คนแปลกหน้า
“ขอโทษนะครับ ผมขอต่อบุหรี่หน่อยได้ไหม”
ศิระยื่นบุหรี่ให้อีกฝ่าย สายตายังคงเหม่อมองกับสิ่งที่อยู่ตรงหน้า
ควันบุหรี่จากอีกฝ่ายลอยผ่านหน้าของเขาไปพร้อมกับบุหรี่ที่เขาเพิ่งยื่นให้
“ขอบคุณครับ”
ศิระไม่ได้พูดอะไร เขาไม่ใช่คนที่จะพูดคุยกับคนแปลกหน้าอยู่แล้ว
อีกฝ่ายเป็นชายหนุ่มที่เตี้ยกว่าเขานิดหน่อย
เขาใส่ชุดพนักงานบาร์เทนเดอร์จากผับที่ศิระเพิ่งเดินออกมา
รูปร่างของเขาชวนให้ศิระคิดถึงใครบางคน
“ผมขอนั่งด้วยนะครับ”
ศิระเปรยตามองอีกฝ่าย รู้สึกชั่งใจแต่ก็พยักหน้ารับ
บรรยากาศยามค่ำคืน ไร้เสียงรบกวนจากสิ่งรอบข้าง
ทำให้ศิระรู้สึกผ่อนคลาย แต่ในใจเขายังคงขุ่นมัว
กลิ่นเย็นจากควันบุหรี่ของคนข้างๆ ทำให้เขาหันกลับไปมอง
“ชอบมิ้นต์เหรอครับ”
ประโยคแรกจากศิระที่เอ่ยคุยกับคนแปลกหน้า
“มากครับ”
อีกฝ่ายยิ้มรับแล้วยื่นหมากฝรั่งกลิ่นมิ้นต์ให้
ศิระมองสิ่งที่ยื่นให้ แววตาหม่นลงอย่างเห็นได้ชัด
เขารับมา สัมผัสมันเหมือนไม่ได้เจอสิ่งนี้มานาน
มิ้นต์งั้นเหรอ...
“คุณทำงานที่ผับCเหรอ?”
ศิระถามอีกฝ่าย เขาโยนบุหรี่ที่หมดแล้วลงพื้นแล้วเหยียบมันซ้ำ
“ใช่ครับ ผมเห็นคุณบ่อยนะ”
“แต่ผมไม่เคยเห็นคุณ”
อีกฝ่ายขำเบาๆ เผยให้เห็นรอยบุ๋มของลักยิ้ม
“คุณจะเห็นผมได้ยังไง ไหนเมื่อคุณไม่เคยมองรอบข้างเลยด้วยซ้ำ”
ศิระแค่นยิ้ม เห็นด้วยกับที่อีกฝ่ายบอก
“หน้าคุณเหมือนคนแบกโลกไว้ทั้งใบ”
ศิระโดนตอกย้ำ เขายักไหล่แบบช่วยไม่ได้
“แบกยิ่งกว่าโลกอีกครับ”
ว่าแล้วศิระก็อัดบุหรี่ตัวที่เท่าไรก็ไม่รู้ของวัน
เศษบุหรี่เกลื่อนกลาดตามพื้นเป็นของเขาทั้งหมด
“สูบหนักนะครับ”
ศิระยักไหล่เหมือนเดิม เขารู้ตัวแต่หยุดสูบมันไม่ได้
ยิ่งเวลาผ่านไปนานเท่าไร เขาก็ยิ่งเสพติด
ความรู้สึกตอนที่ควันลงปอดทำให้หัวของเขาโล่ง
คลายความคิดฟุ้งซ่านและความรู้สึกบางอย่างให้จางหายไป
แม้จะแค่ชั่วขณะก็ตาม...
คนด้านข้างหยิบบุหรี่ตัวที่สอง เขาขยับเข้าใกล้ศิระมากกว่าเดิม
จงใจคาบบุหรี่ไว้แล้วต่อกับบุหรี่ที่ศิระกำลังสูบอยู่
ลมหายใจของคนแปลกหน้ารดเสี้ยวหน้าของศิระ
สายตาของชายหนุ่มมองมาเหมือนมีอะไรบางอย่าง
บางอย่างที่ศิระคุ้นเคย....
แต่ศิระเลือกที่จะไม่สนใจ เขากลับมองตรงไปข้างหน้า
น้ำพุในสวนสาธารณะเบื้องหน้าของพวกเขายังคงทำงาน
แสงจันทร์สาดลงมาทำให้น้ำส่องแสงระยิบระยับ
เสียงจากน้ำพุ ควันบุหรี่ที่ลอยไปตามลม และคนแปลกหน้าที่นั่งสูบบุหรี่เป็นเพื่อน
“คุณเคยทำเรื่องไม่ดีกับใครสักคนไหมครับ”
หลังจากที่นั่งเงียบกันมาสักพัก อยู่ๆ ศิระก็เอ่ยถาม
แม้ว่าคนด้านข้างจะแปลกใจ แต่ก็ยอมตอบ
“ก็ต้องเคยสิครับ”
“แล้วคุณรู้สึกผิดกับมันหรือเปล่า”
“ครับ พอผมรู้ว่าตัวเองทำผิด ผมจะรีบขอโทษ”
อีกฝ่ายว่าพลางพิงพนักด้านหลัง สายตามองแผ่นหลังของศิระที่งองุ้มลง
“คุณกำลังรู้สึกผิดใช่ไหมครับ”
คนที่โดนถาม ถามกลับทำเอาศิระรู้สึกเจ็บโดยไม่รู้ตัว
ศิระไม่ตอบ เขาเงียบไปสักพัก คนแปลกหน้าจึงถามต่อ
“ไม่ตอบแสดงว่าใช่นะครับ”
ศิระพ่นลมหายใจ เขาขยับเข้ามาแล้วพิงพนักด้านหลังข้างๆ กัน
“อืม ผมกำลังรู้สึกผิด...มากด้วย”
“คุณได้ขอโทษหรือยังครับ”
“ถึงผมอยากขอโทษ มันก็สายไปแล้ว”
น้ำเสียงของศิระดูเจ็บปวด
มันสายไปแล้ว กว่าจะรู้ตัว...
ของมีค่าที่สุดในชีวิตของศิระได้จากไป
คนๆ นั้นไม่อยู่แล้ว
ศิระเหม่อมองน้ำพุแล้วพูดต่อ
“คุณรู้ไหม ตรงนี้เป็นที่โปรดของเขา เวลาที่เขาไม่สบายใจ ผมจะหาเขาเจอตรงนี้ทุกครั้ง”
“คุณเลยมาที่นี่?”
“ใช่ครับ ผมมาที่นี่ทุกวัน เพราะหวังว่าจะได้เจอเขาอีกครั้ง”
ยิ่งนึกถึง ใจของเขายิ่งเจ็บปวด บุหรี่ในมือหนักอึ้ง
อยากจะสูบมันเข้าปอด แต่กลับโยนทิ้งไป
เขามองมันค่อยๆ ไหม้จนหมด
แล้วขยี้เศษซากของมัน
ยิ่งรู้สึกผิดมากเท่าไรเขาก็ยิ่งเสียใจ
“ตอนมีเขาอยู่ ผมไม่ได้สนใจความรู้สึกของเขาเลย ทั้งที่เขารักผมมาก แต่ผมกลับ...”
ศิระกำลังพรั่งพรูมันออกมา ความอัดอั้นในใจที่ไม่เคยบอกใคร
เขาหวังว่าความรู้สึกเหมือนแบกโลกไว้ทั้งใบจะหายไปสักที
แต่ความเสียใจยังคงกัดกินเขาทุกวัน
นับตั้งแต่ที่เขารู้ตัวว่าได้ทำพลาดไป
“คนเรามักรู้ว่ามันมีค่าก็ตอนมันหายไป”
อีกฝ่ายพูดขึ้น คนแปลกหน้าแตะบ่าศิระอย่างเบามือ
ศิระพยักหน้าเห็นด้วย เขาตบมือของคนแปลกหน้าบนบ่าตัวเองสองสามครั้งเป็นเชิงขอบคุณ
เพราะศิระยิ้มให้อีกฝ่ายอย่างที่ใจนึกไม่ได้
อยากจะยิ้ม แต่ยิ้มไม่ออก.....
“บาร์เทนเดอร์เป็นอาชีพที่เขาอยากทำมาตลอด คุณทำให้ผมคิดถึงเขา”
ชายหนุ่มยิ้มรับ เขาปล่อยให้ศิระพูดต่อ
“แต่ผมไม่เคยเห็นด้วย กลับบอกว่าคนอย่างเขาทำไม่ได้ ผมดูถูกและเหยียบย่ำความรู้สึกของเขา”
ศิระเอามือปิดตาตัวเองไว้ เขาไม่อยากเสียน้ำตาให้คนแปลกหน้าเห็น
“ผมคงเหี้ยมากในสายตาเขา เขาถึงได้หนีผมไป”
ศิระยิ้มแห้ง เขาพยายามปาดน้ำตาที่ไหลอาบแก้มด้วยหลังมือ
เขาห้ามให้มันหยุดไหลไม่ได้....
ศิระมองของที่เขาเพิ่งได้รับมา แล้วแกะมันออก
ในหัวเอาแต่คิดถึงคนที่เขาพูดถึง
หมากฝรั่งกลิ่นมิ้นต์ที่คนนั้นชอบยัดใส่มือเขาบ่อยๆ
สั่งให้เขาเคี้ยวมันแทนการสูบบุหรี่
รสชาติของมิ้นต์ มันเย็นไปทั่วปากและหัวใจของเขา
รสชาติที่ทำให้ความทรงจำเกี่ยวกับเขาคนนั้นย้อนกลับมา
เขาจึงไม่อยากที่จะกินมัน
แต่กลับคิดถึงรสชาติของมัน
ศิระเคี้ยวมันด้วยความยากลำบาก ยิ่งเคี้ยวรสชาติของมันก็ยิ่งออก
ตอกย้ำให้เขานึกถึงในช่วงเวลาที่เคยอยู่ร่วมกัน
ไม่ว่าจะผ่านไปนานแค่ไหน ความทรงจำของเขาก็ไม่เคยจางหายไป
สิ่งต่างๆ ที่ได้ทำร่วมกันมา
มันไม่มีอีกแล้ว.....
วันนั้นหลังจากที่ความสัมพันธ์มันเลวร้ายจนถึงที่สุด
อีกวันทุกอย่างก็หายไป เหมือนหลับฝันแล้วตื่นขึ้นบนโลกอีกใบ
โลกที่เหลือเขาเพียงคนเดียว...
ข้าวของทุกอย่างที่เคยมีกลับหายไปพร้อมกับเขาคนนั้น
หายไปราวกับไม่เคยมีตัวตนบนโลกใบนี้
ถ้าศิระไม่มีแหวนที่ใส่คู่กันติดตัวตลอดเวลา
เขาคงคิดว่าทุกอย่างเป็นแค่ฝันจริงๆ
ถ้าศิระสามารถออกตามหาไปทั่วโลกได้ เขาคงทำ
แต่ก็รู้ตัวดีว่าตัวเองทำได้นี้
ทำได้แค่นั่งรอเขาที่นี่ทุกวัน หวังว่าเขาคนนั้นจะกลับมา
สักวัน....
ศิระคิดว่ายังไงอีกฝ่ายก็ยังรักกันไม่เปลี่ยน
แต่เขากลับลืมไปว่ารักได้ก็เลิกรักได้
ในเมื่อไม่เคยเห็นค่ากันก็ไม่จำเป็นต้องมีกันและกัน
ศิระจำไม่ได้ว่าเขาบอกรักครั้งล่าสุดเมื่อไร
แต่เขากลับจำได้ว่าอีกฝ่ายบอกรักเขาครั้งล่าสุดตอนไหน
มันช่างนานเหลือเกิน
คิดถึง....
คิดถึงมาก....
คิดถึงสุดหัวใจ....
อยากเจอ....
อยากขอโทษ....
อยากแก้ตัว...
อยากทำทุกอย่างให้อีกคนกลับมา....
ศิระไม่คิดว่าเขาจะเจ็บได้ขนาดนี้
การอยู่บนโลกนี้โดยไม่มีอีกคนแล้วมันช่าง....
อ้างว้าง....
น้ำตาของศิระไหลอาบสองแก้ม เสียงสะอื้นที่ไม่อาจกั้นมันไว้ได้
คนที่นั่งด้วยกันรับรู้ความรู้สึกทุกอย่างของศิระ
ทั้งความรู้สึกเสียใจและเจ็บปวด
มันส่งออกมาผ่านหยดน้ำตา
เขาเห็นดังนั้นจึงเข้าไปกอดศิระไว้
ศิระกอดตอบ รู้สึกเหมือนได้ที่พึ่งพิง
อย่างน้อยอ้อมกอดจากคนแปลกหน้าก็อบอุ่น
กลิ่นน้ำหอมจากอีกฝ่าย กลิ่นที่ศิระคุ้นเคย
ทำให้เขากระชับอ้อมกอดแน่นขึ้น
คนที่กอดอยู่ก็เช่นกัน
ความรู้สึกโหยหาเข้าถาโถมศิระ
ศิระมองหน้าอีกฝ่ายเต็มสองตา เขาเห็นสายตาที่ส่งมา
มันเป็นแววตาที่ศิระอดไม่ได้ที่จะประกบริมฝีปากกับอีกฝ่าย
สอดลิ้นตักตวงความหวานนี้ด้วยความโหยหาอาวรณ์
รสมิ้นต์และกลิ่นบุหรี่คละคลุ้งผสมปนเปกันภายในปาก
ความรู้สึกหลายอย่างเข้ามาจนศิระเริ่มมัวเมากับการจูบ
เขาคิดถึงสัมผัสนี้ คิดถึงรสชาติแบบนี้
คิดถึงทุกสิ่งทุกอย่างที่เขาเคยได้ทำ
ศิระรู้ตัวว่ากำลังเอาอีกคนไปแทนที่กับอีกคน
แต่เขาห้ามตัวเองไว้ไม่ได้
ศิระเริ่มหอบหายใจ เขาผละออก
อีกฝ่ายหอบหายใจไม่ต่างกัน เขาเช็ดริมฝีปากที่แดงช้ำจากการจูบ
และเช็ดให้ศิระอย่างไม่นึกรังเกียจ
ศิระเพิ่งรู้ตัวว่าตัวเองดึงคนแปลกหน้าเข้ามาจูบ
“ผมขอโทษ ผมแค่....”
“ผมเข้าใจ อย่าคิดมากเลยครับ”
“แต่ผมไม่ควรจูบคุณ”
“ผมก็จูบตอบ ถือว่าเสมอกันนะครับ”
คำพูดของเขาทำให้ศิระโล่งอกขึ้น ถ้าอีกฝ่ายไม่โอเคคงผลักเขาออกไปแล้ว
“เขาว่ากันว่าการจูบทำให้หายเครียด คุณว่าจริงไหมครับ”
คนแปลกหน้าเอ่ยขึ้น ศิระพยักหน้าตอบ
เขาได้ระบายความในใจออกมา
ได้รับการปลอบใจ
และรสจูบที่โหยหา
คล้ายกับคนๆ นั้น....
ศิระรู้ดีว่าตัวเองไม่อาจจะเริ่มต้นใหม่กับใครได้
หัวใจของเขายังคงเจ็บปวด เขาไม่มีทางลืมเรื่องที่เคยทำไว้
แผลของเขายังสดใหม่ แต่มันจะหายดีในไม่ช้า
แม้ว่าต้องใช้เวลามากแค่ไหนก็ตาม
คนตรงหน้าจะทำให้เขารู้สึกดีขึ้น แต่มันไม่ใช่ในทำนองนั้น
“คุณรู้ใช่ไหมว่าผมไม่อยากคบใครตอนนี้”
“ผมรู้ จริงๆ ผมก็ด้วย”
อีกฝ่ายพูดราวกับเป็นเรื่องขบขัน
ศิระมองกลับมาอย่างสงสัย คนแปลกหน้ายิ้ม
รอยยิ้มที่ทำให้เห็นลักยิ้ม
ทำไมถึงได้เหมือนกันขนาดนี้นะ
แต่ใบหน้ากลับไม่ใช่
“คุณเป็นฝ่ายกระทำ แต่ผมเป็นคนถูกกระทำ”
คนแปลกหน้าบอก เขาพูดเหมือนมันเป็นเรื่องปกติที่ต้องเจอ
“คุณคงเจ็บมาก”
“ก็พอควรครับ คำขอโทษสักคำก็ไม่มี เพราะงั้นผมจึงเดินหน้าต่อ คุณก็ด้วย”
อีกฝ่ายตบบ่าศิระเบาๆ แล้วย้ำด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“เดินต่อได้แล้วครับ”
ศิระยิ้มตอบ ถ้าเขาคนนั้นอยู่ตรงนี้ คงพูดปลอบใจแบบนี้เช่นกัน
ศิระมองเสี้ยวหน้าของอีกคน
“คุณเหมือนเขามากจนผมเกือบคิดว่าคุณเป็นเขา”
คนแปลกหน้าหัวเราะ ศิระพูดต่อ
“ถ้าคุณเป็นเขาจริง ก็คงดี”
“อย่าดีกว่าครับ ผมไม่อยากโดนกระทำอีก”
คำพูดของเขาทำให้ศิระขำ
ความสัมพันธ์ที่มันแย่ ถ้าไม่ได้รับการเยียวยาแล้วตอกตะปูใส่มันซ้ำ
มันก็ยิ่งพัง ศิระรู้ดี เพราะเขาเป็นคนตอกตะปูตัวนั้นเอง
จะว่าไปคนกระทำที่ต้องการขอโทษ กับอีกคนที่โดนกระทำ บังเอิญอยู่ด้วยกัน
ช่างตลกร้ายสิ้นดี
“เอาเป็นว่าผมขอโทษคุณละกัน”
ศิระกล่าว คนแปลกหน้ามองเขาด้วยความสงสัย
“เรื่องอะไรครับ จูบ?”
ศิระส่ายหน้า เขาเอามือพาดบนพนักพิง ขยับเข้าไปใกล้แล้วพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“เรื่องที่คุณอยากได้คำขอโทษ ผมจะเป็นคนขอโทษให้คุณเอง”
“ได้ด้วยเหรอครับ”
“ใจผมอยากขอโทษคนของผมมาตลอด ให้ผมขอโทษคุณแทนเถอะนะ”
“งั้นผมจะรับคำขอโทษไว้นะครับ”
คนแปลกหน้ายิ้มรับ ศิระรู้สึกโล่งขึ้นราวกับว่าสิ่งที่ค้างอยู่ในใจได้บอกออกไป
แม้จะไม่ใช่คนเดียวกันก็ตาม
ท้องฟ้าที่มืดมนเริ่มเปลี่ยนสี
วันเก่ากำลังจะกลายเป็นวันใหม่
วันนี้กำลังจะเป็นเมื่อวาน
“จะเช้าแล้ว ผมคงต้องขอตัวก่อน”
คนแปลกหน้าบอก เขาลุกยืดเส้นยืดสาย
“ขอบคุณสำหรับบุหรี่นะครับคุณศิระ”
เขาว่าแล้วโบกมือลา ก่อนจะเดินออกไป
ศิระมองตามแผ่นหลังของอีกคน พอลับสายตา เขาจึงลุกเดินตามเช่นกัน
ทั้งสองเดินไปคนละเส้นทาง
.
..
...
..
...
แหวนวงหนึ่งวางอยู่บนที่นั่ง
...
..
.
แหวนที่ศิระไม่ได้สังเกตเห็น
.
.
...
....
.....
แหวนแบบเดียวกับที่นิ้วของศิระ
.
..
...
...
END
หัวข้อ: คนแปลกหน้า (ตอนเดียวจบ) (อ่าน 3080 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก