หัวข้อ: เรื่องนี้ไม่มีคนโง่ [DRAMA 18+ drugs] 16 (7.10.20) Special short part

[AkuaPink]

 
 

[Tanthai23]

เขามาอ่านแบบยาวๆ เสียดายจังจบแล้ว
จบแบบนี้พระเอกดูหล่อมากเลย ชอบๆ แต่ก็แอบเสียใจนะที่ไม่ได้จบแบบคู่กัน
 

[Grey Twilight]

เดี๋ยวนะครับ ต้องยังไม่จบดิ! ฮะๆ

เพิ่มเติมให้นิดนึงครับผม (อันนี้อิงจากความจริงเลยนะ) ปกติแล้ว ถ้ามีการตัดสินคดีความแล้วโทษจำคุก จะเป็นรับโทษเต็ม แล้วให้ทนายยื่นขอลดโทษเรื่อยๆ ทั้งจากการช่วยเหลือเจ้าหน้าที่ในการควบคุมหลักฐาน และ การบำเพ็ญสาธารณะประโยชน์ในคุก ก็สามารถช่วยลดโทษเพิ่มได้ครับ ตัวอย่างเช่น คุณหมอวิสุทธิ์ ที่สอนหนังสือในคุก หรือคุณสรยุทธ์ ที่ทำรายการเรื่องเล่าในเรือนจำ หรือแชร์เจ้าดังตัวช.ช้าง ที่แม้จะโดนพิพากษา 40 ปี สุดท้ายติดคุกจริงๆแค่ 7-8 ปีเท่านั้น ก็ออกมาแล้ว (แต่เคสแชร์นี้ ไม่ได้ทำสาธารณะประโยชน์ในคุกใดๆ เพียงแค่มีกิริยาสำรวมในคุก ทำให้ได้รับการลดโทษทุกวันสำคัญของสถาบันพระมหากษัตริย์อยู่ครับ)

อีกอันที่จะลดโทษก็คือ ในทุกวันสำคัญของสถาบันพระมหากษัตริย์ จะมีการลดโทษ / อนุโลมโทษให้แก่นักโทษที่มีกิริยาสำรวมและบำเพ็ญสาธารณะประโยชน์ในคุกครับ

ดังนั้น เคสเทวิน ลดโทษเหลือ 15 ปี ซึ่งด้วยนิสัยอย่างเทวิน ผมว่าในคุกก็เป็นอีก arc นึงได้เลยนะ เพราะนิสัยแบบนี้เป็นลีดเดอร์ได้ ติดคุกตอนอายุยังน้อยด้วย ปกติถ้าติดคุกในต่างประเทศ ออกมา ร่างกายจะฟิตกว่าเดิมนะครับ เพราะวันๆไม่รู้จะทำอะไร นักโทษชายส่วนมากก็จะออกกำลังกาย ทีนี้กลับมาที่เทวิน ถ้าเทวินไม่มีปัญหาในคุก เป็นผู้นำ แถมทำสาธารณะประโยชน์และช่วยควบคุมดูแลความสงบในคุก ผมว่าจำคุก 15 ปี ติดจริงน่าจะ 8 ปี และถ้ามีทนายช่วยทำเรื่องส่งเสริมขอลดโทษจากศาลอีก ก็น่าจะติดประมาณ 5 ปีครับ

ซึ่งการที่ศาลตัดสินพิจารณาจากช่วยเหลือของเทวินในตอนตัดสินคดีความเอง ก็ถือว่าทำได้ครับ เป็นความเมตตาของศาล แต่ก็จะคนละอันกับการที่ทนายจะยื่นต่อศาล ขอลดโทษจากความประพฤติของนักโทษ และเจตนาช่วยเหลือสังคมของจำเลย หลังจากการตัดสินคดีความครับ (ซึ่งการลดโทษทั้งสองอันนี้มันก็จะบวกกันได้นะครับ)

[Lambosasha]

16
เพราะเทวินต้องติดคุกนานถึง 15 ปี เจ้าสัวจึงยกเลิกการหมั้นระหว่างเขาและแพรพลอยทันที

ปู่ก็ตาย พ่อเลี้ยงก็เข้าโรงพยาบาลบ้า และต้องติดคุกตลอดชีวิตหลังจากรักษาอาการทางจิตหาย เงินที่เทวินรวบรวมมาได้ นอกจากจ่ายค่าเสียหายทั้งหมด ก็ยังเหลือให้แม่กับน้องพอสมควร นายตำรวจที่เพิ่งเลื่อนยศหมาดๆ หลังจับกุมพ่อเลี้ยงได้ ภาณุพงษ์ หรือพี่พงษ์ ก็ช่วยหาบ้านใหม่และคอยดูแลแม่กับน้องให้เขาตามที่รับปากไว้

ปริมตั้งใจว่าจะรอ จนกว่าเทวินจะออกจากคุก ปกติจะเข้าไปขอเยี่ยม แม้ได้พูดคุยเพียงไม่กี่คำผ่านโทรศัพท์ก็ยังดี และเมื่อไหร่ที่ทางเรือนจำเปิดให้เข้าเยี่ยมแบบเจอตัวได้ ปริมก็จะไปหาเขาเสมอ

และที่จริง แม้ศาลจะตัดสินให้เทวินติดคุก 15 ปี แต่เขาเป็นนักโทษเด็ดขาดที่ได้รับการแต่งตั้งให้เป็นผู้ช่วยเหลือเจ้าพนักงานเรือนจำมาแล้วไม่น้อยกว่าหนึ่งปี จึงได้รับพระราชทานอภัยโทษลดโทษลงเป็นพิเศษอีกหนึ่งปี บวกกับการลดโทษในฐานะนักโทษชั้นเยี่ยม มีความประพฤติดี ตอนนี้จึงเหลือโทษอีกแค่ 4 ปีเท่านั้น หลังจากติดมาแล้ว 2 ปีกว่า

ในระหว่างที่อยู่ในคุก เทวินก็ได้เรียนปริญญาตรีอีกรอบ ในสาขานิติศาสตร์ ตอนนั้นเกิดเรื่องหลังเรียนจบพอดี ยังไม่ทันทำเรื่องจบและรับปริญญา แต่เขาคิดว่าแค่นั้นก็พอแล้ว เพราะยังไงก็ต้องเข้าคุก คดีอาญาของเขาค่อนข้างหนัก ทั้งค้ายาและค้าประเวณี ไม่มีทางออกไปเป็นทนายหรือทำงานด้านกฎหมายได้แน่นอน

มันก็คงสาสมกับสิ่งที่เขาเลือกทำลงไปแล้ว

ต่อให้จำเป็นหรือสถานการณ์มันบีบบังคับอย่างไร ความผิดก็คือความผิด นี่คือความเป็นจริง

หากเขาเลือกที่จะไม่ทำ เลือกที่จะเดินออกมาตั้งแต่แรก

ชีวิตของแม่และเขาก็คงจบสิ้นตั้งแต่ตรงนั้น

แต่มันจะไม่มีอะไรดีขึ้นเลย เพราะคนเลวอย่างปู่กับพ่อเลี้ยงก็จะยังคงเปิดบ่อน ค้ายาและค้าประเวณีต่อไปอยู่ดี เขาจึงเลือกที่จะหาทางแก้แค้นพวกมัน เพื่อช่วยเหลือคนอื่นเพิ่มอีกสักนิดก็ยังดี

“วิน เป็นยังไงบ้าง” ทุกครั้งที่ปริมมาเยี่ยม ก็มักจะถามเขาแบบนั้น มือที่ไม่อาจสัมผัสกันได้ ทำได้แค่แตะผ่านกระจกใสที่กั้นขวาง พูดคุยผ่านสายโทรศัพท์

“ยังสบายดีอยู่ แล้วทางนั้นล่ะ” เขาคลี่ยิ้ม มองหน้าปริมแทบไม่กะพริบตา อยากจดจดใบหน้านั้นไว้ให้นานที่สุด อีกไม่กี่ปีเขาก็จะได้ออกจากคุกแล้ว ปริมสัญญาว่าจะรอ แล้วมันก็รอจริงๆ ไม่คิดสนใจใคร ทั้งที่เขาบอกแล้วว่าให้ลืม และเริ่มต้นใหม่

“กูก็อย่างที่เห็น เพิ่งเปลี่ยนงานอีกแล้ว แม่ง...” ปริมทำหน้างอแง มันชอบมีปัญหากับที่ทำงาน เพราะมีพวกหัวงูชอบมาลวนลามบ้าง บางทีก็มีคนชอบเมาท์เรื่องของมันกับเขา หาว่าปริมมีแฟนเป็นขี้คุกบ้างอะไรบ้าง เลยมีเรื่องตลอด

“อดทนหน่อยสิ”

“กูไม่ชอบให้ใครมาว่ามึงนี่” มันกระฟัดกระเฟียด

“ไม่งอแงน่า” ท่าทางของมันน่ารักจนเขาอดหัวเราะด้วยความเอ็นดูไม่ได้

“แม่กับริชก็สบายดีนะ พวกไอ้ไผ่ ไอ้เป๊ป ก็คิดถึงมึงกัน”

“อืม” เขายิ้ม ฟังที่ปริมเล่า

“กูก็คิดถึง”

เขายังคงยิ้ม มองปริมด้วยแววตาเปี่ยมล้นด้วยความรัก

“ไม่ว่ายังไง กูก็จะรอมึงอยู่ที่เดิมเสมอนะวิน รีบกลับมาหากูเร็วๆ”

“อืม”

***

เวลา 6 ปี จะว่านานก็นาน สั้นก็สั้น แต่ในที่สุด วันที่เทวินจะได้รับอิสรภาพก็มาถึง

เขาสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวที่ปริมส่งมาให้กับกางเกงยีนส์ตัวเก่าที่ใส่ตอนโดนจับมาครั้งแรก และรองเท้าหนังคู่เดิม ข้าวของมีไม่มาก แค่กระเป๋าเป้เล็กๆ ใบเดียวเท่านั้น

ลูกน้องเก่าหลายคนที่ติดคุกอยู่ด้วยกัน บางคนยังไม่ถึงเวลาออกจากคุก ก็ร่ำลากันไป ตอนอยู่ในคุก นอกจากเขาจะได้รับชั้นสูงที่สุดในบรรดานักโทษ เพราะถือว่าช่วยเหลือเจ้าหน้าที่แล้ว ก็มีพวกที่ยังภักดีกับเขาคอยดูแล ทำให้ชีวิตในคุกของเทวินไม่ได้ลำบากมากนัก มีอาหารกินดี เพราะปริมก็คอยเอาเงินมาส่งให้เรื่อยๆ ผู้คุมเองก็ช่วยดูแลอย่างดี เพราะพงษ์ฝากฝังไว้ แม้จะมีเรื่องกับกลุ่มอื่นบ้าง ก็ไม่ได้ร้ายแรงมาก ด้วยความที่เขาได้รับการฝึกฝนมาจากพวกเสี่ยน้อย ก็พอเอาตัวรอดได้ แต่ขึ้นชื่อว่าคุก ยังไงมันก็ไม่มีทางสวยงาม และเขาไม่อยากกลับไปใช้ชีวิตในนั้นอีกเป็นครั้งที่สอง

เขาสะพายเป้ ก้าวเดินออกมาด้วยความมั่นใจ ว่าชีวิตหลังจากนี้ ยังมีอะไรดีๆ รออยู่

“โชคดีไอ้น้อง อย่ากลับมาอีกล่ะ” เสียงพัศดีดังไล่หลังมา เขาโบกมือลา ไม่มีทางหันหลังกลับไปอีกแล้ว

“วิน!” คนที่มารอรับ โผเข้าหา เขาอ้าแขนออก รอรับคนตัวผอม

อ้อมกอดที่โหยหามาเนิ่นนาน

กับเวลา 6 ปีที่สูญเสียไป

“ไม่ร้องดิ อะไรวะ อยู่ในคุกก็ร้อง ออกมาก็ร้อง แม่งขี้แยฉิบหาย” เขาเอ่ยแซวพลางใช้ปลายนิ้วเกลี่ยน้ำตาที่ปริ่มขอบตาของปริมออก

ปริมคว้ามือของเขาไว้ แนบแก้มกับฝ่ามืออุ่นๆ นั้นด้วยความคิดถึง เขาคลี่ยิ้มบางๆ

“ถ้าจูบมึงตรงนี้ จะเป็นไรมั้ยวะ”

“ไม่เอา กลับบ้านก่อนดิ” ปริมรีบปล่อยมือ เพราะเผลอทำท่าอ้อนเขา จนเทวินเริ่มจะอดใจไม่ไหว

“นิดเดียว แค่ปากแตะกัน”

“เดี๋ยวใครมาเห็น” ปริมเหล่ตามองไปรอบๆ ยกมือขึ้นคอยดันร่างสูงที่พยายามจะโน้มตัวลงมาหา

“ไม่มีคนหรอกแถวนี้ นี่มันหน้าเรือนจำ มีแค่พี่พัศดีตรงนู้น”

ปริมเหลือบตามองตามปลายนิ้วที่เขาชี้ เห็นพัศดีคนหนึ่งที่เฝ้าหน้าประตูอยู่จริงๆ

“ก็นั่นแหละ เดี๋ยวเขาเห็น”

“เขาไม่สนใจหรอก” เทวินนิ่วหน้า ก้มลงมาจนปลายจมูกแตะบนแก้มใส

“รางวัลที่มึงอุตส่าห์รอกูมาตั้ง 6 ปี นะ”

“ไม่อยากได้เว้ยยย ไอ้วิน อื้อ” ปากปฏิเสธ แต่สุดท้ายปริมก็ยอมยืนนิ่งๆ ให้เขาจูบ แม้จะแค่ปากแตะกันชั่วครู่อย่างที่เทวินบอกก็ตาม

แก้มใสขึ้นสีระเรื่อ อดอมยิ้มด้วยความเขินไม่ได้เลย ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนเหลือบขึ้นมองใบหน้าหล่อเข้ม ที่ตอนนี้มีไรหนวดจางๆ และดูคมคร้านขึ้นมาก รูปร่างของเทวินก็บึกบึนขึ้นกว่าเมื่อก่อนหลายเท่า

ปริมสลัดความอายทิ้งไป ก่อนจะโน้มคอร่างสูงให้ลงมาอีกครั้ง

พร้อมกับจูบปากคนที่เฝ้ารอมายาวนานด้วยความคิดถึงแรงๆ จนเทวินถึงกับอึ้ง พอผละออกมาทั้งที่สองแขนยังโอบรอบคอ ปริมก็สบสายตากับเขาพลางยิ้มกว้าง

“ยินดีต้อนรับกลับมานะวิน”

***

หลังจากนั้น ปริมก็พาเทวินกลับมาบ้านหลังใหม่ บ้านหลังไม่ใหญ่โต แต่อบอุ่น เพราะมีแม่และน้องชายของเขากำลังรออยู่

“พี่วิน!” เจ้าตัวเล็กที่ตอนนี้กำลังโต อายุเกือบ 10 ขวบแล้ว บางครั้งแม่ก็พาไปเยี่ยมเขา ทำให้พี่น้องได้เจอหน้ากันตลอด

“ฮึบ” เขาย่อตัวลงรับอ้อมกอดจากน้องชายแล้วอุ้มริชขึ้น “ตัวหนักจัง”

“ก็ผมโตแล้วนี่” เจ้าตัวเล็กหัวเราะ “อีกหน่อยจะตัวเท่าพี่วินด้วย”

“จ้าๆ” เขาหัวเราะตาม

“แม่เตรียมอาหารรอวินเยอะแยะเลย ทุกอย่างที่วินชอบกิน” เสียงแม่ดังมาจากในครัว ก่อนที่ร่างของหญิงวัยเกือบ 50 จะก้าวออกมาพบหน้าลูกชายคนโต

เขาคลี่ยิ้ม “ผมกลับมาแล้วแม่”

***

“ถึงเวลาที่ผมต้องโอนร้านคืนพี่แล้วสิ”

ก่อนหน้าที่เขาจะตัดสินใจร่วมมือกับพงษ์ทลายแหล่งซ่อมสุมทุกอย่างของตระกูลจักราอภิวัฒน์ในคืนนั้น เขาได้ถ่ายโอนกรรมสิทธิทุกอย่างของร้านให้กับลูกน้องคนสนิทไว้แล้ว

พี คือคนที่เขาไว้ใจมากที่สุด และสามารถดูแลร้านในระหว่างที่เขาต้องติดคุกเป็นอย่างดี

“เดี๋ยวกูจัดการเอง มึงดูแลต่อไปก่อนแล้วกัน” รายได้ของผับ เขายกให้พีถึง 60% ไม่ห่วงว่าจะถูกโกง เพราะมีเป๊ปมาคอยช่วยดูแลด้วยอีกคน ในฐานะหุ้นส่วน ผับนี้ปู่ยกให้เป็นชื่อของเขา ช่วงหลังที่เขาให้พีดูแล ก็เริ่มกำจัดพวกค้ายาออกไปบ้างแล้ว แม้จะยังไม่หมด แต่ก็น้อยลงมาก

การวางแผนของเทวินกับพงษ์ทำกันมานานก็จริง แต่เรื่องอื่นนั้นตัดสินใจแบบกะทันหันมาก เพราะเห็นลู่ทางที่จะกำจัดทั้งปู่และเสี่ยน้อยลงแล้ว

หากยึดแค่หลักฐานกับแหล่งซ่องสุมที่บุกทลายได้ ปู่กับเสี่ยน้อยย่อมมีทางเอาตัวรอดแน่นอน ไม่อย่างนั้นคงไม่ทำงานใต้ดินมาได้เป็นสิบๆ ปี ตำรวจท้องที่ไม่มีใครกล้ายุ่งอยู่แล้ว จะกำจัดให้สิ้นซาก มีแต่ต้องใช้เล่ห์กลเข้าช่วยนิดหน่อย เรื่องการหมั้นของเทวินจึงเป็นตัวกระตุ้นที่ดี

กว่าเรื่องทั้งหมดจะจบลง และเทวินได้กลับมาใช้ชีวิตปกติ ก็ผ่านมาถึง 6 ปีแล้ว

“คิดถึงบ้านเก่าสินะลูกพี่” พีเอ่ยแซว เมื่อเห็นเขาเหม่อมองไปรอบๆ สถานบันเทิงที่คุ้นเคยในวันวาน ผู้คนยังแน่นขนัดเหมือนเดิม

เขาพยักหน้ารับอย่างไม่คิดมาก

ได้กลับมาแล้วจริงๆ ชีวิตในโลกภายนอกที่ถวิลหา

แม้บางอย่างอาจจะเปลี่ยนแปลงไปตามกาลเวลา

แต่ตัวเขายังไม่เคยเปลี่ยน

ไม่มีสิ่งใดทำให้หัวใจของเขาแปดเปื้อนได้อีกแล้ว

และตอนนี้ เขาไม่ใช่ เทวิน จักราอภิวัฒน์อีกต่อไป

แต่เป็นแค่

ผู้ชายธรรมดาๆ คนหนึ่งเท่านั้น


END

อิๆ จบแว้วฮะ
เน้นเรื่องของพี่วิน ฉากมุ้งมิ้งเลยน้อยไปหน่อย
คุณเกรย์นี่ไวมาก เรากำลังหาข้อมูลเรื่องนี้อยู่ เปิดมาอ่าน อ้าวววว คิดเหมือนกัน 5555
จับมือๆ

คือเช็ครายละเอียดเรื่องโทษของวินเยอะอยู่ ว่ามันจะลดได้จากอะไรบ้าง นอกจากศาลเห็นใจ เพราะมีหลักฐานพยานพร้อมว่าเป็นสายให้ตำรวจด้วย จริงๆ อยากให้ทนายยื่นขอ แต่วินรับสารภาพหมดแล้ว ยอมรับทุกอย่างไปแล้ว

และจริงๆ วินเพิ่งร่วมมือกับพงษ์ตอนเข้ามหาลัยปี 1 ได้ไม่นาน อันนี้น่าจะไม่ได้ใส่รายละเอียดไว้ บอกแค่ 4 ปี ก็คือระยะเวลาที่เรียนจนจบแหละ
ตอนม.ปลาย ช่วงม.6 ที่รับช่วงผับ และเริ่มช่วยปู่ขายยา ตอนนั้นยังไม่ได้เป็นสาย ก็ถือว่าต้องรับโทษกันไป

จริงๆ โทษแรงอยู่ สำหรับคนขายแบบเป็นธุรกิจขนาดนี้ แถมมีเรื่องค้าเด็กอีก เอาจริงๆ ถ้าไม่มีเงินยัดด้วย ก็ไม่รู้จะรอดคุกกี่ปี
แต่เราคงไม่ลงรายละเอียดตอนวินอยู่ในคุก เพราะไม่น่าจะสำคัญเท่าไหร่ และอย่างที่คุณเกรย์ว่า โทษมันลดเรื่อย ศาลบอกติดตลอดชีวิตยังเหลือ 5-6 ปีได้เลย กฎหมายช่องโหว่เยอะ อ่อนมากบอกตรงๆ ถ้าวินไม่ได้ทำเพราะจำเป็น แต่เต็มใจทำนี่คือ โทษน้อยเกิน

เรื่องนี้ไม่ใช่แนวมาเฟียนะ มันเป็นแค่ชีวิตของเด็กคนนึงที่เกือบเดินผิดทาง เพราะสภาพแวดล้อมบีบบังคับ
วินไม่ได้มีนิสัยก้าวร้าวรุนแรง ออกจะขี้อ้อนด้วยซ้ำ อิๆ

อยากแต่งตอนพี่วินอยู่กับน้องปริมเหมือนกัน แต่กลัวจะเอียนกัน 55

เรื่องนี้มันเกิดจากอารมณ์ชั่ววูบมาก คืออ่านนิยายอ่านการ์ตูนแนวมาเฟียบางเรื่อง แล้วมันแบบ อะไร นี่มาเฟียจริงอ่ะ ทำไมมันมุ้งมิ้ง ทำธุรกิจสีเทาเกิน มันต้องดิ่งเลย เอาให้สุด ค้ายา ค้ามนุษย์ ไม่แค่แอคชั่น ฆ่ากันเป็นผักปลา ก็เลยแต่งออกมาเรื่อยเปื่อยมาก ตรงไหนงง ก็บอกได้


สุดท้ายนี้ ขอบคุณที่ตามอ่านกันนะค้าบ

ปล .เรื่องนี้ไม่จบ เราก็ทำงานต่อไม่ได้สักที 55 คาใจตัวเอง ไปล่ะจ้า

[Tanthai23]

 
นึกว่าจะจบแบบไม่แฮปปี้เอ็นดิ้งซะแล้ว   

[blove]

เริ่มต้นสีดำ แต่จบลงด้วยสีขาว ทุกคนได้รับโทษของการกระทำ  ออกมาก็เหมือนได้ชีวิตใหม่ เริ่มใหม่ก็ยังไม่สาย เพราะมีคนที่รักรออยู่ตลอด ดีใจด้วยนะวิน 

[Grey Twilight]

ยินดีด้วยครับที่เขียนจบแล้ว

ถ้าอยากจะเขียนตอนที่วินอยู่กับปริม ผมก็รออ่านนะครับ (ยังไม่เห็นฉากอัศจรรย์ของเทวินกับปริมแบบเด็ดๆเลยอะ! แบบหลังแฮปปี้เอ็นดิ้ง ขอแบบเน้นๆล้วนๆทั้งตอน ฮะๆ อยากเห็นปลายปากกาคุณแลมโบซาชาเขียนในมุมอีโรติกหวานบ้างครับ) ปกติแล้ว ถ้านักเขียนอยากเขียนอะไรเพิ่มเติมที่เกี่ยวกับเนื้อเรื่อง ก็สามารถเขียนเพิ่มเป็นตอนพิเศษใส่หลังจากจบเรื่องได้ครับ ก็มักจะใช้เป็นแฟนเซอร์วิสให้กับคู่ต่างๆที่นักเขียนอยากเขียนเพิ่ม หรือว่านักอ่านอยากรีเควสต์เพิ่มครับ

เขียนได้ดีนะครับ เขียนได้น่าสนุก น่าตื่นเต้นใช้ได้เลย แนวคิดของการเขียนเริ่มต้นเรื่องนี้ก็ไม่เลวเลย

[noina]

แต่งได้ดีมากจ้าาา  ขอบคุณค่ะ

[PFlove]

เข้ามาหา แต่หาไม่เจอ ไปเจอจบซะแล้ว แต่ชอบนะจบแบบพระเอกดูดีเลย ชอบนิสัยเทวิน
คนแต่งแต่งได้ดีค่ะ 

[Tanthai23]

อยากอ่านฉากเทวินกับปริมสวีทกันค่ะ ตั้งตารออ่าน 
 เอาแบบหวานละมุลจนเล็บจิกหมอนเลยยิ่งดีค่ะ 

[Lambosasha]

สุขสันต์วันฮาโลวีน!

“สุขสันต์ตรงไหนวะ วันปล่อยผีไอ้สัส” ปริมมองป้ายสีดำกับตัวหนังสือสีแดงที่เทวินเขียนเองกับมือแล้วถอนหายใจ อายุก็ไม่น้อยแล้ว มานั่งจัดงานวันฮาโลวีนเล่นเป็นเด็กๆ ไปได้

“ก็ไอ้ริชมันอยากจัด กูก็ทำให้ไง” เทวินหันมาเถียง มือยังถือตุ๊กตาโครงกระดูกกับใยแมงมุมปลอม ติดมุมนั้นมุมนี้จนเต็มบ้านไปหมด มีน้องชายกระโดดเหยงๆ อยู่ข้างๆ

“ไม่จริง มึงอยากเองมากกว่า ดูหน้าก็รู้”

“ไม่เชื่อ มึงถามมันเลย เนอะริชเนอะ พี่จัดงานให้ริชใช่มั้ยครับ” มีการหาพวก ไอ้ตัวเล็กวัย 9 ขวบเศษยิ้มร่า พยักหน้าหงึกหงัก เข้ากันดีเป็นปี่ขลุ่ย ปริมเลยขี้เกียจเถียงต่อ เดินขึ้นบ้านดีกว่า

“อ้าว ไปนอนเลยเหรอปริม” เสียงแม่ถาม เมื่อเห็นลูกสะใภ้คนโปรดเดินขึ้นบ้าน ปริมหยุดอยู่กลางบันได หันไปยิ้มตอบ แล้วกลับขึ้นห้องไป

เทวินออกจากคุกมาเกือบ 4 เดือนแล้ว เรื่องร้านก็โอนกลับมาเป็นของตัวเองเรียบร้อย ตอนนี้ก็ยุ่งๆ กับการดูแลจัดการร้าน แต่วันนี้ขอไม่ไปทำงาน เพราะจะอยู่จัดงานวันฮาโลวีนกับน้อง

ส่วนปริม เพิ่งกลับมาจากที่ทำงาน ช่วงนี้ปริมไม่กินข้าวเย็น มาถึงบ้านก็มักจะอาบน้ำนอนเลย เวลามีน้อย ที่ทำงานก็ไกลบ้าน เดินทางวันหนึ่งก็หมดเวลาทำอย่างอื่นแล้ว ร่างกายที่เคยผอมบาง ก็ยิ่งผอมลงไปอีก

พออาบน้ำเสร็จ เดินออกมา ก็เจอเทวินนั่งรออยู่บนเตียง มือซ้ายตบแปะๆ จะให้ไปนั่งด้วย แหวนเพชรวงเล็กๆ ที่นิ้วนางส่องประกายวิบวับสะท้อนเข้าตา

“อะไรมึง”

“พรุ่งนี้วันเสาร์ และคืนนี้กูไม่เข้าร้าน” คนพูดยิ้มหวาน แต่ปริมไม่หวานด้วย มาแบบนี้รู้เลยว่ามันต้องการอะไร ตั้งแต่ออกคุกมา ความหื่นของเทวินเหมือนจะทะลุปรอทไปแล้ว

“คิดถึงมึงจะตาย อยู่ในคุกกูต้องว่าวอยู่คนเดียว โครตเหงา” เทวินดึงร่างผอมบางเข้าไปกอดไว้บนตัก ปลายคางวางบนบ่าเล็ก ถูไถไรเคราจางๆ กับซอกคอขาวเนียน ก่อนจะกดจมูกเข้าสูดดมกลิ่นสบู่หอมอ่อนๆ ที่ผสมกับกลิ่นกายเฉพาะตัวของปริม ทำให้มันยิ่งหอมรัญจวนใจยิ่งขึ้น

“ก็ไม่หาคนมาระบายล่ะ กะเทยในคุกเยอะแยะไป” ปริมเหมือนจะตัดพ้อเบาๆ เคยอ่านในเวบบอร์ด มีคนติดคุกเล่าเรื่องในคุกเกี่ยวกับเพศที่สาม ว่ามีเป็นกลุ่มๆ พวกที่สวยๆ หน้าตาดีมีให้เลือกถมเถ

“กูไม่มั่วกับใครง่ายๆ เหมือนตอนเด็กๆ หรอกน่า นี่มึงแอบหึงหรือเปล่าวะ” เทวินยิ้มขำ มือสอดไปใต้เสื้อกล้ามตัวบางของปริม บีบนวดไล่ตั้งแต่สีข้างขึ้นไปที่แผ่นอกบาง

“มึงผอมลงอีกแล้ว กินให้มันเยอะๆ หน่อยดิ”

“กลับมาดึกๆ ไม่อยากกิน เดี๋ยวอ้วน อ๊ะ” ปริมตัวสั่น เมื่อปลายนิ้วร้อนๆ บดขยี้แรงที่ยอดอกทั้งสองข้าง เสียวสะท้านจนต้องแอ่นอกขึ้นรับสัมผัสนั้น ว่าแต่เทวิน ตัวปริมเองก็ไม่เคยไปยุ่งกับใครเหมือนกัน รอแค่คนคนเดียวมาตลอด

มือเล็กจิกกำลงบนกางเกงขาสั้นที่เทวินสวมใส่จนยับยู่ยี่ สองขาอ้าออกกว้าง ปล่อยให้มือหนาสอดไล้ ล้วงลึกลงไปตรงหว่างขา กางเกงนอนถูกถอดร่นลงพื้น เสียงหอบหายใจดังปนเปกันในห้องกว้าง

“อืม เร็วอีก...” ปริมเอ่ยสั่งเสียงพร่า มือของเทวินขยับรูดรั้งรัวๆ ปลายนิ้วโป้งกดส่วนยอดสีแดงเข้ม ทำเอาร่างผอมบางสะดุ้งเฮือก ตัวเกร็งสะท้านและปลดปล่อยออกมาเต็มฝ่ามือของเทวิน

“เร็วสัส หรือกูเก่งเกินไป”

“พ่อง” ปริมเขินหน้าร้อนผ่าว หยิกหน้าขาเทวินไปทีด้วยความหมั่นไส้ ก่อนจะต้องครางเบาๆ เมื่อถูกดูดที่ต้นคอ มือหนายังบีบคลึงนวดเฟ้นทั่วร่าง โดยเฉพาะบนยอดอกเม็ดงาม ที่แข็งเป็นไตสู้มืออยู่นานแล้ว ส่วนกลางลำตัวที่เพิ่งปลดปล่อยเริ่มชูชันขึ้นมาอีกครั้ง เทวินทั้งกัดและดูดตามลำคอ ไหล่บาง และแผ่นหลังเนียนสวย ผิวกายของปริมยังขาวใสเหมือนสมัยก่อนไม่มีผิด ยิ่งเล็มเลียก็ยิ่งก่อความกำหนัด จนอดที่จะสร้างรอยแดงไว้ไม่ได้

“อยากกัดแม่งทั้งตัวเลย” เสียงทุ้มต่ำเอ่ยดังข้างหู ลมหายใจร้อนพ่นรด ร่างผอมบางถูกดันลงกึ่งนั่งกึ่งนอนในอ้อมแขนแกร่ง ริมฝีปากของเทวินเข้าประกบ เรียวลิ้นสอดแทรกเร่าร้อน มือขวาเปิดขวดเจลใส แล้วเทราดที่ช่องทางสีเข้ม ก่อนจะดันนิ้วเข้าไปช้าๆ

“อ๊า วิน...” ร่างกายคุ้นเคยก็จริง แต่ก็ยังรู้สึกคับแน่นอยู่ดี เทวินถอนนิ้วออก ค่อยๆ วนนิ้วรอบรอยจีบ แล้วดันกลับเข้าไปใหม่ เสียงเหนอะหนะฟังดูลามก ปริมจิกเท้าข้างหนึ่งกับหน้าขาของร่างสูง กอดคอเทวินไว้แน่น เหลือบตาลงมองดูมือของเทวินที่ขยับเข้าออกตรงนั้นอย่างรุนแรง พลางแอ่นสะโพกรับตามจังหวะอย่างรู้งาน

“เดี๋ยวนี้เชี่ยวขึ้นเยอะ เมียกูแม่งน่าเอาสุดๆ” เทวินครางต่ำในคอ ร่างกายของเขารุ่มร้อนจนแทบระเบิด เขาก้มหน้าลงดูดกัดบนแผ่นอกบางและยอดอกเม็ดงามอย่างกระหาย ขยับนิ้วสองนิ้วแหวกช่องทางให้ขยายกว้างพอแล้วก็จับร่างผอมบางนอนคว่ำ ยกสะโพกขึ้นสูง พร้อมสอดใส่ตัวตนแข็งแกร่งร้อนผ่าวเข้าไปช้าๆ

“อึก วิน...อื้อออ” ปริมกัดปากกลั้นเสียงน่าอาย เมื่อรับรู้ถึงความร้อนที่แทรกเข้าสู่ร่างกาย

เทวินดันเข้าจนสุดทาง บั้นท้ายงอนแนบสนิทกับท้องน้อย เขาแช่ค้างไว้นิ่งๆ สักพัก จนรู้สึกว่าปริมน่าจะพร้อมแล้ว จึงเริ่มขยับ

“อ๊ะ อ๊า วิน แรงๆ” ไอ้คนตัวเล็กด้านล่างก็ช่างยั่วยวนกันสุดฤทธิ์ ปริมอ้าขากว้าง แอ่นสะโพกและทิ้งร่างกายท่อนบนแนบกับเตียง สองมือจิกกำผ้าปูที่นอนแน่น ร้องครางไม่เป็นศัพท์ด้วยความเสียวซ่าน ห้องของเทวินเป็นห้องเก็บเสียง ไม่ต้องกลัวใครมาได้ยินอยู่แล้ว

เทวินกัดฟันกรอด กระแทกตัวเร่งจังหวะขึ้นเรื่อยๆ จนเตียงลั่นเอี๊ยดอ๊าด ผ้าปูที่นอนหลุดลุ่ยยับย่น เขาจับปริมพลิกนอนหงาย จับขาข้างหนึ่งของร่างเล็กขึ้นพาดบนบ่าแล้วกอดเอาไว้ สะโพกยังสวนเข้าออกไม่ยั้ง ใบหน้าเหยเกด้วยแรงอารมณ์ของปริม ทำให้ยิ่งอยากบดขยี้แรงๆ เอาให้ครางจนเสียงแหบแห้งกันไปข้าง

เทวินกดตัวลง กอดรั้งร่างผอมบางขึ้นนั่งบนตัก ท่อนเอ็นแข็งเกร็งกระแทกเข้าลึกขึ้นอีก ปริมตัวกระตุกเกร็ง ถึงจุดหมายแบบไม่ทันตั้งตัว

“อื้อ...ฮึก” ปริมน้ำตาคลอ

“มึงเสร็จแล้ว” เทวินยิ้มอย่างเอ็นดู ผ่อนแรงลงเล็กน้อย ให้ร่างผอมบางได้พักหายใจ ค่อยๆ ยกสะโพกเล็กออก เปลี่ยนมาใช้มือขยับให้ตัวเองแทน

“กูทำให้” ปริมว่าพลางยื่นมือไปช่วย เทวินปล่อยให้อีกคนได้ทำตามใจ เพราะเขายังไม่เสร็จดี มือนุ่มๆ ของปริมช่วยให้รู้สึกมากกว่าทำด้วยมือตัวเอง

“ขอแตกในปากมึงได้ป่ะ” เทวินกระซิบถามเสียงพร่าข้างหู พร้อมกับขบกัดเบาๆ ที่ติ่งหู ปริมพยักหน้าแล้วเลื่อนตัวลง ใช้ปากดูดเลียให้จนน้ำสีขาวขุ่นข้นพ่นออกมาเต็มปาก

เทวินคลี่ยิ้มบางๆ อุ้มคนตัวผอมขึ้นมาจูบ ลิ้นร้อนเกี่ยวกระหวัดรัดพันอย่างไม่มีใครยอมใคร มือก็เริ่มจัดการกับยอดอกและช่องทางเล็กๆ นั่นอีกครั้ง

“มึงแม่ง น่ารักที่สุด กูรักมึงนะปริม” เขาผละออกมามองหน้าคนรัก กะจะหวานกันสักหน่อย ก่อนจัดรอบต่อไป แต่ปริมกลับทิ้งตัวลงนอน พร้อมรั้งคอเขาให้ตามลงไป เรียวขาขาวอ้าออกอย่างเชิญชวน

“มาบอกอะไรตอนนี้วะ รีบใส่เข้ามาเร็วๆ เลย”

“บอกรักให้กูชื่นใจหน่อยก็ไม่ได้ เอะอะจะให้เสียบลูกเดียวเลย” เทวินทำหน้างอใส่

“แล้วใครเริ่มก่อน ชักช้ากูหลับแล้วนะ” ปริมไม่ยอมง้อ แถมยังทุบไหล่เขาอีก นาทีนี้ ถ้าไม่จัดให้คุณเขาหนักๆ อีกที มีหวังอดไปทั้งคืนแน่นอน เทวินพ่นลมหายใจเบาๆ

ช่วยไม่ได้ รักเมียหลงเมีย ยังไงก็ต้องยอมอ่ะครับ เรื่องบอกรักเอาไว้คราวหน้าแล้วกันวะไอ้วิน

***

เอามาต้อนรับฮัลโหลวีน สั้นไปนิด 55 พี่วินกลายเป็นพวกยอมคนไปแล้วอ่า

[Tanthai23]

 
มาให้ชื้นใจ คิดถึงคู่นี้อยู่ 

[Grey Twilight]

หูยยยยย มาแล้ววววว คิดถึงงง แต่สั้นไปหน่อยนะครับ (ฮา) อย่าปาๆ ไม่ได้จะซ้ำเติม แต่จะชมครับ (ต้องชมสิ! เราติ่งเทวิน!! ฮะๆ)

เขียนมาสั้นก็จริง แต่ว่าให้อารมณ์หลากหลายและสื่อบรรยายได้ดีเลยนะครับ เห็นโมเมนต์น่ารักของน้องริช (ที่ให้ฟิลน้องงมากเลย) กับการเข้าขากันเป็นปี่เป็นขลุ่ยกับเทวินที่เป็นพี่ชาย

สำหรับพาร์ทฉากอัศจรรย์ก็พัฒนาขึ้นมากเลยนะครับ นี่ขนาดสั้นๆ เรายังเห็นความละมุนของความรักระหว่างสองคนเลย (นี่ถ้ายาวจะขนาดไหน /ปาดน้ำลาย) เป็นฉากโรแมนซ์ที่น่ารักมากครับ แถมผมเห็นว่ามีแหวนเพชรเพิ่มเข้ามาด้วย นี่มาจากตอนไหนกัน หรือว่ามีลางว่าจะขอแต่งงาน? น่าติดตามมากเลยครับ ติดนิดนึงคือเหมือนจะเห็น masculinity ของเทวินน้อยไปนิดหน่อย เพราะว่าพอออกจากคุกที่เป็น Time skip หลายปี เราควรจะเห็นการบรรยายพัฒนาการของเทวินชัดกว่านี้ (ไม่ว่าจะเป็นด้านกายภาพ, บุคลิก, ความน่าเกรงขาม, ลอจิก) ด้านบุคลิกผมเห็นจากตอนพิเศษนี้โอเคมากแล้ว เทวินยังคงความขี้เล่น หื่น แต่เท่ในรูปแบบพระเอกนวนิยายได้เหมือนเดิม ซึ่งพัฒนาการด้านอื่นๆคงต้องรอตอนพิเศษต่อนะครับ

ขอแนะนำเพิ่มเติมนิดนึง คือ ถ้าเกิดอัพตอนพิเศษแล้ว เนื่องจากว่านิยายเรื่องนี้อยู่ในหมวดนิยายจบแล้ว ก็อยากให้เขียนอัพเดทแปะตรง Talk ในเรื่องที่อยู่ในหน้าหลักนิยายดำเนินเรื่องด้วย (อย่างตอนนี้ก็คงเป็นเรื่อง เหตุเกิดในเนื้อย่าง หรือ เพราะมันทำให้ผมนอนไม่หลับ) ว่ามีการอัพเดทตอนพิเศษของเรื่องอะไรอยู่ หรือถ้าเกิดว่าจะมีแพลนเขียนตอนพิเศษต่อยาวๆ ก็ส่งข้อความส่วนตัว (หลังไมค์) หาผมหรือผู้ดูแลท่านอื่น ให้โยกนิยายเรื่องนี้กลับหน้าหลักก่อนก็ได้ครับ

[Lambosasha]

หูยยยยย มาแล้ววววว คิดถึงงง แต่สั้นไปหน่อยนะครับ (ฮา) อย่าปาๆ ไม่ได้จะซ้ำเติม แต่จะชมครับ (ต้องชมสิ! เราติ่งเทวิน!! ฮะๆ)

เขียนมาสั้นก็จริง แต่ว่าให้อารมณ์หลากหลายและสื่อบรรยายได้ดีเลยนะครับ เห็นโมเมนต์น่ารักของน้องริช (ที่ให้ฟิลน้องงมากเลย) กับการเข้าขากันเป็นปี่เป็นขลุ่ยกับเทวินที่เป็นพี่ชาย

สำหรับพาร์ทฉากอัศจรรย์ก็พัฒนาขึ้นมากเลยนะครับ นี่ขนาดสั้นๆ เรายังเห็นความละมุนของความรักระหว่างสองคนเลย (นี่ถ้ายาวจะขนาดไหน /ปาดน้ำลาย) เป็นฉากโรแมนซ์ที่น่ารักมากครับ แถมผมเห็นว่ามีแหวนเพชรเพิ่มเข้ามาด้วย นี่มาจากตอนไหนกัน หรือว่ามีลางว่าจะขอแต่งงาน? น่าติดตามมากเลยครับ ติดนิดนึงคือเหมือนจะเห็น masculinity ของเทวินน้อยไปนิดหน่อย เพราะว่าพอออกจากคุกที่เป็น Time skip หลายปี เราควรจะเห็นการบรรยายพัฒนาการของเทวินชัดกว่านี้ (ไม่ว่าจะเป็นด้านกายภาพ, บุคลิก, ความน่าเกรงขาม, ลอจิก) ด้านบุคลิกผมเห็นจากตอนพิเศษนี้โอเคมากแล้ว เทวินยังคงความขี้เล่น หื่น แต่เท่ในรูปแบบพระเอกนวนิยายได้เหมือนเดิม ซึ่งพัฒนาการด้านอื่นๆคงต้องรอตอนพิเศษต่อนะครับ

ขอแนะนำเพิ่มเติมนิดนึง คือ ถ้าเกิดอัพตอนพิเศษแล้ว เนื่องจากว่านิยายเรื่องนี้อยู่ในหมวดนิยายจบแล้ว ก็อยากให้เขียนอัพเดทแปะตรง Talk ในเรื่องที่อยู่ในหน้าหลักนิยายดำเนินเรื่องด้วย (อย่างตอนนี้ก็คงเป็นเรื่อง เหตุเกิดในเนื้อย่าง หรือ เพราะมันทำให้ผมนอนไม่หลับ) ว่ามีการอัพเดทตอนพิเศษของเรื่องอะไรอยู่ หรือถ้าเกิดว่าจะมีแพลนเขียนตอนพิเศษต่อยาวๆ ก็ส่งข้อความส่วนตัว (หลังไมค์) หาผมหรือผู้ดูแลท่านอื่น ให้โยกนิยายเรื่องนี้กลับหน้าหลักก่อนก็ได้ครับ

ขอบคุณมากเลยค้าบ แนะนำได้ละเอียด เราจะปรับปรุงไปตามนี้เรื่อยๆ ตอนนี้สั้นไปจริงๆ รีบ แหะๆ ตอนพิเศษเป็นอะไรที่ไม่มีในพลอต ก็เลยจะแต่งยาก ใช้เวลานาน ขอโทษด้วยน้า

เดี๋ยวไว้จะไปแปะบอกในเรื่องอื่นนะฮะ เราก็คิดอยู่ว่าจะเอาไปแจ้งตรงไหนดี ขอบคุณมากๆ เลยจ้า