-จบแล้ว- Aftersex with U || YAOI 23 **up**4/11
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

ผู้เขียน หัวข้อ: -จบแล้ว- Aftersex with U || YAOI 23 **up**4/11  (อ่าน 19637 ครั้ง)

ออฟไลน์ Puruluu

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 28
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +10/-0
-จบแล้ว- Aftersex with U || YAOI 23 **up**4/11
« เมื่อ17-10-2018 14:27:16 »

ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ


ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0

ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่

1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน  เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ   เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด   คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง   จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต  และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ   

เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า  อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต   จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น   ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย  ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ  เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้  ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ

5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้  มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute  ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ

8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).

9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ

10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป  โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com  ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย  เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป

11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว

บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป

12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด

13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ

14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน  ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ

15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด  ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ  ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ  พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง
  (กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น  หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail  ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail

16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข

17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน  ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง  นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)

เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................                                                           

วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย

เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม



-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------


‘ ช่วยมีอะไรกับผมที ’

ริมผิวปากสีแดงเชอร์รี่เม้มเข้าหากัน ร่างของคนตรงหน้าสั่นระริก หยาดเหงื่อไหลอาบใบหน้าเคร้ากับน้ำตาที่รินไหลจากดวงตาคู่สวย เขากำชายเสื้อผมแน่นสายตาวิงวอนขอร้อง

เอาล่ะขอถามคุณหน่อยถ้ามีผู้ชายใบหน้าติดหวาน รูปร่างโปร่งมาขอมี SEX กับคุณ

‘เป็นคุณจะทำยังไง’

.
.
.

------------

twitter tag :: #aftersexwithU

------------

สารบัญ


























.
.
.


Share This Topic To FaceBook
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 04-11-2018 18:27:17 โดย Puruluu »

ออฟไลน์ Puruluu

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 28
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +10/-0
Re: Aftersex with U || YAOI 00
«ตอบ #1 เมื่อ17-10-2018 15:52:12 »

00

‘ อายุขนาดนี้แล้วยังไม่มีใครเฉาตายแล้วมั้ง ’

   แค่คำพูดของเพื่อนสนิทอย่าง ‘อชิระ’ นั้นทำให้ ‘กฤติน’ ต้องมาในสถานที่ที่เขาไม่ชอบใจเอาเสียเลยอย่างผับแห่งหนึ่งในย่านดังตามคำเชิญชวนกึ่งท้าทายของอชิระ

    เขาไม่ชอบซะเลยไอ้สถานที่เสียงดังที่เปิดเพลงเนื้อหาส่อไปทางเรื่องอย่างว่าอย่างชัดเจน กฤตินได้แต่ถอนหายใจเมื่อรับคำชวนมาแล้วยังไงก็ต้องมา เขาไม่น่าถูกยั่วโมโหได้ง่ายๆเลยให้ตายสิ

     กฤตินเป็นหนุ่มโสดอายุ 29 ย่าง 30 เข้าไปแล้ว เขามีธุรกิจส่วนตัว หน้าที่การงานและฐานะการเงินในโปรไฟล์เรียกได้ว่าดีพอจะดึงดูดสาวๆมากหน้าหลายตา แต่เขายังไม่สนใจเป็นพิเศษจนมีข่าวว่าบางทีกฤตินคนนี้อาจจะชอบผู้ชายก็เป็นไปได้

     เขากลายเป็นพวกไม้ป่าเดียวกันจากคำพูดปากต่อปากของใครหลายคนที่เยอะมากเสียจนไม่รู้แหล่งที่มา กฤตินไม่นึกอยากจะหาต้นตอเพราะทั้งหมดนั่นก็ไม่ได้ผิดไปซะทีเดียว เขาได้ทั้งผู้ชายทั้งผู้หญิง

    โลกนี้มันยุคไหนแล้ว ทำไมยังต้องยึดติดกับแค่คำว่าเพศหญิงหรือเพศชายที่ใครก็ไม่รู้เป็นคนกำหนดขึ้นมา อ้างว่างธรรมชาติของการสืบพันธ์จับคู่ให้เราคู่กันเพื่อผลิตลูก นั่นเป็นกฎธรรมชาติ… หลายคนยังคิดแบบนี้

     แต่กฤตินไม่คิดแบบนั้น เขามีสิทธิ์ที่จะชอบหรือรักใครก็ได้ ขอแค่ถูกใจเขาก็พอแล้ว

     ยังไงก็ได้ขอแค่ถูกใจก็พอ

     กฤตินเป็นแบบนั้น

    และวันนี้เขาอาจจะเจอใครสักคนที่ถูกใจ แม้แต่ในที่แบบนี้เขาก็ไม่เกี่ยง อาจจะแค่ถูกใจชั่วข้ามคืนเป็นคู่นอนแบบวันไนท์ก็ไม่เลว วันนี้เขาคงได้แสดงด้านมืดของเขาให้อชิระได้เห็นว่ากฤตินก็ยังไม่เฉาตาย แถมพาเสือร้ายเข้าป่า มีหรือมันจะไม่ได้เหยื่อกลับไป

    ยิ้มร้ายเกิดขึ้นที่มุมปาก ผมที่ถูกเสยขึ้นลวกๆใบหน้าที่โดนไฟหลายสีที่สาดส่องไปมาให้เห็นใบหน้าอย่างเลือนรางแต่ก็หล่อเหลาเอาการพอที่จะดึงดูดสายตาของแม่สาวน้อยใหญ่ที่ยืนเต้นตามจังหวะเพลงได้อย่างดีทีเดียว

    แต่นั่นไม่ได้ทำให้เขาสนใจ เขาตรงดิ่งไปที่โซนวีไอพีที่มีเหล่าเพื่อนของเขานั่งอยู่

    “เฮ้ย วันนี้เสือออกจากถ้ำว่ะ”

   ผมโชว์นิ้วกลางเป็นรางวัลที่มาพร้อมกับเสียงตะโกนของอชิระก่อนที่จะตามด้วยเสียงหัวเราะเบาๆที่ไม่ได้เกรงกลัวอะไรเขาเลย

    “นั่งดิติน”

    “กูคงไม่ยืนทั้งคืนหรอก”

    เขาพูดประชดแต่นั่นก็เป็นการหยอกล้อกันเล่นระหว่างผู้ชายสองคน กฤตินมานั่งตรงข้ามกับอชิระ แก้วของเหลวสีใสแต่ฤทธิ์แรงเหลือร้ายอย่างวอดก้าเปล่าๆถูกยื่นมาให้

    เขาค่อยจิบอย่างช้าๆระหว่างกวาดสายตาไปที่เคาน์เตอร์ไม่ไกลมองหาเหยื่อในคืนนี้ และเขาก็สบสายตากับสาวในเดรสสีแดงที่หันมามองให้เขาพร้อมกับยกแก้วบลูมาการิต้าขึ้นและเอียงลงนิดหน่อยพร้อมกับรอยยิ้มเล็กที่มุมปาก

    เธอคงคิดว่าเขาคงเหมือนผู้ชายทั่วไปที่รีบวิ่งเข้าหาเธอ แต่เขาไม่แค่ยกยิ้มที่มุมปากเป็นการตอบกลับ ‘เธอยังไม่ใช่คนที่ถูกใจที่สุดของวันนี้’ กฤตินคิดว่าแบบนั่นจนกระทั่งสาวในชุดเดรสสีแดงเดินออกไปกับผู้ชายอีกคนที่เดินเข้าไปทักเธอ เขาไม่ได้รู้สึกเสียดายอะไรแค่นั่งดื่มต่อไปอีกสักพัก

     ถ้าหากเขาไม่เจอคนที่ถูกใจหรือไม่ออกไปกับใครคืนนี้เขาก็แค่เสียสามหมื่นให้อชิระที่พนันไว้ว่างเขาจะไม่ออกไปกับใครแน่นอน อชิระรู้เขาตั้งสเปคไว้สูงจนน้อยคนนักจะถึงจุดๆนั้น จุดที่ที่เขาพอใจจนกระทั่งยอมคุกเข่าขอเธอแต่งงาน และมันสูงเกินไปจนเขาคิดว่าทั้งโลกนี้อาจจะไม่มีใครที่ตรงสเปคของเขาเลยด้วยซ้ำ

    เขาถอนหายใจเฮือกใหญ่เมื่อพบว่าไม่มีใครได้ดั่งใจเขา

    “กูกลับแล้ว”

    ผมหันไปบอกอชิระที่หันไปนัวกับสาวข้างกายจนไม่แม้ที่จะหันมาสนใจเพื่อนที่กำลังจะเดินออกไปอย่างเขาเลยสักนิด เขาไม่ได้ว่าอะไรแค่เดินมุ่งตรงสู่ทางออกที่ต้องผ่านผู้คนมากมายจนเขาเผลอชนกับใครเขาคงไม่แปลก

    แขนยาวประคองเอวคอดเอาไว้ ก่อนที่มือจะเลื้อยลงต่ำกว่านั้นสายตาคมกริบบ่งบอกความดื้อดึงของอีกฝ่ายได้เป็นอย่างดี

    นี่สิถึงน่าสนใจสำหรับกฤติน เขาเผยยิ้มที่มุมปากในขณะที่ริมผิวปากสีแดงเชอร์รี่นั้นแอบสถบออกมาเบาๆก่อนจะเอ่ยพูดเพียงคำเดียว

    “ปล่อย…”

    “ครับๆ”

   กฤตินยกมือชูขึ้นเหนือหัวอย่างขี้เล่น มือบางผลักเขาออกหาในขณะที่เขากำลังทำตัวเหมือนผู้ชายงี่เง่าที่ตามตอแยไม่เลิก ร่างโปร่งค่อนไปทางบางดูจะเป็นคนขี้หงุดหงิดไม่พอใจ เขานั่งที่เคาน์เตอร์ที่มีเขาอยู่ข้างๆกัน

    “คุณชื่ออะไร”

    ผมถามขึ้น สายตาดุหันมาสบตาและผมกำลังคิดว่าเขาน่าจะไม่ชอบใจ

    “ทำไมจะจีบรึไง…”

    ยกยิ้มที่มุมปากเหมือนจะหัวเราะเยาะมากกว่าจะชอบใจ

    “ถ้าใช่ล่ะ”

    “น่ารำคาญ”

   คำพูดตักบทสนทนาทุกอย่างที่ผมคิดไว้ในหัว คนข้างๆสั่งเครื่องดื่มมานั่งจิบระหว่างรอใครบางคน เขาเดาออกเพราะร่างโปร่งหันมองนาฬิกาข้อมือตัวเองเป็นระยะและดูหงุดหงิดเมื่อเวลาผ่านไปหลายชั่วโมงแต่คนที่นัดก็เหมือนจะไม่มา

    เขามองท่าทางนั่นพร้อมกับรอยยิ้ม...

   แก้วแล้วแก้วเล่าที่ถูกยกขึ้นดื่ม เหงื่อไหลด้วยความร้อนในร่างที่พุ่งสูงเพราะฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ ใบหน้าหวานแดงขึ้น เสื้อตัวบางที่ชื้นไปด้วยเหงื่อแนบชิดกับเรือนร่างให้เห็นสรีระของร่างโปร่งที่อยู่ใต้ร่มผ้า ดูยั่วยวนจนหน้าหงุดหงิดเพราะมันเรียกให้ใครหลายคนมาทางนี้

   ผมค่อยจูงมือคนเมาที่ดูจะลดความดื้อรั้นลงจากครั้งแรกที่เจอ ผ่านฝูงชนมากมายก่อนที่จะมาถึงรถยุโรปคันสวยราคาแพงของตัวเอง

   “....ช่วยมีอะไรกับผมที “

   ริมผิวปากสีแดงเชอร์รี่เม้มเข้าหากัน ร่างของคนตรงหน้าสั่นระริก หยาดเหงื่อไหลอาบใบหน้าเคล้ากับน้ำตาที่รินไหลจากดวงตาคู่สวย เขากำชายเสื้อผมแน่นสายตาวิงวอนขอร้อง แต่ก็แข็งก้าวร้าวพอที่เขาจะตอบปฏิเสธให้

    เขาอึ้งไปในคำพูดก่อนจะหันมาสบสายตาของคนเมาที่ทำท่าว่าจะร้องให้ ก่อนจะยกยิ้มเมื่อความดื้อดึงหายไปเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ เหมือนลูกแมวขี้อ้อนดีๆ เขาไม่ได้เกลียด ออกจะชอบมากด้วยซ้ำตอนเห็นคนที่ท่าทางหยิ่งยะโสที่แสดงออกได้ชัดกำลังก้มหน้าซบกับเสื้อเขาและร้องให้ออกมา

    ทำไงดีเขาแพ้น้ำตาหนุ่มน้อยด้วยสิ ;(

    เขากัดฟันขอร้องเขาเชียวนะไม่สนองก็น่าสงสารเกินไปแล้ว

    งั้น...ขอถามคุณหน่อยถ้ามีผู้ชายใบหน้าติดหวาน รูปร่างโปร่งค่อนไปทางบางมาขอมี SEX กับคุณ

    ‘ถ้าเป็นคุณจะทำยังไง’

    เป็นผมหรอ…

    ถ้าเกิดคนนั้นเป็นคนที่ผมบังเอิญถูกใจแบบคนตรงหน้า ผมจะค่อยๆก้มจูบคนนั้นๆอย่างช้าๆให้รสเหล้าและรสจูบของเราผสมปนเปกันให้มั่วไปหมด พอหมดจูบดึงดูดลมหายใจนั่นก็ค่อยๆผลักเขาลงไปตามเบาะที่ปรับของลง และเราจะทำอะไรลามกกันเหมือนที่เขาขอ ภายใต้รถที่ติดฟิลม์กรองแสงสีดำที่มากพอจะไม่ให้คนรอบข้างเห็นว่าเราทำอะไรกัน บนรถคันนี้
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 26-10-2018 12:48:10 โดย Puruluu »

ออฟไลน์ Snowermyhae

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4014
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +97/-7
Re: Aftersex with U || YAOI
«ตอบ #2 เมื่อ17-10-2018 20:19:16 »

โหหหหหห ตื่นเต้นนนน รอตอนต่อไปค่าา น้องอกหักเหรอคะเนี่ย  :hao7:

ออฟไลน์ TheDoungJan

  • ขอบคุณนักเขียนที่คนที่สร้างทุกตัวละครขึ้นมานะคะ(♡˙︶˙♡)
  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 682
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +8/-0
Re: Aftersex with U || YAOI
«ตอบ #3 เมื่อ17-10-2018 21:22:13 »

น้องงงงงทำไมง่ายดายอะไรแบบนี้คะ!  :katai1:  :pig4:

ออฟไลน์ Puruluu

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 28
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +10/-0
Re: Aftersex with U || YAOI 01
«ตอบ #4 เมื่อ17-10-2018 23:27:42 »

01

   เนื้อตัวมันชาไปหมดตอนถูกเขากดลงบนเบาะอย่างช้าๆเหมือนร่างกายเป็นอัมพาตและดวงตาค่อยๆพริ้มหลับไปอย่างง่ายดาย

    ไม่เป็นไร อีกสักพักก็จะลืมแล้ว

   ‘ รามินทร์ ‘ ปลอบใจตัวเองก่อนจะหมดเรี่ยวแรงก่อนจะเหมือนสิ้นใจ

   .
   .
   .
   ผมตื่นมาไม่พบกับร่างที่เขาอุ้มขึ้นมาจากบนรถมาที่คอนโดของเขา ดูเหมือนคนตัวเล็กกว่าจะเหนื่อยอ่อนและผลอยหลับไป เขาไม่ใจร้ายพอที่จะปล่อยผู้ชายร่างบางคนหนึ่งไว้ข้างทางหรอกนะ เขาถึงพาผู้ชายคนนี้มาที่คอนโด

   เป็นคู่นอนคนแรก...ที่ได้ขึ้นมาถึงที่นี้

   เขาจัดการเปลี่ยนเสื้อผ้าและเช็ดตัวให้คนตัวเล็กหลับสบาย เขาไม่คิดที่จะจูบลงเบาๆที่หน้าผากขาวเหมือนอย่างที่คู่รักทำ ก็แค่ถูกใจ...แต่ก็ไม่ได้มากไปกว่านั้น เขาเดินออกมาที่ริมระเบียงพร้อมกับบุหรี่หนึ่งซอง

    สูดเอานิโคตินเขาปอดและปล่อยให้ควันสีขาวจางไปกับสายลม เขายืนตากลมอยู่ชั่วครู่ก่อนที่จะเปิดโทรศัพท์ขึ้นมาและหันไปถ่ายรูปร่างบางทีนอนขดอยู่บนเตียงเป็นหลักฐานและจะได้ไม่ต้องเสียสามหมื่นให้อชิระ

     เขายกยิ้มในใจก่อนจะดับบุหรี่ในมือแล้วเดินเข้าห้องนอน ทิ้งตัวนอนลงข้างๆกันก่อนจะใช้แขนยาวโอบรอบเอวบางไว้และลูบมันเบาๆ มองใบหน้าที่หลับพริ้มอย่างสงบ เขาสังเกตเห็นหยาดน้ำตาหยดเล็กๆรินไหลมาจากดวงตาคู่ตรงหน้าที่มันเคยดื้อรั้น ตอนมันหลับลงกลับดูว่านอนสอนง่ายและบอบบางเหมือนดอกไม้ที่พร้อมจะเหี่ยวเฉาหากเขาจับมันแรงเกินไป

    เขาเช็ดมันอย่างเบามือก่อนจะกอดให้แน่นขึ้นเพื่อปลอบโยนก่อนจะหลับไปคาอ้อมอก

    จะนึกสงสารที่สร้างภาระร่างกายอย่างหนักด้วยกิจกรรมสานสัมพันธ์กันอย่างลึกซึ้งทุกซอกทุกมุมทั้งๆที่ไม่รู้จักชื่อกันเลยสักนิด

   หวังว่าคนสวยคงจะไม่ใจร้ายที่เหลือทิ้งให้เขาไว้แค่รูปถ่ายในโทรศัพท์และหายไปในตอนเช้า เขาอยากรู้จักกันสักนิดก่อนเราจะจากลากัน

    แต่นั่นก็เป็นไปตามคาดคนสวยไม่หลงเหลืออะไรทิ้งไว้ หนีหายไปเหลือเพียงแต่กลิ่นกายหอมๆของน้ำหอมยี่ห้อดังที่ยังติดอยู่บนผ้าห่ม เขายกยิ้มก่อนจะพบว่าเสื้อผ้าถูกเปลี่ยนและเสื้อเชิ้ตสีขาวที่เขาสวมใส่ให้ร่างบางกับมือถูกถอดและโยนลงไปในเครื่องซักผ้าก่อนออกไป

   เขาไม่ได้คิดอะไรมากกับการที่คู่นอนหายไปในตอนเช้าเพราะไม่ต้องการสานต่อความสัมพันธ์ นั่นทำให้เขาคิดว่าใบหน้าที่สะท้อนอยู่บนกระจกนี่เสน่ห์ตกลงรึเปล่านะ หรือว่าคุณคนสวยเขาอาจจะไม่เหมือนคนอื่น

   หยิ่งยโสแต่กลับขอให้เขามี Sex ด้วย

   แต่ถ้านั่นเป็นเสน่ห์อย่างอื่นคงเป็นเสน่ห์ที่ไม่ซ้ำกับใคร แตกต่างจนเขายังจำได้ไม่ลืม ผู้ชายตัวบางร่างโปร่งที่เคยนอนตรงนี้ตอนนี้นั่งอยู่ตรงหน้าเขาในห้องทำงาน

   แปลกคน…เขานึกในใจก่อนจะหวนกลับไปคิดถึงเรื่องลามกที่เราทำกับบนรถ เขาเหมือนคนโรคจิตที่สูดกลิ่นจากเสื้อที่พึ่งซัก น่าเสียดายมันไม่มีกลิ่นของคุณคนสวยติดอยู่แล้ว

   เขาเลือกที่จะหยิบเสื้อที่พึ่งซักมารีดเองแทนที่จะปล่อยให้แม่บ้าน ก่อนจะสวมมันพร้อมกับผูกเนคไทด์ลายขวางสีดำ ก่อนจะขับรถยุโรปสีดำพุ่งทะยานไปถามถนนพร้อมกับเพลงป๊อปช้าๆสบายหูดังไปตลอดทาง

    “วันนี้ดูอารมณ์ดีนะคะคุณกฤติน”

    เลขาคนสวยของเขาทักขึ้นก่อนจะเข้าไปยังห้องทำงานของเขา เธอยิ้มให้เขานับเป็นวันที่ดีที่วนิดาคนหน้าบึ้งตึงประจำหน้าห้องของเขายิ้มออกมา ใบหน้าสวยใต้กรอบแว่นและผมมัดรวบตึงเรียบร้อย

    เลขาของเขาเธอเป็นคนเนี้ยบเอาการ อายุพอๆกันกับเขา แต่แต่งงานจนมีลูกหนึ่งแล้ว คงเป็นที่น่าเสียดายของชายหนุ่มหลายคนที่เคยเข้ามาที่นี้เจอเธอและอยากจะสานสัมพันธ์แต่ก็ถูกปฏิเสธด้วยการโชว์แหวนแต่งงานให้ดู

   กฤตินเห็นภาพแบบนี้บ่นจนชินตา และอดหัวเราะไม่ได้ทุกครั้งที่ได้ยิ้มเรื่องนี้

  “วันนี้คุณต้องพบกับคุณรามินทร์เป็นการส่วนตัวนะคะส่วนตอนบ่ายมีประชุม วันนี้มีเรื่องสำคัญแค่นี้ค่ะ”

   เธอรายงานเรื่องที่ผมต้องทำในวันนี้ เขานั่งลงบนเก้าอี้ก่อนจะหันมันออกไปดูวิวที่อยู่นอกกระจกชั้น 25 ของบริษัทแห่งนี้

   เธอโค้งให้ผมก่อนจะเดินออกไป ผมเห็นแบบนั้นจากเงาสะท้อนบนกระจก

   ‘รามินทร์’

   ถ้าจะพูดถึงชื่อนี้คงไม่พ้นลูกชายนักธุรกิจในแวดวงอสังหาริมทรัพย์รุ่นใหญ่อย่างคุณ ‘รวินันทร์’ เจ้าพ่อเจ้าวงการอสังหาริมทรัพย์ของไทยและคุณหญิง ‘รติชา’ ลูกชายคนโตคือ ’ราเชนทร์’ และลูกชายคนเล็กที่ไม่ค่อยออกมาพบเจอใคร ‘รามินทร์’

    เขาพอได้ยินชื่อนี้มาบ้างลูกชายคนเล็กของตระกูลโรจนจินดาที่ขึ้นชื่อเรื่องความเอาแต่ใจเพราะพ่อแม่ตามใจมาตั้งแต่เด็ก ความเอาแต่ใจของลูกชายคนเล็กของคุณรวินันทร์หนึ่งในหุ้นส่วนรายใหญ่ของบริษัทแห่งนี้นับเป็นเรื่องที่ทุกคนรู้ดี กิติศัพท์เรื่องนี้ของรามินทร์ดังพอๆกับนามสกุลเจ้าตัว

    ไม่ค่อยออกสื่อให้ใครเห็นหน้า ภาพล่าสุดที่เขาจำได้คือรูปเด็กผู้ชายหน้าบูดบึ้งไม่พอใจในบทสัมภาษณ์ในนิติยาสารเล่มหนึ่งเมื่อนานมาแล้ว ตอนนั้นรามินทร์น่าจะยังอยู่มัธยม เรื่องมันประมาณเมื่อสี่ห้าปีที่แล้วที่เขายังจำได้ดี ตอนนี้คงจะอายุประมาณ 22-23 อายุกำลังอยู่ในวัยรุ่นตอนปลายแล้วคงจะประมาณนั้น ตอนนี้เด็กในนิตยาสารนั่นจะโตไปถึงไหนกันแล้วนะ

    เขาอดคิดไม่ได้ตั้งแต่ก่อนจะได้พบหน้ารามินทร์

    ลูกชายคนเล็กแสนเอาแต่ใจประจำตระกูลโรจนจินดา…

« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 26-10-2018 12:49:04 โดย Puruluu »

ออฟไลน์ Puruluu

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 28
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +10/-0
Re: Aftersex with U || YAOI 02
«ตอบ #5 เมื่อ18-10-2018 12:50:18 »

02


   รามินทร์ เขาจะจำชื่อนี้ไม่ลืมเลย

   เขาจะไม่จำคู่นอนที่พึ่งผ่านมาเมื่อคืนไม่ได้ ผมตาเบิกกว้างตอนเห็นร่างที่คุ้นตาตรงหน้า เขาเชื่อว่าการเจอกันครั้งแรกคือเรื่องบังเอิญ ถ้าเจอกันครั้งที่สองคือโชคชะตา และโชคชะตามักจะเล่นตลกกับคนที่พึ่งรู้จักเสมอ

   “คุณกฤตินคะ...ได้ฟังบ้างไหมคะ”

    ผมเรียกสติตัวเองกลับมาจากการใส่ใจร่างบางตรงหน้าจนเกินไป เลขาของเขาถอนหายใจเฮือกใหญ่

    “ขอโทษนะ ช่วยพูดใหม่ได้ไหม”

   ผมกลับยิ้มออกมาแด่ร่างบางตรงหน้าแต่สิ่งที่ได้กลับมาคือสายตาเชือดเฉือนเหมือนคนไม่เคยรู้จักกัน ทั้งที่ไม่กี่ชั่วโมงก่อนหน้านี้รามินทร์พึ่งออกมาจากห้องนอนของเขาก่อนที่เขาจะตื่น กลิ่นน้ำหอมจางๆที่ดูจะเป็นกลิ่นประจำทำให้ผมเสียสมาธิไปจากคุณเลขาที่กำลังพูดพร่ำอะไรบางอย่างซ้ำแล้วซ้ำเล่า

   รามินทร์ตัวเล็กกว่าเขา สูงแค่อก เขาเป็นคนสูงอยู่แล้ว รามินทร์น่าจะสูงตามมาตรฐานแต่ก็ยังจัดว่าตัวเล็กอยู่ดี วันนี้รามินทร์ใส่เป็นเสื้อเชิ้ตสีชมพูอ่อนเข้ากับเจ้าตัว เขาหมายถึงรูปร่างหน้าตา...ไม่ใช่นิสัย ถ้าหากเปรียบรามินทร์เป็นสี รามินทร์คงเป็นสีแดง

   “ดิฉันขออนุญาตออกไปทำงานข้างนอกนะคะ เชิญคุยกันตามสบาย” จนกระทั่งคุณเลขาเธอขอตัวลา เธอโค้งให้คนเด็กกว่าอย่างรามินทร์ด้วยความเคารพก่อนจะเดินตรงออกไปประจำที่หน้าห้องส่วนพื้นที่ของเลขา

     รามินทร์ทิ้งตัวลงบนโซฟาไม่ไกลจากโต๊ะทำงาน ที่ด้านหน้ามีถานขนมเล็กๆและน้ำชา แต่ดูแล้วเจ้าตัวคงไม่สนใจขนมหวานเลยสักนิด รามินทร์นั่งเงียบระหว่างจิบน้ำชาอย่างช้าๆ ส่วนเขาก็นั่งที่โต๊ะทำงานมองทุกอริยาบถพร้อมกับรอยยิ้มกว้างอย่างยินดีจนผิดสังเกต

    รามินทร์เป็นคนเงียบและแน่นอนเจ้าตัวดูหยิ่งแต่ก็มีอำนาจมากกว่าออร่าด้านลบ เป็นคนที่ดูดีและเขาคิดว่านี่แหละคือรามินทร์ลูกชายคนเล็กแสนเอาแต่ใจของคุณรวินันทร์ ดูเหมือนเขาต้องเข้าไปตีสนิทคุณรวินันทร์บ้างแล้ว ก็มีลูกชายหน้าตาดีขนาดนี้

     รามินทร์ไม่มีทีท่าว่าจะอึดอัดระหว่างเราสองคนจนผมคิดว่าต้องพูดอะไรบางอย่างขึ้นมาเพราะมันเป็นผมเองที่ไม่ชอบความอึดอัดแบบนี้เอาซะเลย

     “รามินทร์…”

     “จะเรียกแค่ชื่อห้วนๆเลยรึไง เราสนิทกันรึไง”

     ดูเป็นคนเข้าถึงยากซะด้วยสิ เหมือนกับที่เจอในผับไม่มีผิดเพี้ยน ดูดื้อดึงแต่ก็มีเสน่ห์ เพราะแบบนั้นผมจะไม่ถือสากับคำพูดนั้น ผมสาวเท้าเข้าใกล้ร่างที่นั่งอยู่บนโซฟา ย่อตัวลงให้อยู่ระดับเดียวกันก่อนจะเชิดคางของรามินทร์ขึ้นและเจ้าตัวปัดมือผมทิ้งด้วยความรำคาญ

    “เราสนิทกันรึไง”

    คิ้วบนใบหน้าสวยขมวดเป็นปมอย่างไม่พอใจ เขายกยิ้มให้กับการกระทำนั้นก่อนจะย้ำเตือนให้นึกถึงเรื่องเมื่อคืน

    “จำไม่ได้รึไงว่าเมื่อคืนคุณทำอะไร…”

    “ทำไมผมต้องจำ”

     รามินทร์ตอบกลับเขาด้วยเสียงแข็งกร้าว เขาหัวเราะอย่างชอบใจก่อนจะเปิดภาพในมือถือที่ถ่ายเอาไว้ให้อชิระดูเป็นเรื่องที่เขาพนันไว้เมื่อคืนนี้ก่อนที่เขาจะเหยียบเท้าเข้าผับ ไม่คิดว่าต้องมาเอามันมาให้คนอื่นนอกจากเพื่อนตัวเองดู

     แต่มันก็น่าสนุกดีจริงไหมตอนเห็นปฏิกิริยาของคนตรงหน้า

    รามินทร์เบิกตากว้างคำพูดถูกอย่างที่กลืนลงคอ ริมผิวปากเชอร์รี่กัดเม้มปากตัวเองจนเขาต้องใช้นิ้วสัมผัสมันเบาๆให้หยุดทำแบบนั้นเพราะรสชาติจูบที่คลุ้งไปด้วยเลือดน่ะ มันไม่หวานเหมือนกับจูบธรรมดาจากริมผิวปากเชอร์รี่นี้ที่เขาลิ้มชิมมาแล้ว

    “ลบเดี๋ยวนี้!”

    “เรื่อง…”

    เขายกยิ้มกว้าง ยิ้มเจ้าเล่ห์เหลือร้ายปรากฏขึ้นที่มุมปาก

    “ทำไมผมต้องลบหรอครับ...คุณรามินทร์”

     กลืนไม่เข้าคายไม่ออก

     นั่นคือสิ่งที่บรรยายรามินทร์ตอนนี้ได้ดีที่สุด ดวงตากลมคู่สวยจะคงดื้อรั้นเหมือนเช่นเคยไม่เปลี่ยนแปลงเพียงเพราะคำพูดของผม มันแข็งแกร่งและมีอำนาจมากกว่าดื้อดึงจริงๆนั่นแหละ

    “มีเป็นคลิปด้วยนะคุณอยากดูไหม”

    มือของรามินทร์สั่นระริกด้วยความโกรธที่อยู่ในอก เขาไม่มีหรอกไอ้คลิปที่ว่าเขาจับมือถือก่อนจะกดถ่ายรูปคนตรงหน้าไว้อีกภาพ เอาไว้ดูน่ารักๆสักรูป

    ผมชอบนะ… เหมือนลูกแมวดื้อๆตัวหนึ่งแค่นั้น

    เขาเป็นทาสแมวด้วยสิ นั่นอาจจะเป็นเหตุผลที่เขาชอบรามินทร์มากขนาดนี้

    “จะให้ผมทำยังไง”

    ดวงตาแสนดื้อรั้นหลับตาลงชั่วครู่เหมือนนับ 1-10 ในใจให้ตัวเองใจเย็นลง ลดความดื้อรั้นในแววตา

    “ค่อยคุยกันง่ายขึ้นหน่อย”

     นั่นสิ...ผมจะให้รามินทร์ทำอะไรดีนะ ผมนิ่งคิดไปชั่วครู่ เราจะเล่นบทเหมือนนิยายอีโรติกทั่วไปตามตลาดดีไหมที่ให้รามินทร์ใช้ร่างกายตัวเองแลกคลิปที่ไม่มีอยู่จริงที่เขาใช้ขู่รามินทร์

   อีกครั้งหนึ่งก็ไม่เลว sex กับรามินทร์ก็ไม่ได้แย่ แถมออกจะน่าประทับใจซะอีก

    “รามินทร์ คุณทานอะไรรึยัง”

    “ทำไม”

    “ไปหาอะไรกินแล้วผมจะลบรูปให้คุณ แค่รูปนะ…”

    เขาตั้งใจจะลบและล้อรามินทร์เล่นเฉยๆ ก่อนหน้านั่นเขาได้ตั้งรูปล็อกหน้าจอเป็นรูปตอนนอนหลับของรามินทร์เอาไว้โดยไม่ให้อีกฝ่ายเห็น รามินทร์กลอกตาก่อนจะตอบตกลง ผมใช้เวลาทำงานสักพักหนึ่งก่อนเราจะเดินออกไปด้วยกัน

    รถยุโรปสีดำพุ่งทะยานไปตามถนนด้วยความเร็วเต็มที่ของมัน รามินทร์ดูจะไม่ได้สนใจวิวรอบข้าง เราไปที่ห้างที่ใกล้ที่สุดให้เร็วที่สุดเท่าที่ทำได้

    “คุณอยากกินอะไร”

    “อาหารญี่ปุ่น…”

     ร่างบางนิ่งไปชั่วครู่ก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงเย็นเฉียบ

    “ตามที่สั่งครับ”

    เขาโอบเอวรามินทร์ไว้หลวมๆจำตัวส่งสายตาไม่พอใจแต่มันก็ทำอะไรไม่ได้เพราะรามินทร์ไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธเขาในตอนนี้ รามินทร์และเขาตกเป็นเป้าสายตาของคนกลุ่มมากที่หันมามองและซุบซิบกัน บางคนถ่ายรูปนั่นทำให้ผมปล่อยมือจากเอวของรามินทร์และเปลี่ยนมาจับมือบางแทน

     “ปล่อยได้ไหม ผมไม่ชอบ…”

     ความดื้อดึงเอาแต่ใจเป็นอย่างไร รามินทร์ก็เป็นแบบนั้น ไม่เคยลดความดื้อดึงในแววตาของตัวเองลงมาเลยสักนิด

    แย่หน่อยที่ผมก็เป็นคนดื้อดึงเหมือนกัน จึงไม่มีใครยอมใคร

    “ยังไงก็ไม่ปล่อยหรอก เสียใจด้วย…รามินทร์”
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 26-10-2018 12:50:34 โดย Puruluu »

ออฟไลน์ Puruluu

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 28
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +10/-0
Re: Aftersex with U || YAOI 03
«ตอบ #6 เมื่อ18-10-2018 16:23:14 »

03


     รามินทร์กลับคอนโดมาพร้อมกับความเหนื่อยอ่อนเพราะนอนไม่เต็มอิ่ม เขาทิ้งตัวนอนลงบนโซฟาก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเลื่อนหน้าไทม์ไลน์ไปเรื่อยๆจนไปสะดุดกับโพสต์หนึ่งที่ใช่แคปชั่นยาวเหยียดพร้อมกับแฮชแท็ก

   #รามินทร์เป็นเด็กเสี่ย

   ชายเสื้อชมพูคุ้นตาและผู้ชายในเสื้อเชิ้ตสีขาวผูดเนคไทด์ลายขวางสีดำ รูปของเขาที่ถูกกฤตินโอบเอวถูกถ่ายเอาไว้ มันถูกนำไปลงที่เพจหนึ่งที่ดังมากๆ ในขณะนี้พร้อมแคปชั่นในรูปที่บรรยายไปไกลเหมือนได้รู้จักตัวตนของเขาทั้งๆที่เราแทบไม่รู้จักกัน

  ‘ที่เห็นรวยๆนี่แสดงว่าของปลอมอ่ะดิ’

  รามินทร์เลื่อนอ่านคอมเมนต์ รามินทร์รวยจริง...ตั้งแต่เกิดมาเขาก็อยู่บนกองเงินกองทองของครอบครัวนักธุรกิจที่มีชื่อเสียงในแวดวงอสังหาริมทรัพย์ของไทย เขาอาจจะรวยกว่านายกฤตินอะไรนั่นด้วยซ้ำ แล้วทำไมเขาต้องกลายเป็นเด็กเสี่ยทั้งที่ตัวเองรวยกว่า

   ‘ที่บอกว่าบ้านเจ้าเจ้าของธุรกิจอสังหาคือตอแหลหรอ…’

    จะว่าตอแหลก็แรงไปหน่อยมั้งรามินทร์ยังไม่ได้ทำอะไรผิดไปสักหน่อย มันเป็นเรื่องจริงทั้งนั้น นามสกุลโรจนจินดาที่ต่อท้ายชื่อของเขาเป็นของจริง เขาไม่ค่อยออกสื่อเพราะเขาขี้รำคาญ การเดินไปไหนมาไหนโดยที่มีคนรู้จักและเดินทักเข้ามารุมล้อมมันไม่ใช่เรื่องดี

   เห็นแบบนี้เขาก็ถ่อมตนกว่าที่คิด เพราะสำหรับรามินทร์

   ความรวยของเขาคือของจริงที่ไม่จำเป็นต้องอวดให้ใครรู้ พ่อแม่ของเขาสอนมาดี

   ‘ชอบผู้ชายหรอวะ เสียดายทำไมไม่ใช่กู’

   เขาไม่เคยบอกเลยสักครั้งว่าเขาชอบผู้ชายหรือผู้หญิง ที่จริงเขาไม่เคยมีความรู้สึกรักใครเลยนอกจากครอบครัวของตัวเอง มันบรรยายยากเขามีสเปคที่สูง สูงเทียบเท่ากับตัวเขาเอง

   ‘ตอนนั้นยังบอกไม่ชอบผู้ชาย หักหน้าคนต่อหน้าคนทั้งมหาลัยดังเลยนะ มีใครเรียนบริหารแล้วไม่รู้เรื่องนี้บ้างป่ะ น่าสงสารคนโดนหักหน้าว่ะ’

  นั่นเรียกว่าหักหน้ารึเปล่านะ สำหรับเขาเขายังไม่ได้หักหน้าใคร รามินทร์แค่ไม่ชอบผู้ชายคนนั้น การเดินไปต่อหน้าคนหมู่มากแล้วบอกรักเหมือนบังคับให้เขาตอบว่ารักไม่อย่างนั้นก็จะมีเสียงกระซิบด่าจากคนรอบข้างและคำว่าน่าสงสารให้ผู้ชายคนนั้น

    รามินทร์ทำอะไรผิด เขาแค่ไม่ชอบ ผู้ชายคนนั้นไม่เจียมตัวเองเลย ทำไมไม่มีใครคิดว่าการที่มาขอเขาเป็นแฟนต่อหน้าคนหมู่มากก็ต้องยอมรับให้ได้เหมือนกันว่าถ้าโดนปฏิเสธตัวเองต้องเสียหน้าแค่ไหน

    มันไม่ได้น่าสงสารเลยสักนิด คนที่เห็นแก่ตัวแบบนั้น หวังว่าจะได้เพียงคำตอบว่าตกลงจากการกระทำกึ่งบังคับโดยใช้คนหมู่มากเป็นเครื่องมือ

   ‘รามินทร์โป๊ะแตกหรอวะ555’

   รามินทร์หัวเราะให้กับคอมเมนต์ที่มีคนคิดเป็นตุเป็นตะเกือบห้าพันคน เขาไม่ได้หงุดหงิดออกจะมีรอยยิ้มเล็กๆที่มุมปากตอนไล่อ่านข้อความของหลายคนที่เป็นเดือดเป็นร้อนแทนเขา

      Rrr.

     เสียงโทรศัพท์ของเขาดังขึ้น หน้าจอของเขาโชว์ชื่อของเพื่อนสนิทบนหน้าจอ ‘เจนต์’

     [เห็นในเฟสยังมินทร์]

    เสียงจากปรายสายดังขึ้น ผมทิ้งตัวลงนอนบนเตียงหนุ่ม พลางหยิบแท็บเล็ตและอ่านคอมเมนต์ใต้รูปนั่นต่อ

    “เห็นแล้วกำลังอ่านอยู่ ….คิดว่าไง”

    [จะไม่ออกมาแก้ตัวอะไรหน่อยหรอ]

    คำพูดของเจนต์ทำให้เขาขมวดคิ้วอยู่ไม่น้อย

    “ทำไมมินทร์ต้องออกมาแก้ตัวอ่ะ มินทร์ไม่ใช่ความผิดของมินทร์ แค่โพสต์เดียวถ้าจะมีคนเข้าใจผิดไปไกลก็แสดงว่าเขาไม่ได้ใช้สมองคิดวิเคราะห์แยกแยะเลย”

      เขายิ้มออกมาถึงแม้ว่าเจนต์จะไม่เห็นก็ตาม

      [หึ เล่นแรงไปรึเปล่าว่ะคุณชายรามินทร์]

     เสียงหัวเราะดังมาจากปลายสาย เขายิ้มออกก่อนจะลุกขึ้นจากเตียง

      “จริงจังได้แค่นี้แหละ อาบน้ำนอนแล้ว”

       [เออ ฝันดี]

       “same”

       เสื้อที่ถอดจากร่างถูกโยนลงตะกร้าผ้าที่หน้าห้องน้ำ ภาพในกระจกสะท้อนให้เห็นรอยบนเรือนร่างที่ทำให้เขาหุบยิ้มลงทันที

       ‘น่ารังเกียจ’

       รามินทร์หัวเราะเยาะตัวเองที่เสียทีให้นายกฤตินคนนั้น ยังดีที่ดูจะเป็นคนรักษาคำพูดเขาลบคลิปต่อหน้ารามินทร์ หมดไปหนึ่งอย่างเหลือแต่คลิปนั่นอีกหนึ่งคลิป กฤตินยังไม่ได้บอกให้เขาทำอะไร แค่บอกให้ใช้ชีวิตต่อไปอย่างหวดระแวงว่าเมื่อไหร่ที่รามินทร์ทำให้เขาไม่พอใจคลิปนั่นก็จะถูกปล่อยออกมา รามินทร์โกรธจนตัวสั่นแต่นั่นไม่ได้ช่วยให้อะไรดีขึ้น เขากำมือตัวเองแน่นจนเป็นรอบเล็บจิกอยู่บนฝ่ามือขาว

    เขาทิ้งตัวลงนอนในอ่างจากุซชี่ หลับตาลงพยายามนึกถึงเรื่องที่ผ่านมาแต่มันกลับนึกอะไรไม่ออกเลยสักนิด เขาเหมือนคนความจำเสื่อม เขาจำได้แค่เพียงตัวเองตื่นขึ้นมาในห้องของตัวเองและต้องออกไปเจอกับกฤติน

    รามินทร์จำได้แค่นั้น เขาคิดอะไรไม่ออกและเขาก็ไม่รู้ว่ากฤตินมีรูปนั่นได้ยังไง ริมผิวปากสีแดงเชอร์รี่เม้มเข้าหากัน คิ้วขมวดเป็นปมชั่วครู่ก่อนจะคลายออก

    ทำยังไงก็คิดไม่ออก…

    เขาไปมีอะไรกับตานั่นตั้งแต่เมื่อไหร่ ที่ไหน ได้ยังไงกัน

    รามินทร์ควรไปหาหมอให้รู้ว่าเขาเป็นอะไร ถ้ามีเวลาละก็นะ เขาไม่คิดว่าตัวเองจะเป็นเหมือนในตัวละครในหนังที่เป็นสองบุคลิกหรอก เขาไม่มีเรื่องอะไรให้มากระทบกระเทือนใจ ถูกเลี้ยงมาปานไข่ในหินขนาดนั้น แต่เขาจำอะไรไม่ได้เลยจริงๆ

     นี่เขาเป็นอะไรกัน

    หรือคืนนั้นเขาอาจจะแค่เมามากจนไม่รู้เรื่อง ถ้าเป็นแบบนั้นมันก็เป็นความผิดพลาดของเขาเอง เขาไม่โทษใคร

    นั่นสิ… เขาอาจจะแค่เมามาก

    มันก็แค่นั้น รามินทร์
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 26-10-2018 12:51:04 โดย Puruluu »

ออฟไลน์ Puruluu

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 28
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +10/-0
Re: Aftersex with U || YAOI 04
«ตอบ #7 เมื่อ19-10-2018 22:19:18 »

04


   “คุณรามินทร์คะ ออกมาทานข้าวบ้างเถอะนะคะ คุณพ่อคุณแม่รอทานข้าวกับคุณมินทร์อยู่นะคะ คุณมินทร์”

     ภาพของเด็กน้อยในวัยเยาว์ภาพของเขาเองที่อยู่ในห้องมืดๆ ตอนนี้มีหญิงวัยกลางคนแม่บ้านของที่นี่นั่งอยู่ปลายเตียง จับมือเล็กๆของเด็กน้อยเอาไว้ สายตาอ้อนวอนให้คุณชายคนเล็กลุกจากเตียงและไปทานข้าว

    “มินทร์ไม่มีแม่”

     ใช่ รามินทร์ไม่มีแม่

     ใต้ความสมบูรณ์แบบที่ซ่อนเอาไว้ ใต้เปลือกของคำว่าเพียบพร้อมไปหมดทุกอย่าง รามินทร์ขาดอย่างเดียวในชีวิตคือแม่...รามินทร์ไม่นับผู้หญิงของพ่อเป็นแม่ของเขา เขาไม่ต้องการ ยังไงก็ไม่ใช่แม่จริงๆของเขาอยู่แล้ว

     แม่จริงๆของเขาตายไปนานแล้วและที่ตรงนั้นก็ถูกแทนที่ด้วยผู้หญิงของพ่อ

     .
     .
     .

    “สรุป คืนนั้นมึงไม่ได้ออกไปกับใครจริงดิ”

    อชิระเบิกตากว้างอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง ว่าเพื่อนของเขาไม่ได้ออกไปกับใคร น่าแปลกสำหรับกฤติน

    ไม่ผิดที่เพื่อนสนิทของเขาจะคิดแบบนั้น เขามองออกว่าเพื่อนสนิทที่นั่งตรงหน้าคิดอะไร อชิระไม่ใช่คนเข้าถึงยากเทียบกับรามินทร์เด็กคนนั้นดูดื้อและก็เจ้าถึงยากกว่าเสียอีก แต่เขาไม่ใช่เรื่องยากสำหรับเขาที่จะเข้าหาใครง่ายๆ เข้าเป็นคนนิสัยดี อย่างน้อยก็มีเขาคนหนึ่งนั่นแหละที่เชื่อแบบนั้น

    “เออ”

   “เชี่ย สเปคจะสูงไปไหนวะ”

   กฤตินไหวไหล่อย่างไม่สนใจ สเปคของเขาก็ไม่ได้สูงจนเกินกว่าใครจะเอื้อมไม่ถึง ตอนนี้มีหนึ่งคนที่เขาคิดว่าน่าจะถึง นั่นก็คือรามินทร์ ถึงจะพึ่งรู้จักได้ไม่นาน แต่ผมชอบนะเด็กดื้อคนนั้น น่าจะมาตีให้หายดื้อแต่เขาก็ไม่ใช่พวกชอบ SM ซะด้วยสิ ดูขัดกันในใจแปลกๆ

   จะว่าไปเขาก็ไม่ได้เจอรามินทร์อีกเลยตั้งแต่วันนั้น เขาไม่ได้ขอเบอร์ติดต่อไว้ด้วยสิ ถึงมีเบอร์เอาไว้ติดต่อเขาคงจะไม่โทรไปตอนนี้หรอก เพราะตอนนี้รามินทร์คงกำลังหัวเสียกับรูปที่แชร์กันในโลกออนไลน์ให้ทั่วไปหมด เขาเป็นผู้ใหญ่พอที่จะไม่ว่างมาทะเลาะกับเด็ก และรามินทร์เองก็น่าจะไม่อยากเจอกับผมเหมือนกัน เพราะเจ้าตัวก็ไม่ได้มาที่บริษัทอีกเลย

   แต่ผมเชื่อว่าอีกไม่นานรามินทร์ต้องมา เพราะคำพูดหลอกเด็กของผมนั่นแหละ

   และนั่นก็เป็นไปตามที่ผมคิด

   “คุณรามินทร์มาหาค่ะ ฉันให้เขารอคุณอยู่ข้างใน”

   คุณเลขาบอกผมแบบนั้น นั่นทำให้ผมยิ้มออกและเดินเข้าห้องพร้อมกับรอยยิ้มก่อนจะพบรามินทร์นั่งหลับอยู่บนโซฟา วันนี้รามินทร์ใส่ฮู้ดสีดำทำให้เจ้าตัวดูหน้าเด็กกว่าเดิมอีกหลายเท่า ผมหยุดนั่งลงที่ข้างๆ แขนยาวพาดบ่าของร่างโปร่งบาง

    “เรียนหนักหรอ”

    “ถ้าหนักคงมาหาคุณไม่ได้ ...ช่วงนี้แค่นอนไม่หลับ”

    คงจะไม่หลับจริงๆ ขอบตาเจ้าตัวคล้ำยิ่งกว่าอะไร ดวงตากลมยังคงพริ้มหลับอยู่

    “แล้วมาหาทำไม ไม่นอนอยู่บนเตียงล่ะ”

     “ผมนอนไม่หลับ”

     รามินทร์หันมาสบสายตาผม ดวงตากลมดูเหนื่อยและอ่อนล้าเอามากๆ ดูน่าสงสารแต่สายตาก็ยังไม่ลดละความดื้อที่เป็นเอกลักษณ์ของเจ้าตัว

     “แล้ว”

    “ขอไปนอนที่คอนโดคุณหน่อย”

    เขาแอบตกใจนิดๆที่รามินทร์ไม่ได้มาเพราะคำพูดหลอกเด็กแต่เขากลับมาขอไปนอนที่คอนโดของเขาแทน วันนี้มันวันอะไรกันนะ อากาศแปรปรวนหรือรามินทร์นอนน้อยจนเปลี่ยนไปจากวันแรกที่เจอ หมายถึงดูอ่อนลงเพราะเป็นคนดื้อและดูหยิ่งเอามากๆจนไม่คิดว่าจะมาขออะไรแบบนี้

    “อ้อนหรอ”

    ผมยิ้มในขณะที่รามินทร์กลอกตาไปมาด้วยความเบื่อหน่าย ก่อนริมผิวปากจะบ่นอยู่ในใจ

    “คุณมันคนหลงตัวเอง”

    “หลงนายด้วย เผื่อไม่รู้”

    เขาหลงรามินทร์จริงๆนะ ไม่รู้สึกผมแค่รู้สึกว่าผมชอบเขาและไม่มีอะไรอธิบายยาก แต่มันก็ไม่ได้เข้าใจง่ายว่าทำไมผมถึงรู้สึกแบบนั้นกันนะ เด็กดื้อคนนี้มีเสน่ห์เขารู้แค่นั้น

    “เหอะ…”

    “แล้วทำไมถึงมาขอ”

    “ถ้าผมมีกุญแจห้องคุณคงไม่มาอ่ะ”

    รามินทร์ก็เป็นคนกวนประสาทใช่เล่น เจ้าตัวไม่ได้ขอร้องอ้อนวอน แต่ผมก็ไม่ได้ใจง่ายหยิบกุญแจคอนโดให้ใครง่ายๆแบบนั้น

    “อยากไปนอนที่คอนโดนั่นขนาดนั้นรึไง”

    “ผมนอนมาทุกที่แล้วแต่ก็ไม่หลับ…”

    รามินทร์นอนไม่หลับจริงๆ เขาเหนื่อยมากๆและหงุดหงิดสุดๆถึงจะไม่ได้แสดงออกเลยก็ตาม เขาพยายามใช้ยานอนหลับแล้วแต่สุดท้ายก็ตื่นมากลางดึกพร้อมกับอากาปวดหัวหน่วงๆ หรือจะลองกลับไปนอนที่บ้านมาสองวันแต่สุดท้ายก็ตื่นมากลางดึกเหมือนเดิม เขาคิดว่าถ้าเกิดลองเปลี่ยนที่นอนแล้วอาจจะดีขึ้น แต่สุดท้ายก็เหมือนเดิม รามินทร์ตื่นขึ้นมากลางดึก

    ครั้งล่าสุดที่จำได้ว่าตัวเองหลับลึกที่สุดและลืมทุกอย่างคือตอนที่น่าจะอยู่ที่คอนโดของกฤติน เขาไม่รู้จะทำยังไง พอรู้สึกตัวอีกที่ก็พาตัวเองขับรถจนมาถึงบริษัทนี่ซะแล้ว ยังดีที่ไม่วูบไปซะก่อนเพราะตอนนี้เขาตาลายมากๆจนลืมตาไม่ได้แล้ว

    “ครั้งล่าสุดที่หลับคือตอนอยู่กับคุณ”

    “งั้นอย่าทำห้องรก”

    “อ่าฮะ”

    ผมหยิบกุญแจห้องให้รามินทร์ ก่อนจะก้มจูบลงเบาๆที่หน้าผากเบาๆ

    “ฝันดี…”

     รามินทร์ลูบหัวตัวเองปอยๆไม่ได้ส่งสายตาดุมาให้ตอนที่ผมทำแบบนั้น รามินทร์ตรงดิ่งออกไปข้างนอก ผมกลับไปนั่งที่โต๊ะทำงาน และมองแผ่นหลังนั่นเดินหายลับไปกับสายตา

      ทันทีที่ถึงห้องรามินทร์ตรงดิ่งเข้าห้องนอนก่อนจะทิ้งตัวลงบนเตียงนุ่ม เขาเหนื่อย โชคดีที่ยังขับรถมาถึงนี่ ขอบคุณที่มันไม่ได้ไกลจากที่ทำงานของกฤตินมากนัก รามินทร์ค่อยๆพริ้มหลับลงอย่างช้าๆ คราวนี้สิ่งที่เขาเห็นคือความมืดมิด ไม่ใช่ฝันร้ายอย่างที่เคยเป็น ไม่ต้องสดุ้งตื่นตอนกลางดึกเพราะฝันร้ายอีกแล้ว
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 26-10-2018 12:53:37 โดย Puruluu »

ออฟไลน์ Puruluu

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 28
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +10/-0
Re: Aftersex with U || YAOI 05
«ตอบ #8 เมื่อ20-10-2018 03:45:29 »

05


    รามินทร์นอนร้องให้อยู่บนเตียง


        ดูเหมือนว่าเจ้าตัวจะไม่รู้สึกตัว ตอนที่เขาเอื้อมมือเช็ดน้ำตา เจ้าตัวนอนขดและกัดนิ้วตัวเองเหมือนเด็กๆจนเขาต้องดึงออก คงเป็นฝันร้ายแต่เจ้าตัวไม่ยอมตื่นสักที เขานั่งๆข้างมองรามินทร์สักพัก ตอนแรกเขาคิดว่าควรจะปลุกให้ตื่น

    แต่สุดท้ายก็ไม่ทำ ปล่อยให้เจ้าตัวหลับลงไปทั้งน้ำตา เขาช่วยอะไรไม่ได้ รามินทร์คงตื่นมาโวยวายแน่นอนถ้าเขาปลุกและรู้ว่าตัวเองร้องให้ เขานึกขำขึ้นมาตอนนึกถึงท่าทางขี้งอแงเหมือนเด็กๆ เขาจัดการอุ้มรามินทร์และจัดท่านอนให้เจ้าตัวนอนสบายขึ้น

    ก่อนที่เขาจะเดินออกมาสูบบุหรี่นอกระเบียงสักพักใหญ่ นาฬิกาข้อมือราคาแพงบอกเวลาว่าตอนนี้สี่ทุ่มแล้ว คงใจร้ายถ้าปลุกให้รามินทร์ตื่นและกลับคอนโด เขาไม่ได้รังเกียจที่จะนอนเตียงเดียวกันกับรามินทร์ เพราะมากกว่านั้นเราก็ทำกันมาแล้ว แค่นอนจับมือกันเฉยๆจะเป็นไรไป

     “สี่ทุ่มแล้ว...ทำไมคุณไม่ปลุกผม”

     เสียงงัวเงียดังขึ้นรามินทร์นั่งอยู่บนเตียงก่อนจะหาววอด หัวฟูๆถูกยีให้ฟูยิ่งกว่าเดิม เหมือนจะเจ้าจะยังเบลออยู่เพราะแค่นั่งยังนั่งนิ่งๆไม่ได้

     “เห็นหลับฝันดีอยู่ นอนสบายไหม”

     เขาไม่หน้าถาม รามินทร์ก้มหน้างุดก่อนจะส่ายหน้า เขาสาวเท้าเข้าไปใกล้ เชิดใบหน้าสวยให้สบสายตา ดวงตากลมยังแสดงความเหนื่อยล้าออกมาผ่านดวงตาอย่างชัดเจน เขาลูบเบาๆบนแก้มที่มีคราบน้ำตาที่ยังไม่แห้งหาย

    “เห็นร้องให้…ตอนนอนเป็นแบบนี้ตลอดเลยหรอ”

    ครั้งที่สองแล้วที่รามินทร์นอนร้องให้ ครั้งแรกตอนครั้งแรกที่เจอ ครั้งที่สองคือเมื่อไม่กี่นาทีก่อนหน้านี้

    “ไม่ชอบเลย...”

    รามินทร์ซบใบหน้าลงกับหน้าท้องของผม

    “ผมร้องให้ดูน่าเกลียดไหม”

    ดูน่าสงสารมากกว่า… เขาบอกไม่ถูกเหมือนกัน เขาเพียงลูบหัวเบาๆปลอบโยนร่างโปร่งบางตรงหน้า

    “จะนอนต่อไหม”

     รามินทร์นิ่งคิดชั่วครู่ก่อนจะตอบมาด้วยน้ำเสียงเหนื่อยๆพร้อมกับถอนหายใจพรืด

    “ถ้าหลับก็อยากนอนต่อ”

    “งั้นไปอาบน้ำกัน”

    ผมสอดแขนเข้าไปที่ใต้รักแร้ก่อนจะยกตัวรามินทร์ให้ยืนขึ้นเหมือนอุ้มแมว จะว่าไปรามินทร์ก็เหมือนแมว สัตว์แสนหยิ่งและขี้รำคาญ เหมือนรามินทร์ไม่มีผิด เขาแอบยิ้มอยู่ในใจ

   “อาบพร้อมกันนี่แหละ”

   “ไม่เอา”

   เจ้าตัวตอบแทบทันที

   “นี่ประโยคบังคับไม่ได้ขอร้องอยู่”

   รามินทร์เหมือนจะข่วนหน้าเขาเต็มที เขารู้ว่าต่อให้บังคับมีหรือรามินทร์จะยอม สุดท้ายเขาก็อุ้มรามินทร์ลอยขึ้นเหนือพื้น คนดื้อแทนที่จะดิ้นกลับเกาะเขาไว้อย่างกลัวตก เขาวางรามินทร์ลงข้างๆกับอ่างล้างหน้า ค่อยๆปลดกระดุมเสื้อตัวเองออกและจัดการถอดเสื้อฮู้ดของอีกคนออกอย่างง่ายดาย

    หน้าท้องแบนราบเรียบประสาคุณหนูร่างผอมแห้งเขาเคยเห็นมาแล้วครั้งหนึ่งแต่มันก็ไม่ได้ชัดเจนเหมือนตอนนี้ เขาไล่มองเรือนร่างก่อนจะลูบบนหน้าท้องเนียนเบาๆ หันมองใบหน้าที่งัวเงียอยู่ รามินทร์ตอนนี้ดูไม่ดื้อเหมือนตอนสติเต็มร้อย ก็น่ารักอีกแบบ…

    ตอนนี้เขารู้สึกว่าแบบไหนที่เป็นรามินทร์ก็ดีทั้งนั้นแหละ

    “รามินทร์จูบหน่อย”

    “บังคับหรือขอร้อง”

    แน่นอน…

    “บังคับ”

    “แล้วจะถามทำไม”

    ทันทีที่พูดจบเราก็ประกบจูบกันเพียงแค่ริมผิวปากแตะกันไม่ได้ลุกล้ำมากมายไปกว่านั้น จูบเชื่องช้าแสนเนิ่นนานจนดูดเอาลมหายใจเราหมดไป ตอนนั้นเราถึงผละออกจากกัน มองหน้ากันเพียงชั่วครู่ก่อนผมจะอุ้มรามินทร์ลง

    อ่างอาบน้ำขนาดไม่ใหญ่พอสำหรับสองคน แต่รามินทร์ก็ตัวเล็กพอที่จะนั่งซ้อนอยู่บนตัวเขาได้อีกที เขาโอบเอวนั่นไว้หลวมๆ ใบหน้าของผมซบลงบนบ่าของอีกคน เหมือนรามินทร์จะหลับไปอีกแล้ว เพราะเจ้าตัวไม่ขยับเลยสักนิด ไม่แสดงท่าทางดื้อดึงเหมือนที่เคยเป็น

     เราอยู่แบบนั้นกันนานนับสิบนาทีจนเขาคิดว่าต้องปลุกรามินทร์ขึ้นมา เจ้าตัวลืมตาตื่นขึ้นมาอย่างงัวเงีย ก่อนจะลุกขึ้นและเดินโซซัดโซเซออกไปหยิบผ้าขนหนูมาห่อตัวและไปนั่งอยู่ปลายเตียง ผมจัดการหาชุดนอนมาให้รามินทร์ใส่ ซึ่งมันก็เป็นเสื้อเชิ้ตสีขาวตัวหลวมโคร่งจนยาวปิดขาอ่อนของเจ้าตัว

     “เช็ดผมก่อนอย่าพึ่งนอน”
   
    “อื้อ”

    เจ้าตัวหาววอดพร้อมนอนเต็มที่ ผมจัดการเช็ดผมเปียกๆของเจ้าตัวจนแห้งดี รามินทร์ทิ้งตัวนอนลงบนเตียงพร้อมกับซุกตัวลงไปในผ้าห่มพื้นหนา เขานอนลงข้างๆก่อนจะปิดไฟทั้งห้องให้มืดสนิทจนเหลือแค่โคมไฟที่ข้างเตียงโอบคนตัวเล็กกว่าไว้หลวมๆและจูบลงบนหน้าผากทีหนึ่งก่อนที่เจ้าตัวจะหลับไป

    “ฝันดีรามินทร์”

    “ฝันดี…”

    เสียงงัวเงียตอบกลับมาก่อนจะซุกตัวลงใต้ผ้าห่มยิ่งกว่าเดิม

    ผมตื่นมาและพบว่ารามินทร์ไม่อยู่บนเตียงแล้ว เหมือนครั้งแรกที่เจอเสื้อถูกโยนเข้าเครื่องซักผ้าไว้ คราวนี้ไม่มีกลิ่นน้ำหอมติดอยู่บนหมอน เป็นกลิ่นสบู่ที่เขาใช้แต่รามินทร์ใช้แล้วดูจะหอมกว่า ไม่รู้ทำไม หรือเขาอาจจะแค่หลงรามินทร์มากไปแค่นั้นกันนะ

    รามินทร์ออกไปจากห้องน่าจะสักพักได้แล้ว วันนี้เขาตื่นสายเป็นพิเศษเพราะวันนี้เขาไม่มีงาน ตอนแรกตั้งใจว่าจะพารามินทร์ออกไปเที่ยวข้างนอกกัน แต่ดูเหมือนว่าเจ้าตัวจะมีเรียนเลยรีบตื่นตั้งแต่เช้า

     กระเป๋าตังและกุญแจรถของรามินทร์ที่วางกองรวมไว้กับเสื้อผ้าหายไป แต่ดูเหมือนว่าเจ้าตัวจะลืมหยิบมือถือกลับไปด้วย เขาเปิดมือถือและพบว่ามันไม่ได้ตั้งรหัสผ่านไว้ ตารางเรียนถูกตั้งเป็นภาพพื้นหลัง เจ้าตัวมีเรียนเช้าจริงๆ มหาลัยของรามินทร์อยู่ไกลจากที่นี่พอควร เขาเคยเรียนที่นั่นและเรียนบริหารเหมือนกันกับรามินทร์นั่นแหละ วันนี้เขาว่างจะเอาโทรศัพท์ไปคืนและชวนเจ้าตัวไปเที่ยวด้วยเลยคงไม่เลว

    ไหนๆวันนี้ก็ว่าง ทำตัวให้ดูเป็นประโยชน์หน่อยดีกว่า เลิกคลาสตอนเที่ยงพอดีก่อนหน้านั้นเขามีเวลาหาอาหารเช้าเข้าท้องก่อนจะออกไปหารามินทร์ที่มหาลัย

    ว่าแต่วันนี้เขาจะไปเที่ยวไหนดีนะ… เขาอยากไปต่างจังหวัดสักสองสามวันเหมือนเจ้าตัวจะมีเรียนตรงกันพอดี เขาจะไปที่ไหนดีนะ ไว้ค่อยถามรามินทร์ดูอีกทีแล้วกัน
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 26-10-2018 12:53:21 โดย Puruluu »

ออฟไลน์ Puruluu

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 28
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +10/-0
Re: Aftersex with U || YAOI 06
«ตอบ #9 เมื่อ20-10-2018 22:12:20 »

06


     ‘มินทร์ วันนี้ยกคลาสนะ’ เขามองข้อความจากคนชื่อเจนต์ รามินทร์ลืมโทรศัพท์ไว้คงไม่เห็นข้อความนี้ ป่านนี้คงยืนหน้ามุ่ยอยู่หน้าห้องเรียนแล้ว เขารีบขับรถเข้าไปในมหาลัยด้วยเส้นทางที่เขาคุยชิน ที่นี่ไม่ได้เปลี่ยนไปมากจากหลายปีก่อนตอนที่เขายังเรียนอยู่

   เขาจอดรถตอนเห็นรถสปอร์ตสีขาวสดุดตา คันเดียวกับที่เคยเห็นในที่จอดรถของคอนโดเมื่อวาน เจ้าของรถเดินตรงมา เขาลดกระจกลงก่อนจะเอ่ยทักทายคนตัวเล็กกว่าในชุดนักศึกษา

    “ทำไมทำหน้าแบบนั้น”

    “ง่วง…”

    โทรศัพท์ของรามินทร์ถูกยื่นคืนให้เจ้าตัว รามินทร์ตอนเสียงห้วน

   “จะกลับไปนอนต่อไหม”

   “ไม่…”

   “ทำไมถึงไม่อยากไปแล้วล่ะ”

   “คุณมันโรคจิต”

   “ใจร้ายจัง”

   สายตาจิกกัดไม่ได้ทำให้เขาเจ็บปวดแต่อย่างใด รามินทร์จะเดินกลับไปที่รถแต่ก็ถูกรั้งเอาไว้ เจ้าตัวดูไม่พอใจนิดหน่อย อารมณ์เสียง่ายจริงเชียว

   “อะไรอีก”

   “ไปเที่ยวกัน…”

   เขารีบเข้าเรื่องก่อนที่รามินทร์จะกลอกตาไปมาอย่างรำคาญ หลายสายตาเริ่มจับจ้องมาที่เราสองคนแล้ว เขาหันมามองก่อนจะหันกลับไปซุบซิบกัน รามินทร์เห็นและนั่นคงเป็นสาเหตุที่เจ้าตัวไม่ชอบใจเอามากๆ ใครจะไปชอบใจล่ะ เรื่องงี่เง่าอย่างการที่รามินทร์เป็นเด็กเสี่ยกำลังแพร่กระจายแบบปากต่อปาก ยิ่งวันนี้ที่กฤตินมาหาเขาถึงมหาลัยยิ่งทำให้เรื่องไปไกลเกินกว่าจะควบคุมได้

   เขาจะพูดต่อปากต่อคำกับคนมีอายุมากกว่าคงไม่ช่อยให้อะไรดีขึ้น แต่เขาก็จะไม่ทำให้มันแย่ลงอย่างการไปเป็นตุ๊กตาหน้ารถให้กฤตินหรอกนะ ถ้าเขาทำแบบนั้นมันยิ่งสร้างข่าวว่าเขาเป็นเด็กเสี่ยให้ใกล้เคียงกับเรื่องที่ไม่เป็นความจริงมากขึ้นไปอีก

    “คุณขับนำไปเลย”

    “หื้อ”

    “ผมขี้เกียจเถียงกับคุณแล้ว”

    รามินทร์ตอบก่อนจะตรงดิ่งไปที่รถของตัวเอง และขับมันเต็มความเร็วหลังจากออกห่างจากเขตตัวเมือง ตามหลังรถยุโรปสีดำไม่ห่าง และสุดท้ายเราก็ใช้เวลาเกือบสองชั่วโมงจนมาถึงพัทยา เมืองท่องเที่ยวที่ไม่ได้ไกลจากกรุงเทพมากนัก

    เรามาอยู่กับที่โรงแรมแห่งหนึ่งที่อยู่ในซอยที่ไม่ไกลจากเซ็นทรัลที่เป็นห้างใหญ่ที่ใกล้ที่สุด เขาทั้งสองคนลงจากรถและกฤตินก็เป็นคนไปคุยเรื่องห้องพักของเขาในคืนนี้ เขานั่งรอที่ล็อบบี้จนกระทั่งมีมือมาดึงเขาให้ลุกขึ้นตามแรง เราขึ้นลิฟต์จนมาถึงชั้น 7 ของที่นี่ ห้องที่ได้อยู่ริมสุด เป็นห้องที่ไม่ได้ใหญ่มาก ของให้ห้องมีโต๊ะและเก้าอี้ที่มุมหนึ่งของห้อง ที่ปลายเตียงมีทีวีติดพนังอยู่

    เรามาถึงนี่ตอนบ่ายโมงพอดี รามินทร์ทิ้งตัวนอนลงบนเตียง ก่อนจะเปิดทีวีกล่อมให้เขาหลับไปสักงีบด้วยความเหนื่อยล้า กฤตินไม่ได้ปลุกเขาให้ตื่น และไม่ได้มาก่อกวนเขาตอนหลับ

    กฤตินเดินออกไปข้างนอก ซึ่งเขาก็ไม่รู้ว่าไปไหน รู้แค่ว่าตื่นมาอีกทีก็มีของอยู่บนโต๊ะเต็มไปหมด เสียงน้ำไหลกระทบกับพื้นในห้องน้ำดังออกมาข้างนอกให้เขารู้ว่ากฤตินอาบน้ำอยู่ ทีวีตอนนี้เป็นข่าวภาคค่ำแล้ว ตอนนี้คงประมาณสองทุ่มได้

   รามินทร์พาร่างตัวเองออกมาจากเตียงนุ่ม เดินตรงเข้าหาของที่วางอยู่บนโต๊ะ มีขนมและเสื้อผ้าอยู่จำนวนหนึ่ง เป็นเสื้อเชิ้ตง่ายๆกับกางเกงยีนส์ยี่ห้อดังและชุดว่ายน้ำอีกสองชุด ที่เขาสดุดตาสุดคงเป็น….

    ถุงน่องสีดำ

    หลังจากหัวมันมึนๆไปสองสามวิเพราะเจ้าถุงน่องสีดำในถุงกระดาษที่ไม่รู้ว่ากฤตินจะซื้อมาทำไม ก็มีคนออกมาจากห้องน้ำเสียแล้ว

    “เห็นแล้วหรอ”

    ร่างสูงเดินตรงมาอย่างสนอกสนใจก่อนจะจับบ่าเขาเอาไว้พร้อมกับเช็ดผมเปียกน้ำของตัวเองไปด้วย

    “เห็นอะไร”

    “ถุงน่อง…อันนี้”

     กฤตินหยิบของในถุงขึ้นมาให้เขามองอย่างเต็มตา

     “แล้ว”

     “ใส่ให้ดูหน่อย”

     “คุณนี่มันโรคจิต”

     เป็นครั้งที่สองแล้วที่รามินทร์พูดแบบนี้ มันไม่ได้ทำให้อีกฝ่ายสะทกสะท้านอย่างใด กฤตินยังคงยืนอวดรวยยิ้มที่มุมปากอย่างผู้ชนะเพราะรู้ว่ายังไงเขาก็ไม่ขัดขืน ทำได้ก็แค่ด่าไปงั้นแหละ คนหน้าหนาจะไปรู้สึกอะไร

     กฤตินหัวเราะขึ้นเบาๆก่อนจะวางถุงน่องลงบนโต๊ะ

    “ไปอาบน้ำสิ เดี๋ยวไปข้างนอกกัน”

     รามินทร์พยักหน้าก่อนจะลุกขึ้นจากเก้าอี้พร้อมของในถุงกระดาษหนึ่งถุงเดินลิ่วเข้าห้องน้ำไปก่อนจะออกมาพร้อมกับเสื้อตัวใหม่ เราเดินคู่กันมาจนถึงชั้นล่าง แถวนี้มีบาร์เยอะมากๆแต่เราก็เลือกร้านที่ใกล้ที่สุดแบะดูสงบมากกว่าร้านตรงหัวมุม ที่ตรงกลางร้านมีโต๊ะพูลอยู่

     “เล่นไหม”

     รามินทร์พยักหน้าก่อนจะหยิบไม้พูลมาจากมุมหนึ่งของพนัง นั่งบนโต๊ะและค่อยๆใช้ไม้คิวเล็งไปที่ลูกกลมๆสีขาว

     กฤตินกำลังรู้สึกผิดมหันต์ที่ชวนรามินทร์เล่นพูล ท่าทางของคนตัวเล็กดูเรียกสายตาจากคนที่เดินไปมาได้อย่างดี มันน่าหงุดหงิดตอนเขาเห็นใครต่อใครมองมาที่เสื้อสีขาวตัวบางที่ไม่ได้ติดกระดุมสองเม็ดบนจนเห็นไปถึงไหนต่อไหน ลูกกลมๆหลากสีกลิ้งไปมาและลงหลุมไปประมาณสองลูก เขาไม่ทันสังเกตเพราะมัวมองที่จุดอื่น

     “ไม่เล่นแล้วได้ไหม”

     เขาไม่ชอบให้ใครมามองรามินทร์แบบนั้นเลย มันน่าหงุดหงิด นี่เขากำลังหึงอยู่รึไงกันนะ

     “อะไรของคุณ เห็นผมเล่นเก่งแล้วกลัวหรอ”

     “เปล่า…”

    เขาก็เล่นเป็นและมั่นใจในฝีมือมากพอว่าเก่งพอที่จะชนะรามินทร์ได้

    “งั้นมาเล่น ตาคุณแล้ว”

     เราผลัดกันเล่นจนรู้ผลแพ้ชนะ ผมชนะ… ก็บอกแล้วว่าเก่งพอที่จะชนะรามินทร์ เขาหน้าบูดบึ้งในขณะที่อีกคนยิ้มกว้างทั้งๆที่แพ้ เพราะเจ้าตัวรู้ว่าผมกำลังหงุดหงิดตอนที่มีใครมองมานั่นยิ่งทำให้รามินทร์ทำตัวเองให้เป็นจุดสนใจ ยิ่งหงุดหงิดอีกฝ่ายยิ่งยิ้มกว้าง

     รามินทร์ก็เป็นคนกวนประสาทใช่เล่น ถ้าอยู่ด้วยนานๆเขาคงปวดหัวไม่เบา แต่ก็มีข้อดีที่ไม่น่าเบื่อ สุดท้ายเขาก็กลับมาหลงรามินทร์อย่างบ้าคลั่งเหมือนเดิม ก็คนตัวเล็กมีเสน่ห์มากจริงๆนั่นแหละ อย่างน้อยก็มากพอที่จะให้การที่เรานั่งดื่มกันอยู่สองคนไม่น่าเบื่อจนเกินไป
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 26-10-2018 12:53:05 โดย Puruluu »

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

Re: Aftersex with U || YAOI 06
« ตอบ #9 เมื่อ: 20-10-2018 22:12:20 »
ประกาศที่สำคัญ


ตั้งบอร์ดเรื่องสั้น ขึ้นมาใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดนี้ ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.msg2894432#msg2894432



รวบรวมปรับปรุงกฏของเล้าและการลงนิยาย กรุณาเข้ามาอ่านก่อนลงนิยายนะครับ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



สิ่งที่ "นักเขียน" ควรตรวจสอบเมื่อรวมเล่มกับสำนักพิมพ์
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37631.0






ออฟไลน์ Puruluu

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 28
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +10/-0
Re: Aftersex with U || YAOI 07
«ตอบ #10 เมื่อ21-10-2018 17:29:40 »

07


  เรากลับมานั่งดื่มกันสักพักจนผมคิดว่าต้องมีใครเปิดประเด็นคุยอะไรบางอย่างสักหน่อยแทนที่จะกระดกเหล้ากันเป็นว่าเล่นแบบนี้

    รามินทร์โยกหัวตามเพลงช้าๆที่เปิดคลอ เหมือนเจ้าตัวจะเริ่มเมาแล้ว รามินทร์ปกติในสายตาของเขาไม่เหมือนกับตอนนี้ แตกต่างจนเห็นได้ชัด เหมือนเป็นคนละคนกัน

    “รามินทร์”

     “หื้อ”

     “เมารึยัง”

     ผมถามขึ้นรามินทร์นิ่งคิดไปชั่วครู่ก่อนจะส่ายหัวปฏิเสธ เขามีความเชื่อที่ว่าคนเมามักจะไม่บอกว่าตัวเองเมา รามินทร์ก็เป็นแบบนั้นในสายตาเขา คนตัวเล็กเมาแล้วและตอนนี้มันก็ดึกมากๆ

    “น่าจะยัง สติยังอยู่ครบดี ทำไม”

    รามินทร์ยิ้มออกมา… เขาแทบจะไม่เคยเห็นรามินทร์ยิ้มเลยสักครั้งเท่าที่รู้จักรามินทร์มาถึงจะไม่กี่วัน มันน่ารักดี...ผมชอบนะตอนที่รามินทร์ยิ้ม

    “เมาแล้วจริงๆ”

    “คงจะอย่างนั้น”

    รามินทร์ไม่ปฏิเสธ  เขาโอบรวบเอวคอดเข้าหากันก่อนจะก้มมองใบหน้าสวยที่เผยรอยยิ้มบางๆติดอยู่ที่ใบหน้าไม่จางหาย เขายิ้มออกมาเหมือนกันก่อนจะก้มลงหอมแก้มรามินทร์ฟอดใหญ่แล้วค่อยผละออกจากกัน

     “กลับห้องกันนะ”

     “อื้อ”

    เราจ่ายเงินก่อนจะพาร่างที่เดินโซซัดโซเซของรามินทร์กลับไปที่ห้อง รามินทร์นั่งอยู่ที่ปลายเตียง เขาย่อตัวลงก่อนจะแกะกระดุมเสื้อเชิ้ดออก รามินทร์นันิ่งๆไม่หื้อไม่อื้อ เขาก้มลงจูบบนหน้าอกจนเป็นรอยแดงจากๆหลายจุด มันคงจักกะจี้รามินทร์ถึงหัวเราะออกมา รามินทร์เอนตัวลงนอนบนเตียงและตอนยี้เขาก็คร่อมร่างของรามินทร์อยู่

     หลังจากนั้นเราจะทำอะไรต่อไปดี เราก้มลงจูบกันอย่างเชื่องช้า กวาดต้อนลิ้นของอีกฝ่ายในโพรงปากจนเกิดเสียงน่าอายดังขึ้น ในห้องเงียบที่มีแต่เสียงแอร์ดังขึ้น เหมือนอากาศระหว่างเราจะร้อนขึ้นจนต่างฝ่ายต่างมีเหงื่อออกท่วมตัว เราถอนจูบออกจากกันให้ต่างฝ่ายต่างได้หอบหายใจ หลังจากกดจูบจนพอใจเขาก็เกี่ยวเอากางเกงยีนส์ที่เหลือติดตัวอย่างสุดท้ายอออก

    และเหมือนครั้งที่แล้วที่รามินทร์เมา เรามีอะไรกันอย่างเร้าร้อนจนผล็อยหลับไปในอ้อมอก

     .
     .
     .

    “ฮึก…”

   เสียงสะอึกสะอื้นของคนข้างกายปลุกผมให้ตื่นขึ้นมา รามินทร์นั่งร้องให้อยู่ปลายเตียงอย่างน่าสงสารผมไม่รู้ว่าเขาเป็นอะไรและไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดี สุดท้ายสิ่งที่เขาทำคือการเขาไปสวมกอดหลวมๆและจูบลงเบาๆที่แผ่นหลังแทนการปลอบโยน

     “ไม่ร้องนะคะคนดี”
     เขากระซิบที่ข้างหูเบาๆ เขาไม่รู้ว่ารามินทร์ร้องให้ทำไม เขาทำรุนแรงไปรึเปล่านะหรือจะเพราะเมา เจ้าตัวยังร้องให้ไม่หยุดนานนับหลายนาทีก่อนจะผล็อยหลับไปด้วยความเหนื่อยล้า คาอ้อมอกของเขานั่นแหละ รามินทร์หลับไปแล้วแต่ก็ยังมีเสียงสะอื้นดังออกมาจากเจ้าตัว รามินทร์กัดนิ้วตัวเองเหมือนเด็กๆจนเขาต้องดึงออก ปล่อยให้ร่างบางนอนบนเตียงก่อนจะไปหยิบผ้าขนหนูผืนเล็กมาชุบน้ำหมาดๆเช็ดตัวให้รามินทร์ที่ร้อนผ่าวเหมือนจะไม่สบาย

    รามินทร์หลับไปในอ้อมกอดของเขาก่อนที่จะตื่นมาในตอนเช้าลุกออกไปที่ริมระเบียง มองวิวทะเลข้างนอกอย่างเลื่อนลอย เขามองการกระทำของรามินทร์อยู่สักพัก

     “เมื่อคืนร้องให้อีกแล้วนะ”

     เขาเดินเข้าไปทักรามินทร์ที่ยืนอยู่ก่อนจะสวมกอดเข้าที่เอวคอดซบลงบนบ่า ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาและฝังจมูกลงไปที่บนแก้มฟอดใหญ่

     “เป็นอะไร”

     เขาจัดสินใจที่จะถามรามินทร์ไปตรงๆเจ้าตัวนิ่งคิดไปชั่วครู่ก่อนที่จะส่ายหน้าแทนคำตอบ

      “ไม่รู้ผม...จำอะไรไม่ได้เลย”

      รามินทร์ออกจากอ้อมกอดของเขาก่อนจะเดินกลับเข้าไปในห้อง ดูเหมือนว่าเจ้าตัวจะเข้าไปอาบน้ำ รามินทร์กลับออกมาพร้อมกับเสื้อตัวใหม่และทิ้งตัวนอนลงบนเตียง เขาเข้าไปอาบน้ำบ้าง เมื่อออกมาแล้วก็ยังพบรามินทร์นอนอยู่บนเตียงที่เดิม เมื่อคืนคงนอนไม่เต็มอิ่มเขาเลยไม่ปลุกคนตัวเล็กขึ้นมา เขาเดินออกไปสูบบุหรี่ข้างนอกพลางนึกคิดถึงเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้น

    บางทีเขาอาจจะต้องพารามินทร์ไปหาหมอให้รู้กันสักทีว่ารามินทร์กำลังเป็นอะไร ผมใช้โทรศัพท์จดโน๊ตเอาไว้ว่ารามินทร์อาการเป็นยังไงตั้งแต่แรกเจอ จนถึงตอนนี้ที่เจ้าตัวยังหลับอยู่บนเตียง ผมจูบลงเบาๆที่หน้าผากและเดินออกจากห้องไป

    ขับรถตรงออกไปที่คลินิกที่ใกล้ที่สุด เขาใช้เวลานั่งรอก่อนเจอหมอเพียงชั่วครู่เพราะวันนี้คนไม่เยอะมากนัก

     “วันนี้เป็นอะไรมาคะ”

     คุณหมอคนสวยตรงหน้าถามขึ้นพร้อมรอยยิ้ม

     “ผม...เปล่าครับ แค่จะมาถามอะไรคุณหมอหน่อย”

     คุณหมอหันหน้ามาตามเสียงเหมือนบนหัวของคุณหมอคนสวยมีเครื่องหมายคำถามอยู่

      “ผมกำลังคิดว่าคนๆหนึ่งกำลังป่วยอยู่”

      “แล้วทำไมไม่พาเขามาด้วยล่ะคะ” 

      “เขาหลับอยู่ครับ เมื่อคืนเราเมากันมาก คือช่วงนี้เขามีอาการนอนไม่หลับ เท่าที่เขาเล่าก็ประมาณหนึ่งอาทิตย์ได้ แต่พอจะนอนก็นอนตลอดทั้งวัน นอนมากผิดปกติ บางทีเขาก็เหมือนเปลี่ยนไปเป็นคนละคน ชอบตื่นขึ้นมาร้องให้ตอนกลางดึก จนผมสงสัยว่าเขาเป็นอะไร”

      “หมอให้คำตอบไม่ได้หรอกนะคะถ้าไม่เจอผู้ป่วยกับตัว เขามีโอกาศป่วยได้หลายโรคมากเลยจากที่คุณเล่ามา อาจจะเป็นซึมเศร้าก็ได้ หรือบางทีอาจจะเป็นโรคเครียด มันเป็นได้หลายอย่าง หมอไม่สามารถให้คำตอบได้ค่ะ  ลองพาผู้ป่วยมาพบหมอดูไหมคะ”

    “ไว้ผมจะพามานะครับ”

    “งั้นหมอจะจ่ายยานอนหลับให้ก่อนนะคะ เห็นว่ามีปัญหานอนไม่หลับด้วย”

    “ครับ”

    จากนั้นเขาก็ออกมาจากห้องตรวจ นั่งรอสักพักจนพยาบาลเรียกไปรับยาที่เคาน์เตอร์ ผมขับรถกลับมาและพบว่ารถสปอร์ตสีขาวของรามินทร์ไม่อยู่แล้ว ที่ห้องก็ไม่มีรามินทร์อยู่ รามินทร์หายไปจากห้องและเขาก็ไม่มีเบอร์ติดต่อคนตัวเล็กเลย เขาพยายามขับรถออกไปยังที่ใกล้ๆนี้เผื่อจะเจอรามินทร์ แต่เขาไม่พบอะไรเลย เขากลับมาที่ห้องนั่งรอสักพักจนกระทั่งผ่านไปเช้าของอีกวัน หวังว่ารามินทร์จะกลับมา แต่ไม่เลย รามินทร์หายไป… เขาแจ้งความและลงบันทึกประจำวันไว้อย่างเดือดเนื้อร้อนใจ เขาพยายามขับรถไปทั่วเมืองพัทยาแต่เขาไม่พบอะไรเลย

     รามินทร์หายไปไหน…
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 26-10-2018 12:54:49 โดย Puruluu »

ออฟไลน์ Puruluu

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 28
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +10/-0
Re: Aftersex with U || YAOI 08
«ตอบ #11 เมื่อ22-10-2018 14:18:17 »

08


  ‘คุณหนูคะ ทำไมมาอยู่ตรงนี้คะ ป้าหาแทบตาย’

   ร่างท้วมของคุณป้าแม่บ้านของที่นี่เดินเข้าหาคุณหนูคนเล็กของบ้านที่หลบอยู่มุมหนึ่งของสวน เด็กน้อยร้องให้อย่างหนักจนคุณป้าต้องเข้าไปกอดปลอบร่างของคุณหนูคนเล็กที่เอาแต่ร้องให้ไม่พูดไม่จา กว่าจะรู้ความว่าทำไมคุณหนูคนดีของป้ามาอยู่ตรงนี้ก็กินเวลาหลายชั่วโมงส่วนคำตอบที่เธอได้คือ

   ‘มินทร์ไม่รู้ พอรู้สึกตัวอีกทีมินทร์ก็มาอยู่ตรงนี้แล้ว มินทร์จำอะไรไม่ได้เลย’

   คำตอบนั้นทำเอาเธอปวดหัวยิ่งกว่าเดิม แม่บ้านอย่างเธอทำอะไรไม่ได้นอกจากชินชา ยามคุณหนูของบ้านหายไปไหนโดยไม่บอกไม่กล่าว

   คุณหนูมักจะหายไปอยู่มุมใดมุมหนึ่งของสวน อยู่ที่ๆเดิมทุกครั้ง อย่างน่าประหลาดใจ

   เป็นแบบนี้อีกแล้ว…

   รามินทร์ตื่นขึ้นมาในที่ไหนสักแห่ง บ่อยครั้งที่เขาตื่นมาในห้องของใครสักคนที่เขาไม่รู้จัก กฤตินเองก็เป็นหนึ่งในนั้น ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาตื่นมาแล้วจำอะไรไม่ได้ ตัวร้อนผ่าวด้วยพิษไข้ จนต้องหลับลงไปอีกครั้งในรถสปอร์ตสีขาวของตัวเองที่ขับมาที่ไหนสักที่ในพัทยา ที่ๆเขาไม่รู้จัก ที่ๆเขาไม่เคยมาและไม่รู้จะกลับไปได้ยังไง คงไม่มีใคนตามหา รามินทร์ไม่ใช่เด็กๆแล้วที่จะมีแม่บ้านวิ่งวุ่นตามหาคุณหนูที่หายไปอยู่ที่ใดที่หนึ่งในสวนหลังบ้านขนาดใหญ่

    “รามินทร์!”

   เสียงหนึ่งเรียกเขาให้ตื่นจากภวังค์ฝัน คนอยู่ข้างนอกเคาะกระจกจนเกิดเสียงดัง รามินทร์เอื้อมไปเปิดประตูรถให้ก่อนที่เขาจะสลบไป นานนับหลายชั่วโมง

    สิ่งแรกที่เขาลืมตาตื่นแล้วเห็นเป็นสิ่งแรกคือสายน้ำเกลือและเพดานสีขาวสะอาด รามินทร์พอเดาได้ว่าตัวเองอยู่ที่โรงพยาบาลสักแห่ง ที่ข้างเตียงของเขามีคนๆหนึ่งคอยเฝ้าตลอดทั้งคืน

    กฤติน…

    รามินทร์ลุกขึ้นจากเตียงก่อนจะหันมองรอบๆตัวของตัวเอง เขาหยิบผลไม้ที่ข้างเตียงขึ้นมากัดกินด้วยความหิวเพราะไม่มีอะไรลงท้องตัวเองเลยตั้งแต่ก่อนที่เขาจะออกมาจากโรงแรมจนถึงตอนนี้ตอนที่เขาอยู่โรงพยาบาล รามินทร์หยิบโทรศัพท์ที่วางอยู่ข้างเตียงขึ้นมา มันไม่ใช่ของเขา แต่รูปที่หน้าจอมันช่างคุ้นเคย เป็นใบหน้าที่เห็นในกระจกทุกๆวัน

    รูปของเขาถูกตั้งเป็นภาพพื้นหลังของโทรศัพท์อีกคน น่าแปลกเขากลับยิ้มออกมาซะงั้น เป็นรอยยิ้มเล็กๆที่มุมปาก รามินทร์มองเวลาและวันที่ ตอนนี้สี่โมงเย็นของอีกวัน เท่ากับว่ารามินทร์หลับมาหนึ่งวันเต็มๆ ตัวของเขาชาไปหมด เขาอยากจะปลุกอีกคนขึ้นมาถามระหว่างที่เขาหลับไปเขาไปอยู่ที่ไหนมา แต่อีกใจหนึ่งก็บอกว่าอย่าปลุกให้อีกคนหลับพักผ่อนไปนั่นแหละดีแล้ว

    รามินทร์นั่งอยู่แบบนั้นสักพักก่อนจะรื้อหาของที่ตัวเองเอาติดตัวมา เสื้อผ้า โทรศัพท์และกระเป๋าตังอยู่ในลิ้นชัก โทรศัพท์ของเขาแบตหมดจนดูไร้ประโยชน์ไปเลย ดูเหมือนว่าเสียงตอนที่เขารื้อหาของจะเสียงดังพอที่จะปลุกอีกคนให้ตื่นขึ้น

   กฤตินมองหน้าเขาก่อนจะใช้แขนยาวๆโอบกอดเขา ประทับจูบลงเบาๆที่ไหล่และคอจนเขานึกรำคาญจนต้องผลักออก แต่คนป่วยก็สู้แรงไม่ไหวจนต้องนั่งอยู่นิ่งๆเป็นตุ๊กตาให้อีกคนกอดจนพอใจถึงปล่อยเขาออก

    “รู้ไหมตอนที่เป็นลมไปเป็นห่วงแค่ไหน”

    “ก็แค่ไม่สบาย...ยังไม่ตายสักหน่อย”

    รามินทร์ตอบปัดและทิ้งตัวลงนอนอีกครั้ง เขาซุกลงใต้ผ้าห่มผืนบางของโรงพยาบาลเพราะไม่อยากต่อบทสนทนากับอีกคน

    “เมื่อไหร่ผมจะได้ออกจากโรงพยาบาล ผมไม่ชอบที่นี่…”

    เรียกว่าเกลียดเลยดีกว่า ป่วยแค่ไหนรามินทร์ก็จะไม่ยอมไปหาหมอจนกระทั่งอาการเขาหนักเกินกว่ายาสามัญประจำบ้านจะรักษาได้จริงๆเขาถึงจะไปโรงพยาบาลที เขาไม่ชอบหมอ ไม่ชอบกลิ่นยา และมีประสบการณ์ไม่ดีเท่าไหร่กับโรงพยาบาล

    แม่เขาเสียที่โรงพยาบาล เพราะอาการป่วยจากโรคประจำตัว ร่างกายของแม่อ่อนแอเกินกว่าที่จะมีลูกคนที่สอง ตั้งแต่มีเขาแม่ก็อยู่ที่โรงพยาบาลมาตลอด แรกๆคุณพ่อก็พาเขาที่จำความได้มาที่นี้ทุกวัน ก่อนจะค่อยๆลดลงไปเนื่องด้วยหน้าที่การงานที่วุ่นวาย ตั้งแต่นั้นเขาก็มาที่นี่คนเดียว พร้อมกับดอกไม้ที่คุณพ่อบอกว่าคุณแม่ชอบในทุกๆวันศุกร์หลังเลิกเรียน เด็กน้อยนั่งเล่าเรื่องให้คุณแม่ฟังเสมอที่ข้างเตียงเขาเจอคุณหมอที่เด็กน้อยเชื่อว่าจะรักษาให้หายขาดและออกจากโรงพยาบาลได้ในสักวัน

   เขาเฝ้ารอนับวันที่คุณแม่จะได้ออกจากโรงพยาบาล และวันนั้นก็เป็นจริง แต่แม่ไม่ได้ออกจากโรงพยาบาลแบบที่เขาคิด แม่ออกจากโรงพยาบาลทั้งๆที่ยังนอนอยู่บนเตียง ถูกคลุมด้วยผ้าขาว ก่อนที่คุณหมอจะเข้ามาบอกเขาว่า ‘คุณแม่เสียแล้ว’ ตอนนั้นเขาไม่เข้าใจว่าคำว่า’เสีย’คืออะไร แต่ที่เขาเข้าใจคือคุณแม่ไม่มีวันฟื้นขึ้นมาอีกแล้ว คุณแม่จากรามินทร์ไปตลอดกาล เด็กน้อยทรุดลงร้องให้อย่างหนัก

    คุณหมอที่สัญญาว่าจะช่วยต่อชีวิตให้แม่โกหกตอนนั้นมันเป็นความคิดของเด็กๆที่ง่ายมากรามินทร์เกลียดทุกคนที่พรากแม่ไปจากเขา ในสายตาของเขาตอนนั้นคุณหมอก็เหมือนกับคนโกหกที่ทำไม่ได้อย่างที่พูด รามินทร์ในวัยห้าขวบร้องให้อย่างหนักตอนรู้ว่าแม่ของเขาจะไม่กลับมาอีกแล้ว ร่างเล็กของเด็กน้อยเฝ้ามองแม่ที่ถูกคลุมด้วยผ้าสีขาวบนรถเข็นจนหายไปลับสายตา

   ใช่แล้ว...เขาเกลียดทุกคนที่พรากแม่ไปจากเขา รวมทั้งเขาก็รังเกียจตัวเองขึ้นนับวัน ถ้าหากไม่มีเขาอยู่บนโลกใบนี้ ถ้าหากเขาไม่เกิดมาคุณแม่ก็คงไม่ต้องตาย ยิ่งโตเขายิ่งรังเกียจตัวเอง

    ถ้าหากเป็นไปได้ รามินทร์ก็ไม่อยากมีชีวิตอยู่บนโลกใบนี้ เขาหาความสุขให้ตัวเองไม่ได้เลย นับตั้งแต่วันนั้น ก็ไม่มีต้องน้อยที่ยิ้มร่าทุกวันศุกร์ที่ต้องเข้าไปเยี่ยมคุณแม่ ไม่มีรามินทร์ที่เคยยิ้มอย่างมีความสุขในทุกครั้งที่ได้มานั่งเล่าเรื่องที่ข้างเตียงผู้ป่วย

    “เดี๋ยวก็ได้ออกแล้ว รอให้หายป่วยก่อน แล้วเราจะไปเที่ยวเกาะกัน”

    “อ่า…”
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 26-10-2018 12:55:41 โดย Puruluu »

ออฟไลน์ Puruluu

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 28
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +10/-0
Re: Aftersex with U || YAOI 09
«ตอบ #12 เมื่อ23-10-2018 15:26:55 »

09



   “จำพี่ตินได้ไหม”

    มื้ออาหารเช้าวันนี้ป๊าหรือคุณพ่อของเขาเอ่ยชื่อใครบางคนขึ้นมา ตอนแรกมันก็ไม่คุ้นหูเขาเท่าไหร่หรอก เขาจำไม่ได้เลยด้วยซ้ำว่าเคยรู้จักกับคนที่ชื่อกฤตินนั่นตั้งแต่เมื่อไหร่

    “เขาคือใคร…”

    รามินทร์ถามสิ่งที่สงสัยในใจออกไป คุณพ่อของเขาระบายยิ้มออกมาก่อนจะตอบ

    “พี่ที่อุ้มหนูมาหาป๊าวันนั้นไง”

    วันนั้นของป๊าคงเป็นงานศพของแม่ รามินทร์พอจำได้ลางๆว่ามีใครบางคนอุ้มเขาออกมาจากดงกุหลาบ รามินทร์ที่ร้องให้อย่างหนักมันเป็นภาพที่ไม่น่าจดจำเท่าไหร่หรอก รามินทร์ไม่อยากจำมันเท่าไหร่ นั่นคงเป็นสาเหตุที่เขาจำอะไรไม่ได้เลยสักนิด
   
   “มินทร์จำไม่ได้แล้ว”

   รามินทร์เลือกที่จะตอบไปตามตรง

   “จำไม่ได้ก็ไม่เป็นไร แต่พรุ่งนี้หนูต้องไปเจอกับเขาแทนป๊า ไปได้ไหม ไหนๆก็เคยสนิทกันแล้วหนิ”

    นั่นเป็นคำพูดของป๊าเมื่อหนึ่งวันก่อนที่เขาจะมาพบกับกฤติน… พี่ชายในอดีตที่แสนคุ้นเคยเพราะเมื่อคืนเราพึ่งเจอหน้ากัน เขาจำไม่ได้หรอกว่าเราเคยรู้จักกันในอดีต และเขาก็จำไม่ได้เหมือนกันว่าเราพึ่งมีอะไรกันคืนก่อนหน้าที่เราจะเจอ

    ความจำของเขาคงสั้นยิ่งกว่าปลาทองแล้วละมั้ง

   รามินทร์


   “น้ำเกลือหมดถุงนี้ก็ออกจากโรงพยาบาลได้แล้วค่ะ”

   พยาบาลสาวตอบพร้อมกับรอยยิ้ม รามินทร์พยักหน้ารับก่อนที่พยาบาลสาวจะเดินหายออกไปจากขอบเขตของสายตา

    “จะตรวจร่างกายก่อนออกจากโรงพยาบาลไหม”

    เขายังสงสัยกับอาการของรามินทร์อยู่ ทั้งนอนไม่หลับ หรือนอนหลับมากเกินไป ไหนจะเรื่องที่เจ้าตัวบอกว่าจำอะไรไม่ได้เลย เขาจดบันทึกเอาไว้อยู่และหมอก็แนะนำให้พาคนป่วยมาหาหมอได้ก็ดี

    แต่รามินทร์ดูจะไม่ชอบหมอเท่าไหร่

    ชอบแค่เขาก็ดี… ถ้าเป็นไปได้อ่ะนะ

    “ผมไม่ได้ป่วยอะไร...”

    คนป่วยที่นอนเล่นเกมบนเตียง รามินทร์ยังคงเป็นรามินทร์ ดวงตาคู่สวยยังฉายแววรั้นอยู่เหมือนเดิม

    “ดื้อจังนะ ไม่เหมือนเมื่อก่อนเลยสักนิด”

   จะขอให้รามินทร์จำได้ว่าเราเคยรู้จักกันมันคงยากเพราะขนาดแค่เรื่องเมื่อวานนี้ที่เจ้าตัวออกจากโรงแรมไปคำตอบที่เขาได้คือจำอะไรไม่ได้ รามินทร์ตอบแค่นั้นและตัดบทสนทนาทั้งหมดด้วยการใส่หูฟังและเล่นเกมอย่างไม่สนใจเขาเลยสักนิเ

    “เมื่อก่อน? คุณกับผมรู้จักกันมาก่อนรึไง”

    “รู้จักตั้งแต่นายยังสูงเท่าเอว”

    กฤตินทิ้งท้ายก่อนจะเดินหายไปจากห้องอีกคน

    กฤตินเคยเจอรามินทร์มาก่อนที่เราจะรู้จักกันด้วยซ้ำ แต่เจ้าตัวน่าจะจำไม่ได้แล้วด้วยซ้ำ ตอนนั้นเป็นงานศพของคุณรติชา แม่ของรามินทร์ ตอนนั้นเขาพึ่ง 13 เขาจำได้ว่าช่วงที่ตัวเองอยู่มัธยม รามินทร์คงพึ่งจะ 5 ขวบเศษๆ ตอนนั้นรามินทร์หายไปเมื่อกับเมื่อวาน รามินทร์หายออกไปจากงานศพ ทุกคนวุ่นวายกับงานจนไม่ได้สนใจว่าคุณหนูคนเล็กของบ้านหายไป และก็เป็นเขาที่ตามหาจนเจอรามินทร์ในสวนกุหลาบหลังบ้านของเจ้าตัว

    เขานั่งคุยกับรามินทร์สักพักจนได้ความว่า ‘เด็กคนนี้กำลังคิดว่าถ้าตัวเองหายไปคงจะไม่มีใครสนใจ’ แต่สุดท้ายก็มีใครคนหนึ่งที่อุ้มรามินทร์ออกมาจากมุมมืดทั้งน้ำตา ตอนนั้นรามินทร์ยังเป็นเด็กแก้มป่องช่างพูด ตัวสูงเลยเอวเขามานิดหน่อยเองมั้ง ตอนนั้นเขายังจำได้ว่าเขาโตกว่าจนพอจะอุ้มรามินทร์ได้ คุณหนูของบ้ายโรจนจินดาในสายตาเขาเป็นเด็กที่ร้องให้เก่ง บอบบางยิ่งกว่าดอกไม้ในสวน  แต่ตอนนี้เจ้าตัวกลับปิดปากเงียบ สายตาบอกชัดเจนว่เจ้าตัวดื้อแค่ไหน แถมตอนนี้ยังพูดน้อยจนเขาจำไม่ได้ว่านี่คือรามินทร์ เด็กพูดมากในวันนั้นโตมาเป็นคนสวยที่เขาเจอในผับ เขาเชื่อว่าการเจอกันครั้งแรกคือเรื่องบังเอิญ แต่ครั้งที่สองคือโชคชะตา และโชคชะตามักจะเล่นตลกกับเราเสมอ

    “ดูอะไรอยู่”

    ผมหันมาถามร่างโปร่งที่นอนอยู่บนเตียงจดจ่ออยู่กับหน้าจอโทรศัพท์ ปฏิเสธไม่ได้ว่ากฤตินกำลังเรียกร้องความสนใจจากร่างเล็กบนเตียง แน่นอนมันได้ผล รามินทร์สนใจเขา
   
     “หนัง...ดูด้วยกันไหม”

     รามินทร์ลุกขึ้นมาจากเตียง ก่อนจะทิ้งตัวหันมาพิงที่หน้าอกของเขา เพราะส่วนสูงของเตียงและเก้าอี้ต่างกันเล็กน้อยตอนนี้เราเลยสูงเท่ากัน ผมโอบเอวคอดเอวไว้หลวมๆและค้ำคางกับบ่าของรามินทร์ เจ้าตัวถอดหูฟังออกมาหนึ่งข้างให้ผม เรานั่งดูหนังรักด้วยกันจนจบเรื่อง มันออกจะน่าเบื่อไปสักนิดเพราะเนื้อเรื่องที่ดำเนินไปอย่างเชื่องช้า รามินทร์หลับคาอกผมไปตั้งแต่หนังดำเนินได้ครึ่งเรื่อง เขายี้ผมของร่างเล็กตรงหน้าก่อนจะอุ้มรามินทร์ขึ้นจะจัดท่าให้เจ้าตัวนอนบนเตียงดีๆ

    ก้มประทับจูบที่หน้าผากแทนการบอกฝันดี ผมหยิบโทรศัพท์ออกจากมือของเจ้าตัวก่อนจะชาทแบตไว้ให้ น้ำเกลือตอนนี้หายไปค่อนถุงได้แล้ว อีกไม่นานรามินทร์คงออกจากโรงพยาบาลได้ ตามสัญญาและตามแพลนที่วางไว้ตั้งแต่แรก เขาตั้งใจว่าจะพารามินทร์ไปเที่ยวเกาะที่อยู่ใกล้ๆนี้

   เขาออกมาสูบบุหรี่บริเวณนอกเขตโรงพยาบาล ส่งข้อความหาใครบางคนก่อนจะกลับออกไปนอนพักที่โรงแรม เขาอยากจะนอนเฝ้ารามินทร์สักคืนแต่เตียงเล็กมันก็ไม่ได้กว้างพอจะให้นอนได้สองคน เขากลับมาที่โรงแรม เอาของที่คิดว่าจำเป็นใส่กระเป๋าเตรียมไว้ก่อนจะเข้านอน

    วันนี้ไม่มีรามินทร์ให้กอด ไม่รู้ว่าที่โรงพยาบาลรามินทร์จะนอนร้องให้อีกรึเปล่า ถ้าตื่นมากลางดึกเพราะฝันร้ายใครจะปลอบคนตัวเล็กกันนะ…

   สุดท้ายเขาก็นอนไม่หลับและเช็คเอ้าท์ออกจากโรงแรม ตรงดิ่งมาที่โรงพยาบาล การนอนบนโซฟามันไม่ได้สบายนักหรอกแต่มันก็สบายใจมากกว่าที่อยู่ใกล้ๆกับรามินทร์

     ก็เขาเป็นห่วง

     มันก็แค่นั้น...ไม่มีอะไรซับซ้อน







---------------

PS. วางพล็อตให้สองคนนี้รู้จักกันมาก่อนตั้งแต่ตอนแรกๆที่เจอไม่รู้มีใครสังเกตไหม (รายละเอียดเล็กๆน้อยๆอย่างชื่อแม่รามินทร์) เด็กร้องให้วันนั้นโตมาเป็นคนสวยของพี่แล้วนะคะ คิกคิก

---------------

« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 26-10-2018 12:56:47 โดย Puruluu »

ออฟไลน์ TheDoungJan

  • ขอบคุณนักเขียนที่คนที่สร้างทุกตัวละครขึ้นมานะคะ(♡˙︶˙♡)
  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 682
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +8/-0
Re: Aftersex with U || YAOI 09
«ตอบ #13 เมื่อ23-10-2018 17:06:53 »

น้องเป็นอะไร พี่ต้องพาน้องไปหาหมอให้ได้นะ

ออฟไลน์ Billie

  • "Let come what comes, let go what goes and see what remains. That is what is real"
  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3327
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +78/-6
Re: Aftersex with U || YAOI 09
«ตอบ #14 เมื่อ24-10-2018 18:33:11 »

 :L2: :pig4:

ออฟไลน์ Puruluu

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 28
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +10/-0
Re: Aftersex with U || YAOI 10
«ตอบ #15 เมื่อ24-10-2018 21:37:21 »

10


    ตอนนี้เราอยู่บนเรือลำหนึ่งที่มุ่งตรงไปที่เกาะล้านที่อยู่ไม่ไกลจากพัทยา บนเรือมีแค่เราสองคนกับคนขับอีกหนึ่ง รามินท์มองไปยังเมืองที่ค่อยๆไกลห่างออกไปก่อนจะกลับมานั่งข้างๆอีกคน เขามองใบหน้าที่ดูดีสมส่วนก่อนที่กฤตินจะตื่นขึ้นมา รามินทร์เลือกเดินหนีออกมาให้ห่าง

    รอยแผลเล็กๆจากเข็มบนมือยังปวดอยู่นิดหน่อย คนตัวขาวดูซีดไปอีกเมื่อตากแดดไปได้สักพัก เมื่อเรือมาเทียบท่ากฤตินก็ตื่นขึ้นพอดี เราเดินเคียงข้างกันไปจนถึงโรงแรมที่กฤตินจองเอาไว้ก่อนที่เขาจะมา อีกคนคงวางแผนไว้อย่างดีว่าจะพาเขามาที่นี่

    รามินทร์ทิ้งตัวนอนลงบนเตียงอย่างคนขี้เกียจ เขาไม่ได้อยากเล่นน้ำทะเลขนาดนั้น เขาไม่ชอบที่คนเยอะแถมไม่ชอบอากาศร้อนจนแสบผิวนี้อีก

    “รามินทร์ลุกขึ้น….”

    อีกคนดึงเขาขึ้นมาจากเตียงอันแสนน่าดึงดูด เสื้อฮาวายและแว่นกันแดดเตรียมพร้อมที่จะเล่นน้ำทะเลเหมือนเด็กๆ ผู้ชายอายุจะเหยียบเลขสามที่ยังหน้าตาดีเหมือนหยุดอายุไว้พยายามอุ้มเจ้าแมวดื้อบนเตียงให้ลุกขึ้น แต่เจ้าแมวดื้อเหมือนกับของเหลวที่พร้อมจะไหลออกจากมือได้ทุกเมื่อ

     “ไม่เอา”

     รามินทร์เหมือนแมวที่กำลังจะข่วนเจ้าของที่กวนเวลานอนของมัน เจ้าแมวหยิ่งไม่สนโลกยังคงนอนอยู่บนเตียง

     “งั้นคลิป…”

     “เหอะ ก็ได้…”

     เมื่อเล่นไม้อ่อนไม่ได้ผลก็ต้องเล่นไม้แข็ง คำพูดหลอกเด็กยังคงใช้ได้ดีกับรามินทร์เพราะเจ้าตัวยังเชื่อสนิทใจว่าเขามีคลิปอะไรนั่น รามินทร์ยอมเดินตามเขาเป็นเด็กดีว่านอนง่าย เราเลือกหาดแถวๆหน้าโรงแรมเพราะมันใกล้ที่สุดและไม่ค่อยมีคน เราสั่งอาหารมากินกันหลายอย่าง พอเจ้าตัวกินเสร็จก็เดินลงไปเล่นน้ำคนเดียวโดยมีเขานอนอาบแดดคอยมองร่างบางเดินลงทะเลไป

    คิดถูกแล้วที่ไม่พารามินทร์ไปที่คนเยอะ ผิวขาวเนียนสะอาดและหุ่นที่โปร่งค่อนไปทางบาง หน้าท้องเรียบแบนหุ่นของรามินทร์ก็จัดว่าดีพอที่จะเรียกสายตาคนได้มาก ขนาดแถวนี้คนน้อยยังมีคนมองตอนที่ร่างบางของเขาก้าวลงทะเลเลย จะนึกหวงขึ้นมาก็คงไม่ได้อะไร สุดท้ายเขาก็ลงไปเล่นน้ำตามอีกคนติดๆไม่ให้ห่างสายตา

     “เดินอวดหุ่นหรอคุณ”

     รามินทร์หันมองไปยังหลายสาวหลายคนที่จ้องมองมายังเขาตาแวววับ ซิกแพคเป็นลอน… หุ่นก็ดีหน้าตาก็ดี ในสายตาของผู้หญิงหลายคนคงมองเขาแบบนั้น คนเสน่ห์แรงก็งี้ รามินทร์ไม่ได้แสดงออกว่าหึงหวง คำพูดเจ้าตัวเหมือนประชดประชันมากกว่าด้วยซ้ำ

     “อิจฉารึไง”

     รามินทร์ไม่ตอบ เจ้าตัวลอยคออยู่เหนือน้ำ และหลับตาลง คนขี้เซาเหมือนจะหลับได้ทุกที่อย่างไงอย่างงั้น

     “ผมถามอะไรคุณหน่อยได้ไหม”

     “ตอบได้จะตอบ”

     “เราเคยรู้จักกันมาก่อนรึเปล่า”

    ผมไม่อยากจะตอบคำถามนี่เท่าไหร่ผมอยากให้รามินทร์จำได้เองมากกว่าว่าเราเคยรู้จักกัน มันคงจะยากเพราะขนาดเรื่องที่ผ่านมายังจำไม่ได้ จะหวังอะไรให้จำเรื่องของเราได้กัน อีกอย่างมันก็ผ่านมาเกือบสิบปีแล้ว จะจำไม่ได้ก็ไม่ผิด

    อีกอย่างเราไม่จำเป็นต้องย้อนความหลังไปขนาดนั้น เราเริ่มต้นนับหนึ่งใหม่ด้วยกันได้ ค่อยๆเรียนรู้กันไปเพราะตอนนี้รามินทร์ก็ไม่ใช่เด็ก เขาก็ไม่ใช่เด็ก นิสัยเราอาจจะไม่เหมือนเดิมกันทั้งคู่…

   แต่ถ้ารามินทร์อยากรู้เขาก็นึกอยากจะแกล้งอะไรคนตัวเล็กอยู่เหมือนกัน ยิ้มที่มุมปากบ่งบอกว่าประโยคที่พูดต่อไปนี้ไม่ใช่เรื่องดีสำกรับรามินทร์แน่ๆ

     “จูบก่อนสิ แล้วจะบอก”

     รามินทร์ทำท่าฟึดฟัดก่อนเจ้าตัวจะยืนเขย่งเท้าให้ตัวเองอยู่เหนือน้ำและสูงพอที่จะประกบจูบผม ตอนแรกผมไม่นึกว่ารามินทร์จะทำตามคำท้าทายจริงๆ เราไม่ได้จูบกันอย่างดูดดื่มแต่จูบของรามินทร์ก็ทำให้ผมพอใจ

     “บอกได้รึยัง”

     รามินทร์ท้วงขึ้น

     “อยากรู้ขนาดนั้นเลยรึไง”

     “คุณไม่เข้าใจหรอกว่าการตื่นมาแล้วจำอะไรไม่ได้มันแย่แค่ไหน”

     เหมือนรามินทร์อยากจะร้องให้แต่ยังอดทนเอาไว้ ผมไม่เข้าใจจริงๆนั่นแหละว่าการตื่นมาแล้วจำอะไรไม่ได้ ตัวเองต้องทำยังไง ถ้าหากว่าตัสเขาเป็นรามินทร์ ทุกครั้งที่ตื่นมาแล้วจำอะไรไม่ได้เลย

     “ผมจำอะไรในตอนเด็กไม่ได้เลยนอกจากชื่อของตัวเอง รามินทร์ โรจนจินดา ผมไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่ามันเป็นชื่อของผมจริงๆไหม”

     “คนรอบตัวนายเขาจะโกหกไปทำไมกันล่ะ”

     ตอนที่เขารู้จักรามินทร์ก็คือรามินทร์ ลูกชายคนเล็กของตระกูลโรจนจินดา ผมลูบหัวของรามินทร์เบาๆเป็นการปลอบโยน

     “ผมไม่มั่นใจเลยว่าทุกสิ่งของผมเป็นของจริง…”

     “อย่างน้อยชื่อนายก็ยังเป็นของจริง เชื่อฉันไหม”

     รามินทร์เป็นเด็กหัวอ่อนเชื่อคนง่าย ยังคงหัวอ่อนเหมือนเด็กๆ เขาเชื่ออย่างนั้น ภาพลักษณ์ที่ถูกสร้างขึ้นมาภายนอกนั้นดูแข็งแกร่ง แต่มันถูกใช้เพื่อปกป้องหัวใจแสนอ่อนแอของตัวเอง รามินทร์ยิ่งดูน่าปกป้อง ดูบอบบางขึ้นไปอีก เขาคงต้องทะนุถนอมร่างบางนี้บ้างแล้วล่ะ

     “อยากฟังเรื่องของตัวเองไหม เอาเท่าที่ฉันรู้นะ”

     “ไม่รู้จะฟังไปทำไม”

     “จะได้เชื่อไงว่าตัวเองเป็นรามินทร์จริงๆ เป็นของจริง”

     “....”

     “มีตัวตนอยู่จริงๆแล้วก็เป็นเจ้าของหัวใจของกฤตินด้วย”

    ผมพูดทั้งรอยยิ้มที่เผยขึ้นบนใบหน้าก่อนจะรวบตัวรามินทร์ขึ้นจากน้ำ เจ้าตัวกอดคอผมไว้อย่างกลัวตก

    “...ผมไปเป็นเจ้าของหัวใจคุณตั้งแต่เมื่อไหร่”

    รามินทร์ถามเขา

    “ตั้งแต่แรกเจอเลยคนสวย”

     เขาชอบรามินทร์ที่เป็นรามินทร์ตอนนี้

    รามินทร์… คนสวยใจร้ายที่เจอกันในผับและจากไปโดยที่ไม่ได้ทิ้งเบอร์เอาไว้ให้เขาเลยสักนิด
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 26-10-2018 12:57:38 โดย Puruluu »

ออฟไลน์ วายซ่า

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2224
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +205/-6
Re: Aftersex with U || YAOI 10
«ตอบ #16 เมื่อ25-10-2018 07:19:30 »

รามินทร์มีปมในใจเรื่องแม่ตาย ก็เลยเลือกที่จะลืมความทรงจำในอดีตของตัวเองเหรอ

ออฟไลน์ Puruluu

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 28
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +10/-0
Re: Aftersex with U || YAOI 11
«ตอบ #17 เมื่อ25-10-2018 15:34:49 »

11


   
       “ทำไมไม่บอกว่ามีแผล”

      คนตัวเล็กกว่าถูกดุขึ้นมาหลังขึ้นมาจากทะเลแล้วรู้สึกเจ็บเท้าจนต้องรั้งคนที่เดินนำเขาเอาไว้ เลือดสีแดงค่อยๆจางหายไปเมื่อถูกน้ำ กฤตินคิ้วขมวดแถมทำท่าไม่พอใจ แขนยาวรวบตัวรามินทร์ขึ้นอีกครั้งเพราะไม่อยากให้มีอะไรเข้าแผลไปอีก ตอนนี้รามินทร์นึกอยากจะอายอยู่เหมือนกัน เขาเป็นผู้ชาย และกำลังถูกผู้ชายอีกคนอุ้มตัวลอยเหนือพื้น เดินตรงเข้ามาภายในโรงแรม วางเขาไว้บนโซฟาที่ล็อบบี้ ก่อนจะเดินไปคุยบางอย่างกับพนักงานจนได้กล่องปฐมพยาบาลเบื้องต้นมาหนึ่งกล่อง

      “แผลนิดเดียวเองคุณก็ทำเป็นเรื่องใหญ่ไปได้”

      กฤตินไม่ตอบเขา คนตัวสูงกว่าตอนนี้นั่งทำแผลให้เขาอย่างเบามือ รามินทร์รู้สึกเจ็บนิดหน่อยแต่ก็ไม่ได้มากพอที่จะทำให้เขาเดินไม่ได้เลย กฤตินเล่นใหญ่ไปเอง แผลของเขาแค่แผลเปลือกหอยบาดเล็กๆ เขานึกยิ้มออกมาตอนเห็นอีกคนใส่ใจ จะบอกว่ายังไงดี คงจะรู้สึกดีล่ะมั้งนะ

      “รามินทร์”

     อีกคนเรียกชื่อเขาขึ้น รามินทร์หันมองตามเสียง กฤตินถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะปล่อยมือจากเท้าเขาและยืนขึ้นเต็มความสูง

     “ว่าไงครับ”

    “ยังเดินไหวไหม”

    “ไหวครับ แผลนิดเดียว”

    เขายิ้มให้ก่อนจะลุกขึ้นยืนให้ดู เขาหมุนตัวไปมาเพื่อบอกว่าตัวเองไม่เป็นอะไรแล้ว คิ้วที่ขมวดเป็นปมคลายออกก่อนจะระบายยิ้มออกมา

     “ดีแล้ว…”

      กฤตินก้มลงมาจูบลงเบาๆที่หน้าผากก่อนจะจูงมือเขากลับขึ้นไปบนห้องพักของเรา เราอาบน้ำพร้อมกัน ไม่มีอาการเขินอายเพราะเราเคยเห็นมามากกว่านั้นแล้ว กฤตินเป็นคนสระผมให้เขา ส่วนเขาก็นอนนิ่งๆอยู่ในอ่างอาบน้ำ อีกคนจัดการทุกอย่างให้เขาจนเขาไม่ต้องทำอะไรเลย รู้สึกตัวอีกทีก็ถูกจับพันผ้าขนหนูเป็นก้อนพาออกมาจากห้องน้ำแล้ว

      “มานั่งตรงนี้”

      กฤตินตบตักเรียกเขา ทำเหมือนเขาเป็นแมวไปได้ รามินทร์นั่งอยู่บนตักพร้อมกับเกมในโทรศัพท์ อีกคนใช้ไดร์เป่าผมเป่าผมของเขาจนแห้ง รามินทร์หาววอดด้วยความงัวเงีย จะทิ้งตัวนอนลงบนเตียงก็ติดอยู่ที่แผงอกแกร่ง

     “ไปใส่เสื้อผ้าก่อน เดี๋ยวออกไปหาอะไรกินกัน”

    เขาถูกดันออกจากแผงอกนั้นก่อนที่เขาจะลุกขึ้นตามแรงผลัก เดินตรงดิ่งไปที่ตู้เสื้อผ้าหยิบเสื้อเชิ้ตสีชมพูที่เขาชอบขึ้นมาสวมพร้อมกับกางเกงยีนส์ง่ายๆหนึ่งตัว

    อีกคนสวมเสื้อยืดสีขาวง่ายๆกับกางเกงยีนส์เหมือนกัน ทั้งเขาและกฤตินออกจากโรงแรมและตรงมาที่ร้านอาหารทะเลไม่ไกลจากโรงแรม โชคดีที่เขาไม่ได้แพ้อาหารทะเลเขาเลยสามารถกินทุกอย่างได้อย่างเอร็ดอร่อย และตบท้ายด้วยการหาร้านนั่งชิวใกล้ๆนั่นนั่งดื่มกันต่ออีกเกือบชั่วโมง

     เพลงช้าๆสบายหูเนื้อหาพูดถึงเรื่องของคนที่กำลังอกหักถูกเปิดขึ้นในร้าน รามินทร์เคาะนิ้วตามจังหวะเพลงช้าๆ อีกคนนั่งเงียบมาจนถึงตอนนี้ ไม่รู้กฤตินคิดอะไรอยู่ รามินทร์เดาใจเขาไม่ถูกเหมือนกัน

     “วันนี้คุณเงียบไปนะ”

     “อ่า...คิดอะไรนิดหน่อย”

     เขาไม่รู้ว่าเรื่องนั้นในความหมายของอีกคนคืออะไร เขาเลยเลือกที่จะถามออกไปตรงๆ

      “มีเรื่องอะไรให้ต้องคิดกัน”

      “เรื่องของนาย”

      “เรื่องของผมอ่ะนะ เรื่องไหนล่ะ”

      “หลายๆเรื่อง”

      “ทีละเรื่องได้ไหม คุณไม่พูดผมก็คงไม่เข้าใจ”

      กฤตินมองหน้าเขาด้วยความลำบากใจ ในเมื่อมันเป็นเรื่องของเขาเอง เขาไม่มีอะไรให้คิดสักหน่อยแล้วทำไมอีกคนถึงใส่ใจกับเรื่องของเขามากขนาดนี้นะ หรือจะเพราะคำพูดที่เขาพูดตอนอยู่ที่ทะเลกัน ‘คุณไม่เข้าใจหรอกว่าการตื่นมาแล้วจำอะไรไม่ได้มันแย่แค่ไหน’ คำพูดนั้นที่เขาเป็นคนพูดเองยังจำได้ขึ้นใจ แต่เขาไม่ขอให้ใครเข้าใจเขาอยู่แล้ว เพราะมันเป็นปัญหาของเขาเอง เขาไม่ได้ขอให้ใครมาคิดตามเขาแล้วรู้สึกแย่ไปด้วย

      “หรือเรื่องที่ผมยังจำอะไรไม่ได้”

      “นั่นแค่หนึ่งในหลายๆเรื่อง”

       “ผมมีเรื่องอะไรให้ต้องคิดเยอะขนาดนั้นเลยหรอ”

       กฤตินไม่ตอบเขา รามินทร์มองหน้าอีกคนก่อนจะกระดกเครื่องดื่มในมือจนหมด

       “ถ้าผมจำอะไรไม่ได้ แต่คุณก็ยังจำได้จริงไหม จำไม่ได้ไม่ได้แปลว่าไม่สำคัญ ผมเองก็ไม่อยากเป็นแบบนี้หรอก ถ้าเป็นไปได้ผมก็อยากจำทุกอย่างให้ได้และผมก็ไม่อยากลืมเหมือนกันว่าช่วงเวลาหนึ่งที่มีความสุขในชีวิตมันมีคุณเป็นส่วนประกอบ…ถ้าผมยังจำอะไรไม่ได้ แต่คุณจำได้ ถ้าวันใดวันหนึ่งผมลืม...คุณช่วยเล่าเรื่องนั้นให้ผมฟังได้ไหม”

      รามินทร์กำลังรู้สึกว่าตัวเองพูดอะไรออกไปตามใจตัวเองจนเขาเริ่มจับใจความสำคัญของสังที่ตัวเองพูดไม่ได้ เขาเลยเลือกที่จะหยุดพูดไว้แค่นั้น และหันไปมองอีกคนที่มีสีหน้าดีขึ้นจากคำพูดที่ไม่รู้เรื่องของเขา

      “อยากรู้เรื่องตัวเองขึ้นมาแล้วหรอ”

      “ผมบอกตอนไหนว่าไม่อยากรู้”

     “จะเริ่มเล่าตั้งแต่ตรงไหนดี”

     “ตั้งแต่รู้จักผมก็ได้”

      อีกคนยี้ผมของเขาจนมันฟูไปหมด รามินทร์ลูบหัวตัวเองปอยๆจัดผมตัวเองให้เรียบร้อมก่อนจะตั้งใจฟังเรื่องราวของเขาต่อไปที่ออกมาจากริมผิวปากหนาสีเข้มตามประสาคนสูบบุหรี่ เรื่องตอนที่เขายังเด็กชายรามินทร์และตอนที่กฤตินยังมีคำนำหน้าว่าเด็กชาย เราทั้งสองคนเคยจอกันมาก่อน ในบ้านหลังใหญ่ของตระกูลโรจนจินดา
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 26-10-2018 12:58:16 โดย Puruluu »

ออฟไลน์ Billie

  • "Let come what comes, let go what goes and see what remains. That is what is real"
  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3327
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +78/-6
Re: Aftersex with U || YAOI 11
«ตอบ #18 เมื่อ25-10-2018 17:19:38 »

 :L2: :pig4:

ออฟไลน์ กาแฟมั้ยฮะจ้าว

  • Let me hug you tight, and I’ll make you feel how important you are.
  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 920
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +570/-0
Re: Aftersex with U || YAOI 11
«ตอบ #19 เมื่อ26-10-2018 06:48:45 »

ขอบคุณครับ +1 ให้นะครับ o13

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

Re: Aftersex with U || YAOI 11
« ตอบ #19 เมื่อ: 26-10-2018 06:48:45 »





ออฟไลน์ Puruluu

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 28
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +10/-0
Re: Aftersex with U || YAOI 12
«ตอบ #20 เมื่อ26-10-2018 14:16:27 »

12

    กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว… นานแสนนานจนรามินทร์จำไม่ได้ว่าเคยเกิดขึ้น นี่ไม่ใช่นิทานแต่การเริ่มต้นด้วยคำว่ากาลครั้งหนึ่งคงจะเหมาะกับเรื่องนี้ เคยมีเด็กชายตัวเล็กวัยห้าขวบเศษหนึ่งคนและเด็กชายวัยมัธยมต้นอีกหนึ่งคนเคยรู้จักกันที่สวนหลังบ้านที่สวยงามแต่แสนเศร้าเนื่องด้วยงานศพของผู้เป็นแม่ของเด็กชายวัยห้าขวบ ‘รามินทร์’ นั่นคือชื่อของเด็กคนนั้น
 
    เด็กผู้ชายที่มีดวงตาแสนเศร้าและพร้อมร้องให้ได้ทุกเวลา ฝ่ามือใหญ่กว่าคอยเช็ดน้ำตาและปลอบโยนเด็กน้อยที่เอาแต่ร้องให้ จะถามอะไรให้ได้ความก็ไม่รู้เรื่อง เด็กมัธยมคนหนึ่งที่ไม่เคยมีพี่น้องไม่รู้จะต้องปลอบรามินทร์ยังไงให้หยุดร้องเสียที เขาทำได้แค่ย่อตัวลงและคอยเช็ดน้ำตา รามินทร์ร้องให้จนเหนื่อยอ่อนและหลับไป เขาถึงได้อุ้มเด็กน้อยคนนั้นกลับไปหาประมุขของบ้านหลังนี้ นั้นเป็นครั้งแรกที่เขาได้รู้จักรามินทร์

 
    “ทำไมคุณถึงมาที่บ้านผมบ่อยจัง”
 
     รามินทร์ขมวดคิ้วเล็กน้อยตอนฟังเรื่องเล่าจากปากของกฤตินถ้ามีครั้งแรกก็แปลว่าต้องมีครั้งที่สองและสาม รามินทร์จำอะไรไม่ได้เขาไม่รู้เหตุผล ว่าทำไมอีกคนถึงมาที่บ้านเขาบ่อยนัก
 
     “ฉันเป็นเพื่อนกับพี่นาย”
 
    เพื่อนที่พี่ชายของเขาพามาบ้านบ่อยๆงั้นหรอ พี่ของเขามีเพื่อนไม่เยอะหรอก รามินทร์มั่นใจว่าตัวเองสามารถจำหน้าของทุกคนได้หมด
 
    “ไม่เห็นจะคุ้นหน้าคุณเลย”
 
   รามินทร์พยายามนึกหน้าของทุกคนที่เคยเจอ แต่ก็ไม่มีใครที่คล้ายว่าจะเป็นกฤตินเลยสักนิด เขาอาจจะจำไม่ได้เอง
 
    “เมื่อก่อนนายยังเดินตามแล้วเรียกพี่ตินอยู่เลย”
 
   อีกคนระบายยิ้มออกมาในขณะที่รามินทร์เขินจนแทบจะเอาหน้ามุดดินหนีแล้ว เขาแทบจะร้องอ๋อขึ้นใจพอพูดถึงพี่ติน  เมื่อก่อนเขาเคยเรียกอีกคนแบบนั้นจริงๆรามินทร์จำได้ไม่ลืมเลยล่ะ เพื่อนของพี่ชายที่มาเล่นกับเขาบ่อยๆ พี่ชายแสนขี้แกล้ง เหมือนกับตอนนี้ไม่มีผิดเพี้ยนไปกฤตินยังคงเป็นกฤติน ขี้แกล้งเสมอต้นเสมอปลาย
 
    อีกคนดูสนุกตอนที่ร็ว่าเขาจำอะไรขึ้นมาได้จากในความทรงจำอันเลือนราง ยังมีภาพของอีกคนเด่นชัด ถึงแม้ว่าเขาจะจำพี่คนนั้นที่อุ้มรามินทร์ที่ร้องให้ไม่ได้แต่เขาจำกฤตินในฐานะเพื่อนของพี่ชายตัวเองได้ขึ้นใจเลยแหละ

    “กลับกันเลยไหมรามินทร์”

    รามินทร์พยักหน้ารับก่อนมือบางจะถูกจูงเดินกลับไปที่โรงแรมด้วยกัน พอเรามาถึงห้อง รามินทร์ทิ้งตัวนอนลงบนเตียงด้วยความเหนื่อยล้า ในขณะที่อีกคนนั่งเล่นโทรศัพท์อยู่สักพักที่ปลายเตียงก่อนที่จะขึ้นมานอนด้วยกันบนเตียง

    กฤตินกอดเขาเหมือนหมอนข้างจนเช้า เมื่อคืนเขาไม่ได้ฝันอะไร นั่นนับเป็นเรื่องดีของรามินทร์ เขานอนได้อย่างเต็มอิ่นเป็นคืนแรกหลังจากที่เขาต้องนอนจมอยู่ในกองน้ำตามานับเกือบครึ่งเดือนแล้ว ไม่ใช่คอนโดของกฤตินที่กล่อมให้เขานอนหลับฝันดี แต่เป็นกฤตินต่างหาก เขาดีใจนะ ไม่รู้สิ มันเป็นความรู้สึกแปลกๆภายในอกล่ะมั้งนะ

    รามินทร์นั่งมองใบหน้าหล่อนั้นชั่วขณะหนึ่งก่อนที่จะลุกขึ้นไปอาบน้ำเก็บของเตรียมกลับบ้าน ระหว่างนั้นรามินทร์ได้นั่งเล่นโทรศัพท์สักพักระหว่างรอเวลาให้อีกคนตื่นขึ้นมา รามินทร์นั่งไถหน้าเฟสบุ๊คของตัวเองสักพักก่อนจะเจอคลิปบางอย่างที่กำลังถูกแชร์ให้เต็มไปหมด แคปชั่นของมันคือคลิปหลุดคนดัง รามินทร์เสียบหูฟังก่อนจะกดเปิดคลิป เป็นคลิปแอบถ่ายคนสองคน

    ที่กำลังจูบกันอย่างดูดดื่มบนรถ ในคลิปไม่เห็นใบหน้าใครเลยแต่เขารู้สึกเหมือนความทรงจำค่อยๆไหลเข้ามาอย่างไม่หยุด รถยุโรปสีดำคันนั้น....เหมือนกับคันที่กฤตินขับอยู่…

    รามินทร์ไม่อยากเข้าใจผิดไปคนเดียวเขาเลื่อนอ่านคอมเมนต์และพบว่ามันมีแต่ชื่อเขาเต็มไปหมด หมายความว่าไง ทุกคนเข้าใจว่าคนในคลิปคือเขาทั้งๆที่ยังไม่เห็นหน้าเนี่ยนะ รามินทร์แทบทรุดลงไปกับพื้นโทรศัพท์ของเขาแทบร่วงหล่นจากมือ มือไม้มันอ่อนแรงไปหมด

    “รามินทร์ตื่นแล้วหรอ”

    แขนยาวรวบเอวของรามินทร์เอาไว้ก่อนจะหันมาดูคลิปที่เล่นซ้ำอยู่ที่หน้าจอโทรศัพท์ของรามินทร์

 
   “มันหมายความว่ายังไง…”

   “หมายถึงอะไรคะคนดี”

    รามินทร์โกรธจนตัวสั่นในขณะที่อีกคนยังยิ้มได้อย่างไม่รู้สึกผิดอะไรทั้งนั้น รามินทรืนึกเกลียดผู้ชายคนนี้จับใจ น้ำตาของเขาค่อยๆไหลออกมาจากดวงตาคู่สวยที่แดงก่ำ

    “ร้องให้ทำไม ไม่ร้องสิคนดี”

     อีกคนยังคงยิ้ม ทำไมยังยิ้มได้อยู่อีก ทั้งๆที่เขาทรมานขนาดนี้ มันมีความสุขนักหรอกับการที่ต้องตกเป็นที่ให้เขาเหมือนตายทั้งเป็นแบบนี้ อีกคนเช็ดน้ำตาให้เขาแต่เขาก็เลือกปัดมันออกอย่างไม่ใยดี

      “รามินทร์เป็นอะไร”

      กฤตินยังคงถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน โอบกอดเขาไว้หลวมๆก่อนจะโยกตัวเขาไปมาเหมือนกับปลอบเด็กน้อยที่กำลังร้องให้ไม่หยุดสักที รามินทร์ยิ่งรังเกียจคนๆนี้มากขึ้นไปอีก

     “คลิปนี่มันหมายความว่าไง”

     รามินทร์หันไปถามอีกคนทั้งน้ำตา

     “คลิปอะไร ไหน…”

      กฤตินดึงโทรศัพทืออกจากมือเขาก่อนที่จะเบิกตากว้างด้วยความตกใจ เขาไม่ได้ทำอะไรเลย ถึงแม้ว่าคลิปนี้จะดูเหมือนรามินทร์แต่เขาไม่ได้ทำอะไรทั้งนั้น และมันไม่มีคลิปอะไรอยู่ตั้งแต่แรก มันเป็นแค่คำพูดหลอกเด็กให้รามินทร์ทำตามที่เขาขอ

     ให้รามินทร์ได้มาเที่ยวกับเขาและหวังว่ามันจะเป็นช่วงเวลาดีๆชั่วหนึ่งในชีวิต ให้รามินทร์นึกถึงตอนแรกที่เรารู้จักกัน เขาไม่ได้ตั้งใจให้มันออกมาเป็นแบบนี้ เรื่องคลิปอะไรนั่นเขาไม่รู้เรื่องเลยสักนิด

     “คุณสนุกมากไหม….พอใจรึยัง”

     รามินทร์ถามเขาทั้งน้ำตาก่อนจะเดินหายไปจากห้องและไม่กลับมาที่นี้อีกเลย  คงจะออกไปขึ้นเรือออกจากเกาะไปแล้ว ใครจะไปทนอยยู่กับเขาได้ถ้าเกิดเขาเป็นคนปล่อยคลิป รามินทร์ไม่มีอะไรให้เสียอีกแล้ว มันพังไปหมดทุกอย่าง ทั้งความรู้สึกและตลอดทั้งชีวิตต่อไปนี้ของรามินทร์

      ไม่อยากจะคิดเลยว่าเขาจะมีหน้าไปเดินในมหาลัยเหมือนเดิมได้ไง เขาจะมองหน้าคนอื่นติดอยู่ไหม ชีวิตของรามินทร์พัง...พังไปหมดทุกอย่าง

      คงสาแก่ใจคุณแล้วใช่ไหม

      ‘กฤติน’

ออฟไลน์ ❣☾月亮☽❣

  • เป็ดApollo
  • *
  • กระทู้: 6773
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +264/-6
Re: Aftersex with U || YAOI 12
«ตอบ #21 เมื่อ26-10-2018 14:58:16 »

หน่วงแหะ

ออฟไลน์ Billie

  • "Let come what comes, let go what goes and see what remains. That is what is real"
  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3327
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +78/-6
Re: Aftersex with U || YAOI 12
«ตอบ #22 เมื่อ26-10-2018 15:28:30 »

 :L2: :pig4:

ออฟไลน์ Puruluu

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 28
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +10/-0
Re: Aftersex with U || YAOI 13
«ตอบ #23 เมื่อ27-10-2018 13:59:50 »

13

    “สรุป… รามินทร์เป็นเด็กเสี่ยจริงๆใช่ไหมวะ”

    รามินทร์แอบได้ยินสองเสียงดังมาจากด้านหน้าอ่างล้างมือ ตอนนี้เขาอยู่ในห้องน้ำ เขากำหมัดแน่นตอนที่ได้ยินสองคนนั้นกำลังพูดเรื่องของเขา ดูสนุกกันมากแต่เขาเหมือนกำลังจะบ้าตาย

    ไม่ว่าจะเดินไปที่ไหนของมหาลัยทุกคนก็จะมองเขาและหันไปซุบซิบอะไรบางอย่าง สายตารังเกียจเดียจฉันจากทุกคนเหมือนเขาเป้นนักโทษคดีอุกฉกรรจ์ รามินทร์ทำอะไรผิดไปกัน ทำไมทุกคนเหมือนรังเกียจเขาทั้งๆที่เมื่อก่อนไม่ว่าใครก็ยิ้มให้และเข้าหาเขาด้วยความต้องการบางอย่าง

    รามินทร์รู้ เขาอยู่ในสังคมแบบไหน เขาไม่ใช่เด็กใสซื่อจนไม่รู้ความ แต่ตอนนั้นมันก็ไม่ได้แย่ถึงขนาดนี้ ถึงมันจะไม่ดีมากแต่เขาก็ยังพอรับได้ รามินทร์ไม่ขอร้องให้มันดีขึ้นกว่าเดิม เขาขอแค่อย่าให้มันแย่ไปกว่านี้ได้ไหม ตลอดสามวันที่ผ่านมาตั้งแต่ที่เขากลับมาจากเกาะและไปเรียน ไม่ว่าเขาจะทำอะไร อยู่ที่ไหน ก็มักจะมีคนแอบถ่ายรูปเขาอยู่เสมอ และรูปนั้นก็ถูกโพสลงบนโลกโซเชียลพร้อมกับแฮชแท็กที่เมื่อก่อนเขาเคยหัวเราะอย่างอารมณ์ดีตอนที่มีใครทำตัวคิดแทนเขาและผูกเรื่องราวต่างๆเป็นตุเป็นตะในความคิดของตัวเอง

     #รามินทร์เป็นเด็กเสี่ย

    รามินทร์เริ่มรู้สึกเหมือนจะเป็นประสาท ในกล่องข้อความของเขามีแต่คลิปนั้นที่ถูกส่งมาซ้ำแล้วซ้ำเล่าเป็นร้อยๆคน ย้ำถามว่านั่นใช่เขาหรือไม่ สุดท้ายเขาไม่สามารถตอบทุกคนได้หมด สิ่งที่เขาทำได้คือแค่โพสต์ลงบนเฟสบุ๊คของตัวเอง

    ‘คลิปนั้นมันไม่ใช่มินทร์’

    แต่สิ่งที่เขาจะได้กลับมามันไม่เหมือนกับที่เขาคิดไว้เลยสักนิด เขาหวังว่าข้อความนี้จะถูกแชร์ออกไปและเรื่องนั้นมันคงจบแค่นั้น

     จบสักทีเถอะ

    รามินทร์ร้องขอในใจเป็นพันๆครั้งเมื่อก่อนเขาไม่เคยเชื่อในพระเจ้าแต่ตอนนี้ไม่ว่าจะเป็นใคร ใครก็ได้ ช่วยพาเขาออกไปจากที่นี่ที เขาไม่อยากอยู่ในสถาณการณ์แบบนีั้อีกแล้ว

    ทุกสิ่งทุกอย่างที่เขาคิดผลออกมาคือตรงข้าม ใต้คอมเมนต์ในโพสต์นั้นคือ

    ‘ ตอแหลอีกอ่ะดิ ไม่เคยคิดเลยนะว่าเป็นผู้ชายแล้วยังจะตอแหลได้ขนาดนี้อีก เอ๊ะ เราลืมไปวะ ไม่มีผู้ชายคนไหนจูบกับผู้ชายกันอย่างดูดดื่มขนาดนั้นหรอกว่ะ ชุบตัวมานานไหมกว่าจะได้ขนาดนี้ ดดนไปกี่ครั้งแล้วอ่ะ… หรือกี่คนแล้วดี ‘

     เขาไม่รู้จะตอบอะไร ทุกคำพูดมันตันอยู่ในอก ทุกคนเชื่อว่าเป็นเขาไปหมดแล้ว… ทั้งๆที่คนในคลิปเป็นใครก็ได้ แต่ทำไมต้องเป็นเขา

     เป็นเขาคนเดียวที่ได้เจอกับเรื่องบ้าๆนี้ที่ไม่รู้จักจบสักที เขาไม่รู้จะทำยังไง จะหนีไปไหนได้ในเมื่อคลิปนั้นเหมืนตราบาปติดตัว

      รามินทร์หยุดอ่านคอมเมนต์ตั้งงแต่ได้อ่านคอมเมนต์แรกที่คนกดถูกใจเป็นร้อยอยู่ได้โพสเขา ไม่รู้จะอ่านไปทำไมถ้ามันไม่ได้ช่วยอะไรให้ดีขึ้นมา มีแต่เขาที่คิดมาก มีแต่เขาที่กลัวว่าทุกคนจะรู้สึกยังไง เหมือนเป็นบ้า รามินทร์ไม่อยากอาหาร ไม่อยากทำอะไร อาการนอนไม่หลับยิ่งแย่ลงกว่าเดิมเพราะเขานอนไม่ได้เลยด้วยซ้ำ เขานอนร้องให้จนตาแดงก่ำ เอาสภาพที่ดุไม่ได้เดินเข้ามหาลัยเพื่อเรียนให้สมกับค่าเทอมที่ป๊าส่งให้

    รามินทร์เหมือนจะเป็นบ้า ในขณะที่คนทำเขาอาจจะนอนได้อย่างมีความสุข ไปเที่ยวอยู่สักที่ในประเทสนี้ กฤตินไม่ได้สนใจเขาเลยสักนิด หายออกไปจากชีวิตเขาและเขาก็อวยพรขอให้เราอย่ากลับมาเจอกันอีกเลย

    รามินทร์ไม่อยากเจอคนๆนั้นอีกแล้ว เขารังเกียจ…

   เขาพูดแบบนั้นทั้งน้ำตา ไม่รู้ทำไม… สมองของเขาคงจะผิดเพี้ยนไปเสียแล้ว เพราะเขาปฏิเสธไม่ได้ว่ายังคิดถึงคนๆนั้น รามินทร์ตกหลุมรักคนใจร้ายอย่างถอนตัวไม่ขึ้น ไม่รู้จะทำยังไงต่อไป…

    เขาเหมือนเป็นบ้า...

    “มินทร์เข้าห้องน้ำนานไปแล้วนะเว้ย”

    เสียงของเจนต์ดังขึ้น เรียกสติเขากลับคืนมา รามินทร์เช็ดน้ำตาตัวเองอย่างลวกๆก่อนจะเดินออกมาจากห้องน้ำ

    ร่างของเพื่อนสนิทของเขาไม่ได้เต็มไปด้วยรอยยิ้มเหมือนทุกครั้ง เจนต์มองหน้าเขาก่อนจะดึงเขาเข้ามากอด

     “ร้องให้อีกแล้วหรอ… ไม่ร้องนะมินทร์ เจนต์ไล่พวกนั้นออกไปแล้ว  ร้องให้ทำไม หืม”

     “เจนต์ ในคลิปมันไม่ใช่มินทร์....”

     เขาพูดแบบนั้นทั้งน้ำตา กำเสื้อของอีกคนไว้แน่น ตอนนี้เสื้อของเจนต์กลายเป็นผ้าเช็ดหน้ารองรับน้ำตาของเขาไปแล้ว

     “รู้แล้ว… ไม่ร้องนะมินทร์”

    อีกคนโยกตัวเขาไปมาให้เด้กน้อยในอ้อมอกหยุดร้องเสียที

    “เรียนไหวไหม”

     เขาส่ายหน้าแทนคำตอบ

    เขาไม่ไหว เขาไม่อยากเจอหน้าใครอีกแล้ว เขาไม่รู้จะทำยังไง สติของเขาไม่อยุ่กับเนื้อกับตัวอีกแล้ว

     “งั้นกลับไปนอนที่หอเจนต์นะ เดี๋ยวไปส่ง… พอเลิกคลาสแล้วเดี๋ยวไปส่งกลับคอนโด”

    “อืม”

    ผมตอบทั้งรอยยิ้มทั้งที่ในใจของเขาพังไม่เหลือชิ้นดีอีกแล้ว...

   หลังจากนั้นรถกลางเก่ากลางใหม่ถูกจอดที่หน้าหอก่อนที่จะหายออกไปจากสายตา รามินทร์หันมองร้านสะดวกซื้อที่อยู่ใกล้ๆ สายตาของเขาสดุดอยู่ที่คัตเตอร์หนึ่งอัน ไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงเลือกหยิบมันมากันนะ

    เขาเดินมาถึงห้องที่เจนต์ให้กุญแจเขาไม่ก่อนออกไป

    รามินทร์หยิบคัตเตอร์ก่อนจะเดินไปที่ห้องน้ำ ไม่รู้อะไรถึงทำให้เขากรีดแขนเป็นทางยาว

    มันเจ็บไหมงั้นหรอ…

    ไม่เลยสักนิดเพราะในใจเขาเจ็บมากกว่านั้น เป็นความรู้สึกเจ็บที่ไม่มีใครเข้าใจ เขาถึงระบายมันออกมาผ่านการกรีดแขนตัวเอง เป็นการกระทำที่ดูโง่ แต่หัวสมองเขามันโล่งมาก เขานอนหลับได้แล้ว เขารู้สึกแบบนั้น

     เขาเจอทางออกแล้ว

ออฟไลน์ Puruluu

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 28
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +10/-0
Re: Aftersex with U || YAOI 14
«ตอบ #24 เมื่อ27-10-2018 15:11:31 »

14


      ร่างบางนอนหายใจรวยรินอยู่บนเตียงนุ่ม ของเหลวสีแดงที่เรียกว่าเลืดค่อยๆไหลออกจากแผลเป็นทางยาวที่ข้อมือจนถึงแขน เม็ดยานอนหลับเจ้านวนมากกระจายอยู่บนพื้น


    เขาปวดท้องแทบขาดใจ แต่เขายังมีชีวิตอยู่… รามินทร์ไม่อยากอยู่แล้วเขาอยากตาย เมื่อไหร่เเขาจะตายสักที ภาพตรงหน้าค่อยๆเลือนรางจนท้ายที่สุดเขาก็มองไม่เห็น รามินทร์หลับตาลงพร้อมกับรอยยิ้ม


    ในที่สุดเขาก็จะตายแล้ว


    ไม่ต้องมีชีวิตอยู่เพื่อตื่นมาเจอเรื่องบ้าๆนี่แล้ว


   .

   .

   .


    ตอนนี้รามินทร์จะเป็นยังไงกันนะ ตั้งแต่ที่เขากลับมาจากเกาะก็มีประชุมด่วนจนไม่มีเวลาแวะไปหารามินทร์ที่มหาลัยตลอดทั้งอาทิตย์มานี้ เจ้าตัวไม่ได้ทิ้งเบอร์เอาไว้ให้ติดต่อ ไม่มีเวลาให้พูดอะไรทั้งนั้น เจ้าตัวเดินหายไปจากชีวิตของผม ถ้าเกิดเขาไม่วิ่งตามก็ไม่มีวันได้กลับมา


      รามินทร์อาจจะหายไปจากชีวิตเขาตลอดไป แต่เขาไม่ต้องการให้มันเป็นแบบนั้น เขาจะตามหารามินทร์และคุยเรื่องทุกอย่างให้เข้าใจกันสักที วันนี้เขาตัดสินใจโทรไปที่บ้านโรจนจินดาเพื่อถามว่ารามินทร์ได้กลับบ้านบางไหม เขาอยากคุยด้วยสักหน่อย แต่คำตอบคือไม่ รามินทร์ไม่กลับบ้านและไม่เคยติดต่อมา แต่อย่างน้อยเขาก็ได้เบอร์ติดต่อของรามินทร์จากที่บ้านมา


      วันแรกที่เขาโทรหารามินทร์ไม่รับสาย ไม่มีสัญญาณตอบรับจากเลขหมายที่ท่านเรียก นั่นคือประโยคซ้ำที่เขาได้ยินจนจำได้ขึ้นใจ เขาตัดสินใจโทรไปที่บ้านของรามินทร์อีกครั้งเพื่อถามหาที่อยู่ของเจ้าตัว เขาไม่มันมา


     เขาตั้งใจจะเดินเข้าไปและอธิบายทุกอย่างให้รามินทร์ฟัง แต่รามินทร์ไม่อยู่ในห้อง ไม่เปิดประตูให้เขาถึงแม้เขาจะยืนรอตรงนั้นอยู่นานเป็นชั่วโมงแล้วก็ตาม


     สิ้นหวัง… นั่นคือคำที่อธิบายสภาพตอนนี้ของเขาได้เป็นอย่างดี กลับจากบริษัทมาเพื่อดื่มเหล้าให้เมาจนหลับไป ในฝันของเขายังคงมีรามินทร์อยุ่ในนั้น ทุกสัมผัสยังติดตรึงในหัวใจ รูปร่างที่เขาเคยเห็นมาเมื่อไม่นาน เสียงที่เขาเคยได้ยิน กลิ่นที่ยังติดเสื้อเขาอยู่…


     รามินทร์ในความฝันทำเขาร้องให้ไม่ต่างจากในชีวิตจริงด้วยความคิดถึงและความห่วงหา สุดท้ายเขาก็กลายเป็นเหมือนรามินทร์ที่นอนไม่หลับจนสุดทเายต้องใช้ยานอนหลับที่ตั้งใจว่าจะซื้อให้รามินทร์ ตอนนี้เป็นเขาเองที่กินมันเพื่อให้หลับ ฤทธิ์ยาช่วยได้จริงแต่เขาก็ตื่นมาพร้อมกับอาการเวียนหัวอย่างหนักจนต้องเลิกใช้ยาไป


     เขาใช้วิธีง่ายอย่างการนอนกอดเสื้อที่ยังมีกลิ่นน้ำหอมของเจ้าตัวติดอยู่กล่อมให้เขาหลับไปแทน เขาตื่นไปทำงานไม่ได้ เหมือนคนป่วยใจอาการสาหัส ใบหน้าหล่อดูดีตอนนี้มันซูบผอมไปหมดแล้ว เขามองภาพตัวเองในกระจกด้วยความสมเพช เขาทานอาหารได้นิดหน่อยมันไม่อร่อยเหมือนเดิม


     รสชาติอาหารที่เขากินกับรามินทร์กับตอนที่เขากินคนเดียวทำไมมันช่างแตกต่างกันขนาดนี้นะ เขาคิดถึงรามินทร์อยุ่ทุกลมหายใจ เขา่เหมือนจะเป็นบ้าดับคนๆเดียว


    ท้ายที่สุดสิ่งที่เขาทำคือการไปหารามินทร์ที่มหาลัย แต่เจ้าตัวก็เหมือนกับอากาศที่มีอยู่ทุกที่แต่ไม่สามารถมองเห็นได้เลย


    เขาไม่รู้จะไปตามหารามินทร์ที่ไหน เขาได้แต่กดโทรไปที่เบอร์ซ้ำๆนับพันสายแต่ไร้การตอบกลับ ขับรถไปที่คอนโดของรามินทร์ทุกวันเพื่อตามหาเจ้าตัว แต่สุดท้ายเขาก็คว้าน้ำเหลว รามินทร์คงกำลังจะหายไปจากชีวิตเขาตลอดกาล


     เขาไม่รู้จะไปที่ไหนอีกแล้ว เขาคิดถึงที่ๆเราเคยเดินด้วยกัน ที่ห้างแห่งหนึ่งที่กลางเมืองหลวง เดินในที่ๆเราเคยเดินด้วยกัน สั่งอาหารที่เราเคยสั่งมาทานแต่มันก้ไม่อร่อยเหมือนเดิม เขาทานทุกอย่างที่สั่งมาได้นิดหน่อย สุดท้ายเขาก็ทำได้แค่นั่งมองมัน นึกภาพของรามินทร์ที่กำลังหานอาหารบนโตีะนี้อย่างมีความสุข


     หลับตาลงแล้วคิดถึงเรื่องที่ผ่านมาเหมือนคนที่กำลังจะตายเพราะหัวใจที่พังจนไม่เหลือชิ้นดี


     ในสายตาของเขากวาดสายตามองรอบๆร้านจนไปสะดุดตากับร่างบางที่คุ้นเคยในฮู้ดสีขาวที่หน้าร้านกำลังคุยกับพนักงานอยู่เนื่องจากโต๊ะมันเต็มแล้ว คุณลูกค้าพยักหน้าอย่างเข้าใจก่อนที่จะเดินหายไปก้มีแขนมารั้งร่างบางนั้นไว้


     “รามินทร์ใช่ไหม…”


     ผมถามรามินทร์ เขาคือรามินทรืแน่ๆกฤตินมั่นใจ รามินทร์ระบายยิ้มออกมาจนเขาเผลอยิ้มตามด้วยความดีใจ


     “คุณนั่นเอง ดีใจที่ได้เจอคุณอีกนะ”


     หูเขาไม่ได้หลอนไปใช่ไหม รามินทร์จริงๆ เขาแทบทรุดลงกับพื้นแล้วร้องให้อย่างหนัก เขาอยากโผกอดและสูดกลิ่นกายนั่นอย่างบ้าคลั่งให้รู้ว่ารามินทร์อยุ่ตรงหน้าเขา รามินทร์ไม่ได้หายไปไหนอีกแล้ว ตอนนี้กำลังยืนอยู่ตรงหน้าเขาตอนนี้


     “จะรังเกียจไหมถ้าจะขอนั่งกับคุณ”


     รามินทร์ถามเขาซึ่งเขาสายหน้าแทนคำตอบว่าไม่เลย… ในใจเขาตอนนี้ดีใจยิ่งกว่านั้นอีกด้วยซ้ำ เขาเดินตรงไปนั่งที่โต๊ะของตัวเอง


     “โห่ สั่งมาเยอะขนาดนี้ผมคงไม่ต้องสั่งเพิ่มแล้วมั้ง ขอแชร์ค่าอาหารด้วยได้ไหม”


      เหมือนเขากำลังฝันอยู่ ถึงแม้รามินทร์ตรงหน้าจะดูเปลี่ยนไปแต่คนๆนี้ก็ยังคือรามินทรืแน่นอน รามินทร์ของเขา…


     “ไม่ต้องหรอก ฉันเลี้ยงเอง มีแต่ของที่ชอบไม่ใช่รึไง กินสิ”


     “คุณรู้ได้ไงว่าผมชอบ…”


     คนตัวเล็กกว่าเอียงคอถามอย่างสงสัย


      “จำได้น่ะ ครั้งที่แล้วนายสั่งแบบนี้”


      “ขอโทษนะเราเคยมากินข้าวด้วยกันหรอ”


      คำพูดนั้นทำเขาแปลกใจ


      “เราเคยเจอกันแค่ครั้งเดียวเองนะ… ในผับวันนั้นไง แล้วผมก็ขอมีอะไรกับคุณทั้งๆที่เราไม่รู้จักชื่อกันด้วยซ้ำ คิดอีกทีมันก็น่าตลกดีนะว่าไหมที่เราได้เจอกันอีกครั้ง”


     นี่ไม่ใช่รามินทร์ที่เขารู้จัก… รามินทร์ของเขาจำเรื่องคืนนั้นไม่ได้ เหมือนเราไม่เคยรู้จักกันมาก่อนด้วยความรู้สึกที่แตกต่าง คนๆนี้เป็นใครกัน...คนหน้าเหมือนอย่างนั้นหรอ


« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 27-10-2018 18:12:38 โดย Puruluu »

ออฟไลน์ Billie

  • "Let come what comes, let go what goes and see what remains. That is what is real"
  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3327
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +78/-6
Re: Aftersex with U || YAOI 14
«ตอบ #25 เมื่อ27-10-2018 16:57:40 »

 :L2: :pig4:

ออฟไลน์ Puruluu

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 28
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +10/-0
Re: Aftersex with U || YAOI 14
«ตอบ #26 เมื่อ27-10-2018 19:29:10 »

15


     รามินทร์ โรจนจินดา งั้นหรอคือชื่อของเขา เขาไม่ค่อยชอบมันเท่าไหร่นะ เขาลองพยายามหาชื่อที่ถูกใจจากเว็ปตั้งชื่อเด็ก ‘เบญจมินทร์’ เขาชอบชื่อนี้นะ มีคำว่ามินทร์เหมือนชื่อเก่าด้วย ไม่ว่าใครก็ไม่ทันสังเกต รามินทร์ไม่ชอบแทนตัวเองว่ามินทร์เท่าไหร่… แต่เขาชอบนะ มันบ่งบอกว่าเขามีตัวตน ‘เบญจมินทร์’ มีตัวตนอยู่จริงๆไม่ใช่แค่ฝาแฝดในจิตนาการของรามินทร์


     เขาไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่รามินทร์ค่อยๆเลือนหายไป เขาเคยออกมาข้างนอกครั้งแรกคือตอนรามินทร์อายุสิบสอง ในตอนกลางคืนเขามักจะออกมาเดินเล่นอยู่เสมอ ที่สวนหลังบ้าน… เมื่อเขาได้นั่งดูดอกกุหลาบที่แม่ชอบอย่างพอใจ เขาทำแบบนั้นซ้ำๆทุกคืน จนในที่สุดรามินทร์เริ่มสังเกตเห็นเศษดินในห้อง เขาถึงคิดได้ว่าควรหยุดออกไปข้างนอกสักพัก เขาไม่อยากให้รามินทร์รู้ว่าเขามีตัวตนอยู่ ถ้ารามินทร์รู้ รามินทร์อาจจะทำให้เขาหายไป


    เขาไม่อยากหายไป เขาอยากมีชีวิตอยู่ในฐานะ ’มินทร์’ เบญจมินทร์ คนนี้


   แต่เขาก็ไม่อยากให้รามินทร์หายไปเหมือนกันเพราะเขาเฝ้ามองเด็กคนนั้นมาตั้งแต่เล็ก เป็นเหมือนกับฝาแฝดทั้งๆที่เราเป็นคนเดียวกัน หรืออาจจะเป็นดอปเปลแกงเกอร์*แต่เขาไม่ได้เป็นตัวร้ายและเฝ้ารอให้รามินทร์หายจากโลกนี้ไป เขาเป็นเหมือนน้องชายของรามินทร์มากกว่า น้องชายผู้เป็นที่รักของทุกคนกับพี่ชายนิสัยหยิ่งยโสเอาแต่ใจ


     รามินทร์สร้างน้องชายในจิตนาการขึ้นมาเพื่ออะไรกันนะ  เบญจมินทร์เคยตั้งคำถามกับตัวเองตอนเด็กๆ จนพอเขาโตขึ้นพร้อมกับมาถึงเข้าใจ เขาหาคำตอบให้ตัวเองจนได้ เพราะเขาคอยเฝ้ามองรามินทร์อยู่เสมอ ผ่านความทรงจำที่ไหลผ่านเหมือนกับเกมเนื้อเรื่องดีๆที่เขาก็มีส่วนร่วมในฐานะผู้เล่น แต่เกมเนื้อเรื่องดีที่เขากำลังเล่นมันก็มีเนื้อเรื่องของตัวเอง เขาแค่เป็นส่วนหนึ่งในการตัดสินใจแต่ไม่ใช่ทั้งหมด


     รามินทร์ยังคงเป็นพี่ใหญ่ส่วนเบญจมินทร์เหมือนน้องเล็กที่คอยเดินตามพี่ชายที่แบกรับเรื่องทั้งหมดแทนเขา แล้วค่อยมานั่งร้องให้ในจิตใจให้เขาปลอบโยน เราสลับกันได้ว่าอยากจะให้ใครเป็นพี่หรือเป็นน้อง ในบ้างเวลาเบญจมินทร์ก็เป็นเหมือนพี่ชายแสนดีอย่าง ‘ราเชนทร์’ หรืออาจจะเป็นน้องเล็กของรามินทร์ก็ได้ถ้ารามินทร์อยากให้เป็น เขาเป็นได้หมด เขายินดี


      จนกระทั่งวันหนึ่งความคิดเขาก็เปลี่ยนไป เขาไม่เคยเข้าใจตัวละครในหนังที่เป็นสองบุคลิกในหนังเลยว่าทำไมถึงโหนการเป็นบุคลิกหลักนัก เขาไม่เข้าใจ เพราะในบางเวลาเขาต้องการเป็นแค่ผู้เล่นที่มีส่วนร่วมในเรื่องราว แต่บางส่วนเขาก็เหมือนกับรามินทร์ เขาไม่กล้าเผชิญความเจ็บปวดในชีวิตหรอก เขาถึงไม่อยากเป็นบุคลิกหลักที่แบกรับเรื่องราวเอาไว้ทั้งหมด


      เขาไม่เคยอยากมีตัวตนเลยจนกระทั่งเจอกับพี่ติน เขาไม่รู้เลยว่าการตกหลุมรักตัวละครที่เรากำลังเล่นเป็นยังไง นั่นเป็นสาเหตุที่เขาเริ่มโหยหาและอยากเป็นบุคลิกหลัก เพราะความรักที่เหมือนกับกุหลาบ ภายนอกดูสวยงามแต่ใต้ดอกนั้นเต็มไปด้วยหนามเหลมคมที่ปกป้องตัวเองจากเรื่องร้ายๆที่เคยผ่านมา เพื่อความอยู่รอด ก่อนดอกกุหลาบแสนสวยงามจะเบ่งบานมันผ่านเรื่องราวมามากมายขนาดไหน และกุหลาบดอกนั้นก็เหมือนกับรามินทร์ไม่มีผิด นิสัยเย่อหยิ่งปกป้องตัวเองยิ่งทำให้กุหลาบสีแดงสดดูล้ำค่า คำพูดที่ตรงไปตรงมาเหมือนหนามแหลมคมคอยปกป้องตัวเอง


      ส่วนเขาอาจจะเป็นแค่ดอกมะลิ อยู่ในสวนหลังบ้านเหมือนกันแต่อยู่ตรงข้ามกับกุหลาบ ไม่ได้สวยงามเทียบเท่า ดูเรียบง่าย แต่ทุกคนสามารถเข้าถึงมันได้อย่างง่ายดาย ดูจับต้องง่ายมากกว่ากุหลาบแต่ก็บอบบางเกินกว่าที่จะมีใครรักษาความงามนี้เอาไว้ เจ้าดอกมะลิมีความฝันว่าอยากเป็นดอกกุหลาบ ทำไมน่ะหรอ…


      ผมจะเล่านิทานให้ฟังง่ายๆดีไหมนะเอาเป็นว่ามันเริ่มด้วยกาลครั้งหนึ่ง


     เขาขอเปรียบรามินทร์เป็นเหมือนกับเจ้าหญิง เจ้าหญิงแสนสวยถูกสาปเป็นดอกกุหลาบหนึ่งต้นจนกว่าจะเจอความรักที่แท้จริง วันหนึ่ง มีเจ้าชายมาพบเจ้าดอกกุหลาบที่กำลังอ่อนแอดอกนั้น เขาปลอบโยนมันและอุ้มมันไปให้เศรษฐีคนหนึ่งคอยดูแลมันให้ดีๆ ผมเปรียบเศรษฐีคนนั้นเป็นประมุขของบ้านนี้ พ่อของเรา…


       เอ้าล่ะ เรื่องราวต่อจากนั้นของนิทาน คือดอกมะลิที่เกิดขึ้นพร้อมกันกับเจ้ากุหลาบ เติมโตมาพร้อมกัน แต่เจ้าดอกมะลิช่างแข็งแกร่งกว่าเจ้ากุหลาบดอกน้อยหลายพันเท่า แต่มันก็อยากได้รับการดูแลเหมือนกัน วันหนึ่งมีนางฟ้าใจดีที่ชื่อว่าโชคชะตาอันอ่อนโยนช่วยเจ้าดอกมะลิโดยทุกครั้งที่เจ้าดอกกุหลาบหลับไป เจ้าดอกมะลิจะกลายเป็นดอกกุหลาบสีขาวสะอาด มีคนเคยมาพบมันเข้าเหมือนกันแต่เจ้าดอกกุหลาบสีขาวก็ไม่เคยพอใจในชายหนุ่มเลยสักคน


      มันไม่เหมือนกับเจ้าชายคนนั้น เจ้าชายที่ชื่อว่าพี่ติน หน้าของคนๆนั้นยังคงติดตรึงในความคิดของเบญจมินทร์อยู่เสมอ


     เขาเฝ้ารอ...จนกระทั่งเขาเจอเจ้าชายคนนั้นอีกครั้ง เจ้าชายยังคงหลงไหลในดอกกุหลาบ แต่ดอกกุหลาบสีแดงแสนเย่อหยิ่งนั้นลืมเจ้าชายไปแล้ว เจ้าดอกกุหลาบสีขาวเลยเข้าไปแทนที่ทันทีที่เจ้าดอกกุหลาบสีแดงหลับ


      นั้นเป็นครั้งแรกที่ดอกกุหลาบสีขาวทำตามที่ใจอยากทำ ยอมให้เจ้าชายเด็ดมันไปดมจนเสพติด แต่อนิจามันช่างเจ็บปวดเหลือเกินตอนที่เจ้าชายเด็ดดอกกุหลาบสีขาว ถึงแม้มันจะเต็มไปด้วยความสเน่หาแต่เจ้าดอกกุหลาบสีขาวแสนหวังดีก็หวาดกลัวความรักว่าถ้าหากเจ้าชายชอบดอกกุหลาบ เจ้าชายจะมาตัดดอกกุหลาบไปประดับแจกัน เป็นส่วนหนึ่งในเหล่าดอกไม้หลายดอกที่เขาแสนชื่นชอบและแห้งเหี่ยวหายไปตามกาลเวลา หรือจะดูแลมันอย่างดีให้ดอกกุหลาบงอกเงย





-----------------

PS. เปิดเทอมอิสคัมมิ่ง ตั้้งใจจะให้เรื่องนี้จบก่อนปิดเทอม มีประมาณ 30 ตอน อัพรัวๆเลยนะ555
-----------------



ออฟไลน์ Puruluu

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 28
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +10/-0
Re: Aftersex with U || YAOI 15
«ตอบ #27 เมื่อ27-10-2018 20:31:23 »

16


     เขาเคยบอกแล้วว่าเขากลัวความเจ็บปวด เมื่อได้ลิ้มรสชาติความเจ็บปวดแล้วครั้งหนึ่งเขาย่อมกลัวเหลือเกินกับการตกหลุมรักเจ้าชายครั้งนี้ เขากลัวว่าจะเจ็บปวดหากเจ้าชาย เขาถึงไม่กล้าจะเสี่ยง เขาพยายามที่จะหนีครั้งแล้วครั้งเล่าแต่สุดท้ายก็ถูกตามหาจนเจอ


     เขายอมแพ้จนตั้งใจว่าจะลองเผชิญหน้ากับมัน ลองเผชิญหน้ากับความรักดูสักครั้งจะเป็นไรไป แต่เขาก็ยไม่กล้าเป็นสวนหนึ่งของเกมจริงๆ เขาได้แต่บังคับตัวละครให้เลือกตอบในแบบที่เขาอยากให้เป็น แต่ผลลัพธ์มันกลับออกมาตรงข้ามกับที่เขาคิด


     รามินทร์กำลังจะฆ่าตัวตายในห้องของเพื่อนตัวเอง


     เป็นครั้งที่สองแล้วที่เขาออกมาอย่างตามใจตัวเอง เขาออกจะพาร่างที่เจ็ยปวดเจียนตายนี่ไปหาหมอและบอกว่าตัวเองไม่อยากตาย ตอนแรกหมอไม่ได้ถามอะไรเข้ามากนักเพราะเขากำลังจะตายเพราะยานอนหลับที่รามินทร์กินเข้าไปจำนวนมาก แต่สุดท้ายเขาก็รอด…และรามินทร์ก็หายไป...เขานึกเสียใจอยู่ที่ไม่มีพี่ชายเจ้าของร่างนี้อยู่แล้วแต่ถ้าไม่มีพี่รามินทร์ ก็แสดงว่าร่างนี้เป็นของเขา เขาจะได้ใช้ชีวิตตามที่ตัวเองอยาก เมื่อไม่มีดอกกุหลาบสีแดงอยู่อีกแล้ว เจ้าชายอาจจะหันมามองดอกกุหลาบสีขาวนี่บ้าง


      เรื่องทุกอย่างถูกเล่าผ่านริมผิวปากบางนี้ คุณหมอทำท่าอย่างไม่เชื่อหูตัวเองว่าเรื่องที่ได้ยินทั้งหมดเป็นเรื่องจริง ไม่มีอะไรยืนยันว่าทั้งหมดเป็นเรื่องจริง แต่เขาก็ยืนยันจริงๆว่าเขาไม่ใช่รามินทร์ เขาคือ ‘มินทร์’ เบญจมินทร์


    “แล้วอะไรเป็นสาเหตุให้คุณมาหาหมอคะ”


    คุณหมอถามขึ้นขณะที่เขาอยู่บนเตียงของผู้ป่วย


    “ผมไม่อยากให้รามินทร์ตาย”


     ผมตอบแบบนั้นทั้งรอยยิ้ม


     “ผมอยากให้เขามีชีวิตอยู่ คุณหมอช่วยพาเขากลับมาที…”


      เขายังอยากให้รามินทร์ได้ใช้ชีวิตบนโลกนี้ต่อ เขาวิงวอนต่อพระเจ้าแบบนั้น


      “แต่ระหว่างนั้นก่อนที่เขาจะกลับมา ผมขอแค่ช่วงเวลาสั้นๆก็พอ ผมอยากใช้ชีวิตอยู่บนโลกนี้อีกแค่วันเดียวก็ยังดี”


       เขาอยากใช้อากาศหายใจร่วมกับเจ้าชายคนนั้นสักวัน ถึงแม้ว่าเขาต้องหายไปก็ยอม เขายินดี เพราะชีวิตของเจ้าดอกมะลิที่กลายเป็นดอกกุหลาบมันก็มีแค่นั้น จบนิทานเรื่องนี้อย่างสมบูรณ์


    คุณหมอพยักหน้ารับอย่างเข้าใจก่อนที่เราจะคุยกันว่าจะทำยังไงให้บุคลิกหลักกลับมาเท่าที่เราจะทำได้ในตอนนี้ และในเวลาต่อจากนั้นไม่นานเขาก็ได้ออกจากโรงพยาบาลมาใช้ชีวิตข้างนอก แผลที่รามินทร์กรีดแขนตัวเองยังคงเด่นชัด นั่นจึงทำให้เขาเลือกที่จะใส่ฮู้ดสีขาวสะอาด ขับรถของรามินทร์ตรงดิ่งไปที่ห้างที่เคยมาเที่ยวกับพี่ตินเมื่อครั้งที่แล้ว


    เลือกร้านอาหารที่เขาเคยเห็นรามินทร์กับพี่ตินกินด้วยกัน แต่ร้านอาหารญี่ปุ่นร้านนั้นดันเต็มซะได้ เขากำลังจะตัดสินใจว่าจะไปดูหนังหรือจะนั่งรอก่อนดี แต่ตอนนั้นก็มีเจ้าชายของเขาโผล่ขึ้นมาพอดี


     พี่ติน…


    “รามินทร์ใช่ไหม…”

   

    เบญจมินทร์ระบายยิ้มกว้างให้คนตรงหน้า ถึงมันจะเจ็บลึกๆอยู่ในใจว่าพี่เขาจำเราได้ในฐานะรามินทร์ เป็นแค่เงาของรามินทร์เท่านั้น เขาอยากบอกตัวเองอย่างเต็มที่ว่าเขาเป็นใคร แต่เขาก็อยากให้เรื่องทั้งหมดมันค่อยๆเป็นค่อยๆไปจะดีกว่า เขายังไม่อยากให้อีกคนตกใจ


    “คุณนั่นเอง ดีใจที่ได้เจอคุณอีกนะ”


    ดีใจมากๆดีใจจนอยากจะร้องให้ออกมา เป็นหนึ่งวันที่คุ้มค่าดีจริงๆ


     “จะรังเกียจไหมถ้าจะขอนั่งกับคุณ”


     อีกคนส่ายหน้าแทนคำตอบว่าไม่รังเกียจเลยสักนิด ดียิ่งกว่าที่เขาคิดซะอีก เจ้าชายของเขา เขาเดินตรงเข้าไปที่โต๊ะก่อนจะเห็นอาหารต่างๆที่รามินทร์ชอบ เขาเองก็ไม่ได้รังเกียจแต่เขาก็ไม่ได้ชอบมากเหมือนกับรามินทร์


     “โห่ สั่งมาเยอะขนาดนี้ผมคงไม่ต้องสั่งเพิ่มแล้วมั้ง ขอแชร์ค่าอาหารด้วยได้ไหม”


    เขารู้ว่าคำพูดของเขาเหมือนคนที่ไม่รู้จักกันและเขาตั้งใจให้อีกคนถามว่าเขาเป็นใคร


     “ไม่ต้องหรอก ฉันเลี้ยงเอง มีแต่ของที่ชอบไม่ใช่รึไง กินสิ”


     “คุณรู้ได้ไงว่าผมชอบ…”


     เป็นจุดแตกต่างชองเขากีบรามินทร์ เขาไม่ชอบกินปลา ในขณะที่รามินทร์ชอบเอามากๆ


      “จำได้น่ะ ครั้งที่แล้วนายสั่งแบบนี้”


     ขอบคุณที่คุณจำได้…. เจ้าชายดูแลดอกกุหลาบสีแดงดีจริงๆ ดีจนเขาอยากเป็นดอกกุหลาบสีแดงดอกนั้น เขาอยากเป็นรามินทร์ เขาต้องทำยังไง


      แต่เขาเป็นรามินทร์ไม่ได้เขารู้ดี


      “ขอโทษนะเราเคยมากินข้าวด้วยกันหรอ”


     เขาตั้งใจพูดออกไป… ตามใจตัวเอง


      “เราเคยเจอกันแค่ครั้งเดียวเองนะ… ในผับวันนั้นไง แล้วผมก็ขอมีอะไรกับคุณทั้งๆที่เราไม่รู้จักชื่อกันด้วยซ้ำ คิดอีกทีมันก็น่าตลกดีนะว่าไหมที่เราได้เจอกันอีกครั้ง”


       จริงๆเขารู้จักชื่อของพี่ตินมาก่อนหน้านั้นแล้ว แต่เขาไม่แน่ใจ… ขอบคุณที่วันนั้นเขาตัดสินใจออกมาแล้วทำอะไรบ้าๆลงไปอย่างไปขอมีอะไรกับคนที่พึ่งเจอกัน เขาจะคิดผิดหรือทำพลาดรึเปล่านะ ตอนนั้นสมองมันไม่ได้คิดอะไรเลย เขาปล่อยให้ตัวเองทำตามใจ และสุดท้ายเจ้าชายของเขาก็ยังคงเป็นเจ้าชาย ดูแลเจ้ากุหลาบเป็นอย่างดี เขาคิดว่าแค่นั้นสำหรับตัวเองจะเพียงพอ


      เด็กคนขาดความรักทั้งรามินทร์และเบญจมินทร์ไม่เคยพอใจในความรักอันน้อยนิดที่ได้รับมา ยิ่งได้ยิ่งเหมือนน้ำหวาน ยัวยวนหลอกเขาอยากอีกครั้งและอีกครั้ง เมื่อเขากลับมาเจอกฤตินอีกครั้งเขาเลยตัดสินใจให้เจ้าดอกกุหลาบกลายเป็นของเจ้าชาย เป็นผู้เล่นเกมโชคชะตานี้ตั้งแต่ต้นจนจบ และเขาตั้งใจให้ตอนจบนี่เป็น Happy Ending. แต่ทุกอย่างมันพลิกไปหมดพอมีคลิปนั่นออกมา เขาสับสน เขารู้ว่ามันไม่ใช่คลิปของเขา เขาพยายามปฏิเสธแต่สุดท้ายก็ไร้ค่า ความสุขแสนสั้นจบลงด้วยตอนจบ Bad Ending.


     รามินทร์ฆ่าตัวตาย


     แต่สุดท้ายก็เป็นเขาที่ออกมาพาร่างนี้ไปโรงพยาบาลอย่างยากลำบาก แต่ก็ขอบคุณความยากลำบากที่ให้เขาได้มีชีวิตต่อ ได้เจอกับพี่ตินอีกครั้ง


     “คุณเป็นใคร...”


     ในที่สุดคนตรงหน้าก็เอ่ยคำพูดที่เขาอยากให้พูด เขาอยากแนะนำตัวเองเต็มแก่ว่าคือคือใคร


       “เรียกผมว่าเบญจมินทร์ได้ไหม จำผมได้รึเปล่า พี่ติน”


ออฟไลน์ Puruluu

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 28
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +10/-0
Re: Aftersex with U || YAOI 16
«ตอบ #28 เมื่อ27-10-2018 22:32:41 »

17

    ‘จำผมได้รึเปล่า พี่ติน’


    รามินทร์ยิ้ม ราวกับว่าเป็นรามินทร์คนก่อน เด็กน้อยช่างพูดคนนั้นโตมาเป็นคนสวยแล้วจริงๆ เขาเผลอคิดไปว่ารามินทร์อาจจะมีแฝด เบญจมินทร์ดูคล้ายแต่กลับแต่างจากรามินทร์ราวกับเป็นคนละคนจริงๆ ไม่รู้ทำไม ตอนนี้น้ำตาของเขาไหลออกมา เขาเหมือนจะเข้าใจทุกอย่างแต่เขาไม่เข้าใจอะไรเลย


     คนที่แนะนำตัวเองว่าเป็นเบญจมินทร์ค่อยๆจับใบหน้าซูบผอมนั่นขึ้นก่อนจะเช็ดหยาดน้ำตาที่รินไหลมาจากด้วยตาคมที่ไม่เคยส่อแววว่าดุร้าย มันอ่อนโยนเสมอในสายตาของเบญจมินทร์ ‘เจ้าชาย’ของเขา


      “อย่าร้องนะ เจ้าชายของผม… “


     ภาพของเด็กชายที่ชื่อรามินทร์แต่ตอนนี้เขาเข้าใจแล้วว่ามันไม่ใช่ สมองของเขาค่อยๆเชื่อมโยงทุกเรื่องเข้าด้วยกัน อาจจะเป็นโรคนั้นจริงๆ เขาไม่คิดว่าตัวเองจะได้เจอกับตัว


     รามินทร์เป็นสองบุคลิกและบุคลิกที่เขาเข้าใจว่าคือรามินทร์มันไม่ใช่ ตรงหน้าเขาและยังติดตรึงอยู่ในใจของเขา คนสวยในวันนั้นเป็นเบญจมินทร์และมันก็ยังคงเป็นเบญจมินทร์เสมอมา เขาเข้าใจผิดไปเองว่าคือรามินทร์ เบญจมินทร์ไม่ใช่คนสวยใจร้ายอย่างที่เขาเข้าใจ แต่คนตรงหน้าดูอ่อนโยนและบอบบางเสียเหลือเกิน บอบบางจนเข้าจะจับสักนิดก็กลัวเจ้าตัวจะช้ำคามือ


     เหมือนดอกไม้แสนสวย…


    ภาพของรามินทร์กับเบญจมินทร์ซ้อนทับกันในหัวของเขาให้วุ่นวายไปหมด เขาพูดไม่ออก ไม่รู้จะทำยังไงดี ภายในร้านอาหารเริ่มมีคนหันมามองเราสองคนแล้วแต่ผมก็ยังไม่สนใจใครทั้งนั้น เหมือนโลกทั้งใบมีแค่เรา ผมปรารถนาเพียงแค่ขอแค่มีเจ้าตัวอยู่บนโลกนี้ไม่ว่าจะเป็นใคร


      “รู้สึกแย่ที่อยู่กับผมหรอ”


      เขาส่ายหน้าแทนคำตอบว่าไม่ ไม่เลย… เขาแค่สับสน เรื่องทุกอย่างและภาพในความทรงจำตีกันให้มั่วไปหมด เมื่ออาทิตย์ก่อนยังเป็นรามินทร์ที่เขาเข้าใจว่าเป็นเบญจมินทร์และตอนนี้ที่เบญจมินทร์ แต่เป็นเบญจมินทร์คนไหนกัน เขาสับสนไปหมดแล้วแต่เขาก็ไม่อยากทำให้ร่างบางรู้สึกแย่ไปมากกว่านี้


     เขาสับสนไปหมดทุกอย่าง เขาปวดหัวจนจะเป็นบ้า สับสนปั่นป่วนในหัวใจไปหมด


      “ขอโทษนะที่ผมไม่ใช่รามินทร์”


      อีกคนระบายยิ้มออกมา มือบางยังคงคอยเช็ดน้ำตาให้เขาตลอดไม่ปล่อยมือไปเลยสักนิด


      “ออกไปข้างนอกกันไหม อาหารคงไม่อร่อยแล้ว”


     เบญจมินทร์ถามผม ซึ่งผมก็ทำได้แค่พยักหน้ารับก่อนจะเดินออกจากร้านพร้อมๆกับคนตัวเล็กกว่า รามินทร์เป็นคนจ่ายค่าอาหารทั้งหมดเพราะผมไม่มีสติอะไรอีกแล้ว ผมเดินตามคนตัวเล็กมาจนถึงรถสปอร์ตสีขาวของเจ้าตัว รู้สึกตัวอีกที รถคันสวยก็พาพวกเขามาถึงคอนโดของเขาเอง เราจูงมือกันขึ้นลิฟต์จนไปถึงหน้าห้อง ผมจับมือเบญจมินทร์แน่นเพราะไม่อยากให้อีกคนหายไปไหนอีกแล้ว


    เราเดินกลับมาถึงห้องที่คลุ้งไปด้วยกลิ่นเหล้า ผมทิ้งตัวลงบนโซฟาในขณะที่รามินทร์เดินออกไปเปิดประตูระบายอากาศที่อับอยู่ในห้องออกไป ก่อนที่ผมจะร้องให้อย่างหนักและซบลงบนบ่าของเจ้าตัวนานนับเกือบชั่วโมงอย่างคนบ้า อีกคนลูบหลังเขาและหัวเราะออกมาเบาๆเหมือนนางฟ้าตัวน้อยๆยังไงยังงั้น


      “พอแล้ว… พี่ตินไม่ต้องร้องแล้ว”


      อีกคนปลอบโยนก่อนจะผละตัวออกจากเขา คนตัวเล็กกว่าย่อตัวต่ำกว่าและเช็ดน้ำตาให้เขา เขามองดวงตาคู่สวยอย่างรู้สึกผิด ไม่รู้ทำไม เขารู้สึกผิดที่ไม่รู้ว่าเบญจมินทร์เคยมีตัวตนมาก่อน ทำไมเขาไม่สังเกตเลยนะ...


     “พี่สับสน…เบญจมินทร์”


     เขาแทนตัวเองว่าพี่ เหมือนที่เบญจมินทร์เรียกเขาว่าพี่ติน ภาพในวัยเด็กของรามินทร์...ไม่สิ ต้องเป็นเบญจมินทร์แล้วสินะ เขาหัวเราะแห้งๆให้ตัวเองก่อนจะค่อยๆแยกแยะว่าอันไหนคือรามินทร์อันไหนคือเบญจมินทร์


      “เรียกมินทร์ก็พอแล้วครับ”


     อีกคนตอบด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนจนเกินกว่าเป็นรามินทร์ ตอนนี้เขารู้ดีว่ามันไม่ใช่แต่เขายังคงมีภาพของรามินทร์ติดตาอยู่


     “สับสนตรงไหนถามผมได้เลยนะ ค่อยๆถามทีละเรื่องก็ได้ เรามีวิธีคุยกันกันอีกตั้งหลายวิธี พี่ตินไม่ต้องร้องให้… เดี๋ยวถ้ารามินทร์มาเห็นจะเป็นยังไง”


     “รามินทร์อยู่ที่ไหน”


     เป็นสิ่งเดียวที่เขาสงสัยเขาถามด้วยน้ำเสียงสั่นระริก ด้านนี้ดูอ่อนแอเกินกว่าจะให้ใครมาเห็น เขายอมเป็นคนอ่อนแอต่อหน้าเบญจมินทร์ แค่คนๆเดียวเท่านั้น เขาอธิบายไม่ได้ ใจหนึ่งเขาก็รู้สึกดีใจที่รามินทร์เป็นรามินทร์ในตอนแรกที่เรารู้ตักกัน แต่เขาก็นึกเสียใจที่รามินทร์ที่เขารู้จักกำลังจะหายไปเหมือนกัน


      เบญจมินทร์ส่ายหน้าแทนคำว่าไม่รู้


     รามินทร์หายไปที่ไหนเขาเองก็ไม่รู้เหมือนกัน เขาไม่รู้จะตอบยังไงดี เขาพยายามตามหารามินทร์แต่เขาก็ไม่พบรามินทร์สักที เขาไม่รู้ว่ารามินทร์หายไปอยู่ส่วนไหนของความทรงจำ


    “ดูนี่นะ…”


    เบญจมินทร์ปล่อยมือจากใบหน้าเขาก่อนจะดึงแขนเสื้อตัวเองขึ้นให้เห็นรอยกรีดเป็นเส้นตรงเป็นทางยาวสามเส้น รามินทร์ค่อยๆดึงแขนเสื้ออีกข้างให้เขาดู เขาจับมันอย่างเบามือก่อนจะค่อยก้มลงจูบที่แผลนั้นไปเบาๆ


     “เจ็บมากไหม…”


     เขาลูบที่รอยแผลนั้นเบาๆ อีกคนส่ายหน้า แต่เขารู้ว่ามันโกหก เป็นเด็กขี้โกหกตั้งแต่เมื่อไหร่นะเบญจมินทร์


      “รามินทร์พยายามฆ่าตัวตาย แต่ผมยังไม่ตายเพราะผมพาร่างนี้ไปหาหมอก่อนที่จะสายไป”


     เขาพยักหน้าอย่างเข้าใจในคำพูดนั้น เขาพยายามประกอบเรื่องทั้งหมดเข้าด้วยกัน จากการเรียงลำดับเหตุการณ์ที่เขาโทรไปไม่ติด รามินทร์คงอยู่ที่โรงพยาบาลไม่ได้สติ ทำไมเขารู้ตัวช้าไปนะ ทำไมเขาไม่ไปอยู่ไกล้ๆรามินทร์ตอนนั้น


      “แต่ก็ยังไม่ตายนะ เห็นไหมยังอยู่ดี…”


     เบญจมินทร์ยิ้ม ยังคงยิ้มอย่างเข้มแข็งโดยที่เขาไม่รู้เลยว่าใต้รอยยิ้มนั้นซ่อนความเจ็บปวดแค่ไหนไว้ เขาโผเข้ากอดร่างบาง เขาลูบหัวปลอบโยนอีกคนคราวนี้เป็นเบญจมินทร์ที่ค่อยๆร้องให้ออกมา


     เบญจมินทร์ต้องเข้มแข็งขนาดไหนกัน เขากดจูบลงที่หน้าผากก่อนจะเป็นคนที่เช็ดน้ำตาให้รามินทร์บ้าง


    “เก่งแล้ว… เก่งมาก”


ออฟไลน์ Billie

  • "Let come what comes, let go what goes and see what remains. That is what is real"
  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3327
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +78/-6
Re: Aftersex with U || YAOI 17
«ตอบ #29 เมื่อ28-10-2018 08:03:06 »

 :L2: :pig4:

 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด