ตอนที่3. ความรู้สึกนี่คืออะไร?
ช่วงบ่ายหลังเลิกเรียนวันนี้นุ่นเรียนคาบบ่ายแค่ 1 คาบ ทำให้ช่วงบ่ายมีเวลาว่างค่อนข้างเยอะเพราะอาจารย์ติดสัมมนา และอาจารย์อื่นก็ไม่ว่างกันพวกเขาเลยว่างแสงแดดด้านนอกยังแผ่รังสีแรงกล้า
“เฮ้ยไอ้นุ่น กูจะไปซื้อน้ำมึงเอาปล่าวร้อนฉิบหายเลย” เพื่อนเขา 4-5คนเดินนำหน้าไปซื้อของแต่หินกลับหันมาถามด้วยความห่วงเพื่อน
“เออกูเอาเป๊บซี่ กระป๋องนึง!!”
“เออ เอาแค่เป๊บซี่ กระป๋องนึงนะ” หิน ทวน อีกครั้ง
“เออ ด่วนเลยกูร้อน”
“มึงไปเอาบอล ที่ห้องพละมาด้วยนะ”
“เออๆ” หนุ่มน้อยตะโกนบอกเพื่อนที่เดินออกไปด้วยความขี้เกียจเดินไกลถ้าจะตามเพื่อนๆ ไปซื้อของกินหนุ่มตี๋คนนี้เลยเอาเวลานี้ไปเอาลูกฟุตบอลที่ห้องพละแล้วนั่งพักรอเพื่อนๆ ในโรงยิม
ช่วงบ่ายของวันนี้แดดแรงมากทำให้พวกเขาไปเล่นฟุตบอลกลางสนามไม่ไหว พวกเด็กหนุ่มม. ต้นที่มีเวลาว่างอันแสนมีค่าเมื่อมีเวลาว่าง เขาจึงหาพื้นที่สำหรับเล่นกันสนุกกันทันที แดดแรงแบบนี้นอกจากโรงยิมสนามบาสก็คงไม่มีที่ไหนเหมาะอีกแล้วในเวลานี้ ส่วนผู้หญิงหรือเด็กเรียนคนอื่นก็ไปห้องสมุด หรืออ่านการ์ตูนทำการบ้านกันส่วนพวกหนุ่มวัยคะนอง ย่อมต้องปลดปล่อยพลังด้วยการเล่นกีฬาเช่นฟุตบอล
บาส, นาท, อิน, หิน, ไข่, ยศ, และ ไอ้น้อง, ร่วมถึงนุ่น, อีกคน เมื่อมีเวลาว่างพวกเขามักมาเล่นฟุตบอลเพื่อเดิมพันเงินรางวัลกัน
“ไอ้นาท ไอ้บาสพวกมึง...กว่าจะมา เร็วๆ..ดิวะ...เมื่อวานกูเสียวันนี้ขอเอาคืนหน่อยเหอะ เดี๋ยวตอนเย็นกูต้องไปซ้อมอีกกูมีเวลาเล่นกับพวกมึงไม่นานนะเว้ย” หนุ่มนุ่นตะโกนบอกเพื่อน
“เหอะ! ไอ้เหี้ยตี๋ ร้อนฉิบหายหิวก็หิว ขอหาไรแดกก่อนเหอะ นี่มึงไม่หิวรึไง..”
“กูฝากไอ้หินซื้อเป๊บซี่ให้แล้ว ไหนไอ้หินเป๊บซี่กู” นุ่นเห็นหินเดินรั้งท้ายเพื่อนๆจึงเอ่ยทวง
“นี่ไง! แต่ตังไม่ต้องจ่ายนะ”
“ทำไมมึงเลี้ยงกูหรอ โห่ยเพื่อนรักขอบใจวะ เมื่อวานกูเสียตังให้พวกไอ้นาทมึงสงสารกูใช่มะ ขอบใจวะเพื่อน” หนุ่มตี๋ขอบใจเพื่อนทันที
“ไม่ใช่ ...กูจะเลี้ยงมึงทำไมเมื่อวานกูก็เสียเงินเหมือนกัน นี่มึงเป็นนักกีฬาโรงเรียนประสาอะไรวะพาพวกกูแพ้พวกมันได้ไง"
"อ้าวไอ้สัส!นั่นปากมึงหรอ ก็มึงเล่นห่วยไงเป็นตัวถ่วงกูเลยแพ้พวกไอ้นาท ไม่ต้องมาปากดีเลยเอาแป๊บซี่มา แล้วใครซื้อแป๊บซี่ให้กูวะ"
"มินจ่ายเงินให้ เอานี่อมยิ้มของมึงด้วย มินมันซื้อให้ เอาไปรีบๆแดกซะไอ้สัส หมั่นไส้!”
หินพูดจบยื่นของที่มินฝากมาให้นุ่นแล้วชี้ไปทางมินหนุ่มน้อยหันตามไปเป็นเวลาที่มินมองมาพอดีนุ่นเลยยิ้มให้เป็นการตอบแทน คำขอบคุณ
“อืม” แต่ของฟรีนี่นาเมื่อได้มานุ่นก็ต้องรับไว้ตามมารยาทเพราะเมื่อวานเขาเสียเงินไปจากการเล่นฟุตบอลกับเพื่อนๆพอสมควร
ชีวิตของหนุ่มน้อยในช่วงวัยมัธยมต้นยังคงวนเวียนอยู่เพียงเท่านี้เล่นกับเพื่อนเรียนพอช่วงเย็นก็จะต้องซ้อมกีฬาทุกเย็น เพราะนุ่นมีทักษะทางกีฬาดีกว่ารุ่นเดียวกันเนื่องจากตอนเขาเรียนอยู่ในตัวอำเภอก็ได้เป็นตัวแทนของโรงเรียนลงแข่งขันจนพาทีมได้เหรียญทองขณะนี้ใกล้จะถึงเวลาจัดการแข่งขันชิงถ้วยรางวัลประจำจังหวัดนุ่นจึงต้องซ้อมกับรุ่นพี่ ม.2 และ ม.3
ด้วยความที่เขาเป็นเด็กน่ารัก ขาวตี๋ ยิ้มง่ายอัธยาศัยดีเป็นมิตรกับทุกคนเลยมีคนชอบมากมายและมีเด็กสาวตามจีบค่อนข้างเยอะ แต่นุ่นเองเลือกที่จะไม่ได้สนใจอะไรทุกวันมีทั้งจดหมายโพสอิทของกิน ขนมน้ำมาให้เรื่อยๆ ทั้งจากรุ่นพี่และ รุ่นเดียวกัน บางทีก็จะมีโน๊ตสารภาพรักเล็กๆ ใส่เข้ามาอยู่ในเป๋าเขาเป็นประจำแต่นุ่นเองก็ไม่ได้สนใจใครเป็นพิเศษเลย ซึ่งมินก็คือเด็กสาวคนหนึ่งที่แอบชอบนายนุ่นคนนี้ตั้งแต่เมื่อเข้ามาโรงเรียนวันแรก
"นุ่น วันนี้ซ้อมเลิกกี่โมง" เสียงคุ้นเคยทักดังมาไกลๆ ไม่ใช่เสียงใครคือหนุ่มรุ่นพี่ที่มีบ้านติดกัน
"6 โมงไม่ก็ทุ่มนึงแหละ พี่ไผ่กลับไปก่อนเลยก็ได้นะเดี๋ยวผมให้พี่โม่ไปส่ง"
"งั้นเหรอ..ไม่เป็นไรเดี๋ยวกูรอก็ได้ "
"แล้วนั่นพี่ไผ่จะไปไหน ..อ่ะ.."
"ไปซื้อของกิน มึงเอาไรป่าว"
"เอา ....สไปรท์กระป๋องนึงขอแบบเย็นเจี๊ยบ!! " ทำหน้าทำตาล้อเลียนหนุ่มรุ่นพี่แต่ใบหน้ากลับแดงก่ำเพราะความร้อนในร่างกายเพราะเขากำลังซ้อมฟุตบอลกับทีมของโรงเรียน
หนุ่มตี๋น้อยก็ซ้อมฟุตบอลต่อกับเด็กม.ต้นด้วยกันซึ่งเป็นทีมผสมระหว่างรุ่นพี่และรุ่นน้อง สักพักไผ่ก็เดินมาซื้อของกินและขนมนิดหน่อยมาหาเขาข้างสนามบอล แต่ไผ่ไม่ได้เดินกลับมาคนเดียวคนที่เดินมากลับเขาคือก้อย สาวม.6 ห้องเดียวกันกับไผ่ ดูเขาเดินมาด้วยกันท่าทางพูดคุยสนุกสนานหยอกล้อหัวเราะกันคิกคักทุบไหล่วิ่งไล่ผลักหัวกัน ทำให้หนุ่มตี๋ชะงักมองดูแต่ในใจเขาก็ไม่ได้คิดอะไรมาก เพียงแต่แค่อยากมองเฉยๆ และไม่รู้สาเหตุว่าทำไมตัวเขาจะต้องไปสนใจไผ่กับหญิงสาวที่ชื่อก้อยด้วย ในใจกลับรู้สึกอึดอัดที่บรรยายออกมาไม่ถูกว่าความรู้สึกนี่มันอะไรกันแน่
ตุ๊บ!!
"โอ้ยย!! " หนุ่มน้อยไม่ทันระวังตัวจึงโดนลูกฟุตบอลเตะอัดเข้าที่ไหล่พอดี จึงทำให้เขาร้องออกมา
"ไอ้นุ่น มึงเหม่ออะไรทำไมไม่ดูลูกบอลวะ.."
รุ่นพี่ทีมเดียวกับหนุ่มน้อยตะโกนด่าอย่างหัวเสียเพราะเขาส่งบอลไปให้นุ่นแต่ดันพลาดเพราะเขามัวไปมอง ไผ่กับก้อย จนทำให้พลาดโอกาส ที่จะทำประตูอีกฝ่าย
"โทษๆ พี่"
"ถ้ากูแพ้วันนี้กูเสียให้ไอ้ม้ง 100 หนึงเลยนะ ไอ้สัด.." เสียงนายโม่โวยวาย เพราะเขาได้แอบเล่นพนันกันกับเพื่อนของเขาไว้ ซึ่งแข่งกันและอยู่คนละฝ่ายซึ่งเป็นเรื่องปรกติของเกมกีฬาของเด็กนักเรียนผู้ชาย
"พี่โม่แป๊บนะ"
"ไปไหนของมึงวะไอ้นุ่น"
"พี่ไผ่ไหนสไปรท์ผม.." เขาตะโกน เรียกหนุ่มรุ่นพี่ เพื่อทวงถามหาน้ำที่เขาสั่งไปพร้อมกับวิ่งไปหาเพื่อจะกินน้ำ
"นี่ " หนุ่มรุ่นพี่ยื่นน้ำมาให้นุ่นเปิดฝาก่อนยกขึ้นดื่มอย่างกระหาย
"ฝากไว้เอาไปวางให้ด้วยนะกระเป๋าอยู่ทางนั้น" นุ่นยื่นกระป๋องสไปรท์ให้ไผ่ก่อนหันหลังกลับไป
หนุ่มน้อยกินน้ำไปไม่ถึงครึ่งกระป๋องก่อนพรางชี้นิ้วบอกให้ หนุ่มไผ่ไปนั่งรอตรงที่กระเป๋าเป้เขาวางอยู่หนุ่มไผ่เดินไป ตรงนั้นโดยมีก้อยตามมาด้วย ระหว่างเดินไผ่เลยถือโอกาส ยกน้ำสไปร์ทขึ้นดื่มโดยเอาปากกดซ้ำรอยของหนุ่มรุ่นน้อง
ไผ่เห็นกระเป๋าของนุ่นจึงได้นั่งคุยกับก้อยพักนึงก่อนก้อยจะกลับไปก่อนเพราะเย็นมากแล้ว ส่วนตัวไผ่เองรอหนุ่มน้อยไผ่ไม่ค่อยถนัดเล่นกีฬาแต่พอเล่นได้เขาไม่ค่อยชอบนักจึงทำให้เขาไม่ค่อยโดดเด่นในเรื่องนี้ด้วยความสูงและเก้งก้างของเขาทำให้การเคลื่อนตัวสำหรับกีฬาฟุตบอลนั้นด้อยกว่าคนอื่นๆ แต่ส่วนการเรียนก็ดีแต่ไม่ถึงกับดีมาก
ผิดนุ่นหนุ่มน้อยร่างบางที่วิ่งเตะฟุตบอลในสนามคนนั้นที่ค่อนข้างมีไหวพริบเรียนเก่งในระดับที่ดีและเล่นกีฬาเก่งด้วย ไผ่นั่งมองดูเขาเล่นฟุตบอลอย่างชื่นชม จนไผ่หนุ่มรุ่นพี่หันมาสนใจมองไปที่กระเป๋าเป้ที่อยู่ตรงหน้าเลยถือวิสาสะเปิดดู ....
วันนี้ตั้งแต่บ่ายถึงเย็นนุ่นวางกระเป๋าเป้ไว้ตรงนี้โดยไม่ได้สนใจอะไรจะมีคนมาวนเวียนมานั่งดูพวกเขาเล่นฟุตบอลแล้วเอาโน๊ตบอกรักเล็กๆ หรือขนมลูกอมเขียนคำสารภาพรักให้กับบรรดาหนุ่มๆนักกีฬาอยู่บ่อยๆ เย็นนี้ก็เหมือนๆ กับทุกวัน
"มด ไหนวะ" เสียงไผ่พูดมาออกมาเบาๆ
มดที่ไผ่พูดถึงน่าจะเป็นมด ม.4 แน่นอนเพราะโรงเรียนเขามีนักเรียนไม่ได้เยอะมากเขานึกหน้าตาของมดออกน่าจะเป็นลูกของผู้ใหญ่บ้าน ที่บ้านติดกับโรงเรียนไผ่นึกขุ่นในใจพาลหงุดหงิดอย่างบอกไม่ถูกแต่ก็ต้องระงับไว้จนตอนนี้ได้เวลาเลิกซ้อมของหนุ่มน้อยแล้วนุ่นวิ่งมาหาหนุ่มรุ่นพี่ด้วยเหงื่อโชกเต็มตัว ผมของนุ่นเปียกไปด้วยน้ำที่เขาเอามาลูบหน้ากับก๊อกน้ำด้านข้างสนามปากสีชมพูอ่อนๆ รอยยิ้มสดใสน่าดูของเขาวิ่งมาจนถึงตัวหนุ่มรุ่นพี่
"ป่ะ เลิกซ้อมล่ะกลับบ้านกัน พี่ขี่นะผมไม่ไหวแล้วขาจะลากแล้ว"
หนุ่มน้อยร้องบ่นให้รุ่นพี่ ขี่รถมอเตอร์ไซค์พาเขากลับบ้าน 3-4วันนี้ รถของเขาพ่อเอาไปใช้เพราะรถของพ่อเสียช่วงเช้าเลยมาพร้อมกับไผ่หนุ่มรุ่นพี่พอเลิกซ้อมก็จะให้เพื่อนๆที่ซ้อมด้วยกลับทางเดียวกันไปส่ง
"นุ่น คนชื่อมดนั่นแฟนมึงเหรอ"
"หืม..มดไหน... พี่มด ม.4 น่ะเหรอทำไมอ่ะ" หนุ่มน้อยย้อนถามเพราะเขาชินซะแล้วที่มีคนเข้ามาจีบหรือบอกว่าชอบ
"ป่าว ถามเฉยๆ "
เขาขับรถไปพรางถามหนุ่มรุ่นน้องไปด้วยแต่หัวใจของเขาก็กลัวคำตอบจากปากชมพูนี้จะตอบมาไม่ตรงกับใจ
"เฮ้ย!! พี่ไผ่ แวะร้านเตี๋ยวแป๊บผมหิวอยากกินเตี๋ยว"
เพราะนี่ก็ได้เวลาจนเย็นแล้วพลังงานเริ่มจะหมดเขาเริ่มหิวเลยลืมไม่ได้ตอบคำถามของหนุ่มรุ่นพี่เสียสนิทเพราะเขาคิดว่ามันแค่เรื่องธรรมดาไม่ได้สำคัญอะไร
"เส้นเล็กต้มยำลูกชิ้นเยอะๆ ครับป้า" นุ่นสั่งตามสิ่งที่เขาชอบโดยไม่ได้สนใจหนุ่มรุ่นพี่ว่ามีสีหน้าเป็นอย่างไร
"พี่ไผ่ เอาไรสั่งดิ" เขาหันมาถามพร้อมกับก้มหน้าลงแล้วยกหลอดดูดน้ำเก๊กฮวยจากแก้ว
"เส้นใหญ่เยนตาโฟ ครับป้า"
"นุ่น พรุ่งนี้วันเสาร์จารย์อั๋นให้มึงไปซ้อมอีกป่าว"
หนุ่มรุ่นพี่จ้องหน้าถามด้วยความสนใจและกังวลกลัวว่ามดลูกสาวผู้ใหญ่บ้านจะมาเกาะแกะหนุ่มตี๋ร่างบางคนนี้ไม่นานก๋วยเตี๋ยวคนละชามก็มาวางตรงหน้า
"ไม่นะจารย์อั๋นแกไม่ว่างเลยได้พักมีไรอ่ะ" หนุ่มน้อยพูดไปด้วยกินไปด้วยตอบในขณะที่เส้นก๋วยเตี๋ยวยังอยู่ในปาก
"วันนี้ มึงจะนอนที่บ้านกูอีกรึป่าว"
หัวข้อ: ★ เรท18+...◤บันทึก(ลับ)รัก◥ Drama Secret..จบแล้ว... ตอน20 ➧ ➧ [Up 21-07-62] (อ่าน 10933 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก