10.
ตอนนี้ทั้งรถมีเพียงแต่เสียงเพลง ไร้เสียงพูดจาของคนในรถ ......แล้วผมก็ได้อึ้ง + ขนลุก อีกรอบ
ก็อยู่ดี ๆ ไอ้แบคก็เอื้อมมือมาจับมือผมครับ
.
.
……ผมรีบหันหน้าไปมองมัน.....แต่มันก็ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น......ปล่อยมันไปละกัน......
ไม่ได้ให้ความหวังมันนะครับ.....แต่....ตอนนี้ผมวูบ ๆ ครับ ใจไม่ดี
ไม่รู้ไอ้หมาบ้าของผมหายไปไหน....มันไม่เคยไม่รับโทรศัพท์ผม....มันไม่เคยหายไป
ไหนมันบอกว่า จะอยู่ดูแลผมไง......ตอนนี้ใจมันคิดฟุ้งซ่าน คิดมาก คิดไปไกล ......อดคิดไม่ได้จริง ๆ ครับ
“ เฮ้ย ไปส่งกรูที่บ้านไอ้เดี่ยวหน่อยดิ ” ผมบอกไอ้แบค
ผมลืมไปครับ ยังไม่ได้ให้ลูกชายผมหม่ำ ๆ เลย เป็นห่วงมันครับ
“ อ่าว ไม่ไปงานเลี้ยงแล้วเหรอวะ ” ไอ้แบคเห่า
“ มีอะไรต้องทำหน่อยหวะ ”
“ อืม ๆ ”…….
ฟ้าเริ่มมืดแล้วครับ ตอนนี้คนคงเริ่มทยอยเข้างานแล้ว
ผมยังอยู่บนถนนทางยาวที่ตรงไปข้างหน้าที่ไม่รู้ว่ามันสิ้นสุดที่ไหน
แสงไฟเหลือง ๆ ส่องสว่างทั่วถนน......ผมชอบไฟสีเหลืองจังเลย...มันดูเหงา....เศร้า.....
ชวนให้คิดถึงคนบนฟ้าที่แสนไกล ชวนให้คิดถึงอดีตที่หันหลังกลับไปมองมันก็ไกลจนเกินจะคว้า....
ผมไม่ได้ยึดติดกับสิ่งที่ผ่านไปแล้ว แค่เพียงจดจำในสิ่งที่กลับไปคิดแล้วทำให้รู้สึกดี.....
เผลอแป๊ปเดียวถึงบ้านแล้วครับ.......นั่นไงลูกชายผมไอ้คุงปลาทอง มันมารับผมครับ น่ารักจริงเชียว
“ เมิงเลี้ยงหมาแล้วเหรอวะ ” ไอ้แบคเห่า
“ เมิงเห็นเป็นไดโนเสาร์เหรอวะ ” ผมตอบ
“ ชื่อไรวะ ”
“ ปลาทองหวะ ชื่อนี้น่ารักมะ ”
“ เหมาะกับเมิงดีหวะ ”
“ เคยอยู่ดี ๆ แล้ววูบตายปะ .......เดี๋ยวกรูมา ฝากลูกกรูแปป ” ผมไปหาข้าวให้มันกินครับ ตอนนี้ไม่มีเวลามากเลยให้อาหารสำเร็จรูปแทน ถ้ามีเวลาผมจะคลุกข้าวให้มันครับ ผสมตับหมู เนื้อสัตว์ เปลี่ยนไปเรื่อย ๆ......
......ไอ้แบคมันเล่นกับคุงปลาทองอย่างสนุกสนาน ไอ้คุงปลาทองนี่ใจง่ายแฮะเล่นกับคนแปลกหน้าเฉยเลยหวะ
“ เมิงไม่กลัวเสื้อเปื้อนเหรอวะ ” ผมถาม
“ กลัวไมวะ กรูรักหมาหวะ บ้านกรูก็เลี้ยงนะ ” ไอ้แบคเห่า ......เริ่มรู้สึกดีกับมันมากขึ้นครับ
ท่าทางมันเหมือนเด็กเลย ดูแล้วไม่มีพิษไม่มีภัย
........มีแต่คิดถึง มีแต่คิดถึง อยู่ทุกครั้งที่มองดาว....... ขอให้เป็นไอ้เดี่ยว.......อ่า.....แต่เป็นพี่แหกครับ.....
“ ว่าไงเพ่ ” ผมทักทายพี่แหกอย่างสุภาพโคตร ๆ
“ ไอ้คุงนัท เมิงเสด็จเอาตัวและหัวจวยเมิงมาที่งานเลี้ยง ณ. บัดนาว ” พี่แหกเห่า
“ เออ ๆ จะออกไปแล้วพี่ ” ผมตอบ โดนจิกแล้วกรู ต้องรีบเผ่น
ให้อาหารคุงปลาทองเสร็จก็ล้อหมุนไปงานเลี้ยงเลยครับ.....คราวนี้มันไม่จับมือผมแล้ว
“ เมิงเป็นไรอะป่าววะ ” ไอ้แบคถามตอนที่อยู่ในรถ
“ ป่าวหวะ แค่คิดไรนิดหน่อย ” ผมตอบ .....นี่ผมแสดงออกให้มันรู้หรือว่ามันสามารถรับรู้ความรู้สึกผมได้ ?
“ ถ้าเราห่างกันเมิงจะลืมกรูมั้ย ? ”
“............................” ผมเงียบ ไร้คำตอบแต่ผมหันไปมองหน้ามันแทน
“ ตอบหน่อยนะ กรูอยากรู้ ” มันเลี่ยงไม่มองหน้าผม
“ คนเราไม่มีใครไม่ลืมหรอก อยู่ที่ว่าจะลืมช้า หรือลืมเร็ว ”
“ แล้วเมิงจะลืมกรูเร็วมั้ย ? ”
“ ......กรูไม่รู้หรอก การลืมใครสักคนมันอาจทั้งง่ายดายและยากมาก...... ”
“ แต่กรูจะไม่มีวันลืมเมิงเร็ว ” ……………….จบประโยคนี้แล้ว รถก็กลับมาเงียบงันอีกครั้ง
โดยที่ปราศจากเสียงใด ๆ ทำให้ได้ยินเสียงแอร์ที่แผ่วเบาได้อย่างชัดเจน....................
******
บางคนใช้เวลาทุกนาทีเพื่อลืม....รักครั้งแรก
บางคนใช้เวลาทั้งชีวิตเพื่อจำ....รักครั้งสุดท้าย
******
ไม่นานก็ถึงหอประชุมครับ ผมรีบมองหาไอ้เดี่ยวเผื่อมันจะอยู่ในงาน
“ พี่นัท ๆ ทางนี้ ” ใครวะ......ไอ้น้องว่านเองครับ โอ้ววว แต่งตัวได้ไม่กลัวโดนลากไปข่มขืนเลยเมิง
เสื้อเชิ้ตแขนยาวสีกรมท่า กางเกงแสล๊คสีครีมเข้ม ร้องเท้าหนังดำหัวตัด .....แลดูน่ากินมากครับ
ไอ้พวกนักบอลนี่แต่งตัวทีดูดีโคตร ๆ หวะ ....
“ ว่าไงเมิง แต่งตัวได้เชี่ยมาก เกินหน้าเกินตากรู ” ผมบอกไอ้ว่าน
“ พี่ก็ใช่เล่นนะ เสื้อสีชมพูยิ่งพี่ผิวขาว มันทำให้เด่นขึ้นเลยอะ 55+ ” ไอ้ว่านเห่า
“ ดาวตกอะเดะเมิง เออ ๆ เมิงเจอไอ้เดี่ยวมั่งปะ กรูติดต่อมันไม่ได้เลยหวะ ”
“ ไม่เจอเลยพี่ .....อ้าวไอ้แบค มันมากับพี่เหรอ ”
“ ต้องบอกว่ากรูมากับมันมากกว่านะ ”
“ แต่งตัวโทนเดียวกันด้วยนะ ไปร้านเดียวกันเหรอพี่ ”
“ ร้านไอ้แบคเนี่ยแหละ ที่กรูใส่ก็ชุดมัน ไอ้พี่แหกอยู่ไหนวะ ”
“ ดูแขกอยู่ด้านในอะพี่ เห็นพี่เค้าก็บ่นถึงพี่เหมือนกัน ”
“ เออ ๆ งั้นกรูเข้าไปหามันก่อนนะ ”
ผมเดินเข้าไปในงานคนเดียวครับ ผมไล่ไอ้แบคไปช่วยงานไอ้ว่าน ไอ้พี่แหกเห็นผมก็รีบกวักมือเรียกเลยครับ
รอบ ๆ ข้างไอ้พี่แหก มีผู้ใหญ่อยู่ 3 – 4 คน คือท่านคณะกรรมการจากมหาวิทยาลัยต่าง ๆ
คุยกันสักพักก็ไปนั่งที่โต๊ะครับ......โต๊ะผมมีแต่คนในชมรมงับ..........
สักพักประธานการจัดการรวมถึงคณบดีมหาลัยผมก็ขึ้นกล่าวต้อนรับพร้อมกับกล่าวเปิดงานเลี้ยง
งานเลี้ยงดำเนินไปเรื่อย ๆ เสียงคุย เสียงหัวเราะ .......ยังมีคนเข้างานเรื่อย ๆ ครับ ....
วันนี้งานเลี้ยงเป็นอาหารเหนือแบบบุพเฟ่ต์ ดูทุกคนจะชื่นชอบครับ ผมไปตักอาหารกับไอ้พี่แหก
เดินไปเม้าไป....ทักทายคนรู้จักเป็นระยะ ๆ ....ยิ้มอย่างเดียวเจ้า ยิ้มไว้ก่อน หุ หุ เพื่อมิตรภาพ
เดินตักอาหารไปเรื่อย ๆ .....อยู่ดี ๆ ไอ้พี่แหกก็หยุดเดินแล้วบอกผมว่า
“ เฮ้ย คิงผ่อตี้10 นาฬิกา ด่วน ( เมิงมองไปที่ 10 นาฬิกา ด่วน ) ”
“ อิหยังก๋า ( อะไรเหรอ ) ” ผมตอบ........แล้วสิ่งที่พี่แหกให้ผมดูก็คือ.....
ชายหนุ่มรูปร่างดีแต่งตัวมาในชุดเรียบหรูดั่งเจ้าชายเข้ากันกับหญิงสาวที่สวยงามเฉิดฉายดั่งเจ้าหญิง
......เดี่ยวกับพี่แพม.....((( TBC. )))
>>> คำเมืองตอนละคำ : ฮัก = รัก <<<
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
