ตอน3 กับรักที่ไม่มีวันเเกิดขึ้นอีกกลุ่มเมฆสีเทาลอยกรุ่นปกคลุมไปทั่วท้องฟ้า กับแสงวาบเป็นระยะ ๆ ที่เกิดขึ้นเป็นหย่อม ๆ ชายหนุ่มตื่นขึ้นมาพร้อมกับความรู้สึกหนาวเย็นยะเยือก จากปลายเท้าที่ยื่นออกไปนอกผ้าห่ม
เขาพยุงตัวเองขึ้นจากหมอนแล้วมองไปที่หน้าต่าง เห็นต้นไม้ใหญ่ไหวเอนไปมาตามแรงลม "ฝนตกหนักแน่ ๆ เลยแฮะวันนี้ ช่วงบ่ายต้องเข้าไปเก็บข้อมูลที่ร้านพี่ยักษ์อีกรอบด้วยสิ "
ชายหนุ่มพึมพำกับตัวเองขณะที่มองออกไปนอกหน้าต่าง "หวังว่าจะไม่ต้องผ่าฝนออกไปหรอกนะ"
เขาลุกขึ้นจากเตียง จัดวางหมอนให้เข้าที่ พับผ้าห่มผืนใหญ่ลายการ์ตูนราคาถูกๆ ที่หาซื้อได้ตามตลาดนัด พับเก็บแบบลวก ๆ พอเป็นพิธี เอาจริง ๆ ต้องเรียกว่าแค่ขยำ แล้ววางลงไปที่เดิมมากกว่า
เขาลากสังขารอย่างเฉื่อยชาตรงไปทางห้องน้ำ เขายกเท้าขึ้นเล็กน้อยแล้วดึงเอากางเกงบ๊อกเซอร์ตัวเก่าที่สวมอยู่ออก แล้วใช้เท้าเตะมันไปลงในตะกร้าเก็บผ้าอย่างเคยชิน
เขาใช้เวลาไม่นานในการจัดการอาบน้ำแต่งตัว เร็วกว่าที่จะต้มบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปซักซองให้สุกซะอีก ชายหนุ่มเดินมาพร้อมกับผ้าเช็ดตัวขยี้ผมที่เปียกอยู่ แล้วตรงไปยังคอมพิวเตอร์คู่ใจ
"ตึ่ง ตึง ตึ๊ง!! "
เสียงแจ้งเตือนข้อความบนคอมพิวเตอร์ดังขึ้น พร้อมกรอบสี่เหลี่ยมเล็ก ๆ บนมุมจอที่เลื่อนขึ้นมาเขาชายตามองไปที่กล่องข้อความนั้นด้วยความสงสัย เพราะปกติคงจะไม่มีเพื่อนหรือใครคนไหนจะส่งข้อความมาหาในเวลาเช้าตรู่แบบนี้
เขากดดูข้อความแล้วพบว่า เป็นข้อความจากใครบางคนที่ใช้ชื่อยูเซอร์เนมแบบง่าย ๆ ทื่อ ๆ ไม่มีตัวอักษรพิเศษ หรืออีโมติค่อน ที่ฮิตใช้กัน เขามองไปที่ชื่อของเจ้าของข้อความนั้น
“^^”
“สวัสดียามเช้าครับ”
“สวัสดีจ้า”
“ตื่นแต่เช้าเลยนะครับ”
“ปกตินะ พี่ตื่นมาเปิดร้านแต่เช้ามืดละ”
“ค้าบบบ
”
“แล้วเราล่ะ ออนไลน์แต่เช้าเชียว ทำไรเนี่ย”
“ก็นั่งทำงานเรื่อยเปื่อยอะคับ”
“พี่ยุทธอะ?”
“ก็นั่งคุยเอ็ม กับเรานี่ไง”
“;P”
“แล้วไม่ไปเรียนรึ? วันนี้”
“อ๋อ วันนี้ไม่มีเรียนน่ะครับ แต่ช่วงบ่าย ๆ จะแวะเข้าไปที่ร้านพี่ด้วยแหละ แต่ดูอากาศไม่เป็นใจเลยเนี่ยวันนี้...หวังว่าฝนจะไม่ตกหนักมากนะ”
“อ้าว เสียดาย วันนี้พี่มีธุระข้างนอกพอดี คงอดเจอเราเลย”
“ว้าาาา เสียดาย”
“T_T”
“เอ๊ะ”
“ว่าแต่ไปได้เอ็มผมมาจากไหนเนี่ย”
“อ้อ จู่ ๆ มันก็ขึ้นมาในรายชื่อเพื่อนอะ งง ๆ เหมือนกัน”
“ก่อนหน้านี้ผมเม็มเบอร์ กะอีเมลพี่ไว้ในบัญชีนี่นา มันคงลิงค์หากันอะไรงี้มั้ง”
“อ้อ น่าจะใช่แหละเนอะ
พี่ไปเตรียมร้านต่อก่อนนะ เดี๋ยวจะเตรียมของไม่ทัน ต้องออกไปนอกสถานที่พอดี”
“ไว้เจอกันงับ > <”
ยูปิดหน้าจอ MSN ลงไปแล้วเปลี่ยนแถบมาที่หน้าต่างอีเมลแทน ไม่นานก็มีอีเมลฉบับใหม่ส่งเข้ามา "ไฟล์ข้อมูลร้านเพิ่มเติม" เขาอ่านรายละเอียดของอีเมล โดยเริ่มจากชื่อของผู้ส่ง...ทศกฤติ วงษ์วิริยะ
“อ้อ พี่ยักษ์นี่เอง”
“คงจะเป็นเมลไฟล์ข้อมูลร้านเพิ่มเติมล่ะมั้ง”
เขากดดาวน์โหลดไฟล์ที่แนบมาพร้อมกับอีเมล แล้วกดเปิดดูไฟล์ด้านใน ภายในอีเมลนั้น และตัวไฟล์ที่โหลดมา ไม่ได้มีข้อความอะไรกำกับมา มีเพียงแต่รูปภาพชุดหนึ่งเท่านั้นเอง
ยูกดดูภาพขึ้นมาใบหนึ่งแบบสุ่ม ๆ เป็นภาพของร้านกาแฟในช่วงกำลังก่อสร้าง ซึ่งยังไม่ได้รื้อโครงสร้างของร้านเก่าออกหมด เผยให้เห็นหน้าตาของร้านเก่า
เขาเลื่อนไปดูเรื่อย ๆ จนไปสะดุดที่ภาพใบหนึ่ง จากการคาดเดาเขาคิดว่าน่าจะเป็นส่วนชั้นสองของร้าน หน้าประตูทางเข้าชั้นสอง
“โอ๊ย!”
จู่ ๆ เขาก็เจ็บแปลบขึ้นในหัว โดยไม่มีสาเหตุ อาการมันค่อนข้ารุนแรง ถึงกับทำให้เขาเผลอน้ำตาเล็ดออกมาเลยทีเดียว
“อะไรวะเนี่ย”
“อ๊าคคคค!!!!”
เขายกมทอขึ้นกุมขมับพร้อมร้องโอดครวญลั่นห้องพัก ความรู้สึกราวกับว่ามีเข็มนับพันเล่มทิ่มแทงเข้ามาในก้านสมอง พร้อม ๆ กับภาพความทรงจำแปลกประหลาดที่แล่นผ่านเข้ามาด้วยความเร็วยิ่งยวด
มันเป็นภาพความทรงจำที่เขาเองก็ไม่เข้าใจว่าคืออะไร หรือเป็นความทรงจำของใคร เขาพยายามเพ่งมองภาพเหล่านั้นในหัว แต่มันรวดเร็วมากจนไม่อาจตามได้ทันแม้แต่จะหยุดคิดว่าคือภาพอะไร กระทั่งทั้งหมดค่อย ๆ พร่าเลื่อนไป พร้อม ๆ กับสติที่ค่อย ๆ หมดลง
“ยู…” เสียงของใครบางคนที่กำลังเรียกเขา มันแผ่วเบามากจนไม่อาจระบุได้ว่าคือเสียงของใคร
“ยู .. ตื่นสิ”
“ยู อยากจากพี่ไปนะ ขอร้อง”
“ฟื้นสักทีสิ”
“ขอโทษ”
“…”
“..”
เสียงนั้นยังคงดังขึ้นเรื่อย ๆ และชัดเจนขึ้นเรื่อย ๆ มันช่างเป็นเสียงที่ยูคุ้นเคยนัก แต่ก็ยังไม่มากพอที่จะทำให้เขานึกออกว่าคือใคร
“ยู!!”
“เชี่ย!!” เสียงเรียกครั้งสุดท้าย ทำให้ยูสะดุ้งตื่นขึ้นมาจากการหลับฝัน เขาพบว่าตัวเองนอนฟุบอยู่ที่หน้าคอมพิวเตอร์ เนื้อตัวชุ่มไปด้วยเหงื่อจนเริ่มเหม็นอับ พอมองไปที่นาฬิกา ก็ต้องพบว่าเวลานั้นได้ผ่านไปหลายชั่วโมงแล้ว “เที่ยงแล้วเหรอเนี่ย”
“ดีนะ ที่ไม่หลับไปนานกว่านี้”
“มันเกิดอะไรขึ้นกันวะเนี่ย …” ยู พยายามนึกคิดหาสาเหตุว่าอะไรทำให้เขาหมดสติไปแบบดื้อ ๆ
“ช่างเถอะ รับไปก่อนดีกว่า กว่าจะนั่งรถไปถึงที่ร้าน น่าจะทันพอดี” เขาปิดคอมพิวเตอร์แล้วลุกออกจากโต๊ะไป จัดการล้างหน้าล้างตาและเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดใหม่ แล้วออกเดินทางไปร้านคาเฟ่ของยักษ์
ยูเดินเข้าไปภายในร้าน บรรยากาศยังคงเงียบสงัด อาจจะเป็นเพราะยังไม่เปิดให้บริการและตัวร้านที่กว้างขวาง รายล้อมไปด้วยชุดเฟอร์นิเจอรครบครัน แต่ไร้ซึ่งผู้คน ยูเดินเข้าไปภายในตัวร้านพลางสำรวจตามจุดต่าง ๆ ในร้านแล้วเก็บรายะเอียดอย่างไม่รู้ตัว เนื่องจากความเคยชินกับการทำงาน ถึงแม้เวลาส่วนตัวของเขาจะดูเป็นคนเกียจคร้าน ง่าย ๆ สบาย ๆ แต่ในเวลางานแล้วกลับเป็นอีกคนที่แตกต่างอย่างสุดขั้ว เขาเดินไปกระทั่งหยุดอยู่ที่หน้าเคาน์เตอร์วางขนมในส่วนท้ายของร้าน
"แฮ่! "
ชายร่างใหญ่พุ่งขึ้นมาจากหลังเคาน์เตอร์ยกมือขึ้นโบกไปมาเพื่อแกล้งคนตรงหน้าให้ตกใจเล่น หากแต่เขาไม่รู้ว่าได้เล่นผิดคนเสียแล้ว
"เหี้ย! "
ในวินาทีนั้นเอง กำปั้นของอีกคนก็สวนขึ้นมาด้วยความเร็วสูง จนปะทะเข้าไปที่เบ้าตาของเขาอย่างจัง "โอ๊ย!!! " หนุ่มใหญ่ร้องลั่นด้วยความเจ็บปวด
"พี่ยักษ์!! " เจ้าของหมัดร้องขึ้น เมื่อรู้ตัวว่าเขาได้ซัดคนที่กำลังเดินหาอยู่ซะจมดิน "ปะ.เป็นอะไรมากมั้ยครับ!! " ยูรีบลุกลงไปหวังจะประคองร่างอีกฝ่ายขึ้นมา
"เจ็บสิว้อย..!! "
ยูชะงักไปเมื่อโดนอีกฝ่ายตะโกนสวนกลับมา สีหน้าของคนบนพื้นดูเจ็บปวดมาก เขาพูดตวาดพร้อมเบิกตาโต
"แต่ สำหรับน้องแล้ว ให้อภัย อิอิ" สีหน้าเดือดดาลเมื่อกี้ จู่ ๆ ก็เปลี่ยนเป็นใบหน้าทะเล้น ทั้ง ๆ ที่ขอบตาเริ่มเจือสีม่วงเป็นจ้ำ ๆ มองดูน่าขัน
"เอ่อ ยังไงก็รีบหายามาทาไว้ก่อนดีกว่านะครับ พอจะมีพวกกล่องพยาบาลอะไรแบบนี้มั้ย เดี๋ยวผมช่วยดูให้"
"อ้อ มี ๆ อยู่ใต้เคาน์เตอร์นี้แหละ" เขาใช้มืออีกข้างชี้ไปที่ลิ้นชักใต้เคาน์เตอร์หินอ่อน
"เดี๋ยวผมหยิบเองครับ ไปนั่งรอบนโซฟาก่อนนะ" ยูพูดแล้วปรี่ไปที่เคาน์เตอร์ทันที ส่วนยักษ์ได้แต่เดินกุมเบ้าตาร้องครางโอดโอยไปนั่งบนเบาะ จนกระทั่งยูเดินตามมาพร้อมกล่องปฐมพยาบาลใบเล็ก พร้อมกับผ้าขนหนูผืนเล็กสีขาว ห่อน้ำแข็งก้อนไว้ด้านใน ส่งให้
"ขอบใจครับยู " ยักษ์รับผ้ามากดไว้ที่เบ้าตาเพื่อประคบเย็น
"ขอโทษครับ เมื่อกี้ผมไม่ทันตั้งตัว" ยูพูดพร้อมสีหน้ากังวล
"ไม่หรอกๆ พี่เล่นพิเรนทร์เองแหละ ไม่ใช่ความผิดของยูเลย ..อีกอย่าง แผลแค่นี้น่ะ นิดเดียวเดี๋ยวก็หายละ พี่น่ะถึกจะตายฮี่ ๆ ๆ " ยักษ์พูดแล้วยิ้มฟันขาว พลางทำท่าแบ่งกล้ามแขน
"จึ๊ก! " ยูนึกสนุกเห็นอีกฝ่ายพูดอวดเบ่ง เลยเอานิ้วจิ้มไปที่ผ้าขนหนูแรงๆ หนึ่งที
"อู๊ววววส์ ยูววววววววว" คนที่ถูกแกล้งร้องโอด ใบหน้าเหยเก
"ก็เห็นบอกแผลนิดเดียว เลยทดสอบดู" ยูยิ้มเยาะทำหน้าตาได้ใจ
"ร้ายนักนะเราเนี่ย"
"หึหึ แน่นอนน"
"ร้ายนัก รักซะเลยดีมั้ยเนี่ย หึ้ม? " ยักษ์พูดแล้วแกล้งโน้มตัวไปใกล้ ๆ จนจมูกแทบชนกัน ทำเอายูที่ไม่ทันตั้งตัวกำลังเหลิงได้ใจ ต้องนั่งตัวเกร็ง "ว่าไง ยอมให้รักปะ? " เขายื่นหน้าเข้าไปไกล้อีก
"เข้ามาใกล้ ๆ อีก คราวนี้ไม่จิ้มแล้วนะ จะต่อยเลย" ยูพูดทำหน้าไม่สบอารมณ์
"เอาซิ ต่อยมาก จูบกลับ" คนเจ้าเล่ห์ยังคงไม่เลิกแกล้ง จนอีกฝ่ายตวัดมือมาหวังจะกดลงไปที่รอยช้ำตามคำกล่าว ในวินาทีนั้นเอง ยูก็ได้สัมผัสถึงริมฝีปากอุ่น ๆ จากหนุ่มร่างใหญ่ ....
ไม่ใช่แค่การแกล้งจูบแบบผิวเผิน แต่กลับมีส่วนอ่อนนุ่มภายในสอดใส่เข้ามาอย่างหนักหน่วง หนวดเคราที่เพิ่งผ่านการโกนมาสองสามวันจนแข็งเป็นตอได้ที่ ทิ่มแทงไปตามไรแก้ม เร่งเร้าอารมณ์ให้พุ่งสูงขึ้นไปเรื่อย ๆ ชั่ววินาทีนั้น เขาทั้งคู่ลบสัมผัสรอบตัวไปจนหมดสิ้น มีเพียงความรู้สึกร้อนรุ่มจากส่วนสัมผัส ที่ตวัดรับส่งไปมาอย่างไม่ลดละ ยูที่เริ่มตั้งสติได้ ค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมาเขาพยายามเบือนหน้าหนี ก่อนที่การกระทำนี้มันจะสานต่อไปจนถึงจุดที่หยุดไม่อยู่ แต่ก็ต้องพ่ายให้กับฝ่ามือกร้านหนา ที่ยกขึ้นมาโอบรัดใบหน้าของเขาเอาไว้ เหมือนจะไม่ยอมให้หนีพ้นพันธนาการครั้งนี้ไปได้
.....
เวลาล่วงเลยผ่านไปเท่าไหร่ไม่อาจรู้ได้ แต่มันนานมากเพียงพอที่จะให้คนสองคนหยุดการกระทำที่เร่าร้อนลงไปและค่อย ๆ มีสติแล้วมองเห็นภาพของสิ่งอย่างรอบตัว รสสัมผัสที่เอ่อล้นนั้นยังไม่จางหายไปจากคนทั้งคู่ แต่มันก็มากเพียงพอที่จะรู้ว่าถึงจุดที่ควรจะพอ
"..." ยูนั่งนิ่งไปพักใหญ่ เขายังรวบรวมสติมาได้ไม่เร็วเท่าอีกคนที่มีประสบการณ์มากกว่า
"พี่..ขอโทษ ....ยู" หนุ่มใหญ่เอ่ยปากก่อนเพื่อหยุดความเงียบงัน
"...." ยังคงไร้ซึ่งเสียงตอบรับ
"ตั้งแต่วันที่เลิกกับไอ้ยุทธ พี่ก็ไม่ได้ทำแบบนี้กับใครอีกเลย..... พี่คงเก็บซ่อนความรู้สึกนี้เอาไว้มามากเกินไป ....ถึงวันนี้เลยกลั้นมันเอาไว้ไม่อยู่จริง ๆ " ยักษ์โพล่งความรู้สึกที่ปิดบังเอาไว้ออกมา จนยูได้สติกลับคืนมาจนสมบูรณ์
"พี่..ยักษ์ ...มันเกิด....." เขาพูดแล้วหยุดไป กำหมัดแน่นเหมือนมีเรื่องที่อยากจะพูด แต่ยังไม่กล้าจะเอ่ยออกไป
"มันเกิดอะไรขึ้นเหรอครับ ระหว่างพี่สองคน" เขาสูดหายใจเข้าไปหนึ่งทีแล้วพูดต่อให้จบ
"อืม..ก็" ยักษ์หน้าซีดเผือด ตอนนี้ในหัวของเขากำลังนึกถึงเรื่องราวเก่าๆ ที่เคยเกิดขึ้น เรื่องราวที่จะตอบคำถามนั้นให้กับยูได้หายสงสัย
"อะ..ขอโทษครับ มันคงไม่ดีนักที่จะเล่าให้คนอื่นฟังสินะ ไม่ต้องก็ได้ครับ"
"ไม่หรอก พี่แค่..." ยักหยุดพูดแล้วหันมาจ้องหน้ายูอย่างจริงจัง
"ถ้าเล่าไปแล้ว ยูอาจมองพี่เป็นอีกแบบหนึ่งก็ได้ แต่ถ้ายูอยากจะฟัง พี่ยินดีจะเล่าให้ฟังครับ ดีเหมือนกันถ้าได้ระบายให้ใครสักคนได้ฟังสักที"
"ไม่หรอกครับ ผมจะรับฟังไว้ แล้วไม่ตัดสินอะไร สัญญา" ยูส่งยิ้มบาง ๆ ให้เป็นสัญญาใจ
" เรื่องมันเริ่มขึ้นเมื่อราว ๆ 3 ปีที่แล้ว ตอนนั้นพี่กับยุทธเพิ่งเลิกกันใหม่ ๆ เราทั้งคู่ต่างคนต่างแยกจากกันไปใช้ชีวิตส่วนตัว แต่ก็ยังคงต้องวน ๆ เวียน ๆ อยู่ใกล้ ๆ กันเพราะเรื่องงาน เวลาผ่านไปพักใหญ่ จนกระทั่งไอ้ยุทธมันตกลงปลงใจคบหากับผู้ชายคนนึง ที่รักมันมาก มากกว่าที่พี่เคยจะรักมันซะด้วยซ้ำไป แล้ววันนึงความรักของมันก็ต้องพังลง เพราะพี่เอง ที่ไม่ยอมตัดใจจากมันได้ซักที "
ยักษ์กำหมัดแน่น สีหน้าดูผิดหวังกับเรื่องที่ทำลงไป ยูแอบสังเหตุเห็นว่าดวงตาของเขาเริ่มคลอไปด้วยน้ำตาบาง ๆ ที่เคลือบไว้บนม่านตา แต่ก็ถูกกดเอาไว้จากเจ้าตัวไม่ให้ปลดปล่อยมันออกมา
"เรื่องนั้นที่พี่ทำ เป็นสาเหตุของทุกอย่าง และเกิดขึ้นในวันเดียวกันกับที่ผู้ชายคนนั้นประสบอุบัติเหตุร้ายแรงจนถึงกับความจำบางส่วนเลือนหายไปเลย วันนั้นเองทั้งพี่และยุทธ ก็หายไปจากความทรงจำของเขา เหมือนมันไม่เคยเกิดขึ้นอีกเลย" ยักษ์เล่ามาถึงจุดนี้ สิ่งที่เขาอดกลั้นเอาไว้ตอนนี้มันถึงจุดที่ไม่สามารถเก็บกดเอาไว้ได้อีก เขาหงายหน้าขึ้นมาจ้องมองดวงตาของยู พร้อมกับน้ำตาที่หลั่งริน อย่างไม่รู้สึกอาย
"เล่าให้ฟังแล้ว ทีนี้พี่คงดูแย่ไปเลยใช่ไหม? " ยักษ์เอ่อยปากถาม เขาเม้มปากเน้นเหมือนกำลังคาดหวังคำตอบหนึ่งที่เขาเองก็ไม่อยากจะคาดหวังมากนัก
"ปล่าวเลยครับ ผมบอกแล้วไงว่าจะไม่ตัดสินอะไร" ยูเลิกคิ้วขึ้นแล้วยิ้ม เพื่อจะบอกอีฝ่ายว่า อย่ากังวล
"ขี้แงเป็นเด็กไปได้น่า ตาลุงเนี่ย" เขายกมือขึ้นปาดน้ำตาที่เอ่อล้นบนแก้มอีกฝ่าย จนเขาหัวเราะออกมา ยกมือขึ้นปาดน้ำตาตัวเองแล้วพยายามสลัดความเจ็บปวดให้หายไป
"ขอบคุณนะ..ยู" ยักษ์ยิ้มดีใจที่อีกฝ่ายไม่ได้แสดงท่าที่รังเกียจเขาออกมา หากแต่ตรงกันข้ามไปเลย ทำให้บรรยากาศรอบตัวเริ่มกลับมาเป็นปกติ ยูเลยเปลี่ยนเรื่องที่คุยกลับไปเป็นเรื่องงานดั่งที่เขาตั้งใจจะมาตั้งแต่แรก ทั้งคู่พูดคุยกันอยู่ยาวจนกระทั่งฟ้าเริ่มจะมืดลง
......
"งั้นผมขอตัวกลับก่อนแล้วกันนะ" ยูลุกขึ้นเก็บของใส่กระเป๋าเป้ใบเก่ง พร้อม ๆ กับยักษ์ที่ลุกขึ้นพร้อมกัน
"ค้าบบ กลับบ้านดี ๆ ล่ะ" ยักษ์พูดตอบแล้วเดินตามหลังมาส่งจนถึงประตูหน้าร้าน ยูยื่นมือออกไปผลักประตูหน้าร้านออก แต่ไม่ทันก้าวพ้นประตูร้าน ฝ่ามือหนาที่คุ้นเคยก็คว้ามาฉุดรั้งเขาเอาไว้ซะก่อน ยูหยุดแล้วหันกลับไปมองด้วยความสงสัย
"มีอะไรเหรอครับ? " ยูถามแล้วเช็คดูร่างกายว่าเขาลืมอะไรรึเปล่า
"จะเป็นไรมั้ย ถ้าคืนนี้...."
.
.
.
"จะอยู่กับพี่ ....ต่ออีกสักหน่อย"
...
หัวข้อ: The october of us [ตอน 7...] 9/5/2020 //จบแล้ว. (อ่าน 2838 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก