"แพนมึงพอได้แล้ว เดี๋ยวก็ขับรถกลับไม่ไหว"
จีจี้แย่งแก้วออกจากมือเพื่อนหนุ่มหน้าหวาน พลางร้องห้าม นรินทร์ ที่เอาแต่กระดกแก้วเหล้าเข้าปาก แบบเอาเป็นเอาตาย
"ทำไมอ่ะ มึงกูชอบเค้ามาตั้ง 5 ปีเลยนะ แล้วอยู่ๆเค้าจะแต่งงานเนี้ยนะ ฮือออ เค้าทำแบบนี้กับกูได้ยังไง"
เสียงสะอึกสะอื้นไห้ดังมาจาก ชายหนุ่มร่างสูง 180 ใบหน้าหล่อที่กระเดียดไป ทางหวาน ยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาเหมือนเด็ก โดยมีเพื่อนสาวสองคนนั่งปลอบอยู่ข้างๆ
"เค้าไม่รู้หรอ ว่ากูชอบเค้ามาก"
"เค้ารู้ แต่เค้าไม่ได้ชอบมึงไงแพน" จีจี้โพล่งขึ้นด้วยหมั่นไส้ ที่เพื่อนของเธอเอาแต่คร่ำครวญไม่หยุด
"ทำไมล่ะมึง กูรักเค้า"
"โอ๊ยยย อิแพน มึงจะไปเสียใจอะไรนักหนา หน้าตามึงก็น่ารัก หาผัวใหม่อีก 10 คนยังได้ หรือถ้ารักแท้มันหายากเย็นนัก ก็ซื้อกินค่า"
หาใหม่
มันจะได้ผัวรึไงล่ะ
คนที่เข้ามาๆ ก็มีแต่ผู้หญิงบ้าง คนตัวเล็กๆร่าง บางๆบ้าง นรินทร์สะบัดหัวไปมา เขาอยากเป็นคนโดนดูแล ถนุถนอมบ้าง เหมือนเวลาที่เล่นเจ้าหญิงกับเพื่อนตอนเด็กๆไม่ได้อยากเป็นผัวใครซะหน่อย
จีจี้ที่มองดูเพื่อน สะบัดหัวไปมาเหมือนเด็กคร่ำครวญเจียนจะขาดใจตาย นรินทร์เพื่อนของเธอ สูง ขาว จัดว่าหล่อที่ออกไปทางน่ารัก ถึงแม้จะรูปร่างสูงมีกล้ามอก แต่ก็มีความนุ่มนวล น่าถนอม อยู่ในตัว ถ้าเปิดใจทำไมจะไม่มีคนเข้ามาจีบ แต่เพราะเพื่อนของเธอเอาแต่คลั่งไคล้พี่ธนินทร์จนไม่เปิดใจมองใครตะหาก
"แพนมึงตั้งสติก่อน"
มีนาเพื่อนสาวอีกคนเข้ามาลูบหลังชายหนุ่มเบาๆ ทำไมเธอจะไม่รู้ว่าเพื่อนของเธอชอบ พี่ธนินทร์มานานแค่ไหน เธอกับ นรินทร์เข้ามาทำงานที่นี่พร้อมกัน เห็นพี่ธนินทร์ครั้งแรก เพื่อนเธอถึงกับมากรี๊ดกราดให้เธอฟังว่าเขาหล่ออย่างโน้น น่ารักอย่างนี้ ผ่านมา4 ปีแล้ว นรินทร์ก็ยังกรี๊ดไม่เลิก จนกระทั้งช่วงบ่ายวันนี้
"พี่ธนินทร์ ไม่บอกไม่กล่าวกันเลยน๊า"
"ใช่ๆ อยู่มาแจกการ์ดงานแต่ง"
นรินทร์ใจหายวูบ เขาแกล้งเดินเข้ามาสมทบ ชวนคุย ด้วยใบหน้ายิ้มแยมทั้งที่ภายในใจตอนนี้อยากจะกรีดร้องออกมาดังๆ
"ได้ยินแว่วๆ ใครจะแต่งงานนะครับ'
"พี่ธนินทร์ไง แพน พี่ธนินทร์จะแต่งงาน
นั่นเป็นสาเหตุที่ทำให้ชายหนุ่มชวนเธอกับ จีจี้ออกมาดื่มด้วย นรินทร์ที่ตอนนี้ยังคงพร่ำเพ้อไม่หยุด จนจีจี้เริ่มโมโห
"มึงเชื่อกูดิ อิแพน ซื้อกินสบายใจ ไม่ผูกมัด"
เมื่อได้ยินเพื่อนย้ำหลายครั้ง นรินทร์เองก็ชักจะสนใจขึ้นมา มองหน้าเพื่อนเชิงตั้งคำถาม
ซื้อหรอ ที่ไหนยังไง
"เค้าซื้อกันแถวไหน"
นรินทร์ถามขึ้น ด้วยความมึนเมาบวกกับความเสียใจในเมื่อเขา อุตส่าห์ถนอมความซิงไว้เพื่อรักแท้ เพื่อพี่ธนินทร์ ในเมื่อพี่ธนินทร์ไม่เห็นค่า นรินทร์คิดว่าเขาควรจะทำแบบที่จีจี้บอก คือซื้อเด็กมาเปิดซิงตัวเองเลยดีมั้ย
"จี้มึงหยุดเลย อย่าพาแพนมันเสียคนไปด้วย"
มีนารีบห้ามเพื่อนสาว เพราะเห็นท่าทีสนอก สนใจของ นรินทร์แล้วเธอกลัว กลัวว่าเขาจะคิดทำแบบนั้นจริงๆ ยังไงเธอก็ไม่เห็นด้วยกับการประชดชีวิตแบบนี้
"แปลกตรงไหนวะ แพนมันก็ผู้ชายไม่เห็นจะเสียหายตรงไหน"
"นี่แพนชั้นจะบอกให้นะ พวกเด็กขายเนี้ย เค้าจะชอบยืนริมถนนตรงไฟมืดๆอ่ะ แกแวะถามได้เลย"
มีนาเห็นท่าทางของนรินทร์ที่เริ่มไม่ไหวแล้ว เดี๋ยวจะไปกันใหญ่จึงชวนทั้งสองคนกลับบ้าน
"ไปแก แยกย้ายกลับบ้านพรุ่งนี้ต้องทำงาน แพนแกขับรถไหวแน่นะ"
มีนาอดที่จะเป็นห่วงเพื่อนไม่ได้
"สบายมาก ฉี่ไปหลายรอบ เริ่มสร่างล่ะ"
"เอองั้นมึงก็ขับรถดีๆล่ะกัน กูกับมีนากลับก่อนนะ"
"ฮึกก. เจอกันพรุ่งนี้มึง"
นรินทร์โบกมือให้เพื่อนสาวทั้งสอง แล้วแยกมาขึ้นรถของตัวเอง ความคิดแรกของเขาคือ กลับบ้านตามคำสั่งของมีนา แต่แล้วความน้อยใจที่ยังไม่จางหายก็แล่นเข้ามาในหัวอีกรอบในเมื่อพี่ธนินทร์ไม่สนใจเขาและกำลังจะแต่งงาน เขาก็ไม่จำเป็น ต้องเก็บความซิงไว้อีกต่อไปแล้ว
คิดดังนั้น ชายหนุ่มเลี้ยรถไปยังเส้นทางที่จีจี้บอกไว้ทันที ตลอดเส้นทาง มีเพียงแสงไฟสลัวๆ ที่พอจะทำให้มองเห็น ชายหนุ่มน้อยใหญ่ นั่งบ้างยืนบ้าง ตลอดเส้นทาง บางคนหน้าตาถูกใจแต่ติดที่ตัวเล็กไป นรินทร์ไม่อยากเป็นฝ่ายรุก ถึงแม้ 30 ปีที่ผ่านมา เขาก็ไม่เคยเป็นฝ่ายรับเช่นกัน แต่ทำไมล่ะเค้าแค่อยากโดนถนุถนอมบ้าง
"เอ๊ะ"
ชายหนุ่มเหยียบเบรคแทบจะทันที ที่สายตามองเห็นร่างสูงที่ยืนพิงรถ พ่นควันอยู่ริมถนน แม้จะเห็นหน้าตาของผู้ชายคนนั้นไม่ชัดเจนนัก เนื่องจากไฟค่อนข้างสลัว
แต่นรินทร์ก็รับรู้ได้ว่าเขา หล่อมาก ร่างที่ดูสูงพอๆกันกับเขา ไหลกว้างที่อยู่ภายใต้เสื้อเชิ้ตสีขาว พับแขนขึ้นมาถึงข่อศอกนั้น มันดูมีสเน่ห์อย่างบอกไม่ถูก
นรินทร์ตัดสินใจขับรถเข้าไปจอดเทียบแล้วรวบรวมความกล้า ลดกระจกสอบถามทันที
"เอ่ออ..น้อง ไปกับพี่คิดเท่าไหร่ครับ"
"หมายถึงผมหรอ"
คนที่ถูกมองเป็นเด็กขาย ขมวดคิ้วทันทีที่ได้ยิน ชายหนุ่มหันกลับไปกำลังจะโวยวาย แต่ทันทีที่ ภูผา หันไปเจอหน้าหวาน บวก แก้มแดงระเรื่อจากฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ ของคนตรงหน้าแล้ว มันดูน่าแกล้งจริงๆ ชายหนุ่มวัย 28 ปีอย่างเขา กลับนิ่งมองไม่เอ่ยปฎิเสธออกไปอย่างที่ใจคิด เด็กขายหรอ น่าสนุกดีเหมือนกันแล้วภูผาก็อมยิ้ม น้อยๆ
"ช่ายย น้องนั่นแหละ น้องหล่อ ถูกใจพี่มากๆ เลย ไปด้วยกันม่ะ พี่ยังซิงนะ เนี้ยย ครั้งแรกของพี่เลยนะ "
ด้วยความมึนเมา จากแอลกอฮอล์ที่กินเข้าไปทำให้ นรินทร์ไม่อายแต่อย่างใด ที่พูดโอ้อวดตัวเองออกมาแบบนั้น เด็กขายจำเป็นได้ยินเช่นนั้นก็ยกยิ้มร้ายที่มุมปากทันที
ครั้งแรก..
"ครั้งแรกจริงๆ หรอครับ"
ภูผาหัวเราะเบาๆ ในลำคอ เขาชักสนใจลูกค้าคนนี้เข้าซะแล้วซิ คนในรถยังคงเจื้อยแจ้วต่อ
"อึก.. ช่ายย พี่ซิงมาก อยากได้น้องมาช่วยพรากความซิงไปจากพี่จะได้มั้ย"
"แต่ผมใหญ่มากนะครับ พี่ไหวหรอ"
พอได้ยินคำตอบจากเด็กขายจำเป็น นรินทร์ถึงกับร้อนวูบไปทั่วไปหน้า ใหญ่มาก ใหญ่ขนาดไหน มาถึงขั้นนี้แล้วเขาจะถอยไม่ได้แล้ว
"ไหวซิ ใหญ่แค่ไหนพี่ก็จะสู้'"
"งั้นก็ดีลล ให้ผมขึ้นรถเลยมั้ย"
ภูผาทำท่าจะเปิดประตูขึ้นไปบนรถ แต่นรินทร์ร้องห้ามขึ้นเสียก่อน
"เดี๋ยวซิ น้องยังไม่ได้บอกพี่เลยว่าเท่าไหร่"
นั่นซิ ปกติเขาขายกันเท่าไหร่ ชายหนุ่มเองไม่เคยขายด้วยซิ เค้าเรียกกันเท่าไหร่นะ อ่ะ!! คิดออกแล้ว
ใช่แน่. แน่
"1500 พี่ว่าไง"
นรินทร์พยักหน้าหงึก 1500 ถ้าเทียบกับหน้าตา หล่อเหลาที่ตรงสเป็ค กล้ามแน่นที่อยู่ภายใต้เสื้อเชิ้ตสีขาวตัวนั้น นรินทร์คิดว่า เขาคุ้มซะยิ่งกว่าคุ้ม ส่วนเรื่องของที่น้องมันเคลมว่าใหญ่ ก็ถือว่าเขากำไรแล้ว คิดแล้วแก้มก็เห่อร้อนขึ้นมา
"ว่าไงคับ ดีลเลยมั้ย "
เด็กขายหน้าหล่อยื่นหน้าเข้ามาใกล้ ๆ แค่นั้นก็ทำเอานรินทร์ใจเต้นตูมตาม นี่เขากำลังคิดจะทำอะไรไปนอนกับคนที่ไม่รู้จักเนี้ยนะ ซ้ำยังต้องจ่ายเงินอีก แต่พอสายตาสบเข้ากับสายตาคมของน้องหน้าหล่อ ที่มองมา นรินทร์ก็ตัดเหตุผล ต่างๆ ออกไปทันที
ถูกใจไม่มีคำว่าแพง
"ดีลครับ อึกก ขึ้นรถมาเลย"
ภูผาเปิดประตูด้านหน้าขึ้นมานั่งคู่กับนรินทร์ ที่เอาแต่กุมพวงมาลัยแน่นสายตามองตรงไปข้างหน้า กลิ่นน้ำหอมอ่อนๆจากร่างเด็กขายหน้าหล่อมันรบกวนจิตใจนรินทร์เป็นอย่างมาก
อะไรกันแค่กลิ่นน้ำหอมก็ดึงดูดขนาดนี้เลยหรอ
นรินทร์ปรายตามองน้องหน้าหล่อที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ด้วยความขัดเขิน นี่เค้ากำลังจะได้เสียความบริสุทธิ์ให้ผู้ชายหล่อขนาดนี้เลยหรอ หัวใจเต้นตูมตามไปหมดแล้ว น้องจะได้ยินรึเปล่านะ
"เป็นอะไรไปครับ เงียบเลย พอเห็นหน้าชัดๆแล้วผิดหวังหรอ"
ภูผาที่เห็นอาการของว่าที่ลูกค้าของเขาก็นึกเอ็นดูจึงแกล้งเอียงใบหน้าหล่อๆ เข้ามาใกล้พร้อมถามในเชิงหยอกเย้า ผิดหวังอะไรกัน งานดีมากๆ สิไม่ว่านรินทร์คิดในใจ ใบหน้าคม จมูกโด่งเป็นสัน ปากรูปกระจับเวลายิ้มที่มุมปาก มันดูเท่ห์ มีสเน่ห์มากๆ
"ป่าววน่ะ เอ่อ..คือน้องหล่อมากตรงสเปคพี่ทุกอย่างเลย"
นรินทร์รีบบอกเพราะกลัวเด็กขายจะเข้าใจผิด ที่เขาเงียบ เพราะเขาเขินมากตะหาก พอได้ฟังแบบนั้นภูผาก็ยิ่งอยากแกล้ง เขาค่อยๆ วางฝามือร้อนลงบนหน้าขาของนรินทร์แล้วค่อยๆลูบไล้ไปมา อย่างเบามือ ชายหนุ่มสังเกตุเห็นอาการเกร็งอย่างเห็นได้ชัดของคนข้างๆ
น่าแกล้งชะมัด
"พี่จะไม่บอกชื่อผมหน่อยหรอครับ"
"อะ..จริงซิ..พี่ชื่อแพน"
นรินทร์เอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกักด้วยความขัดเขิน ไหนจะหน้าหล่อๆที่เอียงซบที่ไหล ไหนจะฝ่ามือร้อนที่ลูบอยู่ที่ขา ถ้าไม่ติดว่าต้องขับรถ คือเขาอาจเป็นลมไปแล้ว
"แพนนหรอ งั้นเรียกผมว่า ภู ก็ได้ครับ"
ภูผาอิงหน้าลงกับไหล่นุ่มของคนข้างๆ กลิ่นจางๆจากตัวว่าที่ลูกค้า ทำให้ภูผาอดใจไม่ไหวกดจมูกสูดดมคลอเคลียที่ซอกคอ จนนรินทร์ต้องเอ่ยปรามขึ้น
"น้องภูครับ อึก..คือ พี่ขับรถอยู่"
"งั้นน..ช่วยขับให้เร็วขึ้นหน่อยได้มั้ยครับ ผมอยากทำงานจะแย่อยู่แล้ว"
เสียงแหบพร่ากระซิบที่ข้างหู ทำเอานรินทร์ถึงกับเสียววาบไปทั้วตัว สายตาคมที่มองไล่ไปทั่วใบหน้าที่หล่อแต่ค่อนไปทางหวาน ปากอิ่ม ผิวขาวที่ขาวกว่าเขานิดหน่อย ความแน่นของหน้าอก ถ้าเดาไม่ผิด ลูกค้าเขา คงเป็นสายรักสุขภาพไม่น้อย แต่แบบนี้ถูกใจเขามากกว่า พวกร่างแบบบางเหมือนผู้หญิง เพราะน่าจะเต็มไม้เต็มมือดี
ยิ่งมองภูผาก็อดแปลกใจไม่ได้ ที่คนข้างๆ ยังโสด ซ้ำยังต้องมาตะเวณซื้อเด็กขายแบบนี้ ทั้งๆที่ลูกค้าหน้าหวานของเขา ออกจะน่ากินไปทั้งตัวขนาดนี้ อยู่แถวไหน ทำงานอะไร ผู้คนแถวนั้นไม่มีรสนิยมเอาซะเลยที่ปล่อยให้ลูกค้าของเขาครองตัวเป็นโสดมาจนป่านนี้ แต่มันก็ดีแล้วไม่ใช่หรอ โสด เพื่อที่เขาจะได้เป็นคนแรกของพี่แพนไง ภูผายิ้มออกมา
"เอ่ออ..คือปกติน้องภูเข้าโรงแรมแบบไหน"
นรินทร์กลั้นใจถามทำลายความเงียบออกไป ทั้งๆที่อายมาก ก็มันจำเป็นในการซื้อขายนี่นา เขาคงไม่พาเด็กขายไปที่คอนโดแน่ คนที่โดนถามหันมองแก้มแดงๆ แล้วอยากจูบซักฟอดให้ รางวัลความน่ารัก
"ได้หมดครับ แล้วแต่พี่เลย"
เอาจริงๆ ภูผาเองก็ไม่ค่อยได้ใช้บริการโรงแรมทั่วไปแบบนี้ ปกติก็ไปตามห้องของคู่ขาเขาบ้างเป็นส่วนใหญ่ครั้งนี้ถือเป็นการเปิดประสบการณ์ของเขาเช่นกัน ขายครั้งแรก ลูกค้าคนแรก
"แต่เดี๋ยวพี่จอดร้านสะดวกซื้อข้างหน้าให้หน่อยนะครับ"
ภูผานึกขึ้นได้ว่าเขารีบขึ้นรถมากับ ลูกค้าหน้าหวาน โดยลืมหยิบอุปกรณ์ทำงานติดมือมาด้วย
"น้องภู จะซื้ออะไรหรอครับ"
นรินทร์เอ่ยถามขณะที่จอดรถที่หน้าร้านสะดวกซื้อชื่อดัง น้องภูหันมากระซิบเบาๆ ที่ข้างหู ทำเอา เขาเขินจนตัวแทบบิด
"ถุงยางครับ"
นรินทร์มองตามร่างสูงของน้องภู ที่เดินหายเข้าไปในร้านสะดวกซื้อ นั่งคิดอยู่นานว่าจะตามลงไปดีมั้ย แล้วก็นึกขึ้นได้ว่า ค่าใช้จ่ายส่วนนี้เขาต้องรับผิดชอบ ดังนั้นจึงตัดสินใจเปิดประตูรถเดินตามเข้าไปทันที
"เอ่ออ.. คือพี่จ่ายเงินให้นะ"
นรินทร์ก้มมองกล่องถุงยางขนาดบรรจุ 3 ชิ้นที่เรียงรายอยู่ตรงหน้า ราว 10 กล่อง เขาก็หน้าขึ้นสีอีกรอบน้องภูซื้อถุงยางไปทำไมตั้งมากมาย 1500 นี่ ไม่ใช่แค่ครั้งเดียวหรอ นรินทร์ยื่นเงินให้พนักงานสาวที่ก็หน้าแดงอยู่ไม่แพ้เขาเหมือนกัน
นรินทร์ยื่นถุงให้น้องภูเป็นคนถือแล้วตัวเองก็รีบจ้ำอ้าว ขึ้นรถด้วยความอาย ภูผาเดินแกว่งถุงตามไปด้วยความไม่เร่งรีบอะไร เขาอดขำท่าทางของลูกค้าหน้าหวานไม่ได้ ที่ทำตาโตเมื่อเห็นจำนวนถุงยางที่เค้าซื้อ ผิดหรอ ปกติเด็กขายให้กี่ครั้ง เขาไม่รู้ แต่สำหรับเขาแล้วลูกค้าน่ารักขนาดนี้ ครั้งเดียวคงไม่พอแน่
#น้องภูพี่พาย
#1500พี่ว่าไง
น้องภูจะออกแนวหื่นๆ นิดนึงจะคับใครรับไม่ได้กดผ่านได้เลยนะครับ พี่แพนหนีไป๊
หัวข้อ: เด็กขาย: ตอนที่1. มือใหม่หัดขาย (อ่าน 692 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก