๒๙ ( TIME OUT ) Real issue
....เชี่ย -*- รู้ละเสียงไร เพิ่งตื่นเลยงัวเงียสมองไม่สั่งการ ......ป่านนี้ใครมาวะ....
คงเป็นไอ้ว่านแมร่งกรูบอกให้มาพรุ่งนี้ไม่ใช่เหรอวะ
“ ใครวะ ” ผมตะโกนเรียก .....ไม่มีเสียงตอบกลับมา แค่รู้ว่ามีคนอยู่ที่รั้วแน่นอน ปลาทองก็ดันไม่เห่าอีก....
“ เฮ้ย !!! ” o_O อึ้งแดรกเลยกรู
.
.
“ จะไม่เปิดประตูให้ผมเหรอครับ ” …ไอ้นั่นพูด...ผมพูดอะไรไม่ออกอะ ตัวสั่น ปากสั่น กลืนน้ำลาย....
ไม่ได้กลัวนะครับ แต่มัน....คือ.....แบบว่า......พูดไม่ถูกอะ....เหมือนเวลามันหยุดเดิน เวอร์ละกรู -*-
“ อ่าวเงียบทำไมครับ ตกลงผมจะเข้าบ้านผมได้มั้ยครับ ” ....ไอ้นั่นพูดต่อ...ผมไม่ได้ตอบอะไรไป แต่ก็เดินไปเปิดประตูให้มัน พอเห็นหน้ามันชัด ๆ เท่านั้นแหละน้ำนัยน์ตามันไหลออกมาเลยหวะ -*-
เชี่ยมากอ่อนแอ + หวั่นไหว จริง ๆ กรู
“ จะร้องไห้ทำไมครับ ” มันเดินเข้ามาพร้อมกับกอดผมไว้ แล้วลูบหลังอย่างอ่อนโยน .....ดูมันโทรมไปเล็กน้อยครับ
มีเหงื่อออกด้วยหวะ หัวใจเต้นแรงด้วยเหมือนเหนื่อยอยู่......
“ ยังไม่บอกผมเลย ร้องไห้ทำไมครับ ” ทำไมต้องพูดสุภาพด้วยวะ แสลงหูหวะ
“ ป่าวนิ ....กลับมาก็ดีแล้ว พรุ่งนี้กรูจะกลับบ้านแล้วนะ ” ผมบอกมัน
“ บ้านนัทก็อยู่นี่ไม่ใช่เหรอครับ แล้วจะกลับไปไหนอีก ”
“ เชี่ยละ ไม่ใช่บ้านกรูเว่ย แล้วพี่แพมของเมิงไม่มาเหรอ ”
“ 555+ พี่เค้าจะมากับผมได้ไงครับ เค้าก็อยู่ส่วนเค้าครับ ”
“ ไม่ใช่คบกันอยู่เหรอ ”
“ ยังเป็นพี่น้องที่ดีต่อกันครับ แล้วคงไม่ได้เจอพี่เค้าอีกนาน ”
“ อ่าว ทำไมอะ ”
“ พี่เค้าไปเรียนต่อที่ออสเตรเลียแล้วครับ ” อ่าวจริงเหรอวะ ....
“ แหนะ ๆ เหมือนจะดีใจ ” มันแซวผมครับ.....
“ แล้วจะคุยกันหน้าบ้านอย่างนี้เหรอครับ ” …..หุหุ ทำตัวไม่ถูกจริง ๆ ครับ ....ดีใจครับที่มันกลับมา
แล้วความสัมพันธ์ของเราหละ ??? ยังเหมือนเดิมมั้ยวะ ??? เฮ้อออ
“ ดีใจจัง ตอนนี้บ้านนี้มันมีชีวิตอีกครั้ง ” มันเห่าไรวะ ?
“ ยังไงวะ ” ผมถามมัน
“ บ้านหลังนี้มันต้องมีผมกับนัทเท่านั้น มันถึงจะมีชีวิตครับ ตอนที่นัทไม่อยู่ผมแทบจะไม่นอนบ้านเลยนะ จะมาก็แค่เจอปลาทอง.......เคยพยายามจะนอนแต่นอนไม่ได้จริง ๆ เหมือนผมบ้าไปแล้วเน๊อะ ”
….พูดอะไรไม่ออกครับ....
“ ไว้ค่อยคุยกันพรุ่งนี้นะ ตอนนี้ขออาบน้ำก่อน อยากนอนมากครับ ” แล้วมันก็เดินเข้าห้องน้ำไป ผมก็เตรียมชุดนอนให้มัน ......ค่ำคืนนี้เหมือนทุกอย่างกลับมา....อะไรเดิมๆ กลับมาอีกครั้งครับ.....ผมยังงงกับสิ่งที่เกิดขึ้น
นี่ตกลงมันกลับมาแล้วเหรอ ? …..
“ ฝันดีนะครับ “
แล้วเช้าวันใหม่ก็มาถึง.....ผมสะดุ้งตื่นขึ้นมา....แต่แล้วก็พบว่า.....อ่าวเฮ้ย มันหายไปไหนวะ.....เวนละ ไม่ดิ มันต้องไม่ใช่ฝัน......ผมเดินสำรวจทั่วบ้าน....แต่ไม่มีวี่แววของมันเลยอะ ไม่มีร้องเท้า ไม่มีกระเป๋า ไม่มีของ ....หรือมันออกไปไหน ? แต่ห้องน้ำแห้งสนิทแบบว่าไม่มีใครใช้ห้องน้ำแน่ ๆ เดี่ยวไม่ใช่คนที่ไม่อาบน้ำก่อนออกไปไหนหรือถ้ารีบจริง ๆ ก็ต้องแปรงฟันล้างหน้าอยู่ดี......เริ่มคิดไปไกล....เอาน่าเดี๋ยวมันคงมา ตัดสินใจโทรฯหามัน...แต่แล้วมันก็ปิดเครื่อง ตอนนี้คงได้แต่รอ....ผมรอไปจนถึงเที่ยง ก็มีเสียง แอ๊ดด......แอ๊ดดด.....นั่นไงมันมาแล้ว ผมรีบวิ่งออกไปเปิดประตู......
“ ตกใจไรพี่ ผมเอง ” ไอ้ว่านเห่า.....ผิดหวังเล็กน้อยที่ไม่ใช่คนที่ผมรอ
“ ป่าวหวะ เออ ๆ เมิงเห็นไอ้เดี่ยวมะ เมื่อคืนมันกลับมาแล้วนะเว่ย แต่ตอนนี้ไม่รู้มันหายหัวไปไหน ”
“ ห๊า !!! พี่เจอพี่เดี่ยวเหรอ ....... ” ไอ้ว่านแมร่งตกใจเกินจริงอีกละ
“ เวอร์ไปละเมิง มีไรน่าตกใจวะ แล้วทำไมเมิงแต่งชุดนักศึกษาวะ ” แบบว่างงครับ แล้วแต่งแบบว่าเต็มยศอะ เน็กไท เข็มขัด สแล็ค คัทชู -*- จะไปสมัคร สส. เหรอวะ
“ เดี๋ยวไปธุระต่ออะครับ พี่ก็แต่งด้วยดิ ”
“ ห๊า ? ให้กรูแต่งไปทำไรวะ ”
“ เอาน่าพี่ ผมขอนะ มันมีเหตุผล.......” ไอ้ว่านยังพูดไม่จบ ก็มีรถคันงามมาจอดหน้าบ้านผม....
“ ไอ้ว่าน ทำไมไอ้นัทยังไม่เปลี่ยนชุดวะ ” ไอ้พี่แหกขอโวยวายไว้ก่อน….พี่แหกเองก็แต่งมาเต็มยศครับ รวมถึงไอ้แบคที่มาพร้อมกลับพี่แหก
“ กำลังบอกอะครับ ”
“ เดี๋ยว ๆ พี่บอกผมมาก่อน ให้ผมแต่งชุดนักศึกษาทำไม ”
“ กรูจะพาเมิงไปธุระ ” พี่แหกเห่า
“ ธุระไรวะ ? งั้นผมรอไอ้เดี่ยวมันก่อนได้ปะ ตอนนี้ไม่รู้มันไปไหนอะ ”
“ อะไรนะ ? ไอ้เดี่ยวมาหาเมิงเหรอ ??? ” พี่แหกนี่ก็เวอร์ล้ำ ตกใจอะไรอีกวะ
“ เวอร์อีกคนละ จะตกใจไรวะพี่ ”
“ เมิงบอกว่าเมิงเจอไอ้เดี่ยวเมื่อคืนเหรอ ? ”
“ อืมดิ เหมือนพี่ไม่เชื่อนะ ”
“ เมิงคงฝันไป ....ตอนนี้เมิงควรไปเปลี่ยนเสื้อผ้าได้แล้ว ไอ้ว่านไปช่วยมันหน่อย ”
ตอนนี้ความสงสัยมันเพิ่มมากขึ้น เหมือนทุกคนกำลังปิดบังอะไรผมอยู่ ไอ้แบคที่พักหลังเงียบไป
แต่มันก็ยังมาหาผมเกือบทุกวัน ไอ้ว่านที่อยู่กับผมตลอด พี่แหกนี่ตัวพ่อเลยเหมือนบงการอะไรอยู่
แม้จะไม่ค่อยเต็มใจแต่ผมก็ต้องไปเปลี่ยนชุด นศ.
“ ไอ้ว่านเมิงบอกกรูหน่อยดิ ตอนนี้กรูเหมือนคนโง่หวะ กรูเหมือนถูกพวกเมิงปิดตาเลย มีอะไรกันแน่วะ ? ”
ผมคาดคั้นไอ้ว่าน
“ ผมตอนนี้ผมบอกอะไรไม่ได้ครับ อีกไม่นานพี่ก็จะรู้ทุกอย่างเอง ”
“ ให้กรูรออีกนานเท่าไหร่วะ พรุ่งนี้ อาทิตย์หน้า เดือนหน้า ปีหน้า หรือชาติหน้าวะ ????
กรูรอจนมันไม่ใช่การรอแล้ว มันเหมือนกรูรอที่จะได้ของขวัญที่มันว่างเปล่า
สิ่งที่กรูจะได้มันคือไรวะ มันมีจริงมั้ยวะ ”
“ ไม่ต้องห่วงครับ พี่จะได้ของขวัญชิ้นนั้นแน่นอน แต่มันไม่ใช่ของขวัญแห่งความสุขนะครับ ”
“ แล้วกรูควรอยากได้มันเหรอวะ ”
“ ยังไงมันก็เป็นของพี่ ตอนนี้มันใกล้ที่พี่จะได้รับมันแล้วครับ ” …ไม่นานผมก็แต่งตัวเสร็จ...
บนรถไม่มีใครพูดอะไรกันเลย...เงียบมากครับ ดูทุกคนสงบ.....แปลกจริง ๆ ......
.แล้วที่ที่ทุกคนอยากให้ผมมาคือ......วัด......????
“ พี่นัท ของที่พี่รอคอยมันมานาน....ตอนนี้มันอยู่ข้างหน้าแล้วครับ รอพี่ไปเปิดมัน ” ??? อะไรอยู่ในวัดวะ ???
คนเยอะครับ เดินขวักไขว่แล้วที่สำคัญมีคนในชมรม อาจารย์ แล้วที่แปลกใจคือไอ้ก้าว ไอ้ซุกขี้ ไอ้เจี๊ยว ก็มา...
ทุกคนล้วนแต่งตัวสุภาพเรียบร้อย แล้วพี่แหกก็จูงมือผมไปหาคน ๆ นึงครับ......
“ อานัทลื้อมาแล้วเหรอ ” มีเชี่ยไรเนี่ย ถึงขนาดม๊าต้องมา
“ สวัสดีครับม๊า ม๊ามาด้วยเหรอครับ แล้วนี่มันคือไรครับ ? ” ....ม๊าไม่พูดอะไรครับ เพียงแต่ชี้ไปทางเข้าศาลาวัด
....สิ่งที่ม๊าชี้คือรูปครับ....รูป...เดี่ยว....ไม่ดิสายตากรูคงมีปัญหา ผมตัดสินใจเดินไปดูใกล้ ๆ .........
แต่สิ่งที่ผมเห็นอยู่ตรงหน้ายังคงเป็นรูป.....เดี่ยว.....เหมือนเดิม.....ชาตะ....มรณะ....?????
ผมขยี้ตาเพื่อดูใหม่ ....ขยี้แล้วขยี้อีก จนน้ำตาไหล.....
“ พี่นัทใจเย็น ๆ นะครับ ” ไอ้ว่านเห่า
“ เฮ้ย ไอ้ว่านกรูลืมเอาแว่นมาหวะ พากรูกลับบ้านหน่อยดิ กรูมองอะไรไม่ชัดเลยหวะ มองอะไรก็เห็นเป็นไอ้เดี่ยวหมดเลย ”
“ พี่นัทพี่ไม่ได้ลืมแว่นครับ พี่ใส่อยู่ ”
“ เมิงพูดไรวะ กรูลืมจริง ๆ ” แล้วไอ้ว่านก็เข้ามากอดผม
“ พี่นัททำใจดี ๆ นะ ” ………
“ ทำไม............เค้าต้องเอารูปเดี่ยวมาตั้งไว้ที่นี่วะ ”
“ พี่เดี่ยวไม่อยู่แล้วครับ เค้าไม่อยู่แล้ว ”
“ ไม่อยู่เชี่ยไรวะ เมื่อคืนไงมันยังมาหากรูอยู่เลย มันเข้ามากอดกรู ยังนอนกอดกับมันอยู่เลย ”
“ เมิงก็แค่ฝันนะ ” พี่แหกเห่า
“ ฝันเหรอครับ.....แค่ฝันเหรอครับ ” ผมตอบพี่แหก
“ เดี่ยวมันไม่อยู่ตั้งแต่เมิงสอบวันแรกแล้ว มันนั่งรถไปกับไอ้จิม มอไซค์ฯตัดหน้ามันแล้วหักหลบชนต้นไม้
ไอ้จิมอะเสร็จคาที่ แต่อีกคน....เสร็จที่ รพ. ”
“................................” ผมได้แต่เงียบ
“ ช่วงที่มันห่างจากเมิง มันก็ให้พวกกรูดูแลเมิงแทนมันหน่อย จำวันที่ไปกินข้าวหลัง ม. แล้วเมิงเมาได้ปะ
เพลงที่นักร้องร้องวันนั้น เป็นเพลงที่ไอ้เดี่ยวขอให้เมิง แล้วมันก็เป็นคนอุ้มเมิงกลับหอ ที่กรูให้เมิงไปนอนบ้านไอ้เดี่ยวเพราะมันขอ วันนั้นเป็นวันสุดท้ายที่พวกกรูเจอมันแล้วเป็นวันสุดท้ายที่มันได้อยู่กับเมิง....”
“ …………………….” ผมคงเงียบต่อไป
“ แล้วมันก็ไป กทม. กรูก็ได้คุยกับมันแค่โทรศัพท์ ตอนที่มันกลับมาสอบ มันไปนอนบ้านไอ้จิม มันอยากตั้งใจสอบให้ดีที่สุด เรื่องเมิงมันฝากให้พวกกรูดูแล ที่พวกกรูมาหาเมิงบ่อย ๆ ส่วนหนึ่งก็เพราะว่ามันขอ ” พี่แหกเห่าต่อ
“ ที่ผมรู้ว่าพี่ชอบกินอะไร ชอบใช้อะไร เพราะพี่เดี่ยวบอกผมเอง ”ไอ้ว่านเห่าบ้าง
“ พอแล้ว หยุดพูดได้ละ ”
“ เดี๋ยวดิ อีกเรื่องที่กรูจะบอกคือ.....เดี่ยวมันมีเมิงคนเดียวนะ ” พี่แหกเห่าต่อ
“ มันบอกผมแล้วครับพี่ ” .....ผมเริ่มรับรู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น รู้ว่านี่มันเกิดอะไร รู้ว่าสิ่งที่ผมรอนั้นมันไม่มีไรเลย
รู้ว่าไม่รู้จะทำอะไรต่อ ตอนนี้ขอมองหน้ามันชัด ๆ หน่อย ค่อยเดิน....เดิน.....เดินไป....ทำไมมันไกลจัง.....
ชาตะ ๒๒ พฤศจิกายน ๒๕๒x
มรณะ ๑ กุมภาพันธ์ ๒๕๔x
ความเงียบในตัวผมมันทำให้ผมได้ยินเสียงรอบข้างชัดเจนยิ่งขึ้น.................
ผมยิ้มให้มันครับ ..... “ ไงเมิง กลับมาละเหรอ คิดถึงเมิงนะเว่ยไม่ได้เจอกันตั้งสิบกว่าวัน กรูสบายดีนะ
เพื่อน ๆ พี่น้อง ข้าง ๆ กรู ดูแลกรูอย่างดีเลยหวะ อยู่บนนั้นคิดถึงกรูมั่งนะ ว่าง ๆ ก็มาหากรูได้นะ
ยังอยากเจอเมิงเสมอ ไว้มีโอกาสเราคงได้เจอกัน แน่นอน ......ไม่มีวันไหนไม่คิดถึง.......”
เหมือนตัวเบา ๆ ครับ ไม่รู้ทำไรต่อดี เผอิญเห็นที่นั่งใต้ต้นไม้เลยว่าจะไปนั่งพักหน่อย
******
บางคราวยังเหมือนว่าเธออยู่ตรงนี้ เรื่องราวที่ดีก็ยังฝังใจ
บางความทรงจำเก่าเก่า ก็ยังงดงามไม่คลาย
กระจ่างอยู่ข้างใน เมื่อไรที่คิดขึ้นมา
บางทียังคิดว่าเธออยู่ที่ไหน แล้วเคยหรือไม่ที่คิดเหมือนกัน
คิดถึงเรื่องราวเก่าๆ แล้วยังทบทวนถึงมัน สิ่งดีๆ กับคืนและวันของฉันและเธอ
และยังคงยิ้ม ยิ้ม ทั้งน้ำตา ที่ผ่านไปแล้วไม่หวนคืนมาก็ไม่เสียดาย
แค่เพียงคิดถึงว่าเคยได้มี บางครั้งก็ยังชื่นใจ แม้จะมีเก็บไว้แค่ความทรงจำ
อยากเก็บเอาไว้แค่เพียงสิ่งดีๆ ถึงวันนี้มีแต่ความเหงาใจ
ถึงแม้ว่าเราจะห่าง แยกคนละทางที่ไป ก็เป็นเพียงแค่ความสุขใจ เมื่อคิดถึงเธอ
และยังคงยิ้ม ยิ้ม ทั้งน้ำตา ที่ผ่านไปแล้วไม่หวนคืนมาก็ไม่เสียดาย
แค่เพียงคิดถึงว่าเคยได้มี บางครั้งก็ยังชื่นใจ แม้จะมีเก็บไว้แค่ความทรงจำ
มีเพียงบางครั้งที่อาจจะยังสงสัย
ว่าเธอเองจะเคยบ้างไหมที่คิดเหมือนกัน
******
ทุกอย่างมันเกิดขึ้นเร็วมากครับ มันคือความจริงเหรอ ??? ตอนนี้ผมฝันไปใช่มั้ยครับ แน่นอนเลยหวะ เอิ๊ก ๆ
เดี๋ยวผมคงตื่น ^0^….หุหุ........เอ๊ะ ทำไมยังไม่ตื่น.....เอาน่าตื่นหน่อยดิ.......ตื่นดิวะ.......ตื่นหน่อยนะครับ
ผมขอร้อง ตื่นหน่อย.......ผมนิ่งไปสักพักมองไปรอบ ๆ นี่มันคือความจริง ทุกสิ่งอย่างมันมีตัวตน....
ความจริงนี่มันช่างเจ็บจนเกินจะยอมรับจริง ๆ .......
“ พี่นัท น้ำครับ ” ไอ้ว่านเอาน้ำมาให้ผมครับ
“ ขอบคุณครับ ..........ไอ้ว่านนี่มันเป็นสิ่งที่กรูรอคอยเหรอวะ ? ”
“ ผมรู้ครับว่ามันยากที่จะรับมัน แต่มันก็หนีไม่ได้ ”
“ เมิงรู้นานยัง ”
“ วันแรกเลยครับ มีวันนึงที่ผมหายไปครึ่งวันอะ นั่นแหละครับ ผมไปหาพี่เดี่ยว ”
“ ทำไมกรูไม่รู้อะไรเลยวะ ”
“ พี่เป็นคนสุดท้ายที่ควรจะรู้ครับ ”
“ ทำไมวะ ”
“ ทุกคนบอกเป็นเสียงเดียวกันว่า ห้ามให้พี่รู้จนกว่าจะสอบเสร็จ เพราะถ้าพี่รู้พี่สอบไม่ได้แน่
มันมีผลทางใจกับพี่มากเกินไปครับ ”
“ เหรอวะ แค่กรูไปดูมันครั้งสุดท้ายยังดูไม่ได้เลย กรู....กรู........เชี่ยเอ้ยย ...กรูยัง..ไม่....ได้..ลามันเลย
แล้วกรูยังไม่ได้ พูดกับ..มันดี ๆ ......เรายังไม่ได้...ปรับความเข้าใจ...กันเลย สิ่งที่กรู...กรู...คิดมันกลับมาทำร้ายกรูเอง.....เหรอวะ ? ” ระยะห่างที่ผมเว้นไว้...มันกลับกลายเป็นความห่างที่เป็น......นิรันด์
“ ตอนพี่เค้าอยู่ รพ. ก็ไม่รู้สึกตัวแล้วครับ ”
“ ................................” ผมควรทำไรต่อดีครับ ? มันเคว้งไปหมด เหมือนหลงทางเลยหวะ
........งานทุกอย่างจบลงด้วยดีครับผม วันที่ผมมาเป็นวันสุดท้ายครับ วันนี้เป็นวันเผา ก่อนเผาก็มีการเปิดโลง
ผมเดินเข้าไปอย่างไม่ลังเล ขอเจอมันครั้งสุดท้าย.....เหมือนคนเมื่อคืนเลยครับ.....ไม่ต่างกันเลย.....
หูอื้อ ตัวสั่น อีกละ เฮ้อออ เป็นอะไรอีกวะกรู ……มองอีกมุม เมื่อคืนมันมาลาผมแล้วนิเน๊อะ
อย่างน้อยก็ได้เจอกัน......ถึงแม้เป็นเพียงแค่ฝันก็ตาม
“ แล้วเจอกันนะ ” คำพูดสุดท้ายที่ผมพูดกับมัน
ตอนกลับผมเข้าไปคุยกับม๊า ......ม๊ามาได้สองวันแล้วครับ
แต่ไม่ได้นอนบ้าน เพราะไม่อยากให้ผมรู้ เพราะม๊าคงปิดอาการได้ไม่เนียนแน่ ๆ
ม๊ายกบ้านที่นี่ให้ผมดูแลหมดทุกอย่าง ทุกอย่างเป็นของผมหมด.....ถึงผมปฏิเสธยังไงม๊าคงไม่ยอมแน่ ๆ
ขอบคุณมากครับม๊า ขอบคุณสำหรับทุกอย่าง.......ม๊าต้องรีบกลับ กทม. เพราะมีธุระที่ด่วนลาไม่ได้จริง ๆ
ฉะนั้นหน้าที่การลอยอังคารจึงเป็นหน้าที่ของผม ไม่ใช่หน้าที่ดิ มันเป็นสิ่งที่ผมต้องทำครับ
หลังจากส่งม๊าที่สนามบินเสร็จผมก็กลับบ้านครับ.....
บ้านของผมกับเดี่ยว.....ผมเข้าไปกอดปลาทองหลังจากนั้นผมก็ปล่อยโฮออกมาอย่างไม่อายใคร.....
อั้นมานานครับ ขอเน้น ๆ สักครั้ง ไม่งั้นมันคงติดที่ใจแน่ ๆ สำหรับผมแล้วการสูญเสียไม่จำเป็นต้องร้องไห้
เสมอไป แต่นี่มันมากกว่าการสูญเสีย......ร้องไห้สักครั้งจะเป็นไร.....
พี่แหก ไอ้ว่าน ไอ้แบค รอจนผมสงบถึงกลับกันครับ แต่คืนนี้ผมไม่ได้นอนคนเดียวนะครับ
มีผู้ชายมากหน้าหลายตามานอนกับผม ไอ้ก้าว ไอ้เจี๊ยว ไอ้ซุกขี้ มันทำให้ผมคลายเหงาเยอะเลย
วันรุ่งขึ้นพวกผมทั้งหมดก็ไปลอยอังคารกันครับ ผมเลือกไปบนเขาที่ไกล ๆ ......................
มันจะอยู่กับผมตลอดไป อยู่ในทุก ๆ ที่ ที่ผมอยู่ .....บางครั้งแค่มองท้องฟ้าก็จะเห็นมันครับ
...............เชื่อมั้ยครับหลังจากนั้นเดี่ยวมันมาเข้าฝันผมเป็นสิบกว่าครั้ง เหมือนว่ามันยังห่วงผมอยู่..................
******
เหนื่อยล้านานแล้ว เธอใช้เวลาชีวิตที่ผ่านมานั้นเพื่อฉันและคนมากมาย
ผ่านร้อนผ่านหนาว เธอสร้างมันตามความฝันจึงเกิดวันนี้
เพราะรักและความจริงใจ จากนี้....วันนี้ มันถึงเวลาที่ฉัน
จะกล่อมเธอนั้น ให้พักให้นอนผ่อนคลาย หลับตา หลับตา
มีเรื่องใด ๆ เคยคิดและห่วงใยนั้น ฉันขอให้ลืมมันไป
หลับฝันพบเจอแต่สิ่งสวยงาม นอนหลับอยู่บนปลายฟ้า สายลมจะโชยพัดมาให้นอนสบาย.......
ฝากฟ้าตรงนี้ ให้ฟ้าดูแลเธอได้ทุกอย่างแทนฉัน เมื่อฉันและเธอห่างไกล....
หลับตา หลับตา และใช้เวลาที่เหลือไปกับความฝัน ที่แสนงดงามในใจ
ด้วยความรัก คิดถึงเหลือเกิน จากหัวใจ
******
หลังจากนั้นชีวิตก็ดำเนินไปตามที่มันควรจะเป็นครับ ผมลาออกจากการเป็นผู้จัดการทีม ไม่ใช่เพราะเดี่ยวไม่อยู่นะครับ แต่เพราะผมอยากออกเอง ........ พี่แหกก็มอบตำแหน่งกัปตันทีมให้ไอ้ว่านครับ แข่งปีหน้ามี 2 หัวหอกนำทีมครับ พี่แหกไปรับตำแหน่งประธานชมรมครับ ไอ้แบคก็เป็นรองประธานชมรม ........
พวกผมก็ยังไปไหนมาไหนด้วยกันตลอด .....เวลามีใครมาจีบผม ก็จะโดนไอ้สามตัวนั่นกันท่าครับ
ยิ่งไอ้ว่านนี่หวงผมซะ เหมือนมีบอดี้การ์ดเลยครับ แล้วมันก็ไม่ยอมมีแฟนด้วยนะ สาวติดตรึม ไอ้พี่แหกนี่เหมือนแอบมีแฟนแต่ไม่รู้ว่าเป็นชายหรือหญิง ซุ่มง่าว ส่วนไอ้แบคนี่ก็ยังไม่มีครับยังโสดรอกรูอยู่อะเดะ คริ ๆ
หมอโอมสุดที่รักของผมเค้าก็ยังวนเวียนอยู่กับผมครับ แหะ ๆ น่ารักจริง ๆ
ผมใช้เวลา ๒ ปีครับถึงมีแฟนใหม่ ....แล้วแฟนผมเป็นใครเหรอ ? ..เอิ๊ก ๆ ก็คนนั้นไงครับ คนที่คุณก็รู้ว่าใคร ^^
( ( ( THE END OF TIME ) ) )
[ NEXT ] Special Chapter >>>>> โลกทั้งใบของนายว่าน Coming sOon on MAY
ปล. อาจมีบางอย่างที่ตกหล่นไปขออภัยครับเพราะมันผ่านมานานมากแล้ว
( แอบมีน้ำตาตอนพิมพ์ )
หัวข้อ: กรูเนี่ยแหละผู้จัดการทีมฟุตบอล... (อ่าน 876267 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก