Chapter : Four
//
You cannot live your life to please others.
The choice must be yours.
คุณไม่สามารถอยู่เพื่อทำให้คนอื่นพอใจได้ตลอดเวลาหรอกนะ
เพราะคุณก็มีทางของคุณเอง
(Alice Through the Looking Glass (2016))
//
ตอนเช้าหลังจากอาโปทำงานบ้านเสร็จก็ยังไม่เห็นคุณไฟจะออกจากห้องไปไหนทั้งที่วันนี้ก็เป็นวันไปเรียนปกติหรือวันนี้มหา’ลัยของคุณไฟไม่มีเรียนอันนี้อาโปก็ไม่รู้อีกเหมือนกัน
เหงื่อของอาโปท่วมตัวจนเหนียวไปหมด อยากจะรีบวิ่งเข้าห้องน้ำแล้วสาดน้ำใส่ร่างกายตัวเองเร็วๆแต่ก็เกรงใจคุณไฟเลยต้องเดินเข้าไปขออนุญาตขอใช้ห้องน้ำเจ้าของห้องเขาก่อน
“คุณไฟครับ” เจ้าของชื่อหันมามองคนเรียก คุณไฟไม่ได้พูดอะไรกับอาโปนอกจากนั่งมองอาโปนิ่งๆคงจะรอให้อาโปพูดอยู่ “ผมขออนุญาตใช้ห้องน้ำนะครับ”
ไฟมองเจ้าเด็กอาโปที่ยืนด้วยความสงบเสงี่ยม จำได้ว่าเขาบอกอาโปไปแล้วตั้งแต่เมื่อคืนว่าหากอยากใช้ห้องน้ำเมื่อไหร่ก็ใช้ได้ตลอด ไม่จำเป็นต้องมาขออนุญาตเขาเลย
“อือ” จนใจจะพูดกับเจ้าเด็กที่ขี้เกรงใจเหลือเกิน ไฟเลยตอบอืออาอนุญาตให้เด็กมันใช้ห้องน้ำได้ตามสบาย
“ขอบคุณครับ” อาโปยกมือไหว้ขอบคุณคนอายุมากกว่าแล้วเดินกลับเข้าห้องตัวเองเพื่อไปเอาอุปกรณ์อาบน้ำ
ไฟส่ายหัวระอาคนตัวเล็ก แค่อนุญาตให้ใช้ห้องน้ำทำไมต้องถึงกับไหว้เขาด้วยก็ไม่รู้แต่เด็กคนนี้คงจะติดเป็นนิสัยไหว้ขอบคุณอะไรแบบนี้อยู่แล้ว เขาจึงไม่ได้ถือสาหรือว่าความอะไรเด็กมัน เป็นแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน
วันนี้ไฟมีเรียนแค่ตอนบ่ายคิดว่าคงจะออกจากห้องไปสักเที่ยงๆหรืออาจจะไปตอนที่ใกล้ถึงเวลาเรียน เขากะว่าจะพูดคุยรายละเอียดต่างๆในการอยู่ที่นี่กับอาโปเสียก่อน เมื่อวานก็ไม่ได้คุยอะไรกันมากมายนอกจากถามชื่อและบอกให้ใช้ห้องน้ำได้เพียงเท่านั้น
ขนาดบอกแล้วเด็กนั่นยังมาขออนุญาตเขาอยู่เลย
อาโปเปิดประตูออกมาจากห้องคุณไฟหลังจากอาบน้ำเสร็จก็เห็นคุณไฟกำลังดูสารคดีสัตว์โลก มีแมวน้ำกำลังตบมือเปาะแปะอยู่ในโทรทัศน์ เขาที่ไม่เคยดูสารคดีสัตว์สักทีก็มองดูแมวน้ำในนั้นด้วยความสนอกสนใจ ไม่คิดว่าเจ้าตัวนี้มันจะน่ารักน่าเอ็นดูจนสามารถทำให้เขายิ้มกว้างออกมาได้
เคยเห็นแต่แมวน้ำตัวขาวๆที่เป็นตุ๊กตา จำได้ว่าเพื่อนที่โรงเรียนเคยเอามาให้แฟนวันวาเลนไทน์ พอมาเห็นแมวน้ำตัวเป็นๆแต่สีดำก็น่ารักไม่แพ้กันเลย
เขาจำได้ว่าเพื่อนเรียกแมวน้ำพวกนี้ว่าอุ๋งๆ น่ารักมากๆเลยล่ะ
“เสร็จแล้ว?”
อาโปสะดุ้งเมื่อจู่ๆคุณไฟก็หันมาทางเขาที่ยืนอยู่ข้างหลังกำลังดูลูกแมวน้ำว่ายน้ำอยู่พอดีเลย
“ครับ”
“คุยกันหน่อย”
คนถูกเรียกให้มาคุยกันทำหน้าเหรอหรา ชี้นิ้วเขาหาตัวเองเป็นเชิงถามว่าคุณไฟจะคุยกับเขาหรือเปล่า พอเห็นคุณไฟพยักหน้าอาโปเลยเดินเข้าไปใกล้คุณไฟมากขึ้น
“คือ...ผมขอตัวเอาของไปเก็บก่อนได้ไหมครับ” อาโปชูผ้าขนหนูและอุปกรณ์อาบน้ำให้เจ้าของห้องดู
“อืม”
พ่อบ้านคนใหม่เดินออกมาจากห้องนอนของตนแล้วกลับมายืนอยู่ข้างๆโซฟาที่คุณไฟนั่งอยู่อีกครั้ง
“นั่ง”
อาโปพยักหน้า ทิ้งตัวลงนั่งบนพื้นพรมข้างๆโซฟา
“ข้างบน” คนที่ได้ชื่อว่าเป็นเจ้านายชี้ตรงโซฟาที่ตนเองนั่งอยู่ บอกให้นั่งโซฟาไม่ใช่ให้นั่งพื้น ทำไมเด็กคนนี้ถึงเข้าใจอะไรยากนัก
“ไม่เป็นไรครับ ผมนั่งตรงนี้ก็ได้” อาโปปฏิเสธ ยิ้มให้คุณไฟบอกว่าไม่เป็นอะไรจริงๆเพราะเขาชินแล้ว
“ขึ้นมา” แต่ไฟก็ไม่ยอมเช่นกัน เขาสั่งให้อาโปขึ้นมานั่งด้วยกันบนโซฟา
“ไม่เป็นอะไรจริงๆครับคุณไฟ” อาโปก็ยังคงปฏิเสธเช่นเคย
“เร็ว”
“ผมนั่งตรงนี้ได้จริงๆครับ พรมก็นุ่มมากๆเลย” ว่าพลางก็ตบพื้นพรมนุ่มโชว์ให้คุณไฟดูเพื่อเป็นการยืนยันว่ามันนุ่มจริงๆอย่างที่อาโปว่าไว้
“หนึ่ง”
ทำไมคุณไฟถึงเป็นคนชอบบังคับแบบนี้นะ
“นั่งได้จริงๆครับ”
“สอง”
“ไม่เป็นอะไรเลยครับคุณไฟ”
“สา...”
“ครับๆก็ได้ครับ ผมยอมแล้ว” อาโปเหมือนเด็กตัวเล็กๆที่พอเวลาคุณครูนับเลขกดดันให้ทำอะไรสักอย่างที่ไม่อยากทำเขาก็จะลนลาน จนสุดท้ายก็ยอมทำถึงแม้จะไม่อยากทำอยู่ดี
“ขึ้นมา”
คนโดนสั่งลุกขึ้นยืนจากนั้นก็เดินลงมาทิ้งตัวตรงโซฟานั่งติดกับที่วางแขน
“คุณไฟมีอะไรจะคุยกับผมหรือเปล่าครับ?”
ไฟมองอาโปครู่หนึ่งก็พยักหน้าส่งให้อาโปจากนั้นเขาจึงเริ่มเข้าเรื่องที่จะพูดกับอาโปสักที
“คุณแม่ว่ายังไงเรื่องงาน?”
“คุณผู้หญิงบอกว่าให้ผมมาอยู่ที่นี่ดูแลงานบ้านและอาหารให้คุณไฟครับ ท่านบอกจะให้เงินผมเดือนละหนึ่งหมื่น ส่วนวันหยุดต้องมาคุยกับคุณไฟเองครับ”
อาโปบอกคุณไฟหมดทุกเรื่องที่คุณผู้หญิงได้บอกกับเขามาก่อนที่จะมาทำงานที่นี่
“วันหยุด?” ไฟถามย้ำ
“ครับ คุณผู้หญิงบอกว่าถ้าอยากกลับบ้านไปหายายก็ต้องมาขอวันหยุดกับคุณไฟก่อนครับ”
“อยากได้วันไหน?”
อาโปทำหน้าครุ่นคิด จริงๆอยากบอกคุณไฟว่าขอเปลี่ยนเป็นทำงานแบบไป-กลับได้หรือเปล่า เขาไม่อยากนอนค้างที่คอนโดคุณไฟเลยแต่ถ้าคุณผู้หญิงรู้เข้าคงไม่ยอมแน่ๆ
“แล้วแต่คุณไฟเลยครับ” เมื่อตัดสินใจไม่ได้ก็ยกหน้าที่นี้ให้เจ้าของห้องเป็นคนตัดสินใจก็แล้วกัน
ไฟมองหน้าพ่อบ้านของตนเองนิ่ง เขาก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะให้เด็กนี่หยุดวันไหน จริงๆอาโปไม่จำเป็นต้องมาอาศัยอยู่ที่นี่เพื่อดูแลห้องเขาและทำอาหารให้เขาขนาดนี้ก็ได้
แต่นั่นแหละแม่เป็นคนส่งเด็กคนนี้มาแถมยังลงทุนให้มานอนที่คอนโดเขาอีก คิดว่าคงไม่ได้ส่งมาแค่ทำหน้าที่พ่อบ้านอย่างเดียว คงจะส่งมาให้ดูพฤติกรรมของเขาแล้วเอาไปรายงานท่านด้วยล่ะมั้ง
ไฟคิดอย่างปลงตกแล้วกลับไปสนใจเด็กอาโปที่นั่งแก้มป่องอยู่ข้างๆ แก้มป่องแบบนี้ถ้าเอานิ้วไปจิ้มไม่รู้จะแตกโป้งเหมือนลูกโป่งไหมก็ไม่รู้
ลองจิ้มดูดีไหมนะ...
“อยากไปหายายวันไหนก็ค่อยบอก” ก่อนจะฟุ้งซ่านไปกับแก้มป่องๆของเด็กตรงหน้าไฟก็กลับเข้าประเด็นต่อ
“ครับคุณไฟ” อาโปตอบรับอย่างดีใจ แก้มป่องๆที่ถูกเจ้าของกลั้นยิ้มไว้ก็เหมือนจะแตกให้ได้เลย
“ส่วนเรื่องห้องน้ำ” เผลอมองแก้มเด็กนี่ที่ไรก็พาลจะยกนิ้วชี้ขึ้นมาจิ้มให้แตกทุกที
“ครับ?”
“ใช้ได้ไม่ต้องขอ”
“ครับ”
“ตอนเช้าก็ใช้ได้”
“ครับ”
“เที่ยงก็ได้”
“ครับ”
“เย็นก็ได้”
“ครับ”
“ค่ำก็ได้”
“ครับ”
“ตอนไหนก็เข้าได้ไม่ต้องขอ”
“ครับ เข้าใจแล้วครับ”
“อือ” เข้าใจก็ดีจะได้ไม่ต้องพูดซ้ำอีก
“ขอบคุณนะครับคุณไฟ” อาโปยกมือขึ้นไหว้ขอบคุณคุณไฟเป็นครั้งที่สองของวัน
“อือ อยากทำอะไรก็ทำไม่ต้องเกรงใจมาก” คุณไฟยังคงบอกอาโปต่อ อาโปก็นั่งฟังคุณไฟและพยักหน้าไปกับสิ่งที่คุณไฟบอก
“ครับคุณไฟ”
“ไฟใช้ได้ น้ำใช้ได้ โทรทัศน์ดูได้จะทำอะไรก็ได้ไม่ต้องขอ”
“แต่ผม...”
“บอกว่าไม่ต้องขอ”
“ครับ” เขาแค่เกรงใจเท่านั้นเอง แค่มาอาศัยห้องคุณไฟเขาอยู่ก็ไม่รู้ว่าจะเกรงใจยังไงแล้ว นี่คุณไฟยังบอกให้เขาทำตัวตามสบายอยากทำอะไรก็ทำได้อีก
“อยากไปไหนก็ไปแต่ต้องบอกก่อน”
“ครับ”
“นี่เบอร์” เขายื่นแผ่นกระดาษเล็กๆมาให้อาโป มีข้อมูลติดต่อของคุณไฟครบทุกช่องทาง
“เข้าใจแล้วครับ”
“ส่วนนี่ตารางเรียน วันไหนไม่กลับมากินข้าวจะบอก ถ้าไม่บอกก็ดูตารางเรียน ฉันเลิกกี่โมงก็จะกลับตอนนั้น”
อาโปนั่งอึ้งที่ได้ยินคุณไฟพูดประโยคยาวเหยียดแบบนี้เป็นครั้งแรก อึ้งจนเก็บอาการไม่มิดรู้ตัวอีกทีก็โดนแผ่นกระดาษเอสี่ที่คุณไฟถืออยู่เคาะลงบนศีรษะสองสามที
“ครับคุณไฟ” เขารับแผ่นกระดาษที่คุณไฟบอกว่าเป็นตารางเรียนที่เขาต้องดูเพื่อจะทำอาหารรอคุณไฟถูกมาไว้ในมือ
“จะวางเงินให้ตรงหัวเตียงก่อนออกข้างนอก อยากซื้ออะไรก็หยิบไป”
“ครับ”
“ไม่พอก็โทรหา”
“ครับ” แต่เขาคงไม่ใช้เงินเยอะหรอก ใช้แค่ซื้อของสดมาทำอาหารให้คุณไฟทานเท่านั้น อาจจะซื้อพวกน้ำผลไม้นิดหน่อยแต่คงหมดไม่เยอะ
“มีอะไรอีกไหม คิดที คิดไม่ออก” ไฟว่าหน้าตาย ไม่รู้ว่าตัวเองพูดเรื่องที่อยากจะพูดไปหมดหรือยังเพราะเขาก็ลืมมันไปเกือบหมดแล้ว
อาโปอยากจะขำกร๊ากตอนได้ยินคุณไฟพูดแบบนั้นด้วยใบหน้านิ่งๆ เรียบเฉยเหมือนปกติของเขาแต่มันฮามากจนอาโปต้องก้มหน้าแล้วขำคนเดียว
“น่าจะหมดแล้วนะครับ” เขาว่าพลางยกมือขึ้นมาปัดปลายจมูก ไม่ได้คันหรืออะไรแค่ยกมือขึ้นมาปิดรอยยิ้มของตัวเองที่เกือบจะขำพรืดออกมาอีกครั้งเมื่อเห็นคุณไฟพยักหน้าขึ้นลงกับคำตอบของเขา
“อือ จบแล้ว”
“ครับ งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ”
“ไปไหน?” เจ้าของห้องถามคนที่ขอตัวทันทีเมื่อเขาไม่มีอะไรจะพูดอีก
“ในห้องครับ ผมจะเข้าไปอ่านหนังสือ”
“อือ”
“เดี๋ยวสิบเอ็ดโมงผมจะออกมาเตรียมอาหารให้นะครับ” เพราะเห็นว่าวันนี้ตารางเรียนคุณไฟมีเรียนตอนบ่าย อาโปจึงต้องออกมาเตรียมอาหารให้คุณไฟทานก่อนที่คุณเขาจะไปเรียน
แต่คุณไฟลงทุนปริ้นตารางเรียนใส่กระดาษขนาดนี้เลยหรือเนี่ย เท่าที่เขารู้มาพวกตารางเรียนของมหา’ลัยสามารถดูได้ในโทรศัพท์ไม่ใช่หรอกหรือ เอาเถอะสงสัยคุณไฟเขาก็คงจะสะดวกแบบนี้
“อือ”
♥`•.¸¸.•´♥
เด็กหนุ่มออกมาจากห้องของตัวเองตอนสิบเอ็ดโมงตรงตามที่ได้บอกกับเจ้าของห้องไว้ ออกมาก็เห็นคุณไฟหลับอยู่ที่โซฟา อาโปเลยพยายามทำตัวเงียบๆแล้วเดินผ่านเข้าไปในห้องครัวไม่ได้ปลุกให้เจ้าของห้องตื่น
เปิดดูของในตู้เย็นก็ต้องทึ้งหัวตัวเองหนักๆ เขาลืมไปได้ยังไงว่าอาหารในตู้เย็นของคุณไฟมีเหลือแค่ไข่เท่านั้นเอง คงต้องออกไปซื้อของมาเพิ่มแล้วรีบกลับมาทำอาหารให้คุณไฟทานซะแล้ว
อาโปจำได้ว่าตอนมาที่นี่เขาเห็นว่าข้างล่างมีซุปเปอร์มาเก็ตขายของสดอยู่ คงต้องลงไปซื้อที่นั่น ส่วนเงินอาโปก็จะใช้ของตนเองที่มีอยู่ไปซื้อของสดมา ไม่อยากรบกวนเงินของคุณไฟเท่าไหร่ถือซะว่าเป็นค่าน้ำค่าไฟและค่าที่อยู่อาศัยก็แล้วกัน
หยิบกระเป๋าเงินตัวเองและคีย์การ์ดห้องของคุณไฟก็ออกไปจากห้อง ลงลิฟต์ไปยังชั้นล่างแล้วมุ่งหน้าไปยังซุปเปอร์มาเก็ตที่อยู่ฝั่งตรงข้ามทันที ดีที่ตอนเขาลงมาไม่มีรถเลยข้ามได้
อาโปเลือกซื้อพวกเนื้อสัตว์ ผัก เครื่องปรุง ผลไม้และน้ำผลไม้ใส่ลงในรถเข็น เช็คของดูอีกครั้งก่อนจะนำไปจ่ายเงิน
หลังจ่ายเงินกับแคชเชียร์เรียบร้อยแล้วอาโปก็หิ้วถุงของทั้งหลายไว้ด้วยมือทั้งสองข้าง อยากจะบอกว่าหนักมากๆแต่แค่นี้ยังไหวอยู่
เข้ามาในคอนโดยิ้มทักทายพี่สาวประชาสัมพันธ์ที่ใจดีก็เดินขึ้นลิฟต์ไป ยังไม่ทันจะได้หยิบคีย์การ์ดเพื่อเปิดเข้าห้อง ประตูตรงหน้าก็ถูกกระชากออกมาทำเอาอาโปตกอกตกใจ
“คะ...คุณไฟ?” อาโปมองคนที่เปิดประตูห้องออกมา เขาเห็นคุณไฟมีสีหน้าตกใจตอนที่กำลังมองเขา
“ไปไหน” เสียงเรียบนิ่งของคุณไฟดังขึ้น
“ไปซื้อของมาทำอาหารให้คุณไฟครับ ซุปเปอร์มาเก็ตข้างล่างนี้เอง” ว่าพร้อมชูของที่เต็มสองไม้สองมือให้กับคุณไฟดู
“ฉันบอกว่ายังไง?”
อาโปมองคุณไฟงงๆ เขาไม่เข้าใจคำถามของคุณไฟ
“ครับ?”
“ออกไปไหนต้องบอก”
“อ๋า~~.....” อาโปหน้าเหวอ ที่ไม่ได้บอกเพราะเขาแค่ไปซื้ออาหารมาให้คุณไฟไม่ได้ไปเที่ยวเล่นที่ไหนอย่างที่คุณไฟเคยบอกเลย
“ห้ามมีครั้งหน้า” เขายอมรับว่าตกใจที่เมื่อตื่นขึ้นมาก็ไม่เห็นพ่อบ้านคนใหม่อยู่ในห้อง โน๊ตแปะบอกว่าจะไปไหนก็ไม่มีบอก เขาก็เลยผลุนผลันออกจากห้องจนมาเจอเจ้าตัวต้นเหตุยืนถือของพะรุงพะรังอยู่หน้าห้องนี่แหละ
“ขอโทษครับ”
“อืม” ไฟว่าพร้อมเบี่ยงตัวให้คนที่ทำหน้าหงอยๆเข้ามาในห้อง เขาไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อยแค่อยากให้บอกหากต้องออกไปข้างนอกเพียงเท่านั้น เกิดอะไรขึ้นมาจะได้ช่วยทัน ทำไมต้องทำหน้าหงอยขนาดนั้นด้วย
“ซื้ออะไร?”
ปิดประตูห้องเสร็จก็เดินเข้ามาในครัวเพื่อเข้าไปดูของที่อาโปซื้อมาจากซุปเปอร์มาเก็ตข้างล่าง คนโดนถามที่ก้มหน้าหงอยๆเมื่อโดนคุณไฟถามก็เงยหน้าขึ้นมายิ้มแฉ่งดีใจที่คุณไฟไม่ได้โกรธตนเอง
“พวกเนื้อสัตว์ครับ มีผักด้วยแล้วก็เครื่องปรุงที่หมดแล้ว อืม...ผมซื้อผลไม้มาให้คุณไฟทานด้วยครับ คุณผู้หญิงบอกว่าคุณไฟชอบทานผลไม้หลังมื้ออาหาร อ้อ! มีน้ำผลไม้อีกสองกล่องครับ ผมซื้อแอปเปิลเขียวกับผลไม้รวมมาครับ คุณผู้หญิงบอกมาอีกเหมือนกันว่าคุณไฟชอบ”
ไฟมองเด็กตรงหน้าที่พูดเจื้อยแจ้วบอกเล่าว่าตนเองไปซื้ออะไรมาบ้างหลังจากที่เขาถาม ดูเด็กคนนี้จะมีความสุขเหลือเกินกับแค่การได้หยิบเนื้อสัตว์ขึ้นมาชูให้เขาดู ไหนจะผักที่อวดว่าเลือกแต่สดๆมาอีก ผลไม้กับน้ำผลไม้ก็เอาแต่บอกว่าแม่ของเขาบอกมาว่าเขาชอบจนเจ้าเด็กคนนี้ต้องซื้อมาให้เขาทานให้ได้
“เท่าไหร่?”
“ครับ?”
“ทั้งหมดเท่าไหร่?”
“อ๋อ ไม่เป็นไรหรอกครับผมจ่ายเอง”
“บอกมา”
“ครั้งนี้ผมขอออกค่าอาหารนะครับคุณไฟ”
“เท่าไหร่”
“โธ่~ คุณไฟครับ” อาโปไม่ชอบช่วงเวลาที่คุณไฟถามเขาซ้ำๆแบบนี้จริงๆเลย มันมักจะทำให้เขายอมแพ้คุณไฟทุกที
“บอก”
“ขอนะครับแค่ครั้งนี้” เขาแทบจะยกมือขึ้นมาไหว้คุณไฟเลยทีเดียวหากคุณไฟไม่ยอมอีก
เจ้าของห้องมองพ่อบ้านคนใหม่ด้วยท่าทางครุ่นคิด สุดท้ายก็พยักหน้ายอมอาโปในที่สุด ถ้าทำให้สบายใจเขาก็จะไม่จ่ายคืนให้ก็ได้
“ตามใจ”
พอได้รับคำตอบอาโปก็ยิ้มกว้างด้วยความดีใจ นี่คงเป็นครั้งแรกที่คุณไฟยอมฟังอาโปและยอมลงให้อาโปสักทีตั้งแต่เมื่อวานที่อาโปได้มาอยู่ที่นี่
♥`•.¸¸.•´♥
ก่อนออกจากห้องคุณไฟบอกอาโปเอาไว้ว่าวันนี้คงกลับดึกอาโปไม่ต้องทำอาหารให้คุณไฟแค่ทำในส่วนของตัวเองไว้ทานก็พอ
อาโปเลยทำไข่ตุ๋นใส่วุ้นเส้นใส่หมูแล้วก็มะเขือเทศสำหรับทานคนเดียว เขาขี้เกียจหุงข้าว อีกอย่างหุงไปก็คงทานคนเดียวไม่หมดเลยทำเมนูนี้ขึ้นมาประทังชีวิตของตัวเองในตอนค่ำ
ทานอาหารเสร็จอาโปก็เข้าไปอาบน้ำในห้องของคุณไฟ เดินออกมาปิดไฟในห้องรับแขกและห้องครัวจากนั้นก็เข้าห้องตัวเองไปคิดว่าคงไม่ออกมาอีกแล้ว
และเช่นเคย อาโปหยิบหนังสือเตรียมสอบขึ้นมาอ่าน เอาสมุดบันทึกมาจดในส่วนเนื้อหาที่สรุปออกมาให้ตัวเองเข้าใจ
เดือนหน้าเขาต้องใช้พวกเนื้อหาที่อ่านไปสอบแล้ว ตื่นเต้นเอาเรื่องอยู่เหมือนกัน รุ่นพี่ที่จบออกไปเคยกลับมาแนะแนวให้ฟังว่าข้อสอบเหมือนจะไม่ยากแต่ก็ยาก เราเดาทางไม่ถูกเลยดังนั้นเด็กๆควรจะเตรียมตัวอ่านหนังสือไปอย่างดี รุ่นพี่ยืนยันว่าหากอ่านแล้วต้องทำได้แน่นอน
อาโปลุกขึ้นบิดขี้เกียจเมื่อชักจะอ่านหนังสือนานจนทำให้ร่างกายเมื่อยไปหมด เขาลุกขึ้นยืนยืดเส้นยืดสายได้ไม่นานท้องก็ร้องดังขึ้นมาทันที
อ่า...หิวข้าวสินะแต่อาโปก็ไม่อยากทานอะไรตอนดึกๆเลย
เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูนาฬิกาก็พบว่าเป็นเวลาห้าทุ่มเกือบเที่ยงคืนแล้ว อาโปได้แต่ถอนหายใจ ดึกขนาดนี้คงทานอะไรไม่ได้แล้วจริงๆ
เด็กหนุ่มเปิดประตูเดินออกจากห้องเพื่อจะไปดื่มน้ำลดอาการหิวข้าวของตนเอง คิดว่าวิธีนี้คงช่วยได้ไม่มากก็น้อย
เขาคลำๆทางมายังห้องครัวจากนั้นก็กดสวิตช์เพื่อเปิดไฟให้ส่วนของในห้องครัวให้สว่างขึ้น เปิดตู้เย็นออกมาก็เห็นผลไม้และน้ำผลไม้ที่ซื้อมาให้คุณไฟ เขากลืนน้ำลายลงคอ ถ้าขอคุณไฟทานสักนิดสักหน่อยคงไม่เป็นอะไรหรอกมั้ง
อาโปขออนุญาตคุณไฟทานผลไม้และน้ำผลไม้ในใจตนเองเพื่อลดความรู้สึกผิด เขาหยิบแอปเปิลและน้ำผลไม้รวมออกมาจากตู้เย็น กอดกล่องน้ำผลไม้ไว้ที่แขนซ้ายและถือผลแอปเปิลไว้ที่มือขวา ยิ้มกับตัวเองอย่างพออกพอใจเมื่อคิดขึ้นมาได้ว่าไม่ต้องหิวไปถึงตอนเช้าอีกแล้ว
“ทำอะไรน่ะ?”
อาโปสะดุ้งจนทำแอปเปิลหล่นลงพื้น เขาหันกลับมาเพื่อจะก้มเก็บแอปเปิลก็เห็นคุณไฟกำลังก้มเก็บผลแอปเปิลผลนั้นให้เขาอยู่
“อ...เอ่อคือ...”
“ขโมย?” ไฟว่าพลางเลิกคิ้ว ตอนเดินเข้าห้องมาเห็นไฟในห้องครัวเปิดอยู่จึงเข้ามาดูก็พบเข้ากับขโมยที่กำลังแอบเอาน้ำผลไม้และแอปเปิลออกมาจากตู้เย็น
ไหนบอกว่าซื้อมาให้เขาทานไงล่ะ ทำไมพ่อบ้านคนนี้ถึงได้มาขโมยของๆเขาเฉยเลย
“มะ...ไม่ใช่ ไม่ใช่นะครับ”
“หือ?” ไม่ใช่ได้ยังไงในเมื่อเห็นเต็มสองตา
“ครับ ยอมรับแล้วครับ”
“ว่า?”
“ผมขโมย”
“แล้ว?”
“ผมหิวครับ”
ไฟพยักหน้า ยื่นแอปเปิลคืนให้เจ้าเด็กที่ทำเสียงหงอยไม่พอยังทำหน้าหงอยใส่เขาอีก จะยอมให้ทานด้วยก็ได้
“ให้”
อาโปมองหน้าคุณไฟสลับกับมองผลแอปเปิลที่คุณไฟยื่นมาให้ เมื่อมองจนแน่ใจแล้วว่าคุณไฟคงอนุญาตให้อาโปทานจริงๆเขาเลยรีบยื่นมือไปรับ
“ขอบคุณครับ” อาโปยกมือไหว้ทั้งที่มีแอปเปิลอยู่ในมือ
“อือ เมื่อกี้แค่ล้อเล่น”
“ครับ?”
“ล้อเล่น อยากกินอะไรก็กิน”
“ขอบคุณมากๆนะครับ”
อาโปยิ้มให้คุณไฟอีกครั้งด้วยความขอบคุณที่ใจดียอมให้เขาได้ทานแอปเปิลและดื่มน้ำผลไม้อร่อยๆเพื่อประทังความหิวไปจนถึงตอนเช้าได้
ขอบคุณความใจดีของคุณไฟที่ถึงแม้จะดูประหลาดไปหน่อยแต่ก็ขอบคุณมากๆ
♥`•.¸¸.•´♥
.
.
.
.
Thank you for reading.
☺☺☺
มาลงให้อีกตอนค่า สรุปลงทุกวันเลย555 ที่มาลงไม่ใช่อะไรบอลชนะแล้วอารมณ์ดีอยากมาลงให้ทุกคนอ่านเลย555
มาเล่นแท็กกันได้เด้ออ ขอบคุณค่าา
แท็ก #มารักกับไฟ
ติดตามข่าวสารได้ที่
twitterfacebook
หัวข้อ: 【Keep distance｜ระยะห่างที่ใกล้ใจ】#มารักกับไฟ Last Chapter [22.09.18] UP! (อ่าน 16009 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก