ตอนที่12 เรื่องในอดีต4 ปีก่อนหน้า
14 กุมภาพันธ์เด็กผู้ชาย ในชุดนักเรียนกางเกงน้ำเงิน สะพายกระเป๋าเป๋ เดินตรงมาที่ผม ในมือของเขาถือดอกไม้จำนวนหนึ่ง ไม่ต้องบอกก็รู้ว่ามันมาจากผู้หญิง
“กลับบ้านกันตะวัน”
“ครับคิม”ผมตอบรับ หยิบดอกไม้ที่วางไว้ข้างตัวแล้วเดินไปหาเขา ไม่ใช่แค่คิมหรอกที่มีคนเอาของมาให้ในวันแห่งความรักแบบนี้ ตัวผมเองก็เช่นกัน
“พี่ตะวันคะ คือหนูได้บัตรส่วนลดไอติมหน้าโรงเรียนมา อยากจะชวนพี่ไปกินด้วยกัน”ผู้หญิงแก้มสีชมพู วิ่งตรงมาที่ผม ถ้าเป็นผู้ชายคนอื่นมีหรือที่จะปฏิเสธ ผู้หญิงน่ารักๆแบบนี้
“ขอโทษนะครับ พี่ไม่สะดวก” ตั้งแต่วันนั้น วันแรกที่ได้เจอกับคนใจดีคนหนึ่ง คนที่พาผมออกมาจากร้านของเล่นที่แสนว่างเปล่า คนที่แบ่งเตียงนอนชั้นล่างให้ คนที่กินแต่สเต็ก มันบด และน้ำส้มในตอนเช้าอย่างไม่เคยเบื่อ ไม่รู้ว่าหลงรักความใจดีนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่ รู้แต่ว่าบางครั้งก็แอบเห็นแก่ตัวที่อยากให้เก็บความใจดีนั้นแค่คนเดียว
“งั้นไม่เป็นค่ะ แต่ช่วยรับนี่ไว้หน่อยนะคะ หนูตั้งใจเลือกมาให้พี่เลย”เธอยื่นกล่องของขวัญแล้วก้มหน้า ซึ่งเดาได้ว่าอาจจะเป็นท่าทีของความเขินอาย
“ขอบคุณครับ”
“กลับเถอะตะวัน”เขาพูดหลังจากผู้หญิงคนนั้นเดินออกไป
“ครับคิม”พวกเราโบกรถแท็กซี่ กลับบ้านเหมือนทุกวัน คิมเอนหลังลงเบาะอย่างอ่อนแรง ตัวผมเองก็เหมือนกันวันแห่งความรักนี่หนึ่งปีมีครั้งแต่ทำให้รู้สึกเหนื่อยกว่าทุกวัน ผมรูดซิปกระเป๋าเป้ มือเอื้อมไปหยิบกล่องเหล็กสี่เหลี่ยม เดิมทีจะซื้อรูปหัวใจแต่ไม่กล้า ภายในบรรจุช็อคโกแล็ตที่พึ่งหัดทำ ลองชิมดูแล้วรสชาติพอใช้ได้ ในใจคิดมาตลอดวันว่าจะให้ดีไหม แต่วันนี้มันคือวันแห่งความรักไม่ใช่หรอ แล้วมันจะผิดอะไร ถ้าจะพยายามทำอะไรซักอย่าง ให้คนที่เรารู้สึก “รัก”
“คิมลองชิมดูนะครับ ผมพึ่งหัดทำ”สุดท้ายก็ให้ไปจนได้
“…”เขาไม่ได้ตอบอะไร แต่ก็ยื่นมือมารับ แล้วเปิดดูทันที
“ถ้ากินแล้วชอบบอกได้นะครับ วันหลังผมจะทำให้อีก”
“ให้ฉันในโอกาสอะไร”
“ก็มันเป็นหน้าที่ของผมที่ต้องทำอาหาร ต้องดูแลคิมอยู่แล้วครับ”ปากไม่ตรงกับใจอีกแล้วนะตะวัน แต่จะให้พูดอย่างไงในเมื่อผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นเจ้าของ คิดมาตลอดว่าผมเป็นพวกไร้ความรู้สึก ถ้าบอกไปจะรับได้ไหมก็ไม่รู้ เพราะฉะนั้นเก็บไว้ตลอดไปแบบนี้ดีแล้ว
“สมกับเป็นคำตอบของตะวันจริงๆ”เขาพูดแล้วหยิบช็อคโกแล็ตใส่ปาก
“รสชาติเป็นอย่างไงครับ”
“อร่อยดีนะ แต่กินเยอะๆก็ไม่ดีพวกของหวานทำให้อ้วน และเป็นสาเหตุของหลายๆโรค”
“…”นั่นสินะ ทั้งที่ใส่ใจทุกรายละเอียด แต่ก็พลาดจนได้
“นายทำมาให้ฉันปีละครั้งก็พอทุกๆวันนี้ของปี ฉันจะต้องได้กินชอคโกแล็ต”เขายิ้มให้ผม สำหรับตะวัน คิมหันต์ก็ยังเป็นคนที่ใจดีเสมอ จะว่าไปคิมก็ได้ขนมทุกปีแต่ไม่เห็นจะอยากเปิดกิน ทำไมครั้งนี้ ช่างเถอะคงเป็นเพราะเขาเห็นผมเป็นเหมือนญาติเลยไม่อยากจะทำร้ายจิตใจ
“ลุงครับผมให้”ก่อนลงจากรถคิมหันต์ยื่นเงินค่าโดยสาร แถมด้วยดอกไม้และกล่องของขวัญที่ได้มาตลอดทั้งวันให้คนขับแท็กซี่ ลุงรับไปด้วยสีหน้างุนงง
“คิมครับ แต่”
“หรือนายอยากเก็บไว้”ยังไม่ทันจะตอบอะไรเขาก็เดินเข้าไปในบ้าน
“เปล่าครับ แค่สงสัยเฉยๆ”
(ตอนเด็กมีเพิ่มนะคะ)ปัจจุบัน“กอดหน่อย”เขาอ้าแขนกว้าง รอการเติมเต็มจากเจ้าของเล่น
“ครับคิม”มันเดินเข้ามา กอดตอบเขา ไม่ต้องมีแล้วข้ออ้างที่ว่าหน้าที่
“นายรักฉันตั้งแต่ตอนไหน”
“เริ่มรู้สึกตั้งแต่ตอนที่ พาผมมาอยู่ด้วยแล้วล่ะครับ”
“ฉันเองก็ไม่แน่ใจว่าเริ่มรู้สึกกับนายตั้งแต่ตอนไหน แต่มันค่อยๆเกิดขึ้น และวันที่นายเป็นลมแดดฉันก็รู้เลยว่าเสียนายไปไม่ได้” มันยิ้ม เขาก็ยิ้ม ถ้าบอกความรู้สึกต่อกันเร็วกว่านี้ ไม่ต้องรอให้มีปัญหา คงจะมีความสุขกันไปตั้งนานแล้ว
“คิมไปข้างล่างก่อนไหมครับ เดี๋ยวผมเก็บห้องก่อน” เจ้าของเล่นมองไปทาง ข้าวของ เตียงนอนที่พังระเนระนาดด้วยฝีมือตัวเอง
“เดี๋ยวฉันช่วยเก็บ”
“มันเป็นหน้า…”
“หยุดพูดคำนี้เพราะความเคยชินะตะวัน สำหรับเราไม่มีคำว่าหน้าที่ของใคร คนใดคนหนึ่งอีกแล้ว”
“ครับคิม ขอบคุณครับ”“ว่าแต่ฉันเริ่มกลัวแล้วสิ”
“กลัว?”เจ้าของเล่นมีท่าทีสงสัย กับคำที่เจ้าของพูด
“ก็เข้าใจผิดแล้วพังห้องนอนขนาดนี้ ถ้าต่อไปเข้าใจผิดอีกก็กลัวจะไม่มีบ้านอยู่นะสิ”
“คิม”มันทำตาขวาง อย่างที่ไม่เคยทำ กับสิ่งที่เขาพูด
“โอเค ไม่แกล้งแล้ว”
ไลน์ ไลน์ ไลน์คลิปหนึ่งปรากฏขึ้นบนไลน์กลุ่มค่ายอาสา เมื่อตะวันกดเข้าไปดูก็เห็นผู้ชายสองคนที่ร่างกายเปลือยเปล่ากำลังทำกิจกรรมอะไรซักอย่าง แต่ยังไม่ทันที่จะเห็นมากกว่านั้นคิมหันต์ที่ยืนอยู่ข้างๆก็แย่งโทรศัพท์ไป
“อย่าดูเลย”
“ผมไม่ได้ตั้งใจจะดูครับ แต่ในกลุ่มค่ายอาสาไม่รู้ว่าคลิปอะไรเลยกดเข้าไป”
“ฉันไม่อยากให้นายดูอะไรพวกนี้”
“ครับ”
“ฉันหวง”
“ก็ยังไม่ได้ดูเลย คิมมาแย่งไปก่อน”
“เสียดายที่ไม่ได้ดู?”
“ไม่เสียดายหรอกครับ ไม่เคยดู แล้วก็ไม่อยากดูด้วย ไม่รู้จะดูไปทำไม”มันรีบตัดบท กลัวอีกคนจะเข้าใจผิด
“ถึงเวลาจะให้ดู จะค่อยเป็นค่อยไป แต่ยังไม่ใช่ตอนนี้”เขาบอกอย่างหนักแน่น เวลาที่เหมาะสมคือหลังจากเรียนจบแล้วแต่งงาน เขายังอยากให้เกียรติมันเหมือนตอนที่คิดว่าตัวเองรู้สึกอยู่ฝ่ายเดียว ที่พูดหมายถึงเขาและมันจะค่อยๆเป็นค่อยๆไปด้วยกัน ถึงจะเก่งเรื่องอื่นขนาดไหนแต่สำหรับเรื่องนี้แล้ว ทั้งสองถือว่าไร้ประสบการณ์ อย่าว่าแต่กับผู้ชายด้วยกันเลยกับผู้หญิงก็ไม่เคย
“คิมนี่ขี้หวงนะครับ”พอเห็นท่าทีหนักแน่นของคิมหันต์ก็อดแซวไม่ได้
“ก็พอๆกับอะไรที่พังห้องเมื่อคืนนั่นแหละ”ไลน์ ไลน์ ไลน์ลมหนาว:มึงเล่นอะไรของมึงเนี่ย
:โทดๆ กูตั้งใจจะส่งไปแกล้งมึงไม่ทันดูว่าเป็นไลน์กลุ่ม
ลมหนาว:ยกเลิกข้อความเลย น้องอยู่กันเยอะ
: (ยกเลิกข้อความ)
หัวข้อ: ผู้มาจากร้านขายของเล่นมือสอง ตอนที่ 12 ( 21-11-2019 ) (อ่าน 8428 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก