หัวข้อ: ชู้ (your're my lover) [Dramaนิดๆ พิลึกหน่อยๆ] พิเศษ เต็มเดย์ เดย์เดือน

[ichiichi]

ตอนนี้ค่ดสั้นอ่ะ คืนนี้จะพยายามเข็นมาอีกตอน ม่าไม่เยอะไม่จัดจ้าน 

26
ผ่านไปอีกสองอาทิตย์ อาร์ตยังคงใช้ชีวิตอย่างสงบสุขอยู่ที่บ้านเกิด รูปของตามตะวันเสร็จเรียบร้อยแล้ว อาร์ตอัดเข้ากรอบกระจกใสและห่อเป็นของขวัญอย่างดี ตั้งใจว่าจะให้เมื่อตามตะวันมาหาที่นี่

ตั้งแต่คุยกันครั้งล่าสุดเมื่อคืนนั้น ไลน์จากตามตะวันดูจะเงียบเหงาลงอย่างเห็นได้ชัด จากที่พอว่างก็จะทักมารัวๆ กลายเป็นทักมาแค่คำสั้นๆ ไม่กี่คำ แล้วก็เงียบหายไปสองสามวัน กว่าจะส่งมาอีกครั้ง แต่อาร์ตก็ไม่ได้คิดมากอะไร เพราะรู้ว่างานของผู้กองมันยุ่งมากจริงๆ แม้ตามตะวันจะบอกว่าไม่ได้อยากเป็นตำรวจ แต่ก็ตั้งใจทำงานตลอด

T.Tawan: อาทิตย์หน้าผมได้หยุดยาว จะขึ้นไปหาคุณนะครับ

นั่นคือข้อความล่าสุดของวันนี้ อาร์ตอ่านแล้วก็อมยิ้มกับตัวเอง ตามตะวันแค่งานยุ่งจริงๆ อีกเดี๋ยวก็จะได้พักและมาหาถึงแม่ฮ่องสอนแล้ว

Artz: เราจะรอ

อาร์ตตอบกลับไปแค่นั้น และไม่ได้เซ้าซี้อะไรอีก อยากให้ตามตะวันมีเวลาทำงานเยอะๆ จะได้ว่างเร็วๆ ระหว่างที่รออยู่ที่นี่ก็จะหาอะไรทำเรื่อยๆ ให้ไม่เบื่อ วาดรูปบ้าง ปั้นดินบ้าง อ่านหนังสือหรือดูหนัง ฟังเพลง มีอะไรให้ทำมากมายนัก

จริงๆ แล้ว ความรู้สึกของอาร์ตที่มีต่อเดย์ยังไม่เปลี่ยนไปเท่าไหร่ เคยรัก ก็ยังคงรักอยู่ แต่พอเห็นหน้าเดย์ ความเจ็บปวดมันมีมากกว่าความรัก ทนมองไม่ได้ เพราะจะยิ่งรู้สึกว่าตัวเองกำลังจมลงไปเรื่อยๆ ในความมืดมิดที่ไร้ก้นบึ้ง

มือของอาร์ตไขว่คว้าหาแสงสว่าง พยายามฉุดรั้งตัวเองออกมาจากก้นเหวนั้น และแสงสว่างเพียงหนึ่งเดียวที่ยึดเหนี่ยวไว้ได้ในตอนนี้ ก็คือ...ตามตะวัน

อาร์ตยังไม่แน่ใจว่าเป็นความรักหรือไม่ แต่ก็อบอุ่นใจทุกครั้งที่มีตามตะวันอยู่ข้างๆ ได้เป็นตัวของตัวเองอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ไม่ต้องอดทนอดกลั้นกับสิ่งที่ไม่ชอบ เพราะไม่ว่าจะทำนิสัยเสียใส่แค่ไหน ตามตะวันก็ไม่เคยโกรธ กลับเห็นความหงุดหงิดเอาแต่ใจของตนเป็นเรื่องสนุกเสียอีก เวลาต้องการพึ่งพิง ก็ทำหน้าที่ได้ดีไม่มีบกพร่อง เป็นผู้ฟังที่ดีเสมอ

“อาร์ต มีคนส่งของมาให้แน่ะลูก” เสียงแม่เรียกจากด้านในตัวบ้าน อาร์ตจึงหลุดจากภวังค์ เดินกลับเข้าไปข้างใน รับซองสีน้ำตาลขนาด A4 มาจากแม่

ไม่มีชื่อผู้ส่ง แต่มาจากกรุงเทพฯ?

อาร์ตมุ่นคิ้วพลางแกะซองออกอย่างเบามือ ล้วงมือลงไปในซอง ควานหาสิ่งที่อยู่ด้านใน ซึ่งเหมือนมันจะกองรวมกันที่ก้นซอง เป็นแผ่นกระดาษลื่นๆ มันๆ จึงรู้ว่ามันคือรูปถ่าย

รูปถ่ายจำนวนเกือบสิบใบที่อาร์ตหยิบออกมา เป็นรูปของตามตะวัน...และครอบครัว?

มีทั้งรูปตอนที่ตามตะวันอยู่ที่โรงพยาบาลกับผู้หญิงคนหนึ่ง ในห้องผู้ป่วย บนเตียงเป็นเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ ใส่ชุดคนไข้สีชมพู รูปตามตะวันกับผู้หญิงคนเดิม จูงมือเด็กหญิงเล็กๆ คนนั้นคนละข้างออกจากโรงพยาบาล และรูปที่บ้านของตามตะวัน ที่มีผู้หญิงคนนั้นอยู่ด้วย

อาร์ตไม่รู้ว่าเจตนาของคนที่ส่งรูปพวกนี้มาคืออะไร และมันหมายความว่ายังไง เขาพยายามสงบใจ นับ 1-10 และเอารูปมาเรียงกันบนโต๊ะ หยิบสมาร์ทโฟนมาถ่ายรูปพวกนั้นอีกทีและส่งไลน์ไปหาตามตะวัน

Artz: พวกนี้หมายความว่ายังไง

อาร์ตร้อนใจ แต่ต้องข่มมันไว้ ตามตะวันเคยพูดถึงเรื่องครอบครัว เรื่องภรรยาและลูก ตอนนั้นคิดว่าเป็นการเล่ามุมมองหนึ่งให้ฟังเท่านั้น แต่มันคงไม่ใช่

รอจนค่ำ ตามตะวันยังไม่อ่านไลน์ ยังไม่ตอบกลับ อาร์ตยิ่งร้อนรนจนอยู่ไม่ติดที่ เขาเดินไปมาในห้องทำงาน ยิ่งมองรูปของตามตะวันที่ห่อของขวัญไว้ ยิ่งหงุดหงิดกระวนกระวาย

ไลน์!

เสียงแอพพลิเคชั่นที่เฝ้ารอมาเกือบทั้งวันดังขึ้น อาร์ตรีบเปิดดูทันที

T.Tawan: ผมว่าจะบอกคุณตอนที่พาไปบ้าน แต่คงต้องบอกแล้วล่ะ
Artz: ...
T.Tawan: ขอโทษที่ไม่ได้บอกแต่แรกนะครับ

อาร์ตเม้มปากเมื่อได้อ่านประโยคนี้ หัวใจเหมือนหล่นวูบ พาลคิดไปไกลว่า นี่เรากำลังเล่นชู้กับสามีชาวบ้านหรืออย่างไร ตั้งใจจะเอาคืนเดย์ด้วยการมีชู้มีกิ๊กบ้าง แต่ดันกลายเป็นชู้คนอื่นเสียเองงั้นหรือ? แต่ยังไม่ทันจะระบายอารมณ์หงุดหงิดออกไป ข้อความต่อมาก็ทำให้อาร์ตสงบลงเล็กน้อย

T.Tawan: ผมหย่ากับภรรยามาเกือบ 2 ปีแล้ว
Artz: แล้ว?
T.Tawan: คุณใจเย็นๆ นะ ผมจะไปอธิบายให้ฟังอีกทีที่บ้านคุณ
Artz: อยากฟังเดี๋ยวนี้เลย
T.Tawan: ผมติดประชุมอยู่ ไว้จะโทรหาพรุ่งนี้
Artz: อืม
T.Tawan: ผมต้องไปแล้ว ไม่คิดมากนะครับ

อาร์ตถอนหายใจ ไม่ได้พิมพ์อะไรตอบกลับไป อย่างน้อยก็รู้ว่าหย่าแล้ว แต่ทำไมยังต้องอยู่บ้านเดียวกันอีก? ตามตะวันคิดจะหลอกอะไรเขาหรือเปล่า? ใจมันคิดแต่เรื่องไม่ดีอยู่ตลอด เพราะเคยถูกหลอกด้วยการทำดีต่อหน้ามาแล้วครั้งหนึ่ง

แม้อยากจะเชื่อใจใครสักคนให้ได้อีกครั้ง แต่มันช่างยากเย็นเหลือเกิน

[ichiichi]

เชียร์​ตะวันเหมือน​เดิม​แต่อยากให้ตะวันรีบบอกอาร์ตว่ามีลูกแล้วเดี๋ยว​เดย์​มันบอกอาร์ตแล้วจะโดนเข้าใจผิด​ แล้วนี่เดย์​ทำลูกแท้งอีกรอบมั้ยหน่ะผิดซ้ำผิดซากนะ

อ่ะ เดาเก่ง

[naruxiah]

เดี๋ยว​เค้าจะขึ้นมาเคลียร์​กันแล้วดีใจมากที่คุณคนเขียนมาอัพเรื่อยๆเราก็ตามอ่านเรื่อยๆ​ เข้าใจอาร์ตมากๆเลย​ พึ่ง​จะเจ็บมาต้องระแวงเป็นธรรมดา

[SoSweetCB]

ลูกสาวคุงผู้กองชื่อน้องจูนหรือน้องดาด้าอ่ะฮับ เผื่อไรต์ลืม 5555
รีบเคลียร์งานนะผู้ก๊องงงงง เอาใจช่วย

[broke-back]

ความรักซ้อน ซ่อนปม หมักหมมมิด
เลยไม่รู้ ความถูกผิด อยู่ตรงไหน
มันแก้ยาก ก็ตัดทิ้ง ปมออกไป
ค่อยสาวไหม คลายเส้นด้าย ให้คลายคืน

ด้ายหลากสี มีหลากสัน พันกันมาก
จะยุ่งยาก หากเลือกสี มีใจฝืน
ต้องตัดใจ เหมือนตัดด้าย ลืมวันคืน
จะได้ยืน ชื่นชมมัน อย่างมั่นใจ

มันก็แค่คนในอดีตที่ทำร้ายเรา..อย่ายึดติดกับมันเลย
เลือกคนปัจจุบันที่จะร่วมยืนข้างเราต่อไปในอนาคต..น่าจะดีกว่า

ฝังกลบมันไปซะ
ฮ่าฮ่า

[oilzaza001]

ตายๆๆ ชะนีขิงแท้งไหมเนี่ย สองจิตสองใจไม่รู้อยากให้แท้งรึไม่แท้ง เฮ้อออ สงสารเด็กไม่อยากให้เกิดมามีพ่อแม่แบบนี้อะค่ะ

ปล. ถ้าแท้งอีกนี่ มดลูกน่าจะพังได้ละนะ 555  เดย์นี่เหมือน ผช. ทั่วๆไปแหละ อะไรที่มันเก่าก็เบื่อ อยากสรรหาอะไรใหม่ๆมาลอง สุดท้ายก็เบื่ออีกแล้วก็อยากกลับไปหาของเก่า แต่คงลืมไปว่ามันเก่าจนพังไปแล้ว มีไว้ไม่รักษาแท้ๆ เฮ้ออออ

[Leenboy]

เรื่อง นี้คือดราม่าดีงามมาก ปริ่ม

[broke-back]

^
^
ถูกใจเรื่องนี้เหมือนกัน
+1 ให้สมุนดราม่านะฮับ
อิอิ

[jirap_tu]

อยากให้อาร์ตเข้าใจตะวัน ไม่ต้องไปสนใจเดย์แล้ว คนมันชัวอย่าไปยุ่งกับมันอีกเลย มีแต่ทรมานใจเปล่าๆ รักแค่ไหน มันก็ไม่รู้สึกหรอก ฮึ!!!! อีเดย์ ไปอยู่กับเมียใหม่ให้สบายใจเลยไป แล้วก็ไปมีลูกของแกที่แกอยากจะไปเลย ไม่ต้องมายุ่งกับอาร์ตอีก
ถ้าไม่สูผญเสียก็ไม่รู้สึกหรอก

[fxxg0430]

 แต่ขอให้รักตัวเองมากๆ อย่าไปจมปลักกับอะไรที่มันแย่ แม้มันจะเคยสวยงามมากก็ตามที” 


คุณพ่อสอนดีมากกๆเลย

คุณนักเขียนขยันมากๆ ยกนิ้วให้ ขอสมัครเป็นสาวกดราม่าด้วยคน จะตามไปอ่านเรื่องอื่นด้วยค่า

[azure]

ตัวละครที่ชอบที่สุดในเรื่องนี้ คือพ่อแม่ของเดย์ 

[ichiichi]

ฮือออ เมื่อคืนพิมพ์ไม่ทัน หลับคา

วันนี้กับพรุ่งนี้ไม่อยู่น้า ไว้จะมาต่อรัวๆ อีก

ขอบคุณทุกคนที่เป็นกำลังใจให้น้า รักคนอ่าน จุ๊บๆ

บางเม้นท์มันบวกเป็ดไม่ได้อ่ะ แต่อ่านหมดทุกคนน้า
27
เดย์ยังไม่ยอมถอดแหวนสีทองที่นิ้วนางข้างซ้ายออก

“พี่เดย์ อยากกินน้ำส้ม”

เดย์สะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงของขิง เขาเงยหน้าจากแหวนทองคำไปมองหน้าหล่อน ถอนหายใจเบาๆ แล้วลุกไปหยิบน้ำส้มในตู้เย็นมาเทใส่แก้ว เอาไปเสิร์ฟให้ถึงที่

“ยังไม่ถอดออกอีก เลิกกันแล้วก็จบๆ สักทีเหอะ พี่อยากมีครอบครัวก็มีแล้วนี่ไง ขิงท้องให้พี่แล้ว ยังไม่พอใจอะไรอีก” ขิงปรายตามองแหวนสีทองของเดย์อย่างไม่สมอารมณ์ คนท้องมักอารมณ์แปรปรวนง่ายเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว อะไรขวางหูขวางตานิดหน่อยก็หงุดหงิด

เมื่อสองอาทิตย์ก่อน เดย์เกือบทำให้ขิงแท้งอีกรอบ โชคดีที่ไปโรงพยาบาลทัน เด็กในท้องยังอยู่ครบสมบูรณ์ เขาบอกไม่ถูกว่าตอนนั้นดีใจหรือเสียใจกันแน่ แต่ก็โล่งอกที่ไม่ได้ทำลายชีวิตใครมากไปกว่านี้

หลังจากนั้นเดย์ก็กลับมาเป็นปกติ เลิกกินเหล้าเข้าบาร์ กลับบ้านตรงเวลาทุกวัน เพราะต้องการรับผิดชอบทั้งแม่และลูกที่อยู่ในท้องของขิงให้ดีที่สุด ความกลัวการสูญเสียของเขามันฝังรากลึกอยู่ในจิตใจไปแล้ว ไม่อยากเสียอะไรไปมากกว่านี้อีก

แต่อีกใจก็ยังเป็นห่วงอาร์ต ผู้ชายคนนั้น...ดูเหมือนจะรักอาร์ตดี แต่มันมีครอบครัวแล้ว

ข้อนี้แหละที่เดย์คิดไม่ตก ที่เห็นวันนั้นไม่น่าผิดตัวไปได้ อุ้มลูกแถมมากับเมียขนาดนั้น แต่ก็ยังฟันธงแน่ชัดไม่ได้อยู่ดี เขาอยากจะบอกอาร์ต แต่ไม่มีหลักฐานอะไรไปยัน พูดลอยๆ อาร์ตคงไม่เชื่อง่ายๆ ทั้งที่อาร์ตเคยเชื่อฟังเขามาตลอด แต่ตอนนี้อาร์ตไม่ใช่คนของเขาแล้ว และเดย์รู้ว่า จริงๆ แล้วอาร์ตเป็นคนหัวดื้อหัวรั้นแค่ไหน ที่ยอมอ่อนให้ เพราะ...รัก

ใช่...อาร์ตเคยรักเขามาก

มากจนยอมให้ทุกอย่าง

ยิ่งคิดยิ่งปวดใจ เพราะตัวเขาเองที่ตัดสินใจผิดพลาด ที่ไม่รู้จักพอ เดย์รู้ว่าตัวเองอาจจะผิดปกติอะไรสักอย่าง แต่พอปรึกษาจิตแพทย์ ก็บอกว่าเป็นแค่รสนิยมทางเพศ ไม่ได้ผิดปกติ ได้รับคำแนะนำให้คุยกับคนรักดูก่อน แต่เดย์ไม่กล้า และปล่อยให้มันเลยเถิดมาขนาดนี้ จากแค่นอกกาย ก็กลายเป็นการนอกใจ ทำขิงท้องแล้วก็ทำให้เธอต้องกรอกยาฆ่าตัวตาย

บางที ถ้าเขาลองคุยกับอาร์ตตั้งแต่แรก เรื่องมันอาจจะไม่เป็นแบบนี้ อาร์ตรักเขา และอาจจะยอม...

ไม่หรอก อาร์ตต้องไม่ยอมแน่ๆ ครั้งแรกยังเจ็บจนร้องแล้วร้องอีก ครั้งต่อๆ มาถึงจะทนแค่ไหน แต่พอเห็นอาร์ตน้ำตาไหล เดย์ก็เหมือนจะหมดอารมณ์แล้ว

แล้วนี่จะคิดให้ได้อะไรขึ้นมาวะ

เดย์ถามตัวเองในใจ เรื่องไอ้ตำรวจนั่น ยังไงก็ต้องบอกอาร์ต ต้องหาหลักฐานไปให้ดูด้วย เผื่อว่าอาร์ตจะยังเห็นความดี อาจจะกลับมาอยู่ด้วยกัน ถึงตอนนั้น เดย์จะเคลียร์ทุกเรื่องที่คาใจให้หมด

“พี่เดย์!”

“ห๊ะ?” เดย์เงยหน้ามองขิงอย่างมึนงง เขามัวแต่ก้มหน้าคิดอะไรเต็มหัวไปหมด

“เป็นอะไรของพี่เนี่ย ขิงอยากออกไปกินข้าวข้างนอก อยากกินบิงซู นี่ไม่ได้ฟังเลยใช่มั้ยน่ะ” ขิงเอามือตีแขนเขา หน้างอง้ำอย่างไม่พอใจ เดย์เลยต้องรีบพยุงเธอให้ลุกขึ้น ก่อนที่จะอารมณ์เสียไปมากกว่านี้ เพราะหมอบอกให้เขาอย่าขัดใจคนท้องช่วงนี้

“เออๆ เดี๋ยวพาไป” 

******

ตามตะวันกำลังครุ่นคิด หลังจากอาร์ตส่งไลน์มาถามเรื่องเกศกับลูกสาวของเขา ก็ดันต้องเข้าประชุมวางแผนล้อมจับพวกค้ายาที่มีมาเรื่อยๆ ไม่หยุดหย่อน

คนชั่วแม่งเต็มประเทศไปหมด!

ตามตะวันสบถอยู่ในหัว ไอ้คนพวกนี้ กำจัดเท่าไหร่ก็ไม่หมดเสียที ทำให้งานของตำรวจอย่างเขาล้นมือขึ้นทุกวัน เรื่องที่จะได้เลื่อนขั้นเป็นสารวัตรอะไรนั่นก็เหมือนเต็มเดือนจะรามือไปแล้ว เพราะเขาไม่มีอารมณ์จะขยันไปกว่านี้จริงๆ

“ดาด้าล่ะ?” กลับมาถึงบ้านในตอนเช้าวันเสาร์ ตามตะวันก็ถามถึงลูกสาวก่อนเป็นคนแรก เพราะเพิ่งออกจากโรงพยาบาลมาเมื่อหลายวันก่อน ร่างกายก็ไม่รู้แข็งแรงดีแค่ไหนแล้ว ช่วงนี้เขาเลยกลับบ้านบ่อยขึ้น เพราะห่วงลูก

“หลับอยู่เลย อีกสักพักคงตื่น คุณทานข้าวเช้ามารึยัง” เกศราเข้ามารับข้าวของในมือของตามตะวันไปเก็บในครัวให้ เขาแวะซื้อขนมนมเนยมาฝากลูกเหมือนทุกที พวกของเล่นอีกนิดหน่อย

“ยัง ผมขอแค่โอวัลตินกับขนมปังแผ่นนึงพอ” กินพอเป็นพิธี แล้วเดี๋ยวจะนอนต่อสักงีบ

อา...ยังไม่ได้โทรหาอาร์ตเลย

ตามตะวันนิ่งนึก แต่วันนี้เพลียมากแล้ว ไม่ไหวจริงๆ ขอหลับก่อนแล้วค่อยว่ากัน เขาดื่มโอวัลตินและกินขนมปังที่เกศราปิ้งมาให้ ก่อนจะขอตัวไปนอนพักผ่อนที่ห้อง

ห้องที่ครั้งหนึ่งเขากับเกศราเคยนอนด้วยกัน

แต่ตอนนี้เกศรานอนห้องเดียวกับดาด้า ส่วนเขาก็นอนที่ห้องนั้นคนเดียวเวลามาที่บ้าน

ตามตะวันนอนหงายมองเพดาน เปลือกตาเริ่มหรี่ลง แต่ในหัวยังคิดถึงเรื่องรูปถ่ายที่มีมือดีส่งไปให้อาร์ต มันเป็นฝีมือใครกัน? เขาคิดไม่ออกเลยจริงๆ ความคิดนั้นวนเวียนไปมา จนในที่สุด ตามตะวันก็หลับสนิท

เขาเผลอนอนไปนานเกือบ 3 ชั่วโมง ตื่นมาอีกทีก็ตอนที่ยัยหนูมาปีนป่ายเล่นบนตัวอย่างสนุกสนาน แม้ไม่เหลือความรักให้ภรรยาแล้ว แต่เขายังรักลูกสาวตัวน้อยๆ คนนี้อยู่ และอยากให้อาร์ตได้เห็นความน่ารักน่าชังของยัยหนูด้วย หากว่าอาร์ตตกลงที่จะอยู่ด้วยกัน เขาก็อยากพาอาร์ตมาอยู่ที่บ้าน เลี้ยงลูกด้วยกัน...แต่คิดอีกที เรื่องเกศราที่ยังอยู่บ้านดียวกัน คงเป็นปัญหาแน่นอน

“ป่าป๊า” เสียงเล็กๆ ของยัยหนูตัวน้อยดังอยู่บนตัว “เล่นกัน”

“จ้าๆ เล่นกัน” แล้วตามตะวันก็มัวแต่เล่นกับลูก จนลืมโทรหาอาร์ตตลอดทั้งวัน

******

อาร์ตกระวนกระวายใจขึ้นทุกขณะ ทั้งที่ตามตะวันบอกจะโทรมาอธิบายในวันนี้ แต่ก็เงียบหายไป อาร์ตเอาแต่นั่งเฝ้ารอเสียงโทรศัพท์ที่อยู่ในมือ ถือมันไว้จนกลายเป็นบีบแน่นตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่รู้ตัว บีบจนมือถือจะแตก มือจะพัง ก็ยังนั่งจ่อมจมอยู่อย่างนั้น ที่ระเบียงบ้าน จนมืดค่ำ พ่อกับแม่เป็นห่วงมาก แต่ก็พูดอะไรไม่ได้ เวลาที่อาร์ตจมอยู่กับความคิดของตัวเองกระทั่งลืมเวลา ใครก็ฉุดดึงออกมาไม่ได้

เบอร์เดียวที่ยังคงจำได้ กลับเป็นเบอร์ของอดีตคนรักที่หักหลังกันอย่างไม่น่าให้อภัย แม้จะเปลี่ยนเบอร์หนี ลบทุกอย่างทิ้ง แต่ความทรงจำ ต้องทำอย่างไรจึงจะลบได้หมด

อาร์ตไม่รู้เลย ไม่รู้เลยจริงๆ

******

บ่ายวันอาทิตย์ เดย์นั่งดูทีวีกับขิงในห้องตามปกติ ดูแบบเบลอๆ หลับๆ ตื่นๆ เพราะเป็นหนังรักที่เขาไม่ค่อยชอบ มันน่าเบื่อ แต่ก็ต้องทนดูเป็นเพื่อนเธอ เพราะต้องคอยเอาใจคุณแม่ท้องอ่อน ไม่อยากให้หงุดหงิดโมโห กลัวจะมีผลกับเด็กในครรภ์ ดูไปสักพัก เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น เดย์สะดุ้งโหยงรีบกดรับ ไม่ทันดูเบอร์อะไรใดๆ ทั้งนั้น แต่ถึงดูก็เป็นเบอร์ที่ไม่รู้จักชื่ออยู่ดี

“โหลๆ” เขาลุกไปรับสายที่ริมระเบียงห้องด้วยเสียงงึมงำยานคางเหมือนคนจะหลับ ขิงเอี้ยวตัวมองตาม แต่ไม่ได้ว่าอะไร หันกลับไปกินขนมและดูหนังต่อคนเดียว

“ผมจะรีบไป!” จู่ๆ น้ำเสียงของเดย์ก็เปลี่ยนเป็นกระตือรือร้นแบบสุดๆ เขาวางสายแล้วรีบเข้าไปเก็บข้าวของลงกระเป๋าเดินทางในห้องนอน ขิงเห็นผิดปกติจึงลุกตามไปดู

“พี่เดย์ จะไปไหนน่ะ”

“พี่มีธุระด่วนมาก ไปต่างจังหวัดสองสามวัน” เดย์ไม่บอกว่าไปหาใครหรือไปที่ไหน แต่คิดหรือว่าขิงจะยอม เธอเข้าไปฉุดแขนเขาไว้ ยื้อแย่งกระเป๋าออกจากมือของเดย์ ซึ่งเดย์ไม่กล้าใช้กำลังกับเธอ เลยต้องปล่อยมือออก

“ขิงไม่ให้ไป!”

“ธุระด่วนมากจริงๆ พี่ต้องไป!”

สองคนโวยวายโต้เถียงกันไปมา ขิงร้องไห้ฟูมฟายน้ำตานองหน้า “ถ้าพี่ไป ขิงจะฆ่าตัวตาย”

มามุกนี้อีกแล้ว

เดย์ถอนหายใจแรงอย่างเหนื่อยหน่าย มือปาดเช็ดเหงื่อบนหน้าผาก

“ไว้ค่อยกลับมาคุยกัน” เพราะไม่คิดว่าหล่อนจะทำจริง “ถ้าอยากตาย ไว้กลับมาค่อยทำต่อหน้าพี่นะ พี่รีบ ไปก่อนล่ะ”

“พี่เดย์!” ขิงแผดเสียงลั่น วิ่งตามเดย์ที่เดินหนีออกไปจากห้อง กระเป๋าเดินทางก็ไม่เอาไปแล้ว ขี้เกียจยื้อแย่งกันให้อันตราย ไปมันตัวเปล่าๆ เนี่ยแหละ แค่มีเงินก็พอ

“พี่เดย์! กลับมานะ จะทิ้งขิงไปแบบนี้ไม่ได้นะ ไอ้คนชั่ว!” เสียงร้องโวยวายของเธอดังระงม ขิงวิ่งตามเขาเกือบทัน แต่เดย์ก็ลงลิฟท์ไปจนได้ เขาไม่สนใจอะไรทั้งนั้น มุ่งมั่นจะไปอย่างเดียว

ต้องไปหาคนสำคัญ ที่กำลังต้องการที่พึ่ง

ถ้าไปหาตอนนี้ คนคนนั้นอาจจะให้โอกาส

“มึงจะเอาอย่างนี้ใช่มั้ยไอ้เดย์! ได้!” ขิงกัดฟันกรอดๆ กำมือแน่น เดย์ลงลิฟท์ไปแล้ว ไม่สนใจเธอแม้แต่น้อย เธอทั้งโกรธ เกรี้ยวกราด อยากอาละวาดจนแทบทนไม่ไหว แต่...

เหนือสิ่งอื่นใด

มันเป็นความเศร้าโศกที่กรีดร้องอยู่ในใจ

ไม่ว่ายังไง เดย์ก็ไม่หันกลับมา ต่อให้มีลูก เดย์ก็ยังรักอาร์ต ยังต้องการอาร์ต ต่อให้เลิกกันแล้ว ก็ยังไม่ยอมถอดแหวนบ้าๆ นั่นทิ้ง ไม่ว่าเธอจะพยายามยังไง ทั้งบทดีบทร้าย ยอมเดย์แค่ไหน รักมากแค่ไหน...

เดย์ก็ไม่มีวันรักเธอได้เท่าอาร์ต

น้ำตาไหลอาบสองแก้ม ดวงตาของเธอแดงก่ำด้วยความรวดร้าว

เจ็บปวดไปหมดทั้งตัวและหัวใจ

เดย์เดินออกจากตัวตึก เพราะไม่ได้หยิบกุญแจรถมาด้วย จะย้อนกลับไปก็กลัวเจอขิงรั้งไว้อีก เลยกะจะโบกแท็กซี่ไปสนามบิน ยืนรอเรียกรถไม่ทันไร ก็ได้ยินเสียงคนตะโกนโหวกเหวก เขาหันไปมองด้วยความสงสัย เห็นผู้คนมามุงดูชี้มือชี้ไม้ไปข้างบน ก็เลยเงยหน้ามองตาม

“คนจะกระโดดตึก! โทรเรียกตำรวจ ปอเต๊กตึ้ง อะไรก็ได้ เร็วเข้า!”

“ตายแล้ว จะร่วงแล้วมั้ยน่ะ”

“อย่าโดดนะอีหนู!”

ได้ยินเสียงเหล่านั้นดังระงม มุมนั้น ชั้นที่ 29 ไกลจนมองไม่เห็นว่าเป็นใคร แต่เดย์จำได้แม่นยำ

“ขิง!” เขาร้องลั่น ผู้คนแถวนั้นหันมามองอย่างตกใจ แต่เดย์ไม่สนใจ เขารีบวิ่งกลับเข้าไปในตึก กดลิฟท์รัวๆ เพื่อจะกลับไปที่ห้องนั้น

ห้องของเขาที่ชั้น 29 ห้องที่ซื้อให้ขิงเมื่อ 2 ปีที่แล้ว หลังจากขิงเสียลูกไป เขาก็เลยเอาใจเธอมาตลอด อย่างน้อยเธอก็ดีกับเขามาก่อน อาร์ตก็ดีกับเขามากเหมือนกัน

แล้วทำไม เขาต้องทำให้คนสองคนนี้เจ็บปวด

เดย์สะบัดหัวไล่ความคิดทั้งหมดทั้งมวล ร้อนรนอยู่ในลิฟท์ รีบวิ่งไปที่ห้อง

“ขิง! ทำบ้าอะไร เข้ามานะ!” เดย์ตะโกนเรียนจนเธอสะดุ้ง ขิงปีนออกไปนอกระเบียง ยืนหมิ่นเหม่เต็มที เขาวิ่งเข้าไป แต่ไม่กล้าเข้าไปใกล้กว่านั้น เพราะกลัวเธอจะพลาดตกลงไปจริงๆ

“มีอะไรค่อยคุยกันสิ พี่กลับมาแล้วนี่ไง ขิง!” เขาพยายามจะยื่นมือไปคว้าแขนเธอ แต่ขิงทำท่าจะกระโดดลงไป เลยต้องหยุด

“กู...จะทำให้มึงต้องจดจำไปจนวันตาย...”

และนั่นคือคำพูดสุดท้ายของหญิงสาวในชุดวันพีซสีขาวบริสุทธิ์ กับนัยน์ตาแดงก่ำของเธอ

ร่างของขิงร่วงฟุบ และเดย์ก็คว้ามือนั้นไว้ได้ทัน เสียงร้องจากคนข้างล่างดังมาถึงชั้น 29

“เฮ้ยยยย ไอ้เหี้ยร่วงแล้ว!”

“มีคนจับไว้ รีบขึ้นไปช่วยกันเร็ว”

หลายคนเมื่อเห็นมีคนดึงร่างหญิงสาวที่ห้อยต่องแต่งไว้ได้ ก็จะขึ้นไปช่วย กู้ภัยกับตำรวจมาถึงพอดี เตรีมอุปกรณ์ช่วยเหลือเต็มที่ แต่...มันสายไป

ขิงร้องไห้จนน้ำตาแทบเป็นสายเลือด ปัดมือเดย์ออกด้วยมืออีกข้าง และรูดเอาแหวนสีทองจากนิ้วนางข้างซ้ายนั้นให้ร่วงลงไปตามร่างของเธอ

สีขาวที่พลิ้วสะบัดลู่ลม จมหายไปในความมืด

กูจะทำให้มึงต้องจดจำไปจนวันตาย
 
tbc

[ichiichi]

ลูกสาวคุงผู้กองชื่อน้องจูนหรือน้องดาด้าอ่ะฮับ เผื่อไรต์ลืม 5555
รีบเคลียร์งานนะผู้ก๊องงงงง เอาใจช่วย

ดาด้าจ้า

[Margarita]

นี่อาจจะเป็นคนเดียวที่ไม่ชอบตะวันเลยตั้งแต่แรก 555

[ichiichi]

นี่อาจจะเป็นคนเดียวที่ไม่ชอบตะวันเลยตั้งแต่แรก 555

ตะวันมันก็ร้าย บอกแล้ว อิๆ

[SoSweetCB]

โอยยยยย ขิงตายแล้ว เอาไงดีชีวิตตตต ;-;
อาร์ตก็อะไรไม่รู้อ่ะ ตอนแรกอยู่ทีมนาง ตอนนี้เริ่มรำอาร์ต 
งานเข้าผู้กองอีก ยังเคลียร์ไม่ได้อี้กกกกก

[ichiichi]

28
สุดท้ายก็ไม่มีใครมา

ตามตะวันไม่โทรหาตามสัญญา เดย์บอกจะมาหาก็หายเงียบไป

อาร์ตนั่งวาดรูปอยู่หน้าขาตั้งภาพ แต่สมองของเขาตอนนี้นึกอะไรไม่ออกเลย จิตใจว้าวุ่นกระวนกระวาย ภาพที่วาดเลยออกมาบิดเบี้ยวจนน่ากลัว

มีแต่คนโกหก ตอแหล หลอกลวง

ทำไมชีวิตเราต้องเจอแต่คนแบบนี้

ทั้งที่คิดว่าจะดี กลับร้าย

ทำไม 
ทำไม
ทำไม

“ฮึ่ย!” อาร์ตคำรามในลำคอ จุ่มมือลงในจานสี ปาดทุกสีลงบนผืนผ้าใบ

ปึก ปึก ปึก

มือเดียวไม่พอ เขาจุ่มทั้งสองมือ ปาดมันทั้งหมดจนสีสันสะเปะสะปะ เปรอะเปื้อนลามไปถึงชุดที่สวมใส่และบนใบหน้า แต่อาร์ตก็ไม่หยุด กระแทกมือปาดสีต่อไปเรื่อยๆ

จนสุดท้าย มันก็กลายเป็นสีคล้ำหม่นหมอง

แม้ตามตะวันจะโทรมาอธิบายทุกอย่างให้ฟังในวันถัดมา แต่จิตใจของอาร์ตไม่พร้อมจะรับรู้มัน ได้แค่ฟังแล้วเออออตามอย่างคนไร้ชีวิตจิตใจ

[อาร์ต...อย่าเงียบแบบนี้ ผมขอโทษที่ไม่ได้โทรหาคุณเมื่อวาน ขอโทษจริงๆ ผมรักคุณนะ ผมอยากเจอคุณมากๆ อยากกอด อยากจูบคุณ]

“งั้นก็มาหาเราสิ” เสียงของอาร์ตสั่นเล็กน้อย ได้ฟังคำอธิบายทั้งหมดแล้วก็โล่งอกอยู่ แต่ก็ยังเสียใจ

เสียใจก็คือเสียใจ

เสียใจที่ตามตะวันลืมแม้กระทั่งสัญญาเล็กๆ น้อยๆ ไม่สิ เขาไม่ได้สัญญาว่าจะโทร แค่บอกว่าจะโทรเฉยๆ แล้วเราทำไมต้องน้อยใจ ทำไมต้องเสียใจขนาดนี้

[ผมจะไป คืนนี้เลย รอผมนะ]

ไม่รู้ทำไมถึงได้โกรธมากมายขนาดนั้น กับแค่ตามตะวันไม่โทรหาตามที่บอกไว้ และไม่รู้ทำไม ต้องยิ้มจนเมื่อยปาก เมื่อได้ยินว่าจะมาหา

ตามตะวันก็ยังคงเป็นตามตะวันคนเดิมใช่มั้ย

คนที่คอยเอาอกเอาใจ กวนประสาทนิดๆ ชอบแกล้งให้โมโห แต่ก็ง้อตลอด ให้ความสำคัญกับเราเสมอ

ใช่มั้ย?

“นี่ขนาดยังไม่ทันตกลงเป็นแฟนเขานะ ยังงอนหน้าหงิกเป็นนาน ถ้าคบกัน ฉันว่าพ่อตำรวจนั่นคงแย่” พ่อเอ่ยแซวเมื่อเห็นอาร์ตเดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย เดี๋ยวหน้าบึ้ง เดี๋ยวยิ้ม

“แล้วโทรหาเดย์มันทำไมอีก ปล่อยเขาอยู่กับลูกเมียไปเถอะ เราถอยแล้วก็คือถอย”

“ผมรู้น่า ก็มันเผลอนี่” อาร์ตหน้างอใส่พ่อ

“ดูทำหน้าเข้า นับวันเราจะเหมือนแม่สมัยสาวๆ เข้าไปทุกที นี่ฉันได้ลูกสาวใช่มั้ย? ยินดีด้วยค่ะ คุณได้ลูกสาว อะไรแบบนั้นสินะ” พ่อกระเซ้าด้วยเสียงดัดจริตนิดๆ ในประโยคหลังๆ

“พ่อ!” คนหน้างอยิ่งงอนเข้าไปใหญ่ พ่อรู้อารมณ์ลูกชายดี ทำกระฟัดกระเฟียดแบบนี้ คงแค่เขินนั่นแหละ

“จะทำอะไรก็บอกแล้วให้คิดดีๆ เราไม่ใช่เด็กๆ แล้วนะอาร์ต อายุขนาดนี้ คงไม่ต้องให้พ่อแม่พูดอะไรมาก ตัดสินใจเอาเอง คิดเอาเอง ตัวลูกเองรู้ตัวเองดีที่สุดว่าต้องการแบบไหน” ฝ่ามืออบอุ่นที่เคยลูบหัวลูบหลังมาตั้งแต่เด็ก วันนี้มันก็ยังคงอบอุ่นเหมือนเดิม

ความรักของพ่อแม่เป็นสิ่งเดียวที่ไม่เคยแปรเปลี่ยนตามกาลเวลา ไม่ว่าอาร์ตจะโตขึ้นแค่ไหนก็ตาม

“จะอยู่รอพ่อตำรวจนั่นใช่มั้ย ถ้ามาแล้วจะทำอะไรกันก็...เบาๆ กันหน่อยล่ะ”

“พ่อ!!พูดอะไรเนี่ย!?” อาร์ตเขินจนหน้าแดงแปร้ด ตะโกนไล่หลังพ่อที่เดินหัวเราะขึ้นห้องไปอย่างอารมณ์ดี

คืนนั้นตามตะวันเร่งงานสุดชีวิต เพื่อจะไปขึ้นเครื่องตอนเที่ยงคืน แต่พอจะไปขึ้นมาจริงๆ พี่ชายตัวดีก็ดันเรียกตัวไปพบกะทันหันอีก

“มีไรวะ กูรีบนะเนี่ย ว่ามาเร็วๆ” เขายืนกอดอกมองหน้าพี่อย่างหงุดหงิด ส่วนเต็มเดือนยังคงนิ่งเฉย

“มึงจะไปไหน งานเสร็จหมดแล้วรึไง?”

“เออ เสร็จแล้ว กูลาอาทิตย์นึง จะไปแม่ฮ่องสอน”

เมื่อได้ยินว่าจะไปที่ไหน เด็มเดือนก็รู้ทันทีว่าไปหาใคร เขาเป็นทั้งพี่และเปรียบเสมือนพ่อของตามตะวัน เรื่องของน้องมีหรือจะไม่รู้

“ไปไม่ได้ กูมีงานให้มึงทำ”

“อะไรวะ กูลาแล้วอ่ะ จะไปคืนนี้เลย จองตั๋วไปแล้วเนี่ย” ตามตะวันร้อนรน ยกนาฬิกาข้อมือขึ้นดู เหลือเวลาอีกแค่ไม่เกินชั่วโมงแล้ว ตอนนี้รถไม่น่าติด เพราะเป็นคืนวันอาทิตย์

“กูไม่ให้ลา มึงต้องมาช่วยงานกูที่นี่ แล้วก็...กลับบ้านไปอยู่กับลูกกับเกศด้วย คอนโดนั่นกูจะขายทิ้ง” เต็มเอ่ยเสียงเรียบ แต่ตามตะวันนิ่งไม่ได้แล้ว เขาโวยวายทันที

“มึงคิดจะทำอะไรไอ้เต็ม”

“มึงต้องกลับไปดีกับเกศ ดาด้าจะได้มีทั้งพ่อแม่พร้อมหน้า”

“กูไม่เอา! มึงจะบ้ารึไงวะ คนที่ทิ้งกูไปก่อนคือเกศ แล้วทำไมกูต้องดีกับเกศ!” ตามตะวันโมโหจนควันแทบออกหู ปกติเต็มเดือนก็มีอิทธิพลกับชีวิตเขามากพอแล้ว นี่กระทั่งเรื่องส่วนตัว แบบส่วนตัวสุดๆ ขนาดนี้ ยังไม่เว้น

“แต่เกศก็กลับมาหามึงแล้ว อยู่ด้วยกันเป็นครอบครัวเหมือนก่อน ให้อภัยกันซะ”

“ไอ้สัส! มึงคิดว่ากูจะให้อภัยคนที่ทิ้งกูเหรอวะ เพราะกูเป็นแค่ตำรวจกระจอกๆ ไม่เหมือนไอ้นักธุรกิจร้อยพันล้านนั่น! มันถึงได้ทิ้งกูไป แล้วมึงยังจะให้กู...” ตามตะวันชะงัก เมื่อสบสายตากับพี่ชาย เวลาที่เต็มเดือนเอาจริงมันน่ากลัวแค่ไหน เขารู้ดี

“มึงเคยพูด ว่าจะไม่เป็นเหมือนพ่อ” เต็มเดือนลุกขึ้นยืนเต็มความสูง จ้องหน้าน้องชายนิ่งงัน

“เลิกล้มความคิดบ้าๆ ที่จะเอาผู้ชายด้วยกัน แล้วกลับไปหาครอบครัวของมึงซะ นี่เป็นคำสั่ง”

ตามตะวันกัดฟันกรอด นึกอยากจะชกหน้าพี่ แต่ก็ไม่กล้า เขาข่มใจและตั้งสติ ก่อนจะส่ายหน้ารัวๆ แล้ววิ่งออกไปจากห้องทำงานของพี่ชาย ไม่รับฟังอะไรทั้งนั้น

เพราะคนที่เขาต้องการ...มีแค่อาร์ตคนเดียวเท่านั้น


***
มาต่อได้อีกตอนก่อนไป พระแม่โทรมาตามละ จุ๊บๆ เจอกันวันจันค้าบ

[Tak]

นี่ก็ไม่ปลื้มตะวัน เฉยๆไม่รักไม่เกลียด แต่จะกลับไปทีมเดย์ก็ติดตรงสามปีที่หายไป แต่ยังไงก็แอบทีมเดย์ ไม่มีขิงแล้วแต่ใจคงสลายทั้งคู่ถ้าอาร์ตรู้ว่าเพราะอะไรทำไมขิงตาย

[pymdollophead]

โอ้ยยยยยย ยิ่งอ่านชักยิ่งเครียด ไมู่้เรื่องจะไปจบที่ตรงไหน ขิงก็ปิ้วไปแล้วจ้าาาาาอีบ้า ตอนนี้เป็นห่วงอาร์ตมากๆ ทั้งหม่นทั้งเท่าสุดๆเรื่องนี้ ฮือ มาอีกทีวันจันเลยหรอคะ ใจจะขาดดดดดด

[naruxiah]

ตะวันจะได้เจออาร์ตมั้ยเนี่ย​ไม่ใช่ปล่อยอาร์ตรอเก้ออีกนะ

[Margarita]

เรือเดย์คนน้อยดี เราลงเรือเดย์แล้วกันค่ะ ถึงมันจะเลว แต่พออ่านตอนแรกๆดันติดภาพว่ามันคือพระเอกไปแล้ว เลยพาลไม่ชอบนังตะวันเอามากๆเลย นี่ฉากไหนนางหวานกะตะวัน เราแอบมองผ่านๆ หงุดหงิดใจ55555 ถ้าสุดท้ายไม่ใช่เดย์ก็... เอาเป็นว่าคนเขียนสู้ๆน้า

[lowmantic]

ถ้าไม่นกทั้งคู่ก็ขอเชียร์ 3p ไปเลยละกัน...แต่ใจอยากให้นกทั้งคู่ เอาแบบสุดท้ายอาร์ตอยู่คนเดียว เริศๆ เชิดๆไป..แล้วในที่สุดนางก็เจอคนที่ใช่..อะไรแบบนี้...

[nevergoodbye]

โอ๊ย ค้างงง 

[SoSweetCB]

พี่ชายตะวันน่ารำคาญมากเลยอ่ะ ยึดติดอดีตมากเกินไป
เข้าใจว่าไม่อยากให้หลานเป็นเหมือนตัวเองแต่พ่อแม่ก็ยังทำหน้าที่พ่อแม่ถึงจะไม่ได้รักกันแล้ว
จะไปบังคับให้คนเขากลับไปอยู่ทั้งที่ไม่ได้รักได้ไงอ่ะ
ต่อให้ตะวันจะเป็นน้องชายแต่ก็ควรเลือกทางเดินชีวิตตัวเองบ้าง
รีบไปหาอาร์ตแล้วปรับความเข้าใจกันเถอะ
ปล่อยพี่ชายขี้เห็นแก่ตัวไป

[azure]

จนวินาทีสุดท้ายขิงก็ไม่ยอทรับว่าสิง่ที่เคยทำนั้นผิด

[tasteurr]

ตอนนี้ทัั้ง เดย์ อาร์ต ตาม ดราม่ากันหมดเลย ฮือออ
เอาเป็นว่าตอนนี้เรื่องของ3คนนี้จะเป็นยังไงก็ได้ ขอไม่คิดแล้ว มัน    

แต่ขอโมโหพี่เต็มหน่อยเหอะ จริงจังกับชีวิตขนาดนี้ขอให้มีเด็กหนุ่มกวนๆ มาตามจีบ!!!!!

//คุณพ่อของอาร์ตน่ารักกกกก

♥

[broke-back]

เม้นท์ตอนที่ 27

ความรักเอย เจ้าเคยหวาน ปานน้ำผึ้ง
มันซาบซึ้ง ติตตรึงใจ หาใครเหมือน
กาลเวลา เลยผ่านไป ใยลืมเลือน
ช่างเชือดเชือน เหมือนบอระเพ็ด เข็ดขมใจ

RIP..ขิง

จะเป็นยังไง ไปต่อทางไหน..นังเดย์

[broke-back]

เม้นท์ตอนที่ 28

ทำเหมือนกู เป็นน้ำลาย ที่บ้วนทิ้ง
ทำเหมือนกู เป็นตัวปลิง อิงอาศัย
ก็เป็นเมิง ไม่ใช่เหรอ ทิ้งกูไป
อย่าหน้าด้าน ทำจัญไร มาใช้กู

Shit!..เกศ

ถ้ามั่นใจมั่นคงในรักพอ..จงเดินหน้าไปต่อให้ชีวิตเรา--ตามตะวัน

[Freja]

อาร์ตเอ๊ย อย่ารอทั้งสองคนเลย  มีภาระรุงรังทั้งสองคน
ป้าจิแนะนำนะว่า ไปหาที่เรียนต่อ  ไปเรียนต่อที่อิตาลี่หรือไรคนเดียวสักพัก
ยังไงเดย์ก็ทิ้งให้อยุ่คนเดียวมาตั้งนาน อยู่ได้เองมาตั้งหลายปีแล้ว
ไปหาชีวิตหรือโอกาสใหม่ให้ตัวเองเถอะ
ทั้งสองคนนั่นไม่โอเคมากๆ

เดย์ก็มีชนักปักหลังอยุ่ เรื่องของขิงจะติดอยู่ระหว่างทั้งคู่ไปจนตาย
ที่เดย์ยังไงก็ไม่สนิทใจกับขิงก็เป็นเพราะนางยึดติดกับความรู้สึกผิดที่ทำให้ขิงแท้ง กับความเป็นไปได้ว่าขิงให้ความหวังของคำว่าครอบครัวได้ แต่นางเองก้ไม่ได้ผูกพันธูกับขิงเท่าที่ควร เพราะระหว่างทั้งคู่มันเป็นความอยากเอาชนะมากกว่าความรัก  ในส่วนของอาร์ตนางปล่อยไม่ได้ก็เพราะรู้ว่าอาร์ตยอมตัวเองทุกอย่าง คิดว่าในชีวิตนี้นางคงจะหาคนที่รักนางได้มากขนาดนี้ไม่ได้แล้วเลยไม่ยอมปล่อย  ของตายที่สูงค่าไง  เอาตั้งไว้บนหิ้ง คิดถึงก็มาหา  ไม่มีปากไม่มีเสียง

ตะวันถึงจะอยากมาเต็มที่ แต่นางมีภาระอิรุงตุงนัง ทั้งลูก ทั้งเมียเก่าที่กลับมาอยู่ด้วย  ไหนจะพี่  เอาจริงๆ เราว่าเมียเก่ากับพี่ชายดูมีอะไรกันอยู่นะ ควรเช็คดีๆ ว่าดาด้าลุกตัวเองไหมนี่ (เรามโนนะ)   ตราบใดที่ตะวันยังไม่สามารถเคลียร์ภาระตรงนี้ได้ก็ยังไม่โอเคกับอาร์ต เพราะอาร์ตจะยังไม่ใช่สิ่งที่สำคัญที่สุด ต้องแบ่งเวลาให้กับสิ่งอื่นในชีวิตของตะวัน

สรุป ไปหาสิ่งที่ดีที่สุดกับตัวเองเอาข้างหน้าเถอะค่ะ จะได้หลุดพ้น อย่ากลัวการเริ่มต้นใหม่เลย ถ้าผู้ทั้งสองตัวมันไม่ได้ดีไปกว่ากันแบบนี้

[TachibanaRain]

ีเป็นนิยายที่ความสัมพันธ์ยุ่งเหยิงมาก ไม่ว่าจะเดย์หรืออาร์ตก็ตัดความสัมพันธ์ไม่ขาดกันทั้งคู่ อาร์ตบอกหยุดแล้วพอแล้วแต่พอเหงาก็ยังมาติดต่อหาเดย์อีก เดย์เองก็เกินบรรยายคิดจะเก็บไว้ทั้งสองคนโลกนี้มันไม่ง่ายขนาดนั้นหรอกนะ ส่วนตามตะวันรายนี้เหมือนจะเด็ดขาดแต่ก็ไม่ใช่เหมือนกลัวอะไรอยู่ แล้วนี่ไม่รู้ทำไมแคลงใจเรื่องเต็มเดือนกับเมียเก่าตะวันมากเหมือนมีซัมธิง เหมือนเต็มกับเกศเล่นชู้กันยังไงก็ไม่รู้ ไม่งั้นทำไมถึงเดือดร้อนเรื่องเกศกับลูกนัก นี่ดีไม่ดีลูกตะวันอาจเป็นลูกเต็มก็ได้นะ