ติณภพว่ามันคงถึงเวลาต้องเสียตัวอีกรอบให้คุณเนตร...
ยอมรับว่าทำงานเยอะ งานยุ่งมากในปลายปีนี้ ถึงจะปลีกตัวออกมาเที่ยวสามถึงสี่วัน กลับไปก็ยุ่งเหมือนเดิม ที่จริงจากครั้งแรกวันนั้นมันก็ผ่านมานานพอสมควร ยุ่งจริงยุ่งปลอมก็ยกมาอ้างหมด ติณภพไม่อยากให้คุณเนตรรู้เหตุผลที่แท้จริงที่เขาบ่ายเบี่ยงมาตลอด มันดูไร้สาระ แต่เขาค่อนข้างซีเรียส
แต่ชีวิตรัก จะปฏิเสธตลอดไปก็ไม่ได้ เลยต้องมานั่งเหม่อรออีกคนอยู่บนเตียงหลังจากอาบน้ำเสร็จ แทบสะดุ้งสุดตัวพอคิดอะไรเพลินไปหน่อยแล้วคนตัวโตกว่ามานั่งซ้อนกอดข้างหลัง
ตอนวัยรุ่นก็มีความคะนองอยู่บ้าง แต่พอเริ่มเข้าสู่เลขสามหลังจากห่างหายไปนาน ทำไมโลกมันกลับด้านก็ไม่รู้
“หิวยัง ไปหาอะไรกินกันคุณ”
พอคุณเนตรส่งยิ้มมาเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นตอนที่อยู่สระน้ำนอกระเบียง ความรู้สึกผิดมันดีดตัวแรงขึ้นมาปั่นในหัวสมองอีกแล้ว
“เป็นอะไร ไม่สบายเหรอครับ หรือเมื่อกี้ตากลมข้างนอกนานไปหน่อย ผมเห็นคุณปากสั่นๆ” ฝ่ามือใหญ่แตะที่หน้าผากเขา สลับไปข้างแก้มและลงมาถึงลำคอ “ตัวอุ่นจัง”
เนตรชนกจะรู้ไหมน่ะว่าเขาไม่ได้ป่วย แค่เขินพอคิดเรื่องอย่างว่าในหัวต่อหน้ารอยยิ้มซื่อของตัวเอง
“เนตร”
“ครับ?”
“คุณอึดอัดไหม ที่ผมไม่ยอมมีอะไรกับคุณสักที”
“หา?...เอ่อ...เอาตรงๆก็ ก็มีบ้าง” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้น “แต่จะมีหรือไม่มีมันก็ไม่เป็นปัญหานี่ครับ”
“เป็นสิ เมื่อกี้คุณแกล้งผมเหมือนจะฆ่าให้ตาย” พอพูดแล้วคุณเนตรหัวเราะแห้ง เห็นไหมล่ะ เดาผิดที่ไหน “ขอโทษที่เอาแต่ใจ”
“คิดมากน่า ผมไม่ได้รักคุณเพราะเรื่องบนเตียงสักหน่อย”
ติณภพชะงักค้างไป ลมหายใจติดขัด รอยยิ้มของคุณเนตรสว่างจ้าเสียจนภาพรอบข้างเบลอไปหมด
รัก...ก่อนหน้านี้ไม่เคยคิดจะใช้คำนี้กับใคร ติณภพที่หัวใจด้านชาขึ้นทุกวันไม่เข้าใกล้ความตระหนักรู้เลยว่าการที่รักใครสักคนจะทำให้คนเรามองข้ามหรือช่างแม่งบางเรื่องไปได้ ตัวเขาเป็นคนไม่ค่อยปล่อยผ่าน แต่เห็นแล้วว่าคุณเนตรไม่ใช่แบบนั้น
“ผมรู้ว่าคุณเจ็บ ถ้าจะต้องเห็นคุณเจ็บทุกครั้งเพื่อให้มีความสุข สู้เราไปทำอย่างอื่นแทนไม่ดีกว่าเหรอ กินข้าว ดูหนัง ดำน้ำดูปะการัง ปลูกป่า อะไรก็ได้เยอะแยะไป ผมภูมิใจอยู่หรอกที่เกิดมามีมัน แต่ในเมื่อลดขนาดไม่ได้ก็...นะ”
“คุณรู้?”
“โธ่คุณตฤณครับ” คุณเนตรเอาจมูกมาดุนดันที่ต้นแขนอ้อนเอาใจ “เวลาคุณร้องน่ะมันก็บอกอะไรได้หลายอย่างอยู่นะนอกจากมีความสุข”
ติณภพที่รู้สึกตัวชาดิกไปทั้งร่างกาย เอาไงดีวะ อายก็อาย แต่ก็ซึ้งด้วย แต่อายมากกว่าไง เฮ้อ
ชีวิตนี้โชคดีแค่ไหนที่เจอคนใจตรงกัน คนที่ปากหวานบอกว่าเขาน่ารักอย่างนั้นอย่างนี้ทั้งที่ตัวเองยังไม่เคยคิดชมตัวเองแบบนั้น คนที่ทนนิสัยเขาได้เพราะมีอะไรคล้ายกัน คนที่เป็นแสงสว่างเจิดจ้าในยามชีวิตเริ่มเข้าสู่ด้านมืดมน
ถ้าปล่อยให้รอนาน วันหนึ่งหมดความรู้สึกต่อกันแล้วจะไประบายความรักความใคร่กับคนอื่นหรือเปล่านะ แล้วถ้ามันเกิดขึ้นมาจริง คนที่ให้ใจไปแล้วอย่างติณภพมีหวังอกแตกตาย หากต้องเสียคนที่ดีอย่างเนตรชนกไป...คิดแล้วเจ็บแปลบที่หน้าอก
“คุณเนตร ลุกขึ้นหน่อย”
เจ้าของชื่อทำตามอย่างว่าง่ายไม่อิดออด ติณภพหยิบมือถือขึ้นมากดเข้าไปที่แอปพลิเคชั่นวีดิโอ ค้นหาชื่อเพลง กดเล่นแล้วโยนมือถือลงไปบนเตียง ช้อนสายตาขึ้นสบดวงตาเรียวรีลึกซึ้ง ก่อนจะสวมกอดเข้าหาความอบอุ่นจากร่างคนที่ตัวสูงว่า จนเพลงเริ่มเล่น
กับเรื่องความรักเขาพูดไม่เก่งเท่าด่าคน เลยอยากให้เพลงมันบอกความรู้สึกที่เขามีให้คุณเนตร
“คุณตฤณ?”
คนในอ้อมกอดตอบสนองด้วยการทำเพียงซุกคางลงกับบ่าเขา เนตรชนกได้ยินเสียงถอนหายใจในความเงียบที่มีเพียงเสียงเพลงสักเพลงที่คุณติณภพเปิดคลอเคล้า จนร่างกายเริ่มโยกไหว ถึงได้รู้ว่าอีกคนกำลังชวนเขา...เต้นรำ?
คุณตฤณเป็นอะไรกันนะ ต้องการให้เขารับรู้บางอย่างจากเพลงนี้หรือเปล่า
แปดโมงเช้า เนตรชนกเต้นรำเงียบๆกับคุณติณภพ เพลงที่ไม่เคยได้ยินมาก่อน แต่บรรยากาศโรแมนติกดีเหลือล้นจนอบอุ่นซาบซ่านเข้าไปข้างในหัวใจ ไม่คิดว่าคนแบบคุณติณภพจะมีมุมนี้กับเขาด้วย ถึงเนื้อเพลงจะล่อแหลมไปหน่อยก็ตาม
*If I told you I was broken, would you love me still?
Shattered hearts, crossed stars, never saw myselfพอมาถึงกลางเพลง เนตรชนกถึงได้เริ่มเข้าใจอะไรบางอย่าง
Shackled to the back of your headboard
Hoping you would fall down into me, crash into meเนื้อเพลงนี่มันโคตร...ทำเอาใจสั่น จะใช่อย่างที่คิดเอาไว้หรือเปล่า เวิร์สแรกยังไม่เข้าใจ แต่พอถึงเวิร์สใหม่ถึงได้เข้าใจว่าทำไมเนื้อเพลงถึงเป็นแบบนี้ และทำไมต้องเป็นเพลงนี้ในตอนนี้
Just breathe me in
Taste me on your lipsพอมาถึงท่อนนี้คุณติณภพกระชับกอดแน่นขึ้น เหมือนจะสูดหายใจกลิ่นจากกายเขาเข้าไปด้วย ขณะเดียวกันเราแนบชิดจนไม่เหลือช่องว่างใดๆ ความหอมสะอาดจากการเพิ่งอาบน้ำเสร็จใหม่กระตุ้นดีเกินไป ร่างกายตื่นตัวขึ้นมาจนรู้สึกได้ เขารู้ว่าคุณติณภพกำลังเป็นเช่นเดียวกัน เพราะสัมผัสที่ล้วงเข้ามาลูบวนตรงบั้นเอวนั่นล่ะ
“วันนี้ยอมเป็นมื้อเช้าให้นะ”
เนตรชนกรับรู้จากเสียงกระซิบตอนที่คุณติณภพนั่งลงกับเตียง รั้งคอเขาเข้าไปแล้วล้มลงนอนให้ร่างกายทับตาม เลือดในกายเดือดพล่านสูบฉีดจนหัวใจเต้นรัว ใบหน้าร้อนผ่าว ป้อนจูบรสละมุนทว่าลึกล้ำให้อีกคนไม่รู้จักเบื่อ คุณติณภพสัมผัสตามร่างกายใต้เสื้อให้รู้สึกดี แล้วดึงรั้งมันออกให้ทั้งที่เขาเพิ่งสวมไปเมื่อครู่นี้ ส่วนเขาไม่ได้ถอดของอีกคนออกหากแต่เลิกมันขึ้นสูง ตวัดลิ้นดูดชิมรสจากตุ่มไตสีอ่อนสองข้างจนร่างด้านใต้สั่นสะท้าน แอ่นรับโดยไม่รู้ตัว เหมือนจะไม่รู้ด้วยว่าเนตรชนกคนมือไวกำลังทำอะไรกับร่างกายส่วนล่าง
เนื้อตัวขาวจัดเผยรอยแดงจางหลายจุด เนตรชนกดึงกางเกงขาสั้นของคุณติณภพออกไป เห็นตัวตนใต้ผ้าชิ้นน้อยกำลังเติบโตเป็นรูปร่างให้ต้องมองดูว่าจะทำอย่างไรกับมันดี เจ้าของมันดูเขินอายที่เขาจ้องนานเกินไปเลยทำท่าจะหุบขาปิด แต่เนตรก็จับขาคู่นั้นกางออกใหม่ ดูคุณเขาตอนนี้สิ หน้าแดงตัวแดง ไม่เหลือภาพคนนิสัยเหวี่ยงวีนเจ้าระเบียบสักนิด เนตรเห็นแต่คนที่กำลังยั่วเขาด้วยท่าทางน่ารักน่าฟัด ทำตาดุก็ยังเซ็กซี่ เขาต้องเห็นภาพหลอนไปแล้วแน่ๆที่เห็นภาพคุณติณภพผู้ซึ่งบอกว่าไม่ชอบแหกแข้งขาต่อหน้าคนอื่นกำลังทำแบบนี้
“มองอะไรอยู่ได้เล่า...” พูดงุบงิบอยู่คนเดียว เหมือนลูกแมวน้อยขู่ฟ่อ พอเห็นเขาเลียปากเข้าหน่อยก็หันหน้าหนี “ยอมอ้าขาแล้ว จะทำก็รีบๆทำดิ”
เนี่ย ทำตัวแบบนี้จะไม่หลงได้อย่างไร ประโยคเดียวทำเอาไปไม่เป็นแล้ว เมื่อกี้ใจสั่นหรือแผ่นดินไหวก็ไม่รู้ เนตรมันเขี้ยวมากจนอยากกัดให้เป็นรอยฟันบนเนื้อนุ่มๆ กัดให้ร้องอยู่ใต้ร่าง อยากฝังจมูกสูดเอาความหอมหวานจนพอใจ ทำอย่างไรก็ได้ให้คนๆนี้เป็นของตัวเองคนเดียว
พอได้รับความยินยอม เนตรชนกเดินออกไปหยิบของใช้จำเป็นที่โต๊ะอีกฝั่ง ก่อนกลับมาจับขาทั้งสองอ้าออกแล้วแทรกกายเข้าไปให้ความสนใจกับคุณตฤณน้อย งับดึงผ่านเนื้อผ้าซ้ำๆสลับสัมผัสด้วยมือแบบเน้นหนักจนได้ยินเสียงครางเบา ที่สุดแล้วอยากตอบสนองความใคร่ของตัวเองด้วยการดึงออกมารั้งรูด ยิ่งเห็นคุณติณภพเอามือปิดปากกลั้นเสียงยิ่งรังแกแรงขึ้น กระทั่งกระตุกร่างแล้วหยาดหยดขุ่นข้นฉีดออกมาเต็มฝ่ามือ
ระหว่างพักหอบหายใจ ติณภพเห็นแล้วว่าการรับประทานอาหารเช้ายังไม่จบง่ายๆแน่ คุณเนตรรูดซิปกางเกงลงจนความเป็นชายที่ดันเนื้อผ้าอยู่ออกมาสู่โลกภายนอก ถึงเคยเห็นมาก่อนแล้วแต่ยังอดสะเทือนใจไม่ได้อยู่ดี เจ้าของมันใส่เครื่องป้องกัน ชโลมของเหลวใสลงไปพอประมาณ พอใบหน้าหล่อเหลาหันกลับมาสบตา ไม่รู้ทำไมต้องเลิ่กลั่กอย่างเสียอาการ
“กลัวเหรอ ไม่ต้องคิดมากนะ เดี๋ยวผมกลัวเป็นเพื่อน”
ของแบบนั้นน่ะมันทำได้ที่ไหน!คุณเนตรเช็ดน้ำรักของเขาออกแล้วค่อยๆจับพลิกให้หันหลัง ดันให้ขาเขาแยกจากกันในท่ากึ่งนอนคว่ำตั้งศอกโก่งสะโพก ติณภพเริ่มคิดสะระตะในหัวเพราะมองไม่เห็นว่าต่อไปตัวเองจะถูกทำอะไรบ้าง แต่ในเมื่อเป็นคนเริ่มก่อน จะมาปอดไม่ได้ กลัวเจ็บกับกลัวเสียคุณเนตร เป็นใครก็ต้องเลือกอย่างหลัง
เนตรชนกทำได้แค่กรีดร้องในใจกับภาพตรงหน้า ดูก็รู้ว่าบั้นท้ายขาวเนียนแน่นกลมกลึงแบบนี้เพราะออกกำลังกายเน้นเฉพาะส่วน มองเลยออกไปเห็นคุณติณภพในท่าชวนหวิวแล้วรู้สึกปวดหน่วงลูกชายเอามากๆ กล้ามเนื้อหลังตรงสะบักงดงามทว่าช่วงเอวสอบคอดเว้าลง อยากกลืนกินไปทั้งหมดแต่ต้องยั้งตัวเองไว้ก่อน จัดการลงปลายนิ้วเบาๆให้ขึ้นสีชมพูจางเป็นการเรียกขวัญ แล้วส่งนิ้วหนึ่งชำแรกจีบเนื้อเข้าไปจนบั้นท้ายนั้นเกร็งรับเข้าหากัน ถอนออกลูบไล้ไปรอบๆแล้วสอดเข้าไปใหม่ ทำอยู่อย่างนั้นจนถึงนิ้วที่สาม ช่องทางชุ่มฉ่ำเริ่มชินสัมผัส เล่นเอาเหงื่อไหล่ย้อยตรงขมับ
“อึก...” คราวนี้คุณติณภพเกร็งกว่าเก่าเพราะไม่ใช่นิ้วที่สอดเข้าไป เนตรชนกพยายามอย่างถึงที่สุดแล้วที่จะถนอมร่างกายนี้ไว้
“ให้หยุดไหมคุณ”
“ไม่ ไม่ต้อง...เข้ามาละ...เลย อ๊า...” พอเขาดันเข้าไปจนเกือบสุด ร่างด้านใต้มีปฏิกิริยาเกร็งแรงขึ้นจนเนื้อตัวสั่นระริกน่าสงสาร แต่ในเมื่อคุณติณภพตั้งใจแล้วเขาก็จะไม่ขัดความต้องการ จนร่างกายเชื่อมต่อกันสนิท ต้องพรมจูบปลอบประโลมไปทั่วแผ่นหลังขาวเนียนนั่นแทน
“เจ็บไหม”
“ทนได้” ก็ยังกัดฟันพูด
“ผมขยับนะ?” พออีกฝ่ายพยักหน้า จึงขยับช้าๆเป็นการทดลอง ผนังอ่อนนุ่มรัดเขาจนร้อนรุ่ม กายขาวเกร็งเล็กน้อย เนตรพรูลมหายใจออกยาว กัดฟันขยับแรงขึ้น แรงขึ้น จนขยับได้อย่างอิสระ ออกเกือบสุดความยาวแล้วกลับเข้าไปใหม่
คนอายุมากกว่าครางครวญ นิ้วมือไขว่คว้าหาหมอนมากำเสียแน่น เนตรชนกเปลี่ยนใหม่ ดันอีกคนให้นอนราบกับเตียง ขึ้นไปนอนทับเต็มร่างควบคุมทุกอย่างไว้ ขยับน้อยแต่กระแทกลึก ระดับใบหน้าที่อยู่ชิดกันทำให้เขาเสียงครางต่ำของตัวเองพร่ำกระซิบข้างใบหูแดงจัดนั้นได้ ขณะที่ตัวเองก็ได้ยินเสียงจากอีกคนกระตุ้นอารมณ์ดิบไม่ขาดสาย กดจนคนในอ้อมอกแทบจมหายไปกับเตียง เตียงโรงแรมนี้ก็สปริงดีเหลือเกิน
“คะ...คุณเนตร อึก...หายใจไม่...ไม่ออก”
ถึงจุดหนึ่งเนตรชนกต้องพลิกร่างคนด้านใต้ให้กลับมานอนหงายทั้งที่ส่วนล่างยังติดกันอยู่ เขาเองก็เผลอตัวไปหน่อยเลยนอนทับเสียเต็มน้ำหนักทั้งที่ตัวใหญ่ คราวนี้พอเห็นวิวดีกว่าเดิมชัดเต็มสองตา เนตรชนกจับสองขาแยกออกพาดบ่าแล้วใส่แรงไม่ยั้ง ขยับหนักหน่วงสลับถี่เร็วจนคุณติณภพที่เอามืออุดปากยังต้องครางออกมา
“ไม่ต้องปิด ผมอยากมอง” เขาปัดมือที่ปิดใบหน้าครึ่งล่างออก คนเอาแต่ใจเลยยกขึ้นปิดตาไม่ให้เห็นหยาดน้ำใสที่เอ่อขึ้นมาจนล้น แต่ด้านบนเอาแต่ใจกว่าแกล้งปัดออกอีก คุณทองหล่อของเขาเลยทั้งด่าทั้งสบถครางผสมปนเปกันไปหมด ใบหน้าบิดเบี้ยวทว่ามองดูยังรู้ว่าสุขสม โสตประสาทจับได้แต่เสียงร้องกับเสียงหยาบโลนที่เนื้อกระทบเนื้อ อีกทั้งยังช่วยปรนเปรอส่วนหน้าให้ เร้ามากเข้าจนร่างกายกระตุกเป็นรอบที่สอง เนตรชนกเลยจับเอวสอบกลับสวนเข้ามาถี่ยิบ ถึงได้เดินขึ้นสวรรค์ตามกันไป
พอลดความเร็วจนกลับมาขยับช้าลงในระดับปกติ ถอนร่างกายออกแล้วยังไม่หนำใจ ต้องบดขยี้กลีบเนื้อนุ่มสีชมพูอีกหลายๆที แม้จะรู้ว่ามันชดเชยความเจ็บปวดเมื่อครู่ไม่เพียงพอ
“คุณ”
“อะไร”
“มื้อเช้าบางทีผมก็กินข้าวสองจานนะ”
ติณภพเกลียดเวลาคุณเนตรกวน เพราะมันแสลงหู ยิ่งกับมุขตลกติดทะลึ่งด้วยแล้วอยากจะกัดลิ้นตาย
เห็นทีคุณเนตรชนกเป็นเงือกไม่ได้แล้ว เปลี่ยนเป็นวาฬเพชฌฆาตจะเหมาะกว่า แถมยังเป็นตัวที่ร้อนรักกับเหยื่อสุดๆอีกด้วย
“Have you ever heard this sentence, darling?” (เคยได้ยินประโยคนี้ไหมครับที่รัก)
“What” (อะไรอีกล่ะ)
“
‘Save a horse and ride a cowboy’ Don’t keep your cowboy waiting so long. Just ride him” (เก็บม้าไว้แล้วขี่คาวบอยแทน อย่าปล่อยให้คาวบอยของคุณรอนานสิ ขี่เลย)
แล้วคาวบอยขี้โกงก็ยกตัวติณภพให้ขึ้นไปนอนทับด้านบน ให้ตายสิโว้ย
__________
*Glasshouse - Morgan Saint ไปแปลกันเองเด้อ
คุณเนตรคือสายปั่นที่แท้จริง ส่วนคุณตฤณบทจะอ้อนก็ไม่ธรรมดาเชียว ทำไงได้ มีแฟนหล่อป่ะ 5555
จุกกว่าคนเกิดปีมะโรงก็คือคนแต่งนี่ล่ะค่ะ 16 หน้า เยอะกว่าตอนหลักอีก
ขอบคุณที่ติดตามค้าบ
หัวข้อ: Thonglor My Love #ทองหล่อที่รัก ตอนพิเศษ - วันหยุด P.2 [27/9/62] (อ่าน 16097 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก