#เรื่องสั้นตอนเดียวจบ# คุณชาย 29มค64
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

ผู้เขียน หัวข้อ: #เรื่องสั้นตอนเดียวจบ# คุณชาย 29มค64  (อ่าน 3294 ครั้ง)

ออฟไลน์ mukmaoY

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 3956
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +145/-7
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ


ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0

ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่

1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน  เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ   เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด   คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง   จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต  และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ   

เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า  อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต   จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น   ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย  ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ  เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้  ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ

5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้  มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute  ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ

8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).

9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ

10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป  โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com  ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย  เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป

11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว

บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป

12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด

13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ

14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน  ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ

15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด  ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ  ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ  พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง
  (กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น  หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail  ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail

16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข

17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน  ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง  นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี  ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข  ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้

18.ใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที  ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน   เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ

-----------------------------------

ติดตามเรื่องอื่น ๆ ได้ที่

MukmaoY's page
Share This Topic To FaceBook

ออฟไลน์ mukmaoY

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 3956
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +145/-7
คุณชาย
Warning;ตัวละครมีการกระทำไม่เหมาะสมในลักษณะsuicidal

ข่าวลือว่าคุณชายนพกลับมาแล้วพูดกันทั้งตลาด เหมือนจงใจให้ตี้คนเคย ‘สนิท’ ได้ยิน แม้หน้าจะทำเป็นไม่รับรู้เมื่อแม่ค้าขายผักนินทาเรื่องเก่าๆ อยู่กับแม่ค้าขายปลาระหว่างที่รับเงินทอน ตี้ก็รู้ว่าพวกป้าแกตั้งใจ ใครล่ะจะไม่รู้จักเด็กตี้ เด็กที่คุณหญิงนภาเก็บมาเลี้ยงแล้วเกิดไปได้เสียกันกับคุณชายนพ ลูกชายหัวแก้วหัวแหวนผู้อ่อนต่อโลกของท่าน

“เหมือนจะไม่ได้มาคนเดียวด้วยนะ คงเอาเมียฝรั่งกลับมาด้วยว่ะ”

“ข้าเห็นๆ สวยอย่างกับนางเอกหนัง”

“มึงไปเห็นยังไงวะ”

“วันนั้นกูขี่จักรยานผ่านหน้าบ้าน คุณเธอออกมาเรียกแท็กซี่”

“เออดีเนอะ ไม่เรื่องมากดี”

“คงเป็นนิสัยฝรั่งน่ะอีเพ็ญ”

ตี้ถอนหายใจ รับเงินทอน ก่อนจะเดินออกมาอย่างเชื่องช้า เขาไม่รู้ว่าต้องเชื่อเรื่องเมียฝรั่งนั่นหรือไม่ ไม่อยากรับรู้อะไรทั้งนั้น กว่าจะออกมาจากบ้านนั้นได้ กว่าจะทำใจได้ มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลย


......


“อยากได้อะไรมั้ย พี่จะซื้อให้”

“ไม่ครับ ไม่อยากได้”

“เดี๋ยวพาไปกินชาบู”

“ก็พูดอย่างนี้ทุกที”


......


“ไปแค่ไม่กี่ปี แต่เดี๋ยวจะกลับมาหาบ่อยๆ”

“คุณชายจะไม่ลืมตี้นะ”

“ลืมได้ไง เมียทั้งคน”


......


พาร่างกายผอมบางของตนกลับมาที่ห้องเช่าไม่ไกลจากตลาดนัก ตี้ออกมาจากคฤหาสน์ตั้งแต่อายุ 18 ปี ซึ่งเรียนจบม.6 พอดี คุณหญิงนภาเป็นคนใจดี ท่านเคยเอ่ยปากว่าจะส่งตี้เรียนต่อปริญญา แต่ตี้ไม่รับตั้งแต่มีเหตุการณ์นั้น ถึงแม้คุณหญิงท่านจะไม่ได้ว่าอะไรตี้เลย แต่ก็ไม่เคยส่งสายตาเอ็นดูเหมือนเก่า ทุกครั้งที่เจอท่าน ตี้มักพบกับสายตาแห่งความผิดหวัง เขาจึงออกมา ดีกว่าสู้อยู่กับสายตาแบบนั้น ส่งตัวเองเรียนมหาวิทยาลัยเปิดด้วยเงินจากการขายขนมที่รับมาอีกที ส่งหนังสือพิมพ์ และเป็นเด็กเสิร์ฟในร้านอาหารกึ่งบาร์ ยอมรับว่าเหนื่อย แต่ก็ดีกว่าอยู่ให้เป็นขี้ปากคน และความละอายใจก็ท่วมท้นตั้งแต่เอาตัวเองเข้าไปพัวพันกับคนแบบนั้น

คนโกหก


“พี่ตี้ๆ สอนหนังสือหนูหน่อยยย”
น้องมายด์เด็กข้างห้องเรียกเขา ตี้สนิทกันเพราะช่วยแม่เขาเลี้ยงมาก่อน จนตอนนี้ก็เข้าป.1 แล้ว เวลาผ่านไปไวจนน่าใจหาย

“เดี๋ยวพี่กินข้าวก่อนนะ หนูกินหรือยัง”

“กินแล้วๆ”

“งั้นรอพี่ก่อนนะ”

“ค่าาา เออ พี่ตี้ๆ เมื่อกี๊มีคนมาถามหาด้วยแหละ”

“ใครล่ะ”

“เขาม่ายบอก แต่หล่อนะ”

“อ่อ...”

ภาพใบหน้าของคนๆ นั้นผุดขึ้นมาในหัว แม้จะไม่ได้เจอกันหลายปี แต่ตี้จำได้ไม่เคยลืม
คนที่มีอิทธิพลกับเขาเสมอ
คนที่ทำให้ทุกๆ สิ่งที่เป็นตัวตี้ในวันนี้ คือสิ่งที่คอยตอกย้ำว่ามันมาจากเขา
ตี้ไม่อยากคาดหวังอะไรนัก บางทีอาจไม่ใช่ก็ได้ แต่คนหล่อๆ ที่รู้จักเขา มันก็คงมีไม่กี่คน


.......



“ตี้...ตี้ครับ”

“คุณชาย!”

“ชู่ว เบาๆ สิ เดี๋ยวใครก็ได้ยินเข้าหรอก”

“คุณชายมาทำอะไร”

“ได้ไหม...ให้ได้ไหม”

“แต่ผม...”

“นะตี้ พี่ทนไม่ไหวแล้ว คบกับพี่นะ พี่จะดูแลตี้อย่างดีเลย”

“แล้วถ้าคุณหญิงรู้...”

“อย่าคิดเป็นละครสิ ถ้าแม่รู้ ก็คงมีแต่เก็บเรื่องให้เงียบ ช่วยกันปิดข่าวกันทั้งนั้น”

“อะไรกันครับ มันก็ไม่ใช่เรื่องดีน่ะสิ”

“แม่ไม่ว่าหรอก นะตี้ ยอมพี่เถอะนะ พี่รักตี้”

“แต่ผมเพิ่งสิบห้า”

“พี่ก็เพิ่งสิบแปด ไม่เห็นเป็นไร”


.......


เขาฝันถึงเรื่องของคุณชายอีกแล้ว
คุณชายที่จริงๆ แล้ว ชื่อเล่นชื่อชาย ส่วนชื่อจริงชื่อนพ คุณหญิงท่านเพิ่งมานึกได้ว่าไม่น่าตั้งชื่อเล่นว่าชายเลย เพราะคนเขาต้องเรียกว่าคุณชายชาย มันประหลาด สุดท้ายก็กลายเป็นคุณชายนพแค่นั้น เรื่องนี้รู้กันแค่ครอบครัวกับตี้ ที่คุณชายเขาเล่าให้ฟัง
ปกติตี้ไม่ค่อยฝันถึงเรื่องเก่าๆ เท่าไหร่ แต่ช่วงนี้ฝันติดกันหลายคืน อาจเพราะข่าวที่คุณชายกลับมาทำให้เขาเก็บเอาไปคิดมาก
ตอนนั้นตี้ยังเด็ก ถ้าพูดตามตรง เขาไม่ทันคุณชายเอาเสียเลย คนนอกมักมองว่าคุณชายเรียบร้อย สุภาพ แต่แท้จริงคือหมาป่าดีๆ นี่เอง
คุณชายมักมีแผนการมาหลอกเขา เข้าหาเขาด้วยวิธีการที่คนเจ้าชู้เขาทำกัน ทั้งๆ ที่ตี้เพิ่งอายุ 15 ปี เท่านั้น พอกลับมาคิดดู ก็เข้าใจได้ว่า ณ ตอนนั้น ที่คุณชายทำไปทั้งหมด ก็เพราะคำว่าวัยรุ่นคึกคะนองโดยแท้

ตี้ตื่นขึ้นมาตั้งแต่ตีสี่ รับหนังสือพิมพ์ แล้วขี่จักรยานแจกทั้งหมู่บ้าน ซึ่งมีอยู่หลายซอย แต่ก็ต้องทำเพื่อเงิน จากนั้นจึงเข้าตลาด ซื้อของสดไปส่งให้คฤหาสน์ของผู้มีพระคุณตามข้อความที่ลุงใจส่งมาให้โดยไม่คิดค่าใช้จ่าย นี่ก็เป็นสาเหตุหนึ่งที่ตี้ยังคงอยู่แถวนี้ เพื่อตอบแทนบุญคุณของคุณหญิงท่าน เขาพร้อมสแตนด์บายรอคำสั่งเล็กๆ น้อยๆ ซึ่งใครๆ ต่างคิดว่ามันน้อยนิดมาก ถ้าเป็นเด็กคนอื่นคงเรียนให้จบปริญญาแล้วกลับมาช่วยธุรกิจ ตี้จึงโดนค่อนขอดจากคนในบ้านทุกครั้งที่กลับเข้าไป แต่เรื่องนี้คุณหญิงเป็นฝ่ายอนุญาตเอง ดังนั้นถ้าจะด่า ก็ด่าได้แค่ลับหลัง แต่ตี้ก็เลือกที่จะป้องกันจิตใจตัวเองด้วยการกลับเข้าไปไหว้ท่านแค่ปีละครั้งเท่านั้นด้วย


พอจัดการธุระยามเช้าเสร็จ ตี้ก็ออกไปรับขนมกับเครื่องสำอางมาแพ็คขาย เขาขายทางออนไลน์ แต่ตอนเย็นจะไปขายหน้าโรงงานแถวบ้านก่อนจะออกไปบาร์

งานที่บาร์ แม้จะชื่อว่าเป็นเด็กเสิร์ฟ แต่ตี้ทำได้หลายอย่าง บางครั้งผู้ช่วยแม่ครัวไม่มา ตี้ก็ต้องไปทำแทนโดยได้ค่าจ้างเท่าเดิม แต่วันต่อไปอาจมาช้าขึ้นได้ ซึ่งก็ขึ้นอยู่กับงาน ตี้จึงทนทำมาได้เกือบปีแล้วเพราะทิปดี

“แขกเรียกว่ะตี้”

“โต๊ะไหน”

“ที่เคาท์เตอร์”

ตี้ขมวดคิ้ว เขาไม่ได้ยุ่งกับแขกที่เคาท์เตอร์เลย ทำไมถึงโดนเรียก แต่ก็ต้องไปหาอย่างเสียไม่ได้

ร่างบางถอนหายใจ


.....

“ไหนว่าจะโทรมาไง”

“โธ่ตี้ พี่ยุ่งเรื่องเรียนน่ะ พอว่างก็ง่วงอย่างเดียวเลย”

“สัญญาไม่เป็นสัญญาเลย”

“พี่ก็กลับมาหาตี้แล้วไงครับ”

“แค่ปีละครั้ง คุณชายไม่ต้องกลับมาให้เหนื่อยหรอก”

“อย่างอนสิ ไม่เคยเป็นแบบนี้เลยนะเรา”

“ฮึก...ใช่สิ ก็คนมันเปลี่ยนไปนี่”

“ไม่เอาไม่ร้อง”
.....

“ตี้ไม่ได้กินยาที่หมอสั่งเหรอ”

“....”

“ตี้”

“ขอโทษครับคุณหญิง”

“ถ้าไม่ชอบตัวนี้ บอกหมอเขาได้นะลูก”

“ไม่เอาครับ กินตัวไหนก็ปวดหัวได้เหมือนกัน ตี้ขอไม่กินได้ไหมครับ บางวันตี้เรียนไม่รู้เรื่องเลย”

“แล้วเราจะหายมั้ย”

“หายครับ ตี้ดีขึ้นเยอะแล้ว”

“แต่ต้องไปหาหมอทุกครั้งนะ อย่าหนีอีก”

“ได้ครับๆ ตี้จะไป”
.....



“...ตี้”
ร่างสูงที่เคาท์เตอร์เรียกเขาด้วยน้ำเสียงอบอุ่น
คนที่ตี้จำหน้าได้ไม่ลืม ตอนนี้ตัวใหญ่ขึ้น ภูมิฐานขึ้น ไม่เห็นมากี่ปีแล้วนะ
เขาเคยจินตนาการว่าถ้าได้เห็นหน้าอีกครั้ง จะเป็นยังไง กระโดดโลดเต้น หรือร้องไห้ แต่ตอนนี้ตี้ไม่เป็นอะไรสักอย่าง ตี้แค่หยุดนิ่งเหมือนถูกแช่แข็ง ยืนห่างกับคุณชายหลายก้าว จนร่างสูงต้องลุกขึ้นมาหา ตอนนั้นเองที่ตี้รู้ตัวว่ากำลังหายใจ

“พี่กลับมาแล้วนะ”

.....


เป็นปีที่สองที่คุณชายกลับมาเยี่ยมบ้าน ตี้อายุ 17 แล้ว วัยกำลังน่ารัก สดใสเต็มที่ คุณชายจะอยู่ตั้งหนึ่งเดือน ทั้งบ้านจึงดีใจมาก แต่ก็มีสิ่งหนึ่งที่ไม่ดีเลยคือการที่คุณหญิงห้ามเขาไม่ให้ลอบพบกับคุณชายตอนกลางคืน และต้องปฏิเสธทุกคำชวนของคุณชาย
คุณหญิงกดดันมาหลายเดือนแล้ว ท่านเรียกพบในวันที่ตี้ไม่ทันได้ตั้งตัว ไม่ทันได้เตรียมใจ ตั้งแต่นั้นมา ตี้ก็รู้สึกว่าสายตาของคนทั้งบ้านเปลี่ยนไป ไม่มีใครคุยด้วย ไม่มีใครสนใจ เขาต้องกินข้าวคนเดียว ทำงานคนเดียว ทำทุกอย่างคนเดียว จากคนที่สดใสจึงกลายเป็นคนเก็บกด ช่วงแรกตี้ใช้วิธีการระบายความเครียดด้วยการเขียนลงไดอารี่ ซึ่งบางครั้งเขาก็เขียนด่าไปเรื่อยโดยไม่ได้ตั้งใจเพราะมันก็เป็นอารมณ์ ณ ตอนนั้น ไม่ได้อยากด่าตลอดทุกวัน แต่คุณหญิงท่านก็รู้จนได้ ตั้งแต่นั้นตี้ก็ไม่กล้าเขียนอีก และยิ่งเก็บกดมากกว่าเดิม
กระทั่งคุณชายกลับมาแล้ว ตี้ยืนมองอยู่ห่างๆ แต่คุณชายก็ตามตอแยอยู่ร่ำไป
คนที่ไม่มีใคร
คนที่โหยหาความรัก
เมื่อมีคนที่รักเรา เห็นค่าเรา ตี้ก็โอนอ่อนไปกับเขา
ตี้ไม่ปฏิบัติตามที่คุณหญิงท่านสั่ง เขายังคงลอบพบกับคุณชาย ได้เสียกัน ตระกองกอดกันทุกคืน แต่สิ่งหนึ่งที่บั่นทอนอย่างที่สุด ถึงแม้จะอยู่ในอ้อมกอดของคนที่รัก ก็คือการที่คุณชายต้องกลับไปเรียนต่อ

“อย่าไปเลย”

“เดี๋ยวก็เจอกันอีก อดทนหน่อยนะ”

“อีกนาน กลับมาอยู่ที่นี่เถอะครับ”

“ไม่ได้ ตี้ต้องเข้าใจพี่สิ”

“คุณชายไม่ได้มีคนอื่นใช่มั้ย”

“จะมีได้ไง อย่างี่เง่าน่ะ”

สองวันก่อนที่คุณชายจะกลับ ตี้รู้สึกเหมือนอยู่ในหลุมดำ เขาเอาแต่คิด คิด คิด เรื่องที่คุณชายจะกลับ เขาไม่คุยกับใคร ไม่ทำงาน ตื่นสาย พอกินข้าวก็อาเจียนออกมา คนเลยคิดว่าไม่สบาย จึงไม่ได้ว่าอะไร
ตี้รู้สึกเหมือนกำลังจะเสียคุณชายไป เขาระแวงไปหมด กลัวคุณชายไม่รัก กลัวคุณชายมีคนอื่น ทั้งๆ ที่คุณชายก็พูดปลอบและบอกรักอย่างจริงใจให้ฟังเสมอ เขาตีกับตัวเอง ทะเลาะกับตัวเอง การนอนโดยไม่ทำอะไรคือสิ่งที่ใช้พลังงานน้อยที่สุด

“เอาไปแดก! นอนแม่งทั้งวันนะมึง อยู่ไปก็เปลืองข้าวบ้านคุณหญิงว่ะ ขนาดมึงทำตัวแบบนี้ เขายังเอาของมาให้แดก”

ผลไม้ที่ตี้เข้าใจว่าเป็นของเยี่ยมไข้ถูกวางลงบนพื้นพร้อมกับมีดปอก ตี้นอนมอง อีกไม่กี่ชั่วโมง ฟ้าก็มืดแล้ว คุณชายคงมาหา แต่มันช่างยาวนานในความคิด
ตอนนี้ตี้มีเรื่องให้คิดในหัวเต็มไปหมดเมื่อถูกด่า เขาไม่มีค่าอย่างที่ใครต่อใครพูด เขาถูกเก็บมาเลี้ยง แต่ไม่ทำตัวให้เป็นประโยชน์ต่อคุณหญิงเลย ทำแต่งานโง่ๆ ที่คุณหญิงจ้างคนอื่นมายังจะคุ้มกว่า แล้วยังแอบได้เสียกับลูกชายให้เป็นขี้ปากชาวบ้านอีก ทำแต่เรื่องทุเรศๆ ก็ถูกแล้วที่ไม่มีใครรัก

นอนรออยู่หลายชั่วโมง คุณชายก็ไม่มา
เบื่อแล้วสินะ เบื่อคนโลกมืดคนนี้แล้วสินะ
ฟ้ามืดนานแล้ว แต่ตี้มองเห็นทุกสิ่งในห้องได้ชัดเพราะลืมตามองมาโดยตลอด
คุณชายจะไปแล้ว เขาเหลือใคร?
ทั้งๆ ที่เขาถูกเข้าใจว่าไม่สบาย แต่คุณชายก็ไม่มา ต้องเป็นเพราะคุณหญิงแน่ๆ คุณหญิงห้ามแน่ๆ แส่ไม่เข้าเรื่อง! คนจะรักกันทำไมต้องขัดขวาง! ขอโทษเหรอ?...เขาถูกคุณชายหลอกให้รักต่างหาก! คุณชายแค่เป็นเด็กวัยรุ่นอยากรู้อยากลองคนหนึ่งก็เท่านั้น บทจะทิ้งเขาไปก็ทำได้ง่ายๆ เขาก็แค่คนแก้เงี่ยน

เราจะอยู่ไปทำไม


......


“หลบหน้าพี่ตลอดเลยนะเรา”

“ผมไม่รู้จะคุยอะไร”

เขาเห็น....คุณชายมองมาที่ข้อมือของเขา ตี้จึงเอามือไพล่หลัง

“ยังไปหาคุณแม่อยู่ไหม”

“ไป เมื่อสงกรานต์”

“...โอเค”
ราวกับว่ารอให้ตี้พูด แต่เมื่อเกิดความเงียบนานกว่าปกติ คุณชายจึงตัดสินใจเอ่ย
“...อืมงั้นพี่กลับก่อนนะ ดึกแล้ว ดูแลตัวเองด้วย”

คุณชายเดินมาลูบหัวเบาๆ แค่เพียงเสี้ยววิ กะพริบตาอีกที เขาก็ไปแล้ว


รอยแผลเป็นยังเท่าเดิม
ตี้เผลอลูบมันระหว่างทางกลับบ้าน เขาเหม่อลอย ไม่ได้คิดอะไรนัก ปล่อยให้สมองว่างเปล่าก็เป็นเรื่องดีอย่างหนึ่ง

ผ่านไปหกปีแล้ว ตั้งแต่คุณชายไปอังกฤษ ปีนี้คงเรียนจบโท จึงได้กลับมาทำธุรกิจกับที่บ้าน ตี้ยิ้มด้วยความภาคภูมิใจ เมื่อตอนนั้น...ความรักเป็นเรื่องสวยงาม เป็นความสดใส เป็นสิ่งที่เราอยากเจอ แต่เมื่อคนเราเติบโตขึ้น จึงรู้ว่ามันไม่ใช่ ความรักเป็นมากกว่านั้น มันคือบททดสอบความเป็นมนุษย์...ที่ไม่ได้สวยหรูนัก


......


คุณชายโกรธมากที่ตี้ทำร้ายตัวเอง โกรธยิ่งกว่าเมื่อสิ่งที่ตี้ทำคือหวังหายไปจากโลก ไม่ใช่แค่การประชดประชันกัน คุณชายอยู่ดูอาการอีกสามวันจึงกลับแม้ใจยังห่วง แต่คุณหญิงก็สัญญาว่าจะพาไปพบจิตแพทย์ จึงต้องข่มใจไม่ให้คิดมาก

ตี้ได้รับการรักษา ช่วงแรกไม่ค่อยดีนัก เขาเปลี่ยนหมอและยาอยู่หลายรอบ เมื่อพบกับหมอที่ลงตัวพอดี ก็เป็นตอนที่เขาจบม.6 ตอนนั้นเขารวบรวมความกล้าไปขอคุณหญิง ขอออกมาใช้ชีวิตข้างนอก และไม่ยอมเจอหน้าคุณชายอีกเลย แม้รายนั้นจะกลับมาบ้านทุกปี

คำสุดท้ายที่คุณหญิงบอก ตี้ยังคงจำได้

“แม่ว่าชายเขาก็รักหนูนะ ถ้ายังไงก็ติดต่อกันได้นะลูก”

ตี้คิดว่าคุณหญิงนภาพูดเพื่อให้ความหวังเขา เพื่อหล่อเลี้ยงไม่ให้เขาทำร้ายตัวเองอีก


......


ตี้ยังคงใช้ชีวิตตามปกติ แต่สิ่งที่ไม่ปกติก็คงเป็นลูกค้าที่ติดใจเขา นั่งรอเขาเลิกงานทุกคืนในบาร์ จนบางครั้งตี้ก็หาแต่งานในครัวทำ ไม่ยอมออกไปข้างนอก เขาไม่รู้ว่าคุณชายต้องการอะไร ง้อกันเหรอ? หรือว่ารู้สึกผิดที่เป็นสาเหตุให้ชีวิตเขาเป็นแบบนี้?
ถ้าเป็นเขาตอนอายุ 15 ก็คงละเมอเพ้อพกว่าชีวิตต้องสบายขึ้น แม้จะอยู่อย่างหลบๆ ซ่อนๆ
แต่ไม่เป็นเช่นนั้นเลยในตอนนี้
เขาทำงาน เรียนหนังสือใกล้จะจบ ได้พบประสบการณ์มากมาย จึงเข้าใจได้ว่า ต่างชนชั้น ก็มีความหมายอย่างนั้นจริงๆ ต่อให้ตี้เรียนจบปริญญา แต่อย่างไรรากเหง้าเขาก็โหยหาชีวิตติดพื้น ไม่ลอยขึ้นสูงกว่าใคร ไม่สามารถมีรสนิยมเท่าเทียมคุณชายได้ ก็จริง หากเขาคบกับคุณชายอยู่ก็คงดี แต่โอกาสที่คุณชายจะได้พบกับคนที่คู่ควร...อาจไม่รักก็ได้ แต่ก็คือคนที่ ‘คู่ควร’ อยู่ดี อย่างไรคุณชายก็ต้องแต่งงาน มีลูก มีครอบครัวที่อบอุ่น ส่วนเขาจะกลายเป็นหอกข้างแคร่ของผู้หญิงคนนั้น

“เรียกอีกแล้ว”
เพื่อนร่วมงานออกจะทำสีหน้าเหนื่อยหน่าย ตอนแรกก็สนุก แซวบ่อย แต่ตอนนี้คงเบื่อเหมือนกันที่ต้องมาเรียกตี้ให้ทุกคืน

ร่างบางพาตัวเองไปเผชิญหน้าบุคคลผู้เคยเป็นที่รักอีกครั้ง วันนี้คุณชายมีสีหน้าอิดโรยต่างจากวันอื่นที่มักมีแววเจ้าเล่ห์เสน่ห์แรงตามปกติ

“ทำงานหนักมากเลย”
เสียงนุ่มบ่น ตี้รักษาสีหน้าเรียบเฉยเอาไว้เป็นอย่างดี

“ขอค็อกเทลชื่นใจๆ สักแก้วสิ”

“ทำไมไม่สั่งบาเทนเดอร์ล่ะครับ”

“อยากสั่งเรานี่”

“ผมก็ใช่ว่าจะรู้จักเยอะนะ เอา mojito ไปละกัน”

คุณชายยิ้มมุมปาก ตี้รู้ตัวดีว่านั่นเป็นค็อกเทลที่ไม่เข้ากับคุณชายสุดๆ เขาจงใจแกล้งและคุณชายก็รู้

นั่งมองร่างบางที่ยืนชงค็อกเทลอย่างคล่องแคล่วแล้วภูมิใจ แต่ทุกครั้งที่สายตาผ่านไปเห็นรอยแผลเป็นที่ข้อมือ ใครเล่าจะไม่สะเทือนใจ อย่างไรคุณชายก็คือหนึ่งในสาเหตุที่ทำให้ตี้เป็นแบบนี้ ถ้าไม่รู้สึกอะไรเลย ก็คงไม่เรียกว่ารัก
การที่คนหนึ่งคนพยายามปกป้องหัวใจตัวเองโดยการทำเป็นไม่สน ไม่แคร์ มันไม่ใช่เรื่องที่ผิดสักนิด ตี้วางแก้วทรงสูงเบื้องหน้าคุณชาย ไม่ทันได้คิดอะไร มือหนานั้นก็จับข้อมือเขา ดึงด้วยแรงแผ่วเบา ปลายนิ้วลูบรอยแผลเป็นที่ตี้ยังคงรู้สึกเจ็บทุกครั้งเมื่อนึกถึง

“พี่ขอโทษ”
เอ่ยก่อนจะก้มหน้าลงจุมพิตรอยแผลเป็น ไม่เคยคิดว่าจะสร้างฉากโรแมนติกเพื่อดึงเขากลับไป คุณชายแค่รู้สึกอยากจูบจริง ๆ อยากปลอบประโลมจริง ๆ และสิ่งที่ทำอยู่นี้ ก็คงเทียบไม่ได้กับความรู้สึกที่ตี้ต้องเผชิญมาตลอด

“ปล่อยเถอะครับ”
คนยังรัก ถ้าบอกว่าไม่หวั่นไหวก็คงแปลก
แต่ตี้ก็พยายามไม่คิดอะไร เพราะอยู่ในที่ทำงาน

คุณชายปล่อยมือตี้ตามคำขอโดยไม่อิดออด พยักหน้าให้เบา ๆ เป็นสัญญาณว่าให้ทำงานต่อได้



ก็รู้ว่าคุณชายจะอยู่รอจนร้านปิด แต่ก็ไม่คิดว่าวันนี้คุณชายจะชวนไปหาอะไรกินด้วย
“ไปกินข้าวต้มกัน”
ด้วยสายตาออดอ้อนแบบนั้น และเสียงท้องร้องของตัวเอง ตี้ยอมให้หนึ่งวันก็ได้

ยามที่เดินข้างกันแบบนี้ คุณชายมักแตะที่เอวผอมของตี้เสมอ คล้ายกับว่าจะเป็นแรงพยุง แรงผลักดัน ไม่ห่างหายไปไหน แต่นั่นก็เป็นแค่ความคิดของคนละเมอเพ้อพก สุดท้ายแล้ว คนสองคนก็ต้องมีชีวิตของตัวเอง จะตัวติดกันไปตลอดหรือรอพึ่งพาอีกคนไปตลอดก็ไม่ได้
ตี้ยังจำได้ ครั้งแรกที่เขารับรู้ว่าคุณชายผู้สูงส่งคนนี้ไม่ได้คิดกับเขาแค่คนรับใช้ในบ้าน


ออฟไลน์ mukmaoY

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 3956
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +145/-7
.....


คุณชายเรียนอินเตอร์ จึงเลิกไวกว่าคนเรียนโรงเรียนไทย ตอนนั้นตี้อายุแค่สิบห้าปี เลิกเรียนจากวิชาลูกเสือ ใส่ชุดลูกเสือที่แสนร้อน ก็เลยมีสีหน้าไม่ค่อยดีเท่าไหร่ เหงื่อเต็มแผ่นหลังจนรำคาญตัวเอง ร่างบางเดินออกจากโรงเรียนตอนสี่โมงเย็น แต่ก็ต้องตกใจเมื่อเห็นร่างสูงในชุดนักเรียนอินเตอร์ที่ไม่ไกลกันนักยืนยิ้มให้

“ไปกินไอติมกัน”

เจ้านายพูดมาแบบนั้น ตี้จะปฏิเสธอะไรได้ ก็ได้แต่เดินตาม แต่คงเดินช้าไป คุณชายจึงหยุดเดิน หันมาคว้าเอวบางเพื่อให้เดินข้างกัน แล้วก็ไม่ยอมปล่อยแขนข้างนั้น ยังคงวางไว้อย่างกับติดกาว ตี้ไม่ใช่คนซื่อ หัวใจจึงสั่นรัวราวกับตีกลอง ดังกึกก้องจนน่ารำคาญ


.....



คุณชายให้ตี้เลือกร้านข้าวต้มเอง เขาสั่งกับสองอย่าง และให้คุณชายสั่งของตัวเองอีกสองอย่าง ซึ่งตี้ก็กินได้หมด ด้วยความที่โตมาอย่างเจียมตัว ทำให้ไม่เป็นคนเรื่องมาก

“ไม่เป็นไรครับ ผมตักเองได้”

“ไม่เป็นไร อยากตักให้”

“ไม่ต้องทำดีมากก็ได้”

“ก็ทำเหมือนเดิม”

“ผมอยากพึ่งตัวเอง ไม่อยากขาดคุณไม่ได้เหมือนเมื่อก่อน”
ตี้พูดออกไปตรง ๆ มันอาจฟังดูเลี่ยน แต่เขาก็หาคำที่เหมาะสมไม่ได้อีกแล้ว
เมื่อก่อนตี้เอาแต่ตัวติดกับคุณชายมากเกินไป โหยหาความรักจากเขามากเกินไป จนลืมนึกถึงตัวเอง อาจเพราะไม่เคยมีใครมาทำดีด้วย เพราะไม่เคยมีใครแสดงความห่วงใยได้เท่าคุณชายแล้ว แต่ความจริงกับความฝันมันต่างกัน ตี้อยู่ระดับไหน คุณชายอยู่ระดับไหน มันไม่มีทางที่จะลงเอยด้วยกันได้

“แต่พี่ไม่เคยรักใครนอกจากตี้ พี่เคยคิดนะว่าถ้าโตขึ้น ความรู้สึกนี้ก็คงหายไป แต่ทำไมตอนนี้พี่ยังรักตี้อยู่เลย”

“คุณชายโดนของมั้ง”

“ไม่ขำนะ” คุณชายทำโทษด้วยการจิ้มหลังมือ
“เมื่อก่อนพี่อาจทำตัวไม่ถูกใจไปบ้าง พี่ขอโทษ แต่ถ้าเรายังรักกัน เราก็ปรับกันได้นะตี้ พี่ไม่สนเรื่องฐานะ พี่สนแค่ทัศนคติที่เข้ากันได้ แล้วตลอดชีวิต พี่ก็เจอแค่ตี้คนเดียวนี่แหละที่เข้าใจและอยากจะเข้าใจพี่”

คนฟังบุ้ยปาก คุณชายใช้คำพูดดูดีเสมอ และตี้ก็ใจอ่อนเสมอ ครั้งนี้ตี้จึงพยายามใจแข็งบ้างด้วยการไม่ตอบโต้ ตั้งใจกินข้าวต้มที่รู้สึกว่าจะอร่อยกว่าปกติ ไม่รู้ว่าเปลี่ยนมือแม่ครัวหรืออย่างไร อร่อยจนหยุดกินไม่ได้เลย



หลังจากคืนนั้นที่คุณชายไปส่งตี้ถึงห้อง ก็ดูเหมือนว่าร่างสูงจะติดใจการถูกแซวจากน้องมายด์ เทียวรับเทียวส่งตี้เป็นประจำ เป็นคนที่ง้อเก่งมาก ๆ จนตี้อยากจะทำโล่ห์มอบให้

“มาอีกแล้ว ไม่รีบไปทำงานเหรอครับ”
วันนี้ฝนตก ก็รู้อยู่ว่ากรุงเทพฯ รถติดแค่ไหน แต่ตี้ต้องไปสอบ ก็เลยเลี่ยงไม่ได้ เขาลางานส่งหนังสือพิมพ์เพื่อจะได้ออกจากห้องตั้งแต่ตีห้า จะไปนั่งอ่านหนังสือใต้ตึกมหาลัย หิวก็หาของกินในโรงอาหาร ห้องน้ำก็มี สะดวกทุกอย่าง

“เห็นว่าฝนตก กลัวตี้เดินทางลำบาก”

“ตื่นเช้าจัง”
ตี้พึมพำ ไม่ได้ตั้งใจให้ใครได้ยิน แต่คุณชายหูดี จึงยีหัวคนตัวเล็กกว่าด้วยความมันเขี้ยวที่มาบ่นเขา

ถึงปากจะบอกว่ามาส่ง แต่สุดท้ายคุณชายก็อยู่กับตี้จนถึงเวลาเข้าสอบ เป็นครั้งแรกที่คุณชายได้เจอเพื่อนของตี้ ไม่เคยจินตนาการว่าจะเป็นคนแบบไหน แต่ก็ไม่ได้ประหลาดใจนักเมื่อพบว่าไม่ได้มีความสนิทสนมมากมายกับตี้ แค่พอคุยกันได้เพื่อทำงานและติวข้อสอบ คุณชายดีใจนะที่ตี้ของเขาเก่งขึ้นเยอะ อย่างน้อยก็คุยกับคนอื่นได้ปกติ ไม่ถูกรังแก

“เลิกกี่โมง เดี๋ยวมารับ”

“ตามตารางก็บ่ายสอง แต่ถ้าทำเสร็จไวก็เลิกก่อนครับ แต่ไม่ต้องมาหรอก คุณทำงาน”

“แอบแว่บมาได้ มารับแป๊บเดียวเอง”

“ตามใจครับ ห้ามอะไรไม่ได้อยู่แล้ว”
ตี้พูดประชด แต่ไม่ได้มีสีหน้าโกรธเคืองอะไร เป็นพวกชอบทำหน้านิ่ง ๆ ไปอย่างนั้น ช่วงเวลาที่เคยยิ้มบ่อยมากที่สุดก็คงเป็นตอนอายุสิบห้านั่นแหละ

“ถ้างั้น..พี่ไปก่อนนะ”
คุณชายเอ่ยด้วยท่าทางเงอะงะ ราวกับว่าไม่อยากไป แต่ด้วยหน้าที่การงาน ก็ต้องยอมห่างจากคนที่รักบ้าง จะได้รู้ว่ารักกันแค่ไหน เหมือนกับที่ห่างไปเสียหลายปี ไม่ใช่ว่าไม่รัก แต่ตอนนั้นยังเด็ก ก็รำคาญบ้าง อยากใช้ชีวิตอย่างสบายใจบ้าง แต่สุดท้ายก็รู้ว่า การไม่มีตี้ต่างหากที่ทำให้เหนื่อยใจมากกว่า


ตี้มองแผ่นหลังของคุณชายที่เดินจากไปแล้ว โดยไม่รู้ตัวเลยว่าปากตัวเองน่ะยิ้มละมุนอย่างที่เพื่อนไม่เคยเห็นมาก่อน ก็เลยแอบถ่ายรูปบุคคลผู้ตกอยู่ในห้วงรักเอาไว้ โพสต์ลงสตอรี่ของแอปฯ ชื่อดัง คุณชายมีสายสืบหูตาไวอยู่แล้ว แค่ส่องเพื่อนตี้มันจะไปยากอะไร เขาแทบจะได้รับข่าวทันทีที่เพื่อนตี้ลงแซว
‘อิจฉาคร่า เพื่อนมีผู้งานดีตามส่งถึงที่’
รอยยิ้มของคุณชายตอนนี้ก็เหมือนกับรอยยิ้มของคนในภาพอย่างกับก็อปวาง

.
.
.

การสอบข้อเขียนสูบเอาพลังชีวิตคนสอบไปจนแทบสลบ ตี้เดินสะโหลสะเหลออกมาจากห้องสอบ ดีใจที่เป็นปีสุดท้ายสักที

“กินอะไรหน่อยมั้ย”
หนุ่มหล่อมาดเนี้ยบยืนคอยอยู่สักพัก ในมือถือขวดน้ำเปล่าส่งให้ตี้ คนรับอดโมโหไม่ได้ที่คุณชายละเลยหน้าที่ขนาดนี้ ถ้าคุณหญิงท่านไม่ชอบขึ้นมาจะทำยังไง

“ดูทำหน้าเข้า เคลียร์งานหมดแล้วน่า”
มือหนาคว้าเอวตี้ พากลับบ้านดีกว่า ก่อนจะโดนบ่น


“อาทิตย์นี้แม่จัดงานวันเกิด”
เอ่ยขึ้นแทรกเสียงเพลงร็อคฝั่งตะวันตกที่คุณชายชอบมาตั้งแต่สมัยวัยรุ่น

“ครับ”
ตี้พยักหน้ารับรู้ เอาจริง ๆ เกือบสะดุ้งเพราะกำลังเคลิ้มหลับจากอากาศเย็นกำลังดีและการขับรถอันแสนนิ่มของคุณชาย

“ไปมั้ย”

“ครับ?”

“ไปหรือเปล่า แม่ก็ให้ชวนนะ”

“จะดีเหรอครับ”

คุณชายเข้าใจ ตี้กลับบ้านแค่ปีละครั้งเอง ถ้าไปเกินกว่านั้น คงจะทำตัวไม่ถูก มือหนาข้างซ้ายละจากพวงมาลัยรถเพื่อจับมือเย็นของคนเดียวในดวงใจ ฟังดูน้ำเน่า คุณชายจึงหลุดขำกับตัวเอง

“ขำอะไรครับ”

“เปล่า ๆ” นิ้วโป้งเผลอลูบไล้รอยแผลเป็นของอีกฝ่าย “ไม่ไปก็ได้นะ ไม่บังคับหรอก”

“ก็...ถ้าคนไม่เยอะ”

“โอเค คนไม่เยอะแน่นอน”
ตี้อยากได้อะไร เดี๋ยวคุณชายจัดให้





เป็นงานวันเกิดของผู้อาวุโส จึงมีเพียงญาติที่สนิทกันเท่านั้นมาร่วมงาน แต่ถึงอย่างนั้น เค้กก้อนโตริมสระว่ายน้ำก็ค่อนข้างจะโอเว่อร์ไปหน่อย
ตี้หามุมที่เงียบที่สุดและไกลห่างจากผู้คนที่สุด เขาไม่ชอบสายตาของทุกคนในบ้าน ก็ดีที่ไม่มีความรังเกียจอะไร แต่ก็ไม่ใช่สายตาที่เอ็นดู

“กินอะไรอีกมั้ย”
คุณชายถามเป็นครั้งที่สอง แต่ตี้อิ่มจนจุกแล้ว ลำพังเขาก็ไม่ใช่คนกินเยอะอะไร ถ้าให้ยัดเข้าไปอีกก็คงไม่ไหว

“คุณชายอยากทานอีกไหมละครับ เดี๋ยวผมตักให้ก็ได้”
แสดงความมีน้ำใจสักหน่อย เพราะมีแค่ร่างสูงที่นั่งเป็นเพื่อนชวนคุย แม้ตี้จะไม่ใช่คนพูดมาก แต่ก็ชอบฟังเรื่องเล่าจากต่างประเทศของคุณชาย

“ไม่เป็นไร ไม่ค่อยหิว”
เอ่ยพลางจิบไวน์หมดเป็นแก้วที่สาม

“หน้าแดงแล้วนะครับ”

“ห่วงเหรอ”
คนเจ้าชู้แต่เจ้าชู้กับตี้คนเดียวกระซิบข้างหูจนคนฟังหน้าขึ้นสี

“ครับ กลัวเมาจนตกน้ำ”

“ชายไปร้องเพลงหน่อย”
ญาติผู้พี่คนหนึ่งมาช่วยตี้จากการถูกรุกจีบไว้พอดี คุณชายโหยหวนไม่อยากร้องเพลงบนเวที แต่ก็ต้องทำจนได้ เพราะถูกขู่ว่าจะเอาตี้ไปร้องด้วยกัน คุณชายยังไม่อยากถูกงอนทั้งจากบรรดาญาติ ๆ ที่แสนจะคิดถึงน้ำเสียงของเขากับตี้ที่ยังเข้ากับใครไม่ได้

ตี้พยักหน้าส่ง กล่าวในใจว่าขอให้โชคดี
คุณชายถูกลากขึ้นเวทีไปแล้ว ร่างสูงกล่าวอวยพรวันเกิดแม่ และเริ่มร้องเพลงร็อคอกหัก ขณะที่ตี้พยายามกลั้นขำอยู่นั้น ก็มีมือนิ่มมาแตะไหล่

“อาหารอร่อยไหม”

เป็นคุณหญิงเจ้าของวันเกิด ท่านนั่งลงแทนที่ลูกชายแท้ ๆ ที่กำลังทำเหมือนคนอกหักบนเวที คุณหญิงนภาอดขำลูกตัวเองไม่ได้ ทั้งยังหันกลับมาถามตี้ถึงการตีบทแตกของคุณชายนพอีก

“เก่งครับ ร้องเพราะ”
ตี้ก้มหน้าตอบด้วยความไม่มั่นใจในตัวเองเป็นทุนเดิมเมื่ออยู่กับคุณหญิง

“ชายบอกว่าเพิ่งสอบเสร็จเหรอ”

“ครับ”

“เก่งมากเลยลูก เทอมสุดท้ายแล้วเนอะ”

“ครับ ใกล้จบแล้ว”

“ห้องเป็นไงบ้าง ไม่เจอคนขี้เมาแล้วนะ”

“ไม่แล้วครับ เขาย้ายออกไปนานแล้ว”

“อืมดีแล้ว”
คุณหญิงทอดมองบุคคลที่เก็บมาเลี้ยง แต่ตนเองกลับไม่เห็นคุณค่า มองว่าเป็นเด็กที่จะเอาไว้ใช้งานตอบแทนพระคุณมาตลอด ถ้าไม่ได้คุณชายทำให้ตาสว่างในวันนั้น คุณหญิงก็ยังคงจะคิดแบบนี้ต่อไป และปล่อยให้เด็กคนนี้โดดเดี่ยวอย่างที่เคยเป็นมาตลอด
ถ้าต้องอยู่อย่างทุกข์ใจ สู้ไม่เกิดมาคงง่ายกว่า
ไม่อยากให้ตี้คิดอย่างนั้นเลย แต่คนที่เกิดมาสบาย มีข้าวกินจนอิ่ม มีเสื้อผ้าใส่ โดยไม่ต้องดิ้นรน ก็คงไม่เข้าใจความรู้สึก

“ตี้...แม่อยากให้ตี้กลับมานะ”

“ยังไงครับ”

“ในฐานะสมาชิกคนหนึ่งในบ้าน แบบไหนก็ได้ที่ตี้สบายใจ”

“....”

“เพราะแม่สบายใจที่มีตี้อยู่ในบ้าน ชายก็เหมือนกัน ขอแค่ตี้ได้ใช้ชีวิตอย่างที่ต้องการ เรียนจบ หางานทำ หรือดูแลบ้านเหมือนก่อน หรืออะไรก็ได้ที่ตี้สะดวก ชายเขารักตี้มากนะ มาอ้อนแม่ทุกวันเลยว่าให้ทำห้องให้ตี้หน่อย”

“.....”

“แล้วแม่เองก็คิดถึงตี้เหมือนกัน”

“ผม...”

“ไม่ต้องเครียด ๆ ค่อย ๆ คิดไปนะ”
พูดพลางลูบหัว ตี้ไม่เห็นคุณหญิงคนที่ผิดหวังในตัวเขาเลย เหลือแต่คนเมตตาคนเดิม ดูท่าทางว่าบ้านนี้จะเปลี่ยนไปหลังจากที่คุณชายกลับมา
แล้วอย่างนี้จะไม่ให้ตี้รู้สึกเทิดทูนคุณชายได้อย่างไร พยายามกี่ครั้งต่อกี่ครั้ง คุณชายก็ยังคงทำให้ตี้รู้สึกมีคนอยู่เคียงข้าง คุณชายไม่เคยหนีหายไปไหนเลย เป็นตี้เสียเองที่ไร้สติ คิดจะฉุดรั้งอนาคตของคนอื่น
เอาอีกแล้ว คิดไปคิดมาก็เศร้าอีกแล้ว

“....ไม่ได้แกล้งอะไรตี้ใช่มั้ย”
เสียงคุณชายเรียกให้ตื่นจากภวังค์ ท่าทางเหนื่อยหอบ มีเหงื่อผุดประปรายที่กรอบหน้า ร่างสูงเท้าพนักพิงเก้าอี้ของตี้

“จะแกล้งอะไรที่ไหน แม่มานั่งเป็นเพื่อน”

“ครับ ๆ”

“ตี้สดใสขึ้นมากเลยนะชาย”

“ใช่มั้ยล่ะ”
คุณชายนวดไหล่คนนั่ง เหมือนเป็นปฏิกิริยาเวลาอยากจะเอาใจ เป็นอย่างนี้มาตั้งแต่เด็ก จะชอบจับชอบบีบ ตี้ว่าคุณชายแค่มันเขี้ยวมากกว่า

“อยากกินอะไรอีกมั้ยลูก”
ทำไมมีแต่คนถามอย่างนี้ทุกที ตี้ส่ายหน้า คุณหญิงยิ้มอ่อน จากนั้นจึงลุกขึ้นออกไป มอบเก้าอี้คืนสู่เจ้าของเดิม
คุณชายยังคงไม่เลิกบีบนวดแม้จะนั่งแล้วก็ตาม เปลี่ยนมาบีบมือสากที่ตรากตรำจากการทำงานอย่างไม่นึกรังเกียจ ตี้คิดว่าเพลินดี จึงตามใจเขาหนึ่งวัน วันอื่นค่อยหาเหตุผลมาตามใจใหม่
...วันอื่นเหรอ
ตี้สะบัดหัว ถ้านึกถึงวันอื่น ก็แสดงว่าอยากเจอหน้าคุณชายไปเรื่อย ๆ น่ะสิ ไม่ใช่สักหน่อย เขาก็มีงานมีการทำ จะให้คุณชายมากวนใจทุกวันทำไมกัน ถึงที่ผ่านมา คุณชายขี้ตื๊อจะมาหาทุกวันก็เถอะ แต่มันก็ต้องมีสักวันบ้างหละที่ยุ่ง ถ้าเป็นอย่างนั้น ตี้จะได้ใช้เวลาของตัวเอง นอนฟังเพลงเงียบ ๆ ปลูกต้นไม้ ดูละครหรือรายการวาไรตี้ที่คุณชายไม่ดู ดีจะตายไป...แต่ก็คงเหงาเหมือนกัน ตี้ไม่ได้หมายความว่าเขาอยากคุยกับคุณชาย หรือพูดกันได้ทุกเรื่อง เขาไม่ได้ฉลาดขนาดนั้น แต่มันเป็นความสบายใจที่มีอีกคนอยู่ข้าง ๆ มากกว่า สมัยรักกันหวานชื่นก็ไม่เคยพากันทะลึ่งตึงตังอะไร แค่อยู่ด้วยกัน ใกล้ ๆ กัน เริ่มต้นจากความผูกพันและการมองเห็นค่าของอีกฝ่ายทีละน้อย ๆ

ถ้ากลับไปเป็นเหมือนเก่า มันจะเป็นยังไงนะ

ไม่น่าคิดเลย

หุบยิ้มไม่ได้



The End


คิดว่าตี้จะทำยังไงต่อไปคะ

ออฟไลน์ twinmonkey0311

  • เป็ดAthena
  • *
  • กระทู้: 5500
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +110/-9

ออฟไลน์ meteexp

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 709
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +28/-0
ร้องไห้

ออฟไลน์ Keane

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 247
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +192/-0
ตกลงเมียฝรั่งหายไปไหนอ่ะ​ หรือ​ไม่ได้มีจริง

ออฟไลน์ mukmaoY

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 3956
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +145/-7
ตกลงเมียฝรั่งหายไปไหนอ่ะ​ หรือ​ไม่ได้มีจริง

ไม่ใช่เมียค่า เพื่อนกันเฉยๆ ชาวบ้านเมาท์ไปเรื่อย

ออฟไลน์ กาแฟมั้ยฮะจ้าว

  • Let me hug you tight, and I’ll make you feel how important you are.
  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 920
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +570/-0
+1 ครับ  :pig4:
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 28-06-2021 10:47:14 โดย กาแฟมั้ยฮะจ้าว »

ออฟไลน์ Nuch_Chii

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 38
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +3/-0

ออฟไลน์ tasteurr

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 573
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +18/-0
ลุ้นมากว่าจะเป็นยังไง  อยากกอดน้องตี้แน่นๆ

 :pig4:

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

ประกาศที่สำคัญ


ตั้งบอร์ดเรื่องสั้น ขึ้นมาใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดนี้ ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.msg2894432#msg2894432



รวบรวมปรับปรุงกฏของเล้าและการลงนิยาย กรุณาเข้ามาอ่านก่อนลงนิยายนะครับ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



สิ่งที่ "นักเขียน" ควรตรวจสอบเมื่อรวมเล่มกับสำนักพิมพ์
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37631.0






ออฟไลน์ curt.remy168

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 1
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +0/-0
    • เล่าสยองขวัญ เรื่องเล่าผี เรื่องจริง
สนุกดีค่ะ :katai2-1:

 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด