My son (ลูกชายที่รัก) MPreg ตอนที่6 อย่ารังเกียจเราเลยนะ
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

ผู้เขียน หัวข้อ: My son (ลูกชายที่รัก) MPreg ตอนที่6 อย่ารังเกียจเราเลยนะ  (อ่าน 4679 ครั้ง)

ออฟไลน์ Eiweiw eff

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 15
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +8/-0
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะคะกรุณาอ่านทุกคนนะคะ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะคะ


ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะคะ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0

ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่

1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิ์ส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน  เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ   เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรูปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ
หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสต์กระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด   คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง   จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต  และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ   

เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า  อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต   จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น   ก็ประมาณอย่าทำให้กระทู้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย  ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพสต์ หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ  เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้  ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเว็บแห่งนี้นะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล์ บอกเมล์ แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ

5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้  มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสต์นิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insert quote ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ

8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).

9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ

10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป  โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เว็บ http://www.thaiboyslove.com  ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย  เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม้อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเว็บ แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป

11.บอร์ดนิยายที่โพสต์จนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสต์ในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรื่องบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว

บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป

12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด

13.ผู้โพสต์นิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสต์ให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ

14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน  ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ

15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเว็บบอร์ด  ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เว็บไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ  ให้โพสต์ชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ  พร้อมทั้งเว็บไซต์ที่อ้างอิง
  (กรณีนี้จะโพสต์อ้างอิงชื่อผู้โพสต์หรือเว็บไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเว็บไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสต์และเว็บไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสต์ค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเว็บไซต์สาธารณะ เช่น  หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสต์ได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพสต์
- ถ้าเป็น FW mail  ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail

16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข

17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน  ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง  นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฎการซื้อขายของเล้าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี  ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข  ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้

18.ใครจะโพสต์เรื่องสั้นให้มาโพสต์ที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที  ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสต์แรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน   เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสต์แรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ


นิยาย เรื่อง my son (ลูกชายที่รัก)
เป็นนิยายที่ไซอิ๋วเรียบเรียงขึ้นมาใหม่ เปลี่ยนเนื้อหาใหม่ทั้งหมดจากเรื่องก่อนหน้านี้ที่เคยอัพ แต่ยังใช้ชื่อเรื่องเดิม
ฝากติดตามด้วยนะคะ
#
#
#
#
#
#
#
 :mew3: :mew3: :mew3:
ตอนที่1น้องอาบน้ำแทนด้ายเป่า


คำว่าลูก สำหรับคนทั่วไป คงหมายถึงโซ่ทองคล้องใจของคนเป็นพ่อและแม่

แต่สำหรับผม ลูกไม่ใช่โซ่ ไม่ใช่ตรวนไม่ใช่สิ่งยึดเหนี่ยวระหว่างคนสองคนให้อยู่ด้วยกัน

เพราะสำหรับผมแล้วลูกคือสิ่งมหรรศจรรย์ที่สุดที่เกิดขึ้นในชีวิตของผม เป็นทุกสิ่งทุกอย่างของผม

ผมชื่อน้ำไนล์ครับ

ผมเป็นแค่ผู้ชายคนหนึ่ง ที่เจอความมหรรศจรรย์เข้ามาทักทายครั้งแรกตอนอายุ21ตอนนั้นผมยังเรียนไม่จบด้วยซ้ำ ทุกอย่างมันเริ่มต้นจากความไร้สติที่เกิดขึ้นจากน้ำเมา

ผมมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งทางกายกับผู้ชายที่ผมแอบชอบทั้งๆ ที่ผมแทบจะเป็นคนแปลกหน้าที่เขารู้จักผมแค่ชื่อด้วยซ้ำ ตอนนั้นผมไม่มีสติเหลืออยู่เลย ผมไม่รู้ว่ามันเกิดขึ้นได้ยังไง ตื่นมาผมก็แทบจำอะไรไม่ได้แล้ว แต่ภาพทุกอย่างและสภาพร่างกายของผมมันบ่งบอกทุกอย่างว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง พอตั้งสติได้ผมก็รีบใส่เสื้อผ้าแต่ในขณะที่เดินออกจากห้องผมรู้สึกว่าเท้าผมมันไปเตะเข้ากับอะไรสักอย่าง ผมส่ายตามองหาว่าสิ่งที่ผมเตะไปเมื่อสักครู่มันคืออะไร

แล้วผมก็เจอเข้ากับแหวนสแตนเลตเกลี้ยงๆ ไม่มีลวดลายอะไรวงหนึ่งซึ่งดูแล้วก็ไม่น่าจะมีราคาอะไรมากมาย ด้านในมีชื่อของคนที่กำลังนอนหลับอยู่บนเตียงสลักไว้อยู่

มันจะผิดมากไหมที่ผมจะเก็บแหวนวงนี้ไว้เพื่อเป็นตัวแทนของเขาก่อนที่ผมจะหายไปจากชีวิตเขา

แล้วตอนนี้ผมก็มอบมันให้กับคนที่ผมรักมากที่สุดไปแล้วครับ

ตั้งแต่วันนั้นจนวันนี้ผมก็ไม่รู้สึกเสียใจเลยนะกับเรื่องที่เกิดขึ้น ระหว่างผมกับเขา

แต่.... สำหรับเขานั้น...

ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเขาจะรู้สึกยังไงที่มีอะไรกับผู้ชายอย่างผม

นั่นคือสิ่งมหรรศจรรย์แรกที่เกิดขึ้นกับชีวิตผม

ต่อมาไม่นาน...

สิ่งมหรรศจรรย์ก็เข้ามาทักทายผมอีกครั้ง

ผมกลายเป็นแม่คน ใช่ครับผมท้อง ท้องทั้งๆ ที่ผมเป็นผู้ชาย พวกคุณว่ามันเหลือเชื่อไหมล่ะ ตอนแรกผมก็ช็อคไปเหมือนกัน แต่สุดท้ายผมก็เลือกที่จะยอมรับความจริงและอยู่กับมันให้ได้

ตอนนี้ผมก็อยู่กับสิ่งมหรรศจรรย์ของผมมานานแล้วครับ เราอยู่ด้วยกันแค่2คน

ตั้งแต่รู้ตัวว่ามีสิ่งมหัศจรรย์อยู่กับตัวจนถึงวันนี้ก็3ปีแล้วครับ

ตอนนี้สิ่งมหัศจรรย์ของผมก็อายุ2ขวบกว่าแล้ว กำลังน่ารักน่าฟัดสุดๆ เลยแล้วผมก็หลงมากอีกด้วย





"หม่าม๊าค้าบบ น้องอยากหม่ำๆ คุณเค้กจังเยย" ก็จะไม่ให้ผมหลงได้ยังไงไหวครับ ก็ขี้อ้อนขนาดนี้

"เดี๋ยวหม่าม๊าหยิบให้นะครับ น้องเนลนั่งรอก่อนนะ" กินจนจะกลิ้งได้อยู่แล้วครับ แต่ผมก็ไม่ได้ตามใจให้กินเยอะนะ

ผมให้กินแค่วันล่ะ1ชิ้นเท่านั้น แต่ถึงอย่างนั้น ลูกผมก็กลมขึ้นทุกวันอยู่ดี

ผมหยิบบลูเบอร์รี่ชีสเค้กส่งให้เจ้าลูกชาย1ชิ้น

"งื้ออ ง่ำๆ อาหย่อยที่ฉุดในโลกเยย" เห็นแก้มพองๆ ตอนเคี้ยวแล้วอยากจะบีบให้แตกจริงเลย

"น้องเนลนั่งกินเค้กรอหม่าม๊าตรงนี้ก่อนะ หม่าม๊าไปเก็บร้านก่อนนะครับ ฟอดดด"

ผมสั่งลูกเสร็จก็เดินไปพลิกป้ายหน้าร้านจากเปิดเป็นปิด เพราะได้เวลาปิดร้านแล้ว

ผมมีร้านคาเฟ่เล็กๆ เป็นของตัวเองครับ ผมเรียนไม่จบเพราะท้อง ช่วงนั้นผมมืดแปดด้านไปหมด ผมเหมือนตัวคนเดียวบนโลก ทุกอย่างมันรอบตัวมันดูมืดไปหมด เพราะผมไม่เหลือใคร พ่อแม่ผมเสียไปหลายปีแล้ว ตอนนั้นมันรู้สึกแย่มากๆ เลยครับ แต่พอเริ่มตั้งหลักได้ ผมคิดแค่ว่าผมจะเลี้ยงลูกให้ดีที่สุด จะทำทุกอย่างเพื่อเขา ผมวางแผนอนาคตว่าจะทำอะไรต่อไป แล้วผมก็ตัดสินใจได้ ว่าผมอยากมีร้านคาเฟ่เล็กเป็นของตัวเองผมจึงนำเงินประกันก้อนสุดท้ายที่พ่อกับแม่ผมทิ้งไว้ให้หลังจากท่านเสีย มาลงทุนเปิดร้านคาเฟ่เล็กๆ เป็นของตัวเอง แรกๆ ก็ลำบากพอสมควรเลยครับ

แต่พอทำไปสักพักก็เริ่มตั้งตัวได้ ตอนนี้ร้านก็เข้าที่เข้าทางบ้างแล้ว

ร้านผมเป็นร้านเล็กๆ ครับมี2ชั้น ชั้นแรกเปิดเป็นคาเฟ่ ส่วนชั้นบน เป็นห้องนอนของผมกับลูกแล้วก็ห้องทำงานของผมอีกหนึ่งห้อง

"ไทม์กับจิ๊บกลับกันเลยก็ได้นะ เดี๋ยวที่เหลือพี่จัดการต่อเอง" ที่ร้านผมมีลูกจ้างสองคนครับ แต่เราอยู่กันแบบพี่น้อง ไม่ใช่ลูกจ้างกับนายจ้าง

"ไม่เป็นไรพี่ไนล์ อีกนิดเดียวก็จะเสร็จแล้ว ผมกับจิ๊บไม่ได้มีธุรด่วนที่ไหนด้วย"

จิ๊บก็พยักหน้าหงึกหงักเห็นด้วยกับสิ่งที่ไทม์พูด

"ใช่ค่ะ ช่วยกันจะได้เสร็จเร็วๆ " งั้นผมก็แล้วแต่พวกเขาเลยล่ะกัน

"ขอบใจนะ ไว้พรุ่งนี้ปิดร้านเสร็จเราทำสุกี้กินกันไหม พี่เป็นเจ้ามือเอง" นานๆ ทีจะเปลี่ยนบรรยากาศบ้าง

"จัดไปเลยพี่ไนล์ ผมจะล้างท้องไว้รอ"

"จิ๊บก็จะกินให้พุงกลางเลย"

นี่ลูกน้องผมคงจะไม่กินจนผมล้มละลายใช่มั้ย ฮ่าๆ

"น้องโด้ยๆ จุกี้ๆ "เรื่องของกินนี่หูดีๆ จริงเลยนะเจ้าอ้วน

"จะล้างท้องแบบพี่เขาหรือไงเราอ่ะ"ผมหันไปคุยกับลูก

"ย้างยางงาย น้องอาบน้ำแทนด้ายเป่าค้าบ ง่ำ"พูดไปก็ตักเค้กยัดเข้าปากไปด้วย ย้ำว่ายัด555

"โห่ น้องเนลครับพี่แค่จะล้างท้อง น้องเนลจะอาบน้ำเลยหรอฮ่าๆ " ไทม์ขำตัวงอไปแล้วครับ

"ก๊ะ น้องเนลย้างท้องม่ายเปง แต่น้องเนลอาบน้ำเปน "พูดด้วยสีหน้ามั่นอกใจเต็มที่เลยครับ ฮ่าๆ

"้ิน้องเนลครับ พี่ไทม์ไม่ได้หมายความว่าล้างท้องแบบนั้นครับ พี่ไทม์เขาหมายถึงทำท้องให้ว่างจะได้กินได้เยอะๆ ครับ"ผมรีบอธิบายก่อนเรื่องมันจะไปกันใหญ่

"ง้านๆ น้องทามท้องว่างโด้ย"

"จะทำได้เหร้อเจ้าอ้วน แค่เห็นของกินก็น้ำลายยืดเป็นทางแล้ว"ไทม์พูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงหยอกล้อ

"ด้ายจิ น้องเก่งน้าา"

"แล้วหม่าม๊าจะคอยดูว่าใครจะบ่นหิวก่อนคนแรก"

ผมบอกแล้วว่าลูกผมน่ารัก ผมอยากจะขอบคุณทุกสิ่งทุกอย่างเหลือเกินที่ทำให้เรื่องมหรรศจรรย์ทั้งหมดมันเกิดขึ้นกับผม ทุกสิ่งทุกอย่างที่ทำให้ผมมีเนเนลอยู่ข้างๆ ในวันนี้ ส่วนเขาคนนั้นผมจะเก็บเขาเอาไว้ในใจ

ผมมองไปที่แหวนสแตนเลตที่ผมร้อยเข้ากับสร้อย สวมไว้ที่คอลูกชาย แหวนวงนี้คงเป็นสิ่งเดียวที่ยืนยันได้ว่าอย่างน้อยผมก็เคยมีช่วงเวลาร่วมกันในชีวิตของเขา

ตอนนี้เขาจะทำอะไรอยู่ที่ไหนกันนะ เขาจะรับรู้ได้บ้างไหมวันนี้ลูกของเขาที่เค้าไม่เคยรู้ว่ามีตัวตนอยู่บนโลกนั้นน่ารักแค่ไหน

_____________________

ถึงเนื้อเรื่องจะไม่เหมือนเดิมแล้วแต่น้องเนลน่ารักเหมือนเดิมนะคะ

1 comment = 1กำลังใจนะคะที่รัก

ฝากติดตามตอนต่อไปด้วยน้าาาา







































Share This Topic To FaceBook
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 09-02-2020 01:23:00 โดย Eiweiw eff »

ออฟไลน์ Eiweiw eff

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 15
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +8/-0
02 สิ่งมหัศจรรย์กับสายฝน

ช่วงนี้เป็นช่วงหน้าฝนครับ ลูกค้าไม่ค่อยเยอะเท่าไหร่ วันนี้ผมเลยจะปิดเร็วหน่อย เพราะวันนี้เราจะปาร์ตี้สุกี้กันที่ร้าน 

ตอนนี้ก็บ่ายสามโมงกว่าแล้ว ผมว่าจะไปซื้อของที่ห้าง ถ้าไปช้ากว่านี้เดี๋ยวผมกลัวว่าฝนจะตกเสียก่อน ที่สำคัญผมก็ไม่ได้มีรถส่วนตัวด้วย ต้องเดินทางโดยแท็กซี่ แต่ห้างกับร้านมันก็ไม่ไกลกันมากหรอกครับ ใช้เวลาประมาณ30นาทีก็ถึง ถ้ารถไม่ติดมาก

"ไทม์ จิ๊บ เดี๋ยวพี่จะออกไปซื้อของมาทำสุกี้นะ ยังไงถ้า5โมงแล้วพี่ยังไม่กลับก็ปิดร้านได้เลย "

ผมสั่งจิ๊บกับไทม์เอาไว้ เผื่อผมกลับช้า

"รับทราบครับ/ค่ะ" ทั้งสองคนตอบรับพร้อมกัน

"หม่าม๊า น้องปายโด้ยค้าบ น้าๆ "เด็กอ้วนวิ่งเข้ามาเกาะขาเอามือดึงชายเสื้อผมแล้ว ทำหน้าอ้อนๆ จะไปกับผมด้วยสงสัยจะเบื่อ

เพราะวันๆก็อยู่แต่ที่ร้าน ผมไม่ค่อยมีเวลาพาไปไหนสักเท่าไหร่ ผมว่าผมคงต้องหาเวลาปิดร้านพาลูกไปเที่ยวเปิดหูเปิดตาบ้างแล้ว

"อยากไปหรอครับ"ผมย่อตัวนั่งลงข้างหน้าลูก

"อยากปายคั้บ ห้ายน้องเนลปายโด้ยน้า น้องม่ายดื้อม่ายโซน เป็นเดกดี" ใครสอนให้อ้อนเก่งแบบนี้เนี้ย 

"โอเค ถ้าน้องเนลเป็นเด็กดีงั้นหม่าม๊าก็จะให้เด็กดีไปด้วยก็ได้"

"เย้ๆ "

ดึ๋ง ดึ๋ง ดึ๋ง 

เด็กอ้วนกระโดดไปมาทั่วร้าน

"พี่ไทม์ เดวน้องเนลจื้อจุ้กี้มาฝากน้าา พี่จิ๊บโด้ยย คิกๆ" วิ่งเข้าไปหาไทม์กับจิ๊บที่กำลังทำเมนูให้ลูกค้าอยู่ที่เคาท์เตอร์แล้วร้องบอกลั่นร้าน

"จ้าาา"ทั้งสองก็ตอบรับด้วยรอยยิ้ม

ผมเห็นลูกค้าบางคนก็นั่งมองเด็กน้อย แล้วอมยิ้มกับความน่ารักของลูกผม 

ที่จริงลูกค้าส่วนใหญ่ของที่นี่ก็โดนความน่ารักของลูกผมตกมากันทั้งนั้น

บางคนก็มาขอถ่ายรูปด้วยก็มี

"ไปกันได้แล้วครับน้องเนล"ผมหยิบกระเป๋าสตางค์แล้วร้องเรียกลูก ที่ยังยืนบอกลาคนในร้านอยู่

"เดวน้องเนลกับมานะค้าบทุ้กโคนน" นี่ขนาดไปแค่ห้างนะเนี่ย ถ้าไปไกลกว่านี้ ลูกผมจะขนาดไหน

ล่ำลากันเสร็จแล้วก็วิ่งเข้ามาหาผมชูมือขึ้นสองข้างเพื่อให้ผมอุ้ม

"ฮึบบ หนักจังเจ้าอ้วน ต่อไปหม่าม๊าจะอุ้มไหวไหมเนี่ย" 

"งื้อ น้องเป่าอ้วน พี่ไทม์อกว่าเปนเดกต้องกีนเย้อๆ จาได่โตวายๆงาย" อืมม สงสัยตอนนี้คงจะโตเกินซะแล้วมั้งครับ เหมืินลูกหมูขึ้นไปทุกวัน ฮ่าๆ

"โอเค้ ไม่อ้วนก็ไม่อ้วน"ผมอุ้มลูกเดินมาขึ้นแท็กซี่ที่โทรเรียกไว้ 

"ไปห้างAAAครับ"

#

#

#

ตอนนี้ผมก็ถึงห้างแล้วครับ ผมกำลังเดินซื้อของอยู่ในโซนของสด ผมคงต้องทำเวลาหน่อยเพราะขามารถค่อนข้างติด เลยทำให้เสียเวลาไปพอสมควร

เดี๋ยวเจ้าอ้วนจะหิวเสียก่อน เห็นวันนี้บอกจะทำท้องให้ว่าง เค้กก็ไม่ยอมแตะเลยครับ

ตอนนี้ผมก็ซื้อของเกือบครบแล้วครับ 

ผมเข็นรถ

"บรื้นนนน รดแรงๆ " สนุกเขาล่ะครับ ผมก็เข็นไปเดินหยิบของที่ต้องการไปเรื่อยๆจนได้ของครบ

"น้องเนลอยากกินอะไรไหมลูก หม่าม๊าให้ซื้อได้1ชิ้น" ผมถามเด็กน้อย

"น้องเนลอยากจินเยนยี่พี่หมี"

"เยลลี่พี่หมีหรอครับ"

"ค้าบ"เด็กน้อยตอบรับด้วยรอยยิ้ม 

"โอเค "ผมหยิบเยลลี่ลงรถเข็น แล้วเดินไปคิดเงินที่เค้าท์เตอร์

ผมจ่ายเงินแล้วอุ้มลูกออกจากรถเข็นหยิบของทั้งหมดมาถือ

จ๊อกกก จ๊อกกก

ผมว่าผมได้ยินเสียงคนท้องร้อง 

"อู๊ววว พี่เฉือย้อง"ฮ่าาๆ นี่ไม่รู้ว่าผมจะขำหรอสงสารก่อนดี บอกให้กินเค้กรองท้องก่อนก็ไม่กิน นี่คงหิวแล้วล่ะสิ

"งั้นเรารีบกลับกันดีกว่าเนอะ พี่เสือร้องเสียงดังแล้ว"

"โอ๋ๆ พี่เฉือไม่ย้องนะ เดวจะได้กีนจุกี้แย้ว" พูดไปด้วยเอามือลูบพุงไปด้วย นี่คงคิดว่ามีเสืออยู่ในท้องจริงๆใช่ไหมเนี่ยเจ้าอ้วน

#

#

#

ผมกับลูกกลับมาถึงร้านแล้วครับ ของทุกอย่างพร้อมแล้ว

"ปาร์ตี้สุกี้เริ่มได้!! "

"เย้ๆ จินได้ๆ หม่าม๊าๆ น้องเนลเอาคุนจุ้งๆ อู้วๆเอาอันนั้นโด้ย " เสียงของไทม์ดังขึ้นตามด้วยเสียงของเนเนล ส่วนมือก็ชี้บอกให้ผมตักให้

ผมแกะกุ้งแล้วหั่นเป็นชิ้นพอดีคำใส่ถ้วยให้ลูก กุ้งนี่ของโปรดเขาเลยล่ะ

"อ้ามม ง่ำๆ อาหย่อยยย"

"กินระวังร้อนด้วยครับ ค่อยๆเคี้ยว เดี๋ยวติดคอ"

"ง้าบบบบ" ตอบทั้งที่ปากเต็มไปด้วยกุ้ง

"พวกเราก็กินเยอะๆนะ พี่ซื้อของมาเยอะเลย"ผมบอกไทม์กับจิ๊บให้กินเยอะๆ เพราะผมก็อยากตอบแทนที่เขาคอยช่วยเหลือผม

ที่ผ่านมากว่าผมจะมีวันนี้ได้ พวกเขาก็เป็นส่วนหนึ่งที่ช่วยผลักดันผมมาจนถึงวันนี้

​​​​​​เรากินกันจนอิ่ม ก็เริ่มเก็บของ เพราะนี่ก็ไกลจะได้เวลาเข้านอนของเนเนลแล้ว 

"ผมกลับก่อนนะครับพี่ไนล์"ไทม์พูด

"หนูก็กลับก่อนนะพี่ไนล์ วันนี้อิ่มมากเลย"ตามมาด้วยจิ้บ

"กลับกันดีๆล่ะ มืดแล้วระวังตัวด้วย เอาร่มไปเผื่อฝนตกด้วย ถึงแล้วไลน์บอกพี่ด้วยนะ" 

เก็บของเสร็จทั้งสองคนก็ขอตัวกลับ ก่อนกลับผมก็ยื่นร่มให้ทั้งสองคน ช่วงนี้ฝนชอบตกกลางคืน ผมไม่อยากให้พวกเขาป่วย

ปิดประตูเสร็จผมก็เดินไปหาเจ้าเด็กอ้วน

​​​​​​"ง่วงยังครับคนเก่ง" ผมถามลูกที่ตอนนี้กำลังนั่งกินเยลลี่ที่ซื้อมาเมื่อตอนเย็นอยู่ ตาก็ดูการ์ตูนไปด้วย

"งื้ออ. ยางค้าบ เยนยี่ยางม่ายหมดเยย" พูดพร้อมกลับยื่นซองเยลลี่มาให้ดูว่ายังไม่หมดจริงๆ

"เก็บไว้กินพรุ่งนี้ก็ได้ครับ ไปอาบน้ำกันดีกว่าครับ เดี๋ยวหม่าม๊าเล่านิทานให้ฟัง"

"ค้าบป๋ม"

พอตกลงกันได้ผมก็พาลูกไปอาบน้ำเสร็จแล้วก็ส่งเข้าลูกเข้านอน 

ตอนนี้ก็เกือบสามทุ่มแล้วครับ ฝนก็กำลังตก แถมยังตกแรงซะด้วย ผมหาโทรศัพย์ไม่เจอ สงสัยจะลืมไว้ที่เคาท์เตอร์

ไม่รู้ป่านนี้สองคนนั้นจะถึงน้องหรือยัง

ผมเดินลงมาชั้นล่าง พอถึงผมก็เดินไปเปิดไฟ พอไฟสว่าง ผมเห็นคนยืนอยู่หน้าร้านในสภาพที่เปียกซก เพราะร้านผมเป็นกระจกใจสามารถมองเห็นด้านนอกได้

เขาน่าจะมาหลบฝน แต่เขาเปียกมากเลยครับ ฝนก็ไม่มีท่าทีจะหยุดตกเลย ผมว่าผมให้เขามาหลบฝนข้างในดีกว่า ขืนปล่อยไว้ได้เป็นปอดบวมแน่ๆ

ผมเดินไปเปิดประตูร้านแล้วลองเรียกเขาที่ยืนหันหลังอยู่

"คุณครับ เข้ามาหลบฝนด้านในก่อนได้นะครับ ฝนน่าจะตกอีกนาน" 

"เอ่อ ขอรบกวนด้วยนะครับ พอดีรถผมขับมาดีๆก็ดับสตาร์ทก็ไม่ติด" เขาค่อยๆหันลังกลับมาคุยกับผม

พอเห็นหน้าเขาชัดๆ สติผมก็แทบจะขาดหายไปทันที

ผมจำเขาได้ ต่อให้เขาจะอยู่ในสภาพที่ดูแย่แค่ไหนผมก็จำเขาได้ เขายังชัดเจนในความทรงจำผมเสมอ เขาคือหนึ่งในความมหัศจรรย์ในชีวิตของผม 

ตึก ตึก ตึก

"พี่คินนน.. "ผมพึมพัมออกมาเบาๆ

"เอ่อ คุณใช่น้ำไนล์หรือเปล่าครับ? "

"............. " ผมไม่ได้ยินว่าเขาพูดอะไร ผมได้ยินแต่เสียงหัวใจตัวเองที่มันกำลังเต้นอย่างบ้าคลั่ง

"คุณครับ คุณ" เขาเรียกผมพร้อมกับเขย่าที่หัวไหล่ผมเบาๆ เมื่อผมเอาแต่นิ่งไม่ตอบอะไร 

"เอ่อ หงะ งั้นเชิญเข้ามาหลบฝนในร้านก่อนครับ"ผมที่ได้สติ รีบพูดออกไปด้วยน้ำเสียงสั่นๆ ผมไม่รู้ว่าผมเป็นอะไร มันทั้งตกใจ และดีใจที่ได้เจอ

"รบกวนด้วยนะครับ" ปมเดินนำเขาเข่ามาในร้านอย่างเงียบๆ

ผมให้เค้านั่งรอ

ผมเดินเข้าไปเอาผ้าเช็ดตัวมายื่นให้เขาที่นั่งรออยู่

"ขอบคุณครับ"เขารับผ้าไปเช็ดหน้เช็ดผม

"ไม่เป็นไรครับ"ผมตอบออกไปด้วยน้ำเสียงนิ่งๆทั้งที่ใจนั้นเต้นแรงยิ่งกว่ากลองชุด

แล้วทุกอย่างก็ตกอยู่ในความเงียบ





"แล้วที่ผมถามว่าคุณใช่น้ำไนล์หรือเปล่า แล้วคุณเงียบไป สรุปแล้วไม่ใช่สินะครับ" จู่ๆเค้าก็พูดขึ้นมา ตาเหม่อมองออกไปนอกร้าน

เขาจำผมได้.... 

แล้วผมต้องทำยังไง ควรหนีต่อไปหรือเปล่า หรือควรยอมรับความจริง ว่าใจผมผมไม่เคยลืมเขาได้เลย

"ครับผมชื่อน้ำไนล์ ส่วนคุณก็คือคุณนคินท์ รุ่นพี่ที่มหาลัยที่ผมเคยเรียน ผมจำคุณได้ครับ" เขาหันมาเบิกตามองผมเหมือนคนตกใจ

"ใช่น้ำไนล์จริงๆด้วย ไนล์หายไปไหนมา หรือว่าเป็นเพราะวันนั้น" เขาจำคืนนั้นได้ เขาจะรังเกียจผมไหม 






ออฟไลน์ Leenboy

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3095
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +105/-2

ออฟไลน์ everlastingly

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 476
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +19/-1
 :pig4: ได้กลับมาเจอกันแล้ว รอติดตามอ่านตอนต่อไปนะ

ออฟไลน์ weedear

  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 1139
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +10/-4

ออฟไลน์ pepperpro

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 99
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +8/-1
เราว่านคินท์ไม่เคยลืมน้ำไนล์เลยนะเนี่ย จะยังไงต่อ อยากเห็นครอบครัวสุขสันต์แล้ว

ออฟไลน์ kawisara

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1586
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +119/-7
น้องเนล น่าร๊ากกกกก

ออฟไลน์ seaz

  • รักอยู่ไหน...ใจเรียกหา
  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 5385
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +381/-9
อย่าดราม่าเยอะนะครับ //เช็ดน้ำตาไม่ทัน T^T
อยากให้ลูกได้เจอพ่อ ครอบครัวสุขสันต์

ออฟไลน์ Eiweiw eff

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 15
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +8/-0
03 แหวนของป่ะป๊า

"ใช่น้ำไนล์จริงๆ ด้วย ไนล์หายไปไหนมา หรือว่าเป็นเพราะวันนั้น" เขาจำคืนนั้นได้ เขาจะรังเกียจผมไหม

"เปล่าหรอกครับไม่เกี่ยวกับคืนนั้น พอดีผมมีปัญหาส่วนตัวนิดหน่อย เลยทำให้ต้องหยุดเรียน " ผมไม่อยากให้เขาคิดว่าเรื่องทั้งหมดมันเป็นเพราะเขา

"แต่... "

"นี่ฝนก็หยุดแล้ว คุณกลับไปอาบน้ำพักผ่อนเถอะครับเดี๋ยวจะไม่สบาย ผมก็จะเข้านอนแล้วเหมือนกัน"

ผมพูดสวนขึ้นก่อนที่เขาจะพูดอะไรออกมาอีก

"เอ่อ งั้นพี่กลับก่อนนะ ขอบคุณที่ให้เข้ามาหลบฝน"

"ครับ"

เขาหันหลังเดินออกไปแล้วครับ แต่ผมยังยืนมองเขาอยู่ที่เดิม ผมไม่รู้ว่าวันข้างหน้า ระหว่างผมกับเขาจะเป็นยังไง จะได้เจอกันอีกไหม

แต่อย่างน้อย วันนี้ผมมันก็ทำให้ผมได้เจอสิงมหัศจรรย์ของผมอีกครั้ง

.

.

.

.

ตั้งแต่วันที่ผมเจอพี่คินวันฝนตก ก็ผ่านมา1อาทิตย์แล้วครับ ผมก็ไม่ได้เจอเขาอีกเลย

วันนี้ถึงกำหนดที่ผมต้องไปซื้อของเข้าร้าน เพราะของในร้านไกล้จะหมดแล้ว

"วันนี้อยู่ร้านช่วยพี่ไทม์ดูลูกค้านะครับ เดี๋ยวหม่าม๊าซื้อขนมมาฝาก" วันนี้ผมต้องไปคนเดียว เพราะของค่อนข้างเยอะ เอาลูกไปด้วยคงไม่สะดวกเท่าไหร่

"ค้าบป๋ม"

ฟอด ฟอด

ผมหอมแก้มลูกก่อนเดินไปขึ้นแท็กซี่

....................................

. จบ

.

. ล้อเล่นน่าาา



นคินท์

ตอนนี้ผมยืนอยู่หน้าร้านคาเฟ่นมสดที่ผมมาติดฝนเมื่ออาทิตย์ 

ที่จริงผมหาเวลามาที่ที่ตลอด แต่พอมาถึงร้านก็ปิดแล้ว

วันนี้ผมเลยรีบเคลียร์งานให้เสร็จแล้วรีบมา ผมอยากเจอน้ำไนล์ ผมยังมีอีกหลายเรื่องต้องคุยกับน้ำไนล์

ผมอยากรู้ว่าเขาหายไปไหนมา

หายไปเพราะอะไร

เขาโกรธผมหรือเปล่าเรื่องคืนนั้น เพราะตื่นมาผมก็ไม่เจอเขาแล้ว

ผมไม่รู้ว่าเขาหายไปเพราะอะไร เพราะตั้งแต่เกิดเรื่องคืนนั้นขึ้น ผมก็ไม่เจอเขาอีกเลย จนเมืออาทิตย์ก่อน

ที่บังเอิญรถผมดันมาเสียที่หน้าร้านเขาพอดี สตาร์ท์ก็ไม่ติด ผมเลยต้องออกจากรถมาหลบฝนที่หน้าร้านของเขา

พลัก!

กรุ๊งกริ๊ง

"ฉวัดดีค้าบ รับอารายดีค้าบ" ผมเปิดประตูเข้ามาก็ได้ยินเสียงเด็กที่ดังมาจากทางเคาท์เตอร์

ผมสาวเท้าเดินเข้าไปหา ก็พบเด็กผู้ชาย ตาคมโต คิ้วเข้ม ผิวขาว นั่งอยู่บนเคาท์เตอร์  ด้านหลังเด็กน้อยก็มี ผู้หญิงยืนจดออร์เดอร์อยู่กับผู้ชาย ที่กำลังทำเมนูที่ที่ลูกค้าสั่ง

"มีเมนูอะไรแนะนำบ้างครับ"ผมถามเด็กตรงหน้า

"งื้ออ ย้านหม่าม๊าอาหย่อยทุ๊กอย่างเยย น้องเนลเยือกม่ายด้าย" เด็กน้อยขมวดคิ้วพร้อมกับส่ายหัวไปมา เหมือนคนตัดสินใจไม่ได้

"่ชื่อน้องเนลหรอครับ " เด็กคนนี้น่ารักดีนะครับ หรือว่าเด็กคนนี้จะเป็นลูกน้ำไนล์ แล้วใครคือแม่เด็กล่ะ?

"น้องเนชื่อเนเนลค้าบ คุนยุงล่าชื่อราย"เด็กน้อยตอบพร้อมถามผมกลับ กี่ขวบแล้วเนี่ย พูดยังไม่ค่อยชัดเท่าไหร่เลย

"ลุงชื่อคินครับ" ผมตอบเด็กน้อยกลับไป แต่สายผมดันไปสะดุดเข้ากับแหวนที่ร้อยเข้ากับสร้อยที่คล้องคอเด็กน้อยคนนี้อยู่

"งื้อ ฉวัดดีค้าบลุงคิน" ทำไมมันถึงมาอยู่กับเด็กคนนี้ มันหายไปตั้งแต่เมื่อสามปีก่อนแล้วนี่

ผมยื่นมือไปจับแหวน เพื่อดูให้ชัดๆว่าใช่วงเดียวกันไหม

เพี๊ยะ!

เด็กน้อยตีมือผมแล้วทำหน้ายุ่งๆพองลมที่แก้มใส่ผม

"อย่ามายุ่งกาบของน้องเนลนะ" ใช่จริงๆด้วยครับ ด้านในมีชื่อผมสลักอยู่

"เอ่อ ลุงขอโทษครับ ว่าแต่แหวนนี่ใครให้มาครับ"ผมถามออกไปตามที่ใจอยากรู้

"นี่ของน้อง หม่าม๊าห้าย บอกว่านี่เป็นของปะป๊า ห้ามทามหาย ห้ายเก็บดีๆ ลุงห้ามอาวของน้องปายนะ! " ตัวแค่นี้ดุเป็นด้วยครับ สงสัยจะหวงจริงๆ

แล้วหม่าม๊ากับปะป๊าเด็กนี่เป็นใครว่ะ ทำไมถึงได้มีแหวนของผม

"แล้วปะป๊าน้องไปไหนครับ"ผมลองถามออกไป เพราะตั้งแต่เข้ามาผมยังไม่เห็นน้ำไนล์เลย

"น้องเนลก็ไม่ยู้เหมือนกาน แต่หม่าม๊าบอกว่า ปะป๊าทำงานอยู่ที่ไกลๆ มาหาน้องม่ายด้าย น้องเลยต้อมอยูกาบหม่าม๊าฉองโคน" เดี๋ยวนะครับ ถ้าอยู่กับหม่าม๊าสองคนแล้วเด็กคนนี้เป็นอะไรกับน้ำไนล์ล่ะ

กรุ๊งกริ๊ง

"หละ.. "

​​"หม่าม๊ามาแย้ววว น้องเนลคิ๊ดถึ้งคิดถึง" ผมกำลังจะถามต่อแต่เด็กน้อยกับหันความสนใจไปหาคนที่พึ่งเปิดประตูเข้ามาสะก่อน

"หืมม ขนาดนั้นเลย ฟอด ฟอด" คนมาใหม่เดินเข้ามาหาเด็กน้อยที่ยิ้มแป้นแตกต่างจากตอนที่คุยกับผม

ผมหันไปก็เจอกับคนที่ผมตั้งใจจะมาหาในวันนี้ เขาก็หันมามองที่ผมเหมือนกัน แต่เขาดูตกใจที่เจอผม

"งื้อ น้องเนลทำงานจ้วยพี่ๆ น้องเจ่ง "เสียงของเด็กน้อยดึงความสนใจจากน้ำไนล์ไปจากผม

"ครับๆคนเก่งของหม่าม๊าเก่งที่สุดเลย"

ผมว่าผมได้คำตอบที่ผมกำลังจะถามเมื่อกี้แล้วหล่ะครับ

แล้วถ้าน้ำไนล์คือหม่าม๊า แล้วเจ้าของแหวนคือป่ะป๊า งั้นก็หมายความว่า...

"คุณสั่งอะไรหรือยังครับ สั่งได้เลยนะครับเดี๋ยวผมทำให้" ร่างบางผละตัวออกจากเด็กน้อยแล้วหันมาพูดกับผม

"เอ่อ พี่ พี่เอา คาปูชิโน่แก้วนึงครับ"ผมพูดออกไปเหมือนคนติดอ่าง

"รอสักครู่นะครับ"ร่างบากรับคำเสร็จก็เดินเข้าไปหลังร้าน

เห้ย!!! ผมว่าผมต้องการคำอธิบายสำหรับเรื่องนี้ แต่ทำไมน้ำไนล์ถึงทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทั้งๆที่ผมก็ยืนอยู่ตรงนี้

หรือว่ามันไม่ใช่แบบที่ผมคิดว่ะ แต่เด็กตัวขนาดนี้ก็ไม่น่าจะโกหกเป็น

สามปีที่ผ่านมามันเกิดอะไรขึ้นบ้างว่ะเนี่ย

"นี่คุนยุง อย่ามามองหม่าม๊าน้องเนลนะ" นี่คือหวงแม่ใช่ไหม

"แล้วจะให้ลุงมองอะไรล่ะ"ผมถามกับ นี่ถ้าเป็นลูกผมจริงๆนี่ผมรักตายเลย เด็กอะไรน่ารักชมัด

"มองน้องเนลงาย แต่ห้ามมองหม่าม๊า"



​​​​​​ผมว่าเรื่องนี้คงต้องพึ่งเพื่อนผมให้ช่วยสืบดูแล้วล่ะ

.....................................

จบ จบจริงๆแล้วจ้า
อยากอ่านคอมเมนท์จังเลยยย
ใครอ่านแล้วชอบไม่ชอบ เมนท์บอกเราด้วยน้า

#




ออฟไลน์ weedear

  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 1139
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +10/-4

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

ประกาศที่สำคัญ


ตั้งบอร์ดเรื่องสั้น ขึ้นมาใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดนี้ ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.msg2894432#msg2894432



รวบรวมปรับปรุงกฏของเล้าและการลงนิยาย กรุณาเข้ามาอ่านก่อนลงนิยายนะครับ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



สิ่งที่ "นักเขียน" ควรตรวจสอบเมื่อรวมเล่มกับสำนักพิมพ์
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37631.0






ออฟไลน์ Leenboy

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3095
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +105/-2
เอ็นดูน้องเนล

ออฟไลน์ Yarkrak

  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1629
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +47/-3
 :กอด1:

รอตอนต่อไป

ออฟไลน์ Eiweiw eff

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 15
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +8/-0
04

ผมกลับมาจากไปซื้อของเข้าร้านก็เกือบเที่ยงวันแล้วครับ

กลับมาผมก็เจอพี่คินยืนอยู่กับเนเนลที่เค้าท์เตอร์ ผมไม่รู้ว่าทั้งสองคนคุยอะไรกันบ้าง

เขาก็คงแค่มาสั่งเมนูแล้วก็แค่คุยเล่นกับลูกเท่านั้นล่ะมั้ง เพราะคนอื่นก็มักจะหยุดคุยเล่นกับเนเนลก่อนเวลาที่เนเนลมานั่งรับลูกค้าตรงเค้าท์เตอร์

หรือไม่ก็ถ่ายรูป

ผมไม่อยากคิดอะไรในแง่ร้าย เพราะถ้าเขารู้ว่าเนเนลเป็นลูกของผม ้ขาคงไม่คิดว่าผมเป็นแม่หรอก

เขาก็คงคิดว่าผมแต่งงานมีลูกมีภรรยาไปแล้ว

คงไม่มีใครคิดว่าผมเป็นผู้ชายท้องได้หรอกครับ

ขนาดผมเองถ้าไม่เจอกับตัวเองผมยังไม่อยากจะเชื่อเลยครับ ว่ามันมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นจริงๆ จะมีผู้ชายคนไหนที่เมาแล้วเผลอไปมีอะไรกับผู้ชายด้วยกันแล้วท้องแบบผมกันเล่า

ต่อให้ผมไปบอกพี่คินว่า ผมท้องกับเขา แล้วเนเนลก็เป็นลูกของเขา ที่เกิดจากผมที่เป็นผู้ชาย

เขาก็คงจะเชื่อผมหรอก อาจจะหาว่าผมเพ้อเจ้อหรือเป็นบ้าด้วยซ้ำ

ตอนนี้เขาก็ไปนั่งรอที่โต๊ะ รอผมเอาน้ำไปเสิร์ฟ

เขาสั่งคาปูชิโน่1แก้ว ซึ่งผมทำเสร็จแล้ว เหลือแค่เอาไปเสิร์ฟ

แต่ผมก็ไม่ค่อยอยากจะไปเสิร์ฟเองสักเท่าไหร่ เพราะดูเหมือนเขามีเรื่องอยากจะคุยกับผม เขามองมาทางผมตลอดเลยครับ แต่ผมยังไม่พร้อมที่จะคุยกับเขา

แต่จะให้คนอื่นไปเสิร์ฟแทน ก็ไม่มีใครว่างเลย เพราะวันนี้ลูกค้าค่อนข้างเยอะ

สุดท้ายผมก็ต้องเป็นคนไปเสิร์ฟเอง

ผมเดินไปที่โต๊ะที่พี่คินนั่งอยู่

"น้ำได้แล้วครับ"ผมวางแก้วน้ำลงบนโต๊ะแล้วรีบถอยหลังออกมาแต่ก็ไม่ทัน

หมับ

"คุยกันก่อนสิ พี่มีเรื่องจะคุยด้วย" พี่คินคว้ามือผมไว้

"อะ เอ่อ ตะตอนนี้ผมไม่ว่างครับ ลูกค้าเยอะ เอาไว้วันหลังนะครับ" ผมรีบพูดออกไปด้วยเสียงตะกุกตะกัก แทบจะฟังไม่รู้เรื่อง

"แต่พี่มีเรื่องสำคัญจะคุยกับเราจริงๆนะ"พี่คินยังจับมือผมไว้ไม่ปล่อย

"นี่คุนยุง!  ปล่อยมือหม่าม๊าน้องเนลเยยนะ ปล่อยย" น้องเนลที่ไม่รู้ว่ามาตั้งแต่ตอนไหนวิ่งเข้ามาผลักขาพี่คินพร้อมร้องบอกให้ปล่อยมือผม

ผมได้จังหวะตอนพี่คินเผลอบิดข้อมือออกจากการจับกุมของพี่คิน

"ผมขอตัวก่อนนะครับ "พูดเสร็จผมก็อุ้มลูกเดินออกมา

แล้วผมก็ไม่ออกไปเสิร์ฟอีกเลย จนร้านถึงเวลาปิดเขาถึงยอมกลับไป

เขามีเรื่องสำคัญอะไรจะคุยกับผมกัน หรือเรื่องเมื่อสามปีก่อน ผมว่าผมก็ปฏิเสธไปชัดเจนแล้วนะ

หรือว่าจะมีเรื่องอื่นอีก แล้วเรื่องอะไรล่ะ ผมกับเขาก็ไม่น่าจะมีอะไรเกี่ยวข้องกันอีกแล้วนี่

ผมว่าผมเลิกคิดดีกว่าครับ ยิ่งคิดยิ่งปวดหัว

ผมกับลูกพึ่งทานข้าวเย็นเสร็จ

ผมก็มานั่งดูการ์ตูนเป็นเพื่อนลูกรออาหารย่อย จะได้ขึ้นนอน

.

.

.

"ไปนอนกันดีกว่าครับ ดึกแล้ว" ผมเรียกลูกที่นั่งดูการ์อยู่แบบตาปรือ

"อุ้ม อุ้ม" เจ้าเด็กอ้วนอ้อนให้ผมอุ้มขึ้นห้อง

"ครับๆ"ผมช้อนตัวลูกขึ้นอุ้ม เดินตรงเข้าไปที่ห้องนอน

พอเข้ามาในห้องผมก็วางลูกลงบนเตียงแล้วจัดท่านอนให้ลูกดีๆ จากนั้นก็ตามขึ้นไปนอนข้างๆ แล้วหยิบหนังสือนิทานที่วางอยู่ข้างเตียงขึ้นมาเลือก

จะอ่านเรื่องไหนให้เด็กอ้วนฟังดีน้า

ในขณะที่ผมกำลังเลือกนิทานอยู่

จู่ๆลูกผมก็พูดขึ้นมา

"หม่าม๊าค้าบ น้องเนลม่ายชอบลุงคินเยย" ผมที่กำลังเลือกนิทานอยู่ ถึงกับตกใจกับคำพูดของลูกหนังสือนิทานแทบล่วงออกจากมือ

แล้วนี่ยังรู้ชื่อกันอีก วันนี้เขาคุยอะไรกันมาบ้าง

"ทำไมล่ะครับ"ผมถามลูกต่อ เอาจริงๆผมก็พอรู้แล้วแหละว่าลูกดูไม่ค่อยชอบพี่คิด เพราะดูจากการที่เดินเข้าไปผลักเมื่อตอนกลางวันแล้ว

แต่ที่ผมสงสัย คือ ลูกไม่ชอบพี่คินเพราะอะไร

"กะ ก้อ คุนยุง จาบมือหม่าม๊า น้องม่ายชอบ" หึหึ ที่แท้ก็หวงผมนี่เอง แต่ผมจะให้ลูกรู้สึกแบบนี้กับพ่อตัวเองไม่ได้หรอกครับ มันบาป

"แต่คุณลุงไม่ได้ทำอะไรหม่าม๊าเลยนะครับ คุณลุงจับมือหม่าม๊า คุณลุงมีเหตุผลเพราะคุณลุงมีเรื่องจะคุยกับหม่าม๊า เพราะฉนั้น ไม่คิดแบบนั้นกับคุณลุงนะครับ มันไม่ดี" ผมอธิบายให้ลูกฟัง

"ก้อด้าย แต่ม่ายห้ายจาบแย้วน้า น้องจะปกป้องหม่าม๊าเองเพื่อป่ะป๊า โคนอื่นน้องม่ายห้ายจาบ" ลูกผมพูดออกมาด้วยสีหน้าจิงจัง

ตัวแค่นี้คิดอะไรแก่แดดแก่ลมแบบนี้เป็นด้วยหรอ แล้วยังจะหวงผมไว้ให้คนที่ตัวเองพึ่งบอกว่าไม่ชอบไปหยกๆอีก

เจ้าอ้วนเอ้ย แล้วแบบนี้จะไม่ให้ผมหลงได้ยังไง

แล้วถ้าลูกรู้ว่าพ่อเขาเป็นใคร ลูกชายผมจะดีใจไหมนะ

"เนเนลครับ หนูอยากเจอป่ะป๊าไหมครับ" ผมเอ่ยถามไปตามที่ใจคิด

"งื้อ น้องเนลอยากจิ อยากเจอป่ะป๊า แต่หม่าม๊าบอกว่าป่ะป๊าอยู่ไกลไกล มาม่ายด้าย ง้านๆ น้องม่ายเจอก๊ะได้  มันไกลเดวปะป๊าจาเหนื่อย" นั่นสินะ ผมก็ไม่อยากให้เขาเหนื่อยเหมือนกัน ตอนนี้ชีวิตเขาอาจจะกำลังดีอยู่ก็ได้ ถ้าเกิดมีผมกับลูกเพิ่มเข้าไป มันคงไม่ดี

"เก่งมาเลยครับ เพราะงั้นเราอยู่กันแค่2คนก็พอแล้วเนอะฟอด ฟอด" ผมหอมแก้มลูกไปอีก2ที ชื่นใจจริงๆเลยครับ

"น้องหอมโด้ยๆ ฟอด ฟอด" เนเนลเอามือจับแก้มผมไว้สองข้างแล้วกดจมูกลงมาหนักๆที่แก้มของผมทั้งสองข้าง

แค่ผมมีลูกอยู่ด้วยแบบทุกวันนี้มันก็มีความสุขมากพอแล้วครับ

.......................................
tbc.







ออฟไลน์ Leenboy

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3095
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +105/-2
นั่นแหละจ๊ะ ป๊าของน้องเนล

ออฟไลน์ •♀NoM!_KunG♀•

  • *,*โสดสนิทศิษย์พยักหน้า*,*
  • เป็ดApollo
  • *
  • กระทู้: 7579
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +181/-8
มาดูสิว่าจะเป็นไง

ออฟไลน์ sailom_orn

  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 1054
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +16/-1

ออฟไลน์ golove2

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4478
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +277/-6

ออฟไลน์ 4559

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 3978
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +119/-8

ออฟไลน์ kawisara

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1586
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +119/-7
น้องเนล


คนเก่ง


น่ารักมากกกก

ออฟไลน์ zeroj

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 565
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +10/-0
น้องน่ารักมากกกกกกกกกกกกกกกกกก          :กอด1:

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE






ออฟไลน์ noy

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1212
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +189/-9

ออฟไลน์ Eiweiw eff

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 15
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +8/-0
นคินท์

ตอนนี้ผมอยู่ที่บ้านแล้วครับ ผมพึ่งกลับมาจากร้านของน้ำไนล์

ผมนั่งอยู่ที่ร้านตั้งแต่บ่ายเพื่อรอคุยกับน้ำไนล์

แต่น้ำไนล์ก็ไม่ยอมเดินออกมาเสิร์ฟหรือเดินโฉบเข้ามาไกล้ผมอีกเลยตั้งแต่ที่ผมดึงมือเขาไว้เพื่อที่จะคุยกันให้รู้เรื่องแต่แล้วเด็กนั่นวิ่งมาผลักผมออก

ผมนั่งรอจนร้านปิด แต่ก็ยังไม่เห็นวี่แววของร่างบางเลย เอาแต่เก็บตัวอยู่หลังเคาท์เตอร์

สุดท้ายผมก็ต้องยอมถอยทัพออกจากร้านเพราะยังไงวันนี้น้ำไนล์ก็คงไม่ยอมคุยหรือบอกอะไรผมเป็นแน่

และผมคงต้องหาทางรู้ความจริงเอง

ว่าสิ่งที่เด็กคนนั้นพูดเป็นความจริงมันเป็นยังไงกันแน่

มีอะไรที่มันพอจะยืนยันได้บ้างว่ะ อืมมมม   หลักฐานที่พิสูจน์ได้ เออใช่ ดีเอ็นเอไง แล้วจะทำยังไงถึงจะพาเด็กนั่นไปตรวจได้ ถ้าไปพูดตรงๆน้ำไนล์คงไม่ยอมแน่ๆ ขนาดแค่คุยยังไม่ยอมคุย

แล้วมันใช้อะไรแทนได้บ้างว่ะ

จริงสิ ผมมีเพื่อนเป็นหมอนี่หว่า ไอ้หมอมันต้องช่วยผมได้แน่ๆ ว่าแล้วก็โทรหามันเลยดีกว่า

ตู๊ดดดด ตู๊ดดดด

"ว่าไงไอ้สัส หายหน้าหายตาเลยนะมึง"โอ้โห ไอ้หมอเถื่อน นี่หมอเค้ารับโทรศัพกันแบบนี้หรอว่ะ

"เออ ไอ้เจมส์ กูมีเรื่องให้มึงช่วยหน่อย แต่ก่อนอื่น กูมีเรื่องอยากรู้ว่ะ " ผมพูดออกไปทันที

"เรื่องอะไรล่ะ"เจมส์ถามกลับ

"มึงว่าผู้ชายมันท้องได้ป่ะว่ะ"ผมถามสิ่งที่ผมอยากรู้ออกไป มันเป็นหมอมันต้องรู้สิว่ะ ถ้าหมอไม่รู้ผมก็ไม่รู้จะไปถามใครแล้ว

"ก็เคยมีข่าวออกมาอยู่นะ ว่ามีผู้ชายท้องได้ แต่มันเป็นเคสที่ค่อนข้างเกิดขึ้นได้ยาก กูก็ยังไม่เคยเจอเหมือนกัน ว่าแต่มึงถามทำไม หรือมึงอยากท้อง! " มันตะโกนใส่หูผมแทบแตก

แต่ที่มันพูดก็แสดงว่าก็มีความเป็นไปได้ที่น้ำไนล์นะท้องได้ 

"พ่องมึงสิ คิดได้นะมึงอ่ะ กูแค่คิดว่ากูอาจจะทำผู้ชายท้อง แล้วเรื่องที่กูจะให้มึงช่วย คือกุอยากให้มึงตรวจดีเอ็นเอ เด็กคนนึงให้กูหน่อย"

"ตรวจดีเอ็นเอ?  มึงไปทำใครท้องมาว่ะ นี่แม่มึงเขารู้ยัง " เขาจะรู้ได้ไง ขนาดกูยังพึ่งรู้เรื่องจากเด็กอายุถึงสองขวบรึยังก็ไม่รู้ แถมยังรู้เรื่องไม่ถึงถึง5ชั่วโมงเลยมั้ง

"คุณนายยังไม่รู้ ขนาดกูยังงงๆอยู่เลยแล้วกูก็ไม่มั่นใจว่าใช่ลูกกูไหม กูถึงอยากให้มึงช่วยตรวจให้นี่ไง" ผมบ่นให้มันฟังพร้อมทั้งขอความช่วยเหลือจากมันด้วย

"งั้นมึงก็พาเด็กมาหากู" พูดเหมือนง่ายอ่ะไอ่สัส

"แม่เขาคงยอมอ่ะ ขนาดเขาท้องเขายังไม่บอกกูสักคำ คนอะไรใจแข็งชมัด" ประโยคหลังผมพึมพัมคนเดียว

"มีด้วยหรอว่ะคนที่ปฎิเสธมึงอ่ะ แล้วแม่เด็กนี่ใครว่ะ"

​​​​​​"มึงจำเรื่องเมื่อสามปีก่อนที่ผับได้ป่ะ ที่กูหายตัวไปทั้งคืนอ่ะ"ผมเริ่มรื้อฟื้นเรื่องเมื่อสามปี่ก่อนให้ไอ้เจมส์ฟัง

"จำได้ ทำไมว่ะ" ไอ้เจมส์ถามกลับ

"คืนนั้นกูเมา แล้วมีอะไรกับผู้ชายคนนึง แต่พอตื่นเช้ามาเขาก็หายไป แต่กูจำได้ว่าเขาเป็นใคร กูพยายามไปดักเจอเขาแต่เขาก็เอาแต่หลบหน้ากู หลังจากนั้นประมาณเดือนกว่าๆเค้าก็ลาออกจากมหาลัย แล้วกูก็ไม่เจอเขาอีกเลย จนอาทิตย์ก่อน กูบังเอิญเจอเขาอีกครั้ง"ผมเริ่มเล่าเรื่องให้เจมส์ฟัง

"แล้วไงต่อว่ะ มึงคิดว่าเขาท้อง? นี่มึงทำงานหนักไปป่ะว่ะ ครั้งเดียวนี่ท้องเลยหรอว่ะ" มันถามออกมาเหมือนไม่เชื่อสิ่งที่ผมพูด แต่ผมว่าน้ำเชื่อผมก็แรงอยู่นะฮ่าๆ

"เออ วันนี้กูก็ไปหาเขา แต่ดันเจอกับเด็กคนนึงอายุน่าจะประมาณสองขวบได้

แถมหน้าตาเหมือนกูชิบหายแล้วยังคล้องสร้อยที่ร้อยแหวนที่สลักชื่อกุที่หายไปอีก พอกูถามว่าได้มาจากไหน เด็กก็เสือกตอบว่าของปะป๊า แล้วยังเรียกผู้ชายคนนั้นว่าหม่าม๊าแทนที่จะเรียก พ่อ หรือป่ะป๊าแล้วจะให้กูคิดเป็นอย่างอื่นได้อีกหรอว่ะ ในเมื่อเรื่องทุกอย่างมันทำให้กูคิดไปในทางนั้น"ผมบ่นออกไปยืดยาว ไม่รู้ว่าไอ้เจมส์มันจะฟังผมทันหรือเปล่า

"ถ้ามึงยืนยันว่าหน้าเหมือนมึงขนาดนั้น ทำไมมึงไม่คุยกับแม่เด็กล่ะหว่ะ" รอมาครึ่งวันนี่กูไม่อยากคุยกับเขาเลยมั้งไอ้ห่า 

"กูไปนั่งรอคุยกับเขาตั้งแต่บ่ายจนห้าโมงเย็น แต่เขาไม่ยอมคุยกับกูนี่สิ กุถึงต้องมาพึ่งมึงนี่ไง" 

"งั้นก็พาเด็กมาหากูที่โรงพยาบาล" พูดโง่ๆอีกล่ะ ขนาดคุยเขายังไม่คุย แล้วเขาจะปล่อยลูกเขามากับคนแปลกหน้าอย่างกูไหมล่ะไอ้ควาย นี่มันเป็นหมอได้ไงว่ะ 

"โถ่ไอ่ควายเขาคงยอมให้ลูกเขามากับกูหรอก"ขอด่าหมอหน่อยเถอะ เสือกโง่เรื่องไม่เป็นเรื่อง

"เออว่ะ งั้นมึงก็ต้องหาทางเอา เศษเล็บ เส้นผม หรือน้ำลายก็ได้มาให้กู เอาของมึงมาด้วย" อืม เล็บ นี่น่าจะยาก น้ำลาย ยากพอกัน ง่ายสุดก็น่าจะเส้นผม ไปลูบหัวสักสองสามทีมันจะติดมือมาบ้างไหมว่ะ มันต้องมีสักทางสิน่า

"เออๆกูจะพยามไปเอามาให้ ได้ของแล้วกูจะเอาเข้าไปให้ที่โรงบาล" 

"เออๆ ไม่ทันไรก็จะได้เป็นพ่อไม่รู้ตัวสะแล้วเพื่อนกู"

"เออ เตรียมตัวรับขวัญหลานได้เลย" ผมว่าผมมั่นใจ70%เลยล่ะว่าเด็กอ้วนนั่นเป็นลูกผม

"ถุย ให้มันได้เป็นก่อนเถอะพ่อคนหน่ะ แล้วค่อยมาพูดประโยคนี้" หนอยย น้ำเชื้อกุดีขนาดนี้มันต้องมีหวังบ้างล่ะว่ะ

"เออ แล้วเจอกัน กุทำงานต่อล่ะ" ผมกดวางสาย

ผมต้องรู้ความจริงให้ได้ ว่าเรื่องทั้งหมดมันคืออะไรกันแน่ เด็กคนนั้นจะใช่ลูกผมไหม แต่งานนี้ดูท่าจะไม่ง่ายเลย

ดูจากวันนี้ที่เด็กนั่นวิ่งเข้ามาผลักผมให้ออกห่างจากน้ำไนล์แล้ว คงจะไม่ชอบผมพอสมควรเลยล่ะ แถมยังหวงแม่อีกตั้งหาก

  นี่ถ้าเกิดเป็นลูกผมขึ้นมาจริงๆนะผมจะจับฟัดให้ตัวช้ำเลยคอยดู พูดแล้วผมก็อยากบีบแก้มย้วยๆนั่นให้แตก เด็กอะไรน่าหมั่นเขี้ยวชมัด นี่ผมไม่ได้ดูเหมือนโรคจิตเกินไปใช่ไหม ฮ่าๆ

ก๊อกๆๆ

ใครมาเคาะประตูห้องผมตอนนี้ว่ะ 

"ตาคิน ทำอะไรอยู่ลูกไปทานข้าวได้เย็นได้แล้ว คุณพ่อรอนานแล้ว" 

เสียงคุณนายนี่หว่า คุณนายที่ว่าก็แม่ผมนั่นแหละครับ

"ครับๆจะตามไปเดี๋ยวนี้หละครับ"ผมตะโกนตอบแม่ออกไป



@โต๊ะอาหาร

"วันนี้พี่ไปไหนมา ผมไปหาที่ห้องทำงาน เลขาพี่บอกว่าพี่ออกไปตั้งแต่บ่าย"เสียงน้องชายผมถามขึ้นทันทีที่ผมก้นถึงเก้าอี้

ผมเป็นลูกชายคนโตครับ มีน้องชายอีกหนึ่งคน ชื่อ คีตะ อายุห่างกัน2ปี

"กูไปทำธุระ แล้วมึงมีธุระอะไรถึงไปหากู" ผมเลือกที่จะถามกลับแทนตอบคำถาม จริงๆผมก็อยากปรึกษาคนที่บ้านเหมือนกันนะ หรือผมจะลองเกริ่นๆไว้ดีว่ะ ตอนที่เรื่องทุกอย่างมันคลี่คลาย คนที่บ้านผมจะได้ไม่ตกใจมาก

"ผมจะเอางานไปปรึกษาพี่อ่ะ แต่ไม่มีอะไรสำคัญหรอก"

"อืม"ผมพยักหน้ารับรู้

"เอ่อ พ่อ คุณนายด้วย ผมถามไรหน่อยดิ" ผมเอ่ยเรียกพ่อกับแม่

"มีอะไรล่ะ"พ่อผมถามกลับ

"ว่าไงค่ะพ่อลูกชาย"ตามมาด้วยเสียงของแม่

"เอ่อ คือ ถ้าจู่ๆผมมีลูก พ่อกับคุณนายจะว่าไงอ่ะ"ผมถามออกไปแบบตะกุกตะกักนิดหน่อย

"ว่าไงนะตาคิน แกล้อแม่เล่นหรือเปล่าเนี่ย แกไปทำใครท้อง พ่อแม่เขาจะมาฉีกอกฉันกับพ่อแกไหมเนี่ย" เสียงแม่ผมดังขึ้นทันทีที่ผมพูดจบ

"......... "ส่วนพ่อผมเงียบไปเลยครับ

"OoO"ส่วนน้องชายผมขึ้นยานไปแล้วครับ

"ใจเย็นก่อนคุณนาย ผมก็แค่ถามไว้ ตอนนี้ผมยังไม่มีหลักฐานมาแสดงว่าเด็กนั่นเป็นลูกผมหรือเปล่า" ผมค่อยๆอธิบายออกไป เดี๋ยวคุณนายจะตีโพยตีพายไปมากกว่านี้

"อ้าว อะไรของแก สรุปแล้วเรื่องมันเป็นยังไง แล้วแม่เด็กเขาว่าไงล่ะ ใช่หลานฉันหรือเปล่า " แม่ผมถามกลับรัวๆเลยครับ

"ผมยังไม่ได้คุยกับเขาเลย เขาไม่ยอมบอกอะไรผมสักอย่าง เขาหายตัวไป ปิดเรื่องท้อง ผมพึ่งเจอเขาเมื่ออาทิตย์ก่อนที่รถผมเสีย แล้ววันนี้ผมก็ไปหาเขามา แล้วก็เจอเด็กที่หน้าเหมือนกับผมจนผมจนผมแปลกใจ แล้วยังมีแหวนที่คุณย่าให้ผมแขวนอยู่ที่คออีกพอผมจะขอคุยกับเขาแต่เขาก็ไม่คุยด้วย ผมกำลังหาทางตรวจดีเอ็นเออยู่" ผมพูดออกมายืดยาว

"แล้วพี่จะทำไงอ่ะ แล้วผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร" คีตะถามขึ้น

"ไม่ใช่ผู้หญิง"ผมตอบกลับเสียงเรียบ

"ห๊าา!!!  แกจะบอกว่าแกมีลูกกับผู้ชาย" อื้อหือ ขี้หูผมนี่แทบเต้นระบำแล้วครับ

"คุณนายจะตะโกนไมเนี่ย"

"แล้วแกจะเอาไงต่อ"พ่อผมถามขึ้นนิ่งต่างจากแม่ผมกับไอ้คีที่ช็อคไปแล้ว

"ผมจะหาทางเอาเส้นผมเด็กคนนั้นไปให้ไอ้หมอมันตรวจดีเอ็นเอให้" ผมตอบพ่อกลับตามที่ผมคิดไว้

"แล้วบ้านเขาอยู่ที่ไหนล่ะ"คุณนายถามขึ้นหลังจากดึงสติได้

"เป็นคาเฟ่ร้านนมแถวห้างAAAคุณนายถามทำไม" ผมไม่ไว้ใจคุณนานเลย บอกตามตรง

"ฉันก็ถามไปงั้น ได้เรื่องยังไงก็บอกด้วยล่ะ ฉันก็อยากจะอุ้มหลานเหมือนกัน" แม่ผมพูดก่อนจะเดินออกจากโต๊ะอาหารไปพร้อมพ่อ

"มีอะไรให้ผมช่วยก็บอกนะพี่" ตามด้วยไอ้คี

"เออขอบใจ" 

ตอนแรกผมว่าจะแค่ลองถามเรื่องหลาน ทำไมมันกลายเป็นโดนซักหมดเปลือกแบบนี้ล่ะ

พรุ่งนี้ผมจะไปที่ร้านของน้ำไนล์อีก

แต่คงต้องหาของไปผูกมิตรกับเจ้าเด็กนั่นสักหน่อยแล้ว

..................................... 

เอาใจช่วยคุณพ่อกันด้วยนะคะ 

​​​​




ออฟไลน์ golove2

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4478
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +277/-6
คุณนายต้องแอบไปดูหลานกับลูกสะไภ้แน่เลย

 :กอด1: :กอด1:

ออฟไลน์ fc_fic

  • เป็ดAres
  • *
  • กระทู้: 2598
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +84/-7

ออฟไลน์ 4559

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 3978
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +119/-8
รอดูพระเอกจะทำไง

ออฟไลน์ weedear

  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 1139
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +10/-4

ออฟไลน์ kawisara

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1586
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +119/-7
คุณม๊ากับน้ิองเนลสู้ๆนะ


อย่าใจอ่อนง่ายๆ

ออฟไลน์ Chucream.nabi

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 315
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +6/-0

ออฟไลน์ cavalli

  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 5378
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +195/-19

ออฟไลน์ Leenboy

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3095
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +105/-2
เรื่องน่าจะวุ่นกว่าเดิม

 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด