>...ตอนที่ 20 [100%]....<
ภูริสาวเท้าออกมาจากตรงนั้น มุ่งหน้าไปยังห้องพักผู้ป่วยหญิงรวมแล้วนั่งลงข้างเตียงของน้องสาว ระหว่างทางภูริมองแค่เส้นทาง ไม่สบตาใคร ไม่ดูด้วยว่าข้างหลังจะมีใครตามมาไหม
เขาก็คิดแหละว่าอีธานอาจจะเดินมาเอาเรื่องเขาก็ได้ เพราะนั้นดันไปปากดีใส่คนที่ถือตัวเองสูงส่งคนนั้น ช่างมัน ท่องคำนี้เข้าไว้ อะไรที่ทำลงไปแล้วกลับไปแก้ไขอะไรมันไม่ได้ แม้ว่าจะเพราะห้ามตัวเองไม่ได้ก็ตามที
“พี่ทะเลาะกับเขาเหรอ” ภูฟ้าเอ่ยถามพี่ชายเธอ สีหน้าอีกฝ่ายมันบอกแบบนั้น เธอกลัวพี่ชายจะมีปัญหา
“นิดหน่อย พวกอัลฟ่าหลงตัวเอง”
“ทุกคนก็มีความหลงตัวเอง พี่บอกแบบนั้นกับหนู” ภูฟ้ายิ้มน้อยๆ เธอเอาคำที่ภูริพูดไว้ในอดีตมาย้อนใส่
“อะนะ ไม่เถียงละกันครับ แล้วนี่เป็นไงบ้าง รู้สึกขึ้นไหม” เขาลูบหัวน้องสาวเบาๆ
“ดีขึ้นเยอะ ออกซิเจนทำให้หนูหายใจออกบ้าง” ภูริพยักหน้า เขารู้สึกไม่โอเคกับสภาพของน้องจริงๆ
แม่เขาเองก็เป็นอีกคนที่น่าเป็นห่วง ตอนนี้อาจไม่มีอะไรเพราะแม่ทำงานซักรีดอยู่ที่บ้าน อยู่ในพื้นที่ส่วนตัวและมันค่อนข้างสะอาด คนเป็นโรคภูมิแพ้ก็อย่างนี้ มีฝุ่นนิดหน่อยก็อาการไม่ดีแล้ว แม่เขาน่ะดีอย่างที่รู้จักดูแลตัวเองมากกว่าน้อง ไม่สิ…จะพูดแบบนั้นก็ไม่ถูก แม่เลือกทำงานที่บ้านในขณะที่น้องเขาต้องเรียน มันเลี่ยงตัวกระตุ้นอาการได้ยากกว่าล่ะนะ
ถ้าอนาคตแม่ต้องนอนป่วยติดเตียงแบบนี้ น้องอาการแย่รักษาไม่หายจนต้องอยู่แต่บ้าน เขาจะทำยังไงดี ใครคนใดคนหนึ่งในครอบครัวเขาล้มเขาต้องแย่แน่ ทั้งสภาพกายและใจเลย ทุกวันนี้น้องมีเงินกินข้าวหรือเอาไปโรงเรียนก็เพราะแม่ ถ้าแม่ล้มทุกอย่างจะตกอยู่ในมือภูริโดนสมบูรณ์ ส่วนน้องเขา ถึงลำบากที่ต้องส่งเสียให้น้องเรียน แต่ถ้าน้องเรียนจบเราสองคนก็จะได้ช่วยเป็นเสาหลักให้แม่ด้วยกัน
ภูริไม่อยากให้อะไรมันแย่ไปกว่าที่เป็นอยู่นี้เลย…
อีธานเดินเข้ามาอีกครั้งหลังยืนนิ่งคิดคำพูดตัวเองไม่ออกเมื่อครู่นี้ เขามาหยุดที่ข้างเตียงหญิงสาวตรงข้ามกับฝั่งที่ภูรินั่งอยู่ ดวงตามดุกวาดมองชื่อยาที่แขวนอยู่บนเสา อ่านคร่าวๆ แล้วก็ไล่สายตามองไปเรื่อยจนเห็นหน้าน้องสาวภูริได้ชัดเจน
“ทำไมยังไม่กลับ…” ภูริถามเสียงเรียบ และอีธานไม่ตอบ
อีธานยืนมองหน้าภูริอยู่ครู่หนึ่ง พยาบาลสาวก็เอาเก้าอี้มาให้กับเขาเพื่อให้เขาได้นั่งเฝ้าคนไข้ พอได้เก้าอี้ อีธานก็ลากมันไปนั่งอยู่ข้างๆ กับภูริ ท่ามกลางสายตาสนอกสนใจของคนอื่น
“ไปนั่งห่างๆ สิ ตรงนี้มันแคบนะครับ” ซอกเล็กแค่นี้ เขานั่งคนเดียวก็เต็มแล้ว อีธานยังมาอัดตัวเองไว้ข้างเขาอีก เป็นบ้าอะไรขึ้นมา
“เป็นภูมิแพ้ใช่ไหม” อีธานเมินภูริเต็มๆ เขาหันไปถามหญิงสาวบนเตียงด้วยน้ำเสียงสุภาพและท่าทีนิ่งเฉย
“ค่ะ อันที่จริงเราเป็นภูมิแพ้กันทั้งบ้าน พี่ภูคนเดียวมั้งที่ไม่ค่อยแพ้อะไร” หญิงสาวตอบกลับ ท่าทางนอบน้อมของเธอเป็นที่น่าเอ็นดูในสายตาอีธาน ทำไมภูริไม่นอบน้อมมากขนาดภูฟ้า หรือว่าภูฟ้าเป็นหญิงสาวก็เลยดูละมุนละไมยิ่งกว่า
“ภูมิแพ้ ดื้อยา เป็นสองอย่างที่ทำเอาแย่เลยนะ” อีธานว่าไปตามความคิด เขาแข็งแรง ปีหรือสองปีจะเป็นไข้สักหน นี่ก็จำแทบไม่ได้แล้วว่าครั้งสุดท้ายไม่สบายเมื่อไหร่
“ค่ะ ก็ลำบากเอาการ” รอยยิ้มของภูฟ้าเหนื่อยอ่อน เธอเหนื่อยแทนพี่ชาย ผู้หาเงินมารักษาเธอและดูแลเธอจนไม่เหลืออะไรที่มีให้ตัวเอง
อีธานมองภูริเอื้อมมือไปลูบหัวน้องสาวของตัวเอง รอยยิ้มบางๆ บนใบหน้านั้นช่างอ่อนโยน เขามันลูกคนเดียว ไม่เข้าใจความรู้สึกที่ภูริมีต่อน้องสาวหรอก แต่เขาก็คิดว่ามันเป็นสิ่งที่สวยงามอยู่เหมือนกัน เพราะภูฟ้าเองก็ยิ้มตอบภูริ
อีธานเจอคนมามากมาย ทั้งสังคมของเขา ทั้งพนักงานและผู้ป่วยในโรงพยาบาลต่างๆ ที่เขาได้เข้าไปมีส่วนเกี่ยวข้อง ภาพที่เขากำลังมองในตอนนี้เขาเองก็เห็นมานับครั้งไม่ถ้วน จากในสถานที่ต่างๆ หรือจากครอบครัวตัวเองในตอนที่ญาติของเขาป่วย แต่นี่เป็นครั้งแรกที่ที่เขาเหมือนถูกตรึงด้วยภาพนี้…จะว่าเพราะเขาอยู่ใกล้กับภูริขนาดเอื้อมมือไปกอดคอได้ก็ไม่น่าใช่ มันอาจเป็นอย่างอื่น…อะไรสักอย่างที่เขาเองยังไม่เข้าใจ
ดวงตาของหญิงสาวค่อยๆ ปรือปรอยลงไปทีละน้อย ความง่วงจากฤทธิ์ยาทำให้เธอไม่สามารถฝืนตัวเองเพื่อนั่งคุยเล่นกับพี่ชายในเวลานี้ได้ ไหนจะฝ่ามือสากจากการทำงานนั้นคอยลูบไล้เส้นผมของเธออยู่ลอดเวลา มันทำให้เธอสบายใจแม้จะรับแรงกดดันจากอีธานก็ตามที เพียงไม่นานภูฟ้าก็หลับใหล ภูริละมือจากเส้นผมมาจัดผ้าห่มให้กับน้องสาวของตัวเอง
“คุณไม่กลับไปทำงานเหรอ” เขาถามอีธานที่นั่งข้างๆ รับรู้ได้ว่าอีกฝ่ายมองดูการกระทำของตนเองตลอด
“ไม่ล่ะ”
“ทำไม?” ภูหันมามองหน้าอีธาน
“ผมว่าง” อีธานโกหก
“เวลาเป็นเงินเป็นทองอย่างคุณว่างด้วยเหรอ? หรือจะมาจับผิดอะไรผมอีก…” น้ำเสียงไม่ยินดียินร้ายของภูริค่อนข้างจะทำให้อีธานเป็นกังวล ไม่รู้สิ เขาเหมือนกับว่า…เขากำลังแคร์ความรู้สึกของภูริอยู่
“จับผิดคุณน่ะผมจับผิดอยู่ตลอดเวลานั่นแหละ จะนั่งเฝ้าหรือไม่มันไม่มันไม่มีผลหรอก”
“เหรอ แล้วเป็นไง…จับผิดผมได้อะไรบ้าง” ภูริหันไปลูบหัวน้องสาวตัวเองต่อขณะรออีธานตอบคำถาม
“ผมจำเป็นต้องบอกเหรอ”
“นั่นสิ” ภูริพูดแค่นั้นแล้วก็เงียบไป
อีธานอยากรู้เหมือนกันว่าตอนนี้ภูริกำลังคิดอะไรอยู่ แต่มันคงไม่มีประโยชน์อะไรเท่าไหร่นัก ดีไม่ดีในความคิดของภูริอาจไม่เกี่ยวข้องกับเขาเลยก็ได้ คิดแบบนี้ก็ใจหาย แต่มันคงเป็นความจริง อีธานนั่งมองภูริดูแลน้องสาวของตัวเองเงียบๆ ได้สักพักหนึ่ง เขาคิดว่าภูริจะหิวไหม…รีบออกมานี่ได้กินอะไรหรือยัง ส่วนเขาน่ะ ยังไม่ได้ทานอะไรเลยตั้งแต่เช้าแล้ว
อีธานไม่รอถามคำถามเพื่อให้ภูริตอบ เขาลุกขึ้นเดินไปทางลิฟต์เงียบๆ ตรงไปชั้นล่างสุดเพื่อจะเอาของสำคัญในรถก่อนจะวกไปหาซื้ออะไรสักอย่างมานั่งกินเป็นมื้อเที่ยงกับภูริที่ห้องพักผู้ป่วย อาหารตามสั่งที่อยู่ในโรงอาหารนั้นอยู่นอกเหนือความสนใจของอีธาน เขากลัวมันไม่สะอาด ไม่ว่าจะอุปกรณ์หรือวัตถุดิบ ดังนั้นทางเลือกของเขาจึงเป็นอาหารแช่แข็งที่คุณประโยชน์ไม่มากเท่าอาหารทำสด แต่ความสะอาดก็คงได้ในระดับหนึ่ง
เขาหิ้วถุงอาหารด้วยมือหนึ่ง มืออีกข้างถือไอแพดไว้ข้างตัว ไอ้คำว่าว่างของเขามันไม่มีอยู่จริง อีธานเลยต้องเอาไอแพดโปรมานั่งทำงานของเขาไปเรื่อยๆ คิดเสียว่านี่คือห้องทำงานที่ไม่มีความสงบเอาเสียเลย
“คิดว่าคุณคงหิว…” อีธานส่งถุงให้กับภูริ ร่างโปร่งแสดงสีหน้าตกใจออกมาเห็นได้ชัด
“คุณเนี่ยนะซื้อของกินมาให้?”
“ผมดูไร้น้ำใจขนาดนั้น?”
“เปล่า คุณดูไม่แคร์ผมเลยต่างหาก” ภูริตอบไปตรงๆ
“ขอบคุณครับ แล้วของคุณอยู่ในนี้ด้วยไหม” ถามแต่มือก็กำลังแหวกถุงออก
มีข้าวกล่องสองกล่อง เป็นเหมือนกันคือผัดกะเพราคลุกข้าว ภูริแทบจะหัวเราะ อาหารที่ท่านซื้อมานั้นหาความหรูหราไม่ได้เลยจริงๆ แต่ก็อิ่มในระดับหนึ่งละนะ เขาแกะฟิมที่ปกคลุมเหนืออาหารออก ตามด้วยช้อนกับส้อมส่งให้อีธาน จากนั้นถึงได้จัดการอาหารในส่วนของตัวเอง
ทั้งคู่นั่งกินข้าวของใครของมันไปอย่างเงียบๆ กินเสร็จภูริก็เป็นคนอาสาเก็บขยะเอาไปทิ้งทั้งยังแกะน้ำเปล่าให้อีธานดื่ม ข้าวกล่องนี่มันไม่ถึงครึ่งกระเพาะของเขาเลยแฮะ แต่ก็ยังดีที่มีอะไรรองท้อง เอาเข้าจริง ภูริน่ะไม่กล้าเจียดเงินไปซื้อข้าวเลยตอนมาถึงโรงพยาบาล หิวแค่ไหนก็คิดว่าต้องเผื่อเงินไว้สำหรับรักษาอาการของน้องสาวตัวเอง คนอื่นจะคิดว่ามันเวอร์เกินไปก็ได้ แต่ภูริมีเงินแค่พันกว่าบาท กินข้าวเงินก็หร่อยหรอลงไปอีก เขาไม่กล้า…เขากลัวจะไม่มีเงินให้น้องตัวเอง
ภูรินั่งมองน้องสาวตัวเองนิ่งๆ แต่อีธานกำลังเริ่มทำงานในส่วนของบ่ายวันนี้ สิ่งแรกที่ต้องทำคือติดต่อหาอลันเพื่อแจ้งว่าเขาจะไม่เข้าบริษัทอีกในวันนี้ และงานไหนที่ทำได้ผ่านไอแพดให้ส่งมาเลย เขาจะนั่งทำ อลันเป็นคนที่ตอบสนองต่ออีธานได้ดี เพราะงั้นห้านาทีต่อมาอีธานก็เริ่มทำงานของตัวเอง เปลี่ยนห้องพักผู้ป่วยเป็นห้องทำงานของตัวเองในเสี้ยวนาที
เวลาไหลผ่านไปเรื่อยๆ ไม่มีความเงียบสงบเพราะเสียงหมอ พยาบาล คนไข้และญาติๆ นั้นดังอยู่ทั่วห้องไปหมด ภูริชินแล้วแต่เขาคิดว่าอีธานไม่น่าชินกับสถานการณ์แบบนี้ แต่มันผิดคาด เมื่อมองไปที่อีธาน เขาก็เห็นร่างใหญ่กำลังตั้งหน้าตั้งตาทำงานของตัวเอง ไม่มีวอกแวกเลยแม้แต่นิด นับถือจริงๆ คนมีสมาธิสูงขนาดนี้เนี่ย
“เอาหูฟังไหมครับ เปิดเพลงจะได้ตัดเสียงรบกวนด้านนอก” ถึงไม่พอใจในคำพูดของอีธาน แต่ภูริก็ยังเสนอทางช่วยให้กับอีกฝ่าย
“เพลงก็เสียงรบกวน” อีธานตอบกลับสั้นๆ สายตายังจดจ้องอยู่กับหน้าจอ
“ลองดูสักหน่อยสิครับ” ภูริควักเอาหูฟังของตัวเองออกจากกระเป๋า เอามาเสียบกับโทรศัพท์ของตัวเองแล้วเปิดเพลลิสที่ตัวชอบ จากนั้นถึงได้เอาหูฟังทั้งสองข้างเสียบให้กับอีธาน
“ข้างเดียวพอ” อีธานดึงข้างซ้ายของตัวเองออก เอาไปยัดใส่หูข้างซ้ายของภูริแทน
ภูริรับไว้โดยไม่ขัด เขาเองก็อยากจะฟังเพลงให้มันจรรโลงใจเหมือนกัน ดนตรีบรรเลงของมันไปเรื่อย จากเพลงที่หนึ่งมาเพลงที่สองและสามตามลำดับ อีธานทำงาน ภูรินั่งเล่นมองนั่นนี่ไปเรื่อยเปื่อย มันเป็นช่วงเวลาใช้สมองของทั้งสองคน
ราวบ่ายสามหมอที่ตรวจอาการของภูฟ้าก็เข้ามาแจ้งอาการ อีธานและภูริจำต้องถอดหูฟังออกเพื่อจะได้พูดคุยกับหมอให้รู้เรื่อง ส่วนภูฟ้าเจ้าของไข้เองยังคงหลับอย่างมีความสุขอยู่บนเตียงนอน
“คุณภูฟ้าโดนควันบุหรี่เข้าไปเต็มๆ เลยน่ะครับ อาการภูมิแพ้ก็เลยกำเริบหนักขึ้น ตัวยาปัจจุบันที่คุณภูฟ้าทานอยู่ใช้ไม่ได้ผล ตอนนี้เลยต้องลองดูยาตัวใหม่และก็ต้องนอนรักษาอาการภูมิแพ้”
”แสดงว่าคืนนี้ต้องแอดมิทสินะครับ” ภูริเอ่ยถาม
“ใช่ครับ คืนนี้ต้องแอดมิทเพื่อรักษาและดูอาการ”
“ครับ” หมอกล่าวจบก็ตรวจอาการคร่าวๆ อีกครั้งแล้วถึงเดินจากไป
อีธานจับตามองสีหน้าของภูริ แววตากังวล สีหน้าก็ค่อนข้างจะหม่นหมอง มันคงเป็นความเป็นห่วงที่พี่ชายมีต่อน้องสาวของตัวเองนั่นแหละ เขาเอาหูฟังใส่กลับเข้าหูตัวเองเช่นเดิม แล้วนั่งทำงานต่อไปอยู่ข้างๆ กับภูริไม่ลุกไปไหน
เก้าอี้โรงพยาบาลเป็นเพียงเก้าอี้พลาสติกเกรดต่ำราคาถูก พนักพิงก็ไม่มี นั่งทำงานทีก็ต้องก้มหน้าก้มตาทำจนปวดคอไปหมด แต่มันดันไม่มีทางเลือก อีธานเลือกที่จะนั่งอยู่ตรงนี้โดยไม่ไปไหนเอง
ภูริแอบมองอีธานบ่อยๆ นี่เหรอคนไม่มีงานไม่มีการต้องทำ นั่งก้มหน้าก้มตาจิ้มและอ่านเอกสารในไอแพดตัวเองไม่ยอมหยุดเลย เขาอยากให้อีธานกลับไปทำงานของตัวเองอย่างที่ควรจะทำ ไม่ใช่มานั่งเฝ้าเขากับน้องแบบนี้
แต่…มันคงไม่แย่มั้ง เพราะอีธานก็ไม่ได้กดดันอะไรเขาและไม่ได้ต่อว่าอะไรเขากับน้องแล้ว งั้นการที่อีธานนั่งอยู่ตรงนี้หมายถึงอีธานเป็นห่วง? หรืออีธานต้องการจะแค่จับผิดเขาจริงๆ ภูริตอบคำถามเหล่านี้แทนอีธานไม่ได้ และเขาก็ขี้เกียจจะถาม ถ้าพูดกันไม่ดีก็คงมีทะเลาะกันอีก นี่ไม่รู้เลยว่าคำพูดของเขาก่อนหน้านี้จะทำให้อีธานไม่พอใจมากแค่ไหน
ถ้าไม่พอใจจนไล่เขาออกนี่เขาต้องมานั่งร้องไห้และกล่าวโทษตัวเองทีหลังแน่เลย ไอ้ความใจร้อนปากเสียเนี่ยจะทำให้เขาตกงาน แล้วถ้าเขาตกงานตอนนี้ ทั้งบ้านคงเดือดร้อนแน่นอน เงินสำรองก็ไม่มี ไหนจะค่ารักษาพยาบาล ค่าบ้านค่าน้ำ ค่าไฟ ค่าอินเตอร์เน็ต ค่ากิน ค่าเรียน…ทำไมเยอะวะ
“จ้องหน้าผมมีอะไรหรือเปล่า” อีธานเงยหน้าขึ้นจนกไอแพด เขาพลิกคอซ้ายขวานิดหน่อยเพื่อผ่อนคลายความเมื่อยขบ
“แค่สงสัยทำไมไม่กลับไปทำงาน จะบอกว่าว่างผมก็เห็นคุณเอาแต่ทำงานอยู่ดี ไม่เมื่อยเหรอ?”
“เมื่อย แต่คุณหาเก้าอี้นวมนุ่มๆ ให้ได้ไหมล่ะ หรือคุณจะทิ้งน้องเพื่อกลับเข้าบริษัทไปทำงาน ก็ไม่ได้สักทาง งั้นก็นั่งทำไปแบบนี้แหละ ไม่มีงานเร่งด่วน ทำมันไปเรื่อยๆ อย่างน้อยก็ใช้เวลาว่างให้เกิดประโยชน์” ภูริพยักหน้าขึ้นลง เขาน่ะคิดว่าอีธานจะมากเรื่องกว่านี้ คิดว่าคงทนนั่งอยู่กับเขานานๆ ไม่ได้ด้วยซ้ำ ที่ไหนได้…นั่งแต่บ่ายมาเย็นเลย
“อื้อ ผมขอโทษที่เอาคุณมาอ้างตอนลางานนะ” ภูริมองหน้าอีธานนิ่งขณะพูด อย่างน้อยส่วนนี้เขาก็ผิดแหละ
คิดไปคิดมา อีธานก็แค่ต่อว่าเขาที่เขาทำอะไรผิดกฎ เอาคนใหญ่คนโตมาอ้างเพื่อให้ตัวเองได้ในสิ่งที่ต้องการโดยไม่คำนึงถึงสิ่งที่ถูกที่ควร ถึงพิชัยจะโหดร้าย แต่การที่เขาทำแบบนี้มันก็ยังแย่อยู่ดี ความเป็นคนดีนี่มันอะไรกัน…ช่างเถอะ อย่างน้อยๆ ก็ดูจิตใจสูงส่งกว่าพวกนั้นละมั้ง
“แล้วทำไมต้องทำแบบนั้น มันต้องมีเหตุผลสิ…” อีธานใจเย็นแล้ว เจอภูริทิ้งประเด็นให้คิดขนาดนั้นเขาก็เดือดต่อไม่ได้
“โรงพยาบาลโทรมาแจ้งเรื่องน้องให้ผมทราบ ตอนนั้นน้องอาการแย่มากและผมก็เป็นห่วงเธอ ผมก็เลยจะลางานครึ่งวัน แต่ว่าเมื่อเช้าผมเข้างานสิบโมงกว่าเกือบสิบเอ็ดโมง หัวหน้าเลยไม่ให้ผมลา…ผมก็เลยหงุดหงิด” ประเด็นหลักมันก็ตามนี้ แต่ประเด็นรองอย่างคำพูดของพิชัยมันไม่ได้อยู่ในส่วนที่ภูริจะเอามาบอกอีธาน ไม่งั้นก็ไม่ต่างอะไรกับฟ้องนาย
แต่มันก็สอดคล้องกับสิ่งที่พิชัยบอกประมาณหนึ่ง ส่วนสำคัญยังโยงเป็นเรื่องเดียวกันแต่คนละมุมมองในสายตาอีธาน หัวหน้าคนก็คงไม่พอใจเพราะภูริไม่ได้บอกว่าเมื่อเช้าเขาหายไปไหน แล้วถ้าเป็นอีธานเองก็น่าจะไม่ยอมให้ลาเพราะหายไปแทบทั้งเช้าแล้ว แต่ภูริเองนั้นต้องทำตามเขา ไปหาหมอเพื่อตรวจครรภ์และยังมาเจอเรื่องของน้องสาวอีก
ราวกับความขุ่นมัวครึ่งหนึ่งมันหายไปเมื่อได้รู้เหตุผลเต็มๆ ของมัน อีธานฟังความแค่ข้างเดียวเขาก็เข้าใจแค่ด้านเดียว อยากจะโทษภูรินะที่เป็นคนไม่ค่อยอธิบายอะไรให้เขาฟังเท่าไหร่นัก แต่เขาล่ะ…ใช่ว่าเขาจะรับฟังภูริทั้งหมดอยู่ดี ทุกอย่างมันขึ้นอยู่กับห้วงอารมณ์นั้นๆ ของคนเรา ดูเห็นแก่ตัวไหม…แต่คนก็คือคน บางครั้งอารมณ์มันก็แทบจะอยู่เหนือเหตุผลจริงๆ
“คราวหลังก็ถ้ามันจำเป็นจริงๆ ก็แจ้งผม อย่าทำแบบนี้อีกเพราะมันเหมือนคุณไม่ให้เกียรติหัวหน้าคุณและกฎของบริษัท คุณเป็นพนักงานภูริ คุณต้องทำงานอยู่ภายใต้การบัญชาของหัวหน้าของคุณ คุณต้องเคารพเขา เคารพกฎกติกา ไม่งั้นถ้าทุกคนจะมานั่งทำตามใจฉัน เราจะทำงานออกมาร่วมกันได้ดีได้ยังไง” อีธานเอาเหตุผลขึ้นมาพูด ภูริก็เข้าใจในสิ่งที่อีธานต้องการจะสื่อ
ถ้ามองเผินๆ มันก็ถูกของอีธานนั่นแหละ เขามาอยู่ในที่ที่ของคนอื่น มาอาศัยงานเพื่อหาเงินไปกินไปใช้ บริษัทก็พึ่งพาเหล่าพนักงานเพื่อให้งานเดินหน้าต่อ ตัวเองก็พึ่งพาบริษัทเพื่อเงินทอง มันเป็นการพึ่งพาซึ่งกันและกัน ติดอย่างเดียว…ติดที่พิชัยไม่มองแบบนั้น ไม่มีความเป็นผู้นำหรือหัวหน้าที่เข้าใจลูกน้อง
การกระทำแย่ๆ ของลูกน้อง บางทีจะโทษที่ตัวลูกน้องอย่างเดียวมันก็ไม่ถูก เพราะทุกการกระทำมันมีเหตุของมันอยู่ในตัว ภูริเดือดจนต้องเอาอีธานมาอ้างก็เพราะแรงกระตุ้นจากคำพูดไม่ดีของพิชัย
แต่ก็นะ…นั่นไม่สำคัญเท่ากับเขาผิดกฎจริงๆ นั่นแหละ
“ผมเข้าใจแล้วครับ” ภูริพยักหน้ารับง่ายๆ ไม่ดื้อหรือต่อต้านเมื่ออีธานมีเหตุผลที่ดีในการพูดคุย
“แล้วงี้น้องคุณเข้าโรงพยาบาลบ่อยไหม” อีธานพยักหน้าไปทางภูฟ้า
“ตกเดือนละครั้งครับ ถ้าอาการไม่กำเริบหนักก็จะไม่เข้า แต่ถ้าเข้าทีก็แอดมิทบ่อยๆ ภูมิแพ้นี่เป็นโรคที่น่ารำคาญเหมือนกันนะครับ…ยิ่งเจอกับอาการดื้อยายิ่งแล้วใหญ่เลย” สีหน้าภูริย่ำแย่ลงไปอีกเมื่อพูดถึงอาการของน้อง
“คุณพอรู้ใช่ไหมว่ามันมีโอกาสจะทรุดหนักลงเรื่อยๆ กรณีที่ยาตัวเก่าเริ่มไม่ได้ผลจนไม่สามารถหายาตัวใหม่มาแทนที่ได้” อีธานกรณีที่ภูริไม่อยากนึกถึงขึ้นมา
“ผมรู้…ผมรู้ดี” ภูริหันไปมองหน้าน้องสาวของตัวเอง ใบหน้าหวานของเธอโดนเครื่องช่วยให้ออกซิเจนครอบไปครึ่งหน้า ไม่ว่ากี่ทีก็ไม่ชอบเลยภาพนี้
“ก็คงต้องระวัง เลี่ยงที่ที่ก่อให้เกิดอาการ มันคงไม่แย่หรอก ทรงตัวได้ก็คงจะดีไปเอง” ภูริหวังให้เป็นอย่างที่อีธานพูด
อีธานคว้ามือภูริมากุม เขาบีบมันเบาๆ ราวกับต้องการจะให้กำลังใจ มันเป็นเสี้ยวหนึ่งที่เขาเผลอทำเหมือนภูริเป็นคนรัก แล้วไม่ถึงนาทีเขาก็ปล่อยมือนั้นพร้อมกับความคิดที่ต่อว่าตัวเอง
มันน่ารำคาญ…น่ารำคาญมากๆ ที่ตัวเองขัดแย้งกับตัวเองแบบนี้ ส่วนหนึ่งก็อยากจะกอดปลอบ อยากจะช่วยเหลือให้สุดๆ ไปเลยเพราะเขาโหยหาคนคนนี้ แต่อีกส่วนแม่งก็บอกว่าเขาไม่ได้รักภูริ ไม่เคยต้องการภูริ มันเป็นแค่ฮอโมนที่ผิดเพี้ยนและเซ็กซ์ที่ดีเกินไปจนทำให้เขาหลงเท่านั้น
เขาจะไม่ยอมมีคู่เป็นโอเมก้า…จะไม่รักโอเมก้าคนไหนอีกเพราะไม่ต้องการให้ประวัติศาสตร์มันซ้ำรอยเดิม ยิ่งภูริเป็นเพียงพนักงานธรรมดา ไม่มีชาติตระกูล ไม่มีเงินทอง ไม่มีอะไรเลยนอกจากตัวเปล่าๆ ภูริไม่คู่ควรกับเขา ไม่ว่าทางใดก็ไม่คู่ควรจริงๆ
เจ้าชายผู้สูงศักดิ์แต่งงานกับหญิงยากจนน่ะมันมีแค่ในนิทานเท่านั้นอีธาน เมื่อยาแก้คู่แท้สร้างเสร็จ เขากับภูริจะเป็นเพียงเจ้านายกับลูกน้องเท่านั้น ไม่มีอะไรมากไปกว่านี้ เพราะงั้นก็อย่าเอาตัวจมลงกับความเป็นภูริเลย
ความขัดแย้งในสมองอีธานมีมาก เขาตัดสินใจลุกขึ้นเพื่อจะเดินไปสูดอากาศข้างนอก หวังว่าพอไม่เห็นหน้าภูริสักครู่หนึ่งแล้วเขาจะปล่อยวางความฟุ้งซ่านลงได้ เป็นจังหวะเดียวกันกับที่ภูฟ้าลืมตาตื่น ภูริรีบเข้าไปดูแลและอีธานก็เดินออกมา…
....100%....
ค่ะ...อ่านแล้วก็ยังต้องลุ้นกันไปว่าเมื่อไหร่คุณอีธานของเราจะเข้าใจน้องสักที แล้วเมื่อไหร่นะที่น้องจะพูดเรื่องของตัวเอง หลายคนก็อึดอัดใจอยากจะพูดแทนน้องเหลือเกิน เราก็ไม่รู้จะทำยังไงเหมือนกัน ได้แต่บอกว่ามันมีแน่ๆ ค่ะ วันที่อีธานจะรู้ทุกอย่าง แต่อาจจะต้องรออีกสามสี่ตอน อะไรทำนองนั้น เราเป็นคนที่เขียนนิยายตัดฉับๆ ไม่ค่อยเก่ง ยิ่งเรื่องที่สำคัญเราชอบค่อยเป็นค่อยไปจนดูเหมือนจะยืดเยื้อทุกที คงเป็นข้อเสียของเราเอง
ถ้าเราทำให้ใครหลายคนไม่สบอารมณ์ เราต้องขออภัยจริงๆ นะคะ อะไรที่ทุกคนติติงไว้เราเก็บและจะนำกลับไปรีไรต์ให้มันดีขึ้นค่ะ
หัวข้อ: >>อุบัติรักฟีโรโมน<< Omegaverse - ตอนพิเศษ ขำๆ วันช๊อต [28-05-62] (อ่าน 305972 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก