ส่วนที่เอาไปแปะไว้ที่กระทู้ก่อนลงนิยาย อยู่ในระหว่างเส้น *** นะคะ (ข้อ 1-18 ก๊อปเฉพาะหัวข้อที่ทำตัวทึบไว้ก็ได้
***************************************************************************************
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิ์ส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรูปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ
หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสต์กระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพสต์ หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเว็บแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล์ บอกเมล์ แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสต์นิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insert quote ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เว็บ http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม้อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเว็บ แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ดนิยายที่โพสต์จนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสต์ในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรื่องบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสต์นิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสต์ให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเว็บบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เว็บไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฎการซื้อขายของเล้าก่อน ด้วยนะคะ)
18.ใครจะโพสต์เรื่องสั้นให้มาโพสต์ที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสต์แรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสต์แรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ
วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฎทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฏข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฏข้อ 17
เว็บไซต์แห่งนี้เป็นเว็บไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฎหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเว็บไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเว็บไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเว็บไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
OS: Siam BTS station
POV: Laikram
Siam BTS station
07:30 A.M.
เช้าวันนี้อากาศดีไร้เมฆฝนตรงตามที่คุณนักข่าวในทีวีประกาศเมื่อเช้าเป๊ะๆ
ขายาวของลายครามค่อยๆก้าวไปตามทางเดินของสถานีสยามอย่างช้าๆ วิชาเรียนชั่วโมงของเขาคือแปดโมง และมหาวิทยาลัยของเขาไม่ได้ไกลไปจากสถานีเท่าไหร่นัก ตอนนี้เพิ่งเจ็ดโมงครึ่ง นั่นทำให้เช้านี้เป็นเช้าที่ดีวันหนึ่ง
พลั่ก
“อ๊ะ”
เหรอ
เขาว่าเขาก็เดินตามทางมาดีแล้ว พื้นคอนกรีตหน้าทางออก 4 นี่ก็เป็นพื้นคอนกรีตเรียบๆ แต่ก็ไม่รู้ว่าสะดุดอะไรถึงได้ไปชนคนอื่นเอาแบบนี้
“ขอโทษครั--”
เสียงของลายครามขาดหายไปดื้อๆราวกับถูกขโมยเสียงหลังจากก้มหน้าลงมาสบสายตากับคนตัวเล็กที่เขาเพิ่งเดินชนไปเมื่อสักครู่ คนตัวเล็กที่เป็นเจ้าของผมสีน้ำตาลอ่อน หน้าผากมนน้อย ดวงตากลมโตใสแจ๋วที่มองสบมาราวกับลูกสิงโตตัวเล็กๆ แพขนตายาวเรียงตัวกันสวย จมูกเล็กเชิดขึ้นเล็กน้อยแลดูเป็นรั้น กับริมฝีปากสีเชอร์รี่บางเฉียบนั่น
ถ้าสวรรค์มีจริงอย่างที่เขาว่ากัน คนๆนี้คงไม่พ้นลูกคนโปรดของพระเจ้าแน่ๆ บางทีเขาก็คิดนะว่าพระเจ้าต้องรักคนๆนี้มากแค่ไหนถึงได้บรรจงสรรค์สร้างคนที่หน้าตาน่ารักแบบนี้ออกมาได้
ให้ตายเหอะ ผู้ชายคนนึงจะน่ารักได้ถึงขนาดไหนกันนะ
น่ารัก? อ่า ดูเหมือนเซ็ตบางอย่างที่แล่นเข้ามาภายในสมองเมื่อกี้นี้น่ะจะทำให้อัตราการเต้นของหัวใจเขาแปลกไปหน่อยๆแล้วล่ะ
“ครับ?”
“อ่ะ เมื่อกี้ ขอโทษนะครับที่ชน ผมไม่ทันระวังเลย ขอโทษด้วยนะครับ”
“ไม่เป็นไรครับ”
คนตัวเล็กตรงหน้าเขายิ้มกว้าง กว้างมากๆ ดวงตาเป็นประกายแพรวแพราวราวกับอัญมณีเม็ดเล็กๆ
ถ้าลายครามจะแค่เดินผ่านไปเฉยๆ เขาคิดว่าตัวเองจะต้องเสียใจแน่ๆ ถ้าหากจะลองเอื้อมมือไปสักครั้งนึง
“ยังไง ผมขอตัวก่อนนะครับ”
“อ่า ครับ”
ก็คงจะวืด...
ให้ตาย แต่เหมือนลืมพกความกล้าออกมาจากบ้านเลยลายครามเอ๊ย
07:15 A.M.
วันนี้ลายครามเดินออกจากสถานีสยามด้วยหัวใจที่คาดหวัง และใช่ เขาคาดหวังว่าจะเจอกับคนตัวเล็ก เจ้าของความประทับใจของเขาเกี่ยวกับดวงตาใสแจ๋วราวกับลูกสิงโตตัวน้อยๆนั่น แถมยังสายที่ใช้มองเขาในวันนั้นอีก สายตาที่ดูอินโนเซ้นท์แต่ติดจะอ้อนเล็กน้อยนั่นน่ะ มันเป็นสายตาที่ทำเอาเขาหายใจลำบากทีเดียว
บางทีนะ ถ้าเราคิดเหมือนกันก็คงดี
แต่วันนี้ดูเหมือนว่าเขาจะมาเช้าเกินไป เมื่อไม่มีวี่แววของคนตัวเล็กตรงทางเดินข้างหน้าหรือบริเวณทางออกเลย ถึงจะตัวเล็กมากๆแต่เขามั่นใจว่าถ้าอีกฝ่ายอยู่ยังไงเขาก็ต้องมองเห็นแน่ๆ
สำหรับคนที่เราสนใจ ต่อให้ข้างหน้ามีคนเป็นร้อยเป็นพัน ยังไงสายตาของเราก็หยุดอยู่ที่เขาคนเดียวอยู่ดีใช่มั้ยล่ะ
“เฮ้อออ”
เช้านี้สดใส แต่จิตใจของเขาห่อเหี่ยวนิดๆซะแล้วล่ะ
วันหลังต้องลองมาให้ช้ากว่าเดิมสักหน่อยแล้วล่ะมั้ง
07:25 A.M.
ทดลองมาให้ช้าลงกว่าเดิมนิดนึง แต่เร็วกว่าวันแรกที่เราได้พบกันนิดหน่อย
ก็ยังคงไม่เจออยู่ดี
ไม่รู้ว่าต้องโทษตัวเองที่ไม่มีบุญหรืออะไรทำไมมาเวลาไหนก็ไม่เจอ จะว่าคนตัวเล็กแค่มีธุระผ่านมาแถวนี้ก็ไม่น่าใช่ ชุกนักศึกษาแบบนั้น และเวลาแบบนั้นก็ต้องมาเรียนอยู่แล้ว
วันนั้นก็ไม่น่าเลย รู้งี้ถามชื่อไว้หน่อยก็ดี
จะให้ยืนรออยู่ตรงนี้ก็กลัวจะเกะกะคนอื่นเกินไป ขายาวๆเลยตัดสินใจพาตัวเองไปที่ร้านกาแฟที่ถัดจากทางลงสถานีไปอีกหน่อย ชื่อร้าน T&T ซึ่งดูเป็นร้านที่ดูจะเป็นที่นิยมพอสมควรสังเกตจากคนในร้านที่ดูคึกคักอยู่ไม่น้อยแม้ว่าจะเป็นเวลาเช้า
กริ๊ง
“สวัสดีค่า T&T ยินดีต้อนรับค่า”
เสียงพนักงานเอ่ยต้อนรับทันทีที่กระดิ่งที่ติดกับประตูร้านส่งเสียง เคล้าไปกับกลิ่นหอมๆของกาแฟและกลิ่นหวานๆของเบเกอรี่ปะปนกันไปในอากาศ ร้านนี้เป็นร้านกาแฟในสวนที่ให้บรรยากาศของฟาร์มออแกนิกส์มากๆ ไม่ว่าจะเป็นวอลเปเปอร์รูปใบไม้ - ต้นไม้ ไม้ระแนงสีธรรมชาติ ต้นยูคาลิปตัสจำลองที่กระจายอยู่ทั่วร้าน กระถางต้นไม้ที่ห้อยเรียงรายตามแนวเพดาน ไม้ประดับจริงที่ปลูกประดับตามแนวผนัง หรือเฟอร์นิเจอร์ไม้ที่ตกแต่งรอบๆร้าน จัดเป็นร้านที่ตกแต่งค่อนข้างแหวกแนวเหมือนกันนะ เพราะส่วนใหญ่ร้านกาแฟแถบๆนี้จะแต่งแนวโมเดิร์นลอฟท์เสียส่วนใหญ่ แต่เพราะแบบนี้ล่ะมั้งลูกค้าถึงได้เข้าเยอะ
บางครั้งการออกจากอะไรเดิมๆมาลองสิ่งใหม่ๆบ้างก็เป็นเรื่องดีเหมือนกันนะ
“รับอะไรดีคะ”
“อเมริกาโน่แก้วนึงครับ”
“ชื่อคุณอะไรคะ”
“ลายครามครับ”
“รับออเดอร์อเมริกาโน่ คุณลายครามนะคะ รอสักครู่นะคะ เชิญนั่งตรงนั้นได้ก่อนเลยค่า”
“ขอบคุณครับ”
พนักงานในชุดเสื้อยืดสีขาว ผ้ากันเปื้อนสีเขียวอ่อนผายมือไปทางที่นั่งสำหรับ waiting order โดยเฉพาะ เขาพยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะเดินออกมานั่งรอ
แต่ไม่ได้คาดคิดมาก่อน ว่าจะได้พบกับคนตัวเล็กคนนั้นอีกครั้ง
คราวนี้คนตรงหน้าเขาสวมเสื้อแขนยาวลายทางสีฟ้าอ่อนที่แขนเสื้อยาวจนเสื้อกินมือน้อยๆนั่นทับเสื้อนักศึกษาสีขาวข้างใน กางเกงสแล็คสีดำ รองเท้าผ้าใบสีดำ ในมือถือเนคไทสีดำ อีกฝ่ายสวมหูฟังสีดำราวกับตัดขาดตัวเองออกจากโลกภายนอก ใบหน้าน่ารักนั่นดูงอแงเล็กน้อย ริมฝีปากยู่เข้าหากัน ดูท่าว่าจะง่วงมากถึงได้ตัดสินใจเข้ามาพึ่งกาแฟร้านนี้
อ่า น่ารักให้มันน้อยๆกว่านี้ไม่ได้หรือไงนะ คนมองกันตั้งหลายคนแล้ว
ทันใดนั้นจู่ๆเขาก็ถูกคนตัวเล็กเงยหน้าขึ้นมามองทีละนิดๆ ก่อนที่รอยยิ้มกว้างจะถูกส่งออกมาให้ ลายครามส่งยิ้มตอบกลับไป และเขาหวังว่าอีกฝ่ายจะสนใจแต่รอยยิ้มของเขาจนไม่ได้สังเกตว่าสองขาของลายครามกำลังก้าวเข้าใกล้คนตัวเล็กเข้าไปทุกที
แต่ก่อนจะได้ประชิดตัวเจ้าลูกสิงโตน้อย เสียงเรียกของพนักงานก็เรียกชื่อของใครบางคนที่เหมือนว่าจะเป็นชื่อของคนตรงหน้าเขาดังขึ้นซะก่อน ถึงได้รีบลุกไปซะเร็วแบบนั้น
“คุณตังเม นมกล้วยปั่นได้แล้วค่ะ”
“ครับ”
ดูเหมือนว่าวันนี้ก็ไม่มีโอกาสได้ทำความรู้จักอีกแล้ว
แต่อย่างน้อยวันนี้ก็ได้รู้ชื่ออีกฝ่ายละนะ
คราวหน้าเขาไม่ให้คนตัวเล็กได้เดินหนีออกไปง่ายๆแบบนี้แน่
ตังเม
07:40 A.M.
วันนี้ลายครามมาสายกว่าปกติ แต่ก็ถือว่าไม่สายสำหรับวิชาเรียน เอ่อ อันที่จริงก็สายแหล่ะแต่อาจารย์น่ะสายยิ่งกว่าเขาเสียอีก และที่สำคัญ ยังไม่สายที่จะได้เจอคนตัวเล็กด้วย
คนตัวเล็กนั่นหันมาสบตาลายครามพอดีในตอนที่เขาค่อยๆก้าวไปข้างหน้าช้าๆ เขายิ้ม ดูเหมือนว่าอีกฝ่ายจะหน้าแดงเล็กน้อยก่อนหันกลับไป เขาเดินขึ้นมายืนอยู่ข้างๆอีกฝ่ายตรงทางออกที่ยืนเล่นโทรศัพท์อยู่ตรงนั้นเหมือนกำลังรออะไรสักอย่าง
สมองครุ่นคิดว่าควรจะเริ่มทักอีกฝ่ายว่าอะไรดีถึงจะได้ไม่ดูรุกคืบมากเกินไปเพราะดูเหมือนคนตัวเล็กจะขี้ตกใจไม่น้อย
“เอ่อ ขอโทษนะครับ”
อีกฝ่ายเงยหน้าขึ้นมาสบตา คิ้วเรียวขมวดมุ่น ดวงตากลมๆของเขาดูมีคำถาม
อ่า น่ารักชะมัด คิดยังไงก็แสดงออกมาทางสีหน้าหมดเลยนะเนี่ย
“คือ... พอจะมีเวลาว่างมั้ยครับ ผม--”
“อะ ฮัลโหล อื้อว่าไงเดล อ๋อให้รีบเข้ามอ โอเค ได้ๆ”
คือก็รู้แหล่ะว่าคำถามดูโง่มาก ก็เขาคิดอะไรไม่ออกแล้ว แค่คิดว่าจะชวนไปดื่มกาแฟเฉยๆ แต่ไม่ได้คิดว่าจะถึงกับทำให้อีกฝ่ายตกใจจนคว้าโทรศัพท์เครื่องสวยขึ้นมาแนบหูก่อนจะทำทีเป็นคุยกับใครสักคนที่ชื่อเดล ซึ่งเดาว่าน่าจะเป็นเพื่อนร่วมสาขา ก่อนจะรีบเดินออกไปทันที
ทิ้งให้เขาต้องเก็บมือที่เพิ่งยกขึ้นมาจะทักทายทำเป็นเกาหน้าเกาคอแก้เก้อ แบบนี้น่ะ คือเรียกว่าหนีถูกมั้ย เพราะเขาเห็นนะว่าโทรศัพท์ของอีกฝ่ายน่ะไม่ได้มีสายเรียกเข้าใดๆ และเขาไม่ได้ยินแม้แต่เสียงเรียกเข้าด้วยซ้ำ
นิสัยแมวจริงๆเลยน้า พอเข้าหาก็ถอยหนีแบบนี้นะ
ก็นะ สิงโตจริงๆก็ไม่ต่างอะไรจากแมวสายพันธุ์ดุเท่านั้นแหล่ะ
แต่ว่าพอมาคิดดีๆแล้วคำถามของเขามันก็ดูเริ่มต้นได้ห่วยแตกจริงๆนั่นแหล่ะ อย่างกับพวกชวนทำงานออนไลน์อย่างไรอย่างนั้น
‘ขอโทษนะคะพอจะมีเวลาว่างสักสองสามชั่วโมงมั้ยคะ เรามีงานดีเงินดีมานำเสนอ สามารถทำอยู่ที่บ้านได้ขอเพียงมีอินเตอร์เน็ตและขยันอดทน รับรองได้เงินจริงแน่นอนจ้า’
ก็ไม่แปลกใจที่แม้แต่วินาทีเดียวก็ยังไม่ได้จากอีกฝ่ายเล้ย
ลายคราม กลับไปพิจารณาตัวเองซะ
อย่างกับทอมแอนด์เจอร์รี่ เราเหมือนกำลังเล่นไล่จับกันว่าใครโดนจับก่อนแพ้อย่างไรอย่างนั้น
เรื่องราววนเวียนแบบนี้อยู่ประมาณสองสัปดาห์แล้ว สถานที่เกิดเหตุในทุกๆวันคือหน้าสถานีสยาม ลายครามพบว่าเราต่างคนต่างมองกันอยู่แบบนั้นเสมอ แต่พอเขารวบรวมความกล้าจะเข้าไปทัก คนตัวเล็กก็กลับเดินหนีไปทุกที เดินหนีไปด้วยใบหน้าที่แดงไปถึงหูแบบนั้นนั่นแหล่ะ
คิดว่าจะลอดสายตาเขาไปได้หรือยังไงกัน
พูดตรงๆว่าตอนนี้ลายครามกำลังเอ็นดูอีกฝ่ายสุดๆ เหมือนคนที่เพิ่งหัดมีความรักชะมัด คนตัวเล็กดูขี้เขินอย่างเห็นได้ชัด แถมเป็นพวกเขินแล้วหนีซะด้วย ทั้งๆที่ถ้าวันไหนคนตัวเล็กมาก่อนก็จะยืนรอเขาอยู่อย่างนั้น ไม่ได้ถอยหนีในตอนที่เขาก้าวเข้าไปใกล้ แต่ถ้าเขาเริ่มอ้าปากจะทักทายก็หนีไปทุกรอบ เห็นแบบนั้นเขาเองก็ได้แต่ปล่อยไปก่อน ในเมื่อคนตัวเล็กยังไม่พร้อม เขาก็จะรอจนกว่าจะหายเขินก็ได้
ลายครามชอบที่จะมองอีกฝ่ายในแต่ละวัน เฝ้าดูแฟชั่นเสื้อกันหนาวในทุกๆวันของคนตัวเล็ก ที่บางวันก็เสื้อฮู้ด บางวันก็เป็นเสื้อสเว็ตเตอร์ บางวันก็เป็นจากกางเกงแสล็กก็กางเกงยีนส์ขาดสูง สูงมากจนเรียกสายตาของผู้ชายแถวๆนั้นได้เยอะเลยทีเดียว เขาล่ะอยากจะจับอีกฝ่ายมาตีก้น แต่งตัวแบบนี้ออกมาไม่ได้ดูเสื้อสิงห์เลยนะ ไม่ระวังตัวเอาซะเลย แต่เพราะว่ายังไม่ได้เป็นอะไรกัน ลายครามเลยทำได้แค่บ่นอีกฝ่ายในใจพลางกดสายตาคมๆไปหาพวกผู้ชายที่คิดจะเข้ามาทักคนตัวเล็ก แน่นอนล่ะว่าพวกนั้นต้องถอยไป และคนตัวเล็กก็ดูจะไม่รับรู้อะไรสักนิด
ถ้าวันที่ลายครามกับตังเมเป็นแฟนกันมาถึง สาบานเลยว่าไอ้กางเกงขาดๆพวกนี้จะไม่ได้อยู่ในตู้ของคนตัวเล็ก ถังขยะเท่านั้นคือที่ๆเดียวที่จะเก็บของพวกนี้
วันนี้เขามาถึงทีหลังตังเม มาถึงก็พบว่าอีกฝ่ายเดินลิ่วๆออกจากสถานีไปแล้วด้วยความเร่งรีบ เขาค่อยๆเดินไปตามห่างๆ ซึ่งทางที่อีกฝ่ายเดินมามันเป็นทางเดียวกับมอของเขาเลย หลังจากเดินตามมาสักพัก ลายครามก็พบว่าเราน่ะเรียนมหาวิทยาลัยเดียวกันเลย มุมปากหยักกดยิ้ม
ใกล้กันมากกว่าที่คิดแฮะ ตอนแรกนึกว่าเรียนคนละมอกันเสียอีก
แบบนี้น่ะ ยิ่งหนีไม่รอดแน่ เจ้าลูกสิงโตเอ๊ย
07:50 A.M.
เช้านี้ลายครามตื่นมาด้วยอากาศครึ้มฟ้าครึ้มฝน ถึงคุณนักข่าวในทีวีตอนเช้าจะรายงานพยากรณ์อากาศว่าฝนจะไม่ตกแต่ก็ไว้ใจอะไรไม่ได้ เขาไม่ชอบเวลาที่ตัวเองติดฝนจนออกไปไหนไม่ได้ ถึงการพกร่มมันจะเกะกะไปบ้างแต่ก็ดีกว่าการต้องติดแหง็กอยู่ที่ไหนสักที่เป็นเวลานานๆล่ะนะ
ดังนั้น ร่มสีฟ้าอ่อนจึงเป็นทางเลือกที่เขาจะใช้ มือหนากำลังเอื้อมไปหยิบร่มแต่ก็ต้องชะงักเมื่อนึกถึงความเป็นไปได้บางอย่างขึ้นมา ร่มคันนี้เป็นคนเล็ก เพียงพอสำหรับคนๆเดียวเท่านั้น มุมปากกดยิ้มมีเลศนัยก่อนมือจะเปลี่ยนเป้าหมายไปเป็นร่มสีดำคันใหญ่อีกคันแทน ก่อนจะเดินไปขึ้นบีทีเอสด้วยสีหน้าที่มีความสุข
ไม่ต่างจากที่คาด ตังเมไม่มีร่ม และนี่คงใกล้เวลาเข้าเรียนแล้วอีกฝ่ายถึงได้เดินเป็นหนูติดจั่นอยู่ตรงนั้น คนตัวเล็กหันมาเจอเขาในที่สุด เขาเดินเข้าไปหาอีกฝ่ายด้วยรอยยิ้ม
“คราวนี้ หนีไม่ได้แล้วนะครับคุณ”
ลายครามเห็นอีกฝ่ายเม้มปาก ใบหน้าพลันเปลี่ยนเป็นสีแดงไปถึงใบหู เขาหัวเราะออกมาน้อยๆ กางร่มสีดำคันใหญ่ที่เพียงพอสำหรับป้องกันคนสองคนไม่ให้เปียกฝนอันหนาวเหน็บในวันนี้ ก่อนจะค่อยๆก้าวไปข้างหน้าช้าๆอีกหนึ่งก้าวเพื่อให้ใกล้อีกฝ่ายเข้าไปอีกนิด
และคราวนี้คนตัวเล็กไม่ได้ก้าวหนีเหมือนอย่างเคย
ในที่สุดระยะห่างระหว่างเราก็ลดลงเหลือเพียงสองก้าว
ลายครามยิ้ม “สนใจไปด้วยกันมั้ยครับคุณตังเม ร่มผมใหญ่พอนะ และนี่ก็ อืม... จะแปดโมงแล้วด้วย”
คนตรงหน้ามองสบมาด้วยสายตาที่แสนประหม่า เขาเห็นมือเล็กๆนั่นกำสายกระเป๋าของตัวเองแน่นแต่ก็ยอมก้าวมาข้างหน้าหนึ่งก้าว
ทำให้ระยะห่างระหว่างเราลดลงเหลือเพียงหนึ่งก้าว
ฮึ น่ารักจังเลยน้า
“ผมยินดีที่จะไปส่งคุณถึงป้ายรถในมอเลยนะ ยังไงทางเดินของเรามันก็ทางเดียวกันอยู่แล้ว”
ลายครามมองเข้าไปในดวงตาของตังเมด้วยความหนักแน่นพร้อมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์
“แต่มีข้อแม้ว่าเลิกเรียนแล้วเราไปทานข้าวกันนะ”
เขาเห็นคนตัวเล็กสูดลมหายใจเข้าลึกๆหนึ่งครั้ง
ก่อนสุดท้าย
ระยะห่างระหว่างเราจะกลายเป็นศูนย์
เพราะคนตัวเล็กกล้าที่จะยืนข้างๆเขาสักที
“ตกลงตามนั้น คุณลายคราม”
จริงๆแล้ว...
ฝนตกก็มีข้อดีเหมือนกันนะเนี่ย
The End
talk. มือใหม่มากๆค่ะ ฝากตัวด้วยนะค้า
หัวข้อ: : เรื่องสั้น : Siam BTS station (อัพเดท มุมมองน้องตังเมค่ะ~) (อ่าน 4156 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก