ซ่อนรักให้พ้นเธอ (คู่จิ้นที่ห้ามจริง) (The End)
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

ผู้เขียน หัวข้อ: ซ่อนรักให้พ้นเธอ (คู่จิ้นที่ห้ามจริง) (The End)  (อ่าน 9183 ครั้ง)

ออฟไลน์ antivirus

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 129
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +50/-2
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ


ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0

ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่

1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิ์ส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน  เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ   เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรูปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ
หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสต์กระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด   คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง   จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต  และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ   

เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า  อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต   จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น   ก็ประมาณอย่าทำให้กระทู้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย  ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพสต์ หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ  เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้  ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเว็บแห่งนี้นะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล์ บอกเมล์ แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ

5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้  มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสต์นิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insert quote ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ

8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).

9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ

10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป  โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เว็บ http://www.thaiboyslove.com  ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย  เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม้อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเว็บ แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป

11.บอร์ดนิยายที่โพสต์จนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสต์ในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรื่องบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว

บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป

12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด

13.ผู้โพสต์นิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสต์ให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ

14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน  ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ

15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเว็บบอร์ด  ควรจะให้เครดิตกับ... 
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เว็บไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ  ให้โพสต์ชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ  พร้อมทั้งเว็บไซต์ที่อ้างอิง 
  (กรณีนี้จะโพสต์อ้างอิงชื่อผู้โพสต์หรือเว็บไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเว็บไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสต์และเว็บไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสต์ค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเว็บไซต์สาธารณะ เช่น  หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสต์ได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพสต์
- ถ้าเป็น FW mail  ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail

16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข

17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน  ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง  นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฎการซื้อขายของเล้าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี  ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข  ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้

18.ใครจะโพสต์เรื่องสั้นให้มาโพสต์ที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที  ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสต์แรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน   เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสต์แรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ

เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................                                                           

วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฎทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฏข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฏข้อ 17



เว็บไซต์แห่งนี้เป็นเว็บไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฎหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเว็บไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเว็บไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเว็บไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม



 :n1: :n1: :n1: :n1: :n1: :n1: :n1: :n1: :n1: :n1: :n1: :n1: :n1: :n1: :n1: :n1:

ซ่อนรักให้พ้นเธอ (คู่จิ้นที่ห้ามจริง)




เพราะเรื่องงานทำให้พวกเขาต้องมาใกล้ชิดกัน  แสดงเป็นคนรักกัน และต้องทำให้คนอื่นเชื่อ




#ธรพาย คู่จิ้นที่ห้ามจริง

#โยฮันภูพาน จิ้นยังไง คนไม่ชอบขี้หน้ากัน ใครมันจะอิน



รีไรท์นิยายสองเรื่องเข้าด้วยกัน คือหมดหัวใจนายซุปตาร์ และ มายาล่ารัก

By Symbol A
Share This Topic To FaceBook
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 22-01-2019 20:41:42 โดย antivirus »

ออฟไลน์ antivirus

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 129
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +50/-2
ธรพาย Take 1
«ตอบ #1 เมื่อ15-11-2018 20:40:15 »

ธรพาย Take 1



ความรู้สึกที่ผู้คนมักจะซ่อนไว้ให้ลึกที่สุด ไม่ใช่ความรักก็คือความเกลียด และเมื่อมีคนซ่อน มันก็ต้องมีคนหา

หัวไหล่ถูกเกาะกุมด้วยฝ่ามืออุ่น สัมผัสที่เจ้าของไหล่คุ้นเคย แม้จะไม่ได้หันไปมองก็รู้ว่าใครที่เป็นเจ้าของมือนั้น รอยยิ้มมุมปากปรากฏบนใบหน้าของคนที่เพิ่งถูกขโมยกอด สิ่งที่เรียกว่าความสุขล้นทะลักออกมาทางสายตา คนที่ยืนซ้อนหลังก้มสูดกลิ่นหอมอ่อนจากเส้นผม กล่าวทักทายด้วยเสียงกระซิบแสนอ่อนโยน

“เหนื่อยไหมครับ” คนถูกถามยังไม่กล้าหันหน้ามาเผชิญ ความเขินกำลังจู่โจมเขาอย่างหนัก ตอนนี้พายหน้าแดง ร้อนผ่าวไปหมดทั้งหน้า หัวใจเต้นรัวราวกลองรบแทบจับจังหวะไม่ทัน

เมื่ออีกฝ่ายนิ่งงันไม่มีการตอบรับ ธรก็ย่ามใจรุกหนักขึ้น จมูกโด่งไหลเรื่อยซุกที่ซอกคอขาว ไม่มีทีท่าจะเบื่อ พายบ่ายเบี่ยงให้พ้นการรุกนั้นเสียเอง

“บ้าน่าทำอะไร” ปัดป้องตัวเองดูไม่ค่อยจริงจังนัก สักพักรู้สึกถึงอ้อมกอดที่แน่นขึ้น หลบไปไหนไม่พ้นพายเลยหันหน้ามาสบตา ต่างคนต่างยิ้มให้กันผ่านสายตาหวาน สารที่ส่งให้กันมีความหมายเดียวคือ..รัก

คัททททท!!

เสียงผู้กำกับลากยาว ทั้งพายและธรต่างก็ผละออกจากกันแทบจะทันทีตอนนี้ไม่หลงเหลืออาการรัก อาการเขินเลยแม้แต่น้อย มีแต่ความโล่งใจมาแทนที่ ในที่สุดก็ปิดกล้อง พอกันทีบทชายรักชายที่ทั้งสองคนกล้ำกลืนฝืนทนแสดง มานานเกือบครึ่งปี จะไม่รับก็ไม่ได้งานนี้ค่าตัวสูง ตอนนี้กระแสวายก็มาแรงมากเสียด้วย

“ผมไปก่อนนะพี่ พอดีมีธุระ” ธรรีบออกตัวลาทุกคนในกองไปก่อน

“ผมก็มีนัด ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ผมขอตัวนะครับ” พายตามออกไปติดๆ

“อ้าว จะรีบไปไหนกัน คุณน้อง!! ” เสียงต้นไม้ พีอาร์ของช่องรีบยื้อ แต่ไม่ทันแล้ว สองหนุ่มเดินออกไปแล้วด้วยความเร็วแสง

ที่ลาดจดรถใครบางคนกำลังหัวเสียสุดๆ

“ก็ธรบอกแล้วไง ว่าให้มารอเลย กลายเป็นต้องมารอแม่อีก ธรหิวแล้วก็เหนื่อยมากนะ” เสียงธรธัณย์ดังข้างรถของพาย เพราะยังไม่ทันได้ปิดประตู พายจึงได้ยินอีกฝ่ายพูดทุกคำ

เอาไงดี..ถ้าเราออกไปก่อน..เสียมารยาทหรือเปล่า..แต่เขาไม่ชอบขี้หน้าเรา...และเดี๋ยวก็ไม่เจอกันแล้ว..ลาด้วยดีน่าจะดีกว่า เมื่อเถียงกับตัวเองจบพายก็เลือกจะออกไปแสดงน้ำใจ

“พี่ธรให้ผมไปส่งไหมครับ”

“ไม่เป็นไร ขอบใจ” ธรไม่รับน้ำใจ แถมยังแสดงสีหน้าไม่ค่อยเป็นมิตรเหมือนเดิม ในใจแสนจะรำคาญดารารุ่นน้อง

พายข่มความหงุดหงิดไว้เดินกลับมาที่รถ พูดกับตัวเองทันทีที่ประตูรถปิดสนิท “ก็แล้วแต่ ยังกะอยากไปส่งนักนี่”

สายตาพายมองธรที่ยืนนอกรถ ด้วยความรู้สึกไม่พอใจ อีกนิดก็จะเป็นเกลียดแล้ว แต่ทำไมความรู้สึกมันไม่ถึงคำนั้นสักที ตอบตัวเองไม่ได้เหมือนกัน ธรแสดงออกชัดเจนว่าไม่ชอบขี้หน้าเขา ช่างแม่งเถอะ จะไม่ได้เจอกันแล้วโล่งใจเป็นบ้า



พายขับรถออกไป ธรชายตามองรถของพาย ด้วยความหงุดหงิดใจอย่างมาก “เสือก” พูดเบาๆ แต่น้ำเสียงย้ำหนักในลำคอ ตอนนี้รู้แค่ไม่ชอบพายอาจถึงขั้นรังเกียจ แต่พอคิดดีๆ มันก็แค่การทำงาน รุ่นน้องก็ไม่ได้ทำอะไรผิด แล้วทำไม่ชอบพายขนาดนั้น ตอบตัวเองไม่ได้เช่นกัน



ที่คอนโดริมน้ำของพาย เจ้าของห้องกำลังคุยโทรศัพท์สีหน้าบูดบึ้ง

“เออๆ สรุปไม่มาแล้วใช่ไหม งั้นกูไปหาอะไรกินเองแล้วกัน หิวฉิบหาย” พายพูดกับปลายสายน้ำเสียงเซ็งจัด ตอนแรกนัดเพื่อนไว้ วันนี้จะเลี้ยงปิดกล้อง ฉลองที่ไม่ต้องเจอธรอีก แต่เพื่อนก็มาเบี้ยวซะงั้น

"วันนี้เป็นวันดีของมึงนะพาย" บอกตัวเองไม่ให้อารมณ์เสีย ยักไหล่ให้กับทุกคนที่ทำให้หงุดหงิด เดินไปเปิดเพลงโปรด ก่อนจะไปอาบน้ำให้หายเหนื่อย ค่อยคิดว่าเย็นนี้จะไปกินข้าวร้านไหนดี



ฝั่งธร กำลังโมโหหิวได้ที่ พอเห็นหน้าคนมารับ ที่ปล่อยให้เขารอนานเกือบสองชั่วโมงก็ใส่ไม่ยั้ง

“แม่ถ้าวันหลังจะช้าแบบนี้ ไม่ต้องมานะ” สีหน้าคนเป็นแม่นิ่งไป ความจริงก็ชินแล้วกับอาการเอาแต่ใจของลูกชาย จะโทษใครได้นอกจากตัวเอง

“แม่ขอโทษรถมันติด อย่างุดหงิดเลยนะธร ไปๆ หาอะไรกินเนอะ”

สามีเสียตั้งแต่ธรยังเด็ก ธารธาราเลยมีแค่ลูกชายที่เป็นศูนย์กลางจักรวาล ไม่ว่าธรจะเอาแต่ใจจะทำอะไร เธอก็ไม่เคยขัดใจลูก เลยกลายเป็นคนเอาแต่ใจแบบนี้

ที่ร้านอาหารชื่อดัง สไตล์ยุโรป บรรยากาศดีคนไม่เยอะ ลูกค้าส่วนใหญ่เป็นชาวต่างชาติ ไม่ก็พวกเศรษฐีที่ไม่ค่อยสนใจคนอื่น ทั้งพายและธรต่างก็ชอบมาร้านนี้ เพราะไม่ต้องห่วงเรื่องเจอแฟนคลับ หรือกล้องที่จ้องจะถ่ายพวกเขา แต่วันนี้เป็นวันแรกที่เขาทั้งคู่บังเอิญเจอกันที่ร้านนี้

“แม่ไปเข้าห้องน้ำนะธร สั่งเผื่อแม่ได้เลย” หันมาบอกก่อนลุกออกไป ธรพยักหน้ารับทราบ ความจริงเขาก็รักแม่มาก แต่แสดงออกไม่เป็น ที่ผ่านมาก็เอาแต่ใจจนชินไปแล้วด้วย

“เชิญทางนี้ค่ะคุณพาย” เสียงพนักงานสาวดังขึ้นไม่ไกลนัก ธรได้ยินชื่อพายถึงกับขมวดคิ้วภาวนาอย่าให้เป็นคนที่เขาคิด ก่อนจะหันไปมองโต๊ะข้างๆ แม้จะมีเสาต้นเล็กกันกลางอยู่ แต่ก็เห็นว่านั่นคือพายพิรุณ ตอนนี้เปลี่ยนมาใส่กางเกงวอร์มขายาวสีดำ เสื้อคอกลมสีขาว ผมไม่ได้เซ็ต ดูไปดูมาก็เหมือนเด็กวัยรุ่นธรรมดาคนหนึ่ง

“ไอ่จืด นี่กูจะหนีมึงไม่พ้นจริงใช่ไหม” ธรสบถกับตัวเอง

ระหว่างมื้ออาหารของแม่กับลูกชาย สายตาของธรแอบมองไปทางพายเป็นระยะ จนธารธาราอดไม่ได้ที่จะมองตาม

“อ้าวนั่นน้องพายนี่” จบประโยคของแม่ ธรส่งสายตาไม่พอใจ แล้วรีบพูดดักคอธารธารา

“แล้วไงแม่ อย่าคิดจะไปทักมันนะ ธรไม่ชอบขี้หน้ามัน”

“ทำไมละลูก น้องเล่นเรื่องล่าสุดกับลูกนี่นา” จบประโยคของแม่ ลูกชายผู้เอาแต่ใจก็ทำท่าจะรวบช้อน

“ไม่ทักก็ไม่ทัก กินต่อนะลูก กินๆ ” แล้วแม่ก็ไม่กล้าพูดอะไรถึงคนที่นั่งโต๊ะข้างๆ อีกเลย

มื้อนั้นพายรีบกินแล้วรีบกลับมาก เพราะมาคนเดียวไม่มีเพื่อนคุย อีกอย่างเขาอยากพักผ่อน ต่างกับธรที่พยายามกินช้าๆ เพราะอยากให้พายลุกไปก่อน รู้สึกไม่อยากเผชิญหน้าไม่อยากทัก แต่ก็ไม่อยากเดินผ่านไปเลย เดี๋ยวจะโดนว่าหยิ่ง



ณ ตึกสตาร์เวิร์ด สำนักงานใหญ่ของช่องสตาร์เวิร์ด ช่องบันเทิงอันดับหนึ่งของประเทศ ธรและพายกำลังฝืนใจ นั่งจ้องหน้ากันอยู่ในห้องประชุม วันนี้เป็นวันที่ผลเรตติ้งสองตอนแรกออก ต้นไม้นัดคุยกับนักแสดงนำ ปรกติจะไม่มีการนัดคุยแบบนี้ อย่างมากก็แค่โทรคุย ว่าเรตติ้งประมาณนี้ นักแสดงควรสร้างกระแสยังไง เพื่อช่วยโปรโมทละครให้ดังมากขึ้น

นั่นแปลว่าเรื่องไม่ปรกติได้เกิดขึ้นแล้ว

“มากันแล้ว งั้นพี่เริ่มเลยนะจ๊ะ” ต้นไม้สาวประเภทสอง ผิวสีน้ำผึ้ง รูปร่างสูงใหญ่ จีบปากจีบคอทักทาย เข้าประเด็นแทบจะทันที เพราะรู้นิสัยธรดีว่าไม่ชอบรอใครนาน เดี๋ยวจะโดนเหวี่ยง

“คืองี้นะคะ” ต้นไม้เริ่มพูดพร้อมกับส่งกระดาษแสดงตัวเลขเรตติ้ง ให้ทั้งธรและพายคนละแผ่น

“ดูกันเอาเองค่ะคุณน้อง” น้ำเสียงต้นไม้เบิกบานเกินหน้าเกินตา แบบนี้คงไม่ใช่เรื่องไม่ดี เมื่อเห็นตัวเลข พายและธร ก็โล่งใจ มันสูงกว่าที่คาดหวังไว้มาก แม้จะดีใจแต่ก็แอบกังวล แล้วต้นไม้เรียกมาคุยทำไม ไม่นานเกินรอสิ่งที่พวกเขากังวลก็ชัดเจนขึ้น

“ดูจากตัวเลขเรตติ้ง และกระแสในโซเชี่ยลทั้ง เฟซ ไอจี ไม่รวมติดเทรนทวิต ยาวนานสองวันเต็ม ไม่ใช่เล่นๆ เลยนะคะ พี่ว่าเราสองคนคงต้องเป็นคู่จิ้นกันแล้วล่ะ”

“คู่จิ้น! ” ธรและพายอุทานพร้อมกันเสียงหลง แม้ว่าทั้งคู่จะไม่พอใจมาก แต่ต่างก็พยายามเก็บคำพูดไว้ ห้ามไม่ได้คืออาการทางสีหน้าและท่าทาง ที่ปิดยังไงก็ไม่มิด ธรขมวดคิ้วจนคิ้วจะผูกเป็นโบว์อยู่แล้ว ส่วนพายกัดริมฝีปากแน่น

สายตาทั้งคู่เต็มไปด้วยความอึดอัดใจ เมื่อเห็นท่าไม่ดี พี่ต้นไม้ก็รีบอ้างนายใหญ่ก่อนเลย

“คือนายเห็นว่า ตอนนี้กระแสวายกำลังมาแรง แล้วเราสองคนก็ไม่มีแฟน มันปั่นกระแสง่าย แค่ไปไหนด้วยกันบ้าง กินข้าวกัน กอดคอกันบ้าง ก็แค่นั้นเอง ถือว่าเป็นงานหนึ่ง พี่จะคอยบรีฟให้ว่าต้องทำอะไรบ้าง โอเคไหมคะ”

“..............” เงียบ ทั้งธรและพาย แทบจะไม่มองหน้ากัน ต่างก็จมกับความคิดตัวเอง ก่อนจะถอนหายใจออกมาพร้อมกัน "เฮ้อออ"

“สรุปโอเคเนอะ ไว้พี่จะโทรบอก ว่าจะให้ทำอะไรวันไหน งานง่ายๆ ได้กระแส อย่าไปคิดมาก” ต้นไม้สรุปยิ้มๆ แล้วเดินออกไป ทิ้งให้ทั้งคู่อยู่กันตามลำพัง สงสัยพวกเขาจะถอนหายใจไม่ดังพอ พี่ต้นไม้ถึงได้คิดว่าโอเค

พายอยากถามเหมือนกันว่าธรคิดยังไง แต่ยังไม่ทันได้อ้าปากถาม ธรก็ลุกขึ้นแล้วเดินออกจากห้องไป โดยไม่มองเขาด้วยซ้ำ ทิ้งให้พายอ้าปากค้าง เขาบอกตัวเองเบาๆ “ช่างแม่ง”



หลายวันผ่านไป พร้อมกระแสธรพาย ดูจะเริ่มซาลงไปบ้าง

“วันนี้มีนัดช้อปกันนะจ๊ะ” ต้นไม้จัดเจงโทรบอก ธรและพาย เพื่อสร้างกระแสก่อนละครจะออนหนึ่งวัน ธรเลือกใส่เสื้อเชิ้ตสีขาว กับกางเกงยีนตัวโปรด ซึ่งเป็นชุดปรกติที่เขาชอบใส่ประจำ และมันเป็นความบังเอิญที่วันนี้ พายก็เลือกใส่ เชิ้ตสีขาวกับกางเกงยีนสีใกล้เคียงกันกับธร ทันทีที่ต้นไม้เจอทั้งคู่ก็ทำสีหน้ากึ่งแซว

“ว๊ายตายแล้ว เริ่ดสุดชุดคู่ ทำการบ้านมาดี แบบนี้พี่ตายตาหลับค่ะ งั้นพวกเราไปช้อปกันเถอะ” ธรกับพายมองหน้ากัน อยากจะค้านว่าไม่ได้นัดกันเรื่องชุด แต่ไม่มีประโยชน์ พี่ต้นไม้เดินนำลิ่วไปแล้ว



ที่ร้านขายชุดออกกำลังกายแบรนด์ดัง ธรทำทีเลือกชุดกางเกงวอร์มสีดำส่วนพายเลือกสีเทา แบบเดียวกันแต่คนละสี สักพักพายส่งสายตาอ้อนหาธรจนธรต้องยอมวางสีดำ แล้วหันไปหยิบสีเทามาแทน และรับสีเทาอีกชุดจากมือพายเพื่อไปคิดเงิน

ภาพตัดมาที่พายยืนอมยิ้มอย่างผู้ชนะ ในคลิปจบแค่นั้น ทันทีที่คลิปนั้นถูกปล่อยลงในโซเชียล ไม่มีใครสนใจที่มาทั้งนั้น แฟนละคร สนใจแต่ธรกับพาย

ยังไงแล้วนะคู่นี้ #ธรพาย

น้องจะเอาสีเทาเข้าใจไหมพี่ธร #ธรพาย

นี้เขาสองคนคบกันจริงเหรอ บอกเลยว่าฟินไปสามโลก #ธรพาย

พายร้ายนะ อ้อนจนพี่ธรต้องยอม #ธรพาย

อยากจะบอกว่า สีดำซื้อมาใส่กับน้องได้นะพี่ธร แต่เห็นสายตาพายแล้วบอกเลยว่ากูไม่กล้า #ธรพาย

ไม่มีอะไรเล้ย แค่พี่ไม่เคยยอมใคร แต่ยอมน้องเว่อร์ แค่นั้นเอ๊งงง #ธรพาย



แฮชแท็ก ธรพาย ครองอันดับหนึ่งของทุกสื่อ ทั้งวันที่ละครออนและทุกครั้งที่ทั้งคู่ไปไหนด้วยกัน หรือมีภาพคู่กันถูกปล่อยออกมา นักข่าวสายบันเทิง ต้องใช้คำว่า ปรากฏการณ์ ธรพาย เลยทีเดียว

ในห้องประชุมเดิม คราวนี้มีคุณวิสุทธิ์ นายใหญ่ของช่องสตาร์เวิร์ด นั่งอยู่ด้วยทำให้ทั้งธรและพาย ต่างก็เกรงใจไม่กล้าแสดงอาการอะไรมากนัก

“พี่ว่าเราสองคนมาถึงจุดที่ ฉุดไม่อยู่แล้ว แต่ต้องคู่กันนะ ห้ามแยกรู้ใช่ไหมว่าควรสนิทกันให้มากๆ เพื่ออนาคตของตัวเอง” คุณวิสุทธิ์เปิดประเด็นน้ำเสียงอารมณ์ดีสุด ๆ

“ครับ” ธรและพายตอบรับพร้อมกัน

“ดีมากค่ะ น้องๆ สถานีต่อไปฟิตเนส ไปเรียกเหงื่อกันเถอะ” คราวนี้ต้นไม้เป็นคนพูด

สองคนที่นั่งข้ามกัน ถอนหายใจพร้อมกันแบบไม่ต้องนัดอีกครั้ง แต่ก็แค่ถอนเบาๆ เพราะยังเกรงใจคุณวิสุทธิ์ ทั้งที่ในใจอยากตะโกนให้ลั่นห้องว่า

“ไม่ทำโว้ยยยย”



จนแล้วจนรอด ในที่สุดก็เป็นไปตามที่ต้นไม้จัดแจง วันนี้มีภาพธรกับพายเข้าฟิตเนสพร้อมกัน ที่สำคัญคือใส่ชุดสีเทาที่ซื้อมาด้วยกันเมื่อวันก่อน คราวนี้แฟนคลับจัดหนักแฮชแท็กธรพาย จนครองอันดับหนึ่งบนทวิตเตอร์ทั้งวัน ขนาดไม่ใช่วันที่ละครออนด้วยซ้ำ



“ไม่เสียแรงที่เคี่ยวเข็ญ เริ่ดสุด” ต้นไม้พูดกับตัวเองขณะเลื่อนดูข้อความต่างๆ ที่แฟนคลับโพสต์ถึง ธรและพาย ด้วยความเริงร่า ตอนนี้กระแสดี งานคู่ก็ถี่ อะไรก็ดีไปหมด หลังๆ มาแทบไม่ต้องสร้างสถานการณ์ เพราะเวลามีอีเว้นท์คู่ ธรและพายก็แสดงออกมาได้ดี จนแฟนคลับเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ทุกวัน



แต่ชั่วโมงต่อมาในห้องทำงานของคุณวิสุทธิ์ ต้นไม้ก็ต้องเปลี่ยนมาเครียด กับคำถามของนายใหญ่

“ว่าไงต้นไม้ คุณรู้ใช่ไหม ธรกับพายไม่ถูกกัน”

“นายรู้ได้ยังไงคะ” ต้นไม้ไม่ตอบ แต่ถามกลับเสียงเบา

“คุณไม่มีสิทธิ์มาถามผมนะ รู้ใช่ไหมมันไม่ดีต่อกระแสตอนนี้ รีบไปจัดการซะ” ต้นไม้รับคำสั่ง เดินออกไปแล้ว นายใหญ่นิ่งแล้วคิดถึงภาพที่แอบเห็นเมื่อวันก่อน

“พี่ธรเมื่อวานทำไมต้องจับขาผมซะแรงด้วย เนี่ยเป็นรอยเลย ไม่พอใจไม่อยากทำก็ไม่มีใครฝืนใจป่ะ” พายเปิดประเด็นเสียงดัง

“มึงก็รีบดังซะสิ กูจะได้ไม่ต้องเสียเวลามาดันเด็กใหม่อย่างมึง” แต่ธรตอบกลับเสียงดังกว่า แล้วเดินออกไปทันที

วิสุทธิ์ถอนหายใจแรง กลัวจะมีมวยคู่จิ้นเข้าสักวัน คราวนี้คงได้ดัง และดับพร้อมกันไปเลย เพราะคงไม่มีแฟนคลับคนไหนจะจิ้นต่อ ถ้ารู้ว่าเรื่องต่างๆ เป็นแค่การจัดฉากสร้างกระแส

By Symbol A
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 06-02-2019 16:16:19 โดย antivirus »

ออฟไลน์ antivirus

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 129
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +50/-2
ธรพาย Take 2
«ตอบ #2 เมื่อ15-11-2018 20:58:54 »

ธรพาย Take 2



“ซีซั่นสอง” ทั้งธรและพายอุทานด้วยความตกใจ

“ใช่จ้ะ จะตีเหล็กก็ต้องตีตอนร้อนไง คู่เรากำลังมา จะได้ออนต่อเนื่อง นานคนจะลืม” ต้นไม้ร่ายยาว

“หรือเธอสองคนไม่อยากมีงาน” เป็นคำถามที่ทำเอาสองหนุ่มกลืนไม่เข้าคายไม่ออก

“ผมว่าไม่เห็นต้องทำภาคต่อเลย เราสองคนก็มีกระแสแล้ว จะเล่นเรื่องไหน แฟนคลับก็ต้องตามดูอยู่แล้วพี่” ธรเป็นคนที่แย้ง ขณะที่ต้นไม้กำลังจะอ้าปากอธิบาย แต่ถูกพายแทรกขึ้นมาก่อน

“แต่ผมว่าดีนะพี่ ผมอยากถ่ายแล้วครับ” พายหมายจะแกล้งธร หมั่นไส้ทำเป็นเล่นตัว คงคิดว่าตัวเองดังมากเลยสิท่า รังเกียจกันดีนักต้องเจอแบบนี้

“เห็นมะ น้องยังโอเคเลย ธรเราน่ะเป็นมืออาชีพหน่อยสิ” ต้นไม้หันไปว่าธรทีเล่นทีจริง ธรมองพายด้วยหางตาแบบไม่พอใจ

“สวัสดีครับทุกคน” คนที่เพิ่งเข้ามาคือดนัย ผู้กำกับหนุ่มมาดเซอร์ ที่หล่อกว่าพระเอกบางคนซะอีก ดนัยจะมากำกับแทนอานนท์ที่ติดอีกเรื่องอยู่ ผู้กำกับคนใหม่รีบเข้าเรื่องทันที

“ภาคนี้พี่อยากจะถ่ายทอดภาพคู่รักของทั้งสองคนมากขึ้น กอด จูบ หรือการสัมผัสกันจะต้องชัดเจนขึ้น เอาแบบที่คนที่เค้ารักกันจริงๆ แสดงต่อกันเลย ห้ามเขิน อินเนอร์ผัวเมียต้องมา ไม่ใช่แบบภาคแรกที่แอบรักกันแล้ว”

“ผัวเมีย!! ” ธรและพายอุทานพร้อมกัน

“ถูกแล้วค่ะน้อง ภาคต่อจะมาแบ๊วใส ไม่มีอะไรคืบหน้า ใครมันจะมาฟินเหมือนเพลงไง ท่อนฮุกต้องขยี้อารมณ์ ไม่ใช่มีแต่อินโทรทั้งเพลง จะเพราะได้ไง”

“ใช่คนดูคาดหวังอะไรที่มากกว่าเดิมอยู่แล้ว เป็นเรื่องปรกติของการทำภาคต่อ” ทั้งดนัยและต้นไม้ช่วยกันกล่อมธรและพาย ก่อนมารับงานนี้ดนัยก็พอจะรู้มาจากนายใหญ่แล้ว สองคนนี้ไม่ค่อยลงรอยกัน ไม่เหมือนที่เห็นตามสื่อ นับเป็นงานที่ท้าทายของผู้กำกับอย่างเขาเหมือนกัน ว่าจะทำยังไงให้คนที่ไม่ถูกกัน แสดงอารมณ์คนรักกันได้แบบที่ดูสมจริงที่สุด

“แต่ผมว่า..” ธรก็จะแย้งต่อ

“โน้วว ไม่วงไม่ว่าอะไรแล้วค่ะน้องธร ตามนี้แหละ เริ่ดสุดแล้ว” ต้นไม้สรุปตัดบทง่ายๆ แต่ดูก็รู้ว่าทั้งธรและพายไม่ค่อยจะพอใจเท่าไหร่ เมื่อต้นไม้กับดนัยเดินออกไป ธรก็เปิดสงครามทันที

“อยากแสดงนักไม่ใช่เหรอมึง ทำไมมึงชอบกูเหรอ” พายไม่แม้แต่จะหันไปมองหน้าธร เขากำหมัดแน่นในใจร้อนดั่งไฟลน อยากต่อยคนปากดีให้กินเผ็ดไม่ได้ไปซักสามวันเจ็ดวัน แต่ถ้าเขามีเรื่องในบริษัท มันคงไม่ดีกับตัวเขานัก ตอนนี้ทำได้แค่เดินเลี่ยงออกจากห้องไป

“แม่งทำไมซวยอย่างนี้วะ” เมื่อเห็นว่าหาเรื่องใครไม่ได้ ธรก็มาใส่อารมณ์กับข้าวของที่โต๊ะแทน กล่องทิชชู่ถูกปาไปติดข้างฝาตามแรงโมโหเป็นที่เรียบร้อย



แล้วก็ถึงวันเปิดกล้องภาคสองจนได้ ประเดิมฉากแรกก็เป็นฉากหอมแก้ม และจูบ เพื่อทำเป็นสกุ๊ปโปรโมทภาคนี้ที่เข้มข้นขึ้นด้วย

“พี่นัยต้องจูบขนาดนี้จิงดิพี่” พายถามย้ำ

“มึงอ่านบทมาป่าววะ ถามอะไรปัญญาอ่อน” ธรชิงตอบแทน โคตรรำคาญที่พายทำเป็นไร้เดียงสาใสๆ ไม่กล้า

“พอๆ อย่าเพิ่งตีกัน แกสองคนไปต่อบทกันดูก่อน อีกห้านาทีพี่จะเริ่มถ่ายจริง” ดนัยรีบห้ามทัพเปลี่ยนเรื่องสั่งงานแทน ผู้กำกับถึงกับถอนหายใจแรง พูดเลยว่าตอนนี้หนักใจกับนักแสดงนำมากที่สุด



ที่ห้องพักสองนักแสดงนำกำลังต่อบทหวานๆ ว่าแต่บทหวานอินเนอร์ตาดุมันใช่เหรอ

“คงไม่ต้องรบกวนดาราใหญ่อย่างพี่ มาต่อบทให้ผมหรอก เดี๋ยวไปหาหมาในกองมาซ้อมด้วยน่าจะพอ” พายทำหน้าทำตาและน้ำเสียงกวนสุด ๆ

“มึงว่าจูบกับหมา ยังดีกว่าจูบกับกูเหรอ” ธรกำหมัดแน่น พุ่งเข้าใส่พายด้วยความโมโห ไม่ถึงอึดใจ หมัดที่เกรี้ยวกราดของธรก็กระแทกหน้าใสของพายเข้าอย่างจัง ด้วยความที่ตัวเล็กกว่าเยอะ พายถึงกับล้มเซไม่เป็นท่า เลือดไหลซึมออกมาจากมุมปากทันที รู้สึกมึนชาสักพักก็ร้อน และโคตรเจ็บที่มุมปาก

แต่ตอนนี้ความโกรธมันเป็นยารักษาความเจ็บปวดชั้นดี พายไม่สนว่าตัวเองเจ็บแค่ไหน แต่คนที่ทำมันต้องเจ็บกว่า

“มึง” สรรพนามที่เปลี่ยนไป น้ำเสียงที่ไม่เคยได้ยิน พร้อมกับหมัดที่อาจไม่หนักเท่า แต่ก็ทำเอาธรเซไปเหมือนกัน เป้าหมายของพายไม่ใช่มุมปาก แต่เป็นเป้าตา อีกไม่นานธรต้องตาเขียวแน่



“พี่ต้นไม้ พี่ดนัย แย่แล้วซัดกันใหญ่แล้ว พี่รีบไปห้ามเถอะค่ะ” จบประโยคของเด็กในกอง ดนัยและต้นไม้มองหน้ากัน ไม่ต้องถามก็รู้ว่าคู่ไหน ทั้งสองคนอุทานเสียงดัง “ตายห่า” ก็รีบไปห้ามมวยคู่เอกทันที ต้นไม้จับพาย ส่วนดนัยจับธร วุ่นวายกันน่าดู

“ให้ต่อบทฉากรักนะโว้ย ไม่ใช่ฉากฆ่ากันตาย มันละครรักโรแมนติกคอมมาดี้ หรือบู๊แอ็คชั่นกันแน่วะเนี่ย” ดนัยถึงกับกุมขมับ ต้นไม้ทำหน้าจะร้องไห้มองธรและพายสลับกันไปมา สภาพดูไม่ได้ทั้งคู่

“ก็ไอ่พายมันว่าจูบกับหมา ดีกว่าจูบกับผม พวกพี่จะให้ผมเฉยเหรอ” ธรยังเดือดไม่เลิก

“ก็พี่พูดจาไม่เข้าหู หาว่าผมชอบ ถุยเถอะเอาอะไรมาคิด หลงตัวเอง” นานๆ จะเห็นพระเอกน่ารักพูดจาดีแสนสุภาพแบบพายฟิวส์ขาด ทุกคนในห้องเงียบกริบไม่มีใครกล้าพูดอะไรเลย

“เอางี้ถ้ามันอ่อนโยนไม่ไหวก็จัดแบบ ซาดิสม์ มาโซคิสม์ ไปเลยไหม โซ่ แส้ กุญแจมือพี่พร้อมให้ยืมนะ” ต้นไม้เลิกห้าม หันมาขู่แทนและคราวนี้ได้ผล

“ขอโทษครับ” น้ำเสียงไม่ค่อยเต็มใจ จากสองคนที่ตอนนี้ยอมขอโทษ เพราะก่อเรื่องจนถ่ายต่อไม่ได้แล้ว แต่หน้ายังตึงใส่กันอยู่ สุดท้ายก็ต้องยกกองตั้งแต่ยังไม่เริ่มถ่ายทำ เมื่อสองคนสงบต้นไม้ก็รีบไปรับหน้าสื่อ ที่เริ่มมามุงนอกห้องบ้างแล้ว ดีที่ห้องเป็นกระจกเก็บเสียง ถ้าจะได้ ก็ได้แค่ภาพเท่านั้น

นักข่าวได้ข่าวไปเพียงว่า มีการผิดคิวในการซ้อม ทำให้นักแสดงนำ คือพายและธร เกิดบาดเจ็บ เลยต้องเลื่อนเปิดกล้องไปอีกสองอาทิตย์ แม้นักข่าวจะไม่ค่อยเชื่อเพราะภาพที่บางคนบันทึกไว้ได้ มันเป็นการตั้งใจต่อยกันชัด ๆ

“เสียหายหมด สมใจกันแล้วใช่ไหม” ต้นไม้อารมณ์เสียใส่ทั้งคู่ ทันทีที่นักข่าวคนสุดท้ายเดินพ้นตาไป



วันรุ่งขึ้น ภาพหลุดมวยคู่จิ้น ก็ดังเป็นข่าวใหญ่ครองพื้นที่ทุกสื่อ

คู่จิ้นธรพายชัดกันนัว ไม่ใช่จิ้นรักแล้ว นี้มันจิ้นโหด

บางสื่อก็พาดหัวข่าวกะเอาให้ทั้งคู่จมดินเลยทีเดียว

ธรพายคู่จิ้นลวงโลกที่แท้ก็>>>อ่านต่อหน้า3



พายและธร ต่างก็เครียดกับกระแสข่าวนี้ จนไม่ไหวต้องโยนมือถือ หนังสือพิมพ์ และปิดทุกสื่อไปเลย

“อย่าคิดมากนะลูก เดี๋ยวมันก็ผ่านไป” ธรเงยหน้ามองแม่ เวลามีปัญหาแม่จะเป็นคนที่อยู่ข้างเขา คอยปลอบใจเขาเสมอ ถึงแม้ไม่มีพ่อ ก็ไม่เคยรู้สึกขาดความอบอุ่น เพราะที่แม่ให้มันมากเพียงพอแล้ว

“แม่ครับ ถ้าแม่ต้องทำงานกับคนที่แม่ไม่ชอบ แม่จะทำยังไง”

“มันต้องดูเหตุผลนะ ว่าทำไมเราไม่ชอบเขา แค่ไม่ถูกชะตาหรือเขาทำอะไรไม่ดีกับเรา ทำให้เราเดือดร้อนไหม ถ้าแค่ไม่ชอบหน้ากัน แม่ว่าลองคุยดูไหมลูก เขาอาจไม่เป็นอย่างที่เราคิดนะ”

คำแนะนำของแม่ทำให้ธรคิดอะไรได้หลายอย่าง เขาเอาแต่ใจก็จริง แต่เขาก็พอมีเหตุผลอยู่บ้าง โดยเฉพาะเรื่องงานในวงการที่เขารัก



ที่คอนโดพาย สองเพื่อนรักกำลังคุยกันเสียงดัง

“โอ๊ยมึงเบาๆ ” นิดามองบนใส่เพื่อนที่โวยวายอยู่ได้

“ใครใช้ให้มึงไปกวนตีน อ่อยหมัดล่ะ นี่กูมาทำแผลให้ก็บุญเท่าไหร่แล้ว เสือกหน้าบางไม่ไปหาหมอแล้วไง ลำบากกูตลอด” พยาบาลจำเป็นรัวด่าแบบลืมหายใจ

“เออ ก็มันเจ็บอ่ะ มึงไม่มาแล้วใครจะมาดูแลกูละ” พายง้อเพื่อนรักคนเดียวของเขา นิดาเป็นลูกสาวเจ้าของธุรกิจส่งออก ไม่ค่อยอยู่ไทยต้องบินไปต่างประเทศบ่อย เลยไม่ได้เจอพายบ่อยนัก แต่ทั้งคู่ก็สนิทกันมาตั้งแต่เด็ก เพราะบ้านอยู่ข้างกัน

“นี่ถามจริง มึงไปต่อยกับเขา แล้วจะแสดงเป็นผัวเมียกันเนี่ยนะ” เสียงนิดาทำให้รู้สึกได้ว่าหนักใจแทนเพื่อนแค่ไหน

“ก็ไม่ขนาดต้องแสดงฉากบนเตียงไหมล่ะมึง แค่นี้กูก็จะอ้วกละนะ นิถ้าเป็นมึงจะทำไง นี่กูก็คิดไม่ออกแล้ว ไอ่พี่ธรนี่โคตรๆ ของความไม่น่าคุยด้วยเลย”

พายขอคำแนะนำแบบจนปัญญา ทำงานในวงการมาไม่เคยลำบากใจเท่านี้เลย

“ที่ว่าไม่น่าคุย มึงลองคุยกับเขาดีๆ ยัง เท่าที่กูฟังมา มึงก็กวนเหมือนกันนี่หว่า” นิดาตอบตามจริง พายถอนหายใจคิดหนัก



กระแสจากภาพหลุดแบ่งออกเป็นสองทาง ด้านลบสุดคือคนนอกที่ไม่ใช่แฟนคลับ จะออกมาแสดงความคิดเห็นในทำนองว่า ทั้งคู่หลอกลวงแฟนคลับ พยายามเอากระแสคู่จิ้นมาหากิน ที่แท้เกลียดกัน

อีกทางคือด้านบวกสุด คงจะเป็นกระแสจากแฟนคลับ ที่ออกมาปกป้องดาราที่พวกเขารักว่า เป็นแค่การซ้อมบท ที่ใครก็ผิดคิวกันได้ แถมยังกรี๊ดที่ได้เห็นมุม ดิบ โหด ของทั้งสองหนุ่มอีกด้วย

โดยรวมกระแสก็ไม่ได้แย่นัก แถมเรียกแฟนคลับกลุ่มใหม่ได้อีก คือคนที่เห็นฉากต่อยที่สมจริงมากของทั้งคู่แล้วชอบ ก็มาติดตามละครเรื่องนี้เพิ่มมากขึ้น

คู่รักสุดโหด #ธรพาย

ต่อยมาต่อยกลับ แล้วเปลี่ยนเป็นจูบมาจูบกลับ โอ๊ยยแค่คิดก็ฟิน #ธรพาย

ดีอ่ะ ไม่มีแต่ฉากหวาน ขายแต่จูบอย่างเดียว ดูแล้วไม่เลี่ยน #ธรพาย

ใครเลิกดูแต่นี่รอเลย ชอบแนวนี้ มีความจำเลยรักแนววาย #ธรพาย

อีกหลายข้อความที่ทำให้ดนัยอ่านแล้ว ได้ไอเดียในการปรับบทของธรกับพายไปจากเดิม ผู้กำกับหน้าหล่อยิ้มได้อีกครั้ง



ในห้องทำงานของคุณวิสุทธิ์ ธรและพายนั่งนิ่ง ไม่พูดไม่จา นายใหญ่จึงเริ่มเปิดประเด็นน้ำเสียงเอาจริงเอาจัง

“พี่เรียกเราสองคนมาเคลียร์ให้จบ ตั้งแต่วันที่ฉะกันก็หลายวันละ เราสองคนจะมองหน้าจะคุยกันดีๆ หรือจะต้องให้พี่เปลี่ยนตัวนักแสดง”

พายเงยหน้ามองคนที่นั่งข้างกัน หน้าตี๋ของธร มีความไม่เป็นมิตรส่งมาไม่ต่างจากทุกครั้งที่มองหน้ากัน

“ผมขอโทษครับ” แล้วก็เป็นพายที่ตัดสินใจเอ่ยปากขอโทษก่อน

“อือ” ธรตอบรับสั้นๆ ไม่สบตาคนที่บอกขอโทษ

“เมื่อไม่ติดใจอะไรกันแล้วก็ดี ไปได้แล้ว แผลหายค่อยว่ากัน” นายใหญ่ถอนหายใจแรงเมื่อสองคนเดินออกไปแล้ว แอบกลัวว่าภาคต่อจะล่มไม่เป็นท่า

ที่ร้านกาแฟข้างบริษัท ธรและพายพร้อมสะสางเรื่องที่ค้างคา

“มึงรู้ว่ากูไม่ชอบมึง” ธรเปิดประเด็นก่อน โดยไม่ต้องรอกาแฟที่สั่งไว้

“ครับ” พายตอบสั้นๆ ได้ใจความ

“กูก็รู้ว่ามึงไม่ชอบกูเหมือนกัน”

“เรียกว่าเกลียดน่าจะตรงกว่าครับ” เกลียด! ทำเอาคนฟังชะงักไป

หลังจากนั้นความเงียบก็เข้ามายึดพื้นที่เกือบสองนาที ธรถอนหายใจแล้วเริ่มพูดต่อ

“แต่เราต้องร่วมงานกัน” ตอนนี้ธรพยายามตบให้เข้าประเด็น หายใจเข้าลึกๆ ใจเย็นแบบที่เขาไม่น่าจะเย็นได้ขนาดนี้ พยายามนึกถึงคำที่แม่แนะนำมา นับหนึ่งถึงสิบแล้วจะพูดต่อ แต่อีกคนพูดขึ้นมาก่อน

“ครับ ซวยเนอะ” พายก็กวนต่อไม่เลิก ก่อนจะเริ่มรู้ตัวตามที่เพื่อนบอกว่า มึงเป็นคนไปกวนเขาก่อน ซึ่งมันก็คงจะจริง

“สำหรับกูนะ ไม่รับแน่ถ้าค่าตัวไม่เยอะแบบนี้ หรือมึงจะถอนตัวก็ได้นะ” ธรกวนกลับบ้าง เหมือนจงใจบีบให้พายปฏิเสธบทนี้ เขาจะได้เล่นกับคนอื่น แต่ลึกๆ ก็ไม่อยากเป็นคู่จิ้นกับดาราชายคนอื่นหรอก อย่างน้อยพายก็หน้าหวาน ตัวเล็ก สวยกว่าดาราผู้หญิงบางคนซะอีก แค่คิดว่าให้ไปเป็นคู่กับดาราคนอื่น ที่หน้าโหดกว่านี้ ธรคงแสดงอะไรไม่ลง พายยังนิ่งอยู่ ธรแอบลุ้นกลัวพายจะไปถอนตัวจริงๆ

“ขนาดเบอร์ใหญ่อย่างพี่ ยังเห็นแก่เงิน แล้วโนเนมอย่างผมจะเล่นตัวไปเพื่ออ” พายพูดติดตลก

“นี่มึงว่ากูเห็นแก่เงินเลยเหรอวะ” ธรถึงกับต้องถามย้ำ แปลกที่คราวนี้เขาไม่ยักโกรธที่โดนพายว่า เอาจริงอารมณ์ดีขึ้นด้วยอะไรกันเนี่ย งงกับตัวเอง

“หรือพี่จะเถียงว่าไม่จริง” พายถามยิ้มๆ

“เออ จริงก็ได้วะ”

แล้วทั้งคู่ก็เผลอหัวเราะออกมาพร้อมกัน เป็นครั้งแรกที่ความเป็นมิตรเข้ามาแทรก ระหว่างเขาทั้งคู่ได้สำเร็จ







By Symbol A
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 06-02-2019 16:16:38 โดย antivirus »

ออฟไลน์ กาแฟมั้ยฮะจ้าว

  • Let me hug you tight, and I’ll make you feel how important you are.
  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 920
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +570/-0
Re: ซ่อนแอบ Hide and seek
«ตอบ #3 เมื่อ16-11-2018 07:29:26 »

ขอบคุณครับ +1 ให้กำลังใจคนเขียนครับ o13

ออฟไลน์ winndy

  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 1129
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +89/-3
Re: ซ่อนแอบ Hide and seek
«ตอบ #4 เมื่อ16-11-2018 09:25:47 »

เป็นกำลังใจค่ะ ติดตาม ธร-พาย

ออฟไลน์ antivirus

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 129
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +50/-2
ธรพาย Take 3
«ตอบ #5 เมื่อ16-11-2018 11:26:43 »

ธรพาย Take 3


ระหว่างที่ ธรและพายกำลังหัวเราะกัน พนักงานเสิร์ฟเดินเข้ามาพอดี ช่างบังเอิญที่เธอเองก็เป็นแฟนคลับคู่ของพวกเขาด้วย พนักงานคนเดิมรีบทวิตข้อความด้วยความตื่นเต้น พร้อมแนบรูปที่ธรกับพายกำลังมองหน้ากัน เป็นจังหวะที่ดูเหมือนคนจีบกัน พร้อมข้อความที่ช่างเป็นคนละเรื่องกับความเป็นจริง

มาเดทที่ร้านเรา คุยกันมุ้งมิ้ง ฟินมากนี่จะเป็นลมอยู่แล้ว #ธรพาย

เหมือนทุกครั้ง ข้อความกับภาพก็ถูกรีทวิต ไปจนติดเทรนกลายเป็นว่าไม่ต้องแก้ข่าวเลย แค่ไปนั่งกินกาแฟกัน แฟนคลับก็เชื่อสนิทใจว่าทั้งคู่ไม่ได้ทะเลาะกัน ต้นไม้ถึงกับชมไม่ขาดปาก



กระทั่งวันเปิดกล้องวนมาถึงอีกครั้ง หลายวันที่ไม่ได้เจอหน้ากัน อยู่ๆ ธรก็อยากไปกองถ่าย ซึ่งก็ไม่ต่างจากพายที่ดีใจจะได้ไปถ่ายต่อสักที ตอนนี้ทั้งคู่ไม่เกลียดขี้หน้ากันเหมือนที่ผ่านมาแล้ว เพราะถือว่าคุยกันเข้าใจแล้ว อีกเพราะต่างก็ร้อนเงิน อยากให้งานจบ อยากรับเงินก้อนโตสักที

“น้องพาย น้องธร มาแล้วเหรอคะลูก” ต้นไม้รีบจัดแจงทุกอย่างให้ทั้งสองหนุ่ม ตอนนี้ต้นไม้ถูกสั่งให้มาเป็นผู้จัดการส่วนตัวให้ธรกับพายโดยเฉพาะ ไม่ต้องไปทำPRให้บริษัทอีก เพราะคุณวิสุทธิ์เห็นว่าทั้งสองคนไม่มีผู้จัดการเลยทำอะไรไม่ค่อยคิดหน้าคิดหลัง ที่สำคัญถ้าสองคนมีคนดูแลคนเดียวกัน คงสนิทกันได้ง่ายขึ้น



“ซีนแรกเป็นซีนที่ธรต้องเข้าไปต่อยดารารับเชิญเพราะหึง แล้วพายก็เข้ามาห้ามแต่กลับโดนลูกหลง พายไม่พอใจซัดกลับจนธรล้มลงเลือดกบปาก ก่อนจะทะเลาะกัน และจบลงด้วยฉากจูบที่จะเป็นตำนานของธรพายไปเลย”

ดนัยอธิบายให้ทั้งคู่เห็นภาพ ธรและพายมองหน้ากัน เริ่มหนักใจตรงจูบที่จะกลายเป็นตำนานนี้แหละ จะไหวเหรอ

สิ้นเสียงสั่งแอคชั่น ของดนัย

เรื่องราวดำเนินไปตามที่เขาต้องการ ฉากต่อยของธรดูสมจริงกว่าฉากที่ต้องหึงหวงซะอีก ซึ่งก็ไม่น่าแปลกใจ แต่ก็ไม่เป็นไรสมจริงก็ดีกว่าเกินจริง มีก็แต่พายที่ไม่ค่อยโอเค ต้องมารับหมัดหนักๆ ของธรอีกแล้ว คราวนี้แม้ว่าจะไม่ถึงกับเลือกตกยางออก แต่ก็มึนและเจ็บอยู่เหมือนกัน

ตอนที่พายสวนหมัดกลับก็แค่เฉียดๆ ธรรู้มุมกล้องเลยรอดตัวไป นั่นทำให้คนตัวเล็กหงุดหงิดอยู่ไม่น้อย มาถึงฉากที่ต้องกระชากกันขึ้นรถ ธรกับพายแสดงอารมณ์โกรธได้ดีมาก ถ้าให้ต่อยกันอีก คิดว่าสองคนจะจัดเต็มได้

“ขึ้นรถ” เสียงที่สั่งดุดัน มือใหญ่ที่จับแขนเล็กๆ ไม่ปรานีพายเลย กระชากแบบนี้เหมือนธรหึงพายจริงๆ เสี้ยวขณะหนึ่งพายรู้สึกแปลกๆ มันบอกไม่ถูกว่าเป็นเชิงลบหรือเชิงบวก



ตัดมาที่ฉากจูบที่ทั้งคู่กังวล เพราะถูกกดดันด้วยประโยคที่ว่า 'ตำนาน' หลังซักซ้อมมุมกล้องกันจนเข้าใจแล้ว ก็เริ่มถ่ายจริง เทคแรกๆ พอถึงตอนจ้องตา ทั้งคู่ก็จำบทไม่ได้ เทคต่อมา พายไม่สบตาธร เทคที่สิบกว่า ธรส่งอารมณ์ไม่อิน ปาเข้าไป เกือบยี่สิบเทค ที่ยังใช้ไม่ได้

“คัทททททททท อะไรกัน แค่จูบเอง ธรเดอะ โชว์ มัสท โก ออน หน่อย น้องพายสบตาด้วย นี่แฟนเราไม่ใช่คนอื่น เราโกรธเราน้อยใจแสดงออกมา”

ดนัยพยายามบอกทั้งคู่ด้วยความใจเย็นที่สุด ปรกติเทคขนาดนี้เขาระเบิดลงไปแล้ว เมื่อโดนผู้กำกับกดดัน สองคนก็รวบรวมสติแสดงอีกครั้ง

“เจ็บไหม” ธรเริ่มก่อนตามบท

“เจ็บ” พายตอบพร้อมหันไปมองหน้าคนถาม ด้วยสายตาตัดพ้อน้อยใจ

“เดี๋ยวผมทำแผลให้นะ” ธรพูดพร้อมกับสัมผัสเบาๆ ที่มุมปากพาย ตอนนี้ธรใจเต้นแรงมาก จนเขาอดสงสัยไม่ได้ว่า ตัวเองอินขนาดนั้นเลยเหรอ

“ไม่ได้เจ็บที่แผล แต่เจ็บตรงนี้ ทำไมไม่เคยไว้ใจกัน” มือของพายจับมือของธรมากุมไว้ที่หน้าอก พายแสดงบทน้อยใจได้ไร้ที่ติ ธรรู้สึกได้ถึงแรงสั่นตุบๆ ในอกข้างซ้ายที่เขาจับอยู่

“ผมขอโทษ” เสียงนั้นแผ่วเบาแค่พอให้ได้ยิน ธรพูดจบก็โน้มคอพายเข้ามาช้าๆ สายตาจ้องริมฝีปากรูปกระจับอมชมพู ที่กำลังจะถูกเขาชิมเป็นครั้งแรก ให้ตายเถอะทำไมเขาไม่รังเกียจอะไรเลย ธรเริ่มรู้ตัวว่าต้องมีอะไรไม่เหมือนเดิมระหว่างเขากับพายแน่นอน

แต่เขาก็รีบสลัดมันออก นี้แค่การแสดง อินตามบทเฉยๆ เขาแสดงเก่งไง มันเลยอินง่ายไม่มีอะไรเกินกว่านั้นหรอก

จังหวะที่ธรประกบปากลงไปนั้น พายรู้สึกตื่นเต้นมาก นี่มันจูบแรกของเขา ต้องมาเสียให้คนที่เขาไม่ค่อยชอบแล้วยังเป็นผู้ชายอีก ชีวิตมันทำไมบัดซบแบบนี้ แต่แทนที่ต้องรู้สึกแย่แท้ๆ แต่ลองค้นใจ ค้นจนไม่เหลือที่ให้ค้น ก็ไม่พบความไม่พอใจอย่างที่คิดเลย เห้ยต้องรู้สึกแย่ดิวะ

พายตะโกนบอกตัวเอง ทั้งที่ปากยังประกบกับปากธรอยู่ มุมกล้องซูมเข้าใกล้มากขึ้น ธรบดริมฝีปากรุกเพิ่มขึ้นตามบท ตอนนี้แขนขาพายอ่อนระทวยไปหมด ทำอะไรไม่ได้นอกจากหลับตาพริ้ม เขากำลังเคลิ้ม เคลิ้มกับลมหายใจอุ่นของธร ใบหน้าหล่อตี๋ดูดุดัน แต่ก็อ่อนโยนในเวลาเดียวกัน...ทำไมพี่ธรมีเสน่ห์จังวะ

ทั้งสองคนกระชับอ้อมกอดให้แน่นกว่าเดิม ขณะที่ปากยังบดขยี้ช้าๆ ไม่หนักหน่วงแต่ทว่าเนิ่นนาน จนลืมไปว่านี่คือการแสดง และต้องคอยฟังดนัยสั่งคัท ธรเผลอสอดลิ้นเข้าไป ก็ปากพายมันหวานเกินห้ามใจ พายถึงกับตกใจแต่ไม่กล้าลืมตา ตอนนี้เขาเริ่มหายใจไม่ออกแล้ว บ้าที่สุดเขากำลังจะขาดใจ

นี่เรียกว่าคือจูบที่ดีได้หรือเปล่านะ พายอยากจะดันอีกคนออกแล้วบอกว่าพอก่อน ขอพักหายใจ ตามบททั้งคู่ต้องเข้าหากันให้แหลกกันไปข้างหนึ่ง แต่ภาพที่ได้กลับนุ่มนวลชวนเคลิ้ม

“อื้อฮือ แสดงขนาดนี้ พี่ไม่ต้องเหนื่อยปั่นกระแสแล้วมั้ง” ต้นไม้พูดไปบิดตัวเขินไป ขณะที่ไม่ละสายตาจากหน้าจอมอนิเตอร์

“ความจริงแบบนี้ก็ดีไปอีกแบบ” ดนัยพูดกับต้นไม้ยิ้มๆ ก่อนจะหันไปสั่ง “คัท โอเคผ่าน พายไปทำแผลก่อนเลย แผลหายละค่อยว่ากัน” สองคนลืมตา ถอนริมฝีปากออกจากกัน ธรเผลอมองอีกคนแล้วเลียริมฝีปากตัวเองเบาๆ ขณะที่พายเอาแต่ก้มต่ำมองพื้น กัดปากบางของตัวเองจนเกือบจะห้อเลือด

ก็ไม่ได้แย่นักนะ..ธรคิด

เอาลิ้นเข้ามาทำไม ไอ่พี่ธรบ้า..พายพยายามจัดการกับอาการหน้าร้อนผ่าว รู้สึกอยากจะไปจากตรงนี้ให้เร็วที่สุด

“น้องพายเจ็บไหมลูก แต่คงไม่เท่าไหร่อ่ะเนอะ หนักกว่านี้ก็เคยกันมาแล้วนี่” ต้นไม้แซว แต่ทั้งสองคนไม่ขำด้วย เลยต้องหัวเราะแห้งๆ คนเดียวแก้เก้อ ก่อนจะวิ่งไปหากล่องปฐมพยาบาลมาทำแผลให้พาย พายกำลังจะเดินตามต้นไม้ไป ธรตัดสินใจดึงแขนไว้ แล้วพูดแบบไม่กล้ามองหน้า

“เจ็บไหม โทษที” ตอนพูดธรรู้สึกเขินยังไงบอกไม่ถูกอีกแล้ว คนอย่างเขาไม่เคยต้องมาขอโทษใคร งานก็คืองาน จะไปขอโทษทำไมเนี่ย พอเริ่มรู้ตัว ก็วางหน้าไม่ถูกอีกครั้ง รีบก้าวขายาวๆ ออกไปทันที ทิ้งพายยืนอึ้งอยู่ตรงนั้น หน้าก็ร้อนผ่าวอีกแล้ว

“พูดดีๆ ก็เป็นนี้นา” พายพูดถึงธรแต่อมยิ้มกับตัวเอง แล้วก็เดินใจลอยไปถึงรถ ลืมเรื่องทำแผลไปเลย



“อ้าวไปไหนกันหมด” ต้นไม้กลับออกมาเจอแต่ความว่างเปล่า ธรและพายกลับไปแล้ว



เกือบอาทิตย์ที่พายรอแผลหาย ส่วนธรมีคิวอื่นถ่ายไปก่อน เวลามากองถ่ายแล้วไม่มีพายให้กวนใจ ก็รู้สึกอะไรมันขาดหายไปบ้างเหมือนกัน

“ธรได้ยินพี่ไหมเนี่ย” ดนัยเรียกธรเสียงดัง จนเจ้าตัวสะดุ้งจากภวังค์

“พี่ว่าไงครับ” ดนัยมองแล้วยิ้ม

“ทำไมใจ ลอยหาสาวคนไหน หรือว่า....” ยังไม่ทันที่ดนัยจะพูดอะไรต่อธรก็ร้อนตัวพูดออกมาซะเอง

“ไม่ใช่ไอ่พายนะพี่ ใครจะไปคิดถึงมัน” คราวนี้ดนัยถึงกับยิ้มกว้าง ก่อนจะแซวคนปากแข็งให้รู้ตัวซะที

“หรา ยังไม่มีใครพูดถึงน้องพายเล้ย มีแต่มึงอ่ะแหละ” ธรทำหน้าไม่ถูก รีบทำฟอร์มว่าจะไปเช็คหน้าเช็คผมขึ้นมาทันที ต้นไม้กับดนัยยักคิ้วรู้กัน ตอนนี้บรรยากาศระหว่างธรกับพายดีขึ้นมาก เรื่องนี้คงไม่มีใครดีใจมากไปกว่า ผู้กำกับและผู้จัดการส่วนตัวอีกแล้ว



เช้าวันนี้ ทั้งธรและพาย ถูกต้นไม้โทรปลุกแต่เช้า ว่าตอนเย็นมีงานด่วน เป็นงานโชว์ตัว โปรโมทร้านกาแฟชื่อดังที่เปิดสาขาใหม่ เจ้าของเจาะจงว่าต้องเป็นคู่ธรพายเท่านั้น เพราะจากกระแสที่ทั้งสองคนไปเดทร้านกาแฟวันก่อน ต้องส่งผลดีกับร้านใหม่ที่จะเปิดแน่ๆ ส่วนแฟนคลับก็คงมากันแน่น

ซึ่งก็เป็นไปตามคาด การตลาดที่ได้ผลที่สุด ก็ยังเป็นการตลาดที่เล่นกับอารมณ์ของผู้บริโภคอยู่วันยังค่ำ แฟนคลับธรพาย มากันชนิดที่เรียกว่าห้างแตกเลยก็ว่าได้ ต้นไม้จัดชุดให้ทั้งคู่ใส่กางเกงขาสั้นสีเทา กับเสื้อเชิ้ตสีขาว ดูสบายตาแต่เท่มาก แถมยังดูเป็นชุดคู่แบบไม่เลี่ยนมากอีกด้วย เข้ากับความเป็นธรพายที่สุด

ความจริงต้นไม้อยากให้ใส่สีหวานๆ คู่กัน แต่ดูแล้วท่าจะยาก ธรน่าจะโวยวายจนงานการไม่ต้องทำกันพอดี รายนั้นไม่ชอบอะไรหวานๆ แถมไม่พอใจก็พาลเหวี่ยงไม่เกรงใจใครอีก



บรรยากาศในงานสองคนไม่ค่อยฝืนใจเท่างานก่อนๆ คงเพราะเริ่มคุยกันบ้าง ถึงยังไม่สนิทแต่ก็ไม่ใช่คนแปลกหน้าอีกแล้ว เหมือนที่สื่อชอบแซวว่า หลังจากจูบอะไรๆ ก็เปลี่ยนนั่นแหละ

ช่วงชิมเมนูใหม่ของทางร้าน ธรกับพายต้องผลัดกันป้อน ขนมและน้ำทำเอาแฟนคลับกรี๊ดจนเขาสองคนหูอื้อไปเลย ระหว่างที่นั่งรอคิวร้องเพลง พายแอบกระซิบข้างหูธร

“แฟนคลับเดี่ยวผม ไม่เคยมากันเยอะแบบนี้เลย ไม่รู้จะดีใจหรือเสียใจดี” ธรหันไปมองหน้าพาย แล้วทั้งคู่ก็เผลอขำออกมา แฟนคลับที่จ้องจะจับภาพทุกความเคลื่อนไหวของทั้งคู่อยู่แล้ว กรี๊ดกันสนั่น ทุกคนต่างเทใจรักในความเป็นธรรมชาติของธรและพายแบบไม่คิดชีวิตเลยทีเดียว

ไม่ว่าจะเหนื่อย ร้อน หิว ฝนตก แดดร้อน งานไหนมีคู่ธรพาย คนต้องแห่มาจนไม่มีที่จะยืน ปรากฏการณ์ธรพายครองตำแหน่งคู่จิ้นที่งานโชว์ตัวเยอะที่สุด รางวัลคู่จิ้นที่ให้แฟนคลับโหวตก็ได้เกือบทุกรางวัล

ส่วนความสัมพันธ์ของพวกเขา ก็ดีขึ้นตามลำดับ ธรเลิกมึนตึงใส่พายแล้วคุยเล่นได้มากขึ้น พายเองก็เลิกตั้งแง่กับรุ่นพี่และเริ่มห่วงใยเขามากขึ้นด้วย ช่วงไม่มีคิวที่กองถ่าย ก็จะมีงานอีเว้นท์เข้ามาถี่หน่อย วันนี้ก็เช่นกัน



“วันนี้เป็นงานดอกไม้ พี่ว่าน้องๆ จะใส่สีมืดมันจะไม่เข้านะคะ” ต้นไม้รวบรวมความกล้าขอให้ธรใส่สีหวานๆ โดยที่รู้อยู่แล้วว่าธรคงไม่มีทางใส่ สีที่หวานที่สุดที่ธรยอม คือ เทา กับน้ำเงิน บางทีก็สงสัยเหมือนกันว่า เทา น้ำเงิน มันนับเป็นสีหวานด้วยเหรอ

“เอามาดิพี่” ผู้จัดการทำตาโตอึ้งไปเลย พอรู้ตัวก็รีบส่งเสื้อสีชมพูให้ก่อนธรจะเปลี่ยนใจ

บนเวทีดนตรีเพลงรักที่กำลังฮิตดังขึ้น ธรกับพายปรากฏตัวในชุดกางเกงสีดำ เสื้อเชิ้ตชมพู แฟนคลับกรี๊ดจนเกือบกลบเสียงดนตรี หลังเวทีต้นไม้มองแล้วยิ้มด้วยความสุขใจ สบายใจ แต่ก็แอบสงสัยว่าอะไรทำให้ธรผู้เอาแต่ใจเปลี่ยนไปขนาดนี้

ระหว่างร้องเพลง ธรหันไปทางพายบ่อยเพราะเขาจำตอนเข้าเพลงแต่ละช่วงไม่ได้ เขาไม่ชอบร้องเพลง ต่างกับพายที่ร้องเพราะเหมือนนักร้องอาชีพ ไม่ใช่แค่ร้อง สกิลการเต้นของพายนั้น ธรเองยังอดมองไม่ได้เลย เวลาพายโยกตัว เอว สะโพก แขน ขา หน้าตาที่อินตามจังหวะเพลงโคตรน่ารักเลย เดี๋ยวนะเขากำลังชมเด็กผู้ชายที่เคยไม่ชอบหน้าว่าน่ารัก คงกำลังเมาแดดน่ะ อย่าคิดมากเลย



ในที่สุดก็จบเพลง ธรถอนหายใจโล่งอก ในงานโชว์ตัวส่วนที่เขาไม่ชอบที่สุดคงจะเป็นการร้องเพลงนี่แหละ ทั้งคู่เดินลงมาพักเพื่อรอคิวขึ้นไปพูดคุยรอบสุดท้าย

“ขอบใจนะ ถ้าไม่มีมึงแย่แน่” ธรหันไปขอบคุณคนข้างๆ

“พี่ก็ดังได้เนอะ ขนาดร้องก็ไม่เก่ง เต้นก็ไม่ทัน” พายแอบกัดขำๆ

“ปากดีเดี๋ยวจะโดน” ธรหันไปขู่คนปากดี ได้ทีลามปาม ตะกี๊ที่ชมว่ามันน่ารักขอถอนคำพูดได้ไหม

“นี่ผมชมพี่นา พี่ต้องแสดงเก่งมากแน่ๆ ไรงี๊” พายเอาตัวรอดยกใหญ่

“มึงดูหน้ากู ที่กูดังเพราะกูหล่อโว้ย” ธรตอบกลับอารมณ์ดี เออเอาคำว่าน่ารักของมึงคืนไปพาย มึงมันน่ารักจริงๆ ยิ่งเวลาเหนื่อยนะ ปากชมพูของมันจะอ้าออก ตอนหายใจไม่ทัน หน้าแดงระรื่อ เหงื่อผุดแต่ความใสความวิ้งออร่านี่ไม่ลดเลย เด็กสมัยนี้มันผิวดีจัง กินอะไรกันวะ ธรคิดเองเป็นตุเป็นตะ

“คร๊าบบบ ไม่กล้าเถียงเล้ย” พายลากเสียง แสดงความทะเล้นของเขาเป็นธรรมชาติที่แสนจะมีเสน่ห์ ธรเถียงตัวเองไม่ได้เลยว่ารู้สึกชอบอาการแบบนั้น ชอบมากซะด้วย



งานวันนี้ ธรและพายคุยกันเล่นกัน ยิ้มให้กันไปมา ไม่มีช่วงไหนที่แฟนคลับจะไม่เก็บภาพ แม้จะไม่มีเสียงพูด แต่แค่นี้ก็ทำให้กระแส ธรพายกลับมาครองเทรนทวิตอีกครั้งและอีกครั้ง จนต้นไม้ไม่ค่อยตื่นเต้นแล้ว เริ่มชิน

“คุณธรคุณพายเชิญค่ะ” สตาฟในงานมาเชิญทั้งคู่ขึ้นเวทีอีกครั้ง

“พี่อยากถามเรื่องที่หลายคนคงสงสัยกัน” พิธีกรหนุ่มเริ่มต้นคำถามแบบไม่ให้เสียเวลา

“คือพี่อยากรู้เหมือนกับทุกคนว่า คลิปหลุดที่เราสองคนมีเรื่องกัน แต่คือมันมีแต่ภาพไงไม่มีเสียง บอกได้ไหมครับว่า คุยอะไรกันวันนั้น ทำไมดูรุนแรงจัง ตอนที่ถ่ายจริงฉากนั้นไม่ได้รุนแรงขนาดนั้นเลยนี้นา”

ต้นไม้ยกมือทาบอกอุทานเบาๆ “ตายแล้ว”

ผู้จัดการลุ้นหนักว่าสองคนจะตอบว่ายังไง ไม่ได้เตี๊ยมกันมาด้วย เพราะมันผ่านมานานแล้วไม่คิดว่าจะถามเรื่องนี้











By Symbol A

« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 06-02-2019 16:17:08 โดย antivirus »

ออฟไลน์ antivirus

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 129
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +50/-2
ธรพาย Take 4
«ตอบ #6 เมื่อ16-11-2018 11:29:03 »

ธรพาย Take 4





“คือพี่อยากรู้เหมือนกับทุกคนว่า คลิปหลุดที่เราสองคนมีเรื่องกัน แต่คือมันมีแต่ภาพไงไม่มีเสียง บอกได้ไหมครับว่าคุยอะไรกันวันนั้น ทำไมดูรุนแรงจัง ตอนที่ถ่ายจริงฉากนั้นก็ไม่ได้รุนแรงขนาดนั้นเลยนี้นา”

“เออ คือ..” พายอึกอักหันไปสบตากับธร จังหวะที่ทั้งคู่หันไปสบตากัน อยู่ๆ ก็เกิดหน้าแดงขึ้นมาซะอย่างนั้น ไม่มีเหตุผล รู้แค่มันร้อนเฉพาะที่หน้า ร้อนผ่าวเลย หัวใจสูบฉีดเลือดแรงมาก คงจะเพราะกดดัน ใช่ต้องเป็นเพราะคำถามแน่ๆ ไม่ใช่ที่สายตามันบังเอิญไปจ้องกันหรอก จิงจิ้งง

“อ้าวน้องๆ ทำไมหน้าแดงครับ” พิธีกรถามขึ้น แฟนคลับกรี๊ดลั่น

“คือวันนั้น เราสองคนซ้อมคิวบู๊กัน มันยากมากครับเพราะต้องต่อยแบบประชิดตัว เราสองคนเลยพนันกันว่า...” ธรเป็นคนที่ตั้งสติได้ก่อน คิดอะไรได้ก็รีบพูดไปก่อน

“ใครแพ้ต้องเป็นคนรับใช้ให้อีกคนหนึ่งอาทิตย์ เราเลยจริงจังที่จะต่อยกันมากครับ” พายตอบเสียงสุภาพ แต่เรียกเสียงกรี๊ดสนั่นจากแฟนคลับ

“ครับตามนั้น” ธรเออออตามพาย ใบหน้าธรปรากฏรอยยิ้มที่แสนจะอบอุ่นอย่างที่แฟนคลับไม่ค่อยได้เห็นมุมนี้ของเขาเลย ทำให้คราวนี้เสียงกรี๊ดดังชนิดที่ว่าคอไม่แตกไม่เลิก

“โหดจริง อะไรก็จริงไปด้วยนะครับคู่นี้” พิธีกรที่เป็นชายแท้ถึงกับเขินตามไปด้วย แต่เหนือกว่าทุกคนก็คงเป็นพายนี้แหละ ที่ตอนนี้หน้าแดง หูแดง ยิ้มไปทั้งปากทั้งตา ก็มันเก็บยากนะความเขินเนี่ย ถ้าอาการขนาดนี้ยอมรับมาเถอะว่าเขิน

“แล้วสรุปใครแพ้ครับ ดูไม่ยอมกันทั้งคู่” คำถามยังไม่ออกจากเรื่องเดิม

ธรยกมือแทนคำตอบ ไม่ต้องบรรยายก็คงรู้เสียงกรี๊ดนั้นดังแค่ไหน ก็ดังแบบที่ว่าคอแตกไปแล้ว ยังกรี๊ดต่อได้อีกนั่นแหละ นอกจากนี้กล้องหลายสิบตัว จับอาการของธรและพายซูมแล้วซูมอีก ภาพที่ได้ชัดสุดก็เป็นความเขินของทั้งคู่ ถึงธรจะได้เปรียบที่เก็บอาการได้เก่งกว่า แต่ก็ยังมีให้เห็น ส่วนพายบอกได้คำเดียว โดน โดนเต็มๆ เขินหนักมาก

เรียกว่าเป็นการออกงานคู่ที่ไม่ต้องมีบทอะไรเลย แต่กระแสมาเพียบ

“พี่ธรยอมแพ้ เพราะผมหมัดหนักกว่า” เมื่อสลัดอาการเขินที่ไม่รู้มาจากไหนเยอะไปหมดได้ พายก็ตอบกลับไปบ้าง ตอนพูดไม่รู้เหมือนกันว่าคิดอะไรอยู่ อยากแกล้ง อยากเล่น หรืออะไรกับธรกันแน่

ธรไม่เถียงกลับยอมรับสั้นๆ คำเดียว “ครับ” แฟนคลับก็ทำได้แค่กรี๊ดแล้วกรี๊ดอีก ทุกคนรู้ว่าปรกติธรไม่ยอมใครง่ายแบบนี้ พูดคุยจนเหนื่อย พิธีกรก็ยิ้มเขินตามจนเหนื่อย แฟนคลับก็กรี๊ดจนเหนื่อย

ธรและพาย ก็อาการเยอะแยะที่ต้องเก็บต้องซ่อนจนเหนื่อย แต่ทำไมก็ไม่รู้ งานนี้ทำให้ทุกคนมีความสุขมาก หลังจบงานต้นไม้มีแผนให้สองคนได้ใกล้ชิดกันมากขึ้น

“นายเรียกพบพี่ด่วน ธรไปส่งน้องได้ไหม รบกวนหน่อยนะ นะ น้า”

“ความจริงผมนั่งแท็กซี่กลับเองก็ได้ครับ” พายออกตัวเมื่อเห็นว่าธรนิ่ง

“เห้ยไปส่งได้ แค่นี้เอง” ธรรีบรับปาก ที่ไม่ตอบตั้งแต่แรก เพราะกลัวพายไม่อยากไปด้วยมากกว่า ต้นไม้แอบเห็นสายตาผิดปรกติของธรแล้ว รู้มากว่าเจ้าตัวซะอีกว่าแบบนี้เรียกเป็นอื่นไม่ได้ นอกจาก..แคร์

“ขอบใจมากนะธร เราสองคนกลับกันดีๆ ล่ะ”

“ครับ” สองคนตอบรับ แล้วธรก็เดินนำไปที่รถตัวเอง พายเดินตาม โดยมีสายตาต้นไม้มองตามด้วยสีหน้าเปื้อนยิ้ม

“ดีกันได้สักทีนะคู่จิ้นของพี่ พายจนไม้พายหักไปสามล้านอันแล้ว พายจนกล้ามจะขึ้นอยู่ล่ะ”

พายเดินตามเจ้าของรถ ความเงียบก็ทำงานไปเรื่อย ๆ จนถึงรถ

“รกหน่อยนะ ของเยอะ” ธรออกตัวก่อนพายจะเปิดประตูรถ พายพยักหน้ารับรู้ แต่พอเปิดประตูเข้าไป เขาถึงกับอึ้ง

“นี่รถพี่หรือรถขนขยะกันแน่เนี่ย” อดไม่ได้ที่จะบ่น เมื่อเห็นสภาพข้าวของในรถ ทั้งรองเท้า เสื้อ กางเกง และยังมีขยะ ถุงขนม เปลือกผลไม้ อาหารเซเว่นที่น่าจะเริ่มขึ้นราแล้ว

“มึงก็บ่นเหมือนแม่กูเลย มันไม่ว่างทิ้งนี้หว่า” ธรแก้ตัวเสียงเบา

“แค่เก็บทิ้ง มันไม่ได้เสียเวลาเลยนะพี่ นี่ถามจริงไม่เหม็นเหรอ” พูดไปก็ถือวิสาสะเก็บขยะทุกชิ้นใส่ถุงแล้วเดินไปทิ้งให้

ส่วนเจ้าของรถยืนนิ่ง มองตามเพลินเลย นิ้วเรียวกับข้อมือเล็ก กล้ามท้อง จุดสีชมพูบนเนินอก เขาเห็นผ่านคอเสื้อตอนอีกคนก้มเก็บนั่นนี่ ผิวขาวเนียนไปทั้งตัว ตาโต คิ้วสวย ปากได้รูป ท่าทางที่ดูบอบบางเหมือนผู้หญิง

ทุกอย่างที่เป็นพายพิรุณ ทำเอาหัวใจธรธัณย์เต้นแรงมาก ก่อนจะขึ้นรถพายยังหยิบน้ำหอมในกระเป๋ามาฉีดไล่กลิ่นอีกที

“พี่จะมองอีกนานไหมครับ” พายเรียกสติธรเมื่อเห็นว่าเขาเอาแต่จ้อง

“ไปดิ เออหิวมะไปหาไรกินกัน” ธรรีบเปลี่ยนเรื่องกลบเกลื่อน

“หิว กินช้างได้ทั้งตัวเลยเนี่ย” พายหันไปตอบ แล้วก็ทิ้งหัวลงกับเบาะ เอามือลูบท้องตัวเอง บ่งบอกว่าหิวจริง ธรถึงกับต้องรีบหันสายตาไปทางอื่น ตอนนี้คนข้างๆ ทำอะไรกับหัวใจเขากันแน่....มึงจะน่ารักไปถึงไหน



พายไม่รู้ตัวหรอกว่าทำอะไรลงไป ล้วงหามือถือมาเช็คกระแสในทวิตอ่านข้อความยอดฮิตที่มีคนถูกใจและรีทวิตมากที่สุด

ละครมาช้าไม่เป็นไร กินกันวนไปไม่รีบ #ธรพาย


เอิ่มแฟนคลับดูจริงจังกับการจิ้นมากไปหรือเปล่า เมื่ออ่านจบหันไปมองคนขับ จังหวะที่สองสายตาประสานกัน สองหัวใจก็เต้นแรงเป็นจังหวะเดียวกัน โดยไม่รู้ตัว



ธรรีบหันกลับ พยายามขับรถให้เป็นปรกติที่สุด ส่วนพายก็ทำเป็นหันไปมองข้างทาง แล้วก็แอบยิ้มอยู่คนเดียว สักพักเมื่อทั้งคู่รู้ตัวว่าต่างก็เป็นผู้ชายเหมือนกัน อาการเขินก็หายไป ความสับสนเข้ามาแทนที่ มันอึดอัดนะต้องซ่อนความรู้สึก ที่เราก็ไม่รู้ว่ามันคืออะไรกันแน่



ในร้านอาหารที่ไม่ไกลจากคอนโดธรเท่าไหร่

“ร้านนี้อร่อยเหรอพี่” พายถาม

“ก็ใช้ได้นะ บางวันคนมันเยอะเลยนานๆ มาทีไม่ชอบคนเยอะ แต่มันใกล้บ้านน่ะ” ธรตอบยืดยาว เดี๋ยวนะเค้าถามแค่รสชาติมั้ง

“อ้าวงั้นพี่ก็กลับบ้านเลยดิ ไม่ต้องวนไปส่งผมหรอก เดี๋ยวผมขึ้นแท็กซี่กลับเองก็ได้” พายรีบบอกด้วยความเกรงใจ

“ได้ไง คือกูก็ขับชินทางอ่ะ ลืมไปว่าต้องไปส่งมึง เดี๋ยววนกลับได้ไม่มีปัญหา คิดซะว่าตอบแทนที่มึงมาเก็บขยะในรถให้แล้วกัน” อ้างยืดยาวสรุปก็คือจะไปส่งพายให้ได้นั่นแหละ ความจริงที่ธรขับรถเพลิน เพราะมัวแต่คุยกับความคิดตัวเอง ว่าคิดยังไงกับพายกันแน่ต่างหาก



ระหว่างที่ทั้งคู่กินข้าวคุยอะไรไปเรื่อยเปื่อย ก็ไม่พ้นสายตาแฟนคลับ ที่ต้องเก็บภาพไปโพสต์ตามสื่ออีกแล้ว และเหมือนทุกครั้งภาพการดินเนอร์ธรพาย ถูกแชร์ไปอย่างรวดเร็ว



พวกเธอเขามากินกันสองต่อสอง หมายถึงกินข้าวนะ #ธรพาย

ร้านนี้ใกล้คอนโดพี่ธรนะจำได้ เค้าสองคนค้างด้วยกันเหรอ #ธรพาย

ตายแล้วคิดดีไม่ได้เลยตอนนี้ #ธรพาย

นี่ใช่ไหมคนรับใช้ที่ว่า ขับรถพาไปกินข้าว ตายไปเลยฟิน #ธรพาย

น่ารักมากกกก กอไก่ล้านตัวก็ไม่พอ #ธรพาย

เรือกลไฟของฉันกำลังแล่นโว้ย #ธรพาย

หิวเก่ง อีกคนก็ตามใจเก่งงี้เหรอ #ธรพาย

โยนไม้พาย ชิปทำไมเดี๋ยวเขาก็ได้กัน #ธรพาย


ต้นไม้กับนายใหญ่นั่งเลื่อนดูกระแสบนทวิต แล้วยิ้มให้กันด้วยความโล่งใจวันนี้มีคิวถ่ายละครด้วยกัน ธรทำเนียนว่าผ่านคอนโดพายพอดี เลยแวะไปรับ

“ออกมายัง ว่าจะแวะไปรับ จะได้เข้ากับกระแสคนใช้หน่อย” มีบางคนเอากระแสมาอ้าง

“ยังครับกำลังแต่งตัวเสร็จ พี่ถึงไหนแล้วล่ะ” พายแอบตื่นเต้น ตื่นเต้นทำไมแค่ปั่นกระแสเฉยๆ พายบอกตัวเอง

“เนี่ยใกล้ถึงแล้วลงมารอเลย” ธรสั่ง

“ครับ เดี๋ยวเจอกันครับ” พายตอบรับ หุบยิ้มไม่ได้เลยตอนนี้

“ฮั่นแน่ ใครจะมารับหรา นี่ไม่ต้องให้ไปส่งแล้วช่ะ” นิดากึ่งถามกึ่งแซว

“เปล่าพี่ธรเขาแค่ผ่านมาพอดี เรื่องมันยาวไว้กูเล่าให้มึงฟัง” พายตอบหลบสายตา มีเหรอที่นิดาจะไม่เห็น สนิทกันขนาดนี้ ทำไมจะไม่รู้ว่าอาการแบบนี้คืออะไร

“เห้ยมึงอย่าบอกนะว่า...กับ..แล้ว” นิดาไม่เอ่ยชื่อคนที่สาม เพราะถ้าไม่จริงพายคงทำหน้าเอ๋อ แล้วถามกลับว่ากับอะไรกับใคร

“กับพี่ธรไม่มีอะไรกันนะงานเฉยๆ ไปล่ะเดี๋ยวเค้ารอนานจะด่ากูอีก”

“............” นิดายิ้มกว้าง แล้วมองบนใส่เพื่อน นี่ถ้าไม่ร้อนตัวก็ไม่รู้หรอกเพื่อนจ๋า

พายรีบออกจากห้องด้วยความเขิน เพื่อนมารู้ทันอะไรกันตอนนี้นะ เมื่อลงไปถึงข้างล่าง ก็พบว่าธรรออยู่แล้ว

“ทางนี้ๆ ” ธรตะโกนเรียก พายยืนหายใจเข้าออกลึกๆ ล้วงหาน้ำหอมในกระเป๋า เพื่อเตรียมก่อนจะเปิดประตู ธรเอื้อมมือไปเปิดประตูรถให้พาย เพราะเห็นไม่เปิดขึ้นมาสักที ถามด้วยความสงสัย “ทำไร”

“ทำใจครับ รถพี่มันเอ่อ..สกปรก” พายตอบพร้อมชูขวดน้ำหอมในมือ

“เห้ยย ขนาดนั้นเลยเหรอ แท็กซี่ไหมล่ะ” ธรตัดพ้อ

“ผมล้อเล่นน” พายรีบเข้าไปนั่งปิดประตู ก่อนจะหันไปเจอ

“นั่นไง ถุงขนมอะไรอีกแล้ว เปลือกกล้วยเน่า โอ๊ยยพี่” พายสั่งห้ามไม่ให้ธรออกรถ เขาเปิดประตูออกไปเก็บขยะที่เบาะหลังแล้วเดินไปทิ้ง กลับมาฉีดน้ำหอมแล้วปิดประตูรถ

“นี่ถ้าเรื่องมากขนาดนี้ ไปเองเถอะ” ธรไล่แก้เก้อ ตอนนี้ไม่รู้จริงๆ ว่าควรทำหน้ายังไง

“เรื่องไรล่ะ ส่าเก็บขยะให้แล้ว ต้องไปด้วยดิ” พายพูดกวนๆ ธรอดยิ้มตามไม่ได้ ถ้าพายเป็นผู้หญิงคงโดนบ่นหูชา ไม่ก็งอนไปแล้ว ผู้ชายก็ดีนะไม่จุกจิก นี่คิดบ้าอะไรเนี่ย ธรส่ายหัวไล่ความคิดที่เข้ามา

“พี่เป็นไรป่าว” พายเห็นธรแปลกๆ อดเป็นห่วงไม่ได้

“เป็นไรเล่า” คนโดนถามทำเป็นไขสือ

"พี่ส่ายหัวทำไมอ่ะ"

"แมลงอ่ะมันจะบินมาใกล้กู" แถไปเลยอย่าได้แคร์

"สงสัยมาตอมขยะแน่ๆ ไหนง่ะ" ตาใสเดียงสา มองหาแมลงมโนของเขาไม่หยุด จำไว้นะพายอย่าไปทำแบบนี้กับใครมันทำให้เขาใจสั่นรู้ไหม

"อะไรครับ"

"อะไรอีก"

"ก็พี่มองผมอ่า"

"ไม่ได้มองมึง ก็บอกว่ามองแมลง"

"ไหนอ่ะ" ทำหน้าแบบนั้นอีกแล้ว ไอ่พายมึงมันตัวอันตราย!

เมื่อทั้งคู่มากองพร้อมกัน และดูท่าทางสนิทกันมากขึ้น ดนัยกับต้นไม้ถึงกับแปลกใจทำไมมาด้วยกันได้ หรือว่าที่แฟนคลับสงสัยว่าไปค้างบ้านธรมันจะจริง ธรเห็นปฏิกิริยาของผู้กำกับและผู้จัดการ เลยรีบออกตัว

“ไม่ใช่อย่างที่พวกพี่คิดนะ แค่ผมมีน้ำใจไม่ได้รึไง”

“จร้า ใครเขาว่าอะไรรึยัง” ต้นไม้ตอบกลับพร้อมทำตาโตใส่

“อย่างนี้เขาเรียกร้อนตัวนะธร” ดนัยเสริม คนแซวเดินไปแล้วทิ้งไว้แค่คนโดนแซวยืนทำตัวไม่ถูกอยู่ ธรหันไปทางพาย

“นี่มึงไม่คิดจะพูดอะไรเลยเหรอ” ธรถาม

“พูดอะไรอ่ะ พวกพี่คุยอะไรกันผมงงอยู่เลย” พายทำเป็นไม่เข้าใจ

“เป็นมึงก็ดี โง่ดีไม่ต้องคิดอะไรมาก” ธรพูดน้ำเสียงปลงๆ แล้วเดินออกไป

“อ้าวพี่ ว่าผมทำไมเนี่ย” พายโวยวายตาม



“ฉากวันนี้คือ ต้องช่วยกันทำอาหาร เป็นฉากสวีทเบาๆ จัดฉากหนักๆ มาเยอะแล้ว” ดนัยอธิบายคร่าวๆ ก่อนที่จะให้เวลาสองคนต่อบทกัน ก่อนเข้าฉากจริง







By Symbol A
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 06-02-2019 16:17:25 โดย antivirus »

ออฟไลน์ antivirus

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 129
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +50/-2
ธรพาย Take5
«ตอบ #7 เมื่อ16-11-2018 11:30:52 »

ธรพาย Take5



“ไม่ยักรู้ว่าแฟนผมทำอาหารเก่งแบบนี้” พายกระซิบ ยกมือกอดธรไว้แน่น หน้าหวานซบกับแผ่นหลัง มันคือการอ้อนที่มีพลังทำลายล้างสูงมาก

ธรยิ้มเอ็นดู ละจากผักที่กำลังตั้งใจหั่น หันไปกอดคนที่เพิ่งเข้ามาแทน

“บอกว่าให้รอกินไง มากวนแบบนี้จะได้กินไหม”

นิ้วไล่กรอบหน้าหวานของคนที่มากวน พร้อมกับส่งรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ให้คนรักตามบทสมมุติ

“ก็กิน อย่างอื่นแทนไง ว่าแต่กินเลยได้ไหมครับ” ทั้งคำพูดทั้งสายตาของพาย ธรอึ้ง คิดบทไม่ออก ไปต่อไม่เป็นเลยทีเดียว

“คัท!! ธรพูดต่อสิ เอาตั้งแต่ที่เงียบเลย เดี๋ยวพี่ไปตัดใช้เอา เมื่อกี๊ดีมากแล้ว” ดนัยยังชมแม้ธรจะลืมบท แต่ที่แสดงไปมันเป็นธรรมชาติมาก ขนาดต้นไม้ยังนั่งกัดผ้าเช็ดหน้าแอบเขิน อยู่หลังจอมอนิเตอร์

“ขอโทษครับ” ธรเอ่ยปากขอโทษที่จำบทไม่ได้ เขาส่ายหัวแรง เป่าปากไล่ความประหม่า แสดงมากี่ฉากแล้วเพิ่งมาเขินจริงจังก็ฉากนี้แหละ ฉากที่จูบคราวก่อนที่ว่ารู้สึกแปลกๆ ยังไม่ขนาดนี้เลย

“โอเครึยังธร” ดนัยตะโกนถามคนที่กำลังท่องบทอยู่ ธรพยักหน้า เดินมาสมทบพาย ที่ยืนรออยู่แล้ว



“ไม่กินข้าว จะให้ผมกินคุณรึไงครับ” คราวนี้พายถึงกับไปไม่เป็นบ้าง ก็สายตากับน้ำเสียงของธร มันเหมือนออกมาจากความรู้สึกจริงๆ ไม่เขินยังไหว หน้า หู ลามไปถึงคอ แดงไปหมดแล้ว

“แค่อยากมาให้กำลังใจ นี่คิดจะจับกินเลยเหรอ ไปดีกว่ากลัว...” พายตอบตามบทที่พอจะคิดออก พร้อมหลบสายตาที่จ้องเหมือนจะกินเขาให้ได้ ก่อนที่พายจะเดินออกไป ด้วยความไวกว่าสมองสองมือของธรโอบเอวบางของอีกฝ่ายไว้หลวม ๆ สายตาร้อนแรงเหมือนไฟกำลังจ้องแผดเผาตาหวาน พอจ้องจริงจังธรเพิ่งเห็นว่า สายตาของพายเป็นประกาย อย่างที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน มันเป็นสายตาที่เขาอยากจ้องไปเรื่อยๆ ธรจ้องจนคนโดนจ้องแทบละลายไปเลย

“ไปทำกับข้าวได้แล้ว ไม่กวนแล้วไง” พายดันเขาออก พยายามให้พ้นจากอ้อมแขนแข็งแรงนั้น หัวใจเต้นแรงจนกลัวว่าเขาจะได้ยิน ธรไม่ยอมปล่อยไปง่ายๆ แถมยังกอดแน่นขึ้นก้มกระซิบ กล้องโคลสอัพที่หน้าธร จึงไม่มีใครเห็นว่าตอนนั้นพายหน้าแดงแค่ไหน

“ยังเขินผมอีกเหรอ เราเป็นแฟนกันแล้วนะ” ธรพูดไปก็อินไป นี่ก็สงสัยตัวเองเหมือนกันจะอินอะไรเบอร์นี้

กล้องเปลี่ยนมาโคลสอัพหน้าพายบ้าง จึงไม่มีใครเห็นว่าหลังพูดจบ ธรก็หน้าแดงไม่แพ้กันเลย

“ผมหิวแล้ว” พายเปลี่ยนประเด็น พร้อมทำปากจู๋ สีหน้าอ้อนๆ แม้จะไม่ตรงตามบทแต่ดนัยให้ผ่าน เพราะน่ารักดี

“โอเค เดี๋ยวรีบทำให้เลยครับ” ธรยอมแพ้ตอบกลับเสียงอ่อนเสียงหวานเกินบท

“หื้มมม เริ่ดสุดอะไรสุด” ต้นไม้กระซิบกับดนัย

“คัท!! ดีมาก วันนี้พอแค่นี้ครับเลิกกอง” ดนัยสั่งพร้อมรอยยิ้มกว้าง พอใจมากกับฉากวันนี้



“เลิกกองแล้วเหรอ ว๊ายวันนี้ถ่ายแป๊บเดียวเอง พี่จะได้ไปนวดหน้า นวดตัว เครียดมาหลายวัน หน้าเหี่ยวหมดแล้ว” ต้นไม้ออกตัวแรง เป็นเชิงว่าไม่ว่างไปส่งพาย

“ป่ะกลับกันเถอะ” ธรหันไปชวนพาย โดยไม่ถามสักคำว่าพายจะไปด้วยไหม มัดมือชกชัดๆ

“ครับ” พายตอบรับหน้างงๆ แต่ก็เดินตามไป ใจง่ายนะเรา

“หิวไหมวันนี้เห็นกินข้าวในกองนิดเดียวเอง ไม่อร่อยละสิ” ธรถามขณะออกรถ

“เปล่าครับ แค่เวียนหัวนิดหน่อย” คนถามหันมามองเขาทันที ห่วงนะแต่ไม่แสดงออก

“ไม่สบายเหรอ กินยายัง จะไปหาหมอไหม” คำถามมาเป็นชุดแบบลืมตัว ขนาดไม่อยากแสดงออก

“เดี๋ยวๆ ไม่ต้องหาหมอหรอกพี่ แค่กินยาหอมก็คงดีขึ้น พี่ก็เอาซะเว่อร์เลย” พายตอบกลับหัวใจพองโต เมื่อรู้ว่าเขาเป็นห่วง แต่บางทีพี่เขาอาจจะถามตามมารยาทก็ได้มั้ง หัวใจที่พองอยู่ก็เริ่มเหี่ยวซะงั้น

“เอาดีๆ เวียนหัวเนี่ยน่ากลัว เป็นอะไรมึงอย่ากินยาเอง มันอันตราย” ธรแสดงความห่วงใยออกนอกหน้ามาก

“......” พายไม่ตอบ ได้แต่ยิ้ม ตอนนี้หยุดให้หัวใจพองโตไม่ได้เลยจริงๆ

“ยิ้มอะไร กูไม่ได้ห่วงมึง ห่วงงานต่างหาก ถ้ามึงไม่ไหว กองเลื่อนถ่าย กูไม่ได้ว่างทุกวันนะ” ธรรีบแก้ตัวน้ำขุ่นๆ

“คร๊าบ ผมรู้ว่าเวลาพี่เป็นเงินเป็นทอง” พายตอบกลับแบบรู้ทัน ธรตั้งใจขับรถไปสักพัก รู้สึกว่าคนข้างๆ นิ่งไปนาน กังวลอยู่ว่าน้องจะงอนหรือเปล่าหันไปดู

อ๋อ หลับนี้เอง เขาค่อยๆ ชิดซ้าย เพื่อจอดข้างทาง เลยไปอีกหน่อยถนนมันไม่ค่อยเรียบ กลัวทำคนป่วยตื่น ความห่วงเว่อร์นี้พี่ท่านได้แต่ใดมา จอดรถเสร็จว่างจัดไม่มีอะไรทำก็เลยแอบมองน้อง ผิวหน้าเนียนใส ขนตางอนเป็นแพ ปากอิ่ม เวลาหลับน่ามองเป็นบ้าเลย เห้ยนี่กูเป็นเอามากแล้วนะเนี่ย



รู้ตัวธรก็รีบออกรถไปต่อ สับสนกับตัวเองว่าทำไมต้องรู้สึกอะไรมากมายกับเด็กผู้ชายอย่างพายด้วย “มีอะไรครับ” พายรู้สึกเหมือนรถหยุด

“อะไร ไม่มีอะไรเลย จะให้ไปส่งคอนโดเลยไหมล่ะ หรือจะแวะไปกินไรก่อน” ธรถามเสียงอ่อนโยน ไม่ได้ตั้งใจใช้เสียงนี้แต่อินเนอร์มันได้

“กลับเลยดีกว่าพี่ ผมอยากพัก” พายตอบทั้งที่กำลังนอนหลับตา ดูก็รู้ว่าคงรู้สึกไม่สบายจริงๆ วันนี้ธรเลยพักรบไว้วันหนึ่ง ไม่กล้าแกล้งสงสาร



“ถึงแล้ว” ธรบอกขณะหาที่จอด

“อือ” พายตอบเสียงอู้อี้ในคอ เหมือนคนที่ง่วงมากแต่ต้องฝืนตื่น

“ไหวไหมเนี่ย” ธรหันมาถาม

“........” พายไม่ตอบแต่ส่งสายตาไม่มีแรงไปให้แทน โอ๊ยย ถ้าจะอ้อนขนาดนี้ ผู้ชายก็ผู้ชายเถอะ ไม่ทงไม่ทนมันล่ะ

“มาๆ” ธรลงไปเปิดประตูรถ พยุงแขนพายลง

“พี่ไม่ต้องก็ได้ แค่ง่วงไม่ได้เป็นไรเลย” พายดึงแขนกลับ ขอบคุณคนมาส่งแล้วเดินขึ้นห้องไป

ธรชะเง้อมองตาม รู้สึกกระสับกระส่าย หงุดหงิดพิกล ไม่แน่ชัดว่าทำไม หรืออยากทำอะไร รู้แค่ยังไม่อยากกลับตอนนี้ เขาตัดสินใจวิ่งตามพายไป มันห้ามตัวเองไม่ทันจริงๆ

“อ้าว พี่ตามมาทำไม” พายถามด้วยความแปลกใจ

“คือ ไปหาไรกินที่ห้องได้ไหม หิวอ่ะ” ข้ออ้างชัดๆ

“ได้ครับ โทษทีผมก็มัวแต่ง่วง ลืมถามว่าพี่หิวไหม” พายเชื่อสนิทใจว่าเขาหิว โธ่เด็กน้อยช่างไม่รู้อะไรบ้างเลย

เมื่อเข้ามาในห้อง ธรใช้สายตาสำรวจทุกอย่าง ไปสะดุดที่รูปถ่ายของเด็กสองคนในชุดนักเรียน คนหนึ่งคือพาย อีกคนเป็นสาวน้อยหน้าตาน่ารัก พอเห็นรูปเขาก็คิดไปถึงตอนที่ไปออกรายการด้วยกัน พายบอกว่าเป็นลูกคนเดียว แสดงว่าสาวน้อยในรูปต้องเป็นคนพิเศษแน่ๆ ไม่ค่อยสบอารมณ์เท่าไหร่ เริ่มพาล

“มีแต่มาม่า พี่กินได้ไหมครับ” พายหันไปถาม

“ไม่กิน” ธรตอบเสียงแข็งๆ

“อ้าว ทำไงล่ะ” พายงง เอาใจไม่ถูก

“ไม่กินแบบต้ม เอาแบบผัด” ธรสั่งเสียงยังหงุดหงิดอยู่

“ผัดไม่เป็น พี่มาทำเองเลย เดี๋ยวผมไปอาบน้ำก่อน” พายวางซองมาม่าไว้ที่ครัว ก่อนจะเดินไปอาบน้ำไม่สนใจแขก

“..........” ธรยกนิ้วชี้ที่ตัวเอง ประมาณว่าเขาเนี่ยนะผัดมาม่า คงจะกินได้หรอก

ยี่สิบนาทีต่อมาพายก็อาบน้ำเสร็จ เดินออกมาพร้อมชุดนอน กลิ่นสบู่แชมพูหอมฟุ้งมาแต่ไกล

“ผัดเสร็จแล้วเหรอพี่”

“กูทำไม่เป็นจะเสร็จได้ไง” ธรตอบกลับน้ำเสียงยังอยู่โหมดหงุดหงิด แต่ไม่แสดงออก พายเดินมาดู แล้วก็ต้องสงสัยว่า “อ้าว แล้วมาม่าหายไปไหน”

“แดกไปล่ะ ดิบๆ ก็ไม่เลวนะ” ธรตอบหน้าตาเฉย

“โธ่พี่ ฮ่าๆ” พายถึงกับขำ

“ก็ผัดไม่เป็น แล้วแบบต้มก็ไม่ชอบจะให้ทำไง”

“ทำไมพี่ไม่ชอบ แบบต้มอร่อยนะ ได้ซดน้ำด้วย” อาบน้ำเสร็จ ตาสว่างเริ่มมีแรงกวน

“ตอนเด็กเคยโดนถ้วยมาม่าร้อนๆ หกใส่มืออ่ะ”

“ฮ่าๆ พี่นี่ตลกเนอะ” แล้วพายก็ขำต่อไม่หยุด

“ตลก ตลกมากใช่ไหม” ธรดึงพายมาจี้ที่เอว ซึ่งพายบ้าจี้มาก หัวเราะน้ำตาไหลจนเหนื่อย ดิ้นหนีก็หนีไม่พ้น จังหวะที่สองคนนัวเนียกันอยู่ เสื้อนอนสีขาวของพายก็เลิกขึ้น จนเผยให้เห็นข้างในขาวเนียน ทำเอาธรรู้สึกแปลกๆ จนยอมลามือ เลิกแกล้ง

“กูว่า กูกลับดีกว่า” ทำไมหน้าคนแกล้งแดงกว่าหน้าคนโดนแกล้งอีก แล้วเหงื่อที่เริ่มผุด ทั้งที่อยู่ในห้องแอร์มันคืออะไรกัน

พายเดินไปส่งธรที่ประตู เมื่อประตูปิดลง พายยืนพิงประตูแบบหมดแรง แต่ทำไมยังยิ้มได้ขนาดนี้นะ ความสุขมันมาจากคนที่เพิ่งเดินออกไปจริง ๆ เหรอ อีกฝั่งเมื่อพายปิดประตู ธรยังไม่เดินไปไหน เขายังยืนนิ่งอยู่หน้าห้อง ไม่อาจเก็บรอยยิ้มที่แสนจะมีความสุขนั้นไว้ได้อีกแล้ว อยู่กับพายแล้วสบายใจ มีความสุข อยากสัมผัส อยากอยู่ใกล้ ๆ อยากแกล้ง และที่เพิ่งเพิ่มมาคือ หวง



วันต่อมาหลังเลิกกอง

“พี่ต้นไม้ไม่ว่างไปส่งวันหลัง ไม่ต้องมารับผมก็ได้นะครับ” เสียงพายทำเอาใครบางคนหูผึ่ง

“เดี๋ยวกูไปส่ง” ธรรีบเสนอตัว ต้นไม้ยิ้มมองไปทางพาย

“ก็คงต้องอย่างงั้นแหละครับ ผมไปเปลี่ยนชุดก่อนนะ” พายไม่ปฏิเสธ

“ไปด้วยดิ” ธรเดินตามหลังพายต้อยๆ ตอนนี้ธรธัณย์ผู้เอาแต่ใจหายไปไหนแล้วนะ



หลังรถเคลื่อนไปได้สักพัก ธรแอบมองพายแล้วยิ้มอยู่คนเดียว

“มีอะไรครับ” พายถามเมื่อเห็นว่าคนขับรถอารมณ์ดี ยิ้มอะไรไม่รู้อยู่คนเดียว ตั้งแต่ออกจากกองถ่ายแล้ว

“ยิ้มไม่ได้รึไง มีความสุขนี้หว่า” แปลกมากที่ธรไม่ปฏิเสธว่าตัวเองยิ้ม

“เอาที่พี่สบายใจแล้วกัน เออว่าจะถามหลายทีละ พี่ไม่ชอบเปิดเพลงเวลาขับรถเหรอ”

“ไม่อ่ะ รำคาญ” สมกับเป็นพี่ธรดี

“เพลงเพราะๆ ก็มี ไว้ผมหามาให้ เอาป่าว” คนชอบฟังเพลงอย่างพายเวลาขึ้นรถเงียบๆ มันรู้สึกเหมือนขาดอะไรไป “อืม” ธรไม่ปฏิเสธอีกแล้ว ซื้อเรือไว้รอเลยน้ำท่วมแน่

“ลืมชมไปเลย วันนี้รถพี่สะอาดดีจัง” พายหันไปชวนคุยต่อ

“แม่ทำความสะอาดให้อ่ะ เดือนละครั้ง” ธรตอบ รู้สึกวันนี้พายพูดเยอะแต่ทำไมเขาไม่รำคาญเลยนะ กลับรู้สึกดีซะอีก

“โห เดือนละครั้ง มิน่า”

“พูดมาก เดี๋ยวปล่อยลงข้างทางซะเลย” ธรหันไปขู่ ด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม น่ากลัวเกิ๊น

“เงียบก็ได้ ใจร้าย” ตรงคำว่าใจร้าย พายยื่นหน้าไปพูดใกล้ๆ คนขับ ธรไปไม่เป็นอีกแล้วครับ จนมีสายเรียกเข้าจากมือถือพายมาช่วยชีวิต

“ว่าไง..ได้..รอที่ห้องก่อน ไม่เกินครึ่งชั่วโมง” พายรีบวาง ธรตั้งใจฟังสุดๆ สงสัยจังใครโทรมาตาม ผู้หญิงในรูปหรือไม่

“มีนัดเหรอ ว่าจะชวนไปหาไรกิน” จะถามตรงๆ ก็ไม่กล้า มันต้องเนียนถามอย่างนี้แหละ

“อ๋อครับ โทษทีนะพี่ ไว้วันหลังผมไปกินด้วย” คำตอบไม่เห็นจะได้อะไรเลยเอาไงดี ตอนนี้อยากรู้มากว่าพายนัดใครไว้

“ไปกับเพื่อนเหรอ” พายหันไปมองคนถาม ปรกติธรไม่สนใจเรื่องคนอื่นแบบนี้นะ

“ครับ” พายตอบสั้นๆ ก็ยังดีที่ไม่ตอบว่าไปกับแฟน ธรโล่งใจไปได้นิดหน่อย



ส่งพายแล้ว ธรขับรถออกจากคอนโดพายด้วยความหงุดหงิด ลืมความหิวไปหมด คิดแค่อยากรู้ อยากรู้ เอาวะ...เป็นไงเป็นกัน

เขาวนรถกลับมา ซุ่มดูว่าพายจะออกไปกับใคร จำเป็นต้องลงทุนขนาดนี้ไหมล่ะธรธัณย์

สักพัก พายก็ลงมา แต่คนที่เดินตามมายังเห็นไม่ชัด เพราะพายบังอยู่ ระหว่างที่ธรจ้องคนทั้งสองอยู่นั้น

ก๊อกๆ!! เสียงเคาะกระจกรถ ทำเอาธรตกใจ

“ขอโทษนะครับ ถ้ารถที่ไม่มีสติ๊กเกอร์ของคอนโด เราไม่อนุญาตให้จอดตรงนี้นะครับ” พี่ รปภ. หน้าโหด กับเสียงดุๆ มาขัดจังหวะเสียก่อน ธรต้องยอมวนรถออกจากตรงนั้น พอหาที่จอดใหม่ได้พายก็หายไปแล้ว

“โธ่โว้ยยย” เขาตบพวงมาลัย ตะโกนเสียงดังไปตามอารมณ์

เอาไงดีจะรอจนกลับมาดีไหม คิดไปคิดมา เหมือนมารอจับกิ๊กแฟนยังไงไม่รู้ อยากรู้แต่ก็ไม่จำเป็นขนาดนั้นไหมล่ะ ธรจำใจขับรถออกจากคอนโดพาย ด้วยสีหน้าเคร่งเครียด เขาต้องรู้ให้ได้ว่าพายไปกับใคร



By Symbol A



« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 06-02-2019 16:17:38 โดย antivirus »

ออฟไลน์ antivirus

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 129
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +50/-2
Take 6
«ตอบ #8 เมื่อ16-11-2018 11:32:20 »

ธรพาย Take 6




“คุณพายพิรุณคะ ตกลงมันยังไงกันแน่คะ” นิดาถามทีเล่นทีจริง

“เฮ้ออ” พายไม่ตอบแต่ถอนหายใจเสียงดังแทน

“เดี๋ยวนี้มึงมีความลับกับกูเหรอ” เสียงเดิมยังคาดคั้นไม่เลิก

“จะให้ตอบยังไงดีวะ” ก็ตัวเองยังไม่เข้าใจตัวเองอยู่เนี่ย

“คือมึงสับสนเหรอ” เมื่อเพื่อนไม่ตอบเธอก็เดาทางเองละกัน

“อือ” พายยอมรับ พยายามคิดว่าจะเริ่มจากตรงไหนดี ให้เพื่อนสนิทฟังแล้วเข้าใจได้ง่ายๆ

“ไม่ต้องคิดเยอะ ตอนนี้อะไรชัดเจนสุดบอกมา” เพื่อนก็คือเพื่อนรู้ใจเราที่สุด

“ก็...แบบ..อยู่ด้วยแล้วมีความสุข บางทีก็เขิน กูเป็นเกย์ไหมวะ” พายเป็นตัวของตัวเองที่สุดเวลาอยู่กับนิดา อยากพูดอะไรก็พูดได้เลย ไม่ต้องมานั่งระวังภาพลักษณ์

“มึงอินกับบทหรือเปล่า” เธอพยายามช่วยเพื่อนคิด

“มึงเคยรักใครไหมล่ะ ว่าไปแล้ว มึงก็ไม่เคยมึงมีแฟนเป็นตัวเป็นตน กูปรึกษาถูกคนไหมเนี่ย”

“เออกูมันขึ้นคาน พอใจยัง” นิดากระแทกเสียงตอนท้าย

“ล้อเล่น อย่าเพิ่งงอนสิมึง ช่วยกูคิดก่อน” พายทำเสียงอ้อน

“ต้องพิสูจน์...” นิดาท่าทางจริงจัง พายทำหน้างงแต่ก็ไม่กล้าขัด



วันนี้ธรมากองแต่เช้า มาก่อนใครเพื่อน เพราะนอนไม่หลับ ไม่ได้เจอพายมาจะสามวันแล้ว กระวนกระวายมาก รีบมาไม่ดูเวลาอะไรเลย

“ทำไมไม่รับสายวะ” ธรพูดกับตัวเองเมื่อพายไม่รับสาย ตั้งแต่เมื่อคืนละ ตอนแรกเขาว่าจะไปรับมากองด้วยกัน แต่พายดันไม่รับสาย หรือจะเสี่ยงไปรับที่คอนโดดี ธรชั่งใจ เขากลายเป็นคนคิดมากตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ

อีกตั้งสองชั่วโมงกว่าจะถึงเวลานัด ไปรับคอนโดก็ยังทัน แต่ถ้าพายไม่อยู่ เสียเวลาอีกนะ ระหว่างที่สมองกำลังลังเล หัวใจก็พาเขาเดินไปที่รถเรียบร้อย ไปเลยสิรออะไร ธรไม่ชอบการรอคอย มันทำให้เขาเหมือนคนกำลังจะจมน้ำ หายใจลำบาก ใจจะขาด

“พี่ธรโทรมาอีกล่ะ” พายหันไปบอกนิดา

“ไม่รับอ่ะ”

“ไม่อยากคุยว่ะ รู้สึกไม่พร้อม” พายตอบ ทำให้เพื่อนสาวถึงกับมองบน

“บ้า เขาไม่โทรมาสารภาพรักมั้งมึง มีธุระป่าว” นิดาให้ความเห็นกลางๆ

“ไม่หรอกถ้ามีอะไร พี่ต้นไม้คงโทรมาแล้ว นี่คงจะมารับไปกองพร้อมกัน มึงกูหวั่นไหววะ” พายสารภาพ

“อีพาย อย่าแรด” นิดาเตือนเพื่อนฮาๆ

“มึงอย่าเรียกกูแบบนั้น รับไม่ได้อย่างแรง” เขาไม่ใช่เกย์ ไม่ใช่กะเทย ไม่อยากแต่งหญิง แล้วทำไมเขาหวั่นไหวกับธรด้วยนะ ทำไม?



“ไม่รับก็จะรอตรงนี้แหละ” ธรพูดกับตัวเอง ความรู้สึกบางอย่างเมื่อเริ่มแล้วมันยากนะที่จะหยุด เวลาผ่านไปครบชั่วโมง ธรแทบจะไม่เชื่อตัวเองด้วยซ้ำ ว่าสามารถรอใครคนหนึ่งได้นานเป็นชั่วโมง โดยไม่คิดจะไปไหนเลย ที่สำคัญไม่ต้องรอก็ได้ แต่เขาก็ยังรอ

มือถือสั่นเป็นจังหวะถี่ๆ คิดดูขนาดมือถือยังตั้งสั่นตลอด ธรคงไม่ชอบเสียงเพลงจริงๆ

“พี่ต้นไม้ว่าไง” ธรรับสายแล้วทักทาย

“มาว่างงว่าไงอะไรคะคุณน้อง วันนี้มีถ่ายละครนะ ออกมารึยังทั้งกองรออยู่นะคะ” ธรคิดแต่จะรอพาย ลืมดูเวลาไปเลยว่าถึงเวลานัดกองแล้ว

“ทุกคนเหรอ งั้นไอ่พายก็ถึงแล้วดิพี่” เอากับเขาสิ ตอนนี้งานการไม่สนใจแล้วว่างั้น สนใจแต่พายพิรุณ เนี่ยแหละ

“จ๊ะ น้องพายมาแล้ว มากับสาวน้อยน่ารักมากๆ สงสัยจะเป็นแฟน นี่ถ้าไม่เห็นกับตาพี่จะคิดแล้วนะว่าธรกับพายอะไรๆ กันอยู่..” ต้นไม้ยังพูดไม่จบ ธรก็ตัดสายไปเฉยๆ

“อ้าว แล้วยังไงเนี่ย จะมาไหมคะคุณน้อง” ผู้จัดการสาวประเภทสองเลยได้แต่ถามคำถามนั้นกับตัวเองแทน



“อย่างนี้ดีแน่นะมึง” พายกระซิบกับนิดา โดยมีสายตาดนัยแอบมองอยู่

“เออ มีปัญญาทำอย่างอื่นไหมล่ะ” ตอนนี้นิดามั่นใจในความคิดตัวเองที่สุดแม้ว่าพายจะไม่ค่อยเห็นด้วย แต่ก็ยอมทำตาม เพราะเวลามีปัญหาอะไร นิดามักจะช่วยเขาได้ทุกครั้ง



“เจ๊ ผู้หญิงคนนั้นแฟนน้องพายเหรอ” ดนัยถามต้นไม้

“เรานี่ก็อยากรู้อยากเห็นเหมือนกันนะเนี่ย”

“อีเจ๊” ดนัยเปลี่ยนสรรพนาม

“แหะๆ ล้อเล่นๆ ฉันก็อยากรู้เหมือนกันแหละ ถ้าจริงนี่คงต้องคุยกันหน่อยละ มาเฝ้าแบบนี้แฟนคลับเห็น โดนกระแสดราม่าแน่ๆ” ดูต้นไม้จะกังวลไม่น้อย



“พี่ธรมาแล้วค่ะ” เด็กในกองวิ่งมาบอกดนัยกับต้นไม้ สักพักธรก็เดินเข้ามา มองหาพายทันที แต่ยังไม่ทันเห็นว่าพายมากับใคร ก็โดนดนัยเรียกก่อน

“ธรรีบเลยไปเปลี่ยนชุด แต่งหน้าทำผม” เลยต้องไปห้องแต่งตัวก่อน ภาวนาให้พายอยู่ในห้องนั้นด้วยเถอะ



ธรเปิดประตูเข้าไปไม่เจอพาย ใจหนึ่งก็โล่ง อีกใจก็เหมือนร้อนรน อยากรู้แต่ไม่อยากเห็น เขาจะรู้ตัวบ้างไหมว่าอาการหนักขึ้นทุกวัน



“พี่แล้วไอ่พายมัน..” อยู่ๆ ธรก็ถามหาพาย ช่างทำผมทำหน้าเหลอหลา ปรกติธรชอบทำผมเงียบๆ แต่งหน้าเงียบๆ เพราะอยากทำสมาธิก่อนเข้าฉาก เขามีห้องแต่งตัวเป็นของตัวเองทุกกอง ดูเรื่องมากแต่ผู้จัดก็ยอม เพราะแสดงดีจริง ยกเว้นกองนี้เท่านั้น ที่พิเศษสุดคือใช้ห้องเดียวกับพายได้ นับเป็นเรื่องที่แฟนคลับ จิ้นสองคนนี้มากขึ้นไปอีกหลายเท่า

“น้องพาย เรียบร้อยแล้วค่ะ คงไปรอหน้าเซ็ตแล้ว” คำตอบของช่างทำผมก็ไม่ช่วยให้ใจที่ร้อนรนมันเย็นลงได้เลย

“เห็นพี่ต้นไม้ว่า มันมากับผู้หญิงพี่เห็นป่ะ” ต๊ายตายน้องธรก็ขี้เม้าท์นะเนี่ย พี่ช่างผมนึกในใจ ก่อนจะจีบปากจีบคอเล่า “คืองี้นะคะ พี่เห็นคนแรกเลยว่า....”

ยังไม่ทันที่พี่ช่างผมจะเล่าอะไร เด็กในกองก็เปิดประตูมาตาม

“พี่ธรเสร็จยังคะ พี่ดนัยให้มาตาม ฝนกำลังจะตก เดี๋ยวแสงหมดค่ะ” ธรเลยต้องรีบออกไป ทำไมชอบมีคนมาขัดจังหวะทุกทีสิน่า



“พระเอกมาแล้ว มาๆ ธรพายวันนี้ฉากที่ธรต้องเมา และพายต้องมาช่วยดูแล แต่ดันเห็นกระดาษที่เขียนเบอร์โทร และข้อความประมาณว่า โทรมานะคะ อยู่ในกระเป๋าเสื้อ พายน้อยใจ สงสัยแต่ก็ต้องดูแลเขาที่ไม่ได้สติ ประมาณนี้คงอ่านบทกันมาแล้ว ไม่ต้องต่อบทเนอะ มันจะยิ่งช้า ฝนจะมาแล้ว เอาดีๆ ให้ได้ก่อนฝนมาเคนะ” พี่ดนัยสั่งอย่างรีบเร่ง ก่อนจะไปนั่งประจำที่

บทท่องมาแล้ว แต่ใจพายกับธร ตอนนี้ดูจะไม่ค่อยอยู่ที่บทเท่าไหร่ อยู่ที่กันและกันมากกว่า ธรหันไปมองผู้หญิงที่มากับพาย สูงน่าจะพอกับพาย ขาว ตาโต ปากนิดจมูกหน่อย จิ้มลิ้มแบบนี้ชัดเลย ผู้หญิงในรูปที่ห้องพาย ดูเหมือนตอนนี้อินเนอร์ความหึงจะมาอยู่ที่ธรมากกว่าพายซะแล้ว



“ทำไมเมาขนาดนี้นะ” พายบ่นขณะลากธรไปไว้ที่เตียง ท่าทางเหม็นเหล้า ของพายตีบทแตกมาก ส่วนธรก็แค่หลับตาทำตัวหนักเหมือนคนเมา เดินไม่ตรงพูดจาอู้อี้ ไม่ได้ใจความ ก็ดูเหมือนคนเมามากแล้ว

“ร้อนจัง” ธรพูดไปก็ปลดกระดุมเสื้อตัวเองออกตามบท

“รู้งานดีนี่ ดีจะได้ไม่เหนื่อย” พายพูดขณะนั่งดูแฟนในละครปลดกระดุมออกทีละเม็ด ไม่อยากจะบอกว่า ผิวขาวๆ กับหุ่นของพี่ธร ก็ทำพายแทบลืมหายใจได้เหมือนกันนะ

“ที่รักครับ” ธรใช้สองมือโน้มคอพายเข้ามาหาตัวเอง ซึ่งไม่มีในบท นอกบทบ่อยนะพี่ธร

“คุณอย่าสิ เหม็น” พายปัดมือเขาออก พยายามช่วยธรถอดเสื้อจะได้เอาไปใส่ตะกร้า แต่บังเอิญไปจับโดนกระดาษที่กระเป๋าเสื้อซะก่อน พายแสดงอารมณ์ไปตามบทได้ดี ถึงตอนที่ต้องเช็ดตัว ธรนอนหลับตาเลยไม่ต้องเขินอะไรมาก แค่รู้สึกหวิว ตอนที่ผ้าเย็น ลูบขึ้นลงตามหน้าท้องและแผ่นหลัง

บทหนักเลยมาอยู่ที่พายต้องข่มความเขินไว้ แล้วแสดงอารณ์โกรธน้อยใจออกมา เช็ดตัวไปพายก็มโนไป อยากซุกหน้าลงไปหาอกกว้างของเขาจัง อ้าวเขินขึ้นมาซะงั้น

แล้วคำพูดของเพื่อนก็ลอยมาในหัว ‘อีพายอย่าแรด’ เคลิ้ม ๆ อยู่หายเลย พายพยายามอย่างที่สุดเพื่อจะดึงสติให้กลับมาอยู่ในบท หลังจากนั้นเขาก็แสดงได้ดีไร้ที่ติ

ส่วนธรสบายไปแค่นอนเฉยๆ มีเพ้อบ้าง ฉวยโอกาสแต๊ะอั๋งพายบ้าง ตามบทบ้าง นอกบทบ้าง แต่พี่ดนัยก็ให้ผ่าน ถือว่าฉากวันนี้ผ่านไปด้วยดี แต่คงไม่ได้ถ่ายฉากต่อไป เพราะฝนเริ่มตกแล้ว



“น้ำไหมครับ” ดนัยเห็นว่านิดานั่งรอพายเปลี่ยนเสื้อผ้าอยู่ เลยมาชวนคุย

“ขอบคุณค่ะ” นิดาเงยหน้าไปมองผู้กำกับหนุ่มลุคเซอร์ๆ กับหน้าคมๆ ของเขา ทำให้เธอประหม่าได้เหมือนกันนะ

“ขอโทษนะครับ น้องนิดาเป็นแฟนกับเออ” ดนัยถามตรงๆ ให้หายสงสัย ถ้าเป็นแฟนจริง จะได้ให้ต้นไม้คุยเรื่องไม่ให้มาที่กองถ่าย

“เป็นเพื่อนกันค่ะ พายกับนิเราสนิทกันตั้งแต่เด็ก บ้านเราอยู่ใกล้กัน พ่อแม่พายเสียตั้งแต่เด็ก พ่อแม่นิก็เลยเอ็นดูพายเหมือนลูกอีกคน นิไม่มีพี่น้อง พายก็เหมือนคนในครอบครัวนิไปเลย”

“อย่างนี้เอง” ดนัยยิ้มรับทราบ บทสนทนาจบลงเพียงเท่านั้น เพราะพายเดินออกมาซะก่อน

“มึงไปยัง” พายเรียกนิดาด้วยสรรพนามที่ดนัยรู้เลยว่า สองคนสนิทกันแค่ไหน เพราะพายไม่เคยเรียกใครแบบนี้ เขามีภาพลักษณ์ที่สุภาพพูดเพราะ ไม่น่าเชื่อว่าจะพูดอะไรหยาบๆ แบบนี้กับคนสนิท



“มึงเป็นไงบ้าง” นิดาถามทันทีที่ขึ้นรถ

“ไม่รู้ดิ ก็ปรกตินะ” พายตอบพรางคิดถึงตอนเข้าไปเปลี่ยนชุดพร้อมธร



‘พี่โทรมามีอะไรหรือเปล่าครับ’ พายทักขึ้นก่อน เมื่อเห็นว่าธรเงียบ

‘ป่าวนี่ กดโดนมั้ง’ ธรไขสือ ทำไมต้องทำเป็นไม่สนใจด้วยนะ ทั้งที่ความจริงจะบ้าตายอยู่แล้ว พายพยักหน้าแล้วยิ้มให้ ธรไม่ยิ้มตอบทำหน้าเฉยๆ แล้วเดินเลี่ยงไปเปลี่ยนชุด



“แค่นั้นเองเหรอมึง” นิดาถามย้ำ

“อือ” พายตอบในคอ หน้าหง๋อยอย่างเห็นได้ชัด

“กดไปโดนบ้าอะไร ไม่ได้ล็อคหน้าจอมือถือรึไง มันไม่เห็นจะเมคเซ้นส์เลย” นิดาให้ความเห็น แต่พายเชื่อธรเพราะคิดว่า คนอย่างธรคงไม่โทรหาใครหลายรอบหรอก ความอดทนต่ำจะตาย

“ไม่มีอะไรเลยจริงนะ ดูเงียบ เฉยมากกว่าเดิมด้วย” พายพูดตามที่คิด

“มากกว่ายังไงว่ะ”

“ก็ปรกติเขาต้องชวนไปกินข้าว คงเห็นมึงมาด้วยมั้ง” พายคิดว่าอย่างนั้น

“นี่มึงแคร์เขานะเนี่ยรู้ตัวไหม”

"บ้าาาาแคร์เคออาราย" นิดาเบ้ปากใส่เพื่อน เสียงหลงขนาดนี้ ตาล่อกแล่ก นั่นอีกยังจะไม่ยอมรับ

ความจริงพายก็รู้ตัวเหมือนกัน ว่าแคร์รุ่นพี่ปากหมามากขึ้นอย่างที่เพื่อนว่านั่นแหละ

“แล้วสรุปเขามีอาการหึง หรืออยากรู้อยากเห็นเรื่องของฉันไหมอ่ะ” นิดาถามต่อ

“ก็ไม่นะ เขาไม่สนใจมึงหรอกมั้ง ปรกติเขาไม่ค่อยสนใจใคร”

“งั้นแปลว่าเขาไม่มีใจให้มึงหรอก มึงมโน” นิดาสรุป พายหันไปมองหน้าเพื่อนสนิท รู้สึกแปลกๆ เหมือนมีอะไรมาจุกที่คอ เจ็บนิดๆ ที่หัวใจ ไม่ถึงกับเสียใจแต่ใจมันหวิวพิกล เหมือนตอนฟังเพลงอกหักแล้วอินกับเพลง



ระหว่างทางกลับบ้าน ธรเอาแต่คิดถึงเรื่องพาย ตอนนี้พอจะรู้แล้วว่าคนที่พายนัดวันก่อนคงเป็นสาวน้อยคนนี้แหละ หน้าตาก็น่ารักเหมาะกันดี ดูเป็นคู่รักใสๆ น่ารักทั้งคู่ อยู่ๆ ความรู้สึกเศร้าก็เข้ามากุมพื้นที่ในใจเขาแบบไม่ทันตั้งตัว





By Symbol A


« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 06-02-2019 16:18:18 โดย antivirus »

ออฟไลน์ antivirus

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 129
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +50/-2
ธรพาย Take 7
«ตอบ #9 เมื่อ16-11-2018 11:33:44 »

ธรพาย Take 7





‘งั้นแปลว่าเขาไม่มีใจให้มึงหรอก มึงมโน’ ถ้าเรามโนไปเอง เราก็ควรหยุดสินะ คิดและสั่งตัวเองไปด้วย ถึงแม้ภาพรอยยิ้ม ความห่วงใย อะไรต่างๆ ระหว่างเขากับธร มันจะทำให้เขาตัดใจยากก็ตามที



ที่บ้านของธร ธารธาราแอบมองลูกชายที่นั่งเหม่อลอยอยู่ริมสระน้ำด้วยความเป็นห่วง แต่เธอคงไม่เข้าไปหา ธรเป็นคนเข้มแข็งเขาจะไม่เอ่ยปากถ้าไม่ไหวจริงๆ และเธอก็ไม่อยากก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวของลูกชายด้วย

“นี่กูทำอะไรอยู่วะ” ธรเผลอพูดกับตัวเอง แน่นอนว่าในหัวเขาตอนนี้มีแต่เรื่องของรุ่นน้องหน้าหวานที่ชื่อพายเท่านั้น ถ้าสาวน้อยคนนั้นเป็นแฟนพายจริงเขาคงต้องตัดใจ แต่นี่เขายังไม่รู้เลยว่าความจริงคืออะไร แล้วทำไมคิดจะถอยซะแล้ว

คิดวกวนซ้ำไปซ้ำมา เดี๋ยวนะเขาชอบพายเหรอ? ชอบผู้ชายเนี่ยนะเห้ย ส่ายหัวแรง รับไม่ได้กับความจริงนั้นเท่าไหร่

อาการลูกชาย น่าจะไม่ปรกติแล้ว นั่งคุยคนเดียว ทำท่าแปลกๆ หรือว่าซ้อมบท ธารธาราคิดขณะแอบมองลูกชายอยู่มุมเดิม



วันอาทิตย์ที่จะถึงนี้ ธรและพาย ต้องไปงานรับรางวัล คู่จิ้นแห่งปี ที่จัดโดยนิตยสารชื่อดัง ทั้งคู่ตื่นเต้นมาก ไม่ใช่เรื่องรางวัล แต่เป็นเรื่องการไปเจอกันใกล้ชิดกันในงานต่างหาก ไม่รู้ว่าจะวางตัวยังไงด้วย

พายมาถึงก่อน พี่ช่างผมคุยเล่นกับพายตามปรกติ แล้วก็อดถามเรื่องนิดาไม่ได้ “น้องพายวันก่อนอ่ะ สาวน้อยหน้าตาน่ารัก ที่มากองด้วยนี่คือยังไง พี่อกหักแล้วชิป่ะ”

“ไอ่นิเหรอพี่” พายย้อนถามน้ำเสียงเป็นกันเอง เขามักจะน่ารักกับทีมงานทุกคน คุยเล่นสนุกสนาน คนที่ทำงานด้วยรักหมด เพราะทำงานด้วยง่าย ต่างกับธรที่ทีมงานมักจะเกร็งเวลาทำงานด้วย

“เรียกแบบนี้ แปลว่าไม่ใช่แฟน”

“ครับ เพื่อนสนิทครับ” พายตอบตามจริง น้ำเสียงซื่อๆ

“อุ๊ย เพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อหรือเปล่า อย่ามาหลอกให้พี่ดีใจนะ”

“สนิทกันมาแต่เด็กแล้วพี่” พายยืนยันพร้อมทำหน้าจริงจัง

“จร้าเชื่อก็ดะ แต่จะว่าไปใครก็สงสัยกันทั้งนั้น ขนาดน้องธรยังมาถามพี่เลย” พี่ช่างผมเม้าท์มันยั้งปากไม่ทัน

“พี่ธร ทำไมเหรอพี่” พายตาโตถามกลับ เก็บอาการสนใจขั้นสุดเอาไว้ เก็บแล้วแต่ได้เท่านี้จริงๆ

“ก็มาถามพี่ว่าแฟนน้องพายเหรอ แต่พี่ไม่ได้บอกอะไรนะ พี่ไม่ชอบเม้าท์คนอื่นลับหลัง” พายส่งยิ้มแบบไม่ค่อยเชื่อ แต่เรื่องอื่นเอาไว้ก่อน ตอนนี้เขาสนใจแค่ ธรถึงกับมาถาม เขาอมยิ้มคิดในใจ...นิกูไม่ได้มโนไปเองโว้ยย

ระหว่างรอธร เขารีบไลน์หานิดา

พาย: มึงงงงงงง

นิดา : ว่าไงมึง

พาย: เขาสนใจ

นิดา : อะไรกู งง

พาย: พี่ธรถามพี่ช่างผมว่ามึง เป็นแฟนกูไหม

นิดา : ยังไง ไหนเล่ามาาาา



ยังไม่ทันที่พายจะเล่าอะไรต่อ คนที่กำลังพูดถึงก็มา ธรส่งสายตาทักทายพาย รอยยิ้มสองคนวันนี้ดูแปลกบอกไม่ถูก เหมือนยิ้มแค่ปาก ส่วนสายตามีแต่ความสับสนปนสงสัย ทั้งคู่ใส่สูทสีน้ำเงิน กางเกงเอวสูงสีขาว หล่อเท่ทั้งคู่ ในส่วนของป้ายไฟและแฟนคลับก็ขนกันมาชนิดที่ว่าล้นงาน

เขาสองคนตัวติดกันตลอดงาน ธรอมยิ้มกับความใกล้ชิดนั้น เรื่องที่สงสัยเอาไว้ก่อน ตอนนี้ขอเก็บความสุขกับคนข้างๆ ก่อนแล้วกัน

“กินไรมายัง” ธรถามพาย น้ำเสียงเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“ครับ พี่ล่ะ” พายตอบกลับสีหน้าปรกติ แต่ในใจคิดว่าพี่ธรผีเข้าผีออกรึไง

“.........” อยู่ๆ ธรก็โอบไหล่ พายเงยหน้าขึ้นมองวางตัวไม่ถูก ปรกติธรไม่เคยถึงเนื้อถึงตัวเวลาออกงาน แถมส่งยิ้มอบอุ่นให้อีก แฟนคลับกรี๊ดลั่นห้องประชุม พิธีกรในงานถึงกับแซวทั้งคู่

“น้องธรน้องพายคะ นี่มันที่สาธารณะนะคะ” เสียงกรี๊ดก็เลยดังขึ้นอีกรอบ

“เริ่ดค่ะน้องๆ” ต้นไม้กระซิบให้ทั้งคู่ได้ยิน พายอมยิ้มวางความสับสนความไม่แน่ใจลง วันนี้เขาจะต้องใช้หัวใจตัดสินทุกอย่าง ที่กำลังเป็น ให้ชัดเจนสักที



ธรรู้สึกดีจริง ๆ ที่ได้อยู่กับพายแบบนี้ สบายใจ อบอุ่น ไม่ต้องคอยคิดถึง คอยอยากรู้ว่าพายทำอะไร อยู่ไหน อยู่กับใคร แล้วทุกอย่างทุกอาการที่เขาสองคนแสดงออกมันก็มาจากอินเนอร์ล้วนๆ ต้นไม้ถึงกับอึ้งในหลายอย่างที่เห็นวันนี้ ในความดีใจ เริ่มมีความกังวลปนออกมาด้วย

บนเวทีนักร้องรับเชิญกำลังร้องเพลงเนื้อหาเกี่ยวกับ การแอบรัก อยากบอกรัก แต่ไม่กล้า พายร้องตามแล้วหันไปทางธร จังหวะนั้นธรก็หันมามองพอดี ความพิเศษในความธรรมดา คนพิเศษเท่านั้นที่จะสัมผัสได้ พายไม่เคยรู้สึกชัดเจนอะไรขนาดนี้มาก่อน

เขาชอบธรธัณย์ ชอบแบบคนรัก ชอบแบบอยากสัมผัสอีกฝ่ายด้วยความรัก เขามั่นใจ

ส่วนธรเขาแค่เห็นพายพิรุณฮัมเพลง หัวเราะ ยิ้ม คอยกวนอยู่ใกล้ๆ เขาก็รู้สึกไม่เหงาแล้ว ไม่อยากให้คนอื่นไม่ว่าจะผู้ชายหรือผู้หญิงมาสนิทกับพาย คงเพราะเขาหึง ใช่หึง ยอมรับได้สักที แล้วความจริงที่สองคนยอมรับในใจ ก็ชัดเจนในสายตาของพวกเขาที่กำลังมองกัน

ระหว่างเพลงที่สื่อความรู้สึกดังขึ้น เสียงหัวใจสองดวงที่เรียกร้องหาแต่กันและกันก็เริ่มระรัว ตอนนี้เสียงกรี๊ดจากแฟนคลับ เพื่อนนักแสดงที่นั่งรอบข้าง พิธีกรบทเวที กลายเป็นอากาศไปแล้ว

“วันนี้มาไงอ่ะ” ธรถามข้างหูคนน้อง

“เพื่อนมาส่งครับ” พายตอบสั้นๆ

“เพื่อนคนที่มากองด้วยวันนั้นเหรอ” ธรตัดสินใจถาม

“.........” พายไม่ตอบเอาแต่อมยิ้ม ธรเริ่มทำหน้าไม่พอใจส่งสายตาคาดคั้นให้พาย แล้วถามอีกครั้งเสียงแข็ง

“ยิ้มอะไรวะ”

“นึกว่า พี่จะไม่ถามซะแล้ว” พายพูดจบ ธรเริ่มมีอาการมือไม้เยอะแยะไม่รู้จะวางมือยังไง มันทำตัวไม่ถูก

“แล้วมันใช่ไหมล่ะ” ธรยังจ้องจะเอาแต่คำตอบ

“ครับ เพื่อนคนนั้นแหละ” พายตอบย้ำคำว่า ‘เพื่อน’ ให้พี่ยิ้มออกมาได้

“งั้น กลับด้วยกันนะ” พายยิ้มพยักหน้า อีกคนที่ชวนก็จ้องจัง วางหน้าไม่ถูกแล้วโว้ย ต้นไม้แอบมองสองคนมุ้งมิ้งคุยอะไรกันก็ไม่รู้ รู้แต่มันเหมือนแฟนกันจริง ๆ เข้าไปทุกที

ทางด้านแฟนคลับก็มีภาพให้เก็บเยอะแยะไปหมด ทั้งคู่เหมาะสมกับรางวัลคู่จิ้นแห่งปีมากจริง ๆ งานจบพบปะแฟนคลับพอให้หายคิดถึง เสร็จพี่ต้นไม้ก็แยกย้ายกลับก่อน ธรกับพายเดินคู่กันไปที่รถ อยู่ๆ พายก็พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงประหม่า



“พี่ครับ” ความจริงก็ยังไม่ค่อยกล้าหรอก แต่ในเมื่อคืนนี้มันดูชัดเจนแล้วจะเสียเวลาทำไมอีก

“ว่าไง” ธรขานรับเสียงอบอุ่น

“ปะ ไปนั่งเล่นกันไหม” พายชวนไปในที่ที่เขาชอบไปเวลาไม่สบายใจ

มันเป็นท่าเรือที่คนไม่วุ่นวาย ลมเย็นมาก ไปแล้วสบายใจหายเหนื่อย ธรไม่ค้านอะไร ตอนนี้ไปไหนก็ได้ถ้ามีพายสินะ

“นายว่าชอบมาที่นี่ตอนไม่สบายใจเหรอ” ธรถาม พายจะรู้ตัวไหมนะว่าสรรพนามที่ธรเรียกมันเปลี่ยนไป

“ครับ ที่นี่ทำให้ใจผมสงบ” พายตอบ

“อยากสงบ ทำไมไม่ไปวัดล่ะ”

“พี่นี่ก็” สองคนหัวเราะขึ้นพร้อมกัน ต่างคนต่างสบายใจ มีความสุขที่มีกันและกันแบบนี้

“ผมมีความลับ จะเล่าให้พี่ฟัง” พายเป็นคนเริ่มเข้าประเด็นก่อน

“.........” ธรเลิกคิ้วสูงตั้งใจฟังคนน้องเต็มที่

“ผม...โสดนะ” พายบอกยิ้มๆ ธรรู้สึกเหมือนกำลังหายใจลำบาก ลุ้นเป็นบ้าเลย

“แค่นี้แหละ พี่ล่ะเล่ามา” พายโยนคำถามให้คนพี่บ้าง

“อะไร” ธรพูดได้แค่นั้น ไปต่อไม่เป็น นานแล้วที่ความรู้สึกแบบนี้หายไปจากหัวใจของเขา เหมือนเด็กเพิ่งหัดรัก

“ความลับของพี่ไง เล่าให้ผมฟังมั้งสิ แลกกัน” พายตื๊อต่อ

“ไม่มี๊ แล้วเดี๋ยวนะ ไม่ได้อยากฟังความลับนายเลย” ธรรีบเอาตัวรอดตามประสาคนปากหนัก

“อ้าว งั้นผมก็ไม่เล่าข้อต่อไปแล้วนะ” เป็นคำขู่ที่น่ากลัวมาก

“อ่ะ เล่าก็ได้ เอาแต่ใจนะเราอ่ะ” ธรบ่นแต่ก็ยอมเล่นด้วย ก็อยากรู้นี่ว่าความลับของพายมีอะไรอีก พายหันมาจ้องหน้าอีกคนรอฟังอย่างตั้งใจ

“ก็...โสดเหมือนกัน” ความลับของคนที่ใจตรงกัน มันก็จะคล้ายๆ กัน เหมือนลอกกันมาแบบนี้แหละ

“ความลับต่อไปของผมคือ....." พายพูดเว้นจังหวะหายใจ เขาทำให้คนรอฟังลุ้นตามใจจะวายแล้ว

"ผมมีคนที่ผมชอบแล้ว” พายกลั้นใจบอกประโยคที่เหมือนบอกรักออกไป

“ใครวะ” ธรถามแทรกเสียงดัง

“อ้าวพี่ห้ามถามดิ แลกกันไง จบที่ใครไปต่อไม่ได้แพ้” พายอธิบายกติกา ทั้งที่เกมเริ่มไปแล้ว อย่างนี้ก็ได้เหรอ

“แพ้แล้วต้องโดนไร” ธรก็ยอมเล่นด้วยไปอีก

“คนชนะ จะสั่งให้ทำอะไรก็ได้” พายบอก ธรพยักหน้าเลือกสายนี้แล้วตามใจให้สุดไปเลยจร้า

“ก็....มีคนที่คิดว่า...ชอบ...แล้วเหมือนกัน” นี่ก็คิดเองมั้งเถอะ ลอกน้องตลอด

“ต่อดิกำลังสนุก” ธรเร่งทำหน้าเหมือนเด็ก พอจะมีแฟนเด็กอะไรๆ มันก็เด็กลง

“ผมไม่ได้ชอบผู้ชาย” ทันทีที่พายพูดจบ ความเงียบเข้ามาแทน ธรดูนิ่งไป จนพายต้องเตือน

“ตาพี่แล้ว” ธรมองหน้าพาย อยากบอกให้มันจบเรื่องไป แต่ก็ไม่กล้า ก็น้องเพิ่งบอกมาหยกๆ ว่าไม่ชอบผู้ชายนี้นา

“เลิกเถอะไร้สาระ กลับกันดีกว่า” ธรตัดบทแล้วเดินนำออกไป พายได้แต่มองตามหลัง อยากจะต่อประโยคว่า ผมไม่ได้ชอบผู้ชาย แต่ผมชอบพี่ อยากพูดแต่พูดไม่ออก ทำไมไม่พูดไปล่ะ ยากนักหรือไงพายพิรุณ



ขากลับในรถเงียบจนเสียงแอร์ในรถดังกว่าปรกติ ไม่มีใครพูดอะไรกันสักคำคืนนั้นทั้งคืน ธรและพายต่างก็ไม่อาจข่มตาให้หลับลงได้ ก็มีเรื่องคาใจคิดวกวนอยู่แต่เรื่องกันและกันแบบนั้นจนเช้า

(มึงตื่นยัง) นิดาโทรปลุกเพื่อนแต่เช้า

“ยังไม่ได้นอน” น้ำเสียงคนไม่ได้นอนมาทั้งคืนฟังดูไม่ง่วงเลย

(เป็นไรวะ หรือทำงานยังไม่เลิก)

“อยู่คอนโดอ่ะ มึงงงง กูควรทำไงดี”

(เดี๋ยวนะ เรียกแบบนี้เรื่องพี่ธรอีกแล้ว)

“อืม"

(อ้าวเมื่อคืนเห็นไปรับรางวัลคู่จิ้นฟินกระจายมา นึกว่าจะได้กันไปแล้ว)

"ได้กันผ่องดิ กูเครียดอยู่เนี่ย"

แล้วเพื่อนก็เป็นคนที่สำคัญที่สุดอีกครั้ง นิดารีบมาหาพายที่คอนโด มาคอยรับฟัง มาคอยปลอบใจ ให้คำแนะนำ สารพัดที่พายจะอยากได้จากเพื่อนสนิทคนนี้บางทีนิดาก็น้อยใจ ว่าพายไม่เคยสนใจถามเธอบ้างเลย ว่าเธอเป็นอะไร เขามีแต่เรื่องของตัวเองที่สำคัญกว่าเสมอ แต่เพื่อนก็คือเพื่อนไม่ใช่แฟน น้อยใจแต่ก็ต้องไปหามันอยู่ดี

“เล่ามาดิ” เพื่อนสาวเปิดประเด็น

“เมื่อคืน.....” พายเล่าทุกรายละเอียดให้นิดาฟัง

“มึงไปบอกว่าไม่ชอบผู้ชาย ใครมันจะกล้าคุยอะไรต่อ” นิดาบอกตามความเป็นจริง

“แต่กูจะต่อไง ว่ากูชอบเขา”

“แล้วบอกต่อยัง”

“ยัง...ไม่กล้า” พายสารภาพ

“แล้วมาบอกกู จะช่วยไรได้มะ ไปบอกเขานู้น” นิดาถอนหายใจกับเพื่อนเป็นครั้งที่ร้อย

“กลัวอ่ะ”

“อย่ามาเวิ่นเว้อ รำคาญวะ” นิดาพูดตามตรง แต่พายไม่โกรธหรอก นิดาเป็นเพื่อนคนเดียวที่แคร์เขาที่สุด เขาเลยยอมทุกอย่าง ไม่เคยไม่พอใจเพื่อนคนนี้เลยสักครั้ง



“ธรหิวไหมลูก” ธารธาราถามลูกชายที่นั่งดูทีวีอยู่ แต่เหมือนจะใจลอยไม่สนใจทีวีที่เปิดไว้เท่าไหร่

“ธรลูก” คนเป็นแม่เรียกซ้ำเมื่อเห็นว่าลูกชายเงียบ

“ครับแม่ แม่ว่าอะไรนะครับ” ธรได้สติแต่ไม่ได้ยินที่แม่พูดก่อนหน้านี้ เพราะเอาแต่คิดเรื่องที่พายบอกว่าไม่ชอบผู้ชาย

“เป็นอะไรลูก” ธารธาราถาม พร้อมกับเดินไปนั่งข้างลูกชาย

“แม่เคยอกหักไหม” ธรถามขึ้นมาแบบนี้ แสดงว่าครั้งนี้หนักจริง ใครนะทำให้ลูกชายปากหนักถึงขั้นพูดออกมา

“เคยสิลูก ใครๆ ก็เคยกันทั้งนั้นแหละ ลูกก็เคยนี้นา” เมื่อได้คำตอบจากแม่ ธรก็คิดถึงเรื่องสมัยเรียนปีสาม ที่คนรักบอกเลิกเพื่อไปเรียนต่อต่างประเทศ แต่ตอนนั้นกับตอนนี้ทำไมมันไม่เหมือนกันเลย ตอนนั้นแค่เสียใจแต่ก็ไม่ได้เสียดายหรือทนไม่ได้แบบนี้

“ธร คนที่ไม่ใช่ก็คือไม่ใช่ลูก ผู้หญิงที่ชอบลูกแม่มีเยอะแยะ” ธรมองหน้าแม่ เขาไม่รู้จะอธิบายกับแม่ยังไง ว่าเขาแอบชอบผู้ชาย แม่จะรับได้ไหม หรือแม่จะผิดหวังมากแค่ไหน จริงที่ว่าผู้หญิงเยอะแยะที่เข้าหาเขา แต่พายเป็นผู้ชายคนเดียวที่เขาอยากเข้าหาให้ทำยังไง





By Symbol A


« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 06-02-2019 16:18:03 โดย antivirus »

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

ธรพาย Take 7
« ตอบ #9 เมื่อ: 16-11-2018 11:33:44 »
ประกาศที่สำคัญ


ตั้งบอร์ดเรื่องสั้น ขึ้นมาใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดนี้ ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.msg2894432#msg2894432



รวบรวมปรับปรุงกฏของเล้าและการลงนิยาย กรุณาเข้ามาอ่านก่อนลงนิยายนะครับ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



สิ่งที่ "นักเขียน" ควรตรวจสอบเมื่อรวมเล่มกับสำนักพิมพ์
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37631.0






ออฟไลน์ antivirus

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 129
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +50/-2
Re: ธรพาย Take 8
«ตอบ #10 เมื่อ16-11-2018 11:34:44 »

ธรพาย Take 8





“ธรพี่ฝากโทรบอกน้องพายด้วยนะ”

“คือ..” ธรยังไม่ทันรับปากต้นไม้ก็วางสายไปแล้ว ธรเลยได้แต่อ้าปากค้างระหว่างรอปลายสายรับ ธรรู้สึกตื่นเต้นมาก ตั้งแต่งานวันก่อน เกือบอาทิตย์แล้วได้แต่คิดถึงไม่เจอกันเลย

(เออมึง ลืมมือถืออ่ะ ให้กูเอาไปให้ที่งานมะ) เห็นเป็นเบอร์ศูนย์สอง นิดาคิดว่าเป็นพายโทรมา

(แล้วกินข้าวซะนะมึง ไม่ได้กินอะไรตั้งแต่เมื่อวานแล้ว อย่าคิดมากนะโว้ย) นิดาพูดต่อไม่รอให้ปลายสายตอบ

“พี่ไม่ใช่พายครับ พี่จะโทรมาบอกว่า รายการเลื่อนให้ไปเร็วกว่าเดิมชั่วโมงหนึ่ง” นิดาอึ้งไปสักพัก

(คือ พายมันลืมมือถือไว้ที่ห้องอ่ะพี่ แต่มันออกไปแล้วนะ น่าจะทัน)

วางสายเสร็จธรรีบอาบน้ำแต่งตัว จากที่คุยกับนิดา ก็แอบห่วงพายขึ้นมา เป็นอะไรทำไมไม่กินข้าว ไม่สบายอะไรหรือมีเรื่องอะไร ทำไมนิดาต้องบอกว่าอย่าคิดมากด้วย ระหว่างทางแวะซื้อขนมปังกับนมไปด้วย ก็คนเป็นห่วงนี้นา



“น้องธรทางนี้ค่ะ น้องพายรอในห้องแต่งตัวแล้ว” ธรยกมือไหว้พี่ทีมงาน แล้วเดินตามไป งานนี้ต้นไม้ไม่ว่างมาด้วย แค่อัดรายการที่สตูไม่มีคนนอก ไม่วุ่นวายมาก เขากับพายทำงานกันเองได้

ในห้องแต่งตัว พายนั่งอยู่หน้ากระจก กำลังทำผมอยู่ ทั้งคู่มองกันผ่านเงาในกระจกแล้วก็ต่างหลบสายตากันไปคนละทาง บรรยากาศน่าอึดอัด ไม่ทักกันสักคำ ทีมช่างหน้าช่างผมเป็นทีมงานของรายการ ไม่ใช่ช่างประจำของทั้งคู่ เลยแอบเม้าท์กันว่า สองคนงอนกันแน่ๆ ทีมงานคนหนึ่งเป็นแฟนคลับคู่ ทนไม่ไหวต้องทวิตให้หายอึดอัด



#ธรพาย มาอัดรายการวันนี้ ไม่คุยกัน ไม่มองกัน งอนกันไหมอ่ะ

ไม่นะน้องงอนอะไรพี่เค้าลูก #ธรพาย

มันรายการเช้า แค่ง่วงนอนป่าว ไม่งอนหรอกม้าง #ธรพาย

งอนกันให้โลกรู้ว่าแคร์กันบ้างอะไรบ้าง แต่รีบดีกัน เราใจบาง #ธรพาย

นี่กูก็ร้อนรนกว่าตัวเองงอนกับแฟนไปอีก #ธรพาย



แฟนคลับที่ตามทั้งสองคนอยู่ ต่างก็เป็นห่วงว่างอนอะไรกัน แต่สักพักทีมงานคนเดิมก็แอบเห็น ธรเอาขนมกับนมมาให้พาย ก็ทวิตแก้ข่าวให้ แฟนคลับต่างโล่งใจ



พี่เอาขนมกับนมมาง้อน้องแล้วจร้า สบายใจจบแยกแดกข้าวเช้า #ธรพาย

ต้องสำคัญแค่ไหน พี่ธรคนไม่สนใจใครถึงยอมง้อเนี่ย #ธรพาย

ถ้าพวกเธอไม่มีพี่ธรเป็นของตัวเอง ก็แวะ7-11 เองไปก่อนนะ #ธรพาย

เสียดายรายการไม่ให้ถ่ายภาพ แต่กูมโนเองฟินเองนักเลงพอ #ธรพาย

ความรักของคนดังจะให้เป็นอะไรเงียบๆ กันสองคนมันยากนะธรพาย ตัดมาที่ภาพจริงเหตุการณ์จริง



“อ่ะ กินซะเดี๋ยวหิว” ธรยื่นขนมปังกับนมให้ ทันทีที่มีโอกาสอยู่กันสองคน

“ขอบคุณครับ” พายรับมาแล้วกินทันที ธรหันไปมองคนที่กำลังเคี้ยวตุ้ยๆ เผลอยิ้มให้กับความน่ารักของพายจนได้ พายเงยหน้ามองอมยิ้มหวานตอบกลับไป ทำไมนะเวลาจะถอย มันถึงยิ่งอยากเข้าหากัน ความรักมันช่างเข้าใจยากเสียจริง พอพายอิ่มทีมงานก็มาเรียกพอดี เลิกหวานแล้วไปทำงานกันเถอะ



“สวัสดีค่ะ พบกับรายการขอมาจัดไป วันนี้เรามีคู่จิ้นน้องธร ธรธัณย์ และน้องพาย พายพิรุณ สองหนุ่มหน้าตาดี คู่จิ้นกระแสแรงที่สุดตอนนี้มาคุยกับเรา พี่ขอเริ่มด้วยคำถามที่สาววายและไม่วายทั้งประเทศอยากรู้ก่อนเลย เราสองคนชอบผู้หญิงหรือผู้ชายคะ”

สมกับเป็นรายการที่เนื้อหาแรงชัดที่สุดของวงการ แค่คำถามแรกก็จัดเต็มแล้ว ตอนแรกต้นไม้จะไม่รับงานนี้ กลัวว่าคำถามจะทำให้เกิดดราม่า แต่ธรกับพายอยากทำเลยต้องยอม ความจริงอยากเจอกันมากเลยไม่สนใจว่าเป็นงานอะไร แล้วดูตอนนี้ อึ้ง อึ้งทั้งคู่

“ไม่ต้องแย่งกันตอบค่ะ พี่ไม่รู้จะฟังใครก่อนเลย” พิธีกรเร่งอ้อมๆ เมื่อเห็นว่าทั้งคู่เงียบนานไป

“ถ้าปรกติ ก็ผู้หญิงครับ” พายตอบสุภาพ

“ผมก็เหมือนกันครับ” ธรธัณย์นายมันขี้ลอก

“อุ๊ย แปลว่าถ้าไม่ปรกติก็ผู้ชายก็ได้เหรอ” พิธีกรชงเก่งจริงๆ

“ครับ” คราวนี้สองคนตอบพร้อมกัน ธรหันไปมองพาย พายก็เผลอหันไปมองธร แบบตกใจในคำตอบของอีกฝ่ายพอสมควร ต่างคนต่างคิดว่า อะไรคือไม่ปรกติวะ

ส่วนพิธีกรสาวเขินแทนยกใหญ่ ทั้งสองคนมีเคมีที่เข้ากัน มีเสน่ห์ที่เป็นธรรมชาติสูงมาก

“แล้วสเปกคนที่ชอบ ของแต่ละคนเป็นยังไงคะ” จบคำถามสองคนมองหน้ากัน ต่างคนต่างเขิน อินเนอร์จริงอะไรจริง จนพิธีกรยังสัมผัสได้

“ผมชอบคนน่ารัก ขาว ริมฝีปากอิ่มๆ ตัวหอม รักความสะอาด แล้วก็ไม่ต้องฉลาดมากก็ได้” ธรเป็นคนตอบก่อน พายถึงกับเก็บอาการเขินไว้ไม่อยู่ ที่พูดมาตรงกับเขาหมด ธรเคยบอกว่าเขาโง่ คือเวลามีความรัก เขาว่าโง่มันก็เขินได้นะ ใครไม่รักไม่รู้จริงๆ (ทำไมรู้สึกเหมือนมีคนมองบนใส่)

“ส่วนผมก็ ชอบคนที่อายุเยอะกว่า ไม่ต้องหวานมากแต่ใส่ใจเรา ผมจะแพ้คนที่ คอยมาดูแลคอยเป็นห่วงว่าเราหิวไหม ร้อนไหม ไหวไหมไปหาหมอยัง สเปกก็ขอขาว สูง ก็พอแล้วครับ” จบคำตอบของพาย พิธีกรถึงกับแซว

“เอนี่ตอบคำถามพี่ หรือบอกรักกันค่ะ ทำไมต้องมองตากันหวานอะไรเบอร์นี้อ่ะ” เรียบร้อยหน้าทั้งคู่เปลี่ยนเป็นสีมะเขือเทศสุกไปเรียบร้อยแล้ว แล้วคำถามเรื่องอื่นๆ ก็ตามมา จนจบรายการ

ต่างคนต่างแยกย้ายกลับ เพราะเอารถมาเองทั้งสองคน และที่สำคัญยังเขินกันอยู่ เลยไม่กล้าสู้หน้ากันเท่าไหร่ แต่รายการวันนี้ทำให้ทั้งสองคน รู้จักกันมากขึ้น ได้รู้ว่าอีกคนคิดอะไร มีรายละเอียดอะไรในชีวิตส่วนตัว เหมือนการเรียนรู้กันพัฒนาไปอีกขั้น

ระหว่างขับรถกลับบ้าน พายฮัมเพลงรักจนถึงคอนโด ส่วนรถธรไม่มีเสียงเพลงดัง มีแต่บทเพลงรักในหัวใจที่กำลังดังก้องอยู่แทน



“แม่ไปหาอะไรกินนอกบ้านกันเถอะ” ทันทีที่ถึงบ้านธรชวนแม่อารมณ์ดี คุณธารธารานึกแปลกใจที่ลูกชายอารมณ์ดีผิดกับหลายวันที่ผ่านมา เหมือนคนละคน

“แม่ๆ เปิดไว้ก็ได้ เพราะดี” นี่ยิ่งชัดเลยว่าต้องมีอะไรแน่ๆ ปรกติถ้าเข้ามาบ้านต้องให้แม่ปิดเพลง เพราะว่ามันหนวกหู เจอเสียงกรี๊ดแฟนคลับเจอเสียงดังมาทั้งวันแล้ว อยากอยู่เงียบๆ บ้าง แต่วันนี้มันไม่เหมือนเดิม ธรเปลี่ยนไปมากในสายตาของคนเป็นแม่ ธารธาราเริ่มอยากรู้อย่างจริงจังว่าใคร หรืออะไรทำให้ลูกชายเธอเปลี่ยนไปขนาดนี้



ที่คอนโด พายกำลังนั่งกินข้าวกับเพื่อนสนิทคนเดิม

“ตอนมึงออกไปอ่ะ พี่ธรโทรมาด้วยนะ” นิดาเพิ่งนึกได้เลยรีบเล่า

“มิน่าล่ะ” ดูพายไม่ค่อยแปลกใจ นิดาจ้องหน้าเพื่อนแทนคำถาม

“ซื้อขนมกับนมมาให้ ก็คิดอยู่ว่ารู้ได้ไงว่ากูไม่ได้กินอะไรมา”

“เขาดูเป็นห่วงเป็นใยมึงเนอะ” พายหลบสายตาเพื่อน ยิ้มหนักมากแต่ไม่พูดอะไร เห็นเพื่อนมีความสุขนิดาก็ค่อยหายห่วง เดือนหน้าเธอต้องไปต่างประเทศอีกแล้ว กว่าจะกลับคงอีกสามสี่เดือนเลย



วันนี้มีงานเลี้ยงปิดกล้อง และแน่นอนว่าธรรีบเสนอตัวไปรับพายทันที เมื่อพายขึ้นรถสิ่งแรกที่ทำคือ มองหาขยะไม่มีแฮะ สะอาดผิดปรกติ

“โอ้โหรถสะอาดมากวันนี้” พายเอ่ยปากชม ธรยักคิ้วให้คนชม

“ว่าแต่ ยังไม่ถึงกำหนดทำความสะอาดประจำเดือนนี่ครับ คุณแม่พี่ทำให้พิเศษละสิ คงเห็นว่ารกเกินแน่ๆ” พายกวนบรรยากาศเดิมๆ เริ่มกลับมา สองคนก็หยอกกันไปมาได้อีกครั้ง

“มากไป พูดแล้วจะหาว่าคุย กูทำความสะอาดเองเลยนะ” ธรเฉลยสีหน้าภูมิใจในผลงาน

“จิงดิ ไม่น่าเชื่อ” พายแกล้งไม่เชื่อ แต่แอบแปลกใจมากนะ ที่ได้ยินแบบนั้น

“ก็มึงชอบว่ารถกูเน่า ไม่ให้เกียรติรถกูเลย” ธรทำเป็นเอาอย่างอื่นมาอ้าง หลักๆ ก็อยากให้คนน้องสบาย กลัวเขาไม่ชอบก็บอกไปสิพี่ธร พายยิ้มจนเมื่อยแก้ม เพิ่งรู้ว่าพี่ธรแคร์กันมากขนาดไหน

“มึงจำได้กระทั่งวันทำความสะอาดประจำเดือนของแม่กู สนใจอยากมาเป็นพนักงานฝึกหัดไหมล่ะ” ได้ทีธรรีบรุก

“พนักงานฝึกหัดอะไรครับ” พายถามตาใส

“ตำแหน่งคนเก็บขยะในรถกูไง” แม้จะไม่มีคำไหนหวานเลย แต่ทำไมมันช่างเป็นประโยคที่โคตรโรแมนติกสำหรับพาย พี่ธรเป็นคนมีโลกส่วนตัวสูง การที่เขาออกปากเปิดใจกับพายขนาดนี้ ก็แปลว่าพายเป็นคนพิเศษสำหรับเขามากๆ

“แค่ชื่อตำแหน่งก็เหม็นแล้วอ่ะพี่” ทำเล่นตัวไปก่อนพาย เดี๋ยวเขาว่าใจง่าย

“ไม่สนจริงอ่ะ” ธรตื๊อต่อ อีกคนส่ายหัวอมยิ้มหน้าแดง ธรเห็นแล้วอยากดึงมาจูบชะมัดแต่ก็ได้แค่อยาก เพราะต้องรีบไปงานเลี้ยงก่อน เรื่องอื่นไว้วันหลัง

ในงาน ธรกับพายเดินเข้ามาพร้อมกัน หยอกเย้ากันไปมา ต้นไม้และทีมงานทุกคนตามเก็บภาพแทบไม่ทัน แน่นอนว่าคืนนี้ภาพในสื่อก็มีแต่ ธรพาย เต็มไปหมด ต่างกันที่ครั้งนี้เหมือนแฟนกันมากกว่าทุกครั้ง



ความยืนรอน้อง แล้วค่อยเดินไปนั่งพร้อมกัน พี่ธรอบอุ่นจัง #ธรพาย

งานเลี้ยงปิดกล้องหรือมาเดทกันอ่ะ #ธรพาย

ทำไมต้องจ้องตากันตอนเพลงซึ้งด้วย แฟนกันเหรอ #ธรพาย

ละครจบก็คบกันเลย ได้เหรอ #ธรพาย

ภาคแรกเป็นคู่จิ้น ภาคสองคือคู่จริงสินะ #ธรพาย

นอนไม่หลับแล้วจร้า เรือกำลังจะถึงฝั่ง #ธรพาย

กระเป๋าที่พี่ถือของน้องป่ะ ไม่เคยเห็นพี่ธรเป็นอย่างนี้เลย ใจกูไม่ไหวแล้ว #ธรพาย

ตอนมีคนมาดึงแขนคนน้องไปเต้น คนพี่หันขวับเลย พี่ธรไม่ชอบเต้นก็ลุกเดินไปเต้นด้วยอีกจร้า หึงจร้า #ธรพาย

พี่ธรทั้งงานมีแต่น้องรึไง ในสายตาของพี่อ่ะ มีแต่พายพิรุณหราาา #ธรพาย

นี่งงมากทำไมน้องขึ้นไปร้องเพลง พี่ต้องขึ้นไปด้วย ร้องช่วยก็เปล่า เต้นด้วยรึก็เปล่า งงเว่อร์ #ธรพาย

วันนี้ยืนหนึ่งมาครึ่งวันแล้ว โอ้ยอะไรนักหนาแค่เค้าเปิดตัวแฟน #ธรพาย



ข้อความที่แฟนคลับทวิตถึง #ธรพาย เด้งขึ้นต่อเนื่อง พี่ต้นไม้อ่านไปก็ทั้งดีใจ และกังวลใจ



“พี่อ่านไรอ่ะ” ธรถามผู้จัดการ แต่สายตายังจ้องไปที่คนน้องซึ่งตอนนี้ดูเหมือนจะเริ่มเมา เต้นไม่รู้จักเหนื่อยอยู่บนเวที

“ละครปิดกล้องแล้ว ดีใจไหมธร” ต้นไม้แกล้งถาม

“ดีใจสิพี่ ภาคแรกก็จะจบแล้ว กว่าจะตัดต่อภาคสองเสร็จออนต่อก็คงไม่ทิ้งห่างนานเกิน ผมว่าดีนะ” ฟังธรตอบ ต้นไม้ทำหน้ารู้ทัน แล้วแซวต่อ

“จะได้มีงานคู่ถี่ๆ อีกใช่ป่ะ ถามจริงนะแกกับ.....” ยังไม่ทันที่ต้นไม้จะถามจบ ธรก็กึ่งเดินกึ่งวิ่งตรงไปเวทีลืมต้นไม้ไปแล้ว ต้นไม้อ้าปากค้าง มองตาม อ๋อคนน้องเมามากเกือบตกเวที คนพี่เลยรีบเข้าไปลากลงเวทีมานั่งที่โต๊ะ

คิดดูว่าต้องอยู่ในสายตาขนาดไหน ทั้งที่อยู่คนละฝั่งของงานเลี้ยงเลยก็ว่าได้ แต่ไปถึงตัวน้องก่อนใครเพื่อน

“คงไม่ต้องถามแล้วล่ะ” ต้นไม้ตอบตัวเองแล้วก็มองบน ทำไมคนหล่อสองคนต้องได้กันด้วย กะเทยเสียดาย และอดถอนหายใจในสิ่งที่กังวลไม่ได้อีกครั้ง



ที่โต๊ะ พายนั่งนิ่งตามประสาคนคออ่อน ตอนนี้เขารู้สึก ร่างกายหนักมาก นั่งตัวตรงยังไม่ค่อยได้เลย อยากล้มตัวลงนอน ส่วนสมองก็มึนๆ สติไม่ค่อยมีแต่รู้ตัวว่าอยู่งานเลี้ยงปิดกล้อง นั่งกับพี่ธร ที่เขาทำได้แค่ห้ามตัวเองพูดอะไรทั้งนั้น ถ้าพูดอะไรที่ไม่ควรไปแย่แน่ๆ เมาขนาดนี้ยังอยากรักษาภาพลักษณ์อยู่นะ

“น้องพายคงไม่ไหวแล้ว ธรพาน้องกลับเถอะ” ดนัยบอก ธรพยักหน้าเห็นด้วย ไม่คิดว่าพายจะคออ่อนขนาดนี้ ถ้ารู้จะไม่ให้ดื่มเลย ดูสภาพต้องอุ้มไปไหมเนี่ยพายถูกประคองจนมาถึงรถ กว่าจะเอาคนเมาขึ้นรถปิดประตูได้ เล่นเอาเขาเหงื่อตก

ระหว่างประคองพาย ได้กอด ได้สัมผัสเนื้อตัว ได้มองหน้าหวาน ในระยะไม่ถึงคืบ มันทำให้ธรสร่างเหล้าแล้วมาเมาพายแทน ธรขึ้นนั่งประจำที่คนขับ หันไปมองพายหลับลึกไปแล้ว เอายังไงดีแล้วเขาก็ตัดสินใจ พาพายกลับบ้านตัวเอง

เห้ยย มันใช่เหรอธรธัณย์



By Symbol A

« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 06-02-2019 16:15:50 โดย antivirus »

ออฟไลน์ antivirus

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 129
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +50/-2
ธรพาย Take 9
«ตอบ #11 เมื่อ16-11-2018 11:35:48 »

ธรพาย Take 9



ก่อนเลี้ยวเข้าบ้านข้อความของแม่เด้งขึ้นที่หน้าจอ

แม่ไปทำบุญกับเพื่อนที่ต่างจังหวัดนะลูก

ธรเห็นข้อความแล้วคิดอะไรดีๆ ไม่ได้เลยตอนนี้ อยู่กันสองต่อสองด้วย ดื่มมาด้วย ยิ่งหันไปมองคนหน้าหวานที่หลับตาพริ้มอยู่ข้างๆ ด้วยแล้วลักหลับซะดีไหม

แต่คิดไปคิดมา เขาไม่เคยคบผู้ชายมาก่อน มันคงแปลกนะ ยิ่งคิดยิ่งรู้สึกเขินระคนกังวลใจ ทั้งอยากและไม่อยากในเวลาเดียวกัน อารมณ์เริ่มมา แต่ความกล้ายังไม่มี กลัวทำให้อีกคนไม่ฟิน

เขาอุ้มพายลงจากรถเข้าบ้าน บรรจงวางคนไร้สติลงเตียงอย่างเบามือ นอนแบบนี้คงไม่สบายตัวเท่าไหร่ เลยเดินไปหาผ้าเช็ดตัวผืนเล็กๆ กับน้ำอุ่นมาเช็ดตัวให้ถ้าเช็ดน้ำเย็นแอร์ก็เย็น กลัวคนน้องไม่สบาย อะไรจะห่วงน้องขนาดนั้นพี่ธร



กระดุมเสื้อเชิ้ตของพายถูกปลดออกทีละเม็ด ธรเริ่มหายใจลำบากขึ้น เขาค่อยๆ ถอดเสื้อของพายออก เผยผิวขาวเนียน กับเนื้อนูนสีชมพูอ่อนสองจุดบนหน้าอกของพายนั้น ธรต้องยกมือปาดเหงื่อที่ไม่รู้ว่ามาจากไหน สายตาเจ้าเล่ห์จ้องเหมือนจะกลืนกินคนตรงหน้า ความต้องการตอนนี้รุนแรงจนแทบจะควบคุมไม่อยู่

ธรเช็ดหน้าเช็ดตัวให้พายอย่างนุ่มนวลที่สุด หายใจเข้าช้าๆ และพ่นลมออกทางปาก เผลอเลียริมฝีปากจนปากแห้งคอแห้งไปหมด ใจหนึ่งก็กลัวน้องตื่นมาเห็นสภาพของตัวเอง ที่เหลือแต่บ๊อกเซอร์ตัวเดียวมันจะยุ่ง พอเช็ดตัวเสร็จพายยังไม่มีท่าทีจะฟื้น คงเมาหนักมากจริงๆ

คนดูแลต้องสูดลมหายใจเข้าออกลึกๆ ข่มความต้องการแล้วรีบจับเจ้าตัวดีใส่ชุดนอนซะ หลังติดกระดุมเม็ดสุดท้ายให้แล้ว เขาก็อดไม่ได้ที่จะแอบจุ๊บเบาๆ ที่หน้าผากและเปลือกตาของพายพิรุณ ถึงตอนนี้ก็ยังนอนไม่ได้สติอยู่เหมือนเดิม ผู้ชายอะไร น่ากอด น่าฟัด น่าหอมขนาดนี้ ธรได้แต่คิด ตอนนี้ธรอดใจอย่างที่สุด เขากัดริมฝีปากแล้วบอกตัวเองดังๆ ในใจ

คนรักกันจะไม่ฉวยโอกาสกับคนที่เขารัก สุภาพบุรุษมากเว่อร์นายธร

หลังจากมองหน้าหวานจนพอใจ ธรก็ลุกไปอาบน้ำ แล้วก็ล้มตัวลงนอนข้างพาย หลับไปตอนไหนไม่แน่ใจ เวลาไม่ต้องคิดถึง ก็หลับง่ายขึ้นมาทันที ปรกติต้องคิดอยู่นั่นแหละว่าพายทำอะไรอยู่ กว่าจะข่มตาหลับได้



กลางดึก พายพลิกตัวกอดธรโดยไม่รู้ตัว ธรสะดุ้งตื่นทันที ช่วยไม่ได้เขาเป็นคนตื่นง่ายมาก พอรู้ตัวว่าถูกกอดธรก็ยิ้มทั้งที่ยังหลับตา ปรกติถ้าถูกปลุกแบบนี้จะหงุดหงิดมาก

กลิ่นเหล้าอ่อนๆ ผสมกับกลิ่นตัวหอมของพาย ธรเกือบลืมที่บอกตัวเองไว้ว่าจะไม่ฉวยโอกาส พายขยับตัวอีกครั้งคราวนี้จมูกชนจมูกธรเข้าให้ ธรแทบกลั้นหายใจเลยทีเดียว ถูกปลุกให้ตื่นไปทั้งตัวแล้ว อยากทำอะไรๆ ตามใจ แต่ความรักที่มี มันมากกว่าความใคร่ จะทำอะไรตามใจตัวเองไม่ได้เด็ดขาด

พายพิรุณจะรู้ไหมว่าเป็นต้นเหตุของความทรมานกาย และความสุขทางใจของเขามากแค่ไหนในค่ำคื่นนี้ หลังโดนกอด โดนซบ โดนก่าย ธรก็ไม่สามารถข่มตาให้หลับได้อีก เกือบเช้านั่นแหละถึงเผลอหลับไป ด้วยความเพลีย พายนอนหลับตาพริ้มอยู่ที่อกของเขาไม่ห่างทั้งคืน อบอุ่นมาก อบอุ่นจนธรไม่อยากให้ผ่านคืนนี้เลย



เวลาปาเข้าไปเกือบบ่ายโมงครึ่ง ที่ห้องธรยังมืด เพราะมีม่านกันแสงและกระจกทึบ แถมผนังห้องยังเก็บเสียงอีก ทั้งคู่เลยหลับได้ไม่รู้สึกว่าเข้าสู่วันใหม่แล้ว พายเป็นคนเริ่มรู้สึกตัวก่อน สิ่งแรกที่รู้สึกคือหนักหัวมาก เมื่อเขาลืมตาขึ้น แม้ว่าห้องจะมืด แต่ก็พอจะรู้ได้ว่านี่ไม่ใช่ห้องของตัวเอง ด้วยความตกใจรีบลุกขึ้นนั่งทันที

และก็ต้องตกใจหนักกว่าเดิม ที่มีใครบางคนนอนอยู่กับเขาด้วย พายค่อยๆ ก้มลงมองหน้าใครคนนั้น จมูกโด่งๆ ผิวขาว ตัวสูง แบบนี้ เป็นใครไปไม่ได้นอกจาก เห้ยได้ไงวะ

พายสับสนไปหมด ความทรงจำครั้งสุดท้าย ธรบ่นอะไรเขาสักอย่างแล้วก็บอกให้กลับ หลังจากนั้นจำอะไรไม่ได้เลย พยายามนึกแต่ในหัวก็มึนไปหมด

“ตื่นแล้วเหรอ ไอ่คออ่อน” ธรถามขณะยังไม่ลืมตา เขายังง่วงอยู่ แต่ห่วงความรู้สึกพายมากกว่าตอนนี้คงตกใจมาก

“ผมมานอนกับพี่ได้ไง” นั่นไงตกใจจริงๆ ธรไม่ตอบแต่ฝืนสังขารลุกลงจากเตียงไปเปิดม่านกับกระจก ปิดแอร์ให้อากาศที่ระเบียงเข้ามาข้างในแทน แสงที่ส่องเข้ามาทำเอาทั้งคู่แสบตา ธรหันไปดูนาฬิกาที่ผนัง จะบ่ายสองแล้วเหรอเนี่ย



พายมองตามคนพี่ทำนั่นนี่ เมื่อไหร่จะตอบคำถามเขาสักที ธรมองพายที่นั่งหน้าเหวอรอคำตอบอยู่

“ก็มึงคออ่อน เมาหลับเป็นตาย กูเลยพามาเนี่ย” ธรตอบแต่ทิ้งสายตาเจ้าเล่ห์

“แล้วทำไมผมใส่ชุดนอน พี่ทำอะไรผม” พายถามต่อ เริ่มรู้สึกไม่ค่อยโอเคเท่าไหร่ เขาชอบธรแต่ก็ไม่ได้อยากมีอะไรลึกซึ้งกับผู้ชายด้วยกันตอนนี้ มันเร็วเกินไป ยังตั้งตัวไม่ได้

“ก็เมาด้วยกันทั้งคู่แหละ กูก็จำไม่ได้เหมือนกัน” ธรโกหกเพราะอยากให้พายเข้าใจว่าเมื่อคืนมีอะไรกันแล้ว พายจะได้ไม่ไปยุ่งกับคนอื่นอีก ร้ายนักนะธรธัณย์

“...........” พายอึ้ง สับสน ไม่รู้จะพูดอะไร ถึงแม้สายตาของเขาที่ส่งไปหาธรเหมือนไม่ค่อยพอใจนัก แต่ลึกๆ พายก็แอบตื่นเต้นกับลุคสบายๆ ของธรไม่น้อย ผมไม่ได้เซ็ต หน้าเด็กมากตอนไม่ได้แต่งหน้า แล้วก็ชุดนอนขาสั้นกับโคนขาขาวๆ ขอกอดขอซบต่ออีกหน่อยไม่ได้เหรอครับพี่

“อย่ามองแบบนี้ดิ กูบอกแล้วไง ว่าเมาเหมือนกัน นี่ก็ยังจำไม่ได้เลยว่า ใครเป็นคนเริ่ม” พูดบ้าอะไรออกไปวะ..ธรอยากจะกัดลิ้นตัวเองให้มันตายๆ ไปซะตอนนี้เลย อายตัวเองเป็นบ้า

“นั่นก็ตรงไปไหมครับ” พายหน้าแดง

“ลองใหม่ป่ะล่ะ จะได้รื้อฟื้น” ธรพูดเสียงเบา แต่อีกคนได้ยินชัดเจน

“ไม่เอา ปวดหัว” อีกคนปฏิเสธ ใครจะไปมีอารมณ์แบบนั้น เมาค้างอยู่ พายคิดเองก็เขินเอง ธรหัวเราะชอบใจที่แกล้งพายให้เขินได้ เขาขยับไปใกล้จนจมูกเกือบชนกัน ใกล้จนพายอยากจะหยุดหายใจ ส่วนสายตาก็จ้องกะเอาพายละลายไปเลย พายใจเต้นแรง แต่คราวนี้เขาจ้องกลับ ไม่ยอมแพ้อีกแล้ว มาถึงขนาดนี้เอาให้มันชัดเจนตายกันไปข้างหนึ่งเลย เดี๋ยวๆ นี่รักกันนะ ไม่ได้จะรบกัน!!



ในที่สุดคนที่ไม่ไหวก่อนคือธร รีบเปลี่ยนประเด็น บอกอีกคนเสียงอ่อนโยน

“ครับไม่เอา เดี๋ยวหาอะไรให้กินนะ” พายอยากจะรีเพลย์ประโยคเมื่อครู่สักพันรอบ ภาพรุ่นพี่จอมโหด จอมหยิ่งหายไปหมดแล้วตอนนี้

ธรกำลังจะลุกออกจากเตียง

“พี่” พายดึงชายเสื้อไว้ ธรหยุดและรอฟังโดยไม่ได้หันกลับมามองหน้าพายจังหวะนั้นพายก็โผเข้ากอดธรจากด้านหลัง

“ผมไม่เคยชอบผู้ชาย แต่ผมชอบพี่มากนะ ไม่รู้ว่ารักหรือเปล่า แต่ผมจะบ้าตาย ถ้าวันไหนไม่รู้ว่าพี่อยู่ไหนทำอะไรอยู่” พายสารภาพความในใจจนหมด รู้สึกโล่งอย่างบอกไม่ถูก ที่เหลือก็ให้ธรเป็นคนตัดสินใจเองก็แล้วกัน

ธรยิ้มหันกลับไปกอดพายไว้แน่น คำตอบที่ไม่ต้องพูดออกมา มันเป็นกอดที่อุ่นไปทั้งใจของเขาสองคน



“พี่จะจ้องผมอีกนานไหม” พายพูดขณะกำลังยกน้ำขิงอุ่นๆ ขึ้นดื่ม

“มองหน้าแฟนไม่ได้รึไง” พายถึงกับสำลัก " อึก แค่กๆ ๆ "

“พูดเองเออเองนะพี่” พายพูด ตอนนี้เขินเป็นบ้า

“หรือจะให้เรียกเมีย” คราวนี้ไม่แค่สำลัก พุ่งเลยธรหลบเกือบไม่ทัน

“พี่ธร..อย่าเรียกแบบนี้อีกนะ ผมยังไม่ชิน” พายขอร้องจริงจัง แล้วก็เขินจริงจังด้วย

“...........” ธรได้แกล้งพายแค่นี้ก็พอใจยอมเลิกจ้อง ขึ้นไปเอาเสื้อผ้าพายมาซัก

“พี่ซักทำไม แล้วผมจะใส่ชุดไหนกลับ” พายโวยวาย

“ใครบอกจะให้กลับ” ธรตอบหน้าตาเฉย

“อ้าว” พายพูดได้แค่นั้น แต่ก็แอบยิ้มในใจ ความจริงก็ไม่ได้อยากกลับนะ



หลังกินอะไรร้อนๆ อาการเมาค้างของพายก็ดีขึ้น ตอนนี้เขานั่งซบไหล่ธรอยู่หน้าทีวี แต่ธรก็ไม่ได้มีท่าทีจะฉวยโอกาสอะไร นั่งนิ่งให้ซบแล้วดูทีวีไป ทำให้พายค่อยโล่งใจไม่อึดอัดมาก

“ผมถามจริงนะเมื่อคืนเราสองคน เอออ..” พายเริ่มเข้าเรื่องที่สงสัยอีกครั้ง

“ทำไม เสียตัวให้กูมันแย่ขนาดนั้นเลยเหรอวะ” ธรถามกลับอารมณ์ดี

“พี่ธร” คราวนี้เสียงอ้อนจากคนน้องทำเอาคนพี่ใจอ่อน ไม่กล้าแกล้งต่อ

“ยัง มึงก็เป็นผู้ชายคนแรก ที่กูชอบเหมือนกัน กูก็ไม่กล้าทำอะไรป่ะ อีกอย่างมึงก็หลับเหมือนตาย ใครมันจะไปมีอารมณ์ อ้อแล้วก็นะ ถ้าโดนของกูมึงไม่ได้ลุกมานั่งสบายตัวแบบนี้หรอกโง่เอ๊ย” คำตอบของธรแม้ว่าจะไม่ใช่ความจริงทั้งหมด แถมว่าโง่อีก แต่ก็ทำให้พายสบายใจขึ้นเป็นกอง โง่ก็ได้พี่ชอบคนโง่ (เฮ้ออพายเอ๊ย)

“แล้วพี่มาแกล้งผมทำไม” พายพูดพร้อมตีแขนธรโทษฐานชอบแกล้งดีนัก

“ก็อยากจับจองมั้งอ่ะ ไม่อยากให้มึงไปยุ่งกับใครอีก” ธรตอบพร้อมจับมือนิ่ม ที่ตีเขาอยู่มากุมไว้ พายดึงมือกลับแทบไม่ทัน

“................” พายไม่พูดอะไร แต่ใช้สายตาพิฆาต ให้ธรรู้ว่าเขาไม่ชอบให้แกล้งแบบนี้

“ไม่แกล้งแล้วก็ได้ ขอโทษ พอใจยัง” ธรยอมให้ได้แค่กับพายคนเดียวเท่านั้น พายยิ้มอย่างผู้ชนะ

“แล้วพี่ว่า เรื่องของเราสองคน เอาไงต่อ” พายถามทิ้งตัวซบพี่อีกครั้ง

“ก็ค่อยๆ ดูกันไปก่อนมะ กูไม่รีบ” ธรเสนอ

“ก็ดีครับ ผมก็ไม่อยากเร่ง ยังปรับตัวไม่ได้เหมือนกัน” พายนึกดีใจที่ธรคิดเหมือนกัน อยู่กับพี่ธรแล้วสบายใจมาก มากที่สุดเลย



ทั้งบ่ายจนเย็น ก็นั่งดูทีวี ดูหนัง เล่นเกมบ้าง พายฟังเพลงบ้าง ธรงีบบ้าง จนเกือบสองทุ่ม ธรไปซื้อข้าวปากซอยมากินกันสองคน เป็นกิจกรรมที่เหมือนอยู่กับเพื่อน แต่เขาทั้งคู่โคตรมีความสุข ไม่อยากให้เวลาผ่านไปสักวินาทีเดียว

คืนนี้ฟ้าเปิด แต่กรุงเทพก็มองไม่เห็นดาวอยู่ดี ธรเห็นพายมองท้องฟ้าก็คิดอะไรบางอย่างออก

“ไปดูดาวกันมะ” ธรชวน พร้อมกับเดินไปยืนข้างๆ พายที่ระเบียง

“ท้องฟ้าจำลองเหรอ ไม่เอาอ่ะคนเยอะ” ตอนนี้พายกลายเป็นคนเรื่องมากแทนไปซะแล้ว ติดจากใครบางคนแถวนี้มา

“ใครบอก ท้องฟ้าจำลองมันเด็กๆ ไปกัน” ธรพูดเหมือนมีแผนในใจ

“แล้วที่ไหนล่ะครับ” พายเอียงคอถาม ธรไม่ตอบ ทำให้พายต้องรบเร้า

“บอกหน่อย ที่หนายย” คนน้องงอแงจะเอาคำตอบให้ได้ ทั้งถามทั้งเขย่าแขนคนพี่ เขาชอบนะที่พายเป็นแบบนี้ น่ารักดี ความน่ารักที่เป็นของเขาคนเดียว



“ไม่บอกเดี๋ยวไม่ตื่นเต้น” ธรตอบเหมือนไม่ตอบ

“ไม่อยากรู้ก็ได้ ทำไมต้องเป็นความลับด้วยล่ะ” พายทำหน้างอน

“อย่างอน เดี๋ยวจับหอมให้แก้มช้ำเลยนะมึง” ธรพูดเสียงโหด

“โห นี่จะโหดไปแล้วนะ” พายหันไปทุบแขนคนโหดไม่ยั้ง

ธรจับมือพายไว้ แล้วเขยิบตัวเข้าใกล้ อยู่ๆ ก็อยากจ้องตาหวานขึ้นมาซะงั้นพายหลบสายตา พยายามจะออกไปให้พ้นจากคนที่จ้องจะรุกเขาตลอดเวลา



เวลาของความสุขมักผ่านไปเร็วเสมอ วันต่อมาธรมีงานเลยต้องไปส่งพายที่คอนโด แล้วก็เลยไปทำงานต่อ ระหว่างทำงานที่ไม่มีพายน่าเบื่อซะจริงๆ

“พี่ต้น" ธรเรียกผู้จัดการ

"ต้นไม้จ่ะเรียกให้มันเต็มๆ หน่อยได้ไหมธร"

"อือ ต่อไปรับแต่งานคู่ให้ผมกับพายไม่ได้เหรอ มาคนเดียวเหงาอ่ะ” ธรพูดขึ้นมา ต้นไม้หันขวับไปทันที

“พูดอะไรออกมาธร อะไรยังไง” ต้นไม้ถามน้ำเสียงจริงจัง

“ก็ผมพูดจริง งานเดี่ยวบางทีผมก็เบื่อ ไม่รู้จักใครเลย” คราวนี้ผู้จัดการถอนหายใจแรงแล้วเริ่มอธิบาย



“ธรฟังพี่นะ การที่คู่จิ้นสนิทกันมันก็ดี พี่ยอมรับว่าอยากให้น้องสองคนสนิทกัน แต่พี่ก็อยากเตือนด้วยความหวังดี ไม่อยากให้เกินเลย อย่าลืมว่าธรต้องมีงานอื่นกับคนอื่นที่ไม่ใช่พาย พายเองก็เหมือนกัน ถ้าเราเปิดตัวเป็นเกย์ เวลามีงานกับผู้หญิงใครมันจะมาอิน มาฟิน คิดดูเองนะคะคุณน้อง”

คำพูดของต้นไม้ทำเอาธรอึ้ง เขาไม่เคยคิดถึงมุมนี้มาก่อน จิ้นได้แต่ห้ามจริงมันเป็นเรื่องความรู้สึกนะ ห้ามกันได้ด้วยเหรอ ธรคิดหนัก ไม่ได้ห่วงแค่งานตัวเอง แต่ห่วงไปถึงอีกคนด้วย อนาคตในวงการของพายยังมียาวไกล





By Symbol A



« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 06-02-2019 16:56:28 โดย antivirus »

ออฟไลน์ antivirus

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 129
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +50/-2
ธรพาย Take 10
«ตอบ #12 เมื่อ16-11-2018 11:37:05 »

ธรพาย Take 10




ธรสวมกอดพายจากด้านหลัง หน้าตี๋ซุกที่ซอกคอหอมของน้องเนิ่นนาน เหมือนกำลังชาร์จแบตให้ตัวเอง ตอนนี้เหนื่อยทั้งกาย เหนื่อยทั้งใจ พายไม่ห้ามไม่ดิ้นหนีเหมือนทุกครั้ง เพราะรู้สึกได้ว่า อีกคนต้องการกำลังใจจากเขาแค่ไหน

“หิวไหมครับ เดี๋ยวผัดมาม่าให้กิน” พายหันไปถามคนที่ยังซบไม่เลิก

“หิวทั้งข้าว หิวทั้งพาย” คนพี่ตอบเสียงหื่น

“หึ ตอนนี้มีแรงยืนเอง ให้ได้ก่อนไหมครับพี่”

"ไม่อยากยืน อยากนอน"

"ยังไม่เลิกอีก ตกลงจะกินไหมครับ" พายถามย้ำ

"กินครับ...ผัดเป็นแล้วเหรอ"

"ก็...เรียนในยูทูปมา ไม่รับปากหรอกนะว่าจะอร่อย"

"ถ้าพายทำกินหมดแหละ"



ธรมาคอนโดพายตั้งแต่เลิกงาน จนปาเข้าไปจะสี่ทุ่มก็ยังไม่มีท่าทีว่าจะกลับ

“พี่ยังไม่กลับอีกเหรอ” พายถาม

“ไล่เหรอ” ธรก้มลงถามคนที่กำลังนอนตักเขาอยู่

“ป่าว เดี๋ยวแม่พี่จะรอไง” พอพายพูดถึงแม่ ธรยิ้มออกมารู้สึกดีนะ คนที่เรารักเป็นห่วงคนที่เรารักมากอีกคน

“แม่ไปแสวงบุญยังไม่กลับ” พายพยักหน้ารับรู้

“งั้นคืนนี้ ค้างนะ” พายเริ่มออดอ้อน

“อย่าชวน” ธรออกปากห้ามเสียงเข้ม

“ทำไม ผมอยากให้อยู่นี้นา” พายงอแงเป็นเด็ก

“เพราะไม่ชวนก็จะอยู่ไง” ธรเฉลยยิ้มตาหยีให้คนที่เริ่มงอแง อ้อนแบบนี้ก็น่ารักดีเนอะ ไม่น่ารีบบอกเลยน่าจะให้อ้อนอีกสักหน่อย

“เย้” พายร้องดีใจ เป็นเด็กน้อยได้ของถูกใจ ธรก้มลงจ้องหน้าคนที่นอนตัก อยู่ๆ ก็อยากจูบ เคยจูบแต่ในละคร แต่คิดอีกทีไม่ดีกว่า กลัวจูบแล้วห้ามใจไม่ได้ พายก็บอกอยู่ว่ายังไม่พร้อมจะเกินเลยไปมากกว่านี้ ช่วงนี้ก็เป็นปลากัดไปก่อน จ้องตา กอด หอม รักกันใสๆ ก็พอห้ามเยอะ

“เดี๋ยวไปผัดมาม่าให้นะครับ” พอโดนจ้องนานๆ พายก็ไม่ไหวเหมือนกัน

“รีบๆ นะ” ธรตะโกนเร่ง

"หิวมากเหรอ"

"ป่าว..คิดถึงอยากกอด" พายผัดมาม่าไป ยิ้มไป ยิ้มจนปวดแก้มไปหมดแล้วเนี่ย



“ถามไรหน่อยสิ” ธรถามขึ้นขณะตักมาม่าผัดที่ไหม้นิดหน่อยเข้าปาก พายพยักหน้ารอฟัง พรางมองอีกคนกินฝีมือตัวเองด้วยความปลื้มใจ

“กับน้องนิดาเนี่ย สนิทกันมากเหรอ” ธรถามเหมือนไม่สนใจมากมาย แต่ความจริงแล้วโคตรอยากรู้

“แหม่ น้องเชียวนะ ทีกับผมล่ะมึงกู” พายไม่ตอบแต่ตัดพ้อแทน

“อะไรวะ คนไม่สนิทจะไปมึงกูกับเขาได้ไงเล่า” ธรรีบแก้ตัวยกใหญ่

“ความจริงกูเคยเรียกมึงแบบเพราะๆ นะ ที่ท่าเรือจำได้ไหม” พายส่ายหัว ก็มันจำไม่ได้อ่ะ

“เรียกว่า นายไง แต่มันแปลกๆ ไม่ค่อยเป็นตัวของตัวเอง” ธรเปิดใจ

“ไม่เห็นเคยได้ยินเลย พี่มั่ว” พายทำหน้าไม่ค่อยเชื่อ

“คำพูดกับการกระทำ มึงจะเอาอะไร” ธรให้เลือก

“การกระทำก็ได้” พายเลือกเสียงอ่อน

“จบนะ ทีนี้ตอบได้ยัง สนิทกันมากแค่ไหน” ธรกลับมายิงคำถามเดิม

“หึงหรา” พายเลี่ยงไม่ตอบอีกละ

“โอเค ไม่ตอบก็ไม่ต้องตอบ กูไม่อยากรู้แล้วก็ได้” ธรเริ่มหมั่นไส้คนลีลาเยอะ

“โอ๋ๆ ทำไมขี้งอนจัง เป็นพี่ต้องมีเหตุผลรู้ป่าว” พายได้ทีสอนใหญ่

“เยอะล่ะ ได้ทีเหรอหะ” ธรคว้าตัวพายเข้ามากอด พายเลยต้องนั่งตักคนพี่อย่างเลี่ยงไม่ได้

“จะตอบได้ยัง” สายตากับน้ำเสียงของธร พายอดเขินไม่ได้เลย เวลาหึงจำเป็นต้องเท่ต้องหล่อขนาดนี้ไหม ใจเย็นๆ ไว้นะพายพิรุณ



“คร๊าบบเล่าๆ ปล่อยก่อน” พายยอมแพ้แต่ยังมีต่อรอง ธรจำต้องปล่อยน้องไปก่อน

“คือบ้านเราอยู่ใกล้กัน พ่อแม่ผมเสียตั้งแต่เด็ก พ่อแม่นิก็รักผมเหมือนลูก ถึงจะมีญาติคนอื่นคอยเลี้ยงดู แต่ท่านก็ไม่ค่อยได้อยู่ไทย ผมอยู่บ้านนิมากกว่าบ้านตัวเองอีก เราเลยเหมือนพี่น้องกันครับ” อย่างนี้เองธรพยักหน้า โล่งใจและเลิกหึงทันที



คืนนี้ธรกอดพายที่นอนซุกอกเขาไว้แน่น เหมือนกลัวว่าน้องจะหายไป เพราะไม่รู้เลยว่าช่วงเวลาที่เรียกว่าความสุข จะนานแค่ไหน แต่เขาก็อยากสัมผัสกับมันให้นานที่สุดเท่าที่จะทำได้



วันต่อมาทั้งคู่มีงานอีเว้นท์ด้วยกันช่วงเย็น ธรกับพายไปถึงงานพร้อมกันแน่นอนว่าต้นไม้จับตาดู ทุกอาการของพวกเขา ผีเห็นผี ดูก็รู้ว่าคบกันอยู่จริงๆ ถ้าแค่สนิท แค่ดูแลจะไม่อะไรเลย นี่คงต้องคุยกับพายอีกคนให้เข้าใจซะแล้ว

ธรเห็นสายตาของผู้จัดการ รู้ทันทีว่าต้องทำอะไรบางอย่างโดยด่วน เขารีบอาศัยช่วงที่พายถ่ายรูปกับแฟนคลับ เข้าไปหาต้นไม้

“พี่ ผมมีเรื่องจะคุยด้วย” น้ำเสียงและสีหน้าของธรจริงจังมาก



กรุงเวียนนา ประเทศออสเตรีย วันนี้อากาศดี ทีมงานขนข้าวของที่ต้องใช้กันวุ่นวาย แข่งกับเวลาที่จำกัด กว่าจะติดต่อโรงงานที่ใช้เป็นสถานที่ถ่ายทำได้ช่างยากลำบาก แต่ยังโชคดีที่ดนัยสามารถหาได้

“สวัสดีค่ะคุณดนัย เชิญทางนี้ค่ะ ผู้จัดการสาขารออยู่ที่ห้องแล้ว”

เลขาสาวชาวออสซี่ออกมาต้อนรับ ด้วยสำเนียงภาษาไทยแบบชัดถ้อยชัดคำ ขัดกับหน้าฝรั่งของเธอมาก ดนัยค่อนข้างแปลกใจตั้งแต่ประสานงานแล้วว่า ทำไมบริษัทนี้พนักงานถึงพูดไทยได้ชัดกันเกือบทุกคน เขาเลยแอบถามเลขาคนเดิมระหว่างเดินไปด้วยกัน

“พนักงานระดับกลางและระดับสูงของที่นี่ ต้องพูดไทยได้ค่ะ เพราะบริษัทแม่ของเราเป็นของคนไทย ถึงจะดูเป็นบริษัทใหญ่ที่มีสาขาทั่วโลก แต่ว่าที่CEOคนใหม่ที่จะมาทำงานแทนคุณพ่อ เธอซีเรียสเรื่องนี้มากค่ะ” เลขาสาวตอบคำถามน้ำเสียงเป็นทางการ



ที่ห้องผู้จัดการ ดนัยคุยเรื่องรายละเอียดในการขอใช้สถานที่ เงื่อนไขต่างๆ ที่ทางโรงงานขอความร่วมมือ และสุดท้ายการโปรโมทสถานที่ ทุกอย่างเรียบร้อยดีภายในไม่กี่นาที เพราะมีการคุยกันมาก่อนหน้านี้เยอะแล้ว ที่เขาต้องลงมาทำเองแบบนี้ เพราะละครเรื่องนี้เขาควบทั้งตำแหน่งผู้จัดและผู้กำกับ

ตอนนี้เรียกได้ว่าเขาทั้งรวย เก่ง และหล่อมาก เนื้อหอมสุดๆ ไปเลย

ใช้เวลาไม่เกินจากที่ขอไว้ ดนัยกับทีมงานก็ทำงานเรียบร้อย ระหว่างรอทีมงานเก็บข้าวของนั้น ผู้บริหารสาวก็เดินเข้ามาทักทายเขา

“พี่ดนัยสวัสดีค่ะ” ดนัยแปลกใจมากที่เห็นนิดาที่นี่ ใช่เขาจำสาวน้อยที่ไปกับพายวันนั้นได้ดี เธอหน้าตาจิ้มลิ้มตัวเล็ก สเปกเขาเลยใครจะลืมลง

“น้องนิดา” เขาทักชื่อเธอเหมือนคนสนิทกันมาก่อน

“พี่ดนัยจำนิได้ด้วยเหรอคะ ดีใจจัง” นิดาก็พลอยพูดคุยน้ำเสียงกันเองไปด้วย หลังจากนั้นสองคนที่เพิ่งจะเจอกันเป็นครั้งที่สอง ก็คุยกันไม่หยุด ทีมงานและนักแสดงกลับไปแล้ว นิดาก็ตรวจงานที่สาขาเสร็จพอดี ดนัยเลยถือโอกาสขอให้นิดาพาเที่ยว ความจริงก็ทำงานเหนื่อยมาก อยากพัก แต่โอกาสใกล้ชิดสาวน้อยมันยากนะ คว้าไว้ก่อน

“น้องนิทำงานที่นี่เหรอครับ” เขาถามขณะก้าวขึ้นรถตู้ตามนิดาไปติดๆ ในใจแอบคิดว่าถ้าเป็นพนักงานธรรมดา คงไม่มีรถตู้มารับแบบนี้ นิดาต้องเป็นผู้บริหารระดับสูงแน่ เก่งจังตัวแค่นี้ ชื่นชมหญิงสาวมากขึ้นกว่าเดิม

“ค่ะ แวะมาบ้างแต่ไม่บ่อย” ใช้คำว่าแวะมา โหฟังดูยิ่งใหญ่นะ

เมื่อเห็นว่าเขาถามเรื่องส่วนตัวเธอมากไป เธอก็รีบเปลี่ยนเรื่อง

“พี่ดนัยอยากไปไหนคะ นิจะพาไป” ทำไมเธอรู้สึกสนิทกับผู้กำกับคนนี้เร็วจังนะ ความจริงถูกชะตาตั้งแต่ตอนเจอกันครั้งแรกแล้ว

“พิพิธภัณฑ์ประวัติศาสตร์ธรรมชาติครับ พี่เก็บมาหลายประเทศแล้วแต่ที่นี่เพิ่งเคยมาไม่อยากพลาด” พอได้ฟังคำตอบของเขา นิดาก็ดูจะตื่นเต้นขึ้นมา รีบคุยทันที

“เหมือนนิเลยค่ะ ดูหนังเรื่อง night at the museum แล้วก็ตามเก็บพิพิธภัณฑ์ประวัติศาสตร์ธรรมชาติ ทุกประเทศเลยที่มีโอกาสได้ไป เวลาเราเดินดูเงียบๆ คนเดียว รู้สึกหลุดโลกดี ชอบมากกกกกค่ะ ชวนพายมามันไม่เคยมาเลย บอกน่ากลัว คือพายมันกลัวผีมากค่ะ”

ดนัยมองสาวน้อยบรรยายเพลินมาก นิดาเป็นคนน่าค้นหา เธอสามารถส่งต่อความน่ารักสดใส ในชุดทำงานเป็นทางการได้ไม่เคอะเขิน ถ้าให้มาทำงานด้านการแสดง เสน่ห์ของเธอจะทำให้ตัวละครมีแฟนคลับเยอะแน่ๆ เขาคนแรกเลย

“น้องนิดาไม่อยากเข้าวงการบ้างเหรอครับ รับรองดังไม่แพ้พายหรอก” ดนัยชวนทีเล่นทีจริง

“โหเล่นทีเผลอนะคะพี่ดนัย ไม่เอาหรอกค่ะ นิไม่ว่างอยู่ไทยได้ไม่นานไปนั่นมานี่ ไม่แน่นอนด้วย แล้วปีหน้าก็..เอออ ต้องเลื่อนตำแหน่งน่ะค่ะ” นิดาเลี่ยงไม่บอกว่าเธอเป็นลูกสาวเจ้าของบริษัทข้ามชาติที่เขามาขอถ่ายทำวันนี้ เธอคิดว่าไม่จำเป็นต้องบอก

“พี่จองนะครับ ถ้าสนใจบอกพี่คนแรกนะ” นิดาหน้าแดงกับคำว่าจอง เดี๋ยวเขาไม่ได้จะ...จอง....แบบนั้นเขินทำไมยัยนิ

ระหว่างที่เดินชมพิพิธภัณฑ์มีบางช่วงที่เดินแยกกัน ต่างก็เพลินกับโลกส่วนตัวกันทั้งคู่ นิดารีบไลน์หาเพื่อนรักคนเดียวที่เธอมี บอกเล่าถึงความตื่นเต้น ความสุขของเธอในวันนี้

พายอ่านแต่ไม่ได้ตอบกลับ นิดาถอนหายใจ ช่างเถอะพายคงทำงานอยู่อย่างน้อยก็อ่าน ไว้เลิกงานคงได้เม้าท์กัน

“พรุ่งนี้น้องนิดาว่างไหมครับ” ดนัยรีบหาโอกาสเจอเธอต่อ ก็หัวใจมันร่ำร้อง

“ว่างค่ะ” เธอจะรู้ไหมว่าคำตอบของเธอ กับน้ำเสียงที่สดใส รอยยิ้มน่ารัก ทำให้เกิดรุ้งกินน้ำในหัวใจเขาแล้ว ตอนนี้ผู้กำกับหนุ่มตกหลุมรักเข้าอย่างจัง



ที่กรุงเทพ พายกำลังวุ่นวายกับการเปลี่ยนชุด ชุดแล้วชุดเล่า จนเวียนหัวไปหมด ถ่ายแบบครั้งนี้มีหลายแนว ก็จะเหนื่อยหน่อย แต่ค่าเหนื่อยก็ได้คุ้มตามไปด้วย วันนี้เขามาทำงานกับต้นไม้สองคน ไม่มีธร

ต้องขอบคุณความวุ่นวายที่ทำให้ไม่มีเวลาคิดถึงพี่ธรมากนัก ช่วงนี้ห่างกันนิดเดียวก็คิดถึงมาก มากแบบที่บางทีก็หมั่นไส้ตัวเองเหมือนกัน จะคิดถึงอะไรขนาดนั้น

“น้องพายรอตรงนี้นะคะ ถ้าหน้าเซ็ตพร้อม พี่มาตาม” พายพยักหน้ารับ ล้วงมือถือขึ้นมาเช็คไลน์ เผื่อธรส่งมาว่าคิดถึงคงน่ารักดี แม้ความเป็นไปได้แทบเป็นศูนย์ก็ตาม เมื่อเปิดดูข้อความเขาต้องแปลกใจ ที่เป็นข้อความจากนิดาเล่าเรื่องดนัยแทน พายอ่านไปยิ้มไป นึกในใจ ขายออกแล้วมั้งเพื่อนกู ยังไม่ทันได้พิมพ์ตอบ พี่คนเดิมก็มาตามเขาให้ไปถ่ายต่อ

วันนี้เป็นวันที่หนักหนาสำหรับพาย กลับมาถึงคอนโดเขาก็หลับเป็นตา เลยไม่ได้รับสายจากนิดา



นิดาวางมือถือลงเซ็งๆ จะเม้าท์สักหน่อยเพื่อนก็ไม่ว่างคุย ไลน์ก็ไม่ตอบ อ่านแต่ไม่ตอบ เริ่มน้อยใจพายจริงแล้ว เวลาพายมีปัญหาเธอว่างเสมอ ติดงาน ไม่สบาย เมาค้าง ยังถ่อไปหาพายได้ทุกครั้ง แล้วดูพายสิ ระหว่างน้อยใจเพื่อนอยู่นั้น ดนัยก็โทรเข้ามาถูกเวลาพอดี

ทั้งคู่คุยกันตามประสา คนเพิ่งจะจีบกัน ยิ่งคุยก็ยิ่งใช่ ดนัยเลยรุก รุก รุก เดินหน้าไม่มีถอยเลย แต่นิดาเผลอโกหกเรื่องที่ว่าเธอเป็นแค่เซลล์เมเนเจอร์ เลยได้ไปตามสาขาต่างๆ

เธอไม่กล้าบอกความจริงตั้งแต่แรก พอโกหกแล้ว จะให้มาพูดความจริงมันยากไง ทีนี้เรื่องแต่งก็มาเต็มเลย รู้สึกไม่ค่อยดี แต่ทำไงได้ล่ะ เธอไม่อยากให้เขาถอยตอนนี้ ส่วนใหญ่ผู้ชายดีๆ จะชอบคิดว่าตัวเองไม่คู่ควรกับผู้หญิงรวยกว่า นิดาเคยเจอมาก่อนเลยกลัว ไว้คบแล้วค่อยบอกละกัน

คืนนั้นหลังวางสายจากดนัย นิดาก็กระหน่ำโทรหาพาย แต่ก็เหมือนเดิม เงียบ ไม่ตอบไลน์ไม่รับสาย เพื่อนกันเขาต้องดูแลกันนะ ไม่ใช่ให้เธอดูแลอยู่ฝ่ายเดียว

ตั้งแต่เด็ก พ่อแม่เธอเอ็นดูพายมาก เฝ้ากรอกหูเธอว่าพายน่าสงสาร นิดาต้องดูแลพายเหมือนเป็นพี่น้องกัน อย่าทิ้งพาย พายไม่มีใครแล้ว ซึ่งเธอก็ทำตามมาตลอด แต่พายเอาแต่ใจ งอแง ใส่เธอสารพัด ไม่เคยจำวันเกิดเธอได้ ไม่เคยสนใจว่าเธอจะมีปัญหาอะไร ยิ่งคิดยิ่งน้อยใจ



เช้าวันใหม่ แสงแดดเที่ยงวันปลุกพายให้ตื่นจากการหลับมาราธอน สิบสองชั่วโมง ที่รู้สึกอย่างแรกคือคอแห้ง พายเดินไปเปิดตู้เย็นหาน้ำกิน พรางหยิบมือถือมาดู หลับไปนานมากมีใครโทรมาไหมนะ

นิดา: กูมันคนไม่สำคัญ

อ้าวยังไง แค่เห็นข้อความว่ามาจากนิดา พายก็ตกใจ เพื่อนเป็นอะไร ก็เมื่อวานเห็นอินเลิฟอยู่นี้นา 40 misscall จากนิดาคนเดียว ข้อความในไลน์อีกรัวๆ

สรุปเพื่อนต้องการคำปรึกษาเรื่องที่จะบอกความจริงผู้ชายยังไงดี พายไม่เคยโดนนิดางอน เลยไม่เข้าใจสถานการณ์

ทำไมต้องมาหงุดหงิดและตามจิกเขาแบบนี้ แค่เรื่องผู้ชายเนี่ยนะ กลายเป็นว่าตอนนี้ พายก็เริ่มไม่พอใจนิดาเหมือนกัน ทำไมต้องมาว่าแบบนี้ เห็นผู้ชายสำคัญกว่าเพื่อนเหรอ

ระหว่างนั้นเสียงออดหน้าห้องก็ดังขึ้นพี่ธรแน่ๆ พายวางมือถือรีบเดินไปเปิดประตูทันที

“รู้ได้ไงว่าผมตื่นพอดี” พายถามทันทีที่ประตูเปิด ธรยืนยิ้มหวานให้ แล้วชูกล่องซูชิเจ้าดังที่พายชอบให้ดู ก่อนจะตอบเสียงหล่อ

“เก่งป่ะ” พี่ธรยิ้มแบบนี้อีกล่ะ เอาของกินมาล่ออีกล่ะ แล้วทำเสียงสองทำไม พายคิดในใจ อมยิ้มเขินให้คนที่ยืนหน้าประตู

“จะเขินอีกนานไหม เข้าไปเขินต่อในห้อง กูหิว” ธรพูดแก้เขิน อายตัวเองเหมือนกัน จำเป็นต้องหวานขนาดนี้ไหม

“อ้าว...” พายหุบยิ้มทำปากจู๋ ถอยให้คนพี่เข้ามา ไอ่พี่บ้าหวานอีกนิดก็ไม่ได้

ระหว่างเคี้ยวปลาดิบ ธรก็แอบเห็นว่าพายใจลอย วันนี้ดูพูดน้อย เหมือนมีเรื่องไม่สบายใจ ถึงนายธรจะปากหมาไปบ้าง แต่ก็เอาใจใส่เก่งนะ เขาแอบกังวลว่าต้นไม้จะพูดอะไรที่เขากลัว

“เป็นไร”

“พี่มีเพื่อนสนิทไหม” พายถามกลับ

“อ้าว มึงหาว่าไม่มีใครคบกูเหรอ” ธรโวย

“เปล่า แค่อยากรู้ ไม่เห็นพี่เคยเล่า” พายไม่รู้จะเข้าประเด็นยังไงให้เหมือนไม่ได้นินทาเพื่อน ก็ถามอ้อมๆ ไปก่อนแล้วกัน

“มี แต่มันอยู่เมืองนอก ไม่ค่อยได้คุยกันเท่าไหร่ ทำไมอยากไปเปิดตัวเหรอ” ธรยื่นหน้าถามตอนท้าย อยากแกล้งคนน้องให้หายคิดถึง แต่พายกลับก้มหน้าดูซึมไปนะ ธรเลยเลิกแกล้ง

“แล้วเคยทะเลาะกันไหม” พายถามแบบนี้ชัดเลย

“ทะเลาะกับน้องนิดามาเหรอ เรื่องไร” รู้ได้ไงอ่ะ พายถึงกับอึ้ง

“พี่รู้ได้ไง” พายไม่เล่าแต่ถามต่อ

“ก็บอกแล้วไง” ธรใช้น้ำเสียงอ่อนใจ

“บอกว่า” ว่าอะไรวะ อย่ามาเล่นมุกรู้ใจนะ บ้าบอ

“บอกว่า มึงมันโง่ ไอ่เด็กโง่” อ่ะ พูดไม่ออกเลย เออโง่ก็ได้ แต่เป็นคนโง่ที่รักเธอนะ..... พายคิดเองยิ้มเอง สักพักพอรู้ตัวก็รีบโวยวาย

“พี่ธร” เสียงเด็กโมโหเอาเรื่องเหมือนกันนะกลัวแล้ว

“อ่ะๆ ไม่แกล้ง เคยดิงอนกันตลอดอ่ะ ตอนอยู่ด้วยกัน” ธรตอบ

“แล้วใครง้อ ง้อยังไง”

“กูเหรอจะง้อมัน แต่จะว่าไปมันก็ไม่ง้อกูหรอก ถ้าเรื่องไม่ใหญ่โตอะไร หายไปนานๆ ก็เนียนทักไปแค่นี้แหละ เพื่อนกันจะอะไรนักหนาวะ” ตามนิสัยผู้ชายสินะ แต่ของพายไม่ใช่ไง นิดาเป็นผู้หญิงมันต่างกัน



“ไหนเล่ามา จะช่วยคิด” ธรสั่งน้ำเสียงอบอุ่น

“ไม่เอาดีกว่า มันเรื่องส่วนตัวของไอ่นิอ่ะ” พายเลี่ยงไม่ตอบ



“เดี๋ยว นี่มึงว่ากูเสือกป่ะเนี่ย คนส่าเป็นห่วง อย่ามาใจลอยให้เห็นอีกนะ” คราวนี้น้ำเสียงโหดมาเต็ม

“พี่ก็ ไม่ขนาดนั้นสักหน่อย ไม่รู้จะเล่ายังไง อิ่มล่ะไปอาบน้ำดีกว่า” อยู่ๆ ก็จะไปอาบน้ำเฉยเลย

“พายนั่งลง เพิ่งกินอิ่มใครให้อาบน้ำ” ถึงน้ำเสียงจะโหด แต่ก็เป็นห่วงน้องมากเลยนะ

“ไม่รอแล้วอยากอาบตอนนี้ ไม่สบายตัวเลยเนี่ย” พายงอแงลุกขึ้นไม่ฟังเสียงคนห่วง



“ดื้อเหรอ” ธรเดินตามกอดไม่ปล่อย น้องก็ดิ้นไปสิสู้แรงพี่ได้เหรอ

“ปล่อยผมนะ”

“ดื้อก็ต้องเจอแบบนี้ ครบชั่วโมงจะปล่อย” ธรกระซิบ

“พี่ธร ตัวผมเหม็น” พายพยายามดิ้นออกจากอ้อมกอด

“ไหนตรงไหนเหม็น ตรงนี้เหรอ ก็ไม่นะ ตรงนี้เหรอ ไม่นี่ หรือตรงนี้” เอาแล้วไง นี่เขาเรียกฉวยโอกาสนะธรธัณย์ จะมาไล่หอมทุกส่วนของน้องแบบนี้ไม่ได้ น้องไม่โอเค น้องเขิน







By Symbol A
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 06-02-2019 17:40:18 โดย antivirus »

ออฟไลน์ antivirus

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 129
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +50/-2
ธรพาย Take 11
«ตอบ #13 เมื่อ16-11-2018 11:37:55 »

ธรพาย Take 11



ธารธารากลับมาจากทำบุญแล้ว มาถึงก็เจอสิ่งที่ทำให้แปลกใจมาก ลูกชายกำลังยืนล้างรถอยู่ ที่สำคัญดูอารมณ์ดี เปิดเพลงรักดังลั่นบ้านไปอีก นี่เธอเข้าบ้านผิดหรือเปล่า ไม่ได้มีใครมาสิงร่างลูกชายใช่ไหม

“อ้าวแม่ ไหนของฝากผมอ่ะ” ธรทักทายแม่ด้วยรอยยิ้มแถมคุยเล่น ไม่เคยเห็นลูกชายยิ้มแบบนี้มานานแล้ว ธรเคยเป็นเด็กอารมณ์ดี แต่พอพ่อจากไปธรก็เงียบอย่างที่เป็นทุกวันนี้ ไม่สิวันนี้ไม่เงียบแล้ว นอกจากความดีใจ เธอก็สงสัยอีกแล้วว่าเพราะอะไร เพราะใคร ทำให้ธรลูกชายคนคนเดิมของเธอกลับมา

“อยู่ในรถลูก วันนี้นึกยังไงล้างรถเอง แม่ก็ไปแค่อาทิตย์เดียว รถเน่าจะไม่ไหวแล้วเหรอ”

“โธ่แม่ ผมจะขยันบ้างไม่ได้เหรอ” ธรตอบไปเช็ดรถไป ไม่อยากจะบอกว่าแฟนสั่งมา.....พี่ธร พรุ่งนี้ว่าง ล้างรถด้วยนะ... เสียงพายลอยมา สั่งเก่งขึ้นทุกวัน ถามว่าเขาทำตามไหม ทำสิใครจะกล้าขัดใจพายพิรุณ เวลาไม่พอใจขึ้นมางอนไม่พูดไม่จาไปครึ่งวันได้มั้ง ไม่ได้กลัวนะแค่ขี้เกียจง้อ

คนเป็นแม่เดินเข้าบ้านงงๆ ทิ้งให้ลูกชาย ฮัมเพลงล้างรถอยู่หน้าบ้าน เดินไปปิดหน้าต่างหน่อยดีกว่า วันนี้พายุอาจจะเข้า ขณะเดียวกันนั้นมีคนโทรมา แม่เงี่ยหูฟังลูกชายว่าคุยกับใคร ดูจากสีหน้า น้ำเสียงต้องเป็นคนพิเศษแน่ๆ



(ล้างรถยัง) พายยิงคำถามแรกทันทีที่รับสาย

“ล้างแล้ว” ธรตอบคนในสาย

(จิงดิ) พายไม่ค่อยเชื่อเท่าไหร่

“ไม่เชื่อมาดูดิ มาค้างเลยตอนนี้เลย” ธรได้ทีชวนน้องมานอนค้างเลยนะ

(ไม่ได้ครับ วันนี้ผมมีงาน) ได้คำตอบแบบนั้น คนชวนถึงกับหุบยิ้ม

(แต่พรุ่งนี้ว่าง จะไปหานะครับ) แค่นั้นแหละยิ้มร่าเหมือนเดิม

ธรหันไปก็สบตากับแม่ที่นั่งอยู่ เขารีบหุบยิ้ม เดินเลี่ยงขึ้นห้องไปทันที ที่สำคัญวางหน้าไม่ถูกแล้ว ชัดเลยมีความรักแน่ๆ ขนาดแม่ยังดูออก

หลังอาบน้ำเสร็จ ธรเดินลงมาหาอะไรกิน แล้วเขาก็ชวนแม่คุยไม่อยู่หลายวันคิดถึงแม่เหมือนกันนะเนี่ย

“แม่ไปทำบุญที่ไหนมาบ้าง”

“หลายที่ลูก แต่อึดอัดมาก ถ้าไม่ติดว่างานบุญแม่คงขอกลับก่อน” เข้าสู่ช่วงระบายความในใจของแม่ ธรนั่งลงพยักหน้าเป็นเชิงว่ารอฟัง ให้แม่เล่ามาได้เลย

“คือ ลูกชายเพื่อนแม่ที่มาขับรถให้ เขาเป็นเกย์แฟนเขาก็มาด้วย ธรคิดดูนะ ผู้ชายสองคนเล่นกันหยอกกัน แม่ไม่อยากนินทานะ” นี่ขนาดไม่อยากนะแม่

“เพื่อนแม่คงทำหน้าไม่ถูกเหมือนกันแหละ แต่แม่สิไม่ชินกว่า อึดอัดมาก” นานทีเธอจะมีช่วงเวลาคุยกับลูก ธารธารารู้สึกดีมาก เลยเล่าไม่หยุด

“แม่ ไม่ชอบเกย์เหรอ” ธรถามหวั่นๆ ในใจ

“แม่แค่ไม่ชิน ธรนึกดูผู้ชายหน้าโหดๆ สองคนจับมือกัน แม่บอกตรงๆ อายแทน” หลังจากคุยกับลูกชายจนหายคิดถึงเธอก็ขึ้นไปพักผ่อน ทิ้งความหนักใจไว้ที่ธรถ้าแม่รู้เรื่องพายจะเป็นยังไง ธรยิ่งคิดยิ่งเครียด



วันนี้เป็นวันสุดท้ายที่จะถ่ายทำ พรุ่งนี้ดนัยต้องกลับพร้อมทีมงาน จะยื้อก็ไม่ได้ คิวที่รอถ่ายที่ไทยแน่นมาก เอาไงดี ชายหนุ่มกำลังใช้สมองอย่างหนักเพื่อหาทางออกเรื่องหัวใจ

“น้องนิดาว่างไหมครับพี่อยากเลี้ยงข้าวเย็น ขอบคุณที่พาพี่เที่ยว” ดนัยรวบรวมความกล้าโทรชวนสาวน้อย

“พรุ่งนี้มีประชุมค่ะ ไม่รู้จะเสร็จกี่โมง พี่ดนัยจะรอไหมคะ” ประชุมสรุปสาขาปรกติเลิกดึก นิดาไม่อยากให้เขารอเท่าไหร่

“ยังไงพี่ก็รอครับ พรุ่งนี้พี่ต้องกลับไทยแล้ว” พอได้ยินว่าเขาจะกลับไทย เธอก็รู้สึกใจแป้วขึ้นมา อีกตั้งหลายเดือนเธอถึงมีกำหนดกลับไทย ความรู้สึกดีๆ ที่เพิ่งเริ่มต้น มันจะไปต่อได้กี่น้ำถ้าไม่ได้เจอกันเลย แล้วยิ่งเธอขึ้นรับตำแหน่งซีอีโอ จะเอาเวลาที่ไหนมาคุยกับเขาได้บ่อยๆ

“ค่ะ งั้นนิจะรีบปิดประชุมให้เร็วที่สุดนะคะ” ให้ตายเถอะเธอเผลอหลุดปากอะไรออกไป ดนัยได้ยินแบบนั้นก็อึ้งนิดหน่อย เธอเป็นเซลล์ไม่ใช่เหรอ มีอำนาจควบคุมการประชุมเลยเหรอ เขาสงสัยแต่ไม่กล้าถาม หลังวางสาย ดนัยรีบค้นชื่อของเธอในกูเกิ้ล ความจริงน่าจะทำตั้งนานแล้วนะ

นิดา ดากรณ์สกุล ทายาทคนเดียวของบริษัทยักษ์ใหญ่ ที่มีสาขาทั่วโลก มีข่าวลือว่าเธอจะขึ้นรับตำแหน่ง ซีอีโอต่อจากคุณพ่อในเดือนหน้า

ดนัยอ่านข่าว พร้อมกับภาพประกอบ ชัดเลย น้องนิดา สาวน้อยของเขา กับคุณนิดาทายาทเศรษฐีที่มีธุรกิจข้ามชาติ เป็นคนเดียวกัน บริษัทนี้ไม่มีที่ตั้งในประเทศไทย ครอบครัวของเธอก็อยู่ต่างประเทศหมด ที่ไทยเธอก็เลยไม่มีชื่อเสียงอะไรมากมาย เขาเลยไม่รู้จักแต่ตอนนี้รู้จักแล้ว เธอกับเขาจะไปกันได้ไหมนะ เขาก็แค่ผู้กำกับกิ๊กก๊อก ถ้าเทียบกับเธอทายาทแสนล้าน



หลังการประชุมอันยาวนานจบลง นิดาโทรหาดนัย แต่ติดต่อเขาไม่ได้ โทรไม่ติด นิดามองออกไปนอกหน้าต่าง แววตาที่สดใสเศร้าลงจับใจ เขาคงรู้แล้วว่าเธอเป็นใคร และคงหายไปเหมือนคนอื่น

ทำไมไม่มีใครมองเธอที่เป็นเธอบ้าง พวกที่จ้องจะเข้ามาก็เห็นแก่เงิน พอคนดีๆ ก็ไม่สนใจเธอ หาว่าเธอเอื้อมไม่ถึง อย่างนี้แหละเธอถึงไม่เคยมีแฟน คนเดียวที่คิดถึงตอนนี้คือพาย เพื่อนคนเดียวที่เธออยากปรับทุกข์ แต่งอนอยู่ไม่กล้าโทรหา

ดูสิตั้งแต่วันนั้นพายยังไม่โทรมาเลย จะไม่ให้งอนได้ไง นิดารู้สึกเหงาและผิดหวังกับความสัมพันธ์แย่ๆ ที่เธอต้องเจอ ทั้งกับดนัย และเพื่อนรักอย่างพาย



“โทรหาเพื่อนยัง” คนพี่ถามทันทีที่เห็นหน้าคนน้อง

“ยัง” พายตอบสั้นๆ ความจริงเรื่องนี้ธรไม่น่าถามเลย เขาไม่อยากพูดเรื่องนี้ มันทำให้รู้สึกเครียด ตั้งแต่เด็กไม่เคยทะเลาะกับนิดา ตอนนี้ชีวิตเขาก็เหมือนขาดอะไรไป รู้สึกไม่ค่อยปลอดภัยยังไงไม่รู้ คงเป็นเพราะนิดาเหมือนเชฟโซน เขารู้สึกโดดเดี่ยว นี่ถ้าไม่มีธรเขาคงรู้สึกแย่กว่านี้มาก

“แล้วปรกติง้อยังไง ก็ทำสิ เพื่อนเราเป็นผู้หญิง บางทีอาจจะอยากให้เราง้อ” ธรพยายามช่วยพูด

“ปรกติไม่เคยเป็นงี้นี้นา” พายตอบเบาๆ แต่ธรก็ได้ยิน ยังไม่ทันที่จะพูดต่อ ธารธาราก็เดินมาดู พร้อมกับชวนพายเข้าบ้านด้วยความดีใจ

ธรเพิ่งรู้ว่าแม่เป็นแฟนคลับพาย ดูสิตั้งแต่พายมา แม่เขาคุยด้วยไม่หยุดเลย

“ครับ ครับ” พายได้แต่ยิ้ม แล้วก็พูดแค่ครับ ส่วนธรโดนไล่ให้ไปหาขนมกับน้ำมาให้น้อง นี่แม่ไม่เห่อดาราเลยเนอะ ธรมองภาพแม่กับคนรักคุยกัน อดไม่ได้ที่จะยิ้มตามด้วยความโล่งใจ



“ธรช้าจัง น้องรอแล้วนะ” คนเป็นแม่มาตาม

“แม่ไม่ต้องเยอะก็ได้ น้ำเย็นก็พอ ไอ่พายมันไม่เรื่องมากหรอก” ธรแซวแม่ยิ้มๆ

“ไม่ได้สิ นี่เราสนิทกับน้องพายแล้วไม่บอกแม่เลย แม่กับเพื่อนชอบน้องพายมากนะ เด็กอะไรไม่รู้ น่ารักพูดเพราะ นิสัยดีหล่ออีกด้วย” แม่มาเต็มอินเนอร์นี้ไม่ใช่แฟนคลับแล้วล่ะมันติ่งชัดๆ

แล้วพายกับธารธาราก็คุยกันอยู่สองคน ธรเหมือนไม่มีตัวตน ตอนแรกก็ดีอยู่หรอก แต่ตอนนี้เริ่มเบื่อแล้ว อยากคุยกับพายมั้ง คิดถึง ที่สำคัญอยากให้พายเคลียร์เรื่องนิดาด้วย เขาเป็นห่วงน้อง

"คุยกันไปก่อนนะครับ ธรไปสระผมก่อน เหม็นไปหมดล่ะ" ธรพูดเสียงดัง

"เมื่อเช้าก็สระนี่ลูก เหม็นอะไรเร็วขนาดนั้น"

"ก็ผมมันหัวเน่าอ่ะ" ฟังคนพี่พูด พายกับแม่ถึงกับหัวเราะออกมาพร้อมกันเมื่อคนเป็นแม่เห็นว่ากวนเพื่อนลูกชายนานแล้ว ก็เลยขอตัวขึ้นไปพักผ่อน ปล่อยให้สองหนุ่มคุยกันบ้าง ระหว่างที่เธอคุยกับพาย ลูกชายเธอก็ไม่ห่างเลย นั่งด้วยตลอดอาการเหมือนห่วงแฟน....ไม่หรอกมั้ง คิดมาก...ธารธาราบอกตัวเอง

จริงๆ ก็ดีใจแหละที่เขาสองคนสนิทกัน เพราะต้องทำงานด้วยกันบ่อย อีกอย่างเธอก็ชอบพาย หน้าตาน่ารัก ขี้อ้อน พูดเพราะ อยากได้ลูกชายแบบนี้อีกสักคนเมื่อเห็นว่าแม่ไปแล้ว ธรก็ถอนหายใจดังเฮือก พายถึงกับขำในความขี้กังวลของธร



“ขนาดนั้นเลยเหรอครับ” พายแซว

“เออดิ” ...มึงไม่รู้นี่นาว่าแม่ไม่ชอบเกย์.... ประโยคหลังธรต่อเองในใจ

“พี่คิดมาก แม่พี่น่ารักออก ชวนผมมากินข้าวบ่อยๆ ด้วยนะ” พายอวด

“ได้ยินแล้ว ก็นั่งอยู่ด้วยกันเนี่ย” ธรบอกพรางส่งสายตาเอ็นดูพาย ที่ทำตัวเหมือนเด็ก น่ารักตลอดอ่ะ

“ขึ้นไปข้างบนกันเถอะ” ธรชวน ไม่อยากนั่งตรงนี้ กลัวแม่ลงมาเห็นอะไรที่ไม่อยากให้เห็น



“ฮั่นแน่ ชวนขึ้นห้อง คิดอะไรไม่ดีป่ะเนี่ย” พายตอบกลับ มองหน้าคนชวนด้วยสายตารู้ทัน

“ไม่ดีบ้าอะไรล่ะ ตามมา” ธรดุแล้วลุกขึ้นเดินนำ พายยิ้มตามคนพี่ไป แอบสังเกตเหมือนกันว่าธรดูไม่ค่อยเป็นตัวของตัวเอง เกร็งๆ หรือเขาจะไม่อยากให้แม่เขารู้ว่าเราเป็นอะไรกัน

เมื่อเข้าห้องแล้วค่อยสบายใจขึ้นมาหน่อย ธรหันไปกอดพายที่เดินตามทันที ด้วยความคิดถึง ได้ข่าวว่าไม่ได้เจอกันวันเดียวเองนะ

“พี่ปล่อยก่อน ไหนบอกไม่คิดอะไรไง” พายดิ้นหนีเหมือนทุกที

“ทำมะ ขอกอดนิดเดียว ดิ้นเหมือนจะโดนปล้ำ” ธรบ่น

“ก็ผมไม่ชินอ่ะ” พายบอกขณะนั่งลงที่เตียง

“ก็เลยต้องกอดบ่อยๆ ให้ชินไง” ธรยังตามมากอดไม่เลิก คราวนี้ขี้เกียจหนีล่ะ อยากกอดก็กอดไป เมื่อเห็นว่าคนน้องไม่ขัดขืน ธรก็ปล่อยแขนไป ก็ไม่สนุกแล้วนี่นา ชอบแบบขัดขืนเหรอพี่ธร



“อ้าวไม่กอดแล้ว?” พายเงยหน้าถามคนที่ยืนค้ำหัวอยู่

“เบื่อแล้ว” ธรบอกพร้อมทำหน้ากวนๆ เดินไปหยิบบทละครเรื่องใหม่มาดู

“เบื่อจริงเหรอ” พายถามทำหน้าจ๋อย ธรหันไปมองคนรัก อดยิ้มให้ไม่ได้ นั่งลงข้างพายแล้วล้มลงนอนตัก พายอมยิ้มเผยให้เห็นลักยิ้มเล็กๆ ข้างแก้ม พายไม่รู้ตัวหรอกว่าเขาคือ นิยามของคำว่า น่ารัก สำหรับธรธัณย์ไปแล้วเรียบร้อย



“ละครเรื่องใหม่เหรอครับ บทเป็นไง เล่นกับใคร” พายยิงคำถามเป็นชุด

“เป็นชาวสวนแอบรักหลานสาวผู้ว่า เล่นกับน้องเดียร์” ธรตอบขณะอ่านบทไปด้วย

“น้องเดียร์ที่มีข่าวกับนักร้องประกวดเหรอ” พายซักต่อ

“ช่าย”

“น่ารักดีนะ พี่โชคดีอ่ะ ได้เล่นแต่กับนางเอกน่ารักๆ นิสัยดีด้วย” พายออกความเห็นตามที่คิด

“นางเอกคนเดียวที่กูว่าน่ารัก คือมึงจำเอาไว้” นี่ชมใช่มะ คำชมทำไมมันฟังดูโหดจังพี่ธร แต่พายก็ยิ้มเขิน หลบสายตาของธรที่จ้องมา เหมือนจะกลืนกินกันให้ได้

“พี่พูดเพราะกับผมบ้าง จะตายใช่มะ” ว่าเขาไปงั้นแหละแก้เขิน

“..............” ธรไม่ตอบแต่วางบทลง โน้มคอคนพูดมาหาเขาแทน ขอจูบหน่อยนะอดใจมานานแล้ว

พายไม่ขัดขืน ปากอิ่มชมพูของพายถูกธรสัมผัสด้วยปากของเขา จากแผ่วเบากลายเป็นเร่าร้อน หนักหน่วง และเนิ่นนาน ลิ้นของธรควานหาความหวานในปากของพายไม่รู้จักพอ ความต้องการเกิดขึ้นในอารมณ์ของทั้งคู่พอๆ กัน แต่ทุกอย่างต้องหยุดลงเพราะ

ก๊อกๆ !! “แม่จะไปข้างนอกนะธร อย่าลืมหาข้าวหาปลา ให้น้องด้วยนะลูก” แม่มาสั่งเหมือนจะห่วงพายเอามากๆ สองคนผละออกจากกัน ธรเม้มปากเลียริมฝีปากด้วยความเสียดาย ส่วนพายไม่กล้าสบตา มองฝ้าเพดานไปก่อน

ธรจำใจเดินไปเปิดประตู แม่มาได้จังหวะจริงๆ นะ

“เนี่ยจะเย็นแล้ว ไปซื้ออะไรให้น้องกินด้วยนะธร” ไม่วายสั่งซ้ำ

“ขอบคุณครับคุณแม่” พายยกมือไหว้ มือไม้อ่อน ธารธารายิ้มให้พายที่เหมือนลูกชายคนเล็กของเธอไปแล้ว

“แม่ไม่เห็นห่วงธรงี้บ้างเลย” ธรแกล้งน้อยใจ

“เราโตแล้วจะห่วงอะไรเยอะแยะ น้องยังเด็กอยู่” คนเป็นแม่พูดพร้อมตีแขนลูกชาย



“แล้วแม่จะกลับกี่โมง”

“อาจไม่กลับนะ คืนนี้แม่จะไปสวดมนต์ที่วัดต่อ” เมื่อรถของแม่แล่นออกจากประตูรั้วไป ธรหันมายิ้มเจ้าเล่ห์ให้พาย

“ไม่ต้องมายิ้มเลย ถ้าพี่จะ...ผมกลับจริงด้วย” พายขู่ไม่อยากให้เขาเริ่มแบบเมื่อกี๊อีก เดี๋ยวจะหยุดไม่ไหว

“รู้ตัวไหม ผู้หญิงบางคนยังไม่หวงตัว เท่ามึงเลย” ธรพูดขำๆ

“พูดงี้ได้มาเยอะสิ” น้ำเสียงงอนๆ



“ได้เยอะห่าไรล่ะ เปรียบเทียบโว้ย เห็นงี้กูเลือกนะมึง เออถ้าแบบมึงค่อยน่ากินหน่อย” พายไปไม่เป็นแล้วนี่มายื่นหน้ายื่นตาเข้าหาอีก พายพลักพี่ออกบอกเขาดังๆ

“น้องยังเด็กอยู่” ธรหัวเราะชอบใจ เด็กอะไรมีผัวได้แล้ว



เถียงกันหยอกกัน กอดบ้างหอมบ้าง คุยเล่นจนดึกมีเหรอธรจะปล่อยให้กลับ เขาก็ทำให้คนน้องค้างกับเขาให้ได้เหมือนทุกครั้ง อยากนอนกอดแค่กอดก็มีความสุขแล้ว ตอนนี้ไม่ต้องการอะไรอื่นเลย ส่วนพายเหมือนเพิ่งเคยรักแบบนี้ มันอบอุ่น ไม่อึดอัด และมีความสุขมากกก (กอไก่ หลายล้านตัว)







By Symbol A

« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 06-02-2019 18:20:56 โดย antivirus »

ออฟไลน์ antivirus

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 129
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +50/-2
ธรพาย Take 12
«ตอบ #14 เมื่อ16-11-2018 11:38:36 »

ธรพาย Take 12



“พี่ต้นไม้ว่าไงครับ” ธรส่งเสียงงัวเงียไปตามสาย

“ตื่นได้แล้วน้องธร เปิดดูข่าวเราสองคนด้วย แล้วรีบเข้ามาหาคุณวิสุทธิ์ บอกน้องพายด้วยนะมากันทั้งคู่เลย” ต้นไม้วางสายไป ธรรีบเปิดดูข่าวในทวิตเตอร์ก่อน



แกใส่ชุดแบบนี้ น้องไปนอนกับพี่ถูกมะ ใครไหวไปก่อนเลยไม่ไหวขอเลือด #ธรพาย

ปาดน้ำตา ปลื้มใจลูกๆ เป็นฝั่งเป็นฝา #ธรพาย

นี่คือน้องพายเสร็จพี่เค้าแล้วใช่ไหมลูก #ธรพาย

อยากจะขอฮาวทู จิ้นยังไงให้ได้กัน #ธรพาย

น้องยืนรอพี่จ่ายตังค์ แฟนกันหรือผัวเมีย ชัดมากค่ะ ณ จุดนี้ #ธรพาย



กระแสจากแฟนคลับไม่ค่อยมีอะไร พวกเขาเชียร์ให้ทั้งคู่คบกันจริงๆ อยู่แล้ว ที่หนักใจคือกระแสจากข่าวสายบันเทิง ที่ชอบเขียนเว่อร์วัง ใส่สีตีไข่ต่างหากที่น่ากลัว

พระเอก ธ พ คู่จิ้นวงการวาย ดอดกินกัน

ใจเย็นนะ ยังไม่ได้กินกันโว้ย ธรอยากตะโกนใส่หน้าคนเขียน

เปิดตัวคู่ใหม่สะเทือนวงการวาย พระเอกได้กันเอง

สำนักนี้ค่อยมีความจริงหน่อย

แฟนคลับเฮ คู่จิ้นอันดับหนึ่งของวงการวายเปิดตัวคบแล้ว

แค่ไปซื้อข้าวด้วยกัน คือเปิดตัวแล้วเหรอสมัยนี้



คิดถึงตอนที่ออกไปซื้อกับข้าว ที่ร้านหน้าปากซอย เขาบอกพายแล้วว่าให้รอที่บ้าน น้องก็งอแงจะไปด้วย แล้วเป็นไงล่ะ จะแก้ข่าวว่าแค่เพื่อน แค่สนิทมันก็ได้แหละ แต่ความลับไม่มีจริงนะ รู้ทีหลังว่าโกหกจะยิ่งแย่ แต่ถ้าเปิดตัว ไหนจะแม่ ไหนจะละครเรื่องใหม่ที่จะเล่นคู่ผู้หญิง จะมีคนอินไหม

หลายความคิดตีกันไปหมด ล้มตัวลงกอดพายที่หลับสนิทอยู่ นี่ก็สายนอนจริงๆ ถ้ามีไฟไหม้พายคงตายคนแรกอ่ะ สักพักพายถึงขยับตัวเข้ามาซุกที่อกของธร เขาก็กอดตอบ ขนาดหลับยังอ้อนได้อีกนะ ธรใจอ่อนยังไม่ปลุกก็ได้ ยอมให้กอดอีกสักครึ่งชั่วโมงแล้วกัน



นิดาเห็นข่าวพายถึงกับตกใจ เป็นห่วงเพื่อนขึ้นมา ตัดสินใจโทรหา เพื่อนยังไงก็เพื่อน เรื่องงอนไว้ทีหลังตอนนี้อยากรู้ว่าพายโอเคไหม เสียงมือถือพายดังธรรีบหยิบมาดูก่อน ไม่ได้เสียมารยาทนะ ก็เจ้าตัวเขายังไม่ตื่น ชื่อ..นิ.. โชว์หราที่หน้าจอ

คงต้องปลุกคนขี้เซาให้มารับสายเพื่อน กว่าพายจะตื่นก็โดนธรหอมไปหลายทีเหมือนกัน ไม่ได้ฉวยโอกาสแต่ถ้าปลุกธรรมดาคงยังไม่ตื่น

“มึงว่าไง พี่ธรพอแล้วครับ” พายรับสายในเสียงสัญญาณสุดท้าย เขากรอกเสียงทักทายเหมือนไม่ได้งอนกัน แถมอะไรกับแฟนใส่อีก นิดาถอนหายใจ หนักใจกับความไม่สนใจคนอื่นของเพื่อน

“ว่าไงอะไร นี่มึงยังไม่ตื่นเหรอ กูเห็นข่าวก็ส่าเป็นห่วงรีบโทรมาเนี่ย แล้วทำอะไรอยู่ อยู่กับพี่ธรเหมือนข่าวว่าจริงใช่ไหม ทำไมไม่รู้จักระวังตัว” นิดาถามเป็นชุด

“ข่าวไรวะ เพิ่งตื่นตอนมึงโทรมาเนี่ยแหละ พี่ธร...เอออ..ไปอาบน้ำแล้วมั้ง”

"สรุปได้กันแล้วจริงใช่ไหม"

"ได้กันเหี้ยไร แค่มานอนบ้านเขาเฉยๆ ตูดกูยังเวอร์จิ้นครับเพื่อน" ธรที่ยืนแอบฟังอยู่ ปิดปากกลั้นขำแทบไม่ทัน

"เออ มึงนี่ก็เอาซะกูเห็นภาพอีพาย"

"นิ กูกราบอย่าเรียกกูแบบน้านกูขนลุก ว่าแต่ข่าวไรวะ"



“ข่าวมึงกับพี่ธรไง กระแสแรงมากตอนนี้” พายตาสว่างรีบเช็คข่าว

“เห้ย..ยังไม่ได้กินกันนะ” พายโวยวายลั่น นิดาเงียบไป

“ขอบใจนะที่มึงเป็นห่วงกูตลอดเลยอ่ะ” พายพูดจากใจ

“เออ กูไม่โทรมา มึงคงไม่สนใจกูหรอกช่ะ” นิดาบ่นน้ำเสียงน้อยใจ

“ก็มึงไม่เคยงอนกูอ่ะ จะให้ง้อไงกูมึนทำอะไรไม่ถูก” พายสารภาพ

“แค่ขอโทษก็ได้แล้วป่ะ” นิดาบอก

“ขอโทษ ว่าแต่กูทำอะไรผิดวะ” พายยังไม่รู้ตัว นิดาถอนหายใจระอา



“มึงก็อย่างนี้ตลอด ไม่เคยสนใจเรื่องคนอื่น สนใจแต่ตัวเอง เวลากูมีเรื่องอะไรมึงเคยรู้ไหมจะสนใจ ทีเวลามึงมีปัญหา กูใช่ไหมอยู่ข้างมึงตลอด” นิดาใส่พายชุดใหญ่ จนพายอึ้งไป ไม่เคยรู้มาก่อน ว่าทำให้เพื่อนเสียความรู้สึกแบบนี้

“เห้ย กูไม่เคยไม่สนใจมึงนะ แต่เวลามึงมีปัญหาแล้วกูปลอบมึงจะดูไม่เป็นอะไร มึงมันหญิงเก่งอ่ะ เทียบกับกูอะไรก็คิดไม่ได้ ต้องให้มึงช่วย มึงไม่รู้หรอกว่ามึงเป็นคนเดียวที่กูขาดไม่ได้นะ” พายสารภาพออกมาด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

นิดาน้ำตาไหลกับคำพูดของเพื่อน ตอนนี้ไม่ต้องเดา พายก็จะร้องไห้เหมือนกัน



“จริงเหรอ พี่ธรอ่ะ” นิดาถาม น้ำเสียงอู้อี้คัดจมูก ตัดเข้าสู่ดราม่า น้ำหูน้ำตาเริ่มมาแต่ยังมีแซว

“กับพี่ธรมันไม่เหมือนกัน ถ้าไม่มีมึง กูก็คงอยู่ไม่ได้มาจนทุกวันนี้ กูรักมึงนะ”

พายบอก ทั้งสองคนที่อยู่กันคนละทวีป ตอนนี้หัวเราะทั้งน้ำตาไปพร้อมกันธรยิ้มด้วยความโล่งใจ คิดถึงเพื่อนของเขาขึ้นมาเหมือนกัน ไม่ได้คุยไม่ได้เจอนานแล้ว



นิดาตัดสินใจกลับไทย เธออยากเคลียร์เรื่องดนัยให้จบๆ ไม่อยากค้างคาเหมือนที่เคย พอหัวใจมันเริ่มรักแล้ว มันยากมากนะที่จะลืม ถึงเธอจะเก่งไปหมดทุกอย่าง เหมือนที่พายบอก แต่เรื่องหัวใจเธอไม่อาจเข้มแข็งได้เลยสักนิด

ที่ห้องประชุมเดิม ต้นไม้กับวิสุทธิ์นั่งรออยู่ก่อนแล้ว เมื่อทั้งคู่เข้ามา ความอึดอัดก็เริ่มต้นขึ้น

“พี่ถามตรงๆ มันเป็นจริงเหมือนที่ข่าวลงไหม” นายใหญ่เปิดประเด็นทันที

“ครับ” ธรตอบเสียงมั่นใจ วิสุทธิ์กับต้นไม้ถึงกับพูดอะไรไม่ออก ไม่คิดว่าธรจะเป็นคนยอมรับซะเอง แถมมั่นใจมากไม่มีลังเลเลย

“ผมไปนอนบ้านพี่ธรจริงครับ เราก็แค่พี่น้องที่สนิทกัน” ตรงข้ามกับพายที่ไม่ยอมรับ ธรหันไปมองพายด้วยแววตาผิดหวัง ต้นไม้มองธรรู้สึกสงสาร แต่ก็เข้าใจพายที่พูดออกมาอย่างนั้น

“ถ้างั้นก็ดี พี่อยากให้พวกเธอแค่สร้างกระแสก็พอ อนาคตเธอสองคน ไม่ได้มีแค่เรื่องจิ้นกัน แล้วอยากให้เข้าใจด้วยว่าทำไมพี่ต้องมายุ่งเรื่องส่วนตัวของพวกเธอ” นายใหญ่ออกปากเตือนกลาย ๆ



หลังออกมาจากห้องประชุม ธรไปส่งพายที่คอนโด ไม่ได้อยู่ด้วย เขาอยากอยู่คนเดียวสักพัก

“พี่จะขึ้นข้างบนไหมครับ” พายหันไปถามก่อนจะลงจากรถ

“ไม่ดีกว่า ไปพักผ่อนเถอะ” ธรตอบหน้าตึงๆ

ระหว่างทางที่มาด้วยกัน ธรก็ไม่ได้พูดอะไรเลยสักคำ คงไม่พอใจที่ไม่ยอมรับว่าคบกันอยู่ พายถอนหายใจ เดินคอตกขึ้นห้องไป ธรมองตามรู้สึกจุกที่คอ เหมือนคนกำลังจะร้องไห้ แต่ร้องไม่ได้ มันคงจะทรมานน้อยลงถ้าเขาร้องไห้ออกมาซะ แม้จะพยายามเข้าใจพาย ว่าทำไมต้องพูดแบบนั้น แต่ในใจก็ยังเจ็บอยู่ดี



นิดากลับมาได้เกือบสามวันแล้ว ทิ้งงานกลับมาเลยเพราะมีเรื่องคาใจ วันนี้พายว่างมาหาเธอที่บ้านสักที เธอไม่ค่อยชอบอยู่บ้านหลังนี้เท่าไหร่ เพราะอยู่คนเดียวในบ้านหลังใหญ่มันเหงา แม้จะมีคนรับใช้คอยดูแลบ้าน แต่เธอก็รู้สึกโดดเดี่ยวอยู่ดี

“นานแค่ไหนแล้ววะ ที่ไม่ได้มานอนบ้านมึงแบบนี้” พายหันไปถามเพื่อนที่นอนอยู่ข้างๆ

“นั่นดิ พอขึ้นปีหนึ่ง ก็ไปอยู่ต่างประเทศทั้งคู่ กลับมามึงก็ดันเข้าวงการ กูก็ไปดูโรงงาน บางทีกูก็ลืมไปว่ามีบ้านที่ไทยเหมือนกัน”

“แล้วเรื่องข่าวมึงเป็นไงบ้าง”

“ก็ไม่มีอะไรนะ กูไม่สนใจหรอกข่าวน่ะ ถ้าเราไม่ยอมรับเดี๋ยวก็ซาไปเอง ส่วนแฟนคลับโอเค จะฟินกว่าเดิมอีก มีก็แต่พี่ธรคงเสียใจที่กูไม่ยอมรับว่าคบกัน” พายเสียงเศร้า

“กูเข้าใจมึง สักวันพี่ธรก็จะเข้าใจมึงเองแหละ อย่าคิดมากนะ” พายหันไปมองหน้าเพื่อน ยิ้มขอบคุณที่เพื่อนอยู่ข้างกันเสมอ

“แล้วมึงล่ะ ทำใจได้ยัง” พายถามถึงเรื่องดนัย

“กูอยากคุยวะ มึงนัดให้หน่อยดิ กูโทรหาเขาไม่ติด อย่างน้อยก็ไม่อยากให้ค้างคา” พายพยักหน้ารับปาก

แล้วสองคนก็คุยกันต่อตามประสาเพื่อนรัก ที่ไม่ได้เจอกันนาน เรื่องเก่านานแค่ไหนก็คุยกันได้หมด เวลาอยู่กับเพื่อนมันรู้สึกปลอดภัยมากแบบนี้เอง มนุษย์ถึงต้องเป็นสัตว์สังคม เพราะถ้าเราอยู่คนเดียว คงเฉาตายซะก่อน



พายจัดการนัดดนัยว่าเขาจะคุยเรื่องละครเรื่องใหม่ ดนัยเดินเข้าร้านที่นัดกับพายไว้ เหมือนคนหมดอาลัยตายอยาก เขาอยู่แบบไร้หัวใจแบบนี้มาสักพักแล้วตัดใจจากนิดาไม่ได้สักที คนรอบตัวต่างก็เป็นห่วง แต่ดนัยเป็นคนโลกส่วนตัวสูงมาก ไม่มีใครผ่านกำแพงมาได้เลยสักคน

เมื่อเห็นว่าคนที่นั่งรอไม่ใช่พาย แต่เป็นเพื่อนพายคนที่เขาคิดถึงสุดหัวใจ แต่เขาทำได้แค่ทักทายเธอไปตามมารยาท

“น้องนิดา เอ่อคุณนิดา” ดนัยเปลี่ยนสรรพนามที่ทักทายหญิงสาวเหมือนเธอเป็นคนอื่น นิดารู้สึกเจ็บอย่างที่ไม่เคยรู้สึก อายด้วยที่เธอต้องมาตื๊อผู้ชายแบบนี้

“นิขอให้พายนัดพี่เองแหละค่ะ ขอโทษที่รบกวนเวลาพี่นะคะ แต่นิไม่อยากค้างคา พี่จะหายไปเฉยๆ แบบนี้ไม่ได้” นิดาเปิดใจก่อน

ดนัยสับสนไม่รู้จะตัดความสัมพันธ์หรือจะยังไงดี เขามองอาหารบนโต๊ะ ไม่มีร่องรอยของการกิน ก็เลยเปลี่ยนเรื่องคุยไปก่อน

“เที่ยงแล้วเรากินข้าวก่อนไหมครับ”

“พี่ดนัยคงอึดอัดแย่ นิเข้าใจแล้วค่ะ ถ้างั้นลาก่อนนะคะ” นิดาทนไม่ไหวอีกต่อไป เธอจะตื๊อเอาอะไรอีก การที่เขาไม่พูดอะไร มันก็คือคำตอบที่ชัดเจนมากแล้วไม่ใช่เหรอ ว่าไม่อยากเจอเธออีก

ดนัยมองตามสาวน้อยของเขาเดินจากไป คิดว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่ หัวใจร่ำร้องว่าให้วิ่งตามเธอไป แต่ทำไมเขาไม่ขยับตัวเลย เขาจะยอมแพ้ ตั้งแต่ยังไม่ได้เริ่มแบบนี้เหรอ แต่จะเริ่มไปทำไมล่ะ ในเมื่อรู้อยู่แล้ว ว่าปลายทางจะจบลงอย่างไร เจ็บตอนนี้ให้มันชินชาไป คงดีกว่าให้ความหวังตัวเองไปวันๆ



นิดาเดินออกมา เขาไม่ตามเธอมาจริงๆ ทำไม ทำไม เธออุตส่าห์มาหาเขาถึงที่นี่แล้ว ดนัยไม่สนใจเธอเลยหรือไง แล้วที่บอกว่าชอบอยากจีบพูดเพื่ออะไร

“เป็นไงบ้างมึง” พายถามทันทีที่เห็นเพื่อนเดินมา

“มึง” นิดาโผเข้ากอดเพื่อนร้องไห้สะอึกสะอื้น พายกอดเพื่อนไม่พูดอะไร แค่นี้ก็รู้แล้วว่าไม่โอเค รายละเอียดค่อยรอนิดาพร้อมเล่าเองดีกว่า

ระหว่างนั้นพนักงานในร้านเริ่มมอง เขาสองคนไม่รู้ตัวเลยว่า กำลังมีคนแอบเก็บภาพพวกเขาอยู่



ธรอยู่บ้านแต่ใจลอยไปหาพายตลอดเวลา วันนี้ปาเข้าไปจะบ่ายสอง เขายังไม่ยอมลุกจากเตียง ไม่หิว ไม่ง่วง ไม่อยากทำอะไรเลย อยากนอนให้มันตายไปซะ อยากโทรหาพาย แต่ก็ไม่อยากคุย ทำไมพายใจร้ายแบบนี้นะ ไม่คิดจะโทรหาก่อนเลยรึไง เริ่มเห็นด้วยกับนิดาที่ว่าพายไม่สนใจคนรอบข้าง เขารักคนผิดหรือเปล่าเนี่ย

สลัดเรื่องต่างๆ ในหัวทิ้งไป ฝืนใจลุกขึ้นจากเตียง เดินหมดแรงลงไปหาอะไรกินด้านล่าง ธารธาราเมื่อเห็นลูกชายเดินลงมา เธอก็ถามเขาด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น

“ธร แฟนน้องพายน่ารักมากเลย แม่เพิ่งเคยเห็น ว่าแต่ข่าวออกมาอย่างนี้คงไม่ค่อยดีเนอะ สงสารน้องนะแม่ว่า” ธรรู้สึกมีแรงขึ้นมาทันที แฟนพาย แม่พูดถึงใคร ข่าวอะไร

“ข่าวอะไรครับแม่” แม่เขายื่นมือถือให้ดู



พายพิรุณปิดตำนาน กระแสจิ้น ธรพาย ด้วยการกอดสาวน้อยปริศนากลางร้านกาแฟชื่อดัง



พายคู่จิ้นธร ที่แท้มีแฟนสาวซุกไว้อยู่แล้ว



ชาวเน็ตตาดี แอบเก็บภาพพายยืนกอดแฟนสาว อีกฝ่ายร้องไห้หนัก ลือผู้หญิงพลาดท้อง



ไปกันใหญ่แล้ว ทำไมเขียนข่าวแบบนี้ คิดแค่จะขายข่าวกันรึไง ธรหัวเสียขณะอ่านข่าว ผู้หญิงที่พายกอดเขาจำได้ว่าคือนิดา คงมีเรื่องอะไรกันอีก ธรไม่หึงเขามีสติพอ แต่เป็นห่วงพายมากกว่าไม่รู้ว่าตอนนี้โดนอะไรบ้าง



ดนัยเห็นข่าวแล้วถึงกับนั่งไม่ติด รู้ทั้งรู้ว่าเป็นต้นเหตุให้นิดาร้องไห้ แต่เขาจะทำยังไงได้ล่ะ ตอนนี้ข่าวไปไวยิ่งกว่าประกาศแจกตังค์ฟรีซะอีก



“ธรว่างไหมเข้ามาพบนายหน่อยตอนนี้เลย” ต้นไม้โทรตามธร เขารีบแต่งตัวออกไปทันที เพราะคิดว่าต้องเป็นเรื่องพายแน่ๆ ตอนนี้ความเป็นห่วงมันกลบความน้อยใจไปหมดแล้ว

“ธรนั่งสิ” วิสุทธิ์ยิ้มแย้ม ดูจากสีหน้าไม่น่าใช่เรื่องไม่ดี

“ครับพี่ เรียกผมมามีอะไรครับ”

“ทางเกาหลีที่เราเคยไปถ่ายเอ็มวี ตอนเข้าวงการใหม่ๆ จำได้ไหม เขาอยากได้ตัวธรไปเป็นนักแสดงในสังกัดสามปี ผลงานหลักของธรทางเราจะได้ลิขสิทธิ์ออกอากาศที่ไทยด้วย พี่ยินดีด้วยนะธร งานนี้จะเปิดโอกาสมากมายให้ธรไปถึงจุดที่ดาราไทยน้อยคนนักจะมีโอกาส”

ตอนนี้ในหัวธรว่างเปล่า ไม่รู้ว่ารู้สึกยินดีกับสิ่งที่ได้ยินมากแค่ไหน ถ้าก่อนหน้าจะเจอพาย เขาคงดีใจมาก การโกอินเตอร์เป็นความฝันของนักแสดงเกือบทุกคน แต่พายล่ะ สามปีเชียวนะ

“อึ้งไปเลยสิท่า ตอนพี่รู้ข่าวก็อึ้งแบบนี้แหละ เอาเป็นว่าระหว่างนี้ธรก็รับงานน้อยลง ละครเรื่องใหม่คงต้องปฏิเสธไป ตอนนี้ต้องเรียนภาษา เรียนการแสดง เรียนร้อง เรียนเต้น เรียนดนตรีเพิ่มอีกเยอะ........”

นายใหญ่พูดอะไรต่ออีกยืดยาว แต่ธรไม่ได้ฟัง ทำไมโอกาสดีๆ มักมาตอนเราไม่พร้อมแบบนี้ด้วยนะ

เดินออกมาแบบไร้สติ ต้นไม้รีบเข้ามาหาธร ตั้งแต่วันก่อนก็วุ่นวายเรื่องเกาหลีเลยไม่ได้คุยกับธรเป็นจริงเป็นจัง

“ธรโอเคไหม คุยกับพายรึยังเนี่ย” ธรส่ายหัวหน้านิ่งๆ

“พี่เข้าใจเราสองคน แต่แบบนี้มันก็ดีที่สุดแล้ว ตอนนี้พายมีข่าวกับน้องนิดา ไว้เราค่อยแก้ข่าวว่าเป็นเพื่อนสนิทแฟนคลับคงเข้าใจ ส่วนธรต้องไปทำงานกระแสอะไรก็คงไม่มีให้นักข่าวเล่นมาก ธรไปพายก็ขึ้นเป็นอันดับหนึ่งของที่นี่ เพื่ออนาคตของเราสองคนนะ”

ธรนิ่งฟังต้นไม้พูด มันก็จริงอย่างที่ต้นไม้บอก ตอนนี้จะคิดถึงแค่ความรักไม่ได้หรอก อนาคตสำคัญกว่า ความรักไม่ว่านานแค่ไหน ถ้าใจเราไม่เปลี่ยนมันก็ไม่มีวันเปลี่ยนนี้นา แต่โอกาสมันไม่ได้มีมาอีกแล้วนะ











....................................

คุณเคยต้องเลือกไหม อนาคตกับความรัก โอกาสกับความรู้สึก คุณเลือกอะไรกันเหรอ?

By Symbol A
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 06-02-2019 18:59:30 โดย antivirus »

ออฟไลน์ antivirus

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 129
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +50/-2
ธรพาย Take 13
«ตอบ #15 เมื่อ16-11-2018 11:39:15 »

ธรพาย Take 13



พายเดินเหมือนคนหมดแรงกลับจากอัดรายการ และงานโชว์ตัว วันนี้วิ่งสองงาน เหนื่อยโคตรล้าไปทั้งกายเและทั้งใจ อยากคุยกับธรแต่ไม่กล้าโทร เขาง้อใครไม่เป็นจริงๆ มันไม่เคย

กึก..

เท้าเล็กหยุดนิ่งมองคนตัวสูงที่ยืนพิงประตูห้องตัวเองอยู่ พายอึ้ง ดีใจมากแต่ด้วยความที่คนรอทำหน้านิ่ง เขาก็ยังไม่กล้ายิ้มให้เหมือนกัน

ธรยืนมองคนที่คิดถึงตลอดหลายวัน อยากเดินเข้าไปกอดใจจะขาด แต่ห้ามใจไว้ก่อน วางฟอร์มดูน้องว่าจะทำยังไง

“พี่มาหาผม มีอะไรหรือเปล่าครับ” คำถามห่างเหินจัง ก็มันไม่รู้ว่าจะถามว่าอะไรแล้วนี่นา

“ถ้าไม่มี กูมาไม่ได้เหรอ” ธรถามกลับ

“ก็...นึกว่าจะไม่มาแล้ว” พายตอบเดินเข้าไปไขกุญแจห้อง

“คิดถึง ต้องมีอะไรมากกว่านี้มะ” จบประโยคธรคว้าพายมากอดไว้แน่น พายหลับตาหันไปกอดตอบ ดีใจที่ธรมาวันนี้ คิดถึงใจจะขาดแล้วเหมือนกัน



“ว่างกี่วันนะ” ธรถามขณะนั่งลงที่โซฟา

“ประมาณสิบวันครับ ไม่มีงานผมขอหยุด อยากพัก”

“งั้นพรุ่งนี้ ตื่นแต่เช้าจะมารับ” ธรบอกแค่นั้น แล้วรีบออกไปทันที พายงงจะรีบไปไหนของเขานะ นึกจะมาก็มา นึกจะไปก็ไปพี่ธรผีเข้าจริงเชียว



เช้าวันพรุ่งขึ้น ธรมารับพายแต่เช้าตามที่บอกไว้ แต่พายก็ยังไม่ตื่นเหมือนเดิม ธรส่ายหัวกับสภาพคนที่มาเปิดประตูให้

“บอกให้ตื่นแต่เช้าไง” มาถึงก็บ่นเลย

“นี่ก็ยังไม่เที่ยงเลยนะครับ” พายโอด ขณะนั่งหน้าง่วงอยู่บนโซฟา ไม่ยอมลุกไปอาบน้ำแต่งตัว

“ลุกขึ้นไปอาบน้ำ ช้าจะอาบให้นะ” ได้ผลพายลุกไปทันที อาบน้ำเสร็จ พายมีแค่ผ้าเช็ดตัวพันท่อนล่าง โชว์หน้าท้องที่มีซิกแพคพอสวย ผิวเนียนขาวผ่อง กับผมเปียกที่ยุ่งไม่เป็นทรง ธรละสายตาไปไหนไม่ได้เลย



“พี่ธรออกไปก่อน” นี่ก็หวงตัวอะไรขนาดนี้

“ทำไม กลัวกูอดใจไม่ไหวเหรอ” ธรถามพร้อมเดินไปหา

“หยุดเลยอย่าเข้ามา” พายทำท่าจะถอย

“อ่ะใส่ชุดนี้ แล้วก็รีบแต่งตัวด้วย” ธรยื่นชุดที่เตรียมไว้ให้ แล้วเดินออกไป ใช้เวลาแต่งตัวสักพักคนน้องก็เรียบร้อย

“ชุดนี้ไม่เว่อร์ไปเหรอพี่ เราจะไปไหนกันแน่เนี่ย” พายออกมา พร้อมกับข้อสงสัย

“ไปกัน หยิบพาสปอร์ตมาด้วยนะ ต้องไปหาอะไรกิน แล้วก็ซื้ออะไรอีกนิดหน่อยคงทัน” ธรไม่ตอบเอาแต่สั่ง พายทำหน้างง แต่ก็ยอมทำตามทุกอย่าง กินข้าว แล้วก็ไปเดินซื้อของใช้ส่วนตัวนิดหน่อย เสร็จก็วกมาสนามบิน

“เราจะไปไหนกันเหรอพี่ นี่ผมไม่ได้เตรียมอะไรมาเลยนะ” พายเริ่มอยากรู้จริงจัง

“ไม่ต้อง เตรียมมาให้หมดล่ะ เดินตามมาก็พอ”



เมื่อถึงสนามบิน มีคนมารับรถธรขับกลับไปส่งให้ที่บ้าน ส่วนเขากับธรก็ลากกระเป๋าเดินทางใบใหญ่คนละใบ เข้าอาคารผู้โดยสารขาออก ยังไม่รู้เลยว่าปลายทางเป็นที่ไหน แต่ก็เต็มใจเดินตามธรไปไม่รู้สึกกลัวเลยสักนิด เห็นตั๋วถึงรู้ว่าปลายทางคือมอสโก พายหันไปถามคนพี่ด้วยความแปลกใจ



“เราจะไปรัสเซียกันทำไมเหรอพี่” หรือจะพาเราหนี พายแอบคิด แล้วยิ้มคนเดียว

“ยิ้มอะไร ไม่ได้พาหนี พาไปเที่ยว” รู้ทันน้องขนาดนี้ ไปนั่งในใจเขารึยังไงนายธร

“ไม่บอกก่อนอ่ะ ผมจะได้เตรียมตัว” พายโวยวาย

“บอกก่อนก็ไม่ตื่นเต้นสิ แล้วของอะไรเตรียมมาให้หมดแล้วไง ส่วนทำไมต้องรัสเซีย มีสถานที่หนึ่งที่กูอยากพามึงไป ไม่ต้องยื่นวีซ่าด้วย ถ้ายื่นมึงก็รู้ก่อนไง นี่กูขี้เกียจอธิบายแล้วนะ นั่งน่ารักๆ ไม่ต้องถามมากได้ไหม”

พายทำปากจู๋แบบที่ชอบทำ ธรส่งสายตาเอ็นดูให้แล้วก็ก้มหน้าเล่นมือถือต่อ พายแอบเห็นนะว่าวันนี้ธรเล่นมือถือตลอดเลย คงหาข้อมูลที่จะไปเที่ยวแน่ๆ แต่ไม่ถามหรอก เดี๋ยวโดนบ่นอีก จะว่าไปลุงแก่ขี้บ่นของเขาก็น่ารักดีนะ หล่อด้วย (คิดเองยิ้มเองอีกแล้ว)



ตลอดการเดินทางที่ยาวนานเกือบสิบสี่ชั่วโมงครึ่ง กับการเป็นผู้โดยสารชั้นเฟิร์สคลาส ธรดูแลน้องเป็นอย่างดี พายรู้สึกว่าช่างโชคดีที่มีธรอยู่ข้างๆ นี่ก็อิจฉาตัวเองขึ้นมาแล้ว



บรรยากาศเดือนพฤศจิกายนของที่นี่ อุณหภูมิถือว่าไม่ได้หนาวเกินไป ไม่เกินลบสิบเก้าองศาเท่านั้น พายลากกระเป๋าตามพี่เข้าโรงแรมหรูไป มองนั่นมองนี่ตื่นเต้นเหมือนเด็กที่เพิ่งเคยมาเป็นครั้งแรก ในห้องพักบรรยากาศเหมือนในเทพนิยาย นอกหน้าต่างมีแต่สีขาวของหิมะ พายยืนมองพร้อมรอยยิ้มกว้าง

“หิวไหม อาบน้ำนอนพักแล้วเราค่อยไปหาอะไรกิน”

“ครับ” พายตอบรับอย่างว่าง่าย สายตายังอยู่ที่วิวสวยนอกหน้าต่าง

ตอนเปิดกระเป๋าเดินทางออก เสื้อผ้าของใช้ส่วนตัว ครีม น้ำหอม ทุกอย่างมีครบ ธรใส่ใจเขามากขนาดนี้เลยเหรอ ไซส์เสื้อผ้าของใช้ที่เขาใช้ตลอด ไปซื้อด้วยกันเพิ่มแค่นิดเดียว แต่ก็ไม่มีอะไรที่ขาดไปเลยแม้แต่อย่างเดียว ประทับใจในความใส่ใจที่อีกฝ่ายมีให้

หลังงีบพอมีแรง สองคนก็อาบน้ำแล้วลงมาหาอะไรกิน ที่ร้านเล็กๆ ข้างโรงแรม ที่นี่ไม่ต้องกลัวกล้อง ไม่มีใครสนใจ บรรยากาศก็ดี อาจจะหนาวไปนิดสำหรับคนไทย แต่ชุดที่ธรเตรียมมาพายก็อุ่นมากเลย



“ยิ้มอะไร เลิกยิ้มแบบนี้ได้แล้ว” ธรบอกคนที่ส่งตาหวานมาให้เขา

“ทำไมล่ะ” พายหุบยิ้มแล้วทำหน้าสงสัย

“อยากจับมาจูบ” ธรกระซิบ จะกระซิบทำไมที่นี่ไม่มีใครฟังออกหรอก

“กัววว” ดูไม่กลัวแถมท้าทาย ทำหน้ากวนใส่อีก

ธรพยักหน้า ฝากไว้ก่อนเถอะ เดี๋ยวจะได้กลัวจริงๆ แน่ คิดแล้วเขาก็เม้มริมฝีปากพร้อมกับจ้องกินพายอีกแล้ว จำได้ว่า พายเห็นรอยยิ้มแบบนี้ครั้งล่าสุดก่อนจะโดนธรจูบ พายคิดถึงคืนนี้ นี่ถึงเวลาแล้วสินะ (มโนหนักมาก)

“เป็นอะไรหน้าแดงเชียว หรือไม่สบาย” ธรถามเห็นพายท่าทางแปลกๆ หน้าก็แดง

“พี่ธรดูไรอ่ะ” พายรีบเปลี่ยนเรื่องเดี๋ยวโดนรู้ทันอายเขา

“ดูเว็บล่าแสงเหนือ” คนพี่เฉลย คนน้องตื่นเต้นตาโตขึ้นมาทันที

“ที่นี่มีแสงเหนือด้วยเหรอพี่”

“ใครบอกที่นี่แค่ทางผ่าน พรุ่งนี้เราจะไปมูรมานส์กันต่อ ไปล่าแสงเหนือกันไง” ธรบอกแผนที่มี พายยิ้มกว้างอยากไปสุดๆ ไม่เสียใจเลยที่ใจง่ายตามมา



มูรมานส์ “Murmansk” เป็นเมืองที่อยู่ติดกับชายแดนฟินแลนด์และนอร์เวย์ มีจุดล่าแสงเหนือ และ ฟาร์มฮัสกี้ น้องหมาพันธุ์ที่ขึ้นชื่อเรื่องความน่ารักและสง่างาม คนที่นี่ใช้เป็นสุนัขลากเลื่อน รวมถึงหมู่บ้านพื้นเมือง ที่ใครไปก็ต้องหลงเสน่ห์กับความสวยงามของที่นั่น

สรุปเมื่อคืนกลับห้องธรก็กอดคนน้องแล้วหลับทันที คงเดินทางมาเหนื่อย พรุ่งนี้ก็ต้องเดินทางแต่เช้าไปมูรมานส์อีก เลยไม่เป็นอย่างที่พายมโนไว้เลยแม้แต่น้อย ไม่มีแม้แต่จูบหวานๆ มีก็แค่จุ๊บหน้าผากกับกอดอุ่นๆ

“เป็นอะไรใจลอยอีกแล้ว” ธรถามคนที่นั่งเงียบไม่พูดไม่จา ตั้งแต่เครื่องขึ้นแล้ว

“ไม่อยากกลับเลยอ่ะ” พายอ้อนพร้อมกับซบหน้าลงไหล่ธร

“.......” ธรไม่พูดอะไร ลึกๆ มีความเศร้าซ่อนอยู่ แต่เขาไม่แสดงมันออกมาอยากให้ช่วงเวลานี้เป็นความทรงจำที่ดีที่สุ ดก่อนจะต้องห่างกัน เขากุมมือพายไว้แน่น



สามชั่วโมงเครื่องก็ลงจอด มีคนจากบริษัททัวร์มารับ เป็นทริปส่วนตัวที่ธรจองไว้ก่อนแล้ว

มีแค่เขาสองคนและคนนำทางเท่านั้น เพราะธรและพายต่างชอบความเป็นส่วนตัว ไม่ต้องบรรยายมาก เน้นความเป็นส่วนตัวที่สุด ขอแค่พาไปในจุดที่มีโอกาสได้เห็นแสงเหนือ กับที่ที่อยากไปเที่ยวเท่านั้น หลังจากรอ และย้ายจุดมาเกือบทั้งคืนเกือบถอดใจกลับที่พักแล้ว แต่..................

“เห้ยพี่ นั่นใช่ไหม” พายชี้ไปบนท้องฟ้า

แสงสีเขียวสดเหมือนผ้าม่านพลิ้วไหวยามต้องลม สูงขึ้นไปเป็นสีแดงจางๆ เหมือนแสงสีมันวิ่งเล่นกันสนุกสนานบนท้องฟ้า ขณะที่มีดวงดาวนับไม่ถ้วนกะพริบเป็นฉากหลัง ถ้าใส่ดนตรีสนุกสนานเข้าไปคงจะเข้ากันมาก ของจริงตรงหน้ามันสวยกว่าในอินเทอร์เน็ตมาก

เมื่อเก็บภาพจนพอใจ ก็ยืนมองมันด้วยตาเปล่า พายสูดหายใจเข้าลึกๆ หลับตา เก็บความทรงจำนี้ไว้ให้ได้มากที่สุด แม้ว่าจะหนาวแต่เขาก็ยิ้มออกมาได้อย่างไม่เคยเป็นมาก่อน คืนนี้มีความสุขมากจริงๆ

“ที่บอกไว้ไงจะพามาดูดาว ส่วนแสงเหนือแถมให้” ธรกระซิบบอก พายเงยหน้ามองแล้วยิ้มหวานแทนคำขอบคุณ

“ผมไม่คิดว่าพี่จะพามาถึงที่นี่”

“ถ้าทำได้ เราก็ต้องให้สิ่งที่ดีที่สุด กับคนที่เรารักไม่ใช่เหรอ” ธรก้มลงบอก พร้อมขโมยหอมหนึ่งฟอด คราวนี้พายไม่ยอมหรอก เขาหอมแก้มธรคืนบ้าง เป็นครั้งแรกที่พายรุกแบบนี้ ธรนิ่งไปเลย

ตอนนี้พวกเขาอยู่ตามลำพัง คนนำทางไปรอที่รถห่างไปนิดหน่อย ที่นี่ไม่อันตรายเพราะเป็นเมืองที่ขึ้นชื่อเรื่องความปลอดภัย การมาเที่ยวครั้งนี้ช่างน่าประทับใจไปหมด

ความรัก ดวงดาว และแสงเหนือ ไม่มีอะไรโรแมนติกไปมากกว่านี้อีกแล้วบรรยากาศเป็นใจ ให้คำว่ารักมันชัดเจนขึ้นไม่รู้ว่าใครเริ่มก่อน รู้ตัวอีกทีริมฝีปากของทั้งคู่กำลังสัมผัสกันอย่างนุ่มนวล เป็นจูบที่เนิ่นนาน และหวานที่สุดเท่าที่เคยจูบมาสองแขนแข็งแรงของธรประคองไหล่บางของพายไว้ คืนนี้เป็นคืนที่พิเศษมากจริงๆ ทั้งคู่ต่างคิดว่า ไม่ว่าวันข้างหน้าจะเป็นยังไง พวกเขาจะไม่มีวันลืมคืนนี้อย่างแน่นอน



โชว์ของแสงเหนือจบลง ต่างเพลียและง่วงมาก ก่อนนอนคืนนั้นพายหอมแก้มแล้วขอบคุณข้างหูธร พี่คว้าเขาไปกอดแน่น

“เลิกขอบคุณได้แล้ว พามาเที่ยวแค่นี้เอง”

“ไม่ได้ขอบคุณที่พามาเที่ยว”

“แล้วเรื่องอะไร” ถามกลับเสียงนุ่ม พายพลิกตัวขึ้นจ้องหน้าหล่อ ก่อนจะบอกชัดถ้อยชัดคำ

ไม่ว่าจะอยู่ที่มุมไหนของโลก ถ้าตัวกับหัวใจของเราอยู่ด้วยกัน รอยยิ้มความสุขก็มักจะอยู่กับเรา แต่เราก็อดไม่ได้ที่จะกังวลในเรื่องที่ยังมาไม่ถึง ทำไมเราไม่พอใจแค่ความสุข แค่ความสมหวังที่เรามีตอนนี้ ทำไมเราต้องได้สิ่งหนึ่ง เพื่ออยากได้สิ่งอื่น ตามมาไม่มีจบสิ้น

“ขอบคุณที่พี่ เข้ามาในชีวิตของผม อย่าไปไหนอีกนะครับ อยู่ด้วยกันไปตลอดนะ”

น้องพูดจบก็ล้มตัวลงกอดเขาแน่น ธรหลับตากอดตอบน้องแน่นกว่า หยดน้ำใสล้นเอ่อออกมาจากหางตา อยากหยุดเวลา อยากเป็นแค่คนธรรมดาที่รักพาย อยู่ข้างพายตลอดไป ทำไมแค่นี้ เขาถึงเป็นไม่ได้




By Symbol A

« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 07-02-2019 13:37:53 โดย antivirus »

ออฟไลน์ antivirus

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 129
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +50/-2
ธรพาย Take 14
«ตอบ #16 เมื่อ16-11-2018 11:40:23 »

ธรพาย Take 14



ทริปแสงเหนือจบลง เป็นเจ็ดคืนแปดวัน ที่ทั้งคู่มีความสุขมาก แม้ว่าธรจะมีเศร้าบ้าง แต่เขาก็ไม่ได้แสดงอะไรให้พายเห็นเลย ตัดสินใจแล้วว่า ถ้ากลับไทยจะบอกพายเรื่องไปเกาหลี แต่ช้าไปซะแล้ว

“อ้าวพายยังไม่รู้อีกเหรอ” ต้นไม้เสียงเบา นึกว่าธรบอกน้องไปแล้ว ตัวเองก็เลยมาคุย

“เพิ่งรู้นี่แหละครับ พี่ธรจะไปเมื่อไหร่ครับ” พายถามเสียงสั่น งงและสับสนไปหมด

“น่าจะต้นปีหน้า ตอนนี้ต้องเตรียมตัวให้พร้อมแล้ว พี่อยากให้น้องเข้าใจว่าเป็นโอกาสของเราสองคนนะ.....” ต้นไม้พยายามปลอบพายเหมือนที่บอกธร



พายขอตัวกลับทันทีที่งานเสร็จ เมื่อประตูรถปิดลงน้ำตาของเขาไหลพราก ไม่มีเสียงสะอื้น มีแต่น้ำตาและความเจ็บปวด ยังมีความสุขกับแสงเหนือไม่ทันไร ตอนนี้กลับโดนแสงแดดร้อนๆ แผดเผาจนเกือบไหม้ไม่ยุติธรรมเลย แล้วทำไมพี่ธรไม่บอกเขาก่อน กลัวรั้งหรือว่ายังไง ในเมื่อพี่ธรเองก็ไม่ปฏิเสธ แปลว่าจะไปแน่ แล้วทำไมไม่บอกกันสักคำ ทำไม?



ตลอดทางกลับคอนโด ธรโทรเข้ามาหลายสาย แต่พายไม่รับเขายังไม่อยากคุย ตัดสินใจไม่กลับคอนโด แต่ไปบ้านนิดาแทน นิดาไม่อยู่ไทย แต่พายอยากไปพักใจที่นั่นสักพัก เพราะเป็นที่ที่ธรตามไปหาไม่ได้

พายก็ยังเป็นพายคนเดิม มักจะกลัวการเผชิญหน้า ไม่ชอบสู้กับปัญหา เวลามีปัญหายิ่งหนัก เขายิ่งอยากหลบไปให้พ้น

“มีอะไรป่าวมึง จะไปนอนบ้านกู” นิดาถามเพื่อน ฟังจากเสียงพายดูไม่ค่อยโอเคนัก

“เปล่า ที่คอนโดซ่อมห้องน้ำอ่ะ” พายเลือกไม่เล่า เพราะนิดาเองก็คงยังเศร้าไม่ต่างจากเขาหรอก ไม่อยากรบกวนเพื่อนมากไปกว่านี้ เรื่องของเขาเดี๋ยวมันก็คงผ่านไป เล่าไปก็ใช่ว่าจะแก้ไขอะไรได้



เมื่อพายไม่รับสาย ธรตัดสินใจโทรหาต้นไม้ ถึงรู้ว่าพายรู้เรื่องไปเกาหลีแล้ว ที่โทรหาไม่รับ คงจะน้อยใจเขาแน่ เผลอๆ คงคิดเองเออเอง ตามนิสัยขี้มโนของพายไปไหนต่อไหนแล้ว เลยรีบขับรถมาหาพายที่คอนโด นั่งรอจนดึก ก็ไม่มีแม้แต่เงาของคนที่ห่วง ป่านนี้พายไปอยู่ไหนนะ

ใจหนึ่งก็คิดว่าคงอยู่บ้านนิดา แต่อีกใจก็เป็นห่วงกลัวเกิดอุบัติเหตุ เบอร์นิดาก็ไม่มี กระวนกระวายอยู่หน้าห้องพายจนเกือบตีสาม เพลียและเผลอหลับไป

“คุณคะ เป็นอะไรหรือเปล่า” เสียงแม่บ้านทำความสะอาดมาปลุก ธรหลับอยู่หน้าห้องพาย งัวเงียตื่นดูนาฬิกาเกือบจะหกโมงเช้าแล้ว

“อ๋อ ไม่เป็นครับ ขอบคุณครับ” ลุกขึ้นเดินลงลิฟต์ พายไม่กลับห้องทั้งคืน รีบล้วงมือถือมาเช็คข่าว ไม่มีข่าวอุบัติเหตุ คงไปบ้านนิดา เดินเหนื่อยๆ กลับไปที่รถ คิดว่าจะกลับบ้านดีไหม แต่ตอนนี้กังวลจนจะบ้าตาย อยากเจอพาย อยากรู้ว่าคิดยังไง อยากกอด อยากขอโทษที่บอกช้า

เพิ่งรู้ตัวว่าไม่มีพายจริงๆ เขาอาจจะอยู่ไม่ได้ จะไปเกาหลีดีไหม



พายนั่งจมกับความคิดตัวเองทั้งคืน ไม่อาจข่มตาให้หลับลงได้ คิดเรื่องที่ต้นไม้บอกซ้ำไปซ้ำมา

“ต้นสังกัดมีกฎว่า ห้ามนักแสดงมีแฟน หรือมีข่าวเกี่ยวกับความรัก ห้ามเจอพายเพราะเขาก็พอรู้ว่ากระแสของเราสองคนที่นี่เป็นยังไง ในช่วงสามปีเขาอยากให้ธรทุ่มเทเวลาเพื่อการแสดงและแฟนคลับเท่านั้น พายกับธรจะรับได้ไหม”

สามปีห้ามเจอกัน โทรหาก็ไม่ได้ มันจะไม่มากไปหน่อยเหรอ ที่ไม่แน่ใจคือถ้านานขนาดนั้น ธรจะเปลี่ยนไปไหม ความรู้สึกที่เขาสองคนมีให้กันมันจะเหมือนเดิมหรือเปล่า



ธรกลับมานั่งซึมที่บ้าน กังวลเรื่องอนาคตที่จะไม่เหมือนเดิม กลัวที่จะเสียพายไป เมื่อก่อนไม่มีคนรักก็อยู่ได้ เคยคิดมาตลอดว่าความรักมันก็เป็นความรู้สึกอย่างหนึ่ง เหมือนปวดหัวตัวร้อน รักได้ก็เลิกได้ แค่ว่าความรักเป็นความรู้สึกที่มีผลต่อตัวเรา หลายคนเลยยอมให้ความรักมากำหนดทุกอย่างในชีวิต



บ่ายวันนั้นพายตัดสินใจโทรหาธร นัดเจอที่ท่าเรือตอนหัวค่ำ ธรเตรียมใจก่อนไป บางทีความรักอาจเอาชนะทุกอย่างไม่ได้เสมอไป ส่วนพายคิดแล้วคิดอีกจะเริ่มต้นยังไงให้เข้าใจกันได้ แต่ตัดสินใจแล้วก็พูดให้หมด ที่เหลือก็ให้ธรเลือกเองก็แล้วกัน

พระอาทิตย์ลับขอบฟ้าไปนานมากแล้ว ตอนนี้ความมืดยึดครองทุกพื้นที่ของท่าเรือ ถ้าไม่ได้แสงไฟจากหลอดไฟดวงเล็ก ที่นี่คงมืดสนิท อากาศเริ่มเย็นลง สายลมผัดอ่อน ใครหลายคนเดินเล่น นั่งเล่น ผ่อนคลายอารมณ์

แต่สองคนที่กำลังลงจากรถเพื่อไปยังจุดหมายเดียวกัน กลับแบกอารมณ์หลากหลายมาด้วย คงไม่มีใครเข้าใจคำว่า หนักใจ ได้ดีเท่าธรและพายอีกแล้ว

“ทำไมไม่บอกกันบ้าง คิดจะไปโดยไม่ลากันเลยเหรอ” พายเปิดประเด็นไม่อ้อมค้อม ธรเงียบยืนก้มหน้านิ่ง เจ็บเหมือนโดนใครเอามีดมากรีดกลางหัวใจ

“พี่ธร จะเงียบอีกนานไหม” เริ่มเสียงดังใส่ ยืนนิ่งอยู่ได้ไม่พูดไม่จา

“นั่งลงคุยกันดีๆ นะขอร้อง” ธรเอื้อมมือไปกดไหล่ของคนที่เริ่มโวยวาย ดึงน้องมานั่งคุย พยายามมีเหตุผลให้มากที่สุด

“คือกูตั้งใจจะบอกแล้วแต่มันช้าไปไง มึงรู้ก่อน ตอนไปเที่ยวกูไม่อยากให้มึงหมดสนุก คิดว่ากลับมาแล้วค่อยบอก นี่กูก็ไม่อยากไป อยากอยู่กับมึง มึงเข้าใจไหม” ธรพูดเสียงไม่ดังแต่หนักแน่นมาก พายเริ่มสงบลง



“สามปี พี่แน่ใจไหมว่า ระหว่างเราทุกอย่างจะเหมือนเดิม” พายถาม ขณะที่ต่างคนก็เอาแต่มองไปข้างหน้าไร้โฟกัส

“เอาตามจริงนะ ไม่แน่ใจ” ธรตอบตามที่คิด ความแน่นอนคือความไม่แน่นอน ข้อนี้ใครก็รู้

“งั้นก็ดี ผมว่าพี่ไปเถอะ กลับมาถ้าอะไรเหมือนเดิม เราค่อยคบกันต่อ” พายเสนอแบบแฟร์ๆ

“มึงจะรอกูไหม” ธรหันไปถามบ้าง

“อย่างที่พี่บอก อะไรก็ไม่แน่นอน ผมก็ไม่รู้ไง” พายตอบตามตรง จะรับปากอะไรที่ไม่แน่ใจก็คงไม่ดี เมื่อสองคนมั่นใจแล้วว่า ไม่อาจมั่นใจอะไรได้ การแยกทางเพื่อรอเวลาพิสูจน์ ว่าพวกเขารักกันมากแค่ไหน มันคงเป็นทางออกที่ดีที่สุด



บทสนทนาเป็นคำพูดจบลง ต่างคนต่างเจ็บและจุกจนคิดอะไรไม่ออก พายซบหน้าลงที่ไหล่ของอีกคน ธรรับรู้ได้ว่าอีกคนกำลังมีน้ำตา เขาเงยหน้าพยายามกลั้นน้ำตาเอาไว้เช่นกัน แต่ก็ยากเหลือเกิน สุดท้ายต้องหันหน้าไปซุกกับหัวของพาย

กลิ่นหอมจากเส้นผมของน้อง ทำให้ความเจ็บปวดเพิ่มขึ้นทวีคูณ ต่างคนต่างรัก ทำให้ต่างคนต่างเจ็บปวดแบบนี้ การเลือกโดยไม่ฟังเสียงหัวใจมันช่างยากเย็น ทำไมเราต้องเลือกระหว่างถูกใจกับถูกต้องด้วย

การร่ำลามีแค่น้ำตา ต่างคนต่างเดินไปที่รถของตัวเอง พร้อมหัวใจที่ร้าวจนใกล้แตกสลาย ธรขับรถตามน้องไปจนถึงคอนโด ห่วงกลัวน้องร้องไห้จนขับรถไม่ไหว เมื่อถึงคอนโด พายจอดรถมองไปที่กระจกหลัง รถของธรเลี้ยวออกไปแล้ว

ทิ้งหน้าลงกับพวงมาลัย ปล่อยโฮออกมาแบบสุดจะกลั้น ธรยังเป็นพี่ธรที่ห่วงเขามาก คิดไม่ออกว่าวันที่ไม่มีอีกคนในชีวิต มันจะแย่ขนาดไหน



ธรและพายให้คืนนี้เป็นคืนสุดท้ายสำหรับความเสียใจครั้งนี้ พรุ่งนี้พวกเขาจะตื่นขึ้นมา แล้วเป็นคนเดิมเหมือนก่อนที่จะรักกันให้ได้ ไม่ใช่แค่เพื่ออนาคตตัวเอง แต่เพื่ออนาคตของอีกฝ่าย และทุกคนที่แคร์พวกเขาด้วย

เช้าวันใหม่ แสงแดดสาดเข้ามาในห้องของธรอีกครั้ง ตั้งแต่กลับจากท่าเรือเขาก็นั่งอยู่ที่มุมเดิมข้างเตียง ไม่มีแรงลุกไปไหน ทำไมความเศร้าและน้ำตายังไม่หมดไปสักที ธรมึงจะจมกับความเสียใจ ที่แก้ไขอะไรไม่ได้ไปอีกนานแค่ไหน

พยายามเรียกสติตัวเองกลับมา สลัดความเศร้าทิ้งไปบ้าง อาบน้ำให้สดชื่นแล้วลงไปหาแม่เพื่อบอกข่าว



“สามปี” ธารธาราอุทานเสียงดัง

“ครับ” ตอบแม่เสียงเบา รู้สึกผิดเหมือนกันที่ไม่บอกแม่ก่อน มัวแต่สนใจแฟน

“ไปเถอะลูก ขอให้ลูกแม่โชคดี แม่ไม่ไปอยู่ด้วยหรอกไม่ชิน แต่จะไปหาลูกบ่อยๆ ก็แล้วกัน”

“แม่..ผมขอโทษ” ธรธัณย์ก้มลงกราบขอโทษแม่ น้ำตานองหน้าไม่รู้ว่าจะอ่อนแออะไรนักหนาช่วงนี้ นิดหน่อยน้ำตาก็ไหล

“ขอโทษทำไมลูก แม่ไม่เป็นไรแม่อยู่ได้” แม่รีบก้มลงกอดตอบลูกชายตัวสูง

“ผมรู้ว่าที่ผ่านมาทำอะไรให้แม่เสียใจเยอะ เพราะผมเอาแต่ใจ แต่แม่เป็นคนเดียวที่เข้าใจและอยู่ข้างผมตลอด ในชีวิตนี้ มีสิ่งเดียวที่ผมมั่นใจว่ามันจะไม่เปลี่ยนไป นั่นคือแม่รักผม และผมรักแม่”

ธารธาราตื้นตันจนน้ำตาไหล เธอไม่โกรธลูกเลย กับความเอาแต่ใจของธรที่ผ่านมา ลูกยังไงก็เป็นลูกที่แม่รักเสมอ สองแม่ลูกกอดกันแน่น ธรรู้สึกอบอุ่นขึ้นบ้าง



เช้านี้นายใหญ่เรียกธรและพายมาคุย ท่าทางจะเป็นเรื่องใหญ่ เพราะต้นไม้เสียงเครียดตอนโทรตาม ธรแอบมองพายสภาพน้องน่าเป็นห่วง ดูอิดโรยเหมือนคนไม่ได้นอน ส่วนพายก็เป็นห่วงคนพี่ไม่ต่างกัน แต่ทั้งคู่ก็ทำได้แค่แลกรอยยิ้มพร้อมสายตาเศร้าจับใจให้กัน

“พี่เข้าเรื่องเลยนะ ภาคต่อที่ถ่ายทำไว้ อาจไม่ได้ออน อนาคตพี่ไม่รู้ว่ายังไง แต่ช่วงนี้ไปจนกว่าธรจะหมดสัญญาไม่สามารถออนได้ มันกระทบกับภาพลักษณ์ อีกเรื่องที่จะบอกคือ น้องสองคนช่วงนี้คงต้องห่างกันบ้างนะ ลบภาพคู่จิ้น ทำให้กระแสมันซาลงด้วย”

พายกับธรสีหน้าเรียบเฉย ทั้งที่ในใจแสนจะทรมาน ห้ามไม่ให้ใกล้กันก็เหมือนห้ามไม่ให้พวกเขามีความสุขชัดๆ แล้วตั้งแต่นี้ต่อไปจะอยู่ยังไงต่อ

“ธรก็ไปเรียน เตรียมตัวเรื่องต่างๆ ส่วนพายจะได้บทละครเรื่องใหม่แทนธร ค่าตัวพายได้เพิ่ม พี่ให้เราเป็นเบอร์หนึ่งแทนธร” ธรยิ้มให้พาย อย่างน้อยที่เขาไปก็มีสิ่งดีๆ เกิดขึ้นกับพาย บทที่พายจะได้เล่นแทนเขา เชื่อว่ายังไงก็ดังกว่านี้ได้อีก

“............” พายหันไปมองรอยยิ้มของคนพี่ ไม่แน่ใจว่ารอยยิ้มนั้นหมายความว่ายังไง ดีใจด้วย หรือธรเองก็อยากให้มันเป็นอย่างนี้อยู่แล้ว

คงอยากดัง อยากไปให้ไกลกว่านี้ แต่จะไปว่าธรก็ไม่ถูก ทุกคนมาเป็นดารา ก็ต้องอยากดัง อยากโกอินเตอร์กันทั้งนั้นแหละ ส่วนเรื่องของเขา มันก็แค่เรื่องที่ผ่านมาแล้วผ่านไป



คุยเสร็จพายขอตัวกลับก่อน ไม่ได้สนใจธรเลย พี่วิ่งตามเพื่อปรับความเข้าใจ

“พายหยุดก่อน คุยกันก่อนสิ” พายไม่สนใจเสียงเรียกรีบเดินไปที่รถ

“มานี่” ธรคว้าแขนน้องไว้ได้ ก็ลากไปที่รถตัวเองทันที

“พี่ธรปล่อยนะ ผมเจ็บ” พายพยายามสะบัดแขน

“เราต้องคุยกัน ไปกับพี่นะขอร้อง” เป็นครั้งแรกที่ธรเรียกแทนตัวเองว่าพี่ ฟังดูน่ารักอบอุ่นมาก มันทำให้พายใจอ่อนยอมขึ้นรถไปกับเขา



รถของธรมุ่งหน้าไปหัวหิน กว่าจะถึงที่หมายก็เกือบเย็น ธรจอดรถข้างหน้าเป็นวิวชายหาด เดินออกไปสูดอากาศ พยายามทิ้งความเจ็บปวดไปกับคลื่นที่ซัดเข้ามา ธรอ้อมไปเปิดหลังรถหยิบรองเท้าแตะมาใส่ และหยิบอีกคู่เดินไปหาพาย

พายตกใจที่อยู่ๆ ธรก็คุกเข่าลงตรงหน้า จะทำอะไรน่ะ ขอแต่งงานเหรอ



“ยกขา จะได้เปลี่ยนรองเท้า” ธรสั่ง พายหันไปมองรอบๆ ว่ามีใครมองไหม เขินนะถึงไม่ได้ขอแต่งงานก็เถอะ แล้วที่น้อยใจ ที่คิดไปเองก็เริ่มหายไป

“ใครจะมองก็ช่างเถอะน่า เร็วๆ ก้มนานกูปวดเข่า” ไอ่พี่ธรจะหวานนานกว่านี้หน่อยก็ไม่ได้

“ทำไมไม่เรียกตัวเองว่าพี่อีกล่ะ พายชอบนะ” คนน้องบอกเขินๆ ขณะยกเท้าให้คนพี่เปลี่ยนรองเท้าให้ ธรยืนขึ้นพูดใกล้หน้าคนน้อง พายหลับตานิ่ง อายอ่ะไม่รู้จะทำยังไง แกล้งตายแม่ง

“งั้นก็เรียกตัวเองว่าน้องพายก่อนสิ”

“อยากเรียกอะไรก็เรียก แต่ผมไม่เรียกตัวเองว่าน้องพายแน่ มันกระดากปาก” ธรขำ เดินเอารองเท้าพายไปเก็บที่รถ



จับมือกันเดินเลียบชายหาดไปเรื่อยๆ มีแต่นักท่องเที่ยวต่างชาติ ไม่ค่อยมีใครสนใจทั้งคู่

“พี่ตัดสินใจดีแล้วใช่ไหมว่าจะไป” ธรหันไปพยักหน้าให้คนถาม

“ความจริง ผมต้องยินดีกับพี่ถึงจะถูก” พายพูดออกมา รู้สึกสบายใจมากขึ้น พอเลิกคาดหวัง ความทุกข์ใจก็ดูจะจางลงไปด้วย

“พี่ไม่อยู่อย่าดื้อนะ ความจริงอยากจะสั่งว่า ใครเข้าหาก็ห้ามสนใจด้วย” ธรเรียกตัวเองว่าพี่ แถมพูดเหมือนหวงอีก พายอมยิ้ม

“นึกว่าพี่จะเห็นผมเป็นแค่มอสโก” ธรทำหน้างงไม่เข้าใจที่น้องพูด

“ก็แค่ทางผ่านไง ไม่ใช่จุดหมายอย่างมูรมานส์”

“พายครับ....” ธรเรียกน้องแบบนี้เป็นครั้งแรก พายยืนนิ่งจ้องหน้ารอฟังต่อธรค่อยๆ ก้มลงจูบพายเบาๆ สองคนหลับตาทิ้งทุกอย่างในความเป็นจริง ดำดิ่งไปกับความสุขตรงหน้า



จูบเพื่อให้รู้ว่าเขาสองคนรักกันมากแค่ไหน

จูบเพื่อให้ไม่ลืมกัน

จูบมัดจำ

และจูบบอกลา



พายและธรทั้งมีความสุขและเศร้าไปด้วยกัน น้ำตาไหลอาบแก้มกันทั้งคู่ ทั้งที่ยังไม่ถอนริมฝีปากออกจากกัน เสียงหัวใจที่ราวกับจะหยุดเต้นไปพร้อมกัน นี่ใช่ไหมที่เขาบอกว่า ความรักไม่ได้มีแค่ความสุขเสมอไป บางทีมันมีทุกข์ปนมาด้วยเยอะอยู่นะ

“พายไม่ใช่มอสโก ไม่ใช่มูรมานส์ ไม่ใช่ทางผ่านหรือจุดหมาย แต่พายคือแสงเหนือ คือรางวัลที่ต้องหามาให้ได้ต่างหาก” ธรสารภาพความในใจ ไม่น่าเชื่อว่าคำพูดพวกนี้จะออกมาจากปากธรธัณย์

พายโผเข้ากอด อ้อมกอดที่พวกเขาใช้ทั้งสองแขน และหัวใจโอบกันไว้ ให้เสียงหัวใจเป็นความจริงที่เหนือกาลเวลา ให้ความรักบริสุทธิ์ที่พวกเขามี ยังอยู่ตรงนี้ตลอดไป

ตอนนี้แสงสีส้มของพระอาทิตย์ดวงโตกำลังจะตกขอบทะเล อีกไม่นานกลางคืนก็จะผ่านเข้ามา ในไม่ช้ากลางวันก็จะเวียนมาอีกหน

“พี่ไม่ขอให้พายรอนะ แม้จะแอบหวังไม่ให้มีใครมาแทนพี่ก็เถอะ” ธรพูดกับคนที่นั่งข้างๆ

“พี่ไม่อยากอยู่กับผมเหรอ” พายถามไม่ได้ถามเพราะน้อยใจ แต่ถามเพราะอยากรู้

“จำที่พี่เคยบอกได้ไหม ถ้าเป็นไปได้ พี่จะให้สิ่งที่ดีที่สุดกับคนที่พี่รัก ตอนนี้ก็เป็นโอกาสนั้น พี่ไปพายก็จะได้สิ่งที่ดีมากกว่านี้ ส่วนพี่เองก็ยอมรับว่าอยากไปตามความฝันสักครั้ง”



บทสนทนาจบลง คงเหมือนพระอาทิตย์ที่หมดหน้าที่ต้องลับขอบโลกไป แต่ไม่ใช่ว่า มันจะหายไปตลอด เดี๋ยวพรุ่งนี้มันก็กลับมา พายกับธรไม่มีสัญญาให้กัน แต่ทั้งคู่ก็เชื่อว่า ความรักของพวกเขาจะมั่นคง และสม่ำเสมอเหมือนพระอาทิตย์

ที่ต้องกลับมาสาดแสงอบอุ่นให้โลกเมื่อถึงเวลา ตราบเท่าที่โลกยังหมุน ตราบใดที่ยังรัก ไม่ได้เจอกัน ไม่ได้คุยกันยังไง แต่ความรักก็ไม่ได้หายไปไหน รอเพียงเวลาจะกลับมาเจอกัน







By SymbolA 




« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 07-02-2019 11:43:16 โดย antivirus »

ออฟไลน์ antivirus

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 129
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +50/-2
ธรพาย Take 15
«ตอบ #17 เมื่อ16-11-2018 11:41:25 »

ธรพาย Take 15



ในงานแถลงข่าวของธรธัณย์ เรื่องการไปร่วมงานกับต้นสังกัดที่เกาหลี วันนี้นักข่าวสายบันเทิงทั้งสำนักเล็กสายออนไลน์ ไปถึงสำนักใหญ่ระดับประเทศ มากันครบ หลังเวที ธรนั่งใจลอยหาคนหน้าหวานอยู่ งานวันนี้มีถ่ายทอดสด ไลฟ์สดตามเพจบันเทิงต่างๆ พายจะเปิดดูไหม น้องจะร้องไห้หรือเปล่าตอนที่เห็นเขา คิดเองก็ห่วงเอง

“ธรพร้อมรึยัง ขึ้นเลยไหม” จนต้นไม้เรียก ธรลุกเดินตามผู้จัดการไป

คำถามทั่วไปของนักข่าวก็ผ่านพ้นไปด้วยดี ส่วนใหญ่รายละเอียดลึกๆ ต้นไม้จะเป็นคนตอบแทน วิสุทธิ์ช่วยตอบบ้าง ธรตอบเองบ้าง ไม่มีอะไรน่าหนักใจ จนกระทั่งมาที่คำถามนี้

“แล้วกระแสคู่จิ้นธรพายจะปิดตำนานถาวรเลยไหมคะ ภาคต่อที่แฟนๆ เรียกร้อง จะมีโอกาสได้ออนไหมคะ” ธรมีสีหน้าสลดลงอย่างเห็นได้ชัด ตอนถามถึงพาย แฟนคลับที่ดูการถ่ายทอดสดต่างทวิตให้กำลังใจ



สู้ๆ นะน้องทั้งสองคน ยังไงพวกเราก็รอได้ #ธรพาย

พอถามถึงเรื่องปิดตำนานคู่จิ้น คนพี่สีหน้าไม่ไหวแล้วสงสารอ่ะ #ธรพาย

อยากรู้ว่างานที่เกาหลีพี่ธรอยากไปไหม ดูหน้าแล้วไม่ค่อยดีใจเลย #ธรพาย

นี่ร้องไห้หนักมาก น้องอัพไอจีพระอาทิตย์ตก พี่หน้าเศร้าทั้งที่จะโกอินเตอร์ ทำไมต้องเป็นแบบเน้ #ธรพาย

น้องพายไม่ยอมให้สัมภาษณ์เรื่องพี่ธรไปเลย ใครจะทำใจได้วะ นักข่าวแม่งก็เกินไปจริงๆ #ธรพาย

แค่สามปีเอง พวกเราจะไม่ให้ใครมายุ่งกับน้องพาย พี่ธรรีบกลับมานะ ฮือออ #ธรพาย



ตอนแรกพายว่าจะไม่ดูงานแถลงข่าว แต่เข้าไปดูกระแสในเน็ตแล้วก็ทนไม่ไหว ต้องไปเปิดทีวีดูจนได้ พอดีกับที่มีคำถามว่า

“มาถึงตอนนี้ น้องธรตอบได้หรือเปล่าครับ ว่าชอบผู้ชายหรือผู้หญิง” พายนั่งลุ้นรอฟังคำตอบ

กล้องซูมไปที่หน้าธร คิ้วหนาขมวดเข้าหากัน หน้าที่นิ่งอยู่แล้ว ตอนนี้กลายเป็นเคร่งเครียดขึ้นมา ให้เวลาตัวเองคิดคำตอบไม่กี่อึดใจ ก็ตอบเสียงดังฟังชัด เป็นคำตอบที่ออกมาจากใจจริง ไม่ใช่บทที่ต้นไม้เขียนมาให้

“ในมุมมองของผม ความรัก ไม่สำคัญหรอกว่าเราจะมอบมันให้กับผู้หญิงหรือผู้ชาย มันสำคัญที่ เขาคู่ควรกับคำที่มีค่านั้นของเราแค่ไหนต่างหาก ซึ่งจะมีเพียงเราเท่านั้น ที่สามารถตอบได้ว่า คนคนนั้นคู่ควรจริงๆ”

พายยิ้มทั้งน้ำตา สำหรับเขา ธรคือคนที่คู่ควรกับความรักที่เขาให้ คู่ควรมากที่สุด ตัดสินใจหยิบกุญแจรถออกไปหาธรทันที



ธรให้สัมภาษณ์เรียบร้อย ขอตัวกลับบ้านวันนี้เหนื่อยไปทั้งใจ ใครว่าความรักไม่สำคัญ เวลามีปัญหาเรื่องหัวใจ มันจะทำให้เราอ่อนแอไปหมด ทั้งร่างกายจนถึงจิตวิญญาณ ก่อนจะเลี้ยวรถเข้าบ้าน เห็นรถพายจอดอยู่ ธรจอดรถแล้วเดินออกไปหาพายที่ยืนอยู่นอกรั้ว

“พาย...” ธรยังไม่ทันได้ถามอะไร พายก็โผเข้ากอดเขาแน่น พายบอกสิ่งที่อยากบอกทั้งที่ยังไม่ปล่อยมือจากการกอด

“ผมอยากให้พี่คิดดีๆ อีกครั้ง ผมไม่อยากเป็นเบอร์หนึ่ง ถ้าไม่มีพี่ ไม่อยากมีชื่อเสียงเงินทองไปมากกว่านี้ถ้าเราต้องห่างกัน พี่จะตัดสินใจใหม่อีกครั้งได้ไหมครับ”

พายพยายามใช้น้ำเสียงปรกติไม่อยากกดดัน ธรเครียดกว่าตอนตอบคำถามนักข่าวหลายสิบเท่า

“พาย พี่ตัดสินใจดีแล้ว ดีที่สุดสำหรับเราทั้งคู่ พายจะว่าพี่เห็นแก่ตัวก็ได้” ธรพูดช้าๆ แต่ชัดเจนเหมือนเดิม

“พี่แม่งเห็นแก่ตัวว่ะ” มือที่รั้งคลายออก ภาพของพี่ธรพร่าเพราะน้ำตาที่บดบัง กลิ่นน้ำหอมที่คุ้นเคยเจือจางไปทุกที ธรก้มลงมองพื้นตอนก้าวไปข้างหน้า บอกตัวเองซ้ำไปมาว่า ต้องไม่ใจอ่อน ต้องไม่ใจอ่อน

มันเพื่ออนาคต เขาต้องไม่ใจอ่อนให้น้องเด็ดขาด ได้ยินเสียงสะอื้นเริ่มดังขึ้น หัวใจของคนที่ต้องใจร้ายก็แตกออกเป็นเสี่ยงๆ ไปแล้ว

พายวิ่งตามจับชายเสื้อของพี่ รั้งเขาไว้ให้ถึงที่สุด ธรหยุดยืนนิ่งๆ ไม่หันกลับตอนนี้ตาเขาก็เริ่มแดงแล้วเหมือนกัน

“พี่จำได้ไหม ที่เราเล่นเกมความลับพี่แพ้ผม จำได้ไหม คนชนะจะสั่งอะไรก็ได้” พายพยายามพูด น้ำเสียงสั่นนั้นบีบหัวใจคนฟังครั้งแล้วครั้งเล่า ธรรู้ว่าพายจะพูดอะไร เขาไม่รอให้พายพูดจนจบ รีบเดินห่างไปทันที

“พี่ธร ผมสั่งให้พี่กลับมาหาผมเดี๋ยวนี้” พายเรียกเขาน้ำตานองหน้า แต่ธรก็เดินต่อไป ไม่มีหยุด พายจะรู้ไหมว่าธรเจ็บปวดและแทบไม่มีแรงที่จะเดินเหมือนกันเสียงตะโกนเรียกยังดังอยู่อย่างนั้น คนที่ตั้งใจจะเดินจากก็ไม่มีท่าทีจะหยุด

“พี่ธรกลับมาหาพาย พี่ธรกลับมา ฮือออ” นั่นเป็นประโยคสุดท้ายเพราะพายหมดแรงทรุดตัวลงกับพื้นไปแล้ว



ธรยังเดินต่อ ภาวนาไม่ให้พายวิ่งมากอด ถ้าเป็นอย่างนั้นเขาคงใจแข็งไม่พอ แค่นี้ก็สงสารพายมาก รู้ว่าน้องเจ็บ ที่เขาทำแบบนี้ อาจจะกลายเป็นเกลียดไปเลย แต่ก็ไม่อยากเอาคำว่ารัก ไปทำลายโอกาสที่น้องจะได้รับ และทำลายความฝันของตัวเองด้วย

พายอยากวิ่งตาม อยากกอดอยากรั้งธรเอาไว้ แต่คงไม่ทำ มันเห็นแก่ตัวเกินไป ธรคงคิดดีแล้ว ขนาดเรียกธรยังไม่กลับมา แล้วยังจะมีหน้าไปรั้งอีกเหรอ ถึงตอนนี้ไม่รู้ว่าคนเดินจากไป หรือคนที่รอที่เดิม ใครจะเจ็บมากกว่ากัน ที่แน่ๆ ทั้งธรและพายต่างก็มีแค่ตัวแต่ไร้หัวใจกันทั้งคู่





ธารธารายืนมองอยู่บนบ้าน อึ้งที่เห็นภาพนั้น ลูกชายเธอเป็นเกย์เหรอ ถ้าใช่ การแยกกันก็น่าสงสารทั้งคู่ โดยเฉพาะพาย เธอคิดว่าคนอยู่ย่อมเจ็บกว่าคนจะไปอยู่แล้ว

“แม่” ธรเรียกเมื่อเห็นว่าแม่กำลังเดินลงมา

“ธรไหวไหมลูก” แม่ถามเสียงอ่อนโยน

“ไม่ไหวครับแม่ ธรไม่ไหวแล้ว” ธรสะอื้นไห้ทรุดลงกับพื้น ตั้งแต่พ่อเสียเป็นอีกครั้งที่ธรร้องไห้หมดสภาพแบบนี้

“โธ่ลูกแม่” แม่กอดลูกชายไว้ ลูบหัวเขาราวกับเป็นเด็กชายตัวน้อย

“ธรตั้งสติ ฟังแม่มันก็แค่การจากที่รอวันเจอ เดี๋ยวก็ได้เจอกันอีกนะลูก”

ธรปาดน้ำตา ฝืนยิ้มให้แม่ ไม่อยากให้แม่พลอยไม่สบายใจไปด้วย ทั้งที่แทบไม่มีแรงจะเข้มแข็งแล้วก็ตาม

เมื่อเห็นว่าลูกชายดีขึ้น คุณธารธาราก็ค่อยโล่งใจไปบ้าง เห็นลูกเจ็บแม่ใจจะขาดตาม ตอนนี้ก็คงเหลือแค่..........



เสียงออดหน้าห้องดังขึ้น พายหันไปมองแอบหวังลึกๆ ว่าจะเป็นพี่ธร รีบลุกขึ้นไปเปิดประตู

ธารธาราจ้องเด็กผู้ชายผู้เป็นที่รักของลูกชาย บนหน้าหวานที่เคยสดใสทุกครั้งที่เธอเจอ ตอนนี้พายดูเหมือนคนที่ไม่เคยมีความสุขมาก่อน เต็มไปด้วยคราบน้ำตา ผิวรอบดวงตาบวม เหมือนคนไม่ได้นอน สภาพแย่กว่าธรหลายเท่า น่าสงสารจับใจ

“แม่เข้าไปได้ไหมลูก” พายค่อนข้างตกใจ ที่แม่ของธรมาหาถึงห้อง

“ครับ เชิญครับแม่” เขายกมือไหว้และเชิญธารธาราเข้าไป หญิงสูงวัยท่าทางใจดียิ้มอบอุ่นให้เขา พายถึงกับกลั้นน้ำตาไม่ไหว เผลอร้องไห้โฮออกมาอีกครั้ง

“ร้องไปเถอะลูก เอาให้นู๋สบายใจ” เธอกอดปลอบพายเหมือนที่ปลอบธร กอด ลูบหัวจนพายรู้สึกอบอุ่น จำได้ว่าตอนเด็กแม่ก็กอดเขาแบบนี้

“พายเป็นเด็กไม่รู้จักโตใช่ไหมครับ พายแค่คิดถึง กลัวอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีเขา” พยายามพูดทั้งน้ำตา ธารธาราเช็ดน้ำตาให้พาย ตอนนี้เธอเอ็นดูเขาเหมือนเป็นลูกชายของเธออีกคน ธรรักพายเธอก็รักด้วย ยิ่งเป็นพายยิ่งรับได้ เธอเอ็นดูพายมากอยู่แล้ว

“แม่เข้าใจลูก แม่ก็คิดถึงพี่เขาเหมือนกัน แต่พายต้องอดทนนะลูก ความรักกับการทำงานมันก็คล้ายกัน มันไม่ได้มีแค่ส่วนที่เราชอบ เราสนุก เรามีความสุขไปหมดหรอก” พายนิ่งตั้งใจฟัง

“คิดซะว่า แม่เป็นแม่ของพายนะลูก มีอะไรก็ไปหาแม่ มาอยู่เป็นเพื่อนแม่บ้าง”

“ขอบคุณครับแม่” พายกอดคนที่รู้สึกเหมือนแม่ของเขาจริงๆ ไว้แน่น ธารธารากอดตอบ ที่มาหาพายในวันนี้ธรไม่รู้ แต่เธอก็อยากทำอะไรเพื่อลูก อยากให้เขาไปทำงานโดยไม่ต้องห่วงอะไร

แม่พี่ธรกลับไปแล้ว น้ำตาของพายก็แห้งไปด้วย ใจเย็นลงมีเหตุผลมากขึ้น น่าดีใจที่แม่แฟนรักเขามากขนาดนี้ พายรู้สึกดีและคิดว่าตัวเองโชคดี ในรอบหลายๆ วันที่ผ่านมา วันนี้เป็นวันที่พายรู้สึกขอบคุณที่เกิดเหตุการณ์นี้ขึ้น



แล้วก็มาถึงวันที่ธรต้องเดินทาง พายตัดสินใจไม่ไปส่ง เขาไม่อยากให้เป็นข่าว ตั้งแต่ที่ธรไม่หันกลับมาวันนั้นจนถึงวันนี้ เขากับธรก็ไม่ได้เจอกัน ไม่ได้โทรหากันอีกเลย คงเป็นเพราะต่างคนต่างกลัว กลัวจะห้ามใจไม่ให้เจอกันอีกไม่ได้

ธรแอบชะเง้อมองหาใครบางคน ท่ามกลางแฟนคลับที่แห่มาส่งจนล้นสนามบิน สามปีจากนี้ไปชีวิตคงเปลี่ยนไปมาก แต่เรื่องของหัวใจให้มันเป็นหน้าที่ของความมั่นคงที่มีให้กันก็พอ ไม่มีสัญญา ไม่มีอะไรเลยมีแค่ความรัก ความรักล้วนๆ ไม่ต้องผูกมัดด้วยอย่างอื่น

ก่อนต้องลาเข้าเกทแฟนคลับเซอร์ไพรส์ร้องเพลงรักเนื้อหาซึ้งกินใจ บอกเล่ารักที่ไม่มีเงื่อนไข รักที่ไร้กาลเวลา รักที่เป็นรักที่จะมอบให้แค่เขา ธรอินจนน้ำตาไหล ถ้าไม่มีแฟนคลับเขาคงไม่มีวันนี้

กอดลาแฟนคลับกอดลาแม่ อยากกอดลาพายสุดหัวใจ แต่ทำได้แค่ส่งใจไปให้พายเท่านั้น หัวใจของเขาให้ไปแล้วไม่คิดเอาคืน

'ขอบคุณที่พี่ เข้ามาในชีวิตของผม อย่าไปไหนอีกนะครับ อยู่ด้วยกันไปตลอดนะ' ทุกคำของน้องเขาจำได้ดี ไม่มีวันลืม



ก่อนปิดมือถือธรกดเข้าไปดูในไอจี พายโพสต์ภาพตัวเองยืนหันข้าง ฉากหลังเป็นพระอาทิตย์กำลังจะขึ้น พร้อมข้อความใต้ภาพ แสนจะมีความหมายว่า






No matter how long The sun is always warm. (ไม่ว่าจะนานแค่ไหน ดวงอาทิตย์ก็อบอุ่นเสมอ)



ธรหลับตาลง หยดน้ำจากตาร่วงลงตักอย่างห้ามไม่อยู่ เจ็บปวดไปหมดทุกอณูของร่างกาย โดยเฉพาะส่วนที่เรียกว่าหัวใจ การจากลามันทรมานแบบนี้เองเหรอ





วันนี้ที่สนามบินตอนร้องเพลงพี่ธรก็ตาแดง พอถามว่าจะคิดถึงน้องพายไหม พี่น้ำตาร่วงเลย มึงคือแบบไม่ไหวอ่ะ ร้องตามกันไปหมด #ธรพาย

น้องอัพไอจีโคตรเศร้า จำได้น้องเคยบอกว่าพี่ธรเป็นพระอาทิตย์ ฮือออ #ธรพาย

สามปีก็สามปีทุกคนต้องเข้มแข็งเพื่อเมน #ธรพาย

เขาเลือกอนาคตก็ถูกแล้ว ไม่ได้หนีไปแต่งงานป่ะ สามปีผ่านไปเขาก็กลับมาหากัน คิดว่าพี่ธรติดทหารอ่ะนะ #ธรพาย

ได้ยินคุณแม่ว่าไม่ต้องห่วงแม่จะดูแลน้องให้ น้องนี่คือน้องพายป่ะ ลูกสะใภ้แล้วอ่ะ กรีดร้องทั้งน้ำตา #ธรพาย









By Symbol A



« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 07-02-2019 12:43:10 โดย antivirus »

ออฟไลน์ antivirus

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 129
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +50/-2
ธรพาย Take 16
«ตอบ #18 เมื่อ16-11-2018 11:42:20 »

ธรพาย Take 16



ธรมีตารางงานแน่นมาก แต่ทุกครั้งที่ว่างต้องแอบส่องไอจีแม้ว่าคนน้องจะไม่ค่อยอัพรูปเลยก็ยังวนดูอยู่อย่างนั้น ส่องทวิตเตอร์แฟนคลับบ้าง พอให้รู้ว่าวันนี้พายทำงานอะไรกับใคร แค่นี้ก็หายเหนื่อยได้ พูดได้เต็มปากว่าตอนนี้เขากลายเป็นติ่งพายไปแล้วเรียบร้อย

ไม่ว่าจะอยู่ใกล้หรือไกลแสนไกล พายก็มีอิทธิพลกับหัวใจของเขาตลอดเวลา

พูดถึงความติ่งพายก็ไม่น้อยหน้า ว่างทีไรก็แอบส่องพี่ทุกช่องทางเหมือนกัน แค่เห็นเขายิ้ม เห็นเขาร้องเพลง เต้น ดูละครที่พี่แสดงน้องยิ้มตามได้หมด ตอนแรกๆ พายฟังภาษาเกาหลีไม่ออก แต่ถึงขั้นลงทุนจ้างครูมาสอนส่วนตัว แล้วพายยังแอบเปิดช่องยูทูปแปลผลงานที่ไม่ได้ฉายในไทยให้แฟนคลับไทยดูอีกด้วย ขนาดไม่ค่อยว่างนะ แต่มันเป็นสิ่งเดียวที่ทำให้หายคิดถึงธรไปได้บ้าง

"เดี๋ยวนี้ร้อนเต้น เก่งขึ้นเยอะเลยนะพี่ธร" พายชมเขาผ่านหน้าจอคอมขณะทำซับภาษาไทย มันเป็นความคิดถึงที่ปนทั้งสุขและเศร้า ไม่ทรมานแล้วแต่ก็เจ็บอยู่

ครึ่งปีแรกทั้งคู่เศร้าเข้าขั้นโคม่าแต่พอเริ่มชิน และยอมรับความจริง ก็มีความสุขแค่ได้บ้าง แค่รู้ว่าอีกคนทำอะไรอยู่ก็ดีแค่ไหนแล้ว

บางครั้งธรโพสต์เพลงที่พายชอบ แค่นี้พายก็รู้แล้วว่าพี่คิดถึง บางทีพายก็ลงรูปถือถุงขยะ แล้วแคปชั่นว่าตำแหน่งเด็กเก็บขยะ แค่นี้ธรก็ยิ้มกว้างจนหายเหนื่อย แคปชั่นกับรูปที่โพสต์ เลยกลายเป็นเรื่องของคนสองคน ที่คนอื่นไม่เข้าใจ และเป็นพื้นที่เดียวที่เขาทั้งคู่จะสื่อสารภาษาใจถึงกันได้

ในวันแห่งความรัก เป็นวันครบรอบหนึ่งปีที่เขาสองคนคบกัน ธรให้สัมภาษณ์ลงนิตยสารว่า ความรักของเขามันเปรียบเหมือนแสงเหนือ ที่ต้องตามหา ต้องเฝ้ารอด้วยความอดทน แต่ถ้าเจอแล้ว ไม่มีสักวันที่ความงดงามของมันจะลดลง

บทสัมภาษณ์ทำให้ธรกลายเป็นพระเอกสายโรแมนติกชั่วข้ามคืน แฟนคลับเกาหลีเพิ่มขึ้นทุกวัน ต้องขอบคุณพายที่เปลี่ยนคนหยิ่งปากหมาโลกส่วนตัวสูง ให้รู้จักคำว่ารักอย่างแท้จริง และมีมุมโรแมนติกเหมือนคนอื่นบ้าง

ส่วนพายเหรอพออ่านบทสัมภาษณ์ที่แฟนคลับเอามาลงทวิตจบ ก็ยิ้มจนลืมวิธีหุบยิ้มไปเลย บางทีความรักระยะไกลก็ไม่ได้แย่ไปซะหมด อาจจะหวานกว่าเดิมด้วยซ้ำ เพราะตอนนี้ดูเหมือนว่า ธรจะพูดจะโพสต์อะไร ก็โยงมาเรื่องพายที่รู้กันสองคนทั้งหมด

เมื่อก่อนอยู่ด้วยกันแค่ให้พูดหวานๆ ธรยังไม่ค่อยพูดเลย แล้วดูตอนนี้ อะไรก็ทำได้หมด คนมันคิดถึงอ่ะ ตลอดเวลาที่ห่างกัน พายยอมรับว่าไม่เคยคิดเลยว่าธรทิ้งเขาไป มันอาจจะจริงอย่างที่ธรบอก เขาได้ให้สิ่งที่ดีที่สุดกับพาย บทที่มาแทนธร ส่งให้พายดังมากขึ้น แฟนคลับเพิ่มขึ้น ตอนนี้พายฮอตมากกว่าตอนเป็นคู่จิ้นกับธรหลายเท่า

แวะหาแม่ธรบ้างกลัวท่านเหงา ธารธาราเองก็รักพายเหมือนลูกไปแล้วตอนนี้ถ้าว่าง พายก็เอาผลงานธรที่เขาทำซับไทยไปนั่งดูกับแม่

แล้วเวลาก็ผ่านไป วันแล้ววันเล่า อีกแค่หกเดือนธรจะกลับมาแล้ว พายขีดฆ่าวันที่บนปฏิทินเป็นสิ่งที่ต้องทำทุกคืนก่อนนอน ตั้งแต่ธรไม่อยู่



งานประกาศผลรางวัล ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในวงการบันเทิงของไทย ปีนี้บริษัทของนิดาเป็นผู้สนับสนุนหลัก เพื่อโปรโมทบริษัทตามแผนจะเปิดสาขาที่ไทยปีหน้า และเธอก็จะมาคุมสาขานี้เต็มตัว เลยต้องมางานนี้ด้วยตัวเอง หลังมีข่าวกับพายจนหลายคนรู้จักนิดา มีแต่คนสืบว่าเธอเป็นใครมาจากไหน สื่อสนใจนิดามาก ทั้งในฐานะทายาทคนเดียวของบริษัทข้ามชาติยักษ์ใหญ่ และเป็นเพื่อนสนิทพายพิรุณ

“มึงโอเคยัง กูไม่มั่นใจเลยว่ะ” นิดาถามพร้อมหมุนตัวให้ดูชุดราตรี ออกงานสีดำเรียบหรูดูดี เปิดไหล่นิดๆ

“สวยแล้ว เรียบแต่โก้ ไฮแฟชึ่นน” พายล้อเลียน

“เอาดีๆ เผื่อกูได้ออกทีวี” นิดาดูไม่ค่อยมั่นใจ

“สวยแล้วมึง คุณนิดาไม่มั่นใจได้ไงวะเนี่ย” ความจริงนิดาไม่ได้กลัวสื่อ แต่กลัวเจอดนัยต่างหาก ผ่านไปนานแค่ไหนเธอก็ลืมผู้กำกับคนนั้นไม่ได้เสียที

ส่วนดนัย พอเขารู้ว่านิดาจะมางานนี้ด้วย เขาก็คิดหนัก ตั้งแต่วันนั้นก็ไม่ได้เจอกันอีกเลย แต่ก็ยังลืมเธอไม่ได้สักที



งานนี้พายได้เข้าชิงรางวัลดารานำชายยอดเยี่ยม ก็เลยตื่นเต้นเป็นพิเศษ เป็นครั้งแรกที่เขาได้เข้าชิงสาขานี้ แล้วช่วงเวลาที่รอคอยก็มาถึง งานเริ่มต้นบรรยากาศวุ่นวาย แฟนคลับ ดารา และสื่อมวลชน ตบเท้าเข้ามากันไม่ขาดสาย

กล้องจับภาพนิดาเดินมาพร้อมพาย แฟนคลับรักพายก็รักเพื่อนสนิทพายด้วย พายโชคดีที่มีแฟนคลับเข้าใจและอยู่เคียงข้างเขาเสมอ ในวันที่เขาแทบยืนไม่อยู่ตอนที่ธรไปใหม่ๆ ก็ได้เสียงกรี๊ดของแฟนคลับนี่แหละ เป็นพลังให้ยิ้มได้อีกครั้ง



ธรเลื่อนดูภาพบรรยากาศงานในทวิต ดูการไลฟ์สดผ่านเฟซบุคลุ้นกับพายไปด้วย การมีแฟนเป็นเบอร์หนึ่งของวงการก็ดีไปอย่าง กล้องจะจับพายนานกว่าคนอื่น เยอะกว่าคนอื่น คืนนี้พายใส่สูทสีดำ ผมทรงใหม่ หล่อมาก รูปร่างดี หน้าตาดี มารยาทดี เดี๋ยวๆ รู้สึกว่าธรจะอวยแฟนเว่อร์ เกินหน้าแฟนคลับอีกนะ

รางวัลต่างๆ ประกาศผลไปเรื่อยๆ จนมาถึงรางวัลผู้กำกับยอดเยี่ยม นิดาแอบลุ้นขอให้ดนัยได้รางวัล ถึงแม้ความสัมพันธ์จะจบลง แต่ความรู้สึกดีๆ ก็ยังคงอยู่กับเธอเสมอ

“ได้แก่ คุณดนัย ผู้กำกับสุดหล่อของเมืองไทยนั่นเองคร๊าบบบ” พิธีกรประกาศชื่อ ดนัยลุกขึ้นในชุดสูทดูหล่อไปอีกแบบ เสียงกรี๊ดจากแฟนคลับดังขึ้น จนพิธีกรคนเดิมแซว

“แหม๋ๆ คงเป็นผู้กำกับคนเดียวนะครับ ที่มีป้ายไฟพร้อมเสียงกรี๊ดยังกะพระเอก” นิดามองเขาด้วยสายตาชื่นชม ผู้ชายคนนี้เท่ และเก่งเสมอในสายตาเธอ

“เก็บอาการหน่อยคุณนิดา” พายกระซิบแซว

“อะไร นี่หน้าปรกติย่ะ” นิดาหันไปดุเพื่อนพยายามไม่ยิ้ม แต่พายก็รู้แหละว่าเพื่อนรู้สึกยังไง

ดนัยถือรางวัลไว้แน่น พร้อมกับสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ก่อนกล่าวความรู้สึก ถ้าเป็นแค่จะพูดถึงรางวัลเขาคงไม่ตื่นเต้นขนาดนี้ แต่สิ่งที่กำลังจะพูด ทำให้ตื่นเต้นจนจะบ้าอยู่แล้ว ขนาดยกไวท์ไปตั้งหลายแก้วจนตอนนี้มึนแล้วนะ ยังประหม่าอยู่ดี

“สวัสดีครับทุกคน ก่อนอื่นผมขอขอบคุณ........” หลังจากพูดเรื่องรางวัลจบในเวลาอันรวดเร็ว เขาก็พูดเรื่องที่อยากพูดต่อทันที

“ผมมีเรื่องที่อยากจะพูด กับผู้หญิงคนหนึ่ง ที่ผมเจอเมื่อเกือบสามปีก่อน เธอน่ารักสดใส เก่ง และทำให้ผมรู้สึกว่ามีรุ้งกินน้ำเกิดขึ้นในใจของผม ทุกครั้งที่เห็นเธอยิ้มมา ผมเคยทำผิด ไม่กล้าเดินไปบอกเธอว่าผมหลงรักเธอ ผมเคยทำให้หลายคนเข้าใจเธอผิด คิดว่าเธอท้องกับพาย ที่เธอร้องไห้เพราะแค่ ผมไม่กล้าที่จะยอมรับความจริง”

ตอนนี้กล้องจับไปที่พายและนิดา พี่ดนัยไม่ต้องเอ่ยถึงกันก็ได้นะ พายคิดและหันไปมองเพื่อน ว่ายังมีชีวิตอยู่ไหม

“ครับและวันนี้เธออยู่ที่นี่ด้วย น้องนิดาครับ พี่ขอจีบน้องต่อจะได้ไหมครับ” จบประโยคนิดาถึงกับทำอะไรไม่ถูก เสียงกรี๊ดดังลั่นยาวนาน ข่าวนี้คงกลบทุกกระแสทุกรางวัลในค่ำคืนนี้แน่ๆ พายหันไปมองหน้านิดาอีกครั้ง ตอนนี้เธอนิ่งเป็นหินไปแล้ว

“ขอจีบยังขนาดนี้ ขอแต่งงานจะอลังขนาดไหนวะ” พายแซว

“มึง กูไม่ได้ฝันไปช่ะ” นิดายังไม่ค่อยมั่นใจ ว่านี่เป็นเรื่องจริง

“ให้กูตบมะล่ะ” พายหยอก

“แรงไปไหม นี่เพื่อนเอง” นิดาเริ่มได้สติรับมุกเพื่อนได้ แต่ยังเขินอยู่นะ คืออยากโกรธอยากเล่นตัว แต่ถ้าจะประกาศให้โลกรู้ขนาดนี้ อย่าจีบเลยเสียเวลา >//<

ธรฟังดนัยพูดแล้วก็เขินแทนนิดา ผู้กำกับอินดี้ก็โรแมนติกเป็นกับเขาเหมือนกันนะ เพิ่งรู้ว่าดนัยกับนิดาชอบกัน พายไม่เคยเล่าให้ฟังเลย หลังจากทุกคนทุกฝ่าย รอดตายจากอาการเขินแล้ว ก็กลับสู่เหตุการณ์ปรกติ ได้เวลาประกาศรางวัลนักแสดงนำชาย

พายก็ได้ไปตามความคาดหมาย จากบทบาทที่เล่นแทนธร ธรยิ้มกว้างดีใจ อยากไปให้รางวัลสักฟอดใหญ่ เวลาเห็นพายในไลฟ์แบบนี้ทีไรก็อยากไปกอดใจจะขาด อดใจไว้ก่อน อีกแค่ไม่กี่เดือนก็ได้เจอกันแล้ว



หลังจากวันนั้น นิดาและดนัยก็คบกันจริงจัง มีแผนจะแต่งงานกันไวเกิ๊น แต่ก็นั่นแหละ ความรักนี่นามันไม่เกี่ยวกับเวลา ถ้าเจอคนที่ชัวร์ในเวลาที่ใช่จะต้องรออะไรอีก



วันนี้พายไม่มีงานเลยมาพักผ่อนกับธารธาราที่หัวหิน ปรกติจะไม่ไปสถานที่ที่เคยมากับธร เพราะไม่อยากคิดถึงให้ทรมาน แต่ครั้งนี้แม่อยากมาทะเล เขาก็เลยต้องเอาใจแม่แฟนสักหน่อย

“พายไม่ลงไปเล่นน้ำเหรอลูก” พายส่ายหัว

“ไม่ครับ กลัวดำ” พายตอบแล้วล้มตัวลงหนุนตักธารธารา บ่งบอกว่าทั้งคู่สนิทกันมากแค่ไหน พายเป็นเด็กขี้อ้อน ส่วนธารธาราก็ชอบตามใจ เลยเข้ากันได้ดี

“ดูสิ มาทะเลทั้งทีก็มากับคนแก่ มันจะไปสนุกตรงไหน”

“ใครบอกว่าแม่แก่ แม่ยังสวยอยู่เลย ป่ะเดี๋ยวพายพาไปถักเดทร็อค” คนฟังเลิกคิ้วสงสัย อะไรคือถักเดทร็อค พายล้วงมือถือขึ้น มาค้นหาทรงเดทร็อคให้ธารธาราดู เมื่อดูแล้วถึงกับหัวเราะ

“ไม่เอาเหรอครับ เท่นะแม่” อีกคนส่ายหัวแรง เวลาอยู่กับพายเธอก็มีความสุขเหมือนอยู่กับธร บางทีก็ลืมคิดถึงลูกชายไปได้เลย เพราะธรก็ไม่เคยมาอ้อนแม่แบบนี้

“เออพายแม่จะไปหาพี่เขาวันเสาร์นะ พายมีอะไรฝากไหม” เธอถามเหมือนทุกครั้ง

“..........” พายเงียบไป ทุกครั้งเขาก็ไม่เคยฝากอะไรไป เพราะกลัวคนทางนั้นจะคิดถึงหนัก ความคิดถึงมันก็ดี แต่ถ้ามันมากเกินไป มันจะเป็นยาพิษทำให้เราขาดสติได้

พายเป็นห่วงเลยไม่เคยฝากอะไรไป ไม่อยากเห็นแก่ตัว ตามใจตัวเองที่จะฝากเพราะอยากฝาก แต่ไม่คิดว่าคนรับจะทรมานมากขึ้นหรือเปล่า แต่นี่ก็ใกล้จะครบสามปีแล้ว ฝากไปก็ได้มั้ง

แล้วสองวันหนึ่งคืน กับทริปทะเลกับแม่แฟนก็จบลง พายแวะส่งแม่ที่บ้าน ไม่ลืมที่จะฝากจดหมายฉบับหนึ่งไปด้วย



“คิดถึงแม่จัง” ธรกอดแม่ทันทีที่เห็นหน้า แฟนคลับเก็บภาพลูกชายกับคุณแม่น่ารักอบอุ่นไว้ได้ ที่นี่ธรเป็นผู้ชายในฝันของสาวๆ อบอุ่นโรแมนติก รักครอบครัว และที่สำคัญโสด ไม่เคยมองใครหรือมีข่าวกับใคร มีเวลาให้แฟนคลับเต็มที่มาก วางตัวดี ไม่เคยมีภาพหลุดในทางเสียหาย ความจริงเขาแค่ไม่อยากให้คนบางคนคิดมากต่างหาก

“นี่ต้องถ่ายแม่ด้วยเหรอ แม่เขินๆ อยู่นะ” เธอกระซิบถามลูกชายเมื่อเห็นมีกล้องแฟนคลับเยอะมากตามมากับธรด้วย ที่ไทยก็มีแต่ไม่เยอะขนาดนี้ รู้สึกได้ว่าลูกชายมีชื่อเสียงเพิ่มขึ้นมาก นั่นแปลว่าความเป็นส่วนตัวก็น้อยลงมากตามไปด้วย

"เดี๋ยวแม่ก็ชินเอง ที่นี่แฟนคลับตามธรจนชินแล้วอ่ะ" ธรพูดกับแม่จบ ก็หันไปโบกมือให้แฟนคลับ เสียงกรี๊ดลั่นสนามบิน เห็นลูกชายยิ้มได้คนเป็นแม่ก็เบาใจ



“แม่ทำสีผมเหรอ สวยเลยนะน้องสาว” ธรแซวแม่ระหว่างนั่งบนรถกลับบ้านพัก

“อย่ามาแซว แม่ยิ่งไม่มั่นใจอยู่ด้วย น้องพายนะสิ พาแม่ไปทำจะไม่ทำก็กลัวน้องมันเสียใจ” ธรมองแม่แล้วยิ้มกว้าง หัวใจพองโตเวลาที่แม่พูดถึงคนรักแบบมีความสุขขนาดนี้

“ได้ลูกชายคนใหม่แล้ว ก็เลยลืมธรเลยนะครับ” แกล้งแซวแม่ เวลาอยู่กับแม่ได้ข้อมูลของพายเยอะกว่าส่องในทวิตซะอีก เพราะแม่พูดถึงพายตลอดเวลา มีแม่เป็นติ่งแฟนมันก็จะดีแบบนี้แหละ

“อย่ามาน้องน่ารัก วันก่อนก็พาแม่ไปเที่ยวหัวหิน นี่ๆ แม่จะให้ดูรูป น้องถ่ายรูปเก่งมากแม่สวยมากเลย” แม่เอารูปที่ไปเที่ยวกับพายอวดลูกชายตลอดทาง ธรเลื่อนดูด้วยความตื่นเต้น



หลังคุยกันจนดึก แม่ก็ขอตัวไปนอน นึกได้ว่าพายฝากของมาให้ธรด้วย ธรรับจดหมายจากแม่หัวใจเต้นแรง ปรกติไม่เคยมีอะไรจากพาย หรือว่าจะเป็นจดหมายบอกเลิก อ้าวอยู่ๆ ก็คิดอะไรแง่ลบไม่กล้าเปิดอ่านเลยทีนี้ ธรเข้าห้องมานานแล้ว ในมือยังมีจดหมายของพายที่ยังไม่กล้าเปิด

เอาวะไหนๆ ก็ไหนๆ ไม่มีอะไรจะเจ็บปวดกว่าตอนเดินหันหลังให้พายวันนั้นอีกแล้วเขามั่นใจ มือสั่นนิดหน่อยตอนเปิดกระดาษออก ข้อความที่ได้รับคือ

รีบกลับมานะครับ พายรออยู่

อะไรกันมีแค่ประโยคเดียวเองเหรอ ธรพลิกหาข้อความอื่นไม่มีแล้ว แต่แค่นี้ก็ดีต่อใจมากที่สุดแล้วล่ะ จูบจดหมายแล้วกอดมันไว้แน่น

"พี่จะรีบกลับไปหานะ รอพี่ก่อนนะครับ"











By Symbol A






« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 07-02-2019 13:37:06 โดย antivirus »

ออฟไลน์ antivirus

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 129
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +50/-2
End Part ธรพาย
«ตอบ #19 เมื่อ16-11-2018 11:43:28 »

End Part ธรพาย


พายนอนกลิ้งอยู่บนเตียง หน้าหวานซุกหมอนยิ้มแก้มปริ ระบายความเขินด้วยการทุบกำปั้นลงบนที่นอนนุ่ม สาเหตุมาจากวันนี้ธรอัพรูปแสงเหนือที่เคยไปดูด้วยกันลงไอจีแต่เช้า พร้อมแคปชั่นว่า

แล้วเจอกันนะแสงเหนือของผม

แฟนคลับแห่แชร์บนทวิตไม่คิดชีวิต



ได้ยินมาสองครั้งแล้วเรื่องแสงเหนือ มันต้องมีอะไรแน่นอน #ธรธันย์

พี่ทวิตถึงน้องแน่นอน เรือกูต้องมาแล้วล่ะ #ธรพาย #น้องพายคือแสงเหนือ

ใกล้จะกลับไทยโพสต์รัวๆ แต่ละข้อความก็นะ คนพิเศษเท่านั้นแหละที่จะเข้าใจ #ธรธันย์ #น้องพายคือแสงเหนือ

คิดถึงพี่ธรมากอ่ะ ให้เกายืมไปตั้งสามปี ส่งคืนมาซะทีสิ #ธรธันย์

เลยเก็บใจไว้รอ คนที่พอดีทุกอย่างเข้ากับฉัน ไม่มีอะไรร้องเพลงที่น้องพายร้องวันก่อนเฉยๆ #ธรพาย #น้องพายคือแสงเหนือ

แสงเหนือที่ว่า คือน้องพายใช่ไหมล๊าาา #ธรพาย #น้องพายคือแสงเหนือ

งานวันก่อนน้องพายอารมณ์ดี แฟนคลับถามว่าเพราะพี่ธรจะกลับแล้วใช่ไหม น้องยิ้มแล้วไม่ปฏิเสธ กลับมาเป็นคู่จริงไปเลยจร้า #ธรพาย

น้องพายพาแม่พี่ธรเที่ยวหัวหิน ความลูกสะใภ้ #ธรพาย



บางทีธรกับพายก็แอบกลัวแฟนคลับตัวเองนะ จับนั่นชนนี่กลายเป็นรู้จริงยิ่งกว่านักข่าวอีก ยิ่งใกล้วันที่พี่จะหมดสัญญา พายก็อารมณ์ดีเห็นอะไรก็ยิ้มได้ หัวเราะได้ จนคนรอบข้างพลอยอารมณ์ดีไปด้วย ขนาดกับดาราที่ถ่ายละครด้วยกันปรกติพายก็จะเงียบ ไม่ค่อยคุยเล่นวันนี้พายก็ชวนคุยยืดยาว

“โยฮันมีอะไรไม่สบายใจหรือเปล่า วันนี้จำบทไม่ได้เลย” โยฮันนักแสดงที่เพิ่งมาเล่นเรื่องนี้เป็นเรื่องแรก เริ่มมีชื่อเสียงมาจาการวงการนายแบบ ลูกครึ่งไทยเนปาล สูง หน้าคมผิวเข้มหล่อมาก แต่พายไม่หวั่นไหวหรอก เพราะทั้งใจของพายมีแต่พี่ธร

“ขอโทษครับ ผมทำทุกคนเสียเวลา” โยฮันตอบกลับน้ำเสียงเกรงใจ

“คิดมาก เรื่องแรกก็งี้แหละ ตื่นเต้นหมดทุกคน พายนะเรื่องแรกยังปาไปเกือบสามสิบเทค” คนหน้าคมยิ้มให้พายฟังที่พายพูดแล้ว รู้สึกดีขึ้นอย่างบอกไม่ถูก

“พาย พี่มีเรื่องคุยด้วยหน่อย” ต้นไม้มาเรียกตัวพายออกไป โยฮันมองตามคนหน้าหวาน ที่แม้จะเป็นพระเอก แต่บางมุมสวยกว่านางเอกซะอีก



“พี่มีไรป่าวครับ” พายถามไปก็หยิบขนมเข้าปากไปด้วย

“เดือนหน้าพี่ไม่ได้ดูแลพายแล้วนะ” ต้นไม้บอกหน้ายิ้มๆ

“อ้าวทำไมล่ะ” ขณะที่พายตกใจ ต้นไม้บิดตัวไปมาหน้าแดง

“ก็..พี่ลาออกอ่ะ”

“พี่ถูกหวยเหรอ” พายเดาขำๆ

“ป่าว ยิ่งกว่านั้นอีก”

“เดี๋ยวๆ จะไม่ได้ดูแลผม ต้องดีใจเบอร์นั้นเลยเหรอพี่”

“ไม่ๆ ที่พี่ดีใจคือ แฟนพี่เขาขอพี่แต่งงานอ่ะ จดทะเบียนแล้วก็จะอยู่กับเขาที่เมกาเลย พายรู้ใช่ไหม ที่นั่นสามารถจดทะเบียนสมรสชายกับชายได้ ถูกต้องตามกฎหมาย”

“หา!! จิงดิพี่ ดีใจด้วยนะครับ แล้วใครจะมาดูแลผมต่อล่ะ” พายได้ยินเรื่องจดทะเบียนก็อยากจดกับพี่ธรนะ แต่คงยากด้วยอะไรหลายๆ อย่างตอนนี้ขอให้ได้อยู่ด้วยกันก่อนเถอะ

“พี่ก็ไม่แน่ใจ นายคงหาอยู่ เดี๋ยวคงรู้แหละ”

ต้นไม้เดินออกไปแล้ว ทิ้งให้พายมโนไปไกลถึงงานแต่งงานและการจดทะเบียน ได้ใช้ชีวิตคู่กับธรเหมือนคู่รักทั่วไป คิดแล้วก็บ้าบอยิ้มคนเดียว



“พายมานั่งยิ้มอะไรคนเดียวเนี่ย” เป็นโยฮันที่เข้ามาทัก

“อ้าวโยฮันเป็นไงบ้าง ฉากนั้นผ่านยัง” พายเลี่ยงไม่ตอบแต่ถามกลับ

“ครับ ถ้าไม่ได้พายป่านนี้คงยังไม่เสร็จ”

“โยฮันเก่งด้วย มีสมาธินิดหน่อย หน้าหล่ออยู่แล้ว แสดงไปสาวๆ ก็อินหมดแหละ” พายให้กำลังใจ โดยไม่รู้ตัวเลย ว่าอีกฝ่ายแอบคิดไปไกล



เช้าวันนี้วิสุทธิ์เรียกพายเข้าพบตอนบ่าย คงเป็นเรื่องผู้จัดการคนใหม่ ถ้าเป็นเมื่อก่อนไม่มีก็ได้ แต่ตอนนี้คงต้องมี เพราะงานพายเยอะมากรับเองไม่ไหว ไหนจะงานที่ค่าตัวเยอะๆ ต้องอ่านสัญญาดีๆ สรุปคงต้องมีคนดูแล

ทันทีที่พายเปิดประตูเข้าไป เขาถึงกับอึ้งจนพูดอะไรไม่ออก ขาแข็งเหมือนลืมวิธีก้าว

“อ้าวพายเข้ามาสิ” พายเกือบไม่ได้ยินเสียงของนาย เพราะมัวแต่จ้องคนที่นั่งอยู่ก่อนแล้ว ดูจากข้างหลังพี่ธรแน่ๆ แม้ว่าทรงผมจะไม่เหมือน ผิวก็ขาวกว่า การแต่งตัวก็ดูเรียบๆ ต่างกับธรที่ปรกติจะเนี้ยบตั้งแต่หัวจรดเท้าเสมอ

พายก็อดใจเต้นแรงไม่ได้ ค่อยๆ เดินไปนั่งข้างคนนั้น แล้วสิ่งที่ไม่คิดไม่ฝันก็เป็นความจริง ธรหันมายิ้มให้เป็นรอยยิ้มที่พายคุ้นเคย พี่ธรของพายกลับมาแล้ว

พายอยากโผเข้ากอดให้แน่น แต่ตอนนี้ทำได้แค่ยิ้มกว้างกลับไป เหมือนฝันเลยพี่ธรตัวเป็นๆ เลยนะ ที่อยู่กับพายตอนนี้ มือสั่นไปหมดแล้ว



ธรแทบลืมหายใจ สามปีพายดูเป็นผู้ใหญ่ขึ้น หล่อขึ้น บางมุมก็สวยขึ้น เลือกไม่ถูกเลย รวมๆ น่ารักขึ้นมาก

“พายตั้งแต่เดือนหน้า ธรจะมาดูแลพายในฐานะผู้จัดการส่วนตัวนะ”

หา อะไรนะ!!!!!! พายสตั้น เซอร์ไพรส์หนักมาก

“ไม่ต้องตกใจ ธรคุยกับพี่ไว้ว่า ถ้าเขารับงานที่เกาหลี จะขอกลับมาทำงานต่อในฐานะผู้จัดการของพายอยู่แล้ว” พายหันไปมองหน้าคนเจ้าแผนการ ธรอมยิ้มทำหน้ากวน

“ไหนพี่ต้นไม้บอกว่า จะไปแต่งงานไงพี่”

“ก็ใช่ ตอนแรกต้นไม้จะได้ไปดูแลดาราใหม่ แต่ดันลาไปแต่งงาน พี่ก็เครียดอยู่ ใครจะมาดูแล โยฮัน กับภูพาน......”

เสียงนายใหญ่บ่นกลายเป็นธาตุอากาศ ตอนนี้เหมือนอยู่กันแค่สองคน ใต้โต๊ะมือหนาขยับมากุมมือเล็กไว้แน่น พายสะดุ้งเล็กน้อย ก้มหน้าเก็บอาการเขินและดีใจไว้ เมื่อคุยกันเรียบร้อย ธรกระซิบบอกพายก่อนแยกกันไปที่รถ

“พาพี่ไปนั่งเล่น ให้หายคิดถึงหน่อยนะครับ” กลับมาคราวนี้พี่อ่อนโยน ใช้เสียงสองกับน้องตลอดเลย ดี๊ดี



ที่ท่าเรือเดิมพายไม่ได้มาตั้งแต่ธรไม่อยู่ ทุกอย่างดูไม่เปลี่ยน จะมีก็แค่ต้นไม้เยอะขึ้น มุมนั่งเล่นที่เพิ่มขึ้น เหมือนจะถูกจัดเป็นสวนสาธารณะขนาดย่อมๆ ไปแล้ว

“ทำไมไม่บอกก่อน ว่าจะมาเป็นผู้จัดการอ่ะ ไม่อยากเป็นพระเอกแล้วรึไง ชื่อเสียงที่สร้างมาไม่เสียดายเหรอ” พายสัมภาษณ์คนพี่รัวๆ

“ค่อยๆ ถามดิ พี่ตอบไม่ทันแล้วเนี่ย” ธรรีบเบรกก่อนจะตอบพายช้าๆ

“ก็ได้ทำตามความฝันแล้ว ตอนนี้เลยอยากทำตามหัวใจบ้าง พี่อยากดูแลพายบ้างไม่ได้เหรอครับ” ธรหันไปถามน้อง พร้อมสบตาลึกซึ้งมีความหมาย

“.......” พายยิ้มจนเห็นลักยิ้ม คนบ้าพอจะเปลี่ยนมาหวาน ก็หวานไม่หยุดเลยนะ

“ไม่ได้เหรอครับ” ธรถามย้ำ ก้มจนจมูกโด่งเกือบจะชนแก้มใสๆ ของพายแล้ว

“ถ้าไม่ได้พายก็บอกไปแล้วสิ” พายพูดระหว่างถอยหลบพี่ เมื่อเห็นว่าน้องเขินหนัก ธรก็ยิ้มอย่างผู้ชนะ

“พี่พอแล้วล่ะ ชื่อเสียง ส่วนเงินทอง ที่มีก็ใช้ไม่หมดแล้ว แต่ที่อยากทำคืออยู่ข้างๆ แสงเหนือของพี่มากกว่า” พี่ธรรุกขนาดนี้ ขอแต่งงานเลยไหมล้าา

“พอเลยเลิกหวานเถอะ พายเริ่มเลี่ยนแล้วเนี่ย” พายตอบกลับเขินๆ

"โหไม่เจอกันเกือบสามปี พี่อยากหวานบ้างสิ"

"พายจะอ้วก"

"อย่าเพิ่งแพ้ท้องสิ พี่ยังไม่ได้...อะไรเลย" ตอนเว้นช่วงธรก็ใช้สายตา จนน้องหน้าแดงอีกรอบ

"แพ้ท้องอะไร นี่ผู้ชายท้องไม่ได้"

"งั้นพี่จะจับกดเท่าไหร่ก็ได้ใช่มะ ไม่ต้องกลัวท้อง"

"เดี๋ยวๆ หื่นไปล่ะนะพี่ธร" พายทุบกำไหล่รัวๆ พี่ต้องรวบเข้ามากอด ธรอดใจไม่ได้อีกต่อไป เขาหอมแก้มจนแก้มน้องจะช้ำอยู่แล้ว หอมแล้วหอมอีกอยู่นั่น พายถึงกับต้องขู่ว่าจะไม่นั่งด้วย นั่นแหละถึงหยุดได้

"พี่ชอบจัง เวลาแทนตัวเองว่าพายมันดูน่ารักดี ก่อนไปยังไม่ยอมพูด แล้วทำไมตอนนี้พูดได้เต็มปากล่ะ"

"ก็...ติดตอนอยู่กับแม่มามั้ง"



"ขอบคุณนะครับ ที่ดูแลแม่พี่ แล้วก็ขอบคุณที่ทำช่องแปลไทยให้พี่ พายทำเองหมดเลยเหรอ"

"พี่รู้ได้ไงอ่ะ อ๋อแม่คงเล่าให้ฟังล่ะสิ"

"ใช่คุณนายชมแฟนพี่ใหญ่ ว่าเก่งอย่างนั้น น่ารักอย่างนี้ แม่ไปหาพี่ก็คุยแต่เรื่องเรา แม่รักเรามากกว่าพี่ไปแล้วตอนนี้"

"เหม็นอะไรเน่าๆ แถวนี้ก็ไม่รู้" พายแกล้งเล่นมุกหมาหัวเน่าใส่คนพี่

"เหม็นจริง เดี๋ยวกลับไปสระผมให้พี่หน่อยนะ"

"อย่างนี้ก็ได้เหรอพี่ธร"

"ฮ่าๆ ได้สิ ไหนหอมดูหน่อย อี๊หัวเราก็เหม็นนะ ไม่เป็นไรพี่สระคืนให้" แล้วทั้งคู่ก็นั่งคุยกัน เรื่องราวต่างๆ มากมายระหว่างที่ไม่ได้เจอกันตลอดสามปี เล่าทั้งชีวิตก็คงยังไม่หมด ธรรู้แค่ว่าชีวิตของเขานับจากนี้จะมีแค่แม่และพายเท่านั้น ส่วนพายเขารู้สึกโชคดีที่สุดที่ได้รักคนนี้



ธรดึงพายมาจูบ ริมฝีปากที่โหยหา กลิ่นน้ำหอมที่คิดถึง อ้อมกอดที่คุ้นเคย มันเป็นจูบรับขวัญที่หอมหวานและอิ่มใจที่สุดสำหรับเขาสองคน พระจันทร์ส่องแสงนวลตา ตอนนี้ความรักของเขาทั้งคู่ก็เหมือนพระจันทร์สวยงาม ไม่ร้อนรน แต่ก็สว่างไปทั้งใจ

“ถ้าพายเป็นแสงเหนือของพี่ พี่ก็เป็นวันพรุ่งนี้ของพายนะ ทุกวันที่เราห่างกัน เวลาพายท้อ จะมีพี่เป็นวันพรุ่งนี้ แค่คิดว่าพรุ่งนี้จะได้เจอกัน พายก็จะมีแรงสู้กับปัญหาที่เจอได้หมดเลย”

ธรฟังน้องสารภาพคำหวาน ยิ้มแล้วหอมแก้มพายฟอดใหญ่ เป็นรางวัลที่พูดอะไรหวานๆ ให้เขาฟังบ้าง พายยกมือลูบแก้มเขิน



ตอนนี้ความสุข รอยยิ้ม ลบเลือนทุกความเศร้า ความเหงา ความทุกข์ ที่ผ่านมาจนหมด

สำหรับคนบางคน ก็คุ้มค่ากับการรอคอย





THE END

By  Symbol A


« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 07-02-2019 14:19:48 โดย antivirus »

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

End Part ธรพาย
« ตอบ #19 เมื่อ: 16-11-2018 11:43:28 »





ออฟไลน์ antivirus

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 129
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +50/-2
โยฮันภูพาน Take 1
«ตอบ #20 เมื่อ16-11-2018 11:45:48 »

โยฮันภูพาน Take 1



ภูพานงัวเงียลุกจากเตียง วันนี้ตื่นเช้าที่สุดในรอบปีแล้วมั้ง เขาก้มลงหยิบนาฬิกาปลุกทรงสี่เหลี่ยม ที่ตัวเองปัดทิ้งลงพื้นเมื่อห้านาทีที่แล้ว นี่หลับหรือซ้อมตายกันแน่ ขนาดนาฬิกาปลุกยังยอมแพ้ในความขี้เซา ลุกขึ้นแต่งตัวชุดกีฬาขาสั้นผ้าลื่นสีน้ำเงินขับผิวขาวออร่ามาก วันนี้แฟนคลับคงกดชัตเตอร์จนนิ้วล็อคแน่ๆ น่าสงสารแฟนคลับของเขาเสียจริง ที่มีเมนหล่อขนาดนี้ (ไม่เอาน่า เราเพิ่งรู้จักกัน อย่ามองบนใส่กันสิครับ)



รถสปอร์ตสีแดงแล่นเข้าจอด ทีมงานรีบวิ่งมารับวีเจชื่อดัง ที่จะมาเป็นพิธีกรให้ในวันนี้

“คุณภูพานสวัสดีค่ะ เชิญทางนี้ค่ะ” น้องทีมงานเด็กใหม่มารับแบบเกร็งๆ

“โหน้องไม่ต้องขนาดน้าน เรียกพี่ภูก็ได้ เรียกมึงยังได้เลยนะครับ” เขายิ้มคุยเล่นกับทีมงานอย่างเป็นกันเอง นั่นแหละเสน่ห์ภูพาน ใจดี เข้ากับคนง่าย

เดินเข้าไปหลังเวที ก็มีคนมาตบไหล่

“ไอ่ภูมาช้านะมึง ตื่นสายละสิท่า” นพเพื่อนวีเจ ที่รับหน้าที่พิธีกรอีกคนทักทายภูด้วยความสนิทสนม

“รถติดมั้งไม่ได้ไงวะ” ภูพยายามแก้ตัว

“รถห่าไรมาติดตอนฟ้ายังไม่สว่างแบบนี้ นี่มึงจะแถก็ให้เนียนหน่อย” นพส่ายหัวกับความพยายามเถียงของเพื่อนรัก

“มึงก็เบาหน่อย เดี๋ยวเจ้าของงานว่ากูเอา” คราวนี้ภูจนมุมถึงกับขอร้องเพื่อนเสียงเบา

“เออ หัดตื่นเช้าๆ กับเขาบ้างมึงอ่ะ งานเช้าทีไรก็มาสาย ระวังเถอะจะไม่มีใครจ้าง” นพเตือนเพื่อนจากใจ ทั้งคู่สนิทกันตั้งแต่เรียนมหาวิทยาลัย ตอนนี้จบมาได้สองปีแล้ว ก็ยังเลือกเข้าวงการเหมือนกัน เลยสนิทกันมาก คุยกันแทบทุกเรื่อง แต่จะแปลกกว่าคนอื่นตรงที่ ไม่ชอบไปไหนด้วยกัน เพราะชอบอะไรไม่ค่อยเหมือนกันเลยต่างคนต่างไป ยกเว้นตอนเมานะถึงไหนถึงกัน



“มาแต่งหน้า ทำผมกันค่ะน้องภู” พี่ทีมงานเรียกภูไปแต่งหน้าทำผม

“พี่แต่งหน้าก็พอ ผมไม่ทำนะ” ภูไม่ชอบให้คนอื่นจับหัว ไม่ชอบเอามากๆ กับเจลใส่ผมหรือสเปย์ หรืออะไรก็ตามที่ใช้จัดแต่งทรงผม มันเหม็นเวียนหัว แล้วก็พอโดนเหงื่อก็สิวขึ้น

“อ่ะ ค่ะๆ” พี่ทีมงานตอบรับหน้ายิ้ม ลืมไปว่าภูพานไม่ทำผม ไม่ว่างานไหน ผมเขาจะเป็นทรงธรรมชาติตลอด ไม่เซ็ต ไม่ไดร์ จนกลายเป็นซิกเนเจอร์ของเขาไปแล้ว แฟนคลับก็ชอบที่เขาเป็นแบบนี้ด้วย เจ้าของงานก็รู้และโอเค



แล้วก็ถึงเวลาเริ่มงานวิ่งเพื่อสุขภาพ ในงานนอกจากนพและภูจะมาเป็นพิธีกรแล้ว ยังมีโยฮันดาราหน้าใหม่ ที่กำลังมาแรงจากละครเรื่องที่เล่นเป็นเพื่อนกับพายพิรุณ เรื่องที่ทำให้พายได้รางวัลนักแสดงนำชายนั่นแหละ

“อ้าวเห้ย ฉิบหายแล้วไง” นพโวยเสียงดังทุกคนหันมามอง ภูตกใจกว่า

“ไอ่ห่า กูยังไม่ได้อ่านเลยนะมึง” ภูพูดพร้อมตบหัวเพื่อนไปหนึ่งที โทษฐานซุ่มซ่ามทำกาแฟหกเลอะสคริปต์ที่จะใช้ดำเนินรายการ แล้วเป็นคำถามที่จะถามโยฮันด้วย

“เอาไงดีวะ” นพขอคำปรึกษาจากเพื่อน ให้ทีมงานเตรียมให้ใหม่คงไม่ทันแล้ว

“ช่างแม่ง อยากพูดอะไรมึงก็พูด” ข้อเสียของภู ไม่สนใจโลก ไม่แคร์ใคร อยากทำอะไรก็ทำ จนลืมคิดว่ามันจะดีหรือเปล่า

“เอางั้นเหรอวะ” นพตอบกลับเสียงไม่ค่อยมั่นใจ

“คุณสองคนจะขึ้นไปได้รึยังครับ ผมรออยู่นะ” โยฮันถาม พิธีกรไม่ขึ้นเวที งานก็ไม่เดิน แขกรับเชิญอย่างเขาก็รอนานแล้ว หิวก็หิว หงุดหงิดตั้งแต่ที่กองละครมาก่อนด้วย ตอนนี้เจออะไร ก็พร้อมชนทุกอย่าง ง่ายๆ สั้นๆ ‘พาล’

ภูพานหันไปสนใจโยฮัน เขามองอีกฝ่ายด้วยสายตาเอาเรื่อง ตั้งแต่หัวจรดเท้า ฝ่ายนั้นสูงพอกับเขา คิ้วหนาตาคม ผิวแทน หน้าเข้มและจมูกโด่งมาก สมกับเป็นลูกครึ่งเนปาล นึกว่าเจ้าชายมาเอง แต่สงสัยว่าความหล่อกับนิสัยคงจะสวนทางกัน

“มึงใจเย็นนะ” นพรู้นิสัยเพื่อนรีบปราบ ดึงภูขึ้นเวทีไป

บนเวทีนพและภูดำเนินรายการสนุกและลื่นไหล แม้จะไม่มีบทให้อ่าน ทุกอย่างผ่านไปด้วยดี กระทั่งตอนต้องถามโยฮันนี่แหละ

“ปรกติดาราดัง เล่นกีฬาอะไรกันครับคุณโยฮัน” นพหันไปมองเพื่อนที่กำลังถามแขกรับเชิญ แต่ทำไมเหมือนจะหาเรื่องก็ไม่รู้

“ถ้าถามผมก็คงเป็นวิ่ง ไม่ก็กอล์ฟครับ แต่ถ้าเป็นดาราดัง คงต้องไปถามคนอื่น ผมยังไม่ดังเท่าไหร่” โยฮันตอบเหมือนจะถ่อมตัว แต่สีหน้าและแววตาก็เอาเรื่องไม่แพ้กัน

“ผมว่ากอล์ฟ เป็นกีฬาที่ดีครับ ใช้สมาธิกับสมองเยอะดี” นพรีบเข้าไปแทรกกลาง ทำไมรู้สึกเหมือนจะมีกีฬามวยเพิ่มมาอีกอย่างวะ

“แล้วนอกจากตัวประกอบในละครที่เพิ่งจบไป ตอนนี้มีผลงานใหม่รึยังครับ” จบคำถามของภูพาน บอกได้เลยว่าสงครามได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว โยฮันกัดกรามพยายามไม่หัวร้อนก่อนจะตอบ

“ตอนนี้ก็มีติดต่อเข้ามาบ้างครับ พิธีกรก็มี แต่ผมขอดูก่อน อยากให้เวลากับงานละครมากกว่า” เหมือนจะเป็นคำตอบธรรมดา แต่ภูตีความได้ว่างานพิธีกรไม่น่าสนใจเท่างานละครหรอก คนมันจะอยากมีเรื่อง คิดอะไรก็ไม่ดีทั้งนั้นแหละ



จบงานนพนั่งถอนหายใจยาว โล่งอกที่ไม่มีมวยบนเวที

“เฮ้อออ กูเนี่ยลุ้นแทบตาย ไม่เคยเห็นมึงจะหาเรื่องใครเท่านี้มาก่อน”

“ใครหาเรื่อง กูไม่ได้เริ่มก่อนนะ มันกวนตีนก่อน กูไม่ชอบหน้าแม่งทำเป็นเก็กหล่อ คงนึกว่าตัวเองเป็นพี่ธรมั้ง แค่สื่อตั้งฉายาธรธัณย์คนที่สองให้หน่อย ทำเป็นชูคอ รอนิดรอหน่อยก็ไม่ได้ ขนาดยังไม่ดังนะ”

“เดี๋ยวมึง ใจเย็นไหม” นพรีบเบรกก่อนที่เพื่อนจะอารมณ์ขึ้นมากกว่านี้



สองคนคุยกันเสียงดังโดยไม่รู้ว่าโยฮันยืนอยู่ในห้องเปลี่ยนชุด ได้ยินทุกคำ เขาเลือกจะไม่เดินออกไป แต่แค้นนี้ไม่ลืมแน่

ก่อนกลับบังเอิญอะไรอย่างนี้ โยฮันกับภูพานดันจอดรถใกล้กัน เมื่อเห็นอีกฝ่ายเดินมาใกล้ ภูถอนหายใจแบบเซ็งๆ โยฮันยิ้มมุมปาก เดินไปกวนประสาทคนหัวร้อนหน่อยดีกว่า

“งานวันนี้ตื่นเต้นดีนะครับ บอกจะถามอีกอย่าง แต่ที่ถามมาไม่ใกล้เคียงกันเลย ผมนี่ประทับใจสุดๆ ไว้มีโอกาสคงได้เจอกันอีกนะครับคุณ ขอโทษครับคุณชื่ออะไรนะ” โหพูดขนาดนี้ต่อยกับกูไหม ในใจของภูพานอยากจะตะโกนใส่หน้าโยฮันแบบนั้น

แต่เขาก็พยายามไม่มีเรื่อง เพราะแค่ต่อยมันไม่สาสม อย่างไอ่ดาราหน้าใหม่คนนี้ มันต้องเจอหนักกว่านั้น เขาทำหน้ากวนๆ ตอนก้าวขึ้นรถ แล้วออกรถไปด้วยความเร็ว เกือบชนโยฮันที่กระโดดหลบทัน ท่าทางสงครามครั้งนี้จะไม่จบลงง่ายๆ ซะแล้ว



ที่คอนโดพาย ธรนั่งดูตารางงานขณะเดียวกัน น้องก็เพิ่งอาบน้ำเสร็จ มีแค่ผ้าเช็ดตัวผืนเดียวพันท่อนล่างอีกแล้ว

“มองอะไรพี่ธร มองอยู่ได้” พายถามคนที่จ้องเขาตาไม่กะพริบ

“รีบแต่งตัวนะพาย เดี๋ยวจะหาว่าพี่ไม่เตือน” เป็นคำขู่ที่ทำเอาพายสะท้านไปทั้งตัว สายตาของธรนี่ขนาดอยู่ไกลๆ ยังมีผลกับการเต้นของหัวใจได้นะ พายรีบเดินไปแต่งตัว แล้วมาคุยต่อ

“พี่ธรวันก่อนพี่ซิกร์ ที่เป็นบรรณาธิการนิตยสารแมน บอกพายว่าพี่ยังไม่คอนเฟิมร์คิวให้เขาเลยนะ” พายนั่งลงข้างผู้จัดการคนใหม่ รอคำตอบ

“พี่บอกไปแล้วไง ว่าไม่ให้คิว” ธรตอบหน้าตาเฉย

“อ้าวไมล่ะ ใครก็อยากลงปกแมน ครบรอบหกปีนะพี่” พายถามเสียงดัง

“คอนเซ็ปต์ไม่ผ่าน ถอดเสื้อโชว์บอกเลยพี่ไม่ให้ถอด ไม่ให้ทำงานแบบนี้เสียลุค” พายหัวเราะรู้ทัน

“เสียลุคหรือหวงเอาดีๆ” ธรยักคิ้ว แล้วทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้



ตั้งแต่ธรเป็นผู้จัดการให้พาย รู้สึกสบายขึ้นและเหนื่อยขึ้นพร้อมกัน คืองานน้อยลง ก็พวกถอดเสื้อโชว์ขา โชว์กล้ามท้อง อย่าหวังจะได้ทำ แต่งานที่รับจะเน้นงานทางการมีสาระ ซึ่งงานแบบนี้ข้อมูลก็จะเยอะพายต้องจำ ต้องท่อง เหนื่อยอยู่เหมือนกันนะ แต่แลกกับการได้เจอพี่ธรตลอดเวลา ก็โอเค

“วันนี้บ่าย ต้องไปฟิตติ้งละครเรื่องใหม่ จะเปิดกล้องแล้ว” ธรเตือนน้องที่ไม่จำอะไรสักอย่าง เขาต้องคอยบอกทุกวัน แต่มันก็เป็นความสุขของเขา ที่ได้ดูแลพายแบบนี้

“คร๊าบบบผม” พายตอบรับและซบไหล่กว้างของพี่ ไหล่วิเศษซบแล้วก็หายเหนื่อยทุกครั้งเลย



ตอนนี้ธรและพายไม่ได้ปิดบังความสัมพันธ์ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกสื่อ ถึงอย่างนั้น คนนอกและแฟนคลับก็รู้กันดีว่า ทั้งคู่คบกันในฐานะอะไร ไม่ใช่แค่ผู้จัดการและนักแสดงที่ดูแลแน่นอน

ด้วยการวางตัวของพวกเขาที่ไม่หวือหวา ไม่มีอะไรเสียหาย แฟนคลับก็ชอบทั้งคู่อยู่แล้ว ยิ่งธรมาเป็นผู้จัดการให้พาย ก็เท่ากับเขาเลือกออกจากการเป็นดารา และให้เวลากับพายมากกว่าจะสนใจกระแสอื่น ยิ่งทำให้แฟนคลับเทใจให้ ไม่ว่าพายจะแสดงกับดาราผู้หญิงคนไหน แฟนคลับก็พร้อมสนับสนุนหมด ก็เรียกว่าธรและพาย lucky in game and lucky in love



ในห้องฟิตติ้ง พายกับโยฮันต้องมาเล่นด้วยกันอีกเรื่อง กำลังนั่งคุยกันระหว่างรอเข้าหน้าเซ็ตเก็บภาพ

“พายใช้น้ำหอมอะไรอ่ะ หอมดีนะ” โยฮันเรียกพายเฉยๆ เพราะสนิทกันแล้วทั้งที่ความจริง พายอายุมากกว่าเขาสองปี พายไม่ถือเพราะพายก็หน้าเด็กกว่าโยฮันอยู่แล้ว แถมตัวเล็กกว่าอีก ให้เรียกพี่พาย โยฮันคงจะเขินๆ แหละ

“อันนี้ไงพายล้วงขวดน้ำหอมที่ใช้ประจำ ออกมาให้เขาลองดม” ระหว่างที่ทั้งคู่คุยกัน พี่ธรที่เพิ่งเดินเข้ามาก็จ้องตาขวางทันที รู้ว่าเวลางาน อีกอย่างมันก็ธรรมดาเล่นละครด้วยกันสองเรื่องติด ก็ต้องสนิทกัน ธรข่มใจห้ามหึงไร้สาระ เดี๋ยวพายจะทำงานยาก



“สวัสดีครับขอโทษที่มาช้าครับ” คนที่เพิ่งเข้ามาคือภูพาน เขาได้เล่นเรื่องนี้ด้วย ซึ่งโยฮันไม่รู้มาก่อน สายตาของโยฮันกับภูพานที่จ้องกัน เหมือนคนที่พร้อมต่อยกันตลอดเวลา ก็ดูตรงกับบทดีเพราะทั้งคู่ได้บทที่ไม่ถูกกัน ต้องจ้องจะฆ่ากัน ฝ่ายเคสติ้งทำงานเก่งเนอะ

“อินกันจัง” พายเอ่ยปากชมทั้งสองคน ระหว่างถ่ายรูป

“พี่พายมีอะไรสอนผมมั้งนะครับ” ภูพานก้มหัวลง ฝากเนื้อฝากตัว

“เห้ยไม่ต้องเรียกพี่ก็ได้ โยฮันก็เรียกพายเฉยๆ ภูกับโยฮันก็อายุเท่ากันช่ะ ห่างกับพายแค่สองปีเอง เพื่อนกันๆ” พายตอบน้ำเสียงกันเอง

“ไม่เอาครับ พี่พายเป็นพี่ จะเรียกพายเฉยๆ เสียมารยาทแย่เลย” ภูตั้งใจว่ากระทบอีกคน

“หึหึ” อยู่ๆ โยฮันก็ขำในคอ

“ขำเชี่ยไร” ภูถามหน้าตาไม่พอใจ

“ขำเฉยๆ ต้องมีมารยาทป่ะ” แต่ละคำของโยฮันกวนสุดๆ

พายรู้สึกว่าท่าทางสองคนจะไม่ค่อยลงรอยกัน แต่ก่อนจะพูดอะไร งานก็เสร็จธรรีบเข้ามาประกบพาย ไม่ให้โอกาสโยฮันได้คุยอะไรกับพายสองต่อสองอีก



“ไปครับพาย เปลี่ยนชุด เดี๋ยวไปอัดรายการต่อไม่ทัน ขอตัวนะครับ” ธรออกปากสั่งพายเสียงเข้ม พร้อมส่งสายตาไม่ค่อยเป็นมิตรให้โยฮัน จนพายต้องรีบดึงแขนผู้จัดการจอมหวงออกไปกับตัวเองด้วย ทิ้งไว้เดี๋ยวจะมีมวยหมู่ แค่โยฮันกับภูพานเขาก็เคลียร์กันไม่ลงแล้ว พี่ธรอย่าไปยุ่งกับเขาเลย





 By Symbol A
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 07-02-2019 14:55:09 โดย antivirus »

ออฟไลน์ antivirus

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 129
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +50/-2
โยฮันภูพาน Take 2
«ตอบ #21 เมื่อ16-11-2018 12:15:31 »

โยฮันภูพาน Take 2





“พายอย่าไปใกล้ไอ่โยฮันมากนะ พี่ไม่ค่อยไว้ใจ มันชอบทำตาหวานใส่พายของพี่” ธรบอกขณะเลี้ยวรถเข้าตึกอัดรายการ

“พี่ธรคิดมากไปป่ะเนี่ย โยฮันก็นิสัยดีนะ แค่ไม่ค่อยมีเพื่อนเลยชอบมาคุยกับพายหรอกน่า” พายตอบไปเล่นมือถือไป

“ไม่รู้แหละ พี่หวงไว้ก่อน ลองมายุ่งกับพายสิ พี่จะต่อยให้หมดหล่อเลย” ธรขู่เสียงจริงจัง

“ใจเย็นไหมครับ คุณผู้จัดการ” พายบอกยิ้มๆ ชอบจังเวลาพี่หึงแบบนี้อ่ะ

"พี่ไว้ใจพายนะ แต่ใครมาใกล้พี่ไม่ปล่อยไว้แน่" แม้ว่าบางทีจะเยอะไปก็เถอะ

"คุณเป็นใครคายพี่ธรที่สุภาพ อบอุ่นของพายออกมาเดี๋ยวนี้นะ" ชี้หน้าคนพี่แล้วทำหน้ากวนใส่

“สงสัยคืนนี้ พี่ต้องย้ำสถานะหน่อยแล้วมั้ง” ธรยื่นหน้าไปใกล้

“บ้า..ไปได้แล้ว” รู้สึกถึงความไม่ปลอดภัย รีบลงจากรถเถอะ



ที่คอนโดหรูริมน้ำเจ้าพระยา

“หมดสัญญาแล้วทำไมไม่บอกผมก่อนเนิ่นๆ” ภูพานโวยนิติกรของคอนโดที่เพิ่งบอกว่าสิ้นเดือนนี้ เขาหมดสัญญาและต่อไม่ได้ เพราะเจ้าของห้องขายให้คนอื่นไปแล้ว

“ในสัญญาระบุวันสิ้นสุดนะครับคุณภูพาน”

"เออ รู้แล้วครับ" เสียงไม่ยอมเท่าไหร่แต่ก็ต้องยอม ต้องหาที่อยู่ใหม่ละสิเนี่ย วันนี้วันซวยอะไรวะ เจอไอ่ขี้เก๊กแถมยังต้องมาหาที่อยู่ใหม่ให้ทันก่อนสิ้นเดือนอีก หรือจะซวยเพราะเจอมันนั่นแหละ เดินหนีนิติกรของคอนโดขึ้นห้องด้วยอารมณ์หงุดหงิด ต่อสายหานพทันที



(กูว่ามึงซื้อบ้านหรือคอนโดเถอะ จะได้ไม่เป็นคนเร่ร่อนแบบนี้) นพแนะนำ

“ตกลงมึงจะช่วยหาให้กูมะ” ภูไม่อยากซื้อ เพราะเขาไม่อยากครอบครอง ตอนนี้คิดว่าไม่จำเป็นต้องซื้อ ถ้าซื้อไว้อยู่ไปแล้วเกิดเบื่อ ยิ่งขี้เบื่ออยู่ ก็ต้องลำบากขายหรือให้คนอื่นเช่าอีก มันวุ่นวาย

(เออๆ กูจะช่วยหาให้แล้วกัน) นพรับปากแล้ววางสายไป ภูหันมองรอบห้อง เสียดายเหมือนกัน ห้องนี้เงียบ อยู่มุมที่ไม่มีใครเดินผ่าน วิวแม่น้ำเจ้าพระยา แต่ช่างเถอะให้ซื้อ เขาก็ไม่อยากซื้ออยู่ดี

ทิ้งตัวลงบนเตียงนุ่ม หลับตาแล้วทักทายความอ้างว้างในหัวใจ ที่มันชอบมาตอนเขาเผลอ ชอบทำให้เขารู้สึกไม่ดีกับตัวเอง เขาพยายามไล่มันไปให้พ้น แต่ยังทำไม่ได้ ต้องทำยังไงถึงจะไม่ต้องรู้สึกแบบนี้อีกนะ



อีกฝั่งของกรุงเทพ โยฮันทอดสายตาออกไปที่ปลายเตียง รูปวาดวิวบนเนินเขา ทุ่งหญ้าที่มีแสงแดดอ่อนระบายอยู่ทั่วทั้งภาพ เขารู้สึกได้ว่ามีลมเย็นๆ พัดออกมาจากรูปนั้นด้วย มหัศจรรย์ดีนะที่รูปเพียงรูปเดียว จะสื่ออารมณ์และทำให้เรารู้สึกตามได้ขนาดนี้

เราทุกคนล้วนมีความหลังที่อยากลืม เราถึงต้องทำปัจจุบันให้ดีที่สุดเพื่อลบความผิดหวังที่เรามีต่ออดีต เขาก็เป็นหนึ่งในนั้น มีสิ่งที่อยากลบออกไปจากความทรงจำ

เช้าวันรุ่งขึ้นนพโทรมาบอกข่าวดีกับภูพานแต่เช้า

“มึงกูเจอห้องแล้ว มึงน่าจะชอบ...” เขาเจอคอนโดหรูที่เปิดให้เช่า เพราะเจ้าของไม่อยากขายแต่ก็ไม่อยากปล่อยทิ้ง หลังจากไปดูห้องจริงภูพานก็คิดในใจว่า ห้องนี้มันสร้างมาเพื่อเขาโดยแท้จริง ห้องโล่งไม่มีของตกแต่งเยอะ ครัวก็ไม่มีของอะไร ก็ไม่ชอบทำอาหารอยู่แล้ว ตกลงเซ็นต์สัญญาเช่าแทบจะทันที ด้วยค่าเช่าที่ไปผ่อนคอนโดเองดีกว่าไหมราคานี้ ก็นั่นแหละบางครั้งเงินก็เป็นแค่เศษกระดาษที่เราเอาไว้ซื้อความสุขนี้นา ช่างเถอะมีเงินก็ต้องใช้ หลังจากจัดการเรื่องห้องใหม่เสร็จ โทรหานพชวนไปเมาทันที



“นี่มึงนึกไงชวนกูมาเมาเนี่ย พรุ่งนี้ไม่มีงานละสิ” นพถามทันทีที่มาถึงโต๊ะ ภูพานนั่งโอบสาวน้อย หน้าตาจิ้มลิ้มรออยู่ก่อนแล้ว

“เลี้ยงที่มึงหาห้องให้กูไง นี่น้องเหมียวเด็กใหม่ค่ายกู นี่เพื่อนพี่ชื่อนพครับ”

“สวัสดีครับน้องเหมียวคนสวย” จัดการแนะนำสองคน ที่เพิ่งเจอหน้ากัน แล้วค่ำคืนนั้นก็จบลงที่ห้องน้องเหมียวใครๆ อาจจะคิดว่าภูเป็นเสือผู้หญิง คุยกับใครต้องได้คนนั้น แต่คงไม่มีใครรู้ว่าจริงแล้ว แค่ต้องการผ่านค่ำคืนที่อ้างว้างไปกับใครสักคน แค่ไม่อยากรู้สึกเหงาคนเดียวแค่นั้นเอง

เพราะอย่างนี้ คบไปสักพักเขาก็จะเทผู้หญิงก่อนเสมอ สถิตินานสุดไม่ถึงสามเดือน ประกันห้องยังนานกว่า



วันนี้เปิดกล้องละครใหม่ มีคิวนักแสดงทุกคน ธรจ้องโยฮันเป็นพิเศษ จนโยฮันเองก็เริ่มรู้ตัว ไม่ค่อยกล้าใกล้พายเท่าไหร่ ก็สายตากับท่าทางของพี่ธรมันน่ากลัวอยู่นะ ยังกะงูจงอางหวงไข่

ภูพานมาเป็นคนเกือบสุดท้ายเพราะเมื่อคืนไปค้างไกลกว่าปรกติ เมื่อมาถึงก็เจอโยฮันทักทายทันที

“มาสายเป็นนิสัย” โยฮันพูดเบาๆ ให้ได้ยินกันแค่สองคน

“เสือก” ก็เลยเจอปากหมาของภูเข้าไปเบาๆ เหมือนกัน

“ไม่อยากเสือกหรอก แต่คนอื่นรอคุณอยู่” น้ำเสียงจากคนหน้าเข้มยังราบเรียบแต่เจ็บลึกทุกคำ

“มาครับทุกคน เข้าฉากๆ” เสียงผู้กำกับที่เข้ามาห้ามทัพซะก่อน

การถ่ายทำเป็นไปด้วยความเรียบร้อย เลิกกองแล้วต่างคนต่างแยกย้าย โยฮันมองตามพายที่เดินผ่านหน้าไป แอบคิดว่า ถ้าคนที่พายเดินไปหาด้วยรอยยิ้มแบบนั้นเป็นตัวเองคงจะมีความสุขมาก สำหรับเขาพายน่ารัก อยู่ด้วยแล้วมีความสุข และพายจะมีกำลังใจให้เขาเสมอ

ไม่น่ารีบมีแฟนเลย แถมแฟนดุยังกะเสือ มองพายนาน ก็โดนพี่ธรจ้องเหมือนจะกินหัวแล้ว เฮ้อออ (ในสายตาโยฮัน พี่ธรเป็นสารพัดสัตว์)



อีกฝั่งหนึ่งของกองภูรับสายเพื่อนรักหลังจากปิดประตูรถแล้ว

(แดกเหล้ากัน) นพชวนน้ำเสียงเริงร่า

“ไม่ได้ วันนี้กูย้ายห้องไหมล่ะมึง”

(เดี๋ยวนะของในห้องมึง แม่กูฝากซื้อของที่โลตัสยังเยอะกว่าเลย มึงก็ย้ายก่อน แล้วค่อยตามกูมาทันแน่ วันนี้สาวอย่างเด็ดถ้ามึงไม่มา พลาดนะเว่ยย)

ภูพานลังเล ใจหนึ่งก็อยากไป แต่วันนี้เหนื่อยอยากพัก ไว้ย้ายของแล้วค่อยว่ากันใหม่ละกัน



โยฮันถึงห้องแล้ว เหนื่อยมากวันนี้คิวบู๊หนักสุด ตั้งแต่เคยถ่ายมา เกือบจะสลบบทโซฟาถ้าไม่มีคนโทรหาซะก่อน

(พี่โยฮันได้ของขวัญวันเกิด ที่นีน่าฝากไปให้รึยังคะ) น้องนีน่าดารารุ่นน้องที่ชอบส่งสายตาหวานให้เขานั่นเอง อยากบอกว่าน้องไม่ใช่สเปกพี่หรอก แต่ก็พูดไม่ได้ ให้ตื๊อจนเบื่อไปเองคงดีที่สุด

“ได้แล้วครับ ขอบคุณมากครับ” บอกปลายสายพร้อมกับก้มมองพรมสีดำที่คนให้บอกว่าสั่งจากอินเดีย ก็สวยดีแต่ผืนใหญ่มาก เลยเอามาปูพื้นห้องรับแขก ไม่ได้เอาไว้ในห้องนอน อย่างที่คนให้คาดหวัง ไม่รู้ว่านีน่าวางสายตอนไหน รู้แค่หลับตาแล้ว ทุกอย่างก็ดับวูบเหมือนมีใครมาปิดสวิตช์

กึก...ก๊อก...แก๊ก. เสียงกุกกักหน้าห้อง ทำให้โยฮันสะดุ้งตื่นขึ้นมากลางดึกใครมาทำอะไรที่ประตูห้อง หรือว่าขโมย ดีนะวันนี้เผลอหลับอยู่ข้างนอก ถ้านอนในห้องคงไม่ได้ยิน เงยหน้าดูนาฬิกาที่ผนังเกือบตีสาม

หยิบมีดในครัวแล้วค่อยๆ เดินไปที่ประตู จะโทรหา รปภ.ดีไหมนะ แต่คงไม่ต้องมั้ง เขาก็พอมีฝีมือการต่อสู้ไม่กลัวหรอก ค่อยๆ แง้มประตูออก แล้วก็...ผิดคาด!!

คนที่ยืนโงนเงนอยู่หน้าห้องตอนนี้ คือคนที่ไม่อยากจะเจอหน้าที่สุด ภูพานกำลังพยายามใช้กุญแจในมือของตัวเอง ไขเข้าห้องคนอื่น มันจะไขได้ไหมล้า



“อะไรกันคุณ” โยฮันถามเสียงไม่พอใจ แต่ภูพานไม่สนใจ เพราะตอนนี้เมาหนักมากถึงขั้นจำห้องไม่ได้ แต่ก็ไม่แปลกเพิ่งย้ายมา ก็หลงทิศกันบ้างอะไรบ้าง

“อ้าวเห้ย” โยฮันร้องโวยวาย เมื่อถูกผลักให้พ้นทาง แล้วโจรไม่ตั้งใจก็เดินเข้ามาห้องคนอื่นหน้าตาเฉย แต่ไปไม่ถึงไหนก็ล้มลงที่พรมของนีน่าแทน เสียงดังตุ๊บ ถ้าตื่นมาคงเจ็บไม่น้อย เจ้าของห้องยืนกอดอกมองตามคนเมา ที่เพิ่งบุกรุกเข้ามา ทั้งอึ้ง ตกใจ แปลกใจ และไม่พอใจในเวลาเดียวกัน

“เห้ยยยอย่า” ไม่ทันแล้ว ตอนนี้พรมอินเดียของน้องนีน่า มีแต่อ้วกของภูพาน

“เชี่ยอะไรเนี่ย” อยากจะเอามีดแทงให้มันตายคาพรม แต่ยังไงก็คนรู้จักนะไม่มีใครแล้วนี่ คงต้องเช็ดอ้วกให้มันก่อน ไม่งั้นห้องเขาก็เหม็นอีก โยฮันพยุงภูตัวพอกับเขาขึ้นบนโซฟา หนักมากนะรู้ตัวไหมเนี่ย หาผ้ามาเช็ดหน้า ถอดเสื้อออก ภูเหลือแค่กางเกงยีน โชว์อกกว้างขาว บางทีผู้ชายไม่จำเป็นต้องผิวดีและขาวออร่าขนาดนี้ก็ได้มั้งมึง หยิบเสื้อเลอะอ้วกทิ้งลงบนพรม ห่อพรมยัดใส่ถุงดำ

ปิดตำนานพรมอินเดียของน้องนีน่า ที่สั่งทำเกือบสามเดือน นี่ใช้ไม่ถึงสามวันก็ทิ้งซะแล้ว

ส่วนต้นเหตุก็หลับเหมือนตายอยู่บนโซฟา โยฮันก็เหนื่อยจนตาสว่างนอนไม่หลับไปตามระเบียบ ตั้งแต่เจอไอ้ลิงเผือกนี่ ชีวิตไม่เป็นสุขเลย (ภูพานกลายเป็นลิงเผือกตัวซวยของเขาไปแล้วตอนนี้)

จะทิ้งไว้ก็สงสาร เสื้อก็ไม่ได้ใส่ นอนตากแอร์เดี๋ยวก็ไม่สบายอีก ถ่ายละครไม่ได้เขาจะซวยเอา นี่ห่วงใครกันแน่วะ โยฮันงงตัวเอง แต่ก็เดินไปหยิบผ้าห่มในตู้มาห่มให้คนเมาอยู่ดี

เช้าแล้วโยฮันตื่นขึ้นมาตามเวลาที่คุ้นเคย เขาเป็นคนมีระเบียบมาก ตื่นเวลาเดิมทุกวัน เมื่ออาบน้ำแต่งตัวเสร็จ ก็นึกได้ว่าเมื่อคืนมีแขกไม่ได้รับเชิญมานอนที่ห้องด้วย ค่อยเปิดประตูชะโง้กดูที่โซฟา ดูจากข้างหลังเหมือนจะยังตายไม่ฟื้น ดีนะไม่มีงานวันนี้ ไม่งั้นชีวิตยุ่งกว่านี้แน่

ย่องออกไป จะย่องทำไมไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน ส่วนคนนอนก็เริ่มรู้สึกตัวว่าหนักหัวมาก จะไม่ให้หนักได้ไง เมื่อคืนจัดหนักทั้งเหล้าทั้งหญิง ภูพานค่อยๆ ลืมตาขึ้น ภาพที่เห็นแทนที่จะเป็นสาวน้อยน่ารัก แต่ไหงเป็นหน้าเข้มของโยฮัน

“นี่มึงตามมาหลอกกูในฝันเลยเหรอว่ะไอ่ขี้เก๊ก” ภูพานทักทายเจ้าของห้อง เพราะคิดว่าตัวเองยังไม่ตื่น

“คุณสิมาหลอกมาหลอนผม ลุกขึ้นแหกตาดูสิ นี่ห้องใคร” สะดุ้งลุกขึ้นนั่งมองไปรอบห้อง ของเยอะมาก ไม่ใช่ห้องตัวเองแน่ แล้วมันห้องใครกัน

“ห้องคุณเหรอ” น้ำเสียงที่ถาม ไม่ค่อยมั่นใจนัก

“เออสิ ไม่งั้นผมจะยืนอยู่ตรงนี้เหรอ” ภูพานขมวดคิ้วงงหนัก มาอยู่ที่นี่ได้ไง แล้วก็เริ่มรู้ตัวว่าไม่ได้ใส่เสื้อ สายตาที่ก้มลงดูตัวเองและมองไปที่โยฮัน เป็นสายตาที่อธิบายไม่ถูก มันตกใจ สงสัย และอายนิดๆ เดี๋ยวแล้วเราจะไปอายมันทำไมเนี่ย ต้องโกรธสิถึงจะถูก

“เสื้อคุณมีแต่อ้วกอยากได้คืนไปค้นขยะเอา ผมถอดให้เช็ดอ้วกให้ ก็บุญแล้ว กลับห้องคุณไปซะที” รีบไล่แอบคิดในใจ ไอ่ลิงเผือกนี่เวลาหน้าเหวอก็ตลกดีเหมือนกันนะ







By Symbol A

« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 07-02-2019 15:57:06 โดย antivirus »

ออฟไลน์ antivirus

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 129
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +50/-2
โยฮันภูพาน Take 3
«ตอบ #22 เมื่อ17-11-2018 12:52:00 »


โยฮันภูพาน Take 3



“ทำไมไม่เห็นเหมือนที่แม่สอนเลยอ่า” พายนั่งทำหน้าผิดหวังกับผลงานต้มไข่ของตัวเอง

“มึงนึกไงลุกมาทำกับข้าวเนี่ย อย่าบอกนะว่า...พี่ธรขอแต่งงาน ฝึกเป็นแม่บ้านหรา” นิดาแซวเพื่อนที่ตั้งใจมากกับแค่การต้มไข่

“ขอแต่งอะไรล่ะ กูอยากทำเป็น พี่ธรชอบกินไข่ต้มยางมะตูม แต่กูต้มไม่เป็นยางเหี้ยไรเลย” นิดาอดขำไม่ได้ แค่เมนูง่ายๆ พายยังทำไม่เป็น

“มึงมาช่วยดูดิ ว่ามันผิดพลาดตรงไหนวะ แม่บอกว่าต้มสี่นาที ก็เอาออกได้” พายทวนสูตรหาข้อผิดพลาด

“สี่นาทีตั้งแต่น้ำเดือด หรือตั้งแต่เริ่มต้มล่ะ”

“ไม่รู้ว่ะ แม่ไม่ได้บอกมา เดี๋ยวกูถามแม่ก่อน” พายล้วงมือถือในกระเป๋ากางเกง นิดารีบขอตัวกลับก่อน มาค้างกับพายตั้งแต่เมื่อคืน วันนี้มีนัดตัดชุดแต่งงานเดี๋ยวดนัยจะรอนาน ทิ้งให้พายปวดหัวกับการต้มไข่เพียงลำพัง



ที่คอนโดของภูพานเจ้าของห้องต้องสูดลมหายใจเข้าออกลึกๆ ก่อนที่จะเปิดประตูห้องออกไป กลัวเจอหน้าคนขี้เก๊ก ตั้งแต่วันที่เมาแล้วเข้าห้องผิด ไม่ได้เจอโยฮันอีกเลย ก็ดีแล้วนี่นา จะไปคิดถึงมันทำไม คืนนี้มีนัดเมากับนพเพื่อนรักอีกตามเคย หยุดหลายวันเมาได้ตามสบายดีจริงๆ

เกือบตีหนึ่งนพเดินออกมาพร้อมภูพอถึงรถ สองคนโบกมือเป็นเชิงบอกลา ก่อนจะแยกย้ายรถใครรถมัน คืนนี้ไม่ค่อยเมามาก มีรุ่นพี่มาเลี้ยง เลยไม่อยากเมาจนดูไม่ดี อีกอย่างเมามากๆ เข้าห้องผิดอีก แค่คิดก็.....ขยาดแล้ว

ระหว่างขับรถออกมาได้สักพัก ภูก็เจอด่านตรวจ ทำไมโชคดีอะไรอย่างนี้ครับพี่น้อง วีเจหนุ่มรีบควานหาหมากฝรั่งมาเคี้ยวกลบกลิ่นเหล้า แต่เดี๋ยวนะมันไม่ได้ผลล่ะจะทำไง ตบไฟเลี้ยวเข้าข้างทาง เคี้ยวไปก็เปิดหาเอกสารพวกใบขับขี่ไปด้วย

กระเป๋าที่ใส่บัตรโดยเฉพาะ แต่หาไม่เจอ ปรกติพกติดตัวไว้ตลอดนะ พยายามนึกว่ากระเป๋าใส่บัตรหายไปไหน

ห้องไอ่ขี้เก๊ก!! ต้องตกในนั้นแน่ ทำไงดีว่ะเนี่ย ปัญหาใหญ่กว่าเจอด่านอีกนะนั่น นั่งทำใจอยู่นาน ตัดสินใจโทรหาพี่ในกองถ่าย ขอเบอร์ติดต่อผู้จัดการของโยฮัน และขอเบอร์โยฮันอีกที บอกว่าเขาลืมของไว้กับโยฮัน ก็เลยได้เบอร์มาในที่สุดก่อนโทรออก ภูทำใจแล้วทำใจอีก



ที่ห้องของโยฮัน กำลังนอนมองภาพวาดวิวบนภูเขาภาพเดิม ปล่อยใจให้ลอยไปเรื่อย แต่วันนี้ไม่ได้ใจลอยนานเหมือนทุกที เสียงเรียกเข้าจากมือถือดังขึ้น ฉุดเขาออกจากภวังค์ มองหน้าจอเป็นเบอร์ไม่รู้จัก

“สวัสดีครับ” โยฮันกรอกเสียงหล่อทักทายปลายสาย

“ผม..ภูนะ เออวันก่อนที่เมาอ่ะ ลืมอะไรไว้ไหม ดูให้หน่อยเป็นกระเป๋าใส่บัตร” ภูพานไม่รู้จะทักทายว่าไง ก็ตามนี้ไปก่อนละกัน ต้องขอให้เขาช่วยนี่นา

“.........” โยฮันไม่ตอบแต่เดินไปดูที่โชฟา ก้มลงดู ก็เจอกระเป๋าบัตรที่ว่า

“เจอไหม” เสียงถามย้ำดูร้อนใจ

“อืม” โยฮันมองกระเป๋าใส่บัตรในมือ ยิ้มแบบคนมีแผนร้าย ตอนนี้เขาถือไผ่เหนือกว่าแล้ว สะใจจริงๆ จะเอาคืนให้หนัก

"เดี๋ยวผมมีงาน ต้องไปต่างจังหวัดหลายวันนะ รีบมาเอาได้ไหมล่ะ" โกหกออกไป จะแกล้งให้รีบมาเอา แต่กลายเป็นว่า

“งั้นรบกวนเอามาให้หน่อยที่......คือจะโดนใบสั่งอ่ะ” อะไรวะต้องเอาออกไปให้อีกเหรอ

"นะคุณ ผมขอร้อง" อยากจะหัวเราะให้ดังสมกับความสะใจ แต่คีฟลุคไว้ก่อน นิ่งๆ ไว้ แล้วไปเชือดลิงเผือกกัน



“มาช้านะ” ภูทักทายคนหน้าเข้มที่ให้เขารอนานมาก ใช่โยฮันแกล้งมาช้าจริงๆ ยื่นกระเป๋าที่ต้องการให้ แต่ก่อนที่ภูพานจะรับ เขาก็ดึงมือกลับ

“อะไรเนี่ย เอามาก่อน” ภูเริ่มรำคาญ

“ไม่ได้ทำให้ฟรีๆ นะ”

“เออๆ จะเอาอะไรก็ได้หมดอ่ะ ตอนนี้เอามาก่อน” โยฮันยิ้มแล้วยื่นของที่อีกคนต้องการให้ ผ่านตำรวจโดยปลอดภัย ก็รอจนเหล้ายาในตัวระเหยไปหมดแล้ว



ใช้เวลาพักใหญ่ๆ ก็ถึงห้อง ก่อนเข้าห้องภูมองไปที่ห้องตรงข้าม ทำไมต้องมาอยู่ใกล้กันด้วยวะ คิดถึงคืนนั้นแล้วอาย ภูรีบไขกุญแจเข้าห้อง อยากอาบน้ำนะ แต่หมดแรง พรุ่งนี้ค่อยว่ากันอีกที คืนนี้หลับง่ายกว่าทุกคืนที่ผ่านมา ความอ้างว้างที่เคยกวนใจยังไม่กล้าโผล่หน้ามาเลย

เช้าวันต่อมา เสียงออดหน้าห้องดังไม่หยุด ภูพานหัวเสียแต่เช้าเมื่อออดดังถี่ขึ้นเรื่อยๆ กว่าจะได้นอนก็ดึกมาก นี่ปวดหัวจะระเบิดอยู่แล้ว ใครมาอีกเนี่ย ทันทีที่เปิดประตูห้องออกไป ก็เจอโยฮันยืนทำเท่อยู่ มาทำไมแต่เช้าวะ

“มีไร” น้ำเสียงคนถาม หงุดหงิดพร้อมมีเรื่อง

“ตื่นได้แล้วคุณ ต้องมาทำความสะอาดห้องให้ผม”

“หะ” ดูท่าทางภูพานจะตกใจ จนหายง่วงเลย

“ก็เมื่อคืนที่ผมช่วยคุณไว้ ตั้งแต่วันนี้ คุณต้องทำทุกอย่างที่ผมสั่ง” โยฮันบอกเสียงเข้ม

“เดี๋ยวนะ ไม่มากไปหน่อยเหรอ” ดูท่าทางคนฟังจะไม่รับข้อเสนอ

“ก็คุณบอกเองนะ ว่าได้ทุกอย่าง แค่นี้ทำไม่ได้ซะแล้ว” ทั้งน้ำเสียงทั้งท่าทางท้าทายกันชัดๆ

“เออๆ ก็ได้ กี่วัน” โยฮันยิ้มร้าย ก่อนจะตอบให้คนฟังตกใจอีกรอบ

“เดือนหนึ่ง”

“หะ!! เดือนหนึ่ง” ภูทวนคำสั่งเสียงดัง นี่มันเป็นการเอาคืนที่เยอะไปไหม

“วันที่คุณมีงานผมจะไม่ค่อยใช้อะไรมากก็แล้วกัน แล้วก็เอาตารางงานมาให้ผมด้วยนะรีบๆ ตามมาล่ะ ผมมีงานบ่าย” ได้ทีสั่งเป็นเจ้านายเลยนะไอ่ขี้เก๊ก ภูกำหมัดแน่น แต่ก็นั่นแหละ ลูกผู้ชายไม่อยากติดหนี้บุญคุณใครก็ต้องยอม คืนหมาตัวไหนบอกต้องไปต่างจังหวัดวะ ภูมองแรงตามหลังโยฮันแบบไม่พอใจสุดๆ



ตอนนี้ภูใส่ชุดนอนกางเกงขายาวเสื้อยืดสีขาว ผมกระเซิง เหงื่อท่วมตัว หลังจากล้างห้องน้ำ ดูดฝุ่น และถูพื้น

“ทำงานเก่งนะคุณ นึกว่าจะลูกคุณหนูเหมือนหน้าตาซะอีก” โยฮันกึ่งชมกึ่งแซว แต่ที่จงใจมากๆ คือซ้ำเติม

“นายท่าน จะเอาอะไรอีกไหมครับ ผมจะไปนอนต่อ ปวดหัวมาก” ภูพานประชด

“เดี๋ยวสิ อ่ะดื่มก่อนจะได้หายปวดหัว” โยฮันยื่นน้ำผึ้งผสมมะนาวให้คนรับใช้

“.........” ภูรับมาดื่ม ความจริงไอ่ขี้เก๊ก ก็ไม่ได้เลวร้ายอะไรมากนัก



โยฮันมองตามคนที่เพิ่งออกจากห้องไป ยิ้มสะใจ อาบน้ำแต่งตัวไปทำงานแบบอารมณ์ดีมาก หัวเราะทีหลังมันดังกว่าเสมอนะลิงเผือก



ภูพานกลับห้องมาอาบน้ำ หมายจะหลับต่อ แต่ท้องมันร้อง ใช้พลังงานไปเยอะตอนนี้เริ่มหิวซะแล้วสิ โทรสั่งอาหารมากิน พออิ่มก็ไม่ง่วงซะงั้น เอาไงต่อดีล่ะวันนี้ ระหว่างที่เขาคิดแผนว่าจะทำอะไรในวันหยุด โยฮันก็โทรเข้ามา

“อะไรอีก” กรอกเสียงดังทักทาย

“ผมลืมชุดที่ต้องใช้ไว้ที่ห้อง คุณมีสูทสีดำไหม ผมยืมหน่อย เอามาให้ตอนนี้เลยนะด่วน งานจัดที่...” พอบอกรายละเอียดจบ นายท่านก็วางสายไป ไม่รอคำตอบว่าได้หรือไม่ได้

“แม่งอะไรของมันนักหนาวะ กูแค่ไปอ้วกใส่ห้อง แล้วก็ขอให้เอาบัตรไปให้ ใช้ยังกะชุบเลี้ยงกูมาตั้งแต่เด็ก” บ่นๆ แต่ก็ยอมทำ ความจริงจะไม่ยอมก็ได้ป่ะ



ที่งานคนค่อนข้างเยอะ พี่ผู้จัดการของโยฮันยืนรออยู่หน้างาน พอเห็นรถของภูพานก็รีบวิ่งไปหา

“ขอบคุณน้องภูมากเลยนะคะ ว่าแต่สองคนไปสนิทกันตอนไหน ทำไมพี่ไม่รู้มาก่อนเลย”

“ตอนต้องมาใช้กรรมเก่ามั้งพี่ ผมไปนะ” ผู้จัดการเงียบทันทีไม่กล้าคุยต่อตกลงสองคนนี้สนิทกันจริงๆ ใช่ไหม

สูทใส่ได้พอดี ระหว่างที่อยู่ในงานโยฮันก็ล้วงกระเป๋าเจอเบอร์โทรผู้หญิง

"สี่คน ไอ่ลิงก็ฮอตเหมือนกันนะเนี่ย" ขยำเบอร์ที่ว่าทิ้งขยะไป ไม่ได้หวงอะไรแค่อยากแกล้ง







By Symbol A



« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 07-02-2019 17:27:24 โดย antivirus »

ออฟไลน์ antivirus

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 129
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +50/-2
โยฮันภูพาน Take 4
«ตอบ #23 เมื่อ17-11-2018 13:13:53 »

โยฮันภูพาน Take 4



"กองเราจะไปถ่ายทำต่างจังหวัดหนึ่งอาทิตย์นะครับ กำหนดการคือ...."

โยฮัน ภูพาน และพาย ยืนฟังรายละเอียดไปพร้อมกับผู้จัดการส่วนตัวของแต่ละคน

พายหันไปยิ้มให้ธร เพราะอยากไปเที่ยวต่างจังหวัดกับแฟนบ้าง ธรยิ้มตอบให้พร้อมโยกหัวของน้องเบาๆ ได้ข่าวว่าไปทำงานมั้ง

ภูพานไม่อยากไป เพราะยังไม่พ้นหนึ่งเดือน ไปแบบนี้ไอ่ขี้เก๊กคงใช้เขาทุกสิ่งอย่างแน่

ส่วนโยฮันอยากไปมาก อยากแกล้งภูและอยากใกล้ชิดพาย แม้จะมีธรไปด้วยก็เถอะ



สถานที่ถ่ายทำคือ จังหวัดทางภาคเหนือ เป็นฤดูฝนกองถ่ายก็ต้องคอยลุ้นว่าฝนตกไหม วันไหนฟ้าเปิดก็เร่งถ่ายเกือบทั้งวันทั้งคืนเลยทีเดียว ทุกคนเหนื่อยมาก ที่เหนื่อยสุดคงเป็นภูพาน เพราะต้องทำงานด้วย และคอยทำนั่นทำนี่ตามที่โยฮันสั่ง เรียกว่าเหนื่อยจนลืมความเหงาที่เคยมีไปได้เลย

“คุณยกกระเป๋าให้ผมด้วยนะ” ภูลากกระเป๋าเดินทางใบใหญ่สองใบขึ้นห้องด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์ ตอนโยฮันสั่ง ธรก็ยืนอยู่ด้วย เขาได้แต่มองด้วยความสงสัย สองคนนี้มันแปลกๆ นะ

โยฮันสารพัดจะใช้แทบตลอดเวลา

“คุณผมหิวน้ำ ขอน้ำแร่นะ”

“คุณผมปวดหัวหายาให้หน่อย ไม่เอายาพารานะมันไม่แรง”

“คุณผมนอนไม่ได้ หาหมอนให้หน่อย หมอนใบเล็กไม่เอานะ หนุนไม่สบาย”

“คุณผมไม่ได้เอาแปรงสีฟันมา ไปซื้อให้หน่อย เอาสีดำ” โยฮันเรียกใช้ คุณ คุณ คุณ และคุณ แทบจะทุกครั้งที่ว่างจากการถ่ายทำ ไม่เว้นแม้แต่ตอนนี้

“คุณผมหิวอ่ะ หาไรให้กินหน่อยสิ” โยฮันสั่งกลางดึก ต้องนอนห้องเดียวกัน เพราะผู้จัดการส่วนตัวของทั้งคู่ไม่มา โยฮันไม่เท่าไหร่ แต่ภูพานสิอยากจะด่าคนจัดห้องมาก ตอนรู้ว่าต้องนอนกับใคร

“อีกสองสามชั่วโมงก็ได้กินข้าวเช้าแล้ว ทนเอา ผมเหนื่อยขอนอน” ภูพานตอบเสียงงัวเงีย

“ไม่เอาถ้าท้องว่างแบบนี้ผมนอนไม่ได้ แล้วก็จะไม่มีแรงถ่ายอะไรทั้งนั้น คุณเข้าฉากกับผมนะพรุ่งนี้อ่ะ” จากประโยคสั่งการ เสียงโยฮันมีความอ้อน เว้อวอนอย่างบอกไม่ถูก แล้วบังเอิญว่า มันเป็นนิสัยของคนเจ้าชู้อย่างภู ที่ดันมาแพ้คนขี้อ้อน เขาลุกขึ้นหยิบแว่นมาสวม ก่อนจะเดินลงจากโรงแรมไปซื้ออะไรที่เซเว่นใกล้ๆ มาให้นายท่านกิน



“ซื้อไรมาอ่ะ ผัดซีอิ้วผมไม่เอานะ” ดูความเรื่องมากของใครบางคน หรือว่าจะแกล้งเขากันแน่

“แดกไปเถอะครับนายท่าน” ภูพานแกะช้อนกับส้อมออกจากถุงให้โยฮัน ความจริงไม่ต้องทำให้ก็ได้นะ สั่งแค่ไปซื้อให้มะสงสัยคนใช้จะลืมตัว

“คุณนอนเถอะ ผมกินก็ได้” อยู่ๆ นายท่านก็ดูอยู่ง่ายกินง่ายขึ้นมา

“ใครจะง่วงล่ะ ตาสว่างละเนี่ย” ภูพานหยิบอีกถุงขึ้นมา เขาซื้อไส้กรอกมาให้ตัวเองด้วย กำลังจะอ้าปากกินแต่


“ผมจะกินของคุณ” เอาที่นายท่านสบายใจ ภูพานถอนหายใจยื่นถุงไส้กรอกให้คนเรื่องมากไป ตอนนี้ดึกมาก ไม่มีแรงรบกับใคร

“คุณกินผัดซีอิ๊วสิเนี่ย” ช่างใจดีเหลือเกินนะเจ้านาย

“ไม่เอาอ้วน”

“รู้ว่าอ้วน แล้วซื้อมาให้ผมเนี่ยนะ” โยฮันย้อนถาม

“ผมขอโทษครับ พอใจยัง” ภูตะคอกกลับ โยฮันยิ้มไม่ตอบอะไร เคี้ยวไส้กรอกต่อไปด้วยความหิว

“ผมอยากให้คุณ” โยฮันเกริ่นนำ

“อะไรคุณ จะเอาอะไรอีก” ภูถามกลับเสียงเหนื่อยหน่าย

“ผมอยากให้คุณ เล่าเรื่องเกี่ยวกับคุณ ให้ผมฟังหน่อย” ฟังจบภูพานหันไปมองหน้าคนสั่ง เวลาใส่ชุดนอนลุคสบายๆ ไม่เก๊ก โยฮันก็ดูน่าคุยด้วยอยู่นะ ถ้าไม่ติดว่า ต้องมาเป็นคนรับใช้มันอ่ะนะ เห้ยคิดอะไรของเราวะ ภูส่ายหัวไล่ความคิดประหลาดนั้น

“เล่าอะไรล่ะ”

“ก็เรื่องทั่วไป ที่คุณอยากเล่าไง ผมอยากฟัง” มาไม้ไหนวะ

“ไม่มีอะไรเล่าหรอก เรื่องของผมไม่มีอะไรน่าสนใจ” อยู่ดีๆ ก็ให้เล่า ใครจะคิดออกว่าจะเล่าเรื่องอะไร

“งั้นผมเล่านะ” งงหนักเข้าไปอีก ผีเข้าป่ะเนี่ยคุยเหมือนสนิทกัน แต่มาออกกองคราวนี้ก็สนิทกันแบบจำเป็นนั่นแหละ แถมต้องคอยรับใช้อีก ไม่ให้สนิทได้ไง



ภูพานพยักหน้า อยากเล่าก็เล่ามา

“ก่อนหน้านี้ ผมคิดว่า คุณเป็นคนนิสัยไม่ดี” โยฮันพูดหน้าตาเฉย

“อ้าวเห้ย” แค่เกริ่นก็โดนคนฟังเบรกซะแล้ว


“ฟังก่อนสิ...แต่หลังจากที่คุณยอมทำตามที่ผมสั่งมาหลายวัน ผมต้องยอมรับเลยว่า คุณก็ไม่ได้เลวร้ายนัก ความจริงที่คุณไม่ชอบผม มันก็ไม่ใช่ความผิดคุณ ผมก็ไม่ได้ทำดีกับคุณมากมาย” ภูพานนิ่งฟัง เหมือนเปิดใจคุยกับเพื่อนที่เพิ่งทะเลาะกันเลยเนอะ

“จบล่ะ” อ้าวแค่นี้เนี่ย ภูพยักหน้าเอาคุณว่าเลย จบก็จบ ตอนนี้ยังงงไม่หายเลยนะ

“ผมไปนอนล่ะนะ” อยู่ๆ คนฟังก็ง่วงขึ้นมาซะงั้น

“อ้าวคุณก็พูดบ้างสิ ผมยอมพูดก่อนแล้วนะ” โยฮันไม่ยอมให้นอนง่ายๆ


“ตอนนี้ ผม...หิว” ภูว่าทำหน้าไม่สบอารมณ์

“งั้นคุณไปนอนเถอะ ผมไม่ฟังแล้วก็ได้” โยฮันไม่ยอมรับความจริงว่า ตอนนี้ไม่อยากแกล้งแล้ว แต่เขาอยากมีภูพานเป็นเพื่อนเพิ่มอีกสักคน ที่อยู่ด้วยกันภูก็ไม่ได้เลวร้ายอะไร

แล้วทั้งคู่ก็นอนเตียงใครเตียงมัน หันหลังให้กันจนถึงเช้า



เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้น โยฮันตื่นทันที เดินอ้อมไปปิดของภูที่นอนหลับไม่สนใจเสียงใดๆ เป็นอย่างนี้ทุกเช้า วันแรกเขาไม่ได้ปิดให้จนเขาอาบน้ำเสร็จก็ยังไม่ลุกมาปิด เชื่อเขาเลยนอนเข้าไปได้ยังไง

“คุณตื่นได้แล้ว ไปซื้อยากับผมหน่อย” คนโดนปลุก ยังนอนนิ่งเหมือนตาย

“ภูตื่น” เมื่อใช้เสียงดังไม่ได้ผล โยฮันเปลี่ยนมาใช้เสียงกระซิบข้างหูแทนตอนแรกจะแกล้งทำเสียงหลอนๆ แต่ตอนพูดทำไมมันกลายเป็นเสียงละมุนก็ไม่รู้ได้ผลเกินคาด ภูสะดุ้งตื่นหน้าเหวอ มันเป็นเกย์ไหมเนี่ย? ทันทีที่ได้สติคำถามนี้ก็ผุดขึ้นในหัวของภูพาน


“ตื่นแล้วก็รีบลุกไปอาบน้ำสิคุณ” โยฮันยังสั่งต่อไม่หยุด ตอนนี้ภูระแวงไปหมดจากไม่ชอบกลายเป็นเฉยๆ จนตอนนี้เป็นกลัวไปแล้ว เมื่ออาบน้ำแต่งตัวกันเรียบร้อยทั้งคู่ โยฮันก็เดินนำออกไป ภูทำหน้าไม่ค่อยเต็มใจนักแต่ก็ยอมเดินตาม

“เป็นอะไร ซื้อยาอีกล่ะ วันก่อนผมก็ซื้อให้ แล้วนี่หมดล่ะเหรอ” ภูถามขณะเดินตาม

“วันก่อนปวดหัว วันนี้เจ็บคอ จะกินยาตัวเดียวกันได้ไงล่ะ” คนเดินนำอธิบาย

“ดูคุณไม่น่าจะป่วยง่ายเลยนะ”

“ทำมะ อย่างผมเป็นไง” โยฮันหันไปถามบ้าง

“.......” ภูไม่ตอบ ไหวไหล่ใส่ โยฮันจะหันไปต่อปากต่อคำอีกหน่อย แต่เห็นใครอีกคนเดินเข้าร้านมาซะก่อน ความสนใจของเขาตอนนี้ อยู่ที่พายพิรุณหมดแล้ว



“พายไม่สบายเหรอ” ถามทันทีที่พายเดินมาใกล้ ภูมองอาการของโยฮันก็รู้ทันทีว่ามันต้องมีบางอย่างพิเศษแน่ เขาไม่เคยเห็นโยฮันสนใจใครนอกจากพาย

เอ๊ะ!! แล้วอย่างเขาโยฮันสนใจไหมนะ ...ไม่มั้ง...แค่คิดก็ขนลุกแล้ว

“พี่ธรน่ะเจ็บคอ คงโดนฝนวันก่อน ท่าทางจะเป็นหวัดด้วย” พายอธิบายพร้อมมองหายา

“เจ็บคอเหรอพี่พาย เหมือนคนนี้เลย นี่ก็เจ็บคอ” ภูพานชี้ไปที่โยฮัน

“ดูแลสุขภาพกันนะทุกคน ถ่ายไปป่วยไปไม่สนุกหรอก พายเคยเป็น โคตรทรมาน”

โยฮันมองหน้าพายแบบที่ภูพานต้องเบ้ปากใส่ อะไรจะหน้าบานขนาดนั้นได้ข่าวว่าไม่สบายอยู่


“นี่ไงเจอล่ะ ไปกันเถอะคุณผมหิว” ภูชี้ยาหันไปเร่ง ยิ่งรู้ว่าโยฮันอยากอยู่กับพายเขายิ่งอยากแกล้ง

“ไปก่อนดิ เดี๋ยวตามไป” นาทีทองแบบนี้ โยฮันไม่ปล่อยให้หลุดลอยไปง่ายๆ หรอก

“ได้ไง มาด้วยกัน ก็กลับด้วยกันดิ” โยฮันหันไปมองคนพูด ตอนนี้ภูพานกลายเป็นก้างไปแล้วเรียบร้อย ไม่น่าชวนมาด้วยเลยให้ตายเถอะ

“พี่พายไปกินข้าวด้วยกันดิ” ภูชวนพาย โยฮันยิ้มพยักหน้าเห็นด้วยทันที จะว่าไปลิงเผือกก็ยังมีความดีอยู่บ้าง


“ขอตัวดีกว่า ต้องไปดูพี่ธรอ่ะ” พายปฏิเสธแบบไม่คิด ภูพานหัวเราะในใจ เห็นหน้าจ๋อยของบางคนแล้วโคตรสะใจเลย ตอนนี้เขารู้แล้วว่าจะแกล้งโยฮันคืนยังไง ภูพานยิ้มมุมปากเมื่อรู้จุดอ่อนของโยฮัน

ได้ยาจ่ายเงินเสร็จ พายรีบกลับห้อง ส่วนอีกสองคนก็ไปกองหาอะไรกินก่อนเข้าฉาก วันนี้พายไม่มีคิวถ่าย คงอยู่ดูแลแฟนทั้งวัน ส่วนเขาก็ต้องอยู่กับไอ่ลิงเผือกทั้งวัน ไม่สิทั้งวันทั้งคืน ตลอดเวลาเลยก็ว่าได้ โยฮันถอนหายใจ ถ้าเปลี่ยนจากภูพานเป็นพายพิรุณคงจะดี



“ชอบเขาเหรอ” ภูถามขึ้น

“ชอบอะไร” โยฮันทำหน้างง

“พี่พายไง ชอบก็บอกมาเห็นนะ” มันรู้ได้ไงวะ โยฮันคิดพยายามทำหน้านิ่งๆ

“ก็ชอบ พายเป็นคนดี เป็นเพื่อนที่ดี ทำไมจะต้องไม่ชอบด้วย” โคตรเนียนโยฮันชมตัวเองในใจ


“หรา เฮ้ออ ว่าจะช่วยสักหน่อย” ภูพานเริ่มแผนการแบบเหนือชั้นกว่า

“ช่วย ช่วยอะไร” โยฮันถามกลับสีหน้ามีพิรุจ นั่นไงนิ่งไม่อยู่แล้วละสิ ภูคิดในใจแบบคนถือไผ่เหนือกว่า

“ก็ช่วยให้อะไรๆ มันง่ายขึ้นไง” จบประโยคของภูพาน โยฮันไม่ตอบอะไรต่อ เขากำลังชั่งใจว่า จะเปิดหรือปิดความลับที่มีในใจให้อีกคนฟังดีไหม หลังจากนั้นทั้งคู่ก็ถ่ายฉากจนหมดคิว ตลอดทางที่เดินกลับห้องโยฮันเงียบ ไม่พูดไม่ใช้อะไรเลย



คงกำลังคิดอยู่ว่าจะเอายังไงเรื่องที่เขาเสนอไป ภูพานเดินไปยิ้มไป เตรียมต้อนรับชัยชนะ ในสงครามครั้งนี้

นี่ใครครับ บอกเลยว่าโยฮันเล่นผิดคนซะแล้ว นับจากนี้คือช่วงเวลาของ ‘การเอาคืน’







By Symbol A

« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 07-02-2019 18:00:23 โดย antivirus »

ออฟไลน์ antivirus

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 129
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +50/-2
Re: ซ่อนแอบ Hide and seek / โยฮันภูพาน Take 5
«ตอบ #24 เมื่อ17-11-2018 13:41:20 »

โยฮันภูพาน Take 5



แล้วค่ำคืนอันน่าอึดอัดก็มาถึง โยฮันพลิกตัวไปมานอนไม่หลับ ทำให้ภูพานสะดุ้งตื่นตาม คนถูกปลุกลืมตาขึ้นมองความมืด ให้สายตามันปรับโฟกัสสักพัก เขาก็เริ่มมองเห็นโยฮันนอนอยู่ไม่ห่างนัก ตอนนี้คงกำลังคิดหนักเรื่องที่เขาเสนออยู่ละสิท่า

“คุณตื่นเหรอ” โยฮันถามเสียงเบา

“อือ คุณนอนดิ้นขนาดนี้ใครจะไปหลับลง”

“ผมกวนคุณสินะ โทษที”

“ไม่เป็นไรตื่นแล้วนี่ ช่วยไม่ได้ นอนไม่หลับเหรอคุณ” ภูโยนหินถามทาง

“เออดิ คิดอะไรเรื่อยเปื่อยอ่ะ”

“เรื่องพี่พาย”

“...........” โยฮันไม่ตอบ แต่พยักหน้า

“อย่าคิดมากสิ บอกว่าจะช่วยก็คือจะช่วยไง” ภูพานรุกต่อไม่เลิก

“คุณจะช่วยยังไงอ่ะ” คราวนี้คนหน้าเข้ม เดินมานั่งปลายเตียงอีกคนเลย ถือว่ายอมรับเต็มๆ แล้วล่ะว่าชอบพายพิรุณจริง

“ตอนนี้ยังคิดไม่ออก” ภูพานพูดหน้าตาเฉย



“อ้าว ยังไม่รู้แล้วบอกว่าจะช่วยได้ไง พึ่งได้จริงป่ะเนี่ย” โยฮันบ่น

“ก็แล้วจะให้ช่วยไหมเล่า”

“เฮ้ออ ก็...ได้” ตอบรับไปทั้งที่ยังไม่รู้ชะตากรรมเลย

“แต่..ผมไม่ช่วยฟรี ๆ หรอกนะ” ภูลุกขึ้นนั่ง ยื่นหน้าไปพูดใกล้ๆ จนโยฮันต้องถอยแทบไม่ทัน

“เออๆ” โยฮันรับปากส่งๆ รีบเดินไปนอนที่เตียงตัวเอง ไอ่ลิงเผือกมันจะเอาคืนเราไหมนะ ไว้ใจได้หรือเปล่าก็ไม่รู้

“ถามหน่อยดิ ทำไมคุณชอบพี่พายอ่ะ” ดูคำถาม ตอบยากชะมัดเลย

“ให้ตอบว่าไงดีล่ะ ก็ชอบไง ต้องมีที่มาที่ไปเป็นโครงงานวิทยาศาสตร์ไหม”

“ก็ไม่ขนาดน้าน ที่ถามเพราะจะได้เอาไปช่วยคิดวิธีไง คนเราต้องรู้ที่มาถึงจะมีทางไปต่อ คุณเคยจีบใครมาก่อนป่ะเนี่ย” ภูพานอธิบายยืดยาว

“ลืมไปว่าคุยกับเสือตัวพ่อนี่นะ” โยฮันประชด

“พูดอีกก็ถูกอีก คุณรู้ไหมว่าผมเนี่ยจีบใครไม่เคยพลาด” นี่ก็ไม่รู้อีกว่าเขาประชด

“ผมไม่ได้ชม”

“อ่ะเหรอ” ภูหัวเราะอารมณ์ดี เพิ่งรู้ว่าคุยกับโยฮันก็สนุกดีแฮะ

“แล้ว...”

“แล้วอะไรอีกล่ะ”

“คุณเคยจีบผู้ชายเหรอ” โยฮันสงสัย

“บ้าเหรอคุณ ผมชอบผู้หญิงนะ” ภูพานรีบปฏิเสธพัลวัล

“ก็นั่นนะสิ แล้วคุณจะมาช่วยผมได้ไง”

“คุณไม่รู้อะไร เสือที่รู้วิธีล่าไม่ว่าจะเหยื่อชนิดไหน มันก็ลากมากินได้หมดนั่นแหละ”

“อู้วว์มั่นใจมาก” โยฮันล้อเลียนเสือที่กำลังโม้อยู่

“ไว้คุณรอดูแล้วกัน” น้ำเสียงของภูพานมั่นใจมาก



ในที่สุดก็หมดคิวถ่าย ทุกคนต่างแยกย้ายกลับ ภูพานมากระซิบข้างหูโยฮัน "เดี๋ยวผมจะขอติดรถกลับพร้อมพี่พายกับพี่ธร คุณรอฟังทางสว่างได้เลย"

“ทางสว่างอะไร” โยฮันทวนประโยคหน้างง ภูพานตบไหล่คนงงเบาๆ แล้วยิ้มเจ้าเล่ห์ให้ก่อนจะเดินไป

“พี่ธรผมติดรถกลับด้วยได้ไหมพี่ คือพี่ผู้จัดการผมไม่ว่างมารับ แล้วผมก็ไม่อยากรบกวนทีมงานคนอื่นด้วย” ธรตอบรับแบบไม่ค่อยเต็มใจนัก ตอนแรกตั้งใจจะพาพายไปเดินซื้อของฝากแม่ซะหน่อย อยากสวีทกับแฟนบ้าง

“ก็ดีเหมือนกันนะ พี่ธรจะได้มีคนช่วยเปลี่ยนตอนขับรถไง ไม่ค่อยสบายด้วยเนี่ย” พายยิ้มให้ภู นี่ก็ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลย ธรส่ายหัวถอนหายใจให้แฟนตัวเอง



รถออกมาสักพักแล้ว ยังไม่มีใครคุยอะไร คงเพราะยังไม่ค่อยสนิทกันเท่าไหร่ ภูพานคิดหาวิธีจะตีสนิททั้งสองคนมากกว่านี้

“พวกพี่ชอบเที่ยวกันป่ะ แบบไปปลดปล่อยอะไรแบบนี้ ผมรู้จักที่หนึ่งเพลงมันส์มาก บรรยากาศดี ไม่มีกล้องแน่นอน”

“สมกับเป็นภูพานวีเจนักล่าจริงๆ” พายหันไปแซว

“โหฉายาอะไรเนี่ย ผมไม่เห็นเคยได้ยิน”

“ฉายาอะไร ความจริงชัดๆ” ธรสมทบอารมณ์ดี

“ช่วยด้วยผมโดนรุม” ความเข้ากับคนง่ายไม่มีใครเกินภูพาน แค่มากับเขาแป๊บเดียวมีเรื่องคุยเล่นได้แล้ว

“ว่าแต่พวกพี่จะไปด้วยกันป่ะ รอพี่ธรหายก่อนก็ได้ ไปนะพี่ นะนะ” ดูความตื๊อของเขาสิสุดยอดไหมล่ะ หลังจากตีสนิทจนได้เรื่องแล้วภูพานก็หลับตลอดทาง



“ไหนว่าจะมาช่วยพี่ขับรถไง” ธรบ่น พายหันไปมองพายแล้วยิ้ม

“ช่างน้องมันเถอะพี่ธร ไม่ไหวเหรอ มาเดี๋ยวพายเปลี่ยนมะ”

“ไม่ๆ พี่แค่เป็นไข้นะไม่ได้เป็นอะไรมาก นั่งไปเลยเราน่ะ” ในที่สุดก็ถึงที่หมาย ธรมาส่งภู เสร็จก็พาพายไปหาแม่อย่างที่ตั้งใจ



ทำไมนอนตลอดทางแล้วยังง่วงอีกวะ ภูพานเดินงัวเงียกำลังจะไขกุญแจเข้าห้อง แต่โยฮันเดินมาขวางซะก่อน

“เป็นไงบ้างคุณ”

“ง่วงอ่ะ”

“ไม่ได้ถามถึงคุณ หมายถึงได้เรื่องอะไรบ้าง” หมั่นไส้จริงๆ คนลีลาไม่เล่าอะไรสักที

“ใจคอจะไม่ให้ผมเข้าห้องก่อนเลยเหรอ หลีกกกก” ภูปัดอีกคนให้พ้นทาง

“มาๆ ผมช่วย” โยฮันกุลีกุจอรีบช่วยลากกระเป๋าใบโตเข้าห้อง

“มีน้ำใจขึ้นมาเลยนะคุณ”

“คุณก็ชมผมเกินไป๊”

“ผมประชด” ภูกระแทกเสีย

“อ้าวเหรอ” โยฮันยกมือเกาต้นคอแล้วยิ้ม

“คุณเล่ามาสักทีเถอะ อย่าลีลา” ทนไม่ไหวทวงอีกรอบ หลังจากมองตามรอลุ้นว่าภูจะเล่าเมื่อไหร่ ก็ไม่เล่าสักที

“ผมเหนียวตัวขออาบน้ำก่อนนะ” ภูนุ่งผ้าเช็ดตัวออกมาบอก

“ถ้าไม่เล่า ผมจะเข้าห้องน้ำตามคุณไปด้วยนะ” ลุกขึ้นทำท่าจะเดินตาม

“ใจเย็นนั่งลงนะ ผมนี่เสียวเลยคุณ” ภูพานห้ามอย่างไว กลัวมีคนตามไปในห้องน้ำจริงๆ

“ผมอาบน้ำแป๊บเดียว รอก่อนนะโยฮัน รอ บอกให้รอไง” ภูพานล้อ

“ผมไม่ใช่หมานะ”

"แมวมั้ง"

"หมาถูกแล้ววว"

"ฮ่าๆ ๆ ๆ " ภูหัวเราะกับมุกที่รับส่งกันไปมา โยฮันส่ายหัวอดขำตามไม่ได้บรรยากาศระหว่างสองคนดีขึ้นเรื่อยๆ เล่นกันคุยกัน รับมุกกันเหมือนคนสนิทกันมากขึ้นทุกวัน



ระหว่างรอภูพานอาบน้ำ โยฮันก็สำรวจห้องไป ไม่ได้อยากรู้อยากเห็นนะ ก็ห้องมันไม่มีอะไรให้ดูเลย โล่งมาก ไม่ต่างจากห้องเปล่า มีเตียง ตู้เสื้อผ้า โต๊ะกินข้าวเก้าอี้สองตัว ตู้เย็น กับของใช้แค่ไม่กี่อย่าง ของน้อยมากเมื่อเทียบกับห้องของเขา



“ทำอะไร” เสียงดังมาจากข้างหลัง ทำเอาโยฮันสะดุ้งเบาๆ

“ช่วยดูห้องคุณด้วย มีอะไรให้ยุ่งไหม ถามจริงนะ ห้องนี้อยู่จริงหรือว่าเช่าไว้เฉยๆ อ่ะ ทำไมโล่งขนาดนี้”

“แล้วต้องมีอะไรอีกล่ะ ของที่ใช้จริงๆ มีแค่นี้ คุณจะมายุ่งอะไรกับห้องผมไม่ทราบ”

“เปล๊าแค่สงสัย คุณไปดูห้องคนอื่นก็มีเยอะแยะ ของที่คุณให้เวลากับมันยามว่างไม่มีเลยรึไง”

“เช่นอะไร”

“เช่น หนังสือ ทีวี เครื่องเสียง คอม หรือของที่คุณสะสม”

“ทุกอย่างที่พูดมาดูในมือถือก็ได้มะ ส่วนของสะสมไร้สาระว่ะคุณ”

“คุณนี่ก็แปลกดีเนอะ ใครก็มีสิ่งที่ชอบกันหมดแหละ”

“สิ่งที่ชอบเหรอ....” ภูพานนั่งลงนึกนาน

“เออๆ ถือว่าผมไม่ได้ถามแล้วกัน เล่ามาก่อน เดี๋ยวค่อยนึกต่อ”



“คุณนี่ก็ใจร้อนเหมือนกันนะ ตั้งใจฟังนะ ยังไม่มีอะไรคืบหน้าเลย แค่ปูทางยูว์โนว์ปูทาง”

“ปูถงปูทางไร ปูยังไงเล่ามาเถอะอยากรู้รายละเอียด”

“ก็ไปตีสนิทพวกพี่เขาก่อน จะได้รู้ไง เคยได้ยินป่าว รู้เขารู้เรารบร้อยครั้งชนะร้อยสิบสองครั้ง”

“ชนะร้อยสิบสองครั้งอะไร เค้ามีแค่ร้อยครั้งไหม”

“ก็เผื่อร้อยครั้งไม่ชนะไง ต่อให้อีกสิบสองครั้งเลย”

“ใจดีจังแถมให้ด้วย” โยฮันส่งมุก

“แน่นอนสินี่ใคร” ภูพานไหวไหล่ยักคิ้ว

"ถุ้ยย" คนหน้าเข้มตบมุกอีกครั้ง



แล้วพายกับธรก็มาจนได้ เนื่องจากทนเสียงรบเร้า ตื๊อเช้าตื๊อเย็นของน้องชายที่เพิ่งสนิทไม่ไหว

“พี่ๆ ทางนี้” คนชวนโบกไม้โบกมือเรียก

“นั่งๆ ดื่มไรดีเดี๋ยวผมสั่งให้”

“พี่อะไรก็ได้ ส่วนคนนี้ไม่ดื่ม” ธรจัดแจงให้หมด คนฟังพยักหน้าหงึกๆ ดูท่าทางพี่ธรจะเป็นทุกอย่างของพี่พายไปแล้ว อย่างนี้ไอ่ขี้เก๊กจะแทรกตรงไหนได้ล่ะเนี่ย ภูเริ่มกังวล

“ไว้วันหลังนะ” พายออกตัว ธรหันมาขยี้ผมน้องให้รางวัลที่ไม่ดื้อ

“พี่ธรผมเสียทรงหมดแล้ว” พายหันไปทำหน้ายู่ให้ ธรยิ้มแล้วยกมือวางพนักพิงโซฟา เหมือนพายอยู่ในอ้อมกอดเขาโดยปริยาย

ภูพานมองสองคนที่กำลังหวานกัน แล้วอดยิ้มไม่ได้ เขาสองคนเหมาะสมกันทุกอย่างเหมือนเกิดมาคู่กัน แล้วเราจะไปแยกเขา มันใช่เหรอ

“ไงเราชวนพี่ยิกๆ ไหนมีอะไรดี ว่ามาสิ” ธรหันมาคุย

“นึกว่าผมจะเป็นอากาศซะล่ะ”

“เห้ยอากาศอะไรจะหล่อขนาดนี้” พายรีบชมแก้เขิน พี่ธรก็หวานแบบไม่เกรงใจน้องเลย

“พี่พายอย่าเอาความจริงมาพูดเล่นดิ” ปฏิเสธบ้างก็ได้นะภู เพลงมาบรรยากาศมี ความสนิทความกล้าที่จะพูดคุยก็มีตามมาเอง

“พี่สองคนคบกันนานแล้วเหรอ ผมเห็นข่าวเหมือนแรกๆ พวกพี่แค่คู่จิ้นกันนี้นา”

“นานนะ แต่ความจริงตอนเป็นคู่จิ้น เราไม่ค่อยชอบขี้หน้ากันอ่ะ” ธรเล่าด้วยท่าสบายๆ

“ช่ายพี่ธรมันกวนตีน เคยต่อยกันด้วยนะ” พายเล่าเสริม



“ขนาดนั้นเลยเหรอพี่ แล้วมาชอบกันได้ไงอ่ะ” ภูเก็บข้อมูลให้ได้มากที่สุด เริ่มมึน ก็เริ่มถามได้ไม่คิดมาก

ส่วนพายถึงไม่เมา ก็พูดคุยสนุกเป็นกันเองอยู่แล้ว จะมีแต่พี่ธรที่ดูเป็นธรรมชาติมากกว่าตอนไม่เมา แล้วก็พูดมากที่สุดด้วย เวลาเดินไปไม่หยุด งานเลี้ยงก็เลยต้องเลิกรา ระหว่างกลับห้องคืนนี้เขาคิดอะไรหลายอย่าง ถึงจะมึนแต่สติก็มีครบ ธรและพายดูรักกันมาก เป็นความรักที่ทำให้เขาอึ้ง สามปีกับการไม่เจอ ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายเป็นยังไง แต่ก็ยังรักและมีแค่กันและกันทุกลมหายใจ

พายเป็นแสงเหนือของธร และ ธรเป็นวันพรุ่งนี้ของพาย ตั้งแต่เกิดมาคิดว่ารู้จักความรักดีแล้ว ผู้หญิงหลายคนที่ผลัดกันเข้ามา ให้มากสุดก็แค่หายเหงา แค่หายเหงาโยฮันก็ทำได้นะ เห้ยทำไมมาคิดถึงไอ่ขี้เก๊กได้ละเนี่ย พอเลิกคิด ไปหาโยฮันดีกว่า ไม่คิดแต่ไปหาเลย



เคาะประตูสองสามที ประตูก็เปิด

“นี่มันกี่โมงกี่ยามแล้ว เกรงใจรู้จักบ้างไหม” ทันทีที่เปิดประตู โยฮันก็บ่นด้วยท่าทางง่วงๆ

“เพิ่งไปเจอพี่ธรกับพี่พายมา ไม่อยากฟังสินะ งั้นผมกลับห้อง”

“เห้ยคุณ เข้ามาๆ” รั้งสุดฤทธิ์ แค่ได้ยินชื่อพายก็ตาสว่างแล้ว

“นั่งก่อนๆ หิวไรไหมผมหาให้” ภูพานยิ้ม กับท่าทางเอาอกเอาใจเกินพอดี

“ให้มันจริงใจหน่อยคุณ”

“อ่ะงั้นเล่ามาเร็วๆ”

“อันนี้ก็จริงใจเกิน คือออ....” ภูพานยังไม่เลิกลีลา

“ถ้าจะเล่าค่อยปลุกนะ ผมจะไปนอนรอ” โยฮันลุกขึ้นทำท่าจะไป ภูรีบดึงแขนไว้ก่อนจะยอมเล่า



ภูพานพูดตามที่เขาเห็น ตามสิ่งที่เป็นจริง ระหว่างพายกับธร ยากนะที่จะมีใครมาแทรกได้ โยฮันนั่งนิ่งฟัง รู้สึกไม่ค่อยดีแต่ไม่ได้เศร้ามากอย่างที่ควรจะเป็น หรือว่าเขายังคิดว่าตัวเองมีความหวัง หรือเขาไม่ได้ชอบพายขนาดนั้น ตอบยากมันไม่ชัดเจนอะไรเลยในตอนนี้



“คุณว่าผมควรตัดใจเหรอ”

“ก็ไม่นะแค่บอกว่ายาก ไม่ได้แปลว่ามันจะเป็นไปไม่ได้” ภูพานพูดให้กำลังใจ

“ถ้าผมรู้ว่าทำไม พี่พายถึงรักพี่ธรนะ คุณก็จะเริ่มเดินหน้าได้แล้ว เป็นไงผมเก่งใช่ม้า”

“แต่ที่คุณเล่ามา ผมก็ทำใจไปแล้วนะ เขาสองคนดูรักกันมากเกินไป ผมเข้าไปแย่ง ผมไม่เลวเหรอ”

“ไม่นะ ความจริง คุณเลวตั้งแต่คิดชอบคนที่มีเจ้าของแล้วป่ะ” นั่นคำปลอบใจหรือซ้ำเติมกันแน่

โยฮันหันมามองหน้า ภูรีบแก้ตัว



“คุณความรักไม่มีผิดถูกหรอก มีแค่รักกับไม่รัก คุณไม่ได้ไปฆ่าแฟนเขา จับเขามาขืนใจซะเมื่อไหร่

คุณแค่อยากรัก แล้วถ้าเขาจะรับหรือไม่รับ มันก็เป็นเรื่องของเขาไม่ใช่เหรอ” พูดดี เพิ่งเป็นวันแรกที่โยฮันยอมรับว่าภูพานพูดดีโคตรๆ

“ง่วงแล้วผมนอนห้องคุณนะ” ภูไม่รอให้เจ้าของห้องอนุญาต เขารีบลุกตรงไปห้องนอนทันที

“ใครให้นอน ลุกเดี๋ยวนี้ น้ำก็ไม่อาบ เหม็นเหล้าจะอ้วกอีกไหมเนี่ย” คนหน้าเข้มยืนโวยวาย แต่อีกคนหลับสนิทไปแล้ว หลับง่ายขนาดนั้นเลยเหรอ โยฮันยืนมองด้วยความหงุดหงิดแต่ทำอะไรไม่ได้









By Symbol A


« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 08-02-2019 10:18:52 โดย antivirus »

ออฟไลน์ antivirus

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 129
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +50/-2
โยฮันภูพาน Take 6
«ตอบ #25 เมื่อ17-11-2018 14:18:58 »

โยฮันภูพาน Take 6


“ใจเย็นไหมคุณ” ภูบอกคนหน้าเข้มที่กำลังนั่งไม่ติด

“เขาจะมาแน่ๆ ใช่มะ” โยฮันถามภูแบบนี้รอบที่เท่าไหร่แล้วไม่รู้

คืนนี้ภูนัดธรกับพายมาที่เดิม โยฮันเลยขอมาด้วย อยากเจอพายคนเดียวแหละ แต่พี่ธรต้องมาด้วยอยู่ดี ก็ถือว่าได้ศึกษาคู่แข่งไปด้วยก็แล้วกัน

“คุณนั่งก่อนเถอะ ผมเวียนหัวแล้วนะ ลุกๆ นั่งๆ อยู่ได้” โดนว่าแบบนี้เขาจำต้องนั่ง แต่ในใจร้อนดั่งไฟลน

“นั่นไงมากันแล้ว” ภูชี้ปากไปทางสองคนที่เดินตรงมาทางพวกเขา

“อ้าวโยฮันก็มาด้วยเหรอ” พายทักทายด้วยรอยยิ้ม โยฮันเผลอยิ้มตาม สายตาของเขาโพกัสที่พายคนเดียว จนภูต้องเตือนเบาๆ

“เบาหน่อย ระวังโดนแฟนเขาต่อยเอานะ” นั่นแหละสายตาโหดๆ ของธรธัณย์ถึงมีความหมายขึ้นมาบ้าง

“วันนี้พี่พายดื่มได้แล้วดิ พรุ่งนี้ไม่มีงานนี้นา” พายขับแขนถามพี่ธร

“ได้แต่ต้องอย่าเมานะ” ธรก้มลงพูดใกล้หน้าคนน้อง อดไม่ได้ที่จะขยี้หัวพายเล่น แบบที่เขาชอบทำ

“ใจดีที่สุด” พายน้ำเสียงอ้อน กอดแขนคนพี่แทนคำขอบคุณ แล้วธรพายก็ส่งสายตาหวานให้กัน โยฮันต้องเบือนหน้าหนี ทำไมไม่หวานกันให้เสร็จก่อนจะมานะ

“ผมว่าผมไปดีกว่า” ภูขัดจังหวะความหวาน สงสารโยฮัน ดูสิทำหน้าไม่ถูกเลย

“ผมก็อยู่ยากแล้วเหมือนกันนะเนี่ย พี่ธรหวานเกิน” โยฮันรับมุก แต่ธรทำหน้านิ่งไม่เล่นด้วย มีแต่พายที่ยิ้มเขินไม่รู้เรื่องอยู่คนเดียว

“ไม่เห็นบอกพี่ ว่าจะมีคนมาด้วย” ธรถามหน้านิ่งเหมือนเดิม

“ต้องรบกวนด้วยนะครับ พอดีผมว่าง เลยขอตามมาด้วย” โยฮันออกตัว

“รบกวนอะไรกัน ไม่เลยหลายคนสนุกดี” พายพูดไป หยิบขนมใส่ปากเคี้ยวไป

“ใช่แค่นี้ไม่เรียกรบกวนหรอก” คำพูดของธรคงมีแค่โยฮันที่เข้าใจความหมาย

“แตงโมของพี่ธรได้แล้ว” ภูรับจานจากพนักงานเสริฟ์มาวางไว้หน้าธร

“ผมขอกินด้วยได้ไหมครับ รู้สึกเราจะชอบ อะไรเหมือนกัน” โยฮันพูดถึงแตงโมแต่สายตามองไปที่พาย พายกับภูถึงขั้นวางหน้าไม่ถูกเลย รู้สึกถึงบรรยากาศอึมครึม

“แตงโมผมแบ่งได้ แต่ถ้าอย่างอื่นขอไม่แบ่งนะ” เสียงเรียบแต่สายตาหวงชัดเจนมาก

“พี่อย่าห่วงเลย ถ้าอย่างอื่นผมก็ไม่ชอบแบ่งใครเหมือนกันครับ” โยฮันเองก็ใช้สายตาไม่ยอมแพ้เช่นกัน



คืนนี้ภูพานไม่เมาเลย มัวแต่ลุ้นและต้องคอยเตือนไม่ให้โยฮันแสดงออกเกินไป ไม่ต่างกับธรที่คอยระวังไม่ให้พายคลาดสายตา คอยแสดงความเป็นเจ้าของคนน้องเต็มที่ ทั้งแขนที่โอบน้องแทบจะตลอดเวลา น้องจะกินอะไรจะขยับตัวไปไหน พี่คอยดูแลหมดจนพายเริ่มรู้ตัว

“พี่ธรไม่ต้องขนาดนี้ก็ได้พายโตแล้ว” พายบอกคนที่คอยเช็ดปากให้

“ก็พายชอบกินเลอะนี้นา” หวานกันอีกล่ะ โยฮันมองบน

ภูวางมือบนไหล่โยฮัน เป็นการปลอบใจ แล้วค่ำคืนของศึกชิงพายก็ผ่านไป ภูสัญญากับตัวเองว่าจะไม่พาโยฮันไปเจอสองคนนั้นอีกแล้ว โคตรอึดอัดเลย



“ไงคุณทำหน้าเป็นหมาหง๋อยเลย” ภูพานหันไปถามคนขับ

“เออดิ คุณไม่เห็นเหรอสองคนนั้นหวานกันเว่อร์ กลัวใครไม่รู้ว่าเป็นแฟนกันรึไง”



“ใจเย็นคุณ ก็เขารักกัน” โยฮันมองคนพูดด้วยหางตา ตกลงอยู่ทีมไหนกันแน่

“ก็ผมชอบนี้นาให้ทำไง” ยังยืนยันเป้าหมายเดิมไม่เปลี่ยนใจ

“คุณต้องแยกให้ออกนะ ระหว่างความชอบที่คุณมีให้พี่พาย กับความรักที่พี่สองคนนั้นเค้ามีให้กัน มันคนละส่วนก็จริง แต่คุณต้องยอมรับความจริงว่าอันไหนมันชัดเจนกว่ากัน อย่าหลงใครจนรักไม่เป็นคุณจะเจ็บเอง”

“มีสาระก็เป็นนะคุณ” โยฮันตอบกลับ แล้วคิดตามที่ภูพูด มันก็จริงแหละ รักที่มองไปไม่เห็นฝั่ง แถมฝั่งที่อยากไปก็มีคนจับจองก่อนนานแล้ว เฮ้ออ หนักใจ



ที่คอนโดพายหลังจากกลับถึงห้อง พายก็เปิดประเด็นไม่ให้เรื่องไม่เป็นเรื่องมาทำให้พวกเขาไม่เข้าใจกัน

“พี่ธรเรื่องโยฮันน่ะอย่าหวงเกินไปได้ไหม พายไม่ได้อะไรกับเขาเลย” พายออกปากปราม เพราะต้องทำงานกับโยฮันอีกหลายงาน กลัวมีปัญหา

“พายไม่คิดแต่มันคิดแน่ๆ พี่ดูออก สายตาที่มันมองพายใครดูก็รู้” พูดแล้วก็ขึ้น

“ยกเลิกงานที่มีมันหมดเลยดีไหมอ่ะ พี่ไม่ไว้ใจ” พายหันไปมองกำลังจะอ้าปากพูด แต่ธรชิงตัดหน้าก่อน

“พี่รู้ว่าพี่เว่อร์ไป เอางี๊ ถ้างานไหนมีมันพี่จะต้องอยู่ด้วยทุกงาน แล้วถ้าไม่จำเป็นพายก็ไม่ต้องไปคุยกับมัน ห้ามอยู่ใกล้มัน ห้ามยิ้มให้มัน ห้าม ห้ามหมดนั่นแหละ”

“พี่ธรเยอะไปแล้วนะ เราอ่ะ” พายรีบเบรกคนขี้หวง

“ก็พี่หึง พี่ห่วง พี่หวง รู้บ้างไหม” ธรหันมาบอกจริงจัง พายพูดได้แค่

“รู้แล้วคร๊าบบบ”

เช้าวันนี้ธรต้องไปรับแม่ที่ต่างจังหวัด เพราะธารธาราเกิดเป็นไข้หวัดระหว่างไปปฏิบัติธรรม แต่ทางนี้ก็ห่วง เพราะพายต้องไปอีเว้นท์กับโยฮัน และภูพาน เขาเลยโทรหาคนที่คิดว่าพอจะพึ่งพาได้

“พี่ธรว่าไงครับ” ภูพานกรอกเสียงทักทายพี่ชายสุดหล่อของเขา ตอนนี้สนิทกันพอสมควรแล้ว

“พี่มีเรื่องให้ช่วยหน่อย” แล้วธรก็บอกสิ่งที่ตัวเองคิดแบบสนิทใจที่จะเล่า หารู้ไม่ว่าทิ้งความลำบากใจให้อีกฝ่ายมากแค่ไหน

“นั่นก็พี่ นี่ก็เพื่อนช่วยใครดีวะ” โยฮันคิดดังๆ หลังวางสายจากธรไปแล้ว



“เป็นอะไรคุณใจลอยตลอดเลยนะ” โยฮันถามลิงเผือกที่วันนี้ดูไม่ร่าเริงเหมือนทุกวัน

“เปล่า คิดถึงสาวๆ อ่ะ” ภูไม่ยอมเล่าความจริง ธรขอร้องให้เขากันโยฮันออกจากพาย ในขณะที่เขากำลังช่วยโยฮันจีบพาย แล้วเขาต้องทำตัวยังไงดี คิดแล้วก็เครียด

“ภู!!” เสียงเรียกที่ดังขึ้นของโยฮัน ทำเอาคนถูกเรียกสะดุ้ง

“อะไรคุณ เรียกชื่อเลยเหรอ”

“ก็เรียกคุณหลายรอบไม่ได้ยินเอง” โยฮันเริ่มสงสัยว่าอะไรทำให้ภูคิดมาก ว่าแต่จะไปอยากรู้ทำไมนะ เรื่องของมันป่ะ

“สรุปใจลอยเรื่องไรเนี่ย” ในที่สุดก็ทนไม่ไหวจนต้องถาม แต่ยังไม่ทันที่ภูจะตอบ

“สวัสดีทุกคน” เป็นพายที่เข้ามาดึงความสนใจของโยฮันไปก่อน ถึงเวลาแล้วที่ภูพานต้องตัดสินใจว่าจะช่วยฝ่ายไหนดี เขามองพายแล้วก็ไม่แปลกใจทำไมถึงดังไวดังนาน แฟนคลับเยอะ ทีมงานก็ชอบพายกันทั้งนั้น แค่มาอีเว้นท์ พายก็ทักทายทุกคน มือไม้อ่อน พูดจาดี ตลก บางครั้งก็หล่อ บางครั้งก็น่ารัก แต่งได้ทุกลุค และยังเตรียมตัวทำงานมาดีมากอีกด้วย

“สมควรโดนแย่งซินะ” ภูพูดลอยๆ

“แย่งอะไรเหรอ” โยฮันได้ยินถามทันที

“แย่งอะไรล่ะ คุณอ่ะมาทางนี้กับผมหน่อย” โยฮันยอมโดนอีกคนลากไป แบบไม่ค่อยเต็มใจนัก

“คุณลากมาทำไมเนี่ย วันนี้พี่ธรไม่มา เป็นโอกาสทำแต้มของผมนะ”

“พี่พายเค้าแต่งหน้าอยู่ คุณจะไปเกะกะเขาทำไม เดี๋ยวก็โดนรำคาญหรอก” ภูให้เหตุผลที่ฟังขึ้นโยฮันเลยยอมฟัง



งานวันนี้เป็นงานเปิดตัวน้ำหอมกลิ่นใหม่ของแบรนด์ดัง สามหนุ่มแต่งชุดลำลอง ดูเรียบแต่หรู คูลแบบหล่อๆ เหมาะกับกลิ่นของผู้ชายนักธุรกิจที่มีเวลาว่างทำกิจกรรมที่ตัวเองชอบ แต่ก็ต้องดูดีและมั่นใจตลอดเวลา ในช่วงสัมภาษณ์ พิธีกรถามคำถามวนไป มีคำถามเดียวที่ภูตอบไม่ได้จริงๆ

“แล้วตอนนี้ แต่ละคนมีงานอดิเรกอะไรกันบ้างคะ”

“ผมชอบเดินร้านแต่งบ้านครับ ชอบพวกของตกแต่ง ภาพวาด ของใช้ที่มีดีไซน์เก๋ๆ” โยฮันเล่าภูพยักหน้าเห็นด้วย เพราะนึกภาพห้องคนหน้าเข้มแล้ว แทบไม่มีที่ว่าง ของเยอะเกิน ถ้าห้องกว้างกว่านี้ เรียกว่าอีเกียสองเถอะ

“สำหรับพาย ช่วงนี้หัดทำอาหารครับ เพิ่งรู้ว่ามันก็สนุกดีเหมือนกัน” ถึงคิวพายเล่าบ้าง ความจริงเขาจะบอกว่าชอบแต่งห้องเหมือนกันแต่กลัวจะเหมือนโยฮัน เป็นประเด็นจิ้นขึ้นมาพี่ธรเอาตาย ตัดไฟแต่ต้นลมดีกว่า

“แล้วคุณภูพานละคะ”

“......” วีเจหน้าหล่อยังเงียบ พยายามนึก แต่นึกไม่ออก

“คนนี้เขาชอบฝันครับ คงจะสะสมความฝันแน่ๆ” โยฮันคิดให้แทน ภูพานยิ้มพยักหน้าเกาหัว ไม่ค่อยเข้าใจหรอกแต่ก็ฟังดูเท่ดี... สะสมความฝัน ...

“สะสมความฝันแปลกดีนะคะ ยังไงเหรอคะคุณภูพาน”

“เอ่ออ” คนถูกถามเริ่มอึกอัก โยฮันเลยตอบแทนอีก

“คือที่ผมว่าเค้าชอบสะสมความฝันเพราะ เขามักจะมีโลกส่วนตัวที่คนอื่นเข้าไม่ถึง อย่างในห้องเขาเนี่ยเข้าไปจะดูไม่ออกเลยว่าเขาเป็นคนยังไง มันโล่งมากไม่มีอะไรเลย ไม่มีของที่เป็นชิ้นที่ซื้อเพราะชอบ จะมีแต่ของใช้ที่จำเป็นเท่านั้น ผมว่าบางทีเขาอาจมีความฝัน ที่เขาชอบมากกว่าสิ่งของก็ได้”

“ฟังดูงงๆ แต่ก็ติสท์สมกับเป็นคุณภูพานเลย สองคนนี้เป็นเพื่อนรักที่รู้ใจกันสุดๆ ไปเลยนะคะ” พายยิ้มมองทั้งสองคน



ช่วงพูดคุยจบลง ช่วงร้องเพลง ภูต้องเล่นกีตาร์ ส่วนพายและโยฮันเป็นนักร้อง เพลงรักกวนๆ จังหวะอารมณ์ดีดังขึ้น โยฮันร้องก่อน ความหมายเพลงเหมือนสารภาพรักให้คนที่ไม่มีทางรักได้

โยฮันร้องและจ้องไปที่พาย แฟนคลับกรี๊ดกันใหญ่ วันนี้เลยเกิดโมเม้นท์เรือผี แฟนคลับสายวายที่ติดตามทั้งสามคนก็เพิ่มขึ้นด้วย เพราะเวลาสามคนอยู่ด้วยกันมันลงตัว น่ารักสนุกเคมีรุนแรงมาก ถ้าพายไม่มีธร คงอินหนักกว่านี้

“เหตุผลเดียวคือ...รักเธอ..” โยฮันร้องเพลงท่อนสุดท้าย พร้อมจ้องหน้าพายส่งสายตาหวานเกินความจำเป็น จนพายต้องหลบสายตาไปเอง ถ้าพี่ธรมาด้วยเป็นเรื่องแน่

ช่วงร้องเพลงจบลง ทั้งสามคนไปพักที่ห้องแต่งตัว เปลี่ยนชุดเตรียมขึ้นร้องเพลงอีกรอบช่วงเย็น พายขอตัวไปงีบเพราะเมื่อคืนนอนดึกตอนนี้สภาพง่วงมาก อีกอย่างหลบหน้าโยฮันด้วย

“คุณอ่านไรอ่ะ” โยฮันทักภูแต่สายตามองคนที่กำลังหลับ

“เขาหลับ คุณก็เก็บอาการหน่อย เดี๋ยวไก่ตื่นหมด”

“ไก่อะไร” โยฮันทำหน้างง

“ก็..นี่คุณไม่เข้าใจจริงๆ หรือกวนผมเนี่ย” ภูเริ่มไม่แน่ใจ เพราะหน้าโยฮันดูงงจริง

“เออลืมไปลูกครึ่ง ไม่เข้าใจคำไทยสินะ”

“คุณอย่ามาเปลี่ยนเรื่องสิ ดูอะไรอยู่” โยฮันนั่นแหละเปลี่ยนเรื่อง

“ดูทวิต คุณรู้ไหมมีคนจิ้นเราด้วยนะ แต่ผมไม่ค่อยโอเคเลย” ภูบอกพร้อมยื่นมือถือให้

“เดี๋ยวนะ จิ้นผมกับพายอ่ะโอเค แต่กับคุณผมก็ไม่โอเหมือนกันนะ” โยฮันอ่านทวิตแล้วขนลุก



สายตาที่เขาสองคนมองกันนี่ว่าใช่แน่ๆ ไม่ใช่แค่เพื่อนหรอกแก #โยภู

โยดูรู้เรื่องภูแบบรู้ลึกรู้จริงมากอ่ะ #โยภู

จากที่ฟังสัมภาษณ์โยฮันไปห้องภูพานบ่อยเหรอ นี่คิดลึกแล้วนะ #โยภู

ต่อเรือแป๊บ #โยภู

คนอื่นอาจโพกัสตอนโยฮันส่งสายตาให้พาย แต่ว่า #โยภู ดูเรียลกว่าเยอะ

ภูอย่าไปยุ่งกับพี่พายนะ เดี๋ยวพี่ธรต่อยเอานะลูก มาเรือเราดีกว่า #โยภู



“ที่ผมว่าไม่โอเคเนี่ย เพราะเป็นโยภู ทำไมไม่เป็นภูโย ภูแสดงความเห็นโยฮันขำ

“คุณก็จริงจังกว่าแฟนคลับอีกนะเนี่ย ชอบก็จีบเลยชอบก็จีบเลยเซ่”

“คุณหยุดเลยนะ จะอ้วก” ภูทำหน้าไม่โอเค

เสียงหัวเราะของทั้งคู่ดังขึ้นพร้อมกัน ความสนิทเริ่มทำลายกำแพงที่สองคนสร้างขึ้นมา ตอนนี้โยฮันคงไม่รู้ตัว ว่าเขามีโลกส่วนตัวอีกใบขึ้นแล้ว โลกที่มีแค่เขากับภูพาน ส่วนภูพานเลิกเหงาตอนอยู่กับโยฮัน มันไม่เคยมีใครทำได้มาก่อน หมายถึงทำให้เขาเลิกเหงาน่ะ

"ขอบใจนะ ที่ช่วยตอบคำถามอ่ะ" ภูพานขอบคุณจากใจจริง

"ไม่เป็นไร เรื่องของคนใช้ ผมก็ต้องรู้ดีที่สุดอยู่แล้ว" โยฮันเกทับ ภูเบ้ปาก หมั่นไส้

"เอาจริงนะคุณไม่มีอะไรที่ชอบเลยเหรอ" โยฮันถาม

"ก็คงอย่างที่คุณว่า ตั้งแต่เด็กผมชอบฝันอยากเป็นนั่นเป็นนี่ ตอนนี้ยังไม่เลิกอยากเลย เชื่อไหมว่าผมลองทำอะไรหลายอย่าง ส่วนมากทำได้ไม่นานหรอก เบื่อก่อนก็เลยเลิก มีแค่งานในวงการนี่แหละ ที่ผมไม่เคยเบื่อ"

โยฮันไม่ค่อยเข้าใจว่าคนที่ไม่มีเป้าหมาย เปลี่ยนความฝันไปเรื่อยๆ ต้องใช้ชีวิตแต่ละวันยังไง เขาเป็นคนชัดเจน รู้ว่าตัวเองชอบอะไร ไม่ชอบอะไร เรื่องความฝันไม่ค่อยสำคัญเพราะเป้าหมายของเขา มันเป็นรูปธรรมมากกว่าที่จะคิดว่าเป็นความฝันอันเลื่อนลอย









By Symbol A



« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 08-02-2019 11:09:13 โดย antivirus »

ออฟไลน์ antivirus

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 129
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +50/-2
โยฮันภูพาน Take 7
«ตอบ #26 เมื่อ17-11-2018 14:36:16 »

โยฮันภูพาน Take 7



“พี่ธรทางนี้ครับ” ภูตะโกนเรียกพี่ชายหน้าหล่อของเขา

“โทษทีรบกวนอีกล่ะ” ธรรู้สึกเกรงใจจริงๆ แต่ทำไงได้ ตอนนี้ภูคนเดียวที่พึ่งได้ พายก็ไม่ว่าง แม่ก็ไม่อยู่

“จิ๊บๆ พี่ผมว่างพอดี ว่าแต่เกิดไรขึ้นถึงให้ผมมารับที่นี่”

“รถพี่มันเกเรอ่ะ กำลังจะไปรับพายด้วยเซ็งเลย”

“อ้าวแล้วพี่พายไปไง”

“ให้ขับรถไปเอง เมื่อก่อนพายก็ขับเอง แต่พอพี่กลับจากเกาหลีพี่ก็ขับให้ตลอด ห่วงเหมือนกันเขาไม่ขับรถนานแล้ว” ธรตอบยืดยาว แต่ประโยคหลังเหมือนจะบ่นกับตัวเองมากกว่า



“พี่สองคนดูห่วงใยกันจังเลย ผมถามอะไรได้ป่ะ ใครจีบใครก่อน”

“ความจริงไม่เคยมีใครถามพี่แบบนี้ เขินว่ะไม่เล่าได้มะ” ภูยิ้มไม่เคยเห็นมุมนี้ของธรมาก่อน ทำเอาเขาพลอยเขินไปด้วย

“พี่พูดมาซะขนาดนี้ เล่ามาเถอะผมอยากเผือก” เมื่อรุ่นน้องตื๊อถามไม่เลิกธรก็จำเป็นต้องเล่า



“จำไม่ได้ว่าใครจีบใครก่อน ตอนแรกโคตรไม่ชอบขี้หน้ากันเลย รู้ตัวก็มีแต่เรื่องของเขาเต็มไปหมด จากไม่ชอบฟังเพลง ไม่ชอบทำความสะอาดรถ ใจร้อนไม่ยอมใคร ภาพที่เห็นตอนอยู่เกาหลี เพราะพายทั้งนั้นทำให้พี่เปลี่ยน บอกไม่ถูกว่ะภู ถ้าใจเราสัมผัสใจของอีกคนได้ มุมมองโลกของเราจะเปลี่ยนไป เราจะมีความเป็นเราที่มีอิทธิพลมาจากเขาโดยไม่รู้ตัวอ่ะ”



“บางอย่างเปลี่ยนไปเหรอพี่ เช่นอะไรอ่ะ” อันนี้ภูเริ่มอยากรู้เอง ไม่เกี่ยวกับโยฮันฝากถามล่ะ

“ก็อย่างที่พี่บอก ความชอบ ความเคยชิน หรืออะไรที่เราต้องทำตลอดแต่เราดันไม่ได้ทำประมาณนี้แหละ บอกไม่ถูก ความรักของคนเราไม่เหมือนกัน ภูต้องเจอเองถึงจะเข้าใจ”



“ว่าแต่มีรึยังเรา” ธรย้อนถามคนที่ตั้งใจฟังเขาอยู่ ภูหันมาส่ายหัว

“อะไรกันเสืออย่างภูพานไม่มีได้ไง มีจนเลือกไม่ถูกมากกว่ามั้ง”

“ไม่มีจริงพี่ คนที่เข้ามาก็แค่นั้น แต่คนที่คุยทุกวันไม่มี นอกจาก....”

“นอกจากใคร ไหนว่าไม่มีไง” ธรคาดคั้น

“ไม่ใช่พี่ผมแค่จะบอกว่า นอกจากพวกพี่ ไอ่นพ แล้วก็โยฮัน ผมก็ไม่ค่อยสนิทกับใครแล้ว”

“เข้าใจคนในวงการก็แบบนี้ พี่ก็อยากถามภูกับโยฮัน ชอบผู้หญิงหรือผู้ชายอ่ะ” จะถามแค่โยฮัน แต่กลัวจะดูเจาะจงเกินไป

“ผมชอบผู้หญิงดิพี่ แต่ไอ่โยฮันผมไม่รู้มันหรอก” ภูเลือกไม่ตอบตรงๆ ตอนพูดถึงโยฮัน แต่ส่วนตัวเขามั่นใจว่าตัวเองชอบผู้หญิงแน่นอน

“แล้วพี่ธรรู้ตอนไหนว่า ชอบผู้ชาย” คำถามลึกเข้าไปทุกที เพราะดูท่ารถจะติดอีกนาน วันนี้เก็บข้อมูลให้โยฮันได้เพียบแน่ๆ

“พี่ไม่ได้ชอบผู้ชายนะ พี่แค่ชอบพาย ผู้ชายคนอื่นก็เฉยๆ ไม่รู้สึกว่าน่ารักหรือหล่ออะไร แต่พอเป็นพายพี่ก็ ไม่รู้ดิมันน่ารักในสายตาพี่มั้ง”

ภูคิดตามไม่ค่อยเข้าใจความรู้สึกแบบนั้นเท่าไหร่ เขาชอบผู้หญิงที่สวยขี้อ้อน แต่ผู้หญิงแบบนั้นไม่นานก็เบื่อ ต้องเปลี่ยนคน แปลว่าเขาชอบผู้หญิงแต่ไม่มีคนที่พิเศษเลยอย่างนั้นมากกว่ามั้ง



ส่งธรเสร็จภูก็แวะมาที่ห้องโยฮัน

“อ้าวคุณเองเหรอเข้ามาสิ” โยฮันทักทายและเชิญให้ภูเข้าห้อง วันหลังจะปั๊มกุญแจให้แล้ว มาบ่อยเกิน

“ผมสิ ไม่ใช่ผมแล้วจะเป็นใคร คุณไม่เห็นมีเพื่อนมาหาเลยนี่”

“น้อยๆ หน่อยคุณ ผมมีคนคบนะ แค่เพื่อนผมอยู่ต่างประเทศส่วนใหญ่”

“ยังไม่ได้ว่าอะไรเลย ไม่อยากรู้เรื่องพี่พายช่ะงั้นผมกลับก็ได้” ภูทำท่าจะไป

โยฮันรีบใช้สองแขนรวบให้นั่งลงก่อน



“เห้ยคุณปล่อย เดี๋ยวไฟซ็อต” ภูรีบสะบัดตัวออกจากวงแขนของโยฮัน

“ไฟซ็อตไร คุณกลัวผมเหรอ อย่าเด็ดขาดผมเลือกนะ”

“อ่ะพูดงี๊แปลว่าผมไม่หล่อ งั้นผมไปจริงๆ” ภูแกล้งงอน

“โอ๊ยย เอาใจยากนะคุณ คุณหล่อแต่คุณไม่น่ารักเคไหม แล้วผมก็ไม่ได้ชอบผู้ชาย ผมชอบพายแค่พายคนเดียว”

“คุณรู้ไหมว่า คุณพูดเหมือนพี่ธรเด๊ะเลย”



“พูดว่า..” โยฮันย้อนถามหน้า งงๆ

“ก็บอกว่าไม่ได้ชอบผู้ชายแค่ชอบพี่พายนะสิ ผมหิวมีอะไรกินบ้าง” เล่าไปขอของกินไป

“เล่ามาก่อนอยากกินอะไร ผมเลี้ยงเอง” โยฮันต่อรอง

“คนมันหิว จะนึกอะไรออกได้ไงคุณ ผมอยากกินส้มตำไก่ย่างหน้าคอนโด เอาตำป่าเผ็ดๆ”

“สั่งเป็นชุดเลยนะคุณ” สถานการณ์เปลี่ยนไป อำนาจเปลี่ยนมือ ต้องทำใจนะโยฮัน

“แล้วจะไปซื้อให้ไหมล่ะ” เสียงภูเหมือนสั่งมากกว่าถามนะ

“ไปคร๊าบบ เฮ้ออ รอสักครู่นะคุณ ผมจะรีบไปซื้อมาให้ครับ” โยฮันตอบเสียงไม่จริงใจ แล้วก็ต้องจำใจลงไปซื้ออะไรที่ภูสั่ง



ไม่นานนักอาหารตามที่ภูสั่งก็ถูกจัดใส่จานเป็นที่เรียบร้อย

“เผ็ดมาก คุณกินเข้าไปได้ไง” โยฮันพูดไปกินน้ำไปเกือบครึ่งแก้ว

“ผมชอบอะไรเผ็ดๆ กินจนชินแล้ว กินอะไรจืดๆ มันไม่อิ่ม” ภูพานพูดไปกินไปดูน่าอร่อย

“ไม่อิ่มได้ไงล่ะ ต้องกินน้ำตามเป็นขวดๆ”



“จริงของคุณนะ” สองคนหัวเราะพร้อมกันอีกแล้ว โยฮันลืมเรื่องพายไปเลยเวลาอยู่กับภูแบบนี้ เขาไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าไม่ค่อยอยากรู้อะไรเกี่ยวกับพายเหมือนเมื่อก่อนแล้ว แต่เอาพายมาเป็นข้ออ้างคุยกับภูมากกว่า

หลังจากกินอะไรอร่อยๆ หนังท้องตึงหนังตาก็หย่อน โยฮันเก็บจานไปล้างกลับมา อีกคนก็นอนหลับอยู่บนโซฟาซะแล้ว

“อะไรของคุณเนี่ย หลับง่ายๆ งี๊เลยเหรอ” คนหน้าเข้มบ่นเสียงดัง แต่ภูไม่มีทีท่าจะสะดุ้งตื่น ไอ้ลิงเผือกขี้เซาเอ๊ย เกือบสามชั่วโมง ที่โยฮันนั่งเล่นมือถือรอภูพาน จนเขาเองก็เริ่มง่วงแล้วเหมือนกัน



“อ้าวคุณหลับเหรอ” ภูพูดเบากลัวเขาตื่น จะเกรงใจทำไมก็ไม่รู้เหมือนกัน โยฮันนั่งกับพื้นพิงโซฟาที่ภูหลับอยู่ เผลอหลับไปด้วยกัน เลยกลายเป็นนอนซบใกล้ๆ ไหล่ของภูซะงั้น ภูมองหน้าคนหลับ คิ้วหนา หน้าเข้ม ปากก็.... รีบดึงสติกลับมาเมื่อรู้ตัวว่ากำลังทำอะไรอยู่ ลุกเดินออกจากห้องไปทันที

ถึงห้องค่อยหายใจออกแรงๆ เกือบไม่รอดทำไมต้องกลั้นหายใจด้วยเนี่ย เป็นอะไรกันแน่ เสียงเรียกเข้าจากมือถือดังขึ้น ชื่อนพโชว์หรา น่าจะเรื่องเดิมๆ



“มึงเมากันไหมคืนนี้ มีน้องน่ารักเขาคิดถึงพี่ภูอ่ะ” ทำไมฟังแล้วรู้สึกเบื่อ

“ไม่ดีกว่า พรุ่งนี้กูมีงานเช้า” แถมโกหกเพื่อนไปอีก



“งานไรวะ ช่วงนี้ไม่เจอกันเลยนะมึง ธุระเยอะตลอด” นพตัดพ้อ

“ก็คนมันฮอตงานรุมอ่ะมึง” รีบโม้ก่อนโกหกอย่างอื่นกลัวไม่เนียน นพเป็นเพื่อนที่สนิท ขืนรู้อะไรนิดเดียวคงเดาออกหมด ว่าแต่เขากลัวเพื่อนรู้เรื่องอะไร ไม่มีความลับอะไรสักหน่อยก็แค่ เขาตัวติดโยฮันมากขึ้นแค่นั้นเอง

“กูไม่ตื๊อก็ได้ไอ่คนฮอต” นพวางสายไปแล้ว ภูนั่งปลายเตียง คิดว่าคืนนี้จะทำอะไรดี เบื่อผู้หญิงในพับ เบื่อบรรยากาศเพลงดัง เบื่อไปหมด และมือถือก็ดังอีกรอบ เขากดรับโดยไม่ดูชื่อ คิดว่าเป็นนพโทรมาตื๊อ



“ก็กูบอกแล้วไงว่าไม่ไป พรุ่งนี้มีงานเช้า” ปลายสายเงียบ

“ผมเองคุณ แล้วงานเช้าอะไร พรุ่งนี้คุณว่างทั้งวันนะ” โยฮันตอบกลับเพราะจำตารางงานของอดีตคนใช้ได้หมด

“อ้าวคุณเองเหรอนึกว่าไอ่นพโทรมาตื้อไปกินเหล้าอ่ะ คุณมีอะไรเนี่ยตื่นได้แล้วเหรอ”

“ตื่นแล้วสิ ใครจะนอนเหมือนตายอย่างคุณ แล้วเพื่อนคุณเนี่ยเจอกันแค่ตอนเมาจริงๆ นะ” โยฮันตอบยาว จนลืมไปแล้วว่าจะโทรมาทำไม

“อยู่กันแค่นี้จะโทรมาทำไม เดี๋ยวผมเดินไปหาที่ห้องละกัน” ภูไม่รอให้ตอบเขาเดินไปห้องตรงข้ามทันที โยฮันกดวางสายแล้วไปเปิดประตู ให้แขกที่เพิ่งออกไปได้ไม่นานก็กลับมาอีกแล้ว



“คุณยังเล่าไม่จบเลย” โยฮันทวง

“เรื่องพี่พายเหรอก็......” โยฮันฟังเรื่องราวที่ภูเล่า รู้สึกว่าธรรักพายมาก เหมือนเขาสองคนเป็นทุกอย่างของกันและกัน ผ่านอะไรกันมาเยอะ แล้วก็เกิดมาเพื่อรักกัน ดูน้ำเน่ามากแต่มันก็คือความจริง

“ซึมไปเลยดิ ไม่เอาน่า เดี๋ยวก็หมดโปร รักที่หวานตลอดกาลมีแค่ในนิยายเท่านั้นแหละคุณ”



“นี่คุณกำลังปลอบผมเหรอ” โยฮันเงยหน้าขึ้นถาม

“ปลอบบ้าอะไร ผมแค่อยากให้คุณ มองทุกอย่างตามความจริง คุณจะได้ไม่คิดมากไง”

“นั่นแหละ เขาเรียกปลอบ”

“อ่ะๆ ปลอบก็ปลอบ” เถียงกันไปเถียงกันมา แทนที่จะอารมณ์เสีย แต่ทำไมทั้งคู่กลับใจเย็นลงและมีความสุขขึ้นก็ไม่รู้











By Symbol A



« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 08-02-2019 13:15:24 โดย antivirus »

ออฟไลน์ antivirus

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 129
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +50/-2
โยฮันภูพาน Take 8
«ตอบ #27 เมื่อ17-11-2018 14:54:51 »

โยฮันภูพาน Take 8


ในงานเลี้ยงประจำปีของช่องสตาร์เวิร์ด ทุกคนมาในธีมแวมไพร์ ค็อกเทล อาหาร ขนม กระทั่งพร็อพทุกอย่าง ล้วนเป็นสีแดงดำ แวมไพร์ชายหญิงในงานต่างแต่งเต็มไม่มีใครยอมใคร มีทั้งแบบน่ากลัว เซ็กซี่ และแนวฮา ธรและพายใส่ชุดขาวดำคู่กัน หล่อดูดีมีแต่คนอยากถ่ายรูปด้วย กว่าจะได้พักก็เล่นเอาเหนื่อยทั้งคู่



ส่วนภูและโยฮัน ก็มาแนวดิบๆ เท่ๆ สาวกรี๊ดกันใหญ่

“คุณดูสิพายโคตรน่ารัก” โยฮันกระซิบกับภู

“พูดเบาๆ เดี๋ยวได้ชิมหมัดพี่ธรหรอก ไม่เห็นเหรอตามคุมแจขนาดนั้นอ่ะ” ระหว่างที่ทั้งสองคนกำลังคุยเรื่องพายกันนั้น



“พี่โยฮันขา นีน่าหาให้ทั่วงานเลย มาหลบอยู่กับพี่ภูตรงนี้เอง” สาวน้อยหุ่นนางแบบในชุดผีดูดเลือดแสนเซ็กซี่เดินมาทักทาย ส่งสายตาเป็นประกายให้โยฮัน

“น้องนีน่ามาด้วยเหรอ พี่ไม่ทันเห็นเลยครับ” ภูพานรีบทักทายตามประสาคนมนุษยสัมพันธ์ดี นีน่าสวยเหมือนสาวทั่วไปที่เขาเคยคบคั่วนั่นแหละ แปลกดีนะผู้หญิงที่ภูเจอส่วนใหญ่ก็สวยมากทั้งนั้น แต่ไม่มีผู้หญิงคนไหนที่จะเรียกว่าคนพิเศษได้สักคน ยิ่งช่วงหลังเริ่มเบื่อพวกคนสวยไปเลยด้วยซ้ำ

“น่าเพิ่งมาค่ะ มาถึงก็มองหาพี่โยฮันก่อนเลยนะคะ พรมของน่าใช้ดีไหม” โยฮันยิ้มแห้ง มองหน้าภูพานแต่อีกคนไม่เข้าใจ

“พรมสีดำที่ให้พี่มาอ่ะเหรอ ดีครับ” ภูพานร้องอ๋อในใจ กลั้นขำแทบไม่อยู่ พรมผืนที่เขาอ้วกใส่แน่ๆ

คุยกันสักพัก สาวน้อยก็ละความพยายามจะอยู่กับโยฮันตามลำพัก เพราะดูท่าทางภูพานกับโยฮันคงไม่แยกกันไปไหน เธอเลยเดินเซ็งไปหากลุ่มเพื่อนนางแบบแทน



“ไม่บอกน้องไปว่าชอบผู้ชาย จะได้ไม่เสียเวลาเขา” ภูพานแนะนำ

“เดี๋ยวตื๊อเบื่อก็ไปเองอ่ะ ผมไม่ค่อยสนใจเท่าไหร่” โยฮันพูดพร้อมกระดกน้ำสีแดงลงคอ มองไปทางพาย คนอะไรน่าน่ารัก มองไม่เคยเบื่อเลย ภูถอนหายใจแรงจนโยฮันต้องหันมาถาม

“เป็นอะไรของคุณ”

“คุณมันบ้า ไม่เห็นสายตาของเขาสองคนที่มองกันรึไง พี่ธรจะกินพี่พายเข้าไปแล้ว ส่วนพี่พายก็ยอมให้กินซะด้วย คุณยังจะหวังอะไรอยู่ได้ ไม่เจ็บเหรอ”

“.........” โยฮันไม่ตอบได้แต่ยิ้ม ตอบภูพานในใจว่า.....แล้วไงก็ผมชอบ

“น้องโยฮันอยู่นี่เอง พี่ตามหาจนเหนื่อยแล้วเนี่ย” ผู้จัดการส่งเสียงดังแข่งกับเสียงเพลง

“ครับ” คนหน้าเข้มตอบรับสั้นๆ รอฟังว่ามีอะไร

“ตอนนี้มีหนังติดต่อมา เป็นแนววายนะ แสดงกับพายพิรุณเราจะรับไหม” ภูยืนฟังอยู่ส่งยิ้มให้คนที่อึ้งไปแล้ว

“ยังไงก็รีบตัดสินใจ บอกพี่พรุ่งนี้นะจ๊ะ” ผู้จัดการไปแล้ว ภูรีบแสดงความยินดีก่อนเลย

“ดีใจล่ะเซ่ ป่ะฉลอง”

“อืม ดีใจมากเลยอ่ะ ผมไม่ได้ฝันไปช่ะ” โยฮันยิ้มกว้างให้ภู เขายังอึ้งไม่หายเลย

ในงานธรประกบพายแจ ไม่ให้มีโอกาสคุยกับโยฮันเลย มีทักทายภูบ้างและภูกับโยฮันอยู่ด้วยกัน ธรเลยกันท่าให้พายไปนั่งกับคนอื่นแทน ก็บอกแล้วว่าพี่ธรหวงพายยังกะอะไรดี พายไม่สนใจโยฮันอยู่แล้ว และไม่อยากมีปัญหากับพี่ธรก็เลยลุกเดินตามอย่างว่าง่าย

“เห็นมะ” ภูพูดตามหลังเมื่อพายและธรไปแล้ว

“เห็นอะไร” โยฮันถามกลับ แต่สายตายังมองตามหลังพายไป

“พี่ธรเขารู้ดิว่าคุณชอบแฟนเค้า โคตรกันท่า โคตรหวง”

“.......” โยฮันไม่พูดอะไรแค่ไหวไหล่ แล้วฮัมเพลงตามนักร้อง



“คุณนี่มัน...” ภูได้แต่ส่ายหน้าให้คนไม่ยอมรับความจริง



ยามเช้าเวลาเดิม โยฮันลืมตาต้อนรับวันใหม่ เช้านี้เขาตื่นมาพร้อมรอยยิ้ม เดี๋ยวสายๆ จะโทรหาผู้จัดการตอบรับงานหนังที่จะได้เล่นกับพาย แค่คิดก็หุบยิ้มไม่ได้แล้ว นั่งมองนาฬิกานานสองนาน จนเวลาน่าจะโอเคแล้ว โทรไปเช้าเกินเดี๋ยวผู้จัดการจะสงสัย

“พี่ผมตกลงรับนะ งานที่บอกเมื่อคืน”

“คุณน้อง หนังวายเล่นกับผู้ชาย บทเป็นไงแรงแค่ไหน ไม่ดูก่อนเลยเหรอ”

“สมัยนี้แนววายกระแสดี เพิ่มแฟนคลับกลุ่มใหม่ไง ไม่เสียลุคด้วยเล่นกับพายใครก็รู้ว่าพายมีพี่ธรอยู่แล้ว ผมจะได้มีงานหลายแนว พัฒนาฝีมือด้วย”

ทำทีอธิบายยืดยาว ความจริงบทแบบไหนก็ได้ ขอแค่ได้เล่นกับพายก็พอ



ตรงข้ามกับที่บ้านธร

“พี่ธรกินไข่ยัง” พายตะโกนถาม หันไปยิ้มกับธารธารา

“ยัง..พี่ไม่หิว” ธรตอบหน้านิ่งๆ

“ไม่กินหน่อยละลูก น้องอุตส่าห์ทำให้แต่เช้า”

“น้องทำเหรอพี่นึกว่าแม่ทำ แต่พี่ไม่หิวอ่ะเซ็ง”

“เซ็งไรครับ” พายเดินมาคุยกับพี่ใกล้ๆ แม่นั่งรอฟังคำตอบด้วย

“ก็มีงานจะให้พายไปเล่นหนังกับไอ่โยฮัน” พายหันไปสบตากับคนเป็นแม่เหมือนจะขอให้แม่ช่วยพูด

“น้องโยฮันที่เคยเล่นละครกับพายใช่ไหมลูก ทำไมเซ็งล่ะ”

“มันชอบพายสิแม่ ธรไม่ชอบขี้หน้ามัน งานนี้ธรไม่ให้พายรับเด็ดขาด”

“อ้าว แล้วพายอยากทำไหมล่ะ ถามน้องรึยัง” ธรหันไปมองหน้าพาย

“ถ้าพี่ธรไม่สบายใจ พายก็ไม่เล่นก็ได้ครับ หนังแนววายพายไม่อยากเล่นกับคนอื่นอ่ะ อยากเล่นกับพี่ธรคนเดียว” คำตอบของพายทำเอาธรยิ้มไม่หุบ เดินไปกินไข่ต้มแต่โดยดี แม่อดยิ้มตามไม่ได้เลย



ที่ห้องภูเจ้าของห้องยังหลับสนิท เมื่อคืนกลับดึกเลยขอนอนต่อให้หายเพลียก่อน แต่เสียงเรียกเข้าจากมือถือดังขึ้นมาแต่เช้า เขาไม่รับแต่ทั้งเสียงไลน์เสียงเรียกเข้ากระหน่ำเข้ามาจนต้องตื่น เมื่อปรับสายตาได้ก็รู้ว่าเป็นผู้จัดการของเขานั่นเอง

“โหพี่บาปนะเนี่ยกวนคนนอน”

“ฉันขอโทษพอใจรึยัง ว่าแต่จะเที่ยงแล้ว แกจะนอนเอาโล่ห์หรือยังไง ลุกอาบน้ำแต่งตัวมาหาพี่ที่....ก่อนบ่ายสองนะ มีงานใหญ่รอเราอยู่” ภูวางสาย ตายังปรืออยู่ แต่ต้องฝืนลุกไปอาบน้ำแต่งตัว ไปตามที่ผู้จัดการบอกไว้



เมื่อไปถึงร้านกาแฟ ต้องแปลกใจที่เจอโยฮันนั่งกับผู้จัดการรออยู่ก่อนแล้ว

“ภูมาแล้วนั่งๆ” ผู้จัดการกวักมือเรียก เขาเดินไปยกมือไหว้พี่อีกคนที่ดูแล้วน่าจะเป็นผู้กำกับชื่อดัง ก็ไม่เคยเจอตัวจริงแต่คิดว่าใช่ และพยักหน้าทักทายโยฮัน อีกคนยักคิ้วส่งให้สีหน้าหง๋อยๆ

“นี่นัดประชุมอะไรกันเหรอครับ” ภูถามขึ้นใครก็ได้ตอบเขาที



“คุณจำเรื่องหนังได้ป่ะ พายไม่รับ ตอนนี้พี่ใหญ่เลยจะให้คุณมาแทน” โยฮันอธิบาย ภูยังมึนอยู่

“ผมขอดูบทก่อนได้ไหมครับพี่” ตอบแบบแบ่งรับแบ่งสู้



“บทยังไม่มีนะ พี่อยากได้นักแสดงก่อนแล้วเขียนบทตามลุคคนเล่นมากกว่า มันจะเรียลกว่าแต่บอกได้คร่าวๆ ว่าวายเข้มข้น ฉากรักคือรักจริง จูบนัวเนีย สายตา อินเนอร์ต้องเต็มที่ จะมาใสๆ ไร้ราคี พี่ไม่ทำให้เสียเวลา” พี่ใหญ่อธิบาย



ภูกับโยฮันหันไปมองหน้ากัน สีหน้าอธิบายไม่ถูก พูดไม่ออกอึ้งทั้งคู่











By Symbol A



« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 08-02-2019 13:46:54 โดย antivirus »

ออฟไลน์ antivirus

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 129
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +50/-2
โยฮันภูพาน Take 9
«ตอบ #28 เมื่อ17-11-2018 15:29:12 »

โยฮันภูพาน Take 9


โยฮันเดินเหนื่อยๆ ออกจากลิฟต์มุ่งตรงไปที่ห้องใจลอยคิดเรื่องพายถอนตัว เรื่องที่ต้องไปเล่นบทเลิฟซีนกับภู เฮ้ออ...ถอนหายใจเป็นครั้งที่ล้านได้แล้วมั้งวันนี้

“ก็พี่ไม่มาหาเลย จะให้ฝ้ายทำไง”

“ก็งานพี่เยอะบอกไปสิบรอบแล้ว” ดูท่าทางไอ่ลิงเผือกห้องตรงข้ามจะกำลังงานเข้า เมื่อเห็นโยฮันเดินตรงมา ภูพานก็ทำหน้าเหมือนเขาเป็นแสงสว่างที่ปลายอุโมงค์

“อ้าวโยฮันมาแล้วเหรอ ทำไมช้านักล่ะ” อยู่ๆ ก็ทักแบบนั้นรับมุกเกือบไม่ทันเลยนะ โยฮันยิ้มแบบงงหนักส่งให้ชายหญิงตรงหน้า

“สวัสดีค่ะพี่โยฮัน” น้องฝ้ายคนสวยทักทาย ไม่ลืมที่จะทิ้งสายตายั่วยวนให้ชายที่มาใหม่ ทั้งที่กำลังตามตื๊อชายอีกคนอยู่แท้ๆ เฮ้ออ ผู้หญิงสมัยนี้มันยังไงกันนะอันนี้ทั้งโยฮันและภูพานคิดตรงกัน

“พี่บอกแล้วไงว่ายุ่ง นัดโยฮันไว้จะไปคุยเรื่องบทกัน” ภูพานเอาตัวรอดเป็นปลาไหลเลย

“อืม” โยฮันเออออตาม เห็นแก่ที่ภูช่วยเรื่องพายไว้ ก็ช่วยกลับไปบ้าง ในที่สุดน้องฝ้ายก็กลับไปแบบไม่ค่อยเต็มใจนัก ภูพานถึงกับถอนหายใจโล่งอกแรง



“เฮ้อออออ จะบ้าตาย ตื๊อยังกะเจ้าหนี้”

“ทำไมเท น่ารักดีออก” โยฮันถามขณะหันไปไขกุญแจเข้าห้องตัวเอง

“ไอ่น่ารักมันก็ใช่ แต่จิกเป็นไก่เลย นึกว่าตัวเองเป็นข้าวสารไปแล้ว”

“ข้าวสารอะไรวะ”

“ก็โดนจิกไง นี่คุณโง่หรือคุณโง่เนี่ย” ได้ทีด่าเลยนะ เดี๋ยวๆ จำไม่ได้เหรอใครช่วยไว้

“ถ้าคุณฉลาดนัก วันหลังอย่าให้ผมช่วยละกัน”

“เห้ยผมล้อเล่น” ไม่พูดเปล่า ลิงเผือกกระโดดตามเข้าห้องโดยไม่ต้องเชิญ

“ตามมาทำไม ผมเหนื่อยจะพัก ไม่มีอะไรจะใช้แล้วด้วย” โยฮันรีบไล่

“ขอผมอยู่ด้วยนะ นะ นะ” อะไรของเขาอีกละ



“มีอีกสองสามคนบอกจะมาตามผมที่ห้อง ผมรำคาญขอผมอยู่ห้องคุณก่อนนะ” ภูรีบขอความช่วยเหลือแบบไม่มีความเกรงใจใดๆ เหมือนลืมไปแล้วว่าตัวเองเพิ่งว่าเขาว่าโง่ไปหยกๆ โยฮันเกาหัว หน้านิ่วคิ้วขมวดบ่งบอกว่าไม่สบอารมณ์ แต่ไม่ได้พูดอะไร ก็คนขอไปนั่งสบายใจบนโซฟา เรียบร้อยแล้วนี่นาจะให้ว่าอะไรได้อีกเล่า



“คิดซะว่านี่ห้องคุณละกัน” น้ำเสียงประชด สีหน้าระอา ไม่ทำให้ภูพานรู้สึกอะไร เขายิ้มกว้างให้เจ้าของห้อง

“ขอบคุณคร๊าบบ เจ้านายที่ให้ผมลี้ภัย” ยังจะมีหน้ามาขอบคุณอีก โยฮัน เดินเข้าห้องไปอาบน้ำ ทิ้งให้คนที่ทำตัวเหมือนเจ้าของห้องนั่งดูทีวีไป ใช้เวลาไม่นานภูพานก็ได้กลิ่นเหมือนคนเพิ่งอาบน้ำเสร็จเดินมาใกล้ๆ

“คุณแดกเหล้ากันมะ” มากวนแล้วยังมีหน้ามาชวนเมา

“พรุ่งนี้ผมมีงานบ่าย แต่ไม่ได้แปลว่าผมจะอยากเมา” เหมือนถูกปฏิเสธ

“เสียดายเนอะ ผมว่าจะนัดพี่พายให้นะ ไม่ก็ไม่ ตามใจคุณ” รู้จุดอ่อนกันไปซะทุกอย่าง แค่มีชื่อพายโยฮันก็ตาโต แทบจะไปเปลี่ยนชุดทันที มีเหรอจะไม่ไป



เมื่อทุกอย่างลงตัว ภูพานก็นัดธรกับพายได้ คนที่ดูเหมือนจะอยากให้ถึงที่หมายตอนนี้คงเป็นใครไม่ได้นอกจากโยฮัน แต่งตัวซะหล่อ น้ำหอมฟุ้งนึกว่าอาบและกินเข้าไปด้วยนะเนี่ย ภูเบ้ปากแบบหมั่นไส้ใส่เลยทีเดียว ใครกันนะไม่อยากมา



ณ ที่อโคจรที่เดิม ความหรูและความเป็นส่วนตัวมาตรฐานเดิม โยฮันไม่สนใจอะไรนอกจากมองหาพาย

“เดี๋ยวโดนพี่ธรฆ่าเอาหรอก เก็บอาการหน่อย” ภูเตือนก่อนเขาทั้งคู่จะเดินไปถึงโต๊ะ สองคนที่นั่งหันหลังให้ กำลังคุยกันแนบชิดแบบสวีทสุดๆ เล่นเอาภูไม่กล้าเดินเข้าไปเป็น กขค เลยทีเดียว หันไปหาคนที่เดินมากับเขาดูเหมือนความรักจะบังตา ไม่สนใจเลยว่าเจ้าของเขาก็อยู่ อาการหนักจนอาจต้องพึ่งหมอ



“มาช้านะเนี่ยนั่งๆ” พายยิ้มทักทายด้วยน้ำเสียงสดใส ธรเมื่อเห็นว่ามีโยฮันมาด้วย สายตาก็เปลี่ยนไปจากหวานๆ ดุขึ้นมา ยกมือวางไหล่พายแล้วยกขาขึ้นไขว่ห้าง แสดงความเป็นเจ้าของสุดๆ อาการของธรทำให้ โยฮันหงุดหงิดอยู่ไม่น้อย ไม่เอาป้ายชื่อมาห้อยคอพายไว้เลยล่ะ ถ้าจะหวงขนาดนั้นอ่ะ

“พี่ๆ หวัดดี ขอโทษนะผมเอาเพื่อนมาด้วยไม่ได้บอกก่อน” ภูเริ่มเหงื่อตกเขาคิดอะไรอยู่นะ ที่เอาโยฮันมาด้วยแบบนี้ คราวที่แล้วยังไม่เข็ดอีกรึไง พี่ธรจะฆ่าเอาไหมเนี่ย

“ไม่เป็นไรเลยมาหลายคนหนุกดี” พายไม่คิดอะไรก็พูดไปตามใจคิด แต่ธรกับโยฮันที่คิด ก็เอาแต่เงียบไม่พูดอะไร



เมื่อน้ำสีหวานแต่ฤทธิ์ร้อนแรงซึมเข้าเส้นเลือดของแต่ละคน ทุกคนก็เริ่มไม่เหมือนเดิม เวลาเมายากที่จะมีใครคุมสติและอารมณ์ตัวเองได้ ธรวอแวพายหนักมาก เหมือนจะบอกให้โยฮันรู้ ว่าคนนี้ของเขาคนเดียว



“พี่ธรอย่า คนเยอะ” พายพูดเสียงอ่อน หลบคนพี่ที่ไม่ห่างซอกคอ แก้ม และทั้งตัวของเขาเลย กอด หอม ลูบ อะไรนักหนาก็ไม่รู้

“.........” โยฮันเงียบแต่มองภาพบาดตา และกระดกดื่มแบบไม่หายใจหายคอ ภูมองโยฮันที มองอีกฝั่งที วันนี้เขาไม่มีอารมณ์เมาเลย ทั้งที่เขาเครียดสุดและอยากเมาสุดนะ



“ไม่ค่อยเห็นดื่มเลย นี่ชวนพวกพี่มาทำไมเนี่ย” ธรจำใจออกห่างจากคอขาวของพาย เพราะโดนพายขู่ว่าถ้าไม่หยุดจะโกรธ เขาเลยหันมาพาลกับภูพานแทน



“ครับ ดื่มครับ” ภูยกแก้วขึ้นดื่มไม่อยากอะไรยืดยาว พี่ธรเวลาเมาแล้วหึงนี่น่ากลัวชะมัด

“พี่ธรเมาแล้วเนี่ย” พายเงยหน้าสบตาพี่ นั่นเบียดกันมากคือมากกว่านี้คงรวมร่างกันไปแล้วล่ะ

“ทำไม กลัวเหรอครับ” ธรยื่นหน้าไปใกล้พาย ส่งสายตาเหมือนจะกินพายเข้าไปตอนนั้นเลย

“พวกพี่นี่ เหมาะสมกันจังเลยนะครับ” โยฮันพูดขึ้นมาแบบนี้ ภูเริ่มเสียวไอ่นี่ก็เหมือนจะเมา

“ขอบใจ” ธรตอบจ้องไปที่โยฮัน



ส่วนพายก็รู้สึกไม่ต่างจากภูเท่าไหร่ ขืนปล่อยไว้แบบนี้ได้ตีกันตาย พี่ธรเวลาเมาห้ามยากอยู่ด้วย สุดท้ายพาก็พาธรกลับในที่สุด ส่วนไอ่ที่ว่าพายพูดอะไรธรถึงยอมกลับไปง่ายๆ โยฮันคงไม่อยากรู้เท่าไหร่



“พี่ไม่กลับนะ จนกว่ามันจะเห็นว่าพายเป็นของพี่คนเดียว” สิ่งที่ธรกระซิบรู้เลยว่าเมามากจริงๆ หึงขั้นสุดด้วย

“แต่พายอยากกลับแล้ว อยาก...” พายใช้เสียงอ้อนระดับสิบ มือเล็กลูบเบาๆ ที่ต้นขาของคนพี่ และบีบย้ำตรงโคนขา ก่อนจะเลียริมฝีปากอิ่มของตัวเองช้าๆ พรางส่งสายตาเยิ้ม ที่รู้ความหมายกันแค่สองคน แค่นั้นแหละธรก็ลุกขึ้นจะกลับทันทีทันใด

ภาพที่ภูพานเห็นคือพายกำลังรุกพี่ธร เขาไม่เคยเห็นมาก่อน ขนาดเขาเป็นผู้ชายแท้ๆ ยังเผลอกลืนน้ำลายลงคอ แล้วมีเหรอคนที่ชอบพายอยู่แล้วจะไม่คิดอะไร



“ไม่พูดอะไรหน่อยเหรอ” ภูถามธรกับพายเดินออกไปแล้ว ธรเดินนัวเนียพายเหมือนจะกินพายซะให้ได้เลย โยฮันคงช็อคนั่งนิ่งไม่พูดไม่จา

“คุณยังอยู่ในสายไหม ฮัลโล่วว” ภูยิงคำถามแล้วยกแก้วเย็นๆ แนบไปที่แก้มโยฮัน

“ผมรู้นะว่าเขาเป็นอะไรกัน ผมก็รู้นะเขารักกัน แต่ทำไมผมตัดใจไม่ได้วะ

“ก็คุณไม่มีใครไง มีซะสิ จะได้ลืมพี่พายได้” คำแนะนำโคตรดีแต่

“คนในใจผม ไม่ใช่จะเป็นใครก็ได้นี่หว่า”

“แล้วจำเป็นต้องเป็นคนนั้นเหรอ คนที่เขามีเจ้าของแล้วน่ะ” โยฮันหันไปมองหน้าศิลาณี ที่กำลังพูดเหมือนตอกย้ำเขาอยู่ได้

“เออผมผิด ห้ามใจไม่ได้ ให้ทำไงคนมันชอบนี่นา แต่เห็นแบบเมื่อกี๊ เจ็บโคตร ยังไม่ได้เป็นอะไรกับเขาแต่ทำไมเจ็บงี๊อ่ะ เขาอ้อนกันรุกใส่กัน ผมแม่งเป็นอะไรวะ ส่วนเกินเหรอ” ดราม่าอีกรอบหนักกว่าเดิม



แล้วก็วนอยู่แบบนี้ ภูปลอบบ้าง ตอกย้ำบ้าง ด่าบ้าง โยฮันก็ยอมรับบ้าง ไม่ยอมรับบ้าง และก็ดื่ม ดื่ม และ ดื่ม จนเมาหนักทั้งคู่ แต่ภูยังพอขับรถได้ ก่อนจะสตาร์ทรถเขายังมีสติพอจะภาวนาไม่ให้เจอด่าน แปลว่ายังมีสติอยู่จริงๆ

ภูกึ่งลากกึ่งแบกโยฮันลงจากรถ และพาไปโยนลงเตียงได้ในที่สุด เหนื่อยโคตรพูดเลย ภูเองก็มึนไม่ได้ยินเสียงรอบข้างเลย เดินเหมือนลอยได้ประมาณนั้น จะหันหลังเดินออกก็ถูกรั้งข้อมือไว้



“พายอย่าไป อยู่กับผมก่อน” อ้าวไอ่นี่ ไม่เมาก็ไม่ยอมรับความจริง พอเมาแล้วยิ่งไร้สติไปอีกนะมึง

“ไม่ใช่พี่พาย ผมเอง” ตอนแรกภูก็บอกดีๆ พยายามสะบัดมือให้เป็นอิสระ แต่คราวนี้มาอีกมือแบบปลาหมึกเลย โยฮันใช้อีกมือดึงแขนอีกข้างของภูแบบไม่ให้ตั้งตัว จนอีกคนเสียหลักล้มไปหาเขาบนเตียง หน้าก็ชนกันแบบไม่ต้องสงสัย

“ฉิบหายมึง ฟ้าจะผ่าเอานะไอ่โยฮัน” คราวนี้ไม่มีความสุภาพใดๆ จากวีเจหน้าหล่ออีกแล้ว



“ปล่อยกู...” พูดได้แค่นั้นเพราะตอนนี้ปากของภูกำลังถูกปิดด้วยปากของโยฮัน ริมฝีปากที่มีกลิ่นเหล้าคลุ้ง กับความร้อนที่ออกมาจากตัวของเขาทั้งคู่ บรรยากาศไม่ได้เลวร้าย เหมือนที่ภูคิดไว้ก่อนหน้านี้ กลับได้อารมณ์เสียอีก

พอเลิกเคลิ้มกับจูบนั้น เขาก็พยายามดิ้นหนี แต่ให้ตายโยฮันโคตรไว ตอนนี้ซุกไปทั่วซอกคอติ่งหู ภูถามตัวเองทำไมรู้สึกมันอ่อนไปหมดแบบนี้ ไม่เคยโดนใครรุกแบบนี้มาก่อน ทำไมไม่มีแรงขัดขืนมากกว่านี้วะ ทำไมไม่ต่อยมันล่ะ ได้แต่คิดแล้วก็เคลิ้ม มันใช่หราาา



มือของโยฮันไวกว่าปากมาก ตอนที่ปลดกระดุมเสื้อของภูออกไปตอนไหนเจ้าตัวยังไม่รู้เลย ปากก็ระดมจูบจากต้นคอลงไปกลางอก เรื่อยจนถึงกลางลำตัว ไม่รู้ว่าเพราะความเมาหรือเพราะความเมา ทำให้ภูเคลิ้มไปกับสัมผัสนั้น (ยอมรับก็ได้ก็เพราะเมานั่นแหละ ถ้าไม่เมาคงไม่เคลิ้มอะไรแบบนี้หรอก)

ตอนนี้อารมณ์กำลังลุกโชนเป็นไฟโดนน้ำมันราดซ้ำ เสียงครางกับเสียงลมหายใจดังขึ้นอย่างที่ไม่มีใครสะกดมันไว้ได้ ความเป็นชายไม่มีใครยอมใครแต่โยฮันเป็นคนจัดการกับภูน้อยได้ก่อน ขณะที่ภูเผลอจิกหัวของอีกคนไว้แน่น รู้สึกดี โคตรไม่เคยรู้สึกดีอะไรแบบนี้มาก่อน ขนาดเมานะยังรู้สึกได้ขนาดนี้

ส่วนโยฮันนั้นเขาไม่รู้ว่ามันจริงหรือฝันไป รู้แค่อยากระบาย อยากเป็นเจ้าของพายมากๆ เขาคิดว่าภูคือพายไปแล้ว ทั้งที่ขนาดตัวก็ต่างกันมากมายแล้ว พายที่ไหนจะตัวใหญ่กล้ามเยอะแบบนี้ ความเมาทำให้คนขาดตรรกะขนาดนี้เลยเหรอ



ถ้อยคำไม่เป็นภาษาจากคนโดนกระทำดังขึ้นไม่ขาด โยฮันรู้สึกว่าเสียงนั้นปลุกอารมณ์เขาแบบสุดๆ



ทันทีที่น้ำอุ่นๆ ฉีดเต็มปากของโยฮัน ภูแทบจะหมดแรง เลยไม่ยากนักที่จะถูกอีกคนจับพลิกตัว แล้วขึ้นคร่อมอย่างรวดเร็ว

“เห้ยย อะไรวะ” แม้จะหมดเรี่ยวแรงแต่ภูก็ยังรู้ตัว เขากำลังจะโดนกด มันใช่เหรอเขาไม่ยอมแน่ แต่เสียงของภูดังไม่พอสำหรับอีกฝ่าย ตอนนี้เริ่มแล้วยากที่จะหยุด เพราะความสด เพราะครั้งแรก แม้แต่ความเมาก็ไม่อาจช่วยบรรเทาความเจ็บปวด



“โอ๊ยย มึงกูเจ็บบบ” ภูร้องลั่น โยฮันก้มลงใช้ปากใช้ลิ้น ปลุกให้คลายความเจ็บ ซึ่งได้ผลอย่างน่าประหลาด ภูกัดริมฝีปากด้วยความเสียว ไม่คิดว่าบทรักของโยฮันจะเด็ดขนาดนี้ มันถึงใจแบบที่ทำให้เขาลืมผู้หญิงเป็นร้อยที่เคยได้มาเลยทีเดียวไม่ได้เว่อร์มันสุดจริงอะไรจริง

ความร้อนแรงเพิ่มขึ้นเป็นจังหวะ อารมณ์และความต้องการเท่านั้นที่เป็นผู้กุมชัยชนะ ความรักไม่ต้องมีตอนนี้ แค่ความใคร่ก็เพียงพอแล้ว



จากเริ่มเป็นเร่ง จากนั้นก็เร่งขึ้นไปอีก ไปอีก และในที่สุด ความสุขก็ล้นออกมา สองร่างกระตุกพร้อมกัน สีหน้าสุดจะบรรยาย ภูหลับตาครางในลำคอไม่ต่างจากโยฮันที่พอใจกับผลงานตัวเองสุดๆ ไม่แปลกใจที่ธรทั้งรักทั้งหลงพาย ขนาดเขาเมามากยังรู้สึกว่า คนที่เขาชิมอยู่หอมหวานไปทั้งตัว ทำให้เขาอยากชิมแล้วชิมอีกไม่รู้จักพอเลยตอนนี้ (ยังอีก ยังไม่รู้ตัวอีกนายโยฮัน)



ก่อนที่ทั้งสองคนจะสลบคาเตียงไปด้วยความเหนื่อยและความเมา ภูได้ยินบางอย่างก่อนที่สติจะดับ มันเป็นประโยคที่ฟังแล้วเจ็บๆ ชอบกล

“ผมรักพายนะ”









By Symbol A



« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 08-02-2019 14:30:43 โดย antivirus »

ออฟไลน์ antivirus

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 129
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +50/-2
โยฮันภูพาน Take 10
«ตอบ #29 เมื่อ17-11-2018 15:51:13 »

โยฮันภูพาน Take 10



โยฮันเริ่มฟื้นจากการหลับไหล พยายามเปิดเปลือกตาที่หนักอึ้งขึ้นมองโลกความจริงอีกครั้ง เมื่อคืนฝันซะไม่อยากตื่น ฝันว่าได้เป็นเจ้าของพาย และเขาก็มีความสุขมาก ฟินที่สุดเท่าที่เคยกับใครมาก่อน ลืมตายิ้มอย่างมีความสุข แค่ฝันก็มีความสุขแล้วป่ะ

สุดหล่อยันกายเปลือยเปล่าขึ้น กึ่งนั่งกึ่งนอน แต่ทำไมเขาเปลือยล่อนจ้อนแบบนี้ล่ะ สะบัดผ้าห่มออก ในห้องไม่มีใคร แล้วก็ต้องตกใจอีกรอบเมื่อเห็น คราบเลือดที่เปื้อนบนผ้าปู กับคราบน้ำ...เอาเป็นว่ามันไม่ควรจะมีคราบอะไรต่อมิอะไรเลอะผ้าปูเขาแบบนี้ เขาแค่ฝันเปียก ไม่ได้มีอะไรกับใครจริงๆ แล้วผ้าปูที่ยับขนาดนี้ เขาข่มขืนตัวเองหรือยังไงกัน

พยายามคิดทบทวนว่าเมื่อคืนมันใช่ความฝันหรือความจริงกันแน่ คิดจนหัวจะระเบิด ก็ไม่มีอะไรชัดเจนพอจะจำได้เลย จำได้แค่ฟิน นี่เราหมกมุ่นเรื่องอย่างว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ เป็นโรคจิตไปแล้วรึไง ส่ายหัวไล่ความคิดของตัวเองทิ้งไปก่อน หันมาจัดการกับที่นอนและตัวเองให้เรียบร้อย

ก่อนจะรีบตรงไปเคาะประตูห้องตรงข้าม ภูพานคนเดียวเท่านั้นที่จะไขความจริงได้ เคาะอยู่นานสองนานจนเริ่มหิว ไม่มีทีท่าว่าคนในห้องจะมาเปิดประตู ให้ โทรไปอีกก็ปิดเครื่อง ไลน์ไปก็ไม่อ่าน หรือลิงเผือกจะติดงาน แต่ไม่น่าใช่เมื่อวานยังบอกว่างทั้งอาทิตย์อยู่เลย หรือว่ามันจะหลบสาวๆ ไปที่อื่น คิดไปเรื่อยระหว่างหมุนตัวกลับเข้าห้องตัวเอง พร้อมปริศนาที่ยังไม่กระจ่าง



สามวันผ่านไป โยฮันเริ่มรู้สึกได้ว่ามันผิดปรกติ เรื่องคราบเลือดบนผ้าปูซึ่งไม่ใช่ของเขาแน่ คราบอื่นอีก เหมือนเขาผ่านสงครามรักหนักหน่วงมาทั้งคืน ที่สำคัญไม่เจอหน้าภูพานเลยตั้งแต่คืนนั้น ติดต่อไม่ได้ไม่รู้หายหัวไปไหน ยอมรับว่าเริ่มกระวนกระวายเรื่องนี้สุดๆ ทำให้การถ่ายละคร เป็นไปแบบไม่ค่อยราบรื่นนัก



“ดูไม่มีสมาธินะ มีไรป่าว” เสียงพายนั่งเอง เขายิ้มให้คนถามพร้อมส่ายหัวไม่รู้จะตอบว่ายังไงดีเหมือนกัน

“พายครับพี่หิว” นี่ก็อีกคน พี่ธรจะหวงแฟนอะไรขนาดนั้นครับ ผมไม่ฉุดแฟนพี่หรอกน่า แม้ว่าพายจะน่าฉุดก็เถอะ

"พายบอกให้ทานข้าวเช้าก็ไม่ทาน ดื้อที่สุด" บ่นไปยิ้มไป

"ไปก่อนนะโยฮัน ไปให้อาหารพี่ธรก่อน"

"นี่พี่เอง ไม่ใช่ไอ่ด่าง" พี่ธรโวยวายเสียงสอง ใช้นิ้วเรียวจิ้มหน้าผากพาย อีกคนหัวเราะร่า ..เชิญเลย...เชิญไปรักกันให้ไกลๆ

โยฮันตัดพ้อคู่รักที่เพิ่งเดินห่างเขาไป เหมือนธรตั้งใจมาลากพายออกไปมากกว่า ไม่ได้หิวจริงหรอกเขาเชื่อแบบนั้น



แล้วนาทีนั้นโยฮันก็เริ่มเห็นความจริงบางอย่าง พายรูปร่างผอมบาง เอวเล็กเหมือนผู้หญิง แขนเล็กขาเล็ก ปากก็เล็กนิดเดียว แต่ไอ่สัมผัสที่เขาฝันคืนนั้นมันเต็มไม้เต็มมือ แน่นไปด้วยกล้ามเนื้อ มันห่างไกลกับพายมากเลยนะ (เพิ่งรู้เหรอ)



ถ้าเป็นไอ่ลิงเผือกก็ว่าไปอย่าง เหี้ยยย!! ถึงกับอุทานไปกับความคิดตัวเอง รับไม่ได้ ดีนะที่เป็นแค่ฝัน (มั้ง) ถึงแม้มันโคตรฟินก็เถอะ ว่าไปก็วกมาเรื่องภูพานอีกจนได้ วันนี้ต้องหามันให้เจอ หายไปหลายวันเริ่มห่วงเหมือนกันนะ โดนสาวฆ่าหมกห้องไปรึยังไม่รู้



เสียงคลื่นกระทบฝั่งดังไม่ขาดสาย ลมแรงพัดปะทะผิวหน้า ภูพานนอนนิ่งบนเตียงผ้าใบ ตอนนี้ไม่มีแดด แต่เขาก็ใส่แว่นกันแดดอยู่ดี สายตาภายใต้แว่นสีดำราบเรียบ ทำไมต้องทำตัวเหมือนคนเพิ่งเสียตัวครั้งแรกด้วยไม่เข้าใจ อ่อความจริงก็ครั้งแรกจริงๆ นั่นแหละ สี่วันแล้วความเจ็บปวด ความบอบช้ำเริ่มจางแล้ว มีก็แต่รสสัมผัสในคืนนั้นที่ยังตราตรึงเขาอยู่



ทำยังไงถึงจะลืมเรื่องคืนนั้นได้ ทุกครั้งที่อาบน้ำ แปรงฟัน ทำไมต้องคิดถึงโยฮันตลอดเวลา นี่ใช่ไหมที่ผู้หญิงมักจะลืมคนแรกไม่ได้ เขาทำแบบนั้นกับผู้หญิงมากี่คนแล้วเนี่ย เปิดซิงแล้วทิ้งไป ยิ่งคิดยิ่งรู้สึกผิด ทำไมเราเลวได้ขนาดนั้น สมแล้วล่ะตอนนี้เวรกรรมตามสนองแล้ว

ระหว่างที่นั่งสมน้ำหน้าตัวเองอยู่นั้น มือถือที่เขาตั้งค่าไว้ให้รับเฉพาะเบอร์ผู้จัดการก็สั่นขึ้น ก็ไม่ต้องสงสัยหรอกว่าใครโทรมา ล้วงมันจากกระเป๋ากางเกงแล้วรับสายด้วยเสียงทุ้มต่ำ

“ว่าไงพี่”

“ภูแกอยู่ไหน พี่มาหาที่ห้องก็ไม่เจอ โยฮันบอกแกติดต่อไม่ได้หลายวันแล้ว เขาดูห่วงแกมากด้วยนะ” ห่วงอะไรล่ะ มันนั่นแหละทำให้ผมเป็นอย่างนี้ อันนี้ภูพูดเองในใจ

“มาต่างจังหวัดอ่ะ พี่มีอะไรครับ”



“มีแน่นอนสิ หนังที่จะต้องเล่นกับโยฮันมีเวิร์คช็อปพรุ่งนี้นะที่....เวลา...” ถอนหายใจและขมวดคิ้วเป็นอย่างแรกที่เขาทำหลังจากวางสาย ไม่รู้ว่าตอนนี้โยฮันจะสงสัยหรือจำอะไรได้บ้าง แต่คืนนั้นเขาไม่ได้นอนค้างที่ห้องไอ่บ้านั่น พอถึงสวรรค์ครั้งที่สอง ใช่สองครั้งไหนว่าเมาแรงเยอะฉิบ กดเขาได้ตั้งสองครั้ง และที่บ้ากว่านั้นเขาก็ดันยอม แทบหมดแรงแต่มันต้องฝืนรีบกลับไปห้องตัวเอง ในเวลาเกือบสว่าง พอกลับมาสลบไปเกือบค่อนวัน ไม่ต้องบรรยายสภาพ ทั้งปวด ทั้งทรมาน



เสือโดนเปิดซิง รู้ถึงไหนอายถึงนั่น ได้ผู้หญิงมาเป็นร้อยไม่เคยจำใครได้ แต่โดนกดครั้งเดียวลืมไม่ลงสักที กูเป็นเกย์หรือไง ยิ่งคิดยิ่งรับตัวเองไม่ได้ แถมฉากสุดท้ายต้องฟังไอ่คนที่กด บอกรักคนอื่นอีก ชีวิตบัดซบ



วันเวิร์คช็อป โยฮันมาก่อนเวลานัดตั้งเกือบครึ่งชั่วโมง มาถึงก็ชะเง้อหาภูคอแทบหัก มันมาช้าหรือเรามาเช้า คิดได้อย่างนั้น เขาก็รู้ว่าตอนนี้มันยังไม่ถึงเวลานัด แล้วทำไมต้องไปตั้งหน้าตั้งตารอมันด้วยนะ พายก็ไม่ใช่

ครูสอนการแสดงอันดับหนึ่งเดินเข้ามาพร้อมแล้วที่จะเริ่มสอน แต่คงเห็นว่ายังไม่ถึงเวลานัด เธอเลยยังไม่ถามหานักแสดงนำอีกคน ที่ยังไม่เห็นแม้เงา

“พี่ส้มโอสวัสดีครับ” โยฮันทักทายพร้อมสวัสดีหญิงวัยเกือบเลขสี่ ไว้ผมสั้นท่าทางมั่นใจ



“พระเอกของพี่ แล้วนายเอกล่ะ” นั่นไงไหนว่าไม่ถามไง โยฮันมองนาฬิกาอีกห้านาทีจะถึงเวลานัด นี่ไอ่ลิงเผือกจะมาตรงเวลาเป๊ะเลยรึไงกันนะ และก็เป็นอย่างนั้นจริงๆ ภูพานเดินเข้ามายกมือไหว้พี่ส้มโอ ในเวลาที่นัดกันพอดิบพอดี

โยฮันยิ้มทักทายแต่เหมือนภูพานจะไม่ยิ้มตอบ ก้มหน้าเดินผ่านไปเฉยเลย มันเป็นอะไรของมัน

“เอาล่ะมาพร้อมกันแล้ว พี่เริ่มเลยน วันนี้พี่จะให้ทำความคุ้นเคยกันก่อน ฉากร้อนแรงในหนังมันมีเยอะ ถ้าเล่นไม่อินคงไม่ได้ เราสองคนเป็นชายแท้ทั้งคู่คงอินยากหน่อย......” พี่ส้มโออธิบายที่มาและเหตุผลไป โยฮันฟังบ้างมองหน้าภูพานบ้าง เอาจริงจะให้ทำอะไรก็บอกเลยพล่ามอยู่ได้ ส่วนอีกคนยืนฟังเงียบๆ ไม่พูดไม่จา สีหน้าไร้อารมณ์ร่วม สงสัยโดนเด็กตามจิกมั้ง โยฮันได้แต่คิดในใจ



“มาค่ะฉากสบตา การสบตาด้วยความรัก และ สบตาด้วยความใคร่ เอาแค่สองแบบนี้ให้ผ่านก่อน ภาษากายเราไปกันทีหลัง”

ภูพานถึงกับกลืนน้ำลายลงคอ สีหน้าบรรยายไม่ถูก ส่วนโยฮันสบายๆ เขาสนิทใจกับอีกคนพอจะแสดงได้แน่ๆ





สายตาแห่งความรัก ตอนนี้หน้าหล่อเข้มของโยฮันห่างกับหน้าเขาไม่ถึงคืบ ภูพานพยายามหนักที่จะซ่อนบางอย่างไว้ ไม่ให้มันออกมาทางสายตามากเกินไป ซึ่งเขาเองก็ไม่แน่ใจว่ามันคืออะไร กลัว ประหม่า เขิน โกรธ ตอบไม่ได้จริงๆ ว่าคือข้อไหน หรือบางทีอาจจะถูกทุกข้อไปเลยมั้ง

“คุณไปไหนมา” โยฮันเอ่ยถามขณะส่งสายตาหวานเต็มไปด้วยความห่วงใยให้อีกฝ่าย ให้ตายภูพานเกือบจะเผลอหลบสายตาด้วยความเขิน จะเขินอะไรนักหนาเกลียดตัวเอง พี่ส้มโอให้ทั้งคู่คิดบทเอาเอง แค่ได้สายตาแบบที่ต้องการก็พอ โยฮันเลยเล่นจริงไปเลย

สายตาคมของโยฮันมีความหวาน มีความรักเต็มอินเนอร์ สุดยอดนักแสดงขนาดเข้าวงการไม่เท่าไหร่นะเนี่ย

“น้องภูเล่นไปเลยลูก เอาให้สุดอย่ากั๊ก สายตาเราจะไม่ชัดเจนแบบตอนนี้ไม่ได้นะ” พี่ส้มโอบิวท์อารมณ์ให้เต็มที่

“ไปหาเพื่อน” ภูตอบพยายามที่สุดที่ให้สายตาตัวเองมันชัด แบบที่พี่ส้มโอต้องการ แต่....

“น้องภู พี่ว่าเราต้องมีสมาธิก่อนนะลูก อ่ะไปทำสมาธิไปคุยกันก่อน โยฮันดูเพื่อนด้วยค่ะ” พี่ส้มโอพูดจบก็เดินออกไปเอากาแฟที่สั่งไว้ ทิ้งให้สองหนุ่มอยู่กันตามลำพัง



“คุณเป็นอะไร” โยฮันถามต่อทันที

“ป่าว”

“แล้วหายไปไหนมา โทรหาก็ไม่ติด ไลน์ก็ไม่อ่าน”

“แล้วคุณมายุ่งไรด้วยเล่า”

“อ้าว..ก็เพื่อนกันป่ะ หรือว่าคุณไม่เห็นผมเป็นเพื่อน จะได้ไม่ต้องยุ่งอีก” ไปกันใหญ่แล้ว ก่อนที่เรื่องจะรุนแรงกว่านั้น พี่ส้มโอก็เข้ามาซะก่อน การแสดงความรักให้กัน ในเวลาที่อีกคนมีแต่กำแพง มันช่างยากเย็นอะไรแบบนี้

“ผมขอเข้าห้องน้ำสักครู่นะครับ” เป็นภูพานที่เดินออกไป โยฮันถอนหายใจมองตาม ห่วง หมั่นไส้ โกรธ ว่าแต่จะโกรธทำไมล่ะ



ในห้องน้ำภูพานกำลังเงยหน้ามองตัวเองในกระจก พร้อมกับเปิดน้ำให้ไหลผ่านฝ่ามือ เขาต้องทำได้ เขาต้องผ่านทุกอย่างไปได้ ทิ้งอารมณ์ส่วนตัว ทำงาน ทำงาน ทำงาน เมื่อได้สมาธิขึ้นมาบ้าง ก็ก้าวขา ออกจากห้องน้ำทันที

กลับมาคราวนี้โยฮันต้องแปลกใจ ภูแสดงแววตาความรักชัดเจนเป็นบ้า เมื่อซีนความรักผ่านไปด้วยดี คราวนี้ก็มาถึง



สายตาแห่งความใคร่ “ความต้องการ ความถวิลหา ความร้อนแรง ที่ไม่สิ้นสุดจากอีกคน อยากได้ อยากได้ และอยากได้” พี่ส้มโอชี้นำอารมณ์ ในขณะที่ทั้งสองคนยืนจ้องหน้ากันอยู่



มันแปลกมากที่ซีนนี้แทบไม่ต้องรอนาน ทำไมสายตามันชัดกว่าเมื่อเก่าอีก แต่ก็นั่นแหละนักแสดงยังไงก็เจ้าบทบาทอยู่แล้ว

ส้มโอไม่สงสัยว่าทำไมผู้กำกับเลือกสองคนนี้เพราะดูเคมีเข้ากันมาก อีกคนสูงเท่คมเหมาะกับบทรุก อีกคนขาวหล่อ แต่บางมุมก็ดูน่ารักกวนๆ เหมาะกับบทรับ ยืนด้วยกันดูเหมาะสมกันมาก ถ้าไม่ติดว่าตัวจริงภูเป็นเสือผู้หญิง สองคนนี้ต้องเป็นคู่จิ้นที่ดังมากแน่นอน ก็นะดันโสดกันทั้งคู่นี่นา



“สายตาก็ดูโอเคนะคะ มาเรื่องภาษากายบ้าง เอาจริงน้องโยฮันพี่ไม่ห่วงหรอก ห่วงน้องภูมากกว่า เราไม่เคยโดนรุกจะวางมือไม้ไม่ถูก” อยู่ๆ ภูก็อยากจะขำกับคำพูดของพี่ส้มโอ ใครบอกไม่เคยโดน โดนมาทั้งคืนแล้วไม่ว่า

โยฮันหันไปเห็นตอนภูยิ้มพอดี ความห่วงก็ลดไปหน่อย อย่างน้อยก็ดูอารมณ์ดีขึ้น คงไม่มีอะไรหรอกมั้ง



เตียงจำลองขนาดห้าฟุตในห้องถูกใช้การเสียที ภาษากายที่ว่าก็คือเลิฟซีนยังไงให้ดูเซ็กซี่ การเข้าหาแบบชายชาย การเริ่มรุก การจูบ การเล้าโลม จังหวะช่วงฟิน และถึงสวรรค์ นี่มันสอนแสดงหนังโป๊ชัดๆ โยฮันฟังไปก็อยากจะขอยาดม เขาไม่น่ารับหนังเรื่องนี้เลย ถอนตัวทันไหม

เอาฉากจริงมาเลยไหมล่ะ ภูพานคิดถึงคืนนั้น ทุกสัมผัสยังติดในความรู้สึก บ้ามาก ที่เขาไม่ลืมมันสักที



ทันทีที่โยฮันได้กอดไอ่หน้าหล่อที่เขาคิดแค่เพื่อน ทุกอย่างก็ไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว นี่มันความรู้สึก กลิ่นตัว มัดกล้าม ที่เขาสัมผัสในคืนปริศนานั้นนี่นา ถึงจะเมา และทุกอย่างดูพร่าเบลอ แต่เขาก็รู้ว่าความฟินมันเกิดขึ้นจังหวะไหนบ้าง แค่มันเหมือนความฝันเท่านั้นเอง

สีหน้าโยฮันงุนงงชัดเจนมาก ส่วนภูพานก็ดูไม่เป็นตัวของตัวเองเลย ทำให้บทบนเตียงไม่ผ่านสักที ภูพานโดนเขากอด โดนเขาซุก โดนจูบ แบบไม่จริงจังอยู่นาน เสียงหายใจของทั้งสองคนเต้นแรงจนต้องคอยกระแอมกลบ



“ยังดูเกร็งๆ อยู่นะพี่ว่า เราสองคนต้องสนิทใจกันมากกว่านี้ ถึงจะแสดงได้ เอางี๊พี่จะให้เราสองคนไปเที่ยวกันสองต่อสอง สักอาทิตย์หนึ่ง และต้องไปเท่านั้น กินด้วยกัน นอนด้วยกัน หมายถึงแค่นอนนะ อย่ามีอะไรกันจริงล่ะ ฮ่าๆ”

ในเสียงหัวเราะของพี่ส้มโอ ไม่รู้หรอกว่าคนฟังสะดุ้งตามไปแล้วกับคำว่า มีอะไรกันจริงแค่ไหน

“ขนาดนั้นเลยเหรอพี่ส้มโอ” ภูโวยวายเสียงดัง ตามมาด้วยเสียงอีกคน

“ผมสองคนอยู่คอนโดเดียวกันอยู่แล้ว ห้องตรงข้ามกันเลย ไม่ต้องถึงกับไปเที่ยวก็ได้พี่”



“ไม่ได้ค่ะ พี่ไม่ได้สอนเล่นๆ พี่สอนจริงจังถ้างานออกมาไม่ดีก็เสียชื่อพี่ อีกอย่างเราสองคนไม่มีคิวอื่น เทคิวให้หนังเรื่องนี้หมดแล้ว ผู้กำกับก็บอกเลื่อนได้ ถ้าน้องสองคนยังแสดงกันไม่ได้” คือ...ยังไงก็ต้องไปใช่ไหม



โยฮันหันไปมองหน้าภู แต่กลับโดนเมิน ภูพานไม่แม้จะหันมาทางเขา นี่มันไม่ปรกติแน่ๆ













By Symbol A



« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 08-02-2019 15:06:58 โดย antivirus »

 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด