ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
18.ใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ
เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................
วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฏข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฏข้อ 17
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
------------------------------------------------
PLEASE,
- เข่งสะพานปลา -
รู้ ฉันรู้ ยังไงก็คงไม่ต่าง
เสียงจากแรงสั่นบนโต๊ะทางซ้ายดังมาพักหนึ่งแล้ว หากแต่สองมือก็ยังง่วนอยู่กระดุม แขนเสื้อ หรือแม้แต่การผูกเนกไทที่ยากกว่าทุกวัน รอยคล้ำใต้ตายังปรากฏจางๆ หลังจากใช้เวลาอยู่ถึงหลายนาที ในที่สุดผมก็ติดกระดุมเม็ดสุดท้ายที่ชายแขนเสื้อขวาได้สำเร็จ
เสื้อสูทสีดำวางพาดอยู่บนพนักเก้าอี้ทำงาน คอมพิวเตอร์บนโต๊ะยังถูกเปิดเอาไว้ ไฟล์มากมายถูกลากวางบนเดสก์ท็อปจนดูระเกะระกะ เป็นครั้งแรกอีกที่ตัดสินใจดึงปลั๊กมันออกโดยไม่สนใจกดชัทดาวน์ให้เรียบร้อย ผมแค่อยากให้มันดับไปเหมือนกับความรู้สึกในตอนนี้
คว้าเอาเสื้อสูทตัวนอกขึ้นมาสวมอย่างเชื่องช้า โทรศัพท์และกระเป๋าสตางค์อยู่ในกางเกงเรียบร้อยดีแล้ว ผมพาตัวเองออกจากห้อง ไม่ได้หันไปเช็กอีกรอบด้วยซ้ำว่าลืมล็อกประตูหรือเปล่า
เสียงทักทายจากพนักงานตรงล็อบบี้แค่ลอยผ่านหู พนักงานล็อบบี้วอแจ้งกับพนักงานรักษาความปลอดภัยให้จัดการเรียกรถแท็กซี่เข้ามาให้ มันรับผมขึ้นไปนั่ง ขับผ่านให้วิวทิวทัศน์เข้ามาเยี่ยมเยียนสายตา
“ไปออกงานหรือครับ”
โชเฟอร์ชวนคุยผ่านกระจกมองหลัง ชุดสูทรีดเรียบอย่างดีคงช่วยให้เดาได้ไม่ยาก ผมแค่ยิ้มรับ ผ่านไปห้าวินาทีเขาก็จำไม่ได้แล้วว่าประโยคเมื่อครู่นี้ว่าอย่างไร
ตึกสูงของโรงแรมปรากฏทางด้านขวามือ ผมยัดเงินจำนวนหนึ่งใส่มือโชเฟอร์ พาร่างเอื่อยเฉื่อยของตัวเองลงจากรถ ป้ายบอกทางใกล้ล็อบบี้ชี้ไปห้องบอลรูมทางปีกซ้าย ผมแทบไม่เห็นแขกเหรื่อคนอื่นในเวลานี้ นอกจากคนของทางออแกไนซ์ที่กำลังวิ่งวุ่นเตรียมความพร้อมของงาน
“มางานคุณโจหรือคะ”
“ครับ”
ผมตอบ หญิงสาวในเสื้อยืดสีดำถึงร้องอ๋อและเดินนำไปทางด้านข้างเวที ผ่านกระถางดอกไม้สีสันสวยสด ซุ้มสีเงินและทองประดับอยู่บริเวณทางเข้างาน แต่ยังไม่ทันจะได้พินิจการตกแต่งต่างๆ ให้ละเอียด ผมก็ถูกพาออกมาจนถึงอีกด้านของห้องบอลรูม
ประตูหลายบานทอดยาวไปตามทางเดิน แต่ละบานมีเลขห้องและป้ายกำกับติดเอาไว้ เธอพาผมหยุดอยู่หน้าห้องหนึ่ง จากนั้นจึงเปิดออกให้โดยไม่พาตัวเองเข้าไปก้าวก่ายทางด้านใน
ผมไม่สนใจเสียงประตูปิดด้านหลัง ในหูสดับฟังเสียงจอแจพูดคุยของใครหลายคน ในนั้นคือคนดูแลเสื้อผ้า ผู้ช่วย แล้วก็ช่างแต่งหน้าที่กำลังจรดปลายเครื่องมือลงบนริมฝีปากผู้ชายตรงหน้ากระจก
“หล่อแล้วค่ะ” หล่อนว่า จากนั้นจึงยิ้มทักทายเมื่อหันมาเห็นบุคคลใหม่ภายในห้อง
ผมจับจ้องเงาสะท้อนบนนั้น จ้องมองใบหน้าซึ่งกำลังส่งยิ้มให้ ก่อนเขาจะผุดลุกขึ้นแล้วเดินเข้ามาหา จากนี้เป็นเวลาส่วนตัวแล้ว หญิงสาวอีกสามคนในห้องพากันขอตัวไปดูความเรียบร้อยของฝั่งเจ้าสาว
“ดีใจที่นายมา”
เมื่ออยู่กันสองต่อสอง ผมไม่รู้ว่าควรตอบรับคำทักของเขาอย่างไร วันนี้โจดูดีเหลือเกิน ดีกว่าวันไหนๆ ที่เขาอยากหล่อเกินผม ตาเรียวเล็กนั้นเป็นประกายสดใส แถมกลีบบนแขนเสื้อเชิ้ตทั้งสองข้างก็ไร้ที่ติ ทำให้ดูแปลกตาไปจากการแต่งตัวปกติของเขาโดยสิ้นเชิง
“กินอะไรมาหรือยัง” โจเดินไปหยิบน้ำเปล่าเย็นๆ แล้วดูดมันด้วยหลอดสองสามอึก จากนั้นจึงส่งมาให้ผมที่ยืนนิ่งอยู่กับที่ “ไม่เอาหรือ”
เขาพยักพเยิดอีก นี่เป็นครั้งแรกที่ผมนึกเลี่ยงจูบทางอ้อมนี้
เห็นอย่างนั้น คนถามจึงยอมแพ้แล้วหมุนปิดฝาขวดน้ำ ก่อนเอามันไปวางไว้ที่เดิม
ผมสวมกอดเขาจากทางด้านหลัง ตวัดท่อนแขนรัดแน่นด้วยความโหยหา ซุกหน้าลงบนลาดไหล่นั้น กดฝังจมูกโด่งและสูดเอากลิ่นน้ำหอมที่เคยชอบมาตลอดเสียเต็มปอด โจยังตัวเท่าเดิม ยิ่งนิ่งให้ผมทำตามใจชอบได้อย่างนี้ ก็ยิ่งรู้ว่าแท้จริงแล้วอีกฝ่ายยังรู้สึกอะไรอยู่บ้างเหมือนกัน
เสียงถอนหายใจของโจกรีดใจผมให้เป็นแผล แต่แล้วก็ปล่อยให้มันสมานตัวด้วยมือที่จับรั้งกอดนี้ให้แนบแน่นกว่าเก่า ริมฝีปากบางเฉียบนั้นคล้ายจะกระซิบคำว่า
แน่นๆ เหมือนอย่างทุกที ทว่าผมรู้... ผมคิดไปเองว่าเขาจะพูดอย่างนั้น
“ถึงตอนนี้แล้วนะ” ผมไม่อยากฟังความจริงที่โจอยากพูด
รู้เธอมีเหตุผลอะไรสักอย่าง
ที่ทำให้เธอไม่คิดจะอยู่กับฉัน
“คิดอีกทีได้ไหม” ผมฝืนส่งเสียงแหบพร่าออกไปอย่างน่าสังเวช เคยคิดว่าตัวเองทนได้ แต่ผมคิดผิดมาตลอด ผิดตั้งแต่ที่ยอมปล่อยให้โจตัดสินใจทุกอย่างจนเรียบร้อย
เขาไม่ตอบคำถาม ทั้งยังหมุนตัวกลับมาเพื่อแตะมือเย็นเยียบลงบนใบหน้าของผม ดวงตาที่เคยเป็นประกายก่อนหน้านี้กำลังสั่นไหวเช่นเดียวกัน “ทำไม่ได้หรือ”
ผมจุกในอก ส่ายหน้าตอบกลับไปช้าๆ “ทำไม่ได้”
ทันทีที่พูดคำนั้น โจลดมือลง ริมฝีปากเปื้อนยิ้มก็ค่อยๆ หุบหายไป
“ฉันขอโทษ ฉันคิดผิดไป”
“ได้โปรด... โจ”
“...”
“ได้โปรด”
ผมทรุดลงคุกเข่าโดยรั้งร่างนั้นไว้กับตัว รัดวงแขนเข้ากับเอว ซบใบหน้าลงบนช่วงท้องของเขา และต่อให้ต้องทิ้งศักดิ์ศรีไปมากกว่านี้ ผมก็ยังเลือกที่จะอ้อนวอนจนนาทีสุดท้ายอยู่ดี
“สิ่งเดียวที่ฉันทำได้ก็คือนาย”
แต่ฉันรัก รักเธอไปแล้วทั้งใจ
“ฉันรักนายไปแล้ว”
“...”
“คิดอีกทีเถอะ”
ผมรู้ว่ามันคือความรู้สึกดีที่เกินเลย รู้มากขึ้นว่าผมเองที่เป็นฝ่ายถลำลึกไปกับความรู้สึกชั่วครู่ชั่วยามพรรค์นั้น แต่ผมก็รู้ว่าโจรู้สึกเหมือนกัน ผมถึงไม่กลัว และไม่ได้คิดว่าจะมีสิ่งอื่นใดมาล่มความสุขนี้ลงได้ จนกระทั่งถึงวันที่โจเลือกจบความสัมพันธ์ลง
ผมรักไปแล้ว เขารู้
แล้วทำไมยังตัดสินใจแบบนี้
“เราต้องเดินหน้าต่อ” ผมคิดว่าเขาเข้ากับหูกระต่ายสีดำ แต่ผมไม่ชอบเลย ผมเกลียดที่โจใส่มันในวันนี้ “อย่าทำแบบนี้เลย”
“...”
“มันเปลี่ยนอะไรไม่ได้แล้ว”
“...”
“รู้ใช่ไหม”
รู้ ฉันรู้ว่าเธอต้องไป
แต่อยากจะขอร้องเธออีกครั้ง
มือของผมถูกแกะออก โจเห็นน้ำตา แต่ก็ยังรักษาสีหน้าสงบนิ่งเอาไว้ได้ดีจนน่ากลัว มือนั้นดึงผมให้ยืนขึ้น จัดแต่งเนกไทให้ ก่อนจะช่วยกระชับสูทตัวนอกอย่างเชื่องช้าแล้วจับจดสายตามองมันอยู่สองนาน
เหมือนกับเขากำลังมองลึกลงไปในใจของผมเลย
“เดี๋ยวงานจะเริ่มแล้ว”
แต่โจเลือกเป็นคนใจร้าย ทั้งที่รู้ว่าผมไม่อาจยอมรับมันได้
สองมือนั้นทาบทับลงมาบนหน้าของผม ก่อนจะเลื่อนเข้าจรดริมฝีปากอ้อยอิ่ง แล้วโจก็ปิดเปลือกตาเพื่อมอบจูบดูดดื่มแทนความโหยหา ลึกซึ้ง เนิ่นนาน จนผมหวังให้ตัวเองขาดอากาศหายใจตายไปกับความรู้สึกนี้
เมื่อผละออก เขาเอ่ยพูดเสียงเบาหวิว
“ฉันก็ขอร้องนายนะ”
โปรดถามใจเธออีกที
เพราะทั้งใจฉันมันยังมีแค่เธอ
ผมทอดสายตามองกลีบดอกไม้ซึ่งถูกโรยใส่ทางเดินตรงกลาง สีหน้าปลื้มปิติของทุกคนในงานไม่สามารถทำให้ยิ้มตามได้ ถึงอย่างนั้นผมก็ทำมันจากใจ... จากคำขอร้อง จากความเป็นจริงที่บีบรัดตัวเองให้ยอมโอนอ่อนตามอย่างไร้ข้อแม้
หญิงสาวในชุดกระโปรงสีขาวยาวกรอมพื้นค่อยๆ เข้ามาใกล้ ก้าวขึ้นบันไดทีละขั้น ก่อนจะหยุดนิ่งลงตรงหน้าคนในชุดสูทสีดำที่ผมยืนเคียงข้าง
ผมไม่รู้ว่าโจยิ้มออกมาได้อย่างไร ในขณะที่หันกลับมาเพื่อรับกล่องกำมะหยี่สีแดงไปจากมือผม แววตานั้นสั่นไหวเป็นครั้งสุดท้ายเมื่อเราสบมองกัน รู้สึกขอบคุณที่อย่างน้อยเขาก็ไม่ได้ยิ้มหวานซึ้งใส่ผมเหมือนอย่างที่ให้เจ้าสาวคนนั้น
ผมรู้ว่ามันเปลี่ยนอะไรไม่ได้แล้ว
ไม่ว่าจะเป็นชีวิตของเขา -- หรือหัวใจของตัวเอง
เพราะทั้งใจฉันมันยังมีแค่เธอ
FINISH.
หัวข้อ: (เรื่องสั้น) PLEASE, —— ตอนเดียวจบ (อ่าน 2785 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก