#หรือแค่ทางผ่าน
(เวย์พาส)
หลายคนบอกว่า อุปสรรคความรักของเขาคือ...ระยะทาง
แต่สำหรับผม ระยะทางไม่ได้มีผลอะไรเลย
ทำไมนะเหรอ ??
ก็คนที่ผมแอบชอบมานานหลายปี อยู่ใกล้แค่เดินไม่กี่นาทีก็ได้เจอ
แต่แปลกที่เรากลับไม่เคยได้คุยกันอย่างจริงจัง...สักครั้ง
ผมแอบชอบ
“เวย์” ผู้ชายรุ่นเดียวกับผม ผมกับเขาอยู่ซอยเดียวกันมานาน นานขนาดไหนอ่ะเหรอ ก็ตั้งแต่จำความได้ ไปซื้อของตลาดให้แม่ก็เจอ ซื้อขนมเซเว่นก็เจอ ร้านขายยา ร้านข้าว ร้านก๋วยเตี๋ยว ร้านเครื่องเขียน บลาๆๆ ร้านอะไรก็แล้วแต่ที่ขายอยู่ในซอย ก็มักจะได้เจอกัน แล้วอีกอย่างเวย์มักจะขี่มอเตอร์ไซค์ผ่านหน้าบ้านเสมอ
ผมกับเวย์ได้มาเรียนโรงเรียนเดียวกันตอนขึ้นมัธยม ซึ่งเป็นโรงเรียนไม่ไกลจากซอยบ้านมากนัก นั่งรถสองแถวต่อเดียวก็ถึงแล้ว แต่ก็ใช่ว่าจะทำให้ผมกับเวย์ได้เจอกันมากขึ้น เพราะแต่ห้องเรียนแต่ละชั้นปีมี 10 กว่าห้อง แถมตอนม.ปลาย เวย์เรียนวิทย์คณิต ส่วนผมเรียนศิลป์คำนวณ
การได้เจอเวย์ของผมก็ยังเหมือนเดิมคือได้เจอตามร้านต่างๆในซอย ขี่มอเตอร์ไซค์ผ่านหน้าบ้าน สวนกันที่โรงเรียน แต่ที่มากกว่าเดิมนิดนึงก็คงเป็นผมได้เจอเค้าตอนนั่งรถไปกลับโรงเรียน ซึ่งก็นานๆครั้ง และเราก็เพียงแค่ยิ้มให้กันบ้าง หรือบางทีก็ต่างก้มหน้าก้มตาสนใจเครื่องมือสื่อสารของตัวเอง
มันอาจเป็นความปกติของการเจอกันแบบผ่านๆ ไม่ได้สนใจอะไรมากไปกว่าเพื่อนร่วมโรงเรียน หรือเพื่อนร่วมซอย จนตอน ม.5 ช่วงก่อนกีฬาสีที่ทุกๆคนต้องซ้อมกีฬา หรือทำกิจกรรมของตัวเอง ซึ่งผมต้องซ้อมดรัมเมเยอร์ ส่วนเวย์ก็เป็นนักฟุตบอลของสี พวกเราอยู่ซ้อม อยู่ทำกิจกรรมจนเวลาที่โรงเรียนให้ก็ 2 ทุ่ม ทำให้เราได้กลับพร้อมกับแทบจะทุกวัน แต่เราก็ไม่ได้คุยกันมากนัก เพราะรถสองแถวขากลับจากโรงเรียนแน่นมาก จนหลายๆคนเกือบจะมายืนอยู่บันไดรถ และในหลายๆครั้งที่ผมเกือบจะขึ้นรถไม่ได้ หรือต้องมายืนท้ายๆ เวย์ก็มักจะเป็นคนแหวกทางหรือดันให้ผมเข้าไปยืนด้านในๆรถ
และนั่นคงเป็นความประทับใจที่ค่อยๆสะสมมาเรื่อยๆ
แต่มันก็เป็นแค่สิ่งที่เก็บอยู่ในใจแค่นั้น เพราะผมกับเขาก็ได้แค่เดินสวนกันไป สวนกันมา จะได้ยิ้มให้กันบ้างก็ตอนเจอหน้ากับแบบจังๆเท่านั้นเอง
(พาส ตกลงแกจะมางานโฮมพรุ่งนี้ป่าว) เสียงเพื่อนในกลุ่มสมัยเรียนมัธยมโทรมาชวนผมเป็นสิบๆครั้ง
“ไม่แน่ใจอ่ะ ต้องเข้าไปคุยงานกับอาจารย์ที่ปรึกษา ไม่รู้จะเสร็จกี่โมง”
(ตามมามืดๆก็ได้ มาหน่อยเหอะถือว่าช่วยไอ้โดมมัน)
“เออๆ ถ้าเสร็จก่อนเลิกงานก็จะตามไปนะ”
(รอนะแก อยากเม้าท์มอย)
“เฮ้อ เออๆ” ผมวางสายจากพลอยที่พูดเหมือนปกติไม่ได้เจอได้คุยกันงั้นแหละ แต่ก็เอาเหอะถ้าเสร็จทันจะไปหน่อยก็ได้
งานโฮมหรืองานคืนสู่เหย้า ซึ่งพวกผมอ่ะเพิ่งจบมาได้แค่ 3 ปี แล้วโซเชี่ยลก็เยอะแยะ พวกเราเลยเหมือนได้ติดต่อ พูดคุยกันตลอดเวลา งานโฮมจึงไม่ค่อยมีรุ่นเด็กๆที่เพิ่งจบไปเท่าไหร่ แต่ที่พลอยบอกให้ไปช่วยไอ้โดมก็เพราะโดมมันเป็นประธานรุ่นผมและก็เป็นคณะกรรมการศิษย์เก่า เลยซื้อโต๊ะสำหรับงานโฮมมา 5 โต๊ะให้เพื่อนๆ ไปร่วมงานฟรีๆเลย
“พาส ทางนี้ๆ” เสียงพลอยตะโกนพร้อมโบกมือเรียกผมไปทางโต๊ะที่มีเพื่อนร่วมรุ่นผมนั่งกันอยู่เกือบเต็ม
“ต้องนั่งโต๊ะนี้เหรอแก” ผมถามพลอย เพราะมองไปไม่ได้มีเฉพาะห้องผมเท่านั้น แต่มีเพื่อนจากห้องอื่นอยู่ด้วย รวมทั้งเพื่อนร่วมซอยของผมด้วยนะสิ
“เหลือว่างแค่โต๊ะนี้แล้วแก โต๊ะอื่นเต็มแล้ว เพื่อนๆมาเยอะไอ้โดมดีใจใหญ่”
“เออ...”
“นั่งเหอะแก เพื่อนกันทั้งนั้น” พลอยดึงแขนของผมให้นั่ง ก็พลอยอ่ะมันพวกเฟรนลี่ สนิทกับเค้าทั้งรุ่น ไม่เหมือนผมที่ไม่ค่อยสนิทกับเพื่อนต่างห้องเท่าไหร่
ระหว่างนั้นเพื่อนๆในโต๊ะก็พูดคุย ถามไถ่ เรื่องการเรียนบ้าง มหาวิทยาลัยบ้าง และก็มีรำลึกความหลังพูดคุยกันเรื่องเก่าๆสมัยที่เรียนมัธยมบ้าง จนสุดท้ายทุกคนก็ออกไปสนุกกับคอนเสิร์ตจากวงดังที่โรงเรียนจ้างมา และก็เตรียมแยกย้ายกันกลับ
“พาสแกมายังไง” พลอยหันมาถามผม
“มาแท็กซี่อ่ะ เมื่อเช้านั่งรถไฟฟ้าไปมอ”
“งั้นเดี๋ยวฉันไปส่ง”
“เฮ้ย ไม่เป็นไร เดี๋ยวนั่งแท็กซี่กลับเอง ใกล้ๆ แกจะได้ขึ้นทางด่วนกลับบ้านไปเลย”
“อ้าว พาสอยู่ซอยเดียวกับไอ้เวย์ไม่ใช่เหรอ” ปืนหนึ่งในเพื่อนของเวย์หันมาถามผม
“อือ” ผมพยักหน้าตอบ
“งั้นก็กลับกับไอ้เวย์เลยดิ”
“เฮ้ย ไม่เป็นไร เรากลับเองได้”
“เวย์ มึงแวะส่งพาสด้วยดิ ไหนๆก็ไม่ได้ไปต่อกับพวกกูอยู่แล้วนี่” ปืนไม่ฟังที่ผมพูด แต่กลับหันไปบอกเวย์ที่ยืนอยู่ข้างๆ
“เออได้” อีกคนตอบ ทำให้ผมเงยหน้าขึ้นไปมอง
“ไม่เป็นไร...”
“ไม่ต้องเกรงใจ ยังไงก็ผ่านหน้าบ้านอยู่แล้ว” เวย์พูดขึ้นทั้งๆที่ผมยังไม่ทันพูดจบดี คือไม่ได้เกรงใจแต่ มันอาจไม่ดีต่อใจไง
“ไปเหอะแก มืดแล้วแท็กซี่เรียกยาก ไปๆ แยกย้ายๆ” พลอยตัดบท พร้อมกับดันหลังผมให้เดินไปขึ้นรถเวย์
รถเคลื่อนออกจากโรงเรียนมาได้ซักพัก แต่เราก็ไม่ได้พูดคุยอะไรกัน มีเพียงเสียงเพลงเบาๆเท่านั้น ที่เป็นตัวทำลายความเงียบ
“เออ/เออ” อยู่ๆ เราก็พูดขึ้นมาพร้อมกัน
“เวย์ไม่ไปต่อกับเพื่อนเหรอ” ผมพูดขึ้นก่อนที่จะเกิดเดดแอร์อีกครั้ง
“ไม่อ่ะ พรุ่งนี้เรามีธุระแต่เช้า แล้วพาสอ่ะ”
“พรุ่งนี้เราต้องเข้ามอแต่เช้าเหมือนกัน” ผมตอบแค่นั้น แล้วก็ไม่รู้จะชวนคุยอะไรต่อ
“พาสเรียนบัญชีใช่มั้ย ยากป่าว” และก็เป็นเวย์ที่เป็นคนชวนผมคุย
“ก็เป็นบางวิชา แต่คงไม่ยากเท่าวิดวะหรอกมั้ง”
“ก็ยากบางวิชาเหมือนกัน แต่เราชอบคำนวณมั้ง เลยสนุกกับมัน”
“พาสนั่งรถไฟฟ้าไปเรียนทุกวันเลยเหรอ”
“อืม เราไม่ค่อยชอบขับรถไปอ่ะ แถวนั้นรถติด นานๆไปทีถึงจะเอาไป นั่งรถไฟฟ้าแล้วไปต่อรถดีกว่า”
“เหรอ แล้วพรุ่งนี้ต้องไปมอกี่โมงอ่ะ”
“ก็นัดอาจารย์ไว้ 10 โมง”
“แล้วต้องออกจากบ้านกี่โมงเหรอ”
“ก็ว่าจะออก 7 โมง ถ้าออกสายรถติดกว่าจะถึงก็คงฉิวเฉียดอ่ะ”
“อืมมม”
หลังจากนั้นบรรยากาศเงียบก็กลับมาอีกครั้ง แล้วทำไมผมถึงรู้สึกว่าระยะทางจากโรงเรียนกลับบ้านมันไกลกว่าทุกที หรือเพราะรถที่มันเคลื่อนที่ช้ากว่าที่มันควรจะเป็น ผมเองก็ไม่กล้าถาม เพราะเวย์อาจดื่มมาบ้างเลยไม่ขับเร็วก็ได้
“เออ ... เข้ามหาลัยมีคนมีจีบเยอะมั้ยอ่ะ”
“เอ๊ะ เราเหรอ??” อยู่ๆ เวย์ก็พูดขึ้น
“อยู่กันแค่ 2 คน ไม่ถามพาสแล้วเราจะถามใครล่ะ” คนขับหันมายิ้มให้ผม ก่อนจะหันกลับไปมองทางตามเดิม
“ก็มีบ้าง แต่คงไม่เยอะเท่าเวย์หรอกมั้ง เวย์เสน่ห์แรงตั้งแต่ตอนอยู่โรงเรียนแล้วนี่”
“ก็มีเข้ามาบ้าง แต่ก็ยังไม่มีใครที่ใช่เลย แล้วพาสล่ะ?”
“ก็ ก็ยังไม่มีเหมือนกัน” ทำไมผมต้องตื่นเต้นกับการตอบคำถามนี้ด้วยล่ะ
“เหรอ” ผมหันไปมองหน้าคนขับ ไม่รู้ว่าผมตาฝาดมั้ยถึงเห็นรอยยิ้มบางๆ ปรากฏบนหน้าที่มองตรงไปยังถนน
“แปลกเนอะ วันนี้นั่งรถกลับด้วยกันแป๊บเดียว ได้คุยกันเยอะกว่าสิบกว่าปีที่เคยเจอกันซะอีก ทั้งๆที่อยู่ซอยเดียวกัน เจอกันก็บ่อย”
“นั่นสิเนอะ” เวย์หันมายิ้มให้ผม ยิ้มกว้างกว่าที่เคยยิ้มให้ผมเวลาเจอกันมาหลายปี ทำให้ผมต้องรีบหลบสายตากลับไปมองด้านหน้าเหมือนเดิม เพราะนานกว่านี้ใจผมได้ออกมาเต้นข้างนอกแน่ๆ
“อ่ะ ถึงบ้านเราพอดีเลย ขอบคุณนะที่มาส่ง” ผมเอ่ยขอบคุณเจ้าของรถ
“เดี๋ยวพาส” เวย์เรียกผมก่อนที่ผมจะเปิดประตูลงจากรถ
“เวย์ มีอะไรเหรอ??” ผมเลิกคิ้วถาม
“ขอไอดีไลน์หน่อย”
“ห่ะ” ผมตาโตที่เพื่อนร่วมซอยขอไอดีไลน์ผม ก็ปกติเจอกันยังไม่เคยได้คุยกันเลย
“ก็เผื่อเพื่อนๆส่งรูปกัน จะได้ส่งต่อให้” เวย์เปิดแอพไลน์ แล้วส่งมือถือมาให้ผมพิมพ์ไอดีลงไป
“อ๋อ ได้ๆ เดี๋ยวถ้ามีรูปจากเพื่อนเรา เดี๋ยวเราส่งให้เวย์นะ” ผมพูดก่อนจะส่งโทรศัพท์คืน
ติ๊งงงง ผมหยิบมือถือขึ้นมาดูขณะที่กำลังไขประตูเข้าบ้าน พอเห็นชื่อที่แสดงขึ้นมาก็ตกใจ เพราะคนที่ไลน์มายังจอดรถอยู่จุดที่ส่งผม ไม่ได้เคลื่อนรถไปไหน
Way_en71พรุ่งนี้รอหน้าบ้านนะ
7โมง เดี๋ยวแวะมารับ
Pass123
รับเราเหรอ
มารับทำไมละ
ผมพิมพ์ตอบกลับไป แล้วเงยหน้าไปเลิกคิ้วมองคนในไลน์ที่นั่งอยู่ในรถ
Way_en71พอดีพรุ่งนี้เราต้องไปธุระที่มอพาสอยู่แล้ว
เลยชวนไปด้วยกัน
Pass123
อ๋อ
ทางผ่าน
ผมเผลอทำหน้าเศร้า โดยลืมไปว่าอีกคนมองมาเลยรีบปรับสีหน้าให้กลับมาเป็นปกติ
นี่ผมกำลังคาดหวังอะไรอยู่ ??
Way_en71ถ้าบอกว่าไม่ใช่ทางผ่าน
แต่ตั้งใจ
จะเชื่อมั้ย
Pass123
...
...
Way_en71ไปด้วยกันนะ
อยากไปรับ
ผมมองไปที่รถอีกครั้ง เห็นคนบนรถเอากระจกลง พร้อมกับส่งยิ้มมาให้ผม
Pass123
อือ ก็ได้
Way_en71พรุ่งนี้เจอกัน
ฝันดีนะ
Pass123
ฝันดี
ผมมองไปที่รถอีกครั้ง ก่อนจะส่งยิ้มกว้างไปให้
ไม่รู้คืนนี้จะฝันดี
หรือจะนอนไม่หลับกันแน่ ^^
………………………………….
Talk
เรื่องสั๊นสั้น สนองนี้ดตัวเอง
จากเรื่องสั้นจะเป็นเรื่องยาวมั้ยไม่รู้
รอดูเสียงตอบรับ
ถ้าดีก็รอ 2 เรื่องที่แต่งตอนนี้จบก่อน อิอิ
#หรือแค่ทางผ่าน
@SmallWorld3Me
หัวข้อ: <เรื่องสั้น> #หรือแค่ทางผ่าน (ตอนเดียวจบ) (อ่าน 8197 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก