SHUT [EYES] UP [#14 จุดจบของท้องฟ้า] [END] (15/4/63)
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

ผู้เขียน หัวข้อ: SHUT [EYES] UP [#14 จุดจบของท้องฟ้า] [END] (15/4/63)  (อ่าน 7744 ครั้ง)

ออฟไลน์ Gloomy Sunday

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 408
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +215/-3
    • Fanpage : Gloomy Sunday Tk.
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ


ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0

ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่

1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน  เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ   เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด   คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง   จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต  และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ   

เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า  อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต   จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น   ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย  ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ  เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้  ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ

5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้  มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute  ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ

8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).

9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ

10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป  โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com  ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย  เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป

11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว

บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป

12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด

13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ

14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน  ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ

15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด  ควรจะให้เครดิตกับ... 
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ  ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ  พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง 
  (กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น  หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail  ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail

16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข

17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน  ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง  นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี  ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข  ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้

18.ใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที  ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน   เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ

เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................                                                           

วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฏข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฏข้อ 17



เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม


******************************************************************************


SHUT [EYES] UP


เมื่ออยู่ๆ เด็กสาวที่แสนสดใสอย่าง 'น้ำหวาน' ก็พยายามฆ่าตัวตาย

'เพลง' เด็กหนุ่มที่เป็นเพื่อนสนิทของเธอ จึงพยายามค้นหาความจริงที่ชี้นำไปหา

'ฟ้า' รุ่นพี่ประธานนักศึกษาดนดังของมหา'ลัย

เรื่องราวความลับอันน่าตกใจที่เพลงได้รับรู้ ทำให้หัวใจของเขาจมดิ่งลงสู่การแก้แค้น

แต่ทว่า ทุกสิ่งอย่างที่หวัง กลับไม่เป็นอย่างที่คิด...


*********************************************************************


[จากนักเขียนนะคะ]

นิยายเรื่องนี้จะไม่มีการตีพิมพ์ในแบบรูปเล่มนะคะ หากท่านใดอยากสนับสนุนนักเขียนให้มีกำลังใจเขียนงานดีๆ ต่อไป อยากให้ช่วยกันอุดหนุน Meb E-book ของนักเขียนหน่อยน้า ถ้าหาไม่เจอสามารถเสิร์ทตามชื่อเรื่องหรือชื่อนักเขียนได้เลยค่ะ


ขอบพระคุณมากๆ เลยจ้า

*********************************************************************

PS. นิยายเรื่องนี้เป็นเพียงจินตนาการของไรท์เท่านั้น

PS. เป็นแนวระทึกขวัญ ดราม่า ความรุนแรง NC 18+

PS. กดถูกใจหรือคอมเม้นเป็นกำลังใจให้ไรท์บ้างนะคะ ขอบคุณค่ะ

Share This Topic To FaceBook
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 15-04-2020 16:54:52 โดย Gloomy Sunday »

ออฟไลน์ Gloomy Sunday

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 408
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +215/-3
    • Fanpage : Gloomy Sunday Tk.
Re: SHUT [EYES] UP [#UP 1-3](17/9/62)
«ตอบ #1 เมื่อ17-09-2019 09:13:38 »

บทที่ 1 ชายหนุ่มผู้แสนเจิดจ้า


ในตรอกมืดยามค่ำคืนที่สายฝนโปรยปราย เท้าเรียวสวยเปรอะเปื้อนไปด้วยโคลนสีเข้ม ผ้าผืนบางที่ขาดรุ่ยปลิวไสวไปตามแรงลม หญิงสาวเร่งฝีเท้าเปลือยเปล่า เม้มปากกลั้นเสียงสะอื้นไห้ ดวงตาบวมแดงเหลือกมองไปมาด้วยตัวที่สั่นสะท้าน เจ็บปวดทั้งร่างกายที่ถูกยัดเยียดจนแปดเปื้อน และหัวใจที่ราวกับถูกขยี้จนแหลกสลาย

 เสียงหัวเราะเย็นเยียบแทรกผ่านช่องว่างของสายลม ทำให้หญิงสาวต้องเร่งฝีเท้ามากขึ้นอีกนิด จนในที่สุด ก็สะดุดล้มลุกคลุกคลานไปตามดินโคลนสีดำ สองมือตะเกียกตะกาย ไร้เสียงกรีดร้องด้วยคอที่แห้งผาก ไม่มีที่ไหนให้หลบซ่อนอีกต่อไปแล้ว ไม่มีอีกแล้ว...


 "นิสิตนักศึกษาปีหนึ่งแต่ละคณะ นั่งประจำที่ด้วยนะครับ" ในโดมสนามกีฬาอันกว้างใหญ่ สว่างไสวไปด้วยดวงไฟที่เจิดจ้า เหล่านักศึกษาใหม่ ที่เพิ่งก้าวพ้นวัยมัธยมปลายต่างนั่งเบียดเสียดกันอยู่บนอัฒจันทร์กลม ล้อมรอบเวทีที่อยู่ตรงกลาง

 ในค่ำคืนนี้ เปรียบเสมือนการต้อนรับเปิดบ้านใหม่ ให้บรรดารุ่นน้องได้สนุกสนานครื้นเครง มีทั้งการแสดงดนตรี การประกวดดาวเดือน และอะไรอีกหลายสิ่งมากมาย

 สังคมในมหาวิทยาลัยนั้น ไม่ใช่อะไรที่ปิดกั้น เหมือนก่อนอีกแล้ว ชีวิตที่อิสระ ชีวิตที่เหมือนได้เติบโตขึ้น กำลังจะเริ่ม ณ บัดนี้

 "เพลง ตื่นเต้นเนอะ!" เด็กสาวตาโตสวย ตะโกนเสียงดังแข่งกับเสียงรอบข้าง

 "อื้อ คนโครตเยอะเลย!" เด็กหนุ่มเห็นด้วยกับเพื่อน เขากำลังมองไปรอบๆ ตัวที่ตอนนี้เต็มไปด้วยบรรดาหนุ่มสาวรุ่นราวคราวเดียวกันกับเขา คนมากมายนับพันคน รวมตัวกันเพื่อความสนุกสนาน

 "หวาน พวกเราลงไปนั่งข้างล่างกว่านี้ดีไหม!" เด็กหนุ่มชี้ชวนเด็กสาว เพราะเห็นว่าเธอทำท่าหรี่ตามองไปยังเวทีกลางด้านล่างอย่างยากเย็น

 "ไม่เป็นไร ตรงนี้ก็เห็น!" เด็กหนุ่มพยักหน้าตอบรับ และเริ่มหันกลับไปสนใจเวทีที่ตอนนี้ มีแสงไฟสปอร์ตไลท์ฉายส่องลงไปที่ตรงกลางเป็นจุดเดียว และเสียงต่างๆ รอบข้างก็เริ่มเงียบลง ราวกับกำลังต้องมนต์กับสิ่งที่เห็นตรงหน้า

 "สวัสดีครับ น้องๆ ที่น่ารักทุกคน" สิ้นจากเสียงนั้น ในโดมอันกว้างใหญ่นี้ก็ราวกับกำลังจะแตกเป็นเสี่ยงๆ ด้วยเสียงกรี๊ดที่ดังกระหึ่มจนน่าตกใจ

 เด็กหนุ่มมุ่ยหน้าลงด้วยความรำคาญใจ สองมือปิดใบหู เพ่งสายตามองไปยังคนคนหนึ่งที่ยืนอยู่กลางเวทีนั้น มันมีอะไรกันนะ ที่ทำให้คนหลายคนตื่นตัวได้ขนาดนี้

 และในสายตาของเขาก็ประจักษ์ชัดทันที ชายหนุ่มคนหนึ่งยืนอยู่ท่ามกลางแสงไฟที่สาดส่อง แต่ทว่าสิ่งที่ทำให้สว่างไสว แท้จริงแล้วอาจเป็นตัวของเขาเองก็ได้

 "ผม ในนามของประธานสภานิสิตนักศึกษา รู้สึกยินดีและเป็นเกียรติอย่างยิ่ง ที่ได้พบกับน้องๆ ในค่ำคืนนี้" ชายหนุ่มในชุดนักศึกษาถูกระเบียบ กรอบแว่นสีเหลี่ยมรับกับดวงตาและรอยยิ้มที่แสนอ่อนโยน เขาโค้งตัวลงอย่างนอบน้อมดูราวกับเจ้าชายที่สว่างเจิดจ้า

 "ประธาน..." เด็กหนุ่มบนอัฒจันทร์คลายความสงสัย และอดไม่ได้ที่จะเพ่งพินิจพิจารณารุ่นพี่ที่แสนเจิดจ้านั่น

 กรอบแว่นไม่ได้ทำให้เขาดูอ่อนแอและจืดชืด แต่กลับขับใบหน้าให้ดูเด่นชัด น้ำเสียงทุ้มนุ่มนวล รูปร่างสูงโปร่ง ท่วงท่าการวางตัวที่สง่างาม

 แต่ทั้งหมดทั้งมวลที่กล่าวมานั้น ไม่ได้ทำให้เด็กหนุ่มชอบใจรุ่นพี่คนนี้เลยสักนิด ในหัวของเขามีแต่ความหมั่นไส้ ได้แต่เบะปากมองบนอยู่ในใจ

 "เพลง" เด็กหนุ่มหันมองตามเสียงเรียกจากคนข้างๆ และก็พบว่าคนที่เรียกเขานั้น สายตายังไม่อาจละออกจากตรงกลางของเวทีได้เลย

 "เรา...ลงไปหาที่นั่งด้านล่างกันเถอะ" เด็กสาวพูดด้วยความปรารถนาอันปิดไม่มิด ภายในหัวใจของเธอว้าวุ่นและเต้นแรงราวกับได้พบคนที่เธอตามหามานาน


 หลังจากค่ำคืนผ่านพ้นไป น้ำหวานก็แทบจะหลับตาฝันเห็นแต่รุ่นพี่หนุ่มคนที่เธอพบเจอ ซึ่งนี่ไม่ใช่เรื่องน่าแปลกอะไร เพราะในมหาวิทยาลัยแห่งนี้ ยังมีคนที่คิดแบบเธออยู่อีกมากมาย ดวงตาของสาวงามต่างจับจ้องไปที่ชายหนุ่มที่พวกเธอใฝ่ฝัน ชายหนุ่มที่อยากได้หัวใจของเขามาครอบครอง

 "เพลง" น้ำหวานกับเพลงเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็ก ทั้งสองอยู่บ้านใกล้กันและพ่อแม่ของทั้งคู่ก็รู้จักกันดี จึงทำให้ทั้งสองสนิทกันมาก

 "อื้ม ว่าไง"

 "พวกเรา....ไปสมัครช่วยงานพวกพี่ๆ สภานิสิตกันไหม" เพลงเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย แต่จริงๆ นี่ก็ไม่ได้ทำให้เขาประหลาดใจอะไรมากนัก เพราะตั้งแต่คืนนั้น เขาก็รู้ดีว่าเพื่อนสนิทของเขาตกหลุมรักรุ่นพี่แว่นนั่นซะแล้ว

 "แต่ว่าปีหนึ่งกิจกรรมก็เยอะอยู่แล้วนะ" เพลงแย้งความคิดของเพื่อน เพราะว่าถ้าทำแบบที่น้ำหวานว่า ชีวิตของเขาก็คงจะยุ่งยากมากขึ้นทีเดียว

"ไม่เป็นไรหรอกน่า" น้ำหวานบอกเพื่อนด้วยรอยยิ้มเคลิ้มฝัน เธอนั้นเพียงหวังจะได้เจอหน้ารุ่นพี่ทุกวัน แค่นี้ก็มีความสุขแล้ว

 "อืม ก็ได้ เดี๋ยวสมัครเป็นเพื่อน" น้ำหวานที่ได้ยินคำตอบจากเพลงก็ยิ้มกว้างทันที การมีเพื่อนอยู่ข้างๆ มันทำให้เธอมั่นใจมากขึ้น

 และในตอนเย็นหลังจบคาบเรียน ทั้งสองคนมุ่งหน้าเดินไปยังตึกที่อยู่ใจกลางของมหาวิทยาลัย ตึกนี้เป็นตึกศูนย์รวมของสภานิสิต ด้านล่างเป็นห้องสมุดที่กว้างขวางและดูทันสมัย ส่วนด้านบนนั้นเป็นห้องทำงานของเหล่าสภานิสิตนักศึกษา ที่มีหน้าที่จัดกิจกรรม ดูแลความเรียบร้อย และเป็นตัวกลางประสานงานระหว่างเหล่านักศึกษากับคณะอาจารย์ ให้ทุกอย่างอยู่ในภาพรวมที่ดี

 "แน่ใจแล้วนะ" เพลงถามเพื่อนอีกครั้งเมื่อมาหยุดยืนอยู่ที่หน้าห้องประธานสภา เขาเริ่มรู้สึกว่าแค่การเดินมาที่นี่ก็เหนื่อยพอดูแล้ว การที่ต้องมาทำงานอีกมันชั่งทำให้รู้สึกท้อแท้จริงๆ

 "อื้อ" น้ำหวานตอบรับเพื่อนด้วยสีหน้าแน่วแน่ ขอเพียงแค่ได้อยู่ใกล้ๆ จะให้ทำอะไรเธอก็ยอมทั้งนั้น

 เมื่อได้รับคำตอบที่ชัดเจนแล้ว เพลงมองประตูกระจกสีทึบด้านหน้าและก้าวเท้าขึ้นไปเก้าหนึ่ง ยกมือเตรียมตัวที่จะเคาะประตูกระจกนั้น

 "มาทำอะไรกันเหรอ" แต่ทันทีที่มือเกือบจะสัมผัสประตู ที่ด้านหลังก็มีรุ่นพี่สาวคนหนึ่งทักเรียกเอาไว้ก่อน

 เพลงและน้ำหวานมองหน้ากันด้วยความมึนงง ก่อนที่จะหันไปหารุ่นพี่สาวคนนั้น

 "หวานกับเพื่อนมาหาพี่ประธานค่ะ คือพวกเราอยากจะ..."

 "มาหาฟ้าน่ะเหรอ" ไม่รู้ทำไม ทั้งสองคนสังเกตเห็นสีหน้าของรุ่นพี่สาวคนนี้ดูเคร่งเครียดเหลือเกิน ดวงตาของเธอจับจ้องอยู่ที่หวาน รุ่นน้องหน้าตาสะสวย

 "พี่ประธานชื่อพี่ฟ้าเหรอคะ" หวานส่งเสียงตื่นเต้นอย่างปิดไม่มิด แววตาของเธอราวกับลืมทุกสิ่งและนึกถึงใบหน้าของรุ่นพี่หนุ่มเท่านั้น

 "ใช่ ตอนนี้เขาไม่อยู่หรอก พวกน้องกลับไปเถอะ" น้ำหวานเมื่อได้ฟังรอยยิ้มก็หุบลงทันที หัวใจที่พองโตก็ฟีบลงอย่างรวดเร็ว

 "เอ...เสียดายจัง" แววตาและน้ำเสียงของน้ำหวานเต็มไปด้วยความผิดหวัง วันนี้มาเสียเที่ยวซะแล้ว

 "พี่ไม่รู้ว่าพวกน้องมาหาฟ้าเพราะอะไรนะ แต่พี่แนะนำว่าอย่าเพิ่งมากวนใจเขาเลย ช่วงนี้ฟ้าเขายุ่งมาก" น้ำหวานเมื่อได้ยินแบบนั้น สีหน้าก็เปลี่ยนเป็นไม่พอใจทันที เธอมองหน้ารุ่นพี่สาวและคิดได้ทันทีว่าเธออาจถูกกันไม่ให้ได้พบพี่ฟ้าต่างหาก

 "เหรอคะ ขอบคุณค่ะ" หวานพูดด้วยท่าทางหงุดหงิดอย่างปิดไม่มิด และรีบดึงแขนเสื้อเพื่อนให้เดินตามมา

 "ยายรุ่นพี่นั่น ต้องกั๊กแน่ๆ" หวานพูดอย่างหัวเสียขณะที่ออกมาจากแถวนั้นได้สักระยะหนึ่งแล้ว

 "คงไม่หรอกมั้ง" เพลงแย้งความคิดของเพื่อน แต่ก็อดคิดถึงสีหน้าของรุ่นพี่คนนั้นไม่ได้ สีหน้าที่ดูเหมือนกำลังปิดบังอะไรสักอย่าง

 "ดูก็รู้ คงไม่อยากให้มีผู้หญิงเข้าใกล้พี่ฟ้าละสิ เพลงดูไม่ออกเหรอ" คำพูดของหวานทำให้เพลงครุ่นคิด สีหน้าแบบนั้น แววตาแบบนั้น ดูเหมือนคนที่กำลังวิตกกังวลมากกว่า

 "แต่จริงๆ ถ้าหวานแค่อยากเห็นหน้ารุ่นพี่ฟ้าอะไรนั่น ก็แค่ดักเจอหน้าตึกทุกวันก็พอแล้วมั้ง" เพลงพูดด้วยน้ำเสียงหน่ายๆ น้ำหวานไม่แปลกใจที่เพลงรู้จุดประสงค์ของเธอ เพราะทั้งสองคนรู้จักกันมานาน สาวน้อยเพียงแค่ถอนหายใจเล็กๆ หยุดเดินและหันไปหาเพื่อน

 "มันไม่ง่ายแบบนั้นหรอก ถ้าเผื่อพี่ฟ้า..." เพลงมองสีหน้าของเพื่อน ที่ตอนแรกบูดบึ้ง แต่ตอนนี้กลับเหมือนลูกมะเขือเทศพูดได้ หวานพูดกับเขา แต่สายตากลับมองไปยังด้านหลัง ในตำแหน่งที่สูงขึ้นไป

 "ฟ้าที่กำลังพูดถึง ใช่พี่หรือเปล่านะ" เสียงทุ้มต่ำที่ฟังดูอ่อนโยนเอ่ยขึ้นที่ด้านหลัง ทำให้เพลงเอี้ยวคอหันกลับไปทันที

 หนุ่มร่างสูง แม้ดวงตาของเขาจะอยู่หลังกรอบแว่น แต่นั่นก็ไม่ได้ลดความหล่อเหลาลงได้เลยแม้แต่น้อย รอยยิ้มที่เปร่งประกายดูอ่อนโยน ทำให้ผู้คนที่พบเห็นรู้สึกอบอุ่น เจิดจ้าราวกับยืนอยู่ท่ามกลางแสงอาทิตย์

 "พะ.พี่ฟ้า" เพลงถอนหายใจเล็กน้อยพลางเหลือบมองเพื่อนสาวของเขาที่ตอนนี้สติราวกับหลุดลอย ปากของเธอพะงาบพูดติดอ่างแบบที่ไม่เคยเห็นมาก่อน

 เพลงละสายตาจากเพื่อนด้วยความละเหี่ยใจ หันกลับไปมองรุ่นพี่หนุ่มตรงหน้าที่ยังคงไม่หยุดส่งยิ้มชวนคลื่นไส้ ไอ้หล่อมันก็หล่อนั่นแหละนะ แต่เขาคิดว่าผู้ชายน่ะ ถ้าจะมีเสน่ห์จริงๆ ก็ต้องพวกที่วางตัวเถื่อนๆ แบดๆ สิถึงจะดี พวกที่ดูนุ่มนิ่มใจดี เหมือนคุณหมอเด็กอ่อนแบบนี้ไม่เห็นน่าสนใจเอาซะเลย

"ชื่ออะไรกันเหรอ มาหาพี่ใช่ไหม" ชายหนุ่มร่างสูงเอียงคอถามน้องๆ คิ้วของเขาชิดเข้าหากันด้วยความสงสัย

 "ใช่ค่ะ หนูชื่อน้ำหวานนะคะ" เด็กสาวไม่รอช้าที่จะทำความรู้จักกับชายหนุ่มตรงหน้า เธอคิดว่าการมัวแต่เขินอายนั้นอาจทำให้เธอเสียโอกาสดีๆ ไปชั่วชีวิต

 "และคนนี้ก็ ชื่อเพลงค่ะ เป็นเพื่อนของหนูเอง" น้ำหวานดึงแขนเพื่อนที่ทำท่าจะเดินหนีเอาไว้

 "แล้ว มีปัญหาอะไรกันเหรอ มาปรึกษาพี่ใช่ไหม"

 "ใช่ค่ะ คือ...พวกเราอยากช่วยงานพี่ฟ้าค่ะ" น้ำหวานพูดด้วยหัวใจที่สั่นระทึก เธอกลัวเหลือเกินว่าจะถูกปฏิเสธ

 "หืม อย่างนั้นเหรอ...ได้สิ"

 แต่คำตอบที่เธอได้รับนั้น ก็ทำให้เด็กสาวแทบจะกระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจ ผิดกับเด็กหนุ่มข้างๆ เพลงนั้นหน้ามุ่ยลงเล็กน้อย และเหลือบมองรุ่นพี่หนุ่มตรงหน้าด้วยความรู้สึกขัดเคืองใจ ไม่รู้ว่าทำไม แต่เขาไม่ชอบรอยยิ้มและแววตาของคนคนนี้เลย

ออฟไลน์ Gloomy Sunday

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 408
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +215/-3
    • Fanpage : Gloomy Sunday Tk.
Re: SHUT [EYES] UP [#UP 1-3](17/9/62)
«ตอบ #2 เมื่อ17-09-2019 09:14:55 »

บทที่ 2 กลุ่มเพื่อนที่คล้ายกัน


เพลงรู้สึกถึงกลิ่นอายแปลกๆ ที่แผ่ออกมาจากคนตรงหน้า หรืออาจเป็นเพราะความอิจฉาลึกๆ ข้างในใจของเขา จึงทำให้เขารู้สึกแบบนั้น

 "เย่ ขอบคุณค่ะพี่ฟ้า" น้ำหวานส่งยิ้มดีใจ คว้าแขนของรุ่นพี่หนุ่มด้วยความลืมตัว

 "ท่านประธาน มีเด็กใหม่อีกแล้วเหรอ" กลุ่มคนที่เดินมาจากด้านหลัง ส่งเสียงแซวทักและโห่ร้องเป่าปาก เพลงยิ่งหน้ามุ่ยลงด้วยความรำคาญใจ แต่ดูเหมือนเพื่อนสาวของเขาจะส่งยิ้มแก้มแดง คงดีใจที่ถูกคิดแบบนั้น

 "มะ.ไม่ใช่นะคะ หนูแค่..." น้ำหวานส่งเสียงปฏิเสธอ้อมแอ้มในลำคอ และยิ่งรู้สึกใจเต้นโครมครามที่พี่ฟ้าไม่ได้ปฏิเสธข้อกล่าวหา แต่กลับส่งยิ้มหวานให้เธอ ราวกับอยากให้เพื่อนเข้าใจแบบนั้น

 "หวัดดี พี่ชื่อต้น เป็นเพื่อนของฟ้า" น้ำหวานมองรุ่นพี่ที่แนะนำตัว เขาเดินเข้ามาหาพี่ฟ้าและกอดคอเอาไว้อย่างสนิทสนม

 ทั้งสองคนนั้นตัวสูงไล่เรี่ยกัน รูปร่างใกล้เคียง แถมน้ำเสียงก็คล้ายกันด้วย แต่แน่นอนว่าหน้าตาต่างกัน ในสายตาของสาวๆ นั้น ไม่มีใครอีกแล้วที่เทียบกับฟ้า เจ้าชายผู้เพรียบพร้อมตั้งแต่หัวจรดเท้า

 "ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้ว ชวนน้องเขาไปกินข้าวกับพวกเราสิ" เด็กสาวเมื่อได้ยินแบบนั้นก็รีบเก็บอาการทันที ในหัวใจของเธอราวกับมีพลุนับล้านอันกำลังระเบิดตู้มต้ามอยู่ภายใน

 "จะไม่รบกวนพวกพี่เหรอคะ" น้ำหวานพูดด้วยท่าทีเกรงใจ มองกลุ่มหนุ่มๆ รุ่นพี่ที่กำลังล้อมวงเข้าหาเธอ โดยมีพี่ฟ้าเป็นศูนย์กลาง

 "ไม่เป็นไร ไปกินด้วยกันเยอะๆ สนุกดี" น้ำหวานแววตาเปร่งประกาย พี่ฟ้าของเธอกำลังชวนเธออยู่ นี่มันเหมือนฝันไปเลย

 "ไปกินข้าวต้องสนุกด้วยเหรอ" เหมือนกับทุกคนกำลังลืมใครไปอีกคน เด็กหนุ่มรุ่นน้องโพล่งขึ้นด้วยท่าทางเบื่อหน่าย แต่ก็ไม่ได้ทำให้รอยยิ้มของฟ้าหายไปได้เลยสักนิด

 "น้องเพลงใช่ไหม เราก็ไปด้วยกันนะ ไปเยอะๆ น่ะ สนุกจริงๆ" เพลงมองดูรุ่นพี่ตรงหน้าที่ชักชวนเขาเสียงหวาน เขาไม่ใช่ผู้หญิงสักหน่อย ถึงจะหลงคารมอะไรแบบนั้น

 "น่าเพลง ไปด้วยกันเถอะ" น้ำหวานเขย่าแขนเพื่อนด้วยใบหน้ายิ้มสดใส แบบนี้เขาก็คงปฏิเสธไม่ได้อีกแล้ว

 หลังจากที่ถูกชวน เพลงและน้ำหวานเดินตามกลุ่มรุ่นพี่ที่เดินนำหน้า ทุกย่างเท้าของพวกเขาเรียกได้ว่าดึงดูดสายตาเหล่านักศึกษาคนอื่นเป็นอย่างมาก โดยเฉพาะเหล่าหญิงสาวที่มองมาทางพวกเขาเป็นตาเดียว บางคนส่งยิ้ม บางคนหันไปซุบซิบนินทากับเพื่อน บางคน...

 เพลงชะงักเท้าลง สายตาจ้องมองไปยังหญิงสาวคนหนึ่งที่ยืนซ่อนอยู่ข้างพุ่มไม้ ดวงตาของเธอแดงก่ำ จดจ้องมายังกลุ่มคนที่อยู่เบื้องหน้าเขา หยาดน้ำตาไหลริน สะอื้นไห้เงียบๆ อยู่ในมุมที่ไม่มีใครสนใจ

 "เพลง ทำอะไร รีบเดินสิ" เพลงสะดุ้งน้อยๆ ทันทีที่ถูกเพื่อนดึงที่แขน ภาพของผู้หญิงคนนั้นยังคงติดอยู่ในใจของเขา ทำไมกันนะ ทำไมเธอถึงได้ดูโศกเศร้าขนาดนั้น


 ไม่นานนักพวกเพลงก็มานั่งอยู่ในร้านแห่งหนึ่ง จะเรียกว่าร้านอาหารก็คงไม่ได้ ต้องบอกว่ามันคือร้านคาราโอเกะ ที่มีการเสริฟอาหารให้ถึงที่ ในร้านแบ่งออกเป็นหลายห้อง แต่ละห้องก็มีทีวี มีโต๊ะอยู่ตรงกลาง และขนาบข้างด้วยโซฟาสองตัว

 เพลงและน้ำหวานเดินตามฟ้าเข้าไป และนั่งลงที่โซฟาฝั่งหนึ่ง แน่นอนว่าน้ำหวานรีบนั่งลงข้างๆ พี่ฟ้าทันที ถัดมาก็คือเพลงที่อยู่ติดเพื่อนอย่างช่วยไม่ได้ และที่เขาไม่สบอารมณ์มากที่สุดก็คือ หนึ่งในแกงค์ของฟ้า นั่งลงข้างๆ เขา เบียดเข้ามาจนแขนแทบจะเกยกัน

 เพลงหน้าบึ้งเพราะความอึดอัด ชายหนุ่มหกคนอัดกันอยู่ในห้องนี้ มีเพียงน้ำหวานที่เป็นผู้หญิงเพียงหนึ่งเดียวเท่านั้น

 "สั่งได้เลยนะ พี่เลี้ยงเอง" แน่นอนว่าคนที่พูดก็คือเจ้าภาพของงานนี้ พี่ฟ้าผู้แสนดี แต่น่าหมั่นไส้ซะเหลือเกินในสายตาของเพลง

 "น้องๆ อยู่คณะอะไรกันเหรอ" รุ่นพี่ที่นั่งติดกับเพลงชวนคุยด้วยท่าทางเป็นมิตร

 "พวกเราอยู่วารสารค่ะ แล้วพวกพี่ๆ ละคะ" น้ำหวานพูดขึ้นและยกแก้วน้ำของเธอขึ้นดื่ม

 "มองหน้าก็น่าจะเดาออกแล้วมั้ง" รุ่นพี่ที่ชื่อต้นพูดขึ้นอย่างอารมณ์ดี พลางชี้ไปที่หนุ่มสวมแว่นหนึ่งเดียวในห้อง

 "ลองทายสิ ถ้าทายถูกพี่ฟ้าเขาจะดีใจมากนะ" เพลงส่งเสียง หึ ในลำคอ ที่จริงแล้วรุ่นพี่ประธานนักศึกษานั่นน่ะเคยแนะนำตัวไปแล้วในงานเฟรชชี่ไนท์เมื่อคืน ใครบ้างจะไม่รู้

 "แพทย์ใช่ไหมคะ" น้ำหวานตอบคำถามอย่างไม่ต้องคิด เพลงที่ได้ยินคำตอบของเพื่อนก็ถึงกับกุมขมับแน่นๆ แปลว่าคืนนั้นเธอไม่ได้สนใจฟังอะไรนอกจากจ้องหน้าเขาสินะ

 และคำตอบของเธอก็ทำเอารุ่นพี่แต่ละคนถึงกับหัวเราะลั่น คงจะมีแต่เพียงพี่ฟ้าคนเดียวเท่านั้น ที่กำลังยิ้มแบบเศร้าๆ ด้วยท่าทางผิดหวังในใจ

"ฮ่าๆๆ น้องน้ำหวาน อย่าให้หน้าตาใสซื่อมันหลอกเอาได้สิ" รุ่นพี่ที่ชื่อต้นหัวเราะเสียงดังกว่าใครเพื่อน แต่ก็เพลงก็รู้สึกเข้าใจน้ำหวาน เพราะว่าถ้าเกิดใครได้เห็นหน้าพี่ฟ้านี่โดยไม่รู้อะไรเลยละก็ ยังไงก็ต้องทายว่าเรียนหมอแทบจะแน่นอน

 "เอ๊ะ~ ผิดเหรอคะ" น้ำหวานส่งเสียงครางเศร้า พี่ฟ้าพยักหน้าเบาๆ เป็นเชิงบอกว่าผิดจริงๆ

 "วิศวะต่างหากล่ะ" เพลงนั่งกอดอกแบบหน่ายๆ และพูดบอกคำตอบที่ถูกต้องออกมา

 "ปิ๊งป่อง! ถูกต้องจ้า!" รุ่นพี่ทั้งหลายต่างส่งเสียงโห่ร้อง ทำท่าเหมือนเพลงได้รางวัลแจ็คพอต

 "ดีใจจัง จำได้ด้วยเหรอ" เพลงหันหน้าเหม็นเบื่อหนีรอยยิ้มน่าคลื่นไส้ของพีี่ฟ้า ดุด่าต่อว่าตัวเองในใจว่าไม่น่าตอบคำถามนั้นเลย แถมยายน้ำหวานตอนนี้ก็ทำท่าอิิจฉาเขาที่ถูกชมอีก

 "ขอโทษนะคะ แต่เพราะพี่ฟ้าเหมือนพวกคุณหมอมากๆ น้ำหวานก็เลย" เด็กสาวทำท่าทางน่ารักออดอ้อน แต่ไม่รู้ทำไม เมื่อน้ำหวานพูดแบบนั้น เหล่าเพื่อนๆ ของพี่ฟ้าก็ยิ่งระเบิดเสียงหัวเราะไปใหญ่ เพลงในตอนนี้อยากกลับซะจริงๆ

 "พี่ไม่ได้ว่าอะไรหรอก น้องน้ำหวานอย่าคิดมากเลยนะ" พี่ฟ้าพูดปลอบใจสาวน้อย ทำให้น้ำหวานหวั่นไหวในใจไปกันใหญ่ ความใจดี ความอ่อนโยนของผู้ชายที่หน้าตาดีระดับนี้ ผู้หญิงคงไม่อาจต้านทานไหว

 "วิศวะแต่ไม่ใส่ช็อป ใครจะไปรู้ได้" เพลงบ่นพึมพำพลางดื่มน้ำที่ถูกนำมาเสริฟ

 "จริงๆ ก็ใส่นะ แต่พี่ชอบใส่เฉพาะตอนเรียนมากกว่า" พี่ฟ้าบอกน้องๆ ด้วยรอยยิ้มเช่นเคย

 "คนอื่นก็ด้วยเหรอ" เพลงทำหน้าแบบไม่อยากเชื่อ เพราะรุ่นพี่ทุกคนที่อยู่ในห้องก็ไม่ใส่เหมือนกัน

 "ในนี้มีพี่คนเดียวที่อยู่วิศวะ" เพลงที่ได้ยินแบบนั้นก็หายสงสัย แบบนี้นี่เอง แต่ดูท่าทางแต่ละคนค่อนข้างจะเหมาะกับวิศวะ เลยเผลอคิดว่าอยู่วิศวะซะอีก

 "พี่เรียนทันตะ" เพลงชะงักมือที่ถือแก้วเล็กน้อย และเหลือบมองรุ่นพี่ที่นั่งอยู่ชิดติดเขา

 "ไม่ได้ถามสักหน่อย" เพลงพูดเบาๆ เหมือนกับพูดกับตัวเอง รุ่นพี่คนนี้เริ่มแปลกๆ ซะแล้ว หรือว่าจะจีบเขากันนะ แค่คิดเพลงก็ขนลุกซู่ซะแล้ว

 "ฟ้า ของกินที่สั่งยังไม่มาเลยนะ" รุ่นพี่คนอื่นๆ ที่นั่งอยู่โซฟาอีกฝั่ง บอกพี่ฟ้าที่กำลังยื่นไมค์ให้น้ำหวาน

 "เดี๋ยวออกไปถามให้" พี่ฟ้าลุกขึ้นและเดินเลาะออกไปจากห้อง น้ำหวานที่เห็นแบบนั้นก็รีบลุกขึ้นตามทันที มีหรือที่เธอจะปล่อยโอกาสแบบนี้ให้หลุดลอยไป

 "เดี๋ยวมานะ" น้ำหวานบอกเพื่อนอย่างรีบเร่ง

 เมื่อออกมาจากห้องแล้ว เธอรีบเดินจ้ำไปทางด้านหน้าของร้านเพื่อหวังที่จะตามพี่ฟ้าให้ทัน แต่ขณะที่เธอเดินมุ่งหน้าไปนั้น แขนของเธอก็ถูกจับเอาไว้ และดึงให้เธอหลบเข้าไปในซอกข้างๆ ที่ไม่มีคนเดินผ่าน

 "พี่ฟ้า!" น้ำหวานตกใจแต่เมื่อเห็นว่าใครดึงเธอเข้ามานั้น ก็อดที่จะหน้าแดงไม่ได้ เธอหลบสายตาชายหนุ่มด้วยท่าทางขัดเขิน หัวใจเต้นรัวไม่เป็นส่ำ

 "ทำให้ตกใจเหรอ พี่ขอโทษนะ" พี่ฟ้ายิ้มมุมปากน้อยๆ และก้มลงพูดบอกเธอด้วยเสียงกึ่งกระซิบ

 "มะ.ไม่เป็นไรค่ะ" น้ำหวานเสียงสั่นเครือด้วยความตื่นเต้น เธอไม่คิดว่าจะได้ใกล้ชิดคนที่ชอบเร็วขนาดนี้ ยิ่งอยู่ใกล้ เธอยิ่งรู้สึกเหมือนหัวใจจะหลุดออกจากร่าง ทั้งน้ำเสียง รอยยิ้ม กลิ่นหอม ผู้ชายคนนี้ ทำให้เธอแทบคลั่งเลยจริงๆ

 "แล้วน้องน้ำหวานออกมาทำอะไรเหรอ" ชายหนุ่มส่งยิ้มละมุนถาม

 "คือน้ำหวาน...มองหาห้องน้ำน่ะค่ะ" น้ำหวานนึกข้อแก้ตัว ไม่กล้าบอกตรงๆ ว่าแอบตามมา

 "อ๋อ ทางนั้นน่ะ" พี่ฟ้าชี้บอกทางให้เด็กสาว ที่ทำท่าอึกอักเหมือนไม่อยากไปห้องน้ำอย่างที่บอก

 "มีอะไรเหรอ..." ชายหนุ่มถามเด็กสาวอีกครั้ง รอยยิ้มที่สว่างไสวทำให้เด็กสาวยิ่งไม่อยากออกห่าง

 "หรืออยาก...ให้พี่พาไป" พอได้ยินแบบนั้นน้ำหวานก็ยิ่งปั่นป่วนในหัวใจ ถ้าหากเธอบอกว่าใช่ พี่ฟ้าจะทำหน้ายังไงกันนะ

 "หึหึ ล้อเล่นน่ะ อย่าถือสาพี่เลยนะ" พี่ฟ้าพูดต่อด้วยเสียงหัวเราะน้อยๆ ทำให้หญิงสาวรู้สึกผ่อนคลาย แต่ความจริงนั้นเสียดายมากกว่า

 "พี่ฟ้าคะ" น้ำหวานสูดลมหายใจตั้งสติมั่น เมื่อได้อยู่ใกล้คนคนนี้แล้ว เธอก็อยากจะลองสารภาพรักออกไปจริงๆ

 "ครับ" เสียงตอบรับที่ทุ้มหวาน ทำเอาหัวใจเด็กสาวสั่นสะท้อนอีกระลอก

 "พี่...มีแฟน..."

 "ฟ้า!" เด็กสาวสะดุ้งทันทีที่มีเสียงอีกเสียงหนึ่งดังแทรกขึ้น ผู้หญิงคนหนึ่งยืนอยู่เบื้องหน้าของเธอกับพี่ฟ้า น้ำตาไหลนองเจิ่งในดวงตา ใบหน้าที่สะสวยของเธอนั้นดูหม่นหมองและเศร้าโศก ทำให้คนที่พบเห็นต่างก็สะเทือนใจ

"เดี๋ยวน้องน้ำหวาน กลับไปรอพี่ที่ห้องก่อนนะ พี่คุยกับเพื่อนไม่นานหรอก" คำว่าเพื่อนดังชัดเจนจากปากของชายหนุ่ม ทำให้เด็กสาวคลายความกังวลอยู่บ้าง เธอไม่กล้าเอ่ยปากถาม ว่าผู้หญิงที่ร้องไห้คือใคร เพราะตอนนี้ เธอกับพี่ฟ้า ยังไม่ถึงขั้นสนิทกันมากขนาดนั้น

 "ค่ะ" น้ำหวานตอบรับและเหลือบมองผู้หญิงตรงหน้าอีกครั้ง เสียงสะอึกสะอื้นของเธอทำให้รู้สึกน่าสงสาร ดวงตาบวมช้ำของเธอ ทำให้เดาได้ว่าเธอผ่านความเจ็บปวดมามากแค่ไหน และพี่ฟ้า คงช่วยเธอได้สินะ เป็นคนที่ดีเหลือเกิน

 เด็กสาวส่งสายตาชื่นชมให้ชายหนุ่มรุ่นพี่ของเธอ และเดินตรงกลับไปยังห้องคาราโอเกะที่อยู่อีกทาง

 "ไปไหนมา" เพลงถามทันทีที่เห็นเพื่อนโผล่เข้ามา ทั้งๆ ที่เขาก็พอเดาได้อยู่แล้ว ว่าน้ำหวานออกไปทำไม

 "เข้าห้องน้ำ" น้ำหวานนั่งลงข้างๆ เพลง และกระซิบบอกเขา ตอนนี้ในห้องเสียงดังมาก ทำให้ทั้งสองต้องคุยกันใกล้ๆ

 "ห้องน้ำอยู่ตรงไหนเหรอ" เพลงที่คิดอยากออกไปจากห้องพอดี ก็คิดว่าการไปเข้าห้องน้ำสักพัก น่าจะทำให้เขาหายอึดอัดขึ้นมาบ้าง

 "ออกไปแล้วเลี้ยวซ้าย" เพลงพยักหน้าเป็นเชิงรับรู้

 ในความเป็นจริงแล้ว น้ำหวานอยากกลับออกไปอีกรอบด้วยความสงสัย แต่ก็กลัวเหลือเกินว่าพี่ฟ้าจะคิดว่าเธอช่างจุ้นจ้านเกินไป

 "มีอะไรหรือเปล่า" เพลงมองเพื่อนที่สีหน้าดูไม่สบายใจ แต่น้ำหวานก็ส่ายหัวเบาๆ ไปมา

 "งั้นเดี๋ยวมา" เพลงบอกเพื่อนและเดินเลี่ยงออกจากห้อง หลบสายตารุ่นพี่คนหนึ่งที่คอยแต่จะส่งยิ้มให้เขา เพลงอยากจะกลับแย่แล้ว ถ้าไม่ติดว่าน้ำหวานคงไม่ยอม และเขาก็ทิ้งเพื่อนให้อยู่ในดงผู้ชายคนเดียวไม่ได้ด้วย

 "เฮ้อ" เพลงถอนหายใจเบาๆ ทันทีที่พ้นประตูออกมา วันนี้ช่างน่าเบื่อสำหรับเขาจริงๆ

 "ฮึก...พี่ฟ้า ทำไมกัน ทำไม..." เสียงกระซิกร่ำไห้ราวกับลอยมาจากที่ใกล้ๆ เด็กหนุ่มขมวดคิ้ว มองหาต้นตอของเสียงนั้น ความจริงก็ไม่ชอบยุ่งเรื่องชาวบ้านเท่าไหร่ แต่พอได้ยินชื่อนั้น มันทำให้เขานึกสงสัยอย่างช่วยไม่ได้

 "กลับไป" เสียงที่พูดขึ้นช่างเบามาก แต่น้ำเสียงกลับดูหนักแน่น ราวกับข่มขู่

 "ฮือๆ แต่เหมียวรักพี่ฟ้านะ เหมียวรักพี่ฟ้าขนาดนี้แท้ๆ" เพลงค่อยๆ เดินต่อไปช้าๆ ไปยังทางเดินเล็กๆ ที่มีประตูอยู่ที่สุดทาง เหมือนกับเป็นทางไปบันไดหนีไฟ

 เขาเดินด้วยฝีเท้าที่เบาหวิว ยืนหลบมุมที่ข้างประตู เขย่งเหลือบมองบานกระจกที่อยู่บนประตู ทำให้พอมองเห็นข้างในได้บ้าง เงาของผู้หญิงคนนั้นดูเหมือนกำลังกอดผู้ชายตรงหน้าเธอไว้ และร้องไห้สะอื้นราวกับจะขาดใจ

 แกร่ก!

 หัวใจของเพลงแทบจะตกไปอยู่ที่ตาตุ่ม เท้าของเขาเผลอไปเหยียบขอบกระถางต้นไม้เล็กๆ ข้างๆ ทางเดิน ทำให้ทั้งกระถางแทบจะล้มลงมา

 เขารีบก้มลงจับกระถางต้นไม้นั้นไว้ และเหลือบมองประตูหนีไฟที่ยังคงไม่มีการขยับไหวใดๆ รอดสินะ แบบนี้คนข้างในคงไม่รู้ตัว

 เขาคิดและเริ่มถอยหลังออกจากตรงนั้นทันที ตอนนี้สิ่งที่เขารู้เกี่ยวกับรุ่นพี่นั่นก็คือ เขาทำให้ผู้หญิงเสียใจ เป็นคนเลือดเย็นมากกว่าที่เห็นปกติ

 "น้องเหมียวอย่าร้องไห้เลยนะ เรื่องของเรามันจบไปแล้ว พี่ขอโทษจริงๆ" เพลงชะงักเท้า และเหลียวหลังกลับมามองที่ประตูนั้นอีกครั้ง บางที พี่เขาก็คงมีเหตุผลของเขาสินะ ความรักมันก็เป็นแบบนี้ล่ะ

 เพลงคิดและก้าวเท้ากลับออกมา โดยไม่รู้ว่าคำพูดหลังจากนั้น ความจริงคืออะไรกันแน่

ออฟไลน์ Gloomy Sunday

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 408
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +215/-3
    • Fanpage : Gloomy Sunday Tk.
Re: SHUT [EYES] UP [#UP 1-3](17/9/62)
«ตอบ #3 เมื่อ17-09-2019 09:16:18 »

บทที่ 3 เพื่อนที่หายตัวไป


หลังจากแวะเข้าห้องน้ำ เพลงเดินกลับมาที่ห้องและพบว่าพี่ฟ้านั้นก็กลับมานั่งที่เดิมเรียบร้อยแล้ว น้ำหวานและพี่ฟ้ากำลังร้องเพลงคู่กันและหัวเราะสนุกสนาน อีกนานไหมนะที่เขาจะได้กลับไปนอนพักสักที เขาเบื่อที่จะต้องอยู่กับคนพวกนี้ และที่เบื่อที่สุดก็คือ ไอ้รุ่นพี่ที่กำลังยื่นแก้วน้ำให้เขาด้วยรอยยิ้มชวนอ้วก

 "เอาออกก็ต้องเติมเข้า" เพลงทำหน้าเจื่อน แต่ก็รับแก้วน้ำของเขามาเพราะความกระหาย เขายกแก้วขึ้นจ่อริมฝีปาก แต่ความรู้สึกบางอย่างมันทำให้เขาชะงักมือเอาไว้ สายตาเหลือบมองไปรอบๆ ห้อง มองแววตาของแต่ละคนที่จ้องมองมาที่เขา

 "เป็นอะไรไป"

 "ไม่ดีกว่า" เพลงวางแก้วน้ำลงและนั่งหน้ามุ่ยเหมือนเก่า เขาไม่รู้ว่าใครทำอะไรกับแก้วน้ำของเขาบ้างตอนที่เขาออกไปข้างนอก แค่คิดก็ดื่มไม่ลงแล้ว

 เพลงนั่งฆ่าเวลาที่ผ่านไปอีกสักพักด้วยการนั่งเล่นแต่เกมส์ในมือถือ ไม่สนใจไม่ว่าใครจะชวนเขาคุยหรือยื่นไมค์ให้เขา เพลงไม่อยากเป็นมิตรกับรุ่นพี่พวกนี้อยู่แล้ว เขาจึงไม่แคร์ว่าทุกคนจะมองว่าเขาเป็นคนยังไง

 "เดี๋ยวพวกเรากลับกันเถอะ นี่ก็มืดแล้วด้วย" เพลงเหลือบมองรุ่นพี่ที่พูดบอกด้วยรอยยิ้ม และทุกคนก็ไม่ได้ขัดขืนใดๆ เพลงรู้สึกโล่งในใจ เขาจะได้ออกไปจากที่ที่แสนอึดอัดนี้สักที

 "พวกเราอยู่หอในกันใช่ไหม ให้พี่ไปส่งนะ" คนที่เสนอตัวก็ไม่ใช่ใครอื่น คุณพ่อพระของสาวๆ นั่นแหละ

 "อยู่ใกล้ๆ นี่เอง ขึ้นรถไฟฟ้ารอบมอก็ได้" เพลงปฏิเสธน้ำใจนั้น ซึ่งทำให้น้ำหวานส่งสายตาขุ่นเคืองมาให้เขาทันที

 "งั้นเพลงก็ขึ้นรถไฟฟ้าไปนะ น้ำหวานจะไปกับพี่ฟ้า" เพลงหน้ามุ่ยทันทีที่ได้ยิน ก็ไม่ใช่ว่าเขาจะเดาไม่ออกหรอก แต่จะปล่อยให้ไปกันสองคนก็คงไม่ดีมั้ง

 "รู้สึกน้องเพลงจะหวงเพื่อนจังเลยนะ ใช่เพื่อนจริงๆ หรือเปล่า" รุ่นพี่คนหนึ่งพูดขึ้นแบบแซวๆ ทำให้น้ำหวานยิ่งหงุดหงิดมากขึ้น

 "เพื่อนค่ะ เพื่อนจริงๆ รู้จักกันตั้งแต่เด็กแล้ว" น้ำหวานรีบแก้ข้อกล่าวหานั้น เพราะกลัวเหลือเกินว่าคนที่เธอชอบจะเข้าใจผิด

 "ฮ่ะๆ รู้แล้วจ้า เพื่อนก็เพื่อน แต่ยังไงพี่ก็จะไปส่งเราทั้งคู่นั่นแหละ แบบนี้เพลงจะได้ไม่ต้องเป็นห่วงใช่ไหม" พี่ฟ้าพูดด้วยรอยยิ้มสดใส ดวงตาหยีลงเป็นสระอิ เมื่อควบคู่กับแว่นแล้ว ทำให้ดูโครตจะดีต่อใจ

 น้ำหวานหน้ามุ่ยเล็กน้อยด้วยความเสียดาย นึกว่าจะได้นั่งรถเล่นกับพี่ฟ้าสองต่อสองอยู่แล้ว แต่จะโกรธเพลงก็คงไม่ได้ เพราะว่าเธอเองที่เป็นคนบอกให้เพลงมาเป็นเพื่อนตั้งแต่แรก

 "เอาล่ะ รถพี่จอดฝากไว้แถวๆ นี้เอง" ฟ้าบอกน้องๆ พลางเดินนำหน้าคนอื่นๆ ไปที่รถ

 น้ำหวานแอบมองรุ่นพี่พลางครุ่นคิดสิ่งต่างๆ อยู่ในหัว เธอคิดว่าพี่ฟ้าคงต้องรู้สึกชอบเธอบ้างแน่ๆ เพราะในร้านคาราโอเกะตอนนั้น พี่ฟ้าก็ดึงเธอเข้าไปและพูดคุยอย่างใกล้ชิด มันทำให้เธอมีความสุขมาก ถ้าได้พี่ฟ้าเป็นแฟนละก็ ผู้หญิงทุกคนในมหาวิทยาลัยต้องอิจฉาเธอสุดๆ แน่

 "ระวังไว้หน่อยก็ดีนะ รู้สึกแปลกๆ ยังไงก็ไม่รู้" น้ำหวานถอนหายใจเล็กน้อยเมื่อได้ยินเพลงพูด ทั้งสองเดินตามกลุ่มรุ่นพี่อยู่ด้านหลัง พวกพี่ๆ เริ่มแยกย้อยกันกลับไปเรื่อยๆ จนตอนนี้เหลือแค่สามคน

 "พูดอะไรไม่เห็นเข้าใจ พี่เขาออกจะนิสัยดี" น้ำหวานพูดด้วยความมั่นใจ ไม่ได้ใส่ใจคำเตือนของเพื่อน

 "อย่าลืมนะฟ้า อย่างที่กูขอ" เพลงมองรุ่นพี่สองคนข้างหน้าที่กำลังคุยกัน คนหนึ่งในนั้นคือคนที่ชอบทำท่าทางแปลกๆ กับเขา น่าขยะแขยงชะมัด ยิ่งเมื่อมันพูดจบ ก็หันมาเหลือบมองเขาซะด้วย อยากต่อยสักหมัดจริงๆ

 "ดูเหมือนพี่เจมส์เขาชอบเพลงนะ" น้ำหวานพูดอย่างหยอกล้อ แต่เพลงไม่ได้สนใจจะจำชื่อรุ่นพี่คนนั้นด้วยซ้ำ

 "จะอ้วก" เพลงทำสีหน้ารังเกียจและหลบสายตาคนด้านหน้า เขาไม่ได้เป็นเกย์สักหน่อย พวกโรคจิต

 "เอาล่ะ ขึ้นรถกัน" ในที่สุดพวกเขาก็เดินมาถึงรถที่จอดอยู่ในซอยข้างๆ รุ่นพี่ที่ชื่อต้นกับเจมส์ แยกกันไปกับรถอีกคัน ส่วนเพลงกับน้ำหวานก็ขึ้นไปบนรถของพี่ฟ้า

 "อย่าถือสาเพื่อนๆ พี่เลยนะ พวกนั้นน่ะปากไม่ค่อยดี แต่ใจดีทุกคนนะ" ฟ้าเริ่มขับรถออกไปและชวนน้องๆ คุย ซึ่งน้ำหวานที่โดดไปนั่งที่เบาะด้านหน้านั้น สีหน้าช่างเปรมปรีเหลือเกิน

 "ค่ะ พี่ๆ ใจดีทุกคนเลย" น้ำหวานรีบพูดอย่างเอาใจ

 "แถมหล่อด้วยใช่ไหม" ฟ้าพูดอีก

 "ไม่มีใครหล่อเท่าพี่ฟ้าหรอกค่ะ" น้ำหวานแก้มเป็นสีชมพูน้อยๆ พูดจาราวกับไม่เห็นหัวเพลงที่นั่งอยู่ตรงเบาะหลัง

 "ฮ่ะๆ ปากหวานจัง" เพลงฟังคนทั้งสองพูดคุยกัน รู้สึกกระอักกระอ่วนปั่นป่วนอยากสำรอก

 "พูดจริงๆ ค่ะ" เพลงคิดว่าเขาไม่ควรจะขึ้นมาบนรถคันนี้เลย ปล่อยให้พวกเขาเป็นสุขเป็นสุขเถิดไปเลยน่าจะดีกว่า

"ขอบคุณครับ แต่น้องน้ำหวานกับเพื่อนก็หน้าตาดีนะ ตอนแรกพี่ยังสงสัยอยู่เลยว่าเป็นแฟนหรือพี่น้องกันหรือเปล่า ไม่ลงประกวดดาวเดือนเนี่ยน่าเสียดายนะ" ฟ้าพูดและส่งยิ้มหวานโปรยปราย น้ำหวานที่ถูกชมก็ราวกับจะลอยหายไปในอวกาศ

 "ไม่ขนาดนั้นหรอกค่ะ น้ำหวานยังไม่มีแฟนสักที" น้ำหวานพูดและแอบโฆษณาตัวเองไปด้วย

 "จริงเหรอ ลัคกี้" เด็กสาวอายม้วน แบบนี้แปลว่าพี่ฟ้าก็แอบหวังว่าเธอจะโสดสินะ

 "แล้วน้องเพลงล่ะ" เพลงที่ถูกถามก็ทำเป็นไม่ได้ยิน ไม่สนใจ ไม่อยากคุย

 "เพลงน่ะเหรอคะ ไม่มีหรอกค่ะ ปากแบบเพลงหาแฟนยาก" หนอย เพลงหันควับหาเพื่อนทันที เผากันซะได้ ซึ่งคำพูดของน้ำหวานนั้น ทำให้พี่ฟ้าหัวเราะออกมาอย่างชอบใจ

 จุดหมายปลายทางเห็นอยู่ไม่ไกลจากตรงหน้าแล้ว เพลงหวังเหลือเกินที่จะลงไปจากรถคันนี้ หนีหายไปจากคนจะจีบกันทั้งสอง

 "จะถึงแล้วนะ เดี๋ยวพี่ไปส่งหน้าตึกเลยละกัน"

 "หวานไม่อยากให้ถึงเลยค่ะ" คำพูดของน้ำหวาน ทำให้พี่ฟ้าหันมองด้วยความเอ็นดู

 "วันหลังเราไปเที่ยวกันอีกก็ได้ค่ะ ยังไงก็ต้องเจอกันบ่อยๆ อยู่แล้วเนอะ" คำพูดปลอบใจของฟ้า ทำให้น้ำหวานเริ่มยิ้มขึ้นมาอีกครั้ง และทันทีที่รถหยุดนิ่ง เพลงไม่รอช้าเปิดประตูออกและกระโดดลงมาทันที ปล่อยสองคนนั้นร่ำลากันเถอะ ช่างน่ารำคาญ

 ไม่นานนักน้ำหวานก็ตามลงมาจากรถ ใบหน้าของเธอยิ้มกว้างสว่างไสว เพลงย่นคิ้วมองเพื่อนด้วยความฉงน หรือเมื่อกี้เขาพลาดช็อตเด็ดอะไรไป ตอนเขาลงจากรถแล้ว สองคนนั่นพูดอะไรกันต่อนะ

 "มีอะไรเหรอ" เพลงถามเพื่อนที่ยังคงยิ้มกว้าง สองมือของเธอกำไว้แนบอก มองตามท้ายรถเก๋งคันงามที่ขับออกไป

 "ไม่มีอะไรหรอก ไปก่อนนะ" เพลงมองเพื่อนที่เดินตัวลอยจากไป พี่ฟ้านั่น พูดอะไรกันนะ ถึงทำให้เธอดีใจขนาดนี้


 ในรุ่งเช้าของวันใหม่ที่แสนน่าเบื่อ เพลงออกจากหอแต่เช้า มุ่งหน้าสู่ตึกเรียนในมหาวิทยาลัย บรรยากาศของที่นี่ช่างแตกต่างจากสมัยมัธยม ไม่มีการเข้าแถว ไม่ต้องพะวักพะวงว่าทรงผมจะโดนกล้อนหรือไม่ มหาวิทยาลัยนี่มันอิสระดีจริงๆ

 เด็กหนุ่มยิ้มให้กับสิ่งต่างๆ รอบตัว เสมือนความสุขกำลังโอบล้อมรอบตัวของเขา และรอยยิ้มนั้นทำให้หลายๆ คนต้องยิ้มตามเมื่อได้อยู่ใกล้

 "ยิ้มหวานแบบนี้สาวๆ ก็ละลายกันพอดีสิ" เสียงที่ดังขึ้นจากด้านหลังทำเอาเพลงสะดุ้งเฮือกอย่างตกใจ รอยยิ้มที่เบ่งบานในตอนแรกนั้น กลับกลายเป็นใบหน้าบึ้งตึงเย็นชา เพราะรู้ดีว่าเสียงแบบนี้มาจากใคร

 ทำไมถึงเข้ามาทักเขากันนะ ไม่ได้สนิทกันสักหน่อย

 ความคิดของเพลงแสดงออกชัดเจนที่ใบหน้า ทำให้รอยยิ้มของคนที่เข้ามาทักเขานั้นหม่นลงเล็กน้อย

 "ขอโทษที่พี่รบกวนนะ" ฟ้า ชายหนุ่มในเสื้อช็อปสีกรมท่าก้มหัวลงเล็กน้อย เพลงเพิ่งเห็นคนคนนี้แต่งตัวมาเรียนครั้งแรก ทำให้รู้สึกแปลกนิดๆ ใบหน้าของหมอนี่ไม่ได้เข้ากับเสื้อช็อปนั่นเลยสักนิด นี่คือสิ่งที่เขาคิด

 "เปล่า แค่ตกใจ" เพลงพูดและมองสำรวจคนตรงหน้า ผิวขาวที่ขาวจนเหมือนจะซีด กางเกงยีนส์สีดำสนิท เสื้อยืดสีดำทับด้วยเสื้ิอช็อป กรอบแว่นสี่เหลี่ยมกับใบหน้ายิ้มละมุน มันช่างไม่เข้ากันซะเลย

 "แล้วเพื่อนเราล่ะ ไปไหน" ฟ้าพูดถามน้องด้วยรอยยิ้ม แต่เพลงนั้นเหงื่อตกไปเรียบร้อย

 "เวรล่ะ! ลืมเลย" เพลงลุกลี้ลุกลนล้วงมือถืิอออกจากกระเป๋ากางเกง และรีบกดเบอร์เพื่อนด้วยความรวดเร็ว

 เสียงสัญญาณดังอยู่เป็นระยะที่ปลายสาย เพลงกดโทรไปมาอีกสักพัก และยอมแพ้เมื่ิอเวลาผ่านไปหลายนาที

 "แปลก" เพลงจ้องมองหน้าจอมืิอถือด้วยคิ้วที่ขมวดย่น ปกติเพื่อนของเขาจะรับสายไวมาก แต่วันนี้กลับเงียบกริบ หรือจะงอนที่เขาไม่ยอมรอเดินไปพร้อมกัน

 "อาจจะไปรอที่ห้องเรียนแล้วละมั้ง" เพลงขมวดคิ้ว เงยหน้าขึ้นมองคนที่ยังคงยืนอยู่ตรงหน้าเขา ไอ้ที่ว่าแปลกนี่คงไม่ใช่แค่น้ำหวานที่ไม่รับสาย แต่คงเป็นไอ้หมอนี่ที่ยืนจ้องเขาอยู่ได้หลายนาที

 "ไม่ไปเรียนเหรอ...ครับ" เพลงหน้ามุ่ยและยัดมือถือกลับเข้ากระเป๋า ตัดสินใจพูดเพราะเพียงชั่ววินาที

 "เดี๋ยวจะไปแล้วล่ะ แต่ขออะไรหน่อยได้ไหม" ชายหนุ่มร่างสูงตรงหน้ายิ่งส่งยิ้มละมุนชวนคลื่นไส้ เพลงคิดว่าเขาไม่น่าพูดดีๆ กับไอ้บ้านี่เลยจริงๆ

 "พี่ขอเบอร์โทรเราหน่อยได้ไหม" จากหน้าที่มุ่ยจนไม่ชวนมองตอนนี้เพลงทำหน้าที่แยกไม่ออกระหว่างตกใจ สงสัย ไม่พอใจ มันผสมปนเปไปหมด

 เด็กหนุ่มไม่ตอบคำถาม และตัดสินใจหมุนตัวหนี ปลีกวิเวกไปจากตรงนั้นอย่างรวดเร็ว

 "เหอะ เกย์ แม่งเกย์แน่ๆ" เพลงลูบแขนไปมาอย่างสยดสยอง ก็ว่าแล้วว่าทำไมถึงยืนจ้องเขาแปลกๆ ถ้าเจออีกครั้งจะต่อยให้ซะเลยดีไหม

เพลงเดินสาวท้าวมาถึงห้องเรียน และคิดว่าคงจะได้เจอเพื่อนของเขาที่นั่งหน้าบูดอยู่ แต่พอมาถึงนั้น ทุกสิ่งกลับไม่เป็นไปตามคาด ในห้องเรียนมีแต่เพื่อนๆ ในเอกที่ยังไม่คุ้นตา ทุกคนต่างจ้องมองเขาและหันไปจับกลุ่มคุยกันต่ออย่างไม่ใส่ใจ

 เพลงเดินไปที่นั่งประจำที่หลังห้องและล้วงมือถือออกมากดส่งข้อความหาเพื่อน

 [ตื่นสายเหรอ หรือไม่สบาย โดดแต่ต้นเทอมไม่ได้นะ]

 เขากดส่งข้อความนั้น แต่ก็ไม่มีข้อความตอบรับ ไม่มีสัญญาณใดๆ จากเพื่อนของเขาเลย


 หลังจากคาบเรียนจบลง เพลงตัดสินใจแน่วแน่ที่จะไปหาน้ำหวานที่หอหญิง แบบนี้ไม่ค่อยปกติสักเท่าไหร่ เพราะตลอดมาที่พวกเขาเป็นเพื่อนกัน นี่เป็นครั้งแรกที่เธอไม่มาเรียนแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย อย่างน้อยถ้าไม่สบายหรือมีธุระอะไรก็บอกกันเสมอ นี่มันแปลกสุดๆ จริงๆ

 "รีบไปไหนเหรอน้องเพลง" และก็อีกครั้งในวันนี้ที่เขาถูกทักจากด้านหลัง เพลงหน้าบูดและไม่เคยเก็บอาการหงุดหงิดรำคาญใจ เขาหันกลับไป และกะว่าจะด่าสักหน่อยที่ถูกกวนใจมาตั้งแต่เช้า

 แต่เมื่อเขาหันกลับไปและกะจะด่าสุดเสียงนั้น เขากลับอึ้งชะงักไปและขมวดคิ้วอย่างสงสัย คนตรงหน้าของเขาไม่ใช่คนเมื่อเช้า แต่กลับเป็นอีกคนที่ทั้งสูงและแต่งตัวด้วยชุดโทนสีขาวเรียบร้อย

 แต่ว่า...เสียงเหมือนกันเลย

 ความสงสัยของเขาฉายชัดบนใบหน้า เพลงจ้องมองรุ่นพี่ที่เข้ามาทักเขา ไอ้บ้านี่รู้สึกจะชื่อเจมส์ เรียนทันตะ เขาจำได้ทันทีเพราะว่าตอนไปร้านคาราโอเกะนั่น ไอ้หมอนี่ตามติดเขาแจ และชวนคุยอย่างน่ารำคาญ

 "มีธุระ ต้องรีบไปแล้ว" เพลงตัดบท เขาไม่อยากเสวนากับคนพวกนี้เลยจริงๆ

 "ใจร้ายจัง ให้ฟ้าขอเบอร์ก็ไม่ให้" เพลงที่กำลังจะเดินไปต่อก็ชะงักเท้าทันที เมื่อกี้มันว่าไงนะ ที่แท้เมื่อเช้าที่ไอ้แว่นนั่นขอเบอร์เขา ก็เพราะไอ้เวรนี่เองเหรอ

 "อย่ามายุ่ง ไม่ใช่เกย์ ไม่อยากมีเพื่อนเป็นเกย์ด้วย!" เพลงที่ตอนนี้หงุดหงิดอยู่แล้ว ก็แสดงความเกรี้ยวกราดออกไป จริงๆ เขาก็ไม่ได้ใส่ใจว่าใครจะเป็นเกย์ แต่ถ้ามายุ่งกับเขาในเชิงจีบเมื่ิอไหร่ มีวางมวยเมื่อนั้น

 "ไม่ได้อยากเป็นเพื่อนสักหน่อย" คนตรงหน้าเพลงพูดด้วยรอยยิ้มกวน แสดงออกชัดเจนถึงเจตนาแอบแฝง

 "เรื่องของมึง แต่อย่ามาเสือกกับกู!" เพลงโมโหถึงขั้นสุด แต่ก็คิดว่าการจะเข้าไปต่อยคนที่ทั้งสูงทั้งตัวใหญ่กว่าเขานั้น มีแต่จะทำให้เจ็บตัวฟรีเปล่าๆ

 เพลงทำสีหน้าโกรธจัด ฟึดฟัดและเดินกลับหลังเร่งฝีเท้าเต็มแรง ทำไมวันนี้มันต้องซวยขนาดนี้ด้วยวะ

 "น้องเพลงเข้าใจผิดแล้วนะ!" เพลงไม่สนใจเสียงพูดที่ตามไล่หลังมา

 "พี่น่ะ ไม่ใช่เกย์หรอก" หึ คำพูดนั้นทำเอาเพลงพ่นลมหายใจพรืด ถ้าไม่ใช่แล้วมายุ่งทำไม เพลงไม่เข้าใจตรรกะความคิดแปลกๆ ของคนพวกนี้ซะเลย

ออฟไลน์ fullfinale

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 687
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +21/-0
Re: SHUT [EYES] UP [#UP 1-3](17/9/62)
«ตอบ #4 เมื่อ17-09-2019 09:46:36 »

ติดตามจ้าาาา เห็นชื่อคนเขียนละรีบกดเข้ามาเลยยย

ยังงง ยังสงสัย รอตอนต่อไปนะคะ :hao3:

ออฟไลน์ Gloomy Sunday

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 408
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +215/-3
    • Fanpage : Gloomy Sunday Tk.
Re: SHUT [EYES] UP [#UP 1-3](17/9/62)
«ตอบ #5 เมื่อ18-09-2019 11:11:55 »

บทที่ 4 เด็กสาวที่ฆ่าตัวตาย


เพลงมุ่งหน้ากลับหอด้วยอารมณ์หงุดหงิดพลุ่งพล่าน เขาสบถคำหยาบตลอดทางทำเอานักศึกษาคนอื่นๆ ต่างหลบเลี่ยงที่จะเดินผ่านหรือสบตาเขา

 เพลงเป็นชายหนุ่มที่รูปร่างปกติ หน้าตาดีในระดับหนึ่ง ซึ่งถ้าเขาไม่ทำตัวถ่อยๆ หรือปากร้ายแล้วละก็ สาวๆ ก็มีหลงมาหาเขาบ้างเสมอ แต่ก็ไม่มีเลยสักคนที่ทนคบเขาได้มากกว่าสองเดือน นอกจากน้ำหวาน เพื่อนสมัยเด็กของเขา

เพลงลงจากรถไฟฟ้าคันเล็กที่จอดหน้าหอพัก เขากำลังหงุดหงิดแต่ก็คิดแผนเอาไว้แล้ว การที่จะเข้าไปในหอพักหญิงนั้น ผู้ชายอย่างเขามันไม่มีทางทำได้ ดังนั้น เขาก็แค่ต้องหาผู้หญิงสักคน บอกเธอว่าน้ำหวานอยู่ตึกไหน และให้เธอช่วยไปดูให้หน่อย

 แต่พอคิดมาถึงตรงนี้ เขาก็ต้องเกาหัวอย่างอารมณ์เสียมากขึ้นไปอีก ก็เพราะว่าเขาไม่รู้ว่าน้ำหวานอยู่ตึกไหนห้องไหนน่ะสิให้ตาย

 "หลีกทางหน่อย หลีกหน่อย!" เพลงที่มัวแต่เดินไปคิดไปนั้น ไม่ได้สักเกตเลยสักนิดว่าหน้าหอหญิงกำลังวุ่นวายแค่ไหน รถพยาบาลคันหนึ่งจอดเปิดไฟแวบวาบไปมา เหล่านักศึกษามุงต่างแย่งกันดูคนเจ็บที่กำลังถูกเข็นมาจากด้านใน ทำให้เพลงมองเห็นอะไรทั้งนั้น มันเกิดอะไรขึ้นกันนะ มีใครเป็นอะไรหรือไง หรือว่า...

 เพลงที่เพิ่งนึกขึ้นได้ถึงการหายตัวไปของเพื่อน สีหน้าของเขาก็ฉายแววร้อนรนทันที เขาวิ่งฝ่าฝูงชนที่มุงล้อม หัวใจเต้นรัวอยู่ในอก ภาวนาขอให้คนที่นอนอยู่บนเตียงนั้น ไม่ใช่น้ำหวาน ไม่ใช่เพื่อนของเขา

 แต่สิ่งที่เขาคิดก็ไม่เป็นไปอย่างที่หวังอีกแล้ว ตรงหน้าเขา หญิงสาวหน้าซีดเผือดคนหนึ่งนอนอยู่บนเตียงผ้าสีขาว ดวงตาที่เคยสดใสของเธอกลับบวมแดงเหม่อลอย

 "หวาน!" เพลงร้องเรียกเพื่อน วิ่งไปขนาบคู่กับเตียงและจับมือที่เย็นเฉียบนั้นไว้

 "ได้ยินว่าฆ่าตัวตาย"

 "ตายหรือยังนะ"

 "ไม่รู้สิ"

 เพลงไม่สนใจเสียงรอบข้างพลางร้องเรียกเพื่อนเสียงดัง นี่มันเรื่องอะไรกัน เมื่อวานก็ยังดีๆ อยู่เลย ไม่มีทาง คนอย่างน้ำหวาน ไม่มีทางทำเรื่องแบบนั้น

 "พะ..." เสียงแผ่วเบาเปร่งออกมาจากริมฝีปากสีซีด หัวใจของเพลงราวกับกลับมาเต้นอีกครั้ง น้ำหวานยังไม่ตาย เธอยังไม่ตาย

 เพลงเกาะติดเตียงของเพื่อนมาถึงรถพยาบาล เจ้าหน้าที่ต่างกางแขนกั้นเขา ทำให้เขาได้ยินสิ่งที่เพื่อนพูดออกมาไม่ชัด

 "หวาน!" เพลงยังคงร้องเรียกเธอ ราวกับกลัวว่าเธอจะหลับไป

 "พี่..ฟ้า" คำพูดสุดท้ายก่อนที่ร่างของเธอจะหายขึ้นไปบนรถพยาบาลทำให้หัวใจของเพลงเต้นรัวขึ้นอีกครั้ง เขายืนอยู่ตรงนั้น มองดูรถพยาบาลที่รีบเร่งออกไป สองมือกำแน่น สั่นเทาด้วยอารมณ์ที่พลุ่งพล่าน

 ใบหน้าของเขาในตอนนี้ดูเหี้ยมเกรียมด้วยความโกรธ เขาเริ่มออกวิ่งไปด้วยความเร็ว ไปยังที่ที่คิดว่าคนคนนั้นจะอยู่ ไอ้สารเลวนั่นมันต้องตาย มันทำอะไรเธอ เขาต้องรู้ให้ได้

 ผู้คนมากมายต่างมองชายหนุ่มที่วิ่งไม่คิดชีวิตไปตามถนนในมหาวิทยาลัย จุดหมายปลายทางของเขาคือตึกหอสมุด ชั้นบน ห้องประธานสภานิสิต เขาไม่รู้ว่ามันกลับมาที่นั่นหรือยัง หรือกำลังนั่งกินข้าวอยู่ที่ไหน แต่เขาจะไป เขาจะไปลากคอมัน ชำระแค้นให้เพื่อนของเขาแน่นอน

 "ฟ้า!!" เขาตะโกนก้องขณะที่วิ่งขึ้นบันไดไปยังชั้นบน เหล่ารุ่นพี่ในตึกที่เห็นเขา ต่างพากันตระหนกตกใจ เพลงไม่สนใจผู้คนเหล่านั้น และถีบประตูห้องทำงานของฟ้า จนประตูแทบหลุดออกจากบาน

 "เดี๋ยวๆ น้องทำอะไร!" รุ่นพี่สาวคนหนึ่งดึงแขนเขาไว้ก่อนที่เขาจะวิ่งบึ่งเข้าไป เพลงสะบัดตัวออกจากการเกาะกุมนั้น จนทำให้รุ่นพี่สาวล้มลงกระแทกพื้นอย่างแรง

 ราวกับความบ้าคลั่งเกือบจางหาย เพลงตกใจที่เขาทำให้คนไม่เกี่ยวข้องต้องเจ็บตัว เขาสงบลงเล็กน้อย และรีบเข้าไปพยุงรุ่นพี่คนนั้น เป็นรุ่นพี่คนเดียวกับที่เคยทักเขากับน้ำหวานเมื่ิิอตอนมาที่นี่ครั้งก่อน

 "ขอโทษครับ" เพลงพูดขอโทษด้วยใบหน้าที่ยังคงบึ้งตึง เขาพยุงตัวรุ่นพี่ขึ้น และยกมือไหว้ขอโทษอีกที

 "ทำไมถึงรีบร้อนแบบนี้ล่ะ" รุ่นพี่สาวปัดฝุ่นที่กระโปรงของเธอ และถามด้วยสีหน้าเป็นกังวล

 "เอะอะโวยวายอะไรกัน!" เพลงที่ไม่ทันได้ตอบคำถามของรุ่นพี่สาวก็ถูกสวดเข้าให้จากด้านหลัง รุ่นพี่จับแขนของเขาเอาไว้ บีบเบาๆ ให้ถอยไปอยู่ข้างหลัง

 "ขอโทษนะคะอาจารย์ น้องเผลอหกล้มชนประตูห้องน่ะค่ะ" เพลงเพิ่งรู้สึกเสียใจเล็กน้อยที่เขาถีบประตูห้องเมื่อกี้ เพราะเมื่ิอมองดีๆ นั่นมันผิดห้องชัดๆ

"ตกอกตกใจหมด คนแก่หัวใจวายตายไปจะว่าไง!" อาจารย์รุ่นป้าแว่นกรอบหนาส่งเสียงแว๊ดไม่พอใจ ทำท่าฟึดฟัดไม่รับไหว้ขอโทษจากเพลง และกลับเข้าห้องไป

 "เห็นไหม ทำอะไรต้องระวังหน่อยนะ ตึกนี้คนอยู่เยอะเลย" เพลงหน้ามุ่ยแต่ก็ไม่ได้แคร์ที่ถูกว่าเท่าไหร่

 "แล้วมีอะไรเหรอ มาหาฟ้าใช่ไหม" พอได้ยินชื่อไอ้เลวนั่น เพลงก็นึกขึ้นได้ทันทีว่าเขามาที่นี่เพื่ิออะไร

 "พี่ขอเตือนไว้เลยนะ อย่าทำอะไรแบบนี้อีก" เหมือนเข้าหูซ้ายทะลุหูขวา เพลงเบือนหน้าหนีคำพูดของรุ่นพี่สาวและตรงดิ่งไปที่บานประตูถัดไป ประตูที่มีป้ายตำแหน่งไอ้เวรนั่น

 เขายืนตั้งสมาธิเล็กน้อย สูดลมหายใจเข้าลึกๆ และตัดสินใจผลักประตูเข้าไป ภายในห้องเป็นห้องทำงานไม้ไม่ใหญ่ไม่เล็ก มีหนังสืิอ โล่และถ้วยรางวัลมากมายอยู่เต็มรอบด้าน หลังโต๊ะทำงานตัวใหญ่นั้น แน่นอนว่ามีคนคนหนึ่งนั่งอยู่ ด้วยรอยยิ้มที่เขาเกลียดที่สุด

 "เอ้า ว่าไงน้องเพลง" เด็กหนุ่มกำหมัดแน่นด้วยอารมณ์ครุกรุ่น สาวเท้าเข้าไปช้าๆ ตั้งมั่นในใจว่าต้องเอามันให้ปางตายเหมือนกับเพื่อนของเขา

 "มึงทำอะไรเพื่อนกู!" เพลงไม่สนใจที่จะสุภาพนอบน้อมหรืออะไรอีกแล้ว สิ่งที่เขาสนใจอยากรู้คือคนตรงหน้าทำอะไร และจะตายยังไง

 Trrr Trrr

 แต่คำพูดของเพลงนั้นก็เหมือนเสียงนกเสียงกา คนตรงหน้าทำสีหน้าสงสัยเขา และยกมือขึ้นส่งสัญญาณว่าขอเวลารับสายโทรศัพท์แปบหนึ่ง

 เพลงโมโหจนอยากกระชากคอเสื้อคนตรงหน้าเข้ามาและต่อยเต็มแรง เขาไม่สนใจว่าไอ้แว่นตรงหน้าจะกำลังคุยโทรศัพท์อยู่ เขาสาวเท้าเข้ามาใกล้มากขึ้นอีกนิด และคว้าคอเสื้อนักศึกษาสีขาวของคนตรงหน้าเข้ามา ง้างแขนเตรียมใส่เต็มแรง

 "พี่รู้ข่าวแล้ว พี่เสียใจด้วยจริงๆ" รุ่นพี่หนุ่มวางโทรศัพท์ลงและเปลี่ยนสีหน้าเป็นเคร่งเครียด เขาไม่ได้ใช้มือปัดป้องตัวเอง แต่กำลังทำหน้าเศร้าใจ

 ความสับสนทำให้เพลงชะงักมือค้างไว้ จ้องมองแววตาคนตรงหน้าที่ดูเหมือนไม่มีอะไรแปลกๆ แอบแฝงอยู่เลย มีแต่ความเศร้าและกังวลใจจริงๆ

 "บอกมา มึงทำอะไรเพื่อนกูกันแน่!" เพลงยังคงมีแต่ความสงสัย เขาไม่อาจทำลืมคำพูดของเพื่อนได้ ถ้าไม่ใช่เพราะมัน แล้วทำไมน้ำหวานถึงเรียกชื่ิอมัน

 "พี่ไม่รู้ว่าเราพูดถึงอะไร"

 "โกหก!!" เพลงตะโกนก้อง จ้องมองคนตรงหน้าที่แววตาไม่เปลี่ยนไปเลยสักนิด ราวกับไม่ได้พูดโกหกจริงๆ

 "โอเค พี่ยอมรับว่าน้ำหวานมาหาพี่ตอนดึก" พอฟังมาถึงตรงนี้ หมัดของเพลงก็ง้างขึ้นและชกเข้าไปที่แก้มของคนตรงหน้าอย่างแรง คิดไว้แล้วว่าต้องเป็นมึง โกหกหน้าด้านจริงๆ

 รุ่นพี่หนุ่มแว่นกระเด็นหลุดออกจากใบหน้า มือข้างหนึ่งกุมแก้มที่ช้ำไว้ แต่แววตาและท่าทางของเขา ก็ไม่ได้มีอารมณ์โกรธเลยแม้แต่น้อย ทำให้เพลงเริ่มสับสนในใจอีกครั้ง

 "มึงทำอะไร มึงทำอะไรหวานใช่ไหม!" เพลงตะโกนใส่ผู้ชายตรงหน้า เลือกที่จะไม่สนใจแววตาหมองเศร้านั้น

 "พี่ไม่ได้ทำอะไรเลยจริงๆ นะ" เพลงส่ายหัวไปมาอย่างไม่เชื่ิอ และดึงคอเสื้อรุ่นพี่เข้ามาอีกครั้ง หวังจะชกอีกสักหมัด

 "กูไม่เชื่อ! ไม่งั้นหวานจะฆ่าตัวตายทำไม มึงต้องทำอะไรแน่ๆ" เพลงตะโกนใส่รุ่นพี่หนุ่มที่ดูไม่สู้คน เขายิ่งเดือดดาลเพราะดูเหมือนเขาต่างหากที่เป็นคนไม่ดี และคนตรงหน้าก็ยังคงปฏิเสธเสียงแข็ง

 "ถ้าอย่างนั้นเราไปถามน้ำหวานกัน พี่อยากไปเยี่ยมเธออยู่แล้ว" เพลงปล่อยมือจากคอเสื้อคนตรงหน้า ผลักออกแรงๆ อย่างไม่เกรงใจ ดี แบบนี้ก็ดี จะได้รู้กันไปเลย

 เพลงหันหลังกลับถีบประตูห้องให้เปิดออกอีกครั้ง ต่อหน้าน้ำหวาน เธอต้องพูดออกมาแน่ ว่าไอ้เลวนี่มันทำอะไรบ้าง จะเอาตำรวจให้ไปด้วยเลยดีไหม ต้องลากมันเข้าตารางให้ได้

 เขาคิดและเดินปึงปังออกมาจากห้องทำงานนั้น เดินผ่านรุ่นพี่สาวที่ยืนอยู่หน้าห้อง สีหน้าของเธอดูเหมือนอยากจะพูดอะไร แต่ก็ไม่ได้พูดออกมา

 "รถพี่จอดอยู่ที่ลานใกล้ๆ"

 "เออ เร็วๆ!" เพลงชะลอเดินให้คนโตกว่ามุ่งหน้านำไป ในใจรู้สึกแปลกๆ นิดๆ ว่าทำไมมันถึงดูไม่กลัวอะไรเลย หรือว่ามันไม่ได้ทำอะไรจริงๆ ถ้าเป็นแบบนั้น เขาคงต้องคลานเข่าก้มกราบขอขมามันแน่ๆ

 พวกเขามาถึงที่หมายในเวลาไม่นาน เพราะเป็นโรงพยาบาลของมหาวิทยาลัยนี่เอง ทั้งสองมุ่งหน้าเข้าไปยังตึกใหญ่สีขาว คนตัวสูงเดินเข้าไปหาประชาสัมพันธ์และเดินนำหน้าไปอย่างคล่องแคล่ว

"ห้องนี้" รุ่นพี่หนุ่มยืนอยู่หน้าห้องและเปิดประตูให้เพลง ภายในห้องสีขาวมีเพียงเตียงๆ หนึ่งตั้งอยู่ริมหน้าต่าง เพลงรีบเดินเข้าไปที่ข้างเตียงและมองดูเพื่อนของเขาที่นอนหลับตาอยู่ มีคุณหมอคนหนึ่งอยู่ในห้องด้วย

 "อ้าวฟ้า รู้จักคนไข้เหรอ" คุณหมอคนนั้นทักรุ่นพี่ที่มากับเขาอย่างเป็นมิตร สีหน้าดูโล่งใจ

 "ดีนะล้างท้องทัน ปริมาณยาไม่เยอะ อาการก็เลยไม่เป็นไรมาก"

 "ขอบคุณนะครับอาจารย์"

 "ยังไงก็ดูแลกันดีๆ นะ คนป่วยไม่ยอมพูดอะไร เลยไม่รู้ว่าเขาเครียดเรื่ิองอะไร"

 คุณหมอพูดและเดินออกไปจากห้อง ปล่อยให้เพลงกับรุ่นพี่อยู่กันตามลำพัง

 "หวาน" เพลงไม่รอช้า เดินเข้ามาที่ข้างเตียงและร้องเรียกเพื่อนเบาๆ

 "ปล่อยให้เขานอนก่อนเถอะ ถ้าตื่นแล้วเราค่อยถามก็ได้" เพลงเหลือบมองคนตรงหน้าอย่างไม่พอใจ แต่นั่นเป็นเรื่องที่เขาควรทำ

 เพลงเดินไปมาในห้องสักพัก และนั่งลงที่โซฟารับแขก คงจะอีกหลายชั่วโมงแน่ๆ กว่าเธอจะตื่นขึ้นมา บางทีก็ไม่น่าใจร้อนเลย เสียเวลาเปล่าจริงๆ

เขามองรุ่นพี่หนุ่มที่นั่งอยู่ข้างเตียงของเพื่อน เขาไม่รู้เมื่อคืนสองคนนั่นไปไหน ทำอะไรกันมา แต่หวานต้องเจอเรื่องที่เธอรับไม่ได้สุดๆ มาแน่ๆ ไม่อย่างนั้นเธอจะทำแบบนี้ทำไม พอมาคิดถึงตอนนั้น เมื่อคืนตอนที่หวานลงจากรถมือของเธอเหมือนกำอะไรไว้ นั่นคงเป็นจดหมายสินะ จดหมายนัดเจอ

 เพลงคิดและเหลือบมองรุ่นพี่อีกครั้ง เป็นคนที่ดูไม่มีพิษสงอะไร รอยยิ้มดูอ่อนโยนชวนอ้วก โดนต่อยก็ไม่สู้เลยสักนิด ทั้งๆ ที่ตัวใหญ่กว่าเขา สูงกว่าเขา คนแบบนี้จะทำอะไรได้กันนะ จะเชือดไก่ก็ดูจะไม่ไหวซะมั้ง

 "เพ.ล..ง" ขณะที่เขากำลังนั่งคิดอะไรเพลินๆ อยู่นั้น เสียงแผ่วเบาที่สั่นเครือก็ทำให้เขาลุกขึ้น เพลงมองเพื่อนของเขาที่นอนอยู่บนเตียง สีหน้าของเธอดูหวาดหวั่น แววตาของเธอสั่นระริก คล้ายกับจะร้องไห้

 "ว่าไง เป็นไงบ้าง" เพลงรีบมาอยู่ข้างๆ เธอ มองดูเธอที่เหมือนพยายามจะพูดอะไร แต่ก็เงียบหายไปทุกครั้ง

 "น้องน้ำหวาน มีอะไรค่อยๆ พูดนะครับ" เพลงไม่สนใจรุ่นพี่ที่ส่งเสียงอยู่ข้างๆ เตียงอีกด้าน น้ำหวานไม่แม้แต่จะมองเขา เธอเอาแต่เรียกหาเพลง แววตาเหมือนอยากพูดอะไร

 "เพลง" น้ำหวานดึงมือของเพื่อนมากำไว้แน่น ราวกับกลัวเขาจะสลายหายไป

 "อือ อยู่นี่ ให้บอกพ่อแม่ไหม" น้ำหวานส่ายหัวไปมาด้วยน้ำตาที่เริ่มไหลริน เพลงไม่เข้าใจเลยสักนิด เธอกำลังเจ็บปวดข้างในใช่ไหม หรือว่ากลัวอะไรกัน

 และความคิดนั้นก็ทำให้เพลงเหลือบมองรุ่นพี่หนุ่ม เขามองและสังเกตสีหน้าท่าทางของเขา ว่ากำลังข่มขู่หรือทำอะไรเข้าข่ายแบบนั้นไหม แต่พอมองดูแล้ว ก็ไม่เห็นมีวี่แววอะไรแบบนั้นเลย

 "มีอะไรอยากบอกเพลงเหรอ" เพลงถามเพื่อนด้วยแววตาที่จ้องมองรุ่นพี่อย่างไม่ปิดบัง

 น้ำหวานกรอกดวงตาที่แดงก่ำไปมา เธอเหลือบมองรุ่นพี่ที่อยู่ข้างๆ และกลับมามองเพื่อนของเธออีกครั้ง

 "พูดมาเลย เพราะมันใช่ไหม ไอ้เวรนี่" เพลงพูดกัดฟันและจ้องมองคนตรงหน้าอย่างเอาเรื่อง

 แต่เขาที่ถามแบบนั้น น้ำหวานก็ส่ายหน้าไปมาด้วยน้ำตา เขาชะงัก และก้มถามเพื่อนอีกครั้ง

 "ไม่ใช่มันเหรอ แต่เมื่อคืนหวานไปกับมันใช่ไหม"

 "..." เธอไม่ยอมพูดอะไร เอาแต่ส่ายหัวไปมาอย่างอ่อนแรง และเริ่มร้องไห้มากขึ้น

 ไม่ใช่มันงั้นเหรอ...

 ความรู้สึกของเพลงในตอนนี้สับสนวุ่นวาย เขารู้สึกผิดเล็กน้อยกับรอยช้ำบนแก้มของรุ่นพี่ แต่ที่รู้สึกผิดมากกว่าก็คือเรื่องที่เขาไปโวยวายที่ตึกนั่นเหมือนคนบ้า แย่ละสิ ต้องกราบขอโทษจริงๆ เหรอเนี่ย

เขาหลบสายตาที่มองมา และเลือกทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ หมัดเขาก็ใช่ว่าจะแรงขนาดนั้น หรือจะให้ต่อยคืนดี เขาลูบแก้มตัวเองไปมาพลางหลบตาต่อไป เอาไงต่อดีละแบบนี้ เพลงเอ๋ย

ออฟไลน์ lovenine

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 250
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +3/-1
เพื่อนของฟ้ารึเปล่า ??? ขอบคุณ^^

ออฟไลน์ areenart1984

  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 4825
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +167/-7
ผู้ต้องสงสัยเยอะจริงๆ เลย เดาไม่ออกอ่ะ  o16

ออฟไลน์ Gloomy Sunday

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 408
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +215/-3
    • Fanpage : Gloomy Sunday Tk.
บทที่ 5 บุคคลผู้แสนลึกลับ


หลังจากโทรตามน้องสาวของน้ำหวานให้มาอยู่เป็นเพื่อนเธอแล้ว เพลงกลับไปที่ห้องด้วยความรู้สึกหลากหลาย เขารู้สึกสบายใจขึ้นเมื่อเห็นเพื่อนไม่เป็นอะไรแล้ว แต่ก็ยังรู้สึกติดค้างเล็กๆ กับรุ่นพี่ที่เขาระเบิดใส่ไป หรือเขาควรไปขอโทษหมอนั่นจริงๆ

 เพลงลุกขึ้นจากที่นอน มองเวลาที่ตอนนี้บอกว่าสามทุ่มแล้ว ป่านนี้เขาจะไปหารุ่นพี่เจอได้ที่ไหนกันล่ะ พอคิดแบบนั้นก็ตัดสินใจล้มเลิกความคิดไป เขาล้มตัวนอนเล่นเกมส์ต่ออีกสักพัก แต่ท้องของเขาก็ร้องขึ้นมาบอกว่าเขายังไม่มีอะไรตกถึงกระเพาะตั้งแต่เที่ยง ลุกขึ้นแต่งตัวและออกไปข้างนอกหน่อยน่าจะดี

 เพลงยืมกุญแจรถมอเตอร์ไซค์รูมเมทและออกจากหอตอนเกือบๆ สี่ทุ่ม รอบมหาวิทยาลัยมีร้านค้าเยอะแยะมากมาย มันเยอะเกินไปจนเขาขี่รถวนไปสองรอบ เมื่อวนมาถึงรอบที่สาม เขาก็ตัดสินใจจอดรถที่ซอยๆ หนึ่งด้านหลังมหาวิทยาลัย มีร้านอาหาร และอื้อหือมีร้านเหล้าด้วย

 เพลงเดินไปมามองเหล่านักศึกษาสาวๆ ที่แต่งตัวด้วยชุดออกล่า และแน่นอนล่าผู้ชายแน่ๆ

 เพลงมองสิ่งเพลิดเพลินเจริญใจ เหล่มองสาวๆ ที่คอยแต่จะส่งยิ้มหลิ่วตาให้เขา แต่นั่นก็ไม่ทำให้เขาสนใจมากไปกว่าแมวอ้วนกลมตัวหนึ่ง ที่กำลังเลียขนของตัวเองพลางเหลือบมองเขา มันเดินเข้าไปในซอยเล็กๆ ข้างร้านอาหาร เหมือนกำลังเรียกร้องให้เขาเดินตามมันเข้าไป

 ถึงจะกำลังหิวข้าว แต่เพลงก็ยังคงเดินเข้ามาในซอยเล็กๆ ที่มืดและเงียบสงัด ที่บ้านของเขาก็เลี้ยงแมวเช่นกัน เขาจึงชอบเจ้าสัตว์หน้าขนพวกนี้จริงๆ และอดไม่ได้ที่จะสัมผัสพวกมัน

 เพลงเดินเข้าไปในซอยจนลึกพอดูพลางมองไปมาหันซ้ายแลขวา แต่ก็ต้องผิดหวัง รู้สึกจะคลาดหลงกับก้อนขนคนงามนั้นไปซะแล้ว โธ่

 เพลงถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย พลางคิดว่าเขาควรจะกลับออกไปได้แล้ว แต่เมื่อกำลังจะเดินต่อนั้น เสียงฝีเท้าที่ดังขึ้นใกล้ๆ ก็บอกเขาว่ามีคนกำลังจะเดินผ่านมา

 เวรล่ะ นี่ซอยทางเข้าบ้านคนอื่นหรือเปล่านะ เพลงคิดและรีบมองหาที่ที่เขาพอจะหลบได้ และมองเห็นต้นไม้ต้นหนึ่งที่ปลูกอยู่ในกระถางใหญ่ริมรั้วทางเดิน เพลงนั่งลงทำตัวให้เล็กที่สุดด้านหลังต้นไม้นั้น รอให้คนเดินผ่านไป ดีที่ซอยนี้มันมืดมาก มืดจนมองแทบไม่เห็นทางเลยทีเดียว

 เพลงนั่งอยู่เงียบๆ เฝ้ารอเสียงฝีเท้าที่กำลังเข้ามาใกล้ สามเมตร สองเมตร หนึ่งเมตร และ...

 แต่ชั่ววินาทีนั้น ช่วงเวลาที่เขามองเห็นคนตรงหน้า คนที่กำลังเดินผ่าน

 ดวงตาคมที่สะท้อนความมืด จมูกที่โด่งโดดเด่นสะดุดคุ้นตา ใบหน้าตอนนี้ที่ไร้กรอบแว่น ริมฝีปากพ่นควันสีขาวให้ลอยคละคลุ้งไปในอากาศ

 เพลงนิ่งเงียบและจ้องมองใบหน้านั้นผ่านหมู่ใบไม้ เขาผ่อนลมหายใจช้าๆ แทบไม่กล้าที่จะขยับเคลื่อนไหว แต่เสียงก็อกแก๊กเล็กๆ ที่พุ่มไม้ ทำให้ดวงตาคมปราดมองหันมา เท้าที่กำลังจะเดินผ่านกลับหยุดชะงัก และค่อยๆ เปลี่ยนเส้นทาง เดินขยับเข้ามาใกล้ๆ ในมุมมืด ยื่นจมูกที่โด่งเป็นสันเข้ามา...

 "เร็วๆ รีบๆ หน่อย!"

 เสียงเรียกที่ดังอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลทำให้ชายหนุ่มตรงหน้าเหลียวหันไป เพลงถอนหายใจเฮือกเมื่อชายร่างสูงนั่นค่อยๆ เดินถอยห่างไปแล้ว หัวใจของเขาเต้นแรงอยู่ในอก อกที่ร้อนราวกับถูกสุมไฟอีกครั้ง

 ถ้าเป็นเมื่อกี้ คนที่เขาเห็นตรงหน้านี่ ไม่แน่ เรื่องที่เกิดขึ้นกับน้ำหวาน คงอาจต้องทบทวนใหม่อีกครั้ง


 ค่ำคืนอันแสนยาวนานผ่านพ้น เพลงไม่ได้หลับตานอนแต่ยังคงคิดวนไปวนมาถึงเรื่องของน้ำหวาน ท่าทางที่ดูหวาดกลัวของเธอ รุ่นพี่ที่ดูแตกต่างในเวลากลางวันและกลางคืน มันอาจเกี่ยวข้องกัน เพลงอยากรู้ แต่ว่าเขาจะต้องทำยังไง เรื่ิองนี้มันต้องมีอะไรซ่อนอยู่แน่ๆ

 ในรุ่งเช้าของวัน เพลงโดดเรียนและไปหาน้ำหวานที่ยังคงรักษาตัวอยู่ในโรงพยาบาล เขาเอาขนมที่เธอชอบไปเยี่ยม และเนียนถามคำถามที่ไม่ว่ายังไงเธอก็ไม่ยอมปริปากบอก ทั้งๆ ที่ตอนนี้ก็ไม่มีรุ่นพี่ฟ้านั่นอยู่ด้วย ทำไมกันนะ หรือเธอกำลังปกป้องมันอยู่

 ความหงุดหงิดเริ่มก่อตัว เพลงขอตัวลาจากเพื่อน มุ่งตรงไปยังที่เดิม ที่ที่รุ่นพี่นั่นควรจะต้องอยู่ แต่ในวันนี้ห้องกลับว่างเปล่า ทำเอาเขาหน้าบูด และยิ่งหัวเสียอย่างช่วยไม่ได้

 "เธอมาอีกแล้วนะ" และก็เหมือนเดิม คนคนเดิมที่ชอบเรียกเขา เวลาที่มาที่นี่

 รุ่นพี่ตรงหน้าของเพลง เป็นผู้หญิงที่หน้าตาสะสวย ขาว และหุ่นดี แต่สีหน้าของเธอกลับดูเป็นทุกข์ ดวงตากลมโตดูหม่นหมอง เหมือนกับมีเรื่องกังวลใจตลอดเวลา

 "เธอมีเรื่องอะไรกับฟ้าเหรอ" เธอถามเซ้าซี้เพลง ซึ่งเพลงคิดว่าเขาไม่มีกงการอะไรที่ต้องบอกเรื่องนี้กับเธอ

"ก็แค่ แวะมาดู" เพลงไม่ต้องการพูดอะไรมาก พอพูดจบแล้วก็หมุนตัวกลับไปทางเดิมทันที

 "อย่ายุ่งกับฟ้าอีกเลยนะ" เพลงที่ได้ยินแบบนั้นก็ชะงักเท้าและหันกลับไปมองรุ่นพี่สาว เขาเปลี่ยนใจเดินย้อนกลับมาด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความสงสัย

 "หมายความว่ายังไง" เพลงหยุดยืนตรงหน้ารุ่นพี่ จ้องมองและถามเธอเสียงเครียด

 "พี่รู้เรื่องของเพื่อนเราแล้ว ดูแลเพื่อนให้ดี อย่าให้เข้าใกล้ฟ้าอีก" เพลงที่ยิ่งได้ยินคำพูดเหล่านี้ทำให้เขาอยากรู้จนแทบคลั่ง เขาจับแขนทั้งสองข้างของรุ่นพี่ไว้ ล็อคตัวให้เผชิญหน้าใกล้ๆ

 "พี่รู้อะไรใช่ไหม!" เพลงเขย่าตัวเธอไปมาและเริ่มเสียงดัง ความน่ากลัวของเพลงทำให้เธอดูเสียขวัญ แต่เธอก็ไม่ยอมพูดอะไรต่อ เหมือนกับน้ำหวานเพื่อนของเขา ซึ่งนั่นยิ่งทำให้เขาโกรธมากขึ้นเรื่อยๆ

 "เพลง ปล่อยเธอเถอะ" เสียงที่ดังแทรกขึ้น ทำให้เพลงหันหน้าไปช้าๆ คนที่เขากำลังตามหาในที่สุดก็มาพอดี แบบนี้ไม่เสียเวลา

 "โกรธอะไรมาอีก มีอะไรก็มาคุยกับพี่ดีๆ" ฟ้าพูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆ โน้มน้าวให้รุ่นน้องของเขาใจเย็นลง

 เพลงปล่อยแขนของรุ่นพี่สาว และเดินเข้าไปหาฟ้า จ้องมองใบหน้าของรุ่นพี่ใกล้ๆ มันเป็นไปได้หรือเปล่านะ หรือความมืดทำให้เขามองผิดไป

 "เมื่อคืน ในตรอกหลังมอ..." เพลงพูดเบาๆ และมองใบหน้าของรุ่นพี่ที่เหมือนจะเปลี่ยนไปเล็กน้อย แต่ก็กลับมายิ้มเหมือนเก่าอย่างรวดเร็ว

 "ทำไมเหรอ เจอคนที่หน้าคล้ายพี่หรือไง" ฟ้าพูดถามรุ่นน้องด้วยรอยยิ้มสดใส เหมือนกำลังพูดเรื่องดินฟ้าอากาศทั่วไป

 สีหน้าของเพลงกลับดูสับสนอย่างปิดไม่มิด เขาเข้าใจผิดไปอีกแล้วงั้นเหรอ คนเมื่อคืน ไม่ใช่รุ่นพี่คนนี้แต่เป็นคนอื่น คนที่คล้ายกัน

 "มีคนที่หน้าตาคล้ายนายด้วยเหรอ" เพลงถามอย่างสงสัย เขาพยายามจับผิดสีหน้าของรุ่นพี่อยู่ แต่ก็กลับไม่มีพิรุธอะไรเลยแม้แต่น้อย

 "ไม่ว่าใครในโลกนี้ก็มีทั้งนั้นแหละ หน้าแบบพี่น่ะเกลื่อนออกจะตาย" ฟ้าพูดด้วยรอยยิ้มอ่อนโยนเหมือนเก่า

 เพลงมองรุ่นพี่ตรงหน้า ใบหน้าและรอยยิ้มของเขาดูเรียบง่ายและสว่างไสว แต่คนเมื่อคืน ท่าทางของเขาดูน่ากลัว รังสีที่แผ่ออกมาจากแววตาชั่งกดดัน และทำให้เขาไม่กล้าแม้จะขยับตัว ถึงหน้าจะคล้ายกัน แต่ความรู้สึกไม่เหมือนกันเลยสักนิด

 "เพลง" เสียงเรียกจากรุ่นพี่สาวข้างๆ ทำให้เพลงละจากความคิด เพลงหันมองเธอที่ทำทางอ้ำอึ้งเหมือนอยากพูดอะไรอีกแล้ว แต่ก็ไม่พูดออกมา

 "ดาว มีอะไรต้องไปทำไม่ใช่เหรอ" เสียงของฟ้าพูดบอกเธอ เพลงมองรุ่นพี่สาวที่ค่อยๆ ถอยห่างและเดินหนีไป ชื่อดาวงั้นเหรอ เมื่อกี้เธอเรียกเขาทำไมกันนะ แต่ว่า แววตาของเธอ เหมือนจริงๆ นะ เหมือนกับ น้ำหวาน...

 "พี่รู้ว่าตอนนี้เรากำลังเครียดเรื่องของเพื่อน พี่ไม่โกรธหรอกนะ เพราะพี่เข้าใจ ถ้าหากเพื่อนพี่เป็นแบบนั้น พี่ก็คงอยู่เฉยไม่ได้เหมือนกัน" เพลงนิ่งเงียบและคิดอะไรหลายๆ สิ่งอยู่ในหัว เขามองชายหนุ่มตรงหน้า ผู้ชายที่ดูไร้พิษสงใดๆ ผู้ชายที่พวกผู้หญิงคงจะไว้ใจ

 "คืนนี้ไปกับพี่สิ ไปดื่มกัน คุยกัน จะได้เข้าใจกันมากขึ้น" เพลงในตอนนี้อยากจะหัวเราะกับคำเชิญชวนสงสัยนั้น แต่เขาไม่ปฏิเสธ เขาอยากรู้ ตัวตนที่แท้จริงของคนคนนี้

 "ได้" เพลงตอบรับและมองรอยยิ้มน่ารำคาญของคนตรงหน้า

 "โอเค งั้นพี่ไปรับที่หอตอนสองทุ่มนะ" เพลงส่งเสียงตอบรับในลำคอ และเดินออกมาจากตรงนั้น คืนนี้ เขาอาจจะได้รู้อะไรเพิ่มก็ได้ ถ้าได้เข้าใกล้คนคนนี้


 ในความมืดที่มืดสนิทราวกับโลกที่ไร้แสง อากาศที่ร้อนทำให้หยาดเหงื่อไหลชื้นเปียกปอนไปตามไรผม สองมือและสองเท้าเจ็บแสบเสียดสีจนแทบลุกไหม้ กลิ่นสาปรอบๆ ตัวทำให้เด็กหนุ่มรู้สึกสะอิดสะเอียนคลื่นไส้

 ที่นี่มันที่ไหนกันนะ เด็กหนุ่มที่ถูกผ้าอุดปากไว้ นอนเหยียดตรงอยู่บนเตียงที่เหมือนกับฟูกราคาถูก ฝุ่นไรลอยฟุ้งเข้าจมูกของเขา ทำให้รู้ว่าเขาถูกพามาในที่่ที่ถูกทิ้งร้างแสนห่างไกล

มันเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นได้ยังไง นี่เขากำลังจะถูกฆ่าให้ตายใช่ไหม ความรู้สึกของพวกผู้หญิงพวกนั้นก็คงจะเป็นแบบเขาตอนนี้สินะ เขารู้ซึ้งแล้ว กับความหวาดหวั่นนั้น

 "อื้ออ" สัมผัสที่แตะลงที่ปลายเท้า ทำเอาเขาสะดุ้งเฮือก เขาพยายามเปร่งเสียงร้องผ่านผ้าหนา ดิ้นรนไปมา หัวใจของเขาในตอนนี้ถึงแม้เตรียมพร้อมที่จะสู้ แต่ก็ช่างไร้ค่า เพียงถ้าหากเขาหลุดออกจากเชือกนี้ไปได้แล้วละก็ ไม่ว่ายังไงเขาก็จะทำให้พวกมันเจ็บปวดบ้างให้ได้

 "อื้ออ อื้อออ" เขาแผดเสียงร้องอย่างบ้าคลั่ง และเตะไปมาทันทีที่เท้าถูกปล่อยให้เป็นอิสระ แต่แรงของคนที่อยู่ปลายเท้านั้น ไม่ให้เขาทำตามที่ต้องการได้เลยสักนิด

 ข้อเท้าของเขาถูกจับบีบตรึงไว้ และค่อยๆ ให้แยกออกจากกัน

 ความกล้าเริ่มเปลี่ยนเป็นความกลัวเพียงชั่วอึดใจ เพราะตอนนี้เขาได้รู้แล้วว่า รอบๆ ตัวเขานั้นไม่ได้มีแต่เพียงคนคนเดียว มือคู่หนึ่งค่อยๆ เลิกเสื้อของเขาขึ้น เผยให้เห็นจุดอ่อนของเขาอย่างง่ายดาย

 "อื้ออออ อื้ออ ออื้อออออ" ในตอนนี้เขารู้แล้วว่าอะไรกำลังจะเกิดขึ้น มือหลายมือเริ่มจับตรึงเขาไว้ กดเขาไม่ให้สามารถดิ้นหนีไปได้ ต่อให้เขาเป็นผู้ชาย แต่กับผู้ชายที่แรงเยอะหลายคน เขานั้นก็ช่างไม่มีพิษสงใดๆ เลย

 เด็กหนุ่มดิ้นร้นอย่างไร้หนทาง แขนขามือเท้าเริ่มอ่อนแรง กางเกงตัวเดียวที่เขาพยายามยึดเหนี่ยวไว้นั้น ในที่สุดก็ถูกถอดล่นหลง เผยให้เห็นถึงสิ่งที่ซุกซ่อนอยู่ข้างใน

 เด็กหนุ่มเริ่มสั่นกลัวน้ำตาไหล เขาคงไม่ได้กลับออกไปเจอผู้คนอีกแล้ว ถ้าหากเขาต้องถูกทำแบบนี้ เขาก็ได้ตายไปแล้ว

ออฟไลน์ areenart1984

  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 4825
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +167/-7
เอาแล้ว หนูเพลงโดนเข้าให้แล้วหรือ หรือเป็นเด็กคนอื่นหว่า ไม่ไหว ๆ คิดมาก ๆ แล้วคันหงอก  :katai1:

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

Re: SHUT [EYES] UP [#5 บุคคลผู้แสนลึกลับ](20/9/62)
« ตอบ #9 เมื่อ: 20-09-2019 22:36:43 »
ประกาศที่สำคัญ


ตั้งบอร์ดเรื่องสั้น ขึ้นมาใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดนี้ ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.msg2894432#msg2894432



รวบรวมปรับปรุงกฏของเล้าและการลงนิยาย กรุณาเข้ามาอ่านก่อนลงนิยายนะครับ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



สิ่งที่ "นักเขียน" ควรตรวจสอบเมื่อรวมเล่มกับสำนักพิมพ์
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37631.0






ออฟไลน์ AkuaPink

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2033
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +59/-1
Re: SHUT [EYES] UP [#5 บุคคลผู้แสนลึกลับ](20/9/62)
«ตอบ #10 เมื่อ20-09-2019 22:43:55 »

 :เฮ้อ:
 :กอด1:
 :pig4:

ออฟไลน์ Gloomy Sunday

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 408
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +215/-3
    • Fanpage : Gloomy Sunday Tk.
Re: SHUT [EYES] UP [#5 บุคคลผู้แสนลึกลับ](20/9/62)
«ตอบ #11 เมื่อ23-09-2019 11:46:18 »

บทที่ 6 ค่ำคืนแห่งฝันร้าย


"ยอมตั้งแต่แรกก็ไม่ต้องเจ็บตัวแล้ว" เสียงที่ดังอยู่ที่ปลายเท้าทำเอาเด็กหนุ่มเริ่มดิ้นรนอีกครั้ง เสียงหัวเราะที่ดังขึ้นรอบๆ ทำให้เขายิ่งอับอายและเดือดดาล

 "อูอะอ้าอึงงง อึงอุกอัววว!" เด็กหนุ่มแผดเสียงในลำคอ หวังให้พวกที่รายล้อมตายไป ตายอย่างทุกข์ทรมาน เขาสาปแช่งพวกเลวทรามที่กำลังจะทำเรื่องเลวร้ายที่สุดกับเขา ฆ่าเขาให้ตายยังดีกว่า ดีกว่าต้องมาเจออะไรแบบนี้

 "ทำให้มันแตกก่อน จะได้หมดแรงดิ้น"

 "ไม่อ่ะ กูชอบแบบดิ้นพล่าน ฮ่าๆๆ" เสียง เสียงทุกคนนั้นราวกับพูดจากคนคนเดียวกัน มันคลัายกันจนแทบแยกไม่ออก แบบนี้เองสินะ มันเป็นเพราะแบบนี้เอง

 "เอาผ้าที่ปากมันออก" เด็กหนุ่มที่ได้ยินก็เตรียมพร้อมแผดเสียงร้องทันที แต่ดูเหมือนคนที่ล้อมตัวเขาไว้นั้น จะรู้ว่าเขากำลังจะทำอะไร

 "ยิ่งมึงร้องแหกปากมากเท่าไหร่ กูจะยิ่งแหกรูมึงให้กว้างมากขึ้นเท่านั้น มึงอยากลองดูไหมล่ะ" ตัวหนึ่งในกลุ่มเดียรัจฉานกอดคอเด็กหนุ่มไว้และกระซิบแผ่วเบาที่ข้างหู คำพูดของพวกมันนั้นเขารู้ดีว่ามันคงทำจริงๆ เขาไม่มีทางเลือกอะไรอีกแล้ว

 "ถ้าโวยวายมึงโดนแน่ แต่ถ้าครางเสียงหวานก็เรื่องนึง" เสียงหัวเราะดังสนั่นขึ้นรอบๆ ปากของเด็กหนุ่มตอนนี้เป็นอิสระแล้ว แต่เขาก็ได้แต่กัดฟันเม้มปากแน่น ไม่กล้าแม้จะส่งเสียงออกมา

 "น่ารักว่ะ เด็กดีของพี่ ฮ่าๆๆ" เด็กหนุ่มกล้ำกลืนถ้อยคำลงไปข้างในหัวใจ เขาอยากจะสลบไป เขาไม่อยากรับรู้เรื่ิองราวต่อจากนี้เลย

 "ปะ.ปล่อยผม..ไปเถอะ" เขาในตอนนี้ช่างสิ้นหวังนัก เขาเอ่ยถ้อยคำช้าๆ ออกมาอย่างแผ่วเบา เพียงหวังว่าจะมีสักนิดในหัวใจของสัตว์พวกนี้ที่จะสงสารและเห็นใจเขา

 "น้องเพลง" เสียงที่ดังอยู่ใกล้หูของเด็กหนุ่มนั้น ถึงแม้ว่าจะคล้ายกับเสียงคนอื่นแต่เขาก็มั่นใจว่ามันคือใคร

 "จริงๆ แล้วพี่ไม่อยากทำแบบนี้เลย แต่ว่าน้องเพลงบังคับพี่" เด็กหนุ่มกัดฟันกรอด แต่ก็คลายออกเพื่อหวังจะอ้อนวอนขอความเห็นใจ

 "พะ.พี่ฟ้า พะ.พี่อย่าทำผมเลยนะ อย่าทำแบบนี้เลย" เด็กหนุ่มลองอ้อนวอนขอ

 "รู้ไหม จริงๆ พี่ชอบเพื่อนน้องเพลงมากเลยนะ น้องน้ำหวานคนดีทำให้พวกพี่มีความสุขมาก แต่ทุกอย่างก็ต้องมาพัง เพราะน้องเพลง น้องเพลงผู้สอดรู้ไปทั่ว" ฟังมาถึงตอนนี้ เพลงแทบจะน้ำตาไหลออกมา เขาไม่รอดแน่ ไม่มีทางรอดแน่ๆ

 "เอาล่ะ อย่ากัดนะน้องเพลง ไม่อย่างนั้น พี่จะควักไส้เราออกมาเล่นเชียวล่ะ" คำพูดนี้ทำให้เด็กหนุ่มดิ้นพล่านอีกครั้งอย่างตื่นตกใจ เขาพยายามหันหน้าหนี ดวงตาที่ถูกปิดบังเริ่มชื้นไปด้วยหยาดเหงื่อและน้ำตา

 แก้มของเขาถูกบีบให้ปากเปิดขึ้น และถูกสิ่งแปลกปลอมยัดเยียดเข้ามาในทันที กลิ่นคาวกระแทกกระทันลงลึกจนเขาแทบสำลัก เด็กหนุ่มทำอะไรไม่ได้นอกจากปล่อยให้ความต้องการนั้นสอดแทรกเข้ามา

 "อ่า รู้สึกดีจัง~" เสียงครางต่ำอย่างพึงพอใจทำให้เพลงแทบอ้วกด้วยความขยะแขยง ไม่ว่าคนที่ทำกับเขาแบบนี้จะเป็นผู้ชายที่หน้าตาดีเพียงใด มันไม่ทำให้เขารู้สึกดีขึ้นสักนิดได้เลย

 "ช่วยน้องเขาหน่อย" เพลงไม่รู้ว่าคำพูดนี้หมายความว่ายังไง เขายังคงภาวนาขอให้ไอ้เวรนี่มันเสร็จออกไปจากปากของเขาโดยเร็ว แต่ทันทีที่คิดแบบนั้น ร่างทั้งร่างของเขาก็เริ่มออกแรงดิ้นสุดกำลังอีกครั้ง เขารู้สึกถึงยอดอกของเขาที่กำลังถูกเลียเบาๆ และท่อนกายด้านล่างที่ถูกรูดขึ้นลงเพื่อปลุกอารมณ์

 เขาอยากร้องตะโกนบอกไอ้พวกเวรพวกนี้ให้ไปตายซะ และหยุดแตะต้องร่างกายของเขา ความรู้สึกหลากหลายทำให้เขาทั้งกลัวและตื่นตัวขึ้น แรงกระตุ้นจากหลายๆ จุดทำให้เขาไม่อาจต้านทานความรู้สึกที่ประทุขึ้นมาได้ ศักดิ์ศรีของเขาไม่เหลืออีกแล้ว เป็นเพียงของเล่น ที่กำลังถูกเล่น และมันคงพังไม่มีชิ้นดีเมื่อทุกอย่างจบลง

 "อึก จะเสร็จแล้ว" เสียงพูดที่ดังขึ้นทำให้เพลงรู้ว่าความทรมานของเขากำลังจะจบลงแล้ว หยาดน้ำอุ่นที่ไหลเข้ามาในลำคอของเขาทำให้เขาสำลัก ทรมานราวจะขาดใจ

 "คะ.แค่ก..พอที" เขาเปร่งเสียงสั่นแหบแห้งไอสำลัก ร้องขอให้คนที่ทรมานเขาเห็นใจ เขาหวังว่าคนพวกนี้จะพอใจแล้วกับสิ่งที่เขาเป็น ได้เห็นความอ่อนแอของเขา ได้เห็นเขาหมดเรี่ยวแรงที่จะสู้ แต่ความเป็นจริงกลับโหดร้ายกว่าที่เขาคิด

 "จะพอได้ยังไงล่ะ ของจริงกำลังจะเริ่มขึ้นต่างหาก" สิ้นคำพูดนั้น ร่างกายของเขาก็ราวกับถูกจับฉีกให้แยกออกจากกัน เจ็บปวดราวกับวิญญาณจะสูญสลาย


อ้ากกกกกกกกกกกกกกก!!!!

 "เพลง!" เสียงเรียกดังๆ ที่ข้างหูทำให้เด็กหนุ่มกระเด้งลุกขึ้นจากที่นอน บรรยากาศรอบๆ ตัวเงียบสงัด เพลงยืนอยู่บนที่นอนท่ามกลางเพื่อนๆ รูมเมทที่กำลังทำสีหน้าตื่นตกใจ

 "ใจเย็นๆ เพลง มึงเป็นอะไรเนี่ย!" เพื่อนๆ รุมกันดึงเขาให้นั่งลง เพลงนั้นตระหนกตื่นตัวสุดขีด ดีดเหมือนเมายาบ้า

 "ฝะ..ฝันเหรอวะ" เด็กหนุ่มพูดกับตัวเองเบาๆ หยาดเหงื่อไหลโทรมไปทั้งใบหน้า หัวใจเต้นแรงราวกับวิ่งมาราธอนมา

 "อะไรของมึงวะ ฝันบ้าบออะไรนอนแหกปากอยู่นานละ"

 "มึงดูหนังมากไปเปล่า"

 รูทเมททั้งสามของเพลงส่ายหน้าเบาๆ อย่างเหนื่อยใจ พลางลุกขึ้นแยกย้ายไปที่เตียงของตัวเอง หอนอนชายในมหาวิทยาลัยนี้นั้น ต้องแชร์ห้องร่วมกับคนอื่นสามคน รวมหนึ่งห้องจะมีทั้งหมดสี่คน และโชคดีมากที่สองคนในนั้นเป็นเพื่อนที่โรงเรียนเก่าของเพลง

 "กูนอนไปนานแค่ไหนวะ" เพลงหันไปถามเพื่อนที่นั่งอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกล

 "ก็ตั้งแต่มึงกลับมาเมื่อเย็นอ่ะ" เพลงนึกย้อนถึงช่วงเวลาก่อนที่จะกลับมาที่หอ เขาไปหาไอ้ฟ้ารุ่นพี่นั่นมาเมื่อตอนบ่าย และกลับมาที่หอตอนเย็นเพื่อรอเวลานัด นี่เขาคิดมากแค่ไหนกันนะถึงเก็บเอามาฝันขนาดนี้ ฝันร้ายที่สุดในชีวิตเลยล่ะ

 เอ๊ะ เดี๋ยวนะ เวลานัด!!

 เพลงตกใจทันทีที่นึกขึ้นได้พลางหันมองนาฬิกาที่ติดอยู่ที่ผนังด้วยความไวแสง เวรล่ะ สามทุ่มแล้ว เลยมาตั้งชั่วโมงนึงแล้ว

 แต่เมื่อเห็นแบบนั้น ในใจของเขาก็กลับคิดอีกว่า แบบนี้ก็ดีแล้วมั้ง หลังจากฝันบ้าๆ นั่น เขาก็เริ่มรู้สึกแปลกๆ ขึ้นมาจริงๆ แต่เขาไม่ได้กลัวหรอกนะ แค่ต้องระวังตัวไว้ต่างหาก

 เพลงคิดอย่างทนงตัว พลางถอนหายใจเอนกายลงที่เตียงนอนอีกครั้ง แต่แล้วแบบนี้เขาจะรู้ได้ยังไงกันนะว่าไอ้รุ่นพี่แว่นนั้นเป็นคนแบบไหน เขาควรพลาดโอกาสนี้จริงๆ เหรอ

 พอคิดไปคิดมาท้องน้อยๆ ของเพลงก็เริ่มร้องซะแล้ว เขาลุกขึ้นยืนหยิบกระเป๋าสตางค์และออกเดินไปจากห้อง หอของเขาอยู่ตึกในสุดจึงต้องใช้เวลาเดินออกมานิดหน่อย ออกไปซื้อของกินและแวะไปหาน้ำหวานดีไหม แต่มันก็ค่อนข้างดึกแล้วนะ

 "น้องเพลง" เด็กหนุ่มที่กำลังเดินใจลอยชะงักเท้าทันทีที่ถูกเรียก เพลงเบิกตาอย่างตื่นตกใจที่มองเห็นรุ่นพี่ยืนตระหง่านอยู่หน้าประตูทางเข้าหอพักชาย

 "ไม่รู้ว่าอยู่ตึกไหน เบอร์โทรก็ไม่มี" ฟ้ายิ้มอย่างอ่อนโยนให้น้อง สีหน้าของเขาไม่ได้โกรธเคืองคนผิดนัดเลยสักนิด ทำเอาเพลงรู้สึกไม่ค่อยดีเล็กน้อย

 "ยังอยู่อีกเหรอเนี่ย โทษที เผลอหลับไป" เพลงสองมือล้วงกระเป๋าเดินกล้าๆ กลัวๆ ไม่กล้าเข้าใกล้คนที่ยืนรอเขาอยู่

 "ไม่เป็นไร จะไปกันเลยไหม" เพลงรู้สึกปั่นป่วนมวนท้อง เขามองใบหน้าที่ดูใจดีนั้นพลางมองไปรอบๆ แน่นอนว่าผู้คนแถวนี้ต้างจ้องมองมาที่พวกเขา เอาจริงๆ จ้องมองรุ่นพี่นี่ต่างหากไม่ใช่เขาเลยสักนิด

 "ถ้า เปลี่ยนใจแล้วอ่ะ" เพลงพูดและคิดว่าไม่เห็นเขาจะต้องไปสนิทชิดเชื้อนั่งคุยกับคนคนนี้เลย เอาคอยสังเกตอยู่ห่างๆ ก็ได้

 "โธ่น้องเพลง พี่รอน้องเพลงจนหิวไปหมดเลยนะ" เพลงหน้ามุ่ยและมองผู้ชายตรงหน้าที่ทำท่าลูบท้องไปมา เพลงหลุบสายตาลงต่ำ จ้องมองมือนั้นและมองต่ำลงไปอีกนิด

 และเมื่อทำแบบนั้น เพลงเบือนหน้าหนี พลางยกมือขยี้หัวตัวเองเบาๆ ความฝันบ้าๆ บอๆ ของเขาทำให้เขาเป็นอะไรไปแล้วเนี่ย

 "น้องเพลง?" ฟ้ายืนทำหน้ายิ้มแบบงงๆ มองดูรุ่นน้องที่ทำท่าปวดประสาทเหลือเกิน

 "เออ ไปก็ไป" เพลงบ่นอุบอิบและตัดสินใจที่จะเผชิญความหวาดระแวงนั้น เขาเป็นผู้ชายทั้งแท่งจะกลัวอะไรกับเรื่องไม่เป็นเรื่อง และดูแล้วรุ่นพี่คนนี้มีแต่ผู้หญิงพัวพันจะมาสนใจผู้ชายอย่างเขาได้ยังไง ยกเว้นไอ้คนชื่อเจมส์นั่น ที่แม่งเป็นเกย์แน่นอน

 "ไอ้คนชื่อเจมส์ ไปหรือเปล่า" เพลงถามขึ้นเมื่อเดินตามฟ้ามาที่รถที่จอดอยู่อีกฝั่งของถนน

 "ไม่หรอก ทำไมเหรอ"

 "ไม่ต้องชวนมันมา อ่อ ไม่ต้องชวนใครมาเลยดีกว่า" เพลงคิดว่านี่แหละดีที่สุดแล้ว อย่างน้อยถ้ามีอะไรเกิดขึ้นเขาก็น่าจะพอสู้กับไอ้แว่นนี่ไหว ดูอ่อนแอปวกเปียกจะตาย

 ถึงจะคิดแบบนั้น แต่ความกังวลของเพลงก็ยังคงแสดงออกชัดแจ้งในแววตา ทำเอาฟ้าต้องถอนหายใจเบาๆ

 "อ่ะนี่ เก็บเอาไว้ ถ้าคิดว่าพี่ทำอะไรแปลกๆ ก็จัดการได้เลย" ตรงหน้าเพลงนั้น มีดพกเล่มหนึ่งถูกโยนเบาๆ ลงที่เบาะ เขาหยิบมันขึ้นมา มองคนที่กำลังส่งยิ้มให้เขาอย่างประหลาดใจ ถ้าเขาคิดถูก นี่จะไม่เรียกว่าการยื่นอาวุธให้ศัตรูหรอกเหรอ ไอ้รุ่นพี่นี่มันเต็มหรือเปล่า

พอเป็นแบบนี้ ในใจของเพลงก็รู้สึกสงบขึ้นอย่างน่าประหลาด บางทีเขาก็เริ่มรู้แล้วว่า ทำไมทุกคนถึงชอบคนคนนี้นัก ทุกอย่างที่หมอนี่แสดงออกมา มันทำให้รู้สึกว่าเขา เป็นคนที่เชื่อใจได้ พึ่งพาได้คนหนึ่ง

 หลังจากเพลงตามขึ้นไปบนรถ ไม่นานรถคันงามของฟ้าก็จอดลงที่ลานจอดของร้านอาหารแห่งหนึ่ง เพลงรู้สึกเซ็งเล็กน้อยเมื่อพบว่ามันเป็นแค่ร้านอาหารธรรมดาๆ นึกว่าจะพาไปที่ที่น่าตื่นตากว่านี้ซะอีก

 "ไม่ถูกใจเหรอ" ฟ้าถามน้องที่นั่งหน้ามุ่ย

 "เปล่า" เพลงพูดเพื่อรักษาน้ำใจของคนตรงหน้า แล้วทำไมเขาต้องทำแบบนั้นกันเล่า

 ไม่นานอาหารก็ถูกนำมาเสริฟ และหลังจากได้ลิ้มลองคำแรกแล้ว เพลงถึงกับสลัดความคิดแย่ๆ ไปทันที แม้บรรยากาศของร้านจะดูจืดชืดนัก แต่อาหารกลับรสเลิศจนทำให้เพลงกินเพลินสั่งไม่ยั้ง และแน่นอนว่าเขาไม่จ่ายหรอก

 "ขนมหวานที่นี่ก็อร่อยนะ" ฟ้าพูดเชิญชวนรุ่นน้องด้วยรอยยิ้มแจ่มใส

 "ไม่เอาอ่ะอิ่ม" เพลงที่ฟาดอาหารไปจนเกือบจะหมดร้านตอนนี้ก็ยอมแพ้แล้ว

 เพลงลูบท้องนั่งแผ่หราอย่างอึดอัด นี่ตกลงเขาแค่จะมาดินเนอร์กับผู้ชายหรือไงนะ เขาแทบไม่ได้ชวนรุ่นพี่นี่คุยอะไรเลย แบบนี้จะรู้เรื่องเกี่ยวกับหมอนี่มากขึ้นได้ยังไง เพลงคิดในใจอย่างหัวเสียที่ปล่อยตัวปล่อยใจเป็นทาสของกินขนาดนี้

 "กินเก่งดีจังเลยนะ" ฟ้าพูดและหัวเราะน้อยๆ อย่างเอ็นดู แต่ทำให้เพลงหน้ามุ่ยอย่างไม่ชอบใจ

 "พาสาวมากินบ่อยละสิท่า" เพลงพูดและมองปฏิกิริยาคนตรงหน้า

 "พี่ไม่เคยปฏิเสธใครอยู่แล้ว ถ้าอยากมา พี่ก็พามา" เพลงทำแอบเบะปากหมั่นไส้

 "ถามจริงๆ นะ...เอ่อ พี่คิดอะไรกับเพื่อนผมหรือเปล่า" เพลงไม่ถนัดพูดเพราะและไม่อยากเรียกคนตรงหน้าดีๆ เลยสักนิด แต่เขาต้องการจะรู้ เรื่องที่อาจเกี่ยวข้องกับเพื่อนของเขา

 เมื่อได้ยินคำถามนั้น ฟ้ายกยิ้มมุมปากเล็กน้อย สีหน้าดูครุ่นคิด เหม่อมองแก้วน้ำใสที่อยู่ในมือ

 "น้ำหวาน เธอเป็นคนน่ารัก ความใจกล้าของเธอเป็นสิ่งที่ทำให้เธอมีเสน่ห์" เพลงมองคนตรงหน้าที่ไม่ตอบคำถามของเขาตรงๆ แต่จากคำพูดนั้น ก็แปลว่าเขาชอบน้ำหวานสินะ แล้วทำไมน้ำหวานถึงต้องทำแบบนั้น

 "ผมไม่เข้าเลย อะไรถึงทำให้เธอคิดสั้นแบบนั้น" เพลงพูดและทำท่าครุ่นคิด

 "หัวใจของคน ยากนักที่จะเข้าใจ บางทีการที่เราเห็นว่าเขากำลังยิ้มอยู่ จริงๆ แล้ว เขาอาจจะกำลังร้องไห้อยู่ข้างในก็ได้" เพลงขมวดคิ้วมองคนตรงหน้า ที่พูดนั้นเขาหมายถึงน้ำหวานอาจมีเรื่องที่ทำให้คิดมากอยู่แล้วงั้นเหรอ หรือว่าเขากำลังพูดถึงคนอื่นอยู่

 "น้องเพลงกับน้องน้ำหวาน สนิทกันมากเลยนะ" เมื่อได้ยินคำถามนี้ เพลงก็รู้สึกเบืิ่อหน่ายขึ้นมาเล็กๆ เพราะมันเป็นคำถามที่เขาได้ยินตลอดมา

 "น้ำหวานกับผม พวกเราโตมาด้วยกัน เธอเป็นเหมือนน้องสาวคนนึงในสายตาผม" เขาพูดความจริง เขาไม่เคยรู้สึกรักเธอในความรักแบบชู้สาว ไม่เคยเลยสักครั้ง

 "พี่ก็พอดูออก เพลงดูใส่ใจ และห่วงใยเพื่อนมาก" เพลงฟังสิ่งที่รุ่นพี่พูด และเริ่มนั่งพิงพนักแบบสบายๆ นึกถึงคืนวันเก่าๆ

 "ผมเคยมี น้องสาวคนนึง" เพลงไม่รู้เลยว่าทำไมเขาถึงพูดเรื่องนี้ออกไป เขาแค่รู้สึกอึดอัด บรรยากาศกับคนตรงหน้าทำให้เขาอยากพูดเรื่องนี้ออกไป

 "เธอตายไป ตอนพวกเรายังเด็ก" ความทรงจำที่เจ็บปวดในช่วงเวลานั้น ทำให้เพลงหม่นเศร้า เขายังคงไม่ลืมรอยยิ้มน้อยๆ ของน้องสาว เวลาที่เธอมองเขา ก่อนที่เธอจะเหลือแต่ร่างไร้วิญญาณ

 "เสียใจด้วยนะ" เพลงเหลือบสายตามองคนตรงหน้าที่ยิ้มเศร้าๆ อย่างจริงใจ บางทีการได้พูดอะไรแบบนี้กับคนที่แทบไม่รู้จักกันก็รู้สึกดี

 "จะไม่ถามเหรอ ว่าเธอตายยังไง"

 "ถ้าหากมันทำให้เพลงเจ็บปวดแล้วละก็ ไม่ต้องพูดมันออกมาก็ได้" เพลงมองมือข้างหนึ่งของรุ่นพี่ที่เลื่อนมาแตะเบาๆ ที่มือของเขาเหมือนกำลังปลอบใจ

 "ไม่ต้องโอ๋ผมหรอก เรื่องมันผ่านมานานแล้ว คนร้ายพวกนั้นก็ถูกจับหมดแล้ว" เพลงรู้สึกดีขึ้น และก็รู้สึกขำในท่าทีของคนตรงหน้า ทำเหมือนเขาเป็นสาวๆ ไปได้ แต่ก็ทำให้คิดได้ว่า คนคนนี้ คงไม่ใช่คนไม่ดีสินะ ความรู้สึกมันบอกแบบนั้น

 "แล้วพี่ล่ะ เคยมีเรื่องอะไร ที่ทำให้รู้สึกเจ็บปวดบ้างไหม" เขาอยากลองฟังเรื่องราวของคนอื่นดูบ้าง มันอาจจะไม่โหดร้ายเท่าชีวิตของเขา แต่ก็ถือเป็นการเรียนรู้คนอื่นในรูปแบบหนึ่ง

 แต่ไม่รู้ทำไม เมื่อเขาถามออกไปแบบนั้น รอยยิ้มหนึ่งปรากฎขึ้นที่ใบหน้าของรุ่นพี่ เป็นรอยยิ้มที่เพลงแยกไม่ออกว่า คนตรงหน้ากำลังมีความสุข หรือกำลังเศร้ากันแน่

ออฟไลน์ ommanymontra

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3437
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +96/-0
Re: SHUT [EYES] UP [#6 ค่ำคืนแห่งฝันร้าย](23/9/62)
«ตอบ #12 เมื่อ23-09-2019 18:03:16 »

 :3123: :pig4: :3123:

ออฟไลน์ areenart1984

  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 4825
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +167/-7
Re: SHUT [EYES] UP [#6 ค่ำคืนแห่งฝันร้าย](23/9/62)
«ตอบ #13 เมื่อ24-09-2019 00:12:15 »

แค่ความฝัน หรือ มันจะเกิดขึ้นจริงในอนาคตของเพลง  :ling3:

ออฟไลน์ Gloomy Sunday

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 408
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +215/-3
    • Fanpage : Gloomy Sunday Tk.
Re: SHUT [EYES] UP [#6 ค่ำคืนแห่งฝันร้าย](23/9/62)
«ตอบ #14 เมื่อ25-09-2019 10:35:46 »

บทที่ 7 หัวใจที่แตกสลาย


เพลงและฟ้ายังคงพูดคุยกันถึงเรื่องราวต่างๆ จนตอนนี้นาฬิกาของร้านอาหารบอกเวลาเที่ยงคืนแล้ว เพลงรู้สึกว่าที่นี่ก็ไม่เลวทีเดียว จะมีร้านอาหารไหนที่ปิดดึกขนาดนี้ ทั้งๆ ที่ไม่ใช่ผับหรือบาร์อะไรทำนองนั้น

 "พี่ฟ้า กลับกันเหอะ ไปส่งด้วยนะดึกแล้ว" เพลงในที่สุดก็รู้สึกง่วงเต็มแก่ พอหนังท้องตึงหนังตาก็หย่นจริงๆ

 "อื้ม โอเค" ฟ้าพูดตอบรับน้องและเรียกพนักงานในร้านเพื่อเช็คบิล

 "เดี๋ยวผมมานะ ปวดฉี่อ่ะ พี่ไปรอที่รถก่อนก็ได้"

 "อื้อ ห้องน้ำอยู่ด้านหลังนั่นนะ" เพลงมองตามมือที่รุ่นพี่ชี้และพยักหน้าเข้าใจ

 เพลงเดินจากด้านหน้าร้านไปตามทางที่ฟ้าชี้บอกอย่างรวดเร็ว เขาไม่น่ากินน้ำปั่นพวกนั้นมากเลย ปวดฉี่จนท้องแข็งไปหมด ตามทางเดินเล็กๆ นี่ค่อนข้างมืดเล็กน้อย ผิดกับหน้าร้านที่ดูสว่างไสว เพลงมองไปตามกล่องลังต่างๆ ที่วางหลบข้างซอก และดูเหมือนข้างๆ จะมีบันไดวนให้ขึ้นไปที่ชั้นสองได้อีกด้วย ชั้นบนนั่น เป็นอะไรกันนะ

 แต่ความอยากรู้อยากเห็นของเพลงก็พังป่นปี้ซะแล้ว เพลงรีบกึ่งเดินกึ่งวิ่งไปที่ห้องน้ำสุดทางเดิน ปลดปล่อยทุกสิ่งให้รู้สึกโล่งโปร่งสบาย แต่น่าแปลกนะ ร้านอาหารปกติห้องน้ำไม่น่ามาหลบมุมขนาดนี้ ไม่มีงบสร้างใหม่หรือไงนะ

 เพลงจัดการธุระเสร็จเรียบร้อย พลางล้างมือล้างไม้อย่างสบายใจ เขาเดินออกมา ตรงรี่ไปยังทางเดินเล็กๆ เหมือนเก่า แหงนมองบันไดวนที่ชวนให้ขึ้นไปอีกครั้ง แต่ก็ไม่เอาดีกว่า คงจะเป็นห้องเก็บของละมั้ง เพราะมีของมากมายกองอยู่ตามทางเต็มไปหมด ข้างบนก็คงจะเยอะไม่แพ้กันแหละ

 เพลงตัดสินใจเดินผ่านบันไดนั้น เดินไปตามทางเดินเพื่อไปด้านหน้าร้านอีกครั้ง แต่ว่าเมื่อกี้เขาน่าจะไปเข้าห้องน้ำนานนิดหน่อย ป่านนี้พี่ฟ้าคงออกไปรอที่รถแล้วละมั้ง และถ้าดูจากทิศของร้าน ถ้าออกไปด้านนอกด้วยประตูข้างที่เขาเพิ่งเดินผ่านมาน่าจะไปถึงเร็วกว่า

 เมื่อคิดได้แบบนั้น เพลงเดินย้อนกลับไปข้างหลังอีกเล็กน้อย เพื่อมองหาประตูที่เขาเพิ่งเดินผ่านไป และก็ไม่ไกลนัก ประตูไม้สีเขียวแก่บานเก่าๆ ก็ปรากฎอยู่ตรงหน้า แต่ว่า...มันถูกเปิดแง้มเอาไว้

 เพลงขมวดคิ้วขึ้นเล็กน้อย เพราะก่อนหน้านี้ เขารู้สึกเหมือนเห็นมันปิดสนิทอยู่ แต่ช่างเถอะ คงมีคนออกไปก่อนเขาละมั้ง

 เขามองแมงมุมตัวเล็กที่เกาะข้างกลอนประตูและผลักมันออกไปสู่ทางเดินด้านนอก ไม่รู้ว่าเขาคิดถูกหรือคิดผิดกันแน่ แต่ทางเดินข้างนอกทั้งมืดและชื้น พื้นดินข้างนอกก็ดูจะแฉะเล็กน้อยเพราะฝนที่ตกพรำๆ เอายังไงดีนะ จะกลับเข้าไปดีไหม แต่เอาเถอะ ไหนๆ ก็ออกมาแล้ว วิ่งไปแปบเดียวก็น่าจะถึงแล้ว

 เด็กหนุ่มคิดพลางเดินต่อไปข้างหน้า เขาไม่รู้ตัวเลยว่าตัวเองเดินมาผิดด้านแล้ว เพลงแหงนหน้ามองท้องฟ้าที่เป็นสีดำอมส้ม สายฝนที่ตกลงมานั้นทำให้เท้าของเขาลื่นเล็กน้อย แสงไฟที่ปลายทางทำให้เขารู้ว่าอีกไม่ไกลก็จะออกพ้นจากตรอกเล็กๆ นี่แล้ว

 เขาเดินต่อไปเรื่อยๆ ฟังเสียงจักจั่นที่ส่งเสียงร้องอยู่บนต้นไม้ข้างทาง ต้นไม้ต้นใหญ่ที่มีใบไม้หนานั้น ถูกปลูกขึ้นในกระถางริมรั้วข้างทางเดิน...

 เท้าของเพลงในตอนนี้หยุดชะงักลงช้าๆ หัวใจของเขาเต้นแรงขึ้นด้วยความรู้สึกหลากหลาย ที่นี่ ทางเดินนี้เขาเคยเดินเข้ามา และที่นี่ เขาก็ได้เจอกับ...

 อุ๊บบบ!

 ราวกับรู้สึกตัวช้าเกินไป ปากของเพลงถูกปิดลงจากการจู่โจมที่ด้านหลัง มันเป็นช่วงเวลาที่รวดเร็วและไม่ทันได้ตั้งตัว เพลงลืมตาโพรงอย่างตื่นตกใจ พยายามดิ้นรนให้หลุดจากการกอดรัดนั้น เขาถูกลากถูกดึงให้หลบเข้ามาที่หลังต้นไม้ ตรงที่ที่เขาเคยหลบซ่อนตัว

 "อื้ออื้ออ..ออ"

 ชู่วววว!

 เพลงพยายามส่งเสียงร้อง แต่สิ่งที่เขาได้ยินที่ข้างหู ก็ทำให้เขาสงบลงทันที เพราะเสียงนี้ไม่ใช่เสียงของผู้ชาย แต่เป็นผู้หญิง ซึ่งผู้หญิงคนนั้นเขาคุ้นหน้าเป็นอย่างดี

 "พี่...ดาวเหรอ" เพลงเกือบส่งเสียงดังแต่เขาก็เงียบลงทันทีเมื่อเห็นสีหน้าตื่นตระหนกในเงามืด

 "ทำไมถึง..." เพลงส่งเสียงเบาๆ ถามคนข้างๆ อย่างไม่เข้าใจ แต่เมื่อเขาพูดออกไปนั้น คำตอบก็ดังขึ้นมาในทันที

 "หนีไปแล้วงั้นเหรอ!" เพลงนั่งขดตัวให้ต่ำลงอีกนิด เสียงของคนคนหนึ่งพูดขึ้นไม่ใกล้ไม่ไกลจากตรงนี้ และเป็นเสียงที่เขาคุ้นเคยดี

 "มันออกไปได้ยังไงวะ มึงไม่เคยพลาดเลยนี่"

 "เฮ้ยๆ ใจเย็น ถ้าไม่มีไอ้ฟ้า มึงจะทำอะไรได้ อย่าโวยวายไปหน่อยเลย"

 เพลงนั่งนิ่งฟังเสียงสนทนาที่เหมือนกำลังหัวเสียกับการหายไปของเขา เสียงที่กำลังพูดคุยกันนั้น แม้จะคล้ายคลึงกันมาก แต่เขาก็พอจะแยกออกว่ามีกันสามคน พวกมันกำลังรอจัดการเขาสินะ เรื่องที่เขาฝันมันเกือบจะเกิดขึ้นจริงแล้ว อีกเพียงนิดเดียวเท่านั้น

เพลงที่เพิ่งตระหนักได้ว่าเกือบจะพลาดก็ตัวสั่นขึ้นเล็กน้อย ถ้าคนที่ปิดปากเขาไม่ใช่พี่ดาวล่ะ ถ้าเป็นพวกมัน เขาจะสู้คนสามคนได้ไหม มันไม่มีทางเลย ไอ้หมอนั่น ไอ้ฟ้า มันหลอกเขางั้นเหรอ

 "พี่จะบอกทุกอย่าง" เสียงกระซิบที่เคล้ากับน้ำตาของหญิงสาวข้างๆ ทำให้เพลงยิ่งรู้สึกหดหู่ในใจ เรื่องทุกอย่างเขาเริ่มเข้าใจแล้ว ความเลวร้ายที่พวกมันมอบให้แก่เหยื่อของมัน

 "รุมโทรม...งั้นเหรอ" เขาพูดเบาๆ กับคำที่แสนเลวระยำ เขาคิดถึงเสียงกรีดร้องอ้อนวอนของพวกผู้หญิงเหล่านี้ คิดถึงเสียงกรีดร้องของน้ำหวาน เพื่อนของเขาที่ต้องทุกข์ทรมานเจียนตาย

 แต่คำพูดของเขา กลับถูกปฏิเสธด้วยการส่ายหน้าไปมาช้าๆ เขาขมวดคิ้วมุ่นด้วยความไม่เข้าใจ ทั้งๆ ที่มันควรจะเป็นแบบนั้นไม่ใช่เหรอ

 "ไม่ใช่" รุ่นพี่สาวพูดด้วยเสียงที่แผ่วเบาและสั่นเครือ

 "ร่างกายไม่อาจเจ็บปวด เท่าหัวใจที่ถูกทรยศ" เพลงยังคงไม่เข้าใจถึงถ้อยคำเหล่านั้น จนหญิงสาว เริ่มเล่าทุกสิ่ง นรกที่ฝังอยู่ในหัวใจ


 มันเริ่มจากหนึ่งปีก่อน ตอนที่เธอเพิ่งตัดสินใจเข้าสภานิสิตครั้งแรก เธอนั้นเป็นผู้หญิงสวย ที่สวยราวกับดาวบนท้องฟ้า สมกับชื่อของเธอ

 ดาวเป็นผู้หญิงร่าเริิง มีเพื่อนที่ห้อมล้อมมีคนที่รัก มีคนที่อยากจะมอบทุกสิ่งให้แก่เธอ แต่กลับมีเพียงคนเดียวที่ไม่ว่ายังไงก็ดูเหมือนเธอจะไม่อาจเอาชนะใจเขาได้

 "ประธานคะ" หญิงสาวตกหลุมรักผู้ชายตรงหน้า เธอไม่อาจละสายตาไปจากเขาได้ ทั้งความฉลาดเฉลียว ความใจดี และอ่อนโยน แต่เขากลับไม่เคยเลยที่จะใช้สายตาแบบเดียวกับที่เธอมองเขา มองมาที่เธอ ทั้งที่มั่นใจขนาดนี้ ทั้งที่มีดีทุกสิ่ง แต่เขากลับ...

 "เรียกผมฟ้าเถอะ ดาวไม่ต้องมาทุกวันก็ได้นะ ที่คณะดาวก็เรียนหนักอยู่แล้วนี่" เขาก็ยังคงเหมือนเดิมใจดีและอ่อนโยนกับเธอเสมอ รอยยิ้มของเขาช่างสว่างไสว แต่ก็ไม่ได้มีไว้เพื่อเธอเพียงคนเดียว

 "อื้อ ฟ้า" หญิงสาวตอบรับด้วยท่าทีขี้เล่น เธอจงใจนั่งลงบนโต๊ะของฟ้าที่กำลังทำงานอยู่ ทำให้ชายหนุ่มที่กำลังจดบันทึกเอกสาร ต้องละสายตามามองเธอ

 "ฟ้ารู้ไหม ว่าดวงดาวน่ะ อยู่คู่กับท้องฟ้านะ" ชายหนุ่มยกยิ้มมุมปาก รอยยิ้มของเขาแฝงไปด้วยหลากหลายความรู้สึก แตกต่างจากรอยยิ้มทั่วไป

 "ไม่ใช่หรอก" คำพูดของชายหนุ่มทำให้รอยยิ้มของหญิงสาวเจื่อนลง เธอเริ่มรู้สึกกระดากอายกับคำพูดและการกระทำของตัวเอง เพราะดูเหมือนคนตรงหน้าจะปฏิเสธเธอซะแล้ว

 "ดาวน่ะ อยู่บนฟ้าต่างหาก" ถ้อยคำนั้นทำให้หญิงสาวขมวดคิ้วน้อยๆ แต่เมื่อลองคิดดูดีๆ แล้ว ความหมายของมันก็ทำให้หญิงสาวหน้าแดงขึ้นมา

 "คืนนี้ถ้าว่าง ไปกินข้าวกันไหม" ดาวหัวใจเต้นอย่างเปรมปรีในอกที่ได้ยินคำชวนนั้น ในที่สุด วันที่เธอรอคอยก็มาถึง วันที่เธอและเขา จะหัวใจตรงกันสักที

 ช่วงเวลาที่แสนรื่นรมนั้นผ่านไปอย่างรวดเร็ว หญิงสาวร่างงามแต่งเติมใบหน้าและแต่งกายในชุดที่เธอคิดว่าดูสวยงามที่สุด เธอพูดคุย หยอกล้อ เปิดใจกับชายหนุ่มที่เธอแสนรัก พวกเขานั่งดื่มด่ำกับบรรยากาศ และท้องฟ้าก็เริ่มที่จะทอประกายแสงดาวอย่างสว่างไสว

 "นี่ก็ดึกแล้วเนอะ เดี๋ยวไปส่งที่หอนะ" ฟ้าพูดขึ้นหลังนาฬิกาบอกเวลาสี่ทุ่ม รอยยิ้มบางๆ บนใบหน้าของเขาทำให้หญิงสาวรู้สึกยิ่งไม่อยากจากไป

 "อื้อ" ดาวตอบรับด้วยใบหน้าไม่ค่อยเต็มใจนัก เธออยากอยู่กับเขาให้นานมากกว่านี้ ถึงจะดูเป็นผู้หญิงไม่ดี แต่เธอก็เตรียมใจไว้แล้ว และหวังว่าเธอจะได้เป็นของเขา

 "แต่เดี๋ยวเราต้องขึ้นไปเอาของแปบนะ ข้างบนนี่แหละ ร้านนี่เป็นร้านของเพื่อนฟ้าเอง" หญิงสาวพอได้ยินแบบนั้นก็หัวใจพองโต เป็นโอกาสที่ดีที่เธอจะได้สนิทกับเพื่อนของเขาด้วย

 "ดาวไปด้วยนะ ดาวอยากดูข้างบนน่ะ" หญิงสาวพยายามเก็บอาการความตื่นเต้น แต่ก็ไม่พ้นสายตาอันแหลมคมของชายหนุ่ม

 "แต่จริงๆ มันก็ไม่มีอะไรนะ ดาวนั่งรออยู่นี่ก็ได้"

 "ไม่เป็นไร ดาวอยากดูจริงๆ" เธอพูดและลุกขึ้นจากที่นั่งอย่างกระตือรือร้นทำเอาชายหนุ่มหัวเราะอย่างอารมณ์ดี

 "ได้สิ ถ้าดาวต้องการอย่างนั้น" หญิงสาวส่งยิ้มและเดินนำหน้าเขาไป โดยไม่รู้เลยว่ารอยยิ้มของชายหนุ่มในตอนนี้บิดเบี้ยวเช่นไร

จากด้านหน้าไปสู่ด้านหลังของร้าน ทางเดินแคบๆ ทำให้หญิงสาวหุบยิ้มลงเล็กน้อย ภายในร้านกับด้านหลังชั่งต่างกันราวฟ้ากับเหว ทั้งข้าวของระเกะระกะ ทั้งฝุ่นและหยากไย่ ทำไมมันถึงดูเหมือนร้างขนาดนี้

 แต่เธอก็เลือกที่จะไม่ใส่ใจนัก ถ้าเธอแสดงท่าทีอะไรที่ไม่ดีออกมา ฟ้าอาจจะสังเกตเห็น และคิดว่าเธอดูถูกก็ได้ พวกเขาขึ้นมาจากด้านล่าง ผ่านบันได้วนที่ดูจะสูงขึ้นไปสักสองชั้น และในที่สุดก็มาถึงด้านบน ซึ่งดาวนั้นต้องรู้สึกโล่งใจเพราะมันสะอาดและน่าอยู่กว่าข้างล่างทีเดียว

 "เดี๋ยวลองเคาะดูก่อนนะว่าอยู่ไหม" ชายหนุ่มพูดขึ้นและเดินไปเคาะประตูบานสีดำตรงหน้า ซึ่งเมื่ิอเคาะอยู่หลายครั้งก็ไม่มีเสียงตอบรับใดๆ

 "ลองเปิดดูเลยทีกว่า" ฟ้าพูดขึ้นอย่างยิ้มๆ และหมุนลูกปิดประตูเข้าไป พบกับห้องนอนที่ว่างเปล่า

 "เฮ้อ เสียเที่ยวเลยเนอะ" ฟ้าเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเสียดาย และหันมายิ้มให้สาวสวยด้านหลัง

 "เรา เข้าไปนั่งรอกันไหม" เสียงของเธอสั่นเล็กน้อย บรรยากาศที่นี่ดูอึมครึมและมืดสลัว เหมาะเจาะกับเรื่องที่เธอคาดหวังเสียจริง

 ชายหนุ่มตอบรับในลำคอและเดินนำเข้าไปนั่งลงบนเตียงนอนสีขาว รอยยิ้มบนใบหน้าเหมือนกำลังบอกเธอว่าให้นั่งลงใกล้ๆ หัวใจของหญิงสาวเต้นรัว เธอภาวนาขอให้เพื่อนของเขาไม่ได้กลับมาในคืนนี้ ขออย่าให้มีใครมารบกวนเลย

 "ร้อนไหม เปิดแอร์ให้นะ..." ชายหนุ่มพูดและทำท่าจะลุกขึ้นจากที่นอน แต่ด้านหลังชายเสื้อของเขานั้นตอนนี้กำลังถูกดึงไว้เบาๆ ด้วยใบหน้าสีชมพูของหญิงสาว

 ความปรารถนาในแววตาของเธอช่างเด่นชัด ชายหนุ่มไม่รอช้า ยื่นใบหน้าเข้าใบ บดเบียดริมฝีปากของเขาเข้ากับเธออย่างลืมตัว

 หญิงสาวตัวสั่นน้อยๆ ตอบรับ ลิ้มรสความหวานที่เธอเฝ้าฝันถึง ตัวของเธอถูกเอนลงช้าๆ ชายหนุ่มถอนริมฝีปากออกจากเธอและกดจูบเบาๆ ที่แก้มนั้น

 "ขออะไรอย่างได้ไหม" ชายหนุ่มพูดเบาๆ จมูกของทั้งสองแตะต้องกันอย่างโหยหา หญิงสาวโอบรั้งรอบคอของเขาไว้ ไม่อยากให้ความรักขาดตอนสักวินาที

 "ได้สิ ได้ทุกอย่างเลย" คำตอบนั้นทำให้รอยยิ้มหวานปรากฎบนใบหน้า ชายหนุ่มกดจูบริมฝีปากสีแดงชาดของเธออีกครั้ง ก่อนจะรั้งตัวขึ้น เดินไปที่ผนังของห้อง ที่มีผ้าผืนยาวสีดำแขวนอยู่

 ดาวเมื่อเห็นแบบนั้นก็รู้ได้ทันทีว่าฟ้าต้องการอะไร เธอยกตัวขึ้นและอยากจะบอกกับชายหนุ่มว่าเธอขอเปลี่ยนใจได้ไหม เธอไม่อยากทำอะไรแบบนั้นเลย

 "คือ..." ดาวส่งเสียงอย่างไม่แน่ใจ แต่ทันทีทันใด ดวงตาของเธอก็ถูกปิดสนิทลง

 "น่านะ ฟ้าชอบแบบนี้มากเลย" เสียงอ้อนแผ่วเบาเป่ารดที่ใบหูของเธอ จนทำให้อารมณ์ที่ติดค้างพุ่งพล่านขึ้นอีกครั้ง เธอเสียดายเหลือเกินที่ครั้งแรกของเธอและเขา เธอจะไม่ได้เห็นใบหน้าที่เธอแสนรักนั้น

 แต่ความคิดของเธอก็เริ่มหยุดลงฉับพลันเพราะริมฝีปากที่เข้ามาดูดกลืนตัวเธออีกครั้ง เธอตอบรับเขาด้วยความเสน่หา เผยอริมฝีปากปล่อยให้เรียวลิ้นร้อนแทรกเข้ามา

 ดูเหมือนเมื่อปิดตาแล้ว ชายหนุ่มจะดูร้อนแรงและรุนแรงมากขึ้น เสื้อสายเดี่ยวเส้นบางของเธอถูกแหวกลง ลิ้นร้อนจาบจ้วงดูดกลืนยอดยกสีหวานของเธอทันที

 หญิงสาวเม้มปากแน่น สั่นระริกไปทั้งร่างกายและหัวใจ ไม่รู้ว่าร่างกายของเขาไร้เสื้ิอตอนไหน เพราะเมื่อเธอสัมผัสและลูบไล้ไปตามแผ่นหลังของเขา กลับพบแต่กล้ามเนื้ิอที่เปลือยเปล่า

 เธอปล่อยตัวไปตามอารมณ์ ครางแผ่วหวานทุกสัมผัสที่ถูกมอบให้ ชายหนุ่มจูบเลียทั่วลำคอของเธอ โลมไล้ลูบเร้าล้วงมือเข้าไปภายใต้กระโปรง แทรกนิ้วร้อนลูบไล้จุดกระสันอย่างรู้งาน

 ภายใต้ความมืดมนไร้แสง เธอบิดเร้าร่างกายไปมาด้วยความหวิวสะท้าน เธออยากจะเห็นใบหน้าในตอนนี้ของเขาเหลือเกิน ว่าจะเหมือนกับเธอไหม เธอรู้สึกดีที่สุด อยากให้เขากับเธอเป็นหนึ่งเดียวกันเหลือเกิน เธอทนรอมันไม่ไหวอีกแล้ว

 เธอยังคงปล่อยให้ความมืดปิดบังดวงตา ผลักไหล่คนตรงหน้าให้รู้ว่าเธออยากที่จะคุมเกมส์ ใบหน้าหวานแดงก่ำเล็กน้อย หยัดกายเหยียดขึ้นค่อมบนลำตัวของชายหนุ่มที่เธอถวิลหา

"ดาวต้องอยู่บนฟ้าถูกไหม" เธอพึมพำด้วยเสียงกระเส่า ลูบไล้กดลำตัวของชายหนุ่มที่อยู่ด้านล่างเธอไว้ เอวของเธอส่ายเบาๆ อย่างเร่าร้อน ถกร่นผืนผ้าท่อนล่างของชายหนุ่มลง ถูไถช่องกายร้อนของเธอไปตามความยาวของความเป็นชายนั้น

 "อะ อ๊าา" หญิงสาวไม่อายอีกต่อไปที่จะยัดเยียดสิ่งที่เธอปรารถนาเข้ามา เธอถอดเสื้อตัวน้อยบนร่างกายขาวนวลออก จับมือชายหนุ่มให้ลูบไล้ไปตามเอวและหน้าอกของเธอ เอวบางส่ายเบาให้ส่วนล่างประสานกันแนบสนิทยิ่งขึ้น เสียงร้องครางแผ่วเริ่มดังและเย้ายวนกว่าทุกครั้งที่ผ่านมา

 เธอรู้สึกสุขสม เสียวซ่านเหลือเกิน ชายหนุ่มโน้มตัวของเธอลงมาหา และลิ้มรสความนุ่มนวลเย้ายวนที่โยกส่ายไปมา หญิงสาวครางกระเส่าแรงขึ้นเหมือนอดกลั้นแทบไม่ไหว เธอเร่งจังหวะขึ้น รู้สึกบีบรัดราวจะขาดใจ

 "อ๊ะ อืออ" เธอเกร็งร่างกายเล็กน้อย ชายหนุ่มกดสะโพกของเธอให้กระแทกลงที่ท่อนเนื้อนั้นอย่างเร็วรี่และไม่มีทีท่าว่าจะหยุด เสียงครวญครางหอบหายใจเริ่มเปลี่ยนเป็นเสียงร้องว่าแทบจะทนไม่ไหว เธอเสร็จสมไปไม่รู้กี่ครั้งแล้ว และตอนนี้เธออยากเห็นเหลือเกิน ไปหน้าของชายหนุ่มที่มีรอยยิ้มสว่างไสว ใบหน้าตอนนี้ของเขาจะสุขสมแค่ไหนกันนะ

 ไวกว่าความคิด เธอไม่สนใจที่จะฟังคำขอของชายหนุ่มอีกแล้ว เธอยกแขนขึ้นดึงรั้งผ้าผูกตาสีดำที่บิดบังความหรรษาของเธอไว้ ความมืดนั้นค่อยๆ ถูกแสงไฟสาดส่องเข้ามาเรื่อยๆ ดวงตาของเธอหรี่ปรือขึ้นช้าๆ หวังเป็นอย่างยิ่งว่าสิ่งแรกที่เธอได้เห็น จะเป็นใบหน้าที่สุขสมของชายหนุ่มที่เธอรัก...

 ราวกับเวลาหมุนวนไปช้าๆ ความเป็นจริงตรงหน้าทำให้ร่างกายของเธอหยุดชะงัก แข็งทื่อราวกับถูกแช่แข็ง หยาดน้ำตาเอ่อล้นรินไหลจากดวงตาคู่สวย หัวใจที่เคยมีแต่ความสุขนั้น เแหลกสลายเหมือนกับตายทั้งเป็น

ออฟไลน์ ommanymontra

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3437
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +96/-0
Re: SHUT [EYES] UP [#7 หัวใจที่แตกสลาย](25/9/62)
«ตอบ #15 เมื่อ25-09-2019 20:20:40 »

 :hao7:


 :L2: :pig4: :L2:

ออฟไลน์ areenart1984

  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 4825
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +167/-7
Re: SHUT [EYES] UP [#7 หัวใจที่แตกสลาย](25/9/62)
«ตอบ #16 เมื่อ25-09-2019 23:37:33 »

ไม่มีฟ้าอยู่ในกลุ่มนั้นหรือเปล่านะ หรือว่ามี  :ling1:

ออฟไลน์ snoopyme

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 60
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +4/-0
Re: SHUT [EYES] UP [#7 หัวใจที่แตกสลาย](25/9/62)
«ตอบ #17 เมื่อ25-09-2019 23:47:50 »

มีคนมาสลับตัวกับฟ้าเหรอ อย่างนี้จะหมายความฟ้าไม่รู้เห็นด้วยได้ยังไงเนี่ย ติดตามจ้า นักเขียนสู้ๆ

ออฟไลน์ Leenboy

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3095
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +105/-2
Re: SHUT [EYES] UP [#7 หัวใจที่แตกสลาย](25/9/62)
«ตอบ #18 เมื่อ27-09-2019 23:14:26 »

สลับซับซ้อนดีจริงๆ

ออฟไลน์ Gloomy Sunday

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 408
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +215/-3
    • Fanpage : Gloomy Sunday Tk.
Re: SHUT [EYES] UP [#7 หัวใจที่แตกสลาย](25/9/62)
«ตอบ #19 เมื่อ15-10-2019 09:41:36 »

บทที่ 8 ความเป็นจริงที่โหดร้าย


"อ้าว หยุดทำไมล่ะคนสวย กำลังจะเสร็จอยู่แล้วนะ" ชายหนุ่มที่อยู่ใต้ร่างของเธอพูดขึ้นด้วยท่าทีล้อเลียนนิดๆ ไม่สนใจหยาดน้ำตาที่รินไหลออกมาจากดวงตาคู่สวยนั้น

 "เฮ้อ จะมีสักกี่คนที่ไม่แกะผ้าออก กำลังมันส์อยู่เชียว" หญิงสาวหันมองไปรอบๆ ด้วยร่างกายที่เริ่มสั่นสะท้าน บัดนี้ ในห้องแห่งนี้ ไม่ได้มีเพียงแต่เธอกับฟ้าอีกแล้ว แต่กลับมีชายหนุ่มอยู่อีกหลายคน มีคนหนึ่งถือกล้องวิดีโอไว้ในมือ กำลังยืนหัวเราะอยู่ที่มุมห้อง ความสับสน ความมึนงง ความกลัวทำให้เธอไม่อาจเปร่งเสียงร้องออกมา เธอมองหาคนคนหนึ่ง คนที่ทำให้เธอต้องตกอยู่ในสภาพแบบนี้

 "ท.ทำไม" เธอเปร่งเสียงด้วยริมฝีปากที่สั่นระริก มองคนที่เธอรัก มองผู้ชายที่มอบความสิ้นหวังนี้ ฟ้าไม่ได้เหมือนฟ้าในยามปกติอีกแล้ว ผู้ชายคนนั้นนั่งอยู่ที่มุมห้อง แว่นตากรอบสี่เหลี่ยมหายไปจากใบหน้า รอยยิ้มที่เคยอ่อนโยน กลับแปรเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มอย่างสะใจ

 "ทำไมอะไร" เขาพูดขึ้นด้วยรอยยิ้มเยาะ ลุกขึ้นยืนและจุดไฟบนปลายบุหรี่ในมือขึ้นสูบ

 "ทำไม ถึงทำแบบนี้" หญิงสาวน้ำตาไหลพราก อยากจะพุ่งตัวออกไปคว้าคอเสื้อของผู้ชายคนนั้นไว้ แต่ก็ทำไม่ได้ ผู้ชายข้างล่างของเธอดึงตัวเธอไว้ จับตัวเธอพลิกลงให้นอนหงาย ยังไม่ยอมให้ส่วนล่างแยกออกจากกัน เธอในตอนนี้หมดสิ้นแรงกายแรงใจที่จะขัดขืนอีกแล้ว

 "ฮืออ ทำไม ทำไมฟ้า" หญิงสาวเริ่มร้องไห้สะอึกสะอื้น เธอไม่สนใจที่จะปัดป้องชายอีกคนที่กำลังทำเรื่องเลวๆ ต่อไป และปลดปล่อยความต้องการใส่ตัวเธอ

 ในตอนนี้เธอสนใจแค่เพียงชายหนุ่มที่เธอรัก ชายหนุ่มที่ฆ่าเธอทั้งเป็น

 "ทำไมเหรอ" ฟ้านั่งลงที่ข้างเตียง จ้องมองเธอที่น้ำตารินไหลราวจะขาดใจ

 "ฉันเป็นคนพาเธอขึ้นมาบนนี้เหรอ" ชายหนุ่มที่มีใบหน้าเย็นชาจ้องมองเธอ และพูดกับเธอราวกับเธอนั่งคุยแบบปกติ

 "ฉันบังคับเธอให้นอนแหกขาหรือไง" จบคำพูดนั้น หญิงสาวสะอื้นไห้ และส่ายหน้าไปมาอย่างสุดเสียใจ ใช่แล้วเธอเป็นคนเต็มใจมาเอง แต่ว่าเธอก็ไม่ได้ต้องการแบบนี้ ทำไมต้องทำกันขนาดนี้

 "เธอก็ดูมีความสุขดีนี่" ชายหนุ่มดึงกล้องจากมือของเพื่อน เปิดย้อนดูคลิปวิดีโอที่อัดไว้

 "เห็นไหม ถึงกับขึ้นเองเลยนะ" ชายหนุ่มพูดและหัวเราะเสียงดัง พร้อมๆ กับเพื่อนๆ ในห้อง

 "เธอมันนังร่าน เธอเลือกเองที่จะจบแบบนี้ เพราะงั้นอย่าถามฉันว่าทำไม เพราะฉันเกลียดผู้หญิงแบบเธอไง"

 "ฮึก ฟ้า ไม่นะ" ความเจ็บปวดของหญิงสาวยิ่งทวีคูนขึ้นเป็นล้านเท่าเมื่อได้ยินถ้อยคำเหล่านั้น

 "อ่อ แล้วอีกอย่างนะ ถ้าเอาเรื่องนี้ไปบอกใครก็ได้เลย เพราะฉันจะโชว์ทุกอย่างที่บันทึกไว้ในนี้ ท่าทีขัดขืนของเธอ มันคงเร้าใจพวกตำรวจดีว่ามะ" เสียงหัวเราะดังขึ้นอีกครั้ง ดาวรู้ตัวดีว่าคงเอาหลักฐานนั่นไปให้ตำรวจไม่ได้ เพราะในวีดีโอนั้นเธอไม่ได้ขัดขืนเลยแม้แต่น้อย วิดีโอถูกอัดแค่เฉพาะครึ่งแรก ก่อนที่เธอจะเปิดตาออก

 ดวงตาของเธอพร่ามัวไปด้วยน้ำตา ก่อนที่ชายบนร่างเธอจะเสร็จสมและลุกขึ้นจากเตียง เธอไม่อาจทำอะไรได้อีกแล้ว ไร้เรี่ยวแรงแม้แต่จะหายใจ

 "อย่าร้องไห้ไปเลยที่รัก ไม่มีใครขืนใจหรือรุมโทรมเธอซะหน่อย และจะไม่มีใครพูดถึงเรื่องของเธอ เธอจะเป็นแค่ผู้หญิงคนหนึ่งที่เคยนอนกับฉัน ก็แค่นั้น" ดาวเหลือบดวงตาแดงก่ำมองคนที่พูดกับเธอ คนที่เธอคิดว่าเป็นฟ้า เพราะรูปร่างและน้ำเสียงของพวกเขาคล้ายกัน

 ดาวเหลือบมองไปยังฟ้า ผู้ชายที่เธอรัก เขาไม่แม้แต่จะสนใจมองเธอ ฟ้าเดินออกไปจากห้อง พ่นควันบุหรี่สีขาวอบอวนขึ้นไปบนอากาศ เขาไม่ใช่คนเดิมอีกแล้วในสายตาของเธอ เขาเป็นแค่เพียง ปิศาจในร่างคนเท่านั้น


 และนั่น คือทุกอย่างที่เกิดขึ้นกับเธอ ดาวเล่าให้เพลงฟังและหลบหนีออกมาจากที่ซ่อนตัว เธอร้องไห้อย่างเจ็บปวดใจเมื่อต้องนึกถึงมันอีกครั้ง เรื่องราวในวันนั้นมันคอยหลอกหลอนเธอ ทำให้เธอทุกข์ทรมาน แต่เธอกยังคงเลือกที่จะอยู่ข้างๆ ฟ้า ไม่ใช่เพราะว่าเธอยังรักเขา แต่เธออยากเตือนคนที่เข้ามาใกล้ชิดเขา เตือนให้ระวังถึงภัยอันตราย

 เพลงฟังมาถึงตรงนี้ เขากำหมัดแน่นจนร่างกายสั่นเทา ความโกรธ ความคับแค้นอัดแน่นอยู่ในอก สิ่งที่เกิดขึ้นมันเลวจนถึงขั้นไม่รู้ว่าจะพูดยังไง จะต้องมีอีกสักกี่คนที่ต้องสังเวยกับความชั่วช้าเหล่านั้น เขาต้องทำอะไรสักอย่าง ต้องทำให้มันเจ็บปวดให้ได้

 "ส่วนหนึ่งที่ฟ้าพูด มันก็ถูก" ดาวยังคงร้องไห้ เธอพาเพลงมาที่ห้องของเธอและเล่าต่อไป

"เป็นพี่ที่ง่ายเอง เชื่อใจคนอื่นมากเกินไป" เพลงสงบใจลงและแตะเบาๆ ที่ไหล่ของรุ่นพี่สาว

 "แล้วยังไง ไม่ว่าพี่จะเป็นแบบไหน มันก็ไม่มีสิทธิ์ให้คนอื่นมาทำร้ายพี่ ถ้ามันเกลียดพี่ มันก็แค่บอกพี่ตรงๆ ก็ได้ คำพูดของมันที่บอกพี่ก็แค่ข้ออ้าง ทำให้ให้พี่คิดโทษตัวเอง ทำให้เหยื่อแต่ละคนโทษตัวเอง เพื่อพวกมันจะรอดไง" เพลงพูดกัดฟันอย่างเหลืออด คนอะไรเลวบริสุทธิ์ ไอ้เวรนั่นมันไม่ตายดีแน่

 "ผมจะจัดการมันเอง" เพลงพูดและลุกขึ้น สิ่งที่เขาได้ฟังมันทำให้เขาเจ็บปวดเหลือเกิน เพราะว่าในตอนนี้เขารู้แล้วว่าทำไมน้ำหวานถึงอยากตาย พวกมันสินะ คนใดคนหนึ่งในนั้น มันทำกับน้ำหวาน...

 เพลงตัวสั่นอย่างโกรธเกรี้ยว แต่ก็ถูกดึงมือไว้

 "จัดการยังไง ไม่ได้หรอกนะ" เพลงไม่เข้าใจ โดนทำถึงขนาดนี้ทำไมถึงยังปกป้องมันอีก

 "ปล่อยผม ผมจะไปอัดมัน ให้มันสารภาพเอง" เพลงพูดและดึงมือของหญิงสาวออก เดินก้าวอย่างรวดเร็วไปที่ประตู

 "ทำแบบนั้นไม่ได้อะไรหรอก" เพลงจับลูกบิดประตูและทำท่าจะเปิดออกไป

 "เพลงรู้จักเพื่อนของฟ้าใช่ไหม ทั้งสี่คน" เพลงหยุดชะงักเล็กน้อย และหันไปมองรุ่นพี่สาวที่กำลังพยายามอธิบาย

 "คนที่สนิทกับฟ้าที่สุดชื่อต้น" เธอพูดและอ้ำอึ้งเล็กน้อย เหมือนไม่อยากพูดถึง

 "มันเป็นคนที่คืนนั้น นอนกับพี่แทนฟ้า" เพลงขมวดคิ้วมุ่นไม่เข้าใจว่าพี่ดาวจะบอกรายละเอียดทำไม

 "พ่อของมันเป็นนายตำรวจใหญ่" พอฟังมาถึงตรงนี้ก็พอเข้าใจแล้ว แบบนี้เองสินะ มันไม่ต้องเกรงกลัวว่าใครจะใจกล้าเอาเรื่องของพวกมันไปฟ้อง เพราะว่ายังไงพ่อมันก็ช่วยอยู่ดี

 "พวกมันทั้งหมด ผมเคยเจอครบทุกคน ตัวสูงไล่เลี่ยกัน น้ำเสียงคล้ายกัน" เพลงจับลูกบิดประตูแน่น เขาเพิ่งได้รู้วันนี้เองว่าทำไมพวกมันถึงเป็นเพื่อนกัน

 "ไม่ใช่แค่ต้น เจมส์เป็นลูกอธิการบดี คนอื่นๆ ก็พ่อแม่ใหญ่โตทั้งนั้น พี่เป็นห่วงเรา พี่ไม่อยากให้เราต้องถูกทำร้ายไปด้วย" เพลงคิดอะไรมากมายหลายอย่างในหัว แบบนี้เองสินะ ไม่ว่าจะทำอะไรก็ดูจะยากลำบาก พวกมันคงไม่มีทางยอมรับในความชั่วของมัน และพวกมันมีหลักฐาน หลักฐานที่บอกว่าพวกผู้หญิงเป็นคนยอมพวกมัน ถ้าอย่างนั้น เขาต้องสร้างหลักฐานขึ้นมาเอง แต่ว่าจะทำยังไงกันล่ะ

 และความคิดหนึ่งก็แล่นขึ้นมา แต่ว่า...เสี่ยง มันเสี่ยงเหลือเกิน พวกมันมีห้าคน ตัวใหญ่ และพละกำลังที่เหนือกว่า เหนือกว่าทุกด้าน แต่ว่าถ้าไม่ใช่วิธีนี้ก็คงไม่มีอีกแล้ว

 "หนึ่งในพวกมัน ชอบผู้ชาย" เพลงพูด และเดินกลับมานั่งที่โซฟาช้าๆ ใช่แล้ว ไอ้เวรนั่นไง ลูกอธิการใช่ไหม

 "ใช่ พี่ถึงไปที่ร้านนั้นไง เพราะพี่เห็นเราไปกับฟ้า พี่กลัวเหลือเกินว่าเพลงก็จะถูกหลอกไปด้วย" เพลงหน้ามุ่ยทันทีที่เหมือนถูกกล่าวหาว่าเขาอ่อนแอ

 "ผมไม่หลงตามมันขึ้นไปหรอก แล้วมันก็ไม่ได้พูดถึงข้างบนเลยด้วย" เพลงพูดและอยากจะตบปากตัวเองซะเดี๋ยวนี้ เพราะพี่ดาวนั้นหน้าหมองลงเหมือนถูกต่อว่า

 "ขะ ขอโทษครับ" เพลงรีบขอโทษรุ่นพี่ที่ปากไม่ดี

 "เพลงบอกว่าฟ้าไม่ได้พูดเหมือนจะขึ้นไปข้างบนเหรอ" หญิงสาวพูดอย่างแปลกใจ

 "ใช่ ไม่ได้พูดเลย" เพลงก็งุนงงกับเรื่องนี้เล็กน้อย ไม่ใช่ว่าไอ้ฟ้านั่นจะลวงเขาขึ้นไปให้เพื่อนมันหรอกเหรอ

 "แปลก" พี่ดาวพูดพลางทำหน้าครุ่นคิด

 "พี่สืบเรื่องของฟ้ามาสองปีแล้ว" เธอพูดต่อและหยิบสมุดเล่มหนึ่งที่เธอจดบันทึกไว้

 "เหยื่อทุกคนที่ไปกับฟ้า ทุกคนตามฟ้าขึ้นไปข้างบนนั้น"

 "มีแค่ที่นั่นเหรอครับ ที่มันหลอกพวกผู้หญิงไป" เพลงถามอย่างไม่เข้าใจ มันทำมามากแค่ไหนกันนะ ไม่มีใครอยากหยุดมันเลยเหรอ

 "พี่ก็ไม่แน่ใจ แต่ว่ากันว่ายังมีอีกหลายที่" เพลงก็คิดว่าแบบนั้น อย่างพวกมันคงไม่ทำเรื่องเลวๆ แค่ที่เดียวหรอก

 "ขอโทษนะถ้าผมจะถาม ที่พวกมันมีหลายคน เพราะเอาไว้ผลัดกันใช่ไหม" เพลงถามสิ่งที่สงสัย แต่ก็มั่นใจว่าเป็นแบบนั้น

 "เหยื่อแต่ละคนจะถูกสุ่มนอนกับคนใดคนหนึ่งในสี่คนนั้น" เมื่อได้ยินแบบนี้ก็ชัดเจน แต่ว่าเดี๋ยวนะ สี่คน ทำไมถึงสี่ล่ะ

 "แต่พวกมันมีห้าคน" เพลงพูดสิ่งที่ไม่เข้าใจออกมา

 "ฟ้าไม่เคยนอนกับใครเลย" เหมือนกับฟังสิ่งที่เหลือเชื่อ เพลงนิ่งอึ้งและไม่เข้าใจสุดๆ ทั้งๆ ที่มันเป็นคนหาผู้หญิงมาได้นับไม่ถ้วน แต่กลับไม่นอนกับใครเลยเหรอ ทำไมกัน

 "ไม่มีใครถูกใจเหรอ ก็ไม่น่า" เพลงพูดเบาๆ และเหลือบมองพี่ดาว ต่อให้ดูหมองแค่ไหนก็เป็นดาวจริงๆ สวยมาก สวยแบบแทบลืมหายใจไปเลย

"หรือไม่มันคงสมรรถภาพเสื่อม เล็กสั้นไม่กล้าซอยเองเลยให้เพื่อน..." เพลงพูดต่ออย่างคิดฟุ้งซ่าน ลืมไปว่าคนข้างๆ เขาเคยผ่านเรื่องทุกข์ใจนี้มา

 "เอ่อ ขอโทษครับ" เพลงพูดและนึกอยากตบปากตัวเองอีกครั้ง

 "เพลงอยู่ห่างๆ ฟ้าไว้ก็พอ บอกเพื่อน บอกน้ำหวานให้ทำใจ ถือซะว่ามันเป็นฝันร้าย" พี่ดาวพูดอย่างไม่ใส่ใจสิ่งก่อนหน้า ลูบหัวเขาเบาๆ อย่างเอ็นดู

 "ครับ" จริงๆ เพลงคิดแผนอยู่ในใจเรียบร้อยแล้ว แต่เขาไม่อยากบอกพี่ดาว เพราะมีแต่จะทำให้เธอเป็นห่วง เพลงคิดว่าลึกๆ ในหัวใจของพี่ดาว คงยังรักฟ้าอยู่ เพราะการที่เธอโดนกระทำแบบนี้แต่ยังคงวนเวียนอยู่ใกล้ๆ ฟ้านั้น มันคงมีแต่ความรักเท่านั้นที่ทำได้

 "เอ้อ ยังมีอีกเรื่องนึง" เพลงที่มองหน้ารุ่นพี่สาวก็คิดออกอีกเรื่อง ถ้าไม่มีพี่ดาว ป่านนี้เขาคงไม่อาจหนีรอดออกมาจากร้านนั่นได้

 "ขอบคุณนะครับ ที่ช่วยเปิดประตูด้านข้างนั่นไว้" เพลงพูดพลางยิ้มแป้น แต่สีหน้าของหญิงสาวกลับมีแต่ความสงสัย ไม่เข้าใจสิ่งที่เพลงกำลังพูดอยู่แม้แต่น้อย
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 15-10-2019 11:10:48 โดย Gloomy Sunday »

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

Re: SHUT [EYES] UP [#7 หัวใจที่แตกสลาย](25/9/62)
« ตอบ #19 เมื่อ: 15-10-2019 09:41:36 »





ออฟไลน์ AkuaPink

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2033
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +59/-1

ออฟไลน์ ommanymontra

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3437
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +96/-0

ออฟไลน์ areenart1984

  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 4825
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +167/-7
แก้งค์นรกแล้วแบบนี้  :ling3:

ออฟไลน์ Leenboy

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3095
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +105/-2
โดนพวกนั้นซ้อนแผนรึเปล่าเนี่ย

ออฟไลน์ Gloomy Sunday

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 408
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +215/-3
    • Fanpage : Gloomy Sunday Tk.
บทที่ 9 หนทางสู่การแก้แค้น


ในช่วงดึก เพลงขอตัวจากพี่ดาวบอกเธอว่าเขาต้องกลับแล้ว เพราะว่าถ้าดึกกว่านี้ เขาคงจะเข้าหอไม่ได้ ซึ่งความจริงแล้วเขาไม่ได้คิดที่จะกลับไปที่นั่น แต่เดินเรื่อยๆ เอื่อยๆ ไปตามทางในยามดึก ไปยังโรงพยาบาล ไปในที่ที่เพื่อนของเขารักษาตัวอยู่

 "น้ำหวาน" เพลงส่งเสียงเรียกแผ่วเบา เขาแอบเข้ามาที่นี่ในยามดึก ซึ่งหมดเวลาเยี่ยมแล้ว แต่เขานั้นรอไม่ได้ เขาอยากมาปลอบใจเพื่อน เพราะตอนนี้เขารู้แล้ว ว่าเธอต้องเจอกับอะไร

 "เพลงเหรอ" ในความมืด ดวงตาของเด็กสาววาวแสง เธอดีใจเหลือเกินที่เพื่อนมาหา

 "เป็นยังไงบ้าง" เพลงถามเธอถึงแม้จะรู้ว่าสภาพจิตใจของเธอคงไม่มีวันดีขึ้นได้

 "ก็โอเค เข้ามาได้ยังไงกันดึกป่านนี้" เธอพูดและส่งยิ้มให้เขา

 "ไม่เป็นไรแล้วนะ" น้ำหวานขมวดคิ้วมุ่น วันนี้เพื่อนของเธอดูแปลกไป เพลงจับมือของเธอไว้และบีบเบาๆ อย่างปลอบโยน

 "เพลงจะให้พวกมันทุกคน ต้องชดใช้" น้ำหวานเมื่อได้ยินแบบนั้น รอยยิ้มของเธอก็ค่อยๆ จางลง หยาดน้ำตาที่เอ่อล้นค่อยๆ รินไหล สีหน้าแสดงออกถึงความเจ็บปวดที่สุดจะกลั้น

 "รู้ได้ยังไง" น้ำหวานส่งเสียงแผ่วเบา บีบมือเพลงไว้แน่น เธอคงอัดอั้นอยู่ในใจจนอกแทบจะระเบิด ที่ไม่สามารถบอกใครได้ แต่ตอนนี้ไม่ใช่แล้ว เพื่อนของเธอ เข้าใจเธอเสมอ

 "ไม่ใช่แค่หวานคนเดียว ที่ต้องเป็นแบบนี้"

 "พี่ฟ้า ฮึก" น้ำหวานพูดและเริ่มสะอื้นเบาๆ

 "เขาบอกว่าเขาเกลียดเรา ทำไมเขาถึงทำกับเราได้ขนาดนี้" เพลงยื่นมือเช็ดน้ำตาของเพื่อน เกลียดงั้นเหรอ เหมือนกับที่พี่ดาวโดนเลยนะ คำพูดที่แสนร้ายกาจจากคนที่พวกเธอหลงรัก

 "ไม่เป็นไรนะ มันจะจบแล้วล่ะ" น้ำหวานกำมือเพลงไว้และร้องไห้ออกมาอีกสักพักและหลับลงในที่สุด


 ในรุ่งเช้าของวัน เพลงกลับมาที่หอและเตรียมตัวที่จะไปเรียน เขาฝึกยิ้มหน้ากระจกตลอดเวลาที่อยู่ในห้องน้ำ เพราะว่าต่อจากนี้ เขาจะต้องปั้นหน้าเป็นมิตร กับคนที่ไม่ควรเป็นมิตรเอาซะเลย

 เขาต้องทำทุกอย่างเพื่อให้ไอ้ฟ้าพาเขาขึ้นไปข้างบน ไปในห้องที่มีพวกเพื่อนมันดักรออยู่ เขาจะแอบอัดเสียงพวกมันไว้ ถึงมันจะเป็นหลักฐานที่ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ แต่ก็น่าจะใช้ได้ ความจริงเพลงอยากจะแอบเข้าไปติดกล้อง แต่ก็คงจะยากเกินไป เพราะดูเหมือนร้านอาหารแห่งนั้นจะมีที่ซ่อนตัวสำหรับพวกมันเยอะมาก เขาอาจถูกจับได้ซะก่อน ซึ่งนั่นถือว่าล้มเหลวอย่างสิ้นเชิง

 ไม่เพียงเท่านั้น เพลงจัดการโทรไปขอความช่วยเหลือจากลูกพี่ลูกน้องของเขา ซึ่งอยู่ในมหาวิทยาลัยนี้เช่นกัน เขาเล่าให้พี่ฟังว่าเขากำลังถูกรังแก และจะขอความช่วยเหลือเมื่อถึงเวลา ถ้าเขากดโทรหาแบบไม่มีเสียงพูดเมื่อไหร่ ให้พวกพี่มาช่วยเขาด้วย ให้พาเพื่อนมาหลายๆ คน สถานที่ก็ได้บอกไว้ชัดเจนแล้ว

 เพลงคิดว่าเขาคงจะถ่วงเวลาพวกฟ้าไว้ได้ อย่างน้อยที่สุดก็ราวๆ สิบนาที หลอกให้พูดคุย และถ้าจำเป็นต้องสู้ เขาก็จะให้ถึงที่สุด แม้ว่าจะไม่มีทางชนะก็ตาม

 เพลงคิดและปลอบใจตัวเองว่าเขาทำได้ ไม่ว่าเขาจะแพ้หรือล้มเหลวแค่ไหน เขาจะไม่มีวันยอมพวกมัน ต่อให้ต้องฆ่าพวกมันด้วยมีดพกนี่ เขาก็จะไม่ให้พวกมันได้ทำลายศักดิ์ศรีความเป็นชายของเขา

 เพลงกำมืดพกเล็กๆ ในกระเป๋ากางเกงไว้แน่น ภาวนาขอให้ไม่ต้องใช้มันปักคอใคร


 "น้องเพลง" เหมือนโชคจะเข้าข้าง ขณะที่เพลงเดินออกจากหอชาย รุ่นพี่ผู้ที่เขาแสนเกลียดก็บังเอิญมาทำธุระแถวนี้พอดี เด็กหนุ่มสะกดอารมณ์ที่พุ่งพล่าน เก็บอาการต่างๆ ไว้ และหันไปทำหน้าปกติเหมือนที่ผ่านๆ มา

 "พี่ฟ้านี่เอง" เขาพูดและรู้สึกเหมือนเขาพลาดอะไรไป ชายหนุ่มร่างสูงในกรอบแว่นเลิกคิ้วขึ้นน้อยๆ และฉีกยิ้มราวกับดีใจ

 "วันนี้มาแปลกจัง แต่พี่ดีใจนะ" เพลงนึกด่าตัวเองในใจแต่ก็พยายามทำตัวให้ปกติตามเดิม ถึงอยากจะชกมันให้หน้าหงายก็ตาม

 "เมื่อคืนขอโทษนะ พอดีผมเจอเพื่อนแล้วก็เลยกลับไปกับเพื่อน" เพลงเข้าประเด็นและโกหกอย่างขอไปที เขาคิดว่าไอ้พี่ฟ้านี่ก็คงไม่ได้ใส่ใจอะไร เพราะไม่ว่ายังไงมันก็จะพยายามทำดีกับเขา เพื่อพาเขาไปเป็นของเล่นให้เพื่อน ซึ่งเพลงนั้นก็รอที่จะไปอยู่แล้วเพื่อจะแบล็คเมล์พวกมันคืน แบบนี้วินวินกันทั้งสองฝ่าย

 "พี่ก็ว่าอยู่ ว่าหายไปไหน" รอยยิ้มอ่อนโยนปรากฎบนใบหน้าของรุ่นพี่หนุ่ม ทำให้เพลงโล่งอกที่ไม่ถูกซักถามมากกว่านี้

 "งั้น เอาเป็นว่า เดี๋ยวคืนนี้ผมเลี้ยงข้าวพี่คืน ดีไหม" เพลงพูดและยิ้มอย่างหลอกลวง หลอกควายยังไม่ได้เลยมั้งแบบนี้

 "จะดีเหรอ"

 "อื้อ"

 "งั้นพี่จะรอนะ"

 ทั้งสองคนส่งยิ้มให้กัน เป็นรอยยิ้มที่ดูแปลกประหลาดในสถานการณ์แบบนี้เหลือเกิน


ในคาบเรียนนั้นใจเพลงแทบไม่อยู่กับร่องกับรอย เขาพยายามคิดทบทวนถึงแผนการต่างๆ เขาจะทำยังไง พูดอะไร เอาตัวรอดแบบไหน ทุกอย่างถูกซักซ้อมไว้ในหัว

 แต่ติดอยู่เรื่องหนึ่งที่ดูจะไม่เข้าทีเอาซะเลย ถ้าฟังจากที่พี่ดาวเล่าแล้ว กว่าเธอจะเปิดผ้าปิดตาออกก็ทำกิจกรรมเกือบจะเสร็จเลยทีเดียว แล้วถ้าเขาเปิดผ้าถ้าออกก่อนที่จะโดนทำอะไร เขาจะหลอกพวกนั้นให้พูดแฉความชั่วตัวเองได้ไหม อันนี้เขาไม่มั่นใจเลยจริงๆ ถ้าพวกมันไม่พูดล่ะ และถ้าจะให้รอพวกมันทำอะไรเขาก่อน เขาก็ไม่ยอมแน่ๆ เอายังไงดีนะ ถ้าจะให้แอบไปติดกล้องก็คงจะเสี่ยงเกินไป เพราะถิ่นนั้น ทั้งร้านนั่น เป็นที่ของพวกมัน

 แต่ไม่ว่าจะคิดอะไรไปมากมาย สุดท้ายเขาก็ต้องทำในสิ่งที่ทำได้ เขาตั้งเครื่องอัดเสียงให้เตรียมพร้อมอัดเสียงตลอดเวลา และมือถือ ที่ตั้งไว้ว่าถ้ากดเลขหนึ่ง มันจะเป็นโทรออกฉุกเฉินเพื่อเรียกลูกพี่ลูกน้องของเขาให้บุกไปที่ชั้นสองร้านอาหารนั่น ขอให้ทุกอย่าง เป็นไปด้วยดีเถอะ เขาสงสารเพื่อน สงสารทุกคนที่ต้องมาสังเวยความชั่วของพวกมัน คนอย่างเขา ถ้าตั้งใจจริง ต้องสำเร็จแน่

 ในช่วงเย็นหลังเลิกเรียน เพลงกลับมาที่หอเตรียมตัวเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อย เขาใส่เสื้อเชิ๊ตกางเกงยีนส์ที่คิดว่าถอดยากที่สุด แถมเสื้อคลุมทับเสื้อเชิ๊ตอีกชั้น เผื่อในกรณีที่เลวร้ายที่สุด ก่อนเขาจะถูกข่มขืนก็คงถ่วงเวลาได้มากพอดูเลยทีเดียว

 "เพลง แต่งตัวหล่อขนาดนี้นัดแฟนเหรอ" หลังจากที่เพลงเดินออกมาจากหอ ก็โดนแซวเอาซะแล้ว สายตาของคนหลายๆ คนก็ต่างจับจ้องมาที่เขา จริงๆ ก็ไม่คิดว่าจะเด่นและดูเสล่อมากขนาดนี้ เพลงเริ่มเสียใจและอยากกลับไปเปลี่ยนชุดเลยทีเดียว

 "เปล่านัดเพื่อนไว้" เขาพูดแก้ตัวกับเพื่อนๆ และเดินก้าวฉับๆ ไปข้างหน้าหออย่างรวดเร็ว เขาเริ่มรู้สึกอายนิดๆ ขนาดนัดแฟนตอนสมัยม.ปลาย เขายังไม่แต่งจัดเต็มขนาดนี้เลย

 "โอ้โห หล่อเฟี้ยวเลย" และนั่นเป็นคำพูดที่เขาไม่อยากได้ยินที่สุด กับคนที่เขาอยากจะฆ่าให้ตาย รุ่นพี่หนุ่มในชุดนักศึกษาธรรมดาๆ ยืนส่งยิ้มละมุนมาให้เขา แบบนี้ก็เหมือนเขาอยากไปเที่ยวกับไอ้แว่นนี่มากเลยสิ ไม่น่าเลยกู

 "ก็เฉยๆ" เพลงพูดและทำทองไม่รู้ร้อน

 "ครับๆ จะไปกันยัง" ฟ้าพูดกับรุ่นน้องอย่างเอ็นดูและเปิดประตูรถให้

 "แล้วน้องเพลงอยากไปกินอะไรเหรอ" เมื่อขึ้นมาบนรถแล้ว เพลงก็ถูกถามความเห็นถึงจุดหมายปลายทาง เขาขมวดคิ้วน้อยๆ อย่างสงสัย ไม่ใช่ว่าไอ้แว่นนี่อยากพาเขาไปที่ร้านอาหารนั่นหรอกเหรอ หรือถามเพื่อความเนียน

 "ก็ไปที่เดิมก็ได้" เพลงพูดพลางมองออกไปนอกรถ

 "ชอบที่นั่นเหรอ"

 "เปล่า แต่ก็อร่อยดีมั้ง" เพลงพูดและคิดว่ามันก็อร่อยจริงๆ อย่างที่เขาพูดนั่นแหละ ไม่ใช่ว่าพ่อครัวคือหนึ่งในพวกมันใช่ไหม พอคิดแบบนี้ก็ไม่น่ากินแล้วแฮะ

 ไม่นานนัก รถของพวกเขาที่แล่นมาก็จอดดับเครื่องลง ระแวกแถวนี้เริ่มมืดลงมากแล้ว เพลงลงจากรถและเพิ่งรู้ตัวว่าที่ที่เขายืนอยู่นี้ ไม่ใช่ที่ที่เขาคุ้นตาเลยสักนิดเดียว

 "เดี๋ยวก่อน" เพลงยืนหมุนไปมามองรอบๆ อย่างตื่นตูม หัวใจของเขาเต้นรัว ชิบแล้ว เวรแล้ว ไม่ใช่ที่เดิมนี่หว่า

 "ที่นี่ที่ไหน" เพลงพูดและถอยหลังไปชิดกับประตูรถ มองรุ่นพี่หนุ่มที่เดินเข้ามา ใบหน้าใต้กรอบแว่นกำลังหัวเราะเบาๆ

 "อะไรน้องเพลง กลัวอะไรล่ะ ที่นี่ก็ไม่ไกลจากที่เดิมหรอก พี่แค่อยากแวะมาที่นี่ก่อน เดี๋ยวเราค่อยกลับไปที่ร้านนั้นกัน" เพลงยังคงหวาดระแวงแต่ก็พยายามเก็บอาการไว้ นี่มันผิดแผนไปหมด พวกมันมาดักรอเขาแถวนี้หรือเปล่านะ เขาควรจะวิ่งหนีเลยดีไหม

 "เป็นอะไรไปเหรอ" เพลงวอกแวกมองไปมา ทำให้รุ่นพี่ตรงหน้าขมวดคิ้วงุนงง

 "เปล่า ก็แค่จำเอาไว้ เผื่อมาอีก" เพลงพูดและล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกงเพื่อความอุ่นใจ เข้ามาสิ กูจะจ้วงให้ไส้ไหลเชียว

 "มาเถอะ ที่นี่เป็นบาร์ของคนรู้จักพี่เอง อย่าบอกเขาว่าเพลงอายุไม่ถึงนะ ไม่งั้นพี่โดนดุแย่เลย" เพลงหน้ามุ่ยมองรอยยิ้มน่าหมั่นไส้นั่น บาร์งั้นเหรอ ร้านเหล้าสินะ นี่คิดจะมอมเขาก่อนที่จะพาไปล่ะสิ ร้ายกาจมาก เพราะเห็นว่าเขาน่าจะขัดขืนหรือไง ดูถูกไม่ได้เลยจริงๆ

 เพลงเดินตามรุ่นพี่เข้าไป บรรยากาศที่นี่ดูเงียบสงบ เขานึกว่าจะเป็นที่ที่เปิดเพลงดังๆ และมีคนดิ้นยั้วเยี้ยเหมือนโดนน้ำร้อนซะอีก แต่อันนั้นมันผับละมั้ง สับสนจริง

 "อ้าวฟ้า ไปไงมาไง" ชายหนุ่มวัยสามสิบปลายๆ มีใบหน้าเปื้อนยิ้ม สวมแว่นไม่ต่างจากฟ้าเท่าไหร่ยืนอยู่หลังเคาเตอร์และต้อนรับพวกเขา ถ้าหากบอกว่าเป็นพี่น้องกันเพลงก็คงเกือบเชื่อ บุคคลิกต่างๆ ดูคล้ายกัน แต่ก็คงภายนอกเท่านั้น

"พาเพื่อนมาครับ" ฟ้านั่งลงที่เก้าอี้สูงหน้าเคาเตอร์และกวักมือเรียกเพลงให้นั่งลงข้างๆ

 "แปลกจริง คนแรกเลยสินะ" เพลงนั่งลงและขมวดคิ้วทันที คนแรกอะไรกัน พูดถึงอะไรกันนะ

 "ครับ ของผมเอาเหมือนเดิมนะครับ ส่วนของน้อง..." รุ่นพี่หนุ่มส่งยิ้มร่าเริงสั่งเครื่องดื่ม และลังเลว่าเพลงนั้นจะดื่มอะไรได้บ้าง

 "อะไรก็ได้ที่ไม่เมา" เพลงพูดและมองไปรอบๆ ร้าน เรียกได้ว่าบรรยากาศอึมครึม แต่ก็สวยดี โคมไฟและการตบแต่งเป็นแนวยุโรปยุคกลาง ถ้าจะชวนสาวมาดื่ม ที่นี่ก็นับว่าไม่เลว

 "หึหึ แบบนี้นี่เอง น่าสนใจนะ" เพลงที่ได้ยินคำพูดนั้นจากพี่แว่นเจ้าของร้านก็หันควับทันที มันฟังดูแปลกๆ นี่เขากำลังโดนดูถูกหรือเปล่านะ

 เพลงหรี่ตามองสองแว่นที่กำลังคุยกันเบาๆ พลางเหลือบมองเขา เพลงไม่ชอบเลยที่ถูกมองเหมือนเด็กน้อย เขาคิดว่าเขาโตมากๆ แล้ว ถึงส่วนสูงจะยังห่างไกลจากไอ้บ้าฟ้านัก แต่เขาไม่ได้อ่อนแออ่อนปวกเปียกเลยสักนิด อย่าดูถูกนักเชียว

 "เปลี่ยนใจแล้วเอาแบบเข้มๆ แบบแก้วเดียวช้างล้มได้" หึ เพลงพ่นลมหายใจออกจมูกและสั่งเสียงดังอย่างห้าวหาญ จัดมาอย่าให้เสีย เดี๋ยวแอบเททิ้งเอง ชิ

 คำพูดของเพลงทำเอารุ่นพี่หัวเราะชอบใจ นั่นยิ่งทำให้เขาอารมณ์เสียไปใหญ่

 "ไม่ต้องใส่ใจเขาหรอกครับ เอาม็อกเทลให้เขาก็พอ" ฟ้าพูดพลางยิ้มขำ เพลงอ้าปากอยากจะด่า แต่ก็ต้องงับไว้ หนอย ไม่เชื่อว่าเขาจะดื่มจริงเหรอ แม่งโครตดูถูก

 "ท้องว่างแบบนี้กินเหล้าได้ยังไง เดี๋ยวเราไปกินข้าวกันแล้วถ้าเพลงอยากดื่มจริงๆ พี่จะพามาอีก" เพลงไม่ค่อยเข้าใจเลย คนตรงหน้าดูปกติมากเมื่อคุยกับเขา เหมือนไม่ได้เสแสร้ง ถ้ารุ่นพี่ต้องการพาเขาไปเล่นสนุกจริงๆ ทำไมถึงไม่มอมเหล้าเขาล่ะ น่าจะจัดการง่ายกว่าไม่ใช่เหรอ

 เพลงจ้องมองฟ้าที่ยังคงพูดคุยกับเจ้าของร้านด้วยรอยยิ้ม ม็อกเทลในมือเขารสชาติดีมาก ความดูแลเอาใจใส่ของหมอนี่ไม่ธรรมดาและเป็นธรรมชาติ ไม่แปลกที่ผู้หญิงทุกคนจะตกหลุมรักมัน เพียงแค่ได้พบเจอ และพูดคุย

 หลังจากนั้นประมาณหนึ่งชั่วโมง เพลงและฟ้าก็ออกมาจากบาร์ มุ่งหน้าไปที่ร้านอาหารที่เดิมที่พวกเขาเคยไป ที่ที่เกิดเหตุชั่วร้ายที่ด้านบนนั้น เพลงเดินตามรุ่นพี่มาเงียบๆ เงยหน้าขึ้นไปมองบานหน้าต่างสีเข้มที่ถูกปิดอยู่ คืนนี้สินะ เป็นคืนที่พวกมันจะต้องพินาศ

 "ขอโทษนะ หิวมากหรือเปล่า" เพลงละสายตาออกจากหน้าต่างชั้นบน มองดูคนที่เดินนำหน้า ฟ้าหันมาถามเขาด้วยรอยยิ้มอ่อนโยนเช่นเคย

 "นิดหน่อย" เพลงตอบอย่างไม่ใส่ใจ เดินเข้ามาถึงในร้านและนั่งลงที่โต๊ะเดิม มุมเดิม

 "โอเค พี่สั่งเอาไว้แล้วล่ะ จะได้ไม่เสียเวลาเนอะ" เพลงมองอาหารหลายอย่างที่ถูกยกมาเสริฟ เขากลืนน้ำลายลงคอเล็กน้อย ก็ช่วยไม่ได้นี่นา เขาหิวมากๆ เลยล่ะตอนนี้

 "ที่น้องเพลงบอกว่าจะเลี้ยง พี่ดีใจมากนะ แต่ว่าพี่กินจุมากๆ เลย ถ้าจะให้น้องเพลงเลี้ยงจริงๆ พี่คงเกรงใจ เอาเป็นว่า วันนี้พี่ขอเลี้ยงอีกมื้อนะ" เพลงพยักหน้าเออออแบบไม่คิด ใครจะอยากเสียเงินเลี้ยงผู้ชายกันล่ะ กินฟรีนี่ดีกว่าเยอะ

 "ขอเบียร์ที่หนึ่งด้วยครับ" เพลงเหลือบมองรุ่นพี่หนุ่มที่สั่งเบียร์มา ไม่ใช่ว่าจะให้เขา...

 แต่สิ่งที่เพลงคิดก็ผิดถนัด ฟ้าสั่งเบียร์มาและดื่มเองอย่างปกติ ทำเอาเพลงฉุนนิดๆ เหมือนโดนดูถูกอีกแล้ว กะอีแค่เบียร์ เป็นลังเขาก็ไม่เมาหรอก

 "เอาด้วยสิ" เขาพูดและเพยิดหน้าไปหาแก้วในมือของรุ่นพี่ ทำเอาฟ้ายิ้มอย่างร่าเริง

 "ไม่ได้ ไม่ไห้กิน" เพลงหน้ามุ่ย หนอย อะไรของมันฟะ

 "เอามาเถอะน่า" เพลงไม่รีรอแย่งแก้วที่ถูกนำมาเสริฟใหม่จากมือฟ้า และยกพรวดดื่มทีเดียวหมดแก้ว

 "แหวะ กี่ทีก็รสชาติห่วยแหก" เพลงพูดและเรอตามเสียงดัง ทำเอาฟ้าหัวเราะอีกครั้ง

 "น้องเพลงนี่แสนดื้อจริงๆ นะ" ไอ้คำพูดชวนอ้วกแบบนี้อีกแล้ว เพลงอยากจะเปลี่ยนแว่นให้คนตรงหน้าจริงๆ

 "น้องครับ เอาเหล้าปั่นเหยือกนึง" เพลงเลิกคิ้วขึ้นน้อยๆ และมองรุ่นพี่ที่สั่งเหล้าปั่นมา จริงๆ เขาเคยเห็นแต่ไม่เคยดื่มมันเลยสักนิด เขาเคยดื่มเบียร์ของพ่อที่แช่อยู่ในตู้เย็น แต่มันไม่อร่อยจนเขาเอาไปเททิ้ง แต่ว่าเหล่าปั่นนี่พวกผู้หญิงดื่มกันไม่ใช่เหรอ มันอร่อยไหมนะ

 "สั่งน้ำแต๋วแว๋วมาทำไม" เพลงพูดและมองโหลใส่น้ำสีฟ้าตรงหน้า แต่งใส่ผลไม้สีสวยดูน่ากิน

 "มันไม่แต๋วนะ ดื่มมากๆ ก็เมาได้" เหอะ เพลงเคยดื่มเหล้าเพียวๆ มาแล้ว ก็ไม่เห็นจะเท่าไหร่ ของแบบนี้หลอกเขาไม่ได้หรอก

ว่าแล้วเพลงก็ลองชิมน้ำสีสวยนี่ดู ซึ่งเขาพบว่ามันรสชาติไม่เลว ถึงว่าพวกผู้หญิงชอบสั่งกัน กินข้าวเพลินๆ ดื่มไปพลางๆ สุดท้ายเพลงซัดทั้งเหยือกไปถึงสองเลยทีเดียว

 "น้องเพลง เมาแล้วใช่ไหม หน้าแดงมากเลยนะ" เพลงมองมือที่สั่นไปมาตรงหน้า และมองใบหน้าอมยิ้มของรุ่นพี่ผู้ที่เพลงแสนเกลียดและหมั่นไส้

 "ไม่เมา หวานจะตายใครจะเมา เมาน้ำหวานเหรอ บ้าาาเปล่าาา" เพลงพูดและสะอึกเบาๆ เขามั่นใจว่ามีสติเต็มเปี่ยม ถึงแม้ว่าหัวจะมึนอยู่นิดๆ แต่แผนการยังต้องดำเนินต่อไป เดอะโชว์มัสโกออน!

 จนเวลาผ่านไปอีกครึ่งชั่วโมง แม้ใจจะสู้แค่ไหน แต่เพลงก็เริ่มเอาหน้าแนบนอนกับโต๊ะซะแล้ว เขาบ่นพึมพำแผนการเบาๆ เหมือนกำลังสวดมนต์ เป็นภาพที่คนตรงหน้าเห็นแล้วต้องอมยิ้มแล้วอมยิ้มอีก

 "น้องเพลง" เสียงเรียกจากชายหนุ่มทำให้เพลงเพียงแค่หรี่ตาขึ้นมองอย่างมึนงง เพลงในตอนนี้เริ่มไม่รับรู้แล้วว่า รอยยิ้มของคนตรงหน้าที่จ้องมองเขานั้น เป็นรอยยิ้มแบบไหน

ออฟไลน์ Leenboy

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3095
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +105/-2
อันนี้โง่เอง สมควรด่าตัวเอง

ออฟไลน์ ommanymontra

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3437
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +96/-0
 :hao7:


 :L2: :pig4: :L2:

ออฟไลน์ areenart1984

  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 4825
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +167/-7
แผนที่วางไว้ แตกเพราะตัวเองแท้ ๆ จะรอดไหมเนี่ย  :ling1:

ออฟไลน์ Gloomy Sunday

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 408
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +215/-3
    • Fanpage : Gloomy Sunday Tk.
บทที่ 10 ความสับสนในหัวใจ


« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 05-05-2020 22:54:09 โดย Gloomy Sunday »

ออฟไลน์ areenart1984

  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 4825
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +167/-7
Re: SHUT [EYES] UP [#10 ความสับสนในหัวใจ](21/1/63)
«ตอบ #29 เมื่อ22-01-2020 00:20:04 »

ไปแล้วจะรอดมาเหมือนครั้งนี้ไหม  :เฮ้อ:

 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด