17.
“ นัท ! ”....น่านนน เริ่มผวาชื่อตัวเอง -*-......ในใจภาวนาว่าอย่าให้เป็นกรูเลย
“ ...........” แต่ผมก็คิดผิด.....คนที่เรียกผม.......เค้า....เค้า.....แมร่งเอากรูใจเต้นไม่เป็นจังหวะ
“ เป็นไงสบายดีมั้ย ” ………..คน ๆ นั้น ถามผม .....แต่ผมไม่รู้จะตอบว่าไรดี หัวที่หนักอึ้งมันกลายเป็นว่างเปล่า
“ ปะ...เป็นไง....มั่ง โน้ต ” ตอบไปด้วยความตื่นเต้น .
.
.
“ สบายดี ไม่เจอกันนานนะ ” โน้ตตอบ
“ อื้ม แล้วโน้ตเรียนที่นี่เหรอ ทำไมไม่เคยเห็นเลยหละ ” ผมถาม
“ ป่าว เราเรียนที่ xxx เรามาแข่งบอลอะ ”
“ อ่าวจริงดิ แล้วเริ่มแข่งเมื่อไหร่อะ ”
“ วันนี้ 5 โมงเย็น ไปเชียร์เราหน่อยดิ ”
“ ได้ดิ ”
“ จริง ๆ เราเห็นนัทหลายครั้งละ แต่ไม่มีโอกาสได้เข้าไปทัก เห็นมีคนอยู่ข้าง ๆ เยอะ ”
“ อื้ม ไม่เป็นไรหรอก ”
“ แล้ว......นัทมีแฟนยัง ? ”
“ ........................... ” ทำไมคำถามนี้ทำผมอึ้ง ตัวสั่น .....พูดอะไรไม่ออก
“ นัท เป็นไรหรือเปล่า ”
“ อ่อ ป่าว ๆ เราต้องรีบกลับชมรมแล้วหละ แล้วเจอกันนะ ”
“ เดี๋ยวก่อนนัท ”
“ หืม ? ”
“ ขอให้มีความสุขมาก ๆ นะ ”
“.........ขอบคุณนะ.......” ผมตอบได้ไม่เต็มปาก......ใจมันหวิว ๆ .....เป็นอะไรไปอีกวะกรู
....ผมเดินไปตามทาง ด้วยใจที่เลื่อนลอย....เรื่อย....เปื่อย.......เฮ้ออออออ
บางสิ่งบางอย่างที่ผมใส่ไว้ในกล่องความทรงจำ เก็บไว้ยังที่..........ลึกสุดใจ เวลานี้มันเหมือนว่า..
กล่องใบนี้มันเริ่มจะแง้มขึ้นแล้วครับ.......มันจะเป็นยังไงต่อไปวะ ?
.
.
ตอนนี้ใกล้จะ 5 โมงแล้ว .....กรูควรจะไปดูมันดีมั้ยวะ.....แมร่งไม่มีใจทำงานเลยหวะ
“ พี่นัท น้ำครับ ” ......
“.................... ”
“ พี่นัท ๆ น้ำครับ ”
“ อ้าวไอ้ว่าน มาตั้งแต่เมื่อไหร่วะ ” ผมถาม
“ เพิ่งมาอะครับ ผมซื้อน้ำมาฝาก ”
“ เมิงนี่รู้ใจกรูจริง ๆ ”
“ ผมยังไม่รู้ใจตัวเองเลยครับ ”
“ เมิงไปแพ้ใจใครวะ ”
“.......สิ่งเดียวที่ผมแพ้คือความใกล้ชิดครับ......”
“ เมิงชอบคนในชมรมเหรอ.....? ”
“ ผมไม่รู้อะไรเลยครับ ผมอยู่ตรงนี้อาจเป็นวิธีที่ดีที่สุด ”
“ กรูอยู่ข้างเมิงเสมอนะไอ้น้อง มีอะไรให้กรูช่วยบอกได้นะเว่ย ”
“ ช่วยรักผมหน่อยได้ครับ ”
“....ไอ้สาดดดดดดด เมิงเป็นน้องกรูนะเว่ย....ยังไงกรูก็ต้องรักอยู่แล้ว ” ผมเข้าไปกอดมัน
“ ครับ........พี่ชาย ” …………..
“ ยิ้มหน่อยดิเมิง ”
“ ครับ ”
“ เออ ๆ เมิงเห็นไอ้เดี่ยวปะ ”
“ เห็นออกไปกับพี่แหกอะครับ ”
“ อืม ๆ เออ ตอนนี้เมิงพอว่างปะ ไปดูบอลกับกรูหน่อยดิ ” ผมกับไอ้ว่านเสด็จไปดูบอลครับ งานช่างแมร่ง
ไปถึงที่สนามก็พบว่าคนเยอะสาดครับพี่น้อง มันจะมาดูอะไรกันมากมายวะ งุงิ มองไม่เห็นเป็นแน่แท้....
ไม่แนว ๆ หุหุ แล้วทันใดก็พบทางออก ผมตรงดิ่งไปที่กองอำนวยการ เค้าห้ามคนนอกเข้าแต่กรูจะเข้า
ก็มีคนมองมาบ้าง แต่ก็คงคุ้นหน้าผมเลยไม่ว่าอะไร....ได้ที่นั่ง VIP เห็นชัด ๆ ตัวเป็น ๆ อยากลูบคลำจริง ๆ คริ ๆ
“ ทำไมพี่อยากมาดูคู่นี้หละ ” ไอ้ว่านถาม
“ เพื่อนกรูแข่งอะ ” เพื่อนตอบ
10 นาทีต่อมาก็ได้เวลาฟาดแข้งของมหาลัย xxx ( กทม.) VS มหาลัย xxx ( ภาคตะวันออก )
ตอนนี้ผมมีโอกาสได้มองมันเต็ม ๆ .....มันดูบึกขึ้นครับ ผมก็ยังคงสั้นเหมือนตอนมัธยม ดูดีขึ้นจริง ๆ นะเมิง
มันรักฟุตบอลกับความเร็วมากครับ ไม่รู้ตอนนี้มันจะยังขับรถเร็วอยู่มั้ย ....ไม่รู้อาการภูมิแพ้มันจะเป็นยังไงมั่ง...
ไม่รู้ว่ามันกินข้าวตรงเวลามั้ย มันปวดท้องบ่อย ๆ ..........ความห่วงใยของผมมันยังคงโยงใยอย่างไม่เคยขาด
นี่กรูยังไม่ลืม...หรือไม่อยากลืม ?
วันนี้ผมเห็นมันเล่นบอลได้ย่างมีความสุข มีความมุ่งมั่น มีความพยายาม
ความฝันที่มันจะไปทีมชาติคงไม่ไกล......ดีใจด้วยนะ..........โน้ต
“ กลับเถอะ ” ผมบอกไอ้ว่าน
“ เพื่อนพี่อยู่ทีมไหนอะ ” ไอ้ว่านถาม
“ ที่มาจาก กทม. อะ ”
“ โอ้ว เก่งเลยนะนั่น ”
“ อย่าประมาทละกัน ”…… ผมรีบเดินออกมาครับ กลัวว่าจะเจอมัน เพราะตอนที่แข่งมันเห็นผมพอดี
มันเลยรู้ว่าผมมาดูมัน.......
“ นัท จะไม่ทักกันหน่อยเหรอ ” …เอาแล้วไง.....แล้วมันก็เห็นผมจนได้.......
“ ดีใจด้วยนะ กับชัยชนะ ”
“ ถ้าเป็นนัทที่เรารู้จัก จะไม่พูดอย่างนี้นะ ”
“ ลืมนัทคนนั้นไปเถอะ มันหายไปจากโลกนี้แล้ว ”
“ นัทครับ......รอผมอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแป๊ปนะ เดี๋ยวไปหาอะไรกินกัน ”
“ แต่เราคง.....”
“ แล้วเจอกันนะ ” ........ยังไม่ทันที่ผมจะพูดเสร็จมันก็สวนเข้ามา....แล้ววิ่งกลับไปที่ทีม......
นี่กรูกำลังทำอะไรอยู่วะ สาดเอ๊ย ถ้ากรูจะปฏิเสธก็ทำได้แต่...... ผมกำหมัดแน่นประมาณว่าโมโหตัวเอง
ที่ไม่สามารถควบคุมความรู้สึกตัวเองได้.....มันเลยกลายเป็นแบบนี้ ถ้าถามผมตอนนี้ความรู้สึกรักยังคงมีอยู่
แต่แค่แบบเพื่อน...คนหนึ่งก็เท่านั้น....
“ เพื่อนแน่เหรอครับ ” ไอ้ว่านประชดผม
“....เมิงคิดว่าไง....” ผมถาม
“ คิดว่าเค้ามีอะไรมากกว่าเพื่อน ”
“ ช่างมันเถอะ ........ ปะกลับ ” ผมรีบตัดบทครับ ไอ้ว่านรู้อะไรกว่าที่ผมคิดเยอะ นี่กรูเป็นนัทคนเดิมหรือเปล่าวะ
นัทคนเมื่อ 5 ปีที่แล้ว ....มันน่าจะไม่อยู่แล้ว.....หนียังไงความรู้เดิม ๆ ของเก่า ๆ ภาพที่เคยลืมเลือน....
มันหวนกลับขึ้นมาอีกครั้ง.....กล่องความทรงจำที่ผมเก็บไว้ลึกสุดใจตอนนี้มันถูกเปิดออกแล้ว.......
กลับมาที่ชมรมไอ้เดี่ยวกับพี่แหกก็ยังไม่มาครับ โทรฯ ไปบอกมันหน่อยดีกว่า.....มันไม่ว่าอะไรครับ แค่มันจะรอรับผมที่ชมรม ....ผ่านไป 40 นาที โน้ตก็มาหาผมที่ชมรม มันไปเอามอไซค์มาจากไหนวะ ....สรุปผมอยากไปไกล ม. หน่อย ไม่ค่อยอยากให้ใครเห็นครับ เลยเลือกร้านสเต๊กบุฟเฟต์ในห้างไม่ไกลจาก ม.มาก
“ เหนื่อยปะ ” ขณะที่ซ้อนมอไซฯมัน ก็มีการคุยกัน
“ นิดหน่อยหวะ ” มันตอบ
“ รู้จักทางไปร้านปะเนี่ย ”
“ 555+ เราก็ไป ๆ มา ๆ จะลืมได้ไง .....เราไม่เคยลืมอะไรเลยนะ ทุกเรื่อง ”
“.......เหรอ.....” ผมอึ้งไปเล็กน้อย ผมไม่รู้ว่ามันต้องการอะไร ผมไม่รู้ว่าผมควรทำยังไง
นี่กรูรู้อะไรบ้างเนี่ย ?? …..
“ นัทอ้วนขึ้นปะเนี่ย ”
“ ไอ้บ้า ”
“ จริง ๆ นะ รถมันดูหนักขึ้นกว่าตะก่อน ”
“ จำได้เหรอ ”
“ ....... ป่าวจำได้หรอก แต่เรารู้สึกได้ …….” ……สักพักก็ถึงร้านครับ ......
“ จำได้ปะร้านนี้ เป็นร้านที่เรามากินข้าวด้วยกันครั้งแรก ”
“ จริงดิ ”
“ เรารู้ด้วยนะ ว่านัทจะสั่งอะไร ”
....ถูกอย่างที่มันพูดหมดเลยครับ มันรู้ มันจำ มันเข้าใจ สิ่งที่เป็นผมหมดทุกอย่าง...มันไม่เคยลืม ไม่เคยเลือนไปจากสมองมันเลย.......
“ ไอ้ตี๋นั่นเป็นแฟนนัทเหรอ ”
“ ตี๋.....อ่อ ๆ ไอ้ว่านอะเหรอ มันเป็นรุ่นน้องที่ชมรม ”
“ ดูมันไม่น่าใช่นะ ”
“ บ้าเหรอ ไอ้ว่านมันไม่ได้เป็นนะ ”
“ อืม ๆ ขอให้เรามองผิดละกัน ”
“ แล้วโน้ตหละมีแฟนยัง ”
“ เรายังไม่ไว้ใจตัวเองเลย ”
“ ยังไงหละ ”
“ เราอยากมีรักครั้งใหม่นะแต่ขอเป็น.......คนเดิม ”
((( TBC. )))
>>> คำเมืองตอนละคำ : แก๊น = จุก ( กริยา ) <<<
หัวข้อ: กรูเนี่ยแหละผู้จัดการทีมฟุตบอล... (อ่าน 876128 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก