เอาล่ะค่ะ อัดอั้นมานาน ไม่ได้อ่านแบบเรียลไทม์แบบคนอื่นเขา รวดเดียวเลยแล้วกันค่ะ เราชอบบรรยากาศของเรื่องและโลเคชั่นที่ไม่เยอะมาก คอนเซ็ปต์พระจันทร์ และคำว่า many moon ago เราเข้าใจตรงที่บอกว่าพระจันทร์ไม่ได้มีด้านเดียว ซึ่งคุณแรคคูนก็สื่อทุกอย่างออกมาผ่านตัวละครหลักสี่ตัวได้อย่างยอดเยี่ยมมาก
สำหรับเราคาแร็กเตอร์ตัวลัล จะว่าน่าสงสารก็ใช่ แต่ตอนที่ตกลงกันว่าจะเป็นเซ็กส์เฟรนด์ ก็ดีลด้วยกันทั้งคู่ ทำไมพอลัลรู้สึกมากกว่าเพื่อนมันกลายเป็นฮืลิมที่ผิดเพราะไม่ตอบรับและไปรักคนอื่นล่ะ แต่พอเรามามองอีกมุม ฮิมก็เป็นโลกทั้งใบของลัล แต่ไม่ได้หมายความว่าลัลจะเป็นทั้งหมดของฮิม ทุกคนต่างมีทางของตัวเองค่ะ อันนี้จะว่าฮิมผิดคนเดียวก็ไม่ได้
ส่วนลัล ลัลไม่ผิดที่เกลียดโยค่ะ เป็นเราก็เกลียดเหมือนกัน แต่ความรักมันก็ห้ามกันไม่ได้ ถามว่าถ้าไม่มีโย ฮิมจะรักลัลไหม มันก็ไม่มีอะไรมาการันตีตรงนี้ ลัลเป็นคนที่คิดไกลกว่าเพื่อนเอง ก็ต้องทำใจกับตรงนี้ด้วย
พี่คุณเป็นตัวละครที่คิดว่าเขาน่าจะเจ็บกับความรักมาหรือหนีรัก พอเจอเฉลยก็เข้าใจเลยว่าทำไมถึงไม่ยอมทำอะไรลัลสักที มันเป็นความรู้สึกผิดของการไม่หักห้ามใจ ถึงจะรู้สึกตรงกันก็ไม่มีสิทธิ์ป่ะ นั่นคนรักของเพื่อน อันนี้ก็ผิด ไม่มีไรซับซ้อน
ส่วนตัวโย อันนี้เรางงๆว่าน้องผิดอะไรขนาดนั้น เรื่องเผลอใจกับพี่คุณในอดีตอันนี้เข้าใจ คนมันกลัวจะผิดหวัง ทั้งพี่คุณก็ไม่ชัดเจน พ่อกับแม่ที่คอยอยู่ข้างๆก็ไม่มี ให้มองในมุมน้องมันก็เด็กๆอ่ะ แต่น้องก็ยังคิดว่าทิมคือปัจจุบัน ตอนเลิกก็ไม่ได้คิดจะไปคบกับพี่คุณถึงจะรักก็เถอะ กลายเป็นว่าเป็นสนามอารมณ์ทั้งๆที่ไม่ได้ทำอะไร ก็พี่ฮิมมาชอบเอง ที่มหาลัยฯก็โดนบุลลี่อีก กรณีที่อยากให้พี่ฮิมเลิกกับลัลก็ถูกป่ะ คนจะเป็นแฟนกันดูๆ กันที่ไหนจะอยากให้คนของเราตัดอดีตไม่ขาด ผิดตรงที่ว่าฮิมดันหักดิบทำลัลเจ็บ กลายเป็นสองคนนี้เป็นสนามอารมณ์ทั้งนั้น เราอ่านด้วยมุมมองของแต่ล่ะตัว ซึ่งเราคิดว่าเรื่องนี้ทุกคนล้วนผิดด้วยกันหมด ไม่มีใครทำถูกร้อยเปอร์เซ็นต์เลย
ขอบคุณคุณแรคคูลสำหรับนิยายคุณภาพอีกเรื่องค่ะ ตามหาน้องเป็นงานแบบน้องลัลมานานแล้ว กรี๊ดดด
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
