Chapter 9
พวกเรามาถึงบ้านที่พัทยาเกือบบ่ายโมง ถือว่าช้ากว่ากำหนดพอสมควร เพราะจริงๆแล้วพวกเรากะว่าจะรีบเอาของมาเก็บที่บ้านไอ้วินตั้งแต่เที่ยง แล้วออกไปหาอะไรกินแถวหาดจอมเทียน พวกเราตกลงเป็นเสียงเดียวกันว่าอยากกินอาหารทะเล แต่เนื่องจากเรามาถึงช้ากว่ากำหนดขนาดนี้ พวกเราจึงตัดสินใจที่จะเปลี่ยนมื้ออาหารไปเป็นตอนเย็นแทน แล้วกินอะไรง่ายๆไปก่อน เพราะเรามีเวลาแค่สองวันในการถ่ายทำโปรเจ็ค แล้วอีกอย่างคือ พวกเรากลัวแสงมันจะหมดก่อน
งานที่พวกเราคิดกันไว้คือ จะเน้นถ่ายกิจกรรมที่เกี่ยวกับด้านทะเล และความใจดีของคนไทย คนท้องถิ่น เช่น ชาวประมง เป็นวิดีโอสิบนาที ง่ายๆสั้นๆ และตัดต่อฉับๆ ให้แต่ละฉากไม่น่าเบื่อ พระเอกของงานนี้เลยก็คือไอ้ฟ้า เพราะมันเป็นคนเดียวที่ถ่ายและตัดต่อเป็น ฮ่าๆๆ ส่วนคนอื่นก็คงรอให้กำลังใจอย่างเดียว เพราะไม่มีใครทำอะไรเป็นเลย
บ้านของไอ้วินที่พวกเรามาพักกันเป็นบ้านพักตากอากาศของครอบครัวมันครับ ซึ่งอยู่ติดทะเล ตอนที่พวกเรามาถึง ทุกคนตื่นเต้นกันมาก เพราะบ้านหลังนี้ไม่ได้ใหญ่ขนาดหากันไม่เจอ แต่สวย ดูโมเดิ้น มีทั้งหมด 3 ห้องนอน ก็เลยได้ผลสรุปออกมาว่า ใบชานอนกับเจนนี่ ไอ้ฟ้านอนกับไอ้วิน ส่วนผมได้นอนกับพอร์ชครับ อิอิ
พวกผมเริ่มจากการเก็บภาพบรรยากาศต่างๆ จริงๆพวกเราไม่มีใครรู้เลยครับว่างานจะออกมาเป็นยังไง เพราะว่าพวกเรารู้แค่คร่าวๆว่าอยากได้ประมาณนี้ ค็อนเซ็ปโดยรวม แต่ไม่มีใครเห็นภาพแบบชัดเจนว่าอยากได้ภาพอันไหนบ้าง มันเลยกลายเป็นว่าเราถ่ายไปเรื่อยๆ แล้วค่อยเอาวิดีโอทั้งหมดมานั่งดูแล้วค่อยตัดต่อ และด้วยความมืออาชีพของไอ้ฟ้า บวกกับความขี้เกียจของพวกเรา ที่ต้องมาเดินตาม ทำอะไรก็ไม่เป็น ในอากาศที่ร้อนมากถึงมากที่สุด พวกเราจึงตัดสินใจที่จะหยุดการถ่าทำแต่เพียงเท่านี้ (สำหรับวันนี้) ซึ่งพวกเรารู้นะครับ ว่างานมันน่าจะชุ่ยมาก แต่แหม มาทะเลกับเพื่อนขนาดนี้ทุกคนก็ต้องห่วงเล่นมากกว่าทำงานอยู่แล้ว ขนาดเจ้าแม่ตัวตั้งตัวตีอย่างใบชายังเป็นคนเอ่ยขึ้นมาคนแรกว่าคงถึงเวลาที่พวกเราต้องไปเอ็นจอยอย่างอื่น
ส่วนไอ้พอร์ชวันนี้มันดีกับผมมากๆครับ หลังจากที่เรากอดกันหลังห้องน้ำปั๊ม (วัท เดอะ ฟัค?) เราก็คุยหยอกล้อกันมาตลอด ส่วนมันก็พยายามสรรหานั่นนี่ มาให้ผมกินเรื่อยๆ แถมยังเดินตัวติดผมไม่ไปไหนเลย เห้อ สุดท้ายผมก็ใจอ่อนอยู่ดี จริงๆผมก็ไม่อยากที่จะเป็นแบบนี้หรอก แต่ว่าพอเขากลับมาทำดีกับเรา มันก็ทำให้เราใจอ่อนได้ง่ายๆ ส่วนเรื่องมันกับน้องสาเป็นอย่างไรบ้างหลังจากคืนนั้น ผมเองก็ไม่กล้าถาม กลัวถ้าถามแล้วปรากฏว่ามันยังรักกันดี ผมกลัวผมเจ็บอีก ผมเลยไม่อยากจะไปสนใจตรงนั้น มันจะอะไรยังไงกับใครก็เรื่องของมัน
“พวกมึงว่าเราไปกินข้าวกันเลยดีป่ะ กุเริ่มหิวอีกละ” ใบชาพูดขึ้น ในขณะที่พวกเรากำลังเดินกลับมาที่รถ โดยที่ยังไม่รู้ว่าจะไปไหนกันต่อดี
“ไปเลยก็ดีเหมือนกันนะ เพราะร้านที่กุจะพาพวกมึงไปตอนเย็น ร้านจะเต็มเร็วมาก” ไอ้วินเสริม
พวกเราจึงตัดสินใจเดินทางไปที่ร้านอาหารทันที
เมื่อมาถึงทุกคนก็จัดเต็มเลยครับ แต่ละคนนี่สั่งเหมือนไม่เคยมีโอกาสได้กินข้าวมาก่อน โดยเฉพาะกุ้งกับปูนี่คือจัดเต็มมากๆ
“พวกมึง กุเลิกกับไอ้ต้นละนะ” เจนนี่พูดขึ้น ดึงความสนใจจากทุกคนที่กำลังพูดคุยกันอยู่อย่างสนุกสนาน
“จริงดิ ทำไมว่ะ” ใบชาถาม
“ไม่รู้ดิ พวกกูคงคบกันมานานเกินไปมั้ง มันเลยไม่มีอะไรตื่นเต้นแล้ว” เจนนี่ตอบ “แต่ก็จบกันด้วยดินะ คือตัวมันเองก็เข้าใจ กูก็เข้าใจ”
แต่เจนนี่กับไอ้ต้นมันก็คบกันมานานมากแล้วจริงๆครับ นี่ก็จะเข้าปีที่สี่แล้ว ยิ่งถ้าคบกันตั้งแต่ช่วงวัยรุ่นยังไงมันก็ต้องมีอาการเบื่อกันอยู่แล้ว
“เออ พอร์ชละมึงกับน้องสาเป็นไงมั่งวะ” ใบชาถามขึ้น ทุกคนเหมือนเฉยๆกับเรื่องไอ้พอร์ชไปแล้ว เพราะว่ามันก็คบๆเลิกๆแบบนี้มาตลอด ผมก็อยากจะเฉยๆให้ได้เหมือนคนอื่นๆบ้าง เหมือนเพื่อนรับฟังปัญหาของเพื่อน แต่บอกเลยว่าตอนนี้นั้น หูผึ่ง! เพราะผมก็อยากรู้เหมือนกันว่าความสัมพันธ์พวกมันไปถึงไหนแล้ว ผมจะได้ทำใจ
“ก็ไม่ได้คุยกันแล้ว” มันตอบ น้ำเสียงนิ่ง
“เอ่า ทำไมเป็นงั้นวะ วันนั้นยังเห็นว่าพวกมึงไปด้วยกันอยู่เลย” ไอ้ฟ้าถามบ้าง
“กูว่ามันคงเป็นไปไม่ได้หรอก จริงๆกูกับเค้าก็ต่างกันเกินไป ชั่งมันเถอะ กินข้าวดีกว่า อาหารมาแล้ว” มันพูดแล้วแบบตัดๆ พร้อมกับก้มหน้าก้มตากิน ผมรูสึกโล่งอกอย่างบอกไม่ถูก เมื่อได้ยินมันพูดแบบนั้น
พอเช็คบิลมา อาหารนี่แพงตามคาดเลยครับ ผมเองนี่แทบสำลักน้ำที่เพิ่งกินเข้าไป แต่ถือว่านานๆที จริงๆพวกเราก็ไม่ได้มาเที่ยวอะไรกันแบบนี้บ่อยเท่าไหร่
ก่อนกลับมาถึงที่พัก เราคุยกันแล้วว่าเย็นนี้จะซื้ออาหารไปทานกัน พร้อมกับเครื่องดื่มแอลกอฮอลต่างๆ โดยที่ไอ้วินก็หน้าใหญ่มาก เพราะอาสาเป็นคนจัดการค่าใช้จ่ายเรื่องเครื่องดื่มทั้งหมด
“มึงนี่ป๋ามากเพื่อน” ไอ้ฟ้าแซว
“นิดหน่อยเอง” ไอ้วินพูด พร้อมกับขยิบตาหนึ่งที
ซึ่งอาหารที่เราซื้อมากินที่บ้าน ก็ไม่ต่างอะไรกับที่เราไปกินที่ร้านมักก้เลยครับ เมนูเดิมๆ ทั้งกุ้ง ปู และอาหารทะเลต่างๆ แต่ก็อย่างว่า มาเที่ยวทะเลทั้งทีนี่เนอะ พอเรากลับมาถึง เราก็จัดเต็มเลยครับ เปิดเพลงเสียงดัง ดื่มแอลกอฮอล พูดคุยกันอย่างสนุกสนาน
“มึงๆ เรามาเล่นเกมกันดีกว่า” ไอ้ฟ้าเสนอ “Truth or dare ไหม” และเมื่อพวกเราที่กำลังกรึ่ม ๆได้ที่ เพราะนั่งกินติดต่อมานานเกิน 4 ชั่วโมงแล้วจะตอบตกลง
“ใบชา มึงคนแรก” ไอ้ฟ้าพูด ทุกคนพร้อมกับนั่งกลั้นหายใจ เพราะไม่รู้ว่าแต่ละคนจะได้ทำอะไรพิเลนๆบ้าง “โอเค มึงจะเอา Truth หรือ Dare”
“เอ่อออออ Truth ละกัน” ใบชาพูด
“จริงรึป่าวที่มึงคบกับน้องปีหนึ่งที่มาจีบมึงแล้ว โดยที่ไม่ยอมบอกพวกกู” ทุกคนนิ่ง จ้องไปที่ใบชา มันนี่หน้าแดงใหญ่เลยครับ
“เออออ ตามนั้น” ใบชาพูด พร้อมกับเอามือปิดหน้า พวกผมนี่ล้อมันหนักเลย ส่งเสียงโหวกเหวกโวยวายกันทุกคน
“นานยังวะ ทำไมมึงถึงไม่บอกพวกกู” เจนนี่ถามด้วยความกระตือรือล้น
“มึงๆ ทีละคำถามค่ะ ถ้าอยากรู้ก็รอรอบหน้านะคะ” ใบชายิ้มอย่างมีเลศนัย
“ไอ้ฟ้า ตามมึงบ้าง” ใบชาหันไปจ้องไอ้ฟ้า
“Truth หรือ Dare”
“Dare ก็ได้” ไอ้ฟ้าตอบ
“กูขอท้าให้มึง ดื่มเหล้าในแก้วนี้ให้หมด โดยไม่ต้องผสม” ใบชายื่นแก้วที่มีแต่เหล้าเพียวๆไปให้ไอ้ฟ้า
ไอ้ฟ้ายักไหล่ พร้อมกับยกแก้วนั้นขึ้นมาดื่มทีเดียวจนหมด พวกผมเห็นแล้วอยากอ้วกมากครับ มันกินเข้าไปได้ยังไง!!!
“อีเจน ตามึงละ Truth or dare” ใบชาหันไปทางเจนนี่ ส่วนเจนนี่กลืนน้ำลายดังอึ๊ก ก่อนจะเอ่ยขึ้น “Dare ละกัน อีเหี้ย กูต้องมาทำไรวะเนี่ย?”
“กูขอๆ รอบนี้” ไอ้ฟ้าพูดแย่งใบชา
“ในเมื่อเพื่อนเราเพิ่งโสดทั้งคู่ กูขอท้าให้มึง จูบกับ…….. ไอ้พอร์ช” เมื่อมันพูดจบ ทุกคนส่งเสียงโห่เชียร์อย่างสนุกสนาน มีแต่ผมเท่านั้น ที่หัวใจหล่นมาอยู่ตาตุ่มอย่างฉับพลัน เหมือนผมกำลังประมวลผลทุกอย่างที่กำลังจะเกิดขึ้น เจนนี่ก็ทำหน้าตกใจเช่นกัน ส่วนไอ้พอร์ชนั่งหน้านิิ่ง
ทุกคนนั่งนิ่ง รอลุ้นกับสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น ก่อนที่เจนนี่จะลุกข้ามมาฝั่งไอ้พอร์ช พร้อมกับจับหน้าไอ้พอร์ชไว้แล้วประกบปากทันที! แม้ทุกคนจะส่งเสียงดังเชียร์ขนาดไหน มีแต่ผมเท่านั้นที่รู้สึกว่าตัวเองหูอื้อไปหมด รู้สึกหายใจไม่ออก อยากจะวิ่งออกไปจากตรงนี้ แต่ก็ทำไม่ได้
เมื่อมันทั้งสองแยกออกจากกัน เจนนี่ยกแก้วเหล้าขึ้นมาดื่ม ส่วนไอ้พอร์ชที่ดูเหมือนจะไม่ทันตั้งตัวกับเหตุกาณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้น ก็ได้แต่ยิ้มเบาๆ ผมรู้สึกร้อนจนบอกไม่ถูก ไม่รู้ว่าด้วยฤทธิของแอลกอฮอลหรืออะไรก็ตาม
“ตาไอ้ วินบ้าง” ใบชาเปลี่ยนความสนใจไปที่ไอ้วิน “Trurth or dare คะ คุณเพื่อน”
ไอ้วิน ทำหน้าลังเลใจอยู่นิดๆ ก่อนจะตอบ “truth ละกัน”
“กูรู้ว่ามึงมีคนที่มึงกำลังแอบชอบอยู่ กูอยากรู้ว่า คนๆนั้นคือใคร” ใบชาพูด ทุกคนหันไปจ้องหน้าไอ้วินอย่างรอคำตอบ ส่วนไอ้วินได้แต่ทำหน้านิ่ง แต่อยู่ดีๆมันก็หันมามองหน้าผม
“คนที่กูชอบก็คือ……” พวกผมนั่งรอฟังอย่างใจจดใจจ่อ
“คือ……” มันพูดพร้อมกับทำสีหน้าลังเล
“........” พวกผมนิ่ง ตั้งใจฟัง
“กูบอกไม่ได้จริงๆวะ”
พวกเราถึงกลับนั่งไม่ติดที่ พร้อมกับที่ไอ้ฟ้าตบกะโหลกมันหนึ่งที อุส่าลุ้นตั้งนาน เมื่อไอ้วินตอบไม่ได้ มันจึงต้องแดกเหล้าในแก้วตัวเองให้หมด
“ไอ้พอร์ช ตามึงละ Truth or dare” ใบชาถาม
“Truth สิครับ”
“มึงจูบกับผู้หญิงไปละ ทีนี้กุอยากให้มึงจูบกับผู้ชายมั่ง” ใบชาพูด ผมรู้สึกถึงเลือดที่มันกำลังร้อนผ่าวในตัว มึงอย่าบอกนะอีใบชา ว่ามึงจะ..
“หันไปจูบคู่จิ้นมึงให้กูดูหน่อย ไอ้พีทอ่ะ” ทุกคนสั่งเสียงร้องโห่ขึ้นมาอย่างดัง ส่วนตัวผมนี่ไม่รู้ว่าจะรู้สึกยังไงกับสถานการณืนี้ มักกี้ผมเกือบร้องไห้ที่มันจูบกับเจนนี่ แต่ตอนนี้เป็นผมที่กำลังจะได้จูบกับมัน ฮือออ ช่วยด้วย ทำไงดี
ไอ้พอร์ชยิ้มนิดๆ “สบายมาก” มันพูดจบ ก็ดึงผมที่นั่งอยู่ข้างๆไปจูบ ความรู้สึกตอนนัั้นเหมือนกับผมกำลังหลุดเข้าไปอยู่ในภวังค์อะไรสักอย่าง ทุกคนร้องโห่กันอย่างสนุกสนาน แต่ผมรู้ว่าตอนนี้ตรงหน้าผมมีแต่มันเท่านั้น ริมฝีปากของมันช่างนุ่มและอ่อนโยน ร่างกายของผมถึงขนาดอ่อนแอลงทันที ไม่มีการขัดขืนใดๆทั้งนั้น เลือดในร่างกายสูบฉีดขึ้นจนตัวผมร้อนผ่าวไปหมด ช่วง ณ เวลานั้นไม่รู้ว่ามันนานเท่าไหร่ แต่ในความรู้สึกผมมันช่างยาวนานเหลือเกินที่ผมหลุดเข้ามาอยู่ในภวังนี้ และผมไม่อยากให้มันจบลงเลยจริงๆ….
“ไอ้เหี้ย แม่งได้วะ” ไอฟ้าพูดพร้อมกับหัวเราะ ดึงทำให้ผมรู้สึกตัวขึ้นหลังจากที่ไอ้พอร์ชมันถอนริมฝีปากออกไป ผมนั่งหน้านิ่งไม่รู้ว่าควรจะแสดงอาการออกไปอย่างไรดี ไม่กล้ามองหน้าใครทั้งสิ้นที่อยู่บริเวณนั้น
“เอ้า แล้วไว้อินอ่ะ” ผมถามขึ้นหลังจากที่สังเกตุได้ว่า ไอ้วินไม่อยู่ตรงนั้นแล้ว
“มันลุกออกไปไหนไม่รู้ ตอนที่พวกมึงกำลังจูบกัน สงสัยไปเข้าห้องน้ำมั้ง มาๆต่อ” ไปชาพูด พร้อมกันหันไปสนใจในการเล่มเกมต่อ
คืนนี้พวกผมนั่งกินกันต่อจนเวลาล่วงเลยไปสักพัก ก็ไม่มีทีท่าว่าไอ้วินจะกลับมา สงสัยจะไปนอนแล้วมั้ง พวกเราจึงตัดสินใจแยกย้ายกันเข้าห้องนอน ส่วนตัวผมที่กำลังตกใจกับเหตุการณ์ที่ีเกิดขึ้นทั้งสองเหตุการณื ทั้งการที่ไอ้พอร์ชกับเจนนี่จูบกัน กับการที่ไอ้พอร์ชจูบผม มันยังวนเวียนอยู่ในหัวผม ผมกำลังประมวลเหตุการณ์ต่างๆที่เกิดขึ้น
“เปิดเพลงฟังก่อนนอนหน่อยดิ” ไอ้พอร์ชพูดขึ้น หลังจากที่พวกผมอาบน้ำเสร็จแล้ว เตรียมตัวที่จะนอน ถึงจะเมามากแต่ยังไงพวกเราก็ต้องอาบน้ำครับ เพราะไปผจญภัยมาทั้งวัน ทั้งร้อน เหงื่อก็ออก
“มึงอยากฟังเพลงอะไรอะ” ผมถาม ก่อนมันจะหันมาทางผม พร้อมกับยิ้มอย่างอบอุ่น
“อะไรก็ได้ที่มึงชอบ” มันยิ้ม ผมคิดสักพัก จึงตัดสินใจเลือกเพลงที่มีเนื้อหาตรงกับสิ่งที่ผมอยากจะบอกมันที่สุด
“โอเคเลือกได้ละ มึงน่าจะเคยฟังนะ”
“เพลงไรวะ”
“Make you feel my love” ผมพูด พร้อมกับหน้าที่แดงขึ่้นมาอย่างช่วยไมไ่ด้ ผมไม่รู้ว่าไอ้พอร์ชจะสังเกตเห็นไหม เพราะว่าเรายังไม่ได้ปิดไฟ แต่มันก็ไม่ได้พุดอะไร ได้แต่ยิ้ม
“When the rain is blowing in your face
And the whole world is on your case
I could offer you a warm embrace
To make you feel my love
เมื่อปรอยของสายฝนได้โปรยไปโดนใบหน้าของคุณ
และโลกทั้งใบทำให้คุณต้องไม่สบายใจ
ฉันอยากจะมอบอ้อมกอดอันแสนอบอุ่นนี้
เพื่อทำให้คุณได้รับรู้ถึงความรักที่ฉันมีให้
When the evening shadows and the stars appear
And there is no one there to dry your tears
Oh, I hold you for a million years
To make you feel my love
เมื่อแสงยามบ่ายได้เริ่มอันตรธานหายไป และแทนที่ด้วยดวงดาวมากมาย
แต่ไม่มีใครสักคนที่อยู่ตรงนั้นเพื่อซับน้ำตาของคุณ
ฉันจะโอบกอดคุณไว้อย่างนั้นเป็นร้อยๆปี
เพื่อทำให้คุณได้รับรู้ถึงความรักที่ฉันมีให้
Go to the ends of this Earth for you
To make you feel my love
เพื่อคุณฉันจะเดินทางไปสุดขอบโลก
เพื่อทำให้คุณได้รับรู้ถึงความรักที่ฉันมีให้
I know you haven't made your mind up yet
But I will never do you wrong
I've known it from the moment that we met
No doubt in my mind where you belong
ฉันรู้ว่าคุณคงยังไม่ได้ตัดสินใจ
แต่ฉันจะไม่มีวันทำให้คุณต้องผิดหวังหรือเสียใจ
ฉันรู้ได้ตั้งแต่ครั้งแรกที่เราพบกัน
ไร้ซึ้งข้อสงสัย ว่าคุณนั้นเหมาะจะอยู่ตรงไหน
I'd go hungry; I'd go black and blue
And I'd go crawling down the avenue
No, there's nothing that I wouldn't do
To make you feel my love
ฉันจะยอมทนกับความหิวและความเศร้าเสียใจ
ยอมแม้กระทั้ง คลานไปตามพื้นถนน
ไม่มีสิ่งไหนเลย ที่ฉันจะไม่ทำเพื่อคุณ
เพื่อทำให้คุณได้รับรู้ถึงความรักที่ฉันมีให้
To make you feel my love
เพื่อทำให้คุณได้รับรู้ถึงความรักที่ฉันมีให้
The storms are raging on the rolling sea
And on the highway of regret
The winds of change are blowing wild and free
You ain't seen nothing like me yet
พายุได้โหมกระหน่ำบนเกลียวของมหาสมุทร
และบนเส้นทางแห่งความเสียใจ
สายลมที่แปลผันได้ทำการพัดอย่างบ้าคลั่งและอิสระ
คุณยังไม่เคยเห็นสิ่งไหนเหมือนฉันมาก่อน
I could make you happy, make your dreams come true
There's nothing that I wouldn't do
Go to the ends of this Earth for you
To make you feel my love, oh yes
To make you feel my love
ฉันสามารถทำให้คุณมีความสุข
ทำให้ความฝันของคุณกลายเป็นจริง
ไม่มีสิ่งไหนที่ฉันจะไม่ทำ
จะเดินทางไปสุดขอบโลกเพื่อคุณ
เพื่อทำให้คุณได้รับรู้ถึงความรักที่ฉันมีให้
เพื่อทำให้คุณได้รับรู้ถึงความรักที่ฉันมีให้”
เมื่อเพลงจบลง ผมก็เห็นว่ามันหลับไปแล้ว หลับซะสนิทเลย -*- สรุปมันจะอินกับเพลงที่ผมให้ฟังไหมเนี่ย
คืนนั้นผมนอนยังไงก็ไม่หลับจริงๆครับ เพราะเรื่องราวต่างๆที่เกิดขึ้นคืนนี้มันมากเกินกว่าผมจะรับไหว ผมเล่นเหตุการณ์เดิมๆ ซ้ำไปซ้ำมาในหัว ทั้งเรื่องที่ไอ้พอร์ชจูบกับเจนนี่ แล้วเรื่องที่เราจูบกัน ผมจึงตัดสินใจเดินออกมาที่ห้องครัวแบบเงียบๆ เพราะผมอยากทบทวนเหตการณ์ที่เกิดขึ้นมากกว่านี้ เมื่อผมเดินออกมาก็เห็นสภาพบ้าน คือมันเละมากจริงๆ พวกเราทิ้งของกระจัดกระจายโดยที่ไม่มีคนเก็บ แต่ก็อย่างว่า แต่ละคนนี่เมากันมาก พรุ่งนี้ค่อยมาเก็บละกัน
ในระหว่างที่ผมกำลังรินน้ำอยู่นั้น เจนนี่ก็เปิดประตูออกมา
“อ้าว ยังไม่หลับเหรอ” เจนนี่ถาม มื่อเจอผม
“ยังเลย แล้วนี่ทำไมยังไม่นอนอะ” ผมถาม ในขณะที่กำลังเก็บน้ำเข้าตู้
“นอนไม่หลับอะ” เจนนี่พูด ก่อนจะเดินมาเปิดตู้เย็นเช่นกัน สงสัยจะหิวน้ำ
“เออ งั้นกูไปนอนละ” ผมพูด
“พีท” ในระหว่างที่ผมกำลังจะเดินออกจากห้องครัว เจนนี่ก็เรียกผม
“มึงชอบไอ้พอร์ชใช่ไหม”
มันพูด ก่อนที่หัวใจผมจะหยุดนิ่ง….
หัวข้อ: เพราะความรัก (Because of love) Chapter 9 updated 11/02/2019 (อ่าน 2165 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก