Flying Penguin ตอนพิเศษ 2 (เรื่องสั้น 2 ตอนจบ)
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

ผู้เขียน หัวข้อ: Flying Penguin ตอนพิเศษ 2 (เรื่องสั้น 2 ตอนจบ)  (อ่าน 5664 ครั้ง)

ออฟไลน์ Snufflehp

  • It feels like nobody ever knew me until you knew me
  • เป็ดนักเขียน
  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 573
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +978/-17
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ


ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0

ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่

1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิ์ส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน  เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ   เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรูปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ
หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสต์กระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด   คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง   จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต  และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ   

เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า  อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต   จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น   ก็ประมาณอย่าทำให้กระทู้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย  ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพสต์ หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ  เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้  ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเว็บแห่งนี้นะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล์ บอกเมล์ แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ

5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้  มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสต์นิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insert quote ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ

8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).

9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ

10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป  โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เว็บ http://www.thaiboyslove.com  ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย  เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม้อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเว็บ แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป

11.บอร์ดนิยายที่โพสต์จนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสต์ในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรื่องบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว

บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป

12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด

13.ผู้โพสต์นิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสต์ให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ

14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน  ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ

15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเว็บบอร์ด  ควรจะให้เครดิตกับ... 
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เว็บไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ  ให้โพสต์ชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ  พร้อมทั้งเว็บไซต์ที่อ้างอิง 
  (กรณีนี้จะโพสต์อ้างอิงชื่อผู้โพสต์หรือเว็บไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเว็บไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสต์และเว็บไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสต์ค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเว็บไซต์สาธารณะ เช่น  หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสต์ได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพสต์
- ถ้าเป็น FW mail  ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail

16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข

17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน  ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง  นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฎการซื้อขายของเล้าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี  ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข  ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้

18.ใครจะโพสต์เรื่องสั้นให้มาโพสต์ที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที  ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสต์แรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน   เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสต์แรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ

เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................                                                           

วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฎทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฏข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฏข้อ 17



เว็บไซต์แห่งนี้เป็นเว็บไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฎหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเว็บไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเว็บไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเว็บไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม

*****************************************************************************************
Share This Topic To FaceBook
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 01-06-2018 01:51:07 โดย Snufflehp »

ออฟไลน์ Snufflehp

  • It feels like nobody ever knew me until you knew me
  • เป็ดนักเขียน
  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 573
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +978/-17
นี่กวิ้นไง...จะใครล่ะ

ผ่านมาไม่รู้กี่ปี ผมก็ยังเป็นไอ้กวิ้นคนเดิมที่ถูกลิขิตให้เป็นคนรับใช้ของคุณชายชนะ สวามีของพี่เหมอหัวเกรียนเพื่อนซี้ที่ตอนนี้คงตากแดดหน้าดำอยู่ที่จังหวัดอุดรธานี และใช่...วันนี้ไอ้นะใช้หรือที่มันพูดตามมารยาทว่าไหว้วานให้มารับเพื่อนต่างวัยชาวอังกฤษ สัญชาติอเมริกันซึ่งจะลงเครื่องในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้า แต่วันนี้มันไม่ว่าง มันมาไม่ได้เพราะต้องเข้าประชุมกับบอร์ดบริหาร คนที่มันคิดว่าว่างงานมากๆ อย่างผมจึงต้องเป็นคนมาแทน

ผมได้รับรูปถ่ายหนึ่งใบมาจากไอ้นะเพื่อจะได้ทักถูกคน แต่ไม่รู้ว่าผมจะหาเขาเจอไหม ในเมื่อรูปถ่ายที่ได้มานั้น...เหี้ยแม่งถูกพี่หมัยใช้ปากการะบายไปกว่าครึ่งหน้า... เรื่องมันเกิดขึ้นยังไงน่ะเหรอ ผมก็จนใจจะเล่าเพราะก็ไม่อยากให้ใครมองพี่หมัยว่าเลวมากเกินไป ซึ่ง...ที่จริงผมก็คิดว่าค่อนข้างที่จะเห็นด้วยกับความคิดนั้นทีเดียว

"ฮัลโหลๆๆๆ ไอ้นะ กูว่ากูต้องหาเพื่อนมึงไม่เจอแน่ๆ เลยว่ะ" ผมตัดสินใจโทรหาไอ้นะ เพราะถ้าหากทำภารกิจในวันนี้ไม่สำเร็จ พี่เหมอต้องขี่รถถังมาถล่มบ้านกูแน่!

"มึงนี่มันเป็นนกบื้อจริงๆ รูปกูก็ให้ไปแล้วไง" น้ำเสียงของไอ้นะหงุดหงิดไม่ใช่น้อย แต่คิดว่ามันคงไม่ได้หงุดหงิดผมหรอก มันคงหงุดหงิดกับพวกแก่ๆ บอร์ดบริหารของบริษัทมันเป็นทุนเดิมอยู่แล้วมากกว่า

"เอ่อ...มัน" ถ้าบอกว่าพี่หมัยเอาไปวาดเล่นเพื่อฝึกทักษะทางศิลป์ มันจะเชื่อผมไหมนะ... "กู...กูทำรูปหาย"

"ถ้าไม่มีรูป มึงก็ตะโกนเรียกชื่อเขาไปเลย อย่าโง่หน่อยเลยน่า"

"หน้ากูยังด้านไม่เท่าไอ้เหมอนะเว้ย ให้กูไปตะโกนโหวกเหวก กูทำไม่ได้หรอก! มึงมีเฟซบุ๊กเขาไหม เอาเฟซเขามาก็ได้ กูเข้าไปดูรูปเอง"

"มีน่ะมี แต่อัลเขาไม่ลงรูปในเฟซ แล้วรูปที่กูให้ไปก็เป็นรูปใบเดียวที่เขาส่งมาให้พร้อมโปสการ์ดด้วย แล้วนกบื้ออย่างมึงก็ดันทำหาย โง่ในโง่ ไม่มีอะไรเจือปนความโง่ของมึงได้เลย!"

ผมคันปากยิบๆ อยากจะบอกความจริงออกไป แต่ก็กลัวจะทำให้เกิดรอยร้าวขึ้นระหว่างพี่หมัยกับไอ้เหมอ เพราะไอ้นะมันขี้ฟ้อง เอะอะอะไรก็ฟ้องไอ้เหมอให้มาเล่นงาน แล้วคิดดูว่าคนอ่อนแออย่างผมจะเอาอะไรไปสู้กับร่างถึกๆ ดำๆ ของไอ้เหมอ ยิ่งกับพี่หมัย...ยิ่งไม่มีทางทำอะไรน้องน้อยของเขาอยู่แล้ว

น้องน้อย...แค่คิดก็ ถุ้ยยยย ถ้าอย่างไอ้เหมอเรียกน้องน้อย โลกนี้ก็คงพิศดารมากเกินไปแล้ว!

แต่ที่จริงให้ไอ้นะไปเอาเรื่องกับพี่หมัยดีกว่าโดนด่าว่าโง่ซะอีก! เวลาคนอื่นด่าแล้วมันแสบๆ คันๆ เพราะคำว่าโง่น่ะ...มีแต่พี่หมัยที่ด่าแล้วผมยอมโง่จริงๆ เท่านั้นล่ะ

'นกโง่' เสียงดุแล้วหอมขมับ...

อื้มมมม รู้สึกดี

"ไอ้กวิ้น! มึงฟังกูอยู่ไหมวะ!"

ไอ้นะคงพล่ามอะไรออกมาในระหว่างที่ผมกำลังต่อต้านความโง่ที่ถูกยัดเยียดให้ แต่ขืนบอกออกไปว่าไม่ได้ฟัง พ่อคงแล่นมาตบหัวผมถึงสนามบิน "เออๆ ฟังอยู่ดิวะ"

"ดี งั้นก็แค่นี้ กูต้องกลับไปประชุมต่อแล้ว คุยกับพวกหัวหงอกทีไร ประสาทจะกิน" ไอ้หล่อมันคงอัดอั้นตันใจ เพราะต่อให้มันเป็นลูกชายท่านประธาน แต่ก็ไม่ค่อยจะมีคนยอมก้มหัวให้มันเท่าไหร่ สงสารก็สงสาร แต่พอนึกถึงหน้าเมียมันทีไร ผมก็สมน้ำหน้าทุกที หึหึหึ

แต่...เดี๋ยวก่อนนะ ถ้ามึงวางไปแล้ว แล้วกูจะหาเพื่อนมึงเจอได้ยังไงเล่า!

"เฮ้ยยย! เดี๋ยวดิวะ!" เสียงของผมร้องเรียกไว้ได้แค่นั้น เพราะเสียงที่ดังตอบกลับมามีแค่เสียงสัญญาณสั้นๆ ติดต่อกัน

ไม่ทัน...และความบรรลัยอาจจะเริ่มเข้ามาเยือน หน้าไอ้เหมอลอยขึ้นมาในความคิด

ใช่...มันเป็นเพื่อนที่ดีมาก แต่มันจะชั่วมากหากใครทำให้ไอ้หล่อของมันขัดเคืองใจ

แต่เดี๋ยว...ผมเป็นนกที่ฉลาดที่สุดในหมู่นก ผมต้องทำใจให้เย็น และคิดหาทางแก้ปัญหา นกเพนกวินน่ะบินไม่ได้ เดินก็ไม่เก่ง แต่สมองไม่เป็นสองรองใครนะเว้ย!

เอาล่ะ...ไอ้นะมันวางสายไปแล้ว แล้วทีนี้...ผมควรจะหาทางเอง

ค้นในความทรงจำแล้วก็จำได้อยู่นิดหน่อยว่าเพื่อนของไอ้นะที่ชื่ออัลเบิร์ตนั้นเป็นชายรูปร่างสูงใหญ่ ผิวขาวตามแบบฉบับชาวต่างชาติ ไม่แน่ใจว่าหัวล้านและลงพุงหรือไม่ แต่พี่หมัยบอกว่าหัวล้านและลงพุงแน่นอน ขอให้ผมอย่าไปเชื่อที่ไอ้นะมันบรรยายให้ฟังมากนัก เพราะใครที่อยู่ใกล้น้องเหมอมากเกินไปก็จะขี้โม้ทั้งนั้น และถ้าจำไม่ผิด รูปร่างที่ไม่คล้ายคุโด้ ชินอิจิ แต่ค่อนไปทางด็อกเตอร์อากาสะนั้น ทำให้ผมต้องเปิดรูปของด็อกเตอร์ขึ้นมาดูเป็นข้อมูลอ้างอิง เพื่อเทียบกับรูปถ่ายที่เหลือเพียงครึ่งหน้า

อย่างแรก...ผมต้องตามหาผู้ชายหัวล้าน...

"เพนกวิ้น!" สำเนียงต่างชาติ น้ำเสียงแหบต่ำ และชื่อนั่น...ในสนามบินแห่งนี้อาจจะไม่มีใครที่มีชื่อนี้อีกแล้ว!

ใช่...ผมว่าเขากำลังเรียกผมนะ ชายชาวต่างชาติ ตัวสูง ผิวขาว...เอ่อ... ผมบางนิดๆ ก็...ก็ไม่ถึงกับล้านนี่! อายุอานามอาจจะราวๆ หกสิบปี แต่ก็ยังดูแข็งแรงดีนะ มัดกล้ามหายไปบ้างแต่ก็ยังเหลือร่องรอยว่าเคยเป็นคนที่ออกกำลังกายอย่างหนัก... ส่วนพุง เฮ้ย! ไม่มีพุง!

ด็อกเตอร์ต้องมีพุงนะเว้ย!

"เพนกวิ้น! ผมชื่ออัลเบิร์ต! ซาหวาดดีคร้าบ!"

ไอ้เหี้ยนะ...ชัดเป๊ะ แต่ข้อมูลของมึงนั่นแหละไม่ชัด!

"โอ้! สวัสดีครับ" ผมยกมือไหว้ตามแบบฉบับชาวไทยที่ควรกระทำ แหม...เจอชาวต่างชาติ อะไรที่เป็นไทยก็อยากจะโชว์หมดแหละครับ ยิ่งกับภาษานี่...อยากโชว์มาก เพราะหลังจากที่ยกมือไหว้ไปแล้ว ประโยคหลังจากนั้นของอัลเบิร์ต ผมก็แปลไม่ออกอีกเลย

คระ...ใคร...ใครก็ได้ ช่วยผมด้วย!

สีหน้าของผมที่โชว์หราต่อหน้าเพื่อนของไอ้นะตอนนี้คงมีแต่ความงง งง และงง เป็นแน่ แต่เดี๋ยวก่อน... ถ้าแค่ตอบไปว่าโอเคทุกอย่างที่เขาถาม ผมก็จะดูฉลาดขึ้นมาแล้วใช่ไหม

"ผมจำคุณได้นะ นิคพูดถึงคุณให้ผมฟังบ่อยๆ เขายังส่งรูปซัมเมอร์กับรูปของคุณมาให้ผมดูด้วย แต่ผมขอโทษนะที่มาช้า ผมรอที่จุดนัดพบที่นิคบอกกับผมไว้แล้ว แต่รอเท่าไรคุณก็ไม่มา ผมก็เลยคิดว่าผมควรออกตามหาคุณเอง เพราะคุณน่าจะหลงทาง" อัลเบิร์ตยังคงพูดรัวเร็ว ในขณะที่ผมได้แต่ยิ้มโชว์ฟันให้เขาไป แน่นอนสิครับ...สยามเมืองยิ้ม ไม่ให้ยิ้มแล้วจะให้ทำหน้าบึ้งเหรอ! "นิคเล่าให้ผมฟังบ่อยๆ น่ะว่าคุณเป็นยังไง แต่ก็ยินดีที่ได้พบนะ"

"โอ้! ไนซ์ทูมีทยูทู้ครับ เช็กแฮนด์ๆ โอเคครับโอเค เอ่อ... คือ ดิส...ดิสเวย์ เดิน...เดินตามผมมานะ ทางนี้ๆ" ผมเพิ่งเข้าใจก็วันนี้ว่าการเรียนคอร์สสั้นๆ เพื่อสนทนาภาษาอังกฤษกับชาวต่างชาติในประเทศไทยนั้นไม่ได้ทำให้ผมฉลาดในการสนทนาขึ้นมาได้เลย คงอย่างที่ไอ้เหมอมันโม้ไว้จริงๆ ว่าการจะพูดได้คงต้องไปเยือนต่างประเทศ แต่...ผมติดที่ว่า... ไม่ได้รับอนุญาตให้ออกนอกประเทศ หากปราศจากนายทหารตามไปดูแล ที่ไปได้ไกลสุดก็คือทริปที่สิงคโปร์กับไอ้เหมอและพวกเพื่อนชั่วของมันเท่านั้น

กว่าจะชี้โบ้ชี้เบ้ให้อัลเบิร์ตเดินตามมาที่รถได้ผมก็แทบเหงื่อตก ไอ้นะ...ไอ้หล่อเพื่อนเหี้ย หางานให้ไม่พอยังจะทำให้ผมลำบาก แค่มารับไปส่งน่ะไม่เท่าไหร่ แต่จะให้รับรองแขกบ้านแขกเมืองให้มัน จนมันประชุมเสร็จ! คิดแล้วอยากจะลาตายซะจริงๆ

แต่ถ้าคิดบวกแบบโลกใบนี้สดใสแล้ว ไอ้นะก็อาจจะหวังดีให้ผมได้มีโอกาสฝึกฝนสกิลภาษาอังกฤษของตัวเองก็เป็นได้ เวลาไปต่างประเทศจะได้ไม่มีปัญหา เพราะผมเคยหลงทางกับพวกไอ้เหมอตอนไปเที่ยวแล้วหาทางกลับเองไม่ได้ เหตุการณ์ครั้งนั้นทำเอาไอ้เหมอหัวเสียไปหลายวัน มันบอกมันโดนพี่หมัยด่า ทั้งๆ ที่พี่ชายของมันไม่เคยด่า อ่า...ความจริงผมก็ไม่ได้ดีใจหรอกนะที่เพื่อนรักโดนด่า แต่ผมก็นอนฝันดีไปหลายวันเลยทีเดียว

เอาเถอะ...ในเมื่อเพื่อนหวังดี ผมก็ควรจะรับความหวังดีนี้ไว้

ครืด...ครืด...ครืด...

"โอ้ ซอรี่ ขอผม...เอ่อ...รีซีฟมายคอล" ไม่รู้ว่าต้องพูดยังไง แต่ผมว่าอัลเบิร์ตเข้าใจ เขาตอบโอเคๆ แล้วก็ยิ้มกว้างๆ มาให้

ไหนไอ้นะบอกว่าเหมือนด็อกเตอร์อากาสะ นี่ถ้าไม่ติดว่ากลัวไอ้เหมอจะแหกอก ผมจะจับมันแหกตามองดีๆ เพราะนี่มันเดวิด เบคแฮมในวัยห้าสิบกว่าๆ ชัดๆ มองยังไงก็ไม่คล้ายด็อกเตอร์อากาสะเลยสักนิด ถ้าไม่ติดว่าเส้นผมน้อยไปหน่อยล่ะก็...อืม แต่โดยรวมแล้วเขาหน้าตาดีเลยนะ เทียบกับพ่อของไอ้นะในวัยใกล้ๆ กันแล้วอาจจะห่างชั้นไปหน่อย แต่ก็ไม่ขี้เหร่ล่ะวะ

ถ้าได้วิกมาใส่สักหน่อย...ผู้ชายหนุ่มๆ บางคนที่ว่าหล่อๆ ก็อาจจะต้องชิดซ้าย

"ทำไมรับช้า!" คงเพราะมัวแต่ตะลึงกับรอยยิ้มของอัลเบิร์ตอยู่นาน ผมจึงลืมที่จะพูดตอบกลับไปในสายทั้งๆ ที่กดรับได้หลายวินาทีแล้ว

"อ้าว...พี่หมัย" แต่เสียงของนายทหารทำให้เกิดความสงสัย ก็ไหนว่า...ทำงานทั้งวัน จะยุ่งมาก เพราะต้องคอยต้อนรับผู้ใหญ่ ห้ามโทรหา ห้ามส่งข้อความ ห้ามทุกช่องทางการติดต่อ... "โทรมามีไรอะพี่"

"กู..." เสียงปลายสายขาดหายไปชั่วระยะเวลาหนึ่ง

"พี่หมัย มีไรรึเปล่า"

"วันนี้... ใช่ กูลืมบอกไปเลยว่าวันนี้น้องเหมอกลับบ้าน น้องอยากเจอมึงมาก"

ไอ้เหมอกลับ? "อ้าว...ไอ้เหมอมันบอกไอ้นะว่าไม่กลับนะพี่ เพราะมันนัดกับไอ้ชายว่าจะไปตกปลาที่อ่างด้วยกัน มันจะรอไอ้นะไปรับแล้วกลับพร้อมกันวันมะรืน"

ผมว่าผมจำไม่ผิด เพราะไอ้เหมอมันก็โทรมากำชับให้ไปรับเพื่อนไอ้หล่อที่สนามบินให้ เพราะไอ้หล่อมันไม่ว่างจริงๆ แถมบอกว่ามีรางวัลอย่างงามให้ผมด้วย ผมก็เลยต้องดั้นด้นมา ที่จริงลำพังลูกเตะไอ้เหมอน่ะผมไม่กลัวหรอก แต่ผมอยากได้เลโก้ที่มันสัญญาว่าไอ้เชษฐ์จะหิ้วมาฝากจากญี่ปุ่นมากกว่า เพราะไอ้เชษฐ์กับวิมแฟนของมันไปญี่ปุ่นเมื่อสองวันก่อน

เห็นไหมล่ะว่าข้อมูลผมแน่นมาก...แล้วพี่หมัยมันเอาข้อมูลจากไหนมาพูด

"แต่น้องโทรมาบอกกูเมื่อกี้! มึงต้องมานะกวิ้น รีบๆ มาด้วย มาช่วยแม่ทำกับข้าว"

"กวิ้นบอกแล้วนี่พี่หมัยว่าไอ้นะให้กวิ้นพาเพื่อนมันเที่ยวเพื่อรอมันเลิกประชุม กว่าไอ้หล่อมันจะเลิกประชุมก็คงค่ำๆ อ่า กวิ้นฝากขอโทษคุณหญิงแม่ด้วยนะพี่ กวิ้นไม่ว่างจริงๆ"

"เออ งั้นแค่นี้แหละ" พี่หมัยพูดเสียงห้วนแล้วก็ตัดสายไป 

อะไรของพี่เขาวะ... แต่ช่างมันเถอะ พี่หมัยก็แบบนี้แหละ ผีเข้าผีออกไม่เป็นเวล่ำเวลา

ผมวางโทรศัพท์มือถือไว้ที่เดิม แล้วหันไปขอโทษขอโพยอัลเบิร์ตที่นั่งรออย่างสงบอยู่ข้างๆ เขาก็ดีนะครับ ไม่ส่งเสียงรบกวนอะไรเลย ระหว่างรอก็แค่เล่นโทรศัพท์มือถือของตัวเองไปพลางๆ เห็นกดๆ จิ้มๆ อะไรอยู่สักพักแล้วก็ยื่นมือถือมาตรงหน้าผม

"ของฝากให้เพนกวิน" ข้อความในนั้นบอกไว้แบบนี้ เขาคงจะใช้โปรแกรมแปลภาษาให้ เพราะคงรู้ว่าสื่อสารกับผมค่อนข้างลำบาก

คนอะไรวะ...เอาใจใส่ดีเป็นบ้า

"โอ้ แต้งกิ้วครับอัลเบิร์ต"

ผมน่ะ...ชอบของฝากอยู่แล้ว ไม่ว่าใครจะซื้ออะไรมาฝากก็ยินดีรับไว้หมด แหม...จะบอกว่าชอบของฟรีก็กระไร แต่เอาเป็นว่าใครมีน้ำใจมอบให้ผมก็ขอบคุณจากใจ

"ว้าววววว" แม้จะรู้ตัวว่าเล่นใหญ่รัชดาลัยไปหน่อยก็ตาม แต่ผมก็ถูกใจกับของฝากที่อัลเบิร์ตหอบหิ้วมาให้จริงๆ "เลโก้! ชุดนี้ผมหามานานมาก เพราะหายากจริงๆ ขอบคุณนะครับ แต้งกิ้วโซมัชชชชชช"

อัลเบิร์ตยิ้มกว้าง แน่ใจว่าเขาไม่รู้หรอกว่าผมรัวภาษาไทยใส่เขาไปว่ายังไงบ้าง แต่อาการดีใจของผมคงทำให้เขารับรู้ได้ ขอบพะใจพี่เหมอ ไอ้หล่อ และอะไรก็ตามที่ดลบันดาลให้ผมมารับอัลเบิร์ตที่สนามบิน!

"ไปครับไป ผมจะพาไปหาอะไรกิน แล้วเราจะไปเที่ยวกัน อีทครับอีท โกโกโก้!"

"โอเค เลทสโก้!" 

ผมขับรถพาอัลเบิร์ตมาที่ร้านอาหารไทย ไม่ได้ขึ้นชื่อมาก แต่ก็เป็นร้านที่ผมกับครอบครัวมากินเป็นประจำ และบางครั้งก็มากับพี่ชายของไอ้เหมอ ที่จริงผมน่ะชอบอาหารญี่ปุ่นประเภทปลาดิบมากกว่า ถึงอย่างนั้นก็ไม่อาจแนะนำอาหารญี่ปุ่นให้กับชาวต่างชาติได้ ยังไงซะ ข้าวเหนียวส้มตำกับต้มยำกุ้งก็เป็นอาหารในตำนานที่ชาวต่างชาติที่มาเยือนประเทศไทยควรลิ้มลอง

อืม...ผมอาจจะคิดไปเองก็ได้นะ แต่นั่นแหละครับ... อัลเบิร์ตที่แสนสุภาพและใจดี รู้สึกจะสนุกสนานและยินดีที่จะลิ้มลองรสชาติอาหารไทยแม้ว่าตอนนี้หน้าขาวๆ ของเขาจะเริ่มขึ้นสีเพราะความเผ็ดแล้วก็ตาม

ผมน่ะไม่ใช่คนกินเผ็ด ไม่เหมือนไอ้เหมอที่กินก๋วยเตี๋ยวทีก็กะเอาให้ร้านก๋วยเตี๋ยวเขาล่มจม ก็เลยกินแต่ต้มจืดเต้าหู้หมูสับ ปล่อยให้อัลเบิร์ตเขาจัดการกับต้มยำรสแซ่บอิหลีไป

อัลเบิร์ตเขาเป็นคนสนุกสนานมากพอควร แต่ผมดันคุยกับเขาไม่รู้เรื่อง นี่ถ้าคุยกันรู้เรื่องผมก็อยากจะถามถึงการใช้ชีวิตที่อเมริกาเหมือนกันนะ คงมีเรื่องเล่าเยอะแยะเลยทีเดียว ตอนนี้ที่ทำได้ก็แค่แจกรอยยิ้มให้กันและกัน

ครืด...ครืด...ครืด...

ไม่รู้วันนี้พี่หมัยมันกินยาผิดซองหรืออะไร...โทรมาได้แทบทุกชั่วโมง

"กวิ้น น้องเหมอบอกกูว่าจะกลับวันนี้ ยังไงมึงก็รีบมาล่ะ พาเพื่อนไอ้นะมาด้วยก็ได้"

พี่หมัยนี่ก็แปลกคน ปกติไอ้เหมอจะกลับหรือไม่กลับ มันก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับผมอยู่แล้ว ที่เกี่ยวน่ะไอ้หล่อแฟนมันนู่น ผมน่ะไม่โผล่หน้าไปหามันให้มันตบหัวเล่นหรอก คนอย่างไอ้เหมอต้องเล่นตัวใส่มันหน่อย เดี๋ยวมันเบื่อๆ ก็มาหาที่บ้านเอง

"คงค่ำๆ นะพี่หมัย กวิ้นว่าจะพาคุณอัลเบิร์ตไปไหว้พระที่นครปฐม" อยากจะพาอัลเบิร์ตนั่งรถไฟไปดูน่ะครับ คงจะได้ฟิลลิ่งดีๆ กลับประเทศไปแน่ๆ แม้จะไม่ค่อยแน่ใจว่าการคมนาคมทางรถไฟจะเป็นตัวเลือกที่โอเคกับร่างกายก็เถอะ เพราะเบาะนั่งคงไม่นุ่มเท่าฟอร์จูนเนอร์ที่ไอ้หล่อเป็นสปอนเซอร์ให้ขับมาแน่ๆ

"ไอ้กวิ้น พระในกรุงเทพฯ ไม่มีให้มึงไหว้รึไง จะถ่อไปทำไมถึงนครปฐม ไปๆ กลับๆ มันอันตราย มึงน่ะขับรถลูกผีลูกคน ขับไปไกลแบบนั้นจะรอดเหรอวะ ห่วงความปลอดภัยของคนใช้รถใช้ถนนด้วยกันบ้าง"

"โหพี่หมัย ด่าว่าโง่ยังไม่เจ็บเท่านี้เลย! แต่ขอบอกว่าไม่ได้ขับรถไปครับพี่ จะพาอัลเบิร์ตนั่งรถไฟไป"

"มึงจะพาเขาไปลำบากเปล่าๆ ถ้าไอ้นะรู้เข้า มึงโดนเล่นแน่"

"โอ้ย ไอ้นะมันไม่ว่าอะไรหรอก กวิ้นไลน์ไปบอกมันแล้ว มันบอกจะออกค่าตั๋วรถไฟให้"

"เดี๋ยว...ไอ้นะ เดี๋ยวมึงเจอกู"

"อะไรนะพี่หมัย อะไร ใครเจอใคร"

"เปล่า แค่นี้แหละ!"

อะไรของเขา โทรมาแป๊บๆ ก็วาง แต่ช่างเถอะ พี่หมัยน่ะสองสามปีมานี้เข้าวัยทองแล้ว อารมณ์ก็คงไม่ปกติ การไปถือสาเอาความก็คงจะไม่ยุติธรรมกับฮอร์โมนของพี่เขามากไปหน่อย

แต่ว่าก็ว่าเถอะ...คนอย่างอัลเบิร์ตนี่ในช่วงวัยทอง จะอารมณ์ขึ้นๆ ลงๆ เหมือนพี่หมัยรึเปล่านะ

เอาแต่ยิ้มอย่างเดียวเลย...แย่จริงๆ ยิ้มแล้วดูดีจัง

อืม...ที่จริงผมว่าเขาเหมือนญาติผู้ใหญ่ที่ไม่ได้พบเจอนาน เพราะเขาใจดีมากๆ

นอกจากพี่หมัยที่ชอบด่าผมว่าโง่แล้ว...ก็ไม่ค่อยมีใครอดทนกับความโง่ของผมนักหรอก จะมีใครที่พยายามสื่อสารให้ผมเข้าใจมากขนาดนี้กันนะ นั่นแสดงว่าเขาคงอยากจะคุยกับผมมากๆ แน่ๆ

"ถ้าภรรยาของผมมีลูก ลูกของผมคงอายุเท่าเพนกวิน" อัลเบิร์ตบอกด้วยรอยยิ้ม

"โอ้ ไวฟ์ ภรรยาน่ะเหรอครับ อ้อ...เธอสวยไหมครับ เอ่อ ชี...บิ้วตี้ฟูล มั้ย?" ไม่รู้ว่าพูดอะไร แต่ผมรู้น่าว่าคำไหนหมายถึงเมีย เขาคงจะพูดถึงเมียของเขาอยู่แน่ๆ

"ฮ่าๆๆๆๆ" อัลเบิร์ตหัวเราะอย่างอารมณ์ดี พลางพยักหน้า "สวยมาก แต่เธอจากผมไปแล้ว"

ผม...ผมสัญญาเลยว่าหลังจากนี้จะรีบเข้าคอร์สภาษาอย่างเร่งด่วน เพราะอย่างน้อย...ผมคงจะพูดปลอบใจกับสีหน้าเศร้าสร้อยของอัลเบิร์ตได้ เพราะคนที่ลงทุนซื้อเลโก้มาเป็นของฝากให้ผม สมควรแล้วที่จะได้รับความดีงามตอบแทนกลับไป!

ติ๊ง!

P'mai: นกโง่ กูหิวข้าว มึงขับผ่านกรมไหม แวะเอาข้าวมาให้หน่อย

ขณะที่กำลังค้นหาประโยคสวยๆ ตอบกลับอัลเบิร์ตไป ไอ้พี่หมัยก็ส่งข้อความมา ตอนนี้มันร่ำร้องหิวข้าว เหลือบมองนาฬิกาก็เกือบเที่ยงแล้ว... แต่ทางที่ผมจะไปมันคนละทางกับที่ทำงานพี่หมัยเลย...

P'mai: ว่าแต่เพื่อนไอ้นะหน้าตาเป็นไง ลงพุงเหมือนที่กูบอกไหม

กวิ้นกวิ้น: ไม่เลย เขาหล่อนะ ในแบบคนมีอายุอะ แล้วเขาก็ซื้อเลโก้มาฝากกวิ้นด้วย ใจดีมากเลย

P'mai: ก็แค่เลโก้ กูซื้อให้มึงตั้งเยอะแยะ ไม่จำ ไม่เคยเห็นความดี

กวิ้นกวิ้น: แต่นี่มันเป็นตัวหายากเลยนะ แล้วก็แพงมากด้วย!

P'mai: เออ ถ้าแพงมาก เงินเดือนทหารคงซื้อให้มึงไม่ไหว!

กวิ้นกวิ้น: พี่หมัยพูดเหมือนน้อยใจเลย

P'mai: ไม่ได้น้อยใจเว้ย! แล้วมึงน่ะ รีบๆ กลับ น้องเหมอรอกินข้าว

กวิ้นกวิ้น: ช่างไอ้เหมอมันสิ ปล่อยให้มันรอบ้างก็ดี ชอบใช้งานกวิ้น

P'mai: จะช่างได้ยังไงวะ มึงอย่าทำให้น้องเหมอโกรธเลยน่า

กวิ้นกวิ้น: ไอ้เหมอหรือพี่หมัยกันแน่ที่กำลังโกรธ

P'mai: ถ้ามึงรู้ก็อย่าถามให้มาก กูบอกชัดเจนตั้งแต่เมื่อคืนแล้วว่าไม่ให้ไป มึงก็ยังจะดื้อ

กวิ้นกวิ้น: ก็ไอ้นะมันไม่ว่าง แล้วกวิ้นก็ว่างพอดี เพื่อนกันก็ต้องช่วยกันนะพี่หมัย พี่หมัยอย่าโกรธเลย เดี๋ยวกลับไปจะให้จุ๊บๆ สองที

P'mai: olo

กวิ้นกวิ้น: โห ไรเนี่ย แจกแต่เช้า

P'mai: รีบๆ กลับ อย่าให้รอ

กวิ้นกวิ้น: ใครรอ

P'mai: น้องเหมอดิวะ กูไม่รอหรอก เย็นนี้จะไปกินเหล้ากับไอ้ยิ้ม

กวิ้นกวิ้น: แล้วแต่เลยยยย

พี่หมัยจะตอบอะไรกลับมาอีกผมก็ไม่ได้ใส่ใจ เพราะอย่างน้อยก็ไม่อยากเสียมารยาทกับอัลเบิร์ตไปมากกว่านี้ มันคงไม่ดีที่ระหว่างกำลังสนทนากันแล้วคู่สนทนากลับเอาแต่เล่นโทรศัพท์มือถือ แม้ว่าอัลเบิร์ตจะดูไม่ใส่ใจก็เถอะ แต่ยังไงผมก็เกรงใจ

"ขอโทษนะครับ พอดีว่าผมต้องรีบตอบข้อความ"

"ไม่เป็นไรเลย ตามสบายนะ ผมไม่ถือ"

จะอะไรก็แล้วแต่...ท่าทางสบายๆ ของอัลเบิร์ตนั้นทำให้ผมสบายใจ เหมือนได้นอนแช่ในออนเซ็น แตกต่างจากพี่หมัย...คนนั้นน่ะทำให้รู้สึกว่านั่งอยู่ในลาวาตรงปล่องภูเขาไฟเลย...

ทั้งร้อนทั้งหวาดระแวง เพราะไม่รู้ว่าภูเขาไฟจะปะทุขึ้นมาตอนไหน... แต่คนธรรมดาแค่โดนลาวาก็ตายแล้วรึเปล่าวะ แล้วนกอย่างผมจะไปเหลืออะไร...คงเป็นนกย่างที่ไหม้เกรียมยิ่งกว่าหน้าไอ้เหมอตอนฝึกเสร็จใหม่ๆ แน่ๆ

เฮ้อ...แล้วนี่...ผมต้องเอาข้าวไปให้พี่หมัยรึเปล่านะ หรือเขาจะหากินเองได้

เอาไงดีวะ

..........................

ออฟไลน์ Nus@nT@R@

  • Life is Investment
  • เป็ดAthena
  • *
  • กระทู้: 5589
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +456/-11
กวิ้นก็ยังเป็นกวิ้น

ออฟไลน์ BChampa

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 103
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +3/-0
กวิ้นกวิ้นโกอินเตอร์นี่หว่าาาา

ออฟไลน์ PrimYJ

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3473
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +19/-3
คิดถึงกวิ้นมากเลยยยยย :กอด1:

ออฟไลน์ areenart1984

  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 4805
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +167/-7
เพนกวิน คิดถึงจังเลย  :กอด1:

ออฟไลน์ anythinginitt

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 184
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +24/-0
กวิ้นมาาา

ออฟไลน์ TachibanaRain

  • มาโกโตะเทนชิ
  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2402
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +76/-3
นี่ถ้าไม่ติดพี่หมัยนะเราก็อยากเชียร์กวิ้นกับลุงอัลนี่แหละ แล้วก็พี่หมัยคะหึงก็บอกว่าหึงค่ะ ทำมาเป็น.....

ออฟไลน์ donutnoi

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2187
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +195/-7
กวิ้นยังถูกโขกสับจากสองผัวเมียเหมือนเดิม   

คิดถึงพี่หมัยนะ  :mew1:

ออฟไลน์ Seilong2

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 366
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +11/-2
คิดถึงหนูกวิ้น อยากได้เป็นเรื่องยาววววว

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

ประกาศที่สำคัญ


ตั้งบอร์ดเรื่องสั้น ขึ้นมาใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดนี้ ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.msg2894432#msg2894432



รวบรวมปรับปรุงกฏของเล้าและการลงนิยาย กรุณาเข้ามาอ่านก่อนลงนิยายนะครับ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



สิ่งที่ "นักเขียน" ควรตรวจสอบเมื่อรวมเล่มกับสำนักพิมพ์
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37631.0






ออฟไลน์ ซีเนียร์

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 767
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +11/-0

ออฟไลน์ ่jum

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 3704
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +53/-4
อ่านแล้วโคตรคิดถึงกวิ้นเลย  :กอด1:

ออฟไลน์ colorofthewind21

  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1645
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +31/-1
หือออ กวิ้นคัมแบ็คคค คิดถึงจังง

ออฟไลน์ HISY

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 3645
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +61/-3
คิดถึงกวิ้นกวิ้น แต่คิดถึงชนะมากกว่านิดนึง

ออฟไลน์ lalun

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 93
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +2/-0
กวิ้นนนน :katai2-1:

ออฟไลน์ ืniyataan

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3324
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +64/-1

ออฟไลน์ Snufflehp

  • It feels like nobody ever knew me until you knew me
  • เป็ดนักเขียน
  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 573
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +978/-17
"เป็นไรมึง เอาแต่ดูนาฬิกา" ไอ้ยิ้มถาม สีหน้าของมันคงสงสัยเต็มทีว่านาฬิกาข้อมือที่ผมใส่เป็นประจำนั้นมีอะไรน่าสนใจ แน่นอนว่ามันก็ไม่มีอะไรผิดแปลกไปจากทุกที แต่...ก็แค่... เวลาเท่านั้น ที่ผมคิดว่ามันเดินช้าลง "รีบเหรอวะ หรือว่ามีธุระ"

"เปล่าว่ะ ไม่ได้รีบ" ผมรับแก้วมาจากไอ้ยิ้ม เครื่องดื่มสีอำพันที่ดื่มอยู่แทบทุกเย็นคงพอทำให้เวลาที่นาฬิกาข้อมือเดินเร็วขึ้นมาได้บ้าง

ผมอยู่ที่ร้านประจำกับไอ้ยิ้มเพื่อนซี้ เป็นร้านที่มักจะนัดแนะกันมาหลังเลิกงาน ด้วยเพราะราคาถูกและเจ้าของร้านเป็นกันเอง ที่ตั้งของร้านก็สะดวกกับการเดินทางเพราะเป็นทางผ่านกลับบ้านของเราทั้งคู่ ไอ้ยิ้มมาถึงก่อน ส่วนผมตามมาทีหลังเพราะกลับบ้านไปเช็กอะไรนิดหน่อย แต่เมื่อไม่พบเจอใคร ผมก็บึ่งรถมาหาไอ้ยิ้มจนตอนนี้เกือบครบชั่วโมงแล้ว... เครื่องดื่มสีสวยก็ไม่ช่วยไขข้อสงสัยของผมได้ อีกทั้ง...ยิ่งมึนก็ยิ่งคิด ยิ่งดื่มก็ยิ่งกลุ้ม

กลับบ้านรึยัง...หรือมันจะพาเพื่อนไอ้นะไปแรดที่ไหนต่อ

ไอ้นกซื่อบื้อ...ไปแล้วไม่รู้จักส่งข้อความ โทรหาก็ไม่รับ กวนตีนดีจริงๆ ถึงบ้านเมื่อไหร่ ผมคงได้ปิ้งนกกินเป็นมื้อเย็น

"ไม่ต้องเกรงใจกูนะเว้ยไอ้หมัย มึงไม่สะดวกก็บอกกูได้ ถ้ารีบกลับบ้าน หมดแก้วนี้ก็แยกย้ายกันได้เลย กูเข้าใจ ไม่มีปัญหาเลยเพื่อน"

ผมรู้ว่าไอ้ยิ้มไม่มีปัญหา...แต่เป็นผมเองที่มีปัญหา เพราะผมยังไม่อยากกลับ

จะให้กลับไปบ้านที่ตอนนี้คงไม่มีคนอยู่... สู้อยู่กินเหล้ากับไอ้ยิ้มคงดีซะกว่า อย่างน้อยก็ไม่ต้องฟุ้งซ่าน

"สะดวกดิวะ คนอย่างกูไม่มีวันไหนไม่สะดวกเว้ย กินได้เต็มที่ วันนี้ไม่เมากูไม่กลับเว้ย!" ไม่อยากให้ใครเข้าใจผิดว่านายทหารอย่างผมจะกลัวเกรงใคร ไม่มีซะหรอกที่จะเสียท่าอยู่ใต้บังคับบัญชาคนอื่น นอกจากเจ้านายในหน้าที่การงานแล้ว ผมก็จะไม่ให้ใครมาสั่งผมได้ทั้งนั้น

แม้แต่ไอ้นกซื่อบื้อนั่น...ก็ไม่มีอิทธิพลอะไรกับผมสักนิด!

"ทำเป็นพูดดีไปเถอะมึง เดี๋ยวเมียหนีไปมีใหม่แล้วอย่ามาโทษว่าเป็นเพราะเหล้า"

"ใครหน้าไหนมันจะกล้าหนีไปจากคนอย่างกูวะ หล่อก็หล่อ เอวก็ดี ลีลาก็เด็ด ออกปากไล่ก็ยังไม่ไปเล้ย!"

เห็นไอ้ยิ้มเบ้ปากมองบนแล้วก็อยากจะเอาขวดเหล้าฟาดให้สาสมใจ แต่ก็คงต้องให้อภัยเพราะมันคงไม่รู้หรอกว่าร้อยเอกสมัย พี่ชายน้องเสมอคนนี้มีดีอย่างไร จะให้บรรยายความดีที่มีในตัวก็อายปาก คงต้องให้มันไปถามไอ้นกบื้อ ว่าความดีของผมนั้นคู่ควรที่จะคุกเข่ากอดขาไว้หรือไม่

"เมาแล้วอวดเก่ง โดนน้องกวิ้นไล่ออกจากบ้าน ก็อย่าหอบเสื้อผ้ามาบ้านกู ขี้เกียจทำความสะอาดห้องนอนแขก"

"ไล่กูไม่ได้! กูเป็นเจ้าของบ้าน ไอ้กวิ้นมันแค่ผู้อาศัย!" ชื่อในทะเบียนบ้านระบุชัดว่าใครเป็นเจ้าบ้าน ส่วนโฉนดที่ดินจะเป็นชื่อใครผมไม่สน ตราบเท่าที่คนอื่นไม่รู้ ผมก็เป็นเจ้าของบ้านนั่นแหละ

"กูล่ะอยากจะอัดเสียงส่งไปให้น้องกวิ้นได้ยินจริงๆ ปากดีนัก"

"พอเถอะน่า รีบๆ ชงเหล้า พูดถึงมันให้กูอารมณ์เสียทำไมวะ"

"พูดนิดพูดหน่อยขึ้นง่ายจริงๆ เชียว มาๆ เอาแก้วมา"

"เออๆ รีบชงละกัน เดี๋ยวกูมา"

ไอ้ยิ้มโบกไม้โบกมือรับรู้ ผมจึงรีบลุกจากที่นั่ง เดินออกมาหน้าร้าน หามุมสงบเพื่อคุยโทรศัพท์ ความจริงผมลังเลอยู่เหมือนกันที่จะกดโทรออก แต่เพราะไอ้นกบื้อมันหายไปหลายชั่วโมงแล้ว ข้อความไลน์ที่ส่งไปก็ยังไม่ขึ้นอ่าน ไม่รู้ว่ามันไม่ว่างหรือแค่อยากกวนตีน

ผมว่ามันรู้นะ...ว่าผมไม่ชอบใจสักเท่าไหร่ที่มันต้องเสนอหน้าไปรับเพื่อนของไอ้นะถึงสนามบิน ไม่พอแค่นั้น...ยังต้องพาไอ้ฝรั่งนั่นเที่ยวชมประเทศ แขกบ้านแขกเมืองคนสำคัญรึไงก็ไม่รู้ถึงต้องต้อนรับกันซะดิบดี นี่ถ้ามันจัดขบวนกองยาวไปรับถึงที่ผมก็จะไม่แปลกใจสักนิด! แต่ดีที่มันยังไม่ทำถึงขนาดนั้น

กับผมที่บินไปงานราชการที่ต่างจังหวัด ขากลับให้มันไปรับที่สนามบิน มันยังจำเวลาผิด แถมยังบอกให้ผมขึ้นแท็กซี่กลับเอง!

ไม่หรอก...ผมไม่ได้น้อยใจ

โกรธสักนิดก็ไม่มี!

ก็ถ้ามันไม่เกิดเรื่องสองมาตรฐานแบบนี้ขึ้น ผมก็คิดว่าจะอยู่ของผมเงียบๆ นั่นแหละ

ไม่รู้ว่าไอ้นกบื้อที่เคยเดินตามผมต้อยๆ หายไปไหน คงไปเกิดใหม่ที่ไหนสักแห่งแล้วทิ้งให้วิญญาณนกดื้อที่ไหนก็ไม่รู้มาเข้าสิง

(ว่าไงพี่หมัย) เสียงของมันฟังเหมือนรำคาญ มันคงลำพองใจที่วันนี้ผมโทรหาไม่ต่ำกว่าสิบสาย โดยที่มันไม่โทรหาแม้แต่สายเดียว ข้าวกลางวันก็ไม่คิดจะเอามาส่ง!

"ว่าไงอะไร มึงอยู่ที่ไหน"

(กวิ้นอยู่นครปฐม)

ในใจผมเผลอตะโกนคำหยาบคายเกินกว่าคุณหญิงเสมือนแม่ของผมจะรับฟังได้ไปแล้ว แต่จะให้ห้ามยังไงไหว ผมเช็กเวลาที่นาฬิกาข้อมือก่อนกดโทรหามันแล้ว

เวลาเกือบทุ่มแต่มึงยังอยู่ที่นครปฐม!

"มึงจะกลับมั้ยวันนี้"

(กลับครับ แต่ไม่รู้จะทันรถไฟรึเปล่า ไม่รู้ต้องไปขึ้นที่ไหนด้วย)

"มึงโง่รึไงวะ! ไปเที่ยวทั้งที่ไม่รู้อะไรเลยได้ยังไง! สมองน่ะ ทำไมไม่เอาไปด้วย!"

ไอ้นกบื้อเงียบไป ผมรู้ว่ามันคงไม่ชอบที่โดนตะคอก แต่ผมไม่สน มันสมควรโดน...สมควรแล้วจริงๆ

"กูจะทำยังไงกับคนอย่างมึงดีวะ" ในเมื่อมันไม่ยอมพูด ก็ต้องเป็นผมที่ระงับโทสะของตัวเอง เพราะคงไม่มีประโยชน์อะไรที่จะเป็นฝ่ายตะโกนอยู่ฝ่ายเดียว "โอเค มึงอยู่ตรงไหน กูจะไปรับ"

(ไม่ต้องมา) มันตอบกลับแทบจะทันที (พี่หมัยเมาแล้ว ไม่ต้องขับรถมาหรอก เดี๋ยวให้ไอ้นะมารับ)

ไอ้นกบื้อ...มันคงยังคิดว่าผมโกรธไม่มากพอ "ไม่ต้องมาห่วงกู มึงห่วงตัวมึงเองก่อนเถอะ รีบๆ บอกมาว่าอยู่ตรงไหน"

(พี่หมัยพูดดีๆ ได้ไหมล่ะ)

"แล้วทำไมมึงไม่ทำตัวดีๆ"

(พี่หมัยโกรธจริงๆ เหรอ)

ซื่อบื้อจริงๆ คำถามแบบนี้ก็ถามออกมาได้ เพราะถ้าไม่โกรธ...ผมคงเก่งมากแล้ว

ออกไปกับคนอื่นทั้งวัน ไม่โทรหา ไม่มีรายงานตัว เย็นย่ำก็ไม่ยอมกลับบ้าน ผมคงเป็นคนดีมากถ้าจะไม่โกรธมัน!

(พี่หมัย)

"มึงมีอะไรก็พูดมา ก่อนกูจะไปถึงนครปฐมแล้วจับมึงตีให้ก้นลาย จะสั่งเสียอะไรก็พูด"

(ที่จริง) เสียงไอ้นกบื้อสั่นเล็กน้อยแล้วเงียบไป ก่อนมันจะพูดประโยคที่สั่นสะเทือนอารมณ์ของผมเข้าเต็มเปา (กวิ้นล้อเล่น กวิ้นอยู่บ้านแล้ว ทำกับข้าวรอพี่หมัย แต่พี่หมัยไม่กลับมาสักทีนี่นา)

เชี่ย...

ความรู้สึกเหมือนตอนที่เล่นกับน้องเหมอแล้วน้องน้อยของผมตบเข้าที่ใบหูเต็มๆ มือ รู้สึกวิ้งๆ ในหูอื้ออึง แต่จะโกรธก็โกรธไม่ลงเพราะน้องยกมือขึ้นประนมแล้วก้มลงกราบที่เท้า ความรู้สึกของผมตอนนี้เป็นแบบนั้น... ผมอยากโกรธว่ะ อยากโกรธต่อ... แต่...ผมทำไม่ได้

ผมแน่ใจ...ว่านกซื่อบื้อตัวนี้มีอิทธิพลกับผมน้อยมาก แต่ทำไมวะ...ทำไมความโกรธที่ปะทุขึ้นอย่างรุนแรงเมื่อครู่ ถึงได้ลดฮวบลงไปจนผมกลั้นรอยยิ้มไว้ไม่ไหว

(รีบกลับมานะ ไม่งั้นไอ้เหมอกินของโปรดพี่หมัยหมดแน่เลย แต่ถ้าพี่หมัยกลับไม่ไหว กวิ้นให้ไอ้นะไปรับดีไหม ร้านเดิมใช่ป่าว)

"เดี๋ยว..." ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าต้องใช้น้ำเสียงแบบไหน ถึงจะตอบแทนความน่ารักที่นกซื่อบื้อมีให้ผมได้ "จะรีบกลับ"

(พี่หมัย)

"หืม"

(ขับรถดีๆ นะ)

ผมเก็บโทรศัพท์มือถือไว้ในกระเป๋ากางเกง สูดลมหายใจเข้าลึกแล้วค่อยๆ ผ่อนลมหายใจช้าๆ ยกมือขยี้ท้ายทอยตัวเอง...รู้สึกหมดท่าอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว

ตั้งแต่เมื่อไหร่วะ...ที่ผมปล่อยให้ตัวเองเป็นแบบนี้ ผมไม่รู้ตัวเลยด้วยซ้ำ

ที่รู้ตอนนี้...ก็มีแค่ว่า พอมีมันรออยู่ที่บ้าน เวลาที่เคยเดินช้าก็กลับมาเดินตรงตามปกติ ความฟุ้งซ่านที่มีมาตลอดวันก็เลือนหายไปราวกับไม่เคยมีมาก่อน

ไอ้ยิ้มจะหัวเราะเยาะผมไหมวะ...ถ้ากลับเข้าร้านไปบอกมันว่า รีบกลับบ้าน



******************



บ้านจะเป็นบ้านก็ต่อเมื่อมีใครบางคนรอคุณกลับไป สำหรับผมแล้วคนที่รอผมอยู่ทุกวัน ทำกับข้าวไว้คอยท่า ไม่ว่าผมจะกลับดึกแค่ไหนก็ไม่มีท้อ เฝ้ารอ...เพื่อจะได้ยินคำชมรสชาติอาหารที่ทำ

ไอ้นกบื้อเป็นแบบนั้นมาตลอด...ผมจึงหงุดหงิดอยู่มากพอสมควรถ้าวันไหน...กลับไปแล้วไม่เจอ

ผมไม่ได้หวง...ก็แค่...รู้สึกไม่เหมือนเดิม

และเพราะความไม่เหมือนเดิมนี้ ทำให้ยากจะเผชิญหน้ากับอีกฝ่าย

ผมขับรถมาถึงที่หน้าบ้านนานแล้ว แต่ยังไม่กล้าเลี้ยวรถเข้าไป เมื่อกี้ด่าไว้ซะยับ จะให้กลับเข้าบ้านอย่างปกติคงจะยาก แต่จะให้ไปงอนง้อขอโทษ...ก็ยากยิ่งกว่า

"พี่หมัย ไม่เข้าบ้านเหรอพี่" ไอ้นะ ไอ้ตัวต้นเหตุของปัญหา ไม่รู้โผล่หน้ามาจากไหน แต่ตอนนี้มันยืนอยู่ข้างๆ รถของผม

"เข้า" ผมตอบแค่นั้น แต่ไม่ขยับเขยื้อน ไอ้น้องเขยมันจึงทำหน้ากวนตีน ยักคิ้วมาให้

"เลี้ยวรถเข้าไปสิครับ รถพี่ไม่ขยับ รถผมก็เข้าไม่ได้นะ"

"อีกเดี๋ยวน่า..."

"ทำไมครับ พี่ทะเลาะกับไอ้กวิ้นเหรอ" ไอ้นะยิ้มขำ สีหน้าสู่รู้จนอยากจะตบให้คว่ำ "หึงมันก็บอกไปตรงๆ เลย อย่างไอ้กวิ้นน่ะ แค่พี่หวานใส่มัน มันก็ไปไหนไม่รอดแล้ว แต่ถ้าเอาแต่ด่า เอาแต่ดุ มันจะหนีไปกับใครก็ไม่รู้ด้วยนะ"

"มึงหมายความว่าไงวะ"

"ก็..." ผมล่ะเกลียดเวลาหน้าหล่อๆ ของไอ้นะมันกำลังยียวนกวนตีนอยู่จริงๆ แถมยังลากเสียงยาวให้ได้ลุ้นตามอีก "อัลเบิร์ตเพื่อนผมน่ะหล่อนะครับ... ความหล่อนี่น้องๆ พ่อของผมเลยนะ สเปคไอ้กวิ้นมันเลย พี่ก็รู้ว่ามันชอบไซส์ฝรั่ง"

"กูก็ไซส์ฝรั่ง"

"ฮ่าๆๆ โทษทีพี่ พูดผิด มันชอบคนต่างชาติ"

"มึงรู้ได้ยังไง"

ไอ้นะมันอาจจะโกหกผมอยู่ก็ได้ แต่เอาเข้าจริงผมก็ไม่รู้ว่าสเปคของนกบื้อเป็นยังไง ถึงน้องเหมอจะเคยพูดบ่อยๆ ว่าชายในฝันของไอ้นกบื้อคือคุโด้ ชินอิจิ ผมก็ไม่รู้อยู่ดีว่าเป็นแค่การล้อเลียนกันเล่นๆ หรือเป็นความจริงมากแค่ไหน

"โธ่! พี่หมัย ผมน่ะเป็นเพื่อนมันนะ"

"แต่กูรู้จักมันมานานกว่าที่มึงรู้จัก"

"แต่พี่ก็ไม่ใช่คนที่ไอ้กวิ้นจะเล่าทุกอย่างให้ฟังหรอก เชื่อผมสิว่า คนทุกคนมีเรื่องที่ไม่อยากให้คนรักรู้ทั้งนั้นแหละ ยิ่งเป็นเรื่องความรู้สึกแบบนี้ด้วยแล้ว"

"งั้นแสดงว่ามึงก็มีเรื่องที่ปิดบังน้องเหมออยู่ใช่ไหม"

ไอ้นะเดาะลิ้น อมยิ้มแล้วไม่ยอมตอบ

"เอาเถอะ แล้วนี่มึงเพิ่งเลิกประชุมหรือไง"

"ประชุมน่ะเลิกนานแล้ว แต่เหมอใช้ไปซื้อน้ำแข็ง ผมก็เลยต้องขับรถไปมินิมาร์ทหน้าปากซอย ว่าก็ว่าเถอะ น้องพี่นี่ใช้เก่งจริงๆ นะ ไอ้กวิ้นก็โดนใช้งานจนหัวหมุน ไม่รู้เลี้ยงดูกันมายังไง เฮ้อ"

"กูจะฟ้องน้องเหมอว่ามึงนินทา"

"ฟ้องเลยครับพี่ เหมอไม่เชื่อใครนอกจากผมหรอก"

ได้แต่ยอมรับอย่างเจ็บใจว่าที่มันพูดน่ะถูกต้องหมดทุกอย่าง น้องน้อยที่ผมเฝ้าฟูมฟักทะนุถนอม ตั้งแต่ได้เสียกับไอ้นะก็ไม่เคยเชื่อฟังผมอีกเลย เตือนอะไรก็ไม่เคยฟัง แต่เพราะแบบนั้นน้องถึงได้น่ารัก... ดื้อนิดดื้อหน่อยถือเป็นสีสัน

"เข้าบ้านกันดีกว่าครับพี่ เพราะถ้าช้ากว่านี้ นกที่พี่เลี้ยงไว้...คงโดนพาตัวไปอีกซีกโลก"

คำขู่ของไอ้นะไม่ได้ผลกับผมเท่าไหร่ แต่ที่ต้องรีบเข้าไปเพราะจอดรถเกะกะการจราจรในหมู่บ้านนานแล้วต่างหาก... อย่างนกบื้อตัวนั้นไม่มีทางบินไปจากผมได้หรอก เพราะนกเพนกวินบินไม่ได้...

"กลับมาแล้วเหรอพี่หมัย มาช้านะพี่" น้องเหมอ น้องน้อยสุดที่รักของผมเป็นคนออกมาต้อนรับ ถึงผมจะรู้ว่าแท้จริงแล้วน้องตั้งใจมารับแฟน กับผมก็แค่ทักทายตามมารยาทก็ตาม แต่ผมก็ดีใจนะที่น้องเหมอรู้จักเอาใจใส่คนอื่นบ้าง "ชะน้า... มาๆ เหมอช่วยถือนะ ขอโทษที่ไม่ได้ไปด้วยจ้ะ แต่นะก็รู้ว่าถ้าปล่อยให้ไอ้กวิ้นกับอัลเบิร์ตอยู่กันสองต่อสอง พี่หมัยคงได้เผาบ้านทิ้งแน่นอนเลย ไม่โกรธกันน้า"

"ไม่หรอกครับ ผมจะโกรธเหมอได้ยังไงกัน ว่าแต่อัลไปไหนซะล่ะครับ"

"ช่วยไอ้กวิ้นทำกับข้าวอยู่ในครัว เหมอห้ามแล้วนะ แต่เขาไม่ฟัง เขาบอกว่าอยากช่วย ผู้ชายอะไรก็ไม่รู้ ดี๊ดี หล่อก็หล่อ ไม่เหมือนพี่ชายเหมอ ชอบโขกสับไอ้กวิ้นมัน"

"น้องเหมอ พี่ไม่เคยทำอย่างนั้นเลยนะครับ" น้องน้อยของผมคงเข้าใจผิด เพราะผมไม่เคยโขกสับนกบื้อตัวนั้นเลยสักนิด... ทั้งเรื่องงานบ้านงานครัว...อีกฝ่ายก็เต็มใจทำให้ทั้งนั้น

"แต่ไอ้กวิ้นบอกเหมอว่าพี่หมัยชอบสับมันนี่นา... สับเสียงดังจนเตียงจะพังเลย"

"เหมอครับ คนละสับแล้วล่ะมั้ง ฮ่าๆๆๆๆ"

ถ้าไม่ติดว่านั่นคือน้องเหมอ น้องชายสุดรักสุดหวงของผม ผมคงกระทืบให้แบนติดพื้นไปนานแล้ว... นิสัยกวนตีนนี่คงได้มาจากไอ้นะแน่ๆ เพราะตั้งแต่เล็กจนโตก็เป็นเด็กเรียบร้อยน่ารักมาตลอด!

"อ้าว... กลับมาแล้วเหรอ" นกบื้อเพิ่งเดินออกมาจากห้องครัว พร้อมกับจานในมือ ไม่แน่ใจว่าในจานคือเมนูอะไร เพราะผมมองผ่านๆ "พี่หมัยไปอาบน้ำก่อนนะ จะได้มากินข้าวกัน วันนี้มีสเต็กเนื้อที่พี่หมัยชอบด้วย อัลเบิร์ตเขาสอนทำ รับรองว่าครั้งนี้อร่อยแน่นอนเลย"

"กูไม่เคยบอกว่าชอบสเต็กเนื้อ" ผมไม่เคยต้องการอาหารที่อร่อยที่สุด ถ้าเป็นอาหารที่นกตัวนี้ทำ...ผมก็ชอบทั้งนั้น แต่วันนี้คงเป็นข้อยกเว้น เพราะยิ่งเห็นหน้าของคนที่สอนทำแล้ว...ความชอบก็หดหายไปหมด

อายุก็มาก หัวก็ล้าน แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าหน้าตาแบบนี้คงเป็นแบบที่นกบื้อมันชอบ เพราะพระเอกหนังฮอลลีวูดที่มันชมให้ฟังก็หน้าพิมพ์นี้ทั้งนั้น!

แล้วไอ้คุโด้ ชินอิจิ คนญี่ปุ่นคนนั้นจะหน้าแบบนี้ด้วยรึเปล่าวะ! ทุกวันนี้คู่แข่งผมยังไม่มากพออีกรึไง ไอ้นะมันถึงลากเพื่อนมันข้ามน้ำข้ามทะเลมาวัดกับผมด้วย

"แค่ของชอบของกู มึงก็ไม่รู้เหรอกวิ้น"

สีหน้าของนกบื้อสลดลงเล็กน้อย "แต่...พี่หมัยทานบ่อยๆ กวิ้นก็เลยคิดว่าพี่หมัยชอบ"

"อะไรที่ทานบ่อยๆ ก็อาจจะไม่ใช่ของชอบ แล้ววันนี้กูก็ไม่ชอบสเต็กเนื้อ เข้าใจรึยัง"

"แต่ว่า..."

ผมไม่ชอบสเต็กเนื้อ ไม่มีอาหารชนิดไหนที่ผมชอบเป็นพิเศษทั้งนั้น เพราะมีแค่...นกบื้อตัวนี้เท่านั้นที่เป็นเมนูโปรด ความหวานล้ำของเนื้อนุ่ม...ยิ่งได้ลองยิ่งติดใจ ยิ่งได้ชิมยิ่งห้ามใจไม่ให้กินอย่างตะกละตะกรามไม่ไหว

"พี่หมัยคงมีของที่อยากกินมากกว่าล่ะมั้ง" เสียงของไอ้นะดังแทรกขึ้นมา "มึงพาพี่หมัยขึ้นไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าหน่อยไป กลิ่นเหล้าคลุ้งแบบนี้ไม่เหมาะร่วมโต๊ะอาหาร ไปเถอะเหมอ เข้าไปช่วยอัลทำกับข้าวดีกว่า ปล่อยให้แขกทำกับข้าวก็แย่พอแล้ว ไปครับไป"

ไอ้นะ...แม้จะเป็นน้องเขยที่ชอบขัดอกขัดใจ แต่มันก็รู้ใจผมจริงๆ คงมีแต่นกบื้อเท่านั้นแหละที่ไม่รู้ ว่าตอนนี้ผมต้องการอะไรมากที่สุด

สิ่งเดียวที่จะดับอารมณ์คุกรุ่นนี้ลงได้....

สิ่งเดียวที่จะทำให้ผมสงบใจ...

และเป็นสิ่งเดียวที่ไม่เคยรู้เลยว่า...ค่าและความสำคัญของมันนั้น มากมายสำหรับผมแค่ไหน

........................................................

จะมี NC ส่งท้ายตอนหน้าค่ะ 555




ออฟไลน์ BChampa

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 103
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +3/-0
พี่หมัยขี้หวงกับเพนกวิ้นนกโง่ โชคดีอะไรอย่างนี้ที่สะดุ้งตื่นกลางดึก เจอกวิ้นพอดี น่ารักจริงๆ

ออฟไลน์ Elf_Carat

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 74
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +5/-0
 :hao7: :hao7: รู้สึกสะใจพี่หมัยยังไงไม่รู้ หึงอกแตกตายไปเลยยยย

ออฟไลน์ HISY

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 3645
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +61/-3
เอาให้พี่หมัยอกแตกตายไปเลยค่าา

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE






ออฟไลน์ khwanruen

  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 1035
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +7/-3
เพนกวิ้นแม้จะบินไม่ได้ แต่เดินไปได้นะ พี่หมัยอย่าได้ใจไปหน่อย รักน้องให้แสดงออกเยอะ เด็กมันไม่รู้  :mew1:

ออฟไลน์ aomy20

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 8
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +0/-0
 :mew1:  หึ หึ อาหารจานโปรดของพี่หมัยที่น้องกวิ้นจะได้รู้

ออฟไลน์ ืniyataan

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3324
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +64/-1

ออฟไลน์ loverken

  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 504
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +34/-0
น้องกวิ้นๆ โดนแน่

ออฟไลน์ nevergoodbye

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1240
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +51/-2
กรี๊ดด ทำไมเราถึงจำเป็นภาพติดตาติดใจว่าเรื่องนี้จบแบบไม่ Happy คะ มาเจอแบบนี้บอกได้เลยว่าคดีพลิก ต้องกลับไปสกรีนใหม่แล้ว แงง  :serius2:

ออฟไลน์ colorofthewind21

  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1645
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +31/-1
พี่หมัยเอ้ยย อกแตกตายไปแล้วมั้ง555

ออฟไลน์ sailom_orn

  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 1054
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +16/-1
 :hao6: เฝ้ารอความหวานของน้องกวิ้น :impress2:

ออฟไลน์ iikol

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 60
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +3/-0
อ๊ากกกก เพนกวิ้นนนนนน :hao7: คิดถึงกวิ้นมากเลยยยย
ว่าแต่อันนี้ลงไทม์ไลน์ตรงไหนหว่าาา หรือแยก (' ' )?

ออฟไลน์ Noname_memi

  • 7 or never, 7 or nothing
  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1324
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +18/-1
รู้ว่าพี่หมัยรักกวิ้นแต่แบบ... :hao5: เธอแต่งงานกะผญคนนั้นอะ  :o12:

ออฟไลน์ PoppyPrince

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 244
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +20/-0
อยากอ่านตอนต่อไปแล้วค่ะะ

 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด