ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย, ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้งสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกเล้าฯ ในเรื่องการเมือง เชื้อชาติ เผ่าพันธุ์ ศาสนา และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงการตั้งชื่อเรื่องด้วยคำหยาบ คำไม่สุภาพ ล่อแหลม และชี้เป้าให้เล้าฯ ถูกเพ่งเล็ง จากทางราชการ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าตัวไม่ยินยอม
5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6. การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมฯทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ
การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0สี่โมงเย็น.....
“อ้าวน้องหมอ เอาแบบเดิมเนาะ ไปนั่งเลยรอเลยเดี๋ยวพี่ให้เด็กยกไปให้”
จูน หญิงสาวเจ้าของร้านกาแฟข้างมหาวิทยาลัย เอ่ยทักทายหนุ่มนักศึกษาแพทย์ปีสามอย่างคุ้นเคย บ่อยครั้งที่เจ้าหล่อนเห็นหนุ่มคนนี้เข้ามาสั่งกาแฟแล้วนั่งอ่านหนังสือเงียบๆตรงมุมสงบของร้าน กลับออกไปอีกทีก็จวนเวลาร้านปิด จูนก็ไม่ว่าอะไรเพราะความหล่อเหล่าของหมอทำให้เจ้าหล่อนมีกำลังใจจะทำงาน บางทีก็แอบกลัวว่าสามีของหล่อนจะรู้เรื่องนี้
นักศึกษาแพทย์ยิ้มรับก่อนจะก้าวเดินไปยังมุมประจำ นั่งลงแล้วหยิบหนังสือขึ้นมาอ่านเหมือนอย่างเคย เป็นภาพที่จูนและพนักงานทุกคนชินตา
หญิงสาวจัดแจงทำเมนูประจำของลูกค้ารายนี้อย่างคล่องแคล่วโดยมีพนักงานพาร์ทไทม์อย่างรัฐเป็นลูกมืออยู่ใกล้ๆ“รัฐเอาไปเสิร์ฟให้พี่หมอเร็ว” จูนออกคำสั่ง
“ครับพี่” รัฐรับครับ ก่อนจะยกถาดที่มีเครื่องดื่มไปเสิร์ฟตามหน้าที่อย่างแข็งขัน
“เครื่องดืมได้แล้วครับ” รัฐเอ่ยเสียงเบาเพื่อขออนุญาต ก่อนจะวางถาดเครื่องดื่มลงบนโต๊ะอย่างเบามือ เพราะไม่อยากให้เกิดเสียงรบกวนคนกำลังอ่านหนังสืออย่างตั้งใจ กระนั้นคนที่นั่งอ่านหนังสืออยู่ก็เงยหน้าขึ้นมายิ้มรับให้กับพนักงานเสิร์ฟอย่างที่เคยทำ รัฐก็ต้องยอมรับอยู่ดีว่าคนๆนี้หล่อเหลาจริงจัง ฐานะทางบ้านร่ำรวย สมองดี สุภาพ เพอร์เฟคอะไรขนาดนั้นนะคนเรา
“ขอบคุณครับ” หมอยิ้มแล้วกล่าวขอบคุณ รัฐโค้งตัวเล็กน้อยแล้วหมุนตัวเดินกลับไปยังเคาต์เตอร์ที่ประจำ
“เห็นหน้าพี่หมอทุกครั้งก็นึกตลกทุกที่ ชื่อหมอแล้วก็เรียนหมอ” รัฐเอ่ยกับจูนเมื่อเดินมาถึง จูนที่ง่วนอยู่กับทำเครื่องดืมให้กับลูกค้ากลุ่มใหม่อยู่หันมายิ้มให้พนักงานตัวเอง
“เหมือนกับแกนั่นแหล่ะน่า ชื่อรัฐศาสาตร์เรียนรัฐศาสตร์ จะว่าไปก็เหมาะกันดีนะ” จูนว่าเสียงเบาก่อนจะทิ้งระเบิดให้กับเด็กหนุ่ม รัฐสดุ้งกับคำพูดของผู้เป็นเจ้านาย
“เทวดากับยาจก จะเอาอะไรมาเหมาะละพี่ พี่นี่ก็พูดไม่คิด”
“อ้าวไอ้เด็กนี่...คอยดูเถอะว่าเทวดาจะได้คู่กับยาจกไหม หึหึ” จูนไม่นึกโกรธคำของลูกน้อง เพราะรู้นิสัยของรัฐดี ที่ทำปากเสียไปอย่างนั้นเพื่อกลบเกลื่อนอาการเคอะเขินของเจ้าตัวก็เท่านั้น แม้รัฐจะไม่แสดงออกว่าชอบหมอแต่ทำงานด้วยกันมาเสียหลายปี จูนจึงจับสังเกตุได้ว่าทุกครั้งที่หมอเข้ามาที่ร้านไอ้เจ้ารัฐจะชอบทำปากเสียเสียอย่างนั้น กระนั้นแม้กลบอาการได้แต่กลบร่างกายไม่ได้ เล่นหน้าแดงหูแดงขนาดนั้นก็ไม่โกรธจัดก็เขินจัดนั่นเอง
“อันนี้ของโต๊ะไหนครับ” รัฐเบี่ยงประเด็น จูนบุ้ยหน้าไปทางกลุ่มลูกค้าสาวๆกลุ่มใหม่ ที่นั่งเขินบิดมองหมออยู่ รัฐก็ทำหน้าที่ของตัวเองอย่างไม่ขาดตกบกพร่อง
หกโมงเย็น.....
“ค่าเครื่องดืมครับพี่จูน”
จูนเงยหน้าจากเครื่องคิดเลขขึ้นมามองเจ้าของเสียง
“ทำไมวันนี้กลับไวละคะ น้องหมอ?” จูนเอ่ยอย่างสงสัยเพราะปกติหมอจะออกจากร้านก็จวนเวลาร้านปิดซึ่งอีกสามชั่วโมง “หรือมีนัดกินข้าวกับสาว”
จูนเอ่ยแหย่หยั่งเชิงและได้ผล รัฐที่กำลังง่วนหันผลไม้อยู่ข้างๆชะงักกึกแต่เพียงครู่เดียวคนชะงักก็ลงมือหันผลไม้ต่อ แต่ชิ้นผลไม้บูดเบี้ยวไปหมด
“เปล่าหรอกครับ เกรงใจพี่จูน” หมอเอ่ยเสียงทุ้มหากแต่สายตากลับไม่ได้มองคู่สนทนาอย่างจูนแต่กลับมองไปยังคนหันผลไม่อยู่ต่างหาก
“พี่ไม่ได้ว่าอะไรเลย ดีเสียอีกหมอเข้าร้านที่ไรลูกค้าสาวๆเข้าร้านพี่เพรียบเลย แล้วสรุปมีนัดกับสาวจริงๆ?”
“ไม่มีหรอกครับ....แค่ไม่ค่อยมีสมาธิอยากกลับไปอ่านที่ห้องมากกว่า” หมอปฎิเสธแล้วเอ่ยเหตุผลที่ต้องรีบกลับ กระนั้นแม้ลูกค้าหนุ่มหล่อของจูนจะเอ่ยตอบหล่อน หากแต่สายตายังไม่คาดจากใครอีกคน จูนยิ้มมุมปากเข้าใจบางอย่าง บางอย่างที่หล่อนก็แอบสังเกตุมาหลายคนแต่ยังไม่ชัดเจน....วันนี้คงจะต้องชัดเจน
“ทำไมละ....ทุกทีก็เห็นอ่านได้นี่นา”จูนแสร้งถาม ดูเหมือนจะเสียมรรยาทเกินไปหากคาดคั้นเอาคำตอบเช่นนี้ ทว่าหมอกลับยิ้มกว้างอย่างล่วงรู้ถึงเจตนา รับรู้มุขที่เจ้าของร้านส่งมาให้ หากเขาไม่รับมุขก็น่าเสียดายโอกาสดีๆ
“ครับ เพราะมีคนทำให้เสียสมาธิ” หมอตอบออกไป จูนได้ฟังก็ยิ้มกว้างเหล่ตามองคนที่ทำเป็นไม่รู้อิโหน่อิเหน่แต่จริงๆกำลังตั้งใจฟังอยู่ต่างหาก
“ถ้าอย่างนั้นพี่ขอโทษน้องหมอแทนลูกค้าพี่ด้วยนะคะ” จูนเอ่ยขอโทษอย่างมีจุดประสงค์ คอยลุ้นว่าคู่สทนาจะรับในสิ่งที่เจ้าหล่อนส่งไปได้อีกหรือไม่
“ไม่เกี่ยวกับลูกค้าพี่จูนหรอกครับ”
“เห.......พนักงานที่ร้านหรือเปล่าคะ?”
“ครับ”
“ใครคะ...รัฐ นุ่น หรือตาล?”
“รัฐครับ”
เจ้าของชื่อสดุ้งโหยงเมื่อได้ยินคำตอบ หันหน้ามามองเจ้าของคำตอบใบหน้าเปื้อนอาการตกใจระคนสงสัย ต่างกับจูนที่รู้ว่าเรื่องมันกำลังจะ....
“เพราะรัฐทำให้ผมไม่มีสมาธิกับหนังสือเท่าที่ควร....
........
...........ความน่ารักของรัฐ....ทำให้ผมไม่มสมาธิ”
^////////^
จบ....
มากกว่าคำว่าสั้น....ฝากตัวด้วยนะครับ
หัวข้อ: [เรื่องสั้นตอนเดียวจบ] สมาธิไม่มี....หมอ-รัฐ (มากกว่าคำว่าสั้น) (อ่าน 1797 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก