ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป
http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
18.ใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ
เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................
วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฏข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฏข้อ 17
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
...
Sorrow
-BlackQueen-
ผมจะแข็งตายอยู่แล้ว
'เบเนดิกต์ ฉันอยากให้นายทำงานนี้' เสียงนุ่มทุ้มเรียบเฉยออกคำสั่งพร้อมกับซองเอกสารที่ถูกโยนมาตรงหน้า
'อะไรครับ?' ผมลูบซองกระดาษสีน้ำตาลนั้นอย่างชั่งใจ กลิ่นอายของมันไม่ยักจะดีนัก
'พวกแก๊งค์รัสเซียกำลังวางแผนทำอะไรบางอย่างอยู่ ฉันอยากให้นายไปหาคำตอบให้ฉัน' ท่าทีเมยเฉยกับสายตาเย็นชาที่เหยียดทุกสิ่งนั่นทำให้ผมใจสั่น ...เขาส่งผมเข้าไปหาความตายอีกแล้ว
'ครับท่าน' ผมเก็บซองเอกสาร ยืนตรงรับคำสั่งอย่างทหารที่ผ่านการฝึกมา ตั้งแต่เมื่อไหร่กันที่ผมเลิกมองหาความห่วงใยจากแววตาคู่นั้น
ผมหันหลังเดินจากไป ครั้งนี้อาจจะเป็นครั้งสุดท้ายที่ได้ผ่านประตูบานนี้ ผมอาจจะไม่ได้กลับมา นั่นเป็นสิ่งที่พวกเราเรียนรู้มาจากสมรภูมิรบ
'เบเนดิกต์'
ฆ'ครับ'
'คืนนี้ค้างที่นี่ซะ'
ผมหันกลับไปมองใบหน้าราวกับรูปสลักของชนชั้นสูงนั้น ไม่แปลกใจสักนิดที่มันยังคงเรียบเฉยปราศจากอารมณ์ใดๆ แต่ผมก็ยังยิ้มออกมา
'แน่นอนครับท่าน'
ผมห่มผ้าให้คนข้างกายก่อนจะพาตัวเองไปอาบน้ำเสียที น้ำอุ่นไล่ความเย็นที่เกาะอยู่ตามผิวหนังให้หายไป ผมทิ้งตัวเองลงไปในความคิดที่ไหลวนไปกับสายน้ำเหนือท่อระบาย
เซอร์โธมัส หัวหน้าหน่วยข่าวกรองอิสระที่ไม่ขึ้นกับรัฐบาลใด เขาเป็นเหมือนเจ้าพ่อแห่งวงการขายข่าวใต้ดิน
ผมทำงานกับเขามาห้าปีแล้ว ผ่านงานที่ทั้งยากทั้งอันตรายมานับไม่ถ้วน ฝ่าห่ากระสุนที่อิรัก หนีตายจากกลุ่มติดอาวุธกลางทะเลทราย ฝ่าแนวป้องกันทางทะเลเข้าสู่คุกลับที่ไม่เคยมีบันทึก ผมล้วนฝ่าฟันทุกอย่างมาเพื่อเขาแล้วทั้งนั้น
ค่าตอบแทนที่ผมได้รับคือเงินก้อนโตเมื่องานสำเร็จ ผมมีเงินมากมาย แต่ผมก็ยังคงอยู่ที่นี่ วิ่งเข้าหาความตายตามคำสั่งเจ้านาย เพียงเพื่อรางวัลตอบแทนเล็กน้อยอย่างการถูกเขากอดหรือได้กอดเขา นั่นคือทุกสิ่งของผมต้องการจริงๆ
'เบเนดิกต์' ผมเงยหน้าขึ้นจากพื้นเจิ่งน้ำ เซอร์โธมัสยืนกอดอกพิงกรอบประตูอยู่ในชุดคลุมอาบน้ำ เขาจ้องมองผมอย่างเรียบง่ายอย่างที่ทำประจำ
'เรียกผมว่าเบนสักทีสิครับ' ผมเคลื่อนตัวไปหยุดอยู่ตรงหน้าเขา ส่วนสูงที่มากกว่าของผมทำให้ตัวเขาเริ่มชุ่มด้วยหยดน้ำจากตัวผมที่เปียกปอน
เขาขมวดคิ้วไม่ชอบใจ ผมรู้ว่าเขาไม่ชอบอะไรแบบนี้ จริงๆก็รู้เสมอว่าเขาชอบหรือไม่ชอบอะไร รู้เกือบจะทุกอย่าง ยกเว้นเรื่องที่เขาไม่อยากให้รู้
'ฉันไม่เรียกชื่อเล่นใครหรอกนะเบเนดิกต์' เขาผลักผมให้ออกห่างอย่างนุ่มนวล ทุกการกระทำของเขาดูไหลลื่นเสมอ มันคงเรียกว่าการเคลื่อนไหวแบบชนชั้นสูงกระมัง
'แม้แต่กับผมเหรอครับ ทอม' ผมจับมือขาวอย่างชาวยุโรปเหนือของเขาเอาไว้ ดึงลากให้มาทาบอยู่เบื้องหน้าหัวใจ 'ผมรักคุณ'
'ขอบใจ' เขายังตอบอย่างเฉยชา ผมคอตกแต่ก็ยังยิ้มออกมาได้ เขายังคงเป็นเขาเสมอ
'ในเวลาแบบนี้ก็น่าจะตอบกลับว่าเหมือนกันสิครับ ถึงจะแค่โกหกก็ตาม' ผมตรึงมือนั้นไว้แน่น เซอร์โธมัสเงยหน้าขึ้นมองสบตากับผม
'ฉันไม่พูดโกหก เบน' เขาเก็บมือข้างนั้นออกไปได้อย่างง่ายดาย แล้วตรงไปยังอ่างจากุซซี่ราคาแสนแพงที้เขาโปรดปรานนักหนาทันที
เมื่อกี้เขาเรียกผมว่าเบน
"คนของไอ้หน้าตายโธมัสงั้นเหรอ"
"เบเนดิกซ์ รอสท์แมน เคยอยู่ในซีล มีผลงานพรึ่บก่อนจะลาออกเมื่อห้าปีก่อน โดยอ้างว่าได้รับผลกระทบจากการอยู่ในสงคราม PTSD.. หึ"
"แต่จริงๆแล้วออกมาทำงานกับไอ้เวรโธมัสสินะ"
เสียงผู้ชายสองคนคุยกันปลุกให้ผมตื่น ทุกอย่างรอบตัวยังคงพร่ามัว หัวผมหมุนติ้ว รู้สึกได้ถึงคราบเลือกที่แห้งกรังตามกรอบหน้า จมูกที่น่าจะหัก และขาซ้ายที่ตอนนี้ผมไม่สามารถรับรู้ความรู้สึกใดๆได้เลย
ผมลองขยับตัว และใช่ ผมถูกมัด..อย่างแน่นหนาติดกับเก้าอี้ กลิ่นสนิมเหล็กลอยกรุ่นอยู่ในอากาศรอบตัว ผมเห็นรอบข้างได้จากแสงสลัวที่ลอดผ่านม่านพลาสติกทึบเข้ามา
ที่นี่ดูเหมือนโรงฆ่าสัตว์เก่าๆที่ถูกทิ้งร้าง พวกมันคงใช้ที่นี่เป็นห้องสืบสวน... ห้องทรมานเพื่อเค้นข้อมูลจากฝ่ายศัตรู
"อ้าว เจ้าหญิงน้อยตื่นแล้วสินะ" นั่น อีวานโนวิช ผมตีสนิทกับน้องชายของเขา อังเดร ตอนแรกมันไปได้สวยแต่ก็พลาดท่าเข้าจนได้
"หึ สาวน้อยอเมริกัน" นิกิต้าแค่นเสียงขึ้นจมูกอย่างไม่สบอารมณ์นัก เขาเป็นหนึ่งในสาเหตุของข้อผิดพลาดที่ผมทำลงไป ...ผมไม่ควรนอนกับเขา
"เอาล่ะ โธมัสส่งแกมาทำไม" อีวานเดินวนรอบผมพร้อมกับคีมปากเป็ดในมือ ถ้าหากว่าเขาต้องการจะข่มขู่ ก็ต้องบอกว่าเขาทำได้ดีมาทีเดียว ผมเริ่มจะกลัวไอ้คีมอันน้อยนั้นเข้าเสียแล้ว จะเป็นนิ้วหรือปากของผมกันนะที่ต้องระบม
"พูดซะเบน แกอาจจะรอดก็ได้" นิกิต้าเหลือยมองผมขณะที่จุดไฟเผาแท่งเหล็กร้อนในเตาหลอม นี่ก็ทำเอาผมใจสั่นหวิวๆ ความรู้สึกตอนโดนเหล็กร้อนผ่าวแนบไปกับผิวนั้นทรมานจนไม่อยากจะจำเลยทีเดียว
"แค่อาจจะงั้นเหรอ" ผมพูดออกไปอย่างนั้น ผมคงดูเหมือนพวกปากกล้าที่ข้างในกลัวจนตัวสั่น ...แต่ก็แค่เหมือน
อีวานโนวิชค่อยๆบรรจงหนีบคีมเข้ากับเล็บนิ้วก้อยข้างขวาของผม ก่อนจะออกแรงดึงมันจนได้ยินเสียงฉีกขาด
"ฉันไม่ได้โดนถอดเล็บเป็นครั้งแรกหรอกนะ" ผมข่มเสียงร้องไว้แล้วพูดประโยคเท่บาดใจนั่นออกไป
"ไม่ใช่ครั้งแรกหรอก แต่ไม่มีใครอยากโดนมันอีกครั้งนี่นะ" อีวานเป็นคนใจเย็นมาก เขาค่อยๆเลาะเอาเล็บผมออกไปอย่างช้าๆ ปล่อยให้ความเจ็บปวดของผมวิ่งเต้นนานขึ้นอีกนิด
"ฉันจะทำอย่างนี้ไปเรื่อยๆ เบเนดิกต์ ฉันมีเวลาให้นายทั้งคืน" คำพูดอ่อนหวานเชือดเฉือน ถ้าเป็นเซอร์โธมัสพูดกับผมบนเตียงแล้วล่ะก็.. คงดีน่าดู
ผมคิดถึงเขา
ในเวลาที่เลือดไหลรินหยดลงพื้น ใบหน้าของเขาก็ชัดเจน
"ทำไมถึงได้ทำเพื่อมันขนาดนั้น เบน แล้วแค่พูดมาฉันจะปล่อยแกไป" นิกิต้าก้มตัวลงมาตรงหน้าผม ให้ข้อเสนอโน้มน้าวใจ เป็นข้อเสนอที่ดีเหลือเกิน ผมจะได้หลุดพ้นไปจากการถูกทรมานที่คิดถึงจุดจบไม่ออกนี้เสียที
แค่ผมยอมรับว่าทำงานให้กับโธมัส พวกรัสเซียก็จะไปจัดการกับเขาเอง
"โทษทีนะนิกกี้ ฉันไม่ได้ทำงานให้ใครว่ะ" ผมถุยน้ำลายใส่หน้านิกิต้าเต็มๆ รู้ว่ามันจะทำให้หมอนี่โกรธจัดและอาจจะนำมาซึ่งจุดจบของชีวิตผมได้ แต่มันก็คุ้มที่จะแลก
ชื่อของโธมัสทำให้ผมนึกถึงเสียงของเขายามเรียกชื่อผม เบเนดิกต์ไม่ใช่ชื่อที่ผมชอบสักเท่าไหร่ แต่เวลาที่เขาเรียกมันกลับแตกต่างออกไป ...มันมีความหมายและลึกซึ้ง
"ไอ้เวรเอ๊ย" นิกิต้าสบถเสียงดัง ฉีกทึ้งเสื้อผมจนขาดกระจุย เหล็กร้อนเหล่านั้นพร้อมแล้วที่จะประทับสร้างร่องรอยลงบนร่างกายของผม
"วู้ว" อีวานผิวปาก เขายิ้มออกมาเมื่อเห็นท่อนบนเปลือยเปล่าของผม "ผ่านอะไรมาเยอะเหมือนกันนะ"
"ขอบใจ" ผมค้อมศีรษะตอบรับคำพูดของเขา "นี่ก็ไม่ใช่ครั้งแรก"
ตามร่างกายของผมเต็มไปด้วยแผลตะปุ่มตะปั่ม มีทั้งแผลเย็บเป็นแนวยาวจากคมมีด รอยกระสุน และเครื่องหมายถูกตีตราจากเหล็กร้อนแบบนั้นกระจายไปทั่ว
"นั่นสินะ แต่ก็อย่างว่า ไม่มีใครอยากโดนอีกหรอก" อีวานขึ้นนั่งบนลังไม้ตรงข้ามผม เฝ้ามองอย่างใจจดใจจ่อราวกับกำลังดูภาพยนต์ลุ้นระทึก "เว้นนายไว้คนหนึ่งนะ"
"ด้วยความยินดี" ผมไหวไหล่ และในจังหวะเดียวกัน เหล็กแดงผ่าวก็ทาบลงบนแผ่นหลังผม ผมกัดปากเพื่อไม่ให้ตัวเองกรีดร้องออกไปอย่างทรมาน ผมไม่ชอบเป็นสัตว์ถูกเชือดโชว์ใคร
"ทำไมปากแข็งจังเบเนดิกต์ นายทำเพื่อปกป้องเจ้านายหรือไง" อีวานโนวิชโยนเศษไม้ใส่ผมขณะพูดพล่าม "นายจะปกป้องหมอนั่นไปทำไม ไอ้เวรตะไลนั่นมีอะไรดีนักหรือไง ทำตัวเป็นชนชั้นสูงตีสองหน้า ปลิ้นปล้อนกลับกรอกอย่างกับอะไรดี"
"ฉันไม่รู้ว่านายพูดถึงใคร" ใช่ ผมไม่รู้ว่าอีวานกำลังพูดถึงใคร เพราะเจ้านายของผม โธมัสของผมนั้นสูงส่งโดยกำเนิด เก่งกาจ ฉลาดอย่างหาใครเทียบไม่ได้ ทั้งยังใจเย็นและรอบคอบ
"ไม่เอาน่าเบน ฉันชอบนายนะ อังเดรก็ชอบนาย เราน่าจะเป์นเพื่อนกันได้" อีวานยังคงไม่เลิกปาข้าวของที่หยิบจับได้ใส่ผม เขาเหมือนเด็กในบางที แต่ก็เป็นเด็กที่เลือดเย็นที่สุดเท่าที่ผมเคยเจอมา เขาลงมือทำทุกสิ่งได้โดยที่รอยยิ้มนั้นไม่เคยหายไปเลย
"นายนี่มันอึดจริงๆเลยนะ" ผมไม่แน่ใจว่านิกิต้าชมผมหรือเปล่า
"แต่ก็คงทนได้อีกไม่นาน" โอเค เขากำลังถากถางผม
"รู้ไหมว่าอะไรทำให้คนทนความเจ็บปวดได้" ผมถามออกไปอย่างนึกสนุก
"อะไรกันล่ะนั่น" นิกิต้าเลิกคิ้ว อีวาฟก็มองมาอย่างสนใจ
"ความรักไง" ผมกระตุกยิ้มมุมปาก อีวาฟหัวเราะร่วน ขณะที่นิกิต้าแนบเหล็กร้อนลงบนหน้าท้องผมเป็นการตอบแทนสำหรับคำตอบ
"งั้นนายก็รักเจ้านายมากสินะ"
"หมายถึงใครล่ะ ฉันยังไม่ได้พูดชื่อใครออกไปเลยนะ"
"หึ ฉันอยากเห็นจุดจบของนายจริงๆ" นิกิต้าแค่นเสียงหัวเราะ มันทำให้เขาดูน่ากลัวกว่าปกตินิดหน่อย
"ฉันเองก็อยากเห็นเหมือนกัน" ผมหลับตาลง หวังให้ความแสบร้อนของโลหะเผาไฟจางหายไปโดยเร็ว มันทรมานมากถึงแม่ว่าผมจะเก็บอาการเอาไว้ได้ แต่มันก็เจ็บมาก
"ทำอะไรกันอยู่สาวๆ" เสียงของตัวละครตัวใหม่เรียกให้ทุกคนหันไปสนใจ เขาเป็นชายร่างสูงใหญ่จนเกือบจะไม่เหมือนคน ชุดสูทสีดำสนิทพอดีตัวนั่นบ่งบอกได้ถึงตำแหน่งื่สูงขึ้นไปอีกขั้นของเขา
"อิกอร์ ผมว่าคุณคงสนใจอยากง้างปากเจ้าหมาปากแข็งนี่ด้วยตัวเอง" นิกิต้าโยนแท่งเหล็กลงไปไว้ในกองไฟ เดินเข้าไปรวมกับอีวานเพื่อนต้อนรับแขกกิตติมาศักดิ์คนนั้น
"ไม่ล่ะ หมาน่ะส่ายหางเสมอแหละเวลาที่ได้เจอเจ้าของ" ผมเบิกตาขึ้นมอง ขออย่าให้เป็นอย่างที่ผมคิดเลย
"เอาล่ะคุณโธมัส นั่นใช่หมาของคุณหรือเปล่า" เลือดในตัวผมเย็นเฉียบเมื่อใบหน้าที่คุ้นเคยนั้นปรากฏให้เห็น
เซอร์โธมัสยังคงเป็นเซอร์โธมัส ใบหน้าสะอาดเกลี้ยงเกลา ผมเซ็ตอย่างดี สูทราคาแพงยังคงเรียบร้อย ปราศจากร่องรอยการถูกคุกคามใดๆ
ผมถอนหายใจอย่างโล่งอก ไม่รู้ว่าโล่งอกเรื่องอะไร แต่เมื่อได้เห็นเขาผมก็รู้สึกปลอดภัยแล้ว ความหวังที่จะได้กลับบ้านของผมค่อยๆเพิ่มขึ้นจากศูนย์
"นั่นใช่คนของคุณหรือเปล่า" ชายร่างยักษ์ที่ชื่ออิกอร์พูดกับโธมัส ผมรอคอยคำตอบของเขา เขาคงตอบว่าไม่ แต่ผมก็ยังแอบหวังว่าเขาจะบอกว่าใช่
"เปล่า ไม่ใช่คนของผม" หัวใจผมกระตุกวูบ ถึงแม้จะรู้อยู่แล้วว่ามันเป็นไปไม่ได้ที่เขาจะยอมรับ ถ้าเขาทำอย่างนั้นทั้งองค์กรเราคงย่อยยับในสามชั่วโมง
ผมเงยหน้าขึ้นมองเขา ใบหน้าเรียบเฉยยังคงไม่แสดงอาการใดๆออกมา ดวงตาสีน้ำเงินคู่นั้นเย็นชาเกินกว่าที่ผมจะทนมองได้
อยากรู้เหลือเกินว่าจะมีสักเสี้ยวหนึ่งในนั้นไหมที่เขาจะเป็นห่วงผม
"งั้นเหรอ แย่จัง" อิกอร์ทำเสียงสลด เขาชักปืนออกมาเล็งเข้าที่หัวผม "คงต้องกำจัดทิ้งเสียแล้ว"
ผมมองไปที่โธมัส ท่าทีของเขาไม่เปลี่ยนแปลงเลยสักนิด นิ่งเฉยราบเรียบอย่างเคย ผมแปลกใจที่ตัวเองเจ็บปวดเหลือเกิน ผมรู้ว่ามันเป็นหน้าที่ของเขา เขาต้องทำอย่างนั้น แต่ที่ไหนสักแห่งในใจผมตะโกนขอร้องเขา ขอให้เขาช่วยผม ขอให้เขาแสดงออกมาที จะเป็นเพียงความห่วงใยอันน้อยนิดก็ได้ ขอแค่ได้เห็นความสั่นไหวในดวงตาคู่นั้นก็ยังดี
"ไม่สิ" อิกอร์ลดปืนลง "คุณคงต้องพิสูจน์ตัวเองแล้วล่ะโธมัส"
ปืนกระบอกนั้นถูกยื่นไปตรงหน้าเขา โธมัสมองมันแต่ไม่รับไป
"ผมไม่ได้มีหน้าที่เก็บกวาดความผิดพลาดของใคร" ผมกลืนน้ำลายอย่างยากเย็น เฝ้ามองเขาอย่างเลื่อนลอย
"โธมัส นี่เกี่ยวข้องกับธุรกิจของเรานะ" อิกอร์ยิ้มเย็น "เป่าหัวมันซะ! แล้วข้อตกลงระหว่างเราจะเหมือนเดิม"
"เขาไม่ใช่ความรับผิดชอบของผม" หัวใจของผมสั่นไหวครั้งแล้วครั้งเล่า คำพูดของเขาบาดลึกลงไปในใจผมซ้ำๆ ...เจ็บปวดยิ่งกว่าโดนทรมานเสียอีก
"ผมไม่ได้ให้ทางเลือกกับคุณโธมัส เป่าหัวเขาซะ" อิกอร์ยังรบเร้า เช่นเดียวกับโธมัสที่ยังคงปฏิเสธอย่างเย็นชา
พวกเขาต่อรองกันมากมาย ผมไม่ได้ใส่ใจจะฟังหรอก สิ่งที่ผมสนใจมีเพียงหนึ่งเดียว โธมัส ยังคงเป็นโธมัสเสมอมา และจะเป็นโธมัสตลอดไป
ใบหน้าได้รูปที่สลักเสลาโดยสายลมเหนือ ดวงตาสีน้ำเงินราวกับทะเลลึก ริมฝีปากบางที่ไม่เคยยกยิ้มสักครั้ง เขายังคงเป็นเซอร์โธมัสที่ผมรู้จักคนเดิม
ผลสรุปของพวกเราออกมาแล้ว
โธมัสเล็กปลายกระบอกปืนมาที่ผม เราจ้องตากัน เขาไม่หวั่นไหวแม้แต่น้อย ความเย็นชาของมหาสมุทรสีน้ำเงินนั้นกำลังแช่แข็งหัวใจผม
ผมจะแข็งตายอยู่แล้ว
และก่อนที่มันจะทำหัวใจผมแตกออกเป็นเสี่ยงๆ กระสุนก็พุ่งออกจากรังเพลิงมาแล้ว
ผมเหมือนเห็นภาพช้าของเหตุการณ์ทุกอย่าง เริ่มตั้งแต่ที่นิ้วของเขาแตะไกปืน เหนี่ยวรั้งมันอย่างใจเย็น และใช่ สีหน้าของเขายังนิ่งเฉย
ดวงตาคู่นั้นช่างว่างเปล่า...
...END...
หัวข้อ: Sorrow [ตอนเดียวจบ] (อ่าน 1511 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก