หัวข้อ: ชู้ (your're my lover) [Dramaนิดๆ พิลึกหน่อยๆ] พิเศษ เต็มเดย์ เดย์เดือน

[SoSweetCB]

กรี้ดดดดด แซ่บๆๆๆ อยากอ่านตอนต่อไปแล้วค่า T.T
อาร์ตจะได้เคลียร์กับขิงแล้ว ตบสักทีดีมั้ยจะได้จบๆ 555555
รีบๆ เคลียร์แล้วไปอยู่กับผู้กองได้แล้ววววว

[มะเขือม่วง]

 

[Chompoo reangkarn]

อ่านตั้งแต่บทแรกถึงบทนี้จนแสบตเหลียวมองนาฬกาตีสามจะเช้าแหละ  ยังฝืนอ่านเจ็บแสบตาหมดแหละ
แต่มันวางไม่ลงจริง ๆ  จะติดตามต่อไป รอดูโศกนาฎกรรมรักสามสี่เส้าจ้า

[ichiichi]

ขอบคุณทุกคอมเม้นท์และกำลังใจ ขอบคุณคนอ่านทั้งหมดด้วยน้า ยังไม่จบ แต่อยากขอบคุณ อิๆ

เราอยากจะเขียนเรื่องดราม่าที่มันไม่สุดอ่ะ คือหน่วงๆ เรื่อยๆ ไม่ได้ปรี๊ดออกมาทีเดียวไปเลย

ตัวเอกหลักๆ ก็มี 3 หน่อที่จะไม่ได้ดีมากและมีความร้าย เลวในแต่ละตัว

เป็นสีเทาขุ่นๆ หม่นๆ เหมือนที่อาร์ตบอกนั่นแหละ

21
อาร์ตลังเลอยู่นานว่าจะออกไปตามนัดดีมั้ย ตอนนี้เที่ยงสิบห้าแล้ว ถ้าขับรถไปก็ทันถมเถ ร้านที่อีกฝ่ายนัดไม่ได้ไกลจากคอนโดของอาร์ตเท่าไหร่เลย แสดงว่าฝ่ายนั้นจะต้องรู้จักอาร์ตเป็นอย่างดีและรู้ด้วยว่าพักที่ไหน

ทั้งที่อาร์ตไม่รู้อะไรเกี่ยวกับอีกฝ่ายเลย

อาร์ตเหลือบมองนาฬิกาบนผนังห้องเป็นระยะ เวลาไหลผ่านไปทุกวินาที กดดันและบีบคั้นให้ต้องเลือกว่าจะเผชิญหน้าหรือถอยกลับไปและจมอยู่ที่เดิม

พรุ่งนี้ คือวันครบรอบ 12 ปี

อาร์ตไม่อยากให้มันพังลง ไม่อยากเลยจริงๆ แต่มัน...มาไกลเกินกว่าจะหยุดหรือถอยหลังกลับแล้ว

เขาถอนหายใจยาว ก่อนจะตัดสินใจขับรถออกไปยังสถานที่นัดหมายจากบุคคลนิรนาม


ร้านกาแฟเล็กๆ ตกแต่งด้วยผ้าม่านหลากสีสันราวกับสีของลูกกวาด ภายในร้านสว่างไสว ได้กลิ่นหอมของขนมหวานและกาแฟคละคลุ้ง แค่ก้าวแรกที่สัมผัสก็รู้สึกสดชื่นแล้ว

แต่อาร์ตกลับทำหน้าเหมือนคนอมทุกข์

เขามาถึงก่อนเวลานัดเสียอีก อาจจะเพราะตื่นเต้นจนสั่นกลัว

กลัว...ความเป็นจริง

“ขอโทษที่ให้รอนะคะ”

อาร์ตสะดุ้งเล็กน้อย เงยหน้ามองหญิงสาวในชุดวันพีซสีขาวบริสุทธิ์ที่โค้งให้น้อยๆ ก่อนจะนั่งลงตรงข้ามกัน อาร์ตไม่รู้จะเอามือไม้ไว้ที่ไหน เขาไม่กล้าสบตาหล่อนตรงๆ ด้วยซ้ำ เห็นเพียงแค่ท่อนแขนเรียวบางที่มีรอยช้ำเล็กน้อยกับชุดสีขาวราวกับตุ๊กตาแก้วของเธอ ริมฝีปากที่แต้มลิปสติกสีชมพูเข้มขยับไปมา

“สั่งอะไรมารึยังคะ พี่อาร์ต”

“คุณรู้ชื่อผม?” อาร์ตเงยหน้าเป็นครั้งแรกตั้งแต่หล่อนเข้ามาทัก และพบว่าใบหน้าของเธอจัดว่าน่ารัก ถ้าไม่ได้เห็นคลิปบ้าๆ นั่นก่อน เขาคงคิดว่าเธอเป็นเด็กสาวบริสุทธิ์ไร้เดียงสาธรรมดาๆ เท่านั้น

“ได้ยินเรื่องพี่มาจากพี่เข็มน่ะค่ะ” เธอแย้มยิ้ม เป็นรอยยิ้มที่ดูขัดๆ แปลกๆ มันเหมือนกับบิดริมฝีปากเสียมากกว่า

“เข็ม?” อาร์ตมุ่นคิ้วและพยายามนึก จนในที่สุดก็นึกออกจนได้ แต่พอจะอ้าปากพูด หล่อนก็ขัดขึ้นก่อน

“ขิงมีเรื่องจะเล่าให้พี่ฟังเยอะแยะเลยค่ะ สั่งอะไรมานั่งทานเพลินๆ ก่อนนะคะ พี่อาร์ต” เธอยังคงยิ้ม ทว่า แผ่ความกดดันออกมาทางสายตาจนอาร์ตหัวใจเต้นรัว แต่เขาก็พยักหน้ารับและเรียกพนักงานมาสั่งของหวานและเครื่องดื่มให้เธอ

เวลาผ่านไปนานเหมือนชั่วชีวิต ตั้งแต่ที่ขิงเริ่มเล่าจุดเริ่มต้นของเธอกับเดย์ อาร์ตนั่งนิ่ง ฟังบ้างไม่ฟังบ้าง เพราะบางครั้งมันก็เบลอๆ เหมือนจะไม่เข้าหัวเอาเสียเลย

“พี่ให้ในสิ่งที่พี่เดย์ต้องการไม่ได้เลยสักอย่าง เพราะงั้น ปล่อยเขาไปเถอะค่ะ”

คำพูดสุดท้ายของเธอคล้ายยังดังก้องสะท้อนไปมาในหัว แม้ว่าเธอจะออกไปจากร้านแล้ว แต่อาร์ตยังนั่งอยู่ที่เดิม สมองพยายามประมวลผลในสิ่งที่ได้ยินได้ฟังมา

อาร์ตรู้แค่ช่วงหลังๆ เดย์เปลี่ยนไป และบางครั้งที่กลับมามีกลิ่นน้ำหอมหวานๆ ติดมาด้วย เลยพอระแคะระคายว่าเดย์มีใครคนอื่น แต่ไม่คิดว่า...มันจะเกินกว่าที่คิดไว้มากนัก

อาร์ตขมวดคิ้ว มือกำช้อนสีเงินเล็กๆ ไว้แน่น บอกไม่ถูกเหมือนกันว่าโกรธ เจ็บใจ หรือเสียใจแค่ไหน

Artz: อยากเจอ มาก

อาร์ตส่งข้อความไปหาคนที่พึ่งพิงได้เสมอในยามทุกข์ใจ ก่อนจะนั่งกุมมือไว้ตรงหน้าด้วยความเครียดที่สุมอก

******

ตามตะวันอ่านข้อความของอาร์ตแล้ว และคิดว่าคงมีเรื่องอะไรให้อาร์ตไม่สบายใจอีกแน่ๆ ถึงได้ส่งข้อความทำนองนี้มาหา แต่งานของเขายังไม่เสร็จดี จะปลีกตัวไปตอนนี้ก็ไม่ได้ เพราะเมื่อคืนก็โดดมาทีนึงแล้ว ขืนหนีไปอีก มีหวังโดนทั้งพี่ทั้งเพื่อนร่วมงานด่าเปิง ก็เลยได้แค่ตอบว่า “จะรีบกลับไปให้เร็วที่สุด”

“ด่วนๆๆๆ เร่งมือเข้าสิเว้ย กูรีบนะเนี่ยเห็นมั้ย” ดูผู้กองตามตะวันจะหงุดหงิดน่าดู เร่งลูกน้องทำงานกันมือเป็นระวิง

“โห สั่งเอาๆ นะผู้กอง ทีตอนโดนรองฯเต็มเดือนสั่งล่ะทำบ่น” หมวดชาญเจ้าเก่า ชอบแซะรุ่นพี่เป็นที่สุด เลยโดนเขกหัวไปที ร้องโอดโอยยกใหญ่

“ปากแซะกู มือก็พิมพ์ไปด้วยไอ้สัส เร็วๆ” ตามตะวันกดสายตามองลูกน้องตัวดี

“หูย หยาบ โอ๊ยๆ ทำแล้วๆ พี่ตาม” แล้วในที่สุดก็สงบหูลงได้เสียที

กว่าตามตะวันจะกลับมาถึงห้องก็ปาเข้าไปตี 1 กว่าแล้ว วันนี้งานยุ่งมากจริงๆ ขนาดให้พวกน้องๆ ช่วยก็แล้ว เหมือนโดนลงโทษจากท่านรองฯ ชัดๆ เขาอดคิดแบบนั้นไม่ได้ ตอนที่ขับรถกลับก็พยายามโทรหาอาร์ตตลอด แต่ไม่ติด ยิ่งทำให้เขาร้อนใจ เหยียบคันเร่งแทบมิดเพื่อกลับมาให้เร็วที่สุด แล้วรีบวิ่งไปกดลิฟท์ เดินพรวดๆ ไปจนถึงหน้าประตูห้อง ที่คาดว่าอาร์ตน่าจะรออยู่แล้ว

“อาร์ต...อยู่รึเปล่า?” พอก้าวขาเข้าไปในห้อง ทุกอย่างกลับมืดสนิท ตามตะวันใจหายวาบ ร้องเรียกแล้วไม่มีสัญญาณตอบรับ เลยลองส่งไลน์และโทรหาอาร์ตอีกรอบ แต่ก็เหมือนเดิม ไม่มีปฏิกิริยากลับมาเลยสักอย่าง

เขาสาวเท้าอย่างเร่งรีบไปที่ห้องนอน หมุนลูกบิดเข้าไปและเปิดไฟจนสว่างไปทั้งห้อง สายตาหยุดลงที่ร่างบางซึ่งนั่งกอดเข่าอยู่บนเตียง ตามตะวันถึงกับถอนหายใจเสียงดังอย่างโล่งอก

“อาร์ต...คุณทำผมเกือบหัวใจวาย ผมเป็นห่วงคุณมากรู้มั้ย?” เขาตรงเข้าไปแตะแขนอาร์ต “เป็นอะไรไปครับ?”

อาร์ตยังนิ่งเงียบ แต่ไหล่บางกำลังสั่นเทา ตามตะวันชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะนั่งลงบนเตียงและคว้าร่างที่สั่นเทานั้นมากอดไว้ โดยไม่พูดอะไรอีก รอจนอาร์ตพร้อมที่จะบอก เพราะเขาพร้อมรับฟังเสมอ

นานหลายนาทีกว่าอาร์ตจะเริ่มตั้งสติได้ พอมีตามตะวันอยู่ด้วยแล้ว สมองที่ฟุ้งซ่านกับอารมณ์ปั่นป่วนก็ค่อยสงบลง อาร์ตเงยหน้ามองร่างสูงใหญ่ที่นั่งกอดตนอยู่เงียบๆ รับรู้ถึงความอบอุ่นที่แผ่ซ่านสู่ร่างกาย กลิ่นเหงื่อของตามตะวันที่ทำงานมาทั้งวัน ทำให้รู้สึกสงบอย่างประหลาด

“พรุ่งนี้...เราจะบอกเลิกเดย์” คำแรกที่ออกจากปากของอาร์ต ทำให้ตามตะวันนิ่งงัน ก่อนจะถามออกมาอย่างไม่แน่ใจ

“เอาจริงเหรอ?”

อาร์ตไม่ตอบ แค่พยักหน้ารับและกอดตามตะวันไว้แน่นขึ้น แรงกอดจากแขนที่ดูผอมบางนั้นอุ่นกว่าที่คิด อาร์ตเหมือนจะตัวเล็กลงทุกครั้งที่เจอ

“กอดเราที ตะวัน” เสียงพึมพำตรงซอกคอ ทำเอาผู้กองใจกระตุก เผลอคิดไปไกล ก่อนจะวกกลับมาว่าอาร์ตคงหมายถึงให้กอดเฉยๆ เลยกระชับอ้อมกอด รัดร่างบางให้จมเข้ามาในอก แต่จู่ๆ อาร์ตก็ขยับตัวออก ยกตัวขึ้นนั่งคร่อมทับบนตักของเขา พร้อมส่งสายตาเว้าวอนมาให้จนตามตะวันต้องกลืนน้ำลายอึกใหญ่ หัวใจเต้นรัวแรงด้วยความตื่นเต้นเหมือนกำลังดูหนังระทึกขวัญที่มีฉากอีโรติก (?)

“อาร์ต?” เขาขมวดคิ้วมองอีกฝ่ายอย่าง งุนงง เมื่ออาร์ตหรี่ตาลง มองเห็นแพรขนตาที่เรียงตัวสวยราวผืนผ้าแพรกำลังไหวสั่นนิดๆ ริมฝีปากเรียวสวยที่ดูฉ่ำวาวค่อยๆ เคลื่อนเข้าหา และในที่สุดก็สัมผัสกับปากอุ่นๆ ของตามตะวัน สัมผัสบางเบา ทว่า พาให้แรงอารมณ์พัดกระพือ ตามตะวันรั้งเอวบางเข้าหาตัวแนบสนิท บดเบียดริมฝีปากอย่างไม่รีรออีกต่อไป เขาดันร่างบางลงนอนแผ่บนเตียงกว้าง สายตาสอดประสานพร้อมกับฝ่ามือ อาร์ตหลับตาลง ปล่อยให้เขาโถมตัวเข้าหา เรียวลิ้นเกี่ยวกระหวัดจนได้ยินเสียงน้ำลายไหลรวมกัน

ตามตะวันละริมฝีปากจากมา พลางจ้องมองร่างบอบบางที่หอบถี่ๆ อยู่ใต้ร่าง มือของเขากดมือของอาร์ตไว้กับเตียงทั้งสองข้าง ท่อนล่างเบียดเสียดกันจนรู้สึกรุ่มร้อนและเหมือนจะมีปฏิกิริยาแบบเดียวกัน

“อาร์ตแน่ใจนะว่า...จะให้ผมกอด?”

“ไม่อยากเหรอ?”

“แต่คุณเคยบอกว่า...”

อาร์ตรีบจรดปลายนิ้วชี้แตะที่ริมฝีปากของเขา “ตะวันเคยบอกแล้วนี่...ว่าจะไม่ทำร้ายเรา”

ตามตะวันมุ่นคิ้วอย่างไม่เข้าใจ

“ตะวันจะไม่ทำให้เราเจ็บใช่มั้ย?”

“ผมไม่มั่นใจ คือ...มัน...” เขาอธิบายไม่ถูก เพราะคิดว่ายังไงอาร์ตก็น่าจะต้องเจ็บอยู่ดี

“เราหมายถึงตรงนี้” มือนุ่มๆ คว้ามือของตามตะวันไปวางทาบลงที่อกซ้ายของตัวเอง หัวใจของอาร์ตกำลังเต้นแรง และเหมือนจะยิ่งแรงขึ้นอีกเมื่อสัมผัสกับฝ่ามืออุ่นๆ ของตามตะวัน

ชายหนุ่มคลี่ยิ้ม กดฝ่ามือแนบแผ่นอกบางเบาๆ พร้อมกับก้มลงกระซิบข้างใบหูแดงระเรื่อ

“งั้นถ้าคุณเจ็บ...จะตบ จะข่วนหรือกัดผมให้จมเขี้ยวเลยก็ได้ เพราะคืนนี้...ผมจะไม่ปล่อยคุณไปแน่นอน”

******

อาร์ตยังคงหวัง...หวังว่าเดย์จะยังจำวันนี้ได้

12 ปีที่เคยรักกัน มันช่างยาวนาน

นาน...เกินไป

รักนิรันดร์อะไรนั่น มันคงไม่มีอยู่จริง

มันเป็นแค่เรื่องเพ้อเจ้อ

รักครั้งแรก...
ที่พยายามประคับประคองมาตลอด 12 ปี

เหมือนเป็นแค่ภาพฝันวันวาน

แค่ความรักอย่างเดียว

มันไม่ได้ช่วยอะไรเลยจริงๆ

เดย์กลับมาที่ห้องในตอนบ่ายแก่ๆ พอเปิดประตูเข้าไปก็เห็นอาร์ตนั่งวาดรูปอยู่หน้าระเบียง ใบหน้านั้นนิ่งสงบ ราวกับตกอยู่ในภวังค์ คล้ายกับตัดขาดจากทุกสิ่งรอบกาย

เป็นใบหน้าอันงดงามของคนรักที่อยู่ด้วยกันมายาวนานถึง 12 ปีเต็ม

แต่เมื่อเดย์ก้าวเดินเข้าไปหา ยังไม่ทันถึงไหน อาร์ตก็หยุดมือ และหันไปเผชิญหน้า ด้วยสีหน้าที่นิ่งเรียบและ...ไร้อารมณ์

ทำให้เดย์ต้องหยุดตามไปด้วย

ก่อนที่อาร์ตจะเอ่ยออกมาแผ่วเบา แต่พอให้ได้ยินกันแค่สองคน

“เรามีเรื่องต้องคุยกันแล้วล่ะ เดย์...”

[ichiichi]

ในฝูงหมา ล่าเนื้อ ไล่เหยื่อฟัด
มันจะกัด แทะกิน สิ้นเนื้อขน
แม้ว่าเหยื่อ จะดิ้น กินเนื้อตน
ไม่อาจทน จนใจขาด พินาศพัง

เป็นมนุษย์ ต่างจาก เดรัจฉาน
เพราะเจือจาน เมตตา ผ่านหนหลัง
คนกินคน ใจสัตว์ ซัดกำลัง
ก็เหมือนสัตว์ ไม่หยุดยั้ง ไม่รั้งรอ

เป็นคนแต่ใจสัตว์..ก็ต้องค้นหาคนประเภทเดียวกันให้เจอ
อยู่ด้วยกัน สัตว์ใส่กัน มันถึงจะโอเค
ซึ่งอิเดย์กับขิงน่ะเหมาะสมที่จะอยู่ด้วยกันน่ะดีแล้ว
หุหุ ฟัดกันมันส์ไปเลย ไปต่างกับหมานอกฤดูผสมพันธุ์
กร๊ากกกกกกกกก

อาร์ตอ่อยเก่งเกินไปแล้ว ตามตะวันก็นะ..หลงซะหัวปักหัวปำ ทิ้งงานการ..ไม่ดี ไม่น่ารักเลย

ขอยกนิ้วให้คุณพ่อคุณแม่ของเดย์ ทันสมัยมาก ไม่มีการเหยียดเพศสภาพซักกะนิด
ยินดีเต็มใจยกให้อาร์ตเป็นสะใภ้แถมออกโรงปกป้องสะใภ้ให้อีกต่างหาก
ขิงเธอน่ะ..เข้าใจอะไรผิดเกินไปมากกกกกกกกกกกก ฮ่าฮ่า

ถ้าเรื่องนี้แต่งจบ..ยังมีเรื่องอื่นที่จะแต่งอีกไหม
เราจะได้ตามไปอ่าน..ทุกเรื่องเลย อิอิ

ชอบมาก ถูกใจมาก รักเลยล่ะ
ก็บอกแล้ว..เราอ่ะ สาวกดราม่า ตัวเอ้ไม่แพ้ใคร
จัดมา แต่งเรื่องใหม่มาให้อ่านอีก อย่าให้ต้องเสียน้ำใจกันนะจ๊ะ
ฮ่าฮ่า
 

ป้อล่อ..เข้ามาบวก 1 ให้คนข้างบน
ถูกใจที่บอกว่าชื่นชอบอ่านดราม่าเหมือนกันกับเรา
อิอิ ดีใจที่มีคนที่มีรสนิยมเดียวกันอ่ะ

drama lovers
 

มีเรื่องที่แต่งจบแล้ว ชื่อ เพราะมันคือตราบาป อ่ะคับ แต่แนวMpreg จบแบบ BAD END นะ
แต่เรื่องนี้มันจะให้H E ไง เลยยังใสๆ อยู่

[SoSweetCB]

อาร์ตแซ่บลื้มมมม 555555
เอาแล้วจะบอกเลิกแล้ว แง นังเดย์มันจะยอมเลิกมั้ย
อยากให้อาร์ตคบกับผู้กองจะแย่แล้ว
ถ้าหวยออกมาว่านังเดย์ไม่ยอมเลิก แล้วได้สถานะชู้แทนแล้วได้ตะวันมาเป็นตัวจริงนี่พีคคคคค
แต่เดย์อย่างไม่น่าให้อภัยอ่ะ มันควรได้บทเรียนราคาแพง
ต่อให้อาร์ตจะยังรักอยู่ แต่เราว่าเดย์เป็นฝ่ายรักมากกว่าแล้วอ่ะตอนนี้
อาร์ตยังรักก็จริงแต่มันมีความอึดอัดก็อาจจะพาลให้ความรู้สึกลดลงได้
รอตอนต่อไปนะคะ >< อยากให้อัพวันละหลายตอนเลย 55555 ชอบบบบ

[fxxg0430]

ทรมานเหลือเกิน ... คือถ้าเป็นเราเราคงไม่กล้ามั่นใจกับคนใหม่ เพราะอิคนเก่า เมื่อก่อนก็เคยรักมาก ดูแลดีมาก ไม่มีใครรู้เลยว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้ แล้วจะรู้ได้ยังไงว่าเลือกผู้กองแล้วจะไม่เจ็บ

เป็นกำลังใจให้อาร์ต นางเข้มแข็งมากจริงๆ

[ichiichi]

22

“ไม่ว่าเดย์จะทำผิดสักแค่ไหน เราก็จะให้อภัย เราจะอยู่ข้างๆ เดย์ จนกว่าเดย์จะบอกว่าไม่ต้องการ”

ครบรอบ 7 ปีที่อาร์ตกับเดย์คบกัน ปีที่ใครๆ ก็ชอบบอกว่า เป็นเลขอาถรรพ์ คู่รักที่เคยรักกันหวานชื่นมักจะเลิกรากันในปีที่ 7 แต่อาร์ตไม่เคยเชื่ออย่างนั้น

“วันนี้ แฟนผมทำเค้กให้ ครบรอบ 7 ปีแล้วครับ ดูสิ เค้กน่ากินมากๆ เลย แต่ผมไม่กล้ากินอ่ะ ผมเสียดาย ฮ่าๆ” เสียงเดย์กำลังอัดคลิปโพสลงเฟสบุ๊ค สมัยนั้นยังไม่มีไลฟ์สด จึงเป็นการโพสวิดีโอธรรมดา ในมือของเดย์มีขนมเค้กครีมสีขาว ประดับด้วยสตอเบอรี่ที่เดย์ชอบกินรอบๆ และตรงกลางมีแผ่นป้ายที่ทำจากช็อคโกแลตกับตัวอักษรสีทอง

Happy 7th anniversary for my Days

“และนี่! แท๊นแท้น แฟนผมครับ ยังใส่ผ้ากันเปื้อนอยู่เลย น่าร้ากกก ที่รักขอผมหอมแก้มที” เดย์คว้าเอวของอาร์ตไปกอดไว้ เลื่อนกล้องมือถือไปถ่ายคนที่กำลังล้างอุปกรณ์ทำอาหารในครัว อาร์ตรีบเอามือปิดหน้า แต่ได้ยินเสียงหัวเราะสดใสตอนที่เดย์พยายามจะยื่นหน้าไปหอมแก้ม

“ไม่เอา เดย์ ฮะฮะ หน้ามันอ่ะ ไม่ให้ถ่ายนะ”

“มันเมินอะไรกันคุณ ยังใสกิ๊กขนาดนี้ แฟนเดย์สวยที่สุดในสามโลกแล้วคร้าบบบบ หรือเพื่อนๆ ว่าไง เอาล่ะ พอแค่นี้ดีกว่า โพสเลยนะ ผมจะไปกินเค้กและฟัดแฟนผมแล้ว จุ๊บๆ” เดย์ยังกอดเอวอาร์ตไว้ พร้อมกับส่งจูบผ่านกล้อง กดปิดการอัดคลิปและกดโพสลงในหน้าฟีดของตัวเอง

ไม่ถึงนาทีก็มีเสียงคอมเม้นท์และเสียงกดไลค์ดังระรัว ทั้งจากเพื่อนๆ และบรรดาสาววายที่เข้ามาติดตามเดย์ เพราะชื่นชอบความรักของพวกเขาทั้งสองคน

“เราอายนะเนี่ย ถ่ายไม่บอกก่อน” อาร์ตทำหน้างอเมื่อมองดูคอมเม้นท์จากเพื่อนๆ แต่ละคนที่แซวกันสนุกปาก แก้มป่องๆ ของอาร์ตแดงก่ำไปหมด

“บอกก่อนคุณก็หนีอ่ะสิ แบบนี้แหละเป็นธรรมชาติ น่ารักดี” เดย์หัวเราะเสียงดัง กอดร่างบางและหอมแก้มนุ่มๆ อีกหลายที ก่อนจะเปลี่ยนมาจูบที่ปากเบาๆ โดยที่ดวงตาวิบวับยังคงจับจ้องใบหน้าของอาร์ต

“ผมหิวจัง ขอกินเลยได้มั้ย”

“ก็กินไปสิ” อาร์ตกะพริบตาปริบๆ “เดี๋ยวเราไปหยิบส้อม...อ๊ะ!”

อาร์ตสะดุ้งตกใจเมื่อจู่ๆ ก็โดนเดย์รั้งเอวไว้ให้ลงไปนั่งบนตัก “อยากกินคนนี้มากกว่า”

อาร์ตหน้าร้อนผ่าว และปล่อยให้เดย์ได้ “กิน” อย่างที่ต้องการ

...........
......
“เราเลิกกันเถอะ”

ประโยคนั้นสั้นและได้ใจความ แต่เดย์กลับขมวดคิ้ว ทำหน้าเหมือนไม่เข้าใจ “คุณ...ว่าอะไรนะ?”

“เราขอพูดแค่ครั้งเดียว และจะไม่พูดอีก สัญญาที่เคยให้ไว้ เราขอคืนทั้งหมด เราขอเป็นคนรับผิดทุกอย่างเอง” อาร์ตทิ้งพู่กันลงบนพื้น ไม่สนใจว่าสีแดงที่ติดอยู่บนปลายพู่กันจะหยดเลอะ

“อาร์ต! พูดอะไรของคุณ!? ทำไมจู่ๆ” เดย์ทำท่าจะเดินเข้าไปหา แต่อาร์ตยกมือขึ้นห้ามไว้

“ออกไปจากห้องเราด้วย ขอร้อง” น้ำเสียงที่เอ่ยออกมานั่นสั่นเครือ แต่อาร์ตก็พยายามฝืนไว้จนสามารถพูดออกมาได้อย่างชัดเจน

สิ่งที่อดกลั้นมาตลอดมันกำลังจะล้นทะลักออกมาแล้ว

ไปเสียที ได้โปรด

แววตาของอาร์ตขุ่นมัว เหมือนจะร้องไห้แต่ก็ไม่ร้อง เหมือนจะโกรธแต่ก็ไม่ได้โวยวายออกมา มันนิ่งงัน เหมือนความสงบก่อนพายุจะก่อตัว และเดย์ก็รู้ว่าอาร์ตกำลังฝืน

“ไม่ ผมไม่ไป อาร์ต! คุยกันก่อนสิ คุณเป็นอะไร...” พลันสายตาก็เหลือบมองไปเห็นภาพที่อาร์ตกำลังวาดค้างไว้เมื่อครู่ มันเป็นภาพของ...ผู้ชายอีกคน

อาร์ตไม่ชอบวาดรูปคน ยกเว้นสมัยเรียนที่จำเป็นต้องวาดเพื่อส่งอาจารย์ แต่ตอนวาดอนาโตมี่ อาร์ตก็ขอเดย์ไปเป็นแบบ และเคยบอกว่า นอกจากเดย์แล้ว จะไม่วาดใครอีก

แต่วันนี้...อาร์ตกำลังวาดใบหน้าของผู้ชายคนอื่น

“คุณจะเอาแบบนี้ใช่มั้ย! เลิกกับผมไปหามันงั้นเหรอ! คุณคิดว่าจะมีใครที่รักและให้คุณได้เท่าผมอีก เราอยู่ด้วยกันมากี่ปีแล้วอาร์ต เราเข้าใจกันทุกอย่าง คุณไม่อยากไปเริ่มต้นนับหนึ่งใหม่กับคนอื่นหรอก เพราะคุณเป็นคนแบบนั้น”

 “ออกไป...” อาร์ตเหมือนถูกหยุดไว้ที่คำคำนี้ แต่เดย์ก็ไม่ยอมท่าเดียว ร่างสูงโปร่งไม่สนใจคำห้ามปรามใดๆ ก้าวพรวดๆ ไปจนถึงตัวและกระชากแขนของอาร์ตมากำแน่นไว้ในมือ

เจ็บ...แต่ไม่เท่าข้างใน

อาร์ตนิ่วหน้า แต่ไม่ได้ร้องหรือโวยวายออกมา เพียงแค่มองหน้าและจ้องตาเดย์ด้วยแววตาที่ไหวระริกเล็กน้อย เล็กน้อยมากจนแทบไม่รู้สึก แต่เดย์ก็รับรู้ได้

“คุณไม่อยากเลิกกับผมหรอก ถ้าไม่มีมันหรือคนอื่นเข้ามา คุณก็จะยังอยู่กับผม และผมก็จะไม่ไปไหนเหมือนกัน” เดย์คล้ายจะยิ้มนิดๆ ที่มุมปาก แรงบีบที่ข้อมือเพิ่มขึ้นอีก จนแขนของอาร์ตขึ้นรอยแดง

“ผมยอมก็ได้ ถ้าคุณอยากจะมีใครสักคนนอกจากผม แต่ผมไม่เลิกกับคุณ”

มันใช่ความรักแน่เหรอ?

บางครั้งอาร์ตก็ถามตัวเองอย่างนั้น

“เพราะคุณเป็นของผม”

อาร์ตสะบัดแขนสุดแรงจนหลุดออกมาได้ แต่เดย์ก็ยังคว้ามันกลับไป ข้อมือทั้งสองข้างของอาร์ตถูกพันธนาการไว้ด้วยมือของคนที่เคยรักมาก จนคิดว่าชีวิตนี้ก็มอบให้ได้

“ยังจำ...ที่เราเคยสัญญาเมื่อวันครบรอบปีที่ 7 ได้มั้ย”

จู่ๆ อาร์ตก็ถามขึ้น ทำให้เดย์ผ่อนแรงลงและเหมือนจะสงบใจได้บ้าง เขาทำหน้านึก

“ไม่ว่าเดย์จะทำผิดสักแค่ไหน เราก็จะให้อภัย เราจะอยู่ข้างๆ เดย์ จนกว่าเดย์จะบอกว่าไม่ต้องการ”

คล้ายกับว่าอาร์ตจะเคยพูดอย่างนั้น แต่เดย์ก็จำไม่ได้ทั้งหมด และพอนึกออก เขาก็คลี่ยิ้มอย่างดีใจ

“จำได้สิ คุณบอกว่า จะอยู่กับผมจนกว่าผมจะบอกว่าไม่ต้องการ” เดย์ปล่อยข้อมือของอาร์ตและเปลี่ยนมาโอบกอดทั้งร่างนั้นแทน รัดแน่นจนอาร์ตอึดอัด

“ผมก็บอกคุณอยู่นี่ไง ว่าผมยังต้องการคุณ เพราะงั้น คุณจะอยู่กับผมใช่มั้ย?”

“เดย์...” อาร์ตพ่นลมหายใจออกมาคล้ายกับว่าเหนื่อยหน่ายเต็มทีแล้ว เดย์ผละออกมามองหน้านิดหน่อย

“ไม่เอาน่าที่รัก อย่าทำหน้าแบบนั้นสิครับ วันนี้ผมเลิกงานเร็ว เพื่อมาพาคุณไปเดทนะ” เดย์ยังคงยิ้ม ปลายนิ้วโป้งเกลี่ยเบาๆ ที่แก้มใส “ครบรอบ 12 ปีของเราไง”

ทั้งที่อาร์ตพยายามแล้ว

พยายามจะทน ไม่พูดถึงมัน

ความอดทนของคนเรา

บางที...มันก็มีขีดจำกัด

แล้วแต่ว่าจะอดทนไว้ได้นานแค่ไหน

“พอที!” อาร์ตแผดเสียงพร้อมกับผลักร่างของคนรักออกห่าง เดย์ทำหน้างุนงง พยายามจะเข้ามากอดอีก แต่อาร์ตก็ผลักออก เอามือสองข้างยันอกไว้ ไม่ให้เข้ามาใกล้

“อาร์ต...เป็นอะไรอีก?”

“เราบอกแล้วไง ว่าเราขอถอนคำสัญญาทั้งหมด! เลิก จบ พอแล้ว! ไม่ต้องปั้นหน้าเป็นคนรักกันอีกแล้ว! มึงไม่ได้รักกู!”

เดย์หน้าสั่นเมื่ออาร์ตสบถคำพวกนั้นออกมา ตั้งแต่คบกันมา เคยมีแค่ครั้งเดียวเท่านั้นที่อาร์ตระเบิดอารมณ์ใส่ คล้ายกับครั้งนี้

“อาร์ต ใจเย็นก่อน ผมขอโทษ ไม่ว่าเรื่องอะไรก็ตาม เราคุยกันได้นะอาร์ต” เดย์พยายามจะเข้าไปหา แต่อาร์ตก็ผลัก ผลัก ผลัก แล้วก็ผลักจนเดย์ล้มลง

“ออกไปให้พ้น!” อาร์ตคว้ากระบอกใส่น้ำล้างพู่กัน สาดมันใส่หน้าเดย์ที่ยังนั่งเงยหน้ามองอยู่ที่พื้นห้อง

เดย์มองตัวเองที่เปียกเลอะน้ำสีหม่น ก่อนจะกัดฟันกรอดแล้วลุกขึ้นกระชากแขนอาร์ตที่ทำท่าจะหยิบอะไรปามาอีก

“อาร์ต! เป็นบ้าอะไรวะ! บอกให้คุยดีๆ ไง ผมไม่อยากทำคุณเจ็บนะ!”

“มึงก็ทำมาตลอดนี่! กี่ปีแล้ววะที่ไปเอากับคนอื่นที่ไม่ใช่กูน่ะ! อยากมีลูก ก็ไปเอาผู้หญิงสิวะ กูมันตัวผู้! มึงก็เห็นอยู่ แล้วกูก็ไม่ได้โรคจิตวิปริตเหมือนมึงด้วย ไอ้เหี้ยเดย์!” อาร์ตแผดเสียงจนเหมือนกรีดร้อง เสียงนั้นทั้งแหบแห้งและสั่นเครือ แต่ก็ดังก้องไปทั่วห้อง พร้อมกับน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม

“อาร์ต! คุณพูดเกินไปแล้วนะ!”

“กูจะพูดให้หมด! ที่ทนเพราะมึงเคยดีกับกูมาก แล้วกูก็รักมึงมาก! แต่มันจบแล้ว มึงพังมันหมดแล้ว มึงได้ยินมั้ยเดย์!”

ขิงกับพี่เดย์ กำลังจะมีลูกด้วยกันค่ะ เมื่อสองปีก่อน เราก็เคยมีลูก แต่พี่เดย์ไม่ยอมเลิกกับพี่ ขิงก็เลยเครียดจนฆ่าตัวตาย ทำให้แท้งลูกไปด้วย แต่ครั้งนี้ ขิงอยากมาขอพี่อาร์ต ให้ปล่อยพี่เดย์ไป ลูกของขิงจะได้มีพ่อ นะคะ

แววตาของอาร์ตยิ่งกราดเกรี้ยวเมื่อนึกถึงคำพูดของเธอคนนั้น

“ไสหัวไปให้พ้นหน้ากู ก่อนที่กูจะหมดความอดทน!”

“โอเค อาร์ต ผมจะไป ถ้ามันทำให้คุณสบายใจ...แต่บอกไว้เลยนะ ว่าผมไม่เลิก!” เดย์ยืนยันหนักแน่นก่อนจะออกจากห้องไปแทบจะทันที

อาร์ตทรุดตัวลงนั่งกอดเข่าเหมือนเด็กเล็กๆ เสียงร้องไห้ดังระงม

12 ปีที่ผ่านมา

พังหมดแล้ว...

***



อาร์ตระเบิดตูม เป็นโกโก้ครั้นซ์

[Piima]

โอ้ยยย อีนังเดย์นังเลว หรือจริงๆ สองคนนี้เค้าอาจเหมาะเป็นคู่กันคะ เดย์อาร์ต เหมือนจะอารมณ์รุนแรงกันทั้งคู่เลย

[naruxiah]

อาร์ตสู้ๆ​ เลิกเลย​

[Leenboy]

หน่วงดีจริงๆ

[pymdollophead]

ฮืออออออสงสารอาร์ต คือใจนึงก็เกลียดเดย์แต่ก็แอบสับสนอะ ว่าตกลงนางรักอาร์ตหรือแค่เห็นเป็นของตายกันแน่ เห้ออออ
ชอบอ่านหน่วงๆแบบนี้แหละค่ะ มันดีมากกกก รู้สึกว่ามันเรียลดี บางทีชีวิตคนก็ไม่ขึ้นสุดลงสุดแต่หน่วงๆเทาๆแบบนี้นี่แหละเนาะ

[masochism2018]

บอกเลยว่าถ้าเลิกกันได้จริงๆเราคนนึงที่ไม่เสียใจ
เดย์คือเกินเยียวยามาก

[SoSweetCB]

ว่าละว่าเดย์ไม่ยอมเลิก ไม่ยอมๆๆๆๆๆ มันไม่น่าให้อภัย ไม่น่าให้โอกาสอะไรทั้งนั้นคนเลว
ทิ้งเขาละเลยเขามีกี่ปี พอมีตัวกระตุ้นแล้วเพิ่งกลับมาหึงหวง
เข้าใจว่าอาร์ตก็ยังรักแต่จะต้องทนให้เขาทำร้ายจิตใจเราขนาดนี้เลยหรอ
ต้องเด็ดขาดนะอาร์ต แงงงงง แล้วสรุปตอนที่ 21 อาร์ตมีไรกะผู้กองแล้วจริงๆ ใช่มั้ยคะ 555555555
เห็นตัดฉึบเลยเสียดายนิดหน่อย อยากรู้ว่าอาร์ตจะรู้สึกยังไง

[ichiichi]

23
เพราะเป็นรักครั้งแรกที่แสนบริสุทธิ์

เพราะคบกันมานานด้วยความเข้าใจ

และไม่เคยคาดคิดว่าจะมันจะแปรเปลี่ยน

“เฮ้ย...อะไรวะ คบกันมาตั้ง 3 ปีเลยนะเว้ย ทำไมแม่งทำงั้น” เสียงใครสักคนในวงเหล้าดังขึ้น วันนี้กะมาเมากันให้เต็มที่ เพราะเพื่อนคนหนึ่งในกลุ่มอกหัก เลิกกันแฟนที่คิดว่าจะจริงจังด้วย และคบกันมานานถึง 3 ปีเต็ม

“ก็คนมันเหี้ยไง อะไรก็ฉุดไม่อยู่ป่ะวะ แม่งถ้ากูไม่ลืมของกลับไปเอาวันนั้น ก็คงไม่ได้เห็น...โอ๊ยยยยย ไอ้สัสเอ๊ยยยย ไปเยกันให้พอเลยยยยย!” เสียงโหยหวนของเจ้าของงานดังระงม เพื่อนๆ ต่างช่วยกันปลอบใจ เทเหล้ายกดื่มกันพรวดๆ เหมือนจะเมาเผื่อชาติหน้าไปด้วยเลย สักพักเพื่อนที่อกหักก็หันมาหา และชนแก้วกับเขา

“มึงแม่ง น่าอิจฉาว่ะเดย์...อาร์ตโครตดี ทั้งดีทั้งน่ารัก”

“ขอบใจ แต่ห้ามแย่งเมียกูนะ คนนี้กูหวงมาก”

“เหี้ย ใครจะแย่ง กูชอบผู้หญิงมั้ยสัส แต่ถ้าได้แบบอาร์ตก็ดีว่ะ...คิดแล้วโมโหเว้ยยยย แดกอีก ไอ้เดย์ มึงมีความสุขมึงก็ต้องแดกเยอะกว่าคนอื่น! เมากลับไปให้เมียมึงด่าเลย” เพื่อนคนเดิมเทเหล้าใส่แก้วของเขาจนเต็มเกือบล้น

“เขาไม่ด่ากูหรอก” เดย์ยกยิ้ม นึกถึงหน้าอาร์ตเวลาที่เมากลับไป อาร์ตจะเข้ามาพยุงด้วยความเป็นห่วง ช่วยเช็ดเนื้อตัวให้ คอยดูแลทุกอย่าง

“เอ้าๆ ไอ้เหี้ย เสือกทำหน้าฟินใส่กูอีก กูจะมอมมึงให้เมาเหมือนหมาเลยไอ้สัสเดย์!” แล้วเดย์ก็โดนเพื่อนกอดคอล็อคไว้แน่น บังคับให้ดื่มเหล้าเพียวๆ เข้าไปอีกหลายแก้ว

******

“คุณจะไปนานแค่ไหน?” ตามตะวันนั่งมองอาร์ตจัดกระเป๋าอยู่บนเตียง เพราะอาร์ตบอกว่าจะกลับแม่ฮ่องสอนสักพัก วันนี้เลยลางานมาส่ง แม้ใจจริงจะอยากตามไปด้วย แต่ก็ทิ้งงานไปมากกว่านี้ไม่ได้แล้ว

“ไม่รู้สิ จนกว่าจะทำใจได้มั้ง” อาร์ตตอบโดยที่ไม่ได้ละจากการเก็บข้าวของตรงหน้า ร่างบางนั่งหันหลัง ตามตะวันเลยไม่เห็นสีหน้าของอาร์ต แต่จากน้ำเสียงที่สั่นเครือ ก็พอจะเดาได้ว่าเสียใจมากแค่ไหน แต่อาร์ตก็ช่างอดทน เข้มแข็ง ไม่ร้องไห้ฟูมฟายนานอย่างที่คิด

“แล้วถ้าคุณไม่กลับมาเลยล่ะ ผมไม่รอแย่เหรอ” เขาเอ่ยติดตลก ลุกไปนั่งยองๆ ข้างอาร์ต “ผมรักคุณนะอาร์ต”

“อือ เรารู้” อาร์ตตอบทันที ตอบเหมือนไม่ได้ใส่ใจ จนตามตะวันต้องขมวดคิ้ว

“อาร์ต...คุณจะไม่ทิ้งผมไปใช่มั้ย”


อาร์ตเงยหน้ามองเขา ในดวงตาสุกใสคู่นั้นมีภาพของตามตะวันสะท้อนอยู่ “เราเป็นคนเชื่อถือไม่ได้เหรอ?”

“ก็...เปล่า แค่...คุณทำหน้าเหมือนไม่อยากกลับมาที่นี่อีกแล้ว” ตามตะวันผงะถอยไปเล็กน้อย เมื่ออาร์ตยื่นหน้ามาจ้องใกล้ๆ

“ถ้าเราไม่กลับ จะไปหาเรามั้ย?”

“ผม...” ราวกับตกอยู่ในภวังค์ เหมือนถูกดวงตาคู่นั้นดึงดูด ให้ยิ่งหลงใหลและยากจะถอนตัว พร้อมทิ้งทุกอย่าง เพื่อคนตรงหน้าได้ทุกเมื่อ

อาร์ตจ้องนิ่งๆ อยู่นานหลายวินาที ก่อนจะหรุบตาลงอย่างเศร้าๆ

“ไม่ต้องห่วง เราจะกลับมาหาตะวัน ถึงตอนนั้น ค่อยคุยกันอีกที”

เพราะความรักครั้งแรกจบลงไม่สวยงามนัก และอาร์ตก็ยังไม่พร้อมจะเริ่มต้นใหม่กับใครจริงๆ
คืนนั้น...ที่ยอมให้กอด เพราะอยากได้กำลังใจจากใครสักคน และยินดีที่ใครคนนั้นเป็นตามตะวัน

ไม่หรอก

คำพูดแบบนั้นมันสวยหรูเกินไปสำหรับอาร์ต

อาร์ตแค่คิดว่า หากทำให้ตัวเองแปดเปื้อนด้วยมือคนอื่น ยอมให้คนอื่นนอกจากเดย์ได้ร่างกายนี้ไปแล้ว อาจจะตัดใจบอกเลิกได้ง่ายขึ้นก็เท่านั้น

ต่างคนต่างหักหลัง ทรยศกัน มันก็แฟร์ดีแล้วไม่ใช่เหรอ...เดย์

อาร์ตแค่นยิ้มกับตัวเอง มองไปบนท้องฟ้ากว้างผ่านช่องหน้าต่างเล็กๆ ของเครื่องบิน อีกไม่นาน จะได้กลับสู่บ้านเกิดที่รัก และได้อยู่กับครอบครัวจริงๆ เสียที

******

ตั้งแต่วันที่โดนบอกเลิก อาร์ตก็หายไปจากคอนโดที่เคยอยู่ ถามจากพนักงานที่ฟร้อนท์ บอกว่าอาร์ตกลับบ้านที่แม่ฮ่องสอน เดย์เลยตั้งใจจะตามกลับไป เพื่อคุยกับอาร์ตให้รู้เรื่อง ที่นั่น พ่อกับแม่ของอาร์ตก็อยู่ อาร์ตไม่มีทางไล่เขากลับแน่นอน

“พี่เดย์! พี่จะไปไหน พี่เลิกกับพี่อาร์ตแล้วไม่ใช่รึไง!” ขิงยื้อแขนของเขาไว้แน่น พยายามจะแย่งกระเป๋าเดินทางกลับไป แต่เดย์ไม่ยอม ทั้งยังปัดมือเธอออกอย่างไม่ใยดี

ยามที่สิ่งสำคัญกำลังจะหลุดมือไป ไม่มีอะไรจะฉุดรั้งไว้ได้อีกแล้ว

ต่อให้รสนิยมต่างกัน ต่อให้อาร์ตไม่ใช่ผู้หญิง มีลูกไม่ได้ หรือนอนกับเขาไม่ได้ทั้งชีวิต เขาก็ต้องการอาร์ตอยู่ดี

ไม่อยากสูญเสีย

ไม่อยากปล่อยมือ

จะให้ทำอะไรก็ได้ แค่อาร์ตกลับมา

“ปล่อย!” เดย์สะบัดแขนอย่างแรง จนร่างเล็กๆ ของหญิงสาวกระเด็นไปกระแทกตู้กระจก

“โอ๊ย...พี่เดย์ ขิงท้องอยู่นะ!” เธอโวยวายหน้าดำหน้าแดง มือขวากุมท้องที่เริ่มจะปวดตุ๊บๆ ท้องอ่อนๆ แค่เดือนเดียวเท่านั้น เลยยังมองเห็นไม่ชัดมากนัก และเธอก็ชอบใส่ชุดวันพีซหลวมๆ ไม่เน้นรูปร่าง

“พะ พี่ขอโทษ...” พอได้ยินคำว่า “ท้อง” เดย์ก็ลนลานเข้าไปประคองร่างของเธอ มือของเขาสั่นด้วยความหวาดกลัว สายตาจดจ้องแต่หน้าท้องของเธอ “ลูก...ไม่เป็นไรใช่มั้ย?”

ขิงส่ายหน้า “พี่อย่าไปเลยนะ อยู่กับขิง...กับลูก นะ” เธออ้อนวอน น้ำตาคลอเบ้า

เธอรู้ว่าเรื่องลูกเป็นจุดอ่อนของเดย์มากที่สุด

เขาเป็นคนรักเด็ก แม้ปากจะบอกว่า มีพวกหลานๆ ก็พอแล้ว แต่ลึกๆ แล้ว เดย์ก็ยังคงเป็นผู้ชายคนหนึ่ง ที่ต้องการมีครอบครัวที่สมบูรณ์แบบ เขาตั้งใจว่าจะให้ขิงอุ้มท้อง และขอรับเด็กไปเลี้ยงด้วยกันกับอาร์ต นั่นคือความตั้งใจแรกเริ่ม

แต่สิ่งที่ขิงบอกกับอาร์ตคือ เดย์ต้องการมีลูกกับเธอ

ขิงไม่ยอมยกลูกของเธอให้อาร์ต เธอตั้งใจจะยึดเดย์ไว้คนเดียว ครอบครัวที่สมบูรณ์แบบของเธอ คือมีพ่อแม่ลูก พร้อมหน้า และไม่จำเป็นต้องมีอาร์ต

มันเป็นความผิดของเดย์ที่กล้ามาบอกว่าแค่เล่นสนุกกัน และมาขอให้เธอช่วยอุ้มท้องให้ เพื่อจะเอาเด็กไปเลี้ยงกับคนรักที่เป็นผู้ชายด้วยกัน

เดย์ผิดเองที่ทำให้เธอต้องร้าย...เพราะนี่คือเกม

และเธอจะต้องเป็นผู้ชนะเท่านั้น

เดย์นั่งมองหญิงสาวที่กำลังจะเป็นแม่ของลูกของเขา เธอนอนหลับสนิทไปแล้ว เขาเคยคิดว่าเธอน่ารัก น่าทนุถนอมนัก เคยหลงใหลเธอจนเกือบลืมอีกคน

แต่สุดท้ายแล้ว เขาก็ยังรักอาร์ตมากกว่าอยู่ดี

แต่ขิงไม่ยอมปล่อยเขาไปง่ายๆ และเขาไม่คิดว่าเธอจะกลายเป็นคนแบบนี้

เดย์ถอนหายใจ เบือนหน้าหนีจากภาพของหญิงสาวบนเตียง คว้ากระเป๋าเดินทางใบเดิม และเดินออกไปจากห้องนั้นอย่างเงียบเชียบ

***
ตอนแรกว่าจะจบๆ แล้วนี่ไรเนี่ยยยย ทำไมมันมาเพิ่มมม

ไม่รู้ว่ามั่วที่ตรงไหน ใครสงสัยอะไรก็ถามเลยน้า เผื่อเรามึน ลืมอธิบายหรือลืมว่าใส่อะไรไปแล้วบ้าง

[ichiichi]

ว่าละว่าเดย์ไม่ยอมเลิก ไม่ยอมๆๆๆๆๆ มันไม่น่าให้อภัย ไม่น่าให้โอกาสอะไรทั้งนั้นคนเลว
ทิ้งเขาละเลยเขามีกี่ปี พอมีตัวกระตุ้นแล้วเพิ่งกลับมาหึงหวง
เข้าใจว่าอาร์ตก็ยังรักแต่จะต้องทนให้เขาทำร้ายจิตใจเราขนาดนี้เลยหรอ
ต้องเด็ดขาดนะอาร์ต แงงงงง แล้วสรุปตอนที่ 21 อาร์ตมีไรกะผู้กองแล้วจริงๆ ใช่มั้ยคะ 555555555
เห็นตัดฉึบเลยเสียดายนิดหน่อย อยากรู้ว่าอาร์ตจะรู้สึกยังไง

ฉากนั้นที่ตัดเพราะ...อาร์ตไม่ได้รู้สึกอะไร
T^T สงสารผู้กองหน่อยเร้ว

[Leenboy]

ลำไย โว้ยยยย

[tasteurr]

สงสารตาม แงงงงงง กลายเป็นหมากในเกมหักหลังซะงั้น
ที่อาร์ตวาดรูปเต็มเพราะเริ่มรักเต็มแล้วหรือแค่อยากให้เดย์เจ็บปวดอ่า แล้วตอนที่เต็มกอด เต็มรู้ไหมว่าอาร์ตไม่รู้สึก
อาร์ตหลุดจากการเป็นของตายแล้ว ส่วนเต็มก็กลายเป็นของตายแทน 

[SoSweetCB]

อาร์ตทำใจเร็วๆ แล้วกลับมาหาผู้กองนะ สงสารอ่า ;-; ยังไม่ได้ไปทำความรู้จักกับครอบครัวผู้กองเลย
เดย์ก็เหลือเกิ๊น เรียนผูกก็ต้องเรียนแก้นะ ผญไม่ยอมปล่อยง่ายๆ
ถึงไม่อยากแต่งงานจะเอาแต่ลูก แต่คิดว่าไม่ว่าง่ายไม่แล้วอ่ะ
สงสารพ่อแม่เดย์ด้วย แม่ของหลานไม่เป็นที่ยอมรับ แต่มันก็ไม่น่ายอมรับจริงๆ
ถ้าอาร์ตไม่เลือกผู้กอง มีทีมโอ๋ผู้กองอยู่ตรงนี้นะคะ 555555

[ichiichi]

24
ขิงตื่นขึ้นมาตอนเช้าและไม่เห็นคนที่ควรจะนอนอยู่ข้างกันบนเตียง ที่นอนข้างกายเธอนั้นเย็นเยียบ แสดงว่าเดย์ออกไปนานแล้ว บางที อาจจะตั้งแต่เมื่อคืน

“พี่เดย์! พี่เดย์!!!” เธอผุดลุดขึ้น ตะโกนเรียกและวิ่งวุ่นไปทั่วห้อง ค้นหาทุกซอกทุกมุม แต่ไม่พบเดย์

ใบหน้าของหญิงสาวที่เคยน่ารักนักหนา บัดนี้มันช่างบิดเบี้ยว เหยเก หากใครได้เห็น คงไพล่นึกไปถึงปิศาจร้ายหรือยักษ์มาร มือของเธอกำแน่นจนห้อเลือด คว้าสมาร์ทโฟนมากดโทรออกหาเดย์รัวๆ แต่ไม่มีสัญญาณตอบรับใดๆ เพราะเดย์ปิดเครื่อง จงใจหนีกันซึ่งหน้า พอโทรไม่ติด เธอก็ยิ่งหงุดหงิดโมโหหนัก ขว้างโทรศัพท์ทิ้ง ตามด้วยข้าวของอีกหลายชิ้น รวมทั้งรูปคู่ของเธอกับเดย์ที่ถ่ายด้วยกันในวันครบรอบที่ผ่านมา ซึ่งอยู่ในกรอบสีเงิน

******

เดย์ลงจากเครื่องตอน 7 โมงเช้าและรีบนั่งรถต่อไปยังไร่กาแฟของครอบครัวเจริญศาสตร์ศิลป์ วันนี้เป็นวันเสาร์ ทั้งพ่อและแม่ของอาร์ตน่าจะอยู่ที่นั่นด้วย เดย์ยังหวังว่าพ่อกับแม่จะช่วยพูดให้อาร์ตหายโกรธ และกลับมาคืนดีกันเหมือนเดิมได้

กว่าจะนั่งรถไปถึงไร่ก็นานเกือบสองชั่วโมง เดย์ลุ้นอยู่ในใจทุกขณะที่ตัวรถเคลื่อนไปข้างหน้า อยากเจออาร์ตให้เร็วที่สุด อยากอธิบายทุกอย่าง อยากให้กลับไปอยู่ด้วยกันที่กรุงเทพฯ และจากนี้ไป จะทำทุกอย่างเพื่ออาร์ต จะไม่ทำผิดพลาดอีกแล้ว

ขอให้อาร์ตรับฟังและอภัยให้ที

ผมขาดคุณไม่ได้จริงๆ อาร์ต

******

ตามตะวันยังคงไปทำงานตามปกติ ทั้งที่เป็นวันที่หลายๆ คนได้หยุด อาร์ตไปแม่ฮ่องสอนได้สามวันแล้ว และยังส่งข้อความคุยกันผ่านทางไลน์ ซึ่งอาร์ตเปลี่ยนเบอร์และไลน์ใหม่เรียบร้อย ส่วนเฟสบุ๊คกับ IG เดิมก็ปิดใช้งานไปแล้ว

Artz: ที่นี่อากาศดีมากเลย อยากให้ตะวันมาเที่ยวจัง

ผู้กองอมยิ้มเมื่อได้รับข้อความแต่เช้าตรู่ ช่วงนี้ที่เหนือน่าจะเริ่มหนาวแล้ว และอาร์ตก็เหมือนจะชอบอากาศเย็น คงมีความสุขน่าดู

T.Tawan: ผมก็อยากไปหาคุณเหมือนกัน
Artz: งั้นก็มาสิ มาหาเรา

ตามตะวันหวนนึกไปถึงคืนนั้นอย่างช่วยไม่ได้ หน้าของเขาร้อนผ่าว กับแค่ข้อความธรรมดาๆ ของอาร์ต ที่เจ้าตัวคงบอกให้ไปหาเฉยๆ ไม่ได้คิดอะไร แต่คนอ่านดันคิดไปไกลเกิน
ก็ตัวอักษรของอาร์ตมันเหมือนมีออร่าแผ่ออกมา ทำให้เห็นเป็นภาพอาร์ตกำลังนอนรอบนเตียงในท่าทางยั่วยวนและกวักมือเรียกนี่นา... (ผู้กองดูจะเป็นเอามาก)

T.Tawan: ให้ผมไปได้จริงเหรอ พ่อแม่คุณจะไม่ไล่ใช่มั้ย
Artz: พ่อแม่จะไล่ตะวันทำไม
T.Tawan: ก็ผม...แอบกินลูกชายเขา
Artz: 555 ตะวันนี่ตลกจัง
T.Tawan: โธ่ นี่ผมจริงจังนะ
Artz: เราอายุ 33 แล้วนะ ไม่ใช่ 13
T.Tawan: แต่อาร์ตเหมือนเด็ก แล้วผมเป็นอาเสี่ยแก่ๆ ยังไงไม่รู้
Artz: ตลกอีกแล้ว
T.Tawan: คิดถึงนะครับ

คุยเล่นกันอยู่ดีๆ ตามตะวันก็ส่งข้อความชวนเขินแบบนั้นมา อาร์ตฉีกยิ้มจนหุบแทบไม่ลง สามวันที่ผ่านมา ตามตะวันส่งข้อความมาหาตลอด ชวนคุยเรื่อยเปื่อย ไร้สาระบ้าง มีสาระบ้าง แต่มันก็ทำให้อาร์ตอารมณ์ดีขึ้นมากจริงๆ

Artz: คิดถึงก็มาหาสิ
T.Tawan: ไว้ผมหลุดจากพี่ได้เมื่อไหร่ จะรีบไปหาเลย
Artz: ให้มันจริง

ยังคุยไม่ทันจบดี ก็ได้ยินเสียงคนงานในไร่วิ่งมาเรียก บอกว่ามีคนจากกรุงเทพฯ มาหา อาร์ตขมวดคิ้ว กดปิดหน้าจอและเดินออกไปหน้าบ้าน ก่อนจะได้พบกับคนที่ตั้งใจจะหนีมา

อาร์ตรู้ว่าเดย์อาจจะตามมาที่นี่ และไม่ได้บอกอะไรกับพ่อแม่ไว้ แค่บอกว่าอยากมาพักผ่อน เพราะช่วงนี้อากาศดีเท่านั้น

ด้วยความเป็นเจ้าบ้านที่ดี อาร์ตไม่ได้ออกปากไล่หรือโวยวายใส่เหมือนที่ทำครั้งก่อน เพียงแค่เชื้อเชิญให้เดย์เข้ามานั่งในบ้าน และพูดคุยกันแค่สองคน

“พ่อกับแม่ไม่อยู่เหรอ” เดย์เอ่ยถามพลางมองไปรอบๆ บ้าน ที่เงียบสนิท

“ออกไปไร่ มีทัวร์มาลง” อาร์ตตอบพลางยกแก้วชาขึ้นจิบ บรรยากาศค่อนข้างอึมครึมพอสมควร เดย์เหลือบสายตามองอาร์ตที่ยังนิ่ง นิ่งมากจนน่ากลัว

“คุณ...เปลี่ยนเบอร์รึเปล่า ผมโทรหาไม่ติดเลย ไลน์ก็ไม่อ่าน”

อาร์ตเงียบ วางแก้วชาลงบนโต๊ะไม้เล็กๆ ด้านหน้าโซฟา เอ่ยถามโดยไม่มองหน้าอีกฝ่าย “มีธุระอะไร?”

“อาร์ต อย่าทำแบบนี้สิ ผมมาพาคุณกลับไง เรากลับไปคุยกันดีๆ เถอะนะ ผมจะบอกคุณทุกเรื่องเลย หรือคุณอยากให้ผมทำอะไรก็ได้ ผมยอมทุกอย่าง แค่คุณอยู่กับผมเหมือนเดิม”

อาร์ตเหลือบมองสีหน้าเว้าวอนและร้อนรนของเดย์

“ขอร้องล่ะอาร์ต เราคบกันมา 12 ปีแล้วนะ และผมไม่อยากให้มันจบแค่นี้ คุณเองก็ต้องการผม ผมรู้...เราไม่ต้องทำอะไรเลยก็ได้ แค่อยู่ด้วยกัน แค่จับมือกันไว้ เหมือนที่คุณเคยพูดไง”

ถ้าเดย์ไม่ปล่อยมือเรา เราก็จะไม่มีวันปล่อยมือเดย์

“เดย์” ในที่สุดอาร์ตที่นั่งฟังอยู่นาน ก็เอ่ยปาก “ทุกอย่างมันเปลี่ยนไปแล้ว”

“ทำไม? เพราะผมเหรอ? ผมจะเลิกกับขิง จะกลับมาอยู่กับคุณแค่คนเดียวเท่านั้น ยกโทษให้ผมเถอะนะ ให้อภัยผมสักครั้ง” เดย์เอื้อมมือมาหมายจะคว้ามือของอาร์ต แต่อาร์ตรีบลุกหนี เดย์จึงลุกตามไป

“อาร์ต! ผมขอร้อง ยกโทษให้ผม...”

“เรามีคนอื่นแล้ว เรานอนกับเขา เราเลือกเขา ไม่ใช่เดย์” อาร์ตหันไปเผชิญหน้า

เดย์ขมวดคิ้ว “คุณว่าไงนะ?”

“อยากให้เราสาธยายมั้ยว่านอนยังไง?” อาร์ตแสยะยิ้ม มีเสียงหัวเราะในคอเบาๆ พร้อมกับท่าทางที่ดูกวนประสาทที่สุดเท่าที่อาร์ตเคยทำ ยืนกอดอก เอียงคอนิดๆ และหรี่ตามองเดย์ราวกับจะเยาะเย้ย

“อาร์ต!” เดย์ตวาดลั่น คำว่า “นอน” ของอาร์ต มันก็รู้ๆ กันอยู่แล้วว่าคืออะไร

“กลับไปเถอะเดย์ ลูกเมียนายรออยู่ ดูแลพวกเขาให้ดีๆ” อาร์ตตบบ่าอดีตคนรักเบาๆ ก่อนจะหันหลังให้ และไม่มองกลับมาอีกเลย

เดย์จำใจต้องออกจากบ้านของอาร์ต เพราะถึงโวยวายไปก็ไม่มีประโยชน์ ในเมื่อตัวเองยังทำได้ แล้วทำไมอาร์ตจะทำแบบเดียวกันไม่ได้ แต่คำว่า “ลูกเมีย” ที่อาร์ตพูด ทำให้เขาฉุกใจบางอย่าง

ส่วนอาร์ตเองก็ทนมามากพอแล้ว 3 ปีหรือบางทีอาจจะนานกว่านั้นด้วยซ้ำ กับการทรยศหักหลังของเดย์

มันควรจะจบได้แล้ว

อาร์ตบอกตัวเองอย่างนั้นและย้ำในหัวจนแทบคลั่ง แค่เห็นหน้าเดย์ ความเจ็บปวดที่สุมอกก็รื้นขึ้นมาแทบกระอัก แต่ต้องเก็บกดมันไว้ พยายามทำตัวให้เหมือนไม่ยี่หระกับอะไรทั้งนั้น

ภาพของตามตะวันที่ร่างไว้ใกล้เสร็จแล้ว และอาร์ตตั้งใจจะมอบมันให้ต้นแบบ

ดวงตะวันสีแดงฉานของเรา

อาร์ตไล้ฝ่ามือไปบนผืนผ้าใบ ราวกับได้ลูบไล้ใบหน้าคมเข้มของตามตะวันจริงๆ รอยยิ้มแต้มบนมุมปาก ยามที่นึกถึง

“เพราะผม...อยากเป็นดวงตะวันของคุณ แค่คนเดียวเท่านั้น”

***

อยากจิบอกว่า เรื่องนี้มันไม่มีพระเอกนายเอกจริงๆ หรอก

การกระทำของตัวละครอาจจะดูไร้เหตุผล เพราะคงไม่มีใครทำอะไรโดยมีเหตุผลให้ตัวเองตลอดเวลาหรอก

คนเราบทจะร้ายก็คือร้าย  บทจะดีก็คือดี แต่มันขึ้นอยู่กับคนที่เราจะกระทำด้วยมากกว่า

บอกแล้วว่าอาร์ตมันร้าย อย่าให้นางเกลียดนะ ไม่เหลือซากแน่

[SoSweetCB]

ไรต์มารัวๆ มากเลย เลิ้บบบบบบบบบนะคะ
ยังคงปักใจเชียร์ตามตะวัน อนาคตเป็นไงไม่รู้แต่ ณ ตอนนี้อยากให้คบผู้กองมากๆ
สงสารนาง นางรักของนาง ก็อยากให้สมหวัง ไหนๆ อาร์ตก็รู้สึกด้วยขนาดนี้แล้ว
รักคนใหม่ไปพร้อมกับลืมคนเก่าก็น่าจะเนอะ 5555
ตามตะวันรีบเคลียร์งานแล้วขึ้นเหนือเร๊ววววว

[Tak]

นี่แอบคิดนะว่าหรือว่าอาต์รจะหาทางเอาคืนเดย์มานานล่ะได้จังหวะตะวันมาพอดีเลยจัดไป ใจอยากให้ได้กับเดย์แต่ติดตรงรสนิยมทางเพศนี่ล่ะ กับสามปีที่เดย์ห่างเหิน เอาไงดีนี่สับสนรักเดย์แต่ตะวันก็ดีเหมาะกับการเริ่มต้นใหม่ สับสน รึเททิ้งทั้งคู่หาใหม่สวยๆนี่แอบทีมเดย์อ่ะ

[broke-back]

มรสุม คลุ้มคลั่ง ถะถั่งบ้า
ฝนกระหน่ำ ซัดห่า เข้าถาโถม
คลื่นทะเล ม้วนสูง เข้าจู่โจม
ชายหาดยาว พังโครม โล่งโจ้งเตียน

พายุใจ ให้ปั่นป่วน ม้วนเกลียวคลื่น
ซัดอารมณ์ ให้หวนคืน ยากขืนเขียน
ระบายวาด สาดอารมณ์ จำนงเจียร
ใจที่ฝืน หมดความเพียร แทบเจียนใจ

ถึงแม้ว่า แก้วใบใหญ่ หมั่นใส่น้ำ
เหลืออีกสูง ไม่เห็นต่ำ ย้ำแก้วใส
แต่ถ้าเพียร ย้ำใส่น้ำ เติมลงไป
ก็จะถึง วันน้ำไหล ล้นออกมา

สุภาษิต ให้คิดไว้ ไม่โลภมาก
อย่าจับปลา หลายตัวยาก เกินนักหนา
จะอดแดก แตกซ่าน ทุกตัวนา
นางเดย์จ๋า ไม่เหลือใคร ให้ตัวเอง

หุหุ

ใกล้จะถึงจุดจบของคนมักมาก
อยู่คนเดียวไปเหอะ โลภมากลาภหายโหม๊ดดดดดดดเลย
กร๊าก  ไม่สงสารนะจะมีแต่ก็สมน้ำหน้าเมิง ไอ่คนเห็นแก่ตัว ไม่รักใครจริงเลย

ขอกอดคนแต่ง วันนี้ลงให้อ่านถูกใจไปเล๊ยยยยยย
ขมวดปมจุดจบไว้ได้อย่างเคลียร์ใจคนอ่านมาก

จุ๊บๆๆๆๆ ไอไลค์ยู
 

ลืมไป..เข้ามาบอกมาคนแต่งว่า วันหยุดนี้จะไปอ่านอีกเรื่องที่แต่งจบไว้แล้วนะ
ฮืออออออออ...จบเศร้าซะด้วย แต่ไม่เป็นไร เรามีภูมิต้านทานดราม่าสูงอยู่แล้ว
อิอิ

เอ่อออออ..หาอ่านได้ที่ไหนอ่ะ ในเล้านี้มีมั้ย ช่วยบอกที หรือต้องใช้อากู๋ให้ช่วยหา

[Leenboy]

เราชอบตะวันนะ นางควรได้เป็นพระเอกสิ

[azure]

เดย์จะตัดขิงก็ตัดไม่ขาด อะไรของเอ็ง?
อยากมีลูกมาก ก็ไปจ้างอุ้ญบุญดิ รวยนักไม่ใช่เหรอ?
แต่เรื่องนี้ อาร์ตก็นะ ไม่ยอมมีอะไรกับแฟนตัวเอง จะเดย์ต้องไปหาทางออกที่อื่น แทนที่จะหันหน้าคุยกัยว่าจะทำยังไง
คือจะว่าใครผิดสักคน ก็คงทุกคน คนล่ะเล็กละน้อย

[ichiichi]

มรสุม คลุ้มคลั่ง ถะถั่งบ้า
ฝนกระหน่ำ ซัดห่า เข้าถาโถม
คลื่นทะเล ม้วนสูง เข้าจู่โจม
ชายหาดยาว พังโครม โล่งโจ้งเตียน

พายุใจ ให้ปั่นป่วน ม้วนเกลียวคลื่น
ซัดอารมณ์ ให้หวนคืน ยากขืนเขียน
ระบายวาด สาดอารมณ์ จำนงเจียร
ใจที่ฝืน หมดความเพียร แทบเจียนใจ

ถึงแม้ว่า แก้วใบใหญ่ หมั่นใส่น้ำ
เหลืออีกสูง ไม่เห็นต่ำ ย้ำแก้วใส
แต่ถ้าเพียร ย้ำใส่น้ำ เติมลงไป
ก็จะถึง วันน้ำไหล ล้นออกมา

สุภาษิต ให้คิดไว้ ไม่โลภมาก
อย่าจับปลา หลายตัวยาก เกินนักหนา
จะอดแดก แตกซ่าน ทุกตัวนา
นางเดย์จ๋า ไม่เหลือใคร ให้ตัวเอง

หุหุ

ใกล้จะถึงจุดจบของคนมักมาก
อยู่คนเดียวไปเหอะ โลภมากลาภหายโหม๊ดดดดดดดเลย
กร๊าก  ไม่สงสารนะจะมีแต่ก็สมน้ำหน้าเมิง ไอ่คนเห็นแก่ตัว ไม่รักใครจริงเลย

ขอกอดคนแต่ง วันนี้ลงให้อ่านถูกใจไปเล๊ยยยยยย
ขมวดปมจุดจบไว้ได้อย่างเคลียร์ใจคนอ่านมาก

จุ๊บๆๆๆๆ ไอไลค์ยู
 

ลืมไป..เข้ามาบอกมาคนแต่งว่า วันหยุดนี้จะไปอ่านอีกเรื่องที่แต่งจบไว้แล้วนะ
ฮืออออออออ...จบเศร้าซะด้วย แต่ไม่เป็นไร เรามีภูมิต้านทานดราม่าสูงอยู่แล้ว
อิอิ

เอ่อออออ..หาอ่านได้ที่ไหนอ่ะ ในเล้านี้มีมั้ย ช่วยบอกที หรือต้องใช้อากู๋ให้ช่วยหา

มีในเล้านะ เซิสชื่อได้เลยจ้า อีกเรื่องยังค้างมานาน ไม่จบสักที แต่ไม่ดราม่ามากมายไร ชื่อ Seal รักลับๆ ไว้มาแปะๆ ไว้ให้
เราชอบแต่งดราม่าแบบหน่วงๆ ไม่สุดอ่ะ ให้มันค้างๆ งี้แหละ

[ichiichi]

25
'Cause you only need the light when it's burning low
Only miss the sun when it starts to snow
Only know you love her when you let her go

Only know you've been high when you're feeling low
Only hate the road when you're missin' home
Only know you love her when you let her go

And you let her go

คนเรามักจะรู้คุณค่าของบางสิ่ง เมื่อสูญเสียมันไปแล้ว

เพราะยามที่เคยมีมันอยู่ข้างตัวเสมอ ทำให้เราคุ้นชินและละเลย

แต่เมื่อมันกำลังจะหายไป เรากลับอยากไขว่คว้ามันกลับคืนมา

เดย์กระดกเหล้าเข้าปากเป็นแก้วที่เท่าไหร่แล้วไม่รู้ ตั้งแต่กลับมาจากแม่ฮ่องสอนเพียงลำพัง เลิกงานก็เอาแต่เข้าผับเข้าบาร์ ดื่มเหล้าจนเมาแล้วก็นอนฟุบอยู่ในร้านยันเช้า เพราะเป็นร้านของเพื่อนสมัยเรียน แรกๆ เพื่อนก็ยังมาคอยดูและไล่ให้กลับบ้าน แต่หลังๆ เริ่มจะชินจนไม่อยากว่าอะไรแล้ว ปล่อยให้เมาปลิ้นไปให้พอ

“แม่ง เมาอย่างหมา” เจ้าของร้านยืนเท้าสะเอวมองเพื่อนตัวดีที่นอนหลับคาเคาน์เตอร์ตามเคย

“ให้พาไปนอนชั้นบนมั้ยครับบอส” เด็กในร้านก็ยังขยันถามทุกวัน แต่คำตอบก็เหมือนเดิม

“ปล่อยแม่งไว้นี่แหละ สบายนักก็เคยตัว ให้อยู่อย่างหมาซะมั่ง จะได้เข็ด” บอสของร้านส่ายหน้าหน่ายๆ เพราะเคยเตือนเดย์แล้ว ว่าให้เพลาๆ เรื่องมั่วไปเรื่อยลงบ้าง แต่มันก็ช่างฟังกันดีมาก

“มีคนดีๆ อยู่กับตัว เสือกไม่รักษาไว้ สมควรแล้วล่ะ”

******

อาร์ตยังไม่ลงจากแม่ฮ่องสอน และตามตะวันก็ยังงานยุ่งเหมือนเคย เหมือนอาร์ตจะรอเขาอยู่ที่นั่นมากกว่าจะยอมกลับมาด้วยตัวเอง จากข้อความที่บอกให้ไปหาอยู่เนืองๆ ก็เดาได้ไม่ยาก

“หึ เป็นพวกชอบให้ไล่ตามสินะ น่ารักชะมัด” ตามตะวันอมยิ้มทุกครั้งที่อ่านข้อความของอาร์ต เขาไม่รู้หรอกว่าแฟนเก่าของอาร์ตจีบอาร์ตติดด้วยวิธีไหน และอาร์ตเคยทำตัวอย่างไรกับคนคนนั้น แต่สำหรับเขา อาร์ตที่จีบยาก แถมยังเอาแต่ใจและขี้หงุดหงิดน่ะ โครตจะน่ารัก

Artz: หายไปไหนทั้งวัน ไลน์ไปหลายรอบแล้วนะ

นั่นไง คิดถึงปุ๊บก็มาปั๊บ วันนี้ตามตะวันออกไปลาดตระเวนดูลาดเลาพวกค้ายา กว่าจะได้กลับโรงพักก็ค่ำ และกว่าจะเคลียร์งานเอกสารอื่นๆ กับวางแผนล่อซื้อก็ปาเข้าไปเกือบตี 1 นี่ก็ยังนั่งอยู่ในห้องทำงานบนโรงพักอยู่เลย

T.Tawan: ไม่งอนสิครับ
Artz: ไม่ได้งอน
T.Tawan: ให้เดานะ ตอนนี้ทำหน้าเป็ดอยู่แน่ๆ
Artz: ว่าเราเหมือนเป็ดเหรอ
T.Tawan: ปากยื่นเหมือนเป็ด
Artz: ไม่คุยด้วยแล้ว (สติ๊กเกอร์รูปหมีเบะปาก)

“ฮ่าๆๆๆ” ตามตะวันเผลอหัวเราะลั่นห้องกับรูปสติ๊กเกอร์น่ารักๆ ที่นานๆ ทีอาร์ตจะขุดมาใช้ แล้วก็เลือกได้เหมือนกับหน้าตาอาร์ตที่เขาวาดไว้ในใจไม่มีผิด เลยอดขำไม่ได้ แต่พอกำลังจะพิมพ์ข้อความตอบกลับไป งานก็เข้าเสียก่อน

Rrr

“เออ ว่า?” ตามตะวันเอาสมาร์ทโฟนแนบหูแล้วลุกเดินไปที่ประตู กำลังจะออกจากห้องทำงาน

[ดาด้าตัวร้อนมาก ช่วยพาไปส่งโรงพยาบาลทีได้มั้ย] เสียงร้อนรนจากปลายสายทำให้เขาต้องขมวดคิ้วและยกหูมาดูอีกรอบว่าเบอร์ใคร

“ก็เบอร์ไอ้เต็มนี่...” ตามตะวันบ่นเบาๆ ก่อนจะเอามือถือแนบหูอีกรอบ “เดี๋ยวผมรีบไป”

หลังวางสาย ตามตะวันรีบวิ่งลงจากโรงพักตรงไปที่รถของตัวเองทันที ลูกไม่สบายก็เป็นห่วงอยู่ แต่ก็ยังสงสัยว่าทำไมเกศใช้เบอร์ของเต็มเดือนโทรหาเขา แล้วเจ้าของเครื่องมันไปไหน?

“ลูกล่ะ?” ตามตะวันกึ่งเดินกึ่งวิ่งเข้าไปในบ้านเมื่อมาถึง เกศกับแม่ของเขานั่งรออยู่แล้ว พร้อมกับลูกสาววัย 2 ขวบที่นอนหอบถี่ๆ อยู่ในอ้อมกอดของแม่ เขาจึงเข้าไปอุ้มลูกขึ้น พาเดินไปที่รถ

“พี่เต็มลืมมือถือไว้ เกศเลยขอยืมมาโทรหาคุณ เกศกลัวว่าโทรไปเวลานี้คุณจะไม่ยอมรับสาย” เกศรา อดีตภรรยาของเขาวิ่งตามออกมา

“ไม่เป็นไร รีบไปเถอะ” ตามตะวันพยักหน้าให้เกศช่วยเปิดประตู วางลูกสาววัย 2 ขวบที่เบาะหลังแล้วต่างคนต่างแยกย้ายกันไปนั่งประจำที่ ก่อนที่จะบึ่งรถออกไปโรงพยาบาล

******

“พี่เดย์ ไปไหนมาเนี่ย! แล้วทำไมเหม็นเหล้าอย่างนี้!?” ทันที่ร่างสูงโปร่งเปิดประตูเข้าไปในห้องในสภาพเสื้อผ้าหลุดลุ่ย กลิ่นเหล้าโชยหึ่ง ขิงก็รีบเข้าไปช่วยพยุง เธอหลับๆ ตื่นๆ เพราะต้องเข้าห้องน้ำบ่อยอยู่แล้ว พอลุกมาก็ได้ยินเสียงประตู เลยออกมาดู และพบเดย์เมาแอ๋เข้ามา

“ยุ่ง!” เดย์ตวาดด้วยเสียงอ้อแอ้ ทิ้งตัวลงบนโซฟา ขิงก็ตามมาถอดเนคไทปลดกระดุมเสื้อให้ แต่เขาก็ปัดมือเธอออก

“อยู่เฉยๆ สิ เอ๊ะ ไอ้ขี้เมานี่!” ขิงพยายามจะถอดเสื้อให้ แต่เดย์ไม่ยอมอยู่นิ่ง แถมยังอาละวาดใส่

“บอกว่าอย่ายุ่งไงวะ!”

“ก็บอกว่าอยู่เฉยๆ!” ยื้อกันไปมา คนเมาก็ชักจะรำคาญจัด มือผลักเข้าที่ท้องของเธอเต็มแรง ขิงล้มลงบนพื้นเสียงดังตึง

“โอ๊ย! ไอ้! อุ...” เธอเบ้หน้า เจ็บท้องจนร้าวไปทั้งร่าง และพอก้มดูที่หว่างขา เลือดก็ไหลทะลักออกมาเป็นทาง “กรี้ด! กรี้ด! พี่เดย์!”

เสียงร้องของขิงทำให้เดย์ที่ยังมึนงงเริ่มได้สติ และตาสว่างทันทีที่เห็นเลือด

“อ่ะ เฮ้ย ขิง!” เขารีบเข้าไปประคองเธอขึ้น แต่ขิงเดินไม่ไหวแน่ เลยเปลี่ยนเป็นอุ้มแล้วรีบพาไปโรงพยาบาลโดยด่วน

เดย์นั่งรอขิงอยู่หน้าห้องฉุกเฉิน เพราะตอนนี้มันตี 2 เข้าไปแล้ว ใจภาวนาว่าขอให้ลูกปลอดภัยมาตลอดทาง เด็กน้อยที่ควรจะมีโอกาสได้ลืมตาดูโลก ลูกคนแรกของเขา ที่ยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเพศอะไร หน้าตาเป็นอย่างไร ลูกที่ตอนแรกเคยตั้งใจจะขอให้ขิงช่วยอุ้มบุญให้ และช่วยกันเลี้ยงกับอาร์ต แต่เธอไม่ยอม ก็เลยต้องอยู่กับแบบครึ่งๆ กลางๆ อย่างนี้

ระหว่างรอ เดย์ก็คอยมองไปในห้อง ทั้งที่มองไม่เห็นอะไร เขาร้อนใจ เป็นห่วงลูกมากกว่าคนอุ้มท้องก็จริง แต่ยังไงขิงก็คือคนที่เขาเคยเผลอใจให้เหมือนกัน ก่อนหน้าที่เธอจะกลายเป็นนางร้ายแบบนี้

“ลูกผมตัวร้อนมากเลยครับ จู่ๆ ก็เป็น”

“เชิญทางนี้เลยค่ะ”

เสียงพูดคุยของนางพยาบาลและผู้ชายตัวสูงคุ้นตาคนหนึ่งดังขึ้น เดย์หันไปมองและนิ่งอยู่นาน ผู้ชายคนนั้นอุ้มเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ คนหนึ่ง ข้างหลังมีผู้หญิงเดินตามมา ท่าทางร้อนรนทั้งคู่ และถ้าได้ยินไม่ผิด...

ไอ้หมอนั่นมันเรียกเด็กคนนั้นว่า “ลูก” สินะ?

******

เช้าวันใหม่ อาร์ตตื่นขึ้นมาด้วยความสดชื่นแจ่มใสเช่นเคย เรื่องของเดย์พอจะทำใจได้บ้างแล้ว หลังจากมาอยู่แม่ฮ่องสอนได้เดือนกว่าๆ พ่อกับแม่ไม่ได้ถามอะไรมาก แค่รู้ว่าเลิกกับเดย์แล้วเท่านั้น อาร์ตถูกเลี้ยงดูมาให้ต้องพึ่งพาตัวเอง ถูกเคี่ยวเข็ญให้วาดรูปมาตั้งแต่ 3 ขวบ พ่อเข้มงวดและค่อนข้างดุกับเรื่องนี้มากที่สุด ส่วนเรื่องอื่นๆ รวมทั้งชีวิตส่วนตัว จะไม่ก้าวก่ายเท่าไหร่ ตอนที่พ่อแม่ของเดย์มาคุยเรื่องของเดย์กับอาร์ต ก็แค่รับฟังและไม่ได้ยินดียินร้ายอะไร ส่วนแม่ของอาร์ต ซึ่งมีเชื้อสายเจ้า ค่อนข้างเจ้าระเบียบเล็กน้อย แต่ก็อ่อนโยนและใจดี แต่จะไม่ก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวของลูกชายเหมือนกัน

“นี่เราจะอยู่ที่นี่ไปตลอดเลยรึเปล่า? จริงๆ กลับมาวาดรูปที่นี่ก็ไม่ได้ลำบากอะไรไม่ใช่รึไง” พ่อเอ่ยถามขึ้นระหว่างมื้อเช้าที่นอกชานบ้าน บ้านของอาร์ตเป็นบ้านไม้สักสองชั้น ทรงไทยล้านนา ตั้งอยู่ในไร่กาแฟของพ่อ ซึ่งมีรีสอร์ทรอบๆ มีทัวร์มาลงบ่อยๆ

“มันก็ได้อยู่แหละครับ แต่ผม...กำลังรอ” อาร์ตตักข้าวต้มกุ้งร้อนๆ เข้าปาก อากาศเย็นแบบนี้ พอได้กินของร้อนๆ อุ่นๆ มันช่างวิเศษสุด

“รอ?” แม่เอียงคอเล็กน้อยพลางอมยิ้ม “ไม่ใช่เดย์สินะคะ”

อาร์ตเม้มปาก ไม่ยอมตอบ จนพ่ออดแซวไม่ได้

“ก็คงคนที่โทรหาแล้วก็ไลน์มาบ่อยๆ ล่ะมั้งนะ”

“พ่อก็...” อาร์ตส่งเสียงกระเง้ากระงอด พ่อกับแม่รู้ทันไปหมดทุกอย่าง ทั้งที่ทำเหมือนไม่ใส่ใจ แต่ก็คอยสังเกตตลอด ลูกชายคนเดียวทั้งคน แต่ก็ไม่รู้ทำไม เจ้าลูกชายของพวกเขาถึงได้เนื้อหอมกับหนุ่มๆ ด้วยกันนัก หรือจะเลี้ยงมาผิด?

“เห็นว่าเป็นตำรวจ ยศร้อยเอกเลยนะคุณ” พ่อยังไม่เลิกขุด หันไปคุยให้แม่ฟังด้วยอีก แม่ก็พยักหน้าเออออห่อหมก

“พ่อรู้ได้ไงเนี่ย” อาร์ตหน้างอลงเรื่อยๆ เหมือนโดนตามสืบเรื่องส่วนตัวแบบลับๆ บอกไม่ถูก ทั้งที่พ่อกับแม่บอกจะไม่ก้าวก่ายกัน

“เส้นสายฉันมันเยอะ เราเถอะ เลิกกับเจ้าเดย์ไม่ทันไร มีใหม่เลยเรอะ?” พ่อเลิกคิ้ว

“ผมยังไม่ได้ตกลงจะคบกับเขาสักหน่อย” อาร์ตถอนหายใจเบาๆ ไม่ได้จะเล่นตัวอะไรนะ แต่อยากให้แน่ใจว่าตามตะวันรับได้ในสิ่งที่อาร์ตเป็นจริงๆ ก็เท่านั้น ถ้ารอกันอยู่ และไม่วอกแวกนอกใจไปหาใคร ก็จะยอมคบด้วย

“คิดให้ดีๆ แล้วกัน ความสุขของลูก พ่อแม่ไม่อยากขัด แต่ขอให้รักตัวเองมากๆ อย่าไปจมปลักกับอะไรที่มันแย่ แม้มันจะเคยสวยงามมากก็ตามที”

อาร์ตฟังคำที่พ่อสอนแล้วก็พยักหน้ารับ

ใช่แล้ว...

หลังจากนี้ เขาจะต้องรักตัวเองให้มาก

***
หอบเล็กน้อย พิมพ์รัวมาก นิ้วนี่แทบล็อค ฮ่าๆๆๆ ขอบคุณทุกท่านที่ให้กำลังใจและเข้ามาอ่านกันน้า

ด้วยความรีบปั่น เลยไม่ค่อยได้ตอบเม้นท์ใครแล้ว ต้องขอโทษด้วย แต่เราอ่านทุกข้อความเลย

รู้สึกมีแรงปั่นต่อ

 
บ้างเชียร์เดย์ บ้างเชียร์ตะวัน เอาจริงๆ ถ้ามีแฟนที่คบกันมาเป็นสิบปีแล้วมันนอกใจนอกกาย คิดว่าจะคบกันต่อมั้ย 

จะเลิกเลย หรือลองให้อภัยสักครั้ง แต่เราจะไว้ใจมันได้มั้ย 



บอกแล้วเรื่องนี้จากประสบการณ์จริงทั้งนั้นน้า นิสัยตัวละครคือการยำใหญ่ผู้ชายเฮงซวย รวมไว้ที่เดย์

คนแรก เพื่อนอาเราเอง - แต่งงานมีลูกแล้ว ต่อหน้ารักเมียมาก ดูแลดีมาก แต่ไม่ค่อยกลับมาหา อ้างทำงาน ติดเวร (เป็นหมอ) ตลอด อยู่กันมาจะยี่สิบปี ลูกโตอ่ะ ยังแหกโค้งไปมีเมียน้อยเลยคิดดู แถมโทรหาเมียทุกวันด้วย 

คนที่สอง แฟนเพื่อนเราเอง - คบกันมาสิบกว่าปี เพื่อนเราดูแลนางมาตลอด คอยเขี่ยวเข็ญจนเรียนจบ ค่าใช้จ่ายอะไรก็ช่วยออกให้หมด แรกๆ ติดเพื่อนเรามาก รักมาก พอเรียนจบ ทำงาน เริ่มห่าง สุดท้ายขึ้นสเตตัสว่าแต่งงานกับคนอื่น (อันนี้ ชxช นะ) บ้านช่องแทบไม่กลับ ส่งข้อความไปไม่ตอบ ไม่อ่านด้วยจ้า ไม่ติดต่อมาเลย ให้เพื่อนเราเห็นเฟสบุ๊คเอาเอง แล้วสุดท้าย เพื่อนเราเลยเพิ่งตัดสินใจย้ายออกจากห้องมันมา เรื่องนี้สดๆ ใหม่ๆ เลย



ยังมีอีกเพียบ...แต่ละราย ร้ายเหลือ



ชีวิตจริงยิ่งกว่านิยาย

[tasteurr]

ไรท์อัพเร็วมากค่ะ อ่านสนุกเลยทีนี้ 

อยากให้เต็มกับอาร์ตได้คบกันเร็วๆ อยากเห็นเค้าหวานกัน
ดราม่าเรื่องครอบครัวเต็มจะหนักมากไหมคะ แอบระแวงเรื่องโทรศัพท์พี่เต็มด้วย ต้องมีอะไรแน่ๆ
หมั่นไส้นังเดย์ลูกจะเป็นยังไงก็ยังไม่รู้ ยังจะมาคิดวางแผนสร้างความร้าวฉานให้คนอื่นอีก!!!!!

[naruxiah]

เชียร์​ตะวันเหมือน​เดิม​แต่อยากให้ตะวันรีบบอกอาร์ตว่ามีลูกแล้วเดี๋ยว​เดย์​มันบอกอาร์ตแล้วจะโดนเข้าใจผิด​ แล้วนี่เดย์​ทำลูกแท้งอีกรอบมั้ยหน่ะผิดซ้ำผิดซากนะ

[pymdollophead]

เรื่องกำลังนาติดตามเลย เดย์เห็นตะวันพาลูกไปโรงบาลต้องมีเรื่องเข้าใจผิดกันแน่ๆเลย ฮือ ไหนจะลูกในท้องขิงอีก เกลียดพ่อแต่ก็สงสารลูก