Show a little more
เปิดให้เห็นมากหน่อย
Show a little less
วับวับแวมแวมพอลุ้น
Add a little smoke
ควันที่มันพรางตา
Welcome to Burlesque
ขอต้อนรับสู่เราเหล่าบาร์นางโชว์
Everything you dream of
ทุกสรรพสิ่งที่คุณเคยฝันไว้
But never can possess
แต่ยังไม่เคยได้ครอบครองจริงจริง
Nothing's what it seems
ไม่มีอะไรที่เป็นอย่างที่คุณมองเห็น
Welcome to Burlesque
นี่คือเราเหล่าคณะบาร์นางโชว์
“ฉันว่า คุณควรจะรู้ว่าอะไรเป็นอะไร แล้วก็ใครเป็นใครแถวนี้ก่อนนะ” เจ้หงส์บอกกับ ‘หุ้นส่วน’ คนใหม่ ที่จะมาร่วมลงทุนทำร้านกับเธอ “ฉันแค่อยากให้คุณวรรธแน่ใจก่อน ที่จะตัดสินใจอะไรลงไปมากกว่านี้ ว่าคุณจะต้อง” เจ้หงส์พูดด้วยน้ำเสียงที่บอกกับอีกฝ่ายไปว่า “และกำลังเจอะเจอกับอะไรอยู่” เพราะจะไม่มีการเปลี่ยนใจยกเลิกจำนวนเงินที่ต้องจ่ายไป หลังจากนี้
“ผมคงไม่เสี่ยงมอบเงินก้อนใหญ่ให้กับใครไปง่าย ๆ” ชายหนุ่มพูดตอบกลับเจ้หงส์ “ถ้าผมเองไม่รู้สึกมั่นใจ หรือคิดว่ามันจะกลายเป็นความผิดพลาด” วรรธหยุดพูดนิดหนึ่ง สังเกตสีหน้าและแววตาของอีกฝ่าย ที่เจ้หงส์เองก็ไม่ได้ปิดบังแต่อย่างใด ว่าต้องการเงินก้อนใหญ่จำนวนนี้มากจริง ๆ และไอ้ที่พูดเหมือนจะให้ตัวเขานั้น คิดให้รอบคอบอีกครั้ง ก็แค่พูดไปตามมารยาทเท่านั้นเอง
Everyone is buying
ใครใครก็ต้องลงทุนจ่ายสตางค์
Put your money in my hand
เพื่อเป็นค่าปกปิดค่าผ่านทาง
If you got a little extra
แต่หากว่าคุณจ่ายเพิ่มอีกสักนิดสักหน่อย
Well, give it to the band
มันก็จะเป็นค่าน้ำค่าเหนื่อยให้กับวง
You may not be guilty
คุณเองอาจจะไม่ได้ทำอะไรผิดเลยสักนิด
But you're ready to confess
แต่กลับร้อนรนอยากจะสารภาพขึ้นมาเสียอย่างนั้น
Tell me what you need
งั้นบอกมาว่าใจอยากได้อะไร
Welcome to Burlesque
มองหาอะไรจากเหล่านางโชว์ของบาร์เรา
“ก็ถ้าคุณวรรธพูดมาเองแบบนั้น ฉันก็สบายใจ” เจ้หงส์คราวนี้ยิ้มกว้างออกไป เพราะได้ยินชายหนุ่มยืนยันออกมาจากปากของตัวเองแบบนั้น “แล้วสัญญาที่จะทำระหว่างกัน มันจะเป็น” ปากก็พูดไป มือของเจ้หงส์ก็ยื่นแบออกไป เพื่อให้วรรธส่งกระเป๋าที่บรรจุเงินสดอัดแน่นเอาไว้จนเต็ม ส่งมาใส่มือให้เธอ “ร่างสัญญาเป็นลายลักษณ์อักษรหรือสัญญาใจแบบสบาย ๆ ไว้ใจกันและกัน” เจ้หงส์กำมือลงกับหูกระเป๋าสีดำนั้น ที่น้ำหนักของมันทำให้เธอใจเต้นรัว เพราะเงินสด ๆ มันมาอยู่ในมือของเธอแล้ว
“ผมเองก็อยากจะรู้ว่า ร้านนี้มันจะทำเงินให้ผมยังไงได้บ้าง” วรรธยังคงไม่ปล่อยให้กระเป๋าใบนั้น อยู่ในมือของเจ้หงส์โดยสมบูรณ์ ชายหนุ่มยังคงดึงหูหิ้วของกระเป๋าใบนั้นอยู่ “ร้านที่ฉันมองภาพเอาไว้ มันก็แค่ร้านที่มันเป็นบาร์โชว์เล็ก ๆ ทำกันแบบง่าย ๆ ปกครองกันแบบครอบครัว มีอะไรก็พึ่งพาอาศัยกัน เหล้าดี การแสดงแกรนด์ ราคาก็อยู่ในระดับที่จ่ายได้ เป็นมิตรกับลูกค้า โดยเฉพาะนางโชว์ที่ขึ้นเวที ที่มีจุดขายแตกต่างกันไป” เจ้หงส์บรรยายความที่ตัวเองคิดเอาไว้ วรรธยื่นหน้าเข้ามาใกล้ขึ้น “อย่างเช่น” ถามออกไปถึงเหล่านางที่จะขึ้นไปเฉิดฉายที่บนเวทีนั่น เจ้หงส์ยิ้มกว้างออกมาในทันที
“คนแรก” เจ้หงส์พูดถึงนางโชว์คนแรกที่ประจำในร้านของเธอ “เรียกมันนังโก้โก้” เจ้หงส์เปิดรูปจากโทรศัพท์มือถือให้วรรธได้ดู วรรธมีสีหน้าประทับใจ ในการทำมาแล้วทุกสัดส่วนของโกโก้ ที่ดูก็รู้ว่า ความบอร์นทูบี เกิดมาเพื่อสิ่งนี้ของเจ้าตัว มันฉายออกมาจากทุกอณูของร่างกาย “จับมันแต่งอะไร ยังไงมันก็สวย ให้มันโชว์ตลก มันก็ยังดูดี” เจ้หงส์พยักหน้าสำทับเช่นเดียวกับความคิดของวรรธเองเช่นกัน
You can dream of Coco
ไม่ผิดที่จะฝันถึงนังโก้
Do it at your risk
แต่พูดได้แค่ว่าเราเตือนแล้วนะ
โก้เป่าลมออกจากปากพรืดใหญ่ เพราะรู้สึกขี้เกียจที่ต้องเช็ดหน้าต่างกระจกบานใหญ่ของห้องคอนโด ที่ตัวเองซื้อ และยังต้องผ่อนต่อไปอีกยาว ๆ จะไม่ทำก็ไม่ได้ เพราะไม่ชอบที่หน้าต่างกระจกมันดูไม่ใสปิ๊ง มันดูไม่นิ้ง ซึ่งเจ้าตัวไม่ชอบให้มันเป็นแบบนั้น โก้นั่งลงบนขอบด้านบนของโซฟาที่ถูกดันมาพิงเข้ากับหน้าต่างกระจก เมื่อตอนที่เธอจัดห้องใหม่สัปดาห์ที่แล้ว โก้ใช้ไม้เช็ดกระจกด้ามยาวไถขึ้นลง สายตาก็มองออกไปด้านนอกหน้าต่างนั่น
ที่คอนโดฝั่งตรงข้าม โก้มองเห็นชายหนุ่มคนหนึ่งที่ห้องชั้นบน เลยห้องของเธอขึ้นไปประมาณสามสี่ชั้น เขาคนนั้นยืนถือแก้วกาแฟอยู่ในมือ โดยมีเพียงแค่ผ้าขนหนูสีขาวผืนเดียวพันเอวอยู่เท่านั้น โก้รู้สึกนึกสนุก เธอวางไม้เช็ดกระจกลง ก่อนจะยืนขึ้น แล้วยกไม้ยกมือให้เป็นที่สังเกต เรียกความสนใจจากชายหนุ่มร่างกำยำคนนั้น และเพียงไม่นานมันก็ได้ผล ชายหนุ่มหันมองลงมาที่ห้องของโก้
โก้ไม่รอช้า ใช้นิ้วเลื่อนซิปเสื้อเกาะอกตัวเล็กที่เธอใส่อยู่ ให้ลงไปจนสุด เผยให้เห็นหน้าอกที่เธอไปทำมาด้วยความภาคภูมิใจในฝีมือของหมอท่านนั้น ที่มันออกมาสวยสมใจโก้เป็นอย่างมาก โก้สบตากับชายหนุ่มคนนั้นโดยไม่ปิดบัง และพอแน่ใจแล้วว่า ชายหนุ่มหุ่นล่ำกล้ามโตคนนั้นให้ความสนใจกับสิ่งที่เขาเห็น โก้ก็ล้วงมือขวาเข้าไปใต้เสื้อด้านหน้าอกซ้าย แล้วค่อย ๆ ขยำหน้าอกข้างนั้นของเธอ จากช้า ๆ และเบามือ จนเริ่มหนักหน่วงขึ้น
โก้ใช้ปลายลิ้นเลาะเลียริมฝีปากด้านบนของตัวเอง เมื่อเห็นว่าถ้วยกาแฟได้หายไปจากมือของชายหนุ่ม แต่มือข้างนั้นของอีกฝ่าย ตอนนี้เข้าไปจับคลึงสิ่งที่อยู่ด้านใต้ผ้าขนหนูผืนนั้นแทนแล้ว โก้หันหลังให้กับกระจกหน้าต่าง ก่อนจะยกขาข้างหนึ่งพาดบนพนักพิงโซฟา ภายใต้กระโปรงมินิสเกิร์ตที่เธอใส่ มันไม่มีชั้นใน
โก้เหลียวหลังมามอง ชายหนุ่มคนนั้นกำลังสาวมือขึ้นลงไปตามความยาวของท่อนแห่งความเป็นชายของตัวเอง สายตาจับจ้องมาที่บั้นท้ายของโก้ โดยที่ไม่ได้แสดงอาการตกใจกับสิ่งที่ตัวเองกำลังเห็นแต่อย่างใด เพราะโก้เองก็ไม่ได้ปิดบังส่วนล่างของเธอเองเช่นกัน โก้จับมันพาดชี้ลงด้านล่าง ให้ชายหนุ่มเห็นชัด ๆ พร้อมกับการขมิบกล้ามเนื้อด้านหลังนั้น เร็ว รัว และถี่ ซึ่งทำให้ชายหนุ่มถุยน้ำลายลงบนความยาวนั้น เพื่อเพิ่มความลื่นมือให้มากยิ่งขึ้น
โก้พยักหน้าให้กับชายหนุ่ม เพื่อเป็นอันรู้กันว่า เธอต้องการให้ชายหนุ่มโบยบินไปให้ถึงฝั่ง โก้กัดริมฝีปากล่างเบา ๆ ก่อนจะเลื่อนนิ้วมือให้ผ่านร่องด้านหลังเบา ๆ ชายหนุ่มในห้องคอนโดที่ฝั่งตรงข้าม อ้าปากกว้าง โก่งตัวจนงอ ก่อนจะรัวมือขึ้นลงอีกไม่เกินห้าหกครั้ง ความขาวขุ่นแต่ข้นก็ทะลักพุ่งออกมาชนกระจกหน้าต่างที่ห้องตรงข้ามนั้น โก้นับได้ว่ามันพุ่งออกมาติดต่อกันไม่ต่ำกว่าสี่ครั้ง แล้วที่เหลือก็ไหลเปรอะเปื้อนที่บนส่วนปลายนั้น
โก้จัดการเสื้อผ้าของตัวเองจนเรียบร้อย มองเห็นชายหนุ่มหุ่นล่ำที่กล้ามเนื้อท้องเกร็งขึ้นเป็นลอนสวย ตอนที่เขาปลดปล่อยทุกอย่างมันออกมา ตอนนี้หอบหายใจราวกับเพิ่งไปวิ่งมาไม่ต่ำกว่าสิบรอบสนาม ต้องรีบก้มตัวลงคว้าผ้าขนหนูผืนสีขาวที่ตกอยู่บนพื้น กลับขึ้นมาพันร่างกายเหมือนเดิม เมื่อมีใครบางคนเปิดประตูห้องเข้ามา โก้หัวเราะออกมาเสียงดัง เมื่อเห็นว่า ชายหนุ่มคนนั้น พยายามใช้ตัวบังคราบน้ำบนกระจกนั้น จากสายตาของหญิงสาวคนที่เพิ่งเข้าห้องมาแบบนั้น
“แสบได้ใจจริง ๆ” วรรธหัวเราะไปกับเรื่องที่เจ้หงส์เพิ่งเล่าจบ ซึ่งเจ้เองก็ยืนยันว่า โกโก้นั้นแผลงฤทธิ์อะไรมาเยอะ “คนที่สอง” เจ้หงส์พูดขึ้น ก่อนจะโชว์รูปของนางโชว์ที่ผิวออกไปทางคล้ำ ไม่ใช่แบบพิมพ์นิยมขาวใสอย่างคนอื่น ๆ แต่อย่างใด “แฝด” วรรธพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความสงสัย “ใช่ นังแฝด” เจ้หงส์พูดกลั้วหัวเราะ “แฝดสามเสียด้วย” เจ้หงส์ยืนยันตามนั้น แม้ว่าวรรธจะขมวดคิ้ว ด้วยความที่เขาเห็นว่ามันมีนางโชว์เพียงคนเดียวในรูปก็ตาม
The triplets grant you mercy
แฝดสามเสกสรรได้ตามประสงค์
But not your every wish
แต่ที่เหลือแล้วแต่แฝดจะต้องคง
หลังจากโชว์จบลง แฝดก็ลงมาถ่ายรูปกับลูกค้าในร้าน รวมไปถึงบรรดาแฟน ๆ การแสดงของเธอ เพื่อรับทิปตามแต่น้ำใจที่จะยื่นให้กับนักแสดงของทางร้าน โดยกฎเหล็กข้อหนึ่งในหลาย ๆ ข้อที่เจ้หงส์ทำการตกลงกับนางโชว์ทุกคนเป็นที่เข้าใจกันแล้วว่า ห้ามเรียกร้องเงินทิปจากแขก มากไปกว่าที่แขกของร้านยินดีที่จะหยิบยื่นให้ ไม่มีข้อแม้ใด ๆ ทั้งสิ้น และถือว่าทุกคนเข้าใจตรงกันตามนั้นแล้ว
“เอาสิ ยูอยากลองอยู่แล้วไม่ใช่หรือไง ไทยเลดี้บอยน่ะ ที่บ้านเรา ไม่ดูใกล้เคียงผู้หญิงแบบนี้นะ” เสียงฝรั่งต่างชาติสองคน ที่ยืนอยู่ไม่ไกล ดังมาให้ได้ยิน “ถ้าเขายินยอมกลับไปที่ห้องโรงแรมด้วย มันก็ไม่เรียกว่าซื้อขายใช่มั้ย” คนที่โดนเพื่อนยุ ถามกลับไป เพื่อให้มันกระจ่างก่อน “มันพูดอะไรกันวะ เจน พูดถึงกูหรือเปล่า” แฝดหันไปถามนางโชว์อีกคนที่เพิ่งถ่ายรูปกับแฟน ๆ เสร็จ ซึ่งคนที่ถูกถามพยักหน้าบอกกว่าใช่ “เขาสงสัยน่ะ ว่าพี่แฝด” เจนหัวเราะออกมาเบา ๆ “แฝดสามยังไง” เจนพูดจบก็ยิ้มกว้าง ก่อนจะเดินกลับเข้าไปที่หลังร้าน
“คุณเป็นแฝดสามจริง ๆ หรือครับ” แฝดเข้าใจที่ฝรั่งพูดมา เพียงคำเดียวที่แปลว่าแฝดสาม “ผมอยากลอง” แฝดมองไปที่มือของฝรั่งที่แตะมาที่ต้นแขนของเธอ “ถ้าคุณไม่ถือ และชอบที่จะมีสามีเป็นฝรั่ง แบบสนุกข้ามคืน ไม่ได้จริงจังอะไร” ฝรั่งหัวเราะออกมาแก้เขิน “ผัวคืนเดียว แบบสนุก ๆ” ฝรั่งพูดกับแฝดที่ยืนฟังนิ่ง ๆ อยู่ตรงนั้น “ยู ว้อนท์ เซ็กส์” แฝดพูดกับฝรั่งไปด้วยภาษาอังกฤษสำเนียงไทย ฝรั่งพยักหน้า ก่อนจะแตะมือลงไปที่บั้นท้ายของแฝด
“โว้ว” วรรธร้องตะโกนออกมาเสียงหลง เมื่อได้เห็นภาพแฝดสามที่เจ้หงส์แสดงให้ดู “แฝดสามมันคือแบบนี้เอง” เจ้หงส์พยักหน้า ก่อนจะกดปิดรูปที่แฝดเป็นคนถ่ายแล้วส่งมาให้พี่หงส์ดูเอง “ฝรั่งคนนั้นยังมีชีวิตอยู่ใช่มั้ย” วรรธอดถามไม่ได้ เมื่อเจ้หงส์เป็นคนบอกเอง ว่าแฝดสาม ดุ้นยักษ์หนึ่ง อีกสองที่ห้อยโตงเตงในถุงหนังรอยหยักสีดำคล้ำนั้น ที่ยานยาวลงมาเกือบเท่าความยาวของดุ้นคล้ำ รวมเป็นแฝดสาม ที่คือฝ่ายบุกทะลวง ไม่ใช่ฝ่ายตั้งรับแต่อย่างใด
“ยังอยู่ดี มีชีวิต” เจ้หงส์พูดกลั้วหัวเราะ “แค่บินไปกลับลอนดอนมากรุงเทพฯ ทุก ๆ สามเดือน” วรรธพยักหน้าแบบยอมรับในความแฝดสามนี้จริง ๆ “ทุกครั้งที่ถึงวันต้องบินกลับอังกฤษ ก็จะร้องฟูมฟายไม่อยากจะไปสนามบิน หลายครั้งเลยแหละ ที่คืนก่อนจะต้องไปขึ้นเครื่อง ก็มาเมาแอ๋ที่ร้านนี่ แบบหาเรื่องให้ตัวเองเมาจนตื่นสาย เพื่อจะได้ไปขึ้นเครื่องบินไม่ทัน จะได้หาเรื่องอยู่ต่อสักคืนก็ยังดี” วรรธหัวเราะไปกับสิ่งที่ได้ยิน กับเสน่ห์ของแฝดสาม ที่ไปต้องใจต่างชาติถึงขั้นหัวปักหัวปำ
“คนที่สาม” เจ้หงส์พูดต่อจากนั้น “คุณวรรธก็ได้เจอกับตัวเองแล้วนี่” วรรธถึงกับยิ้มกริ่มด้วยความชอบใจในทันที เมื่อถูกเจ้หงส์ถามแบบนั้น “นังเจน” เจ้หงส์พูดชื่อของนางโชว์คนที่สามออกมา “เผอิญฉันเป็นคนที่ชอบให้โอกาส” เจ้หงส์บอกกับชายหนุ่มออกไป “แต่ก็กับคนที่มีดีและพร้อมจะรับโอกาสนั้นจากฉัน โดยที่ไม่ทำให้โอกาสที่ได้รับไปนั้น เสียเปล่า” เจ้หงส์พูดถึงวันที่เธอ มองเห็นว่าเจนนั้นฉายแววออกมา
Jessie keeps you guessing
เจนนั้นเหมือนกับทำให้ต้องมนต์
So cool and statuesque
ทั้งน่าพิสมัยและยังงามประดุจเทพี
“ท่อนนี้เดี๋ยวกูร้องเอง” โก้ตะโกนบอกกับทุกคน เมื่อการซ้อมเพลงที่ต้องรวมทั้งสามคนบนเวที เป็นไปด้วยความทุลักทุเลเป็นอย่างมาก กับความไม่ลงตัวในหลาย ๆ เรื่อง โดยเฉพาะการแบ่งท่อนเนื้อร้อง ว่าใครจะร้องท่อนไหน “เพราะกูเป็นคริสติน่า” แฝดและนางโชว์อีกคนสบตากัน ก่อนจะเบือนหน้าหนีด้วยความเอือมระอา ด้วยการต้องดีลกับอีโก้ของคนที่ชื่อว่าโก้เช่นเดียวกัน
“เอานะ เอาท่อนที่คริสติน่าร้องเลย เพลงมา” โก้ตะโกนบอกกับคนควบคุมเพลง ก่อนที่เพลงเลดี้ มามาลาด จะดังขึ้น แล้วโก้ก็เริ่มลิปซิงค์ แต่ก็ร้องทับไลน์ประสานเสียงของคนอื่นไปด้วย ไม่ได้ร้องแต่ท่อนเฉพาะของตัวเอง “ฉันว่าแบบนี้ไม่เวิร์ค” นางโชว์ทั้งสามคนบนเวที หันขวับมาพร้อมกัน เพื่อเห็นว่าต้นเสียงคือกะเทยรุ่นแม่ ที่ดูก็รู้ว่าเคยเป็นนางโชว์มาก่อน เดินมาจากมุมของร้าน มาที่ด้านหน้าเวที
“ยังไงกันเนี่ย” โก้พูดออกไปด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ “เป็นใคร ยังไงมาสั่งอะไร ร้านนี้ก็แสดงแบบนี้มาตลอด” โก้ไม่สบอารมณ์นักที่มีใครก็ไม่รู้มาขัดจังหวะและพูดอะไรที่ไม่เข้าหู คนที่เป็นตัวแสดงนำของร้านแบบเธอ มาตั้งแต่ต้นแบบนี้ “เพราะอย่างนั้นไง ร้านมันถึงกำลังจะเจ๊ง จนฉันต้องมาซื้อต่อเพื่อให้ต่อจากนี้ไป ร้านมันต้องไปต่อได้” เจ้หงส์ประกาศตัวตรงนั้น ต่อหน้าทุกคน ว่าตอนนี้เธอคือเจ้าของร้านคนใหม่แทนเจ้าของเดิมแล้ว
“เธอน่ะ ใช่ เธอนั่นแหละ ที่เป็นคนส่องไฟฟอลโล่ว์น่ะ ชื่ออะไร” เจ้หงส์เรียกเด็กที่ถือไฟส่องเวทีคนนั้น “หนูหรือ” เจนหันมองซ้ายขวา เมื่อไม่มีใครคนอื่นแล้ว ก็บอกชื่อตัวเองออกไป “หนูชื่อเจน” ก่อนจะเดินไปที่ด้านหน้าเวที ที่เจ้หงส์ยืนอยู่ “ไหน หมุนตัวให้ดูซิ” เจนทำตามที่เจ้หงส์สั่ง “เลิกเสื้อขึ้น” เจ้หงส์ตะโกนให้ทำตาม “ชายเสื้อน่ะ ดึงขึ้น” เจนทำตาม มองเห็นเอวที่คอดของเจ้าตัว
“ไม่ใช่ผู้หญิงใช่มั้ยเรา” เจนส่ายหน้า เมื่อเจ้หงส์ถามแบบนั้น ก่อนเจ้หงส์จะโบกมือให้เดินมาใกล้ ๆ เจนถึงกับสะดุ้ง เมื่อเดินมาที่ขอบเวทีด้านหน้า แล้วเจ้หงส์ล้วงมือเข้าไปใต้ขากางเกงขาสั้นที่เจนใส่อยู่ เพื่อคลำตรงหว่างขา “เออ แปลกดี สวยแบบไม่ต้องทำอะไร ธรรมชาติดี ศัลยกรรมมามั่งมั้ย” อีกครั้งที่เจนส่ายหน้าแทนคำตอบ “มีบ้างที่แพ็คเกจนวดหน้าพวกหนูเหลือ ก็เลยพามันไปทำด้วย” แฝดบอกกับเจ้หงส์ที่กำลังมีสีหน้าพออกพอใจ
“เจน เธอเป็นคริสติน่าในเพลงนี้ มันก็จะทำให้ครบสี่คนพอดีกับเนื้อร้อง” เจ้หงส์ตัดสินใจสรุปให้ “ฉันยืนแอบดูอยู่นาน ฉันเห็นนังเจนมันงับคำได้ทัน ร้องได้ตรงทุกคำ” ยังไม่ทันที่เจ้หงส์จะพูดจบ “ถ้างั้น ก็ไม่ต้องมีฉันอยู่หรอก” โก้กระโดดลงจากเวที ก่อนจะเดินไปที่ประตูร้าน กำลังจะกระชากประตูเปิดออกไปด้วยความโกรธผสมกันกับความอาย ที่ถูกปลดออกจากท่อนที่ตัวเองต้องการร้อง
“ถ้ามึงแน่ใจอย่างนั้น ก็ตามใจ แต่บอกไว้ตรงนี้เลยนะ ว่าถ้าก้าวออกจากร้านนี้ไปแล้ว จะกลับมาไม่ได้แล้วนะ” เจ้หงส์ประกาศกร้าว “หนูโอเคกับท่อนร้องแร็พของหนู” แฝดรีบแสดงตัว ส่วนนางโชว์อีกคนที่หน้าเด็กกว่าใครตรงนั้น ไม่มีปากเสียงอะไร จะท่อนไหนยังไงก็ได้ ขอแค่ให้ได้ขึ้นโชว์ด้วยเป็นพอ “เอายังไง จะไปใช่มั้ย กับอีแค่ไม่ได้ร้องท่อนที่ตัวเองความสามารถยังไปไม่ถึง แต่มันยังมีส่วนร่วมอื่น ที่ฉันเห็นว่าเธอจะทำได้ดี เอายังไง” เสียงเจ้หงส์เล่าถึงตรงนั้น
“ผมชอบโชว์เพลงนั้นนะ โดยเฉพาะเจน” หนึ่งในสาเหตุที่ทำให้วรรธอยากเข้ามาร่วมเป็นส่วนหนึ่งของบาร์นางโชว์แห่งนี้ “อีกสามคนที่เหลือ ไม่ดีว่างั้น” เจ้หงส์พูดแบบหยอกเอินชายหนุ่มออกไป “ก็ไม่ใช่แบบนั้น” วรรธทำกรุ้มกริ่มเมื่อพูดถึงเจนกันแบบนี้ “เจนมันพิเศษตรงที่มันไม่ใช่คนใจง่าย” ชายหนุ่มเห็นด้วยกับเจ้หงส์ “ก็ถ้าเขาพร้อม ผมก็พร้อม ติดอยู่แค่ถ้าเขายอมเป็นเมียผม เจ้จะให้เจนหยุดแสดงในร้านนี้นี่แหละ” วรรธพูด ส่วนเจ้หงส์ไม่ได้ตอบอะไรกลับไป
“คนที่สี่” เจ้หงส์พูดขึ้น “คนสุดท้ายของร้าน” เจ้หงส์ชูรูปให้กับวรรธได้ดู “นังจันจิ จันเจ้า มันมีหลายชื่อ หรือบางทีมันก็สมควรถูกเรียกว่า จังไร” วรรธหัวเราะไปกับคำพูดของเจ้หงส์ ด้วยที่ว่าเจ้หงส์นั้น พูดถึงนางโชว์ของร้านคนนี้ ด้วยอาการเอ็นดูเสียมากกว่า “มันเป็นคนหน้าเด็กกว่าใคร หน้าเด็กกว่านังเจนเสียด้วยซ้ำ ทั้ง ๆ ที่มันอายุมากกว่าเกือบสามปีทีเดียว” เจ้หงส์เริ่มเล่าเกี่ยวกับจันให้กับชายหนุ่มได้ฟัง
"Behave yourself", says Georgia
จันมันเตือนแล้วนะ ให้ทำตัวดีดี
Welcome to Burlesque
เช่นเดียวกับนางโชว์อีกที่เหลือของบาร์นี้
“นังจัน มึงไปรวยอะไรมาเนี่ย” โก้ถามน้องนางโชว์ ขณะที่ใช้ตะเกียบคืบหมูกระทะเข้าปาก “นั่นสิ พี่จัน ซื้อมาตั้งเยอะแยะขนาดนี้” เจนสงสัยเช่นกัน ที่อยู่ ๆ วันนี้ จันก็โทรตามทุกคนให้มาถึงร้านแต่เนิ่น ๆ เพื่อกินหมูกระทะด้วยกัน “จะรวยอะไรมาก็ช่าง ฉันจะฟาดให้เรียบ” แฝดที่เดินไปหยิบเอาถ้วยกับช้อนมาเพิ่มนั่งลงที่วงหมูกระทะ แล้วคีบหมูและพวกบรรดาซีฟู้ด วางลงไปบนกระทะเพิ่มขึ้นอีก
“เออ เอา ๆ บาร์โชว์กู มีแต่กลิ่นหมูกระทะ อีนังพวกนี้นี่” เสียงเจ้หงส์แว้ด ๆ ทันทีที่เห็นการตั้งวงกินข้าวกันของบรรดานางโชว์ทั้งสี่ “ชิมก่อน อร่อยมาก นังจันมันรวยอะไรมาไม่รู้ มันเลี้ยง” โก้ไม่พูดเปล่า คีบชิ้นหมูที่กำลังสุกพอดี ชุ่มไปด้วยน้ำจิ้มรสเด็ดฝีมือการตำและปรุงของเจน ใส่ปากเจ้หงส์ “หืม แฝด มึงย่างหมูอร่อยมาก นังเจน น้ำจิ้มมึงก็เริ่ดเกิน” เจ้หงส์ออกปากชม ก่อนจะโบกมือห้าม เมื่อโก้จะคีบอย่างอื่นให้อีก เพราะเจ้หงส์จะรีบไปเคลียร์บิลก่อน
“แล้วไอ้พวกนั้น มึงซ้อมเพลงกันแม่นแล้วหรือยัง” เจ้หงส์ชี้นิ้วไปที่บรรดาหนุ่ม ๆ สามสี่คนที่เป็นวงดนตรีสด ที่เจ้หงส์คิดขึ้นมาว่า คืนวันศุกร์จะทำเป็นไลฟ์แบนด์ เล่นดนตรีสด เพื่อไม่ให้แขกร้านเบื่อ “เรียบร้อยแล้วแม่” เสียงสมาชิกวงตอบกลับไป หลังจากที่รองท้องหมูกระทะของจันจนแน่นท้องกันมาแล้ว “แน่นะ” เสียงเจ้หงส์เข้มแบบที่ต้องการความจริง “เอ้า ซ้อมสิมึง เร็วเข้า” มาถึงตอนนี้สี่หนุ่มก็กุลีกุจอซ้อมดนตรีกันต่อ เพราะต่างรู้สรรพคุณของเจ้หงส์กันทั้งหมด ว่าถ้าแกดีด้วย แกก็ดีใจหาย แต่ถ้าแกร้ายขึ้นมา เอาเป็นว่าอย่าให้แกร้ายด้วยเป็นพอ
“ใครโทรมาหาแกจังวะ จัน เห็นโทรไม่หยุดเลยเนี่ย” แฝดถามขึ้น เมื่อเห็นว่า เบอร์โทรศัพท์เบอร์เดิมเด้งขึ้นมาบนหน้าจอ เป็นเบอร์เดิม ๆ ซ้ำ ๆ แบบที่จันไม่ได้บันทึกเอาไว้ในเครื่อง จันชะโงกหน้าดูที่หน้าจอมือถือของตัวเอง ก่อนจะยิ้ม ๆ แล้วพูดบอกกับทุกคนไปว่า “สปอนเซอร์ใหญ่หมูกระทะมื้อนี่น่ะสิ” จันตอบ ก่อนจะบอกว่า กุ้งที่ซื้อมานั้นเนื้อมันสด รสชาติทั้งหวานทั้งกรอบมากทีเดียว
“อย่าบอกนะ ว่าเป็นความหน้าเด็กของมึงอีกแล้ว” เจนหันมามองทางจันที ที่โก้พูดขึ้นพลางส่ายหน้า “แม่นพี่โก้” จันยอมรับ ก่อนจะคีบชิ้นปลาหมึกสด ๆ เนื้อเด้ง ๆ ชุ่มไปด้วยน้ำจิ้มสูตรเด็ดของเจนเข้าปากไป “ยังไงพี่จัน ไหนเล่า” เจนใช้ศอกกระทุ้งแขนจันเบา ๆ เพื่อให้เจ้าตัวคายความลับออกมา “อีดอก กูจะติดร่างแหไปด้วยมั้ยเนี่ย กูกินหมูมันไปเยอะซะด้วยสิ” แฝดพูดติดตลก ทำให้ทั้งสามคนหัวเราะออกมาพร้อมกัน
“คืองี้ มีแด๊ดดี้อยู่คน หนูเพิ่งเจอแหละ แต่ไม่ได้เจอที่ร้านนะ ไปเจอกันข้างนอกโน่น ในแอพนั่นแหละ เขาชวนหนูออกไปกินข้าว บอกว่าอยากเจอหนู” จันเริ่มเหล้าให้บรรดาเพื่อนนางโชว์ฟัง “เสร็จแล้ว บรรยากาศมันดี อะไร ๆ ก็ดี เขาดื่มไปพอกรึ่ม ๆ แต่หนูไม่ได้ดื่มนะ เดี๋ยวแผนไม่สำเร็จ” สามคนที่เหลือมองหน้ากัน ไม่นึกว่าจันนั้น จะมีมุมร้าย ๆ กับเขาเหมือนกัน ทำให้โก้กล่าวชมว่า จันเป็นน้องสาวที่คลานตามโก้ออกมาทีเดียว
“หนูขย่มแด๊ดดี้หนูจนเสร็จ หนูก็บอกว่า หนูกำลังเรียนอยู่ปีหนึ่ง หนูรู้จักกันลูกสาวของเขา ก็รูปในมือถือที่เขาเปิดให้ดู หนูจำได้ว่านั่นมันเพื่อนชั้นปีเดียวกับหนู ได้ยินแบบนั้น เขาก็อึ้งไปเลย ถามหนูว่าหนูอายุเท่าไหร่ หนูก็ได้แต่กลั้นขำ” เจนคีบกุ้งใส่ถ้วยให้จันอีก “แล้วไงต่อ” เจนร้อง บอกให้จันรีบเล่า “อีดอกเจน อีห่า อยากรู้ขั้นสุด” แฝดด่าน้องนางโชว์ด้วยอาการกลั้วหัวเราะ “ก็หนูอยากรู้” เจนหัวเราะไปตามโก้และแฝดที่ส่ายหัวให้
“หนูก็แค่บอกว่า ก็ลองคิดดู ว่าหนูเรียนปีเดียวกันกับลูกสาวเขา แต่หนูไม่ได้โกหกนะ หนูแค่ไม่ได้บอกว่า หนูเพิ่งมีโอกาสไปลงเรียนใหม่ ไม่ได้บอกว่าหนูอายุสิบเจ็ดเท่าลูกสาวเขาสักหน่อย” แฝดตบเข่าฉาด บอกว่าถ้าตำรวจมาถามหา บอกว่าเธอกินหมูกระทะไปแค่ชิ้นสองชิ้นเท่านั้น “แด๊ดดี้หนูกลัวลนลานไปหมด ไม่รู้ว่ากลัวลูกสาวจะรู้ ว่าพ่อชอบกินกะเทยมีงู หรือว่าคิดไปเองกันแน่ ว่าเพิ่งจัดกะเทยรุ่นลูก อายุยังไม่ถึงเข้าไปซะเต็มแม็ก” จันบอกกับทุกคนว่า ขนาดของแด๊ดดี้ก็ใช่ย่อย
“บาปกรรมนังจัน เดี๋ยวทำผู้เฒ่าหัวใจวาย” โก้ดุจันเข้าให้ จันส่ายหัวดิก “แก่อะไร เพิ่งห้าสิบนิด ๆ เอง แรงดีมากเหอะ หนูถึงต้องขึ้นขย่มเอง ไม่งั้น โอย รูหนูหลวมพอดี กระแทกเข้ามาที หนูจุกไปหมด” จันทำท่าปลาบปลื้ม “จุกหรือเสียว เอาดี ๆ นังจัน” โก้ว่าเข้าให้อีก “ใหญ่ว่าของพี่แฝดอีกหรือ” เจนอ้อมแอ้ม ๆ ถามออกไป ก่อนที่ทั้งสามคนจะหันไปทางแฝด ที่กำลังยัดไส้หรอกเข้าปาก “กราบค่ะ” ทั้งสามพูดพร้อมกัน เพราะไม่มีใครจะยักษ์เขื่องเกินขนาดของแฝดไปได้อีกแล้ว
Everyone is buying
ใครใครก็ต้องจ่ายกันทั้งนั้น
Put your money in my hand
เงินที่ยื่นหมูไปไก่มา
If you want a little extra
แต่ถ้าอยากได้อะไรเพิ่มอีกเล็กอีกน้อย
Well, you know where I am
คงรู้นะว่าจะตามหาเจ้หงส์ได้ที่ไหน
Something there in the dark
อะไรที่เห็นมันก็เน้นเทาเทาดำดำ
Is playing with your mind
มันจะล่อหลอกเล่นล้อไปกับจิตใจของคุณ
It's not the end of days
แต่ใช่ว่ามันจะเป็นจุดจบของโลกเสียเมื่อไหร่
It's just the bump and grind
มันก็แค่หยอกเอินแค่บดบดยั่วยั่ว
“ว่ายังไงคะ คุณวรรธ พอจะเห็นภาพมั้ยคะ ว่าแนวทางของบาร์แห่งนี้ มันจะพาคุณผู้ชายไปทิศทางไหน” เจ้หงส์ถามชายหนุ่มอีกครั้ง เมื่อเธอเล่าเรื่องของนางโชว์สี่จบลง วรระชี้นิ้วไปที่กระเป๋าที่ใส่เงินสดอัดแน่น ที่ตอนนี้อยู่ในมือของเจ้หงส์นานแล้ว “สิ่งที่ผมอยากรู้เพิ่มเติมก็คือ เรื่องของเจ้หงส์นี่แหละ” วรรธรู้สึกว่า กะเทยนางโชว์รุ่นใหญ่คนนี้ มีความน่าทึ่งไม่น้อย “ว่ากว่าจะมาถึงตรงจุดนี้ได้ ต้องผ่านประสบการณ์อะไรมาบ้าง” ชายหนุ่มหัวเราะออกมา เมื่อได้ยินเจ้หงส์ตอบกลับมาสั้น ๆ แต่ได้ใจความว่า “จะฟังเรื่องดี หรือเรื่องเหี้ยที่เจ้ทำดีคะ” ความนางพญาฉายฉาบออกมาจากท่าทางและคำพูดของเจ้หงส์
Show a little more
เปิดให้เห็นกันมาหน่อย
Show a little less
ปิดให้เดากันสักเล็กน้อย
Add a little smoke
พรางตาด้วยม่านควันบางบาง
Welcome to Burlesque
นี่แหละเราบาร์นางโชว์ทรงเสน่ห์
***************************************************************
คำแปลเนื้อร้องเป็นภาษาไทย โดย KADUMPA
Burlesque - CHER
https://www.youtube.com/watch?v=mw8yzcMtOVI
หัวข้อ: The Power of Lyrics; เสน่ห์นางโชว์: Welcome To Burlesque 13-04-2568 (อ่าน 7317 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก