16.
“ เมิงไม่สบาย หรือไปแดรกส้นตรีนใครมาหรือเปล่าวะ ”
“ 5555+ ป่าวครับพี่ ”
“ ไม่ไปซ้อมวะ ”
“ พักอะพี่ ”
ผมคุยกับไอ้น้องว่านสักพัก ไอ้หมาบ้ามันก็มา.......
.
.
“ ทำไรอยู่วะ ” ไอ้หมาบ้าถาม
“ เบื่อหวะ ไม่อยากทำอะไร ” ผมตอบ
“ แล้วงานเมิงเสร็จแล้วเหรอวะ ”
“ .....ปล่อยมันไปบ้างเห้อ กรูอยู่กับมันมากจนกรูเกือบลืมตัวเองแล้ว..... ”
“ เมิงเจอพี่แพมบ้างป่าววะ ”
“ ....มีไรวะ... ”
“ ป่าว ๆ ช่วงนี้กรูหลบเค้าอยู่หวะ ”
“ หลบไมวะ ”
“ เออ ไว้กรูเล่าให้ฟัง ไปซ้อมละ ไอ้ว่านไปได้แล้ว ”
.
.
เหตุการณ์ยังคงเหมือนเดิม แต่มีบ้างที่ต้องหลบหน้าชะนีเห็บหมา ....ผมกับไอ้หมาบ้าก็ได้เจอกันแค่ตอนนอนกับตอนมันซ้อม ไม่ค่อยได้หวานกันเท่าไหร่ครับ เพราะต่างคนก็ต่างเหนื่อย....เหนื่อยกายแค่พักคงหาย
แล้วเหนื่อยใจหละ.....ทำไมมันไม่หายวะ สาดดดด เอ้ย บางครั้งผมแอบคิดว่า...อยากหายไปจากโลกนี้ ...เลย
.
.
และแล้วก็ถึงวันที่จะได้ระเบิดแข้งของมหาลัยผมซะที......เวลา 17.30 น. ผมตื่นเต้นไปด้วยเลยนะเนี่ย
ไอ้พี่แหกแมร่งปลุกอารมณ์กันใหญ่ ( ไอ้พี่แหกแมร่งโคตระจะตื่นเต้นครับ ผมแอบรู้มาว่ามันไปบนบาน ไปไหว้ ไปทำเชี่ยไรสารพัด 555+ ) ไอ้เดี่ยวดูจะไม่ตื่นเต้นอะไรเลยครับ ....ชิล ๆ ของมันไป แต่ก่อนแข่งมันก็มาอยู่กับผมตลอดนะ.....และแล้วก็ถึงเวลาแข่ง.....
“ นัทครับอวยพรเดี่ยวหน่อยครับ ” ไอ้หมาบ้าเห่า .....ขนลุกเลยพี่น้อง ท่าทางวันนี้อากาศจะร้อนจัด
“ อวยไรวะเมิง ” ผมถามมัน
“ ไอ้สัดพูดจาเพราะ ๆ เป็นมะ ” ….มันพูดพร้อมตบหัวผม....
“ ครับคุณชาย เมิงเอ้ยคุณจะให้ผมทำเยี่ยงไรรึ ”
“ อวยพรหน่อยดิ ผมจะแข่งแล้วครับที่รัก ”
“ อ่า ....ทำเต็มที่นะครับ ^^ ขอให้ทำได้อย่างที่ใจต้องการนะ ”
“ ขอบคุณครับ นัทรู้มั้ยครับ พรจากเมียเนี่ยเค้าว่ามันขลัง ”
“ หึหึ ให้มันจริง ไปได้แล้วเว่ย ”
“ คร้าบบบบ ” ………..ผมก็พลอยตื่นเต้นด้วย เห็นซ้อมกับแทบเป็นแทบตาย วันนี้จะได้แสดงฝีมือซะที
“เฮ้ย ไอ้นัท ” …..ใครวะ ? .....
“ คือ....อวยพรกรูหน่อยดิ ” ….ไอ้แบคให้ผมอวยพรให้ครับ....
“ เต็มที่นะเว่ย ....กรูรู้เมิงทำได้ ” ผมพูดไปยิ้มไป....ก็ตอนนี้มันดูเหมือนเด็กเลยอะครับ หุหุ
จากนั้นผมก็เข้าไปกอดมันครับ.....ดูมันอึ้ง ๆ ....แต่ก็อยากให้กำลังใจมันครับ...........
เกมส์ในครึ่งแรกยังทำอะไรกันไม่ได้ทีมคู่แข่งดูเหมือนจะไล่ทีมผมมากกว่าอีก....เค้าเล่นเร็ว เดินเกมส์แบบว่าเต็มที่....เกือบทำประตูได้หลายครั้ง ...สาดดดเอ้ยยย ดูพี่แหกจะไม่สะทกสะท้านอะไรครับ......แต่ที่แน่ ๆ กัปตันทีมคู่แข่งทำไมหล่อสาดหวะ เท่เชี่ย ๆ กรูยิ่งแพ้คนเข้ม ๆ อยุ่ หุหุ แต่ไม่ได้ ๆ กรูจะแอบมีใจให้ฝ่ายตรงข้าม
ได้เยี่ยงไร ไม่แนว ๆ ...............
“ ไอ้แบคขอเต็มที่กว่านี้นะ แล้วก็พยายามคุมอารมณ์หน่อย ไอ้ว่านเมิงต้องตามบอลมากกว่านี้นะ
ไอ้ยุทธเมื่อคืนเมิงไปเอาเหรอไงถึงเหนื่อยง่าย บลา ๆ ” ไอ้พี่แหกร่ายยาว
ครึ่งหลังเริ่มขึ้นแล้วครับ ต่างฝ่ายต่างสูสี คราวนี้ทีมผมเป็นฝ่ายบุกบ้างแล้ว....ผมเพิ่งเคยเห็นพี่แหกทำหน้าจริงจัง
แนวโคด ๆ สมแล้วครับที่ได้เป็นผู้บัญชาการของทีม....พี่แหกสามารถหลุดเข้าไปยิงประตูได้หลายครั้งแต่ก็ยังไม่มีดวง
กรูแมร่งลุ้นสาด ......และแล้ว.....ก็นำ 1 ลูกในนาทีที่ 72 ....แต่ไม่ใช่ทีมผมนะ -*- สาดดด มันไหลบอลคืนโต้กลับ
แมร่งเอ้ย หงุดหงิดหวะ......ไอ้หมาบ้าหันมามองมาผมครับ....ผมก็มองอยู่เหมือนกัน....ไม่รู้จะทำอะไรดี...
คงทำได้แต่....ยิ้มให้มันครับ.....ไม่รู้จะช่วยอะไรมันได้มั้ย แต่ก็เป็นสิ่งเดียวที่ผมพอจะทำได้ในตอนนี้.....
แต่แล้ว...ความพยายามก็เป็นผลครับ ไอ้ว่านน้องรัก นาทีที่ 83 มันหลุดเดี่ยวทำประตูได้อย่างสวยงาม ตึ้ซู้ดดด >0<
เจ๋งง่าวว ....ตื่นเต้นสาด ใครไม่เคยก็คงไม่รู้ หุหุ ตอนนี้ทุกสายตาจับจ้องไปที่ฮีโร่ของทีมครับ ในทีมต่างเข้าไปสวมกอดมากมาย วันนี้ไอ้ว่านเด็กน้อยของผมคนนั้นมันดูตัวใหญ่จังครับ.....ทุกคนในทีม เปลี่ยนไปอีกคนเมื่อได้ก้าวเท้าลงในสนาม
โดยมีคำว่า | ศักดิ์ศรี ( ของมหาลัย ) | อยู่ในใจ .....แต่จะดีใจในตอนนี้คงจะเร็วไป....
เวลายังไม่หมดก็ยังคงไม่สามารถตัดสินอะไรได้.......ผ่านไปกว่า 10 นาที โดยที่มีการต่อเวลาแล้ว ต่างฝ่ายต่างทำอะไรกันไม่ได้ สกอร์จบลงที่ เสมอ 1 – 1 เก็บคะแนนไปเท่ากัน .....แม้อาจจะเป็นการเริ่มต้นที่ไม่สดใสเท่าไหร่นัก
แค่ผมก็พอใจครับ ^^ คำว่าเต็มที่อาจจะไม่ได้หมายถึงชัยชนะก็ได้ แต่เต็มที่มันคือเราทำดีที่สุดแล้ว ผลจะออกมาเป็นไงเราก็ไม่รู้สึกผิดกับตัวเองและทีม ........ตอนนี้ทุกคนรวมกันที่หน้าชมรม.....
“ ขอบคุณสำหรับความพยายาม ขอบคุณที่เล่นเกมส์วันนี้ได้อย่างเต็มที่ .....ขอบคุณทุกคนจริงๆ ครับ อ่อ ๆ เกือบลืม
ขอบคุณ 1 คนที่ทำประตูทีมเราได้ เจ๋งมาก ^^ ” ผมพูดกลางวงล้อมของคนในทีม …….มันอาจฟังดูเป็นแพ็ทเทิน
แต่ผมรู้สึกอย่างนั้นจริง ๆ ทุกคนพร้อมใจกับปรบมือให้ผมกับไอ้ว่าน
จากนั้นก็มีการบูม ....5555+ เก๋าสาด
“ กรูเล่นเป็นไงมั่ง ” ไอ้หมาเดี่ยวถามตอนที่อยู่ในรถกำลังจะกลับบ้าน
“ คิงมันตึงเก่งตี้ซู้ด จ้าววววววววววววว ( เมิงมันเก่งที่สุดแล้ววววววววววววววว ) ” ผมตอบ
“ แข่งอีกทีมะรืนนี้ เวลาพักน้อยหวะ ”
“ ก็จริงหวะ เอาน่าเต็มที่ก็พอละ ^^ ”
“ เมิงมันน่ารักตรงนี้แหละน้า ”
“ ไอ้สาดด กรูอะน่ารักทุกที่ ทุกเวลา 555+ ”
“ เชี่ยละเมิง ให้น่ารักกับกรูคนเดียวพอ ”
แล้ววันแข่งวันแรกก็จบลง......เช้าวันต่อมา.....ตื่นชิล ๆ ครับ 8 .30 น. วันนี้อยากให้ไอ้เดี่ยวได้หม่ำมื้อเช้า
แจ่ม ๆ โดยฝีมือผม ....เลยทำออมเลท + ไส้กรอก + บาโลน่า + สลัด แมร่งกินดีกว่ากรูอีก ....
“ เฮ้ย ท่าทางกรูจะนอนไม่พอหวะ กรูเห็นภาพหลอน ” -*- ดูไอ้หมาบ้ามันเห่า ชิ
“ งั้นไม่ต้องแดรก กรูให้หนูปลาทองแดรกก็ได้ เชอะ ” งอนครับพี่น้อง
“ โอ๋ ๆ เมียกรูนี่มันขี้งอนจัง ”
“ ไหนใครงอน ไม๊มี๊ ” ไม่ยอมรับง่าย ๆ ครับ
9 โมงครึ่งก็ออกจากบ้านครับ ผมว่าผมใช้ชีวิตในมหาลัยมากกว่าที่บ้านอีก เอาวะ สู้โว้ยยไอ้น้าดดด >0<
ผมกับไอ้หมาบ้าตรงไปที่ชมรมครับ....ไอ้พี่แหกก็นัดทีมที่นี่เหมือนกัน แต่ตอนลงรถทำไมถึงมองผมแปลก ๆ วะ
ท่าทางงานจะเข้า .....ผมเข้าไปในห้องชมรม......--*-- คือ งานข้าวของกรูของแต้เลยจ้าวววว
“ สวัสดีครับอาจารย์ ” อาจารย์ที่คุมงานมาที่ชมรมครับ
“ คุณภัทร นี่คุณธงไชย ท่านเป็น 1 ในคณะกรรมการแล้วก็สปอนเซอร์หลักนะ ” อาจารย์แนะนำผมให้รู้จักกับ....
คุณพ่อพี่แพมครับ .....อาจเป็นอีกคนที่ผมไม่อยากจะรู้จัก
“ สวัสดีครับ ” ผมสวัสดีคุณพ่อพี่แพม
“ ผมก็รู้จักคุณมาพอสมควรนะ ตามคำบอกเล่าของอาจารย์ คือผมลงแรงไปเยอะ....แล้วผม ”
“ ขอโทษนะครับ ขอตรงๆ ครับ ” แมร่งมัวแต่ฝอยห่าไรไม่รู้ กรูต้องการเนื้อ ๆ ไม่ใช้น้ำเน่า ๆ
“ ครับ การแข่งขันครั้งนี้ทีมคุณจะต้องชนะเลิศ คุณรับผิดชอบทีมนี้คุณต้องทำให้ได้ ” ……
เหมือนโดนสึนามิซัดสาด ... วูบไปเลยพี่น้อง ......ตกลงนี่กรูกำลังทำอะไรอยู่วะ....
ได้แต่ก้มหน้า....แล้วก็คลำทางที่มืดมิดต่อไป......เฮ้ออ....อนาถใจสิ้นดี
หลังจากที่พวกคุณ ๆ ผู้ใหญ่ทั้งหลายทั้งมวลที่มาสั่ง ๆ บ่นๆ ออกไป พวกข้างนอกก็กรูกันเข้ามา
แมร่งเอาซะจลาจลย่อม ๆ เดี๋ยวห้องก็พังหรอกสาดดด ไอ้พวกเชี่ย
“ เฮ้ยไอ้นัทมันพูดอะไรกับเมิงมั่งวะ ” ไอ้พี่แหกถามผม ทุกคนต่างจับจ้องมาที่ผม .....กรูก็ต้องใจอะเดะ แมร่งยิ่งน่ารัก ๆ อยุ่ คริ ๆ
“ ป่าวนี่หว่า ไม่มีอะไร บ่นตามพาสา ” ผมบอกทั้งทีม เรื่องบางอย่างก็ไม่ควรไปรับรู้มันครับ ในเมื่อผมรับเรื่องไว้เยอะแล้ว ก็จงรับมันต่อไป ......เนอะ ^^ ตอนนี้ทำไมตัวผมมันสั่น ๆ ไงไม่รู้ ได้แต่ยิ้มแหย ๆ
ผมพยายามเดินออกไปด้านนอกแต่ก็ถูกไอ้หมาบ้าดึงแขนไว้ ......
“ จะไปไหนวะ ”
“ .................. ” ผมไม่ตอบอะไรแค่ยิ้มให้มัน….ไอ้หมาบ้ามันรู้ครับ ......มันยอมปล่อยผมให้ออกไป
จากงานที่คิดว่ามันเล็ก ๆ ทำ ๆ ไปเถอะ ตอนนี้งานมันช่างหนักจริง ๆ .....ไม่รู้ว่าจะไปที่ไหนครับ
ผมเดินออกไปตามทาง ไปเรื่อย ๆ .....เรื่อย .....
“ นัท ! ”....น่านนน เริ่มผวาชื่อตัวเอง -*-......ในใจภาวนาว่าอย่าให้เป็นกรูเลย
“ ...........” แต่ผมก็คิดผิด.....คนที่เรียกผม.......เค้า....เค้า.....แมร่งเอากรูใจเต้นไม่เป็นจังหวะ
“ เป็นไงสบายดีมั้ย ” ………..คน ๆ นั้น ถามผม .....แต่ผมไม่รู้จะตอบว่าไรดี หัวที่หนักอึ้งมันกลายเป็นว่างเปล่า
“ ปะ...เป็นไง....มั่ง โน้ต ” ตอบไปด้วยความตื่นเต้น .
((( TBC. )))
>>> คำเมืองตอนละคำ : ตุ้ย = อ้วน <<<
หัวข้อ: กรูเนี่ยแหละผู้จัดการทีมฟุตบอล... (อ่าน 878990 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก