ผมไม่ได้ตอบโต้สิ่งใดกลับไป เพราะตอนนี้ใจหัวใจผมก็ร้อนรนทรมานไม่ต่างจากถูกไฟนรกเผาผลานเลย ผมต้องไปให้ทัน ผมต้องไปให้ทัน เพราะนี้อาจเป็นโอกาสสุดท้ายแล้วจริงๆที่จะได้เจอกันอีก
ตอนนี้ผมมายืนอยู่ที่ประตูสีขาวทองขนาดมหึมาลวดลายงดงาม ผมไม่สมมารถรอได้แล้ว ผมตัดสินใจผลักประตูเปิดและเดินเข้าไปด้านในซึ่งนี้คือ ดินแดนปฐมภูมิแห่งการเกิด แผ่นดินสีขาวอันบริสุทธิ อาคารสิ่งปลูกสร้างมากมาย ราวพิมานทิพตั้งเรียงรายอยู่อย่างเป็นระเบียบ ต้นไม้พืชพรรณนาๆ ก็งดงามราวสวนสวรรค์ ท้องฟ้าสว่างสไหว
สีทองอำพรรณ แต่จุดหมายของผมคือหน้าผาสุดเส้นทางนี้ต่างหาก ผมพาร่างอันสบักสบอมล่องลอยซวนเซ กระเสือกกระสนไปทั่ว ไต่ถาม มองหาดวงวิญญาณอันเป็นที่รักของผมไปทั่ว แต่จนแล้วจนรอดก็ไม่เจอ
ผมมาไม่ทัน พอความคิดแบบนี้ดังขึ้นมาในหัว มันทำให้น้ำราผมไหล่ออกมาอย่างไม่อาจจะห้ามได้ โอกาสสุดท้ายของผมที่จะได้บอกว่าผมรู้สึกยังไงกับน้องๆ มัน หายไปแล้วครับ
ผมมาไม่ทันจริงๆ
“โถ่ว เว้ยยยยยยยยยยยย” ผมตะโกนออกมาสุดเสียง ตรงหน้าผาที่ตอนนี้ว่างเปล่าไม่มีดวงวิญญาณอื่นใดอีกนอกจากผม
“ฮื้อออออ ฮึกๆ โว้ยยยยยยยยยยยยยยยยย T_ T ”
“แค่ครั้งเดียว ครั้งเดียวเท่านั้น แค่อยากบอกว่ารัก เท่านั้นเอง ”
ผมทรุดตัวลงร้องไห้อย่างหมด และไม่รู้จะทำยังไงต่อไปดี ผมมันช้าเองช้าตลอดช้าทุกเรื่อง
ตอนมีชีวิต
ผมเป็นคนๆหนึ่งครับผมเรียนโรงเรียนมัธยมแห่งหนึ่ง ทุกๆเย็นจะมีน้องสองคนที่เป็นฝาแฝด มารับไปเล่นกีฬาที่โรงเรียนเสมอ น้องสองคนจะไปเล่นฟุตบอลกัน ส่วนผมเล่นไม่เป็นหลอกนะครับ ผมมาเล่นแบตมินตันแทนความสนิทสนมนี้มันมำให้ผมเข้าข้างตัวเองได้เลยว่าน้งอาจจะมีใจให้ผม ผมอาจจะดูเลวนะครับ แต่น้องฝาแฝดทั้งสองคนก็ดีกับผมมากจริงๆ น้องเป็นคนดี มีเสน่ห์ หน้าตาคมสัน ใครที่ได้อยู่ใกล้ๆ ก็ต้องหลงรัก ผมก็เช่นกัน
ผมพยายามทำทุกอย่างเพื่อให้น้องหันมามองผมในแบบคนรัก ไม่ใช่พี่ที่รู้จัก หมู่บ้านเดียวกัน โรงเรียนเดียวกัน โทรหาทุกเย็นจนที่สุดแล้วน้องคงเริ่มรู้ตัวว่าผมคิดกับน้องเกินกว่านั้น น้องฝาแฝด จึงพยายามตีตัวออกห่างจากผมไปเรื่อยๆ จากที่เคยมารับไปเล่นกีฬาด้วยกันทุกเย็น ก็เริ่มห่างหายจนท้ายที่สุดก็เลิกไป จากที่เคยกลับจากโรงเรียนด้วยกัน ก็กลายเป็นหายหน้า แต่แค่นั้นมันก็มากพอที่จะทำให้ผมรู้ได้แล้วว่าน้องคงไม่ได้รู้สึกกับผมอย่างที่ผมรู้สึกกับน้อง
จนเข้าวันที่ผมเรียนจบ ม.6 ผมแค่อยากจะบอกว่าผมรู้สึกยังไงกับน้องทั้งสองคน แต่ผมก็หาน้องไม่เจอ ผมรู้ว่าผมมันน่ารังเกียจที่ไม่สามารถเลือกรักใครคนใดคนหนึ่งได้ แต่ความรักของผมมันไม่ใช่ความรักที่บังคับอีกฝ่ายให้มารักตอบ มันเป็นความรักที่ผมรัก และหวังดีกับอีกฝ่าย อยากดูแล อยากอยู่ใกล้ๆ อยากเป็นคนแรกๆที่เมื่อน้องๆมันทุกใจ แล้วอยากมาปรึกษา ไม่ต้องรักผมตอบก็ได้ ผมขอแค่นั้น หรือมันอาจจะมากไปนะ ผมก็ไม่ค่อยแน่ใจ
จนผมมาเรียนมหาวิทยาลัยผมก็ยังคงคิดถึงน้องอยู่ตลอด แต่เหมือนโชคชะตาจะเล่นตลกกับผมเมื่อผมเจอน้องมาเรียนที่มหาวิทยาลัยเดียวกัน
“พี่ชลหรือเปล่าเนี่ย”
อยู่ก็มีน้องสองคนหน้าตาหล่อเหลาคมสันที่หน้าตาละม้ายคล้ายกันมาก เข้ามาทักผม ผมจำได้แม่นแม้ว่าตอนนี้น้องจะโตเป็นหนุ่มขึ้นมาก
“นิว กะ นาย ใช่ไหม?”
“ใช้ครับ/ใช้ครับ”น้องตอบพร้อมกัน ที่มาพร้อมกับรอยยิ้มสว่างสไหว และพุ่งตัวเข้ามากอดผม ทั้งสองคนจำได้ว่าตอนนั้นหัวใจผมเต้นแรงมาก
“เป็นไรเจ้ หัวใจเต้นแรงเชียว คิดถึงพวกผมอะดี้”นิวที่เป็นคนขี้เล่นร่าเริง ทักขึ้น
“มาจง มาเจ้อะไรหละ เรียกพี่ชลเถอะ เพราะฉันเป็นรุ่นพี่ เป็นพี่ว๊ากด้วย เข้าใจ๋”
ผมพูดไปแต่ไม่ได้จริงจังอะไรหลอกครับ พูดหยอกล้อน้องมันไปงั้นแหละรับ
“ยอมเรียกพี่ก็ได้ ถ้าวันนี้เจ้เลี่ยงชาบูพวกผม”นายแฝดน้องพูดด้วยเสียงเรียบๆ แต่ใบหน้ายังคงยิ้มอยู่
“ยอมก็ได้ แค่นี้จิ๊บๆ” จำไว้นะครับอยู้กับผู้ชายเราต้องดูสวยและรวยมาก ดั่งคำที่ว่า เจอเสือให้แกล้งตาย แต่เจอผู้ชายต้องแกล้งรวย
“จริงนะ”นิวถาม
“จริง”
“สัญญาแล้วนะเจ้.”
“เออ”
“555555 สำเร็จ” พี่น้องฝาแฝดแปะมือกันเหมือนกับว่าแผนการสำเร็จลุล่วงไปได้ด้วยดี
“นี้วางแฝนกันมาใช้ไหมเนี่ย”
“ (
) (^_^)”
“ยังจะมายิ้มอีก”
“เลี้ยงหน่อยนะเจ้ ช่วงนี้ยิ่งจนๆอยู่”
“เออ” ผมก็จนครับช่วงนี้แต่ผมคิดบางอย่างในหัวเช่นกันกับชาบูมื้อนี้
“งั้นเย็นนี้เจอกัน ที่ร้านร้านชาบูหน้ามอ นะครับ เจ้” นิวยังคงพูดแล้วทำหน้าตาล้อเลียนมาให้ ก่อนจะเดินจากไป
“ไปเรียนก่อนนะเจ้ เย็นนี้เจอกัน ถ้าผิดสัญญาหละน่าดู” นายพูดแล้วเดินจากไปอีกคน ทิ้งไว้แค่ผมที่ยืนยิ้ม และหัวใจเต้นแรงอยู่คนเดียว
“ทำไมกันนะ ทำไมถึงต้องมาเจอกันอีก”ผมพูดกับตัวเองเบาๆ “ ฮึๆ ถ้าโชคชะตาเล่นตลกกับผมขนาดนี้ ผมก็จะเล่นต่อให้จบ ก็แล้วกัน”
หลังจากเรียนเสร็จผมอาบน้ำแต่งตัวง่ายๆ สบายๆ ตอนนี้ใกล้ถึงเวลานัดแล้วครับ แต่ผมยังหาของบางอย่างไม่เจอ จนมีเสียงโทรศัพดังขึ้นผมจึงต้องหยุดการหา ไปรับโทรศัพก่อน
เบอร์แปลก
ปิ๊บ
“สวัดดีครับ ชลการ พูดครับ”
“55555 เอาซะเป็นทางการเลยนะเจ้”
“นิวหลอ”
“ครับ นิวเอง ตอนนี้ผมกะไอ้นายถึงแล้วนะเจ้ รีบมาด้วย หิวมาก บอกเลย ”
“เข้าไปทานรอดิ”
“ไม่เอา รอเข้าไปพร้อมกันนี้แหละ”
“เคๆ สิบนาทีถึง”
ปิ๊บ
ผมกดวางสายก่อนจะหาของต่อ อ่าเจอแล้วมันเป็นหนังสือรุ่นนะครับ น้องเคยเอยปากขอผม ก่อนผมจะจบ ผมกะจะเอาไปให้พร้อมกับบอกควมรู้สึกที่ผมมีกับน้อง เพราะตอนนั้นคิดว่าไม่ว่าน้องจะตอบับหรือปฏิเสธ ก็คงไม่ได้เจอกันอีก แต่ตอนนี้มันเปลี่ยนไปแล้วครับ ภายในหนังสือผมแนบจดหมายเอาไว้ฉบับหนึ่งครับ
พอมาถึงหน้ามอร้านชาบู อยู่ตรงกันข้ามครับมันต้องเดินข้ามถนนไป ตอนรี้ผมมองเห็น นิว กะนาย ยืนโบกมือมาให้จากฝั่งตรงข้ามแล้วครับ
ผมรอสัญญาณไฟให้รถหยุด และเป็นคนเดินได้ ผมจึงเดินข้ามไปแต่ใครจะไปคิดว่ามีคนมักง่ายผ่าสัญญาณไฟมาด้วยความรวดเร็ว ชนเข้ากับร่างผมอย่างจัง ผมรู้สึกมึนๆชาๆ ไม่เจ็บเลยแม้แต่น้อย ผมรู้สึกว่าร่างผมลอยขึ้นไปในอากาศสูงมากก่อนจะตกกระทบพื้นอย่างแรง พร้อมกับหนังสือที่หลุดออกจากมือ ในสายตาของผมตอนนี้ พล่ามัว หูอื้อไปหมด แต่ในดวงตาผมเห็นน้องสองคนกำลังวิ่งเข้ามาหาหน้าตาตื่น
ผมรู้สึกหมดแรง อ่อนล้าเกินกว่าจนทนไหวผมคงใกล้จะหมดลมหายใจเต็มที สุดท้ายแล้วผมก็ไม่ได้บอกน้องมันอยู่ดี สติผมดับวูบไปทันที นั้นคือความทรงจำสุดท้ายในชีวิตมนุษย์ผมครับ ก่อนจะฟื้นคืนมาอีกครั้งในนรก กับ ภพภูมิใหม่ และสถานะใหม่ ยมทูต ตลอดสี่ปีผมทำงานอย่างบ้าครั่งเพื่อให้ลืมความทรงจำเดิมๆ จนได้ตำแหน่งใหญ่โตในหน้าที่
นรกภูมิ ดินแดนปฐมภูมิ
“อีกครั้งแล้วซินะ ที่ช้า ฮือๆ” ผมร้องไห้อยู่อย่างนั้น
แปะ !!
มีฝ่ามือแตะลงบนไหล่ผมที้งสองข้าง
“เจ้ ร้องไห้ทำไม” เสียงนี้ เสียงนี้ผมจำได้ดี
“ขนาดเป็นยมทูตแล้วยังจะร้องไห้อีก ไม่อายคนอื่นหลอ” และเสียงนี้เช่นกัน
ผมค่อยๆหันหลังกลับไป ก่อนจะพบกับดวงวิญญาณที่ ผมตามหาและมาที่นี้เพื่อบอกความรู้ที่ติดค้างจากชาติที่แล้วให้เขาได้รู้
“ฮือๆ” ผมยังร้องไห้ไม่หยุด แล้วโผโถมตัวเข้ากอดคอทั้งสองคนที่นั่งยองๆอยู่ จนสองคนนั้นหงายหลัง เป็นว่าตอนนี้ผมน้องทับร้องไห้อยู่กับอกนิว แต่ตัวพาดทับนายอยู่
“โอ๋ๆ เลิกร้องนะครับ ” นิวที่กอดผมไว้ข้างหนึ่ง มืออีกข้างหนึ่งลูบหัวปลอบผมไปด้วย
“แล้วเป็นไรเนี่ย ร้องไห้เป็นเผาเต่าเลย” นายพูด
ผมเลิกร้องไห้แล้วครับ แต่ยังสะอื้นอยู่ มาก ตอนนี้เราสมคนนั่งขัดสมาธอยู่บนพื้นทั้งสามคน ผมเฝ้ามองใบหน้าทั้งสองนั้นแต่ไม่พูดอะไร เพราะผมอยากมองให้นานที่สุดเพื่อให้จนจำเขาทั้งสองคนได้ไปจนชั่วนิจนิรันด์
“จะมองอีกนานไหมเจ้”นายทักขึ้น
“เออ ทำยังกับมองแล้วจะอิ่มงั้นแหละ”
ผมยิ้มน้อยๆกับคำพูดนั้น
“นิว นาย พี่มีเรื่องจะบอก”
“เรื่องอะไรเจ้ เสียงเคลียดเลย” นิวทำท่าหวาดๆ
“ฟังพี่ดีๆนะ พี่รักนิว” นิวที่ได้ยินแบบนั้นก็เหมือนอึ้งๆไป นายหันหน้าหนีเหมือนไม่อยากมอง “และนาย”
“ฮะ/ฮะ”
“มันอาจฟังดูน่ารังเกียจ แต่พี่ก็รู้สึกอย่างนั้นจริง แต่นิว กะ นายไม่ต้องรักพี่ตอบหลอกนะ พี่ขอแค่อย่าเกลียดพี่ก็พอ”
ผมรีบพูดก่อนที่เวลาจะหมดซึ่งตอนนี้ เหลือน้อยเต็มที เพราะกายน้องเริ่มเรืองรองขึ้นซึ่งเป็นสิ่งบ่งบอกว่า
วิญญาณต้องไปจุตติที่ภพภูมิอื่นแล้ว ตามสายทางของบุญและกรรม ซึ่งเบื้องหลังทั้งสองตรงสิ้นสุดเส้นทาง มีเหมือนพายุหมุนเรื่องแสงขนาดใหญ่ เริ่มขยายขึ้นเรื่อยๆ เพื่อดึงดูดเอาเอาดวงวิญญาณที่ต้องไปเกิดใหม่เข้าสู่กระแสโลกา จุติ
“นี้แหละคือเรื่องที่จะบอก อีกอย่างถ้าหากยังจำได้ อ่านจดหมายพี่ด้วยนะ ฮึกๆ” ผมเริ่มร้องไห้ออกมาอีกครั้ง
“ทำไม” นิวพูดขึ้น
“ทำไมพึ่งมาบอก ฮะ” น้องถามเสียงดัง
“หมายความว่ายังไง” ผมงงไปหมดแล้วครับ
“ก็หมายความว่า ผมสองคนก็รู้สึกดีๆกับเจ้ยังไงหละ”นายยืนเอามือล้วงกระเป๋ากางเกง พูดกับผมเสียงเรียบ
“ไม่จริง ไม่จริง มันไม่ใช่เรื่องจริง” ผมไม่เชื่อเด็ดขาด “ถ้าเป็นแบบนั้น แล้วทำไมตอน ม.ปลาย”
“ตอน ม.ปลายที่พวกผมตีตัวออกห่างเจ้นะหลอ”
“ใช่ นี้จะเล่นตลกอะไรอีก” ผมตอนนี้ที่ร้องไห้อย่างหนักอีกครั้งแล้ว กับสิ่งที่ได้ยิน
“เจ้ อย่ามาเอ๋อตอนนี้ เจ้ก็รู้ว่าวิญญาณชั้นต่ำอย่างผมโกหกยมทูตอย่าเจ้ไม่ได้อยู่แล้วนิ”
“แล้วเพราะอะไร”
“ยอมรับก็ได้ว่าตอนนั้น สับสน และมากกว่านั้นคือผมกับมันชอบคนๆเดียวกัน แต่มันคงนานไปซินะครับกับการยอมรับความจริงของผมสองคน จนเผลอทำให้เจ้เจ็บปวดไปด้วย ขอโทษนะครับ”นิวพูดจบแล้วเดินมากอดผมเอาไว้ทั้งตัว
“วันที่เจ้เรียนจบ พวกผมสองคนกะว่าจะรอคุยกับเจ้ที่บ้าน แต่ใครจะไปคิดว่าเจ้จะไปเรียนมหาลัยแล้วไม่กลับบ้านอีก แต่ตอนนี้เวลานี้ ผมบอกเจ้ได้เลยว่า ผมชอบเจ้มาก จนมันคงกลายเป็นความรักไปแล้ว”
“ผมเหมือนกัน”
“ผมต้องลืมใช่ไหมเจ้ เมื่อผมไปเกิดใหม่ผมจะลืมทุกอย่างใช่ไหม”
“ใช่ ต้องลืมให้หมด”
“พวกผมคงทำให้เจ้าต้องเจ็บอีกแล้วซินะ อุตส่าได้เจอกันแล้วแท้ๆ”
“ไม่เลยแม้แต่น้อย แค่รู้ความจริงวันนี้ จนตอนนี้ มันก็ดีเหลือเกินแล้ว”
“จะมีวิธีไหนบ้างไหม ที่ผมจะไม่ลืมเจ้ ผมไม่อยากลืมเจ้”นายพูด
“ไม่เป็นไรหลอก แค่พี่จำนิวกะนายได้แค่นั้นก็พอแล้วนิ”แล้วนิวกะนายกอดผมเอาไว้ทั้งสองคน
ทันทีที่น้องสองคนกอดผม ความทรงจำของทั้งสองคนหลังไหลเข้ามา ราวน้ำไหลบ่าในหน้าฝน ภาพที่เห็นกับสิ่งที่ นิวกะนายบอกมันเป็นเรื่องจริง จนมาถึงเรื่องราวสุดท้ายคือน้อง ทำจดหมายที่ผมแนบไว้ในหนังสือ ปลิวลงไปในแม่น้ำแล้วนิวก็กระโดดลงไปในแม่น้ำเพื่อเก็บจดหมายที่ยังไม่ได้เปิด แต่นิววายน้ำไม่เป็น นายที่มาเห็น เลยกระโดดลงไปช่วย แต่สุดท้ายก็กอดคอกันจมน้ำ มีคนมาพบและช่วยน้องไว้พาน้องไปโรงพยาบาล น้องยังไม่ตาย แค่กลายเป็นเจ้าชายนิทรา น้องยังกลับเข้าร่างได้
นี้มันเรื่องบ้าอะไรกัน ผมผละออกมามองหน้าน้องด้วย
สายตาไม่อยากเชื่อ
“มีอะไรเจ้”
“นั้นดิ มองซะ”
“นี้ไม่รู้ตัวเลยหลอ”
“รู้อะไรเจ้” “นั้นดิ”
“นิวกะนายยังไม่ตาย แต่เป็นเจ้าชายนิทราอยู่ที่โรงบาล”
“หา !! จริงดิ” นิวทำหน้าตาตื่นเต้นสุดๆ
“เออ ซิวะ “
“แล้วผมต้องทำยังไง”นายถาม
“เดี๋ยวๆ แล้วใครเป็นคนพาดวงวิญญาณ มา”ผมถามเพราะต่อให้ป่วยหนักนอนเป็นผักอยู่แต่ถ้ายังไม่ถึงฆาต ทมทูตก็ไม่รับตัวมาหลอก ต้องเร่รอนบนโลกมนุษย์ต่อไป โดยที่วิญญาณจะไม่รู้ตัวว่าตนนั้นทำอะไรอยู่ จะจำเรื่องราวต่างๆได้ก็ต่อเมื่อยมทูตไปรับตัวมาเท่านั้น
“พี่เอ ที่เป็นยมทูตเหมือนพี่ไง” นิวบอก
“บ้าบอคอแตก ที่สุด งั้นเราต้องไปที่แม่น้ำ รีบเลย” แม่น้ำสีเงินรรับเอาไว้ใช่เมื่อมีเกตุฉุกเฉิน กรณีที่ ยมทูตเก็บดวงวิญญาณมาผิด แล้วต้องส่งคืน
“แล้วไปยังไง”
ผมไม่ตอบแต่จับมือนิวกะนาย แล้วพาไปวาปอันเป็นวาปครั้งสุดท้ายของวันนี้แล้ว ผมต้องพาน้องไปส่งก่อนที่ตะวันจะตกดิน
ทันทีที่มาถึงแม่น้ำสีเงินนั้นนิ่งสงบมากแล้ว นายเรือส่งวิญญาณก็กลับไปหมดแล้วด้วย ไม่ทันจริงๆหรือนี้ งั่นคงต้องมีแจ่วิธีนี้เท่านั้นซินะ
“จะไปยังไงเจ้ “นิวยังถามต่อ อยู่แม่น้ำสีเงินก็มีภาพบังเกิดขึ้นบนผิวน้ำ เป็นภาพร่างทั้งสองร่างนอนอยู่บนเตียง ที่โรงพยาบาลแห่งหนึ่ง ชักกระตุ๊กอย่างรุนแรง และมีชายหญิงคู่หนึ่งร้องไห้อย่างหนักอยู่ใกล้ๆด้วย
“นั้นมันพ่อกับแม่นิ แม่ พ่อ” นายพยายามตะโกนเรียก แต่มันก็เปล่าประโยชน์เพราะเสียงจากพิภพคนตายไม่มีวันส่งถึงคนเป็นได้เด็ดขาด
“เจ้ ผมจะกลับไป”นายบอก
“ได้ ตั่งสติดีๆนะ”
“เจ้จะทำอะไร” ผมไม่ตอบ แต่ร่ายเวทมนต์ในใจอย่าแม่นยำ ทันทีที่เริ่มร่ายมนต์ น้ำสีเงินค่อยๆล่องลอยขึ้นประกอบเป็นบานประตูสีเงินขนาดใหญ่ ประตูนั้นเปิดออกภาพเบื้องหน้าคือโรงพยาบาล มีร่างทั้งสองร่างที่ตอนนี้แน่นิ่ง ชีพจรหยุดเต้นแล้ว อันเป็นสัญญาณว่าวิญญาณได้หลุดออกจากร่างอย่างสิ้นเชิง ผมทำผิดกฎเข้าเต็มๆแล้วครับ
“ประตูเปิดออกแล้ว ไปซิเดี่ยวช่วยดันหลังให้” ทันทีที่ประตูเปิดออก ผมวางฝ่ามือลงบนกลางหลังของนิวกะนาย ก่อนออกแรงผลักจน นิวกะนายกลับมาอยู่พิภพคนเป็นแล้ว
“แล้วผมจะลืมเรื่องวันนี้ไหม” ผมไม่ตอบมีเพียงรอยยิ้มเท่านั้นที่ผมมอบให้ได้ เพราะผมไม่รู้เลยว่านิวกะนายจะจำได้หรือไม่เพราะต่อจากนี้ ขึ้นอยู่กับเขาทั้งสองคนแล้วว่า จะจดจำผมไว้ หรือเลือกที่จะลืมผม นิวกะนายยังคงจับมือผมไว้คนละข้าง ผมร้องไห้อีกครั้ง
“สุดท้ายก็ต้องจากกันอยู่ดี” ทันใดร่างผมก็ถูกกระชากอย่างแรงและประตูมิติปิดลงอย่าถาวร
โรงพยาบาล
ร่างสองร่างชายหญิงที่กอดกันอยู่ฟังผลการรักษาจากคุณหมอแล้ว แทบจะสิ้นสติเมื่อหมอบอกว่าบุตรอันเป็นที่รักยิ่งได้สิ้นลมหายใจแล้ว แต่สิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น เมื่อร่างที่สิ้นลมหายใจ สดุ่งตื่นขึ้นมา อย่างแรง จนคุณหมอต้องทำการตรวจใหม่อีกรอบ ถึงการรอดชีวิตอย่าปาฏิหารย์ ของผู้ป่วยฝาแฝดจมน้ำ
นรกภูมิ
ตอนนี้ผมถูกไหมดาวดึงสีทองเรืองแสงมัดเอาไว้อย่างแน่นหนา ไม่ต่างจากนักโทษ คดีร้ายแรง หลังจากถูกท่านอิทร์กระชากตัวลุมลอมจับ
“เจ้าทำเช่นนี้รู้หรือไม่ว่า มันผิดกฎอย่างร้ายแรง” ใช่ครับผมทำผิดกฎ ด้วยการคืนชีวิตให้คนตาย คนเดียวไม่เท่าไหร่แต่นี้สองคน
“ทราบขอรับท่านอินทร์”
“ทราบ ทราบแล้วทำไมถึงยังทำ พี่ถามเจ้าหน่อยเถอะ” ท่านอินทร์เดือดดาลสุดๆครับ
“เพราะรักขอรับ เพราะข้าน้อยรักเขาจนสุดหัวใจขอรับ” ผมบอกเหตุที่มีเพียงหนึ่งเดียวที่อยู่ในใจผมออกไป
“รักเช่นนั้นหรือ แม้ว่าความรักและความพยายามที่เจ้าว่านี้ จะได้ผลตอบแทนเป็นโทษทัณที่ทุกทรมานอย่างแสนสาหัส นะหรือ”
“ขอรับ”
“และคนที่เจ้ารัก อาจจะลืมเลื่อนมันไป และเจ้าจะต้องทุกทรมานในขุมนรกเช่นนั้นหรือ ชลการ”
“ขอรับ แม้ว่าเขาอาจลืมเลือนข้าน้อยไป แต่ข้าน้อยยังคงจำพวกเขาและรักจากเขาได้เท่านั้นก็เพียงพอแล้ว และแม้ว่าวิญญาณจะต้องทุกทรมานอย่างแสนสาหัส แต่ในความทรงจำยังเป็นสุข เท่านั้นข้าก็ไม่เห็นว่าทุกใดน่าหวาดกลัวอีกแล้วขอรับ”
“พี่คิดว่าเจ้าฉลาด มาโดยตลอด แท้จริงแล้วเจ้าช่างโง่เขลานัก รักสำคัญกับเจ้ามากซินะ”
“ขอรับ เพราะข้าอยากเป็นสุขเพราะรักบ้าง แม้จะเพียงครั้งเดียวก็เพียงพอแล่วขอรับ”
“มันคุ้มค่ากันแล้วหรือ กับความทุ่มเทของเจ้า”
“หากถามว่าคุ้มไหมข้าตอบได้เลยขอรับว่าคุ้มค่าเป็นที่สุด เพราะบางคนจนชั่วชีวิต ชาติแล้วชาติเล่ายังมิอาจได้รักเลยด้วยซ้ำ กับข้าแล้วที่แม้จะมิได้อยู่ร่วมกัน แต่อย่างน้อยข้าก็ยังได้รักนั้นมาครอง”
“เจ้าจงไปทบทวนเรื่องความผิดเจ้าให้ดีเถิดว่ามันดีจริงดังว่าจากความผิดที่เจ้าก่อ อันเกือบทำให้ประตูนรกแตก ต่อแต่นี้เจ้าจะถูกถอดออกจากการเป็นยมทูต ถูกจองจำในดินแดนอันทุกทรมาน ยามทิวาร้อนดังโลกันตนรก ยามราตรีเหน็บหนาวราวก้นมหาสมุทร ยาวนาน ร้อยชาติ แม้สิ้นจากการจองจำนี้แล้ว จะต้องลงไปเวียนวายตายเกิดในโลกมนุษย์สืบไปจนกว่าจะถึงยุคพระศรีอาริยเมตไตรจึงจักถือเป็นการสิ้นโทษนี้ อย่างบริบูรณ์”
“ข้าน้อย น้อมรับบัญชา”
“พี่ไม่อยากทำเช่นนี้เลย แต่สิ่งที่เจ้ากระทำนั่นหนักหนาเกิน อภัยให้”
“ข้าน้อยเข้าใจดี และยินดีเป็นอย่างยิ่งที่โทษทัณนี้ มีให้แต่ข้าเพียงผู้เดียว”
“ไปเถิด”
“ขอรับ พี่อินทร์” ผมยอมเรียกพี่อินทร์ให้แกยิ้มได้ก่อนจากกัน
ตอนนี้ผมถูกจองจำที่ดินแดนอันอ้างว้างเดียวดายที่สุดเขตแดนนรก มันทุกทรมานจริงๆอย่างมิอาจปฏิเสธได้ แต่เพียงแค่คิดว่าจะได้เจอนิวกะนายในที่ใดที่หนึ่ง ชาติใดชาติหนึ่ง แค่นั้นผมก็มีความสุขจนยิ้มออกมาได้ แม้ว่ารูปร่างเนื้อกาย นิวกะนายจะเปลี่ยนไป อีกสักกี่ร้อยกี่พันครั้ง แต่วิญญาณก็ยังคงเป็นดวงเดียว ดวงเดิม ที่จะผูกพันกับผมไปชั่วนิจนิรันด์ ถามว่าทำไมผมถึงมั่นใจว่าจะได้เจอกัน ตามหลักแล้วหากได้กระทำสิ่งใดร่วมกันแล้ว ยอมเป็นการสร้างกรรมต่อกันแล้ว แล้วยิ่งผมยอมแหกกฎนรกเป็นคนช่วยให้ นิวและนาย ฟื้นจากความตายด้วยแล้ว นั้นเท่ากับเขาสองคนติดหนีผมแล้วละครับ ต่อให้ในชาติต่อไป ผมจะเป็นชาย นิวและนาย เป็นชาย แล้วเรารักกัน ด้วยผมหนีกรรมนี้ไม่ว่าบิดามารดา หรือญาติมิตรก็ไม่อาจห้ามความรักความสัมพันของผมสามคนได้ ด้วยแรงกรรมนี้พวกเขาเหล่านั้นจะต้องยอมรับความรักของเราด้วยดุษดี
คุณยังคิดว่าผมโง่อยู่อีกหรือเปล่าครับ แต่ความสำเร็จเช่นนี้จะเกิดขึ้นไม่ได้เลยหากไม่ได้เพื่อนรักอย่างเอ เอาไว้เจอกันเมื่อไหร่ผมจะบรรณาการมันิย่างามเลยครับ
นิว นาย เราต้องได้เจอกันอีกแน่นอนที่ไหนซักที่ รอก่อนนะ ว่าที่สามีคนดีของพี่
.
.
เจ้ากรรมนายเวรคนนี้จะตามหาพวกนายเอง 555555
The And
ท่านอินทร์ : เจ้าเล่นักนะ เห็นทีคงต้งตามไปขัดขวางหน่อยแล้ว ข้อหาหมั่นไส้คนมีความรัก
หัวข้อ: Bad romance มนต์รักนรกแตก จบแล้วย้ายได้เลยครับ (อ่าน 1138 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก