ตอนที่ 1 : เพื่อน
“กูถามจริงเถอะ เมื่อกี้มึงพูดอะไรวะ แม่งฟังไม่รู้เรื่อง” ไทยตักหมูกรอบเข้าปาก ร้านที่นั่งทานอยู่หน้ามหา’ลัยจึงใช้เวลาเดินไม่นาน
“ก็ถ้าเข้าใจมึงจะเลี้ยงกูเหรอ” รอยยิ้มร้ายๆ จุดขึ้นที่ริมฝีปากของปราบ
“ไอ้..” ไทยสูดลมหายใจเข้าลึกๆ “นี่มึงตั้งใจเหรอวะ”
“หึๆ” เสียงหัวเราะกับดวงตาของอีกฝ่าย แทนคำตอบได้เป็นอย่างดี
“ไอ้ห่า” สุดท้ายไทยก็หัวเราะออกมา “กูแม่งนึกนินทาอยู่ในใจ ว่าหล่อๆ อย่างมึงทำไมพูดจาไม่รู้เรื่องวะ”
“ขอบใจที่ชมว่ากูหล่อ”
“ไม่น่าพูดเลยกู มึงนี่กวนตีนหน้าตายจริงๆ ว่าแต่มึงไม่มีแฟนเหรอวะ พักนี้กูเห็นเร่ร่อนอยู่สนามบอล เจอหน้าบ่อยฉิบ”
“ถ้ามึงเห็นกูอยู่แค่สนามบอล เขาไม่เรียกเร่ร่อน”
“มึงปล่อยกูสักประโยคได้ไหม กูขอ” ไทยยกมือขึ้นไหว้ ใบหน้าที่เคยเรียบเฉยจุดรอยยิ้มขำ
“ที่มึงถาม กูยังไม่มีแฟน มีแต่คนที่ชอบ”
“ใช้คำซะ” ไทยโคลงศีรษะ “มันต่างกันตรงไหนวะ”
“ต่างสิ มึงแยกคนที่ชอบกับแฟนไม่ออกเหรอ”
“เฮ้ยจริงดิ!” ไทยเบิกตากว้าง หัวเราะร่วน “ไม่ใช่กูแยกไม่ออก แต่กูไม่คิดว่าคนอย่างมึงจะจีบหญิงไม่ติด กูชักอยากรู้ว่าเป็นใคร”
“อย่ารู้เลย” ดวงตาที่มองมาลุ่มลึก ไทยลอบคิดในใจ หรือหมอนี่อกหักมาวะ
“ถ้ามึงแอบชอบ มึงต้องให้เพื่อนกูสอน เรื่องเดินหน้าจีบขอให้บอก”
“หมายถึงคนโปรดเหรอ”
“หือ” ไทยเลิกคิ้ว สีหน้าแปลกใจ “มึงรู้จักเพื่อนกูด้วยเหรอวะ”
“เปล่า แต่เห็นมาเชียร์มึงบ่อย เสียงดังดี กูเลยพลอยรู้ชื่อไปด้วย”
“ฮ่าๆ เพื่อนกูดูล้นหน่อย แต่นิสัยดีมาก”
“เห็นอยู่”
“เอาไว้วันหลังกูจะแนะนำให้รู้จัก เผื่อมึงได้ไอเดียดีๆ ไปจีบหญิง แต่มีงต้องกรองสักห้าชั้นนะ ว่าจะทำดีไหม ฮ่าๆ” ไทยหัวเราะร่วนเมื่อพูดถึงเพื่อนรัก สายตาของปราบอ่อนแสงลง ก่อนปรับกลับมาเป็นปกติ
“มึงจะสั่งเพิ่มไหม” ไทยถามเมื่อเห็นว่าคนนั่งฝั่งตรงข้ามกินหมดจานแล้ว
“ไม่ แต่ถ้ามึงยังไม่อิ่มก็สั่งเถอะ กูนั่งรอได้”
“อิ่มแล้วเหมือนกัน ป้าครับคิดตังค์” ไทยยกมือขึ้นเรียกเจ้าของร้าน
“เจ็ดสิบบาทจ้ะ”
“อ้าว! ไหนมึงบอกให้กูเลี้ยง” ไทยทำหน้างง เมื่อปราบยื่นธนบัตรสีแดงให้กับแม่ค้า และรับเงินทอนมาหย่อนลงกระเป๋ากางเกง
“เจ็ดสิบบาทกูจ่ายได้ ไว้มึงค่อยเลี้ยงแพงๆ”
“หึๆ มึงไม่รู้จักกูซะแล้ว กูหลวมตัวครั้งเดียวโว้ย ครั้งหน้าไม่มีทาง”
“ก็รอดูกันไป” น้ำเสียงคนพูดไม่เดือดเนื้อร้อนใจ ส่วนไทยแอบหัวเราะ รอไปเถอะ ไม่ได้กินเขาหรอก
“มึงกลับไงวะ เอารถมาหรือเปล่า” ไทยถามเมื่อเดินกลับเข้ามาในมหาลัย เขาจอดรถไม่ไกลจากสนามบอลนัก
“ไม่ได้เอามา”
“มึงจะกลับเลยหรือเปล่า แล้วบ้านมึงอยู่แถวไหนวะ”
“กลับเลย กูอยู่หอ ไม่ไกลมาก”
“งั้นเดี๋ยวกูขับรถไปส่ง” ไทยอาสาเมื่อเห็นว่าไม่ไกลมาก
“อืม ขอบใจ” ปราบไม่ปฏิเสธเขา
“ไม่เป็นไร ถือว่ากูจ่ายค่าข้าว”
“มึงมีแฟนหรือยัง”
“กูเหรอ” ไทยเลิกคิ้ว ไม่คิดว่าร่างสูงจะถามถึงเรื่องนี้
“หรือว่ามีใครเดินอยู่แถวนี้”
“ไอ้นี่” ไทยง้างมือออก “มึงคิดว่าไง อย่างกูมีหรือไม่มี” ไทยยิ้มเจ้าเล่ห์ เขาก็หน้าตาพอใช้ได้ล่ะน่า
“ไม่มี”
“ไม่คิดสักนิดเลยเหรอวะ” น้ำเสียงของไทยออกอาการเซ็งพอๆ กับสีหน้า เมื่อคนตอบตอบโดยไม่ใช้เวลาคิด
“ไม่ ถ้ามีกูคงเห็นแล้ว เห็นมึงขนเพื่อนมาเชียร์ตลอด แต่ไม่เห็นใครพิเศษ”
“เออกูไม่มี ถ้ามึงรู้แล้วจะถามทำไมวะ”
“ก็ถามไปงั้น จะได้รู้เอาไว้ว่าไม่มี”
“กวนตีนกูละ ไม่ต้องย้ำ ถ้ามึงจะหาเรื่องชวนกูคุย เรื่องอื่นก็ได้ เรื่องนี้กูแสลง”
“หึๆ”
“ไป ขึ้นรถ” ไทยกดรีโมทเปิดประตู เมื่อเดินมาถึงรถที่จอดไว้พอดี
“พรุ่งนี้มึงไปสนามไหม”“พรุ่งนี้เหรอ” ไทยเบือนสายตาไปมองคนถาม “น่าจะไป อาทิตย์นี้กูยังได้อยู่ อาจารย์มีน้ำใจให้ได้พักหายใจบ้าง”
“กูฝากกระเป๋ารองเท้าไว้ในรถมึงได้ไหม พรุ่งนี้จะได้ไม่ต้องหิ้วไป”
“ได้ มึงโยนไว้เบาะหลัง”
“ฝากด้วย” น้ำเสียงที่พูดราบเรียบ เจ้าตัวเปิดกระเป๋ากีฬาใบใหญ่ หยิบกระเป๋ารองเท้าโยนไปเบาะหลัง
“เออ เดี๋ยวพรุ่งนี้กูเอาไปให้”
“ขอบใจ”
“ไอ้ปราบ” ไทยยกมือขึ้นโบกเรียก เมื่อเห็นปราบเดินเข้ามาที่สนาม เขายังนั่งอยู่กับกลุ่มเพื่อน ยังไม่ได้เริ่มเตรียมตัวลงเล่น
“รองเท้าของมึง” ไทยยื่นกระเป๋ารองเท้าให้ เมื่ออีกฝ่ายเดินมาหยุดยืนตรงหน้า
“ขอบใจ”
“เดี๋ยวกูแนะนำเพื่อนให้รู้จัก นี่พี่รหัสเรียนปอโท นี่คนโปรดกับตะวันเพื่อนสนิทกู นี่พี่เมธกับหนูดล คนนี้ชื่อปราบเป็นเพื่อนเตะบอลผม เรียนวิทยาฯ ปีเดียวกัน”
“สวัสดีครับ” ปราบยกมือไหว้เมธ เด็กชายดลอยู่ในชุดนักเรียน เขาแวะมารับพี่ใจดีกลับบ้านคุณตาคุณยาย
“สวัสดีครับ” เมธยิ้มทักทาย มองร่างสูงด้วยสายตาชื่นชม เด็กหนุ่มมีรูปร่างสูงใหญ่ ดูนิ่ง ท่าทางจะฉลาดไม่น้อย
“สวัสดีครับ” เสียงเล็กๆ พูดขึ้น เด็กชายดลยกมือไหว้ ลอบมองพี่ตัวสูง เขาต้องเงยหน้าขึ้นตั้งเยอะ กว่าจะมองเห็น
“สวัสดีครับ หนูดลใช่ไหมครับ”
ร่างสูงย่อตัวลงนั่งคุกเข่า ให้ความสูงเท่ากับเด็กชาย ใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มอ่อนโยน ไทยเลิกคิ้ว มีมุมนี้ด้วยเหรอวะ เขาไม่เคยเห็นปราบอ่อนโยนแบบนี้มาก่อน
“ครับ” หนูน้อยพยักหน้าอายๆ พี่คนนี้สูงจัง หล่อด้วย แต่พี่คนโปรดของเขาหล่อที่สุด
“พี่ชื่อปราบ เป็นเพื่อนกับพี่ไทย”
“พี่ปราบ” หนูน้อยเรียกช้าๆ พยายามจดจำ
“น้องเรียนอยู่ชั้นไหนแล้วครับ” ปราบเงยหน้าขึ้นมองเมธ
“อนุบาลหนึ่งครับ เพิ่งเข้าเรียนได้ไม่นาน”
“สนุกไหมครับ”
“สนุกครับ” หนูน้อยเบียดตัวเข้าหาพ่อ แต่ไม่ละสายตาจากพี่ตัวสูง ดวงตาสดใส
“บรื้อออ” ไทยเผลอหลุดเสียงออกมา ทำท่าขนลุก
“เป็นอะไรของมึ..เอ๊ยของไทย” คนโปรดรีบเปลี่ยนคำเรียก ดีนะที่เขาหยุดทัน เห็นสายตาตะวันมองมาแล้วมีหนาว
“เปล่า ไม่ได้เป็นอะไร” จะให้บอกได้อย่างไรในเมื่อเจ้าตัวยังอยู่ ปราบดูอ่อนโยนทั้งน้ำเสียงและสายตา จนไทยขนลุก
“ปราบ พี่เหน่งเรียก” ไทยมองเข้าไปในสนาม เห็นรุ่นพี่ชี้ไม้ชี้มือไปทางปราบ
ชายหนุ่มร่างสูงลุกขึ้นยืน เขายิ้มให้หนูน้อย ค้อมศีรษะให้เมธ “ยินดีที่ได้รู้จักทุกคนครับ ผมขอตัวก่อน”
“ครับ” เมธเป็นตัวแทนตอบ คนโปรดรอจนปราบเดินไปไกลแล้ว ถึงสะกิดไทย
“ไทย! ห้ามคบคนนี้เป็นเพื่อนเด็ดขาด” สีหน้าของคนโปรดจริงจัง
“ทำไมวะ”
“อย่าพูดไม่สุภาพสิไทย”
“โทษๆ” ไทยกมือขอโทษขอโพยตะวัน “ทำไม หรือมีข่าวไม่ดี”
“เปล่า แต่ถ้าไทยคบคนนี้ไทยจะเป็นโสดไปทั้งชาติ ไม่มีใครเอาหรอก”
“ไอ้!..” ไทยง้างเท้า แต่เห็นสายตาหนูดลมองมาจึงรีบเอาลง คนโปรดยักคิ้ว ยิ้มกวนประสาทเพื่อน
“ฝากเอาไว้ก่อน” ไทยชี้หน้าคนโปรด
“เดี๋ยวเราลงสนามแล้ว วันจันทร์เจอกัน” ทุกคนไม่ได้มาเชียร์เขา แค่มานั่งรอเวลาเท่านั้น ตะวันรอให้เมธมารับ ส่วนคนโปรดอยู่คุยเล่นเป็นเพื่อน
“เออ อย่าลืมเอาแผ่นหนังมาคืนด้วย” คนโปรดสำทับเพราะกลัวเพื่อนลืม
“หวงจริง เดี๋ยวเอามาให้” ไทยหยิบกระเป๋ากีฬาขึ้นสะพายบ่า
“พี่ไทยสู้ๆ “ เด็กชายดลยกนิ้วโป้งสองข้างให้ไทย ยิ้มหวาน
“หึๆ ขอบคุณครับหนูดล” ไทยยกนิ้วโป้งตอบ ก่อนเปลี่ยนเป็นโบกมือให้เพื่อน เขาเดินตรงไปวางกระเป๋าที่เก้าอี้ของนักกีฬา ปราบยืนบริหารร่างกายอยู่ใกล้ๆ
“กลับแล้วเหรอ” สายตาของปราบมองเลยไปทางด้านหลังเขา
“อืม มานั่งเล่นเฉยๆ” ไทยจัดการเปลี่ยนรองเท้า เขาเปลี่ยนชุดมาเรียบร้อยแล้ว
“พี่ปราบ” เสียงหวานใส เรียกความสนใจจากไทยให้เงยหน้าขึ้นมอง เขาอดตะลึงไมได้ โคตรน่ารักเลย
“นัทเอาขนมมาให้ค่ะ มีน้ำส้มด้วย”
“ขอบคุณครับ”
โธ่ จะเก๊กทำไมวะ หน้าเรียบอย่างกับกระดาษ เป็นเขาจะยิ้มหวานให้สาวเจ้า เอาให้เคลิ้มเลย
“พี่ปราบคะ พรุ่งนี้วันเกิดนัท นัทจัดปาร์ตี้เล็กๆ กับเพื่อน อยากให้พี่ปราบไปด้วย ได้ไหมคะ” เสียงอ้อนๆ กับรอยยิ้มหวาน ทำเอาไทยใจอ่อนยวบ ในงานต้องมีสาวสวยเพียบแน่
ไทยสะดุ้งเมื่อสายตาคมเข้มกวาดมามอง มองนิดมองหน่อย หวงเหรอวะ
“พี่ไม่แน่ใจ นัทจัดที่ร้านไหน ถ้าว่างพี่อาจแวะไป”
“จริงเหรอคะ!เป็นของขวัญวันเกิดที่ดีที่สุดเลยค่ะ นัทนึกว่าพี่ปราบจะปฏิเสธเหมือนทุกครั้งที่ชวนเสียอีก” เสียงน้องนัทคนสวยตื่นเต้นดีใจ “ที่ร้านอะโฮลิกค่ะ นัทไปถึงตั้งแต่หกโมงเย็น พี่ปราบไปให้ได้นะคะ นัทจะรอ”
“ถ้าว่างพี่จะแวะไปครับ”
“ขอบคุณค่ะ” รอยยิ้มช่างละลายหัวใจเหลือเกิน ไทยเผลอมองจนเคลิ้ม
“ถ้านัทจะนั่งดู ชวนเพื่อนขึ้นไปนั่งบนอัฒจรรย์ได้นะ เขาให้ขึ้นได้ จะได้ไม่ต้องยืนกัน”
“อ๋อค่ะ งั้นนัทไปก่อนนะคะ” คนพูดหน้าจ๋อย ยิ้มจืดๆ ก่อนเดินแยกออกไป
“โห อะไรของมึงวะ เป็นกูจะชวนนั่งตรงนี้” ไทยบ่น เสียดายวิวดีๆ ถ้ามีน้องนัทนั่งอยู่ เขาจะไม่ลุกไปเตะบอลเลย
“มึงอยากไปงานเหรอ”
“หะ!” ไทยเบิกตากว้าง ก่อนหัวเราะออกมาเสียงดัง “เห็นชัดขนาดนั้นเลยเหรอวะ”
“ใช่”
“ฮ่าๆ เอออยากไป สาวสวยต้องเยอะแน่ หน้าตาน่ารักขนาดนี้ต้องมีเพื่อนน่ารักมั้งละวะ เสียดายเขาไม่ชวนกู”
“ถ้าอยากไปงั้นก็ไป”
“หะ!” ไทยแปลกใจเป็นครั้งที่สอง
“ถ้ามึงอยากไปกูจะพาไป จะไปไหม”
“ไปดิวะ ไปๆ “ ไทยลุกขึ้นยืน ยกมือขึ้นบีบนวดไหล่ให้เพื่อน “กูยอมกลับคำ เดี๋ยววันนี้กูเลี้ยงข้าวมึงเลย”
“หึๆ”
“กูก็โสด มึงก็โสด งานแบบนี้เหมาะกับเราที่สุด สมควรไปแล้ว เชื่อกู” ปราบไม่ตอบโต้คำพูดของเขา เพียงแค่มองมาด้วยดวงตาที่เขาคาดเดาไม่ได้
“วอร์มเถอะ ก่อนที่พี่เหน่งจะด่ามึง”
“ฉิบ” ไทยสะดุ้งโหยง หันไปเห็นรุ่นพี่สุดโหดมองมา
“ไปเดี๋ยวนี้ละคร้าบบ” ไทยตะโกนบอกรุ่นพี่ “มึงไปก่อนเลยแกจะได้ไม่ด่า เดี๋ยวกูตามไป”
“อืม”
ไทยมองตามหลังปราบ เพิ่งรู้สึกว่าการเป็นเพื่อนกับไอ้หมอนี่ก็ดีเหมือนกัน ไม่ค่อยพูด แถมสาวตรึม พรุ่งนี้เขาอาจจะไม่โสดแล้วก็ได้ หึๆ ไทยเริ่มฝันหวาน มันต้องมีสักคนสิน่าที่เข้ากับเขา ขอน่ารักๆ ด้วยก็ยิ่งดี
✪✣✤✥✦TBC✤✥✦✧✪
เรื่องนี้ไม่ใช่เด็กหัวร้อนนะคะ แต่ระหว่างสองคนจะเป็นอย่างไรนั้น ต้องติดตามต่อไปค่ะ ^^
สปอยว่า ปาบก็ปราบสมชื่อ แต่ใครว่าคนดุจะไม่น่ารัก ><
.
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
