Extra E1 “Teenagers” (R)
สัปดาห์สอบปลายภาคผ่านไป~
“ถ้าว่าง ๆ แม่จะไปเยี่ยมเราที่บ้านนะจ๊ะดัซ ยังไงฝากดูดอนด้วยแล้วกัน... ไม่คิดเลยลูกชายจะมีแฟนหน้าตาน่ารักขนาดนี้ คบกันก็ชวนกันติวหนังสือไม่ใช่ชวนกันออกนอกลู่นอกทางให้แม่เป็นห่วง...”
“ครับผม~” การที่ถูกแม่ของดอนพูดแบบนี้ด้วยอยู่บ่อยครั้งผมเองก็เขินเป็นเหมือนกันนะ ทุกอย่างดูผิดคาดมากจริง ๆ แม่ของคนตัวสูงดีเกินไปจนบางทีผมเกรงใจ จะมีก็แต่พี่ชายของดอนที่จนมาถึงตอนนี้ผมก็ยังไม่กล้าเข้าไปคุยด้วย คนอะไรหน้านิ่งตึงตลอดเวลา ถ้าหากถูกต่อยมาจะทำไง ฮืออออ... แต่เจ้าตัวเหมือนจะไม่ค่อยกลับบ้านนะ เห็นดอนบอกมาแบบนั้น อาชีพแพทย์ก็งานหนักแบบนี้แหละใช่มั้ยล่ะ
“พอมีตัวเล็กแม่ก็จะลืมดอนเลยใช่ไหมครับ...”
“ตาดอนไม่สำคัญสำหรับแม่แล่ว... แม่จะเอาตัวเล็กมาอยู่ที่บ้าน ดูหน้าตาน่ารักนี่สิ อื้อออ... ไม่คิดเลยว่าอ่านนิยายวายทุกวันแล้วลูกชายจะทำให้ความฝันแม่สมหวัง...” เอ่อ... เดี๋ยวนะแม่ ก็ถึงว่าทำไมดอนบอกว่าแม่ชอบอ่านนิยาย แล้วอย่าบอกนะว่านิยายที่อ่านคือนิยายวาย? ผมไม่เคยอ่าน แต่เพื่อนผู้หญิงในห้องชอบคุยเรื่องนี้กันอยู่บ่อยครั้ง มันเป็นนิยายเกี่ยวกับชายรักชายใช่ไหมล่ะ
“เจ้าของตัวเล็กตัวจริงอยู่ตรงนี้แล้ววว... แม่ไม่มีสิทธิ์นะครับ”
“ดะ ดอน...” ชอบพูดให้เขินตลอดเลย เจ้าของอะไรล่ะ!? จะว่าไปนี่ก็นั่งอยู่หลังบ้านดอนมาได้สักพักแล้ว แม่ของดอนต้องไปทำงานแต่ทำไมยังไม่เห็นไปสักที วันนี้วันจันทร์ สอบเสร็จเพิ่งปิดเทอมได้สามวันแม่ของดอนก็ชวนมานั่งคุยกันที่บ้าน หลังจากหลายวันมาแล้วที่ดอนแนะนำผมให้ท่านรู้จัก โล่งอกไปทีที่ท่านไม่ได้รังเกียจผมแต่อย่างใด... หลังบ้านของดอนจะเป็นสวนหญ้ามีม้าหินอ่อนให้นั่งเล่นใต้ร่มไม้ บรรยากาศค่อนข้างเย็นสบายเลยแหละครับ นั่งอ่านหนังสือได้เพลิน ๆ เลยทีเดียว
“น้องเขินหมดแล้วเนี่ย เราน่ะชอบหยอด...”
“น้องอะไรล่ะ ตัวเล็กรุ่นเดียวกันกับดอนนะครับ”
“ก็จะทำไม แม่จะเรียกดัซว่าน้อง อีกอย่างดัซก็อายุน้อยกว่าตาดอนด้วย” แม่กับลูกเถียงกันได้น่ารักจังเลยอะ ผมมองแล้วแอบยิ้มตลอดเลย ดอนเถียงคนไม่เก่งหรอกจากที่ผมรู้จักมา เจ้าตัวมักจะยอมตลอดเหมือนตอนนี้ที่ทำหน้างอนแล้วหันหนี แต่ถามว่าแม่สนใจไหมก็ไม่ ผมรู้สึกหลงรักคนทั้งสองแล้ว
“แม่จะไปทำงานแล้วนะ วันนี้ที่ทำงานแม่ให้เข้าสายเพราะมีปรับปรุงเรื่องระบบไฟฟ้ามาตั้งแต่เมื่อวานแล้วยังไม่เสร็จ” เหมือนที่ทำงานแม่ผมเลย วันนี้แม่ก็ไปสายเหมือนกัน เห็นบอกว่าอะไรนี่แหละจำไม่ได้เพราะมัวแต่รีบไม่ได้ฟัง คนตัวสูงก็ไปรับแต่เช้าด้วยไม่รู้จะรีบไปไหน
“รีบไปเลยยย…”
“ตาลูกคนนี้…”
หมับ…
“แม่ไปก่อนนะตัวเล็ก…” แม่ลุกขึ้นมาดึงผมที่นั่งบนเก้าอี้ไปกอดซุกอยู่ที่ท้องจนต้องชะงัก ก่อนจะยอมอยู่เฉย ๆ ให้ท่านกอด ให้ความรู้สึกเหมือนแม่ตัวเองกอดเลย ก่อนที่ท่านจะปล่อยแล้วเดินอ้อมไปขยี้หัวดอน ตรงเข้าไปในบ้านปล่อยให้ผมอยู่กับคนตัวสูงสองต่อสอง
“แม่ของดอนน่ารักอะ”
“ลืมดอนแล้วมั้ง น่าจะรักตัวเล็กมากกว่าแล้ว…”
“อื้อออ… งอนเหรอหืม?” เห็นใบหน้าหล่อทำเป็นงอน ๆ ผมเลยต้องขยับเข้าไปจับแก้มคนตัวสูงแล้วดึงเล่นเบา ๆ ให้ดอนยิ้ม ตาคมเอาแต่มองผมด้วยสายตานิ่ง ๆ ก่อนจะดึงผมไปกอดซะจนแทบจะตกเก้าอี้ พักนี้เราสนิทกันมากขึ้นจนไม่รู้สึกเขินเวลาจะพูดอะไรออกไปแล้ว
จุ๊บ…
“ดะ ดอน! ปล่อยเลยนะ”
“ไม่…”
“ดัซหายใจไม่ออกแล้ว” ตัวก็โตแรงก็เยอะ ดึงไปกอดทีนี่แทบจะขาดใจตาย ถึงจะรู้สึกดีที่คนตัวสูงเป็นคนกอดก็เถอะ หน้าผมเอาแต่ซุกอยู่กับอกอุ่น ๆ สักพักถึงโดนผละออกมามองหน้า เขินเลยนะ! เมื่อกี้ยังจุ๊บหัวอีกด้วย
“เรียกแทนตัวเองว่าดัซด้วย น่ารักจังครับ…”
“…” เมื่อกี้ผมเรียกตัวเองว่าดัซเหรอ? ไม่รู้แหละคงลืมตัวมั้ง แต่ยังไงก็ช่างดอนปล่อยแล้วถือว่าผมเป็นอิสระ
“ตอนไหนจะเริ่มติวอะ”
“ตัวเล็กไม่กินข้าวเช้าก่อนเหรอ…” เจ้าตัวถามในขณะเก็บจานเค้กตรงหน้าให้เป็นระเบียบ เตรียมถือเข้าไปเก็บในบ้าน
“เมื่อกี้เราเพิ่งกินเค้กก้อนโตไปด้วยกันนะ อีกอย่างอีกไม่นานก็จะเที่ยงแล้วรอกินข้าวเที่ยงดีกว่าไหม ดัซไม่หิวแล้วด้วย”
“เอาแบบนั้นก็ได้ครับ งั้นเราขึ้นไปอ่านหนังสือดีกว่า วันนี้ตัวเล็กติวอิ้งให้ดอนก่อนนะ”
“ได้เลย~”
“อ้อนผมเหรอครับ?” ลุกขึ้นดอนก็หันมาถามจนผมเลิกคิ้ว พอนึกได้ว่าเมื่อกี้ตัวเองตอบเสียงหวานจึงชะงักเขินแล้วหันหนี ใบหน้าคมกระตุกยิ้มให้ก่อนเราทั้งสองจะเข้าไปในบ้านแล้วขึ้นไปยังห้องของคนตัวสูง จากนั้นก็ไม่มีใครรอช้าเพราะเวลาค่อนข้างสำคัญผมจึงได้เริ่มติวอังกฤษซึ่งเป็นวิชาถนัดและสอบได้อันดับท็อป ๆ ของสายชั้นมาโดยตลอดให้เจ้าของห้อง อันดับท็อป ๆ คะแนนซ้ำกันมีหลายคนเพราะมีแต่คนเก่ง ๆ มันจึงไม่ได้ดูน่าตื่นเต้นสักเท่าไร เว้นเสียแต่คนที่ได้เต็มมีแค่ไม่กี่คน
#WriterPart
“ตรงนี้เข้าใจแล้วใช่ไหม มันอาจจะยังไม่ชัดเจน ดอนต้องเห็นรูปประโยคถึงจะเข้าใจ เดี๋ยวดัซเขียนให้ดู ประธานบวก…”
“…” ทั้งสองนั่งติวหนังสือกันบนพื้นห้องซึ่งมีโต๊ะญี่ปุ่นไว้วางเอกสารในการติว สองร่างนั่งชิดติดกันเนื่องจากร่างเล็กกำลังสอน แต่เขาจะหารู้ไม่ว่าการที่เด็กวัยรุ่นสองคนอยู่ในห้องด้วยกันซ้ำยังเป็นแฟนกันมันจะมีแรงดึงดูดทางเพศมากแค่ไหน เจ้าของใบหน้าคมแทนที่จะสนใจในหารติวกลับรู้สึกว่ากลิ่นตัวหอม ๆ ของอีกฝ่ายที่กำลังร่ายคำสอนออกมานั้นดึงดูดเสียจนต้องเผลอมองใบหน้าใสตาไม่กะพริบ
“เนี่ย… มันก็จะมีแค่นี้เอง ดอนเก็ตรึเปล่า?”
กึก…
“…” จังหวะที่จะหันมาถามคนข้าง ๆ แต่ใบหน้าของคนตัวสูงกลับอยู่ใกล้ ๆ ซ้ำยังมองเขาอยู่ก่อนหน้าแล้วจึงทำให้ชะงักเล็กน้อย ไม่รู้ทำไมถึงได้ใจสั่นแบบนี้ ซ้ำตอนนี้ยังเหมือนคนตัวสูงกำลังนั่งขัดสมาธิซ้อนตัวเขาอยู่หน่อย ๆ ใบหน้าคมค่อย ๆ ขยับเข้าหานั่นยิ่งทำให้หัวใจดวงน้อยสั่นระรัว ดอนกำลังตั้งสติไม่อยู่นั่นคือสิ่งที่คิดได้มือเล็กจึงยกขึ้นไปดันที่ไหล่แกร่งไว้แล้วหันหนี มันนานมาแล้วที่เขาทั้งสองไม่ได้จูบหรือสัมผัสกัน ซึ่งรู้สึกเหมือนยังไม่ชินเลยที่ต้องทำแบบนี้
“ตะ ติวหนังสือ”
“ตัวเล็ก…” เสียงเรียกอ้อน ๆ ทำให้ใบหน้าใสต้องหันไปเลิกคิ้วทำหน้าเครียด
“ผมไม่ไหว…” ใบหน้าคมซุกลงที่ไหลเขา มือหนาวางอยู่บนโต๊ะกำหมัดไว้แน่นเสียจนดัซยิ่งเครียดเข้าไปใหญ่
“ผมเองก็เด็กผู้ชายวัยรุ่นคนหนึ่ง… แต่ไม่เคยได้ผ่อนคลายเลย”
“ดอน…” ทำไมถึงเอาแต่ซุกอยู่ที่ไหล่เขาเหมือนกำลังเก็บกดอะไรสักอย่าง เขาเองก็เครียดเหมือนกันนะที่คนตัวสูงเป็นแบบนี้
“รู้ว่ามันอาจเหมือนไม่ให้เกียรติคนที่ผมรัก…”
“…”
“แต่เราทำแบบนั้นกันไม่ได้เหรอครับ?”
ตึกตักๆ
“…” ทำแบบนั้น? จูบแบบสอดลิ้นเข้าหาและทำให้ของสงวนสัมผัสกันเหรอ? แค่คิดเขาก็รู้สึกกลัวแล้ว… แต่ที่คนตัวสูงหมายถึงมันคืออะไร หัวใจดวงน้อยเต้นไม่เป็นจังหวะ ทั้งรู้สึกกังวลและเขินอาย รู้ว่าผู้ชายตรงหน้ากำลังรู้สึกอะไรบางอย่าง เหมือนเจ้าตัวจะเก็บอารมณ์เอาไว้แทบจะไม่ได้
“ผมขอโทษ… ถ้า-”
“ระ เราแค่กลัว…” กลัวที่จะลองทำ ครั้งแรกของเขานะ! รู้ว่าผู้ชายสองคนเขาทำอะไร ๆ กันยังไง แต่ไม่เคยได้ค้นหาหรือสืบข้อมูลดู มันไม่ใช่เรื่องที่เด็กวัยรุ่นอย่างเขาควรสนใจไม่ใช่เหรอ? ถึงแม้วิชาสุขศึกษาจะได้เรียนมาค่อนข้างเยอะแล้วก็ตาม แต่ที่ดอนบอกมันหมายถึงการทำแบบไหนกันแน่
“มันอาจจะเจ็บ… แต่ดอนจะทำให้เบาที่สุด”
“…” เจ็บ?
“แต่ถ้าตัวเล็กกลัวจริง ๆ ดอนจะไม่ทำแล้วใช้มือแทนเหมือนตอนนั้นก็ได้…” ฮืออ… อะไรเนี่ย ทำไมเขาต้องมาตกอยู่ในภาวะกดดันแบบนี้ด้วย แอร์ในห้องไม่ได้ทำให้ใจเย็นลงเลยจริง ๆ เขาไม่อยากทำให้ดอนผิดหวัง แต่ก็แอบกลัว ๆ นี่ก็แฟนคนแรก ไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าแฟนกันต้องทำยังไงบ้าง เรื่องแบบนี้มันเหมาะสมแล้วเหรอ…
“ดะ ดอนจะทำแบบไหน?” ใบหน้าใสขึ้นสีแดงระเรื่อถามคำถามที่สงสัยออกไปอย่างใสซื่อ สองสายตาสบประสานกันไม่กะพริบ นั่นยิ่งทำให้รอยยิ้มหล่อจุดขึ้นบนใบหน้าคมอย่างนึกเอ็นดูแฟนของเขา
“ทำเหมือนคนที่เป็นแฟนกันเขาทำกันยังไงล่ะครับ…” เอ่ยจบใบหน้าคมก็ขยับเข้าประกบริมฝีปากคนตัวเล็กทันที ใครจะไปรู้ว่าแฟนตัวเล็กคนนี้หน้าตาน่ารักน่าฟัดซะขนาดไหน ดัซตกใจถึงขั้นยกมือทั้งสองข้างขึ้นกำเสื้อยืดของคนตัวสูงไว้แน่น สิ่งอุ่นชื้นนุ่ม ๆ ลื่น ๆ รุกล้ำเข้าหาในโพรงปากเสียจนรู้สึกเคลิบเคลิ้มตาม กลิ่นหอมและรสหวานจากเค้กที่กินผสมปนเปกันไปหมด ทำไมกัน… ทำไมร่างกายถึงปฏิเสธการกระทำอันแสนน่าอายนี่ไม่ได้เลย ความคิดในหัวตีวนไปมั่วเสียจนไม่รู้อะไรเป็นอะไร คล้าย ๆ ตัวเองกำลังอยู่บนปุยเมฆนุ่ม ๆ หลับตาปี๋ไม่กล้าลืมขึ้นไปมองคนตรงหน้า แค่นี้ก็แทบจะหัวใจวายอยู่แล้ว
“อือออ…” ลิ้นอุ่นของร่างสูงทำให้เขารู้สึกอ่อนเพลียลงอย่างเห็นได้ชัด อวัยวะสำคัญของร่างกาย ณ อกข้างซ้ายเต้นแรงเสียจนเหมือนคนเป็นโรคหัวใจ สักพักกลับรู้สึกเริ่มหายใจไม่ออกจึงได้ทุบไปที่อกคนตรงหน้าจนใบหน้าคมต้องผละออก ใบหน้าหล่อส่งสายตาอ่อย ๆ เคลิ้ม ๆ มาให้ยิ่งทำให้ดัซชะงัก แต่เขากลับ… มีอารมณ์ขึ้นอย่างไม่รู้ตัว มือหนาทั้งสองข้างสัมผัสเอวบางไว้หลวม ๆ ยังคงไม่ปล่อยไปไหน ดอนเล่นงานเขาอย่างไม่ทันได้ตั้งตัวเลย
“ผมขอโทษ…”
“…”
“แต่เรามารีบทำมันให้เสร็จแล้วติวหนังสือกันต่อดีกว่าครับ…”
พรึบ!
“อ๊ะ!” เอ่ยจบร่างของคนตัวเล็กก็ถูกอุ้มขึ้นจนดัซชะงักรีบตวัดมือกอดท้ายทอยแกร่ง ดอนจะทำอะไร? เขากลัว… ร่างสูงค่อย ๆ วางร่างเล็กลงบนเตียงนอนเบา ๆ นั่นทำให้รู้ว่าการกระทำต่อจากนี้ต้องไม่ใช่เรื่องเล่น ๆ แล้วแน่ ๆ
“ดะ ดอน… ดัซกลัว” เสียงสั่นแผ่วออกไปบอกคนตัวสูงที่กำลังขึ้นมาคร่อมพร้อมหันหน้าหลบสายตาคมที่มองมา
“อยู่กับดอนไม่มีอะไรที่ตัวเล็กต้องกลัว…” ร่างสูงไม่รอช้ารีบก้มลงไปประคองใบหน้าใสให้หันมารับบทจูบอีกครั้ง ถามว่าร่างบางขัดขืนไหมก็ไม่ เขาเองก็ผู้ชายคนหนึ่งที่สามารถมีอารมณ์แบบนั้นขึ้นมาได้ มันน่าอายและดูไม่เหมาะสมก็จริง แต่วัยรุ่นอย่างเขา ๆ จะหลีกเลี่ยงได้ยังไงในเมื่อสิ่งแวดล้อมตอนนี้มันเอื้ออำนวย
“อื้ออ…” การตวัดลิ้นเริ่มระรัวขึ้นเรื่อย ๆ ทำให้ร่างของดัซไม่อาจที่จะต้านทานแรงราคะนี้ได้ ดอนโจมตีเขาอย่างไม่ทันให้ตั้งตัวเลยจริง ๆ ใจที่นึกกังวลคงทำได้แค่นึก แต่จะปฏิเสธได้ยังไงในเมื่อชายตัวสูงหักห้ามอารมณ์ตัวเองไม่ได้เสียแบบนี้ เขาเองก็พลอยที่จะตกอยู่ในมนต์สะกดของเจ้าตัวไปด้วย… สักพักมือหนากลับสอดเข้ามาเลิกเสื้อของดัซขึ้นเสียจนเจ้ากรรมชะงักสั่น เห็นเช่นนั้นดอนจึงต้องผละใบหน้าออกมามอง
“ใจเย็น ๆ …”
“...”
“เชื่อใจดอนนะครับ”
“ดะ ดอน...”
จุ๊บ…
“อึก…” ใบหน้าคมก้มลงจุ๊บที่หน้าผากเนียนเป็นการปลอบโยน ก่อนการกระทำแสนน่าอายจะเริ่มขึ้นอีกครั้ง เสียงครางหวาน ๆ แผ่วขึ้นเบา ๆ ดัซไม่สามารถเอ่ยห้ามคนที่เอาแต่ลากสิ่งเปียกชื้นไปมาบนซอกคอตัวเองได้แล้ว เจ้าของมือหนาผละออกไปถอดเสื้อของเจ้าตัวออกแล้วโยนลงทิ้งข้างเตียง ร่างกายของเด็กอายุจะ 18 ดูสมส่วนมีกล้ามที่หน้าท้องจนใคร ๆ เห็นเป็นต้องใจสั่น เจ้าของใบหน้าหวานเผลอมองจนหน้าแดงก่อนจะรู้สึกตัวเลยจำต้องหันหนี ก่อนจะชะงักที่ดอนพุ่งจุดสนใจกลับมาที่เขาและถอดเสื้อของเขาออก เผยให้เห็นเรือนร่างขาวเนียนของคนตัวเล็กที่ทำให้ใบหน้าหล่อยกยิ้มที่มุมปากด้วยความพอใจในรูปร่างของแฟนหนุ่ม แฟนหนุ่มตัวเล็กที่รู้สึกรักรู้สึกหวง แต่ดัซกลับเขินอายเสียจนอยากจะหายไปจากตรงนี้เสียให้รู้แล้วรู้รอด
“แฟนดอนน่ารัก…”
“ดะ ดอน!”
“หึ ๆ เดี๋ยวก็มีความสุขด้วยกันแล้วครับ~” เอ่ยจบใบหน้าคมก็ก้มลงไปใช้ปากสัมผัสที่เม็ดไตสีชมพูจนร่างเล็กสะดุ้งผวา ดัซครางด้วยความเสียว มือนุ่มเผลอยกขึ้นจับที่ผมหนาไว้อย่างลืมตัว นี่มันความรู้สึกอะไรกัน... ทำไมถึงรู้สึกดีแบบนี้ ทั้งตื่นเต้นและเขินอายไปในเวลาเดียวกัน ความเสียวซ่านแพร่กระจายไปทั่วทั้งร่าง ดอนทำให้เขาใจสั่นจนเหนื่อยสั่นไปหมดแล้ว…
“ยะ อย่า...” เอ่ยห้ามยังไม่ขาดคำกางเกงของเขาก็ถูกดึงลงจนไหลมาอยู่ที่หน้าแข้ง และยิ่งต้องตกใจขึ้นไปอีกเมื่อคนตัวสูงดึงชั้นในที่มีไว้ปกปิดส่วนสำคัญลงไปด้วย ตาคมก้มลงมองอะไร ๆ ขนาดไม่ใหญ่ที่เริ่มขยายตัวก่อนจะเลื่อนมือไปสัมผัส
“อะ อ๊ะ ดะ ดอน...” ร่างบางพยายามใช้มือของเขาปัดป้องมือหนาออกแต่กลับไม่เป็นผล เมื่อเริ่มออกแรงขยับเขายิ่งดิ้นเสียจนคนทำจำต้องก้มลงไปจูบปลอบ ในสมองดัซตอนนี้ไม่มีสติสัมปชัญญะแล้วจริง ๆ มันเบลอไปหมดเหมือนครั้งก่อน ทุกอย่างดูหมุนติ้ว ๆ ทั้งมีความสุขแล้วปวด ๆ ที่ท้องน้อย รู้ตัวอีกทีก็เหมือนตัวเองนั่งอยู่บนรถไฟเหาะ วิ่งขึ้นไปยังจุดสูงสุดแล้วถูกปล่อยลงมาตามรางที่สูงชัน พร้อมของเหลวบางอย่างปลดปล่อยออกมาจนเลาะที่มือคนตัวสูง ร่างเล็กหายใจหอบด้วยความเหนื่อย เขาเกือบจะสลบ… ไม่ใช่ไม่รู้ว่ามันคือจุดสุดยอด แต่เขาเพิ่งได้รู้สึกมันจริง ๆ ร่างกายมันมีของแบบนั้นจนสามารถปลดปล่อยออกมาได้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ทำไมถึงเหนื่อยจนต้องหลับตานอนหายใจหอบ รู้ตัวเองอีกทีก็ถูกจับให้อ้าขาออกจนต้องลืมตาขึ้นด้วยความตกใจ เจ้าของมือหนานำของเหลวที่ได้จากคนตัวเล็กลงไปทาที่ช่องทาง
“อ๊ะ! ดะ ดอน!”
“ตัวเล็ก… ใจเย็น ๆ ครับ”
“มะ ไม่นะ...” มือทั้งสองข้างบีบไหล่แกร่งไว้ ยิ่งสิ่งแปลกปลอมที่เรียกว่านิ้วเรียวค่อย ๆ รุกล้ำเข้ามาอย่างช้า ๆ ยิ่งทำให้ดัซเจ็บจนต้องกัดฟันกรอด ดอนเปลี่ยนสีหน้าเป็นกังวลขึ้นทันทีเมื่อเห็นสีหน้าของคนรักใต้ร่างไม่ปฏิเสธแต่กลับรัดนิ้วเขาเสียจนรู้สึกแน่น นั่นทำให้ต้องก้มลงไปประกูบจูบที่ริมฝีปากเจ้ากรรมอีกครั้งเพื่อความผ่อนคลาย
“อึก อื้อออ…” น้ำใส ๆ เริ่มไหลออกจากตากลม เขาลืมตาขึ้นสบกับอีกคนที่จูบปลอบ ซ้ำยังเริ่มขยับนิ้วเข้าออกอย่างช้า ๆ มันเจ็บ… เขาเจ็บจริง ๆ ทำไมถึงได้เจ็บแบบนี้ ถึงแม้ดอนจะขยับเข้าออกได้แล้วแต่ก็ยังไม่ชิน ร่างสูงผละใบหน้าออกแต่ข้างล่างยังทำงานไม่หยุด ผ่านไปสักพักจึงได้เริ่มเพิ่มนิ้วเป็นสองนั่นยิ่งทำให้คนตัวบางน้ำตาแตกพราก ใจหนึ่งนึกเห็นใจร่างเล็กและกังวล แต่หากไม่ทำตอนนี้จะไปทำตอนไหนในเมื่อเขาคิดที่จะรักกับตัวเล็กไปอีกนาน ผ่านไปหลายนาทีกว่าด้านหลังของร่างบางจะพร้อม
“ผมขอโทษ…” ใบหน้าคมซุกลงที่ซอกคอขาวของคนที่ร้องไห้ด้วยความรู้สึกผิด มาถึงขั้นนี้แล้วแต่กลับสงสารคนตัวบางเสียจนไม่อยากฝืนทำอะไรต่อ… ไม่อยากฝืนทำอะไรต่อทั้ง ๆ ที่อะไร ๆ ปวดหนึบไปหมดแล้ว ได้ยินร่างบางกลับไม่ได้ปฏิเสธ มือนุ่มค่อย ๆ เลื่อนมาลูบที่ผมหนาเบา ๆ ทั้ง ๆ ที่น้ำตายังคลอเบ้า ทนเจ็บมาถึงขั้นนี้แล้ว เสียน้ำตาจนแทบจะไม่มีให้เสียแล้ว…
“ระ รีบ…” เสียงแผ่วนั้นทำให้ดอนชะงักผละออกมามองใบหน้าใส ได้รับคำสั่งแล้วมีเหรอที่เขาจะรอช้า เลื่อนมือไปถอดกางเกงตัวเองลงพร้อมชั้นใน ทำให้อะไร ๆ ขนาดไม่ธรรมดาที่พร้อมใช้งานโผล่ออกมาให้คนตัวเล็กเห็นจนจำต้องหันหนี ในใจทำได้เพียงแค่คิดว่าตัวเองจะตายไหม สิ่งนั้นมันใหญ่เกินไป ใหญ่กว่าสองนิ้วที่ร่างสูงสอดใส่เข้ามาในตอนแรก เขาต้องทนเพื่อความรักใช่หรือไม่ ต้องทนเพื่อคนที่เขารักใช่รึเปล่า เรายอมดอนแล้วหนิ…
สวบ…
“อึก...” เพียงแค่ส่วนแรกยังทำให้ร่างเล็กรู้สึกเหมือนร่างแทบแตกเป็นเสี่ยง ๆ น้ำใส ๆ ที่เบ้าตาคิดไว้ว่าคงไม่มีอีกแล้วแต่กลับเริ่มไหลรินอีกครั้ง เนื้ออุ่นรัดกายเสียจนดอนสติแทบจะเตลิด มันรู้สึกดีเกินไป นี่เหรอการกระทำที่คิดอยากจะลองมานาน มันรู้สึกดีขนาดนี้เลยเหรอ… ร่างเล็กรัดเขาเกินไปจนต้องก้มลงไปประกบจูบให้เจ้าตัวผ่อนคลาย ไม่งั้นคงไม่ไหวแน่ ๆ
“อืม…” ลิ้นนุ่มพยายามตอบโต้และบอกกับจิตใต้สำนึกว่าไม่สามารถหยุดได้แล้ว เจ็บจวนจะขาดใจตายแต่ต้องทนไว้ว่าทุกอย่างมันจะโอเค โชคยังดีที่การเบิกทางในตอนแรกทำให้ทุกอย่างราบรื่นเร็วขึ้นกว่าที่คิด ไม่นานกลางกายของชายตัวสูงก็ถูกสอดเข้ามาเสียจนสุดท่อน ความคับแน่นและความเจ็บทำให้ร่างเล็กต้องตวัดเรียวแขนขาวขึ้นกอดรอบคอแกร่ง ซ้ำยังเผลอจิกเล็บลงที่แผ่นหลังของคนตัวสูงอย่างลืมตัว ดอนเจ็บแต่เขาไม่ได้คิดที่จะห้ามร่างเล็กเลยแม้แต่น้อย รู้ว่าร่างบางต้องเผลอลืมตัวไปแล้วแน่ ๆ ไม่เคยทำเเบบนี้กับใครมาก่อน พอได้ทำทำไมถึงได้รู้สึกดีเช่นนี้ ไม่รู้ว่าคนใต้จะรู้สึกเจ็บมากเพียงใด แต่เขาไม่ไหวแล้วจริง ๆ
ชึ่บ…
“อื้ออ…” แรงราคะในสมองทำให้ไม่สามารถคิดอะไรได้อีกแล้ว สะโพกแกร่งขยับซอยเข้าออกจากเนิบ ๆ เป็นถี่มากขึ้นเรื่อย ๆ ความเสียวซ่านไหลไปตามเส้นประสาทสัมผัส รู้สึกดีจริง ๆ ยิ่งรู้สึกดียิ่งรู้สึกรักและหวงคนใต้ร่าง สองแขนแกร่งสอดเข้ากอดรอบเอวบางไว้แน่น
สวบ ๆ
“อืม...” เสียงครางทุ้มต่ำลอดออกมาด้วยความเสียว มันช่างเร่าร้อนเสียเหลือเกิน ร่างบางทำได้เพียงครางและกอดร่างสูงที่ซุกหน้าอยู่กับซอกคอเขาไว้ไม่ยอมปล่อย ความกลัวและกังวลทำให้จำต้องกอดชายผู้เป็นแฟนไว้แน่น อย่างน้อยชายคนนี้ก็ยังไม่ทิ้งเราไปไหน ยังอยู่กับเราตลอดเวลา ความเจ็บจนแทบใจจะขาดในตอนแรกในตอนนี้เริ่มมีบางช่วงที่ความเสียวซ่านแทรกขึ้นซ่อน นี่คือครั้งแรกของเขา นี่คือครั้งแรกที่ทำกับคนที่เขารัก ร่างสูงไม่แม้แต่จะหยุดขยับเลยจริง ๆ ซ้ำยังเริ่มออกแรงขยับเร็วขึ้นเรื่อย ๆ จนได้ยินเสียงเนื้อสัมผัสกัน
“อะ อ๊ะ อื้อ…” เสียงครางหวาน ๆ จากทั้งสองประสานกันดังขึ้นไม่ขาด เหงื่อกาฬบนผิวของสองร่างผุดขึ้นสัมผัสกันจนรู้สึกวาบหวิว ดอนเร่งความเร็วหนักขึ้นเรื่อย ๆ เพราะเจ้าตัวเริ่มรู้สึกเสียวจนแทบจะปลดปล่อย
“อืม...”
“ดะ ดอน… อะ อ๊ะ!”
“ผะ ผมไม่ไหว…”
สวบ!
“อ่า…” ไม่นานร่างสูงก็กดกลางกายเข้าไปคายังช่องทางคับของคนตัวเล็ก ก่อนจะปลดปล่อยของเหลวเข้าไปในร่างของเจ้ากรรมจนคนตัวบางสัมผัสได้ถึงความอุ่น มันถูกต้องแล้วใช่ไหมที่ทำแบบนี้… ความเหนื่อยล้าทำให้เจ้าตัวกอดและซุกหน้าไว้ที่ซอกคอขาว ๆ ไม่ยอมผละออกไปไหน เขารักคนตัวเล็ก รักมาก ๆ เลยด้วย…
“ผะ ผมขอโทษ…”
“…” ดัซทำอะไรไม่ได้นอกเสียจากหายใจหอบ เขาเหมือนจะเป็นลมอยู่รอมร่อ ได้แต่ประคองสติตัวเองไว้
“แต่ดอนรักตัวเล็กนะครับ ไม่ยอมให้ใครแย่งตัวเล็กไปเลยด้วย…”
“ดะ ดอนเอาออกไปก่อน…”
“รักผมไหม?”
“อะ อื้ม… ไม่รักคงไม่ยอมหรอก”
“หึ ๆ”
จุ๊บ…
Contact Me
หัวข้อ: เราแอบชอบนาย Extra E2 (ตอนพิเศษ) P.2 [10.03.2019] - END (อ่าน 20506 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก