ตอนที่ 24
100%
ร้านค่ำยันเช้าเป็นร้านเหล้าเล็กๆ อยู่ใกล้กับหอพัก เป็นสถานที่ที่พวกผมแวะเวียนมาเฮฮาบ่อยครั้ง เช่นคืนนี้
“เรนไม่มาเหรอวะ” ลูกจันถามเมื่อฝนเดินเข้ามาเพียงคนเดียว
“มา เดี๋ยวตามมา”
“ก็คิดอยู่ว่าไม่น่าพลาด ตัดติดกันขนาดนี้ ตกลงพวกมึงเป็นอะไรกัน” ลูกจันเปิดประเด็นร้อนแรงขึ้นมา
“เห็นยังไงก็เป็นอย่างนั้น”
“อะไรวะ” ลูกจันทำหน้าเซ็งกับคำตอบของฝน
“มึงคบหรือไม่คบกัน ไม่คิดจะคุยกันให้แน่ใจเหรอวะ”
“คุยทำไม แบบนี้ก็ดีอยู่แล้ว”
“แปลว่าคบ” ผมปักป้ายให้เลย ในเมื่อฝนไม่ยอมพูด
“ก็แล้วแต่มึงจะคิด กูบอกแล้วเห็นยังไงก็อย่างนั้น”
“กวนสัด” ลูกจันเอ่ยชมเพื่อนรัก ก่อนดวงตาจะจุดประกายเจ้าเล่ห์ขึ้นมา
“มึงไม่ตอบ กูถามเรนก็ได้”
ผมเพิ่งเห็นว่าร่างสูงกำลังเดินตรงมาที่โต๊ะ
“ถามอะไร” เรนดึงเก้าอี้ข้างฝนลงนั่ง ยิ้มให้ลูกจัน
“ก็ถามว่า...” ลูกจันลากเสียงยาว “ตกลงคบกันหรือยัง”
“ผมก็ไม่เคยได้คำตอบซะด้วยสิ”” เรนหัวเราะเบาๆ หันหน้าไปมองคนนั่งข้างกัน ฝนยกแก้วเหล้าขึ้นดื่ม ไม่ยอมสบตา
“แต่ว่า..เรนกับฝนเป็นชื่อที่มีความหมายเดียวกัน ถ้าอย่างนั้นเราก็คู่กันมาตั้งแต่แรกแล้วไม่ใช่เหรอ”
“....”
พวกผมหันไปจ้องหน้าฝนโดยพร้อมเพรียง ลุ้นคำตอบยิ่งกว่าลุ้นหวยออก
“เออ”
“ก็แค่นั้นแหละ” ลูกจันปิดท้ายให้ ผมหัวเราะขำหน้าขึ้นสีแดงเรื่อของฝน นานๆ จะได้เห็นเป็นบุญตา
“อยากรู้แต่เรื่องกู แล้วเมื่อไหร่มึงกับไอ้ขลุ่ยจะมีแฟน” ฝนย้อนถามลูกจันบ้าง
“ยัง กูไม่รีบ มีแฟนตั้งแต่ปีหนึ่งเดี๋ยวคนหาว่ากูแรด”
“สมมุติว่าเรนมาจีบมึง” ผมตั้งคำถามสมมุติด้วยความอยากรู้
“โอ๊ย กูตกลงไปนานแล้ว ไม่ท่ามากเหมือนไอ้ฝนหรอก”
“ฮ่าๆ” ผมหัวเราะเสียงดังมาก ลูกจันไม่เคยทำให้ผิดหวังจริงๆ
“แล้วมึงล่ะ เมื่อไหร่จะมีแฟนกับเขาเสียที” ฝนเปลี่ยนเป้าหมายไปที่ขลุ่ย
“มีแฟนกับเขาเสียที? หมายถึงมีแฟนเหมือนใคร เหมือนมึงเหรอ”
“เออกูไม่ถามมึงแล้วก็ได้ กวนตีน” คนมีแฟนแล้วแต่ยังเขินไม่กล้าซักท่านโคนันขลุ่ยต่อ ผมหัวเราะจนปวดท้อง มึงสิ้นคิดมากที่ไปต่อกรกับท่านโคนัน กูยังไม่กล้าเลย
พวกผมนั่งกินนั่งดื่มกันอย่างสนุกสนาน ถึงจะเจอกันทุกวัน แต่ก็ยังคุยกันได้ไม่เบื่อ มีเรื่องให้หัวเราะได้ตลอด ผมดื่มเพลินจนเริ่มมึนจึงเพลาลง แต่ยังไม่ยุดดื่มเสียทีเดียว
“พี่คีรินทร์มาแล้ว” ลูกจันยกมือขึ้นโบก จะได้ง่ายต่อการมองหา พี่คีรินทร์โบกมือตอบลูกจัน เดินตรงมาที่โต๊ะ
“กำลังจะกลับกันแล้วครับ” ผมรายงานก่อนเลย พี่คีรินทร์นั่งทำงานที่คณะกับเพื่อน เสร็จแล้วถึงมารับผมกลับพร้อมกัน
“พี่คีรินทร์จะกินอะไรก่อนไหมครับ หิวไหม”
“พี่กินมาแล้ว ซื้อข้าวกล่องนั่งกินตอนทำงาน”
“งั้นก็กลับกันเลย ดึกกว่านี้เดี๋ยวกูโดนแม่ด่า” ลูกจันจิ้มหมูยอชิ้นสุดท้ายในจานเข้าปาก
“เดี๋ยวกูไปส่งมึงกับไอ้ขลุ่ย”
“โอเค” ลูกจันพยักหน้ารับ พวกผมเรียกคิดเงิน ก่อนแยกย้ายกันที่หน้าร้าน
ผมร้องเพลงหงุงหงิง จนโดนพี่คีรินทร์แซวว่าเมาหรือเปล่า ผมหันไปยิ้มกว้าง ตาเยิ้ม ชักไม่แน่ใจว่าตัวเองเมาไหม รู้แต่ว่าผมอารมณ์ดีมาก อาจเพราะเรื่องของฝนชัดเจนเสียที อาจเพราะได้คุยเล่นสนุกสนานเฮฮากับเพื่อน หรือไม่ก็เป็นเพราะว่าได้เดินกลับหอพักกับพี่คีรินทร์
“ระวัง” พี่คีรินทร์ดึงแขนผม เมื่อเซเกือบไปชนเสาไฟ
“ขึ้นมา”
“ครับ?” ผมมองพี่คีรินทร์ตาโต เมื่ออีกฝ่ายย่อตัวลง “ผมตัวไม่เล็กนะ เดี๋ยวพี่คีรินทร์ปวดหลัง”
“ขึ้นมาเถอะ”
“ก็ได้ครับ”
ผมซบหน้าลงกับไหล่ของพี่คีรินทร์ ได้กลิ่นน้ำหอมอ่อนๆ ที่ติดอยู่บนเสื้อ เป็นกลิ่นที่ผมคุ้นเคย และชอบมันมาก
“ง่วงหรือเปล่า”
ผมสั่นหน้าไปมากับไหล่ของอีกฝ่าย
“ดื่มไปกี่แก้ว”
“หนึ่ง สอง สาม สี่..” ผมนับไปเรื่อยๆ “จำไม่ได้ครับ”
“เอาใหญ่แล้ว”
“ก็พรุ่งนี้วันเสาร์” ผมแก้ตัว เริ่มรู้สึกว่าเสียงตัวเองยานคาง
“หึๆ”
“พี่คีรินทร์”
“ครับ”
ไม่บ่อยครั้งที่พี่คีริทนร์จะพูด ‘ครับ’ กับผม ฟังที่ไรเขินทุกที
“เรนกับฝนคบกันแล้วนะ เพิ่งประกาศตัววันนี้เอง”
“ดีแล้ว”
“ผมดีใจเหมือนได้คบเองเลย”
พี่คีรินทร์หัวเราะขำน้ำเสียงตื่นเต้นของผม
“ถึงแล้ว”
ผมเงยหน้าขึ้นมองด้วยความเสียดาย พี่คีรินทร์ปล่อยผมลงที่หน้าตึก เปลี่ยนเป็นจับข้อมือ จูงผมขึ้นบันได
“เดี๋ยวพี่เดินขึ้นไปส่งเรา ตกบันไดขึ้นมาจะลำบาก” พี่คิรินทร์บอกเมื่อเดินถึงชั้นสาม
“พี่คีรินทร์” ผมช้อนตาขึ้นมอง
“หือ”
“ผมกลัวผี”
“อะไรนะ” พี่คีรินทร์หัวเราะขำผม
“ผมกลัวผี ไม่กล้านอนคนเดียว ขอนอนด้วยนะ”
“คิดอะไรอยู่เจ้าเด็กบ๊อง” มือใหญ่วางลงบนหัวของผม
“ไม่ได้คิด กลัวจริงๆ” ผมทำตาวิ้งๆ ใส่ แต่ตอนนี้มันคงหวานเยิ้มเพราะแอลกอฮอล์มากกว่า
พี่คินทร์สบตาผม ดวงตาเต็มไปด้วยประกายขำ “ตามใจเรา”
ผมยิ้มกว้าง เดินตามพี่คีรินทร์ไปต้อยๆ
“ไปอาบน้ำ” พี่คีรินทร์ ส่งผ้านหนู เสื้อยืด กางเกงเลห้าส่วนให้ผม
“ครับ” ผมเดินเข้าห้องน้ำอย่างว่าง่าย อาบน้ำสักนิดจะได้สดชื่นขึ้น
ผมอาบน้ำสระผมเสร็จ พี่คีรินทร์ก็เข้าไปอาบต่อ ผมเป่าผมจนแห้ง ขึ้นไปนั่งขัดสมาธิบนเตียง เปิดโทรทัศน์ดูฆ่าเวลา
“ผมเกือบหลับแหนะ” ผมส่งยิ้มให้พี่คีรินทร์เมื่อร่างสูงเดินออกจากห้องน้ำ ส่วนผมลงไปนอนเหยียดยาวอยู่บนเตียงเรียบร้อย เพราะความง่วง
พี่คีรินทร์เดินออกไปตากผ้าเช็ดตัวที่ระเบียง เข้ามาเป่าผมจนแห้ง ก่อนขึ้นเตียงมานั่งเหยียดขาอยู่ข้างผม
“ถ้าง่วง จะปิดไฟนอนเลยไหม”
ผมส่ายหน้าไปมา
“จะดูหนังต่อเหรอ”
ผมส่ายหน้า
“อยากทำอะไร”
“ร้อยเปอร์เซ็นต์”
“อะไรของเรา” พี่คีรินทร์หัวเราะขำ “เมาจนพูดไม่รู้เรื่องแล้ว”
“พี่คีรินทร์รู้ไหมครับว่าพี่โต๊ะเคยบอกผมว่ายังไง” ผมสบตากับดวงตาที่มองลงมา
“ว่ายังไง”
“พี่โต๊ะบอกว่า ชอบผู้หญิงยังต้องเผื่อใจห้าสิบห้าสิบ ชอบผู้ชายด้วยกัน โดยไม่รู้ว่าเขาชอบผู้ชายไหม ยิ่งต้องเข้มแข็ง หัวใจต้องแข็งแรง ตอนนั้นผมก็เคยคิดว่า ผมคงมีความหวังแค่สิบห้าเปอร์เซ็นต์เท่านั้น”
ดวงตาที่มองมาอ่อนโยน “เก้าอี้มีเปอร์เซ็นมากกว่านั้น”
“ตอนนั้นผมไม่รู้นี่ครับ ก็เลยต้องเผื่อใจไว้มากๆ แล้วมันก็ขยับขึ้นเรื่อยๆ เป็นยี่สิบห้าเปอร์เซ็น สามสิบห้าเปอร์เซ็น ผมยกมือขึ้นทำท่าไต่ระดับ
“งั้นตอนนี้ก็เต็มร้อยเปอร์เซ็นต์แล้ว” พี่คีรินทร์พูดเสียงทุ้ม
ผมส่ายหน้าอีกครั้ง “ยังเลยครับ”
“หือ” คิ้วของพี่คีรินทร์ขมวดเข้าหากัน ผมดันตัวเองขึ้น มองเข้าไปในตาของอีกฝ่าย
“ผมอยากให้มันเต็มร้อยเปอร์เซ็นต์จริงๆ ได้ไหมครับ”
พี่คีรินทร์สบตาผมนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง
“รู้ตัวไหมว่าพูดอะไรอยู่”
“รู้ครับ”
“เก้าอี้” เสียงของพี่คีรินทร์จริงจัง มือทั้งสองข้างยกขึ้นประคองสองแก้มผม
“รู้ไหมว่าเราต้องเจอกับอะไร”
ผมยิ้มกว้างให้กับน้ำเสียงกังวลของพี่คีรินทร์ “ไม่ต้องห่วงผมครับ ผมมีคนสอนมาดี”
“อะไรนะ!”
ผมหัวเราะเบาๆ เมื่อเห็นสีหน้าประหลาดใจของพี่คีรินทร์
“ผมมีกูรูดีครับ พี่โต๊ะบอกว่า เรื่องบางอย่างก็ปล่อยให้เป็นไปตามความเหมาะสม พี่เคยพยายามลองเป็นผู้นำมาแล้ว ไม่รอดหรอก”
“พี่น้องคุยอะไรกัน” พี่คีรินทร์ทำท่าอ่อนใจ
“มีเยอะกว่านี้อีกนะครับ อยากฟังไหม”
พี่คีรินทร์รีบยกมือขึ้นห้าม ทำท่าปวดหัว พี่คีรินทร์ตอนนี้เหมือนพี่เหนือ เวลาไม่รู้จะทำยังไงกับพี่โต๊ะมาก
“ทีนี้จะจูบผมได้หรือยังครับ” ผมมองพี่คีรินทร์ตาวาว
“เจ้าเด็กบ๊อง”
ริมฝีปากของพี่คีรินทร์แตะแต้มลงบนริมฝีปากของผม มันทั้งอ่อนโยนและอ่อนหวาน ผมมองตามด้วยความเสียดาย เมื่ออีกฝ่ายถอนใบหน้าออก
พี่คีรินทร์หัวเราะเบาๆ ผมเขินที่เผลอแสดงความรู้สึกโจ่งแจ้งออกไป แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่ยอมหลบตาคู่คม เราสบตากันนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนริมฝีปากของผมจะถูกครอบครองอีกครั้ง
ร่างกายผมถูกเอนลงกับที่นอน ก่อนร่างสูงจะตามขึ้นมาทาบทับ สัมผัสแผ่วเบากลายเป็นเร่าร้อน แรงบดเคล้าทำให้ผมเผยอริมฝีปากออกตามแรงอารมณ์ เปิดโอกาสให้ลิ้นร้อนสอดเข้าไปเกี่ยวกะหวัดกับลิ้นนุ่มภายใน
สมองผมเบลอไปหมด รู้ตัวอีกทีเสื้อก็ปลิวหาย เช่นเดียวกับร่างสูงใหญ่ ผมมองแผ่นอกเปลือยเปล่าที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามด้วยสายตาหลงใหล
“เก้าอี้แน่ใจนะ ถ้าจะหยุดต้องตอนนี้” เสียงของพี่คีรินทร์แหบพร่า ผมพยักหน้าช้าๆ ยกมือขึ้นโอบไปรอบคอของพี่คีรินทร์ ดึงให้ร่างสูงลงมาหา
“ผมรักพี่คีรินทร์ครับ”
ดูเหมือนคำพูดของผมจะทำให้ความยั้งคิดของพี่คีรินทร์ขาดหาย ริมฝีปากที่ทาบทับลงมา บดจูบเร่าร้อนและหนักหน่วง ผมพยายามจูบแม้ยังเก้ๆ กังๆ เสียงครางอย่างพอใจเล็ดลอดออกมาจากริมฝีปากหนา
ผมไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ หลังคลื่นความเสียวซ่านกระแทกเข้าหาครั้งแล้วครั้งแล้ว ผมก็นอนหมดแรงภายใต้ร่างกายของพี่คีรินทร์
ริมฝีปากร้อนพรมจูบไปทั่วใบหน้า ผมส่งยิ้มอ่อนเพลียไปให้
พี่คีรินทร์ลุกไปจากเตียง กลับมาพร้อมผ้าขนหนู เช็ดทำความสะอาดร่างกายให้ผม ใส่เสื้อผ้าให้ หายไปครู่หนึ่ง ก่อนกลับขึ้นมานอนกอดผมเหมือนกัน
“เจ็บมากไหม”
ผมส่ายหน้าช้าๆ
“ถ้ารู้สึกไม่ดีต้องบอกพี่นะ”
“ผมรู้สึกดีที่สุดเลยครับ”
พี่คีรินทร์ทำหน้าเหมือนอยากตีผม พอๆ กับอยากดึงเข้าไปกอด
“พี่หมายถึงถ้ารู้สึกไม่สบาย ปวดหัว หรือปวดเนื้อปวดตัว”
“ผมรู้ครับ แต่ผมไม่เป็นไรจริงๆ แค่เหนื่อย แล้วก็มีความสุข”
สายตาที่พี่คีรินทร์มองผมอ่อนโยน ริมฝีปากแตะแต้มลงข้างแก้ม ก่อนหยุดอยู่ที่หน้าผาก “พี่ก็มีความสุขมากเหมือนกัน ขอบคุณครับ”
“เอาไว้คราวหน้านะครับ”
“หือ?”
ผมปรือตาขึ้นยิ้มให้พี่คีรินทร์ ก่อนซุกตัวเข้าหาอกแกร่ง “เอาไว้คราวหน้าค่อยต่อสองรอบ”
“เจ้าเด็กบ๊อง” ผมได้ยินเสียงพี่คีรินทร์ลอยมาจากที่ไกลๆ เป็นน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความมันเขี้ยวและเอ็นดู ผมชอบเสียงนี้จัง เสียงของผู้ชายดุแต่ใจดี คนที่ทำให้ผมตกหลุมรักได้อย่างรวดเร็ว
ผมซุกหน้ากับอกกว้าง รู้สึกอบอุ่นและปลอดภัย ผมหลับไปพร้อมกับรอยยิ้ม ความสุขขึ้นเต็มหนึ่งร้อยเปอร์เซ็น
✪✣✤✥✦TBC✤✥✦✧✪
** เก้าอี้ก็คือเก้าอี้ อย่าถือสาหาความนางเลยนะคะ เดี๋ยวจะปวดหัวเปล่าๆ ^^
**ตอนหน้าจบแล้วนะคะ ไปต่อกันที่ STALKER สืบ.สวน.รัก ตามลุ้นโคนันขลุ่ยกับลูกจันกัน Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin 
หัวข้อ: ❤ Stalker ติด.ตาม.รัก -Love Aholic-❤[ตอนที่ 25]★18/02/19★ P:22 (อ่าน 171013 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก