หัวข้อ: [เรื่องสั้น] Little red riding hood(จบแล้ว)

[leGGyDan]

**************************************************************************************
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ


ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0

ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่

1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน  เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ   เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, 
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์ 
และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด   คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง   จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต  และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ   

เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า  อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต   จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น   ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย  ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ  เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้  ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ

5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้  มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute  ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ

8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).

9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ

10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป  โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com  ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย  เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป

11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว

บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป

12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด

13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ

14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน  ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ

15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด  ควรจะให้เครดิตกับ...  
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ 
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ 
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ  ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ  พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง  
  (กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น  หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail  ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail 

16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข 

17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน  ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง  นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี  ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข  ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้

18.ใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที  ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน   เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ

[leGGyDan]

นับตั้งแต่วันที่ผมตัดสินใจก้าวเข้ามาหลังดินแดนที่ล้อมด้วยรั้วลวดหนามแห่งนี้
ผมก็ทิ้งทุกสิ่งทุกอย่างไว้เบื้องหลัง ทั้งชื่อแซ่ ครอบครัวรวมถึงตัวตน
ชีวิตของผมตอนนี้ขึ้นอยู่กับเขาผู้เป็นนายเหนือหัว และดำรงอยู่ด้วยการทำตามกฏสองข้อ
ข้อหนึ่ง เจ้านายทำถูกเสมอ
และข้อที่สอง ถ้าหากเจ้านายทำผิดให้ย้อนกลับไปดูข้อหนึ่งใหม่

[leGGyDan]

   “จัดการให้เรียบร้อยเกรียงไกร”

   “ครับบอส”

   สิ้นคำสั่ง ร่างสูงโปร่งในชุดยศเครื่องแบบทหารสวมหมวกเบเร่ต์สีแดงบนเรือนผมที่ตัดทรงลานบินก็บ่ายหน้าเดินขึ้นรถจี๊ปไปโดยไม่สนใจว่าผู้รับคำสั่งจะปฏิบัติการเช่นไรให้บรรลุตามเป้าประสงค์ หากนั่นก็ไม่ใช่เรื่องที่เขาจำเป็นต้องรู้เลยขอแค่เพียงออกคำสั่งมาเท่านั้น ‘เกรียงไกร’ คนนี้ก็พร้อมจะจัดการให้ ‘เรียบร้อย’ อยู่แล้ว

   ร่างสูงใหญ่ในชุดลายพรางสีเขียวเข้มดูกลมกลืนไปกับภูมิประเทศที่เป็นป่าเขารกทึบ เขาหันไปมองชายฉกรรจ์สามคนที่ยืนเรียงกันอยู่หน้าหลุมดินขนาดใหญ่ที่พวกเขาเพิ่งลงมือขุดเสร็จ นัยน์ตาสีสนิมคมกล้าทอดมองร่างที่สั่นงันงกด้วยความกลัวตายนั้นเรียบเฉยไร้ความปราณี แม้ทั้งสามจะทิ้งตัวลงคุกเข่าพนมมือร่ำไห้ร้องของชิวิต

เกรียงไกรยกลูกชายคนเล็กในมือขึ้นประทับส่อง ‘นิ้วที่สอดเข้าโกร่งไกแล้วห้ามมีความลังเลอีกต่อไป’ นั่นคือคำสอนของผู้เป็นนายที่เขาท่องจำจนขึ้นใจ

เสียงปืนดังขึ้นติดๆ กันสามนัด แข่งกับเสียงร้องโหยหวนด้วยความทุกข์ทรมานเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่ดวงวิญญาณจะหลุดลอยทิ้งให้ร่างกายหงายหลังตกลงไปในหลุมลึก

เกรียงไกรเก็บปืนเข้าซองหนังที่ข้างเอว นัยน์ตาสีสนิมยังคงนิ่งสนิทไม่ได้รู้สึกรู้สาอะไรกับการที่มีคนตายตรงหน้า หรือแม้กระทั่งเรื่องที่เขาเพิ่งกลายเป็นฆาตกรฆ่าคนเพราะนี่ก็ไม่ใช่ศพแรก แต่ถ้าถามว่าเป็นศพที่เท่าไหร่ มันก็มากมายจนเขาลืมนับไปแล้ว เขาจัดแจงกลบหลุมจนเรียบร้อยแล้วใช้กิ่งไม้กับก้อนหินอำพรางไว้อีกชั้นอย่างหนึ่งก็เพื่อป้องกันพวกสัตว์นักล่าขุดศพขึ้นมาแทะกิน หากข้อสำคัญที่สุดคือเพื่อเก็บสถานที่แห่งนี้ไว้เป็นความลับไว้ตลอดกาล เขาหมุนศีรษะเพื่อไล่ขบความเมื่อยขบ ล้างคราบไคลต่างๆ ด้วยแอลกอฮอล์ล้างมือจนสะอาด จัดเครื่องแบบชุดพรางที่ยับย่นเรียบตึงแล้วขยับหมวกแก๊ปบนศีรษะให้เข้าที่ บอสของเขาเป็นพวกเพอร์เฟคชั่นนิสต์ทุกสิ่งทุกอย่างจะต้องดูเนี้ยบเสมอ ร่างสูงใหญ่เดินกลับไปขึ้นรถจี๊ปพร้อมกับรายงานผ่านกระจกมองหลังกับผู้ที่นั่งไขว้ห้างอยู่ตรงเบาะหลัง
“เรียบร้อยครับบอส”

“ดีมากเกรียงไกร”

“ขอบคุณครับบอส”

เกรียงไกรตอบรับอย่างขันแข็งก่อนจะสตาร์ทรถแล้วขับออกไป จากป่ารกหนาทางลูกรังดินแดงฝุ่นฟุ้งเริ่มเข้าสู่ถนนปูคอนกรีตและต้นไม้สูงใหญ่เริ่มบางตา เหลือเพียงแค่ไม้พุ่มไม่สูงมาก ก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นพุ่มสีชมพูสดของดอกเฟื่องฟ้าที่ปลูกเป็นแถวเรียงไปยาวตามแนวกำแพงอิฐเสริมรั้วลวดหนามสูงกว่าห้าเมตร รถชะลอเลี้ยวเข้าตรงปากทางที่มีป้อมทหารกับแผงรั้วกั้นอยู่

เพียงแค่เห็นรถพลทหารที่ประจำการก็กุลีกุจอวิ่งลงมาตะเบ๊ะขึงขังก่อนจะเลื่อนแผงกั้นออก เพื่อเปิดทางให้รถจี๊ปแล่นเข้าไปอาณาจักรด้านหลังแผ่นป้ายสีทองที่เขียนว่า “กรมรบพิเศษ”

รถจอดลงตรงหน้าศูนย์บังคับบัญชาซึ่งเป็นอาคารปูนสองชั้น เกรียงไกรจอดรถตรงหน้าบันไดพอดีก่อนจะวิ่งลงไปเปิดให้ผู้ที่นั่งอยู่เบาะหลังพร้อมกับค้อมศีรษะลงต่ำ “เชิญครับ”

นายทหารชั้นสัญญาบัตรก้าวเท้าลงจากรถ ถอดหมวกเบเร่ต์ที่สวมใส่ลงมาถือไว้ ทหารยามที่หน้าประตูพากันตบเท้าทำความเคารพขึงขัง เขาเดินเข้าไปด้านในโดยมีทหารคนสนิทเดินตามหลังไปติดๆ

   “เป็นอย่างไรบ้างผู้พัน” ชายผู้นั่งอยู่หลังเก้าอี้ผู้บังคับบัญชาสูงสุดในที่นี้เอ่ยถาม เสียงแหบห้าวนั้นฟังดูทรงพลังพอๆ กับอำนาจที่มากับมงกุฎครอบดวงดาวสีทองสามดวงบนบ่า

“เราไม่พบคนที่ท่านสั่งให้ตามหาครับ”

ผู้การพยักหน้าพลางเพ่งพิศดูนายทหารใต้บังคับบัญชาที่ยืนอกตั้งอย่างสง่าผ่าเผยอยู่ตรงหน้า เหรียญตราต่างๆ บนหน้าอกและปีกร่มบ่งบอกถึงความกล้าแกร่งของหลักสูตรที่เขาผ่านมาจนหมดวิชาของกองทัพจะให้ร่ำเรียน “แย่จังเลยนะ แต่ก็คงต้องรายงานเบื้องบนไปตามนี้ คุณทำดีที่สุดแล้วผู้พัน วันนี้ไปพักผ่อนได้แล้ว”

“ครับท่าน”

“อ้อ” ผู้การเรียกไว้ราวกับเพิ่งนึกขึ้นได้ “ขากลับผมฝากทักทาย ‘เพื่อนเก่า’ หน่อยสิ”

ผู้รับคำสั่งสบตาท่านผู้การที่พยักหน้าให้อย่างมีความหมายแฝงครั้งหนึ่ง “ได้ครับท่าน” เขารับคำก่อนจะตบเท้าทำความเคารพแล้วกลับออกมา

ร่างสูงใหญ่ในชุดพรางยืนตามระเบียบพักรออยู่ที่หน้าประตูเหมือนหมาเฝ้ายามทำหน้าที่ช่วยปิดประตูห้องให้ผู้เป็นนายแล้วเดินตามหลังไปขึ้นรถ เมื่อขึ้นนั่งในที่คุมบังเหียนเรียบร้อยเกรียงไกรก็เอ่ยถามตามหน้าที่ “บอสจะไปที่ไหนต่อครับ”

“ท้ายหมู่บ้าน”

เกรียงไกรสบตาผู้เป็นนายผ่านกระจกมองหลัง เขาตอบรับคำสั่งอย่างขันแข็งพร้อมกับสตาร์ทรถ “ครับบอส”
พันตรีประกาศิตนั่งฟังเพลงที่นายทหารคนสนิทเปิดผ่านเครื่องเสียงในรถไว้ให้ เขานั่งไขว้ห้างฮัมเพลงราวกับอยู่ในร้านอาหารชายทุ่งโดยคิดเสียว่าเสียงปึงปังที่ดังแว่วมานั้นเป็นเสียงตีกะละมังไล่วัวไล่ควายในทุ่งให้กลับเข้าคอก และเสียงโหยหวนด้วยความเจ็บปวดก็เป็นแค่เสียงกบเขียดที่ร้องกันระงมยามก่อนที่ฝนจะมา

ทันใดนั้นฟ้าที่สว่างก็กลับมืดครึ้มลงอย่างรวดเร็ว เม็ดฝนตกหนักลงมาอย่างไม่ขาดสาย หากน้ำที่ไหลมาเป็นทางตามผืนดินทรายนั้นกลับกลายเป็นสีน้ำตาลอมแดงแปลกไปจากทุกที

คนที่นั่งอยู่บนเบาะหลังของรถจี๊ปย่นปากเล็กน้อย น้ำนั่นจะไหลลงไปรวมกันในแม่น้ำที่อยู่ถัดออกไปและก็อาจลงไปในนาข้าวซึ่งเป็นแหล่งเศรษฐกิจหลักของย่านนี้ และการมีสิ่งปฏิกูลมาปะปนนั่นย่อมไม่เป็นการดีเอาเสียเลย ผู้พันประกาศิตทดเรื่องนี้ไว้ในใจ คืนนี้เกรียงไกรจะต้องโดนลงโทษในจุดนี้

ผ่านไปอีกร่วมครึ่งชั่วโมงร่างสูงใหญ่ก็เดินกลับขึ้นมานั่งตอนหน้าของรถ

“เรียบร้อยครับบอส” เกรียงไกรรายงาน

“แต่นายไม่เรียบร้อยนะ” พันตรีประกาศิตกล่าวเสียงเฉียบ

เกรียงไกรเหลือบตามองผ่านกระจกมองหลังเห็นผู้เป็นนายนั่งกอดอกอย่างไม่สบอารมณ์นัก ไม่มีข้อแก้ตัวใดๆ แม้จะเป็นเรื่องของฟ้าฝน บอสสอนเสมอว่าเราแก้สภาพอากาศไม่ได้แต่เราแก้ที่ตัวเราได้ “ขอโทษครับบอส”

 “รถฉันเปียกหมดแล้วเจ้าลูกหมา” ผู้พันกล่าวก่อนจะยกเท้าข้างหนึ่งขึ้นพาดตรงเบาะหน้าแล้วใช้รองเท้าทุ้มส้นที่ขัดเป็นมันปลาบนั้นถีบเข้าที่ข้างไหล่ตรงที่ติดเครื่องหมายบั้งสามขีด ก่อนจะสะบัดขึ้นกระแทกศีรษะให้ขยับพ้นจากเบาะหนังไม่ให้น้ำหยดเลอะเทอะ ไม่ใช่แค่น้ำแต่เจ้าตัวดียังหน้าตามอมแมมราวกับเพิ่งไปตกถังส้วมมาแถมยังไม่ยอมเคาะรองเท้าไล่เศษดินออกให้หมดก่อนขึ้นรถอีก “วันหลังจัดการตัวเองให้เรียบร้อยก่อนขึ้นรถสิวะ”

“ครับบอส”

“ไม่ได้เรื่องเลย” พันตรีประกาศิตสบสก่อนจะหยิบบุหรี่ในซองขึ้นมาคาบไว้ที่ริมฝีปาก ตาดุจ้องมองนายทหารคนสนิทผ่านกระจกมองหลัง “แล้วนี่จะรอให้พ่อแกมาตัดริบบิ้นเรอะ”

“แต่ตัวผมเปียกอยู่...”

“ฉันเคยสอนให้แกปฏิเสธคำสั่งของฉันเหรอ”

ได้ฟังดังนั้นเกรียงไกรก็มองหาผ้าขี้ริ้วในรถ โชคดีที่มีเหน็บไว้ผืนหนึ่งสำหรับใช้เช็ดกระจกตรงข้างประตู เขารีบเช็ดมือให้แห้งและหยิบเอาซิปโป้สีดำลายหมาป่าสีเงินออกมาจากช่องเก็บของหน้ารถแล้วชะโงกตัวไปด้านหลังเพื่อจุดบุหรี่ให้ผู้เป็นนาย

พอได้สูดนิโคตินเข้าปอดเจ้านายผู้กำลังหงุดหงิดก็ใจเย็นลงบ้าง เกรียงไกรจึงรีบถาม

“บอสจะไปไหนต่อครับ”

พันตรีประกาศิตพ่นควันขึ้นเป็นวงในอากาศ “กลับบ้านเกรียงไกร”

“ครับบอส”

รถจี๊ปเลี้ยวเข้ามาจอดยังจุดหมายปลายทางของวันนี้หลังจากไปตะลอนมาทั้งวัน บ้านพักข้าราชการสองชั้นตั้งตระหง่านอยู่บนพื้นที่หนึ่งไร่เศษที่พวกเขาเพิ่งย้ายเข้ามาอยู่ที่นี่ได้ราวสองปีกว่าเพราะผู้เป็นนายย้ายมารับตำแหน่งที่ดินแดนห่างไกลความเจริญแห่งนี้

ในบ้านนั้นตกแต่งเรียบง่ายหากทันสมัยด้วยเครื่องใช้ไฟฟ้าครบครันผิดกับความแห้งแล้งทุรกันดานที่ด้านนอก เดิมทีตอนที่มาเหยียบบ้านหลังนี้ครั้งแรกก็ไม่ได้อยู่ในสภาพที่ดีแบบนี้ หลังคาพัง ฝ้าเป็นรู ผนังเปื่อย สนามหน้าบ้านมีแต่ดินแดงกับกระถางต้นไม้แตกๆ แต่ไม่มีต้นไส้สักต้นนอกจากต้นสักที่อยู่หลังบ้าน พันตรีประกาศิตจึงสั่งให้คนมาจัดการรีโนเวททั้งหมดเสียใหม่ที่นี่จึงฟื้นคืนชีพขึ้นมามีสภาพงดงามราวกับบ้านพักตากอากาศ สนามหญ้าเขียวชอุ่มมีดอกเฟื่องฟ้าสีสดใสรอบขอบรั้ว ทางเดินโรยอิฐแถมด้วยสระว่ายน้ำหลังบ้าน ไม่ใช่ผู้พันคนนี้เพราะเป็นคนติดหรูอยู่สบายมิเช่นนั้นคงไม่เลือกมาอยู่ในที่แบบนี้ แต่เพราะเขามีคติประจำใจที่ว่า “ไม่มีที่ไหนสบายใจเท่าอยู่ที่บ้านเรา” และ “บ้านเป็นหน้าเป็นตาของผู้อยู่อาศัย” หลังจากทำงานหนักมาทั้งวันจะให้นอนในกระท่อมซอมซ่อร้อนตับแล่บ ยุงก้นปล่องชุกชุม เสี่ยงต่อการเป็นไข้มาลาเลียตายก่อนจำภารกิจเสร็จสิ้นก็คงไม่ใช่เรื่อง ไหนๆ จะต้องอยู่แล้วและไม่รู้อีกนานเท่าไหร่กว่าจะได้ย้าย เปรียบเทียบข้อดีข้อเสียแล้วจึงค่อนข้างมีความคุ้มค่ากับการลงทุนควักกระเป๋าจ่ายในครั้งนี้

ร่างสูงใหญ่เดินเข้าไปในห้องเล็กตรงใต้บันไดที่ผู้เป็นนายยกให้เขาใช้เป็นที่ซุกหัวนอน ในห้องนั้นมีเพียงเตียงกับตู้เสื้อผ้าอย่างละหนึ่งหลังเท่านั้น เกรียงไกรถอดเสื้อลายพรางที่เปียกน้ำโยนลงตะกร้าผ้าเตรียมซักแล้วก็หลุดปากร้องซี้ดออกมาเบาๆ เมื่อเนื้อผ้าหนาสีเข้ากับท่อนแขนที่เป็นรอยถลอกยาวมีเลือดไหลซิบ ตอนที่ลงไปจัดการธุระครั้งล่าสุดของวันเขาไม่ทันระวังจึงหกล้มทำให้ได้แผลใหญ่มา

เกรียงไกรวางลูกชายคนเล็กไว้บนหัวเตียง มันคือเบเร็ตต้า92 ที่ผู้เป็นนายซื้อให้เป็นของขวัญวันเกิดในปีที่ 22

กว่าเจ็ดปีแล้วที่เขาติดตามผู้ชายคนนี้มา พวกเขาเจอกันครั้งแรกตอนเขาเข้ารับการฝึกทหารเกณฑ์ เขาเป็นเด็กที่โตมาในแหล่งเสื่อมโทรมที่เรียกว่าสลัม พ่อแม่มีอาชีพรับจ้างรายวัน หาสายกินค่ำ ได้เงินมาเท่าไหร่ก็เอาไปลงขวดกับวงไพ่ไม่มีเหลือ เขาเป็นลูกคนเดียวพอเรียนจบม.สามพ่อกับแม่ก็ไปลาออกจากโรงเรียนเพราะต้องการคนมาช่วยทำงาน เขารับจ้างทำทุกอย่างเพื่อให้ได้เงินมาทั้งงานทั่วไปอย่างขนผักในตลาดสด ขายพวงมาลัยตามสี่แยกไฟแดงไปจนถึงงานผิดกฏหมายอย่างเดินโพยหวยหรือส่งยาให้ลูกค้ารายย่อย

พออายุถึงคราวเป็นทหารกองเกินที่บ้านก็รีบถีบให้มาสมัครด้วยความเต็มใจ อย่างหนึ่งคือมีรายได้แน่นอนเดือนละเก้าพันบาทเพื่อส่งเสียให้ที่บ้านไปล้างผลาญ และอย่างที่สองคือพวกนั้นจะได้หมดภาระไปอีกอย่าง
ด้วยส่วนสูงกว่าร้อยเก้าสิบเซ็นติเมตรและทำงานแบกหามมาแต่เล็กทำให้ร่างกายใหญ่โต อกกว้างเกินสามศอกแค่ยื่นใบสมัครไม่ต้องเสียเวลาตรวจสุขภาพเขาก็ปั๊มตราให้ผ่านไปง่ายๆ

มาอยู่ในค่ายทหารแรกๆ ด้วยความที่เป็นคนไม่ฉลาดนัก ออกแนวทึ่มๆ ตามน้ำไม่เป็นทำให้เขามีเรื่องชกต่อยไม่เว้นวัน เรียกได้ว่าโรงนอนแทบไม่เคยเหยียบเพราะคุกขี้ไก่คือที่ซุกหัวนอนประจำของเขา เหตุการณ์ที่เรียกได้ว่าหนักหนาที่สุดคือตอนที่เขาไปมีเรื่องกับครูฝึกคนหนึ่งจนถึงขั้นทำให้ครูฝึกคนนั้นบาดเจ็บหนัก ซี่โครงหัก ตาเกือบบอดจนไม่สามารถทำงานได้อีกต่อไป

ในระหว่างที่กำลังโดนซ้อมให้รับสารภาพ ผู้บัญชาการกองร้อยที่เขาสังกัดอยู่ก็เดินมาหยุดตรงหน้าและหยิบยื่นโอกาสที่ไม่เคยคิดว่าจะมีคนยื่นมาให้เขา

“คนแบบนี้เข้าคุกไปก็เสียเวลา เอามาดัดสันดานที่บ้านฉันดีกว่า”

นับตั้งแต่นั้นเขาก็ถูกส่งไปเป็นทหารรับใช้บ้านผู้หมวดคนนั้น หรือก็คือร้อยตรีประกาศิต เขาโดนจิกหัวใช้เยี่ยงทาสทำงานทุกอย่างสารพัด ตั้งแต่งานบ้านซักรีดเสื้อผ้า ถูบ้าน ขัดส้วม ล้างรถ ขับรถรับส่ง เรียกได้ว่านายสั่งให้ทำอะไรก็ทำ

สำหรับคนนอกอาจมองว่าเขาเป็นขยะ เป็นเด็กสลัมไม่มีหัวนอนปลายเท้า จะโดนเอาไปใช้ทำอะไรที่ไหนแม้จะผิดข้อกำหนดของกองทัพก็ไม่มีผลอะไรขอแค่ได้ไล่ตัวปัญหาไปให้พ้นๆ ก็พอ แต่แท้จริงแล้ว ผู้หมวดคนนี้ไม่ได้ลงโทษหากกำลังพยายามช่วยเขา

สาเหตุที่เขามีเรื่องกับครูฝึกเพราะครูฝึกคนนั้นเป็นคนมีนิสัยโหดร้าย ชอบซ้อมและลงโทษพลทหารนอกรอบเสมอจนเพื่อนทหารเกณฑ์พากันกลัวหัวหด วันที่มีเรื่องคือครูฝึกคนนั้นถีบพลทหารคนหนึ่งที่มารวมแถวช้าและลงตีนกระทืบซ้ำ ซึ่งใครๆ ก็รู้เหตุผลว่าเป็นเพราะเพื่อนทหารคนนั้นไม่สบายนอนซมเพราะท้องเสียทั้งคืน ในขณะที่ทุกคนพากันนิ่งเฉยเพราะไม่อยากเจ็บตัวไปด้วยเขาที่ทนดูดายไม่ได้จึงออกมาปกป้อง สุดท้ายเขาก็พลั้งมือต่อยครูฝึกตาแตกและเตะจนซี่โครงหัก ครั้นพอถึงเวลาขึ้นศาลสอบสวนก็ไม่มีใครออกมาอยู่ข้างเขาเพราะกลัวศาลเตี้ย แม้แต่เพื่อนทหารคนที่เขาพยายามปกป้องก็ยังเลือกที่จะเงียบเพื่อให้เรื่องมันจบ

ตอนนั้นเขารู้สึกว่าโดนทอดทิ้งและหักหลังเป็นครั้งที่สอง นับจากเรื่องของพ่อแม่ แล้วในตอนที่ปลงกับชีวิตว่าจะยอมโดนซ้อมให้ตายไปเรื่องจะได้จบๆ ผู้หมวดจบใหม่คนนี้ก็ยื่นมือเข้ามา

การใช้งานบ้านนั้นร้อยตรีประกาศิตไม่ได้ใช้ไปสั่วๆ ทุกอย่างคือการฝึกและมีเหตุผลรองรับเสมอ เพราะเขาไม่เคยได้รับการอบรมสั่งสอนจากที่บ้าน โรงเรียนก็ไปบ้างไม่ไปบ้างจึงมีนิสัยหยาบกระด้าง เสื้อผ้าซักไม่สะอาด รีดผ้าไม่เป็นใส่แต่เสื้อยับๆ กวาดบ้านก็สักแต่เอาไม้กวาดมาทิ่มๆ ไปให้จบ เรียกได้ว่าผู้หมวดสอนเขาใช้ชีวิตตั้งแต่นับหนึ่งใหม่ 

พอตกกลางคืนถ้าว่างก็หาเวลามาสอนเขาอ่านและเขียนหนังสือ สาเหตุหนึ่งที่ทำให้เขาโดนลงโทษอย่างหนักเพราะดันไปเซ็นรับโทษ ซึ่งเขามารู้ตอนหลังว่านั่นคือรายงานสารภาพผิดกับเรื่องที่ก่อทั้งที่เนื้อหาในนั้นไม่เป็นความจริง และเขาก็เซ็นส่งๆ ไปเพราะอ่านหนังสือไม่เข้าใจ และไม่ใช่แค่เขียนหนังสือ แต่ผู้กองยังจับเขาคัดลายมือ มีคำกล่าวหนึ่งที่ถูกพูดกรอกหูอยู่บ่อยๆ ว่า ‘ลูกผู้ชายลายมือนั้นคือยศ’ โดยเขามารู้ตอนหลังว่าลายมือที่สวยและการเขียนที่ถูกวิธีนอกจากจะทำให้ดูน่าเชื่อถือแล้ว มันยังเป็นพื้นฐานทำให้เขาสามารถเขียนตัวอักษรได้อย่างหลากหลายอีกด้วยไม่ว่าจะตัวบรรจง เขียนเหมือนตัวพิมพ์หรือการเขียนหวัดๆ ตอนนี้เขาก็สามารถเขียนได้หมด

เวลาที่ผู้หมวดใช้ให้เขาขับรถออกไปข้างนอก นั่นคือเวลาไปฝึกทั้งยิงปืนและซ้อมการต่อสู้ต่างๆ เขาซึ่งอยู่ว่างๆ ก็ได้ไปยืดเส้นยืดสายเป็นคู่ซ้อมด้วย นั่นทำให้ร่างกายที่มีดีแค่ความสูงใหญ่เทอะทะกลับกลายเป็นบึกบึนสมส่วนด้วยมัดกล้ามแน่น

เรียกได้ว่านี่เป็นช่วงชีวิตที่เป็นผู้เป็นคนมากที่สุดนับจากเกิดมายี่สิบปีเต็ม

พอพ้นห้วงเวลาสองปีของการเกณฑ์ทหาร เขาก็ถูกส่งกลับบ้าน แน่นอนว่ากลับไปอยู่ในสภาพแวดล้อมเดิมๆ เขาก็โดนพ่อแม่ใช้งานแบบเดิมๆ จนกระทั่งวันหนึ่งที่เขาไปส่งยาให้ลูกค้ารายหนึ่ง แต่กลับกลายเป็นการล่อซื้อของหน่วยปปส. เขาขัดขืนและโดนยิงเข้าที่ท้องหนึ่งนัด เขาหนีหัวซุกหัวซุนไม่รู้ทิศเหนือทิศใต้มารู้ตัวอีกทีสองขาก็พามาหยุดตรงหน้าบ้านพักในค่ายทหารที่เคยเข้าๆ ออกๆ มาตลอดสองปีเต็ม

เขาแอบหลบอยู่ข้างหลังถังขยะ ไม่รู้จะทำยังไงกับชีวิตตัวเองต่อ เลือดก็ไหลออกจากแผลเรื่อยๆ ในระหว่างที่คิดว่าต้องตายแน่ๆ และกำลังนอนรอความตายอยู่นั่นเอง รองเท้าหุ้มส้นหนังแก้วขัดเป็นมันปลาบที่เขาคุ้นเคยดีก็มาหยุดลงตรงหน้า... เขาต้องคุ้นเคยสิ ก็เขาเคยเป็นคนขัดมันจนขึ้นเงาทุกๆ วันนี่นา

“ไปหาเรื่องใส่ตัวมาอีกแล้วเหรอ”

เขาเหลือบสายตาที่พร่ามัวขึ้นมอง ไม่เจอกันแป๊บเดียวบนกระดานบ่าของผู้หมวดคนนั้นมีดาวเพิ่มขึ้นมาอีกดวงแล้ว

“ฉันจะทำยังไงกับแกดีนะ”

สิ้นคำถามเขาก็ยื่นมือออกไปด้านหน้า คว้ารองเท้าหุ้มส้นคู่นั้นไว้เลือดที่เปื้อนมือลากเป็นรอยยาวไปบนผิวหนังแก้ว “ช่วยผมด้วยครับ”

ได้ยินเสียงถอนหายใจดังแว่วมา เขาคิดว่าต้องโดนสะบัดรองเท้าหนีแล้วเรียกตำรวจมาจับแน่ๆ หากเจ้าของรองเท้าคู่นั้นกลับย่อตัวลงนั่งแล้วพูดกับเขาด้วยน้ำเสียงหนักแน่นว่า “มาอยู่กับฉันไหมเกรียงไกร”

เพราะเป็นคนโง่ประกอบกับร่างกายกำลังมึนงงด้วยสภาวะสูญเสียเลือด เขานิ่งเงียบไปเนิ่นนานไม่ยอมตอบคำถามเพราะนั่นไม่ใช่ชื่อของเขา เขามองจ้องใบหน้าเย่อหยิ่งที่สวมหมวกเบเร่ต์สีแดงด้วยดวงตาฉงนจนผู้หมวดคนนั้นต้องกล่าวซ้ำ

“เงียบ ถือว่าตกลงแล้วนะเกรียงไกร”

เขาพยักหน้าก่อนจะหมดสติไปและมาฟื้นอีกครั้งบนเตียงในโรงพยายาบาล

นับจากวันนั้นเป็นต้นมาเขาก็ทิ้งอดีตของตัวเองว่าเคยเป็นใคร หรือชื่ออะไร เด็กในสลัมคนนั้นได้ถูกยิงตายไปแล้ว ตอนนี้ที่ยืนอยู่ข้างกายร้อยโทประกาศิตคือสิบตรีเกรียงไกร ทหารคนสนิทที่พร้อมจะทำตามคำสั่งของผู้เป็นนายโดยไม่มีข้อกังขา

คิดมาถึงตรงนี้ ลูกชายคนเล็กก็ถูกขัดถูจนสะอาดเป็นเงาวับ ผ่านมาเกือบแปดปีตอนนี้เขาได้เลื่อนยศเป็นจ่าสิบเอกแล้วและผู้เป็นนายของเขาก็ติดพันตรีไปเมื่อสองปีก่อน เกรียงไกรสอดปืนเก็บใส่ซองหนังก็พอดีกับที่เสียงเคาะประตูดังขึ้นสามครั้ง

ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!

เขาวางปืนลงแล้วเดินไปเปิดประตู ที่หน้าประตูคือผู้เป็นนายของเขาซึ่งตอนนี้อาบน้ำเรียบร้อยแล้ว ชุดเครื่องแบบเต็มยศถูกถอดออก เขาสวมเพียงเสื้อยืดรองในกับกางเกงขาสั้นที่เจ้าตัวชอบเอามาใส่นอน พันตรีประกาศิตยืนกอดอกพิงประตูด้วยท่าทีที่ไม่สบอารมณ์นัก

“บอสมีอะไรให้ผมรับใช้ครับ”

“ทำแผลหรือยัง”

“แผลอะไรครับ”

พันตรีประกาศิตถอนหายใจเสียงดังก่อนจะกระชากแขนข้างขวาของเขายกขึ้นตรงหน้า แล้วส่งสายตาดุดันใส่รอยถลอกบนลำแขนที่ยังไม่ได้รับดูแลเท่าที่ควร ที่เรียกให้มาจุดบุหรี่ตอนอยู่ในรถเพราะอยากจะเห็นชัดๆ ว่าเจ้าลูกน้องตัวดีไปได้แผลอะไรมา “ฉันเตือนแล้วใช่ไหมว่าฉันไม่ชอบให้มีรอยอะไรบนตัวคนของฉัน”

“ขอโทษครับบอส”

“เอาแต่ขอโทษอยู่ได้ วันนี้แกพูดคำนี้กี่ครั้งแล้ววะ!” ผู้เป็นนายตวาดอย่างหัวเสียพร้อมกับถีบเข้ากลางอก ทำเอาร่างสูงใหญ่ที่ไม่ทันได้เตรียมตั้งรับเซถลาหงายหลังล้มลงบนเตียง “น่ารำคาญ! สอนไม่รู้จักจำ!”

“ผมขอโทษครับบอส”

“ยังไม่เลิกพูดอีก!” ผู้พันประกาศิตก้าวตามไปยืนที่ปลายเตียงพร้อมกับดึงประตูปิด “วันนี้ฉันจะลงโทษแกเท่ากับกับจำนวนครั้งที่นายพูดว่าคำว่าขอโทษ”

“อภัยให้ผมเถอะครับบอส” เกรียงไกรร้องขอความกรุณา แต่ผู้เป็นก็หาได้ฟังคำใดไม่ ร่างสูงโปร่งกำมือรอบแนวกรามแล้วบีบอย่างแรง

“ฝันไปเถอะ!”
.
.
.
(ต่อข้างล่างค่ะ)

[leGGyDan]

“บอสครับ... พ... พอได้แล้วครับ ผมทนไม่ไหวแล้วครับบอส”

“ยัง... ยังไม่พอ... แกต้องโดนลงโทษหนักกว่านี้”

“แต่ผมไม่ไหวแล้วนะครับบอส” เกรียงไกรยื่นอุทธรณ์ ตอนนี้เขาโดนผู้เป็นนายสั่งให้ถอดเสื้อผ้าเหลือแต่ตัวเปล่าเปลือยแล้วนอนชูมือไว้เหนือหัว เอามือจับหัวเตียงไว้เฉยๆ ห้ามปล่อยเด็ดขาดไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ในขณะที่เขาโดนลงหวายเฆี่ยนตีด้วยฝ่ามือและปลายลิ้นตรงจุดสำคัญของชายชาตรีจนแข้งขาสั่น

“พูดว่าได้โปรดสิ”

“ได้โปรดครับบอส” เกรียงไกรร้องขอความเห็นใจ ลมหายใจรัวถี่พอๆ กับหัวใจที่เต้นแรงจนแทบระเบิดออกจากอก “ขอผมเข้าไปในตัวบอสนะครับ”

“ประโยคหลังนั่นฉันไม่ได้สั่งให้พูด”

เพราะทำเกินคำสั่งจึงโดนลงโทษด้วยการกัดอย่างแรงตรงปลายเนื้ออ่อน จุดที่ทำให้เจ้าของเรือนร่างสูงใหญ่ยังต้องร้องคร่ำครวญออกมา “ขอโทษครับบอส ผมผิดไปแล้วครับ”

“โทษฐานที่ขัดคำสั่งฉัน แกก็รู้ว่าต้องโดนอะไรบ้าง” ผู้เป็นนายกล่าวเสียงเย็น เขาละมือจากท่อนเนื้อที่กอบกุมไว้แล้วขยับยืดกายขึ้น

แสงไฟสีส้มกระทบเรือนร่างสมส่วนปราศจากไขมัน ทำให้ผิวที่ขาวราวกับหยวกแม้จะออกงานกรำแดดอยู่ทุกวันนั้นดูคล้ายจะสว่างเรืองขึ้นมาในสายตาของทหารคนสนิท หากแต่มันก็เพียงชั่วพริบตาเดียวแล้วทุกอย่างก็กลายเป็นสีดำมืด เมื่อผู้เป็นนายของเขาตวัดขาขึ้นคร่อมตัวเขาแล้วทิ้งสะโพกลงมาบนใบหน้าอย่างแรงก่อนจะขยับโยกไปมาราวกับกำลังควบขี่อาชา

เกรียงไกรรู้สึกลำคอแห้งผาก ริมฝีปากสัมผัสผิวชื้นแฉะของเนื้อแน่นที่เสียดสีทำให้เขาอ้าปากออกเต็มที่และใช้ลิ้นกวาดเลียไปทั่วเพื่อหาความชุ่มช่ำ แหล่งน้ำนี้ไม่เหมือนแหล่งน้ำอื่นที่เขาเคยพานพบ ยิ่งดูดกินเข้าไปมากเท่าไหร่ยิ่งมีน้ำไหลออกมาไม่ขาดสาย

เขาดูดกินอย่างหื่นกระหาย ได้ยินเสียงปลายลิ้นตัวเองกระทบผิวอ่อนที่ด้านในกับเสียงสูดปากของผู้เป็นนายดังสลับมาเป็นระยะ สะโพกแข็งแรงโยกเร็วขึ้นตามการขยับลิ้นของเขาจนเกรียงไกรคิดว่านายของเขาคงควบขี่ไปจนถึงเส้นชัย

แต่แล้วพันตรีประกาศิตกลับหยุดเสียดื้อๆ แล้วยกตัวขึ้นราวกับเบื่อการขี่ม้าเสียแล้ว “ลุกขึ้นเกรียงไกร ฉันเมื่อยแล้ว”

“ครับบอส” คนรับคำสั่งรีบผวาลุกขึ้นจากเตียงแล้วประคองผู้เป็นนายนอนลงแทนที่ก่อนจะสอดแทรกตัวเข้าไปรับการลงโทษบทต่อไป

“ตรงนั้นแหละเกรียงไกร...” พันตรีประกาศิตมองทหารคนสนิท ในยามปกติก็ทำตัวเซื่องเหมือนสุนัขรับใช้ทั่วๆ ไปแต่พอตกดึกทีไรก็กลายร่างเป็นหมาป่าตัวใหญ่แล้วโจนจ้วงเข้ามาขย้ำคอเขาทุกที นี่ถ้าไม่คอยล่ามโซ่กำราบไว้ตลอดคงได้ฉีกเขาเป็นชิ้นๆ แล้วกลืนลงท้องไปแน่ๆ

“ผมทำดีไหมครับบอส” เกรียงไกรถามแข่งกับเสียงเนื้อสะโพกที่กระทบกันด้วยความเร็วพอๆ กับจังหวะที่เขารัวกระสุนสังหารใส่คนไปวันนี้ แม้แต่ส่วนที่ลึกที่สุดของผู้เป็นนายเขาก็ยังฟิตแน่นและร้อนระอุเหมือนคำสั่งที่เฉียบขาดในทุกๆ ครั้ง

ผู้เป็นนายพ่นลมออกจมูก มาถึงขนาดนี้น้ำเสียงราบเรียบกับใบหน้านิ่งเฉยจนดูกวนตีนนั้นก็ยังไม่เปลี่ยนไปสักนิด มีแค่นัยน์ตาสีสนิมที่วาวโรจน์ขึ้นมาเท่านั้น “ภารกิจยังไม่เสร็จ ยังกล้าขอคำชมอีกเหรอ”

“ขอโทษครับบอส ผมจะรีบทำให้เสร็จครับ” เขาบอกพร้อมกับมองสบสายตาดุดัน มีแค่เวลานี้เท่านั้นที่เขาจะได้มองผู้เป็นนายของเขาตรงๆ โดยไม่ต้องผ่านกระจกมองหลังของรถ

“ไม่ต้องรีบเกรียงไกร” พันตรีประกาศิตบอกพร้อมกับยกขาทั้งสองข้างขึ้นโอบรอบแผ่นหลังกว้างแล้วดึงรัดเข้ามาประชิดลำตัว ก่อนจะใช้อุ้งมือบีบเข้าที่สันกรามแล้วจ้องนัยน์ตาสีสนิมนั้น “ฉันไม่ได้สั่งให้รีบ... ค่อยๆ ทำไป... ช้าๆ...”

“ครับบอส” เกรียงไกรรับคำพร้อมกับเปลี่ยนมาขยับสะโพกด้วยจังหวะที่แรงและลึกขึ้น

“แบบนั้นแหละ... อย่าหยุด... ค่อยๆ เกรียงไกร แกจะได้รับรู้ถึงการลงโทษสาสม” สั่งการเสร็จสิ้นผู้เป็นนายก็จัดการปิดปากลูกน้องเพื่อไม่ให้พูดอะไรไม่เข้าหูอีก พร้อมกับลงไว้ตรวนที่ลิ้นอย่างแน่นหนา เขาต้องชิงจัดการคมเขี้ยวของหมาป่าตัวนี้ไว้ก่อนที่จะโดนมันกัดตายคาอก

หลังจากโดนหวดซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนร่างกายกระตุกถึงสามรอบ ทหารคนสนิทก็หมดแรงฟุบหน้าลงกับซอกคอขาว แต่ถึงกระนั้นเกรียงไกรก็รู้ตัวว่าภารกิจยังไม่เสร็จสมบูรณ์ เขารวบรวมเรี่ยวแรงที่เหลือค่อยเคลื่อนตัวลงต่ำเพื่อรับการเฆี่ยนตีครั้งสุดท้าย และกล้ำกลืนบทลงโทษลงคอไป แต่ก็ทำพลาดให้บางส่วนล้นผ่านริมฝีปากออกมาหกเปื้อนหน้าท้องแน่นของผู้เป็นนาย

“เลอะเทอะจริงๆ” พันตรีประกาศิตบ่นพลางใช้ปลายนิ้วป้ายของเหลวเหนียวหนืดสีขาวขุ่นบนท้องน้อยของตนขึ้นมา

เกรียงไกรมองสิ่งที่ติดอยู่บนปลายนิ้วนั้นอย่างกระหายแล้วใช้ปลายลิ้นแลบเลียเสียจนสะอาดสะอ้านราวกับมันเป็นนมข้นรสชาติหวานมัน จนผู้เป็นนายต้องสักพักเพราะมันทำให้เขานึกอยากทำโทษอีกรอบทั้งที่ตัวเองก็หมดแรงแล้วเช่นกัน

“พอได้แล้ว”

เกรียงไกรถอนริมฝีปากออกแล้วกดจูบลงกลางหน้าผากก่อนจะพลิกตัวลงนอนข้างๆ เพราะเตียงเล็กในห้องใต้หลังคานั้นคับแคบเกินกว่าที่ผู้ชายตัวโตสองคนจะนอนด้วยกัน ทหารคนสนิทจึงรั้งตัวเจ้านายขึ้นมานอนพักบนอกของเขา

ความสัมพันธ์นี้เริ่มต้นไม่นานหลังจากที่เขาย้ายเข้ามาอยู่ในบ้านฐานะลูกน้องคนสนิท เขาเองก็ยังหนุ่มยังแน่นอยู่คนเดียวเปลี่ยวๆ ก็ต้องมีการผ่อนคลายเพื่อให้สบายเนื้อตัวขึ้นบ้าง แต่คนไม่ระวังตัวอย่างเขาก็ทำทั้งๆ ที่ไม่ล็อกประตูห้องและตอนนั้นเองที่ผู้เป็นนายซึ่งเรียกหาอยู่นานเข้ามาดูเพราะเขาไม่ยอมตอบรับสักที

แล้วคืนนั้นเขาก็ได้รับการถ่ายทอดบทเรียนที่สำคัญอีกบท เพียงแค่ถูกมือของคนอื่นสัมผัสไม่กี่ทีเขาก็พ่ายแพ้ราบคาบ เกรียงไกรยังจำได้ดีถึงรอยยิ้มขันที่นานๆ ครั้งจะได้เห็นบนใบหน้าเย่อหยิ่งของผู้เป็นนาย พร้อมกับคำที่บอกว่า “อ่อนหัดชะมัด เกิดเป็นลูกผู้ชายมันต้องมีความความอดทนให้มากกว่านี้… ฉันจะสอนนายเอง”
ซึ่งจนถึงทุกวันนี้ก็ยังคงฝึกฝนกันไม่จบไม่สิ้น

เกรียงไกรสอดมือเข้ารอบเอวสอบแล้วประคองไว้หลวมๆ ผู้เป็นนายของเขาไม่ชอบการกอดรัดหลังเสร็จกิจใหม่ๆ เพราะหายใจไม่ออก แต่ก็ไม่ชอบให้เขาลุกหนีไปไหน “ลงโทษผมพอแล้วเหรอครับบอส”

“หลาบจำหรือยังล่ะ” พันตรีประกาศิตถามกลับ

“ผมมันคนโง่ครับ” เกรียงไกรบอก “ถ้าบอสไม่ลงโทษให้หนักผมก็ไม่จำ”

“ตกลงอยู่ด้วยกันมาเจ็ดปีเข้าปีที่แปดนี่ที่สอนไปจำอะไรได้บ้าง” พันตรีประกาศิตถาม

คิ้วเข้มของคนซื่อย่นเข้าหากัน “ห้ามขัดใจบอสและต้องทำตามทุกอย่างที่บอสสั่งโดยไม่มีข้อแม้ครับ”

ผู้เป็นนายหัวเราะชอบใจ “ฉันสั่งให้ไปฆ่าใครก็ฆ่า ฉันสั่งให้ไปตายนายก็จะทำใช่ไหม”

“ถ้าบอสเห็นสมควรผมก็ยินดีครับ” เกรียงไกรตอบหนักแน่น “ชีวิตของผมเป็นของบอสครับ”

พันตรีประกาศิตสบตาสีสนิมแล้วเหลือบไปมองอาวุธประจำกายของทหารคนสนิทที่ว่าอยู่ตรงหัวเตียง “แกรู้ไหมเกรียงไกรว่าทำไมฉันถึงให้ปืนกระบอกนี้กับแก”

“ไม่ทราบครับบอส” เกรียงไกรตอบตามตรง

“สมัยก่อนปืนที่นิยมใช้ในกองทัพสหรัฐมายาวนานถึง75 จนขึ้นชื่อว่าเป็นตำนานคือปินโคลลท์กึ่งอัตโนมัติ1911” พันตรีประกาศิตเริ่มต้นเล่า “จนกระทั่งมาถึงปีค.ศ.1985 มันก็ถูกปลดประจำการและแทนที่ด้วยเบเร็ตต้า92 ซึ่งมีจุดเด่นอยู่ตรงที่ไม่ใช้ระบบการทำงานแบบลำกล้องกระดกซึ่งเป็นที่นิยมใช้ในตอนนั้น แต่ใช้แท่งกระดกใต้ลำกล้องแทน มีปีกขัดกลอนที่ช่องสองข้างลำเลื่อนทำให้มีข้อดีลำกล้องถอยหลังเดินหน้าในแนวตรง ท้ายลำกล้องอยู่ระดับเดิมตลอดเวลา และออกแบบซองกระสุนให้รับกับระบบการทำงานนี้โดยกำหนดตำแหน่งกระสุนนัดบนสุดไว้ตรงกับช่องรังเพลิงซึ่งทำให้มีความแน่นอนในการป้อนกระสุน ประกอบกับลำเลื่อนที่เปิดสันด้านบนเหมือนเป็นช่องคายปลอกขนาดใหญ่ จึงไม่มีโอกาสที่ปืนจะขัดข้องแบบ ‘คาบปลอก’ ได้เลย นั่นจึงเป็นเหตุผลว่าทำไมเบเร็ตต้า92 จึงเป็นปืนที่ไว้ใจได้ที่สุดกระบอกหนึ่ง” เขาเว้นวรรคไปครู่หนึ่งเพื่ออ่านใจคนที่มองเขาตาแป๋ว “ฉันเล่าไปยืดยาว แกจับใจความอะไรได้บ้าง”

“มันเป็นปืนที่สุดยอดมากเลยครับบอส” เกรียงไกรตอบ

พันตรีประกาศิตหน้าตึงนึกอยากตบนายทหารคนสนิทของตนด้วยด้ามปืนสักที “ฉันเลือกสิ่งที่ฉันไว้ใจมากที่สุดให้แก เหมือนกับที่ฉันที่เลือกแกไว้ข้างตัวยังไงล่ะ” เขาสรุป “เข้าใจหรือยังเกรียงไกร”

“ครับบอส”

“ดีมากเกรียงไกร” พันตรีประกาศิตกล่าวก่อนจะลุกขึ้นนั่งที่ข้างเตียงแล้วก้มลงหยิบของที่เขาหอบหิ้วมาด้วยตั้งแต่แรกขึ้นมา แต่เพราะมัวแต่หัวเสียแล้วเสียเวลาลงโทษเลยไม่ได้ให้สักที “ทำแผลใส่ยาให้เรียบร้อย”

“ขอบคุณครับบอส” เกรียงไกรรับคำแล้วรับอุปกรณ์ทำแผลมาถือไว้ “แล้วบอสจะไปไหนครับ”

“กลับห้อง” พันตรีประกาศิตบอกเสียงห้วน “เตียงแกเล็กแค่นี้จะนอนกันยังไงสองคน”

“ผมไปส่งนะครับบอส”

“ทำแผลไปเถอะ”

“ครับบอส” เกรียงไกรรับคำแล้วรีบลงมือเทยาฆ่าเชื้อใส่สำลี ระหว่างนั้นก็ชำเลืองมองผู้เป็นนายของตนแต่งตัวจนเสร็จลุกขึ้นยืนเผื่อว่านายของตนจะแข้งขาหมดแรงจนเขาต้องเข้าไปช่วยประคอง แต่มันก็เหมือนกับทุกๆ ค่ำคืนที่ผ่านมาตลอดเจ็ดปีที่ท่อนขาแข็งแรงนั้นยังคงรับน้ำหนักของผู้เป็นเจ้าของไหวไม่ว่าจะกรำศึกหนักมากแค่ไหนก็ตาม “บอสครับ”

“อะไรอีกล่ะ”

“ตกลงวันนี้ผมทำงานได้ดีไหมครับบอส”

พันตรีประกาศิตหยุดอยู่ที่หน้าประตูแล้วหันหน้ามายิ้มให้ “ดีมากเกรียงไกร”

มันไม่ใช่ยิ้มกว้างหรืออ่อนหวานอะไร ก็แค่รอยหยักเล็กๆ บนมุมปาก แต่เพียงแค่นี้ก็ทำให้หัวใจของคนเป็นลูกน้องชุ่มชื่นมากแล้ว “ขอบคุณครับบอส”

“แกเองก็นอนได้แล้ว พรุ่งนี้ฉันต้องออกไปธุระแต่เช้า ตีห้าขึ้นไปปลุกด้วยนะ” พันตรีเกรียงไกรสั่ง “อาบน้ำแปรงฟันให้เรียบร้อยก่อนด้วย อย่าต้องให้ย้ำบ่อยๆ ว่าฉันไม่ชอบคนตัวเหม็น”

 “ครับบอส” เกรียงไกรรับคำแล้วล้มตัวลงนอน เขาจะกล้าขัดคำสั่งประกาศิตของเจ้านายสุดที่รักของเขาได้ยังไงกันล่ะ

**********************************************เจอกันใหม่เมื่อชาติต้องการค่ะ**********************************************

[leGGyDan]

Talk

มีพี่คนนึงถามมาเรื่องของนายทหารกับทส. ไอ้เราอธิบายไม่เก่ง ไม่รู้จะทำยังไงให้เห็นภาพก็เลยสรุปมาให้อ่านสั้นๆ
ไม่รู้ว่าตอบตรงคำถามไหม ถ้าไม่ตรงแสดงว่าคนถามถามไม่ตรงคำตอบเอง

[เกี่ยวกับเรื่องนี้]
นี่เป็นเรื่องสั้นในโปรเจค Fairy tale ที่เคยคิดไว้นานแล้ว เรื่องแรกลงไปเป็นชาติแล้ว คือ Midnight Sinderella เรื่องของซินกับภีม กับคนรักที่จากไปเมื่อเวลาเที่ยงคืน (ใครมีtextbookอยู่ในมือ หยิบเล่มแถมขึ้นมาค่ะ มันคือเรื่องที่สองในเล่มนั้น)
เรื่องที่สอง Lilttle red riding hood นายทหารหมวกแดงกับหมาป่าของเขา

ขอบคุณที่ติดตามนะคะ

[ปากกาหมึกซึม]

ตามมาจากเพจ ถ้าเธอเป็นท้องฟ้า จ้าาา

ภาษาดีมากๆๆเลย อยากให้แต่งเรื่องสั้นอีกหลายๆเรื่องนะคะ

[no.fourth]

 

[larynx]

นี่มันเป็นการลงโทษแบบไหนกันค้าาาาาาาาา อ่านแค่คำเปรยสองบรรทัดก็รู้ถึงความแซ่บของบอสแล้ว ไม่ผิดแบบที่คิดไว้เลยจริงๆ ว่าแล้วววววว ว่าแล้วเชียวมันต้องแบบนี้ ปากบอกทราบแล้วครับบอส ขอโทษครับบอส พูดไม่หยุดปาก ทำตัวเชื่องๆแต่การกระทำคือขยี้เขาอยู่ กี๊ดดด

[ืniyataan]

 

[MayA@TK]

 

 

[15magnitude]

คุณพันตรีโหดมากค่ะ เผ็ชชช

[Petit.K]

อะๆๆๆโอยยยยย ผู้พันแซ่บมากกก เผ็ชมาก ยอมแล้สค่า

[singalone]

แซ่บมากข่าาา ยอมแล้วววว ยอมบอสแล้วววว

[q.tr]

บทลงโทษแซ่บสุด 

[B Beast]

แซ่บบบ   มาอีกเถอะค่ะ

[blove]

กรี๊ดดดดดชอบบบบบบ ผู้พันลงโทษนายทหารคนสนิทแบบว่า  ภาษาดี อ่านลื่นไหล ชอบมากอ่ะ อยากอ่านยาวๆเลย 5555