไม่รับรู้อะไร
********************************
แม่ของไอ้เจ๊งมันถูกรถชนตายโว้ยยยยย ดูนี่สิ ดูนี่...อี๋น่ากลัว...ไม่น่าดูเลย เด็กชายท่าทางแก่นแก้ว
ยกหนังสืออาชญากรรม ที่มีภาพสยดสยองที่ไปขโมยพ่อมา
นำมาให้เด็ก ๆ ในห้องได้ดูกัน
น่ากลัวจังเลย............อย่าเอามาใกล้นะ เด็กผู้หญิงในห้องเบี่ยงหน้าหนี
และเบะปากทำท่าจะร้องไห้
ไอ้เจ๊งงงงงงงง มาดูเร็ว แม่มึงอ่ะ แม่มึง.........อี๋น่ากลัวชิบเป๋งเลยแหวะ มือเล็กผอมเกร็งของเด็กชายคนนั้น โยนหนังสือน่ากลัวใส่ร่างบางที่นั่งร้องไห้สะอึกสะอื้น
ยายบอกว่าแม่ตายแล้ว เมื่อหลายวันก่อน และไม่มีแม้แต่ค่าทำศพต้องยกศพแม่ให้กับมูลนิธิไป
ชีวิตที่อยู่มาได้ ถึงแม้จะไม่ได้รับการเกื้อหนุนจากผู้เป็นแม่อย่างเต็มที่
แต่ก็นับว่าดีที่หล่อนยังหมั่นมาหาดูแลบ้าง เมื่อยามที่ว่างจากการทำงาน
มันจึงเหมือนเป็นฟางเส้นสุดท้ายของเด็กชายตัวน้อย ความหวังความฝันที่สวยงามพังทลายลง
แม่.....แม่.... มือเล็ก ๆ ลูบคลำไปมาที่ภาพน่ากลัวสยดสยองตรงหน้า
อี๋...มันไม่กลัวเลยหรือไงนั่นน่ะ....แหวะ...ร้องอยู่ได้ว่าแม่ ๆ เด็กผู้ชายผอมแห้งอีกคน ทำหน้าขยะแขยง หวาดกลัว
อย่าไปยุ่งกับมันนะเว้ย....ถ้าพวกเราไปยุ่งกับมันอีกไอ้เจ๊งมันต้องทำให้พวกเราเป็นเหมือนแม่มันแน่เลย เด็กผู้ชายอีกคนตะโกนบอก
ไม่มีใครสงสารเห็นใจเด็กผู้ชายตัวเล็กผอมแห้ง ที่มือเล็ก ๆ ยังคงลูบไล้ไปที่ภาพตรงหน้าอย่างปวดร้าวใจเลยสักนิด
**********************************
อย่าเข้ามานะ....ถ้าเข้ามาจะทำให้เป็นแบบนี้แน่ เจนภพ จ้องมองเด็กผู้ชายหลายคนที่กำลังจะหาเรื่องกลั่นแกล้ง พร้อมกับชูหนังสือน่าสยองนั้นขึ้น
ทำให้เด็กพวกนั้นต้องวิ่งหนีไปด้วยความหวาดกลัว
หลังจากที่นั่งดูหนังสือเล่มนั้นแล้ว ทุก ๆ คนก็ไม่กล้า ที่จะเข้ามาแกล้งเจนภพอีก
เพราะเด็ก ๆ ต่างเชื่อกันว่า
ภาพน่ากลัวนั้น
จะเกิดขึ้น ถ้าใครไปยุ่งกับเจนภพ บางคนก็ว่าเจนภพเป็นปิศาจเด็ก
ลือกันไปต่าง ๆ นา ๆ จนไม่มีใครกล้าเข้าใกล้
ร่างเล็กเหม่อมองภาพเบื้องหน้าด้วยความเย็นชา เขาแทบไม่หัวเราะไม่ร้องไห้
และไม่รับรู้ความรู้สึกใด ๆ อีก
มีเพียงสิ่งนี้เท่านั้นที่จะคุ้มครองเขาได้
คุ้มครองจากการถูกกลั่นแกล้งจากเด็กพวกนั้น คุ้มครองจากการถูกทำร้าย
*******************************
กลับมาแล้วนะ...จุ่น เด็กชายตัวเล็ก ทักทายตุ๊กแกที่เกาะอยู่ที่เสาตกน้ำมันภายในบ้าน
และถอดถุงเท้ารองเท้าออก เตรียมจะหุงหาอาหาร เพื่อประทังชีวิต
อยากเลี้ยงหมาเลี้ยงแมวบ้าง แต่ยายบอกว่าลำพัง ยายและเจน ก็ลำบากแล้ว
ไม่อยากให้หมาแมวต้องมาอดอยากด้วย
ดังนั้นเพื่อนที่เจนภพมีอยู่ ก็คือตุ๊กแกตัวเขื่อง ขนาดใหญ่ที่ชอบมาเกาะอยู่ที่เสา
เด็กชายร่างเล็กผอมบาง พูดคุยทักทายกับมันเหมือนกับว่ามันเป็นเพื่อนที่มีอยู่
เพียงคนเดียวในโลกนี้
อาเจง....อาเจง...พ่อลื้อมาหาน่ะ.... หญิงชราวัย 70 ปี หาบขนมเข้ามาในบ้าน
พร้อมกับชายมีอายุรูปร่างหน้าตาดีคนหนึ่ง
เมื่อชายคนนั้นเห็นหน้าเด็กชายเจนภพ
ก็โผเข้ากอดร้องห่มร้องไห้ทันที
เจนนนนน ฮือออออออออ เจนลูกพ่อ....เจนลูกพ่อเหรอนี่ลูก ชายคนนั้นกอดร่างเล็ก ๆ ไว้แน่นร้องไห้ออกมาอย่างไม่อายใคร
สิ่งที่เด็กชายรับรู้เมื่อโตขึ้นก็คือ
แม่ของเขาได้ตั้งท้องกับเศรษฐีมีเงินคนหนึ่ง
แต่ภายหลังทราบว่าชายผู้นั้นมีภรรยาอยู่แล้ว
ทั้งที่แม่ของเจนภพรักพ่อของเจนภพมาก แต่ก็ไม่อาจจะตัดใจไปเป็นเมียน้อยของใครได้
หล่อนบอกกับชายผู้นั้นว่าทำแท้งไปแล้ว
และขอให้เรื่องทุกอย่างจบลง
ภายหลังจากที่แม่ของเจนภพเสียชีวิต
พ่อของเจนภพจึงได้รู้ว่าหล่อนให้กำเนิดชีวิตของเด็กชายคนหนึ่งขึ้นมา
โดยไม่บอก และไม่เคยให้เขาได้พบหน้าลูกเลยสักครั้ง
มาวันนี้เขาได้รู้แล้วว่ามีลูกชายอยู่อีกคน ลูกชายที่ต้องมาตกระกำลำบาก
โดยที่เขาไม่ได้ให้ความช่วยเหลือเลยสักนิด
อาเจง...ป๊าลื้อจามารับลื้อไปอยู่ด้วยน่อ....อาม่าเห็นว่าดี...ลื้อจาได้เรียนสูง ๆ ได้ เชิดหน้าชูตากับเขาบ้างนะ....อาเจง มือเหี่ยว ๆ ที่กรำงานหนักมาตลอดชีวิต เอื้อมลูบผมของเด็กชายด้วยความรักใคร่
ไม่เอา...เจงจะอยู่กับม่านะ...เจงไม่ไปไหนนะม่า เด็กชายเริ่มร้องไห้...และเกาะผู้เป็นยายไว้แน่น
ม่ายล่ายนา....ลื้อต้องตั้งใจเรียนนะ...อยู่กะป๊าลื้อ...โตขึ้นจาล่ายเป็งเจ้าคงนายคงนะอาเจง หญิงชราส่งยิ้มอ่อนโยน
อยากให้เจนภพได้ไปอยู่ในที่ ที่ดีกว่านี้ แค่หลานชายมีอนาคต มีการศึกษาที่ดี หญิงชราก็พอใจแล้ว
"แล้วม่าจะอยู่ยังไง...เจงไม่อยู่แล้วม่าจะอยู่ยังไง เด็กชายเกาะแขนแห้งเหี่ยวนั้นแน่น ไม่ยอมละจาก
เอ๊ะไอ้เด็กคงนี้....ลื้อกล้าดื้อกับม่าเหรอห๊า....ไปเลยนะ..ไปกับป๊าลื้อเหลียวนี้เล้ย หญิงแก่ผลักไสให้ร่างเล็กนั้นออกห่าง
เจ็บปวดรวดร้าวหัวใจ
แต่ก็จำต้องปล่อยให้เด็กชายได้จากไป
ไม่รู้ว่าอยู่กับหญิงชราที่เป็นไม้ใกล้ฝั่งแบบนี้เด็กชายจะมีอนาคตได้อย่างไร จะตายวันตายพรุ่งก็ยังไม่รู้
ม่ายอาววววววววว เจงจะอยู่กับม่านะ.......เจงไม่ไป....ม่า...เจงไม่ไป เด็กชายร่างผอมร้องลั่นดิ้นรน ในขณะที่ผู้เป็นพ่อได้แต่กอดรัดร่างเล็กนั้นแน่น ไม่ยอมให้กลับไปอีก
เจงไม่ไป..........ปล่อยเจง...ปล่อยน๊า.....อาม่า....อาม่า
นั่นคือความทรงจำสุดท้าย กับบ้านสลัมหลังเก่า ๆ ของเจนภพ ความทรงจำที่เลือนราง
ความทรงจำที่แทบจางหายไปแล้ว
******************************
ฮือออออออออฮืออออออ ไอ้แมนเช็ดน้ำตาป้อย ๆ โศกเศร้ายังกับดูละครรอบดึกก็ไม่ปาน
โอววววววววววว ที่แท้น้องเจงของเขาก็น่าสงสารมากขนาดนี้นี่เอง
ทำไมเขาช่างไม่เข้าใจชีวิตน้องเจงเลย
หนิง.....หนิงร้องไห้ทำไม ร่างบางหันหน้าไปหาร่างสูงที่นั่งน้ำตาไหลพราก
พี่แมนสงสารน้องเจง.....น้องเจงของพี่แมนน่าสงสารที่สุดเลย ไอ้แมนยังคงนั่งร้องไห้สะอึกสะอื้นต่อไป
จนมือเล็ก ๆ นั้นอดไม่ได้ต้องเอื้อมมาเกลี่ยน้ำตาให้
แล้วอาม่าของเจงล่ะ....เป็นยังไงบ้างหลังจากนั้น เรืองเดชยังอยากฟังดาวพระศุกร์ (เจง) ภาคสองต่อ
อาม่าก็มาอยู่กับป๊า....เพิ่งเสียไปเมื่อไม่กี่ปีนี่เอง.... เจนภพนั่งมองหน้าเรืองเดชตาแป๋ว
นี่มันเศร้าขนาดที่ทำให้หนิงร้องไห้เลยเหรอ
เขาไม่เห็นว่ามันจะเศร้าตรงไหนเลย
โธ่...เจง...เจงของพี่แมน..ต่อไปนี้พี่แมนจะดูแลเจงเองนะ ไอ้แมนชูมือขึ้นสายตามุ่งมั่น
ใจดีจังเลย...อ๊ะ...เจอแล้ว...ของที่กำลังหาอยู่ เจนภพเหลือบเห็นหนังสือที่ตกอยู่ข้างเตียง
อาชญากรรมเล่มใหม่ไงหนิง.....เล่มนี้รวมภาพสุดสยองเลยนะ มือเล็ก ๆ หยิบหนังสือและเปิดหน้าที่น่ากลัวที่สุด สยดสยองที่สุดให้กับเรืองเดชดู
ว้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ม่ายยยยยยยยยยยยย ไม่เอากลัว
เอาออกปายยยยยยยยยยยยยยยย เอาออกปายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย ไอ้แมนร้องลั่น
กระโดดลงจากเตียงร้องโหยหวนทันที
โถ....พี่แมน...แค่นี้ยังเอาตัวไม่รอด
แล้วยังมีหน้าจะไปปกป้องน้องเจงอีก
ช่างไม่คู่ควรเอาเสียเลย
**********************************
-
555+ อายไหมนั่นพี่แมน :z1:
-
ขอบคุณนะคะ คุณ kamui1972
-
นนึกว่าพี่แมนจาโดนเสียบซะแระ
น้องเอ๋อน่ารักโคดๆ
-
:z1:
ตามกลิ่นนิยายคุณเท็น
คุณ Kamui ขยัน post มากเลย ต้องรีบตาม ชอบ o13 o13 o13 o13
+1 ให้ครับ
-
รักแท้แพ้ทาง ตอนที่ 11
หนิง....เป็นอะไรเหรอ เจนภพเอ่ยถามร่างสูงที่นั่งนิ่ง
หลังจากกดวางสายจากโทรศัพท์มือถือที่โทรเข้ามาเมื่อช่วงหัวค่ำ
น้องเจง....ไอ้พ่อบ้าของพี่แมน...บอกให้กลับไปอยู่ที่บ้าน เรืองเดชหน้าเศร้า
ทั้งที่เอาแต่ทะเลาะกับพ่อมาตลอด แต่จู่ ๆ ก็มาพูดดีด้วย และบอกให้กลับไปอยู่ที่บ้าน
ตั้งแต่แม่ตายไป ก็ไม่เคยได้คุยกันสักครั้ง
แต่ทำไม...ทั้งที่ไม่เคยเข้าใจกันเลย ไม่เคยอยากจะพูดคุยกัน
ทำเหมือนไม่เคยสนใจ
แต่จู่ ๆ ก็มาบอกให้เขากลับไปอยู่ที่บ้านซะได้ ก็พ่อเองไม่ใช่เหรอ
ที่บอกว่าเขาเป็นตัวปัญหา ขยันสร้างเรื่องให้ จึงส่งมาอยู่หอ
แล้วทำไมถึงอยากจะให้เขากลับไปอยู่ที่บ้านด้วยอีก
ก็ดีแล้วนี่นา.....คราวนี้หนิงต้องคุยกับคุณพ่อดี ๆ นะอย่าทำให้ท่านโกรธอีก
เจนภพนั่งลงข้าง ๆ เรืองเดช เอื้อมมือแตะแขนของร่างสูงเบา ๆ
แต่เราไม่อยากไปแล้ว...อยู่ที่นี่มีเจงอยู่...เราก็มีความสุขดี...อ้อ.แล้วก็มีปีเตอร์ด้วยถึงเราจะไม่ค่อยถูกกับมันก็เถอะ เรืองเดชเหม่อหน้ามองไอ้ปีเตอร์ตัวดี ที่แอบอยู่ข้างหน้าต่าง
ช่วงนี้มันได้รับอนุญาติให้สามารถเข้ามาเกาะที่ขอบหน้าต่างได้
เพราะเขาพยายามที่จะทำความสนิทสนมกับมัน
ก็เพื่อเอาใจเจงด้วยแหละ
ถึงจะยังไม่กล้าเข้าไปใกล้มันมาก ได้แต่มองก็เถอะ
หนิง...ต้องกลับไปเยี่ยมคุณพ่อบ้างสิ...หนิงมีคุณพ่อคนเดียวแล้วนะ
เจนภพปลอบใจร่างสูงที่ยังคงนั่งนิ่ง หน้าเศร้าลงทุกที ทุกที
ก่อนที่จะเอนกายลงนอน หนุนตักคนตัวเล็กกว่า
ที่ยกมือขึ้นลูบศรีษะมนของอีกฝ่ายเล่นอย่างเบามือ
เรืองเดชชอบสัมผัสนี้ที่สุด
ชอบที่มีใครมาลูบหัว
ชอบที่มีใครสักคนมาให้นอนหนุนได้อย่างสบายใจ
ความรู้สึกอบอุ่นอ่อนโยน เหมือนถูกถ่ายทอด จากมือเล็ก ๆ นั้น
เหมือนกับได้อยู่ใกล้ชิดกับแม่ เหมือนมีแม่ยังอยู่ใกล้ ๆ ตลอดเวลา
หลับแล้วเหรอหนิง..... ร่างเล็กเอ่ยถาม เมื่อสังเกตว่าร่างที่นอนเหยียดยาวอยู่
หลับตาลง และค่อยผล็อยหลับไป ไม่มีเสียงตอบกลับมาอีก
ช่วงนี้หนิงชอบมานอนหนุนตักบ่อย ๆ และชอบให้ลูบผมเล่น
หนิงบอกว่าเพลินดี ทำให้หลับง่าย
ดูเหมือนหนิงจะพอใจอยู่ไม่น้อย
ดีจังเลยนะ....ดีจังเลยที่ได้ทำตัวให้เป็นประโยชน์กับหนิงบ้าง
รู้สึกว่าช่วงนี้ หนิงจะไม่ค่อยเกลียดปีเตอร์แล้ว อย่างนี้น้อง ๆ ของปีเตอร์
ก็อาจไม่ต้องแอบอยู่ที่กิ่งไม้อีกต่อไป
เร็ว ๆ นี้คงได้มาอยู่กันครบทั้งครอบครัวแน่ เลย
เจนภพรู้สึกดีใจ ที่ครอบครัวปีเตอร์จะพร้อมหน้าพร้อมตากันเสียที
แต่ว่า แล้วหนิงล่ะ...ถ้าหนิงกลับไปอยู่บ้านแล้ว....แล้วจะเป็นยังไงต่อไป
เจงจะเหงา แล้วก็คิดถึงหนิงไหมนะ
ไม่หรอกน่ะ
เมื่อก่อนก็เคยอยู่คนเดียวบ่อย ๆ เรื่องแค่นี้คงไม่เป็นไร ต้องไม่เป็นไรแน่ ๆ เลย
***************************
แล้วจะกลับมาเมื่อไหร่เหรอ..... ร่างเล็กเอ่ยถาม เมื่อเรืองเดชสะพายกระเป๋าขึ้นหลัง
เขานำเสื้อผ้าไปไม่กี่ชุด เพราะคิดว่าจะไปแค่เสาร์-อาทิตย์เท่านั้น แล้วจะรีบกลับมา
วันจันทร์ก็กลับแล้วล่ะ....พี่แมนไม่อยู่น้องเจงห้ามพาผู้ชายคนไหนเข้าห้องนะ
เรืองเดชต้องรีบสั่งเสียไว้ก่อน
เจนภพว่าง่ายเหลือเกินกับเรื่องแบบนั้น
จนเขาต้องรีบบอกว่าถ้าใครมาชวน
ห้ามเด็ดขาด
แล้วห้ามไปยิ้มหรือทำหน้าตาน่ารัก ให้ใครเห็นด้วย
ไอ้เรื่องยิ้มนี่ก็ไม่เท่าไหร่เพราะถ้าไม่........กันก็ไม่ได้เห็นหรอกว่าน้องเอ๋อยิ้มน่ารักแค่ไหน
แต่ได้เรื่องอย่างว่านี่สิ
เอ๋อของเขาเห็นเป็นเรื่องธรรมดาซะได้
กลัวมีใครชวนให้ไปทำน่ะสิ
แล้วเอ๋อมันจะเดินตามเขาไปง่าย ๆ
ทำไมต้องห้ามด้วยล่ะ....ไอ้วิทย์ไอ้เจมส์ก็มานั่งเล่นด้วยบ่อย ๆ ห้ามด้วยเหรอ
เจนภพมองหน้าร่างสูงที่อ้อยอิ่งไม่เดินออกไปเสียที
เออ...นั่นด้วยแหละ...ถ้ามันมาหาก็บอกเลยว่าพี่แมนลงไปซื้อข้าวเดี๋ยวกลับมาห้ามบอกนะ
ว่าพี่แมนไม่อยู่....เข้าใจมั้ย ร่างสูงบีบจมูกเล็ก ๆ นั้นเล่น
แน่ะ...ยังมาทำตาแป๋วใส่อีก
ห่วงนะเนี่ย ห่วง
หวงด้วย
หอมแก้มก่อนซิ.....จะไปแล้ว เรืองเดชเอียงหน้าด้านข้าง
ให้ร่างบางทำหน้าที่ ประจำวัน
และคนตัวเล็กกว่าก็เขย่งเท้าขึ้นแตะปลายจมูกที่ใบหน้าคมนั้น
และค่อยถอยกลับอย่างว่าง่าย
ข้างนี้ด้วย.... เรืองเดชเอียงหน้าอีกข้างให้
และเจนภพก็ค่อยแตะปลายจมูกจรดกับใบหน้าด้านนั้น
หน้าผากด้วยสิ เรืองเดชย่อตัวลง เสยผมที่ปรกหน้าผากออก
อือ...พอแล้วมั้ง ร่างเล็กค่อยแตะซ้ำก่อนจะถอยห่าง
ยังไม่ได้จุ๊บปากเลยนะ....ไม่ทำงอนตายเลย เรืองเดชทำหน้าใสซื่อล้อเลียนร่างบาง
ที่ค่อยแตะริมฝีปากเบา ๆ
และผละออก
เจง.....อยู่คนเดียวห้ามทำเองนะ..เรื่องนั้นน่ะ.เดี๋ยวกลับมาพี่แมนจะมาทำให้...รู้มั้ย
ไอ้แมนยังคงสั่งเสียซ้ำซาก
ประดุจดั่งจะลาจากไปรบที่ชายแดน
อือ ใบหน้าสวยหวานพยักหน้ารับอย่างไม่รู้สึกรู้สา
ให้ความรู้สึกเหมือนกับว่า
ไปเหอะ มึงจะไปก็รีบไป
อ้อยอิ่งอยู่ได้
ไอ้แมน ยิ่งเศร้าหนัก
เอ๋อไม่ได้รู้สึกอะไรเลยเหรอเนี่ย ที่เขาจะไม่อยู่หลายวันเลยนะ
ชักไม่แน่ใจแล้วสิ ว่าน้องเจงรักเขาจริงหรือเปล่า
แล้วเจงมันเข้าใจหรือเปล่า
ว่ารักคืออะไร ยังไงที่เรียกว่ารัก
เวลาเขาถามว่ารักเขามั้ย
เจงก็พยักหน้า
บอกให้พูด ก็พูด
แต่สีหน้าแววตา ไม่เห็นบ่งบอกเลยว่ารัก
ถึงจะเย็นชาขนาดนี้ก็เถอะ
มันก็ต้องแสดงความรู้สึกออกมาบ้างสิ
นี่ไม่มีเลย เจนภพนิ่ง เฉย เหมือนเขาจะอยู่หรือไป
ก็เหมือนกัน
มันเริ่มทำให้เรืองเดชหนักใจขึ้นมา
พี่แมนไปแล้วนะน้องเจง...มีอะไรอยากพูดกับพี่แมนมั้ย
ร่างสูงเตรียมเดินออกจากห้อง แต่ก็ยังแอบมีความหวัง
แหม อย่างน้อยให้น้องเจงพูดอะไรหวาน ๆ กับเขาซะหน่อยเถอะนะ
อือ....อะไรงั้นเหรอ..... เจนภพครุ่นคิด เอ อะไรดีนะ
อยากจะพูดอะไรดี อ๊ะ...นึกออกแล้ว
กลับมาซื้ออาชญากรรมเล่มใหม่มาฝากด้วยนะ
น่านนนนนนนนน
ดูคำสั่งเสียของน้องเจงเถิด แทนที่จะบอกว่ากลับมาเร็ว ๆ นะคอยอยู่
มันกับฝากซื้ออาชญากรรมเล่มใหม่
ไอ้แมนเข่าแทบทรุด
นี่ไม่รักกัน ไม่คิดถึงกันจริง ๆ เหรอเนี่ย
เห็นหนังสืออาชญากรรมสำคัญกว่าเขาเหรอเนี่ย
โอยยยยยยยยยยยยยยย ชีวิตไอ้แมน............ชีวิตแสนเศร้าของไอ้แมน
น่าสงสารเจง เจง
***************************
-
รักแท้แพ้ทาง ตอนที่ 12
นั่งก่อนสิหนุงหนิง....ลูกพ่อ. เป็นไงลูก...สบายดีมั้ย
ผู้เป็นพ่อตบบ่าลูบไหล่ คนเป็นลูกชายอย่างไม่เคยทำมาก่อน
แถมยังยิ้มแย้มแจ่มใส
จนเรืองเดชงง
ทุกทีเห็นหน้าเขาแล้วจะอาละวาดโวยวายด่าทอ
ไม่ว่าจะเป็นเรื่องผมที่ไปย้อมจนเป็นสีทอง
และหมุดที่เจาะที่หู และจมูก
ที่เขาทำก็เป็นการประชดพ่อทั้งนั้น อยากให้พ่อเกลียดไปเลย
ไหน ๆ ก็เกลียดเขาอยู่แล้วนี่
เหนื่อยมั้ยหนิง....พ่อให้คนทำความสะอาดห้องหนุงหนิงไว้แล้วนะ...พ่อดีใจมากที่หนิงกลับมา ผู้เป็นพ่อยังทำท่าทางร่าเริงสดใส
จนเรืองเดชงงว่าจะมามุกไหน
ไปอาบน้ำอาบท่าก่อนนะ....เดี๋ยวเราพ่อลูกมากินข้าวกัน ชายสูงวัย
เอ่ยบอกพร้อมส่งรอยยิ้มอ่อนโยนให้
เรืองเดชเดินขึ้นบ้านอย่างงง ๆ ไม่ได้พูดอะไรต่อ เกิดอะไรขึ้นกับพ่อของเขากันนะ
*************************
เจง....เจง...เจง..เจง...เจง... เสียงทุ้มนั้นกรอกลงไปในหูโทรศัพท์เรียกชื่อร่างเล็กที่เขาแสนจะคิดถึงซ้ำ ๆ จนเจนภพงง
หนิงเป็นอะไรนะ มาเรียกชื่อเขาซ้ำ ๆ แล้วก็หัวเราะใหญ่เลย
ตัวร้อนเหรอหนิง... เจนภพถามกลับ น้ำเสียงราบเรียบ
เจงงงงงงงงงงงงงง คิดถึงจะตายแล้ววววววววว พูดไปแล้วก็อาย
เรืองเดชอายตัวเองที่พูดอย่างนั้นออกไป
มือบิดหมอนที่กอดอยู่ จนยับย่นไปหมด
ได้ยินแล้วหนิง.....ไม่ได้ลืมชื่อตัวเองเลย...หนิงกลัวเราลืมชื่อตัวเองเหรอ เจนภพตอบกลับ
ตอนนี้ไม่มีใครอยู่ห้อง อยู่คนเดียวก็เลยเตรียมจะอาบน้ำแล้ว
หนิงไม่อยู่ก็ดีเหมือนกัน
ไม่ต้องใส่เสื้อผ้าให้อึดอัด
เดินตัวเปล่าแบบนี้แหละ สบายที่สุด
เจงทำอะไรอยู่เหรอตอนนี้....พี่แมนกำลังคุยโทรศัพท์กับเจงอยู่แหละ
โธ่ไอ้แมนเอ๋ย ถ้าไม่ตอบอย่างนั้น ก็ไม่มีใครว่ามึงเป็นใบ้หรอกน่ะ
แต่ไอ้แมนก็ยังพูดอะไรโง่เง่าออกไป
ตอนนี้เจงคงกำลังอ่านหนังสืออาชญากรรมอยู่
หรือไม่ก็คุยกับไอ้ปีเตอร์ หรือว่านอนกลิ้งไปกลิ้งมา
หรือว่านั่งดูทีวีอยู่กันนะ
เรืองเดชคิดถึงท่าทางต่าง ๆ ของเจนภพ
กำลังจะอาบน้ำ....... เจนภพตอบกลับอย่างราบเรียบเช่นเดิม
หนิงไม่อยู่ ห้องมันโล่ง ๆ จังเลย
เวลาอ่านหนังสือแล้วไม่เห็นหนิงที่นอนเอกเขนกดูทีวีอยู่
แล้วมันรู้สึกวูบ ๆ ยังไงไม่รู้
เมื่อไหร่หนิงจะกลับมาสักทีนะ
จริงเหรอออออออ อ๊ะ อ๊ะ งั้นน้องเจงก็กำลังจะแก้ผ้าล่ะสิ ไอ้แมนหัวเราะร่า
สมองคิดอะไรทะลึ่ง ทะลึ่งไปเรียบร้อยแล้ว
เปล่าหรอก....ตอนนี้ถอดออกจนหมดแล้ว...ไม่ได้ใส่เสื้อผ้าสักหน่อย เ
สียงหวานเรียบเฉยตอบกลับอย่างจริงจัง
ทำให้ไอ้แมนที่หัวเราะอยู่
หยุดชะงักทันที
เจงปิดหน้าต่างหรือเปล่า.....ประตูปิดแน่นดีมั้ย ไอ้แมนรีบถามอย่างร้อนรน
เจงอยู่คนเดียว ตอนนี้ไม่ได้ใส่อะไรเลย โอวววววววว
คิดไปไกลแล้ว
ปิดหน้าต่างปิดประตูเรียบร้อยแล้วทำไมเหรอ..... เจนภพนึกสงสัย
เอ๊ะ แก้ผ้ามันเกี่ยวอะไรกับปิดประตูปิดหน้าต่างกันนะ
แล้ว....แล้วเจง....เจงได้ทำแบบนั้นเองหรือเปล่า...... เรืองเดชหมายถึงเรื่องอย่างว่า
ที่เจนภพบอกว่าต้องทำอยู่บ่อย ๆ ไม่อย่างนั้นร่างกายจะอัดอั้น หัวสมองไม่ปลอดโปร่ง
เป็นความรู้ใหม่ที่เรืองเดช ได้รู้จากเจนภพ
แต่จะว่าไป
เขาก็เพิ่งทำอย่างนั้นกับร่างบางไปแค่สองครั้งเอง
หลังจากนั้นก็ไม่ได้ทำอีก
อยากทำมากกกกกกกกกกกก แต่ไม่รู้จะขอยังไงดี ถ้าเจนภพไม่พูดเขาก็ไม่กล้า
และก็เหมือนเดิม ยังทำเองเหมือนเดิม
เขานี่มันบ้าหรือเปล่า
ที่จริงก็เป็นแฟนกันแล้วนะ (หรือเปล่าหว่า)
แต่ก็ไม่กล้าขอทำอะไรอย่างนั้นตรง ๆ สักที กลัวเจนภพหาว่าเขาหื่นกาม
เปล่าเลย.....รอหนิงกลับมาก่อน...หนิงบอกจะทำให้เราไม่ใช่เหรอ น้ำเสียงราบเรียบไม่แฝงความรู้สึกใด ๆ ทั้งสิ้น ทำให้ร่างสูงตื่นตัวขึ้นอย่างช่วยไม่ได้
เมื่อนึกถึงใบหน้าเนียนหวาน
ที่หลับตาแน่น ภายใต้ร่างเขา
และส่งเสียงครางแผ่วเบา
นึกถึงเสียงหวาน ๆ ของน้องเจง
นึกถึงร่างกายเนียนขาวผุดผาด
และสัมผัสที่บีบรัดเขาอย่างแนบแน่น
จะ...จะ...เจง...เจงอยากทำมั้ย ไอ้แมนเอ่ยถามเสียงตะกุกตะกัก
ก่อนจะแตะเข้าไปในร่างกายของตัวเองที่ตึงแน่นแข็งขืนขึ้นมา
อยากทำมากเลยนะหนิง.......แต่หนิงห้ามทำ.....เจงเชื่อหนิงนะ
เจนภพเองก็เหม่อมองร่างกายของตัวเอง
และต้องรีบห้ามปรามร่างกายของตัวเองไว้
แค่นึกถึงลาดไหล่กว้าง และความอบอุ่น
ของร่างสูง ถึงแม้สองครั้งก่อน
จะไม่ได้เห็นอะไรเลย
เพราะถูกปิดตาเอาไว้ และหนิงก็ไม่อยากให้เขาลืมตา
แต่เขาก็ยังจำความรู้สึกที่ร่างสูงผมทองนั้นมอบให้ได้
มันลึกล้ำอ่อนหวาน จนอยากเรียกร้องอีกไม่รู้จักหยุดหย่อน
ไม่ได้นะ.....หนิงห้ามทำ
จะมาทำก่อนได้ยังไง
ร่างเล็กเอ่ยห้ามตัวเองอยู่ในใจเมื่อส่วนบอบบางของเขา
เริ่มชูชันขึ้น
อยากทำงั้นเหรอ......ทะ..ทะ...ทำเลยมั้ย เรืองเดชเอ่ยถาม
หวังจะได้รับการตอบรับจากเจนภพ แต่ถึงจะไม่.
ตอนนี้มือของเขาก็เริ่มทำหน้าที่ไปเรียบร้อยแล้ว
ก็มันคิดถึงนี่นา
ก็ไอ้แมนคิดถึงน้องเจงมันผิดตรงไหน
ได้เหรอ.....ดีจังเลย....เจ้านี่มันตื่นขึ้นมาตั้งนานแล้วตั้งแต่คุยกะหนิง
แต่เจงไม่กล้าทำ.......ดีใจจังที่หนิงอนุญาต....งั้นเราทำเลยนะหนิง
ไอ้แมนตาค้าง
เฮ้ยยยยยยยยยยยย นี่เขาว่าตัวเอง
เปิดปุ๊บติดปั๊บแล้วนะ
น้องเอ๋อ ตื่นก่อนอีกเหรอเนี่ย
แล้วจะทนทามมายยยยยยยยยยยยยยยยยว้า
งั้น ...งั้น.. หรอกเหรอ....พี่...พี่แมนก็กำลังทำอยู่เหมือนกันเลย
ไอ้แมนอ้อมแอ้มตอบ
และได้ยินเสียงอีกคนตอบรับกลับมา
ว่า
อื้ออออออออออออ ฮะ...อะ..อะ..อะไรนะ เสียงหวานครางกระเส่า
ตอบรับกลับแทบจะฟังไม่รู้เรื่อง
เท่านั้นแหละไอ้แมนก็รู้แล้วทันที
ว่าน้องเจงเป็นอะไร
หนิง....ระ...ระ..เราจะ...จะ..คุยกับหนิง....ไม่...ไม่..รู้เรื่องนะ...อื้อออออ น้ำเสียงแผ่วเบา
สั่นไหว และรู้สึกขาด ๆ หาย ๆ หลายครั้งทำให้เรืองเดช
ดึงรั้งส่วนแข็งขืนของตัวเองออกมา นอกกางเกงผ้า
ก่อนจะค่อยดึงขึ้นลง อย่างเชื่องช้า
ตอนนี้เขาเห็นแต่ใบหน้าเนียนหวานของร่างที่ส่งเสียงออกมา
ลอยเต็มไปหมด
มือหนึ่งถือโทรศัพท์ อีกมือ
ก็ดึงรั้งร่างกายของตัวเอง
เจง...อือ...เจง..รู้สึกดีมั้ยฮะ..อะ..อะ เสียงทุ้มนุ่มแหบพร่า
และรับรู้ถึงเสียงหอบหายใจ
หนักหน่วง
ของคนที่อยู่ปลายสาย
อื้อออออ ดี...ดี..ดีที่สุดเลย.... เจนภพครางแผ่ว รู้สึกว่าความอัดอั้นใกล้
ปลดปล่อย ทั้งที่เพิ่งแตะต้องไปไม่ถึง 10 นาที
ดีกว่าที่เราทำให้มั้ย....อื้ออออออ เรืองเดชขบริมฝีปากตัวเอง เอนกายลง
หลับตาแน่น
จับให้โทรศัพท์แนบที่หูไว้
ก่อนจะปล่อยมือออก
และฝ่ามือลูบไล้ร่างกายตัวเองไปมา
ในขณะที่มืออีกข้าง ยังทำหน้าที่เหนี่ยวรั้งส่วนแข็งขืนต่อไป
ไม่เลย....หนิงดีที่สุด....ดีกว่านี้ตั้งเยอะอ่ะ..อ๊า ร่างเล็กพยายามตั้งสติ
ฟังเรื่องที่เรืองเดชพูด
แต่มันก็ไม่มีสติจะคิดอะไรแล้ว
เขานึกถึงแต่ความอบอุ่นที่เคยทาบทับ
และจังหวะร่างกายที่เคยเสียดสี ร้อนรุ่มของอีกคน
เจงนอนลงหรือยัง.....นอนลงเถอะ...จะได้ทำได้สะดวก ๆ ขึ้นนะ...อ่ะ..ฮ้า
ตอนนี้เรืองเดช กำลังคิดถึงท่าทางของร่างบาง
ที่ค่อยเอนกายลง
ตามที่เขาบอก
อยากจะแยกขาเนียนขาวเล็ก ๆ นั้นออก
อยากจะกอดจูบ
เคล้าคลึง
และอยากแทรกกายเข้าหาร่างบาง
ให้บีบรัดเขาอีกสักครั้ง
เรานอนลงแล้วหนิง.....แต่...แต่ว่าเรา...เราอยากให้หนิงอยู่กับเราตอนนี้ที่สุดเลย
เราอยากให้หนิงกอด...อยากให้หอม...อยากให้หนิงเข้าไปในตัวเรา...หนิง...อื้อ
เจง....เจงจะไม่ไหวแล้ว....ฮะ...อื้อ
น้ำเสียงครางเครือนั้นยิ่งเป็นการเร่งเร้าจังหวะมือของเรืองเดชได้อย่างดีเยี่ยม
แค่คิดถึง แค่นึกถึง
เขาก็ใกล้จะถึงจุดหมายอยู่แล้ว
พร้อมกันนะ.....ไปพร้อมกัน...ถ้าเจงไปถึงแล้ว...บอกให้พี่แมนรู้ด้วย....พร้อม ๆ กันนะ
อะ..อืมมมมม เรืองเดชเร่งจังหวะมือขึ้น
เขาได้ยินเสียงครางของเจนภพที่
ค่อย ๆ หายใจหอบถี่ขึ้น
จากที่มันครางเครืออยู่แล้ว
กลับเร่งขึ้นเรื่อย ๆ และระรัวขึ้น
หนิง..อื้อออออออออออออออ น้ำเสียงหวานแผ่วที่สั่นระรัว
ดังซ้ำอีกครั้งก่อนจะค่อยเงียบหายไป
พร้อมกับความรู้สึกสุดท้าย
ของเรืองเดช ที่แอ่นกายขึ้น
รับจังหวะมือของตัวเองเป็นครั้งสุดท้าย
อื้ออออออออ เจง...เจง.....ถึง...ถึงแล้ว... เรืองเดชเอื้อนเอ่ยถ้อยคำที่น่าอายออกมา
ริมฝีปากขบเม้มแน่น
สิ่งที่อัดอั้น
พุ่งทะยาน
เปรอะราดรด เต็มหน้าท้องแกร่งแน่นที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามนั้น
ก่อนที่ทุกอย่างจะค่อยสงบลง
เจง....เป็นยังไงบ้าง หลังจากที่ทุกอย่างผ่านพ้นได้พักหายใจ
เรืองเดชก็เอ่ยถาม ร่างเล็กปลายสาย
เลอะเทอะหมดเลย......เลอะเตียงอีกต่างหาก....แย่แล้วหนิง...คืนนี้เจงคงต้องไปนอนที่เตียงหนิงแล้วล่ะ เจนภพรู้สึกสำนึกผิดขึ้นมา
เขานี่น๊า
ดูสิยังต้องไปรบกวนนอนที่เตียงหนิงอีก
ทำไมไม่เตรียมอะไรมาคอยซับก่อนที่มันจะเปรอะกระจายไปทั่วแบบนี้นะ
นอนไปเลย....รีบ ๆ นอนไปเลย เรืองเดช ยันกายขึ้นดูสภาพของตัวเอง
เขาก็ไม่ต่างจากน้องเจงสักเท่าไหร่หรอกน่ะ
โธ่เอ้ย
เรืองเดชหัวเราะกับตัวเองเบา ๆ
ไอ้แมนเอ้ย ไอ้แมน
มีอะไรกับน้องเจงทางโทรศัพท์
บ้าชิบหายเลย ทีอยู่ด้วยกันไม่กล้าขอ ไม่กล้าแตะ
ลุกขึ้นอาบน้ำไหวมั้ย...หือ เรืองเดชเอ่ยถาม
คิดถึงเจนภพจังเลย คิดถึงจังเลย
คิดถึงที่สุด
เจง....เจง...หลับเหรอ....
เมื่อปลายสายเงียบไป
เขาจึงต้องเรียกซ้ำ ๆ
อะ...อื้อ...เผลอไปนิดเดียวน่ะ....ขอโทษนะ ร่างเล็กค่อยงัวเงียขึ้น
อาบน้ำก่อนเลย....ค่อยมานอน..รู้มั้ย เรืองเดชหัวเราะเบา ๆ
เจงเอ้ยเจง
ต้องให้เขาปลุกไปอาบน้ำทุกวันสิน่า
ทุกวันก็เผลอหลับไปง่าย ๆ
ต้องให้เขาทั้งลากทั้งปลุกหาวิธีการมาทำให้ตื่นได้ทุกวัน
กว่าจะยอมลุกขึ้นได้
เข้าใจแล้ว....ไปเดี๋ยวนี้แหละ....หนิงจะวางสายแล้วใช่มั้ย
ร่างเล็กหยัดกายลุกขึ้นจากที่นอน
อื้อ...เจงก็รีบ ๆ ไปอาบน้ำเลยนะ เรืองเดชหัวเราะเบา ๆ
เมื่อนึกถึงหน้าตายุ่งเหยิงตอนที่ถูกปลุกให้ตื่นของน้องเจง
เข้าใจแล้วน่ะ....หนิง..หนิง.. ก่อนที่เรืองเดชจะวางสายไป
เจนภพก็เรียกไว้
หือ...ว่าไง เรืองเดชเองก็กำลังลุกขึ้นนั่ง และเอ่ยถาม
เจงคิดถึงหนิงนะ
ได้ยินแค่นั้นเรืองเดชก็ยิ้มกว้าง ปลายสายก็ถูกตัดไปแล้ว
แต่ไอ้แมนยังหุบยิ้มไม่ได้
เจงคิดถึงหนิงนะ เจงคิดถึงหนิงนะ เจงคิดถึงหนิงนะ
คืนนั้นทั้งคืน ไอ้แมน นอนยิ้มทั้งคืน
หลับได้อย่างมีความสุข
เพราะประโยคที่ดังก้องอยู่ในหัวดังซ้ำไปซ้ำมา
-------------------เจงคิดถึงหนิงนะ---------------
อือ.....พี่แมนก็คิดถึงเจง
************************
-
รักแท้แพ้ทาง ตอนที่ 13
"หนิง...ดูสิ..ดูภาพนี้สิ" เจนภพเปิดหนังสืออาชญากรรมและเห็นหน้าที่ตัวเองพลาดไป
และเรียกให้คนที่เคยนอนเอกเขนกสนใจกับถ่ายทอดสดกีฬาฟุตบอลหน้าจอโทรทัศน์เสมอ ๆ
แต่เมื่อหันไป มันก็พบกับความว่างเปล่า
เขาลืมไปว่าหนิงไม่อยู่
กี่วันแล้วนะ
1 วัน นี่เพิ่งผ่านไปแค่หนึ่งวันงั้นเหรอ
ทำไมเขารู้สึกว่ามันนานแสนนานเหลือเกิน
หนิง....เมื่อไหร่หนิงจะกลับมาสักที
เจงเหงาจังเลย .....
ดูหนังสือที่ชอบ
คุยกับปีเตอร์
ออกไปเดินข้างนอก
และกลับห้องมาอ่านหนังสือเรียนต่อ
แต่ก็มีแต่ภาพหนิงลอยมา
ถ้าเป็นตอนนี้ ยื่นหนังสือให้หนิง หนิงจะกระโดด
แล้วก็ร้องโวยวาย น่ารักที่สุด
แต่ว่า แต่ว่านะ
"เฮ่อ......" เจนภพถอนใจ และก้าวไปล้มตัวลงนอนที่เตียงฝั่งของเรืองเดช
เหม่อมองไปนอกหน้าต่าง
ฝนตกนี่นา
ทำไมต้องมาตกตอนนี้ด้วย มันยิ่งเหงาไปกันใหญ่เลย
ทำไมนะ ทำไมห้องมันกว้างขนาดนี้
เวลาที่หนิงอยู่ ห้องมันแคบไปถนัดตา
และมันก็อุ่น อุ่นเพราะว่ามีหนิงอยู่ด้วย
"หนิง....รีบกลับมาสักที...เจงคิดถึงหนิงจะแย่แล้ว...." ร่างเล็ก ๆ ซุกกายกอดหมอนที่ร่างสูงผมทอง
ใช้หนุนนอน หมอนข้างของหนิง ผ้าห่มของหนิง กลิ่นที่คุ้นเคย
หนิง.....รีบกลับมาซะที
หยาดน้ำตาที่คลออยู่ที่หน่วยตากลมโตค่อยหลั่งริน
คิดถึงหนิงจังเลย
คิดถึงหนิงจังเลย
ทำไมคิดถึงหนิงมากขนาดนี้นะ
*********************************
ร่างเล็กค่อยรู้สึกตัวตื่น....เมื่อได้ยินเสียงเคาะประตูห้อง
ใครกันนะ...
นี่มันตี 3 แล้วมาทำอะไรดึกดื่นป่านนี้
เจนภพลุกขึ้นเดินไปที่หน้าประตู
เปิดประตูรับคนที่มาหายามวิกาล
อาจารย์ผู้ดูแลหอหรือไงกัน จะมาตรวจห้องอีกแล้วล่ะสิ
แต่เมื่อเห็นร่างที่ปรากฎตรงหน้า
"หนิง...." เจนภพอุทานเสียงเบา
ทำไมหนิงเป็นแบบนี้
เสื้อผ้าเปียกปอน
ยืนก้มหน้านิ่งอยู่
แต่ยิ่งกว่านั้น ดวงตาคมที่เคยไหวระริก
และยิ้มอยู่เสมอ มันหมอง
ทั้งหมองทั้งเศร้า
รอยเลือดที่มุมปาก และรอยฟกช้ำที่ข้างแก้ม
ยิ่งทำให้เจนภพตกใจ
หนิงทะเลาะต่อยตีกับใครอยู่บ่อย ๆ แต่ไม่เคยกลับมาแล้วมีสภาพแบบนี้
ใครกัน ใครกันนะ ที่ทำให้หนิงต้องเป็นแบบนี้
ร่างสูงค่อยโถมกายโอบรัดร่างบางตรงหน้า กอดไว้แนบแน่น
คิดถึงแสนคิดถึง
ก่อนจะค่อยสะอึกสะอื้น
และหยาดน้ำตาก็ทะลักทลายออกมา
ร่างสูงสั่นสะท้าน
"ใครทำอะไรหนิง.......ใครทำอะไรหนิง..." เจนภพละล่ำละลักถาม
ทำไมหนิงเป็นแบบนี้
ทำไมหนิงอยู่ในสภาพนี้ ใครทำอะไรหนิง
ใครกล้าทำอะไรหนิง
ถ้ารู้ว่าเป็นใครจะไปจัดการเดี๋ยวนี้เลย
**************************
ร่างสูงที่ซุกกายอยู่กับร่างบางเหมือนเด็ก ๆ ทำให้
เจนภพต้องค่อยลูบศรีษะของคนตัวสูงไปมา
อยากปลอบโยน อยากทำให้สบายใจ
แต่หนิงยังไม่ยอมพูดอะไร
หนิงยังคงเฉย ยังนิ่งเงียบ มีเพียงแววตาร้าวรานที่เจนภพสัมผัสได้
เรืองเดช ไม่ได้บอกอะไรกับเขาสักคำ
หลังจากอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จแล้ว
ร่างสูงก็เข้ามากอดไว้ และซุกกายเข้าหา เหมือนเด็กหลงทาง
ขาดหลักยึด ขาดที่พึ่งพิง
หนิงคงไม่อยากพูดอะไรตอนนี้
เขาเองก็ทำได้แค่กอดร่างสูงนี้ไว้
จะหลงตัวเองไปหรือเปล่านะ ที่คิดว่าจะพอเป็นที่พึ่งพิงให้กับหนิงได้
จะรับฟัง จะอยู่ด้วย และจะไม่ทอดทิ้งกัน
แต่มือของเขาก็เล็กแค่นี้
เขาพอโอบอุ้มหนิงได้มั้ย
พอที่จะให้ความอบอุ่น เป็นที่ ๆ ไม่ว่าเมื่อไหร่ หนิงก็จะนึกถึง
และกลับมาเสมอได้ไหม
ร่างเล็กกดปลายจมูกลงที่หน้าผากมนของคนตัวโต ที่นอนซุกอยู่
และหลับไปแล้ว
"หนิง....เป็นอะไรกันนะ" เจนภพพึมพำกับตัวเอง
ครุ่นคิดถึงบางสิ่งบางอย่างที่เกิดขึ้นกับเรืองเดช อะไรกันนะ
มันเกิดอะไรขึ้นกันนะ
************************
-
เข้ามาให้กำลังใจ :L2:
แล้ว :กอด1:เจ้าของกระทู้
-
เกิดไรขึ้นกะหนิงอ่าาาาาาาาา
-
มาเจิมเรื่องใหม่ก่อนได้ฤกษ์อ่านก่อนนอนคร้าบบ
เอิ๊กๆ
:L2:
ให้กำลังใจคนเขียนก่อน
อิอิ
-
คู่นี้น่ารักดีนะ มีsexphoneด้วย
-
แม่เจ้า
เยี่ยม! o13
-
++ บอกไม่ถูกเลยว่าอารมณ์ไหนกันแน่ ขำ ซึ้ง xx แต่ว่าสนุก ...เง้อ แล้วพี่แมนเป็นไรไปอ่ะ
ถูกใครรังแกมา อยากรู้ ๆๆ รอตอนต่อไป อิอิ :impress2:
-
:monkeysad:เง้อพี่แมนเป็นอะไรอ่าน้องเจงดูแลพี่แมนด่วนๆ
:L2:มาติดตามด้วยคนครับ ขอบคุณน๊าครับที่เอามาให้อ่านสนุกมากเลย
-
ต๊าย พ่อเลี้ยง.......
ขอบคุณนะคะ คุณ kamui1972
-
รักแท้แพ้ทางตอนที่ 14
"เอ่อ...หนิง....พ่อรู้มาว่าแม่เขายกที่ดินแถว ๆ บางพลีให้หนิงใช่มั้ย"
ชายสูงวัยพยายามพูดกับลูกชายคนเดียว ที่ไม่เคยพูดดีด้วยเลยสักครั้ง
"ใช่...ถามทำไม.." เรืองเดชมีสีหน้าเครียดขรึม นึกว่าจะมาพูดดี ๆ อย่างนี้
แล้วเขาจะยอมคุยด้วยดี ๆ หรือไง
"บ้านหลังนี้แม่เขาก็เซ็นยกให้หนุงหนิงแล้วนี่นะ...โดยที่พ่อไม่เคยรู้เลย
แล้วไหนจะที่ดินที่แม่เขามี เงินในบัญชี แล้วก็ทรัพย์สินของแม่เขาอีก"
ผู้เป็นพ่อยังคงพูดต่อไปเรื่อย ๆ ทรัพย์สมบัติที่มี ที่เกิดขึ้นมา เป็นของภรรยา
ของเขาทั้งหมด และหล่อนทำพินัยกรรมยกทุกสิ่งทุกอย่างให้กับลูกชายคนเดียว
เนื่องจากผู้เป็นพ่อติดการพนันอย่างหนัก ทรัพย์สินที่เคยมีร่อยหรอไม่มีเหลือ
อันเป็นสาเหตุหนึ่งที่ทั้งผู้เป็นพ่อและลูกชายทะเลาะกันเสมอ เรื่องที่พ่อ
พยายามจะขายสมบัติที่ตกทอดกันมาเพื่อใช้ในการเล่นการพนัน
ช่วงที่แม่ของเรืองเดชยังมีชีวิตอยู่ หล่อนก็รักสามีของหล่อนมาก แม้ว่าลูกชาย
ยิ่งโตจะยิ่งพยศ ยิ่งไม่พูดกับพ่อมากขึ้นทุกที แต่หล่อนก็ยังต้องยินยอมให้
ผู้เป็นพ่อส่งลูกชายไปอยู่หอพัก แม้ตัวของเรืองเดชจะไม่ค่อยสมัครใจนัก
แต่สุดท้ายลูกชายของหล่อนก็อยู่ได้ด้วยดี และดูเหมือนมีความสุขดี
ใบหน้าผ่องใสกว่าช่วงที่อยู่ที่บ้านเสียอีก หล่อนอยากให้พ่อลูกแยกกันบ้าง
ผู้เป็นสามีมัวเมากับการพนัน จนไม่เป็นอันทำอะไร ในขณะที่ลูกชาย
ก็เอาแต่ประชดประชันผู้เป็นพ่อ ดูเหมือนว่าเส้นทางที่จะมาบรรจบกันยิ่งห่างไกล
ออกไปทุกที และยิ่งห่างไกลมากขึ้น เมื่อผู้เป็นแม่เสียชีวิตลงอย่างกระทันหัน
และทิ้งทุกสิ่งทุกอย่างไว้ให้ลูกชาย โดยที่ผู้เป็นสามีไม่ได้ครอบครองทรัพย์สมบัติ
ที่มีอยู่แต่ประการใด
"ใช่...แล้วยังไง..." เรืองเดชจ้องมองหน้าผู้เป็นพ่อของตน สบตานิ่ง
"พ่อขอให้หนุงหนิงขายที่ดินแถวบางพลีได้มั้ย...พ่อจำเป็นต้องใช้ในธุรกิจของพ่อน่ะ"
ชายสูงวัย ที่เคยมีเงินทองจับจ่ายใช้สอยไม่ขาดมือ และมันเริ่มร่อยหรอเมื่อภรรยา
ตายไป ต้องอ้อนวอนลูกชายที่ไม่เคยแม้แต่จะมองหน้ากัน
แต่ตอนนี้ เขาเสียพนันเยอะมาก มีหนี้สินรุงรัง หากไม่ได้เงินมาชำระหนี้ให้
กับเจ้าหนี้ พวกนั้นขู่อาฆาตว่าจะฆ่าเขา ทำให้เขาต้องจำใจมาขอร้องลูกชาย
ที่ได้รับการโอนทรัพย์สินของภรรยาไปจนหมดสิ้น
"ธุรกิจงั้นเหรอ....ธุรกิจในบ่อนน่ะสิ...ที่เรียกผมมา...ที่คุยดีกับผม..เพราะว่าจะให้ผม
ขายที่ให้ใช่มั้ย...งั้นผมคงต้องขอตัวล่ะ" เรืองเดชลุกขึ้นจากโต๊ะอาหาร
แม่ตายไปแล้ว เขาไม่เหลือใครแล้ว พ่อซึ่งเป็นญาติเพียงคนเดียวที่เหลืออยู่
ก็ไม่เคยมองว่าเขาเป็นลูกเลยสักนิด ไม่เคยรัก ไม่เคยสนใจ
ไม่เคยดูแลว่าเขาจะเป็นจะตายยังไง
"เดี๋ยวไอ้หนิง....นี่แกคิดว่าปีกกล้าขาแข็งดีแล้วหรือไง...หนอย..แค่แม่แก
ยกสมบัติให้หน่อยเดียว...แกจะมาอวดดีกับฉันงั้นเหรอ...ไอ้หนิง"
ชายสูงวัยเลือดขึ้นหน้า อุตส่าห์พูดดี ๆ ด้วย อุตส่าห์คุยแบบดี ๆ มันก็ยัง
มาทำท่าทางอวดดีใส่ นี่ไม่เคยเห็นเขาเป็นพ่อเลยหรือไง ไอ้ลูกสารเลว
ดูการแต่งตัวของมัน ไม่มีเลยความเป็นผู้ดี ย้อมผมจนเป็นสีทอง
เจาะนั่นเจาะนี่เต็มไปหมด ที่คิ้วมันก็ยังจะเจาะ ทุเรศตาจริง ๆ
แล้วไอ้ท่าทวงหยิ่งจองหอง อวดดีของมันอีก ไม่เคยมีเขาซึ่งเป็นพ่ออยู่ในสายตา
เลยหรืออย่างไร
"ผมไม่ได้ปีกกล้าขาแข็ง....คุณนั่นแหละ...แม่ไม่อยู่แล้ว...ผมขอเตือนว่า
ไม่มีใครหาเงินมาให้คุณผลาญได้อีกต่อไปแล้ว...และถ้าเกิดว่าคุณยังไม่เลิก
เล่นการพนัน...ผมก็คงไม่สามารถช่วยเหลืออะไรคุณได้...แค่นี้ใช่มั้ยที่คุณ
เรียกผมมา ที่ต้องจำใจมาทำดีด้วย งั้นผมคงต้องขอลาล่ะ" เรืองเดชเดินออกจากบ้าน
บ้านที่ไม่เคยกลับมาเหยียบตั้งแต่แม่ตายไป
"ไอ้หนิง...ไอ้ลูกสารเลว" ชายสูงวัยกระชากแขนของลูกชาย และชกเข้าที่ใบหน้า
ของร่างสูงนั้นเต็มที่ และยังชกซ้ำ ๆ อีกหลายหมัด
แต่เรืองเดชยืนนิ่งให้ชายสูงวัยนั้นทำร้ายตัวเองได้ง่าย ๆ
เสียงที่ดังก้องซ้ำไปซ้ำมาอยู่ในหัว
"แม่ขอนะหนิง...หนิงโกรธพ่อมากแค่ไหน..หนิงก็ห้ามทำอะไรพ่อเด็ดขาดนะหนิง
ยังไงเขาก็เป็นพ่อ..ยังไงเขาก็เป็นพ่อของหนิงนะ...ถือว่าแม่ขอนะลูก"
ถ้าไม่เพราะคำพูดและภาพที่เขาจำได้ว่าแม่เขานั่งร้องไห้ น้ำตาอาบหน้า
เขาคงจะสะบัดชายผู้นี้ให้หลุดและตามชกอีกหลายหมัด ไม่ปล่อยให้ทำร้ายเขาอย่างนี้แน่ๆ
ชายสูงวัยระบายความโกรธด้วยการทำร้ายลูกชาย ที่ยืนนิ่ง จนเหนื่อยหอบ
จ้องมองอย่างเคียดแค้นชิงชัง
"พอแล้วใช่มั้ย....ผมจะได้ไป" ดวงตาที่มีแต่ความโกรธแค้นร้าวรานของร่างสูง
มองที่คนเป็นพ่อเหมือนไม่มีตัวตน ไม่รู้จักกัน
ก่อนจะก้าวเดินออกมาจากบ้าน
จะไม่กลับมาอีก จะไม่กลับมาเหยียบที่นี่อีกต่อไป
**********************
เรืองเดชนั่งเหม่อมองสายฝนที่หยดลงที่หน้าต่าง
ฝนตกมาหลายวันไม่มีทีท่าจะหยุดตกเลย
ทำให้เขาไปไหนไม่ได้
ต้องนั่งเล่นอยู่ที่ห้อง
นั่ง ๆ นอน ๆ
ภาพวันที่เดินออกมาจากบ้านยังซ้ำไปซ้ำมา คำพูดของคนเป็นพ่อที่ขอร้องให้เขาขายที่ดิน
พ่อไม่เคยสนใจว่าเขาจะเป็นตายร้ายดียังไง ไม่เคยถามว่าเขาอยู่ยังไง
กินยังไง ที่จริงแล้วพ่อไม่เคยเห็นเขาเป็นลูกเลยด้วยซ้ำไป
นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาทะเลาะกับพ่ออย่างนี้
หลายครั้งซะจนนับไม่ถ้วน
เขาอิจฉาเจงที่ป๊าของเจงมาหาเจงบ่อย ๆ ไม่เคยทอดทิ้งเจง
ถึงแม้ว่าป๊าของเจงจะแต่งงานใหม่แต่เจงก็เล่าให้ฟังเสมอ
ว่าเจงและแม่เลี้ยงก็เข้ากันได้ดี และที่สำคัญป๊าไม่เคยปล่อยปละละเลยเจง
หมั่นมาหามาดูแลเจงอยู่เสมอ และชวนให้เจงพาเพื่อน ๆ ไปเที่ยว
ที่บ้านได้ แม้ว่าครั้งแรกที่ป๊าของเจงเห็นหน้าเขาจะทำหน้าตกใจไปบ้าง
แต่ชายร่างท้วมใจดีคนนั้น ก็คุยกับเรืองเดชได้อย่างสนุกสนาน
ไม่เคยนึกรังเกียจรูปลักษณ์ภายนอกที่ดูเกเรของเขาเลยสักนิด
อยากมีป๊าแบบเจงบ้าง เขารู้สึกอิจฉาเจงที่สุด
"หนิง....ทายาก่อนนะ...ยังช้ำอยู่เลย" ร่างเล็กบาง หยิบกล่องยาออกมา
และแตะที่ขวดบาล์ม นำมานวดตรงรอยฟกช้ำให้เขาเบา ๆ
ดวงตากลมโตใสแจ๋ว ตั้งอกตั้งใจกับการทายาให้กับอีกฝ่าย
ร่างสูงเหม่อมองร่างเล็กบางของคนตรงหน้า
ชีวิตนี้ ... นอกจากแม่แล้วเขาก็มีเจง .... ที่ห่วงใยดูแลเขาเสมอ
เจงไม่เคยโกรธไม่เคยเกลียดเขา
ที่ ที่เขานอนหลับได้สบายที่สุด ก็คือที่ ๆ มีเจงอยู่
ร่างสูงโผเข้าหาร่างบาง ซบหน้ากับอกของอีกฝ่าย
กอดรัดเอวบางไว้แน่น
ภาพเรืองเดชที่ซบอยู่ และกอดรัดออดอ้อนเหมือนเด็ก ๆ ทำให้เจนภพนิ่งมอง
รู้สึกว่าหนิงน่ารักเหมือนหมาตัวเล็ก ๆ อ้อนเจ้าของเลย
"เกาะติดเหมือนปีเตอร์เกาะหน้าต่างเลยเหรอหนิง" คนตัวเล็กกว่าเอ่ยถาม
และลูบศรีษะของอีกคนเล่น
"อยากอยู่กับเจงไปตลอดชีวิตเลย...." ร่างสูงเอ่ยเสียงอู้อี้อยู่กับอกของอีกฝ่าย
"อยู่กับเจงเหรอ...ไม่เห็นน่าสนุกตรงไหนเลยนะหนิง" เจนภพละมือออกจากร่างสูง
ที่กอดรัด และพูดเรื่อย ๆ
เขากับหนิงจะได้อยู่กันไปตลอดอย่างนี้หรือเปล่านะ
"สนุก...อยู่กับเจงสนุกที่สุด...มีความสุขที่สุด..เราอยากอยู่กับเจงตลอดไป"
นัยย์ตาคมเหลือบมองใบหน้าเรียบเฉยของอีกฝ่าย ที่มองสบตาลงมา
"เหรอ....แล้วหนิงสัญญามั้ย...ว่าจะอยู่กับเจงไปตลอดชีวิต" ดวงตากลมโตไม่เคยแสดงความ
รู้สึกนั้นมองมาเหมือนถ่ายทอดความอบอุ่นอ่อนโยนมาสู่ร่างสูงกว่า
"สัญญา...พี่แมนสัญญา..." เรืองเดชกอดรัดร่างบางแนบแน่นขึ้น
นัยย์ตาคมมุ่งมั่น และตั้งใจ ถ้าไม่มีเจง เขาก็ไม่ขอมีชีวิตอยู่ต่อไป
ถ้าเรืองเดชไม่ได้คิดไปเอง
เขารู้สึกเหมือนเจงยิ้ม
เจงยิ้มให้เขาจริง ๆ
เจงเริ่มแสดงความรู้สึกให้เขารับรู้มากขึ้นเรื่อย ๆ แล้ว
*******************************
-
รักแท้แพ้ทางตอนที่ 15
หนิงขายที่ดินที่บางพลีเถอะนะ...พ่อขอร้องล่ะหนิง..ถ้าหนิงไม่ขายพวกนั้นต้องฆ่าพ่อแน่ ๆ
คำพูดที่วนเวียนซ้ำ ๆ อยู่ในหัวตลอดเวลา นั้น
ทำให้เรืองเดชท้อใจ
ที่ดินที่เป็นของตากับยาย ถูกเขาขายไปเสียแล้ว
เรืองเดชรับเช็คเงินสดจากนายหน้าค้าที่ดิน
หลังจากโอนที่ดินให้คนที่มาซื้อเรียบร้อยแล้ว
เขาคิดทบทวนซ้ำไปซ้ำมา
ขายที่ดินมรดกของตา กับ ยาย
เพื่อเอาเงินมาให้เจ้าหนี้ในบ่อนของพ่อ
เขาทำแบบนี้ถูกหรือเปล่า
ชายที่เรียกต่อเองว่าพ่อของเรื่องเดชคนนั้น รีบดึงเช็คเงินสดมาไว้ในมือ
ใบหน้าแสดงความดีใจอย่างเห็นได้ชัด
เขาเข้ามาตบบ่า ชายหนุ่มสองสามที แล้วก็ยิ้ม
บอกว่าแบบนี้แหละถึงจะสมเป็นหนิงลูกของพ่อ
เรืองเดชกลับไปที่หอพักด้วยหัวใจห่อเหี่ยวแห้งแล้ง
ชีวิตเขา ตั้งแต่ไม่มีแม่
อะไร อะไร ก็ดูแย่ลงทุกที
ยังดีที่มีเจงอยู่ ถ้าไม่มีเจง
ตอนนี้ชีวิตเขาจะเป็นยังไง
จะไปเมาหัวราน้ำอยู่ที่ไหนกันนะ
คงไม่เป็นผู้เป็นคนแน่ ๆ
คิดแล้วก็ถอนใจ
ก่อนจะไขกุญแจห้อง
เดินเข้าไปทิ้งตัวลงนอนอย่างเลื่อนลอย
เจงออกไปซื้อหนังสือมั้งป่านนี้
เดี๋ยวสักพักก็คงจะกลับ
เมื่อไหร่เจงจะกลับมาสักที
อยากเห็นหน้า
อยากจะกอดให้ชื่นใจ
เจงเป็นคนเดียวที่ค้ำจุนเขาไว้ เป็นทุกสิ่งทุกอย่างของเขาก็ว่าได้
เรืองเดชทำท่าจะเคลิ้มหลับไป
ก็พอดีมีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น
ครับ... ร่างสูงกรอกเสียงตอบรับไปตามสาย
งัวเงียตื่นขึ้น
นี่มันกี่โมงแล้วนะ
เจงยังไม่กลับมาอีก
อะไรนะครับ...ICU เจนภพแน่นะครับ...ใช่ครับ..ตัวเล็ก ๆ ขาว ๆ
เรืองเดชลุกขึ้นนั่งหน้าตาตื่น
ใจตกลงไปอยู่ที่ตาตุ่ม
มือไม้สั่น ไม่รู้จะทำยังไงดี
มีโทรศัพท์จากตำรวจ
แจ้งว่า
เจง ถูกรถชนตอนข้ามถนน
ตอนนี้อยู่โรงพยาบาล
อาการสาหัส
ไม่......ไม่จริง....ทำไงดี...เขาจะทำยังไงดี
ยืนตั้งสติได้สักครู่
เรืองเดชก็รีบแต่งตัวอย่างรีบเร่ง
หยิบกระเป๋าสตางค์ และบัตรสำคัญที่จำเป็น
ป๊าของเจงรู้หรือยัง
เขาต้องโทรบอกป๊าก่อน
เบอร์ ป๊าอยู่ไหนอ่ะ อยู่ไหน
ร่างสูง รีบค้นหา เบอร์โทรศัพท์
จำได้ว่าจดไว้ อยู่ไหนกันนะ
เพราะความรีบเร่ง ทำให้มือเขาปัดไปโดน
รูปถ่ายของเจนภพและครอบครัว
ตกลงมาแตกกระจายเต็มพื้น
เรืองเดชใจหายวูบ
หยิบรูปขึ้นมาดู
รู้สึกว่าใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเลย
เขาเป็นอะไรกันนะ
เวลาแบบนี้ ต้องตั้งสติให้ดีสิ
ต้องตั้งสติให้ดี
ร่างสูงกำหมัดแน่น
ขบเม้มริมฝีปากจนเป็นเส้นตรง
ไม่เอาแล้ว
เขาไม่อยากต้องสูญเสียอะไรอีกแล้ว
ไม่
*******************************
"ป๊าครับ...เจงต้องไม่เป็นอะไรแน่ ๆ ครับ ป๊าเชื่อผมเถอะ..." ทั้งที่ปลอบใจป๊าของเจงไปแล้ว
แต่เรืองเดชก็ไม่ค่อยแน่ใจนัก
ชายร่างท้วมสูงวัย
นั่งเอามือกุมขมับ โดยมีภรรยา นั่งอยู่ใกล้ ๆ คอยให้กำลังใจ
"แมน...ป๊าเชื่อแมน...ป๊าเชื่อแมน..." พ่อของเจนภพกุมมือเย็นเฉียบของร่างสูงไว้ ซึ่งต้องการกำลังใจไม่แพ้กัน
เจงอย่าเป็นอะไรนะ
เจง
เจงอย่าเป็นอะไรนะ เจง
ร่างสูงเงยหน้ามอง เพดาน
กลั้นน้ำตาเอาไว้
ไม่ว่ายังไงเจงต้องไม่เป็นอะไร
ทั้งสามกระสับกระส่ายอยู่อย่างนั้น
การผ่าตัดผ่านไปนานถึงเกือบเช้าของอีกวัน
และเมื่อแพทย์เจ้าของไข้เดินออกมา
"หมอ...เจงเป็นไงบ้างหมอ..." ร่างสูงรีบวิ่งเข้าไปถามอาการของคนในห้อง
"ลูกผมปลอดภัยใช่มั้ยครับหมอ....ลูกผมไม่เป็นไรใช่มั้ยครับ" ป๊าของเจนภพรีบถาม
แต่แพทย์เจ้าของไข้ส่ายหน้า
"เสียแล้วนะครับ"
เพียงคำตอบนั้นก็เหมือนกับฟ้าถล่มดินทลายลงไปต่อหน้า
ร่างสูงทรุดนั่งลงกับพื้น
สมองมึนงง
ในขณะที่ป๊าของเจนภพ ปล่อยโฮออกมา
อย่างสุดกลั้น
เจงไม่อยู่แล้วเหรอ
ไม่อยู่แล้วจริง ๆ งั้นเหรอ คนที่เป็นทุกอย่างของเขาไม่อยู่แล้วจริง ๆ เหรอ
ทั้งที่เมื่อไม่กี่วันก่อน
อยู่ด้วยกัน
ได้สัมผัสไออุ่นของกันและกัน เมื่อไม่กี่วันนี่เอง
เจงไม่อยู่แล้วเหรอ
ไม่จริงหรอก
เขาฝันใช่มั้ย
นี่มันก็แค่ความฝัน
ฝันแน่ แน่
ร่างสูงหัวเราะออกมา ตบหน้าตัวเองซ้ำหลายครั้ง เพื่อให้ตื่นจากฝันร้ายนี้สักที
ฝันแน่ ๆ มันก็แค่ฝัน
ฝันแน่ ๆ
ไม่จริงหรอก มันไม่มีทางเป็นความจริงอยู่แล้ว
ไม่จริง
เจง
เจง ต้องไม่ตาย เป็นไปไม่ได้หรอก
"ป๊า....เราต้องฟังผิดแน่เลยครับป๊า .... เราต้องฟังผิดไปแน่ ๆ เลยครับป๊า" ร่างสูงลุกขึ้นเดินมาหาชายสูงวัย
ที่ร้องห่มร้องไห้ กอดภรรยาของตัวเองไว้
"แมน....ลูกเจนไม่อยู่แล้วแมน...ป๊าจะทำไงดี...ป๊าจะทำยังไงดี ฮืออออออ" ป๊าของเจนภพร้องห่มร้องไห้
ไม่มีเรี่ยวแรงแม้แต่จะยืนอยู่ได้อีกต่อไป
หยาดน้ำตามากมาย ทะลักออกมาจากดวงตาของเรืองเดช
สะอื้นไห้จนตัวโยน
แม่ตายไปแล้ว
และเจนภพ คนที่เป็นทุกสิ่งทุกอย่างของเขาก็ทิ้งเขาไปอีกคน
เขาไม่มีเรี่ยวแรงอีกแล้ว ไม่มีอะไรให้คิดให้หวังอีกต่อไปแล้ว
*************************************
"แมน...." ชายร่างท้วมเดินมาจับไหล่ของร่างสูงไว้
เรืองเดชไม่กินไม่นอน
วันทั้งวันนั่งจ้องรูปของเจนภพลูกชายของเขา
ร้องไห้จนไม่มีน้ำตาจะออกมา
ซึ่งอาการไม่ต่างจากพ่อของเจนภพเลยสักนิดเดียว
อีกไม่นาน ร่างทั้งร่างของเจนภพก็จะกลายเป็นเถ้าถ่าน
เหลือไว้แค่เพียงความทรงจำเท่านั้น
"แมน...." ชายร่างท้วมเรียกซ้ำอีกครั้ง
และคราวนี้ร่างสูงก็หันมากอดพ่อของเจนภพเอาไว้
"ป๊า...ป๊าครับป๊า"
ร่างสูงตัวสั่นเทิ้ม หยาดน้ำตาที่จางหาย หลั่งรินอีกครั้ง
เขาอยู่ต่อไปไม่ได้อีกแล้ว
อยู่ต่อไปไม่ได้อีกแล้ว
ชีวิตนี้เขาจะอยู่ได้ยังไงกัน ถ้าไม่มีเจง
เจงของเขา
เจงที่ไม่สามารถพูดคุยกับเขา ไม่สามารถให้ไออุ่นกันและกันได้อีกแล้ว
เจง.....เจง
ร่างสูงร้องไห้คร่ำครวญ แต่มันก็เท่านั้น
ทุก ๆ อย่างมันสายเกินไปเสียแล้ว
สายเกินไปที่จะกลับมาแก้ไขอะไรได้อีกต่อไปแล้ว
********************************
-
รักแท้แพ้ทางตอนที่ 16 (จบ)
"อาจารย์เรืองเดช แกเฮี้ยบมากเลยเนอะ...แต่สอนโคตรเก่งเลยว่ะ"
หนึ่งในนักศึกษาชายกลุ่มใหญ่
คุยกับเพื่อนหลังจากหมดคาบวิชา
"เออว่ะ...แม่งโคตรเก่งเลยว่ะ แกเรียนดอกเตอร์จบแล้วด้วยดิ อายุแกเท่าไหร่วะ
ประมาณ 36 หรือ 37 กูก็ไม่แน่ใจ เห็นว่าแกใกล้จะได้เป็นรองศาสตราจารย์แล้วด้วย
อะไรแม่งจะเรียนเก่งขนาดนั้นวะ
กูว่าสงสัยชีวิตแกคงมีแต่เรื่องเรียน ไม่เคยทำตัวเหลวไหล เรื่องตีกับใครเนี่ยกูว่า
ชีวิตอาจารย์เรืองเดชแกคงไม่เคยสัมผัสแน่เลยว่ะ " หนึ่งในกลุ่มอีกคนเริ่มวิจารณ์
และเริ่มหัวเราะ
โดยมีร่างของเรืองเดชเดินตามมาข้างหลัง ก่อนจะแกล้งทำเสียงดัง
"อะแฮ่ม..."
นักศึกษากลุ่มนั้นรีบหันกลับไปดู
เหวออออออออ อาจารย์เรืองสุดเฮี้ยบนี่หว่า
ทั้งกลุ่มกระจายตัวออกไปอย่างรวดเร็ว
ทิ้งให้อาจารย์เรืองเดชแอบหัวเราะคนเดียวเงียบ ๆ
**********************************
สิบเจ็ดปีแล้วเหรอเนี่ย
ที่เขาเอาแต่บ้าเรียน
ช่วงที่เจงไม่อยู่แรก ๆ เขาแทบเป็นบ้า
สองปีที่เขาเอาแต่ร้องไห้คร่ำครวญทุกวัน
ป๊าของเจงมาหาเขาบ่อย ๆ และก็อดสงสารกับสภาพของเขาไม่ได้
ส่วนพ่อของเขาก็ไม่เคยมาดูดำดูดีเหมือนเคย
ไม่เคยสนใจว่าเขาจะเป็นจะตายยังไง
เคยฆ่าตัวตาย
โดยกอดรูปเจงเอาไว้
แล้วเดินลงทะเล
แต่เพื่อนมาช่วยได้ทัน ปรากฎว่ารูปของเจงเปียกน้ำหมด
เขาเลยต้องเลิกใช้วิธีนั้น
เพราะถ้าเกิดว่าไม่ตายอีก รูปเจงก็อาจต้องเปียกน้ำหลายใบ
เจงไม่เคยมาหาเขาเลย
เงียบ
ไม่มีสักแอะ แม้แต่มาเข้าฝันก็ไม่เคยมา
ทั้งที่เขาร่ำร้องจะให้เจงมาหาเขา เพราะเขาไม่เคยกลัวเจงเลยสักนิด
สองปีที่เขาเอาแต่พยายามฆ่าตัวตาย แต่ก็ไม่ตาย
จนในปีที่ 3 เขาก็เอาแต่เรียน เรียน เรียน
ท่องแต่หนังสือ
เขาเรียนจบได้ในเวลา 3 ปี
และบินไปเรียนต่อที่ต่างประเทศ โดยอาศัยเงินที่แม่ของเขาเก็บไว้ให้
ทำงานเป็นเด็กเสิร์ฟในร้านอาหาร
ผ่านชีวิตช่วงนั้นมาได้ โดยใช้เวลาที่มีทั้งหมดให้หายไปกับงานและเรื่องเรียน
ไม่น่าเชื่อว่าคนเหลวไหลอย่างเขา
จะเรียนปริญญาโทได้ 2 ใบ แถมเกียรตินิยมอีกต่างหาก
ก่อนจะเรียนปริญญาเอกเพิ่มอีก
และก็กำลังจะได้เป็นรองศาสตราจารย์ในเร็ว ๆ นี้
ทุกเวลาทุกนาทีของเขาหมดไปกับการอ่านหนังสือ
และการทำวิจัย
มารู้ตัวอีกที เขาก็กลายเป็นอาจารย์สอนหนังสือไปเสียแล้ว
"เจง.....วันนี้อากาศดีนะ" เรืองเดชหยิบรูปใบเล็ก ๆ ขึ้นมาดู
เจนภพยังทำหน้าเฉยไม่เปลี่ยนแปลง ถ้าเป็นเวลานี้
เจงจะเป็นยังไงบ้างนะ ยังจะอ่านอาชญากรรมอยู่อีกหรือเปล่า
นึกถึงแล้วเขาก็อมยิ้ม
กว่าที่เขาจะยิ้มได้แบบนี้ ต้องใช้เวลากี่ปีกัน 12 ปีล่ะมั้ง
จำได้ว่าหัวเราะครั้งล่าสุดก็ตอนที่เดินผ่านแผงหนังสือ
แล้วเห็นเด็กตัวเล็ก ๆ คนหนึ่งยืนเลือกหนังสืออยู่
เด็กคนนั้นให้ความรู้สึกคล้ายเจงชะมัด
จำได้ว่ายังหันมาหัวเราะเยือกเย็นให้กับเขาอีก
ทำให้เขาอดขำไม่ได้
"ฮาโหล...แมนเหรอ...ป๊านะแมน...กลับมาเมืองไทยแล้วก็ไม่บอกป๊าเลย....เป็นอาจารย์สอนหนังสือแล้วสินะแมนน่ะ"
ป๊าของเจงโทรมาหาเขา
และก็พูดคุยกับเขาเหมือนเขาเป็นลูกคนหนึ่ง
เขาไม่ได้ไปเยี่ยมป๊านานแค่ไหนแล้วนะ
ส่วนพ่อของเขาตอนนี้
เป็นอัมพาตเนื่องจากถูกเจ้าหนี้ตามมายิงแต่ไม่เสียชีวิต
เขาก็เลยจ้างพยาบาลมาดูแล
และเขาก็หมั่นไปหาไปดูแลท่านบ้าง
ถึงแม้ว่า พ่อของเขาจะไม่เคยทำอะไรดี ๆ เพื่อเขาก็เถอะ
แต่ยังไง ผู้ชายคนนั้นก็เป็นพ่อของเขา เป็นญาติเพียงคนเดียวที่เหลืออยู่
"ขอโทษครับป๊า...ว่าจะไปหาป๊าหลายครั้งแล้ว...ผมก็มัวเถลไถลทุกที...แล้วน้องเจเป็นไงมั่งครับป๊า..โตแล้วสิป่านนี้"
เรืองเดชคุยกับป๊าของเจนภพได้เป็นปกติแล้ว
หากเมื่อหลายปีก่อน
เขาคงไม่สามารถคุยได้แบบนี้
คุยแล้วก็ร้องไห้ทุกที
"เจอ่ะเหรอ...อยากให้แมนมาเห็นจังเล้ย...เหมือนเจนไม่มีผิดเล้ยแมนเอ้ย..." ป๊าของเจนภพหัวเราะเบา ๆ
เรืองเดชไม่เคยเจอกับเจ ลูกชายที่เกิดจากภรรยาใหม่ของป๊าเลยสักครั้ง
มาทีไรก็สวนกันตลอด
นี่ถ้าได้มาเห็น
คงจะตกใจ
กิริยาท่าทาง เหมือนลูกเจนไม่มีผิดเพี้ยน ต่างกันแค่ตอนนี้ เจษฎา อายุเพียง 17 ปี ก็เท่านั้นเอง
"แหม...ก็อยากเจอแหละครับ...เดี๋ยวยังไงวันนี้ผมไปหาป๊านะครับ..." เรืองเดชหัวเราะก่อนที่ป๊าของเจนภพจะหัวเราะตามและวางสายไปแล้ว
เขารู้ว่าป๊าได้ลูกชายคนใหม่ก็ดีใจกับป๊าด้วย
เด็กที่เป็นน้องของเจงงั้นเหรอ ถึงจะเหมือนยังไง ก็ไม่มีทางเป็นเจงไปได้หรอก
ร่างสูงหัวเราะเสียงเบา
สำหรับเขาแล้ว
เลิกร้องไห้เรื่องของเจงมานานหลายปีแล้ว
ทุกวันของเขามีแต่ความสุข
เหมือนมีเจงอยู่ใกล้ ๆ ทุกวัน
เขาไม่ได้ร้องไห้อีก เพราะเจงคงไม่ดีใจแน่ ถ้าเขาเอาแต่ร้องไห้ไม่หยุดแบบนี้
ยังไงเขาก็มีเจงเป็นกำลังใจให้เสมอ จากนี้แล้วก็ตลอดไป
*********************************
"ป๊า...หวัดดีครับ" กระเช้าผลไม้ ถูกวางลงบนโต๊ะที่สนามหน้าบ้านของป๊า
โดยมีร่างสูงพนมมือไหว้ ผู้เป็นพ่อของคนรักที่เขาไม่เคยลืมเลย
"อ้าววว แมนหวัด ดี หวัดดี ... โหย...เดี๋ยวนี้ไม่ผมทองแล้วนะ" ป๊าของเจนภพเอ่ยแซวเขา
เมื่อก่อนนี้เรืองเดชย้อมผมเป็นสีทอง
แถมเจาะหูเจาะคิ้วอีกต่างหาก
แต่งตัวก็ไม่เรียบร้อย
แต่ตอนนี้ ต่างกันลิบลับ
ชายหนุ่มวัย 36 ปี ตัดผมเรียบร้อย แต่งตัวสมกับการเป็นอาจารย์สอนหนังสือ
แถมใส่แว่นอีกต่างหาก
ต่างจากไอ้แมน เมื่อสมัยก่อนลิบลับ
"แมนเดี๋ยวป๊า...ไปข้างในแป๊บนึงนะ...แมนรอแป๊บนึงเดี๋ยวป๊ามา...เดี๋ยวป๊าไปตามเจก่อน" ชายร่างท้วมหัวเราะร่า
ก่อนจะเดินเข้าไปในบ้าน
ปล่อยให้ร่างสูงนั่งมองต้นไม้ และบริเวณรอบ ๆ บ้านไปเรื่อย ๆ
"หนิง....."
เขาได้ยินเหมือนเสียงใครเรียก
บ้าน่ะ
นอกจากเจงแล้วก็มีแม่ของเขาที่รู้ชื่อเล่นของเขาจริง ๆ
หูฝาดแต่วันเลยนะไอ้แมน
เจงตายไป 17 ปีแล้ว เพิ่งจะกลายเป็นผีมาหลอกเขาตอนนี้หรือไง
บ้าน่ะ
"หนิง....." เขาได้ยินเสียงเรียกซ้ำอีกครั้ง
และคราวนี้มันชัด
ร่างสูงหันหลังกลับไปมอง
และถึงกับตกใจจนตาค้าง
เจง เจงแน่ ๆ
คนที่ยืนอยู่ตรงหน้าต้องเป็นเจงแน่ ๆ ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหนเขาก็จำได้
ดวงตากลมโตจ้องมองเขาตาไม่กระพริบ
พอกับที่ดวงตาคมก็จ้องกลับและกระพริบตาถี่ ๆ อีกครั้ง
ไม่ใช่ภาพลวงตา
ร่างสูงลุกขึ้นยืน วิ่งเข้าไปโอบกอดร่างเล็ก ๆ นั้นไว้ในอ้อมแขน
สัมผัสอบอุ่นคุ้นเคยเหมือนเคย
ไม่ได้จางหายไปเลย
"เจง...เจง...เจง" ร่างสูงละล่ำละลักพูดซ้ำไปซ้ำมาหลายครั้ง
ทั้งกอดทั้งหอมคนที่อยู่ในวงแขน
ฝันอีกแล้ว
เขาฝันแบบนี้ซ้ำ ๆ กันอีกแล้ว
แค่ฝันก็ยังดี ถึงเป็นแค่ฝันก็ยังดี
"อ้าววววววววว แมน.....ทำไมไปกอดเจมันยังงั้นล่ะนั่นน่ะ" ป๊าของเจงเดินออกมาเรียกไว้
เรียกสติของเรืองเดชกลับมาได้
เสียงป๊า
เสียงป๊าของเจงนี่
เขาไม่ได้ฝันหรอกเหรอ งั้นร่างที่อยู่ในอ้อมแขนนี่ล่ะ
ร่างสูงปล่อยร่างเล็กบางให้เป็นอิสระ
และพิศมองซ้ำอีกครั้ง
ยังไงก็เจง
หน้าแบบนี้ยังไงก็เป็นเจงแน่ ๆ ไม่มีผิดหรอก
"ป๊า...ป๊าครับนี่..." เรืองเดชยืนงง
"ไอ้ เจไงแมน....น้องชายเจนน่ะ...ที่ป๊าบอกว่าเหมือนเจนไม่มีผิดน่ะ....เป็นไงล่ะ ...ขนาดแมนยังแยกไม่ออกเลยนี่" ชายสูงวัยร่างท้วมหัวเราะ
ก่อนที่ร่างบางนั้นจะไปนั่งที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้ามของเขา
โดยมีป๊าของเจนเดินตามมานั่งหัวเราะอยู่ใกล้ ๆ
"เจเอ้ย....พี่แมน..เป็นเพื่อนพี่เจนนะ" ฝ่ามืออวบอูมยกลูบศรีษะคนเป็นบุตรชายไปมา
"สวัสดีครับ...พี่...แมน....เอ่อ..หนิง..ไม่ใช่ครับพี่แมน" ดวงตากลมโตไหวระริก อึดอัดใจ
ทำไมเขาต้องเรียกพี่แมน ว่าหนิงด้วย เขาเองก็ตอบไม่ได้ แต่เขาอยากเรียกอย่างนี้
หนิง หนิง หนิง
ชื่อของใครกัน ทำไมเขาเจอพี่แมนเพื่อนของพี่เจน เขาต้องเรียกว่าหนิงด้วย
"อ้าวแมน...ทำไมนั่งงงแบบนั้นล่ะ...เหมือนเจนจริง ๆ ใช่มั้ยล่ะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า" ป๊าของเจนภพหัวเราะร่า เมื่อ เห็นเรืองเดชนิ่งอึ้ง
สิ่งที่ไอ้แมนงง ไม่ใช่ว่าหน้าเหมือนหรือไม่เหมือน
แต่เป็นเพราะชื่อนั้น
ไม่มีใครรู้ชื่อเล่นของเขา
แม้แต่ป๊าเองก็ไม่รู้
แต่เด็กคนนี้กลับรู้ และเรียกชื่อเขาด้วยความอึดอัดใจ หนิงงั้นเหรอ
นั่นเป็นชื่อของเขา ที่พยายามสอนให้เจงเลิกเรียกเขา แต่เจงก็ยังเรียกว่าหนิง หนิง หนิง
เหมือนเดิม ไม่ยอมเรียกเขาว่าพี่แมน เหมือนที่ใคร ๆ เรียกกัน
"เจก็เหมือนกันลูกเอ้ย...นั่งงงเหมือนเดิมเลยลูก...ได้อาชญากรรมมากี่เล่มล่ะคราวนี้" ป๊าของน้องเจเอ่ยถามลูกชาย
มือเล็ก ๆ นั้นเอื้อมลงไปหยิบ
หนังสือที่อยู่ในถุงกระดาษและหยิบหนังสืออาชญากรรมออกมาหลายเล่ม
นั่นยิ่งทำให้เรืองเดชตกใจ
"แมนว่าเหมือนใครล่ะแบบนี้...." ป๊าของเจนภพหันมาขอความเห็นของร่างสูงตรงหน้า
"เจง.........." เสียงที่หลุดออกมาเบาหวิว และหันกลับไปมองร่างบางนัยย์ตากลมโตไม่แสดงความรู้สึกนั้น
"อ้าว... คุยกับพี่แมนนะเจเอ้ย...เดี๋ยวป๊าเข้าข้างในก่อนนะลูก" ร่างท้วมของชายสูงวัยเดินกลับเข้าไปในบ้านหัวเราะอย่างมีความสุขทิ้งให้สอง คนได้คุยกัน
********************************
"น้องเจเอ่อ....เรียนอะไรอยู่เหรอครับตอนนี้" ไอ้แมนคนเดิมที่หายไป กลับมาเป็นไอ้แมนคนเดิม
"เรียนเภสัช.....ไม่เจาะคิ้วแล้วเหรอ..." ดวงตากลมโตสบนิ่งกับดวงตาของอีกคน
คน ๆ นี้ คือคนที่เจษฎาฝันถึงทุกวัน
นาน มาแล้ว นานมาก
แล้ววันนี้เขาก็มาปรากฎตรงหน้า
เสียงหัวเราะและรอยยิ้ม กลับมาหาเขาอีกครั้ง
พี่แมนเป็นใครกันนะ
ทำไมเขาถึงได้คิดถึงพี่แมนมากขนาดนี้
"รู้ได้ยังไงว่าพี่แมนเจาะคิ้ว...ป๊าบอกเหรอ.." ร่างสูงเอ่ยถามออกมาอย่างยากเย็น
มันยากที่จะเชื่อ เจงที่หายไปจากชีวิตเขา กลับมาอยู่ตรงหน้า
"ไม่รู้...แต่ว่าอยากบอกมาตลอด...เหมือนมีใครสักคนฝากเจมาบอก" ร่างเล็ก เอ่ยบอกเหตุผล
ที่แม้แต่ตัวเองก็ไม่เข้าใจ
"เขาฝากมาบอกว่าอะไร..." เรืองเดชรีบถาม ด้วยความร้อนใจ อะไรกัน ใครฝากมาบอกอะไร
"เอ่อ...พี่แมนจะฟังจริง ๆ เหรอ....มันเหลวไหลนะครับ...แล้วก็ไม่เกี่ยวกับพี่แมนแล้วก็ผมด้วยน่ะสิ
แต่ว่าเขาอยากให้ผมพูด...ผมท่องคำพูดนี้ตอนตื่นเช้าทุกวัน...ผมไม่รู้ว่าทำไม...พี่แมนต้องหัวเราะผมแน่ ๆ "
ดวงตากลมโตไหวระริก ก้มหน้าลง
เหมือนลังเลที่จะพูดต่อไปดีหรือไม่
"พี่แมนไม่หัวเราะ.......คำพูดของน้องเจหรอกนะ....เชื่อสิ..." ร่างสูงบอกกับร่างบางและเจษฎาก็ค่อยพูดออกมาด้วยเสียงแผ่วเบา
"เจงคิดถึงหนิงนะ......."
คำพูดนั้น
เสียงที่เหมือนกันไม่มีผิด
ใบหน้าเดิม
ทั้งสองร่างนิ่งเงียบไปนาน
เรืองเดชไม่ได้หัวเราะอย่างที่บอกไว้จริง ๆ
ร่างสูงเพียงแค่ปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาช้า ๆ
และมือเล็ก ๆ ก็ค่อยแตะที่ใบหน้าคมแกร่ง
เช็ดหยาดน้ำตาให้
"กลับมาแล้ว...และจะไม่ไปไหนอีกแล้วนะ..." น้ำเสียงเดิม ความอบอุ่นเหมือนเดิมกลับมาอีกครั้ง
เจษฎาไม่รู้ว่าทำไม ถึงพูดอย่างนั้นออกไป
รู้แต่ว่าต้องพูดออกไป
ทั้งที่เพิ่งเจอกันครั้งแรก
ทำไมถึงได้รัก ได้คิดถึงคน ๆ นี้มากมายขนาดนี้กัน
แม้แต่ตัวเองยังตอบไม่ได้
"อย่าไปไหนอีกนะ...อย่าไปไหนอีก...สัญญาสิ...สัญญานะ" ไอ้แมนคนเดิมที่เอาแต่ร้องห่มร้องไห้ กลับมาอีกครั้ง
กอดร่างเล็กบางไว้แน่น
และก็ได้ยินเสียงกระซิบเบา ๆ ที่ข้างหู
"ไม่ไปไหนหรอก...สัญญา..." เสียงของเจง
คนที่เขารัก
กลับมาอยู่ในอ้อมแขนของเขาอีกครั้ง
เจงกลับมาแล้ว
เจงกลับมาหาเขาแล้ว
และจากนี้ไป
จะไม่พรากจากกันอีก
ตลอดไป
**********************************
-
50 + 1 = 51
ขอบคุณนะคะ คุณ kamui1972
-
ขอบคุณนะคะ คุณ kamui1972
ขยันมาขอบคุณมากๆ เลยครับ ขอบคุณนะครับที่ช่วยดันกระทู้ให้ o13
วันนี้กลางวันไม่ว่างเลย ช่วงเย็นจะมาต่อตอนพิเศษให้อ่านกันครับ รบกวนอดทนรอสักนิดนะครับ อย่างที่บอกไปตอนแรก ผมชอบตอนจบเรื่องนี้นะครับ คนอ่านมีความเห็นยังไงบ้างครับ ต้องขอโทษด้วยที่ไม่ค่อยเข้ามาพูดคุยเหมือนคนอื่นๆ เย็นนี้เจอกันครับ
:bye2:
-
โหยตอบจบกระชากใจมากมาย :sad4:
แต่ก็ยังถือว่าแฮปปี้เอนดิ้งละกัน
ขอบคุณคร้าบที่นำมาลงให้อ่าน o13
-
ยังดีนะที่กลับมาเจอกันใหม่ ถึงแม้ว่าวัยจะห่างกันเยอะไปนิด :z2:
-
:monkeysad: นึว่าจะไม่ได้เจอกันซะแล้ว
-
เห็นชื่อคุณเท็น เหมือนเห็นเครื่องหมาย อย.
เรื่องนี้อะหย่อยแน่ๆ ไม่ผิดหวังจริงๆคับ
-
:sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
-
เศร้าง่ะ
:o12: :o12: :o12:
-
กระชากหัวใจมากกกกกกกกกกกกกกก
เศร้ามากเลยครับ
:sad4: :sad4: :sad4:
-
สวัสดีครับ ขอโทษด้วยครับที่มาลงช้าไปหน่อย เพิ่งกลับจากงานมา เข้ามาที่เรื่องตอนพิเศษดีกว่า ในจำนวนตอนพิเศษของนิยายคุณเท็น มักจะมีประมาณ 1-2 ตอนเท่านั้น จากที่เคยอ่านมานะครับ นอกนั้นจะเป็นการรวมตัวละครจากหลายๆ เรื่องเข้ามาด้วย แต่เรื่อง รักแท้แพ้ทาง มีตอนพิเศษ 3 ตอนย่อยครับ น่าจะเยอะสุดในจำนวนตอนพิเศษที่มีหลังเรื่องหลักจบ อ่านให้มีความสุขนะครับ
ขอขอบคุณคุณเท็นสำหรับความใจดีที่อนุญาตให้นำนิยายน่ารักๆ เรื่องนี้มาลงที่เวปนี้ครับ ยังไงถ้ายังรักนิยายคุณเท็นก็มาแวะดันกระทู้ให้สักหน่อยนะครับ คนอื่นจะได้อ่านๆ กันบ้าง ขอบคุณอีกครั้งครับ
**************************************************************************************************
รักแท้แพ้ทาง....ภาคไอ้แมนหลอกเด็ก
"น้องเจ...ป๊าให้พี่แมนติวให้..แล้วน้องเจก็มานอนห้องพี่แมนเหรอครับเนี่ย"
ไอ้แมนมาดใหม่
ไม่ย้อมผมทอง ไม่เจาะหู ไม่เจาะคิ้ว
เอ่ยถาม น้องเจที่หิ้วกระเป๋าเสื้อผ้า
มาวางไว้ในห้องของไอ้แมน
น้องเจทำตาแป๋ว
เหมือนใครเนี่ย แบบนี้มันเหมือนใครเนี่ย
"ไม่ได้เหรอ...แต่เจอยากให้พี่หนิงติวให้นี่นา"
น่านนนนนนนน
น้องเจงมาดใหม่ หน้าใสปิ๊งในร่างน้องเจ
เอ่ยถามกับร่างสูงที่ทำหน้าปั้นยากที่สุดในโลก
เอาไงละเหวย ไอ้แมนเอ๋ย
น้องเจก็อุตส่าห์มาหาถึงคอนโด
ไอ้ครั้นจะขับไล่ไสส่งก็มิใช่นิสัยสุภาพบุรุษนามว่าไอ้แมนเสียแล้ว
จึงแข็งใจพูดตอบไปด้วยเสียงอันหล่อเหลาว่า
"มี ข้อแม้..น้องเจต้องนอนกับพี่แมนนะครับ ...แบบว่าเตียงมันเป็นเตียงเดี่ยว แล้วพี่แมนก็เป็นโรคปวดหลังด้วยสิ..จะให้น้องเจนอนพื้นก็เกรงว่าป๊าจะด่าเอา ได้"
เหอ เหอ เหอ น่านไงไอ้แมนตัวจริงเสียงจริงกลับมาแล้ว
ก็รู้ว่าน้องเจนั้นช่างแสนจะใสซื่อ อาโนเนะ น่ารัก
มันยังมีหน้าไปทำท่าทางกระลิ้มกระเหลี่ยใส่
โดยอาศัยมาดใหม่ ที่หล่อเหลาไฉไลกว่าเดิม
อะแฮ่ม
แบบว่าแมนในมาดขรึมครับท่าน
"ได้ครับ..แต่พี่หนิงจะว่าอะไรหรือเปล่า ...เจมีนิสัยส่วนตัวไม่ดีอยู่ข้อหนึ่งนะครับ"
ร่างบางเดินเข้ามาในห้อง และนั่งบนโซฟา
ดวงตากลมโตใสแป๋ว มองหน้าร่างสูงที่เก็กหน้า
ให้เท่ห์เข้าไว้
"อะไรเหรอ..พี่แมนรับได้..อะไรพี่แมนก็รับได้ครับ" ไอ้แมนวางมาดเป็นผู้ใหญ่
แต่ในใจของมัน โหยยยยยยย ไอ้โรคจิตเอ้ย
"เวลานอนเจไม่ใส่เสื้อผ้า..ได้มั้ยครับ..พี่แมนจะว่าอะไรมั้ย" คนตัวเล็กกว่าเอ่ยถาม
ใบหน้านิ่งเฉย ไร้ซึ่งความรู้สึกใด ๆ ทั้งสิ้น
"หา..กะ..กะ..แก้ผ้านอนเหรอน้องเจ..จะแก้ผ้านอนกับพี่แมนงั้นเหรอ..."
ไอ้แมนเอ่ยถาม
ตาเหลือกแทบจะถลนออกมานอกเบ้า
อ้าว อ้าว อ้าว น้องเจ
แบบนี้มันยั่วกันนี่หว่า เฮ้ย แก้ก็แก้ดิ
พี่แมนก็จะได้แก้เหมือนกัน
โอวววววว ช่างเป็นความคิดที่ดีเยี่ยม
จริง ๆ ไอ้แมนเอ๋ย
"อะแฮ่ม..ถ้าน้องเจไม่ว่าอะไร..พี่แมนก็จะบอกเหมือนกัน..ปกติพี่แมนก็ไม่ใส่อะไรนอนเหมือนกัน"
น่านนนนนนนนน เอ็ง ไอ้แมน
เยี่ยม ๆ ใช้ได้ เก็กเสียงเก็กหน้าให้เป็นผู้ใหญ่เข้าไว้
"เหรอครับงั้นดีจัง...ขออาบน้ำก่อนนะครับ..เจง่วงแล้วสิ"
ร่างบางเดินลิ่วเข้าไปในห้องน้ำ
โดยไม่รอให้ไอ้แมนอนุญาต
เอ.........
ทำไมเจษฎารู้สึกว่า เวลาอยู่กับพี่หนิงทำอะไร อะไร ก็รู้สึกคุ้นเคยไปหมด
แม้แต่ตัวเองก็ไม่เข้าใจเลย
น้องเจคิดไปคิดมา
แต่ก็คิดไม่ออกว่าเป็นเพราะอะไร
"อะ..เอ่อ..น้องเจแบบว่าไงดีล่ะ..พี่แมนปิดไฟแล้วนะ"
ไอ้แมนที่ทำเป็นเท่ห์แต่ก็เข้าอีหรอบเดิม
มันเคยเขิน ๆ ยังไง มันก็ยังเป็นแบบนั้นอยู่
และมันก็
เอ่ยถามร่างเล็กบางตาปรือที่นอนอยู่บนเตียง
น้องเจนั่นเอง
หน้าตาท่าทางเหมือนน้องเจงเด๊ะ ไม่มีผิดเพี้ยน
และแน่นอนภายใต้ผ้าห่มนั้นไม่มีเสื้อผ้าสักชิ้น
เข้าทางไอ้แมนที่นุ่งผ้าขนหนูออกมาจากห้องน้ำ
มันสะบัดผ้าขนหนูลิ่วไปอีกทาง
หลังจากปิดไฟเรียบร้อย
และก็เข้ามานอนเคียงข้างน้องเจ
แต่น้องเจก็นอนนิ่ง
เล่นเอาไอ้แมนนอนหัวใจเต้นไม่เป็นส่ำอยู่คนเดียว
ข่มตาให้หลับไม่ลงสักที
จะเอื้อมมือไปกอดน้องเจ ก็กระไรอยู่
ยังไงน้องเจก็เพิ่งอายุ 17 ปี
เข้าข่ายพรากผู้เยาว์เลยนะนั่น
แต่จะไม่ทำอะไรเลย
ร่างกายมันก็ไปเสียแล้ว
จนเมื่อมือเล็ก ๆ เอื้อมมากอดนั่นแหละ
ไอ้แมนถึงสะดุ้งโหยงสุดตัว
และเมื่อน้องเจ
กระซิบเสียงเบาที่ข้างหู
ความรู้สึกต่าง ๆ ของไอ้แมนก็เตลิดเปิดเปิง
"ขอโทษครับพี่หนิง..แต่เจอยากทำจังเลย..ถ้าเจเสียงดังเจขอโทษนะครับ.."
น้องเจกระซิบข้างหูไอ้แมนเสียงหวาน
และเริ่มแตะต้องร่างกายตัวเอง เหมือนที่ใครคนหนึ่ง มักทำเองอยู่เสมอ
"อืออออออ อะ" เสียงหวานใสครางอยู่ใกล้ ๆ ไอ้แมน แล้วใครที่ไหนมันจะทนได้ล่ะ
"เจ..เจ..ทะ..ทำเองมันไม่ดีนะ..พี่แมนทำให้ดีกว่า" ไอ้แมนเสียงละล่ำละลัก
ใครมันทนได้ก็บ้าแล้วล่ะ แบบนี้
เล่นมาทำอย่างว่าใกล้ ๆ ขนาดนี้
"แต่ว่า...แต่เจ...เจทำให้พี่แมนไม่เป็นนะครับ..เจทำให้ได้แต่ตัวเอง..." น้องเจเอ่ยเสียงเบา
ก็มันทำไม่เป็นนี่นา พี่หนิงจะว่ามั้ย จะโกรธเขาหรือเปล่า
"เจอยู่เฉย ๆ เถอะ หลับตาซะคนดี แล้วเดี๋ยวดีเองนะ..เชื่อพี่แมนเถอะ"
ถ้อยคำที่เคยพูดกับใครคนหนึ่ง ถูกนำกลับมาใช้อีกครั้ง
และเจษฎารู้สึกว่ามันคุ้นหูเสียเหลือเกิน
คำพูดนี้ ที่เคยได้ฟัง เมื่อนานมาแล้ว
ร่างเล็กบางหลับตาลงอย่างว่าง่าย
เมื่อร่างสูงเข้าทาบทับ
"ห้ามลืมตานะ...ถ้ารู้สึกยังไงก็ให้ร้องออกมา
แล้วก็แสดงความรู้สึกที่แท้จริงออกมาด้วย"
ไอ้แมนใช้คำพูดเดิม ๆ ที่หลงลืมไปเสียนาน
แล้วก็ขมวดคิ้วมุ่น
เขาเคยพูดแบบนี้กับเจง แล้วเขามาพูดกับน้องเจ
มันผิดหรือเปล่า แต่อะไร อะไร ก็หยุดไม่อยู่แล้ว
ร่างสูงนั้นเคลื่อนตัวเข้าครอบครองร่างบางทันที
ไอ้แมนพัวพันนัวเนียอยู่กับน้องเจ
และเมื่อได้ฤกษ์งามยามดีมันก็ทะลึ่งแทรกกายเข้าหาร่างบางเบื้องล่าง
ก่อนที่อะไรจะเตลิด ไปมากกว่านั้น
เสียงดัง
โครม ก็ดังขึ้น
ไอ้แมนกลิ้งตกลงมานอนที่พื้น
โดยมิได้ตั้งใจ
มันนอนแอ้งแม้งอยู่อย่างนั้น
และได้ยินเสียงสะอึกสะอื้นของร่างบนเตียง
"ฮือออออออ ฮือออออ เจ็บจังเลย
เจเจ็บจังเลย...แต่ว่า..แต่ว่าพี่หนิงบอกว่า
ให้ทำอะไรตามความรู้สึก...อ่ะ..ฮือ ฮือ ฮือ"
น้องเจร้องไห้สะอึกสะอื้นจนตัวโยน
จนไอ้แมนต้องลุกขึ้นนั่ง
ก่อนจะยิ้มออกมา
เหมือนเคยเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น
แต่มันนาน
นานมาแล้ว
น้องเจ น้องเจถีบเขาตกเตียง
เจ็บก็เจ็บ แต่ไอ้แมนยิ้มอย่างดีใจ
มันลืมความเจ็บไปหมด
ลุกขึ้นไปปลอบโยนน้องเจ ที่นอนร้องไห้อยู่
"พี่หนิง..พี่หนิงอย่าโกรธเจเลย..แต่เจเจ็บจริง ๆ
ไม่เอาแล้ว..ทำไมมันเจ็บอย่างนี้..ฮือออออ"
น้องเจเอาแต่ร้องไห้
จนไอ้แมนต้องปลอบด้วยการกอดร่างเล็ก ๆ นั้นแนบอก
"อย่าร้องเลยคนดีนะ...สัญญาต่อไปพี่แมนไม่ทำให้เจ็บอีก..ถ้าพี่แมนทำ..พี่แมนให้น้องเจตีเลยเอ้า"
ร่างสูงกอดรัดร่างเล็กบางไว้แน่นอย่างแสนรักใคร่
"แต่ว่า...แต่พี่แมนยัง..ยังไม่ได้ทำเลย..อือออ" ถึงแม้จะร้องไห้จนตาบวม
แต่น้องเจก็ยังมีกะใจมาห่วงไอ้แมน
"อย่าบอกนะ..ว่าเจจะทำให้พี่แมน..ไม่ได้หรอก .. แบบนั้น...มันไม่เหมือนไอติมรสช็อคโกแลตนะ"
ไอ้แมนหัวเราะกับคำพูดของตัวเอง
ขำ ก็ขำ อยากร้องไห้ก็อยากร้องไห้
"เจชอบกินไอติมรสช็อคโกแลต...แต่ว่าพี่หนิง
เป็นแบบนี้...เจทำ...เจทำก็ได้...เจทำได้จริง ๆ นะพี่หนิง..."
หลังจากหายเจ็บน้องเจก็ขยับกายเข้าหาร่างสูง
และเคลื่อนกายลงหาบางสิ่งเบื้องล่าง
น้องเจแตะ ๆ ปลายลิ้น
เหมือนเด็กหัดงานใหม่ไม่มีผิดเพี้ยน
ก่อนจะครอบครองไว้ทั้งหมด
ร่างสูงบิดกายอย่างสุดกลั้น
เมื่อริมฝีปากเล็ก อุ่นร้อนแตะต้องไปที่ส่วนแข็งขืน แม้จะไม่เคยทำ แต่น้องเจก็ทำได้ดี
แม้จะงก ๆ เงิ่น ๆ ไปบ้างก็เถอะแต่ก็นับว่าใช้ได้ทีเดียว
แค่ชั่วเวลาไม่นาน
ร่างสูงนั้นก็ปลดปล่อยออกมา
"แค่ก แค่ก แค่ก " น้องเจแทบสำลัก
เมื่อบางสิ่งบางอย่างพุ่งเข้าไปภายในโพรงปาก
"เป็นไงบ้างเจ....เป็นไงบ้างเนี่ย..." ไอ้แมนรีบหยัดกายลุกขึ้นนั่ง ดูอาการน้องเจ
แม้จะในความมืดเขาก็พอมองเห็นได้
"เจทำได้นะพี่หนิง...เจทำได้จริง ๆ นะ" ร่างบางยิ้มออกมาอย่างดีใจ
และไอ้แมนก็เห็นชัด
น้องเจยิ้ม
ยิ้มเหมือนใครคนหนึ่ง
"เจงงง...เจง..เจงของแมน...ฮืออออออ"
จากอารมณ์หื่น ๆ กลายเป็นอารมณ์ซึ้งกระทันหัน
ไอ้แมนกอดน้องเจไว้แน่น
แล้วก็ร้องห่มร้องไห้
คนที่งงที่สุดก็คงเป็นน้องเจ
"อย่าร้องไห้สิหนิง...โตแล้วนะ"
น้องเจกอดตอบร่างสูง และกระซิบเสียงเบา
นั่นยิ่งทำให้ไอ้แมน ร้องหนักกว่าเก่า
โหยยยยยยยยย แมนเอ้ย
เอ็งยังต้องร้องไห้อีกหลายตอนเลยนะเนี่ย
ตราบใดที่ต้องอยู่กับน้องเจต่อไป
เฮ่อ จะสงสารมันดีหรือเปล่าเนี่ย
แต่ก็เอาเถอะ
มันสมหวังก็นับว่าดีแล้วล่ะนะ
*****************************
-
รักแท้แพ้ทาง....... ภาคเมื่อแรกเจอกัน
“สวัสดีครับ...เจงครับ..ผมเป็นรูมเมทของคุณ” ใบหน้าเรียบนิ่งสงบเย็นยะเยือกเดินเข้ามาในห้อง
และวางสัมภาระไว้บนเตียงที่ยึดเอาเองโดยไม่ขอเจ้าของห้อง
“เฮ้ย....มาอยู่เนี่ย...แน่นักเหรอ...” ไอ้แมนเดินเกาหัวยืนมองหน้าไอ้เด็กตัวกระเปี๊ยกหน้าเฉย
ที่มีคนแจ้งว่ามันจะเข้ามาเป็นเมทคนใหม่
“ไม่แน่ครับ....แต่ผมมีของขวัญมาฝากเพื่อเชื่อมสัมพันธ์ครับ...” น้องเจงพูดด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือก
ส่งยิ้มอ่อนโยน แต่ชวนขนหัวลุกให้กับไอ้แมน ฮิ ฮิ ฮิ
และหยิบอาชญากรรมเล่มใหม่มาให้ แค่ไอ้แมนเห็นอะไรในมือก็รีบถอยไปจนติดผนังห้อง
ด้วยความกลัว....และมือก็ไปแตะกับอะไรบางอย่าง.....
อะ อะ อะ ไร วะ
ดวงตาคมเหลือบมองไปที่บางสิ่งที่เกาะอยู่
ก่อนจะร้องโหยหวน
“ตุ๊ก ตุ๊ก ตุ๊ก แก....เฮ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย”
ไอ้แมนแทบจะกระโดดลงหน้าต่าง ด้วยความกลัว
ทำไมมีตุ๊กแกในห้อง กลัวตุ๊กแก ไม่อาว ไม่อาววววววววว
และน้องเจงก็รีบดึงแขนเอาไว้....ก่อนจะส่งยิ้มอ่อนโยนแต่ชวนขนลุกที่สุดให้
“อย่าเพิ่งไป....อ่านอาชญากรรมก่อนสิ...ฮิ...ฮิ..ฮิ”
ไอ้แมนตาเหลือก เมื่อมองเห็นภาพในหนังสือและสภาพศพโดนฆ่าฝังดินที่ตาปลิ้น
และขณะนี้ไอ้แมนกำลังอยู่ในสภาพ
“ว้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก กลัว แล้ว กลัวแล้ว ยอมแพ้แล้ว ช่วยด้วย
ช่วยหนุงหนิงด้วย กลัวแล้วววววววววววววววววววววววว ฮือ ฮือ ฮือ”
ร่างสูงนั่งตัวสั่น และยกมือไหว้คนที่เอาหนังสือมาให้ น้ำตาหยด ด้วยความกลัว
เหมือนกับเจอยมทูตยังไงยังงั้น
“กลัวทำไม...เรากำลังจะเป็นเมทกันนะ....หึ หึ หึ” น้องเจงยังคงยัดเยียดหนังสือในมือให้กับ
ไอ้แมนเป็นของขวัญ และคนคนนั้นก็ยกมือไหว้ท่วมหัว
“กลัวแล้วววววววววว อย่าทำหนูเลย อย่าทำเลย ฮือออออออออออ”
ไอ้แมนยังคงร้องโหยหวนอยู่เป็นนานสองนาน
และอีกหลายนาน
กว่าที่สุดท้าย ความหื่นของมัน จะบดบังความกลัวน้องเจงไปจนหมดสิ้น ในเวลาเกือบ 1 ปีที่อยู่ด้วยกัน
Fin….
-
ใกล้คริสต์มาสแล้วครับ อ่านตอนนี้กับช่วงอากาศเย็นในฤดูหนาวเข้ากันดีครับ ตอนแรกกะว่าจะเก็บไว้ลงวันคริสต์มาส แต่ว่ากลัวลืมมากๆครับ เลยต้องรีบเอามาลงก่อน
**************************************************************************************************
รักแท้แพ้ทาง......วันคริสต์มาส ของเจงและแมน
“หนิง...ไม่รู้เหรอว่าวันคริสต์มาสคือวันอะไร” เจนภพและเรืองเดชคุยกันในขณะที่ยืนเต้นแอโรบิค
ตามภาพที่ปรากฎหน้าจอ
จู่ ๆ เจงบอกว่าอยากออกกำลังกาย
แล้วฝนตก ๆ แบบนี้จะไปไหนได้ล่ะ
ก็ต้องอยู่ในห้อง
บังเอิญว่าเจ้าของร่างบาง นัยย์ตาเรียบเฉย เปิดไปเจอรายการเต้นแอโรบิคตอนเย็น
เลยชวนให้เขาเต้นด้วยซะอย่างงั้น จะขัดก็ใช่ที่ แค่บอกว่าเป็นกีฬาของผู้หญิง
เจงก็ไม่ยอม บังคับเขาให้เต้นด้วยจนได้ หาว่าไม่ได้มีข้อจำกัดสักหน่อยว่าเป็นกีฬาของผู้หญิงหรือผู้ชาย ไม่เชื่อเจงจะเต้นให้ดู
และลากให้เขาลุกขึ้นเต้นด้วย
อือ น่าสนุกตายล่ะ
“จะรู้ได้ไงล่ะเจง...วันคริสต์มาสก็มีซานต้ามาแจกของขวัญ แล้วก็มีกวาง แค่นี้แหละ” ไอ้แมน ยักย้ายส่ายสะโพกไปตามภาพหน้าจอ เออเว้ย เต้นไปเต้นมาก็สนุกดีว่ะ
“เหรอ...มีซานต้ากับกวางเหรอ...อือ..ดีจังเลย...งั้นเรามาเล่นเป็นซานต้ากับกวางเถอะนะ” น้องเอ๋อ
จ้องมองภาพตรงหน้าตาแป๋ว และยกมือยกไม้เต้นตาม เริ่มเหนื่อยแล้วเหมือนกัน แต่ก็สนุกดี
“ไม่ได้หรอกเจง....คริสต์มาสมันตั้งแต่เมื่อวาน นี่มันวันที่ 26 แล้ว จะมีคริสต์มาสได้ไงล่ะ” ไอ้แมนชูมือไว้เหนือหัวและโบกไปมา นับหนึ่งสองสาม ตามภาพแม่สาวสามคนที่เต้นอยู่ในจอโทรทัศน์
“เหรอ....น่าเสียดายจังนะ...” น้องเอ๋อเริ่มเศร้า แต่ตายังจับจ้อง อยู่กับภาพตรงหน้า
เล่นเอาความคิดทะลึ่ง ๆ ของไอ้แมนพุ่งกระฉูด
“อยากจัดวันคริสต์มาสเหรอ...เจง...” ไอ้แมนหยุดเต้น สงสายตาหวานฉ่ำ
“อื้อ...อยากได้ของขวัญด้วย” น้องเอ๋อพูดเหมือนรู้สึกเสียใจ แต่ใบหน้าเฉยสนิท
“อยากได้เหรอ….งั้นรอครึ่งชั่วโมงเดี๋ยวพี่แมนกลับมา...อ้อ...แล้วอาบน้ำรอด้วยนะ”
เรืองเดชตีหน้าขรึม แต่ความคิดพุ่งเตลิด
น้องเจงอยากให้จัดวันคริสต์มาสงั้นเหรอ
ได้เลยจ้า น้องเจงของพี่แมน
เดี๋ยวป๋าแมนจัดให้ รอแป๊บหนึ่งนะจ๊ะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า
***********************************
“โฮ่ โฮ่ โฮ่”
เจนภพเปิดประตูมาก็พบ กับซานต้า ตัวใหญ่ ใส่ชุดสีแดง ซานต้าประเทศไหนเขาเจาะคิ้วกันนะ แถมยังถือถุงก็อปแก๊ปใบใหญ่ แทนที่จะเป็นถุงผ้าสีแดงขริบลายด้วยปุยผ้าสีขาว
“ซานต้ามาแล้ว....น้องเจงเป็นเด็กดีอาบน้ำหรือยังเอ่ย” ไอ้แมนในชุดสีแดง เดินเข้าห้อง
หยิบของขวัญในถุงออกมา
มีทั้ง
หมวก
เสื้อ
แล้วก็คาดผม ที่ทำเป็นเขากวาง
“ของขวัญสำหรับกวางเจง....เอาไปใส่ซะนะจ๊ะ” ไอ้แมนยื่นชุดคอสเพลล์สำหรับคนแต่งเป็นกวางให้กับร่างบางที่รับมาแบบงง ๆ
“อะไรน่ะหนิง....” เจนภพเหม่อมองอุปกรณ์ต่าง ๆ และเอ่ยถามร่างสูงในชุดซานต้า
“อ้าว....เราจะไปแจกของขวัญไงน้องกวางเจง....น้องเจงก็ต้องรีบแต่งเป็นกวางสิจ๊ะ” ไอ้แมนนั่งมองตาหวาน
“อ๋อ...ได้..” เจนภพ เข้าไปผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้า และออกมาในชุดเต็มยศ
กวางเรนเดียร์สีน้ำตาล มีเขาน่ารักเล็ก ๆ บนหัว
แค่เห็นไอ้แมนก็จินตนาการเตลิดเปิดเปิง
โอวววววววว น้องกวางเรนเดียร์จ๋า
มามะ มาหาป๋าซานต้าแมนเร็ว ๆ เลย
“แล้วไงต่อล่ะหนิง....” น้องเจงหมุนตัวไปมาไม่รู้จะทำยังไงต่อดี
ไอ้แมนค่อยหยิบต้นคริสต์มาส ต้นเล็ก ๆ ประดับด้วยกระดิ่งและของขวัญ
ออกมา
และหยิบสายรุ้งมาติดไว้ทั่วห้อง
โดยมีน้องกวางเจงเป็นผู้ช่วย
“เสร็จแล้ว.......แค่นี้เราก็จัดคริสต์มาสแล้วเนอะเจง” ร่างสูงหันมาส่งยิ้มให้กับร่างบาง
ที่มองรอบ ๆ ห้อง อย่างดีใจ
ถึงเจงไม่ได้ยิ้ม ทำหน้าเฉย ๆ แต่เรืองเดชก็รู้ว่าเจนภพดีใจ
“สวยมั้ย....” ไอ้แมนเอ่ยถาม นัยย์ตาคมพราวระยับ
ถึงไม่ค่อยเข้าใจเรื่องวันคริสต์มาสเท่าไหร่ แต่มันก็คงจะเป็นเทศกาลแห่งความสนุกสนานแหละนะ
ร่างเล็ก ๆ พยักหน้า
และนั่งลงที่กลางห้องเหม่อมองทั้งผนังและเพดานที่มีสายรุ้งสีสวยเต็มไปหมด
ต้นคริสต์มาสต้นเล็ก ๆ บนหัวเตียงมีดวงไฟเล็ก ๆ กระพริบวิบวับสลับไปมา
ดูน่ารักดี
“อ่ะ....แอลกอฮอล์นะเจง...ไม่แรงมากหรอก..หวาน ๆ ดี” ร่างสูงยื่นขวดไวน์แอลกอฮอล์ต่ำให้กับร่างบางที่รับมาถือไว้ ไม่ต้องให้มันแรงมากหรอก แค่ทำให้ร่างกายอุ่น ๆ ก็น่าจะพอแล้วล่ะ
น้องเอ๋อของไอ้แมนรับมา และดื่มรวดเดียวหมด
ก่อนจะเอื้อมหยิบขวดต่อไปมายกซด และเตรียมหยิบขวดต่อไป
“เฮ้ย...เอ๋อ...เล่นซดแบบนั้นเลยเหรอ...” เรืองเดชต้องรีบห้ามเจ้ากวางเจงไว้
“ก็มันอร่อยดีนี่....หวาน ๆ ดีด้วย..เปรี้ยว ๆ หวาน ๆ” นัยย์ตานิ่งเฉยของร่างบาง
บัดนี้ปรือปรอย หวานฉ่ำ
ลิ้นเล็ก ๆ เลียที่ริมฝีปากตัวเอง
อยากจะลิ้มลองรสชาติของเครื่องดื่มขวดถัดไป
“ไม่เอาแล้ว...เมาแล้วเนี่ยเจง” ไอ้แมนรีบดึงขวดออกจากมือของเจนภพ
และทำท่าจะเก็บขวดเครื่องดื่มออกไปให้ห่างจากร่างบางที่ตามมาคว้าไว้
“ม่ายอาวอ่ะ...หนิง...เจงจากินอีกกก นะ นะ นะ เอาขวดสีแดงอ่ะ อันนั้นอร่อย” น้องเจงออดอ้อนออเซาะ พยายามคว้าขวดเครื่องดื่มจากเรืองเดชนัยย์ตาปรือปรอยร้องขอ
เมื่อร่างสูงลุกขึ้นยืนและถอยหนี
“หนิงอ่ะ....หนิงจายร้ายยยยยยจาเอา จาเอา จาเอา” ท่าทางแง่งอนน่ารักนั้นทำให้ไอ้แมนชักจะหยุดไม่ไหวแล้วเหมือนกัน
“เมาแล้ว...ไม่ไหวนะแบบนี้...” เมื่อเห็นว่าในขวดเหลืออยู่แค่ค่อน ด้วยความเสียดาย ไอ้แมนจึงยกซด ก่อนที่จะเอาขวดไปทิ้ง
เห็นอย่างนั้น เจนภพ
ที่อยู่ในสภาพคนขาดสติ
ก็เขย่งเท้า
แตะริมฝีปากบางเข้าหาริมฝีปากของร่างสูง
ดูดกลืน สิ่งที่เรืองเดชดื่มเข้าไป
สอดปลายลิ้นควานเข้าหาริมฝีปากอุ่นร้อนของอีกฝ่าย
ลิ้มลองรสชาติที่ยังหลงเหลืออยู่ในโพรงปาก
ก่อนจะถอนออกห่าง
หัวเราะเสียงใส
ด้วยความมึนเมา
“อร่อย....” เจนภพยืนเซ แลบลิ้นเลียริมฝีปากของตัวเอง นัยย์ตาปรือ
เร่งเร้าความรู้สึกของอีกฝ่ายให้แตกกระเจิง
“กวางเจง....ยั่วซานต้าเหรอ...หือ” ร่างสูงจูงมือเล็ก ๆ ของอีกฝ่ายให้นั่งลง
กลางห้อง
ก่อนจะค่อยเอนกาย
เมื่อเจ้าตัวกวางเจง อยู่ ๆ ก็ขึ้นมานั่งอยู่บนตัวเขา มือเล็ก ๆ ควาน
หาบางสิ่งบางอย่าง
หน้ามุ่ย
“ซานต้าไหนของขวัญอ่ะ...อยากได้ของขวัญ” เจนภพหัวเราะ
มือเล็ก ๆ ค้นหาไปตามตัวของอีกฝ่าย
ที่นอนราบให้คนตัวเล็กกว่า ลากมือไล้ไปตามร่างกายตัวเองตามใจชอบ
“ต้องหาดี ๆ สิ...กวางเจงหาไม่ดีแล้วจะเจอได้ยังไง” เรืองเดชยิ้มรับเมื่อ
คนตัวเล็กไม่มีทีท่าจะหยุดค้นหาเสียที
และทำท่าจะเลิกเสื้อของเขาขึ้น
แต่เรืองเดชก็ช่วยปลดออกให้ตามที่ร่างบางต้องการ
“ไม่มี...ไม่เห็นมีเลย...จาเอาของขวัญอ่ะ..จาเอา” น้องเจงที่เริ่มพูดเหมือนคนลิ้นไก่พันกัน
ทั้งดึงทั้งถอดเสื้อผ้าของอีกฝ่าย
“หาเจอยาก....เว้นแต่ว่า...น้องกวางเรนเดียร์เจงจะพาซานต้าเหาะไปหาของขวัญนะ”
เพราะความเจ้าเล่ห์ของไอ้แมนทำให้น้องเจงงง
อ๋อ ต้องพาซานต้าเหาะไปหาของขวัญใช่มั้ยอือได้ ๆ
“งั้นไปกันเถอะซานต้าแมน...” น้องเจงนั่งลงหยุดมือที่ค้นหาของ
“กวางนั่งแบบนี้แล้วจะไปได้ยังไง...ไหนทำท่ากวางซิ...” ไอ้แมนดึงให้มือเล็ก ๆ ทั้งสองข้างจับอยู่ที่ขอบเตียง
ร่างบางเอนไปข้างหน้า งุนงง
อย่างนี้จะไปหาของขวัญได้ใช่มั้ย
อือ .... เข้าใจแล้ว
ร่างเล็กแอ่นกายตามที่ร่างสูงนั้นจัดท่าทางให้
และเพียงไม่ทันไรก็ถูกรุกรานทันที
มือแกร่งอุ่นร้อนผ่าว ปลดเปลื้องผืนผ้าเบื้องล่างของเจ้ากวางน้อย
และรูดรั้งมันออก
“ทามมายต้องถอดกางเกงด้วยอ่ะ ... ซานต้า” เสียงหวานเอ่ยถาม
แต่ก็ยินยอมให้ร่างสูงนั้นปลดเปลื้องมันออกจากร่างแต่โดยดี
“เป็นกวางที่ซานต้าเลี้ยงห้ามถาม...กวางต้องพูดไม่ได้สิ” เรืองเดช ซุกไซร้ริมฝีปาก
ไปตามแผ่นหลังนวลเนียน ที่ปรากฏต่อสายตา ฝ่ามืออุ่นร้อนผ่าว
เลิกเสื้อตัวหนาขึ้นจนมันลู่ขึ้นไปด้านบน เผยให้เห็นจุดเล็ก ๆ ที่แข็งขืนขึ้น
กายแกร่งทาบทับร่างบาง ไล้มือไปตามจุดสีเข้มสองข้าง
และกดนิ้ว วนเล่น
“ฮ้า...” เจ้ากวางตัวน้อยครางแผ่ว ส่วนบอบบางตื่นตัวจากการถูกปลุกเร้า
จากฝ่ามือร้อน ที่เกาะกุมไว้ทั้งหมด ก่อนจะกำไว้ และรูดรั้งขึ้นลง
“อือ...อืมมมม..อ๊า..อ๊า..”
ร่างกายเล็กบางสั่นสะท้านครางเครือ ด้วยมือของร่างสูงเบื้องหลังที่เกาะกุม
ดึงรั้งส่วนแข็งขืนให้
เรียวขาเล็กงามสั่นสะท้าน แทบทรงกายไม่อยู่
“เจ้ากวางเจง....แบบนี้ชอบมั้ยหืออออ” ร่างสูงที่ตื่นตัวขึ้น บดเบียดกายให้อีกฝ่ายได้รับรู้ถึงสัญญาณการปฏิบัติในขั้นต่อไป
“เจงอยากดื่มขวดสีแดงใช่มั้ย” เสียงทุ้มต่ำ กระซิบอยู่ที่ข้างใบหูเล็ก
และก็ได้รับการตอบกลับด้วยการพยักหน้า
เรืองเดชปล่อยให้ร่างบางเป็นอิสระ
และลุกขึ้นหยิบ เครื่องดื่มขวดเล็กอีกขวด
“เจ้ากวางอยากกินตามมา” เรืองเดชปลดเปลื้องอาภรณ์ของตัวเองออก
และราดรดร่างกายด้วยเครื่องดื่มมึนเมา รสหวานนั้น
เอนกายลงช้า ๆ
เมื่อเจ้ากวาง
ลุกขึ้นและเข้าหาเมื่อเห็นหยาดหยดสีสด
ย้อมไปทั้งร่างแกร่งหนา
เจ้ากวางตัวน้อยกระโจนเข้าหาร่างสูงทั้งตัว
และถาโถมกายขึ้นไปอยู่บนร่างนั้น
ปลายลิ้นรัวแตะไปตามร่างกายอุ่นร้อนที่
ย้อมด้วยรสชาติหวานลิ้น
ระไล้ปลายลิ้นอย่างหิวกระหายทั่วทั้งแผ่นอกกว้าง
และเรื่อยลงมา
“พอแล้ว....อะ ” ร่างสูงครางเครือ หยัดกายขึ้น
และดึงให้ร่างที่ทาบทับเขาทั้งตัวลุกตาม
ก่อนจะแยกเรียวขาเนียนออก
ปลดสิ่งที่ห้อหุ้มร่างกายของตัวเองที่ปกปิดส่วนที่แข็งขืนรออยู่แล้ว
ให้เข้าหาร่างเล็ก
ที่ปล่อยร่างกายทาบทับลงมาจนหมด
ความคับแน่นตึงร้อนเข้าครอบครองร่างกายของเขาไว้จนหมด
และค่อยขยับอย่างเชื่องช้า
“อ๊า...อื้อ...อืมมมมม ซี๊ดดดดด”
ใบหน้าสวยหวานแดงเรื่อ รับรู้ถึงความอุ่นร้อนแข็งขืนที่เข้าสู่ร่างกาย
และรู้ว่าต้องทำหน้าที่อย่างไรต่อไป
เรียวขาเนียนขาวโอบรัดรอบเอวแกร่งของอีกฝ่ายแนบแน่น
เมื่อรับรู้ได้ถึงแรงกระทั้นจากเบื้องล่าง
ความรู้สึกซ่านกระสันปกคลุมความรู้สึกในยามปกติ
“เจง....ทำเองได้มั้ย...ทำอย่างนี้เป็นมั้ย”
ไม่มีเสียงตอบจากร่างบาง
นอกเสียจากการขยับเร็วขึ้นของสะโพกมนงาม
ตามแรงโหมของความรู้สึก
ริมฝีปากบางขบเม้มเข้าหากัน
และเผยอขึ้นรองรับ
ของเหลวสีแดงสด
ที่ราดรดลงมา
หยาดสีแดงเข้มถูกป้อนให้
ราดรดลงตามลำคอเนียนระหง
และหยดลงสู่แผ่นอกเล็กบาง
ริมฝีปากอุ่นร้อนของร่างสูงเบื้องล่าง
ไล้เลียหยาดหยดที่รดลงมาที่จุดเข้มแดงของร่างบาง
ขบเม้มปลุกเร้าอย่างเร่าร้อน
เร่งจังหวะการขยับกายของเจ้ากวางน้อย ได้เป็นอย่างดี
“งือออ อ๊า .... เอาอีก...จะกินอีก” ร่างเล็กบิดเร่า ร้องขอ
รสชาติหอมหวานที่เคยได้รับเมื่อครู่
และมันก็ถูกส่งให้
โดยการราดลงที่ปลายนิ้วแกร่ง
ก่อนจะส่งเข้าหาในริมฝีปากอุ่นร้อนให้ชิมรส
ครั้งแล้วครั้งเล่า
“เยี่ยมจริง ๆ เจ้ากวางน้อย...” เสียงทุ้มแตกพร่า ดังระรัวอยู่ระหว่าง
แผ่นอกเนียนบางที่แอ่นกายขึ้น
ร่างเบื้องบนขยับไปตามการควบคุม
“ซานต้า...ซานต้า...อื้อ...จะ...จะ..ไม่ไหวแล้ว...มัน มัน..จะ..ออก อ่ะ..มา..แล้ว”
การสอดประสานกายของสองร่างเริ่มรุนแรงขึ้น
และเมื่อใกล้จะถึงจุดสุดท้ายของความรู้สึกรุมร้อนนั้น
ร่างบางส่งสัญญาณด้วยการครางเครือ
เร่งเร้าจังหวะการแทรกสอดกายแรงเร็ว
“เร่งอีกนิด...เจ้ากวาง...ฮ้า...เกือบเจอ..ของขวัญแล้ว” ร่างสูงแอ่นกาย
ทุ่มเทเรี่ยวแรงทั้งหมด ให้โหมกระหน่ำร่างเล็กเบื้องบน
“ฮ่า...ฮ้า...อ้า.............อือออออออออ” การแทรกสอดครั้งสุดท้ายดำเนินมาถึงจุดสิ้นสุด
เจ้ากวางตัวน้อย ทิ้งกายลง
หอบหายใจ
โอบรัดรอบคอร่างสูงไว้แนบแน่น
สิ่งอัดอั้นระอุร้อนในกาย รินไหลหลั่งริน
ปะปนกัน
ร่างสูงกระตุกกายซ้ำอีกหลายครั้ง
ก่อนจะปลดปล่อยออกมา
และนิ่งสงบ
ซบหน้าลงกับแอ่นอกบาง
นั่งฟังเสียงหัวใจเต้นของอีกฝ่าย
“ได้ของขวัญหรือยัง......” หลังจากปรับลมหายใจได้เป็นปกติ
ร่างสูงค่อยแหงนเงยสบตากับร่างเล็กตาปรือปรอยเบื้องบน
ร่างกายยังแนบชิดกันอยู่
ไม่ได้ผละออก
“อื้อออออออ...” ร่างบางพยักหน้ารับอย่างเหนื่อยหอบ
ของขวัญน่ะเหรอ
ของขวัญที่ต้องการ
ก็อยู่ตรงหน้าแล้ว
ของขวัญที่ดีที่สุด
ก็คือความรักที่คนตรงหน้าทุ่มเทให้อย่างมากมายท่วมท้น
ความหวังดี ความห่วงใย การดูแลรักษาให้อีกฝ่าย
ได้มีชีวิตอยู่ด้วยกัน อย่างมีความสุขทุก ๆ วันยังไงล่ะ
ร่างสูงหลับตาลง
ยิ้มรับ คำตอบนั้น
ยินดีกับร่างบางด้วย ที่หาของขวัญที่เขาเก็บซ่อนไว้จนเจอ
เมอร์รี่คริสต์มาสย้อนหลังนะ เจงกับแมน คู่รักแท้แพ้ทาง
**************************
Fin.....
-
โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ :monkeysad:
อ่านตอนที่น้องเอ๋อตาย แทบช็อค
ดีใจ ที่ในที่สุดน้องเอ๋อก็กลับมา
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด
ตอนพิเศษ :haun4:
ขอบคุณ คุณkamui1972 ค่า :pig4:
-
ชอบตอนพิเศษสุดและ
ตอนสุดท้ายเศร้าาาา
-
นึกว่าจะจบแบบเศร้าซะแล้วววว
ชอบมากเลยครับเรื่องนี้
ขอบคุณคนเเต่ง คนโพสต์ ที่เอาเรื่องนี้มาให้ได้อ่านกัน
ขอบคุณครับ
-
ตอนพิเศษเลิศมากมาย ^^
-
ตอนแรช็อคไปเลยที่คุณหมออกมาบอกว่าตายแล้ว !!! เง้อ.......... :เฮ้อ: ปกติเค๊าต้องบอกว่าพ้นขีดอันตรายดิ
ดีนะนี่ที่น้องเจงกลับมาในภาคใหม่ได้อีกไม้งั้น :sad4:
-
วันนี้อ่านตั้งแต่ต้นจนจบเลย ขอบคุณมากครับบ ลงต่อเนื่องไม่มีค้าง o13 :pig4:
เนื้อเรื่องสนุกเหมือนเดิม
แต่..........ตอนน้องเจงตายยยยย เค้าน้ำตาซึมเลยนิ ทำไมมันทำร้ายจิตใจขนาดนี้
ยังดีที่มีตอนพิเศษ น้องเจง มาเกิดเป็นน้องเจ โห โรแมนติคสุดๆ พี่หนิง รักเดียวใจเดียวมาก
-
อ่านรวดเดียวจบ แรกๆฮา แต่หลังๆน้ำตาซึมสงสารพี่แมนหนุงหนิง
ชอบตอนพิเศษมากค่ะ อิอิ
ขอบคุณคะที่เอาเรื่องสนุกๆมาให้อ่านกัน :pig4:
-
ขอบคุณมากครับ ตามอ่านจนจบเลย
ขยันจริงๆเลยนะคนนี้ :m12:
ตอนแรกนึกว่าจะเศร้าซะละที่ไหนได้ กลับชาติมาเกิด รึเปล่า o18
-
ต๊าย กิต.กำลังจะถามเทียวค่ะ.......เจงรู้จักชื่อ'หนุงหนิง'ได้อย่างไร
พี้ท-ปีเต้อร์นี่เอง ตัวการ อิอิ
55 + 1 = 56
ขอบคุณนะคะ คุณ kamui1972
-
ขอบคุณคร้าบบบบบ
-
ตอนพิเศษ แซ่บเหลือหลาย
ป้าขอบคุณkamui1972มากๆๆๆๆค่ะ
:haun4: :jul1: :pighaun: :m25:
-
ดันๆๆ
ยังอ่านไม่จบค่ะมาแปะไว้ก่อน
------
อ่านตอนน้องเจงตายแล้วจุกเลย แงๆๆ
ดีนะมีน้องเจลัดฟ้ามาหารักน่ารักที่สุดเลย
แมนนิสัยน่ารักดีจังเลยค่ะ รักแท้แพ้ทางจริงๆ
-
ขอบคุณ ทั้งคนเขียน และคนเอามาลง นะค้าบบบบบบ
เรื่องนี้ก็จะถูกบันทึกไปในความทรงจำของผมอีกเรื่อง
ขอบคุณค้ายยยย :L2: :L2: :L2: :L2:
-
ขอบคุณคะ อ่านเรื่องนี้กี่ทีกี่ทีก็ต้องร้องไห้ทุกที :o12:
-
เอาบวกที่ ๖๕ มามอบให้คะ
น้ำตาซึมอีกรอบ เมื่อได้อ่านประโยคที่ว่า....
เจง คิดถึง หนิง
รักกันนานๆ นะคะทุกคน
อิเจ้ กะเทยโฉดอำมหิต
-
ขอบคุณทั้งคนโพสและคนเขียนค่ะ
ชอบเรื่องนี้ค่ะ
-
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะครับ ลองแวะไปอ่าน รักด้วยใจ นะครับ สนุกเหมือนกัน
-
ผมเชื่อว่าหลายๆคนก็เป็นแบบผมคือ
อ่านตอนแรกก็เป็นแบบนี้ :-[
อ่านตอนที่สองก็เป็นแบบนี้ :impress2:
พออ่านตอนที่สามก็ :m25: :m25: :m25:
-
โอ๊ยตอนที่เจงตาย ทำเอาเราน้ำตาคลอเลย
คิดว่าจบเศร้าเสียแล้ว
ดีนะที่จบดี
-
....ขอบคุณ...คุณkamui1972 มากๆครับ
....ขอบคุณคุณเทนด้วยครับ :pig4:
-
ดีจังเลยที่ได้มาเจอกันอีกอ่ะ :-[
-
อ่านไปช็อก เศร้า.. o22
เจงไปสวรรค์ซะแล้ว...
สงสารหนุงหนิง เอ้ย แมน
:monkeysad:
ยังดีที่น้องเจง มาเกิดใหม่เป็นน้องเจ...
น่ารักแบ๊วเหมือนเดิม..
:man1:
ตอนพิเศษคริสต์มาส...
พากันเสียเลือดซะแทบหมดตัว...
:jul1:
ขอบคุณคุณเท็น ที่อนุญาตให้มาโพสได้ที่นี่..
ขอบคุณคามุยจังด้วยค่ะ..
:pig4:
-
สุดยอด.........ได้อารมณ์จริงๆ :haun4:
รัก เศร้า สยิวกิ้ว :pighaun:
เฮ้อ ดีนะที่น้องเจงกลับมา ต๊กใจหมกเลย :เฮ้อ:
ขอบคุณค้าบ หนุกหนานมากมาย :pig4:
-
:m20: กร๊ากกกกกก..ตอนแรกอย่างขำอ่ะ
พระเอกก็ดั๊นมาชื่อหนุงหนิงเหมือนหมาของคนข้างบ้านเลย กรำ.....
เจงเองก็นะ :z3: จิตหน่อย ๆ
แต่พอมาอ่านช่วงที่ได้เจอกันกับเจในตอนที่ 16
จากที่เจบอกแมนว่า "เจงคิดถึงหนิงนะ......" อืมมม....น้ำตาซึม
ดีใจที่อย่างน้อยเจงก็กลับมาในร่างของเจ
ขอบคุณครับ kamui1972 และ คุณเท็น ผู้สรรสร้างเรื่องดี ๆ ให้ได้อ่านกัน
-
นายเอกของเรากลับชาติมาเกิด ดีใจจริงๆๆๆๆๆ :monkeysad: คิดว่าจะจบเศร้าแล้วซะอีก ขอบคุณครับสำหรับนิยายสนุกๆอย่างนี้ครับ
-
ขอบคุณครับ คุณ kamui1972
ขอบคุณคุณเท็น จะติดตามทุกเรื่องเลย
เรื่องนี้ :pighaun: :pighaun: :pighaun:
-
:haun4: :haun4: คริสมาสหื่น :pighaun: :z1: :m25:
-
:jul1: :jul1: :jul1:
-
อ่านแล้วแทบช็อก :a5:
นึกว่าจะจบแบบไม่แฮปปี้ซะแล้ววว
ซึ้งมากอ่ะคับ กะประโยคที่ว่า "เจงคิดถึงหนิงนะ"
ทำเอาซึ้งตามเลย :o8:
ขอบคุณคนโพสและคนแต่งมากนะคับ ที่นำเรื่องดีๆมาให้อ่านกัน
อย่างนี้ ต้อง+1 ห้าย อิอิ
-
ชอบน้องเจงจังเลยคร้าบบบบบ
คนอะไรไม่รู้ชอบอ่านหนังสืออาชญากรรม(อ่านแล้วขำามากเลย5555)
และน้องเจงนี่เอ๋อได้น่ารักมากเลยอ่ะ
มีแอบ :sad4:ด้วยอ่ะ ตอนที่น้องเจงตายอ่ะ :o12: :o12:
สงสารหนุงหนิงมากเลย :sad2: :sad2:
นึกว่าจะจบแบบไม่แอ็ปปี้ซะแล้วดิ
-
ชอบเรื่องนี้จังครับ
ซึ้งและน่ารักมากเลย
:กอด1:
-
o18 สุดท้ายก้อแฮปปี้ :mc4:
-
:o12: :o12: :o12: :o12: :o12:
ไม่ยอมทำเค้าเสียน้ำตาอีกแล้ว :z3: :z3: :z3:
ตอนจบ อ้าว แฮปปี้นี้หว่า :กอด1: :กอด1: :กอด1: :เฮ้อ:
ขอบคุณค่ะ o13 :bye2:
-
:o12: ร้องไห้ครับผม ซึ้งมากมายร้องๆๆๆๆๆๆ :sad4:
-
ชอบบบบบบบบ
o13
-
ร้องไห้เลยอะ
TT^TT
ซึ้งมากชอบที่สุดขอบคุณนะคะ
-
:pig4: :pig4:
ขอบคุณสำหรับเรื่องดีค่ะ
อ่านแล้วน้ำตาจะไหล :monkeysad:
โห เจงน่ารักซะ
-
:pig4: :pig4:
ขอบคุณมากเลยค่ะ เรื่องนี้อ่านแล้ว น้ำตาไหลเลย
:o12: :o8:
แหะๆ
-
:pig4: ที่นำเรื่องดี ๆมาให้อ่านค่ะ
:o12:+ :haun4:= o13
:bye2:
-
นั่งน้ำตาไหล
เจงอ่ะ...หนีพี่แมนไปได้ไง กระซิก
ต้องให้พี่แมนรอ เสียตั้ง 17 ปี
แต่ก็เสร็จพี่แมนอยู่ดี หุหุ
ป๊าขาจะรู้ไหม ว่าเลี้ยงน้องเจมาเพื่อพี่แมน กร๊ากกๆๆ
-
เศร้าอ่ะ :o12:
ขอบคุณคร้าบบบบบ
-
:m15: สุดยอดดดดดดดดดดดดดดดดดด
:monkeysad: ร้องไห้ซ้าปวดหัวเลยอ่ะ ไม่ไหวแล้วววววววว แบบว่าอ่านไปแล้วรอบนึงแน่ๆ แต่อาจไม่ใช่ที่นี่เพราะว่า นานจนจำไม่ได้ว่ามันเศร้า แล้วก็เหมือนจะเพิ่งเคยอ่านตอนพิเศษด้วยอ่ะ แฮ่ๆ
:กอด1: ชอบมากเรียกน้ำตาได้ดีเจงๆ ขอบคุณคุณเท็น แล้วก็คนโพสนะคะ ขอบเรื่องของเค้ามากๆๆๆๆๆๆๆ
^ ^
-
ซึ้งมากเลยค่า
ตอนจบ..กระชากใจจริงๆ
คริสมาสสสส เลือดเกือบหมดตัวเลย
:haun4::m25: :jul1:
-
:z1: :really2:
-
ชอบเรื่องนี้มากมาย
สนุกมากๆค่ะ
-
แอบเศร้า....
แต่ก็ยังดีที่จบดี จบดีมากๆๆเลย
ตอนแรกยังคิดว่า จะจบแบบที่ เจงตายหรอ
ยังดีที่เป็นเจ
เหอๆๆๆ
ชอบอ่ะ น่ารัก
พี่หนิง(แมน)แอบมีเมียเด็กอ่ะ โหยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย กี่ปีเนี่ยยยยยยยย
เจ๋งค่ะ ของยกนิ้วให้ o13
-
:haun4:ยังไม่ได้อ่านเลยแค่แวะมา :call:
-
ตอนแรกแทบอยากให้ o18 o18 o18
แต่มาตอนพิเศษก็ให้อภัย
น้องเจง & เจ น่ารักสุด :3123: :3123: :3123: :L1:
ส่วนพี่แมนน่ารักแบบแปลก :really2:
-
:monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:กลั่นน้ำตาไม่อยู่เลยน่ะเนี้ย
-
:m15: หลั่งน้ำตาตอนที่เจงตายอ่า
สงสารพี่หนิงมากๆ
แต่สุดท้าย ดีใจที่เจง(เจ)กลับมาหาพี่หนิง
พี่หนิงกินเด็ก อิอิ
ขอบคุณคนแต่งและคนโพสมากๆนะค่ะ :L2:
อ่านแบบรวดเดียวจุใจจริงๆ :pig4:
-
โฮ...เรื่องนี้ทำต่ายน้ำตาซึมเลย
ดีจัง...ดีจัง...เจงกลับมาเป็นเจ...
ว่าแต่แอบหลอกเด็กจริงๆด้วยแฮะ - -
แต่แอบสะดุ้งชื่อพระเอก เหอๆ :a5:
-
ชอบตอนพิเศษมากกกกก
ถึงมากที่สุดดดด
หลงรักควาเอ๋อของนายเอกมากกก
:impress2:
-
Sad.. Sanook.. and Sexy mak mak lei ka..
JENG is very funny a'
Thank you na ka.. :pig4:
-
คิดว่าเจงจะไม่กลับมาซะแล้วนะเนี่ย
:m15: :m15:
-
ฮาอ่ะค่ะ
คิดได้ยังไง พี่หนุงหนิง ก็แมนซ้าาาา
น้องเจงก็เอ๋อ
แต่อ่านไปก็ร้องน่ารักๆ
แบบว่าอมยิ้มอ่ะค่ะ
-
เจงคิดถึงหนิง
o7 o7
-
นั่งอ่านเรื่องสั้น สองเรื่องติด
ร้องไห้ทั้งสองเรื่องเลยอ่ะจ้า
สนุกมาก ๆ เลยค่ะ
พี่หนิง แอบบน่ารักนะเนี่ย
ส่วนเจงก็ น่ารักเหมือนกัน
สนุกดีค่ะ ครบทุกรสเลยค่ะ :L2:
-
ปวดตาค่ะ 555+
3 เรื่องติดเลย... หุหุ
ตอนน้องเจงตาย จุกไปเลยค่ะ น้ำตาแทบร่วง
และแล้ว...ฟ้าก็ส่งน้องเจมาปราบเฮียหนิง คริๆ
ตอนพิเศษ... ทั้งน้องกวาง ทั้งซานต้า ทำเอาคนอ่านเลือดสาดเลยค่า :pighaun:
ขอบคุณมากนะคะ สำหรับเรื่องดีๆ
-
ช็อกตอนเจงตายมาก
แต่เจงกลายเป็นเจซะได้
มีคำถามอ่ะปีเตอร์ไปไหนแล้ว???
(ฮา) อย่าคิดมาก
-
ขอบคุณครับ :mc4:
-
กลับมาอ่านอีกรอบค่ะ ชอบน้องเจงอ่ะ เอ๋อแบบหลอนๆ ดี
ขอบคุณคนแต่งและคนโพสท์ค่ะ
-
สนุกมากค่ะะ
อ่านรวดเดียวจบ
น่าร๊ากกน้องเจงง
-
แมนอยากแสดงความแมน :laugh:เป็นไข้เลย
เอ๋อนี่ชอบอะไรแปลกๆสยองๆทั้งนัน o22
เรื่องตอนท้ายๆโครตเศร้า :sad4:
-
ซึ้ง ๆ ซึ้งมาก ๆ เรื่องนี้ เจงคิดถึงหนิงนะ ..
อ๊ากกก เส้า ๆๆๆ แต่เรารุ้สึกเหมือนมันแทนกันไม่ได้ยังไงไม่รุ้อ่ะ -0-
อยากให้มีภาคแบบ น้องเจงบนสวรรค์งี้ 5 55 ป่วนสวรรค์น่าดู
ซึ้งสุด ๆ เหมือนความรักอันยิ่งใหญ่ ~ สงสารเจงนิดหน่อย
แต่ก็นะ เรื่องมันจบแล้ว T [] T
ขอบคุณค่ะ
-
ฮึๆๆ
แจ๋วอ่ะ
-
อ่านแล้วร้องไห้เลย
มันบีบคั้นจิตใจจริงๆ นะ
คิดตามแมนเลยว่า ถ้าได้พอคนรักที่จากไปแสนไกล
หรือได้พบคนที่ไม่คาดว่าจะได้เจอ
มันจะมหัศจรรย์ และมีความสุขแค่ไหนนะ
-
อ่านทีไรได้น้ำตาทีนั้น
เรื่องนี้..มันซึ้งมากๆค่ะ
-
ฮืออออออออออออออ
เศร้าอ่ะ
-
ขอบคุณนะคะ คนโพสต์ คนเเต่งเเละเล้าเป็ด อ่านเรื่องนี้เเล้ว ตอนเเรก ฮานะ เจง น่ารักดีซ่อดีด้วยเเละ ตรงดี หนิงก็จะฟอร์มไปไหน ความรักของทั้งคู่มันเกิดจากความเห็นใจเเละความเข้าใจใช่เปล่า น่าสงสารตอนเจงตายเเต่ ก็ซึ้งมากอะ ตอนที่เค้าได้มาเจอกันเเละ เจพูดว่า คิดถึงหนิง เเละ กลับมาเเล้วนะ น้ำตาซึมอะ อยากบอกว่า รักนิยายเรื่องนี้ มากอีกเรื่องนึงเลย ประทับใจ สุดๆ
-
so cute and funny :-[
the end is half sad half happy i think haha
and i like the special part alot
so sexy~~~ :m25:
thank you
-
ก็ว่า อยู่ใกล้กันจะแพ้ทางได้ยังไง
แพ้ทางเพราะอยู่คนละที่พอว่านี่ ไกลกว่า
เศร้าอ่ะ สงสารหนิงเลย ที่ตอนนั้นไม่เหลือใครเลย
อย่างน้อยก็กลับมา
ขอบคุณนะคะ :sad4: :sad4: :sad4:
-
:o8:พูดได้คำเดียว สุดยอดดดดด
-
ชอบมากเลย
-
อ่านแล้วน้ำตา ร่วง :o12:
ถึงจะเป็น น้องเจ แต่ก็.... :sad4:
-
อ่านเรื่องนี้แล้วน้ำตาไหลเลย โดยเฉพาะช่วงที่น้องเจงเสีย :monkeysad:
ดีนะที่น้องเจงกับมา ซึ้งมาก ๆ เลยค่ะ
ขอบคุณนะคะ :pig4:
-
:sad4:น้องเจงตายอะ เศร้ามากมาย
ถึงจะจบ Happy แต่ก็ยังเรียกน้ำตาได้อยู่ดี :o12:
แต่ตอนพิเศษน่ารักมากเลย
ขอบคุณทั้งคนแต่งและคนโพสนะ
ที่ทำให้มีเรื่องน่ารักๆมาให้อ่านกัน :pig4:
-
คู่นี้---น่ารักแบบสยองๆนะเนี่ย! ฮ่าๆๆๆๆ :m20: :laugh: :m20:
-
น้องเอ๋อ ฮามั่ก ๆ อ่ะ
55555
-
ขอบคุณนะคะทั้งคนเเต่งเเละ คนโพสต์ ตอนเเรกที่เห็นชื่อเรื่องอะ ไม่กล้าเข้ามาอ่านเเต่ ลองอ่านเมนท์ก่อน โอ้ เเฮปปี้ เลยรีบตะกุย 4 ขาเข้ามาเลย เเล้วก็นะ ปวดใจมากตอนที่น้องเจงตาย เศร้าตามหนิงอย่างเเรง ดีนะที่หนิงฆ่าตัวเองไม่ตายเลยได้มาเจอ น้องเจงที่เกิดใหม่อีกครั้ง ชอบมากๆๆ
-
โห... เรื่องนี้น่ากลัวนะเนี้ย(กลัวเจนตอนปกติ) แต่... พอเจนจากไป... โอ้.... น้ำตาผมไหนพรากๆเลยอะ หยุดเกือบไม่ได้แนะ... แล้ว... สุดท้ายก็ประทับใจ... แถม... หัวเราะทั้งที่น้ำตาผมปริ่มๆด้วย ฮิฮิ โดนถีบเหมือนเดิมเปี้ยบ โดนมาแล้วครั้งหนึ่งไม่รุ้จักจำ.... เอ... หรือว่าจะตั้งใจให้โดนถีบกันแน่นา เหอๆๆ
-
o13 o13 o13
ชอบอิมเมจของเจงมากๆเลยค่ะ เป็นคนที่ปิดตายกับความรู้สึก
จริงๆมันฝังใจเนาะ เวลาโดนแกล้งตอนเด็กๆเนี่ย
แต่ว่า ในที่สุด หนิงก็เปิดใจเจงออกจนได้
ตอนแรกแอบกระซิกๆ กับตอนที่เจงตาย แต่ว่า
ในที่สุดก็กลับมา เย้ๆๆๆ
เป็นกำลังใจให้นะคะ เเล้วจะติดตามเรื่องต่อๆไปค่ะ :กอด1: :กอด1:
-
:m15:
:-[
:กอด1:
-
แวะมาอ่านย้อนหลัง
แต่ก้อซึ้งงงซะ ชอบบบ o13 o13
-
อ่านแล้วแอบเครียด เจอพ่อแบบนี้
-
อ่านแล้วตกใจหมดเลย เจงตาย แง
แต่สุดท้ายก็ดีที่มีความสุดกันในที่สุดนะ
ขอบคุณค่า
-
แอบเสียน้ำตา
ตอนเจงตาย
:a5: :a5: :m15: :m15:
ชอบค่ะ
อ่านแล้วมีอารมณ์ร่วม
-
เข้ามาตอกย้ำความเศร้า แล้หยาดน้ำตา
ตอนพิเศษ ไม่ออกมาอีกหน่อยเหรอค่ะ
-
แอบหลอนอยู่นิดๆ
แต่สุดท้ายก็มีความสุขอ่ะนะ
โฮกกกก(ร้องไห้พร้อมรอยยิ้ม)
-
merry★ 。 • ˚ ˚ ˛ ˚ ˛ •
•。★Christmas★ 。* 。
° 。 ° ˚* _Π_____*。*˚
˚ ˛ •˛•*/______/~＼。˚ ˚ ˛
˚ ˛ •˛• ｜ 田田｜門｜ ˚★ 。 • ˚ ˚ ˛ ˚ ˛ •
Jaaaaaaaa \\(^^)//
-
เฮ้อ โล่งเลยนะ ดีใจที่น้องเจงกลับมา Happy Ending ดีใจจังเลย
-
ขอบอกเลยว่า..สนุกมากกกกกกกกกก
อ่านรวดเดียวจบ อิอิ
พี่แมนแบบ...เจ้าเล่ห์สุดๆๆๆ ฟอร์มจัด
แต่รักเจงโคดดดดดดดดดดด
เจงก๋น่ารัก ซื่อ ๆ พี่แมนให้ทำอะไร ทำหมดเลยอ่ะ ><~~~~
ตอนที่เจงเสีย เราร้องไห้ตามพี่แมนเลย T^T
แต่พอมาเจอเจ พี่แมนพรากผู้เยาว์ 55555555555555+
-
:m15: แง่ เสียน้ำตาอีกแล้ว
ว่าแล้วเชียวว่าต้องมีหลุมพลางให้ตก
แล้วก็โดนเต็มๆ ว่าจะไม่ร้องไห้แล้ว
แต่ก็กลั้นไม่อยู่ หยดแหมะๆเลยอ่ะ
ไม่คิดว่าเจงจะกลับมาเป็นเจเลยนะเนี่ย
แต่ว่าพี่หนิงค่ะ นั้นมันผู้เยาว์ไม่ใช่หรอ
ไหนๆก็รอไม่ได้17ปีแล้ว
อีกปีเดียวก็ได้นะนั้น
ว่าแต่ของขวัญวันคริสมาสแบบว่า :z1:มากๆเลยอ่ะ
-
อ่านรวดเดียวจบ!!!!~
จบพร้อมน้ำตาจริงๆ TTT
สงสารทั้งเจงทั้งหนิงเลยอ่า~
ทุกอย่างเกือบจะไปได้สวยแล้วเชียว
แต่ก็ยังดีที่เจงกลับมาเกิดใหม่เป็นน้องเจ 555+
คราวนี้ก็ขอให้ั้ทั้งคุ่สมหวัง รักกันไปจนแก่ผมขาวเลยน้า
ขอให้ไม่มีอะไรมาพรากสองคนนี้ีอีกแล้วด้วยเทิ้ดดด สาธุ!!!~
PS.ขอบคุณสำหรับเรื่องดีดีที่สร้างสรรค์มาใ้ห้อ่านนะค๊า :)
-
อ่านทีไร บ่อน้ำตาแตกทุกที และ ทุกครั้งที่อ่านก็นั่งอมยิ้ม กับความเจ้าเล่ห์ของพี่แมน...
-
เรื่องนี้ซึ้งมากค่ะ น่ารัก นึกว่าจะเศร้า เเต่สุดท้ายก็กลับมาเจอกัน ชอบมากค่ะ ขอบคุณนะคะ
-
เป็นเรื่องที่หักมุมอย่างเเรง
สนุกมากค่ะ
-
ชอบคะ ^^
แอบหัวใจจะวายตอนเขงตาย T_T
-
เห็นด้วยเลยว่าสนุกมาก ตอนเจงตายแล้วกลับมาเป็นเจ นั่งร้องไห้เลย :m15:
คิดว่าคนรักที่คิดว่าจะไม่เจอกันอีกกลับ ดีใจแทนหนิงด้วยนะ สนุกมากกอ่ะ
-
บอกตรงๆว่าร้องไห้ไม่อายคนข้างๆเลยค่ะ
เศร้ามากตอนที่เจงตาย
แล้วไหนจะตอนที่เจงกลับมาในร่างเจ
และสัญญาว่าจะไม่ไปไหนอีก
โหย~ ปล่อยโฮเยี่ยงตัวเองเป็นพี่แมน ฮา~
ขอบคุณมากๆนะคะที่เอานิยายดีๆแบบนี้มาให้อ่านกัน
ชอบที่สุดเลยค่ะ :)
-
โบว์ว่าเศร้าสุดๆในซีรีย์นี้แล้วมั้ง
นั่งร้องไห้แบบหมอนเปียกอะ อะไรมันจะหักมุมแบบนี้
ใจหายนึกว่าจะไม่แฮปปุรี้ แอนดิ้งซะแล้ว
ตอนกลับมาก็เลยได้ใจชื้นหน่อย
ปล. ตอนพิเศษน่ารักมากกกกกกกกกกกกก หวาน(หื่น) กันได้อีก
เจงน่ารักอะ ดูใสซื่อดีอะ
-
อ่านกี่ทีก็น่ารัก น้องเจงก็ใสมากๆเลย
ชอบๆ :L2:
-
เรื่องนี้เล่นเอาน้ำตาไหลพราก :sad4:
ดีใจที่ไม่จบเศร้า?!
อย่างน้อยก็ได้คู่กับเจ :กอด1:
-
น้องเจงดูเลื่อนลอยไม่หลุดคอนเซปดีพี่ชอบ
ขนาดมาเกิดใหม่หนูยังจะดูหนังสืออาชญากรรมอีกนะลูก555+
ขอบคุณผู้แต่ง ผู้โพส และเล้าเป็ด :L2:
-
:sad4: ยิ้มทั้งน้ำตา ชอบมากครับ
:pig4: :3123: :L2: :L1: :กอด1:
-
รอนานกว่าหนิงจะเจอเจง แต่ดีที่จบแฮปปี้นะ
เสียดายที่เรื่องมันสั้น แต่อ่านแล้วสนุกเสมอสำหรับเรื่องของคุณ aoikyosuke
-
น้องเจงน่ารักจังเลย :pighaun:
-
เศร้าตอนเจงตายอ่ะ แต่ยังดีนะที่มาเกิดเป็นน้องเจอ่ะ
-
สุดยอด
นึกว่าจะจบเศร้าซะแล้ว :mc4: :mc4:
-
ชอบมากเลยค่ะ
ทั้งตัวละคร ทั้งเนื้อเรื่อง
น่าสนใจมากค่ะ อ่านแล้วหยุดไม่ได้เลย
ช็อคมากตอนเจงตาย หักมุมสุดๆ
ขอบคุณจริงๆที่ให้เจงกลับมาในร่างน้องเจ ช่วยให้น้ำตาแห้งไปได้เลยค่ะ
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ ทั้งคนเขียนและคนโพสนะคะ
อยากอ่านอีกจังเลยค่ะ คิดถึงหนิงกับเจงมากจริงๆ
-
ชอบความมึนของเจงมากๆ
-
อ่านกี่ครั้งก็น้ำตาซึมทุกทีเลย
น่ารักมากๆค่ะ
:กอด1: :กอด1:
-
แค่วินาทีเดียว ...คนที่รักก็ไม่อยู่กับเราแล้ว
แต่แค่วินาทีเดียว ที่ได้เห็นกันอีกครั้ง
เหมือนฝันที่..เป็นจริง
-
สนุกมากจ้า :impress2: :impress2:
-
ให้ความรู้สึกเศร้าแต่เซ็กซี่จังเลย :-[
-
เสียน้ำตาตอนเจงตายค่ะ ฮือๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าน้องเอ๋อจะตายจริงๆ น้ำตาซึมเลยตอนนั้นอ่ะ
แต่แบบ พอรู้ว่ากลับมาแล้ว ดีใจมากกกกก แต่ก็กลายเป็นว่าพี่แมนพรากผู้เยาว์ซะงั้น 555
อ่านตอนพิเศษแล้วก็คิดถึงตอนน้องเอ๋อยังอยู่จริงๆ T_T อยากร้องไห้
ขอบคุณที่เอามาลงนะคะ
-
สุดยอด o13
-
ร้องไ้ห้เลยอะ เคยอ่านแล้วมาอ่านอีกก็ชอบ
-
แอบเศร้าอ่ะ แต่ก็ยังแฮปปี้สุดท้ายน้องเจงก็กลับมา
-
:o12:
เค้าร้องไห้ด้วยอ่ะ เเต่ดีนะที่จบดีเเบบนี้ ให้อภัย ขอบคุณที่เเต่งเรื่องดีๆมาให้อ่านอีกคู่นะคะ..
:L2:
-
แรกๆ ขำเจงมากเลย ตอนหลังเศร้ามากเหมือนกัน แต่ดีใจที่ได้เจอกันอีก
ขอบคุณมากนะคะ
-
:L2: :L2:
-
เกือบเศร้า
แต่ก็ร้องไห้
ชีวิตคนเราไม่แน่ไม่นอนจริงๆ ไม่รู้จะตายวันตายพรุ่ง จะไปก็ไม่มีมาบอกกล่าวร่ำลา ทำได้เพียงมองดูคนที่อยู่ข้างหลังคอยร่ำไห้
ดีใจที่ในที่สุดเจงก็กลับมา ถึงจะเป็นแบบน้องเจ แต่ยังไงวิญญาณก็คือเจงแม้จะอยู่ในร่างของเจก็ตาม
ชีวิตคนเราถ้าไม่มีสิ่งมายึดเหนี่ยวมันก็พร้อมจะจากไปได้ทุกเมื่อ ถ้าหากเค้าเป็นหนิงเค้าก็ไม่รู้จะอยู่ไปเพื่ออะไร คนที่คอยอยู่เคียงข้างก็ไม่มี คนที่คอยให้กำลังใจอยู่ข้างหลังก็ไม่มี คนที่ให้ความอบอุ่นยามเราท้อก็ไม่มี
มันก็คงจะเหมือนเรามีชีวิตอยู่เพียงคนเดียวในโลกนี้ ไม่มีใครให้อาลัยอาวรณ์และไม่มีใครคอยอาลัยอาวรณ์
หวังว่าทั้งคู่คงจะได้รักกันยาวนาน ไม่ด่วนจากไปเหมือนที่เจงจากไปหรอกนะ
ขอบคุณคนเขียนสำหรับนิยายดีๆ เรื่องนี้นะคะ
ขอบคุณมากเลยค่ะ
-
อ่านไปอ่านมาพาเอาตกใจ
อยู่ๆน้องเอ๋อจากไปซะงั้น
เศร้าเลยอ่าาาา
แต่ยังดีที่มีน้องเจมาเสริมตอนท้าย ไม่งั้นจะน่าสงสารมากๆเลย
:pig4:
-
ซึ้งมาก
ร้องไห้กับความรักที่สูญเสีย และได้กลับคืนมา
-
เศร้าง่าาาาา ตอนน้องเจงเสียก็แบบ ทำไมคนเขียนทำงี้ เศร้าเลย แต่พอน้องเจมา มันเศร้ากว่าเดิมอีก แบบ.. ฮืออออ มีแต่กลิ่นอายเดิมๆทั้งที่ไม่ใช่คนคนเดิม เศร้าได้อีกก แต่ก็ซึ้งอ่ะ ขอบคุณมากค่ะ ชอบงานเขียนของคุณเท็น มันแบบ..ละมุนใจ
:กอด1: :กอด1:
-
:sad4: เศร้าเเบบไม่สุด ดีใจที่ได้เจอกันอีกครั้ง :กอด1:
-
น้ำตาไหลลลลลล ไม่ต้องสนศีลธรรมแล้วหนิงเอ้ยยย ไม่งั้นก็รอไปอีก 3 ปีจะำได้พ้นจากการเป็นผู้เยาว์ก่อน :oo1:
-
ชอบมากค่า ร้องไห้เลยตอน เจกับแมนเจอกัน :sad4: :sad4: :hao5:
-
สนุกดีครับ
ติดตามอ่าน แล้วบิ๊วอารมณ์ผมได้ดีมากเลย
เป็นกำลังใจให้นะครับ
รออ่านเรื่องใหม่น๊าาาาาาาาา
-
:mew6: ซึ้งมาก ขอบคุณค่ะ
-
ทั้งตลก สนุก แล้วก็เศร้า แต่ตอนพิเศษฉลองคริสมาสต์นี่แบบสุด ๆ เลยครับ
ขอบคุณครับ
-
อารมณ์แปรปรวนหนักมากกใน10นาทีหลัง TT
ขำๆตอนช่วงแรก
ร้องไห้ ตอนเจงตาย
ตอนต่อมา ก้ยิ้มเพราะเจอเจ
ไม่กี่บรรทัดต่อมาร้องไห้อีกแล้ว เพราะ "เจงคิดถึงแมนนะ..."
-
เคยอ่านแล้ว 1 ครั้ง ครั้งนั้นก็ร้องไห้ ตอนเจงตาย
พอกลับมาอ่านอีก ก็ร้องอีก จุดเดิมเลย เจงตาย
สนุกมาก ชอบมากๆ อ่านซ้ำๆ หลายรอบละ ^^
-
คู่นี้เป็นอะไรที่เข้ากันสุดๆ
เหมือนมาเติมเต็มให้กัน
เศร้าตอนจบที่เจงตาย
ดีนะที่หนิงฆ่าตัวตายไม่สำเร็จ
ไม่งั้นคงไม่ได้เจอเจงที่กลับมาเกิดใหม่หรอก
-
อ่านกี่รอบก็ขำพร้อมน้ำตาทุกทีเลยคู่นี้
-
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ นะคะ :pig4: :กอด1:
-
:กอด1:
แพ้ทางทั้งคู่เลยน่ารัก
-
ชอบนิยายคุณเท็นทุกเรื่องเลยค่ะ กำลังไล่อ่านทีละเรื่อง ยังไปได้ไม่ถึงไหนเลย นิยายคุณเท็นเยอะมว๊ากกกก...ขอบคุณผู้เขียนที่ขยันเขียน และขอบผู้ตั้งกระทู้ทุกคนที่เอานิยายมาลงให้อ่านค่า
:L2:
-
กลายเป็นกินเด็กไปเลยยยยย แต่คนกินเด็กกลับนิสัยเด็กกว่า ฮ่าๆๆๆ :mew3:
-
:o12:ดีใจ จบไม่เศร้า
-
:L1: :L2: :heaven สวัสดีปีใหม่ค่าาา
ทำเราต้องไห้เลยยย อ่านตอนแรกๆไม่คิดเลยว่าเป็นงี้อะ ฮืออออออออออ เจงของเค้า เจงน่ารักที่สุด อยู่ในใจเค้าเสมอนะ ดีจัง :o12:
-
สั้นๆ แต่ ซึ้ง
-
ขอบคุณนิยายดีๆค่ะ
-
อ่านมารอบที่สองแล้ว
แต่ดันลืมว่าจบยังไง
พออ่านมาถึงตอนน้องเจงตายนี่แบบ..
ใจหายวูบบบเลยนะ
เฮ้ย พี่หนิงฝันเป็นตุเป็นตะป่าวเนี่ย
กลายเป็นว่าน้องเจงตายจริงซะงั้น
ช็อคจนร้องไห้ไม่ออกเลยอ่ะ
สุดท้าย พี่หนิงก็ยังไม่ทันทำให้น้องเจงแสดงความรู้สึกที่เป็นธรรมชาติได้ เสียดายๆ
แต่ยังดีที่ในที่สุดน้องเจงก็กลับมาหาพี่หนิง
พี่หนิงต้องเป็นคนพิเศษจริงๆนะ
คือพี่หนิงแกไม่กลัวติดคุกข้อหาพรากผู้เยาว์ไง 555555
อ่านตอนจบแล้วซึ้งมากเลยอ่ะ ดีจังที่น้องเจมีความทรงจำและความรู้สึกของน้องเจงหลงเหลืออยู่บ้าง
ดีใจที่พี่หนิงสมหวังซะที :mc4: :mc4:
-
น้ำตาซึมตอนเจงกลับมาเจอหนิง55555