ตอนที่ 2 : รอกูก่อน
“ขอบใจมากที่มึงไม่ถล่มกู” ไทยจ่ายเงินค่าก๋วยเตี๋ยวสี่ชามไปหนึ่งร้อยยี่สิบบาทถ้วน ถือว่าเป็นค่าเข้างานที่ถูกแสนถูก
“เอาเบอร์โทรกับไลน์มึงมา”
“หะ!” ไทยหันไปมองหน้าคนขอ ด้วยความแปลกใจ ยิ่งเพื่อนมีแฟนเป็นผู้ชายล้วน มันก็ต้องระแวงกันบ้าง
“หรือพรุ่งนี้มึงไม่ไป กูส่งกระแสจิตไม่เป็น”
“แม่ง บอกกูดีๆ ก็ได้” ไทยบ่นอุบ หยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋า “บอกเบอร์กับไลน์มึงมา” ไทยบันทึกหมายเลขโทรศัพท์กับไอดีไลน์ของปราบ จัดการโทรออกเพื่อให้อีกฝ่ายบันทึกไว้ “เรียบร้อย พรุ่งนี้มึงจะไปกี่โมง”
“ทุ่มหนึ่ง”
“ตลาดวายหมดแล้วมึง น้องเขาไปหกโมงเย็นไม่ใช่เหรอ” ไทยรีบค้าน ป่านนั้นคงจองกันหมดแล้ว ไปก็เสียเวลาเปล่าๆ สายตาดุๆ หันมามองเขา ไทยอดสะดุ้งไม่ได้ ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงเกรงใจสายตาของไอ้หมอนี่
“อยากไปกี่โมง” เสียงเรียบถามขึ้นมา
“คือ สักหกครึ่งก็ได้มึง” จะบอกว่าหกโมงเย็นเท่าที่น้องนัทไป ไทยก็ไม่กล้าพูด
“ได้ มึงไปรับกูด้วย”
“มึงไม่มีรถเหรอวะ”
“อืม”
“ได้ๆ กูไปรับมึงเอง” ตอนนี้ไทยยอมทั้งนั้น จะให้ขึ้นไปอันเชิญถึงห้องเลยก็ได้ ปกติเขาก็เฉยๆ กับเรื่องนี้ ตั้งแต่เพื่อนมีแฟนทั้งสองคน มันก็อดเหงาก็ได้ เขาคิดว่าถึงเวลาแล้ว ที่ต้องมองหาใครสักคนอย่างจริงจัง
“กูไปรับมึงห้าโมงเย็นนะ เผื่อรถติด”
“มึงอยากไปถึงหกโมง มึงก็บอกมาตรงๆ”
ไอ้นี่ ฉลาดเกินไปแล้ว
“เลิกด่ากูในใจได้แล้ว กูไม่ได้บอกว่าไมได้ มึงอยากไปหกโมงเย็นก็ตามใจ”
ไอ้เหี้ยยย
“มึงว่าน้องคนนั้นน่ารักป่ะวะ” ไทยส่งสัญญาณไปทางสาวน้อยหน้าตาจิ้มลิ้ม ที่นั่งอยู่ห่างออกไป พวกเขามาถึงงานตั้งแต่หกโมงเย็น เจ้าของงานพยายามดึงปราบให้อยู่ติดตัว แต่โดนปฏิเสธอย่างนุ่มนวล ทีคนอยากเดินรับแขกเป็นเพื่อนดันไม่ชวน
“น่ารักดี” สายตาคนพูดไม่บ่งบอกความรู้สึกใดๆ
“เวลามึงเห็นคนน่ารัก มึงทำหน้าอย่างนี้เหรอวะ”
“แล้วกูต้องทำยังไง แบบนี้เหรอ” ดวงตาที่มองมาวาววับ รอยยิ้มชวนหลงใหลปรากฏขึ้นบนใบหน้าหล่อเหลา
“บรื๊อออ ขนลุก พอเลยมึง” ไทยรีบห้าม ขนาดเขาเป็นผู้ชาย ยังหวิวๆ ถ้าผู้หญิงโดนจ้องจะขนาดไหน นี่มันคู่แข่งเขาชัดๆ “กูไปจีบโต๊ะโน้นเดี๋ยวมา”
“อืม” คนนั่งด้วยไม่ห้ามปราม เพียงแค่พยักหน้ารับรู้
“กูคิดอะไรดีๆ ได้ล่ะ มึงไปด้วยกันสิ โต๊ะนั้นผู้หญิงหลายคน มึงเป็นตัวหลอกล่อให้กูหน่อย สาวๆ เขาจะได้ยอมให้นั่งด้วย แต่น้องคนนั้นกูจอง มึงห้ามเด็ดขาด”
“ได้” ร่างสูงลุกขึ้นยืน เออใช้ง่ายดีแฮะ ไม่พูดมากด้วย ไทยลอบยิ้ม แบบนี้ค่อยคุ้มกับค่าก๋วยเตี๋ยว ค่าน้ำมันรถหน่อย
“สวัสดีครับ” ไทยเก็บอาการกระดี๊กระด๊า ใช้น้ำเสียงของชายหนุ่มอารมณ์ดีเข้าทักทายสาวๆ ในโต๊ะ
“พี่ปราบ~”
น้ำเสียงตื่นเต้นของสาวๆ ทำเอาไทยแอบเซ็ง คนทักทายอยู่นี่ ดันทักกลับคนเดินตามหลังเขามา โชคยังดีที่สาวน้อยที่เขาหมายปองไม่แสดงอาการตื่นเต้น
“นั่งด้วยกันสิคะ” สาวเปรี้ยวที่สุดในกลุ่ม รีบขยับลุกให้พวกเขานั่ง ไทยอาศัยจังหวะนี้ นั่งข้างคนที่เขาหมายตาเอาไว้
“สวัสดีครับ”
“สวัสดีค่ะ” รอยยิ้มอายๆ ทำให้ไทยร้องไชโยอยู่ข้างใน ไปได้สวยมากไอ้ไทยเอ๋ย
“พี่ชื่อไทยครับ”
“นิดหน่อยค่ะ”
“นิดหน่อย ชื่อน่ารักดี” ไทยทวนชื่ออีกฝ่าย มองด้วยรอยยิ้มกรุ้มกริ่ม
“ขอบคุณค่ะ”
“ไทย มึงดื่มผสมอะไร”
“หะ!” ไทยหันไปมองปราบ ลืมว่าพวกเขาไมได้ถือแก้วเหล้าติดมือมาด้วย “อ๋อ โซดาเพียวๆ ปราบกูฝากชงให้น้องนิดหน่อยด้วย หมดพอดี” ไทยแสดงออกถึงความเอาใจใส่ หวังจะให้น้องสุดสวยประทับใจ
“น้องเรียนปีหนึ่งใช่ไหม” เสียงเรียบถามขึ้น ใบหน้าขรึมไร้รอยยิ้ม
“ใช่ค่ะ” น้องนิดหน่อยตอบปราบเสียงเกรงๆ เธอใส่ชุดนักศึกษามา กระโปรงยาวจีบรอบตัวกับเสื้อนักศึกษาถูกระเบียบทุกอย่าง
“ดื่มโค้กเถอะ อย่าดื่มเหล้า พี่เปลี่ยนให้”
เชรดดด ไอ้หน้านิ่งได้คะแนนเอาใจใส่ของเขาไปกินเสียฉิบ ไทยรู้สึกได้ จากดวงตาพาฝันของน้องนิดหน่อย ที่มองการเคลื่อนไหวของร่างสูง แม่งไม่น่าชวนมาโต๊ะนี้ด้วยเลย
หลังจากนั้นน้องพาฝันก็คุยกับเขาราวกับเป็นทางผ่าน สายตาลอบมองปราบเป็นระยะ จนไทยนึกเซ็ง อดหมดกันกู
“พี่ปราบคะ” เจ้าของงานปรี่เข้ามาหาที่โต๊ะ หลังจากวนเวียนมาถึงสี่ครั้งสี่คราด้วยกัน “ไม่นั่งที่โต๊ะละคะ นัทจองโต๊ะดีที่สุดไว้ให้เลยนะคะ”
เห็นสายตาหมั่นไส้ปนด่าในใจของสาวๆ ที่นั่ง ไทยอดขำไม่ได้ ก็เล่นพูดว่าโต๊ะดีที่สุดต่อหน้าเพื่อน ก็คงต้องเจอสายตาประมาณนี้ล่ะนะ
“นั่งโต๊ะนี้ก็ได้นัท เราดูแลให้เอง” สาวเปรี้ยวประจำโต๊ะพูดกับเพื่อนด้วยรอยยิ้ม
“ไม่เป็นไร เราเป็นเจ้าของวันเกิด เราดูแลเองได้”
“เดี๋ยวนัทจะร้องเพลงไม่ใช่เหรอ เตรียมมาตั้งหลายเพลง”
“เราไม่ร้องแล้ว ขี้เกียจ” สายตาเพื่อนร่วมคณะประหัตประหาร ขณะที่คนต้นเรื่องยกแก้วเหล้าดื่ม เหมือนไม่ใช่เรื่องของตัวเอง
“พี่ปราบย้ายโต๊ะกันเถอะค่ะ” เจ้าของงานถือวิสาสะดึงแขนผู้ชายที่หมายตา
“โต๊ะนี้ก็ได้นัท ไม่ต้องย้ายไปย้ายมา”
สายตาสองคู่สบกัน คู่หนึ่งโกรธอย่างเห็นได้ชัด อีกคู่หนึ่งส่งสายตาท้าทาย นั่นมันเพื่อนกันไม่ใช่เหรอ ไทยลอบถอนใจเซ็งๆ อยากมีแฟนกับเขาสักคน ชอบคนสวย คนน่ารัก แต่พอเจอแบบนี้ทีไรจะนึกขยาด ไม่อยากยุ่ง ใจเย็นกันบ้างก็ได้ ผู้ชายไมได้มีคนเดียวในโลก
“พี่ไทยคะ” เสียงหวานเรียกผม
“ครับ” ผมหันไปมองน้องนิดหน่อยคนน่ารัก
“ทานนี้ไหมคะ อร่อยดี” นิ้วขาวเรียว ตักกับแกล้มวางให้ในจาน ไทยนึกกระหยิ่มยิ้มย่อง สงสัยน้องน่ารักเห็นตีกันหลายคนเลยเปลี่ยนมาหาเขาแทน มีโอกาสแล้วโว้ย
“ขอบคุณครับ” ไทยตักยำทะเลเข้าปาก ทำหน้าอร่อยเหลือแสน
“พี่ไทยกับพี่ปราบมาด้วยกันเหรอคะ ท่าทางสนิทกันมากเลย” เสียงคนพูดยังหวานใสเหมือนเดิม ไทยชะงักมือ
“มาด้วยกันครับ แต่ไม่สนิท” เขายกยิ้มมุมปาก จะไม่ชอบขี้หน้าปราบมากขึ้นก็เพราะแบบนี้ เขาไม่ใช่คนโง่ ถึงจะมองเกมไม่ออก ว่าน้องน่ารักกำลังเห็นเขาเป็นทางผ่าน
“พี่ไทยเรียนคณะอะไรคะ แล้วพี่ปราบละคะ”
“ปราบ น้องเขาอยากรู้ว่ามึงเรียนคณะอะไร” ไทยหันไปตบบ่าของปราบ เจ้าตัวหันมามองน้องน่ารัก เจ้าตัวสะดุ้งน้อยๆ ก้มหน้าเขินอาย
ไทยไม่ได้โกรธที่น้องน่ารักไม่ชอบเขา คนเรามีสิทธิ์ชอบใครก็ได้ แต่เขาไม่ชอบเป็นทางผ่านของใคร โดยเฉพาะการเลือกผ่านคนมีทีท่าว่าชอบตน ถือว่าเป็นสิ่งที่ไม่ควรทำ มันทำร้ายจิตใจกันเกินไป แต่ถามว่าเขาเจ็บไหม เปล่าเลย เจอกันยังไม่ถึงชั่วโมงจะเจ็บอะไร แค่เข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันนิดหน่อย ไอ้ปราบนะไอ้ปราบ ไอ้ตัวดี หล่อไม่เกรงใจกูเลย
ไทยรอจนเวลาผ่านไปเกินชั่วโมงครึ่งหลังจากเข้ามาในร้าน เจ้าของงานมานั่งด้วยแบบไม่สนใจแขกคนอื่น
“ปราบ” ไทยสะกิดแขน ชะโงกตัวเข้าไปหา “กูกลับก่อนนะ ง่วงว่ะ”
สายตาคมเข้มมองเขานิ่ง ก่อนเบือนไปหาเจ้าของงานวันเกิด “นัท พี่ขอตัวกลับก่อน สุขสันต์วันเกิดครับ”
“คะ!” น้ำเสียงคนพูดตกอกตกใจ ราวกับไฟไหม้ร้านก็ไม่ปาน “พี่ปราบจะกลับแล้วเหรอคะ อยู่ก่อนสิคะ นัทยังไม่ได้ตัดเค้กเลย”
“พี่แค่แวะมาทักทาย ขอบคุณที่ชวนมาครับ” ร่างสูงลุกขึ้นยืน ไทยรีบลุกขึ้นตามแบบงงๆ ตกลงจะกลับพร้อมเขาเลยเหรอวะ
“อยู่ก่อนสิคะ” พอหนุ่มเนื้อหอมจะกลับ สาวๆ ก็เข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ย สาวเปรี้ยวประจำโต๊ะรีบดึงไว้
“สนุกกันตามสบายครับ พี่กลับก่อน” รอยยิ้มยกขึ้นที่มุมปากของปราบ แม่ง ยิ้มแค่นี้ยังหล่อ พวกภาษีดีนี่มีชัยไปกว่าครึ่งจริงๆ ไทยได้แต่ยืนฟังเงียบๆ ปลงอนิจจังว่าไม่เห็นมีใครห้ามเขาสักคน แม้แต่น้องน่ารักที่มองปราบตาละห้อย
“ไปเถอะ” ไทยเดินตามร่างสูงออกไป โดยไม่ได้พูดอะไรเลย แม้แต่อวยพรหรือลาเจ้าของงาน เพราะเห็นแล้วว่าคงไม่จำเป็น เขาไมได้อยากเสียมารยาท แต่คิดว่าถ้าพูดออกไปน่าจะเสียมารยาทมากกว่า เหมือนไปขัดคอเจ้าของวันเกิดตอนพยายามจีบหนุ่มที่ชอบอยู่
“เดี๋ยวกูไปส่ง” ถึงจะหมั่นไส้อยู่มาก แต่เขาก็มีน้ำใจ
“กูหิว”
!!! “มึงไม่ได้กินเลยเหรอวะ” ถึงจะมีแค่กับแกล้ม แต่ไทยก็อิ่ม
“อืม”
“ก็ดีเหมือนกัน หาเหล้ากินดีกว่า กูเบื่อๆ เซ็งๆ ยังไม่อยากกลับห้อง”
“มีร้านน่านั่งอยู่แถวนี้ กูพาไปเอง”
“ได้” ไทยพยักหน้า ตกลงตามที่อีกฝ่ายเสนอ
“น่านั่งนี่หว่า” ไทยตื่นตาตื่นใจเพราะยังไม่เคยมา ปราบพาเขาเดินออกมาด้านหลังร้าน เป็นสนามหญ้ากว้างๆ แต่ละโต๊ะมีหมอนอิงใบใหญ่ วางสุมอยู่รอบโต๊ะไม้เตี้ยๆ บางโต๊ะนั่ง บางโต๊ะเอนกึ่งนอน นั่งเล่นกันตามอัธยาศัย ไทยเลือกโต๊ะริม เพราะคนไม่พลุกพล่านมาก เขาทิ้งตัวลงนั่งบนเบาะนิ่ม ปราบรับเมนูจากพนักงานที่เดินตามมายื่นให้ จัดการสั่งอาหารโดยไม่ถาม“
“บรรยากาศดีว่ะ มึงมาบ่อยเหรอวะ” ไทยชวนคุย
“สามสี่ครั้ง”
“เดี๋ยวกูจะพาเพื่อนมาบ้าง” ไทยนึกถึงคนอื่นๆ ตะวันน่าจะชอบ หนูดลก็มาได้
“พามาสิ” ไทยรับขาดเบียร์ที่ปราบเลื่อนมาให้ เสียงของอีกฝ่ายมักเรียบนิ่ง จนไทยนึกสงสัย
“ถามจริงเถอะ มึงไม่ชอบสาวๆ พวกนั้นสักคนเลยเหรอวะ กูเห็นมึงโคตรนิ่ง”
“ถ้าชอบ กูคงมีแฟนไปแล้ว”
“ไอ้เหี้ย ตอบโคตรน่าหมั่นไส้ เออกูรู้แล้วว่าใครๆ ก็ชอบมึง ไม่ต้องจีบก็ได้”
“หึๆ” ใบหน้าที่เคยเรียบเฉยปรากฏรอยยิ้มที่มุมปาก “ไม่ใช่ทุกคน เชื่อกู”
“ก็ส่วนน้อยละวะ”
“แต่ถ้าส่วนน้อยคือส่วนสำคัญ มันก็มีผลกับเรามากที่สุดไม่ใช่เหรอ”
“เออ จริงของมึง” ไทยพยักหน้าเห็นด้วย “เหมือนกูไง” ไทยยกขวดเบียร์ขึ้นดื่ม นิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนถอนใจออกมาเบาๆ
“กูชอบผู้หญิงนะ โคตรชอบ แต่พอคบกับใครที่ไร ไม่เคยรอดสักราย คนโปรดมันบอกกูเรื่องเยอะ แต่คบกันทั้งที กูก็อยากคบแบบที่มีความสุขจริงๆ ไม่ต้องพยายามมากเกินไป คิดแบบนี้มันผิดหรือเปล่าวะ” ไทยหันไปมองปราบด้วยสายตาเป็นคำถาม
ปราบสบตากับไทย ใบหน้าเคร่งขรึมอ่อนลง ริมฝีปากขยับยิ้มบาง ดวงตาอ่อนโยน มือใหญ่ยกขึ้นวางบนศีรษะของเขา“เป็นอย่างที่มึงเป็นดีแล้ว”
ไทยจ้องตาของปราบอยู่ครู่ใหญ่ ก่อนสะบัดหัวให้มือของอีกฝ่ายตกลง เสียงหัวเราะหลุดออกมาจากปาก “ฮ่าๆ”
“อะไร” เสียงถามทุ้มนุ่มแปลกหู คล้ายขำปนเอ็นดูเขา
“กูสบายใจละ”
“เพราะกูพูด”
“เปล่า แต่ก็ใช่”
“ยังไงแน่” ริมฝีปากของปราบขยับรอยยิ้มกว้าง
“แปลว่าไม่ใช่เพราะมึงพูดให้ความมั่นใจกู แต่กูสบายใจเพราะกูรู้แล้วว่าทำไมน้องนิดหน่อยผู้น่ารักถึงเคลิ้ม มองข้ามหัวกูไปชอบมึง แม่งอ่อนโยนฉิบหาย เมื่อกี้กูรู้ซึ้งเลย ขนลุกนิดๆ มึงเห็นไหม” ไทยยื่นแขนให้ปราบดู
“หึๆ”
“กูเพิ่งรู้ว่าคนดุๆ พออ่อนโยนทีมันโคตรกร้าวใจ เอาเถอะ วันนี้กูยอมให้มึงชนะ เทียบไม่ติดจริงๆ แต่คราวหน้ามึงรอดูเลย”
“กูจะรอ”
“มั่นใจมาก เสียงงี้ข่มกูสุดฤทธิ์ กูชักเกลียดขี้หน้ามึง”
“ฮ่าๆ” ไทยเลิกคิ้ว ไม่เคยเห็นปราณหัวเราะเสียงดังขนาดนี้มาก่อน
“หัวเราะเป็นด้วยเหรอมึง”
“กูชอบที่มึงตรงดี”
“กูก็เป็นแบบนี้ สาวๆ เขาถึงไม่แลกูไง”
“ต้องมีคนที่ชอบแบบมึงอยู่แล้ว”
“สาธุ” ไทยยกมือท่วมหัว “เปลี่ยนเรื่องเหอะ เดี๋ยวกูกลับมาเซ็งอีก ยิ่งแห้วๆ อยู่ด้วยวันนี้”
“อืม”
ไทยชักไม่แน่ใจ ว่าเขาชอบขี้หน้าปราบหรือไม่ชอบกันแน่ จะว่าพวกเขาเป็นเพื่อนกันก็ไม่ใช่ แต่ก็ยังมานั่งกินเบียร์อยู่ด้วยกันได้ โลกนี้มันมีอะไรแปลกดีๆ บางทีความเหงาก็ไม่เข้าใครออกใคร
“มึงอย่าเพิ่งมีแฟนนะ รอกูก่อน” ไทยพูดติดตลก เพราะเพื่อนกลุ่มเขามีแฟนไปหมดแล้ว ถ้ามีคนไปไหนมาไหนด้วยกันได้ก็ดี
“อืม กูรอมึงแน่ ไม่ต้องห่วง”
✪✣✤✥✦TBC✤✥✦✧✪
.
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
