❤ [ละเมอ! ❤ เป็นเหตุ ตอน1
เรื่องราวของเรา ไม่ได้สวยงาม ไม่ได้มีสีสัน ไม่ได้มีวันที่สดใส แต่เมื่อได้มาพบกับใครคนหนึ่ง ที่พึ่งสนิท แต่ก็เหมือนสนิทกันมานานแสนนาน ทั้งเล่นกีฬาด้วยกัน เที่ยวด้วยกัน จนกลายเป็นความผูกพันธุ์ในที่สุด จนเราคิดว่ามันคือคนที่ใช่ แต่บางทีก็คิดไปว่าเราจะใช่ สำหรับมันรึปล่าว? เมื่อเราคิดว่าเราเจอแล้ว กับคนที่คิดว่ามีแต่มันคนนี้เท่านั้น
-ลูกรัก หนูจะเดินไปไหนลูก กลางแดดจ้าๆ แรงๆ แบบนี้มันร้อนนะ เดี๋ยวผิวขาวๆก็ไหม้หมดหรอก
-ไปบ้านไอ้เอก ครับป้า วันนี้มันนัดผมไว้ให้ไปหา
-เดินดีๆนะ หมาบ้านป้าพึงเพิ่งออกลูกใหม่ๆ มันหวงลูกระวังมันจะกัดเอา
-ครับป้า
วันนี้ก็เป็นอีกวันที่เราไม่เคยรู้จักจะเหน็ดเหนื่อยกับการเดินฝ่าแดดฝ่าลมเป็นกิโล มาบ้านมัน เกือบทุกๆวันเพื่อคนที่ใช่ และจะได้ใช้เวลาอยู่กับเขาในช่วงปิดเทอม ที่แสนว่าง เราจึงทนรออยู่บ้านไม่ได้ เพราะใจมันกระวนกระวาย สุดท้าย ใจมันก็สั่งให้ขาก้าวเท้าเดินออกมา ซะงั้น
-อ้าว มาเร็วจัง ว่าจะไปหาอยู่พอดี
-เออ เบื่อๆ อ่ะ เลยเดินมาเรื่อยๆ หาขนมกินด้วยเลยแวะมา
-จักรยานก็มี ทำไมไม่ขี่มา เดินมาให้เหนื่อยทำไมแดดก็ร้อน จากขาเรียวๆ เด่วจะกลายเป็นมะขามข้อเดียวเอานะ ฮ่าๆ
-ก็ดี จะได้มีกล้ามเนื้อบ้าง เอาไว้เตะคนแถวนี้
-หือ โหดอีก
ที่เราไม่ขี่จักรยานมา มันมีสาเหตุ ถ้าเราขี่มา เราก็ต้องขี่กลับคนเดียว แต่ถ้าผมเดินไป มันคงไม่ใจดำ ปล่อยผมเดินกลับคนเดียวแน่ๆ และมันก็เป็นแบบนี้ทุกครั้ง มันก็ต้องไปส่งผมเสมอ
-แล้ววันนี้ไม่ออกไปไหน หรอ
-ไม่อ่ะ วันนี้แม่อยู่โรงพยาบาล ต้องช่วยพ่อทำงานที่บ้าน
-อ้าวแล้ว แม่เป็นไรมากไหม?
-ออยโทรมาบอกว่า ไม่เป็นไรแล้ว ตอนนี้ ออยกับพ่อ เฝ้าแม่ที่โรงพยาบาล วันนี้เราเลยต้องเฝ้าบ้านคนเดียว
-อ่อ แล้วนี่ แกกินอะไรรึยัง
-กินแล้ว
-ไหนมีไรกินบ้าง (เผื่อมีอะไรน่ากิน จะได้ถือวิสาสะ หม่ำรองท้องซะหน่อย)
พอเปิดสำรับดู ของกินมีเพียงไข่เจียว 1 จาน กับน้ำพริก 1 ถ้วย พอเปิดตู้เย็น หมู ไก่ ก็มีครบ แต่เอกมันคงทำอะไรกินเองไม่เป็น เพราะแม่กับน้องสาวเป็นคนทำให้กิน ทอดไข่เจียวเป็น ก็คงเป็นบุญของมันมากแล้ว
-มีของกินแค่นี้เองหรอ
-มีอะไร ก็กินๆไปเถอะ แค่อิ่ม ก็พอแล้ว
-จริงอ่ะ งั้น เย็นนี้ เดี๋ยวทำกับข้าวให้กินเอาไหม อยากกินอะไรบอกมา
-จริงหรอ! (หืม สายตาเป็นประกายเชียว มึงลืมคำว่าอะไรก็กินๆไปเถอะ เชียวนะ)
-เออ เดี๋ยวทำให้กิน รับประกันฝีมือ แดกได้แน่นอน
-เอ่อ แล้ว
-หือ มีอะไรหรอ?
-ลูกรัก วันนี้แกมานอนเป็นเพื่อนฉันได้ไหม
นี่มึงจะมาไม้ไหนวะเนี่ย จู่ๆ ก็ชวนมานอนด้วย แต่คิดไป ก็ดีเหมือนกันนะ เพราะถ้าเราได้นอนใกล้ๆกัน มันคงจะรู้สึกดีแน่ๆ
-แล้วทำไม ถึงชวนให้นอนด้วยอ่ะ? (จะถามเขาทำไม เดี๋ยวเขาก็ไม่ให้นอนหรอก ปากเจ้ากรรมดันเสือกไว โพร่งออกไปอย่างลืมตัว)
-อยู่บ้านคนเดียว กลัวอ่ะ
-โถ่ นึกว่าอะไร เออได้ แต่แกต้องพาฉันกลับบ้านไปเอาเสื้อผ้า กับบอกป้าที่บ้านก่อนนะ เดี๋ยวป้าเป็นห่วง
-ได้ๆ
หัวข้อ: ❤ [ละเมอ! ❤แต่ดันเผลอเป็นเรื่องจริง] ❤ ตอน3 [[[[จบแล้วจ้า]]] (อ่าน 1417 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก