หัวข้อ: ชู้ (your're my lover) [Dramaนิดๆ พิลึกหน่อยๆ] พิเศษ เต็มเดย์ เดย์เดือน

[yasperjer]

ตามอ่านแบบยาวๆเลยเรา เดย์แม่งอย่างเฮียยยยยยยยยยยยยยย
ทำได้ไงอ่ะนอกใจมา3ปี มีอะไรกันจนเขาท้อง เราอ่านตอนแรกแล้วแบบภาวนาให้มันไม่ใช่พระเอก
อาร์ตเลิกได้อ่ะดีแล้วอย่าทนเลย ขอให้ตัดใจได้ไวๆ ยุ่งเหยิงไปหมดเบย แง
ยังมองไม่ออกว่าจะจบยังไง ให้มีความสุขไม่ทุกข์ใจทุกฝ่าย

[Leenboy]

อยากตะโกนใส่หน้าพี่ชายตะวันว่า มึงต้องการอะไรอีก!!!!!

[iamaweirdo]

ทำไมเราแอบเชียร์เดย์

[wifesuju]

ทุกตัวละครสีเทาๆอย่างที่คนเขียนต้องการเลย ตอนนี้รำคาญทุกคน หงุดหงิดมากกกก  หึ่ยยยยยยย

[SoSweetCB]

ลูกสาวคุงผู้กองชื่อน้องจูนหรือน้องดาด้าอ่ะฮับ เผื่อไรต์ลืม 5555
รีบเคลียร์งานนะผู้ก๊องงงงง เอาใจช่วย

ดาด้าจ้า

เราว่าเราคงตาลายเองหรือไม่ก็จำผิดค่ะ 555555 คือเราจำว่าตอนก่อนหน้าพี่ชายตะวันเรียกหลานว่าจูนก็จำว่าชื่อจูน คงตาลายเองจริงๆ แหละ เพราะย้อนกลับไปหามาไม่เจอ 555555

[ichiichi]

มาแว้วจ้าาาาาา เคลียร์เกือบครบทุกเรื่องในตอนเดียว

ใกล้จบจริงๆ สักที ฮืออออ 



ขอบคุณทุกคนที่ติดตาม ถูกใจบ้างไม่ถูกใจบ้าง แต่ก็ขอบคุณน้าที่ช่วยติชมและให้กำลังใจ
29
ตอนที่ได้ยินเสียงรถเข้ามาจอดที่หน้าบ้าน อาร์ตรีบลุกแล้ววิ่งออกไปเปิดประตู หลังจากนั่งหลับๆ ตื่นๆ อยู่ในบ้านมาหลายชั่วโมง

“ตะวัน!” ร่างบางโผเข้ากอดคนที่รอคอยด้วยความคิดถึง ช่วงเวลาที่ต้องรอคอยทั้งเสียงโทรศัพท์ คำอธิบายต่างๆ อาร์ตก็แทบคลุ้มคลั่งแล้ว ถึงกับเผลอกดโทรหาเดย์ เพราะคิดว่าตามตะวันจะไม่ติดต่อมาเพื่ออธิบายเรื่องของผู้หญิงคนนั้น ทั้งที่อาร์ตก็รู้ว่าไม่ควรยุ่งกับเดย์อีก แต่ในช่วงที่จิตใจว้าวุ่น ก็ทำลงไปแบบไม่คิดจนได้ หลังจากนั้นไม่นาน ตามตะวันก็โทรมาหา พอได้ฟังคำอธิบายทั้งหมด แม้จะยังไม่ค่อยสบายใจ แต่อาร์ตก็อยากจะเจอเจ้าตัว เพื่อจะได้คุยกันต่อหน้าให้เข้าใจมากขึ้นอีก

“คิดถึงสุดๆ” ตามตะวันเอ่ยด้วยรอยยิ้ม หอมแก้มนุ่มไปฟอดหนึ่ง ก่อนจะพากันเดินเข้าไปในตัวบ้าน “ขอโทษนะ ผมมาซะดึกดื่น พ่อแม่คุณจะว่าอะไรรึเปล่า”

“ไม่หรอก เราบอกไว้แล้ว พรุ่งนี้เช้าค่อยเจอกันนะ” อาร์ตกอดแขนเขาแน่น ท่าทางออดอ้อนแบบนี้ก็น่ารักเสียจนตามตะวันแทบอดใจไม่ไหว อยากกอดให้จมอกแล้วฟัดแรงๆ

ถึงตอนนี้ อาร์ตค่อนข้างมั่นใจแล้วว่า อยากอยู่กับคนคนนี้มากกว่าใคร แม้แรกๆ อาจจะเป็นเพราะต้องการที่พึ่งพิงในยามที่เดย์ห่างหายไป แต่ที่คิดมากเรื่องครอบครัวเก่าของตามตะวัน และที่เสียใจที่ไม่โทรมาหาตามที่บอกไว้ ก็ทำให้อาร์ตเริ่มมั่นใจในความรู้สึกที่มี

อาร์ตพาตามตะวันเข้าไปในห้องนอน เตรียมน้ำอุ่นให้อาบ รอจนตามตะวันอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ ก็เอานมอุ่นๆ ให้ดื่มก่อนนอน

“คุณดูสดชื่นขึ้นนะ อยู่ที่นี่คงบายใจขึ้นมากแล้วใช่มั้ย” ตามตะวันดื่มนมหมดแก้วก็ส่งคืนให้อาร์ต พร้อมกับคว้าร่างบางมากอดเอวไว้ เอาหน้าซุกที่ท้องอุ่นๆ อาร์ตที่ยืนอยู่วางแก้วลงบนโต๊ะข้างเตียง แล้วลูบหัวเขาแผ่วเบา

“อืม สบายใจเรื่องนั้น แต่ไม่สบายใจเรื่องนี้” น้ำเสียงของอาร์ตแฝงความกังวลเล็กๆ

“เรื่องนี้? เรื่องของผมกับเกศน่ะเหรอ” ตามตะวันเงยหน้ามองอาร์ตที่ก้มมามองเขาเช่นกัน อาร์ตพยักหน้ารับ ค่อยๆ นั่งลงบนตักของชายหนุ่ม ยกแขนโอบรอบลำคอไว้

“ตะวันไม่ได้โกหกเราใช่มั้ย เรากลัว...กลัวว่าทุกอย่างจะเป็นแค่ภาพลวงตา” เสียงสั่นเครือนั้น ทำให้ตามตะวันกอดรัดร่างบางแน่นขึ้น เพื่อตอกย้ำความรู้สึกที่มี

“ผมรักคุณขนาดนี้ ยอมทิ้งทุกอย่างได้เพื่อคุณ ผมไม่มีวันโกหกหรือหักหลังคุณแน่นอน”

อาร์ตเงียบไปนาน ก่อนจะโน้มตัวลงกอดคอร่างสูงไว้ ซบหน้าลงบนบ่ากว้าง “ไม่ต้องทำขนาดนั้นก็ได้ เราไม่ได้อยากให้ตะวันทิ้งอดีตที่ผ่านมา ลูกสาวของตะวันก็น่ารัก เราอยากไปเจอสักครั้ง”

“ไว้ผมจะพาไป” ตามตะวันคลี่ยิ้มบางๆ เมื่ออาร์ตผละออกมาสบตากัน “ดาด้าต้องชอบคุณแน่ๆ”

“แล้วถ้าไม่ชอบล่ะ?”

“มีตรงไหนที่คุณจะทำให้เด็กไม่ชอบได้ล่ะ? คุณชอบแกล้งเด็กเหรอ?” ตามตะวันหัวเราะเบาๆ อาร์ตยู่ปากใส่

“ไม่ใช่แบบนั้นสักหน่อย แล้ว...ภรรยา...เก่า?”

“เขาก็อยู่ส่วนเขาสิ นานๆ ทีผมถึงจะกลับบ้าน ไปเยี่ยมแม่กับลูก ไม่ได้ยุ่งอะไรกันหรอก เขาเองก็มีงานมีหน้าที่ของเขา พวกเราเป็นแค่เพื่อนกัน ถ้าคุณไม่สบายใจ ผมจะคุยกับเขาให้ย้ายออก”

“ไม่ได้นะ ลูกของตะวัน...ยังไงก็ต้องการแม่” อาร์ตรีบท้วง แม้จะยอมรับว่าหึงบ้าง แต่เด็กต้องมีพ่อแม่ จะให้ใครหายไปคงไม่ดี อาร์ตสงสารเด็ก

“อืม งั้นคุณจะไม่...หึงผมแล้วใช่มั้ย?” ตามตะวันถามด้วยรอยยิ้มในแววตา อาร์ตเลยทำปากคว่ำใส่

“ใครบอกว่าหึง”

“ก็เห็นๆ อยู่นี่ ดูหน้าสิ งอได้อีก” เขาเอานิ้วจิ้มแก้มใสของคนขี้หึงเล่น อาร์ตเลยหยิกแขนกลับ หยอกกันไปมาสักพัก ริมฝีปากทั้งสองก็เคลื่อนเข้าหากัน

“หลงรักผมแล้วใช่มั้ย อาร์ต”

อาร์ตไม่ตอบ แต่ประกบปากด้วยตัวเองอย่างเร่าร้อน

รุ่งเช้าวันต่อมา อาร์ตพาตามตะวันไปแนะนำตัวกับพ่อแม่ และทานข้าวเช้าร่วมกัน พ่อถามเรื่องของตามตะวันยกใหญ่ด้วยความสนอกสนใจ และเหมือนจะคุยกันถูกคอมาก เพราะช่วงหลังๆ พ่อของอาร์ตเริ่มสนใจเรื่องกล้อง เลยมีเรื่องให้คุยกันเป็นนาน จนจบมื้ออาหารก็ยังคุยกันไม่เลิก

“เห็นทีวันนี้จะไม่ได้ไปไหน” เสียงแม่พูดขึ้น เพราะเห็นพ่อพาตามตะวันไปช่วยดูเรื่องกล้อง พากันไปถ่ายรูปอยู่ด้านนอกบ้าน ส่วนอาร์ตกับแม่นั่งรออยู่ข้างใน

“นั่นสิครับ” อาร์ตพยักหน้า

“เราแน่ใจแล้วใช่มั้ย ว่าจะคบกับเขา” แม่นั่งลงข้างๆ อาร์ต พร้อมกับถ้วยชาและคุ้กกี้ที่อาร์ตชอบกิน พอมองพวกมันแล้ว ก็นึกถึงเดย์...คุ้กกี้ที่เดย์เคยทำให้ ก็เป็นสูตรที่ได้จากแม่ของอาร์ต

“ผมคิดว่าอยากจะลองเริ่มต้นใหม่กับเขาครับ” แววตาของอาร์ตไม่มีหวั่นไหว และแม่ก็ยิ้มรับ

“ถ้าเราพร้อมเริ่มใหม่ก็ดี แต่ต้องเผื่อใจไว้รักตัวเองเยอะๆ นะคะ ถ้ามันไม่เป็นไปอย่างที่คิด ก็กลับมาหาพ่อกับแม่ได้ทุกเมื่อ” ฝ่ามือของแม่วางลงบนบ่าและลูบเบาๆ อย่างให้กำลังใจ อาร์ตโผเข้ากอดแม่เหมือนเด็กเล็กๆ สองแม่ลูกคุยกันไปเรื่อยๆ จนพ่อกับตามตะวันกลับเข้ามาอีกครั้ง

บ่ายวันนั้น เต็มเดือนโทรหาตามตะวันหลายสาย จนสุดท้ายแล้ว ตามตะวันก็ต้องยอมรับ เรื่องที่คุยก็เรื่องเดิม เรียกให้กลับ อ้างทั้งงานทั้งดาด้า

[กูจะลาออก และมึงห้ามกูไม่ได้ด้วยเต็ม ส่วนเรื่องลูก กูคุยกับอาร์ตแล้ว กับเกศกูจะไม่กลับไปเป็นเหมือนเดิมแน่นอน ถ้าเขาไม่โอเค คงต้องคุยกันอีกที] ตามตะวันยืนยันหนักแน่น จนเต็มเดือนต้องถอนหายใจยาว จะบังคับขู่เข็ญยังไงก็คงไม่เป็นผล เพราะน้องชายคนนี้ดื้อรั้นยิ่งกว่าใคร เป็นพวกที่ถ้าทุ่มเทให้อะไรสักอย่างหรือใครสักคนแล้ว ตัดทิ้งสิ่งอื่นได้แบบไม่มีลังเล

“อย่างน้อยก็อย่าทิ้งลูกแล้วกัน มึงจะทำยังไง เอายังไง กลับมากรุงเทพฯ แล้วพาเขามาหากูที จะได้คุยกันทีเดียวเลย” เต็มเดือนพูดได้แค่นั้น ก็วางสาย

“จริงๆ พี่ไม่ต้องห่วงเรื่องเกศก็ได้นะคะ” เกศราที่นั่งฟังอยู่ข้างๆ เอ่ยขึ้น ดาด้าเล่นน้ำในสระยางอยู่กับคุณย่าที่ด้านนอกบ้าน และวันนี้เต็มเดือนก็กลับมาเพื่อคุยเรื่องของตามตะวันกับเกศราโดยเฉพาะ

“พี่แค่อยากให้ดาด้ามีทั้งพ่อแม่ ที่อยู่ด้วยกัน” เต็มเดือนถอนหายใจอีกครั้ง มองหลานสาวตัวน้อยที่หน้าบ้านแล้วก็สงสารขึ้นมาจับใจ พ่อของเด็กน้อยเลือกผู้ชายด้วยกัน มากกว่าแม่แท้ๆ ของลูกสาวตัวเอง

แต่เกศราก็ผิดเองที่ขอหย่าและหอบลูกวัยไม่กี่เดือนหนีไปกับผู้ชายอีกคน

“แต่เกศก็ผิดเองที่ทิ้งเขาไป ตามจะโกรธจะเกลียดเกศก็ไม่แปลก แต่เขาก็ยังยอมให้เกศอยู่กับลูกที่นี่ แค่นั้นก็พอแล้วค่ะ” เกศรายิ้มบางๆ เธอกับตามตะวันยังเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันได้ ที่เป็นอยู่นี้ก็ดีแล้ว

“อืม...ถ้าเกศว่าอย่างนั้น พี่ก็คงพูดอะไรไม่ได้แล้ว แต่เรื่องผู้ชายชื่ออาร์ตนั่น พี่คงต้องคุยกับไอ้ตามและเจ้าตัวเขาอีกที”

“สมัยนี้แล้วพี่เต็ม ถ้าตามเขารักเขาชอบของเขา ก็ปล่อยไปเถอะค่ะ” เธอจับแขนของพี่ชาย เต็มเดือนเงยหน้ามองเธอด้วยสีหน้าสับสนเล็กน้อย เขาไม่ค่อยอยากยอมรับเรื่องความรักระหว่างผู้ชายด้วยกันเท่าไหร่ แต่ชีวิตใครชีวิตมัน จะห้ามไปก็คงยาก

“พี่จะพยายามเปิดใจดูแล้วกัน”

******

ตกเย็น อาร์ตเข้าครัวช่วยกันทำอาหารกับแม่ ส่วนพ่อก็ยังคงเห่อลูกเขยคนใหม่ (?) พาไปเที่ยวในไร่ ชวนกันถ่ายรูปสนุกสนาน ตามตะวันเป็นคนง่ายๆ สบายๆ แถมยังชอบลุย

“ผมอยากเป็นตากล้อง เดินทางถ่ายรูปไปเรื่อยๆ ทั้งสถานที่ใหม่ๆ ผู้คนมากหน้าหลายตา มันคงสนุกดีนะครับ”

พ่อตบบ่าเขาเบาๆ “เป็นฝันที่ดี สักวันคงมีโอกาสได้ทำอย่างที่ชอบนะลูก”

“ขอบคุณครับคุณพ่อ”

ความรู้สึกที่ได้มีพ่อที่สามารถพูดคุยเรื่องงานอดิเรกด้วยกันได้ มีพ่อคอยให้คำปรึกษาและให้กำลังใจ มันเป็นแบบนี้นี่เอง ตามตะวันเพิ่งจะได้เข้าใจ

“ผมอยากเป็นพ่อที่ดี เหมือนคุณพ่อ”

“เราเป็นได้อยู่แล้ว ถ้าเหนื่อยหรือท้อ ก็มาหาพ่อได้”

“ครับ...คุณพ่อ” ตามตะวันอมยิ้ม รู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก ความคิดก่อนหน้านี้ที่อยากทิ้งทุกอย่างไว้ข้างหลัง แล้วเดินหน้าไปกับอาร์ตแค่สองคนเลือนหายไป เพราะตอนนี้เขาอยากจะทำทุกอย่างให้ดีที่สุด อยากกลับไปดูแลลูกสาวตัวน้อยๆ ให้เติบโตขึ้นเป็นคนดี เหมือนกับที่พ่อของอาร์ตเลี้ยงดูลูกชายจนโตมาน่ารักขนาดนั้น

มื้อเย็นดำเนินไปอย่างครื้นเครง พ่อนั่งคุยเล่นกับตามตะวันเหมือนเคย ส่วนแม่กับอาร์ตก็นั่งฟังไปเพลินๆ พลางเปิดทีวีดูข่าวไปด้วย

เมื่อเช้าวานนี้ เกิดเหตุสลด หญิงสาววัย 28 ปี ซึ่งกำลังท้องอ่อนๆ ได้กระโดดตึกฆ่าตัวตาย...

“เอ๊ะ? นั่นมัน...” อาร์ตชะงักกึกเมื่อเห็นรูปของหญิงสาวคนที่อยู่ข่าว แม้จะเจอกันแค่ครั้งเดียวในระยะเวลาสั้นๆ แต่เขาจำเธอได้แม่นยำ

“มีอะไรรึเปล่าอาร์ต?” ตามตะวันหันไปถาม เพราะสีหน้าของอาร์ตที่จู่ๆ ก็ซีดเผือด ทุกคนเริ่มหันไปสนใจข่าวบนหน้าจอทีวี

“ผู้หญิงคนนั้น...” อาร์ตพึมพำ ดวงตาจับจ้องที่จอ แม้ภาพข่าวจะเปลี่ยนไปแล้ว แต่ในหัวของอาร์ตยังวนเวียนอยู่กับข่าวเดิม

ผู้หญิงคนนั้น...ตายแล้ว?

[Tak]

แอบเป็นห่วงเดย์อ่ะ นี่อินมาก

[SoSweetCB]

ยังไงๆ อาร์ต ;-; ถึงขิงจะตายแล้ว แต่สำหรับเดย์เราว่าให้ได้แค่ความเป็นเพื่อนจริงๆ นะ
ไม่รู้สิคือเราคิดว่าการกระทำทุกอย่างที่ผ่านมาของเดย์มันมากเกินจะให้อภัย
ต่อให้ยังรักอาร์ตก็จริง แต่คนที่คิดนอกลู่นอกทางขนาดนั้น มันไม่ใช่ข้ออ้างเลยอ่ะ
เป็นแค่คำแก้ตัวของคนเห็นแก่ตัว โทษใครไม่ได้ด้วยเพราะตัวเองก็ยินดีที่จะทำผิดแบบนั้น
ก็หวังว่าอาร์ตจะแค่คิดอโหสิกรรมให้เดย์ขิง แต่ไม่โง่กลับไปเดินทางนั้นซ้ำนะ ฮือ
บางคนอาจจะยึดติดว่าเริ่มมากับเดย์ควรจบที่เดย์ ต่อให้ทำร้ายอาร์ตยังไงก็ตาม
คือเมื่อก่อนเวลาที่เราอ่านเรื่องอื่นเราเคยคิดแบบนั้นนะ ว่าแบบต้องคู่กับพระเอก(?)สิ
เขาอุตส่าห์รักกันขนาดนี้แล้ว แต่บางที่การกระทำของตัวละครที่สามารถเจอได้ในชีวิตจริงมันก็ไม่ใช่อะไรที่ให้อภัยได้
หนังสือเล่มเก่ามันไม่เหมือนหนังสือเล่มใหม่ ถ้าได้ลองเริ่มต้นใหม่แล้วดีกว่า จะกลับไปจุดเดิมทำไมเนอะ

[TNM]

มาแบบนี้อาร์ตใจอ่อนป่ะนิ ขอร้องอย่าเลย

[Leenboy]

อิเดย์มันต้องกลับมา เชื่อสิ!!!

[pymdollophead]

โอ้ยยยยยยยยยยยย ตะวันอาร์ตคืออบอุ่นละมุนมาก เกศก็ดีที่ยอมเข้าใจได้ไม่มีปัญหามาเพิ่มอีก ตอนนี้กลัวอาร์ตใจอ่อนให้เดย์มาก ถ้าเป็นงั้นคงสงสารตะวันมากอะ แง

[broke-back]

กะเรียนคู่ ดูมัน มั่นคงมาก
ไม่ทิ้งคู่ จนตายจาก จำพรากหนี
ทั้งชีวิต ติดจนตาย วายชีวี
เพราะรักมี แค่หนเดียว ไม่เกี่ยวใคร

ถ้าความใคร่ ไปด้วยกัน กับความรัก
จะรู้สึก ว่ายากนัก กับรักไหม
หรือจริงแท้ คือสิ่งเดียว ที่เป็นไป
บอกให้หยุด คนที่ใจ ว่าใช่เลย

ไม่เหมือนหมา ท่องเที่ยว เยี่ยวเรี่ยราด
ทั่วตลาด ฟาดหมด ไม่งดเสย
พฤติกรรม ของมัน ทำซะเคย
จ้องจะเอา ทุกตัวเลย เผยสันดาน

งดรับซื้อของเก่าเข้าบ้านฮะ..ยี้ ขยะอ่ะ
ไม่เอา..ทิ้งแล้วทิ้งเลย ไม่รียูส ไม่รีไซเคิลแล้ว

อยู่ก้นถังก้นถุงไปซะไอ่ขยะเปียก..เหม็นเน่า
หุหุ

[TachibanaRain]

ชัดเจนสักทีนะอาร์ตอย่าโลเลอีกเลย เรื่องที่เกิดกับเกย์ก็เพราะเดย์เลือกที่จะทำแบบนั้นเองนะ ส่วนฝั่งครอบครัวตามนี่เราขอบคุณมากที่ไม่สร้างดราม่าแบบที่เราคิดไว้ไม่งั้นคงวุ่นวายกว่านี้

[fxxg0430]

ค้างงงง กลัวเดย์กลับมาจัง กลัวอาร์ตรุ้สึกผิดกับผู้หญิงคนนั้นด้วย ละพี่เต็มอีก ฮือ ๆ

[yasperjer]

อาร์ตไม่ต้องรู้สึกผิดนะ ไม่ใช่ความผิดอาร์ตเลย สองคนนั้นผิดเต็มๆ
ถ้าเดย์ไม่ทำแบบนั้นแต่แรก จะไม่มีใครต้องเจ็บปวด

[insomniac]

เดินเรื่องรวดเร็วพลิกไปมาสนุกมากครับ

[ichiichi]

รอตอนจบน้า

30
“เราเป็นห่วงเดย์ อยากกลับกรุงเทพฯ เดี๋ยวนี้เลยได้มั้ย?” อาร์ตกระวนกระวายตั้งแต่รู้ข่าวการตายของขิง พยายามโทรหาเดย์ แต่ไม่มีใครรับสายเลย ไม่รู้ว่าป่านนี้จะเป็นอย่างไรบ้าง

“พรุ่งนี้ดีกว่ามั้ย พ่อว่า” พ่อเสนอ “คืนนี้อย่าเพิ่งไปเลย รอเช้าก่อน”

“นั่นสิคะ จองตั๋วรอบเช้าตรู่เลยก็ได้ สัก 7-8 โมง” แม่สมทบอีกคน เพราะตอนนี้ค่ำแล้ว ไหนจะจองตั๋ว ไหนจะต้องเดินทางไปสนามบิน ดึกๆ ดื่นๆ ยิ่งเดินทางลำบาก

“แต่...” อาร์ตตั้งท่าจะเถียง แต่ตามตะวันก็แตะไหล่ห้ามไว้

“ผมจองตั๋วให้เป็นเที่ยว 7 โมงนะ อย่าใจร้อนไปเลย”

“ดีๆ ตะวันช่วยพาเจ้าอาร์ตกลับห้องไปก่อน รีบเข้านอน จะได้ตื่นไปสนามบินแต่เช้า พักผ่อนไปก่อนลูกๆ” พ่อรีบตัดบท ดันหลังหนุ่มๆ ให้หันไปทางบันได “ฝากอาร์ตด้วยนะตะวัน”

“ครับคุณพ่อ” เขารับปาก ก่อนจะจูงมืออาร์ตขึ้นห้องไป

บรรยากาศตอนนี้ไม่ค่อยดีเท่าไหร่นัก อาร์ตกังวลและเป็นห่วงเดย์มาก เดินวนไปมาไม่หยุด ไม่ยอมเข้านอน จนตามตะวันต้องโอบเอวให้นั่งลงบนเตียง เพื่อสงบจิตสงบใจ

“เราเป็นห่วงเดย์มาก ตะวันเข้าใจเราใช่มั้ย ยังไงเดย์ก็เป็นคนที่เคยดีกับเรามากจริงๆ เรา...”

อาร์ตอยากจะพูดว่า ยังไงก็ยังตัดไม่ขาดในตอนนี้ แต่เลือกที่จะเงียบ เพราะพูดไปก็เท่านั้น ส่วนตามตะวันก็เข้าใจ คนคบกันมานานเป็นสิบปี เพิ่งเลิกกันไม่ถึงปี อาร์ตคงยังผูกพันกับเดย์

“ผมเข้าใจครับ แต่ตอนนี้อาร์ตควรจะนอนแล้วจะได้ตื่นไปหาเดย์แต่เช้า” ตามตะวันดันร่างบางลงนอน และตามไปกอดไว้ “ถ้าอาร์ตไม่ยอมนอน ผมจะหาวิธีให้หลับในแบบของผมนะ”

“วิธีอะไร” อาร์ตมองเขาตาแป๋วอย่างกับดวงตากระรอกตัวน้อยๆ

ตามตะวันหัวเราะในคอเบาๆ ก่อนจะมองอาร์ตด้วยแววตาอ่อนโยน “อาร์ตน่าจะรู้นะ ว่าผมหมายถึงอะไร”

“เรื่องลามกล่ะสิ” อาร์ตว่าหน้างอเล็กน้อย “เราขอไปอยู่ข้างๆ เดย์แค่ช่วงนี้ จนกว่าเขาจะโอเคนะ เราว่าเดย์จะต้องเสียใจมากที่เธอคนนั้นกับลูกในท้อง...”

“ครับ ผมบอกแล้วไงว่าเข้าใจ เพราะอาร์ตไม่ใช่คนใจร้าย ผมถึงได้รัก” ตามตะวันคลี่ยิ้ม จูบหน้าผากและลูบแก้มของอาร์ตอย่างทนุถนอม

อาร์ตขยับตัวเข้ากอดเขาบ้าง “อือ ขอบคุณนะที่เข้าใจเรา” 

รุ่งเช้า ตามตะวันและอาร์ตก็เดินทางไปสนามบิน ขึ้นเครื่องรอบ 7 โมงเพื่อกลับกรุงเทพฯ พอไปถึงก็บึ่งรถไปที่บ้านของเดย์ก่อน เพราะอาร์ตไม่รู้ว่าคอนโดของเดย์กับขิงอยู่ที่ไหน

“ลูกอาร์ต มาแล้วเหรอลูก แม่คิดว่าลูกจะไม่ยอมมาหาเจ้าเดย์มันแล้ว” แม่ของเดย์เป็นคนแรกที่ออกมาต้อนรับ พ่อของเดย์แค่ยืนมองอยู่หน้าประตู พอเจอหน้ากันก็พยักหน้ารับไหว้

“เดย์อยู่ในห้องน่ะ แล้ว...” แม่เหลือบมองไปยังตามตะวัน

“เอ่อ...ผมเป็นเพื่อนของอาร์ตน่ะครับ ถ้าไงผมขอรอในรถแล้วกันนะอาร์ต” ตามตะวันว่า เรื่องนี้ไม่เกี่ยวข้องกับเขาเลย จะเข้าไปในบ้านแฟนเก่าของอาร์ตก็เกรงใจ แต่แม่ของเดย์กลับไม่ว่าอะไร เชื้อเชิญให้เขาเข้าไปนั่งรอในบ้านก่อน แม้จะพอรู้ว่าอาร์ตมีแฟนใหม่แล้ว และน่าจะเป็นคนคนนี้ก็ตาม

“งั้นเราขอไปหาเดย์แป้ปนะ” อาร์ตบอกก่อนจะเดินขึ้นบันไดไปชั้นสอง ห้องของเดย์ที่เคยมาตอนสมัยเรียนมหาวิทยาลัย อาร์ตจำได้ดีว่าอยู่ตรงไหน ทุกอย่างที่เกี่ยวกับเดย์ ยังคงจำได้ไม่ลืมเลือน

ไม่ว่าเรื่องใดก็ตาม

อาร์ตเปิดประตูเข้าไป หลังจากเคาะให้สัญญาณอยู่สามครั้ง พ่อกับแม่ของเดย์บอกว่าเดย์เอาแต่หมกตัวในห้องตั้งแต่วันที่ขิงตาย งานศพก็ไม่ยอมไป ข้าวปลาก็แทบไม่แตะ

“เดย์...” ในห้องของเดย์มืดสลัว ม่านปิดทึบทั้งหมด มีแสงแดดลอดผ่านเล็กน้อยเท่านั้น อาร์ตค่อยๆ เดินเข้าไปหาคนที่นั่งกอดเข่าร้องไห้อยู่บนพื้นตรงมุมเตียง

อาร์ตลังเล ไม่แน่ใจว่าควรแตะตัวเดย์หรือไม่ เดย์เหมือนจะไม่ได้รับรู้ว่ามีคนเข้ามาในห้องด้วยซ้ำ อาร์ตค่อยๆ ยื่นมือไปหา และวางลงบนบ่าที่สั่นเทานั้น

“ฮึก!” เดย์สะดุ้งโหยง เงยหน้ามองอาร์ตทั้งน้ำตา ร้องจนตาบวมและแดงช้ำ จนน้ำตาเหือดแห้งไม่มีจะไหลแล้วด้วยซ้ำ

อาร์ตเห็นสภาพของเดย์ในวันนี้แล้วสังเวชในใจ จึงนั่งลงข้างๆ โอบกอดร่างที่สั่นเหมือนลูกนกนั้นไว้ พยายามลูบหัวลูบหลังปลอบประโลม แม้รู้ว่ามันคงช่วยให้คลายเศร้าไม่ได้มากไปกว่านี้

“ไม่เป็นไรนะเดย์ เรายังอยู่ข้างๆ นาย” เสียงนุ่มนวลของอาร์ต ทำให้เดย์เหมือนจะสงบลงเล็กน้อย แม้จะยังสะอึกสะอื้นอยู่ในอ้อมกอด

เวลาผ่านไปนานเกือบชั่วโมง อาร์ตจึงเดินลงมาจากชั้นบน ตามตะวันลุกขึ้นยืนทันทีที่เห็นอาร์ต

“เป็นยังไงมั่งลูก” แม่ก็เข้ามาถามไถ่ด้วยสีหน้าเป็นกังวล อาร์ตส่ายหน้าไปมา

“เอาแต่ร้องไห้ไม่หยุดเลยครับ แต่ผมก็ปลอบจนเขาหลับ คงจะเสียใจและสะเทือนใจมาก เพราะเดย์...อยากมีลูกกับเธอคนนั้น”

“เขาบอกลูกอย่างนั้นเหรอ” ทุกคนทำหน้าประหลาดใจ วันนี้ดิวกับดอม น้องของเดย์ก็อยู่กันครบ

“เธอ...ขิงเป็นคนบอกผมเองครับ” คำตอบของอาร์ตทำเอาคนในบ้านเดย์มองหน้ากันไปมา แต่เรื่องก็เกิดไปแล้ว จะพูดอธิบายอะไรตอนนี้คงเปล่าประโยชน์

“อืม ถ้าเขาว่าอย่างนั้นก็ช่างมันเถอะ แล้วตอนนี้ลูกเป็นยังไงมั่ง สบายดีใช่มั้ยจ๊ะ” แม่จับแขนอาร์ตลูบเบาๆ เธอเห็นอาร์ตมาตั้งแต่สมัยเรียน เอ็นดูมาตลอด ต่อให้ไม่ได้เป็นแฟนเดย์ แต่อย่างน้อยก็ยังเหมือนเป็นลูกชายคนหนึ่งของเธอ

“สบายดีครับ คุณพ่อคุณแม่กับพวกน้องๆ ไม่ต้องห่วงเดย์นะครับ ผมจะแวะมาหาเขาบ่อยๆ จนกว่าเขาจะหายดี” อาร์ตยิ้มให้ทุกคน ก่อนจะลากลับ

ระหว่างทางที่นั่งรถกลับคอนโดกับตามตะวัน อาร์ตไม่ได้พูดหรือเล่าอะไรให้เขาฟังเท่าไหร่ จนมาถึงห้อง จึงได้คุยกันอย่างเปิดอก

“เราอยากดูแลเดย์จนกว่าเขาจะกลับมาเป็นปกติ ตะวันจะโอเคมั้ย?” อาร์ตยืนมองตามตะวันที่กำลังปิดประตูห้อง ความเงียบเข้าปกคลุมสักพัก ตามตะวันก็หันหน้าไปหา

“แล้วแต่คุณเถอะ ยังไงคุณกับเขาก็เคยรักกันมาก่อน ผมโอเค” เขาฝืนยิ้มให้ อาร์ตรู้ แต่จะให้ทิ้งเดย์ไปตอนนี้ อาร์ตก็ทำไม่ได้จริงๆ

“เราขอโทษนะที่ยังตัดเดย์ไม่ขาดสักที” อาร์ตโผเข้ากอดเอวร่างสูง เอนหน้าซบบนบ่ากว้าง

ตามตะวันนิ่งเงียบ พยายามข่มใจไม่ให้หึงหวง แต่แน่นอนว่าต้องเสียใจ อาร์ตไม่ได้บอกว่ารักว่าชอบสักคำ ถึงจะบอกว่าคบกันก็เท่านั้น บางทีตนอาจเป็นได้แค่คนคั่นเวลา เมื่อเดย์กลับมา อาร์ตอาจจะกลับไปคืนดีด้วย จะเพราะยังรัก หรือแค่สงสารก็ตามที

“ตะวัน...เรา...” อาร์ตเงยหน้ามองเขา ดวงตากลมใสสะท้อนแค่ภาพของตามตะวันที่อยู่ตรงหน้าเท่านั้น ตามตะวันสบตาตอบ โอบกอดร่างบางไว้ในอ้อมแขนด้วยความรัก ก่อนจะยิ้มออกจริงๆ จากประโยคถัดมาของอาร์ต

“เรารักตะวันนะ”
..............
.........
.....
สองคนนั่งคุยกันที่ริมระเบียงห้อง มองท้องฟ้าที่เริ่มกลายเป็นสีแดงฉาน พระอาทิตย์กำลังจะลับขอบฟ้าในไม่ช้า แต่ดวงตะวันที่อยู่ข้างๆ อาร์ต จะไม่มีวันดับสูญ

“ผม...เคยล้มเหลวกับความรักและชีวิตครอบครัว ทำให้ผมรู้ว่า ต่อให้แต่งงานหรือมีลูกด้วยกันได้ ความรักก็ใช่จะมั่นคงตลอดไป หากเราไม่มีความซื่อสัตย์ให้กัน” ตามตะวันพูดพลางจับมืออาร์ตมาวางไว้บนตัก

“เพราะงั้น สิ่งที่ผมจะทำได้ในตอนนี้คือ...เชื่อใจและซื่อสัตย์กับคุณ”

อาร์ตมองใบหน้าด้านข้างของเขาด้วยรอยยิ้ม “เราเองก็จะเชื่อใจและซื่อสัตย์กับตะวัน”

เพราะรู้ว่าความเจ็บปวดจากการถูกทรยศหักหลังมันเป็นอย่างไร

แต่เราจะไม่โทษเดย์ ไม่โทษผู้หญิงคนนั้น

เราโทษแค่ตัวเราเองที่ทำให้เดย์ต้องกลายเป็นแบบนั้น

และเราผิดเองที่ปล่อยให้มันกลายเป็นแบบนี้

เวลา 3 ปีกว่าๆ ที่หายไป มันอาจจะไม่มีวันย้อนคืนมา

แต่เวลาหลังจากนี้อีก 3 หรือ 10 ปี หรือตลอดชีวิต

เราจะใช้มันกับคนที่พร้อมจะจับมือเราไว้จริงๆ

[ichiichi]

31
มีนิทานเรื่องหนึ่ง เป็นเรื่องที่ไม่เก่าและไม่ใหม่ เรื่องราวเกี่ยวกับคนสองคนที่ออกเดินทางไปด้วยกัน ในก้าวแรกที่ออกตัว พวกเขาจับมือกันไว้มั่น ก้าวเดินไปพร้อมๆ กันด้วยรอยยิ้มและเสียงหัวเราะ เส้นทางในช่วงแรกนั้นราบเรียบ สวยงาม ปราศจากสิ่งรบกวนใดๆ

แต่แล้วเมื่อเดินไปได้ระยะหนึ่ง มือของทั้งสองที่จับกันไว้ก็เริ่มมีเหงื่อชื้น ความเหนื่อยล้าถาโถม พวกเขาต่างหยุดรอกัน พลัดกันแบกของและแบ่งอาหารกับน้ำให้กัน รอยยิ้มและเสียงหัวเราะยังคงมีอยู่ตลอดทาง แม้จะเหนื่อยสายตัวแทบขาดและเหงื่อไหลจนเหนียวเหนอะหนะแค่ไหนก็ตาม พวกเขาก็ยังคงจับมือกัน ออกเดินต่อไปเรื่อยๆ

ทว่า มือที่ชื้นเหงื่อนั้น มันออกจะลื่นและหลุดจากกันได้ง่าย ยิ่งจับนานเท่าไหร่ ก็ยิ่งรู้สึกเมื่อยและเจ็บปวด คนหนึ่งจึงมักจะปล่อยมือและเช็ดมันกับเสื้อของตัวเอง ก่อนจะกลับมาจับกันไว้เหมือนเดิม ทำอยู่อย่างนั้นไปเรื่อยๆ

ในขณะที่อีกคนกลับไม่ทำอะไรเลย เพียงปล่อยให้เหงื่อนั้นไหลซึม และยอมให้อีกคนปล่อยมือ จากนานๆ ครั้ง ก็ค่อยๆ ถี่ขึ้น และสุดท้าย มือของทั้งสองคนก็หลุดออกจากกันอย่างถาวร

คนหนึ่งพบเส้นทางใหม่ น่าใหลหลง จึงวิ่งลับหายไป ทิ้งให้อีกคนยืนอยู่เพียงลำพังท่ามกลางความมืดมิด

ทำได้เพียงนั่งรอคนที่วิ่งหายไปอย่างเงียบๆ

ยิ่งมืด ก็ยิ่งหนาว และยิ่งเหงา

แม้จะยังได้ยินเสียงของอีกคนจากที่ไกลๆ แต่ก็ยังทำได้แค่รออยู่ที่เดิม โดยไม่วิ่งตามไป

จวบจนรุ่งอรุณ แสงแดดสาดส่องจนแสบตา

จึงได้ลุกขึ้นยืนหยัดอีกครั้ง

แม้จะไม่มีมือที่คอยจับมาตลอดทางเหมือนเคย

แต่ขอแค่ยังมีแสงสว่างและความอบอุ่นจากดวงตะวัน

ก็พร้อมจะออกเดินต่อไป

“แต่งเก่ง” อาร์ตปรบมือให้กับนิทานก่อนนอนของคุณตำรวจ ตั้งแต่กลับมาจากแม่ฮ่องสอน หลังจากไปคอยดูแลเดย์ช่วงกลางวันที่บ้านของเดย์ อาร์ตก็มาขลุกอยู่ที่ห้องของตามตะวันตลอด และเจ้าของห้องก็รีบกลับมาหาทุกวัน คอยดูแลเอาอกเอาใจอย่างดี

“ผมเล่าให้ลูกฟังบ่อยๆ เอาเรื่องนั้นเรื่องนี้มาผสมๆ กัน เป็นเรื่องใหม่ ยัยหนูชอบน่าดู” ตามตะวันนอนเอามือท้าวหัวไว้ มองอาร์ตที่นอนหงายอยู่ข้างๆ

“คุณพ่อจินตนาการสูงส่งมากครับ” อาร์ตว่ายิ้มๆ พลิกตัวนอนตะแคงหันหน้ามาหา มือวางทาบลงบนแผงอกของร่างสูง วนนิ้วไล้ไปมา

“ยั่วผมเหรอ?” ตามตะวันคว้ามือเรียวสวยนั้นไว้ ยกขึ้นมาจุมพิตเบาๆ ดวงตาวิบวับจับจ้องใบหน้าอ่อนเยาว์กว่าอายุจริงของจิตรกรหนุ่มร่างบาง พลันนึกขึ้นได้ “แหวนคุณหายไปไหนแล้ว?”

“ทิ้งไปแล้ว” อาร์ตตอบหน้าตาเฉย
“ไว้ผมจะซื้อให้ใหม่” เขาก้มหน้าลงจูบหลังมือของอาร์ตอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ไม่หยุดแค่จูบ ริมฝีปากร้อนๆ ไล้ไปตามเรียวนิ้ว ทั้งดูดและเลียจนเปียกชุ่ม

“ไม่ต้องก็ได้...” แม้จะถูกเลียนิ้วจนรู้สึกเสียวแปลกๆ แต่อาร์ตก็ยังคงไม่ปล่อยตัวง่ายๆ พยายามประคองสติทั้งที่ลมหายใจเริ่มปั่นป่วน

“ผมอยากให้” เขาบอกด้วยสายตาวาววับ อาร์ตครางเบาๆ เมื่อถูกขบเบาๆ ที่ปลายนิ้วกลาง

“อือ...อ๊ะ...” แล้วร่างบางก็ถูกพลิกจับให้นอนหงาย โดยมีร่างสูงใหญ่ของผู้กองคร่อมทับไว้ สองคนประสานสายตากันภายใต้แสงสีส้มอ่อนๆ จากโคมไฟที่หัวเตียง ลมหายใจร้อนผ่าวรินรดใส่กัน ก่อนที่ริมฝีปากจะโน้มเข้าหากันราวกับมีแรงดึงดูด อาร์ตหลับตาลงเมื่อลิ้นของตามตะวันแทรกผ่านกลีบปาก มันช่างซุกซนและเร่าร้อน จนอาร์ตถึงกับครางในคอเป็นระยะ เสียวปลาบไปทั้งร่างเมื่อฝ่ามือร้อนๆ ลูบไล้ใต้เสื้อยืดตัวบาง เลิกชายเสื้อขึ้นเหนืออกและบีบคลึงหน้าอกบาง สลับกับหยอกเย้ายอดอกสีชมพูเข้ม

อาร์ตแอ่นร่างบิดเกร็งยามที่นิ้วสากๆ บดขยี้ยอดอกจนมันชูชัน จากสีชมพูกลายเป็นสีแดงจัดด้วยแรงขยี้ขยำนั้น ปากที่ประกบกันยังคงทำหน้าที่ไม่หยุดหย่อน ทั้งดูดดุนและขบกัดเป็นระยะ ลิ้นพันกันจนไม่รู้ว่าของใครเป็นของใคร

“ไว้เสาร์นี้ ไปหายัยหนูด้วยกันนะอาร์ต ผมอยากให้คุณเจอลูก” ตามตะวันเคลื่อนริมฝีปากที่กำลังพูดพึมพำไปตามโครงหน้าและลำคอของร่างบาง อาร์ตเงยหน้ารับทุกสัมผัสอย่างเต็มใจ

“อืม...ได้สิ” อาร์ตรับคำ “อ๊ะ...อ๊า...”

“ถ้าเจ็บบอกผมนะ” เขาไล้ปลายนิ้ววนรอบรอยจีบสีแดงสดและค่อยๆ ดันมันเข้าไปช้าๆ ลมหายใจของอาร์ตติดขัดเล็กน้อย ความเจ็บแล่นริ้ว แต่เพราะปากที่ยังคงดูดเม้มสร้างรอยกับลิ้นร้อนสากที่เลียไปทั่วร่าง ทำให้ความเสียวซ่านมีมากกว่า

“อ๊า ตะวัน...อื้อออ” อาร์ตเกร็งตัวจนสั่น เมื่อนิ้วทั้งสามนั้นแทรกเข้าไปจนสุดทาง มันขยับโดนจุดกระสันจนสะโพกบางบิดเร่า สองมือบีบไหล่หนา ริมฝีปากอ้าเผยอหอบหายใจ

ตามตะวันชักนิ้วเข้าออกเป็นจังหวะ ไม่เร่งเร้าหรือรุนแรง เขาทำมันอย่างใจเย็น รอให้อาร์ตพร้อมที่สุดจึงค่อยเปลี่ยนเป็นส่วนอื่นที่ใหญ่กว่ามาก

อาร์ตน้ำตาไหลพรากทุกครั้งที่มันชำแรกแทรกลึกสู่ร่างกาย เจ็บแต่ก็รู้สึกดี ทุกอย่างเป็นไปอย่างเชื่องช้า ช่วยผ่อนปรนความเจ็บปวดให้กลายเป็นความสุขสันต์ทีละน้อย

“เรา...อยากให้ตะวันรู้สึกดี” ดวงตาที่พร่ามัวจ้องมองใบหน้าของคนรัก ตามตะวันกัดปากจนเลือดซิบ อดทนไม่ทำรุนแรงกับอาร์ตจนถึงที่สุด

“ผมไม่อยากให้คุณเจ็บ”

อาร์ตลูบใบหน้าคมคร้ามที่กำลังฝืนทนต่อแรงอารมณ์ของตัวเองด้วยความรักใคร่

“ขยับเลย...เราไหว”

ตามตะวันกลืนน้ำลายอึกใหญ่ ค่อยๆ สอดกายเข้าออกเชื่องช้า “พร้อมแล้วบอกผมนะ”

“อื้อ เราพร้อมแล้ว” สิ้นเสียงนั้น ก็เหลือเพียงเสียงครางอย่างสุขสมของคนสองคน

........
....
วันเสาร์ ตามตะวันพาอาร์ตไปที่บ้าน แนะนำให้รู้จักกับทุกคนในบ้าน แม่กับเกศค่อนข้างจะชอบอาร์ต คุยกันเรื่องทำอาหารทำขนมไม่ขาดปาก ยัยหนูของตามตะวันก็เหมือนจะอยากเล่นกับอาร์ต รอจนอาร์ตกับพวกแม่ๆ ทำขนมกันเสร็จ ก็ชวนกันวาดรูประบายสีสนุกสนาน

กับเต็มเดือน ไม่ได้คุยอะไรกันมาก แม้พี่ชายจะไม่อยากยอมรับ แต่อาร์ตก็ดูเข้ากับคนอื่นๆ ได้ กลมกลืนจนเหมือนเป็นครอบครัวเดียวกันจริงๆ สุดท้ายเต็มเดือนก็ได้แค่ถอนหายใจ บอกตามตะวันให้ดูแลคบหากันดีๆ และหวังว่าจะอยู่ด้วยกันไปได้นานๆ

ส่วนโรงงานของเดย์ ตอนนี้ก็ให้ดอม น้องชายคนเล็กที่เพิ่งเรียนจบโทจากต่างประเทศมาคอยดูแลแทน อาการของเดย์ไม่ได้ร้ายแรงมาก อาร์ตพาเดย์ไปรักษากับจิตแพทย์และคอยดูแลเหมือนที่เดย์เคยดูแลมาตลอด แม้ไม่ได้รักแล้ว แต่ก็ยังเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน หากเดย์หายดีเมื่อไหร่ อาร์ตอยากจะคุยกันให้เข้าใจอีกครั้ง เพื่อให้เดย์เลิกยึดติดกับอดีตและเดินหน้าต่อไปด้วยตัวเอง หรือจะมีใครสักคนในชีวิตอีกครั้งก็แล้วแต่

2 ปีต่อมา

[จะกลับรึยังครับ? ผมจะได้ออกไปรับ] เสียงตามตะวันดังมาตามสาย อาร์ตเหลือบมองเดย์ที่เดินออกมาจากห้องตรวจ

“อืม มาเลย เดย์ออกมาพอดี” อาร์ตตอบ ก่อนจะวางสายและเดินไปหาเดย์

สีหน้าของเดย์ดีขึ้นมากแล้ว สภาพจิตใจก็ค่อนข้างเป็นปกติ

“วันนี้กินอะไรกันดี” อาร์ตชวนเดย์คุยระหว่างเดินออกไปรอตามตะวันที่หน้าโรงพยาบาล โรงพักที่ตามตะวันทำงานอยู่ไม่ไกลจากโรงพยาบาลนี้ เขาเลยมักจะมารับมาส่งอาร์ตกับเดย์ตลอด

“แล้วแต่อาร์ต” เดย์ตอบเหมือนทุกครั้ง ก่อนที่รถยนต์คันสีดำของผู้กองจะมาจอดรับ

“กินร้านแถวๆ นี้ก็ได้ เย็นแล้วรถติด” อาร์ตขึ้นนั่งข้างคนขับ คาดเข็มขัดนิรภัยพลางบอกเจ้าของรถ ส่วนเดย์นั่งเงียบอยู่ที่เบาะหลังคนเดียว เหม่อมองไปเรื่อยเปื่อย

ตามตะวันเหลือบมองเดย์เล็กน้อย “เขาอยากกินอะไรเป็นพิเศษมั้ย”

“เดย์บอกว่าแล้วแต่เรา” อาร์ตหันไปหาเดย์ “ใช่มั้ยเดย์?”

“อือ” เดย์ครางรับในคอสั้นๆ แล้วหลับตาลง ได้ยินเสียงผู้กองคุยกับอาร์ตตลอดทาง เพราะไม่ได้หลับ แค่ไม่อยากมองเท่านั้น

ตั้งแต่อาการดีขึ้นและกลับมาใช้ชีวิตได้ตามปกติ เดย์จึงรู้ตัวว่าถูกเปลี่ยนสถานะให้เป็นแค่เพื่อนเก่าของอาร์ตไปแล้ว แม้จะเจ็บปวด แต่ก็ไม่รู้จะเรียกร้องให้มันได้อะไรอีก ไม่อยากผิดพลาดซ้ำๆ ไม่อยากจมอยู่กับอดีต จึงเลือกที่จะเดินหน้าต่อไปทั้งแบบนี้ เป็นเพื่อนของอาร์ตและตามตะวัน

ตามตะวันเคยขอโทษเดย์แล้วครั้งหนึ่ง เพราะยอมรับผิดที่เข้าไปแทรกระหว่างที่อาร์ตยังคบกับเดย์ แม้ตอนนั้นเดย์จะมีคนอื่น แต่สิ่งที่ตนทำก็ไม่ต่างจากการจงใจแย่งอยู่ดี ซึ่งเดย์ก็ไม่ถือโทษโกรธเคืองอะไรแล้ว เขาปลงกับทุกสิ่งในชีวิต เสียใจมามากพอแล้ว

เดย์คิดแค่ว่า หากเขาไม่ทำผิดต่ออาร์ตก่อน หากอยู่ดูแลอาร์ตเหมือนที่เคยทำมาตลอด ไม่ทอดทิ้ง อาร์ตก็คงไม่ถูกแย่งไปง่ายๆ

พวกเราทุกคนต่างก็ทำผิดด้วยกันทั้งนั้น

“เออ ไอ้เต็มมันบอกว่าวันนี้ไม่มีงานแล้ว จะกลับมาบ้านด้วย ผมว่าไปกินข้าวที่บ้านเลยดีมั้ย” ตามตะวันอ่านไลน์ที่เต็มเดือน พี่ชายของตนส่งมาให้ ตอนที่รถจอดติดไฟแดงอยู่กลางสี่แยก

“อืม ก็ดีนะ อยากเจอดาด้ากับน้องเกศพอดีเลย” อาร์ตเห็นด้วย ตั้งแต่ได้เจอครอบครัวของตามตะวัน อาร์ตก็สนิทกับเกศและแม่ของเขามาก ถึงขนาดเรียกเกศว่าน้อง เพราะเธออ่อนกว่า 3 ปี

“โอเคมั้ยครับเดย์?” ตามตะวันเอี้ยวตัวไปถามเดย์ที่ยังนั่งหลับตาอยู่ แต่รู้ว่าไม่ได้หลับ

“อือ” เดย์ครางรับในคอเหมือนเดิม จะไปไหนก็ไป แล้วแต่คนขับ

รถค่อยๆ เคลื่อนที่ไปข้างหน้าอีกครั้งเมื่อสัญญาณไฟเปิดทางให้ เสียงพูดคุยของตามตะวันและอาร์ตยังคงมีอยู่ เดย์รู้สึกสงบและอบอุ่นในหัวใจ

แม้จะสูญเสียบางอย่างไป แต่อย่างน้อย ก็ยังมีสิ่งใหม่ๆ ที่ได้กลับคืนมา

END Tawan x Artz
มาแล้วจ้า ตอนจบ ก็ตามพลอต HAPPY END อาจจะตรงใจบ้างไม่ตรงใจบ้าง ดราม่ามาทั้งเรื่อง ช่วงสุดท้ายเราเลยขอโลกสวยสักหน่อย

ในความเป็นจริง คงยากที่จะทนเห็นแฟนตัวเองอยู่กับคนอื่นอ่ะนะ แต่กรณีนี้คือ ตามตะวันช่วยอาร์ตดูแลเดย์มา 2 ปีแล้ว พอเดย์เริ่มหายเป็นปกติ มันก็เกิดความคุ้นเคย เคยชิน เจ็บแหละ คนรักมีแฟนใหม่ แต่เขาก็ดีกับตัวเองไง ก็เลยทำใจยอมรับไป

หลังจากนี้ เดย์อาจจะมีได้มีซัมติงกับเกศหรือเต็มเดือนก็ได้ ใครจะรู้ อิๆ



ถ้ามีข้อสงสัยอะไรก็ทิ้งข้อความไว้ได้เลยน้า ไม่รู้ว่าเล่าครบทุกจุดมั้ย ขอบคุณมากๆๆๆ ที่ติดตามกันมาตลอด รักคนอ่านทุกคนเลยน้า บ๊ายบาย (เตรียมปิดเรื่องเก่าและเปิดเรื่องใหม่แว้ว)

[tasteurr]

พี่เต็มกับเดย์... 
ขอบคุณไรท์มากเลยนะคะที่แต่งเรื่องนี้มาให้อ่านกัน
ทั้งสนุก ทั้งเศร้า ลุ้นด้วยว่าเรื่องจะเป็นยังไง
 

[broke-back]

ไม่กล่าวโทษ โกรธเคือง ทุกเรื่องสิ่ง
ขอให้มัน หยุดนิ่ง ลงทิ้งเหว
ทั้งเรื่องถูก และผิด คิดดีเลว
เคยไหลเหลว เพลี่ยงพลั้ง ยั้งไม่ทัน

ถ้ากรรมดี ก็ส่งผล ให้มีสุข
ถ้ากรรมชั่ว ก็มีทุกข์ ไม่พลิกผัน
จงทำดี ส่งผลดี ให้แก่กัน
จะนรก หรือสวรรค์ เราทำเอง
 

สาธุ........
อิอิ

ขอบคุณน้าาาาาาาาาาา..คนแต่ง
รักเลยเรื่องนี้..โคตรดื่มด่ำฉ่ำใจตรูมากกกกกกกกกกกกกกกกก
ฮ่าฮ่า
 

[Leenboy]

ทำไมรู้สึกว่าต้องเป็น เต็ม+เดย์ นะ อิอิ

[pymdollophead]

จบได้สวยงามมากค่ะ เรียกว่าสมใจ 55555555 ตอนแรกๆเกลียดเดย์นะ แต่เอาเข้าจริงเค้าก็ไม่ได้เลวโดยเนื้อแท้ เหมือนเป็นมนุษย์คนนึงที่มีทั้งดีและร้ายเท่านั้น ดีใจกับอาร์ตที่ได้เจอดวงตะวันดวงใหม่ที่อบอุ่นกว่าเดิม

[naruxiah]

อยากอ่านพี่เต็มจอมโหดกะเดย์​ต่อเลยค่ะ​ เรื่องก็ค่อยๆคลี่คลายจนจบโอเคแล้วค่ะ​ขอบคุณ​มากๆค่ะ

[azure]

ใจจริงไม่อยากให้ขิงตายนะ เพราะมันดูสบายไปกับสิ่งที่หล่อนได้ทำลงไปกับอาร์ต55555

[TachibanaRain]

ขอบคุณสำหรับนิยายค่ะ จบได้แบบที่ควรจะเป็นจริงๆ ส่วนเรื่องเดย์เรายังไม่อยากให้เดย์มีใครนะ ยังอยากให้เดย์ได้ใช้ชีวิตที่มันจะทำให้โตกว่านี้อีกหน่อยแล้วค่อยเริ่มความรักครั้งใหม่

[SoSweetCB]

จบอย่างแฮปพรี่~ ทุกคนได้รับบทเรียนจากการกระทำของตนเอง
ได้เรียนรู้ชีวิตและเติบโตกันไป เดย์คือคนที่ได้เรียนรู้มากที่สุดและหวังว่าคงไม่กลับไปพลาดซ้ำ
ขอบคุณไรต์ที่แต่งเรื่องดีๆ ให้อ่านนะคะ ดีใจไปกับตะวันอาร์ต

[Emmaline]

ชอบตอนจบมากๆเลยค่ะ
เพราะถ้าอาร์ตกลับไปคบกับเดย์เราคงผิดหวัง จบแบบนี้ลงตัวมากค่ะ

[บีเวอร์]

แด่ผู้ที่ศรัทธาและยังคงตามหาความรัก...

 

...จาก ผู้ที่ศรัทธาและยังคงตามหาเงิน 555
ความรักที่แสนวุ่นวาย หาเงินก่อนนะค่อยว่ากัน 

[Mookpichh]

คือสุดจะทนกับเดย์มาก อ่านไปโมโหไป มือสั่นไปหมดและเราขยะแขยงขิง บอกได้คำเดียว


ตอนกดเข้ามาอ่านครั้งแรก นึกว่าจะเป็นแนวดาร์กๆ อะไรประมาณนั้น แต่พออ่านไปคือมันเป็นสีตุ่นๆเทาๆมัวๆ55555

อ่านรวดเดียว ไม่วอกแวกวอแวไปเรื่องอื่นเลยก้ะ จบดีมากๆเลยค่ะไรท์ ไม่หวือหวา คุมโทนบรรยากาศในเรื่องดีค่ะ

ปกติไม่เสพนิยายดราม่าเท่าไหร่ และเรื่องนี้ไม่ได้ชวนร้องไห้แต่ชวนโมโหหห ต้องคอยสะกดจิตแบบอาร์ตว่า ไม่เป็นไร ไม่เป็นรายยยยย

และเสียดายที่เรามาเจอนิยายเรื่องนี้ตอนที่จบแล้ว เพราะในหลายๆตอนรู้สึกอยากเม้นด่าเดย์กับขิง5555

สุดท้ายนี้ต้องขอขอบคุณไรท์มากๆค่ะที่แต่งนิยายเรื่องนี้ให้เราอ่าน

[klaew]

คือถ้าตอนต่อไปเดย์ได้กับเต็มนี่โอ้โฮเปิดโลกใบใหม่เลยนะ
ขอบคุณคนแต่งมากกกกกกก
เรื่องนี้สนุก หน่วงมากอะไรมาก
แต่คือดีอ่ะ รอเรื่องต่อไปนะคะ