น้ำไนล์
วันนี้ผมก็เปิดร้านตามปกติ
คนก็เยอะพอสมควร เกือบเต็มทุกโต๊ะแล้วครับ ตอนนี้ก็ประมาณ10โมงได้
วันนี้จิ๊บลาครับที่ร้านเลยเหลือแค่ผมกับไทม์ แล้วก็เนเนลพนักต้อนรับลูกค้า นั่งเรียกลูกค้าอยู่ที่เคาท์เตอร์ เสน่ห์แรงจริงๆครับนั่งอ้อนแขกที่เข้ามาขอถ่ายรูปด้วยจนใจละลายเป็นน้ำไปหลายคนแล้ว
"พี่ฉาว รับอายัยดีค้าบ อย่อยทุ้กอย่างเยย" พูดกับลูกค้าสาวเสร็จก็ยิ้มหวานให้อีก ไม่รู้ไปจำมาจากไหน ผมว่าผมก็ไมเคยสอนนะ
"น่ารักจังเลยครับ พี่เอาชาเขียวปั่นเพิ่มวิปรรีมแก้วนึงจ้า" พูดเสร็จก็บีบแก้มลูกผมไปอีก1ทีแล้วเดินไปนั่งที่โต๊ะ
"หม่าม๊าค้าบ พี่ฉาวอาวชาเขียวป่านเพิ่มวิปคีมค้าบ"
"คร้าบ เดี๋ยวหม่าม๊าทำให้น้า" ผมจดเมนูลงต่อจากคิวก่อนหน้านี้
กรุ๊งกริ๊ง
เสียงประตูร้านเปิดออกเป็นสัญญานว่ามีลูกค้าเข้าร้าน
"ฉวัดดีค้าบ รับอายัยดีค้าบพี่ฉาว" เสียงลูกผมทักทายลูกค้า
"อุ๊ยตายปากหวานจังเลยครับ เรียกพี่สาวเลยหรอจ๊ะ" ผมหันไปตามเสียงพูดคุย เห็นเป็นผู้หญิงวัยกลางคนหน้าตาสวยกำลังยืนคุยอยู่กับเนเนล
"ช่ายค้าบ พี่ฉาวคนฉวย"ใครสอนให้ลูกผมพูดแบบนี้กัน โตขึ้นนี่จะเจ้าชู้ขนาดไหน ขนาดแค่สองขวบกว่ายังขนาดนี้
"อุ้ยตาย เรียกว่าคุณย่าก็ได้ครับ ลูกเต้าเหล่าใครเนี่ย น่ารักจริงๆ ขโมยกลับบ้านได้ไหมเนี่ย" คุณผู้หญิงเอามือลูบแก้มลูกผมอย่างเอ็นดู
"ยูกหม่าม๊าน้ำไนล์งาย นั่นๆหม่าม๊า"เนเนลชี้มาที่ผมที่ยืนชงชาเชียวอยู่ เขาคงไม่คิดว่ามันแปลกใช่ไหมที่ลูกผมเรียกผมว่าหม่าม๊าเนี่ย
"เอ่อ สวัสดีครับ คุณลูกค้ารับอะไรดีครับ" ผมหันไปทักทายลูกค้าด้วยรอยยิ้มแหยๆ แล้วอีกอย่างลูกผมก็จริงนะ แต่ผมไม่เคยสอนให้พูดแบบนั้นนะ ไม่รู้ไปจำมาจากไหน ไหนจะทำเล่นหูเล่นตานั่นอีก
"ฉันขอเป็นกาแฟร้อนสักแก้วก็พอจ๊ะ แล้วถ้าจะขอให้หนูน้อยไปนั่งคุยเป็นเพื่อนจะได้ไหมจ๊ะ "เขาหันมาสั่งกาแฟกับผมแล้วหันไปทางเนเนล
"ด้ายค้าบ เดวน้องเนเนลปายนั่งเปนเพื่อนคุณย่าเอง หม่าม๊าอุ้มๆ"พูดเสร็จก็ชูมือให้ผมอุ้มลงจากเคาท์เตอร์
ฮึ้บ!
"อย่ากวนคุณเค้าเยอะนะลูก"ผมสั่งลูก
"ค้าบโผมม"เนเนลรับปากผมแล้วก็เดินจูงมือลูกค้าไปนั่งที่โต๊ะที่ยังว่างอยู่
ผมทำตามออร์เดอร์ แล้วให้ไทม์เป็นคนไปเสิร์ฟ
ผ่านไปสักพัก ผมหันไปมองทางโต๊ะที่ลูกค้ากับเนเนลนั่งอยู่
ก็เห็นคุยกันเป็นตุเป็นตะไม่รู้คุยอะไรกัน หน้าดูจริงจังเชียว ผมเลิกสนใจแล้วกลับมาทำงานต่อ
จนตอนนี้ก็11โมงกว่าล่ะ
"ไทม์ไปพักก่อนก็ได้นะ เดี๋ยวพี่ดูร้านเอง จะได้มาเปลี่ยนกัน เดี๋ยวเที่ยงเจ้าอ้วนก็คงหิวแล้วหล่ะ
"โอเค งั้นเดี๋ยวผมรีบกินแล้วรีบมาเปลี่ยนนะ" ผมพยักหน้ารับคำ
ผ่านไปครึ่งชั่วโมง ไทม์ก็ออกมาจากหลังร้าน ผมว่าเที่ยงค่อยไปตามลูกมากินข้าว ลูกผมดูจะถูกชะตากับลูกค้าคนนี้นะ นั่งคุยกันนานสองนาน ไม่รู้ว่าคุยอะไรกัน
กรุ๊งกริ๊ง
เสียงประตูร้านเปิดพร้อมกับร่างสูงของพี่คินที่เดินเข้ามา
เขามาทำไมอีกเนี่ย
เขาเดินตรงมาที่เคาท์เตอร์ที่ผมยืนอยู่
"ไนล์ พอจะมีวะ.. "
"ไทม์รับออร์เดอร์ลูกค้าหน่อย พี่จะไปพัก" พี่ไทม์ยังพูดไม่จบผมก็ขัดขึ้นมาเสียก่อน
"เดี๋ยวสิไนล์"พี่คินเรียกผมไว้ แต่ผมทำเป็นไม่ได้ยิน แล้วเดินเข้าไปตามเนเนลไปทานข้าว
"เอ่อ ขอโทษนะครับ เนเนลไปทานข้าวกันครับ" ผมเอ่ยขอโทษลูกค้าก่อนที่จะพาลูกออกมา
ส่วนพี่คินก็เดินตามผมมาด้วย
"น้ำไนล์คุยกันก่อนดะ.. คุณนาย!! " คุณนายไหนของเขาว่ะ
"อ้าว ตาคิน บังเอิญจัง" เขารู้จักกันหรอ ผมมองหน้าพวกเขาสลับกันไปมา
"คุณนายมาทำอะไรที่นี่"พี่คินถามกลับ
"แม่ก็มาหาอะไรดื่มหน่ะสิ แล้วแกล่ะ รู้จักกับหนูคนนี้ด้วยหรอ"คุณนายที่พี่คินเรียกถามพี่คินกลับ แต่เดี๋ยวก่อนนะ แม่?!!! อย่าบอกนะว่าผู้หญิงรนนี้แม่พี่คิน!!!
นี่มันเรื่องอะไรกันว่ะเนี่ย แค่พี่คินคนเดียวก็ปวดหัวจะตายอยู่แล้ว แล้วยังมีแม่พี่คินอีก
"เอ่อ ผมขอตัวก่อนนะครับ"ผมเอ่ยขึ้นขัดสองแม่ลูก
หมับ!
พี่คินจับมือผมไว้อีกแล้ว
"เดี๋ยวก่อนสิน้ำไนล์ เรายังไม่ได้คุยอะไรกันเลยนะ"
เพี๊ย!!
"คุนยุงอย่ามาจาบหม่าม๊านะ นิฉัยไม่ดี " เนเนลก็มือไวจริงๆครับ ลูกผมจะบาปไหมเนี่ยที่ตีพ่อตัวเอง
"มีอะไรกันหรือเปล่าจ๊ะ หนูนั่งลงก่อนสิ มีอัไรก็ค่อยพูดค่อยจากัน" เสียงของแม่พี่คินดังขึ้น ผมจะทำไงดีเนี่ย
"เอ่อ ผมต้องพาลูกไปกินข้าว"ผมแย้งออกไป
"แต่น้องเนลยางม่ะหิวเยยคับ" โถ่ลูก ช่วยหิวให้หม่าม๊าหน่อยเถอะ
"งั้นอยู่คุยกับย่าก่อนดีไหมครับ หนูด้วยนะ ตาคินคงมีเรื่องสำคัญจะคุยด้วย" แล้วผมเลือกอะไรได้หรือเปล่าครับ ผมอยากจะถามคุณเขากลับเหลือเกิน
พูดเสร็จก็พาเนเนลกลับไปนั่งคุยที่โต๊ะ เหลือผมกับพี่คินยืนอยู่แค่สองคน
"คุณมีธุระอะไรก็ว่ามา ผมไม่ได้ว่างทั้งวันหรอกนะ"ผมหันไปพูดกับพี่คิน ในเมื่อผมหนีไม่ได้ ก็คงต้องคุยให้มันจบๆ
"เราไปหาที่นั่งคุยกันเงียบๆดีไหม ที่นี่คนเยอะเกินไป" ทำไมเรื่องมากแบบนี้ ผมข่วนหน้าคนที่ตัวเองรักสักทีได้ไหมครับ ขนาดคนเยอะแบบนี้ใจผมมันยังเต้นแรงขนาดนี้แล้วถ้าอยู่แค่สองคนหัวใจผมไม่ล้มเหลวเลยหรอ
"งั้นก็ตามผมมา"ผมพาเขาเดินไปหลังร้าน
.
.
"มีอะไรจะคุยครับ"ผมพูดขึ้นทำลายความเงียบ เพราะพี่คินเอาแต่ยืนจ้องหน้าผม
"ตอบพี่ตามตรงนะ หลังจากวันนั้น มันเกิดอะไรขึ้น ทำไมถึงหายไป" พี่คินพูดด้วยสืหน้าจริงจัง นี่เขาอยากรู้ขนาดนั้นเลยหรอ แต่ผมก็ดีใจนะที่เขาสนใจเรื่องของผม แต่ทำไมต้องจริงจังขนาดนั้น
"ก็เหมือนที่ผมเคยบอกไปว่าผมมีปัญหาส่วนตัว มันไม่เกี่ยวอะไรกับคืนนั้น คุณสะบายใจได้" ผมบอกให้เขาสบายใจ จะได้เลิกมาตามผมอยู่แบบนี้
"แน่ใจหรอ ไม่ใช่ว่าที่หายไปเพราะท้องกับพี่หรอ" ผมชาไปทั้งตัว เขารู้หรอ
"คะ คุณพูดบ้าอะไร ผมเป็นผู้ชายนะ จะท้องได้ยังไง "ผมเถียงออกไปด้วยเสียงสั่นๆ
"แล้วเด็กที่หน้าตาเหมือนพี่แทบจะทุกอย่างนั่นล่ะลูกใคร ถ้าไม่ใช่ลูกของพี่กับไนล์ ไหนจะแหวนที่คอนั่นอีก เด็กนั่นบอกว่าเป็นของพ่อ ซึ่งมันก็คือแหวนของพี่ คิดว่าพี่โง่หรอที่ดูไม่ออก"
ฟุบ!
ผมทรุดลงไปกองกับพื้นทันทีที่พี่คินพูดจบ
"ฮึกๆ ฮืออ" ผมร้องไห้ออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่ สติผมแทบจะไม่เหลือ
ผมไม่อยากให้เขารู้ เขารู้แล้วเขาจะคิดยังไงกับผม สำหรับผมมันคือเรื่องมหัศจรรย์แต่ในสายตาคนทั่วไปผมก็แค่ตัวประหลาดที่ท้องได้
ผมยอมเป็นคนแปลกหน้าสำหรับเขาดีกว่าให้เขารังเกียจตัวประหลาดแบบผม
"น้ำไนล์ เป็นอะไร ร้องไห้ทำไม "พี่คินนั่งประครองผมที่นั่งร้องไห้ตัวสั่นอยู่ที่พื้น
"ฮึกๆ รังเกียจ ฮึก ผมไหม รังเกียจตัวประหลาด ฮึก แบบผมหรือเปล่า ฮือออ" ผมปล่อยโฮออกมาอย่างไม่อาย เพราะสิ่งที่ผมกลัวที่สุดคือกลัวว่าพี่คินจะรังเกียจผมกับลูก ตอนนี้ผมเหมือนคนเสียสติไปแล้ว ผมลืมไปหมดแล้วไม่รู้จะอ้างต่อไปว่าอะไรดี เหมือนสมองมันหยุดทำงาน มีแต่หัวใจที่เต้นรัวระคนไปด้วยความกลัว
"พูดอะไรแบบนั้นกัน"พี่คินตอบกลับมา
"ฮึก ภ้าจะเกลียดฮึก ก็เกลียดแค่ผมแต่อย่ารังเกียจเนเนลเลย ฮึก นะ ลูกไม่ผิดที่เกิดมา ถ้าจะผิด ฮึก มันผิดที่ผมเอง" ผมพูดด้วยเสียงสะอื้น อย่ารังเกียจเราสองคนเลยนะพี่คิน
"ไนล์ฟังพี่นะ พี่ไม่ได้รังเกียจลูกหรือรังเกียจไนล์เลย ไม่เคยคิดด้วยซ้ำ พี่อยากรู้ความจริงพี่อยากให้ไนล์พูดความจริงกับพี่ พี่อยากรู้ว่าพี่ใช่พ่อของเนเนลไหม อยากรู้ว่าทำไมไนล์ถึงหายไป อยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง พี่แค่อยากทำหน้าที่พ่อ พี่ต่างหากที่ควรจะถูกไนล์โกรธหรือรังเกียจ พี่ทำให้ไนล์ต้องหมดอนาคตนะ หยุดร้องนะครับ "
พี่คินพูดพร้อมกับลูบหัวปลอบประโลมผมไปด้วย
"ผมไม่เคยคิด ฮึก แบบนั้น" ผมพูดออกไปแทบจะทันทีที่เขาพูดประโยคนั้นออกมา ผมไม่เคยโกรธไม่เคยเกลียดเขาเลยสักครั้ง ผมจะเกลียดเขาได้ยังไง ในเมื่อที่ผ่านมาในหัวใจผมมีแต่เขา
"หม่าม๊า น้องหิวแย้วววว" เสียงของเนเนลดังเข้ามาพร้อมกับร่างกลมๆที่วิ่งตรงมาทางหลังร้านที่คนสองคนนั่งอยู่
...................................
โอ๋ๆนะน้ำไนล์ บางทีแต่งเองก็นอยด์เอง T^T ยังมีคนอ่านอยู่ไหมน้อ
สำหรับใครที่อยากอ่านก่อน สามารถเข้าไปอ่านได้ที่ เว็บรีดอะไรท์เราลงถึงตอนที่14แล้ว
หัวข้อ: My son (ลูกชายที่รัก) MPreg ตอนที่6 อย่ารังเกียจเราเลยนะ (อ่าน 4677 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก