[เรื่องสั้น]กว่าจะรู้ว่ารัก (จบในตอน) 23/8/62
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

ผู้เขียน หัวข้อ: [เรื่องสั้น]กว่าจะรู้ว่ารัก (จบในตอน) 23/8/62  (อ่าน 2001 ครั้ง)

ออฟไลน์ little_porcupine

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 26
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +10/-0
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ


ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0

ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่

1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน  เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ   เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด   คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง   จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต  และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ   

เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า  อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต   จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น   ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย  ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ  เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้  ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ

5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้  มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute  ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ

8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).

9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ

10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป  โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com  ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย  เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป

11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว

บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป

12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด

13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ

14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน  ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ

15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด  ควรจะให้เครดิตกับ... 
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ  ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ  พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง 
  (กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น  หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail  ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail

16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข

17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน  ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง  นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)

เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................                                                           

วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย

เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม







Share This Topic To FaceBook
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 26-09-2019 20:07:23 โดย little_porcupine »

ออฟไลน์ little_porcupine

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 26
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +10/-0
กว่าจะรู้ว่ารัก
ว่าน X โซ่




“เอี๊ยดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด….. โครม!!!” ร่างของหนุ่มน้อยลอยคว้างไปตามแรงกระแทกของรถเมื่อคนขับรถพยายามที่จะเหยียบเบรกจนล้อเสียดกับพื้นจนเป็นรอยทางยาวอยู่บนถนน แต่ทว่ามันก็ไม่ทันการ ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วเกินไป



“ว่านนนนนนนน!!!” เสียงกรีดร้องจากเด็กหนุ่มอีกคนที่ยืนอยู่ริมถนน เรียกชื่อของอีกคนด้วยความตกใจสุดขีดกับภาพที่เห็น และตัวเค้าก็ถลันเข้าไปประคองร่างที่นอนจมกองเลือดนั่นอยู่ทันที



“ซ ซ โซ่…” เสียงของคนที่กำลังจะหมดสติเพราะแรงกระแทกอย่างรุนแรงเมื่อครู่ พยายามที่จะเอื้อนเอ่ยเปล่งเสียงเรียกชื่อของอีกคน



“อยู่นิ่งๆสิ อย่าพูดมาก เดี๋ยวก็เจ็บมากกว่าเดิมหรอก” โซ่พูดเสียงสั่นเครือพร้อมกับน้ำตาที่ไหลลงอาบทั้งสองข้างแก้มอย่างไม่ขาดสาย



ว่านที่ยังนอนอยู่ในอ้อมแขนของโซ่ส่ายหน้าช้าๆ ส่งยิ้มบางๆ เท่าที่ยังพอมีแรงยิ้มให้กับคนตรงหน้า “กู…ไม่…เป็น…ไร…” แค่แรงที่จะเค้นเสียงพูดยังไม่ค่อยจะมีแต่ก็ยังตอบว่าไม่เป็นไรด้วยรอยยิ้มที่อ่อนโยน



“ก็บอกว่าอย่าพูดมากไงเล่า! ไม่เข้าใจรึไง เดี๋ยวเลือดก็ยิ่งไหลมากกว่านี้หรอก” โซ่บีบมือว่านเอาไว้แน่น ร่างของว่านกระตุกเล็กน้อยด้วยอาการช็อกจากการเสียเลือดมาก แต่คนเจ็บก็พยายามครองสติเอาไว้ให้ได้



“โซ่…กู…กู…รัก…มึง…” ด้วยเสียงอันแผ่วเบาทำให้โซ่ต้องก้มหน้ายื่นหูเข้าไปฟังใกล้ๆ มือที่ของว่านร่วงหลุดจากมือของโซ่พร้อมกับสติของคนเจ็บที่หมดลงไปด้วย



“ว่านนนนนน!!! ไม่นะ ฟื้นขึ้นมาก่อนสิว่าน มึงต้องไม่เป็นอะไร อีกเดี๋ยวรถพยาบาลก็จะมาแล้ว มึงจะต้องปลอดภัย” ภาพตรงหน้าทำให้โซ่ยิ่งตกใจมากขึ้นไปอีก ว่านหมดสติแน่นิ่งไปแล้ว ว่านจะเป็นอะไรไปรึป่าว

           



รถพยาบาลมาถึงแล้ว ว่านถูกนำตัวส่งโรงพยาบาลในทันทีที่รถพยาบาลมาถึง โซ่ที่เป็นห่วงว่านมากก็ตามขึ้นรถพยาบาลไปด้วย ตลอดทางน้ำตาของโซ่ไม่ได้แห้งเหือดไปเลย เค้าร้องไห้ไปและจับมือของว่านขึ้นมาแนบไว้ตรงแก้มตลอดทางจนกระทั่งถึงโรงพยาบาล



เสื้อผ้าของโซ่ถูกทาไปด้วยเลือดของว่านราวกับตัวเองเป็นคนที่บาดเจ็บซะเองยังไงยังงั้น แม้ว่าไม่ใช่คนเจ็บก็ตาม แต่ตอนนี้โซ่รู้สึกเจ็บ เจ็บแทบขาดใจ เจ็บเหมือนมีใครเอามีดมากรีดลงตรงขั้วหัวใจ เจ็บเหมือนมีเข็มพันเล่มทิ่มแทงจนทรมานเจียนตาย



ถ้าเป็นไปได้โซ่ก็อยากเป็นคนที่อยู่ในห้องผ่าตัดนั่นแทนว่านจริงๆ เพราะตลอดเวลาที่ผ่านมาเค้าทำร้ายจิตใจของว่านมาโดยตลอด



“โซ่…กู…กู…รัก…มึง…” คำพูดของว่านที่พูดก่อนที่จะหมดสติไปลอยเข้ามาในโสตประสาทของโซ่ ใบหน้าที่เปื้อนไปด้วยรอยยิ้มนั่น รอยยิ้มอันอ่อนโยนแม้จะเป็นเวลาที่ทุกข์ทรมานเพียงใด แต่ว่านก็ยังคงยิ้มแบบนั้นให้โซ่เสมอ





“มึงพูดประโยคนี้มากี่ครั้งแล้ววะว่าน?” โซ่ถามตัวเอง



“มึงบอกรักกู แต่กูก็ปฏิเสธความรักของมึงมาตลอด”

           





           



           3 เดือนก่อน…





“โซ่ กูมีอะไรจะบอกมึง” ว่านเดินเข้ามายืนใกล้ๆ โซ่ แล้วพูดด้วยท่าทีเก้ๆ กังๆ



“มีอะไรวะ?”



“คือ คือ กู…”



“เอ้า มีอะไรก็พูดมาสิวะ กูรอฟังอยู่เนี่ย” โซ่เร่ง



“กู กูรักมึงนะโซ่” นั่นเป็นครั้งแรกที่คำว่ารักหลุดออกจากปากของว่าน เค้ารวบรวมความกล้าบอกออกไปทั้งที่รู้ว่าคำตอบของโซ่คืออะไร



“อื้ม กูก็รักมึง มึงคือเพื่อนคนสำคัญของกูนะเว่ย”



“แต่กูไม่ได้บอกรักมึงในฐานะเพื่อนนะไอ้โซ่ สำหรับกูมึงเป็นมากกว่าเพื่อน”



“ขอโทษว่ะว่าน กูไม่ได้คิดกับมึงเกินกว่าเพื่อน กูรักมึงแบบเพื่อนเท่านั้น” แล้วก็เป็นอย่างที่ว่านคิดไว้ โซ่ไม่ได้รักว่านอย่างที่ว่านรักโซ่เลย



คำว่ารักของทั้งสองคนมันมีความหมายที่ต่างกัน



“ไม่เป็นไร กูจะรอ รอจนกว่ามึงจะรักกู รักกูในฐานะของคนรักไม่ใช่เพื่อน” ถึงจะโดนปฏิเสธแต่ว่านก็ยังคงยิ้มอย่างอ่อนโยนให้โซ่ พูดจบว่านก็เดินคอตกออกจากตรงนั้นไป อันที่จริงเค้าไม่อยากให้โซ่เห็นว่าเค้ากำลังจะร้องไห้ ไม่อยากให้เห็นด้านที่อ่อนแอของเค้า สิ่งที่เค้าอยากให้โซ่ได้เห็นก็คือรอยยิ้มที่สดใสรอยยิ้มที่อ่อนโยน รอยยิ้ม…ที่เค้าจะมอบให้โซ่เพียงคนเดียว

           





ภาพในวันนั้นย้อนกลับมาในหัวของโซ่ เค้าปฏิเสธว่านเพราะคำว่า ‘เพื่อน’ ด้วยความที่เป็นเพื่อนกันมานานเค้าจึงกลัวที่จะก้าวข้ามความสัมพันธ์จากเพื่อนไปเป็นคนรัก และอีกอย่างเค้ายังไม่มั่นใจในความรู้สึกของตัวเองด้วย



การบอกรักของว่านทำให้โซ่ตั้งตัวไม่ทัน ความรู้สึกดีๆ ที่มันมากกว่าเพื่อนก็มีอยู่หรอกแต่เค้าก็ยังไม่มั่นใจว่ามันคืออะไรกันแน่



แม้ว่าหลังจากนั้นว่านจะบอกรักเค้าอีกหลายครั้งแต่คำตอบของโซ่ก็ยังคงเหมือนเดิมคือ ว่านคือเพื่อนคนสำคัญของโซ่

 







          1 เดือนก่อน…





“โซ่ ตกลงมึงจะรับรักกูได้รึยังวะ บอกรักจนเหนื่อยแล้วนะเว่ย จับปล้ำแม่ง!!”



“ปล้ำพ่อง!! เข้ามาดิ ต่อยตาแตกเลยนะเว่ย” กำหมัดตั้งกาดพร้อม



“...”



“ถ้ามึงเหนื่อยก็หยุดสิวะ เพราะถึงยังไงคำตอบกูก็ยังเหมือนเดิม ก็คือ ‘ไม่’ มึงเป็นได้แค่เพื่อนเท่านั้น”



           

           

   

   

      สัปดาห์ที่แล้ว…



           

“ไม่ว่ามึงจะปฏิเสธกูแค่ไหน กูก็จะไม่ยอมแพ้หรอกนะไอ้โซ่ กูรักมึง ยังไงก็รักมึงไม่เปลี่ยนแปลง” เป็นอีกครั้งที่ว่านพร่ำบอกคำว่ารักกับเพื่อนคนนี้ ทั้งที่ผ่านๆ มาก็โดนปฏิเสธมาตลอด

   

“กูก็จะบอกมึงเหมือนกันว่า ยังไงกูก็คิดกับมึงแค่เพื่อนไม่เปลี่ยนแปลง” แต่โซ่ก็ยังใจแข็งเหมือนเดิม

   

สุดท้ายว่านก็ได้แต่ตามตื๊อโซ่อยู่อย่างนั้น เพราะคิดว่าสักวันเพื่อนคนนี้จะใจอ่อนยอมรับรักเค้าบ้าง

   

   

   

   

เหตุการณ์ต่างๆ ภาพของว่านที่พยายามพูดคำว่ารักเพื่อให้โซ่ใจอ่อน ไหลเวียนฉายภาพซ้ำไปซ้ำมาอยู่ในหัวของโซ่เรื่อยๆ

   

ในหูก็ได้ยินเพียงคำว่า “โซ่ กูรักมึง” อยู่เพียงประโยคเดียว ประโยคเดียวที่ชัดเจนและฝังลึกลงไปในสมองของโซ่ในตอนนี้เลยก็ว่าได้

   

รอยยิ้มของว่านที่ไม่ว่าจะเจอกันเมื่อไหร่เวลาไหนก็ยิ้มให้โซ่เสมอ ตอนนี้ภาพนั้นยังติดตาและประทับลงในจิตใจของโซ่และไม่มีวันลบเลือน

   

   

   

โซ่นั่งอยู่หน้าห้องผ่าตัดคิดทบทวนถึงเรื่องราวที่ผ่านมา ทบทวนถึงความรู้สึกของตัวเองอีกครั้ง ถ้าวันนี้เค้าต้องสูญเสียว่านไปจริงๆ จะเป็นยังไง เค้าจะอยู่ได้มั้ยถ้าไม่มีว่าน

   

ตลอดเวลาโซ่ไม่เคยคิดเลยว่าตัวเองได้ทำร้ายจิตใจของคนที่รักเค้ามากแค่ไหน ว่านรักโซ่มาก ยอมทำทุกอย่างที่โซ่ต้องการ ทั้งๆ ที่สถานะระหว่างสองคนเป็นแค่เพื่อนกัน

   

   

   

ว่านอยู่ในห้องผ่าตัดนานแล้วนะไม่รู้ว่าจะเป็นยังไงบ้าง ยิ่งเวลาผ่านไปนานแค่ไหน ความกังวลของโซ่ก็ยิ่งเพิ่มมากขึ้นเป็นทวีคูณ นั่งแทบไม่ติดเก้าอี้ แล้วก็ลุกขึ้นเดินวนไปวนมาอยู่หน้าห้องจนพื้นหน้าห้องแทบสึก

   

   

   

เหตุการณ์วันนี้ทำให้โซ่คิดอะไรได้บางอย่าง บางอย่างที่ถูกเก็บซ่อนเอาไว้ในซอกลึกของใจ

   

ถ้าไม่มีเหตุการณ์ในวันนี้โซ่คงไม่ยอมรับหรอกว่าแท้ที่จริงแล้วในใจของเค้าก็มีว่านอยู่ตลอดเวลาเหมือนกัน มันเหมือนมีเส้นบางๆ ที่ขีดกั้นความรู้สึกระหว่างคำว่าเพื่อนกับคนรัก และระหว่างความผูกพันกับความรัก

   

   

   

   

      3 ชั่วโมงก่อน…
   

   

“นี่ไอ้โซ่ ปิดเทอมนี้ไปเที่ยวกันมั้ย” ว่านถามโซ่ระหว่างทางที่เดินกลับบ้านด้วยกัน

   

“อื้ม ไปสิๆ” โซ่ตอบตกลงในทันที “แล้วจะไปไหนกันดีวะ”

   

“ไปไหนก็ได้แล้วแต่มึง แค่มีมึงไปด้วยกูก็ไปได้ทุกที่นั่นแหละ” ว่านตอบโซ่พร้อมกับส่งยิ้มอันอบอุ่นอ่อนโยนไปให้เช่นเคย

   

“ถึงจะพูดอย่างนั้นกูก็ไม่ใจอ่อนยอมเป็นแฟนมึงหรอกนะเว่ย อย่ามาหลอกล่อซะให้ยาก”

   

“ก็บอกแล้วไงว่ารอได้” ว่านพูดแล้วก็หยุดเดิน หันหน้าไปหาโซ่ “ต่อให้ต้องรอทั้งชีวิตกูก็จะรอ แม้ว่าวันนั้นจะเป็นวันสุดท้ายของชีวิตกูก็ตาม แต่ถ้าเป็นวันที่มึงยอมรับรักแล้วล่ะก็ กูก็ถือว่ามันคุ้มค่าแล้วล่ะ” พูดจบก็ไม่ลืมส่งยิ้มให้โซ่อีกเช่นเคย

   

โซ่ฟังแล้วก็พูดอะไรต่อไม่ออกอีกเลย ว่านยอมที่จะรอโซ่ตลอดชีวิต โซ่เองก็ไม่อยากจะทำร้ายจิตใจของเพื่อนไปมากกว่านี้หรอกนะ เพียงแต่ว่าถ้ารับรักว่านไปแล้วความรู้สึกที่แท้จริงมันไม่ใช่ขึ้นมาล่ะ จะไม่เป็นการทำร้ายเพื่อนไปมากกว่าเดิมเหรอ

   

“ขอโทษนะว่าน กูอยากมั่นใจความรู้สึกของตัวเองมากกว่านี้ก่อน สักวันกูจะบอกมึง” โซ่หันไปมองเสี้ยวหน้าของว่านที่เดินอยู่ข้างๆ

   

“รีบกลับบ้านกันเถอะไอ้โซ่ เดี๋ยวกูไปส่ง” ว่านเดินไปดักหน้าโซ่แล้วหันกลับมาพูดอย่างร่าเริง เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

   

ว่านเดินถอยหลังยิ้มให้เพื่อนไปเรื่อยๆ จนกระทั่งถึงทางแยกจุดที่ต้องข้ามถนนไปอีกฝั่งจึงหันหน้ากลับไปเดินตามปกติแล้วเดินต่อ เพราะมันเป็นช่วงไฟแดงพอดีจึงเดินข้ามต่อไปได้ไม่ต้องหยุดรอ

   

แต่ทว่า…..!!!!!

   

“ว่านระวัง!!!” โซ่ตะโกนเตือนเพื่อนสุดเสียง เพราะมีรถคันหนึ่งวิ่งฝ่าไฟแดงมา

   

กว่าว่านจะรู้ตัวและหันไปมองก็ไม่ทันการซะแล้ว

   

“เอี๊ยดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด….. โครม!!!” ร่างของหนุ่มน้อยลอยคว้างไปตามแรงกระแทกของรถเมื่อคนขับรถพยายามที่จะเหยียบเบรกจนล้อเสียดกับพื้นจนเป็นรอยทางยาวอยู่บนถนน แต่ทว่ามันก็ไม่ทันการ ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วเกินไป

   

   

   

   

ภาพของว่านที่ถูกรถชนจนกระเด็นยังติดตาโซ่อยู่ ยิ่งคิดถึงเหตุการณ์ก็ยิ่งรู้สึกเจ็บจี๊ดที่อกซ้าย

   

โซ่รู้สึกกลัว กลัวมาก กลัวว่าจะต้องเสียว่านไป ความรู้สึกแทบขาดใจ หายใจไม่ออกแบบนี้มันจะเรียกว่ารักรึป่าวนะ

   

   

“กูเพิ่งรู้ตัววันนี้ ว่ากูขาดมึงไม่ได้จริงๆ ว่าน ตอนนี้กูรู้สึกเหมือนจะขาดใจ  กูรักมึงนะว่าน  มึงต้องฟื้น มึงต้องตื่นขึ้นมาฟังคำว่ารักจากปากของกูให้ได้นะว่าน”  กว่าจะรู้ซึ้งถึงคำว่ารัก  ก็ต้องรอจนวันที่จะเสียคนๆ นั้นไป  โซ่ได้แต่อธิษฐานในใจ ขอให้ว่านปลอดภัย เพื่อที่จะได้มีโอกาสบอกรักว่านจริงๆ สักครั้ง

   

           

           

ถ้าความรักและความรู้สึกในใจที่โซ่มีต่อว่านจะสามารถส่งต่อไปถึงคนที่ยังอยู่ในห้องผ่าตัดได้แล้วล่ะก็ โซ่ก็อยากให้ว่านได้ยินเสียงในใจของเค้ามาก เสียงที่บอกว่า ‘รักว่าน’ เพราะนั่นเป็นสิ่งเดียวที่ว่านอยากได้ยินมากที่สุด และเชื่อได้ว่าว่านเองก็อยากจะตื่นขึ้นมาฟังคำๆ นี้จากปากของโซ่เหมือนกัน





           



และแล้วประตูห้องผ่าตัดก็เปิดออก พยาบาลคนนึงเดินตรงมาหาโซ่ในทันที



“ไม่ทราบว่าคุณเป็นญาติของคุณวาฤทธิ์รึป่าวคะ” พยาบาลคนนั้นถาม



“ไม่ใช่ครับ ผมเป็นเพื่อนสนิทของเค้า ตอนนี้พ่อแม่เค้ายังอยู่ต่างประเทศ มีอะไรเกิดขึ้นกับเค้าเหรอครับ” โซ่ตอบแต่ด้วยความคิดมากว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับว่าน จึงเข้าไปเขย่าตัวพยาบาลคนนั้นแล้วถามอย่างร้อนรน   



“คนเจ็บเสียเลือดมาก ตอนนี้เราต้องให้เลือดทดแทนโดยด่วน แต่เลือดกรุ๊ปเดียวกับคนเจ็บในคลังเลือดของเราหมดพอดี…”



“เอาเลือดผมก็ได้ครับ ผมเลือดกรุ๊ปเดียวกับเค้า” พยาบาลพูดไม่ทันจบโซ่ก็ชิงพูดซะก่อนพร้อมกับถลกแขนเสื้อขึ้นแล้วยื่นแขนให้พยาบาล



“ตกลงค่ะ งั้นตามดิฉันมาทางนี้เลยค่ะ” โซ่เดินตามพยาบาลคนนั้นไปอย่างเงียบๆ

           

           



“หวังว่าเลือดของกูจะช่วยให้มึงปลอดภัยได้นะว่าน” โซ่คิดในใจ มองดูเลือดที่ไหลไปตามสายมือก็ยังคงบีบเค้นลูกยางที่ถืออยู่ในมือ



การบริจาคเลือดผ่านไปด้วยดี เมื่อได้เลือดตามที่ต้องการแล้วพยาบาลก็รีบนำมันไปยังห้องผ่าตัดทันทีไม่รอช้า



โซ่ออกจากห้องเจาะเลือดมารอที่หน้าห้องผ่าตัดเหมือนเดิม

   

   

   

เวลาผ่านไปนานแค่ไหนแล้วไม่รู้แต่โซ่ยังคงเฝ้าอยู่ตรงนั้นไม่ยอมไปไหน จนกระทั่ง…ประตูห้องผ่าตัดเปิดออกอีกครั้งแล้วหมอก็เดินออกมา แต่ว่าหมอยังไม่ทันจะเดินออกพ้นประตูดีโซ่ก็วิ่งไปถึงแล้ว ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเป็นห่วงคนข้างในมากแค่ไหน

           

“หมอครับ เพื่อนผมเป็นยังไงบ้างครับ” โซ่รีบถามทันที

           

“ปลอดภัยแล้วครับ แต่เสียเลือดมากไปหน่อยจนเกิดอาการช็อก ดีนะครับที่มาถึงโรงพยาบาลทันแล้วได้เลือดของคุณเข้าไปช่วยเอาไว้ด้วย ถ้าช้ากว่านี้คงไม่รอด” แค่ได้ยินคำว่าปลอดภัยโซ่ก็ดีใจมากแล้ว น้ำตาไหลออกมาโดยไม่รู้ตัวด้วยความดีใจ ถ้าว่านเป็นไปอะไรล่ะก็เค้าคงจะเสียใจไปตลอดชีวิต



           





           

   2 วันต่อมา…





ในที่สุดว่านก็ฟื้นขึ้นมาหลังจากที่หลับยาวไปสองวันเต็มๆ และแน่นอนว่าคนแรกที่ว่านได้เห็นหน้าหลังจากลืมตาตื่นขึ้นมานั่นก็คือ…โซ่ คนที่เค้ารักมากที่สุดนั่นเอง



ตอนนี้โซ่ยังนอนหลับฟุบอยู่ข้างเตียงของว่าน สองวันมานี้โซ่อยู่ดูแลว่านไม่ได้ห่างไปไหนเลย ว่านยกมือขึ้นลูบหัวโซ่เบาๆ และที่ขาดไม่ได้นั่นก็คือรอยยิ้ม แม้ว่าตอนนี้โซ่ยังหลับอยู่แต่ว่านก็ยังคงส่งยิ้มให้อยู่ดี



โซ่รู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างขยับอยู่บนหัวจึงค่อยๆ ลืมตาตื่นขึ้น แล้วก็เห็นว่านนอนยิ้มเอามือลูบหัวตัวเองอยู่

   

เห็นดังนั้นโซ่จึงรีบลุกขึ้นนั่งตรงๆ แล้วก็ได้แต่จ้องมองคนตรงหน้า มันรู้สึกดีใจจนพูดอะไรไม่ออก เหมือนความกดดันที่มีทั้งหมดได้ถูกปลดเปลื้องออกไปแล้ว

   

   

“กูดีใจมากนะที่มึงฟื้นขึ้นมา” โซ่พูดทำลายความเงียบขึ้นมาหลังจากที่ทั้งคู่จ้องตากันอยู่นาน น้ำตาเอ่อคลออยู่เต็มกระบอกตา พร้อมที่จะไหลลงอาบแก้มได้ทุกเมื่อ แต่เจ้าตัวก็พยายามจะกลั้นเอาไว้

   

“กูก็ดีใจเหมือนกันที่ตัวเองมีโอกาสฟื้นขึ้นมาเห็นหน้ามึงอีกครั้ง” ว่านพูดด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง มือข้างที่ไม่มีเข็มน้ำเกลือยกขึ้นใช้ปลายนิ้วโป้งเกลี่ยเช็ดเบาๆ รอบๆ ขอบตาล่างของคนตรงหน้าที่เอ่อคลอไปด้วยน้ำตา

   

“อย่าเป็นอะไรไปอีกนะ เห็นมึงนอนนิ่งๆ อยู่แบบนี้แล้วกูจะขาดใจ” น้ำตาของโซ่เริ่มไหลออกมาอีกครั้ง แต่มันเป็นน้ำตาแห่งความดีใจ

   

“กูไม่เป็นอะไรแล้ว ขอบใจนะที่อยู่ข้างๆ กูไม่ไปไหน”

   

“อื้ม  มันเป็นสิ่งที่กูควรทำอยู่แล้ว ที่ผ่านมากูทำร้ายจิตใจมึงมาตลอด ชดเชยให้มึงแค่นี้ยังน้อยไปด้วยซ้ำ”

   

“อย่าพูดอย่างนั้นสิโซ่ มึงไม่ผิดหรอก ความรู้สึกของคนเรามันบังคับกันไม่ได้ ทั้งมึงทั้งกูไม่มีใครบังคับความรู้สึกให้เป็นไปตามที่คนอื่นต้องการได้”

   

“ว่าน…กูมีอะไรอยากจะบอก” โซ่มองตาว่านแล้วทำหน้าจริงจังขึ้นมา

   

“หืม?” คนฟังก็งงๆ กับท่าทางของคนตรงหน้าไปเหมือนกัน

   

“มึงไม่ต้องรอกูแล้วนะ”

   

“อะไรของมึงวะไอ้โซ่ กูเพิ่งฟื้นนะเว่ย ยังจะทำร้ายจิตใจกันได้ลงคอ” คนเพิ่งฟื้นเริ่มโวยวายทันที แถมเพิ่มความโอเวอร์แอคติ้งคนเพิ่งฟื้นคืนสติเรียกร้องความสนใจไปอีกนิดหน่อย “กูบอกแล้วไงว่าต่อให้มึงจะปฏิเสธแค่ไหนก็ตามยังไงกูก็จะรอ”

   

“โอ๊ยยยย!! ฟังให้จบก่อนสิวะไอ้เพื่อนเวรนี่” โซ่เตรียมกำหมัดจะฟาดลงบนตัวคนเจ็บ แต่ก็ยั้งมือไว้ได้ทัน

   

“...” เมื่อเห็นคนเจ็บมองสบตาและตั้งใจฟังเป็นอย่างดีแล้วจึงพูดต่อ

   

“กูจะบอกมึงว่า...ว่าไม่...ไม่ต้องรอแล้ว เพราะกู กูรักมึง” พูดจบก็หลบสายตาทันที เหลือไว้เพียงแก้มและใบหูแดงๆ ให้คนบนเตียงได้จ้องมอง   

   

เหมือนเวลาหยุดเดินหรือว่านหยุดหายใจกันแน่ ไม่คิดว่าการรอคอยของเค้าสิ้นสุดลงเร็วขนาดนี้ คิดว่าจะต้องรอไปตลอดชีวิตแล้วซะอีก

   

“มึงว่าไงนะ” ว่านถามย้ำให้แน่ใจเผื่อบางทีสิ่งที่ได้ฟังเค้าอาจจะหูฝาดไปเอง

   

“กูบอกว่า กู…รัก…มึง ชัดรึยัง!?” โซ่ยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆ ว่านแล้วพูดกรอกเข้าไปในหูอย่างดัง คราวนี้ฟังไม่ชัดให้มันรู้ไป

   

“รู้แล้วๆๆ หูแทบแตกแน่ะ ไม่เห็นจะต้องเสียงดังขนาดนี้เลย” พูดไปก็เอามือแคะหูไป เพราะด้วยแรงสั่นสะเทือนจากการบอกรักของโซ่ เหมือนจะทำให้ขี้หูออกมาเต้นระบำข้างนอกเลยทีเดียว

   

“ว่าแต่ว่า ทำไมถึงบอกรักกูได้วะ ทั้งๆ ที่มึงเองก็ปฏิเสธมาโดยตลอด” ว่านถามต่อ

   

“กว่าจะรู้ว่ารัก กูก็เกือบจะเสียมึงไปแล้วเหมือนกัน กูเพิ่งมารู้ตัวว่ารักมึงก็ตอนที่มึงโดนรถชนนั่นแหละ ยิ่งคิดไปว่าถ้ามึงเป็นอะไรไปล่ะก็กูเองก็คงอยู่ไม่ได้เหมือนกัน แบบนี้สินะที่เค้าเรียกว่ารักน่ะ” โซ่ตอบ ความรู้สึกที่ส่งผ่านทางสายตาทำให้ว่านรู้ว่าที่โซ่พูดไม่ใช่เพื่อปลอบใจ แต่พูดออกมาจากใจจริง

   

“โซ่ กูรักมึง” อย่าให้นับว่าว่านบอกรักโซ่เป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้ว แต่ให้รู้ไว้ว่าครั้งนี้เป็นการบอกรักที่ว่านมีความสุขที่สุด เพราะ…..

   

“กูก็รักมึงนะว่าน” นี่แหละคือเหตุผลที่ทำให้ว่านมีความสุข เพราะคนที่ว่านบอกรักไปนั้นเค้าไม่ปฏิเสธอย่างทุกที แต่ตอบรับรักเค้ากลับมาด้วย

   

   

   

สองคนมองตากันสื่อสารกันด้วยใจ ในที่สุดว่านก็สมหวังกับสิ่งที่รอคอย ส่วนโซ่ก็ก้าวข้ามเส้นบางๆ ของคำว่าเพื่อนไปได้

   

   

โซ่ขยับตัวเข้าไปใกล้เตียงแล้วเอามือโอบรอบตัวว่านก่อนจะก้มลงเอาหน้าซบลงไปบนอกของคนที่นอนอยู่บนเตียง ว่านเองก็เอามือข้างที่ไม่มีสายน้ำเกลือโอบรอบตัวโซ่เหมือนกัน เอามือลูบหัวโซ่เบาๆ อย่างอ่อนโยน

   

กอดแรกหลังจากที่ทั้งสองก้าวพ้นความเป็นเพื่อนไปได้มันรู้สึกอบอุ่นแบบนี้นี่เอง การได้โอบกอดคนที่เรารักเอาไว้มันรู้สึกดีแบบนี้นี่เอง

   

เลือดที่ไหลเวียนอยู่ในตัวว่านคือเลือดของโซ่ ต่อไปนี้ทั้งสองคนก็เหมือนคนๆ เดียวกัน เปรียบเหมือนด้ายแดงที่เกี่ยวพันคนสองคนเอาไว้ แถมยังแน่นเสียยิ่งกว่าด้ายแดงซะอีก เพราะด้ายแดงอาจจะมีวันขาดแต่เลือดของสองคนได้รวมกันเป็นหนึ่งเดียวไม่มีเสื่อมสลายมีแต่จะเข้มข้นขึ้นทุกวันๆ

   

ความรักที่มอบให้กันจะยั่งยืนไม่มีวันจางหายไปอย่างแน่นอน

   

กว่าจะรู้ว่ารัก…ก็เกือบสายเกินไปเสียแล้ว…..



    

   …………..จบ…………

   

   แถม

   

“นี่ๆ หลังจากมึงออกจากโรง’บาลแล้วเราไปเที่ยวกันนะ” โซ่เอ่ยชวนขึ้นมา

   

“เอาสิ ตามใจมึง” คนเจ็บตอบรับทันทีอย่างไม่ขัดใจคนขอ “ไว้หาที่พักแบบเงียบๆ สงบๆ แล้วเรามาเข้าหอ ต่อด้วยฮันนีมูนกันต่อเลยเนอะ” รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ปรากฏที่มุมปากคนพูด มือก็ลูบหัวคนที่นอนซบอกอยู่

   

“ไอ้บ้าว่าน!!! กูไม่ไปเที่ยวกับมึงแล้วแม่ง ไม่ปลอดภัยเลยชีวิตกู” ฟังจบก็ดีดตัวลุกจากอกคนเจ็บทันที ทำหน้ายู่หน้ายับใส่คนบนเตียง



“โอ๋ๆๆ ไม่งอนน้า” ดึงข้อมือคนหน้างอให้ลงมานอนซบที่เดิม “กูล้อเล่นหรอก”

   

“แต่ถ้าได้จริงก็เอา กูรู้” โซ่พูดอย่างรู้ทัน

   

“มึงนี่รู้ใจกูจริงๆ ฟอดดดด” หอมลงบนหัวคนบนอกฟอดใหญ่ แล้วยิ้มอย่างสุขใจ

   

“มึงแม่ง” ทุบกำปั้นลงบนอกคนเจ็บไปทีนึงไม่เบาไม่หนักมากให้พอสะดุ้ง แต่คนเจ็บก็ไม่ได้ว่าอะไร ยังคงนอนยิ้มเป็นสุขอยู่อย่างนั้น

   

“หึ หึ รักมึงนะ”

   

   

   

ออฟไลน์ ืniyataan

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3324
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +64/-1

 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด