ตอนที่ 3 แตะน้อยคอยรัก
(หยิน)
ผมกอดแตะน้อยในอ้อมอกอย่างหวงแหน (ไซส์ 41 นี่คือน้อย) นี่คือสิ่งที่ไอ้คนน่ารักเขาทิ้งไว้ให้ผมก่อนจะจากไป แต่....มึงจะทิ้งรองเท้าแตะไว้ทำไม๊ ทำไมมึงไม่ทิ้งเบอร์ไม่ก็ไลน์ให้กูติดต่อวะ กูงง หรือมันจะทดสอบความอดทนกู ว่ากูจะทนจีบมันได้นานแค่ไหน กูว่าใช่แน่ๆ
“มึงจะจีบไอ้ป๋องมันจริงดิ” ไอ้เถื่อนเอ่ยถามผมขึ้น หลังจากที่มันนั่งมองผมมาได้จะเป็นชั่วโมงละ
“มึงก็ไม่น่าถามนะ มันนั่งกอดแตะเขามาจะเป็นชั่วโมงละ แถมยังยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ยิ่งกว่าคนบ้ากว่าเดิมซะอีก มึงคิดว่าไงละวะ” ไอ้ปรักเป็นคนพูดขึ้น
“หยินจะชอบคูปองเราไม่ห้ามนะ แต่หยินควรจะชอบเขาจริงๆ ไม่ใช่ไปเชื่อไอ้ควายปรักมัน” โนอึนเป็นคนพูดขึ้นครับ บุญหูจริงๆที่ได้ยินคำหยาบออกจากปากโนอึนมันได้ น้อยนักที่มันจะด่า และน้อยนักที่จะมีคนโดนมันด่าเช่นกัน ไอ้ปรักนี่ตัวบาปหนาชัดๆ
“กูเห็นด้วยกับโนอึนมันนะ สติบ้างดิวะหยิน ปกติมึงไม่เป็นแบบนี้นะ” ไอ้เถื่อนพูดขึ้นเพื่อดึงสติผมอีกครั้ง
“ไม่รู้ดิวะ กูก็ว่ามันไม่ได้แย่นะ” ผมพูดออกไปก่อนจะหันมาอมยิ้มให้กับรองเท้าแตะของไอ้คนน่ารักต่อ
“แย่สิไอ้สัส อาการมึงตอนนี้อ่ะโคตรแย่ กูนึกว่าคนบ้าแล้วนะ หรือว่ามันโดนของวะ” ไอ้เถื่อนก็ยังบ่นไม่เลิก เป็นตุเป็นตะว่าผมโดนของไปนั่น
“งั้นกูพิสูจน์ให้มึงเองไอ้เถื่อน” ไอ้ปรักมันพูดจบปุ๊บ มันก็เปิดน้ำจากขวดเล็กๆที่มันถือในมือ พร้อม พรืดดดดด
“โอ้ยยยยยยยย” ไอ้เชี้ยปรักมันสาดน้ำใส่ผม!!! เปียกหมดเลยไอ้เชี้ย
“นั้นไงไอ้เหี้ย กูว่าแล้วมันต้องโดนของแน่ๆ” ไอ้เถื่อนเอ่ยขึ้นอย่างตื่นเต้น
“โดนของเชี้ยอะไรละ กูเย็น!!!” ผมหันไปแว้ดใส่ไอ้เถื่อนอย่างเหลืออด แล้วน้ำอะไรวะหนิ หอมๆเหมือนกลิ่นดอกมะลิเลย อย่าบอกว่าไอ้ปรักมันเอาน้ำมนต์มาสาดกูนะ
“ออกยังวะ อิผีที่มันสิงเพื่อนกูน่ะ มึงรีบออกไปเลยนะ” ไอ้ปรักมันพูดพร้อมทำท่าจะสาดน้ำมนต์ใส่ผมอีกรอบ
“ออกเหี้ยอะไรวะ ผีไม่ได้เข้ากู” ผมพูดพร้อมมองไอ้ปรักอย่างอาฆาต ไอ้บ้านี่เล่นกูหนาวหัวนมเลยนะ
“ก็เห็นมึงมองตาขวางไม่หยุดอ่ะ แหะๆๆ” ไอ้ปรักมันพูดพร้อมเกาท้ายทอยอย่างเก้อๆ
“ไม่ตาขวางสิแปลก เล่นสาดจนเปียกขนาดนั้นอ่ะ” ทีงี้ละมาพูดนะไอ้โนอึน ทีตอนไอ้ปรักมันเตรียมท่าจะสาดไม่เห็นจะห้ามมันสักคำ
“ว่าแต่มึงไปหาน้ำมนต์มาจากไหนไวแท้ นึกปุ๊บสาดปั๊บ เปียกปุ๊บเลอ” ไอ้เถื่อนเอ่ยถามไอ้ปรักขึ้น นั่นดิกูก็สงสัย มึงจะเตรียมน้ำมนต์มามอทำซากอะไร!!!
“พอดีเมื่อเช้าไปวัดกับแม่มาวะ แล้วบับแม่ให้เอามาฝากพวกมึง เพื่อความเป็นสิริมงคล” มงคลมากมั่งไอ้สัส สาดกูซะเปียกเลย พูดมาละ ผมง้างมือจะเอาแตะในมือฟาดหน้าไอ้ปรักมันไปสักดอก โทษฐานมันเอาน้ำมนต์มาสาดผมจนผมหนาวไส้ติ่งเล่น
“ใจเย็นสุดหล่อ” ไอ้ปรักมันปรามผมพร้อมยกมือพนมไหว้ขอโทษอย่างสวย
“กูก็นึกว่ามึงโดนของเนาะ คนอย่างมึงยุขึ้นที่ไหนละวะ อยู่ดีๆจะไปตามจีบไอ้ป๋องมันอ่ะ มึงไม่คิดว่าตัวเองแปลกเหรอ” ผมลดมือที่ถือแตะลงพลางคิดไปตามที่ไอ้ปรักมันพูด เออวะ
“กูก็อยากลองอย่างที่มึงแนะนำ แล้วมาตอนนี้คือพวกมึงจะมาสงสัยทำไม” ผมตอบพวกมันออกไปตามที่นึก
“มึงจะชอบผู้ชายมันไม่แปลกเลยเว้ย แต่มึงต้องอยากชอบจริงๆ ไม่ใช่บ้าจี้ตามไอ้ปรักมัน เชื่อใครไม่เชื่อนะมึงเนี้ย ปกติก็เป็นคนจิตแข็ง ทำไมรอบนี้บ้าจี้ให้ไอ้ปรักมันสิงสู่ได้วะ” ไอ้นิพที่น่าจะพึ่งเลิกเรียนเดินเข้ามาสมทบกลุ่มผม ที่นั่งรอมันที่ม้าหินอ่อนใต้ต้นไม้ใหญ่
“เอาจริงๆตอนแรกกูก็ไม่อะไรหรอก แต่มาคิดๆดู กูก็อยากลองดูวะ ที่กูอยากลองไม่ใช่เพราะมันแปลก กูแค่อยากลองเผื่อกูจะเจอคนที่อยากยืนข้างกูจริงๆบ้าง แล้วแบบคูปองมันก็น่ารักดี มันมีบ้างอย่างที่กูอยากจะเรียนรู้มันต่อ พวกมึงสบายใจเถอะ กูก็ไม่ได้โง่ให้คนอย่างไอ้ปรักมันมาไซโคจิตได้ขนาดนั้นหรอก ความโง่ยกให้ไอ้ปรักมันคนเดียวพอ” ผมพูดอธิบายกับเพื่อนๆ เพื่อให้พวกมันคลายความกังวลลง
ถึงกลุ่มพวกผมจะดูไม่ค่อยแคร์เรื่องอย่างนี้ แต่เอาเข้าจริงๆก็พากันเครียดมากเลยนะครับ โดยเฉพาะผมที่เพื่อนๆในกลุ่มค่อนข้างจะเป็นห่วงเป็นพิเศษ เพราะผมยังไม่เคยเจอความรักที่เป็นจริงเป็นจังเลยสักครั้ง ที่ผ่านมาไม่หวังเงินก็หวังแค่ตัว คบนานสุดก็ได้แค่สามเดือน พูดมาละแส้วในนมแปลกๆ กลับคอนโดไปหานอนดีกว่า
พอคิดได้อย่างนั้นผมก็ลุกขึ้นพร้อมจะกลับคอนโด จะให้ผมไปนั่งตากหัวนมในห้องแอร์ฉ่ำๆ ผมคงไม่ไหว แต่ถ้าจะให้กลับไปเปลี่ยนเสื้อแล้วกลับมาเรียน อันนี้ก็ไม่ไหวครับ เพราะผมเป็นพวกถ้าได้กลับห้องคือต้องกลับเลย จะว่าเป็นพวก intervert ก็คงจะเข้าเค้า
“ถ้ามึงจะกลับอย่าลืมโทร.ไปบอกเพื่อนที่คณะละ ว่าจะไม่เข้าบ่าย” ไอ้นิพพูดไล่หลังผมมา ผมจึงยกมือขึ้นโบกไปมาว่าไม่ต้องห่วง
/
/
/
ในขณะที่ผมกำลังเดินไปที่รถลูกรักของผม หูก็พลันได้ยินเสียงเรียกชื่อดังแว่วๆ ตามลมมา ผมจึงหันหลังกลับไปมองหาที่มาของเสียงดู เห็นคนประมาณ 3-4 คน ยืนจับกลุ่มที่ใต้ตึกไม่ไกลจากที่จอดรถของผมนัก หนึ่งในนั้นยืนโบกมือให้ผม ใครวะ ผมจึงไขข้อสงสัยของตัวเองด้วยการเดินเข้าไปหาคนกลุ่มนั้น
“ใช่มึงจริงด้วยๆ จำกูได้ป่ะ ที่กินข้าวด้วยกันเมื่อวานอ่ะ” ไอ้คนที่ชื่อม่านเอ่ยทักผมขึ้น ผมจึงยิ้มให้มันแทนคำตอบ ก่อนจะหันไปส่งยิ้มหวานๆให้คนข้างๆไอ้ม่านที่ทำหน้าไม่สบอารมณ์สุดๆ ไอ้คนน่ารักคงจะโดนเพื่อนแกล้งอีกสิท่า
“มึงกำลังจะไปไหนวะ” ไอ้ม่านถามผมขึ้นอีก
“กูกำลังจะกลับห้อง”
“เอ่า ไม่ใช่มึงต้องเรียนอีกเหรอตอนบ่ายอ่ะ หวานหลอกกูเหรอวะ” ถ้าให้เดาคงเป็นหวานดาวคณะปีผมละมั้งที่ไอ้ม่านมันหมายถึง
“หวานไม่ได้หลอกมึงหรอก กูเกิดอุบัติเหตุที่ตั้งใจนิดหน่อยน่ะ เลยว่าจะกลับห้องเลย” ผมพูดบอกไอ้ม่านมันไป
“อุบัติเหตุที่ว่า คือสภาพมึงที่ยืนโชว์หัวนมอยู่นี่ป่ะ” ผมมองตามสายตาของคนทั้งกลุ่มที่มองมาที่ผม อื่ม สภาพเสื้อเปียกลู่ที่แนบไปกับเนื้อหนังนี่ก็เซ็กซี่ดีเหมือนกันนะ
“อุจาดตา” ไอ้คนน่ารักมันพูดขึ้นลอยๆพร้อมเสหน้าไปทางอื่น ว่าก็ว่านะ หุ่นผมนี่สาวๆเห็นเป็นอยากได้ทุกรายนะครับ เพราะผมเล่นกีฬาแทบทุกอย่าง ไหนจะเข้ายิมปั้นหุ่นอีก กว่าจะได้หุ่นนี้มาเลือดตาสาดนะครับ แต่ไอ้คนน่ารักมันกลับบอกอุจาดตาติ บ๊ะ!!!
“ถ้างั้นกูขอตัวกลับก่อนนะ” ผมพูดพร้อมหันหลังจะเดินไปที่รถ
“เฮ้ยเดี๋ยวดิวะ ไอ้ป๋องมันพูดแค่นี้มึงก็อย่าไปหยองนักซิวะ ถ้ามึงจะจีบมันสิ่งแรกที่มึงควรรู้คือ ไอ้ป๋องมันโคตรปากหมา ถ้าแค่นี้มึงถอยกูว่ามึงถอดใจจากมันเถอะ” ไอ้ไมล์มันพูดพร้อมวิ่งมากอดคอผมไว้
“กูไม่ได้หยอง กูแค่หนาว ปากแบบไหนก็มาเถอะ เจอกูจูบทีเดียวรับรองหวานแน่นอน” ผมพูดพร้อมยักคิ้วให้ไอ้ไมล์มันไปที มันหน้าเหวอน้อยๆก่อนจะหันไปมองไอ้คนน่ารักของผม
“ปากดี” ผมหันไปมองถามเสียงของไอ้คนน่ารัก ก่อนจะเห็นสีหน้าที่ไม่บ่งบอกอะไรของมัน เป็นคนเดาอยากแท้
“เผื่อมึงไม่รู้กูไม่ได้มีดีแค่ปาก อย่างอื่นกูก็ดี” ผมพูดพร้อมใช้สายตาเน้นไปที่น้องชายของผมตรงคำว่าอย่างอื่น เพื่อบอกไอ้คนน่ารักมันเป็นนัยๆว่า ของกูโคตรดีครับ การันตรีจากที่เขามาหลอกฟันกูกันครึ่งมหาลัยเลยครับ
“เออ... กูว่าพวกมึงพอเถอะ ไปกินข้าวกับพวกกูป่ะ” ไอ้คนที่ชื่อไมล์เป็นคนห้ามทัพ ก่อนจะเอ่ยชวนผมไปกินข้าวด้วย
“ไปเลี้ยงไอ้ป๋องมันหน่อยดิวะ มันอยากกินหมูกรอบ สิ่งที่มึงควรรู้อีกข้อคือ ไอ้ป๋องมันรักหมูกรอบมาก ใครซื้อให้มันกินมันรักตายแลย” ไอ้ฟ้าเป็นคนเอ่ยขึ้น ถึงจะรู้ว่ามันจะหลอกแดก แต่โทษทีเถอะมึงแดกหมูกรอบทั้งอำเภอ ขนหน้าแข้งกูก็ไม่ร่วงหรอก
“เอาดิ” ผมตอบรับด้วยใบหน้าที่ยิ้มหวานส่งไปให้ไอ้คนน่ารักอีกด้วย ถึงจะหนาวหัวนมไปหน่อย แต่กูโอเค๊
“มึงจะไปชวนมันทำไมวะ รำคาญ!!” ไอ้คนน่ารักมันพูดบ่นๆก่อนจะเดินนำพวกผมไป พร้อมกลับหันมาส่งสายตารำคาญให้ผมอีกดอก นี่ละวะที่เขาว่าคนเกลียดแสดงว่าคนรัก (อิหยังวะ)
/
/
/
ผมมานั่งหว้าเหว่ลำพังที่โต๊ะอาหารริมทางร้านหนึ่ง ร้อนเหี้ยๆเลยครับ กูก็นึกว่าจะกินหมูกรอบเยอรมันที่ห้างนั่งแอร์ฉ่ำๆ แต่มึงพากันมากินที่ร้านข้างทางเนี้ยนะ เหมาทั้งจังหวัดให้แดก ขนตูดกูก็ไม่ร่วงสักเส้นหรอกแบบนี้ หรือมันคิดว่าผมไม่มีปัญญาเลี้ยงมันวะ
“พวกกูต้องกลับก่อนนะ พอดีงานเข้าวะ” ไอ้ม่านมันเอ่ยบอกผม ก่อนที่พวกมันจะเดินกันออกไปเลย อ้าวเฮ้ย คนที่อยากกินมันพวกมึงป่ะ จะมาสั่งอาหารไว้แล้วชิ่งคือ แกล้งกูใช่ป่ะ ผมนั่งทำหน้าเซ็งๆกะว่าจะโทร.ให้เพื่อนในกลุ่มออกมาแดกช่วยกัน ก็ต้องผงะกับของที่มันมากองตรงหน้าผมซะก่อน ผมมองที่มาของมันแล้วได้แต่ทำหน้างงๆ ส่งไปให้คนตรงหน้า
“เอาไปเปลี่ยน” ผมยิ่งไม่เข้าใจ ผีเข้ารึเปล่าวะ กูวิ่งไปขอน้ำมนต์ไอ้ปรักมาสาดตอนนี้ก็น่าจะยังทันนะ
“มองหน้ากูทำไม ไหนมึงบอกว่ามึงหนาวไม่ใช่? ”ผมนี่ยิ่งงงเพิ่มไปอีก เมื่อไอ้คนน่ารักมันพูดด้วยน้ำเสียงเป็นห่วงผม กูว่าผีเข้าจริงจังแล้ววะ
“ถ้ามึงยังจะมองหน้ากูไม่เลิก งั้นไม่ต้องเอา” ผมรีบคว้ากองผ้าที่อยู่ตรงหน้าอย่างไว ก่อนไอ้คนน่ารักจะเปลี่ยนใจ
“ขอบคุณค้าบบบบ น่ารักจัง”
“ปากมึงนี่นะ อย่างกูเขาเรียกหล่อ สมาร์ท ใจดีเว้ย” มันว่าผมเสียงดุๆ พร้อมส่งสีหน้าที่ไม่พอใจมาให้ผม ก่อนจะนั่งลงที่เก้าอี้ตรงข้ามกับผม
“อ้าว ไม่ได้กลับกับเพื่อนเหรอ” ผมถามมันขึ้นอย่างสงสัย
“กูนั่งอยู่นี่มึงเห็นกูกลับมั้ยละ” คนน่ารักเล่นกูแล้วมั้ยละ กูสวนไปว่ากวนตีนจังได้ป่ะ
“กูก็เห็นมึงบอกจะเลี้ยงข้าว กูก็เลยอยู่แดกให้นี่ไง เพื่อนกูแต่ละตัวมันสั่งไว้เยอะด้วย จะให้มึงแดกคนเดียวก็เวทนาใจ” ไอ้คนน่ารักอธิบายในสิ่งที่ผมสงสัย
“น่ารักจัง” ผมยิ้มจนตาหยีให้คนตรงหน้า
“ถ้าไม่อยากแดกข้าวคนเดียวอย่ามาชมกูว่าน่ารักไอ้สัส” ไอ้คนน่ารักบ่นผมเสียงดุๆแต่ก็ไม่ได้จริงจังอะไร
“เสื้อกูก็ให้ยืมแล้วเอาไปเปลี่ยน กูเห็นแล้วหนาวแทน” พอไอ้คนน่ารักพูดจบ ผมก็พยักหน้ารับ ก่อนจะปลดกระดุมเสื้อนักศึกษาทีละเม็ด
“เดี๋ยวไอ้สัส!!” คนตรงข้ามโวยวายขึ้น พร้อมยกมือขึ้นห้าม ผมจึงมองคนตรงหน้าอย่างสงสัย
“มึงจะมาเปลี่ยนอะไรตรงนี้วะ ไปเปลี่ยนห้องน้ำไอ้สัส” ไอ้คนน่ารักพูดพร้อมลุกขึ้นมาจับแขนผมให้ลุกขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อในห้องน้ำ ว๊าน่ารักจริงๆด้วยวะ
“เปลี่ยนตรงนี้ก็ได้ ในร้านมันไม่มีคนแล้ว” ผมพูดบอกพร้อมปลดกระดุมเสื้อต่อ
“มีกูนี่ไงไอ้สัส” คนตรงหน้าพูดขึ้นอย่างหัวเสีย
“อายอะไรอ่ะผู้ชายเหมือนกัน” ผมพูดอย่างไม่ใส่ใจ
“โว้ยไอ้เหี้ยหนิ” คนตรงหน้าสบถอย่างหัวเสีย พร้อมหันหลังกางแขนบังผมไว้จากสายตาคนภายนอก ผมมองแผ่นหลังคนตรงหน้าด้วยอาการที่อธิบายไม่ถูก เพราะไม่เคยได้รับการกระทำแบบนี้จากใคร ทำไมไอ้คนน่ารักมันใจดีขนาดนี้วะ ถึงปากจะพูดแต่คำร้ายๆแต่นิสัยใช้ได้เลยนี่หว่า
“เสร็จแล้วครับ” ผมพูดบอกไอ้คนน่ารัก ก่อนมันจะหันหน้ามามองผมอย่างไม่พอใจ ก่อนจะนั่งลงตรงที่เดิม
“ชอบโชว์รึไงวะ โรคจิตรึไงมึงน่ะ” ไอ้คนตรงหน้าถามพลางหรี่ตามองผมอย่างจับผิด
“มีดีก็โชว์หน่อยจะเป็นอะไรไป มึงรึเปล่าที่คิดมาก”
“เขาเรียกโรคจิตไอ้สัส คนดีๆที่ไหนจะมาเปลี่ยนเสื้อกลางแจ้งแบบนี้”
“ตอนเตะบอลกูก็ถอดออกบ่อย ไม่เห็นมีใครมาว่ากูโรคจิตนะ มึงอ่ะ คิดอะไรกับกูรึเปล่า”
“คิดก็เหี้ยละ” ตอบแบบไม่คิดเลยนะ เอาซะใจกูแฟ่บเลยเถอะ
“ที่กูจะจีบมึง กูไม่ได้เล่นๆนะคูปอง” ผมพูดบอกมันไปเสียงจริงจัง
“ที่กูบอกมึงว่ากูไม่ชอบ กูก็ไม่ได้พูดเล่นเหมือนกัน” ไอ้คนตรงหน้าพูดตอบผมด้วยเสียงที่จริงจังเช่นกัน
“กูจะไม่ถามว่ามึงจะจีบกูเพราะอะไร เพราะกูไม่ได้อยากรู้ และกูไม่ได้จะใส่ใจด้วย” ตัดกำลังใจกูมากครับ เอาไงต่อดีวะกู จะไปต่อหรือว่าพอแค่นี้วะ
“งั้นกูถามเรื่องอื่นมึงได้มั้ย” ผมพยายามถามเรื่องอื่น ถ้าจะให้ยอมแพ้ตอนนี้ผมว่ามันเร็วไป การที่เราจะตัดสินใครสักคนอย่างน้อย ก็ควรจะรู้อะไรมากกว่านี้หน่อย
“มึงโสดรึเปล่าวะ” ไอ้คนน่ารักมองหน้าผม ก่อนจะเบียนหน้าหนี
“โสด”
“มึงติดที่กูเป็นผู้ชายรึเปล่า” ผมถามไอ้คนตรงหน้าต่อ ภาวนาอย่าให้มันตอบว่าติดเถอะ ไม่งั้นกูวิ่งไปเอาน้ำมนต์จากไอ้ปรักมาสาดมึงจริงๆด้วย
“มึงคิดว่ากูติดไหมละ ตัวอย่างกะควายมาตามจีบกู” ไอ้คนน่ารักมันพูดทีเล่นทีจริงด้วยสีหน้ายียวนหน่อยๆ
“จะให้กูลดเหลือแต่ก้างให้มั้ยละ พูดอย่างกะมึงจะยอมให้จีบอีกนั่นแหละ”
“นั่นดิ มึงก็รู้ว่ากูไม่อยากให้จีบ แล้วมึงจะมาจีบกูเพื่อ” มันถามผมกลับอย่างสงสัย
“มึงเคยชอบใครแบบไม่มีเหตุผลมั้ยวะ กูรู้สึกถูกชะตากับมึงอ่ะ ดูๆแล้วมึงน่าจะเป็นคนจริงใจดี กูชอบ”
“การที่กูเป็นคนจริงใจพูดอะไรตรงๆแล้วมึงจะชอบกูนี่ กูว่ามันแปลกๆนะ ถ้ามึงแค่ชอบคนจริงใจ มึงก็คบกูเป็นเพื่อนก้ได้เปล่าวะ ไม่ใช่จะอยากมาจีบคนตัวควายๆเท่ากัน”
“ก็กูอยากได้คนมายืนเคียงข้าง กูไม่ได้อยากมีเพื่อนเพิ่มนี่หว่า เพื่อนกูมีเยอะแล้ว กูอยากได้ทูลหัวอ่ะครับ” สีหน้าคนตรงหน้าเหมือนปลงตก มันน่าจะเบื่อหน่ายผมเต็มทน ที่พยายามพูดเท่าไหร่ผมก็เอาสิ่งที่มันพูดเข้าหูซ้ายทะลุออกรูจมูกอย่างเดียว
“คูปอง” ผมเรียกคนตรงหน้าอีกครั้ง มันหันหน้ามาสบตาผม พร้อมทำสีหน้าประมาณมึงมีเหี้ยอะไรอีกวะ ส่งมาให้ผมด้วย
“มึงไม่ต้องชอบกูตอนนี้ก็ได้ แต่ช่วยดูกูไปเรื่อย ๆ ก่อนได้มั้ยวะ ถ้ากูดีไม่พอที่มึงจะรัก ถึงตอนนั้นมึงค่อยบอกกับกูตรงๆ กูพร้อมจะไปจากมึงโดยไม่อิดออดเลย ” ผมบอกคูปองไปด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง คูปองมันจ้องหน้าผมแสดงสีหน้าที่ผมเดาไม่ออก ก่อนที่อาหารจะทยอยมาเสิร์ฟ แล้วเราทั้งคู่ก็นั่งกินข้าวเงียบๆแบบนั้น โดยไม่มีใครพูดอะไร จนมาถึงตอนคิดเงินผมจึงหยิบแบงค์พันในกระเป๋าขึ้นมาจ่าย ตัดหน้าไอ้คนน่ารักมันไป
“มึงจะเลี้ยง? รวย?” คูปองถามผมด้วยสีหน้าสงสัย
“ไม่ได้รวยแต่มึงคนเดียวกูเลี้ยงได้”
“ดี กูชอบ” มันยิ้มให้ผมก่อนจะตบพุงแล้วเดินออกจากร้านไปอย่างอารมณ์ดี อืมผมน่าจะรู้จักไอ้คนน่ารักเพิ่มอีกข้อแล้วละ ผมเดาว่าไอ้คนน่ารักมันต้องชอบของฟรีแน่นอน ผมตีกังลายืนยันเลย ก็เป็นคนที่ไม่ได้จะจีบยากเท่าไหร่นี่หว่า มาเลยกับหยินอ่ะ
หัวข้อ: เพราะรักเสพติด ตอนที่ 3 แตะน้อยคอยรัก (อ่าน 1718 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก