EP12.การกลับมา
“ปัณณ์ เดี๋ยวอาทิตย์หน้าพี่กับไอ้ปอนด์ต้องเริ่มซ้อมทีมเยาวชนแล้วนะ คงไม่ค่อยมีเวลาพาปัณณ์ไปไหนแน่เลย” พี่วินพูดขณะนอนเล่นอยู่บนที่นอนห้องผม
“ตั้งใจซ้อมนะครับ ปัณณ์จะคอยเชียร์” ผมบอก
“พี่อยากให้ปัณณ์ไปด้วย” พี่วินพูดอีก
“ไปได้ไง ปัณณ์ไม่ได้ติดด้วยนะ” ผมตอบ
“เฮ้อ....” เสียงถอนหายใจจากพี่วิน
“เป็นไรครับ ถอนหายใจทำไม” ผมถาม
“ไม่รู้ซิ พี่แค่รู้สึกว่าปัณณ์ควรได้เข้าทีมเยาวชนด้วย” พี่วินพูดต่ออีก
“เดี๋ยวปีหน้าปัณณ์ตามไปครับ” ผมบอก
“พี่ก็อายุเกินพอดี” พี่วินตอบ
“แก่เนาะ” ผมแซวเพื่อเปลี่ยนเรื่อง
“น้อยๆหน่อย เราห่างกันปีเดียว ไอ้อ้วนเอ้ยย” พี่วินสวนกลับทันที
“น้อยๆหน่อยครับ เราห่างกันแค่ 3 โลเอง” ผมตอบกลับพี่วินทันที....อ้วนตรงไหน ผมแค่น้ำหนักมากกว่าแค่ 3 โล
“กวนหรอ...มานี่เลย” พี่วินลุกมาคว้าตัวผมขึ้นไปบนเตียง
จุ๊บ....จุ๊บ.....จุ๊บ....นี่แหนะ.....นี่แหนะ.....
จากนั้นก็ละเลงหอมแก้มซ้ายที ขวาที หน้าฝากที สลับไปมาจนมาจบที่ปาก ซึ่งจากนั้นผมสังเกตว่าทำไมหยุดอยู่ที่ปากแล้วก็เริ่มจูบแบบจริงจัง แน่นอนครับมันรู้สึกดีจนผมเผลอจูบกลับและตอบรับไปแบบไม่รู้ตัว เราจูบกันสักพักเริ่มรู้สึกว่ามือพี่วินเริ่มล้วงเข้าไปในเสื้อผม และไม่นานเสื้อผมถูกถอดออกทันทีและพี่วินก็กลับมาจูบต่อ ปากที่จูบประกบปากผมอยู่นั้น มือก็เลื่อนต่ำลงไปที่กางเกงและกำลังจะปลดกางเกงผมออก...
“เดี๋ยวก่อนพี่วิน” ผมได้สติและรีบจับมือพี่วินและพูดห้ามทันที
“ทำไมครับ...” พี่วินถามกลับและก้มมาจูบต่อ
“อย่าพึ่งเลยครับ ปัณณ์กลัว” ผมบอก....พอรู้สึกตัวว่าอะไรมันจะเกิดขึ้นก็เหมือนจะเริ่มกลัวขึ้นมา
“ไม่เจ็บหรอกครับ พี่สัญญาว่าจะทำเบาๆ” พี่วินยังพูดข้างๆหูผมต่อ
“แต่ปัณณ์ไม่เคยนะ” ผมบอก
ไม่ทันละครับพี่วินเริ่มจูบไปตามซอกคอ อก หน้าท้อง จนในที่สุดผมก็ตัวเปลือยเปล่า ไม่ต้องบรรยายต่อแล้วนะครับ ตอนนี้ผมว่าหยุดพี่วินไม่ได้แล้ว ซึ่งตอนนั้นตัวผมเองก็ตกอยู่ในภวังค์ห้วงของความรักที่พี่วินสร้างขึ้น และจบลงด้วยการตกเป็นของพี่วินที่เป็นแฟนคนแรก แถมยังเป็นผู้ชายด้วยกันอีก ถึงมันจะเจ็บแบบบอกไม่ถูกแต่ก็รู้สึกได้ถึงความสุขที่มันเกิดขึ้นได้เช่นกัน หลังจากจบภารกิจที่เหนื่อยไม่แพ้การแข่งขันในสนามวอลเลย์บอล หากเพียงแต่เปลี่ยนเป็นสนามรักบนเตียงนอนของเรา ทั้งคู่ก็ล้มตัวลงนอนใต้ผ้าห่มสักครู่ และก็พากันเข้าไปชำระล้างตัวที่ห้องน้ำ
“ขอบคุณนะครับ พี่รักปัณณ์นะ” พี่วินเอ่ยขอบคุณผมและเข้ามากอดจากทางด้านหลัง
“เป็นยังไงบ้าง เจ็บมากไหม” พี่วินถามอีก
“ก็เจ็บครับ แต่ไม่เป็นไรครับ” ผมบอก...สังเกตุได้ถึงความสุขที่พี่วินแสดงออกมาทางสีหน้า ทำให้ผมพยายามทนให้กับคนรักของผม
“พี่ขอโทษนะ” พี่วินบอกขอโทษผม
จากนั้นเราทั้งคู่อาบน้ำล้างตัว (ซึ่งเห็นรอยดูดกัดเต็มตัวเลย โชคดีที่ไม่มีตรงคอ ไม่งั้นพรุ่งนี้โดนแซวแน่ๆ) พอเรียบร้อยก็มาแต่งตัวนอน พี่วินให้ผมกินยาแก้ปวดดักไว้ก่อน เพราเหมือนว่าผมจะตัวรุมๆเหมือนจะป่วย
พอเช้าเท่านั้นแหละครับ ลุกไม่ขึ้นเลยครับ ป่วยจริงๆแหละครับ พี่วินโทรไปหาไอ้พู่กันเพื่อนผมบอกว่าผมป่วยให้แจ้งอาจารย์ว่า ขอหยุดเรียน 1 วัน
“ปัณณ์ ตื่นมากินข้าวครับ” พี่วินมาเรียกผมที่เตียง
“กินที่ไหนครับ” ผมถามกลับแต่ยังไม่ลืมตา
“พี่ออกไปซื้อข้าวต้มมาให้แล้วครับ” พี่วินบอก
“ออกไปตอนไหน ทำไมปัณณ์ไม่รู้สึกตัวเลย” ผมถาม
“ก็ปัณณ์หลับไง” พี่วินตอบ
“โอ้ยยยย....ปวดเมื่อยตัวไปหมดเลยครับ” ผมพยายามลุกขึ้นบิดตัว
“ไหวไหมเนี่ย” พี่วินถามทันที
“ก็ดีขึ้นกว่าเมื่อคืนหน่อย” ผมตอบ
“งั้นกินข้าวต้มก่อน จะได้กินยา แล้วนอนพัก” พี่วินบอก
“ครับ” ผมตอบและลุกไปกินข้าวต้มที่พี่วินซื้อมาและกินยา นอนต่อ...
ตกเย็น....
ผมตื่นขึ้นมาเพราะได้ยินเสียงมีคนเข้ามาในห้องน่าจะมากกว่า 2 คน ลืมตาขึ้นมา
“ไงเพื่อน เป็นไงบ้างวะ” ไอ้พู่เดินเขามานั่งข้างๆผมและถามขึ้น
“ไม่เป็นไร หายแล้วพรุ่งนี้ไปเรียนได้ละ” ผมตอบ
“เดี๋ยวนะ....” ไอ้โบ๊ทพูดขึ้นพร้อมชะโงกหน้าเข้ามาใกล้ตัวผม
“พี่วิน พี่ทำไรเพื่อนผมเนี่ย” ไอ้โบ๊ทหันไปถามพี่วินทันที
“เปล่า พี่ไม่ได้ทำไร” พี่วินตอบแบบยิ้มๆ
“นี่รอยไรวะ” ไอ้โบ๊ทหันกลับมาชี้ที่ตัวผม
“กูแพ้อาหารทะเล” ผมรีบตอบทันที....แล้วผมถอดเสื้อนอนตอนไหน สงสัยจะร้อนเลยเผลอถอดไม่ทันรู้ตัว จากนั้นรีบควานหาเสื้อมาใส่
“เอาน่า....พวกกูไม่แซวหรอก” ไอ้โบ๊ทมันแซวผมทันที....เนี่ย สีหน้ามึงแบบนี้กำลังแซวกูอยู่ ผมคิดในใจ
“แล้วพวกมึงมาทำไม” ผมถามมันทันทีเพื่อเปลี่ยนเรื่อง
“เอ้า...เพื่อนกูไม่สบายก็ต้องมาเยี่ยมซิวะ” ไอ้พู่กันตอบ
“เออดิวะ แล้วก็เอาการบ้านมาให้มึงด้วย อาจารย์ฝากมา เดี๋ยวไม่มีคะแนนเก็บ” ไอ้โบ๊ทพูดต่อ
“อืม....ขอบใจ” ผมตอบ
“เมื่อคืนหนักหรอมึง” ไอ้โบ๊ท กระซิบถามข้างๆหูผม
“หนักเชี่ยไร กูแค่ป่วย ไม่ได้ทำไร” ผมรีบปฏิเสธ
“กูก็ไม่ได้บอกว่ามึงทำอะไรนะ อย่าร้อนตัวดิวะ” มันแซวผมอีกแล้ว
“กวนตีน” ผมด่ามันไปหนึ่งที
ผมว่าพวกมันไม่เชื่อหรอกครับ ดูก็รู้ว่าน่าจะมีอะไรแน่นอน แถมไม่ได้ไปเรียนพร้อมกันทั้งผมและพี่วิน แถมมีรอยกัด รอยดูดที่ตัวอีก แต่ก็ไม่เป็นไรครับพวกมันก็อยากให้ผมตกเป็นของพี่วินอยู่แล้วแหละครับ ไอ้เพื่อนเวนสองตัวนี้....
หลังจากที่เพื่อนตัวแสบของผมกลับไปแล้ว....
“พี่วิน” ผมเรียก
“หืม...” พี่วินตอบ
“ทำไมไม่ให้ปัณณ์ใส่เสื้อก่อน ค่อยให้พวกมันเข้ามา” ผมถาม
“ก็พี่ไม่ทันเห็นว่าปัณณ์ถอดเสื้อนี่ครับ” พี่วินตอบ
“ดูดิ พวกมันแซวใหญ่เลย” ผมพูดต่อ
“.................” พี่วินไม่ได้ตอบ แต่ยิ้มกลับให้ผม
“ไม่ต้องมายิ้มเลย ทำปัณณ์เจ็บยังจะมาแกล้งอีก” ผมต่อว่าทันที
“ขอโทษครับ...แล้วคืนนี้ต่อเลยไหมครับ” พี่วินพูดเดินมากระซิบข้างๆหูผม
“ไม่เอาแล้วครับ เจ็บ” ผมรีบตอบ
“พี่พูดเล่นครับ” พี่วินตอบและลูบหัวผม
“ว่าแต่พี่เอาถุงยางมาจากไหน” ผมถาม
“...............” พี่วินไม่ตอบ แถมยิ้มแบบเจ้าเล่ใส่ผม
“นี่เตรียมการมาหมดแล้วใช่ไหมเนี่ย” ผมรีบถามทันที (ก็เป็นไปตามนั้นแหละครับ ในกระเป๋ามีครบชุดเลยครับ พร้อมไปนะ ไอ้คนหื่น...ผมแซวในใจ)
“หิวหรือยัง” พี่วินถามต่อ
“นิดๆครับ” ผมตอบ
“ออกไปหาไรกินข้างนอกไหวเปล่า” พี่วินถาม
“ไหวครับ” ผมตอบ
“ไอ้อ้วนเอ้ย ทีของกินละสู้ตาย” พี่วินแซวผม
“...............” ผมเบะปากใส่ไป 1 ที
หลังจากออกไปหาอะไรกินก็ กลับมาอาบน้ำนอน....
เช้าวันรุ่งขึ้น ที่โรงเรียน....
“กินชานมไหม” พี่วินถามผมที่หน้าโรงเรียน
“วันนี้ไม่กินอะ เดี๋ยวอ้วน” ผมตอบ
“...............” พี่วินทำท่าทางคิ้วขมวด เหมือนจะไม่เชื่อ
“ไม่กินจริงๆครับ” ผมบอกอีก
“อะ...เชื่อก็ได้” พี่วินพูดและเดินกอดคอผมเข้าโรงเรียน
“เดี๋ยวคนเห็น” ผมบอกและพยายามจะเอามืออก
“หยุดเลย” พี่วินเสียงเข้มห้ามผมทันที
ก็เลยตามเลยแล้วกัน....
“ชะแว๊บ....” เสียงพี่ปอนด์แทรกเข้ามาตรงกลางและแยกตัวผมออกจากพี่วิน
“น้องกู กูหวง” พี่ปอนด์พูดขึ้นกับพี่วินเพื่อนรักของเขา
“ไม่ทันแล้ววะ” พี่วินพูดสวนกลับทันที
“พี่วิน หยุดพูดเลย” ผมรีบห้ามก่อนเลยครับก่อนที่พี่วินจะหลุดปากพูดอะไรออกไป
“เปล่า พี่ยังไม่ได้พูดอะไรเลย ร้อนตัวหรอ” พี่วินยิ้มอย่างผู้กำชัยชนะ
“เดี๋ยวนะ อะไรกันสองคน” พี่ปอนด์รีบถามทันที
“พี่วินแม่งชอบแกล้งปัณณ์ พี่ปอนด์จัดการให้ที” ผมรีบตอบ
“มึงแกล้งไรน้องกู” พี่ปอนด์หันไปถามเพื่อน
“กูเปล่าแกล้งแค่.....” พี่วินพูดทิ้งท้ายไว้
“ปัณณ์ไปก่อนนะ เพื่อนรอ” ผมรีบชิ่งหนีทันที
“ปัณณ์ เดี๋ยวก่อน” พี่ปอนด์เรียกผมไว้
“ครับ” ผมตอบและหันกลับมา
“อะ เก็บไว้ใช้” พี่ปอนด์หยิบเงินสองพันใส่กระเป๋าเสื้อผม
“ให้ปัณณ์ทำไมครับ เยอะเกิน” ผมบอก
“เอาไปเหอะ พี่ไม่ได้เดือดร้อนอะไร” พี่ปอนด์ตอบ
“ของพี่เอง หรือของพ่อ” ผมถามกลับ
“ของพี่เอง” พี่ปอนด์ตอบ
“งั้นปัณณ์ เอาแค่พันเดียวครับ” ผมบอกพร้อมยื่นแบงค์พันคืนให้ 1 ใบ
“ไม่ต้องเลย เอาไปให้หมดนี่แหละ...พี่ไปละ ปะไอ้วิน” พี่ปอนด์พูดขึ้นพร้อมหยิบทั้งหมดคืนใส่กระเป๋าเสื้อและกอดคอพี่วินเดินออกไป
“ไงเพื่อน สามีมาส่งหรอ” เสียงไอ้โบ๊ทเดินมาทักจากข้างหลัง
“กวนตีนละ” ผมด่ามันกลับไป 1 ที
“เอ้า....หรือไม่จริง” มันยังกวนไม่เลิก
“ไหนดูดิ เดินได้ปกติไหมเนี่ยเพื่อนกู” มันยังกวนตีนต่อพูดและมองที่ก้นและขาผม
“ปกติเชี่ยไร กูไม่ได้เป็นไร” ผมตอบมัน
“ไหนกูขอเทสหน่อย” พูดยังไม่ทันจบคำมันกระโดนขึ้นหลังผม....แน่นอนตัวมันกับผมไม่ได้ต่างกันมาก เข่าถึงพื้นเลย ก็ไม่ทันตั้งตัวนี่หว่า
“เล่นเชี่ยไรเนี่ย” ผมด่ามันอีก
“ขาอ่อนเลยเพื่อนกู” มันพูดพร้อมหัวเราะขึ้น
“เลิกกวนตีน ไปได้แล้ว” ผมด่าและบอกกมันพร้อมเดินไปเพื่อเก็บกระเป๋าที่ห้องเรียน
ตลอดเวลาที่ผ่านมาชีวิตกลับมาปกติมากกครับ ผมกับพี่วินก็รักกันดี แต่ช่วงนี้พี่วินกับพี่ปอนด์จะต้องซ้อมกับทีมเยาวชนยอะมาก เลยไม่ค่อยจะมีเวลาเจอกันเท่าไหร่ เหนื่อยๆก็เลยให้กลับบ้านไปพัก นานๆทีจะมากินข้าวด้วยกัน ที่โรงเรียนก็เจอกันเฉพาะตอนกินข้าวกลางวัน วันหยุดก็ไม่ค่อยได้เจอ
ช่วงที่ผ่านมาผมก็พยายามออกกำลังกายโดยการวิ่งเช้า วิดพื้น เล่นกร้ามหน้าท้อง เล่นขา เพื่อให้ร่างกายมีกำลังต่อเนื่องเวลากลับมารวมทีมกำลังกายจะได้พร้อม (อ่อ บังเอิญไปเจอพวกพี่ๆที่อยู่มหาลัย เขารวมกลุ่มเล่นวอลเลย์บอลกันที่สนามแถวๆใต้ทางด่วน แล้วเขาเคยเห็นผมที่แข่งแมตช์ที่ผ่านมา เลยชวนมาเล่นด้วย ผมก็เลยได้ฝึกเล่นกับพวกพี่ๆเขาด้วย ได้อัพสกิลเพิมขึ้นเยอะเลยครับ)
วันสุดท้ายของการเรียน ม.4 ที่โรงเรียนนี้ รู้สึกใจหายเหมือนกันนะที่จะต้องบอกลาเพื่อนๆในห้องเรียนและเพื่อนร่วมทีมวอลเลย์บอล แต่จะทำยังไงได้ก็ในเมื่อยังหาทุนไม่ได้ อาจารย์ก็บอกจะพยายามหาให้แต่จนตอนนี้ยังไม่ได้ข่าวเลยครับ ก็เลยต้องบอกเพื่อนไปก่อนว่าอาจจะไม่ได้เจอกันแล้ว ยังไงจะติดต่อกันผ่านทางโซเชียลแล้วกันนะ พี่วินพี่ปอนด์ก็ยุ่งๆเรื่องซ้อมกับทีมเยาวชนทีมชาติ คงลืมเรื่องที่ผมต้องกลับไปเรียนที่เชียงใหม่แล้ว....ผมก็ไม่กล้าจะบอกพี่เขากลัวว่าจะไม่มีสมาธิกับการซ้อมแข่ง คืนห้องเช่า เก็บของกลับบ้านที่เชียงใหม่กันครับ...
วันเปิดเทอม....
“คิดถึงไอ้ปัณณ์มันเหมือนกันวะ” เสียงไอ้พู่กันพูดขณะกำลังเดินเข้าห้อง....ผมซึ่งนอนก้มหน้าอยู่บนโต๊ะ
“เออ ไม่มีมัน ให้คอยกวนตีนใส่ เหงาแน่วะ” เสียงไอ้โบ๊ทพูดต่อ
“แล้วนั่นใครวะ ห้องเรามีเด็กใหม่มาแทนไอ้ปัณณ์หรอวะ” เสียงไอ้พู่พูดขึ้นขณะที่เดินมากำลังจะถึงโต๊ะ
“ไอ้พู่ มึงดูดีดี นั่นกกหูไอ้ปัณณ์ กูจำได้” เสียงไอ้โบ๊ทพูดต่อ....มึงก็เกินจำกกหูกูได้เนี่ยนะ
“เฮ้ย....ไอ้ปัณณ์ ใช่มึงจริงๆปะเนี่ย” เสียงไอ้พู่พูดและตรงเข้ามาแตะไหล่ผม
“หวัดดีเพื่อนเลว...เอ้ย เพื่อนรัก” ผมเงยหน้ามาทักมันทั้งสอง
“มึงกลับมาเรียนกับพวกกูแล้วใช่ปะ” ไอ้พู่รีบถามทันที
“ใช่” ผมตอบ
“เฮ้ย....ดีใจวะ กูนึกว่าจะไม่เจอมึงแล้ว” มันพูดต่อทันที
“กูได้ทุนเรียนต่อละ อาจารย์หามาให้” ผมตอบ
“แม่ง ไอ้เวนไม่เคยบอกกูบ้างเลย” มันกอดผมเฉย
“เออ กูไว้จะมาเซอร์ไพรส์มึงไง” ผมบอก
เอาจริงผมก็ได้รับข่าวจากอาจารย์ช่วงปิดเทอมนั่นแหละครับ ใจก็กังวลว่าจะไม่ได้กลับมาเรียนที่นี่แล้ว แต่อาจารย์บอกว่าให้รอก่อน ยังไม่ต้องไปสมัครส่งเอกสารที่โรงเรียนเดิมที่เชียงใหม่ เพราะครูเขาพยายามช่วยอยู่และคิดว่าต้องได้แน่ๆ พอคุยกันสักพักพี่วินเดินเข้ามาที่ห้อง...
“แฟนมึงมาเพื่อน” ไอ้โบ๊ทสะกิดผม เมื่อเห็นพี่วินก่อนผม
“..............” ผมยิ้มให้พี่วินทันทีที่เจอหน้า
“.............” พี่วินยิ้มกลับและส่งแก้วชานมมาให้ผม
“รู้ได้ไงว่าปัณณ์ กลับมาเรียน ปัณณ์ไม่ได้บอกพี่นี่ครับ” ผมถาม
“พี่รู้นานแล้ว” พี่วินตอบ
“อาจารย์บอกหรอ” ผมถามต่อทันที
“ไม่บอก....ไปกินข้าวกัน” พี่วินชวนผมไปกินข้าว
“พวกมึงไปกินข้าวกัน” ผมชวนเพื่อน
“ไปเลย กูกินมาจากบ้านแล้ว” ไอ้พู่ตอบ
“อืม มึงไปกินกับพี่วินเลย กูก็กินมาแล้ว” ไอ้โบ๊ทตอบอีกคน
“เออ เจอกันที่แถวเลยนะ” ผมบอกและเดินไปกินข้างกับพี่วิน
เรื่องกลับมาเรียนต่อสรุปว่าพี่วิน กับพี่ปอนด์แล้วก็อาจารย์ช่วยกันขอทุนมาให้เป็นทุนสมาคมศิษย์เก่าของโรงเรียน(ถึงว่าดูไม่แปลกใจ และก็ไม่ถามถึงเรื่องเรียนต่อเลย) ซึ่งได้ทุนจนจบ ม.6 เลยครับแต่ได้แค่ค่าเทอม ส่วนค่าอื่นๆอาจจะต้องออกเอง ค่าเช่าที่พักตอนนี้อาจารย์ของบมาออกให้จนจบเทอมแรกแล้วครับ จ่ายให้หมดแล้วผมเลยไม่ต้องจ่าย ทีนี้ก็เหลือแค่ค่ากิน ค่าใช้ส่วนตัวที่ต้องหาเพิ่ม
Line Group วอลเลย์บอล...
Win : วันนี้เลิกเรียนเจอกันที่สนามด้วยครับ
เวลาเย็น...
“เรียกรวมทำไมอะพี่วิน พี่ปอนด์” ผมถามทันทีที่เจอหน้า คนอื่นยังไม่มา
“อาจารย์มีเรื่องจะแจ้ง” พี่วินตอบ
“ปัณณ์ ไปซ่อนก่อน เดี๋ยวพี่ไลน์ตาม เซอร์ไพรส์พวกมัน” พี่ปอนด์พูดขึ้นให้ผมออกไปซ่อน
คนอื่นยังไม่รู้อีกหรอครับ ว่าปัณณ์กลับมาเรียน” ผมถามกลับ
“ยัง พี่ไม่ได้บอกใคร” พี่ปอนด์ตอบ
หลังจากนั้นผมก็รีบไปซ่อนตัวก่อนจนคนอื่นมาครบ และอาจารย์ก็มา
“วันนี้ครูมีข่าวจะมาแจ้ง เรื่องการแข่งกีฬา 4 สถาบันของเรา ปีนี้จัดขึ้นเร็วกว่าเดิมนะ ประมาณเดือนหน้า ซึ่งเราจะมีเวลาซ้อมแค่เดือนเดียว เดี๋ยวอาทิตย์หน้าให้เรามาเก็บตัวซ้อมเลย” อาจารย์พูดขึ้นทันที
“แล้วสัปดาห์นี้เราจะต้องคัดตัวนักกีฬาใหม่ แทนบุ๊คกับอัฐที่จบไป ตอนนี้เราตัวบอลสั้นเหลือแค่แม็คคนเดียว” อาจารย์พูดพูดต่อ (แม็คคือเพื่อนชั้นเดียวกับผมนะครับ ตอนนี้ก็อยู่ ม.5 แต่คนละห้องกับผม)
“อาจารย์ครับ ผมมีรุ่นน้องมาเล่นแทนปัณณ์นะครับ เล่นตำแหน่งเดียวกับปัณณ์” พี่ปอนด์พูดขึ้น
“ใครมันจะแทนไอ้ปัณณ์ได้พี่ปอนด์ คิดถึงมันนะพี่” เสียงไอ้โป้งพูดขึ้น
“เอาน่า คิดถึงค่อยไปหามันก็ได้แค่เชียงใหม่” พี่ปอนด์พูดต่อ
“เดี๋ยวผมโทรตามน้องก่อน ไม่แน่ใจว่ามาถูกไหมพี่ปอนด์พูดขึ้นและโทรมาหาผม
“ครับพี่” ผมรับสาย
“เข้ามาได้แล้ว” เสียงพี่ปอนด์บอก
“ครับ” ผมเลยเดินกลับมาเข้า
“น้องมาแล้วครับ” พี่ปอนด์เอ่ยขึ้นเมื่อเห็นผม
“เฮ้ย...ไอ้ปัณณ์” เสียงไอ้โป้งดังขึ้นมาทันที
“ไงลิโบคู่ใจ” ผมทักมันทันที
“มึงกลับมาเล่นกับกูใช่ปะ” มันรีบถาม
“เออ กูได้เรียนที่นี่ต่อ” ผมตอบ
“มึงแม่งกวนตีน พี่ปอนด์ก็แม่งขี้แกล้ง” มันบอกผมและหันไปว่าพี่ปอนด์
“เอ้า....ไอ้นี่เดี่ยวเตะกลิ้งไปโน้น” พี่ปอนด์สวนกลับ
“มึง มึง มึง กูดีใจวะ” มันพูดพร้อมกอดผมทันทีที่ผมนั่งลงข้างมัน
“พอเลยไอ้โป้ง ปล่อยแฟนกู...ปล่อย ปล่อย ไอ้ปัณณ์” น่านไง...พี่วินนนนน...หลุดปากเฉย
“พี่วิน พี่พูดว่าไรนะ” ไอ้โป้งรีบถามทันที
“กูบอกให้ปล่อยไอ้ปัณณ์” พี่วินรีบพูดด้วยสีหน้านิ่ง
“ไม่ใช่อะ ผมว่าผมได้ยินอีกคำ” มันยังถามย้ำ
“ได้ยินเชี่ยไร” พี่วินถามมันกลับแบบมองตาขวางๆ
“เอ้า....เงียบก่อน เรื่องปัณณ์ครูก็พยายามช่วยเต็มที่แล้ว ครูก็ยังอยากให้ปัณณ์อยู่ร่วมทีมกับเรา ปีนี้เรามาป้องกันแชมป์ 4 สถาบันกันอีกปี” อาจารย์พูดต่อ
หลังจากอาจารย์แจงรายละเอียดว่าจะต้องทำอะไรกันบ้าง ก็พากันแยกย้ายกลับ ผมเลยต่อว่าพี่วินไปหนึ่งชุด หวงจนไม่มีสติ หลุดปากกลางคนทั้งทีมเลย ผมว่าไอ้โป้งไม่เชื่อหรอก แล้วก็ต้องมีคนอื่นได้ยินอีกแหละ แค่ไม่ได้พูดขึ้น กลับห้องต้องจัดการสักหน่อย โทษฐานผิดสัญญาที่รับปากไว้ แต่ตอนนี้เตรียมตัวสำหรับการเก็บตัวแข่งขันก่อนคร๊าบบบบบ....
หัวข้อ: Wing Spiker เรื่องวุ่นๆ หนุ่มๆวอลเลย์บอล (EP15_Update 22/06/2022) (อ่าน 5302 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก