หัวข้อ: [เรื่องสั้น] แม่กำปอง [Kampong Time] : ความฝันและบุคคลปริศนา Up 01.06.23

[ฟูจิซัน]

***************************************************************************************
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ


ติดตามกฎเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฎจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0

ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่

1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิ์ส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน  เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ   เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรูปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ
หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสต์กระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด   คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง   จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต  และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ   

เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า  อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต   จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น   ก็ประมาณอย่าทำให้กระทู้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย  ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพสต์ หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ  เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้  ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเว็บแห่งนี้นะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล์ บอกเมล์ แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ

5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้  มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสต์นิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insert quote ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ

8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).

9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ

10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป  โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เว็บ http://www.thaiboyslove.com  ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย  เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม้อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเว็บ แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป

11.บอร์ดนิยายที่โพสต์จนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสต์ในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรื่องบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว

บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป

12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด

13.ผู้โพสต์นิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสต์ให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ

14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน  ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ

15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเว็บบอร์ด  ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เว็บไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ  ให้โพสต์ชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ  พร้อมทั้งเว็บไซต์ที่อ้างอิง
  (กรณีนี้จะโพสต์อ้างอิงชื่อผู้โพสต์หรือเว็บไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเว็บไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสต์และเว็บไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสต์ค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเว็บไซต์สาธารณะ เช่น  หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสต์ได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพสต์
- ถ้าเป็น FW mail  ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail

16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข

17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน  ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง  นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฎการซื้อขายของเล้าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี  ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข  ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้

18.ใครจะโพสต์เรื่องสั้นให้มาโพสต์ที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที  ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสต์แรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน   เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสต์แรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ

เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................                                                           

วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฎ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฎทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฎข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฎข้อ 17



เว็บไซต์แห่งนี้เป็นเว็บไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฎหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเว็บไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเว็บไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเว็บไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม

*****************************************************************************************

แม่กำปอง

-----------------------------------------

Kampong Time

จากใจฟูจิซัน...สวัสดีครับ มาลองอ่านนิยายน่ารักๆ เรื่องราวสบายๆ อ่านง่าย อ่านเพลิน กันได้นะคร้าบบบบบ ป่ะ ไปแม่กำปองด้วยกันนนนน

[ฟูจิซัน]

เกริ่นเรื่อง

------------------------------------------------

ก่อนปิดเทอมเล็ก ณ โรงเรียนบ้านแม่กอด โรงเรียนประจำอำเภอเล็กๆ ของจังหวัดหนึ่งในภาคเหนือ

ที่ห้องชั้นมัธยมศึกษาปีที่6/2

 นั่นแน่...งง กันใช่ไหมหล่ะว่าทำไมต้อง ม.6/2 ก็เพราะที่นี่เป็นโรงเรียนมัธยมแห่งเดียวในอำเภอที่มีการเรียนการสอนถึงชั้นมัธยมศึกษาปีที่6 น่ะสิคร้าบบบบ ก็เลยมีเด็กๆในอำเภอมาเรียนเยอะอยู่ ถึงแม้ว่าบางบ้านที่พอมีฐานะจะส่งลูกหลานเข้าไปเรียนโรงเรียนชื่อดังในตัวจังหวัดก็เหอะ แต่โรงเรียนบ้านแม่กอดแห่งนี้ก็ยังมีเด็กๆเข้ามาเรียนกันมากมาย ด้วยสภาพแวดล้อมที่สวยงาม มีสถานีรถไฟเล็กๆผ่านหลังโรงเรียนด้วย อืมมม ความจริงมันเป็นแค่ป้ายหยุดรถแหล่ะครับ ถึงจะเป็นโรงเรียนประจำอำเภอแต่ก็อยู่ห่างจากตัวอำเภอพอประมาณและด้วยภูมิประเทศเป็นทิวเขา ก็เลยดูเหมือนว่าการเดินทางจะลำบาก แต่เอาเข้าจริงๆก็ไม่ลำบากเลยครับ เพราะมีรถไฟสองขบวนที่จอดที่นี่เพื่อรับส่งเด็กๆนักเรียนที่ยังต้องเดินทางมาโรงเรียนด้วยรถไฟ ก็คือขบวนเช้าที่ล่องมาจากทางเชียงใหม่เพื่อมาส่งนักเรียน และขบวนเย็นที่เป็นรถท้องถิ่นเที่ยวขึ้นไปยังเชียงใหม่ที่จะมาจอดรับนักเรียนกลับบ้านรวมไปถึงชาวบ้านบางคนที่ทำอาชีพขายของบนรถไฟด้วย

"เอาหล่ะ เด็กๆ วันนี้เป็นวันสุดท้ายของการเรียนการสอนในภาคเรียนที่1 การบ้านที่ครูจะให้พวกเธอทำก็คือโครงงานเกี่ยวกับการบูรณาการ พัฒนาหมู่บ้านแม่กอดของเรา พวกเธอจับกลุ่มกันสามหรือสี่คนก็ได้ เขียนโครงงานมาเสนอครู ใครอยากจะพัฒนาเรื่องอะไรในหมู่บ้านของเราก็เสนอกันมานะ ตอนบ่ายทุกกลุ่มจะต้องมีงานมาเสนอครูนะคะ ไปพักได้ แล้วตอนบ่ายเจอกันนะคะลูก"

"ไอ้ธารา กูอยู่กับมึง" ไอ้ทิว เพื่อนที่นั่งข้างๆผมหันมาบอกผม

"กูด้วย" ไอ้โทน เพื่อนที่นั่งข้างหลังผม บอกผมพร้อมกับเอามือมาวางแปะบนไหล่ของผม

ผมหันหน้าไปมองมันสองคนแล้วก็พยักหน้าตกลง

"กลุ่มเรามันก็มีแค่สามคนนี่แหล่ะ สู้ดิวะ แต่กูว่าตอนนี้เราไปหาของอร่อยๆกินกันก่อนดีกว่า ค่อยมาคิดงานกัน" ผมบอกไอ้สองคนนั้น

"เออ ก็ดี ป่ะ ไก่ย่างรถไฟรอเราอยู้ววววววว" ไอ้โทนพูดออกมาอย่างอารมณ์ดี ไก่ย่างรถไฟที่มันว่า ก็คือไก่ย่างหอมๆของป้าใจ ที่แกย่างขายอยู่ตรงป้ายหยุดรถไฟเพื่อขายให้กับผู้โดยสารรถไฟบางขบวนที่มาหยุดขบวนเสียเวลาเพื่อคอยให้รถไฟขบวนอื่นผ่านไปก่อน รวมไปถึงเด็กนักเรียนและชาวบ้านแถวนั้นก็พากันมาซื้อกิน ไก่ย่างป้าใจอร่อยที่สุดในโลกกกกกกกกก

"โหวววว คนเยอะชิบ ควันโขมงเลย" ผมพูดออกมาเมื่อเห็นภาพตรงหน้า เด็กๆนักเรียนต่างก็ไปห้อมล้อมร้านไก่ย่างของป้าใจ

"ธารา มึงไปนั่งจองโต๊ะไป เดี๋ยวเรื่องไก่กูกับไอ้โทนจัดการเอง เนื้อ2หนัง2 ข้าวเหนียว1 เหมือนเดิมนะของมึงอ่ะ" ไอ้ทิวบอกผม

ผมพยักหน้าให้มันแล้วก็เดินไปนั่งโต๊ะม้าหินใต้ต้นหูกวาง โต๊ะตัวประจำที่เป็นแหล่งของพี่ๆชั้นม.6 อย่างพวกผมจะมานั่งกันทุกเวลาที่ว่าง ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมเด็กชั้นม.6 ต้องมานั่งกันตรงนี้ แต่เพราะมันเป็นเรื่องที่รุ่นพี่ๆเขาทำต่อๆกันมา ตอนผมเป็นรุ่นน้องก็นับเวลาที่จะได้มานั่งตรงโซนนี้เหมือนกัน อาจจะเป็นเพราะโซนต้นหูกวางนี้เป็นโซนที่ห่างไกลจากสนามเด็กเล่น สนามฟุตบอลพอสมควร ก็เลยเงียบสงบ เหมาะกับการอ่านหนังสือหรือทำงานส่งครูของพี่ๆม.6 ก็เป็นได้

"อ้ะ ธาราสุดหล่อ ทำไมมานั่งคนเดียวหล่ะเนี่ย" เสียงทักทายผมพร้อมกับร่างตุ้ยนุ้ยที่นั่งลงตรงหน้าผม

ผมเงยหน้าขึ้นไปก็เจอกับ ขจี นั่งยิ้มหวานอยู่ตรงหน้า

"ไอ้ทิวกับไอ้โทนไปซื้อไก่ย่างอยู่น่ะ แล้วขจีกินอะไรหรือยัง แพรวกับฟ้าหล่ะไปไหน" ผมถามขจี พร้อมกับถามถึงแพรวกับฟ้า เพื่อนผู้หญิงที่ทั้งสวยและเรียนเก่ง

"สองคนนั้นไปซื้อข้าว วันนี้ชั้นมีบุญจังได้นั่งโต๊ะแรร์ ของแก๊งค์ขั้นเทพ" ขจีพูดพร้อมกับเอามือลูบๆโต๊ะ

โต๊ะแรร์ ที่ขจีพูดถึง ก็คือโต๊ะม้าหินประจำของผม ที่เค้าว่ากันว่าเป็นโต๊ะที่พี่ม.6 ผู้ชายสายหล่อ เก่ง เรียนดี กีฬาได้ เขาส่งต่อๆกันมา แต่ที่ผมได้มานั่งโต๊ะนี้ก็ไม่ได้ไปรับโต๊ะต่อจากพี่ๆเขานะครับ เพียงแต่พี่ทาวน์พี่ชายของไอ้ทิวบอกให้ไอ้ทิวมานั่ง ผมก็ตามมันมาก็เท่านั้นเอง แต่พูดถึงพี่ทาวน์แกก็เก่งแหล่ะครับ สอบติคคณะวิศวะ มหาวิทยาลัยชื่อดังในกรุงเทพฯ ร้องเพลงก็เพราะ เล่นฟุตบอลอย่างเก่ง ไอ้ทิวมันก็ไม่แพ้พี่ทาวน์เลย ถึงจะร้องเพลงไม่เพราะเท่า แต่ฝีมือการเล่นกีตาร์ของมันนี่เก่งมากๆครับ

"ว่าไงเขียว กินไก่ย่างด้วยกันมั้ยครับ" ไอ้โทน ที่ได้ฉายา "หน้าตาดี ปากปีจอ" จากทุกๆคน กล่าวคำทักทายขจี ได้สมกับฉายาของมัน

"ชื่อขจี ค่ะ ไม่ใช่เขียว ขจี พูดใหม่ ขจี" ขจี ย้ำชื่อให้ไอ้โทนพูดตาม

"เราว่า เรียกเขียวขจี ดีกว่านะ" ไอ้โทนแซวขจีถึงสีผิวคล้ำของขจี

"ได้ค่ะ เขียวขจีใช่มั้ย งั้นรอเดี๋ยวนะ พ่อปีจอ" ขจีพูดแล้วก็เดินกลับไปที่โต๊ะของตัวเอง

มวยถูกคู่จริงๆครับ ไอ้โทนกับขจีเนี่ย เอาจริงๆพวกเราก็แซวกันไปงั้นแหล่ะครับ เป็นเพื่อนเล่นกันมาตั้งแต่เด็กๆเนอะ

"มึงก็ไปแซวขจี ไม่เบื่อบ้างหรอวะ แซวตั้งแต่เด็กจนโต" ผมว่าไอ้โทนที่กำลังเคี้ยวข้าวเหนียวไก่ย่างตุ้ยๆ

"เออ มึงแซวยังไงขจีมันก็ไม่ขาวขึ้นหรอก" ไอ้ทิวพูดสมทบ

พรึ่บบบบบบบ

สมุดรายชื่อเล่มใหญ่วางกางลงบนโต๊ะ

"รายนามผู้ยังไม่จ่ายเงินห้องนะคะ รบกวนชำระให้เสร็จสิ้นภายในวันนี้ด้วยค่ะ คุณโทนปีจอนะคะ ค้างจ่าย10วันเป็นเงิน100บาท คุณทิวนะคะ ค้างจ่าย5วันเป็นเงิน50บาท ส่วนคุณธาราสุดหล่อจ่ายครบทุกบาททุกสตางค์ น่ารักมากค่ะ" ขจีที่ทำหน้าที่เป็นเหรัญญิกของห้อง แก้เผ็ดไอ้โทนด้วยการทวงหนี้ซะเลย ฮ่าๆ

"โห มาทวงถึงโต๊ะขนาดนี้เลยหรอ ต้องทำกันขนาดนี้เลยหรอ ร้องเรียนที่ไหนได้บ้างครับเนี่ย" ไอ้โทนพูดขึ้นพร้อมกับมองไปทางฟ้าและแพรวที่เดินมาสมทบ

"หัวหน้าห้องครับ ผมโดนทวงตังค์ซึ่งๆหน้า ขอร้องเรียนครับ" ไอ้โทนยกมือบอกฟ้า สาวสวยดีกรีหัวหน้าห้อง

"ถ้าวันนี้โทนไม่จ่ายปรับเพิ่มสองเท่าเลยนะขจี" ฟ้าบอกขจี

"ฮ่าๆ" ผมกับไอ้ทิวหัวเราะออกมา เพราะเกมส์นี้ไอ้โทนกำลังแพ้ครับ

"พวกมึงนี่ไม่ช่วยกูเลยนะ" ไอ้โทนหันมาว่าผมกับไอ้ทิว

"จะให้ช่วยอะไรวะ ก็แค่มึงควักแล้วก็จ่าย ร้อยเดียวเอง" ผมบอกไอ้โทน

"อ่ะๆ เดี๋ยวทิวจ่ายให้มันก่อนก็ได้ ตังค์มันคงหมดแล้วอ่ะ มันซื้อไก่ย่างเลี้ยงน้องๆป.3ไปเมื่อกี้" ไอ้ทิวพูดพร้อมกับจ่ายตังค์150บาทให้กับขจี

"หล่อแล้วยังใจบุญอีก นับถือๆ" ขจีบอกไอ้โทนพร้อมกับ กลับมาปรองดองกันเหมือนเดิม ฮ่าๆ

"พวกเราขอนั่งด้วยนะ จะปรึกษาเรื่องทำโครงงานน่ะ" แพรวบอกพวกผม

"อืมได้ดิๆ นั่งเลย" ผมบอกแพรว แล้วก็เขยิบไปนั่งติดกับไอ้โทน เพื่อให้สาวๆมีที่นั่ง

"พวกเธอคิดกันยังอ่ะว่าจะทำเกี่ยวกับอะไร" ฟ้าถามพวกผม

"ยังไม่ได้คิดเลย" ผมบอกฟ้า

"แล้วพวกเธอหล่ะจะทำเรื่องอะไร" ไอ้ทิวถามพวกผู้หญิง

"ฟ้าว่าจะทำเกี่ยวกับส่งเสริมผลไม้ที่ปลูกในหมู่บ้านของพวกเรานี่แหล่ะ โดยเฉพาะทุเรียน"

"อืม ก็ดีนะ บ้านขจีก็มีแผงขายผลไม้อยู่แล้วด้วย คงหาข้อมูลได้ไม่ยาก" ผมบอกฟ้า

"ใช่ๆ แถมช่วงนี้นักท่องเที่ยวก็ยังแวะมาเที่ยวหมู่บ้านเราเพิ่มมากขึ้นด้วยนะ เราว่ามันพัฒนาได้อีกนะบ้านแม่กอดของพวกเรา" แพรวบอกพวกผม

"พัฒนาเรื่องการท่องเที่ยวน่าจะเวิร์ค" ไอ้ทิวพูดขึ้นมา

"ใช่ๆ ผลไม้ประจำฤดูกาลก็มี ร้านอาหารอร่อยๆของเจ้สายใจก็เริ่ด นักท่องเที่ยวก็แวะมากินเยอะอยู่นะ ขาดแต่ที่พัก"

"นี่ชมจริงๆหรือหลอกด่าชื่อแม่ ห้ะ เขียวขจี" ไอ้โทนว่าขจี ที่เอ่ยถึงร้านอาหารของแม่ตัวเอง

"ชมจร้าาาา ที่แม่กอดเนี่ยไม่มีอาหารพื้นบ้านร้านไหนจะอร่อยเริ่ดเท่าร้านโทน อาหารพื้นบ้าน อีกแล้วค่ะ" ขจีตอบไอ้โทน

ร้านอาหารของแม่ไอ้โทนอร่อยจริงๆครับ แต่ไอ้โทนเนี่ยไม่ได้วิชาจากแม่มันมาเลยซักนิด ทอดไข่เจียวยังไม่อร่อยเลยครับ ฮ่าๆ

พวกเรานั่งคุยกันไป ปรึกษากันไปในหลายๆเรื่อง ไอ้โทนเปิดเพลงจากโทรศัพท์ของมันฟังแก่เบื่อ

"ที่แม่กำปอง มีเพียงแค่สองเรา
วันนี้ที่แม่กำปอง มีเพียงแค่สองเรา"

เสียงเพลงจากโทรศัพท์ของไอ้โทนดังขึ้นมา ทำให้ผมนึกไอเดียดีๆขึ้นมาได้ ก็รีบหยิบสมุดขึ้นมาจดความคิดของตัวเองลงไป

"กูนึกออกแล้ว ว่ากลุ่มเราจะทำอะไร" ผมหันไปบอกไอ้โทนกับไอ้ทิว

"ทำไรวะ" ไอ้สองคนนั้นพุ่งตัวเข้ามาหาผมพร้อมกัน

"เดี๋ยวไปบอกบนห้องเรียน พวกมึงใจเย็นๆ รับรองเสนอผ่านแน่ๆ"

ผมบอกไอ้สองคนนั้นพร้อมกับเอื้อมสองแขนไปตบไหล่มันสองคนเบาๆ
.
.
.
..............................

[ฟูจิซัน]

Road To แม่กำปอง

------------------------------

ที่ห้องเรียน

ผมนั่งเปิดหาข้อมูลของหมู่บ้านแม่กำปอง เพื่อเพิ่มความมั่นใจให้กับตัวเองอีกสักนิด ความจริงผมอ่ะก็พอรู้เรื่องราวคร่าวๆของหมู่บ้านแม่กำปองแห่งนี้มาบ้างแล้ว ว่าเป็นหมู่บ้านเล็กๆกลางหุบเขา มีลำธาร ธรรมชาติที่สวยงาม ชาวบ้านมีอาชีพทำไร่ชา ใบเมี่ยง จนเริ่มมีคนที่ชื่นชอบธรรมชาติและหลงเสน่ห์หมู่บ้านเล็กๆแห่งนี้มาท่องเที่ยวกันมากขึ้น ชาวบ้านก็ริเริ่มจัดตั้งกลุ่มโฮมสเตย์ ทำที่พัก ร้านอาหาร คาเฟ่ ไว้รองรับนักท่องเที่ยว จนกลายเป็นรายได้หลักของชุมชน ใช่ครับ "โฮมสเตย์" คือสิ่งที่ผมสนใจ และอยากให้หมู่บ้านแม่กอดมีโฮมสเตย์ไว้รองรับนักท่องเที่ยวแบบนั้นบ้าง ผมจึงต้องไป...แม่กำปอง


"ว่าไง ไอ้ธารา มึงจะบอกกูสองคนได้หรือยังครับว่าจะส่งโครงงานเรื่องอะไร" ไอ้โทนมายืนเอาแขนท้าวโต๊ะพร้อมกับก้มหน้ามาถามผม

"อ่ะนี่ พวกมึงเอาไปอ่านกันเอง" ผมยื่นสมุดที่จดรายละเอียดคร่าวๆเกี่ยวกับโครงงานที่จะนำเสนอคุณครูให้ไอ้โทนไอ้ทิวไปอ่าน

"ห้ะ แม่กำปอง" พวกมันสองคนส่งเสียงขึ้นมาพร้อมๆกัน แล้วก็มองหน้าผม ที่นั่งเต๊ะท่าหมุนปากกาเล่นอยู่ตรงหน้ามัน

"อืม ใช่ กูว่าจะทำเกี่ยวกับเรื่องโฮมสเตย์ เพราะฉะนั้น พวกเราต้องไปแม่กำปอง"

"นี่มึงทำไมไม่ทำเรื่องง่ายๆ ที่อยู่ในหมู่บ้านเราวะ ไม่ต้องไปไหนไกล" ไอ้ทิวบอกผม

"ออกไปเปิดโลกบ้างเหอะมึงอ่ะไอ้ทิว มึงจะเป็นลูกแหง่ติดบ้านแบบนี้ตลอดเวลาไม่ได้นะเว้ย" ผมว่าไอ้ทิว เพราะมันอ่ะ ติดบ้านมากกก กว่าจะแงะออกไปไหนที ต้องไปอัญเชิญถึงเตียงนอน

"เออ กูก็คิดเหมือนไอ้ธารา ออกไปเปิดโลกกันบ้างเหอะพวกเราอ่ะ มึงอย่าลืมนะว่าที่แม่กอดเนี่ย ไม่มีมหาวิทยาลัยให้มึงเรียน ยังไง จบม.6 เราก็ต้องแยกย้ายกันไปเรียนต่อป่าววะ" ไอ้โทนพูด

"ไม่ ไม่ ไม่นะ กูจะไม่แยกจากพวกมึง กูจะตามไปเรียนต่อด้วย อย่าทิ้งกูนะ ไอ้ธารา ไอ้โทน" ไอ้ทิวเข้ามาอ้อนวอนพวกผม เห็นแล้วสงสารมันจริงๆ ลูกชายคนเล็กก็งี้แหล่ะครับ พ่อแม่ตามใจ แต่ผมก็ลูกชายคนเล็กนะ ยังไม่เป็นลูกแหง่ ติดบ้านเท่าไอ้ทิวเลย ไอ้โทนยิ่งกว่าผมอีก นั่นลูกชายคนเดียว มีพี่สาวสองคน แม่มันนี่หวงมากกกกกกกก

"เออๆ อย่าเพิ่งคิดถึงเรื่องเรียนต่อเลย เอาเรื่องโครงงานนี่ก่อน มึงสองคนโอเคกับกูมั้ยหล่ะ ถ้าโอเค กูจะได้เอาไปเสนอคุณครูเลย" ผมถามมันสองคนเพื่อความแน่ใจ

"โอเค ดิวะ ไปไหนไปกัน" ไอ้โทนบอกผมด้วยน้ำเสียงเด็ดเดี่ยว

"มึงอ่ะไอ้ทิว" ผมหันไปถามไอ้ทิว

"โอเคคร้าบบบ โทน ธาราไปไหน ทิวไปด้วยยยย"

"ดี งั้นก็เรียบเรียงใหม่ก่อน จะได้พร้อมส่ง" ผมบอกมันสองคนแล้วก็เริ่มเขียนรายงานส่งครูอย่างจริงจัง โดยมีไอ้โทนและไอ้ทิว ค่อยช่วยผมอีกแรง


ได้เวลาส่งงาน

ผมยื่นสมุดที่เขียนรายงานโครงการส่งให้คุณครูพร้อมกับยืนรอด้วยท่าทางเรียบร้อย คุณครูอ่านแล้วก็ทำหน้าตาแปลกใจ พร้อมกับเงยหน้ามามองพวกผม

"เอ่อ มีอะไรผิดหรือเปล่าครับคุณครู" ไอ้โทนถามคุณครู

"ไม่ๆ ไม่มีอะไรผิดจ้ะ มันเป็นแนวความคิดที่ดีมาก น่าสนับสนุน พวกเธอเก่งมากที่คิดโครงงานนี้ขึ้นมา แต่ว่า นี่คิดจะไปเที่ยวกันด้วยหล่ะสิเนี่ย ใช่มั้ย ไอ้สามหน่อ" คุณครูถามพร้อมกับจ้องหน้าจับผิดพวกผม

"เอ่อ มันก็มีบ้างครับเรื่องเที่ยวน่ะ ปิดเทอมทั้งที อยู่แต่บ้านเบื่อแย่เลยครับ" ผมบอกคุณครู

"ผมรับรอง ได้งานแน่นอนครับครู พวกผมจะไม่ทำให้ผิดหวังเลยครับ" ไอ้โทนบอกคุณครูด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

"เอาหล่ะๆ ครูอนุญาติให้พวกเธอทำโครงงานเรื่องนี้ ยังไงก็ดูแลตัวเองกันด้วยนะ เที่ยวให้สนุกนะจ้ะลูกศิษย์ที่รักของครู"

"ขอบคุณคร้าบบบ คุณครู" พวกผมยกมือไหว้ขอบคุณครูที่อนุมัติโครงงานนี้ด้วยความดีใจ

ด่านแรกผ่านแล้ว ยังมีด่านที่สอง สามและสี่ นั่นก็คือบรรดาพ่อแม่ของพวกผมนั่นเอง

"ไอ้โทน มึงกลับไปคุยกับแม่ดีๆนะ หรือไม่ก็ไปช่วยล้างจานที่ร้านก็ได้ เผื่อเขาจะได้อนุญาติให้ไป" ผมบอกไอ้โทน

"มึงไม่ต้องห่วงกูหรอก ห่วงไอ้ทิวโน่น ไอ้ลูกแหง่" ไอ้โทนโบ้ยไปให้ไอ้ทิว

"แล้วมึงอ่ะ ตัวตั้งตัวตี เหมือนพ่อแม่ปล่อยให้ไปง่ายๆเลยเนอะ" ไอ้ทิวว่าผม

"เออ กูตั้งใจแล้ว เราต้องไปได้ดิวะ พ่อแม่กูคงไม่มีปัญหาหรอก" ผมบอกพวกมัน แต่ในใจก็ค่อนข้างกังวล เพราะแม่ผมอ่ะ หวงมากกกกก ผมมีพี่น้องสามคนครับ คนโตเป็นผู้หญิง ห่างจากผม6ปี ชื่อพี่ธัญ เป็นหมอฟันครับ เปิดคลีนิกอยู่ที่ตลาดในตัวอำเภอครับ คนที่สองเป็นผู้ชาย พี่ธีร์ ห่างจากผม2ปีครับ ตอนนี้พี่ธีร์ เรียนวิศวะอยู่ที่กรุงเทพฯ เกี่ยวกับเหมืองแร่ ตามรอยคุณพ่อของผมที่เป็นวิศวกรเหมืองแร่ที่แม่เมาะครับ ส่วนแม่ของผมเป็นแม่บ้านเฉยๆ จึงมีเวลาดูแลผมอย่างเต็มที่ ตอนแรกก็ยังมีพี่ชายให้คอยห่วง แต่พอพี่ธีร์ไปเรียนที่กรุงเทพฯ นานๆจะได้กลับมาซักที เหลือผมคนเดียว ความห่วงใยของแม่จึงมาลงที่ผมเต็มๆครับ

"เอางี้มะ เดี๋ยวโรงเรียนเลิก เราไปบ้านไอ้ธารากันก่อน ไปขอพ่อแม่มันด้วยกัน แล้วค่อยไปบ้านกู สุดท้ายยากสุดก็บ้านมึง ไอ้ทิว" ไอ้โทนออกความคิด


"เออ ก็ดี มีพวกมึงไปช่วยพูด น่าจะง่ายขึ้น" ไอ้ทิวบอกพวกผม


พวกผมก็ตกลงตามนั้น

หลังโรงเรียนเลิก ที่บ้านของผม

"สวัสดีครับ คุณพ่อ คุณแม่" พวกผมสวัสดีพ่อกับแม่ ที่กำลังนั่งคุยกันที่ศาลาตรงสนามหญ้าหน้าบ้าน

"อ้าว สวัสดีจ้ะเด็กๆ มาทำการบ้านกันหรอวันนี้ นี่แม่เพิ่งอบเค้กกล้วยหอมเสร็จใหม่ๆเลย เดี๋ยวแม่ไปเอามาให้กินนะ นั่งคุยกับพ่อไปก่อนนะลูก" แม่ผมพูดแล้วก็เดินเข้าไปในบ้าน พวกผมก็หันไปมองที่พ่อพร้อมๆกัน

"ไง มีอะไร พูดมา" พ่อเอ่ยปาก เหมือนรู้ทันพวกผม

"เอ่อ พ่อครับ ปิดเทอมนี้พวกผมต้องไปทำโครงงานกันครับ" ผมเปิดฉากบอกพ่อ

"อืม แล้วไง ไปที่ไหน"

"แม่กำปองครับ"

พ่อผมทำหน้าแปลกใจ

"ก็ไปสิ ไม่ไกลนี่" พ่อบอกผม ผมนี่ถึงกับถอนหายใจ เพราะโล่งงงงใจที่พ่ออนุญาติ

"เชี่ย ทำไมง่ายจังวะ" ไอ้โทนเอี้ยวตัวมากระซิบบอกผม

"ง่ายแบบนี้ไม่ดีหรือไงวะ" ผมหันไปบอกไอ้โทน

"แล้วจะไปกันกี่วันหล่ะ" พ่อถามผม

"อาทิตย์นึงครับ" ผมบอกพ่อ

"ห้ะ อาทิตย์นึง" ไอ้ทิวหันมาถามผม พร้อมกับสีหน้าตกใจ เพราะพวกผมยังไม่ได้คุยกันถึงเรื่องระยะเวลาว่าจะไปกี่วัน

"พอหรออาทิตย์นึง คิดว่าจะเก็บรายละเอียด ข้อมูล ได้ครบมั้ยหล่ะ" พ่อถามผม

"พอครับพ่อ ผมกลัวแม่เป็นห่วง ไม่อยากไปนาน" ผมบอกพ่อ

"ไปไหน ใครจะไปไหน ธารา" แม่ที่เดินเข้ามานั่งข้างๆพ่อพร้อมกับจานเค้กกล้วยหอม เอ่ยปากถามผม

"เอ่อ ไปทำโครงงานครับแม่"

"ที่ไหน"

"เชียงใหม่ครับ แม่กำปอง"

แม่ฟังแล้วก็เงียบไป แต่ผมก็พอดูออกว่า แม่ไม่อยากให้ไป

"เอาน่า คุณ ลูกมันก็โตๆกันแล้ว ปล่อยมันออกไปดูโลกภายนอกบ้างเหอะ ปีนี้ธารามันก็ม.6แล้ว เดี๋ยวเรียนจบมันก็ต้องไปเรียนต่อแบบเจ้าธีร์ พ่อบอกกับแม่

"จะหนีแม่กันหมดแล้วลูกบ้านนี้" แม่ผมพูดตัดพ้อ

"แม่ครับ ผมไม่หนีแม่ไปไหนหรอกครับ ผมไปอาทิตย์เดียวเอง" ผมบอกแม่พร้อมกับเข้าไปกอดแม่

"ผมไปทำงานส่งครูนะครับแม่ ไม่ได้ไปเกเรที่ไหนเลย"

"แล้วทำไมต้องไปไกลขนาดนั้นด้วยหล่ะ ที่แม่กอดนี่ ทำไม่ได้หรอ แถวๆบ้านเราเนี่ย" แม่ถามผม

"ก็ทำได้ครับ แต่โลกไม่จำครับแม่" ไอ้โทนพูดติดตลก แม่ผมก็หัวเราะ

"พวกผมทำเกี่ยวกับเรื่องโฮมสเตย์ครับแม่ ก็เลยต้องไปหาข้อมูลที่นั่น แม่ให้ผมไปนะครับ สัญญาเลย ไม่ดื้อ ไม่เกเรแน่นอน" ผมบอกแม่

"จ่ะ ไปก็ไป ดูแลกันด้วยหล่ะพวกเราน่ะ" แม่บอกพวกผม

"ขอบคุณครับแม่ เค้กกล้วยหอมอร่อยที่สุดในโลกเลยครับ" ไอ้ทิวบอกแม่ผม พร้อมกับเคี้ยวเค้กกล้วยหอมเต็มปาก

"ระวังติดคอเหอะเจ้าทิว ดูทำเข้า ธาราเข้าไปเอาน้ำมาให้ทิวกับโทนสิลูก" แม่บอกผม

ผมเข้าบ้านไปเอาน้ำมาให้ไอ้ทิวไอ้โทน มันก็นั่งคุยอยู่กับพ่อแม่ของผม เป็นเรื่องปกติครับ ผมสามคนอ่ะเล่นกันมาตั้งแต่เด็ก มันสองคนเลยเข้านอกออกในบ้านผมได้สบายๆ

"พ่อครับแม่ครับ งั้นเดี๋ยวพวกผมขอตัวก่อนนะครับ ต้องไปขออนุญาติที่บ้านไอ้โทนกับไอ้ทิวด้วยครับ" ผมบอกพ่อกับแม่ แล้วก็พากันออกมาจากบ้าน แม่ผมยังฝากเค้กกล้วยหอมให้ไอ้โทนกับไอ้ทิวหิ้วกลับบ้านด้วย ส่วนพ่อผมก็บอกว่าถ้าบ้านไหนไม่อนุญาติก็โทรหาพ่อ เดี๋ยวไปช่วยพูดให้

ที่ร้านอาหารของแม่ไอ้โทน พวกผมไปถึงก็ช่วยกันเช็ดโต๊ะ เก็บจานชาม ด้วยเพราะเป็นกิจการครอบครัว ไม่มีลูกจ้าง แม่ไอ้โทนเป็นแม่ครัวเอง ฝีมือเด็ดสุดในแม่กอด เรียกว่าเป็นตัวตึงแม่กอดเลยครับ แล้วก็มีพ่อมันคอยเป็นลูกมือ รับแขก พวกผมค่อนข้างกลัวแม่ไอ้โทนเพราะเป็นคนพูดจาโผงผาง ตามสไตล์แม่ค้า แต่ลึกๆแล้วก็ใจดีครับ ส่วนพ่อมันนี่ใจดีมากกกกกกก

"ทำดีแปลกๆ ไปทำผิดอะไรกันมาห้ะ บอกแม่มาเดี๋ยวนี้นะ ไอ้ลูกไม่รักดี" แม่ไอ้โทนที่เดินออกมาจากหลังครัว เข้ามาดึงหูไอ้โทน

"โอ้ยยย ป่าวๆครับแม่ ไม่ได้ไปมีเรื่องกับใครที่ไหนครับ" ไอ้โทนบอกแม่มัน พร้อมกับเอามือจับหูที่โดนดึงจนแดง

"แล้วทำไมอยู่ๆถึงพากันมาเช็ดโต๊ะ เก็บจานชาม ร้อยวันพันปีไม่เคยจะทำ"

"สวัสดีครับแม่" ผมกับไอ้ทิวยกมือไหว้สวัสดีแม่ไอ้โทน ป้าสายใจแกก็รับไหว้

"ดื่มน้ำเย็นๆให้ชื่นใจก่อนครับแม่ ใจจะได้ร่มๆ" ไอ้โทนวางแก้วน้ำตรงหน้าแม่มัน แม่มันก็ยกไปดื่ม

"ส่วนนี่ก็เค้กกล้วยหอมจากบ้านไอ้ธาราครับ แม่มันฝากมาให้" ไอ้โทนเอาเค้กกล้วยหอมวางตรงหน้าแม่ของมัน

"จะบอกแม่ได้หรือยังว่ามีเรื่องอะไร" แม่ไอ้โทนเงยหน้ามาถามพวกผม

"คืองี้ครับแม่ ปิดเทอมนี้พวกผมต้องไปหาข้อมูลทำโครงงานส่งครูที่แม่กำปอง อาทิตย์นึงครับ" ผมบอกแม่ไอ้โทน

"ไปซักสองอาทิตย์เลยไม่ได้หรอ อยู่บ้านมันก็ไม่ได้ช่วยทำอะไร" แม่ไอ้โทนบอกพวกผม

"โห่ แม่ ทำเป็นพูดดี นี่ถ้าผมต้องไปเรียนต่อมหาวิทยาลัย จะมาร้องไห้ขี้มูกโป่งคิดถึงผมไม่ได้นะครับ" ไอ้โทนว่าแม่ตัวเอง

"หึ กลัวจะมีคนร้องไห้เพราะคิดถึงกับข้าวฝีมือแม่มากกว่า" แม่ไอ้โทนโต้กลับ มวยถูกคู่จริงๆครับแม่ลูกคู่นี้ ฮ่าๆ

"สรุปว่าแม่อนุญาติให้ผมไปใช่ไหมครับ" ไอ้โทนถามย้ำแม่อีกครั้ง เพื่อความแน่ใจ

"อืม อนุญาติ แต่ถ้าไปมีเรื่องกลับมา มึง...ตายยยยย" แม่ไอ้โทนพูดแล้วก็ทำท่ามือเชือดคอ ขู่ไอ้โทน

"โห่แม่ เกินป๊ายยยยยย ผมนี่ไม่เคยสร้างเรื่องปวดหัวให้แม่เลยนะครับ เนี่ยวันนี้จะช่วยล้างจานทั้งร้านเลยก็ได้ครับ เช็ดโต๊ะด้วยก็ได้ ยังไงไอ้ทิว ไอ้ธาราก็ต้องช่วยผมอยู่แล้ว ใช่มะ พวกมึง" ไอ้โทนหันมาถามพวกผม

"เอ่อๆ ครับๆ" ผมกับไอ้ทิวจำยอม ไหลไปตามน้ำกับไอ้โทน

"งั้นก็ดีเลย คนงานล้างจานไม่มาด้วยวันนี้ มีลูกๆมาช่วยก็ดีเลย" แม่ไอ้โทนบอกพวกผม

"แต่ว่าแม่ครับ ตอนนี้ผมขอไปบ้านไอ้ทิวก่อนนะครับ ไปขออนุญาติพ่อกับแม่ของมัน" ไอ้โทนบอกแม่

"อืม ไปๆ รีบไป จะได้รีบกลับมาช่วยงานที่ร้าน" แม่มันรีบไล่พวกผม

ผมพากันเดินออกจากร้าน ผ่านหลังครัวเห็นถ้วยชามกองโตแล้วก็ขนลุก...แล้วเจอกันนะเจ้าถ้วยชามทั้งหลาย ไอ้โทนนะไอ้โทน ไม่น่าหาเรื่องเล้ยยยยย

ที่บ้านของไอ้ทิว

"ไปเลยลูก ม๊าอนุญาติ เดี๋ยวม๊าเก็บกระเป๋าให้เลยมั้ยเจ้าทิว"

"ยังครับม๊า ใจเย็นๆครับ ทิวยังไม่ไปตอนนี้"

บ้านไอ้ทิวกลายเป็นว่าง่ายที่สุด

"ม๊า ขยั้นขยอทุกวันหยุด ให้ออกไปเที่ยวเล่นนอกบ้านบ้าง นอกจากบ้านโทนกับบ้านธารา เจ้าทิวก็ไม่ไปที่อื่นเลย เอาแต่อยู่ในห้องเล่นเกมส์ทั้งวัน นี่โทนกับธารามาชวนเจ้าทิวออกไปข้างนอกบ่อยๆนะ อยู่ติดบ้านแบบนี้ ไม่ไหวๆ ไม่โตซักที"

"โถ่ ม๊าาาา อย่าเผาทิวต่อหน้าเพื่อนดิคร้าบบบ" ไอ้ทิวเข้าไปกอดม๊าของมัน

"เออ นี่ครับม๊า เค้กกล้วยหอม แม่ไอ้ธาราฝากมาให้ครับ" ไอ้ทิวผละออกจากม๊าของมันแล้วก็ไปหยิบเค้กกล้วยหอมมาให้

เสร็จจากบ้านไอ้ทิว สรุปว่าพวกผมได้ไฟเขียวทั้งสามบ้าน อนุญาติให้ไปแม่กำปอง

เย็นนั้นพวกผมกลับไปที่ร้านของไอ้โทน ไปช่วยเป็นเด็กเสิร์ฟ เก็บโต๊ะ ล้างจาน ส่งอาหาร จนถึงเวลาร้านปิด แม่ไอ้โทนก็ทำกับข้าวเลี้ยงพวกผม กินซะอิ่มแปล้ พุงกางเลยครับ อร่อยมากกกก สมชื่อตัวตึงแม่กอด

ผมสามคนชนแก้วน้ำอัดลมกัน.....เส้นทางสู่แม่กำปอง กำลังจะเริ่มขึ้นแล้วววววว
.
.
..............................

[ฟูจิซัน]

ความฝันและบุคคลปริศนา

--------------------------------

"โอยยยย เมื่อยชิบ จานชามแม่งจะเยอะไปไหน" ผมบ่นออกมาพร้อมกับทิ้งตัวนั่งลงบนเก้าอี้ในร้านอาหารของแม่ไอ้โทน หลังจากที่ช่วยมันล้างจานกองมหึมาเสร็จเรียบร้อย

"มือกูเปื่อยเลยเนี่ยไอ้โทน" ไอ้ทิวพูดพร้อมกับหงายมือของมันให้ไอ้โทนดู

"เออน่า...พวกมึง กูขอบใจมากนะเว้ยที่วันนี้ช่วยกูล้างจานอ่ะ จะไม่ลืมพระคุณเลยคร้าบบบบ มากูเลี้ยงน้ำโค้กเย็นๆชื่นใจ" ไอ้โทนบอกผมกับไอ้ทิว พร้อมกับเดินไปเปิดตู้เย็นหยิบโค้กมาให้พวกผมคนละกระป๋อง

แล้วพวกผมก็นั่งวางแผนงานกันที่ร้านอาหารของแม่ไอ้โทน

"เดี๋ยวกูจะหาข้อมูลแล้วก็ติดต่อโฮมสเตย์ที่พวกเราจะไปพักเอง อาจจะพักที่เดียว7วันเลย หรืออาจจะเปลี่ยนที่ก็ได้เดี๋ยวค่อยดูอีกที" ผมบอกไอ้สองคนนั้น

"ไอ้ธารา มึงหาที่ดีๆหน่อยนะเว้ย แบบว่ามีผีอ่ะ ไม่เอานะ" ไอ้ทิวบอกผม

"ไอ้ห่าทิว จะเข้าป่าใครเขาให้พูดเรื่องผีวะ" ไอ้โทนว่าไอ้ทิว

"มึงทำใจเลยไอ้ทิว คำว่าโฮมสเตย์อ่ะ มันก็คือที่พักแบบชาวบ้านๆ คงไม่สะดวกสบายอย่างที่มึงต้องการหรอก" ผมบอกไอ้ทิว

"เออ ไอ้โทน เรื่องการเดินทางกูว่าจะไปรถไฟอ่ะ มึงไปถามๆลุงโต๋หน่อยดิว่าพวกเราพอจะขอติดรถไฟไปลงเชียงใหม่ได้ไหมวะ"

ลุงโต๋ คือพนักงานรถไฟที่ประจำตู้ยามรถไฟตรงป้ายหยุดรถชั่วคราวตรงโรงเรียนของผม ซึ่งในทุกๆวันมักจะมีรถไฟขบวนท้องถิ่นมาหยุดจอดตรงนี้เพื่อเลี่ยงทางให้กับขบวนรถคันอื่นๆได้ไปก่อน ซึ่งพวกผมกะว่าจะขอติดรถไปกับตู้สุดท้ายที่เป็นตู้พนักงานโบกธงรถไฟ

"เออ เรื่องนี้เดี๋ยวกูจัดการให้ ลุงโต๋มากินข้าวที่ร้านทุกวัน เดี๋ยวพรุ่งนี้กูถามให้เลย" ไอ้โทนบอกผม

"แล้วกูหล่ะ ให้กูทำอะไรบ้าง" ไอ้ทิวเสนอตัวขึ้นมา

"สำหรับมึง ไอ้ทิว ตอนนี้มึงก็แค่ทำตัวเป็นเด็กดี เชื่อฟังกู ให้ทำอะไรก็ทำ แล้วเดี๋ยวกลับมาจากแม่กำปอง มึงจะต้องเป็นคนออกแบบปกรายงานและพาวเวอร์พ้อยที่จะทำไปนำเสนอหน้าห้องเรียน เข้าใจมั้ยครับ" ผมมอบหน้าที่นี้ให้ไอ้ทิว เพราะมันเก่งเรื่องคอมพิวเตอร์ที่สุด มีหัวศิลปิน การออกแบบ ตกแต่งนี่ต้องยกให้ไอ้ทิวเลยครับ

"ได้เลยเพื่อน ไอ้ทิวคนนี้จะไม่ทำให้ผิดหวัง" ไอ้ทิวบอกพวกผมพร้อมกับเต๊ะท่าเท่ห์ๆของมัน

หลังจากวางแผนงานกันคร่าวๆ พวกผมก็แยกย้ายกันกลับบ้าน ผมกลับถึงบ้านก็อาบน้ำ แล้วเปิดคอมฯหาข้อมูลเกี่ยวกับหมู่บ้านแม่กำปองเพิ่มเติม


"ไอ้ธารา มึงจะไปไหน" เสียงไอ้โทนตะโกนเรียกผม

"น้ำตก กูได้ยินเสียงน้ำตก" ผมบอกไอ้โทนแล้วก็เดินออกนอกเส้นทาง เพื่อไปตามหาน้ำตก

"มึงอย่านอกเส้นทางดิวะ ลุงเค้าก็บอกแล้วว่าให้เดินตามเค้าไป" ไอ้โทนวิ่งกลับมาคว้าแขนของผมเอาไว้ไม่ให้เดินออกนอกเส้นทาง

"มึงไปก่อนเลย เดี๋ยวกูตามไป" ผมบอกไอ้โทนแล้วก็สะบัดมือของมันที่จับแขนของผมอยู่ออกไป แล้วก็วิ่งไปตามทางที่ได้ยินเสียงน้ำตก

"ไอ้ธาราาาาาา" เสียงของไอ้โทนกับไอ้ทิวตะโกนตามผมมา แต่ผมไม่สนใจหรอก ผมต้องไปตามหาน้ำตกนั้นให้ได้

แล้วผมก็เจอ น้ำตกกลางป่าที่สวยงามมาก มันทั้งสูงและเสียงดัง เสียงน้ำที่ตกลงมาดังซู่วๆๆๆๆๆ พร้อมกับละอองน้ำที่ปลิวมากระทบตัวของผมจนเปียกชื้น ผมพยายามหาทางเพื่อที่จะเดินลงไปให้ถึงด้านล่างของน้ำตก

"นายอย่าเดินลงไปมันอันตราย" เสียงใครคนหนึ่งตะโกนบอกผม แต่ไม่ทันแล้ว ผมสะดุดท่อนไม้พร้อมกับร่างของผมที่ลอยร่วงลงไปยังน้ำตก

เชี่ยยยยยยยยยย

ตู้มมมมมมมมมม

ทันทีที่ร่างกระทบน้ำ ผมพยายามแหวกว่าย พยุงตัวให้ขึ้นมาสู่ผิวน้ำ แต่ทันใดนั้นก็มีใครคนหนึ่งมากอดรัดตัวของผมพาขึ้นสู่ผิวน้ำ แต่ทว่า...เมื่อขึ้นมาบนผิวน้ำได้แล้วทุกอย่างมืดมิดไปหมด มืดจนมองไม่เห็นว่าใครกันที่เป็นคนมาช่วยผม ทั้งๆที่ก่อนที่ผมจะตกลงมายังเป็นเวลากลางวันอยู่เลย เสียงหายใจของเราสองคนดังขึ้นใกล้ๆกัน ผมพยายามหันไปแล้เพ่งมองแต่ก็ไม่อาจจะเห็นคนอีกคนได้เลย

"พอพระอาทิตย์ขึ้น ก็จะมีคนมาช่วยนายเอง" เสียงคนข้างๆบอกกับผม แล้วก็เหมือนกับว่าเขาจะลุกขึ้นแล้วเดินออกไป

"นาย...นายจะไปไหน นายคือใครกัน" ผมพยายามร้องเรียกแล้วพยายามเอามือคลำๆทาง ตามคนคนนั้นไป แล้วมือผมก็สัมผัสกับอะไรบางอย่าง มันเป็นสร้อยเส้นหนึ่งคนคนนั้นคงทำตกไว้ ผมหยิบมันมากำไว้ในมือ แล้วอยู่ๆก็มีแสงสว่างวาบขึ้นมา

"เชี่ยไรเนี่ยยยย" ผมตะโกนออกมา


"หึ่ยยยยยย แค่ฝันไปหรอเนี่ย ไอ้ธารา" ผมพูดกับตัวเองเบาๆ หลังจากที่สะดุ้งตื่นจากความฝันอันแสนประหลาดเมื่อกี้ นี่ผมนั่งฟุบหลับไปตรงหน้าคอมฯ หลังจากเปิดหาข้อมูลแม่กำปอง ผมมองดูบนหน้าจอที่เปิดอยู่ก็ต้องตกใจเพราะมันขึ้นรูปของน้ำตกแม่กำปอง ที่เหมือนกับในฝันของผม และในมือของผมก็มีสร้อยที่ห้อยจี้รูปพระจันทร์ของผมกำอยู่ในมือ

"นี่เราฝันจนดึงสร้อยออกมาเลยหรอวะเนี่ย แต่แม่ง ในฝันเราก็มีสร้อยอยู่ในมือเหมือนกัน โอ้ยยย อะไรวะเนี่ย ไอ้ธารา" ผมนั่งงุนงง กับความฝันซักพัก ก็ปิดคอมฯ แล้วขึ้นเตียงนอน แต่กว่าจะนอนได้ ก็ยังคงคิดถึงแต่เรื่องความฝันเมื่อกี้ โดยเฉพาะคนปริศนาที่มาช่วยผม คือใครกัน